Ο Χριστός κάποια μέρα της κηρυκτικής τριετίας προετοίμασε τους μαθητάς του για μια σοβαρή αποκάλυψη. Ήταν η μέρα που οι μαθηταί του είχαν συνειδητοποιήσει και ομολογήσει ότι διδάσκαλός τους δεν είναι ο Ιωάννης ο βαπτιστής ούτε ο προφήτης Ηλίας, όπως νόμιζε ο πολύς κόσμος, αλλ’ είναι ο Γιος του Θεού, ο Χριστός (= Μεσσίας).

Ο Κύριος λοιπόν περίμενε την ομολογία αυτή των μαθητών σαν ένδειξη ωριμάνσεώς τους, προκειμένου να δεχτούν τη βαρυσήμαντη αποκάλυψη που έμελλε να τους κάνει, και την έκανε αμέσως. Ότι πρόκειται να πάθει πολλά, ν’ αποδοκιμαστεί από τους πρεσβυτέρους αρχιερείς και γραμματείς του Ισραήλ, να θανατωθεί, και μετά τρεις μέρες ν’ αναστηθεί. Το είπε φανερά αυτή τη φορά χωρίς καμμιά περιστροφή ή επιφύλαξη.

Την είδηση αυτή όμως δυσκολεύτηκαν να τη δεχτούν οι μαθηταί, που είχαν παχυλή αντίληψη για το Μεσσία και για τη βασιλεία που πρόκειται να ιδρύσει. Τον περίμεναν γήινο βασιλιά γήινης βασιλείας και τους εαυτούς των υπουργούς και πρωθυπουργούς τέτοιας βασιλείας, τύπου βασιλείας Δαυΐδ. Ειδικά ο Πέτρος θορυβημένος είδε ν’ αντιστρέφονται τα όνειρα αυτού και των συμμαθητών του, και σκεπτόμενος ιδιοτελώς μην τυχόν έρθουν τα κακά της διώξεως και αποδοκιμασίας του Χριστού και σ’ αυτούς, τόλμησε ιδιαιτέρως να υποδείξει (!) στο Χριστό ν’ αποφύγει την περιπέτεια αυτή. Αλλ’ ο Χριστός κατάλαβε που το πάει ο Πέτρος, και τον μάλωσε πολύ. Τον ονόμασε σατανά, δηλαδή αντιρρησία, που δεν φρονεί εκείνα που αρέσουν στο Θεό, αλλ’ εκείνα που αρέσουν στους ανθρώπους.

Με μια λέξη ο Χριστός με την είδηση αυτή παρουσιάζει την εδώ ζωή του σαν κακοπέραση-δίωξη- θάνατο- ανάσταση, ενώ αντιθέτως ο Πέτρος την ήθελε και την προσδοκούσε σαν καλοπέραση-εξουσία-επίγεια δόξα. Τις προδιαγραφές της χριστιανικής ζωής όμως δεν τις καθορίζει ο Πέτρος. Τις καθορίζει ο Χριστός. Ο Χριστός παίρνει αφορμή από την ιδιοτελή αντίληψη του θορυβημένου Πέτρου, και, για να τον βοηθήσει να καταλάβει τι σημαίνει χριστιανική ζωή, προχωρεί σε μια λεπτομερέστερη ανάλυση για το πώς εννοεί τη ζωή των πιστών που τον ακολουθούν, ώστε να μην πουν αύριο ότι τους εξαπάτησε ή τους παρέσυρε. Και ταυτόχρονα τους δίνει μια νέα ευκαιρία ελεύθερης επιλογής να μείνουν κοντά του ή να φύγουν. Καλεί λοιπόν τους μαθητάς και το λαό και τους λέει ξεκάθαρα.

Όποιος θέλει να είναι ακόλουθός μου-μαθητής μου-Χριστιανός, ας αρνηθεί τον εαυτό του, τα πάθη του, τη φιλαυτία του, ας σηκώσει το σταυρό του (θλίψεις δοκιμασίες θάνατο), κι ας ακολουθήσει το δικό μου παράδειγμα. Όποιος θέλει να ζει φίλαυτα και κοσμικά, θα χάσει την αιώνια ζωή. Ενώ όποιος θα θυσιάσει τη φίλαυτη και κοσμική ζωή για μένα και το ευαγγέλιό μου, αυτός θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα. Και συνεχίζει. Διότι τι θα ωφελήσει έναν άνθρωπο αν κερδίσει όλο τον υλικό κόσμο και χάσει την αιώνια ευτυχία του; Ή, αν ένας άνθρωπος χάσει την αιώνια μακαριότητα, τι θα δώσει σαν αντάλλαγμα, για να την ξαναβρεί; Δεν υπάρχει αντάλλαγμα. Προσέχετε. Όποιος θα ντρέπεται εμένα και τα λόγια μου επειδή θα τον περιφρονούν οι άνθρωποι της γενιάς αυτής που ζουν στη μοιχεία και στην αμαρτία, αυτόν θα τον ντραπεί και ο Γιος του ανθρώπου, και θα τον αποκηρύξει, όταν θα έρθει μαζί με τους αγγέλους στη δόξα του Πατέρα του, δηλαδή στη αιώνια βασιλεία. Και καταλήγει ο Χριστός με τη διαβεβαίωση. Σας λέω την αλήθεια. Υπάρχουν εδώ κάποιοι από σας που πριν πεθάνουν σωματικά, θα δουν να έρχεται με πολλή δύναμη η βασιλεία του Θεού, δηλαδή η Εκκλησία, που είναι μια εικόνα της αιώνιας βασιλείας του Θεού. Συνοψίζοντας τα παραπάνω συμπεραίνουμε.
1)

Ο Χριστός μιλάει σαφώς για δύο ζωές. Δεν μιλάει για ζωή εδώ, και ζωή στους ουρανούς, όπως συνήθως λέγεται. Μιλάει γενικά για τη ζωή με Θεό (τον παράδεισο) και τη ζωή χωρίς Θεό (την κόλαση). Και οι δύο ζωές υπάρχουν και πρό της Β΄ παρουσίας του Κυρίου, υπάρχουν και μετά την Β΄ παρουσία του Κυρίου.



2) Η εδώ ζωή με Θεό, η πριν από τη Β΄ παρουσία του Κυρίου, (ο επί γης παράδεισος), υπάρχει σε σχετική μορφή μέσω της Εκκλησίας (δηλαδή του λόγου, των μυστηρίων, της προσευχής, της φιλανθρωπίας, της συγχωρήσεως, της αγάπης, των θλίψεων, των δοκιμασιών, των διωγμών, των κακοπαθειών, κλπ). Είναι αναστρέψιμη με τη μετάνοια σε περίπτωση που ο πιστός θα εκπέσει από την πίστη.



3) Η ζωή με Θεό στους ουρανούς στην μετά τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου (ο εν ουρανοίς παράδεισος) θα υπάρχει υπό συνθήκες ανώτερες και πνευματικότερες. Θα είναι αμετάβλητη και μη αναστρέψιμη. Δεν θα υπάρχει μετάνοια.



4) Η ζωή χωρίς Θεό εδώ στην προ της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου (η επί γης κόλαση) σαν υλιστική άδικη ηδονοθηρική πλεονεκτική άπληστη μάταιη και πικρή, στερείται της μακαριότητος. Είναι αναστρέψιμη, αν ο άνθρωπος μετανοήσει.



5) Η με χωρίς Θεό ζωή στη μετά τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου στερείται παντελώς της μακαριότητος, ως οδυνηρή και πικρή. Είναι αμετάβλητη και μη αναστρέψιμη, διότι δεν θα υπάρχει μετάνοια. Και δεν θα υπάρχει τρόπος ο κολασμένος να την αλλάξει ή να την εξαγοράσει.


Μύθος λοιπόν η ειρωνεία των κοσμικών ότι τάχα οι Χριστιανοί θ’ απολαύσουν τη μακαριότητα μετά το θάνατο, κι ότι τάχα η προσδοκία τους είναι αφελής. Ο Χριστός ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Απ’ εδώ αρχίζει ο παράδεισος, απ’ εδώ και η κόλαση. Παράδεισος είναι η χριστιανική, η αληθινά χριστιανική ζωή. Και κόλαση είναι η κοσμική, η μακριά από το Χριστό και την εκκλησία του ζωή.

Υπ’ όψιν ότι ο Χριστός τις προδιαγραφές της κατά Θεόν ζωής (= θλίψεις διωγμούς αδικίες περιφρονήσεις κλπ) τις προϋποθέτει όχι μόνο για τους άλλους, αλλά πρώτα για τον εαυτό του. Τις τηρεί και τις ζει πρώτα ο ίδιος, φθάνοντας μέχρι το σταυρό και το θάνατο. Δεν είναι διπλωμάτης ή ψεύτης. Δεν λέει άλλα για τους ανθρώπους του και άλλα για τον εαυτό του, όπως συνήθως οι πολιτικοί ηγέτες της γης, αλλ’ ό,τι ισχύει για τους άλλους, ισχύει και για τον ίδιο. Ο ίδιος προβάλλει τον εαυτό του σαν το ιδεώδες και το μοναδικό πρότυπο προς μίμηση, σαν την οδό την αλήθεια και τη ζωή. Δίνει αυτός πρώτος το παράδειγμα της θυσίας και της αυταπαρνήσεως. Κόβει την επίγεια ζωή του στα 33 του, για να είναι συνεπής στις αρχές του.

Τέλος δεν υποχρεώνει κανέναν να τον μιμηθεί. Καλεί ελεύθερα. Ας αποφασίσει ο καθένας μόνος του αν θ’ ακολουθήσει ζωή με Θεό ή χωρίς Θεό, παράδεισο ή κόλαση. Σέβεται την επιλογή του κάθε ανθρώπου. Του επιμερίζει μόνο την ευθύνη της επιλογής του

Tου αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Πολύ καλό, eyrinos.
Εύγε..!!!! ;-)