Re: Ελευθερία. Ήμαστε δούλοι !

10
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Ερώτηση: Θέλω να πω ότι, όλα όσα μας είπατε μου άρεσαν πάρα πολύ, ξεκαθάρισαν μέσα μου αρκετές σκέψεις, αλλά θέλω να κάνω ένα ερώτημα σχετικά με τον Μάξιμο. Μιλήσατε για αυτονόμηση. Θέλω να ρωτήσω μήπως αυτή η αυτονόμηση είναι μια αναγκαιότητα, μια προϋπόθεση που παίρνει ο άνθρωπος ή και η ομάδα για να οδηγηθεί στην αυτονομία. Το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να βγάλει από μέσα του όλες τις αντιλήψεις που έχει δεχτεί, όπως τις είπατε, κοινωνικές, θρησκευτικές, νομικές και να μείνει ελεύθερος -να μην φοβηθεί δηλαδή ότι έμεινε ελεύθερος- και να μην ψάχνεται να βρει στηρίγματα αλλά συνειδητά να επιλέξει το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει.

Απάντηση: Δεν θα κάνει τίποτα, γιατί τα έκανε όλα, και δεν μπορεί να αγαπήσει. Αυτό έλεγα. Την ώρα που τους στήνεις όλους για να κάνεις μια επανάσταση, ήδη η επανάσταση κατέρρευσε, πριν να αρχίσει ακόμα. Και την ώρα που φτύνεις και τους εχθρούς σου για να κάνεις μια επανάσταση, ήδη η επανάσταση απέτυχε, και αν ακόμη κοσμικά πετύχει. Αυτή είναι η μεγάλη ιστορία. Και πάντοτε, τα αποτελέσματα μιας αυτονομήσεως, είναι συνέχεια τραγικά, ανεπανάληπτα τραγικά. Σ’ όλα τα επίπεδα. Και προπάντων για την ζωή μας. Αν θυμηθήκατε καθόλου το Ευαγγέλιο, του Λαζάρου και του πλουσίου, θα δείτε ότι αυτό ήταν το πρόβλημα: της αυτονομήσεως. Το πρόβλημα του κολασμένου πλουσίου ήταν η αυτονόμησή του. Δεν ήταν πρόβλημα που ήταν πλούσιος. Μπορεί να ήταν πλούσιος γι’ αυτό και μόνο, γιατί αυτονομήθηκε και δεν έδινε και σε άλλους. Αλλά αυτό ήταν η αυτονόμησή του. Ή το πρόβλημα του άφρονος πλουσίου, «ψυχή φάε, πίε, ευφραίνου». Ήταν αυτονόμηση, σκέφτονταν μόνο τον εαυτό του. Δεν υπάρχει Ευαγγελική διήγηση που αναφέρεται σε τέτοια θέματα και να μην βάζει μέσα τον πυρήνα της αυτονομήσεως. Η τραγωδία του Ιούδα είναι αυτονόμηση. Δεν υπάρχει ρίζα που να μην κρύβεται η αυτονόμηση αυτή που σας είπα, ή να χάνεται αυτός ο τρόπος υπάρξεως, που είναι ο Θεός, ο Θεός της αγάπης. Άλλο τίποτε δεν υπάρχει.

Ερ.:Βοηθά, η εκκλησία, μέσα από τη λειτουργία, αυτούς που δεν βιώνουν στην κοινωνία την ελευθερία στη καθημερινότητα;

Απ.: Μα πάντοτε, οι έννοιες «κρυβόμαστε», κρύβουν μέσα τους τον πειρασμό της αυτονομήσεως. Δηλαδή, οι έννοιες αυτές, αν σου φάνηκε ότι δεν μπορείς να ακουμπήσεις κάτι από τον άλλον, δεν έχει νόημα, δηλαδή. Και η δε Εκκλησία όλο αυτό το «σπάζει». Όταν η Εκκλησία μας βάζει ένα κοινοτικό μέγεθος -κοινωνικό-, όταν λειτουργεί, όταν κάνει προσευχή, σε βγάζει από την αυτονόμηση, και όταν Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, ότι «η προσευχή εν τη κοινωνία της Εκκλησίας είναι πολύ πιο μεγάλη από την προσευχή που κάνεις στο ταμείο σου», δεν κάνει ζύγι των προσευχών. Το κοινωνικό, θέλει να πει, το μη αυτονομημένο, έχει ακριβώς τρόπο υπάρξεως. Φωνάζει κάτι άλλο. Δεν σε απαγορεύει να κάνεις μια ευχή στο σπίτι σου, αλλά να το κάνεις γιατί δεν μπορείς να είσαι σε κοινωνία. Απέτυχες.

Μα δεκάδες χωρία, ολόκληρη η Γραφή είναι στηριγμένη σε αυτή τη θεολογία της αυτονομήσεως! Η πτώση μας εκεί οφείλεται. «Ο καλεσμένος στην αυτονόμηση»! Αυτονόμηση! Είπα, θα τον κρίνει η αγάπη του Θεού!

Ερ.: Έχω ακούσει πολλές φορές ότι θα μπορούσε η Ορθοδοξία να καταλήξει αιρετική.

Απ.: Είναι αντιφατικά μεγέθη. Δεν θα ήταν πια Ορθοδοξία.

Ερ.: Θα μπορούσατε ιστορικά να μας το εξηγήσετε αυτό;

Απ. Δεν θα ήταν πια Ορθοδοξία, θα είχε άλλο όνομα. Να την πεις αλλιώτικα. Πες το όπως θέλεις. Ορθοδοξία ως έκφραση της αγάπης του Θεού και της αληθείας δεν θα ήταν. Δεν θα πει Ορθοδοξία. Η αυτονόμηση πάντα οδηγεί σε μια αποστασία. Αλλά βλέπετε, ακόμη και μια κατάσταση ενός αιρετικού κρίνεται διαχρονικά, όχι σε μια στιγμή.

Πτώσεις όλοι έχουμε, δεν είναι έτσι; Ακόμη υπάρχουν και Πατέρες της Εκκλησίας που σε μερικές διδαχές τους λένε πράγματα μη Ορθόδοξα. Δεν είναι αλάθητοι. Γίνονται ζυμώσεις μακροχρόνιες και όλα αυτά αποκαθίστανται. Ακόμη και η Εκκλησία της Ελλάδος, όταν το 1833 βρέθηκε να είναι εκτός κοινωνίας σε ακοινωνησία με το Πατριαρχείο, λόγω του γνωστού αυτοκεφάλου, εν μετανοία αποκαταστάθηκε το πράγμα μετά από δεκαεπτά χρόνια. Χρειάζονται θεολογικές μακροχρόνιες ζυμώσεις. Ποτέ δεν οριστικοποιείται μια κατάσταση. Στην Ορθοδοξία έτσι γίνονται τα πράγματα. Βλέπεις και οι Πατέρες είπανε λάθη. Μα υπάρχει ένας Πατέρας της Εκκλησίας -μην πω το όνομα του, εγώ δεν σκανδαλίζομαι, άλλοι σκανδαλίζονται- που είπε στην διδασκαλία του μια αίρεση. Μια φορά το είπε, δεν το ξαναείπε. Και η Εκκλησία δεν το έκανε διδασκαλία, τέρμα. Τον είπε κανείς αιρετικό; Όχι. Και οΆγιος Αυγουστίνος είπε τρεις μεγάλες αιρέσεις και είναι Άγιος της Εκκλησίας μας. Επειδή δεν ήξερε ότι είναι αιρέσεις. Δεν του είπε κανείς, «βρε, τι λες;». Είναι άλλα τα μέτρα της Εκκλησίας. Θέλουν ζύμωση μακροχρόνια.

Ερ.: Κόλαση είναι να «μην αγαπάς» επειδή δεν μπορείς ή επειδή απεβίωσες;

Απ.: Και τα δύο. Η αυτονόμηση προπάντως. Και κόλαση είναι όχι απλώς να «μην αγαπάς», αλλά να μην αντέχεις την αγάπη του Θεού. Και γι’ αυτό δεν αγαπάς εξ’ άλλου. Γιατί αν την άντεχες…

Ερ.: Η καθολική εκκλησία, για μάς τους ορθοδόξους, είναι αιρετική;

Απ.: Ναί, βεβαίως. Αυτονόητο. Η οποία αποτελείται από πάρα πολύ καλούς χριστιανούς. Πολύ καλοί άνθρωποι, εξαιρετικοί. Συνήθως ηθικοί, δηλαδή. Αλλά είναι μια αιρετική διδασκαλία. Γιατί εκφράζει, κατ’ εξοχήν, τα μεγέθη αυτής της απομονώσεως και της ανελευθερίας και της αυτοδικαιώσεως. Είναι μια καθαρά αιρετική εκκλησία. Δεν πρέπει να την πω «εκκλησία» αλλά «αιρετική ομολογία», καλύτερο είναι. Χωρίς να κατηγορώ κανέναν από τους ανθρώπους που μετέχουν εκεί μέσα. Δεν κρίνουμε ποιος σώζεται και ποιος χάνεται. Κατά τη μεν διδασκαλία είναι αιρετική. Τα δε άλλα θα τα κρίνει ο Θεός μέσα από την αγάπη Του, στο πόσο ήξεραν, πόσο δεν ήξεραν, κ.τ.λ.

Γνώρισα στη Γερμανία καταπληκτικούς ανθρώπους που ομολογούσαν τον Προτεσταντισμό. Εξαιρετικοί άνθρωποι σε είδος. Και ποιος όμως τους μίλησε για την Ορθοδοξία; Κανείς. Πώς να κρίνω τα πράγματα εγώ; Κατά την δογματική της Εκκλησίας μας, η διδασκαλία τους είναι αιρετική. Δεν ήξεραν κάτι άλλο, δεν γνώριζαν κάτι άλλο! Και μάλιστα γνώρισα τους λεγόμενους Παραδοσιακούς Προτεστάντες. Δηλαδή «oρθόδοξοι Προτεστάντες», ας το πω έτσι...

Θα υπήρχαν και άνθρωποι ανοιχτοί να ακούσουν κάτι! Άλλα όμως είναι τα μέτρα του Θεού. Δεν μπαίνουμε σε κρίσεις εμείς. Λέμε ότι «αυτό είναι μια αιρετική ομολογία» και δεν κρίνουμε τα πρόσωπα.

Ερ.: Θα ήθελα εδώ πέρα να διευκρινίσουμε ότι, η αυτονόμηση που συζητάμε διαφέρει από την αυτονόμηση που κάνει ένας μοναχός ή κάποιος που αποσύρεται από μια διεφθαρμένη κοινωνία που και αυτή, η διεφθαρμένη κοινωνία, ζητάει ενότητα. Και ζητάει ενότητα επειδή ζει την αυτονόμηση. Και στο δυτικό κόσμο, το γεγονός ότι κάποιοι θεολόγοι αυτονομήθηκαν και έτσι δημιουργήθηκαν αυτές οι χιλιάδες ομολογίες είναι, νομίζω, υγιές φαινόμενο ακριβώς επειδή εκεί λείπαν οι σωστές προϋποθέσεις της ενότητας. Η αποστασιοποίηση είναι μια φυσική συνέπεια.

Απ.: Επίτρεψέ μου -παρ’ όλο που είσαι θεολόγος- είναι λάθος να λες ότι ο μοναχός αυτονομείται. Αν ο ίδιος έχει διάθεση αυτονομήσεως γιατί δεν αντέχει την κοινωνία, την κόπωση, το καυσαέριο, τον ιδρώτα, το τρεχαλητό, τότε είναι όπως το λες. Αλλά όχι ένας όντως μοναχός.

Ερ. : Το είπα υπό την έννοια ότι από την αμαρτία συμβαίνει η διαφθορά στην κοινωνία. Και μ’ αυτό το τρόπο, «πήρε» μαζί της και τις χαρές.

Απ.: Όλοι αυτονομούμεθα με αυτήν την έννοια! Όχι ο μοναχός μόνο, όλοι αυτονομούμεθα από την αμαρτία. Λάθος ορισμός πια. Δεν μετέχουμε στην αμαρτία για να είμαστε ελεύθεροι! Γιατί ο μοναχός δεν φεύγει από την Εκκλησία. Μα όντως κοινωνεί Εκκλησία. Αυτή είναι η κοινωνία! Υπ’ αυτήν την έννοια λέμε αυτονόμηση, από το χώρο αυτής της ενότητας. Αυτή είναι αυτονόμηση. Άρα και εμείς ζώντας στην κοινωνία, που δεν είμαστε μοναχοί κατά το εξωτερικό μέγεθος και ήθος, έτσι αποκρούομε και τον χώρο της αμαρτίας. Μετέχοντας, όμως, μη αυτονομημένοι στον χώρο της αγάπης του Θεού. Και αποκτώντας τρόπο υπάρξεως που φαίνεται, όταν αγαπούμε κι αυτούς που είναι αμαρτωλοί! Αγαπούμε! Ο Χριστός αγαπούσε τους αμαρτωλούς. Αλλά δεν μετείχε στα έργα τους!

Ερ.: Λέμε ότι ο Θεός είναι αγάπη, πως πρέπει να αγαπάμε τους αμαρτωλούς και όλα αυτά που μας δίδαξε ο Χριστός. Στους ανθρώπους, που τους έχουνε πληγώσει, τι διδάσκει; Πώς, δηλαδή, να φέρεται κάποιος που του έκαναν κάτι τέτοιο; Να προσευχηθεί, να τους συγχωρήσει;


Απ.: Εσύ δε είσαι που πληγώθηκες; Έκανες τάση αυτονομήσεως! Δεν την/τον άντεξες και έχασες τον τρόπο υπάρξεως μαζί τους. Πρέπει να τους αγαπάς, να περιχωρήσεις και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς. Αυτό που έκανε ο Χριστός: αγαπούσε τους διώκτες Του. Και μετά, αφού πληγώθηκες και αυτονομήθηκες -δεν μιλάω πια για σένα- το μοντέλο είναι πάντα σίγουρο: πληγώνεις μερικούς άλλους γύρω σου. Πάει σαν «ping-pong» η ιστορία αυτή. Αλλά πρώτα πληγώθηκες και μετά -μπορεί και να μη το ξέρεις- πλήγωσες άλλους.

Ερ.: Δύο ερωτήματα:

α) ένας άνθρωπος βρίσκεται μέσα σε ένα σπίτι το οποίο πρόκειται να ανατιναχτεί. Αλλά δεν θέλει να βγει έξω. Εγώ όμως τον βγάζω έξω με τη βία. Παραβιάζω την ελευθερία του;

β) ο Θεός είναι παντοδύναμος και βλέπει με αγάπη τον μεταπτωτικό άνθρωπο, τον άνθρωπο που βασανίζεται από την πτώση και την αμαρτία κ.τ.λ.. Αν είναι παντοδύναμος γιατί δεν μπορεί να το διορθώσει και να μας γλυτώσει απ’ τις ταλαιπωρίες;


Απ.: Ο Θεός είναι παντοδύναμος και η παντοδυναμία του εκφράζεται στο ότι... «δεν εκφράζεται»! Η παντοδυναμία του είναι, το ότι δεν εκφράζεται η παντοδυναμία του. Δυνατός είναι κάποιος που είναι δυνατός και δεν δείχνει ότι είναι δυνατός, π.χ. όπως ο Θεόφιλος και η Μαρία που ανέφερα. Επίσης, η παντοδυναμία του Θεού είναι ότι δεν μας πιέζει και δεν μας αναγκάζει

να τη δεχτούμε. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να εκφράσεις εν αδυναμία την δύναμή σου: «η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β΄ Κορινθίους ιβ΄/12, 9), «υμείς δε ισχυροί... ημείς δε άτιμοι» (Α΄ Κορ. δ΄/4, 10), «ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. ς΄/6, 10) λέει ο Παύλος. Είναι μια «παράλογη» σκέψη στη θεολογία! Άρα: όποιος είναι δυνατός σ’ οποιαδήποτε μεγέθη μόνο ως αδύνατος, αν τα εκφράσει, μπορεί να γίνει κατανοητός. Και ο Θεός ήταν δυνατός και χώρεσε μέσα στην ανθρώπινη φύση! Λέμε «ανθρώπινη φύση», αλλά μπορεί όμως το χορτάρι να δεχθεί τη φωτιά; Όχι.

Δε γνωρίζω τώρα γιατί τίθεται το α΄ ερώτημα, αλλά και πάλι, έχει προϋποθέσεις. Θα κάνεις ό,τι μπορείς για να τον βγάλεις έξω. Ίσως είναι ανόητος, ίσως έχει χαμηλό I.Q., ίσως δεν ξέρει... Γιατί, αν θέλει να αυτοκτονήσει κάνω ό,τι μπορώ για να τον αποτρέψω να αυτοκτονήσει! Δεν θα τον αφήσω εκεί μέσα. Αν χτυπιέται κάτω και δε βγαίνει έξω και πηδήσει απ’ το παράθυρο, ο ίδιος πήδηξε. Εγώ θα κάνω αυτό που μπορώ σ’ αυτή την οριακή κατάσταση. Γιατί το παράδειγμα είναι τελείως οριακό. Και ο Θεός κάνει ό,τι μπορεί για να μη πηδήσουμε απ’ το παράθυρο! Τι νομίζεις; Επειδή ανοίγεις ένα παράθυρο και αυτοκτονείς, ο Θεός δεν έκανε το παν για σένα; Χίλια πράγματα έκανε!

Ο Θεός όλα τα μπορεί. Ο Θεός, επειδή είναι παντοδύναμος, «κρύβεται». Αλλά κάνει πιο πολλά απ’ ότι φαντάζεσαι. Γιατί εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τον χιλιότροπο, πολυποίκιλλο τρόπο με τον οποίο μπαίνει ο Θεός στη ζωή μας για να μας αλλάξει την ελευθερία που έχουμε, χωρίς να καταστρέψει το «είναι» της ελευθερίας μας. Εσύ δεν ξέρεις τι κάνει ο Θεός! Ούτε ξέρεις τα μυστικά Του, ούτε ξέρεις τις εκφράσεις Του. Μπορεί με κάποια πατερικά κείμενα να προσεγγίσεις λίγο το πώς μιλά ο Θεός στους ανθρώπους. Αλλά κανείς δεν έμεινε χωρίς την απέραντη αγάπη του Θεού! «Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός...» (Εβρ. α΄/1, 1) λέει ο Απ. Παύλος! Πού ξέρεις το μυστήριο του Θεού; Πού ξέρεις τις ανεξιχνίαστες αβύσσους της αγάπης Του; Δεν τις ξέρεις, γι’ αυτό θέτεις το ερώτημα. Αν τις ήξερες δεν θα ρωτούσες. Ούτε κι εγώ τις ξέρω. Αλλά εγώ είμαι σίγουρος ότι είναι έτσι. Και εν ελευθερία τις δέχομαι.

Θα μπορούσα, πάλι, εν ελευθερία να πω «δεν τις ξέρω». Χίλια θαύματα να μου κάνει ο Χριστός, «δεν μου κάνει» θα ήταν η απάντηση. Ο ίδιος ο Χριστός είπε στο Ευαγγέλιο του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου: «ούτε η ανάσταση ενός νεκρού είναι πειστήριο για να πιστέψει κάποιος» (Λουκ. ις΄/16, 31). Βλέπεις νεκρό ν’ ανασταίνεται. Και ο ίδιος ο Χριστός λέει «όχι, δεν είναι πειστήριο αυτό για να πιστέψεις»! Δεν είναι αυτό τρέλα; Ο Ίδιος το λέει, να μη πιστεύεις σε αναστημένο άνθρωπο! Σπάζει αυτό τον καθιερωμένο νου μας! Και το’ πε ο Αβραάμ στον πλούσιο, που βρισκόταν στο δύσκολο εκείνο μέρος: «και ανάσταση να δουν δεν θα πιστέψουν».

Μπες λίγο στην πιο βαθειά προοπτική της αβύσσου της αγάπης του Θεού. Ούτε εγώ την ξέρω και επειδή δεν είμαι δικηγόρος του Θεού, δεν μπορώ να εκφράσω την αγάπη Του. Τα υπόλοιπα είναι πράγματα της έκφρασης του δικού σου τρόπου υπάρξεως. Ξέρεις πότε θα καταλάβεις την απάντηση σ’ αυτό που ρωτάς; Αν αποκτήσεις απόλυτα αυτό τον τρόπο. Απόκτησε τον τρόπο που λέω, τον τρόπο υπάρξεως, που είναι αγαπητική περιχώρηση και θα με καταλάβεις. Γιατί τώρα, απλώς, μιλάμε με λόγια. Και αυτό δεν λέγεται με λόγια. Και εγώ ενώ προσεγγίζω να σου τα πω με λόγια για να σε πείσω, δε θέλω να σε πείσω! Ασ’ το στην αγάπη του Θεού. Κάνε το για να το δεις. «έρχου και ίδε» (Ιω. α΄/1, 47).

Ερ.: Η γνώμη μου είναι ότι ο Θεός στερεί την ελευθερία του ανθρώπου. Ίσως φανεί εγωιστική η ερώτηση αλλά θα πει κανείς «και ποιος είσαι εσύ;». Ο Ιούδας, που πήγαινε να πάρει τα «πολλά λεφτά», περισσότερο σαν να τον αφήνει να πάει να κάνει τη “μικροσκοπική” του πράξη φαίνεται και ότι «δήθεν» ο Θεός ήθελε να τον σώσει. Και από την άλλη βρισκόταν ήδη στα χέρια του εχθρού και θα μπορούσε να πει «μπα, σιγά μη τον σώσω από την αμαρτία!».

Απ.: Θα παραμείνω στο μυστήριο της αγάπης του Θεού και θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Ο Θεός έκανε το παν για να μην αυτοκτονήσει ο Ιούδας. Μέχρι τη τελευταία στιγμή, όπως είπε, «εκείνος που βάζει το χέρι του μαζί Μου στο πιάτο θα με προδώσει» (Λουκ. κβ΄/22, 21), (Ματθ. κς΄/26, 23). Και μόνο αυτό που ξέρουμε λέμε! Αν αποκτήσουμε τον τρόπο υπάρξεως θα καταλάβουμε καλύτερα αυτά που λέμε.

Ερ.: Θα ήθελα να ρωτήσω αν η Ορθοδοξία μιλάει για όλους αυτούς, τους ινδουιστές, ισλαμιστές που βρίσκονται σε άλλες θρησκείες...


Απ.: Απήντησα ήδη. Είναι στην αγάπη του Θεού. Και απαντάει η Γραφή με τον Απόστολο Παύλο που λέει ότι, όλα αυτά τα έθνη που δεν γνώρισαν το χριστιανικό ευαγγέλιο θα κριθούν «κατά το νόμο της καρδιάς» (Ρωμ. κε΄/25, 27). Ο κάθε άνθρωπος συνήθως έχει ένα νόμο, π.χ. να αγαπάει τα παιδιά του, να μη σκοτώσει κάποιον. Και πάλι ο Θεός θα κρίνει, όχι εμείς. Δεν κρίνουμε κανένα εμείς, αφήστε το.

http://oodegr.co/oode/dogma/eleftheria3.htm

Re: Ελευθερία. Ήμαστε δούλοι !

12
aetos64 έγραψε:Δούλοι αισθανόμαστε μόνο όταν χάνουμε την ελπίδα στο Θεό!
Όποιος εργάζεται όλη μέρα για να πληρώσει μνημόνια νιώθει δούλος!
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ελευθερία. Ήμαστε δούλοι !

13
LAPTONAS έγραψε:
aetos64 έγραψε:Δούλοι αισθανόμαστε μόνο όταν χάνουμε την ελπίδα στο Θεό!
Όποιος εργάζεται όλη μέρα για να πληρώσει μνημόνια νιώθει δούλος!
Πρόκειται για μεγάλες δοκιμασίες τις οποίες προκαλέσαμε (..''και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν'') παρακούοντας το θέλημα του Θεού και τείνουμε στην παγειωμένη αποχή απο την Βασιλέια του!

Re: Δούλοι του Θεού ; Ήμαστε δούλοι ;

15
Aυτό που ξέρω είναι οτι απο την λέξη αυτή προέρχεται και η δουλειά, γι αυτό καλύτερα είναι να λέμε οτι εργαζόμαστε και οχι οτι δουλεύουμε.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Δούλοι του Θεού ; Ήμαστε δούλοι ;

17
giannisanastasia έγραψε:Γνωρίζει κάποιος την ετυμολογία της λέξης δούλος?
δοῦλος στην μυκηναϊκή είναι ο υπηρέτης

Στην Ορθοδοξία, Δούλοι του Θεού, είναι οι υπηρέτες του Θεού, οι Εργάτες του Θεού, όσοι κάνουν το Θέλημα Του
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικές αναζητήσεις”