Re: Τρελογιάννης:Mια αληθινή ιστορία ενος δια Χριστόν σαλού

10
Η Κατερινιώ και η σχέση της
με τον «κουζουλό» του Κυρίου


Καθώς ο κυρ –Αναστάσης άνοιξε την επιστολή του τρελο –Γιάννη για να την αναγνώσει, η αγωνία είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Αγωνία που αναμιγνυόταν με τη διάχυτη σ’ όλους συγκίνηση, η οποία διαπιστώνονταν από τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάτια μικρών και μεγάλων. Ακόμη και ο παπα –Βασίλης έκλαιγε με λυγμούς. Μπήκε στο Ιερό Βήμα προκειμένου να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. «Στην όλη ποιμαντική διακονία μου αυτό δεν έχει ξανασυμβεί. Είχαμε ένα μεγάλο άγιο μέσα στα πόδια μας και τον θεωρούσαμε ζητιάνο και τρελό… Πόσο τυφλούς μας κατάντησε η απιστία και η προσήλωση στα εφήμερα και την καθημερινότητα», είπε στον κατάπληκτο νεωκόρο, που εμβρόντητος παρακολουθούσε τα περίεργα αυτά γεγονότα.

Όμως, προτού καλά – καλά αρχίσει ο κυρ –Αναστάσης την ανάγνωση βλέπει την όμορφη Κατερίνα, τη μνηστή του Κωνσταντίνου, να τον πλησιάζει κλαίγοντας με αναφιλητά. Σάστισε για λίγο και προσπάθησε να την παρηγορήσει. Η σκέψη του πήγε στο κακό. Νόμιζε ότι όλα αυτά που δημοσίως είχε εξομολογηθεί ο Κωνσταντίνος την έκαναν να αλλάξει γνώμη γι’ αυτόν… Αυτό πίστεψε και ο παπα –Βασίλης, ο οποίος έβγαινε εκείνη τη στιγμή από το Ιερό Βήμα.

Η Κατερίνα σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια της και ψέλλισε με δυσκολία πως κάτι ήθελε να πει. Ο παπα –Βασίλης της έγνεψε καταφατικά και αυτή πήγε κοντά στο μικρόφωνο. Πήρε μία βαθιά ανάσα και έπειτα από μία σιγή ολίγων δευτερολέπτων είπε:


«Σεβαστέ μου παππούλη και καλοί μου γείτονες. Καθώς άκουγα τον Κωνσταντίνο να εξιστορεί τη γνωριμία με τον τρελο –Γιάννη και την προηγούμενη ζωή του δεν σας κρύβω πως σκέφτηκα να φύγω. Ένας έντονος πειρασμός μου τριβίλιζε το νου λέγοντας: «Τι οικογένεια θα κάνεις εσύ μ’ αυτόν. Σκέψου τα παιδιά σου που θα τα περιγελούν. Αναλογίσου τον πόνο των γονιών σου, που ήδη αντιδρούν και επ’ ουδενί θέλουν να γίνει αυτός ο γάμος. Και αν το μάθουν και στο χωριό σου στην Κρήτη πως πήρες πρώην τραβεστί, φαντάζεσαι τί θα γίνει; Με την επιλογή σου αυτή στην κυριολεξία σκοτώνεις με αργό θάνατο τους ενάρετους γονείς σου. Λυπήσου τον άμοιρο τον πατέρα σου, λυπήσου τη χαροκαμένη μάνα σου, λυπήσου και τα αδέλφια σου. Τί φταίνε αυτοί για να φορτωθούν αυτή την απερισκεψία σου; Άφησε λοιπόν τον Κωνσταντίνο, που είναι άξιος της μοίρας του. Λογικέψου Κατερίνα. Μην αποκλείεις το σοβαρό ενδεχόμενο στα πρώτα εμπόδια μέσα στο γάμο σας να ξαναγυρίσει στην πρωτινή ζωή του και να ξανακατρακυλήσει στην ακολασία. Το «χούι» αυτό λέει ο λαός δε κόβεται. Και τότε τί θα κάνεις; Μήπως θα ψάχνεις να βρεις έναν άλλον τρελο –Γιάννη για να τον σώσει; Σκέψου λοιπόν λογικά και σήκω φύγε τώρα, όσο είναι καιρός. Δες τα πρόσωπα των γύρων σου πόσο περιπαικτικά σε κοιτούν. Σαν να θέλουν να σου πουν κάτι για το έγκλημα που πας να κάνεις στον εαυτό σου. Να, κάποιοι ήδη ψιθυρίζουν. «Το καημένο το κορίτσι, τί Γολγοθά θα τραβήξει στη ζωή του μ’ αυτόν που διάλεξε…».


Αυτά και άλλα πολλά στροβίλιζαν στο μυαλό μου, καθώς άκουγα τον Κωνσταντίνο να εξιστορεί την πρωτινή ζωή του. Ήταν τόσο δυνατός ο πειρασμός, που πίστευα πως άκουγα κάποιον να μου μιλά δυνατά στο αυτί! Πρώτη φορά ένιωσα τόση μεγάλη εσωτερική πίεση. Μάλιστα σηκώθηκα σε μία στιγμή όρθια με σαφή πρόθεση να φύγω. Κοίταξα προς την πόρτα και μετά προς τον Κωνσταντίνο. Τον είδα να κλαίει. Και τότε συνήλθα. «Μα τί πάω να κάνω», σκέφτηκα. Θυμήθηκα ότι όλα αυτά που έλεγε αυτή η περίεργη φωνή, ο έντονος πειρασμός, τα είχε εκμυστηρευτεί ο ίδιος ο Κωνσταντίνος τότε που ενώπιον του τρελο – Γιάννη μου έκανε την πρόταση γάμου. Δεν ήταν λοιπόν κάτι νέο. Μου είπε τότε ο Κωνσταντίνος πώς θα ήταν δύσκολη η ζωή μαζί του. Ευθαρσώς, μάλιστα, μου επεσήμανε ότι, αν θα συμφωνούσα να τον παντρευτώ, θα ήταν καλύτερα να μετακομίζαμε από αυτή τη γειτονιά ή να μεταναστεύαμε κάπου στο εξωτερικό. Αλλά τώρα, γιατί να αντιδράσω έτσι;

Ο τρελο –Γιάννης, θυμάμαι, που άκουγε την συζήτηση που προηγήθηκε της πρότασης γάμου, ήταν σκυφτός και δεν μιλούσε. Απάντησα χωρίς να το πολυσκεφθώ στον Κωνσταντίνο θετικά. Μία αόριστη δύναμη με ωθούσε να πω «ναι». Μία εσώψυχη φωνή με παρακινούσε λέγοντάς μου πως ο Κωνσταντίνος είναι το ταίρι μου και ο σύντροφός μου. δεν έλαβα υπόψη μόνο τη φυσική ομορφιά του, αλλά προπαντός την εσωτερική αγνότητα και τη λάμψη του προσώπου του, στοιχεία που του προσέδωσε η συντριβή του και η μετάνοιά του. Η ηρεμία του και το γαλήνιο πρόσωπο του Κωνσταντίνου έδειχναν άνθρωπο που πλέον ήξερε τι ζητούσε από τη ζωή. Άλλωστε ο Θεός, όπως μας έλεγε ο τρελο –Γιάννης, το πρώτο που θέλει από τα νέα παιδιά είναι να κάνουν καλές και ευλογημένες οικογένειες. Να γίνουν καλοί οικογενειάρχες και όλα τα υπόλοιπα, γνώσεις, εργασία και τα απαραίτητα προς το ζην τα φροντίζει Εκείνος.

Να γιατί ο τρελο –Γιάννης άρχισε να φωνάζει δυνατά, «ζήτω – ζήτω», μόλις έγνεψα το «ναι» στον Κωνσταντίνο. Χοροπηδούσε σαν μικρό παιδί και χαμογελούσε, ενώ καθώς έφευγε εμφανώς χαρούμενος φώναζε:

-Μεγάλη ευλογία ο γάμος, Χριστιανοί μου, μεγάλη ευλογία ο γάμος για γη και ουρανό! Μέγα μυστήριο, μέγα μυστήριο!
Βλέποντας τον τρελο –Γιάννη να φωνάζει βάλαμε αμήχανοι και ξαφνιασμένοι από την αντίδραση αυτή τα γέλια… Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.

Τι με έπιασε λοιπόν τώρα; Κάλλιστα θα μπορούσα τότε να αρνηθώ. Θα είχα χάσει όμως, έναν πραγματικό επίγειο άγγελο. Γιατί σαν άγγελος τυλιγμένος στα ασφαλή ενδύματα της αρετής και της ένθερμης αληθινής πίστης, που χαρίζει ο Κύριός μας, ζει πλέον ο Κωνσταντίνος μέσα στη μετάνοιά του. Θυμάμαι πως δύο ημέρες μετά τη θετική ανταπόκριση στην πρότασή του βρήκα στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω τον τρελο –Γιάννη. Είχα την εντύπωση πως με καρτερούσε να επιστρέψω.

-Κατερίνα με την πράξη σου αυτή συγκίνησες τον Χριστούλη μας, την Μητέρα Του και μητέρα όλων μας, τη γλυκιά μας Παναγία και τους αγίους μας. Μην φοβάσαι˙ ο Κύριος είναι μαζί σου και θα σας δώσει πολλά παιδιά. Θα είσαι ευτυχισμένη, γιατί η απόφασή σου αυτή χαροποίησε τον ουρανό, μου είπε.

Μου έδωσε τότε και ένα βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του και αναφερόταν στο βίο της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Δεν έκανε τίποτε τυχαίο ο τρελο –Γιάννης. Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό αργότερα συνειδητοποίησα πόσο έμοιαζα στην μεγάλη αυτή αγία της Εκκλησίας μας.

Πήρα το βιβλίο και, αφού το έβαλα στη τσάντα μου, τον ρώτησα αν είχε φάει.
-Όχι, απάντησε.
-Έλα, έχω μαγειρέψει κοχλιούς. Μου τους έστειλε η μάνα μου από το χωριό, του είπα.
Άρχισε τότε ο τρελο –Γιάννης να φωνάζει.
-Σήμερα θα ταΐσει τον σαλό η Κατερίνα. Σήμερα ο σαλός θα φάει κοχλιούς.
Ο κυρ –Παντελής, που καθόταν έξω από το μπακάλικό του και τον άκουσε, είπε χαριτολογώντας:
-Σαλέ, με την τρελάρα σου θα γεμίσεις την κοιλάρα σου. Πάλι τη βόλεψες και μάλιστα με ωραίο φαγητό.

-Κυρ –Παντελή, θα σου φέρω και σένα, έχω πολλούς κοχλιούς μαγειρέψει, είπα.
-Έ, βρε Κατερινάκι, μη σε βάλω σε κόπο˙ τον σαλό ήθελα να πειράξω».
-Τη θυμάμαι την ιστορία με τους κοχλιούς. Και ήταν και ωραία μαγειρεμένοι, πετάχτηκε αυθόρμητα και είπε ο ευτραφής κυρ –Παντελής.
Ο παπα –Βασίλης αλλά και πολλοί άλλοι γέλασαν.
Η Κατερίνα συνέχισε.
«Έδωσα στον τρελο –Γιάννη να πάει ένα πιάτο κοχλιούς στον κυρ –Παντελή, μέχρι να στρώσω το τραπέζι. Ο τρελο –Γιάννης επέστρεψε έκανε την προσευχή και ενώ καθόταν είπε:
-Άχ, βρε Κατερίνα μου, πόσα ευχαριστώ πρέπει ανά πάσα στιγμή να λέμε στον Θεό, γι’ αυτά που μας προσφέρει! Να, εμένα το σαλό και τον άχρηστο, το χειρότερο από όλους τους ανθρώπους που γνώρισε η γη δεν με έχει αφήσει ποτέ νηστικό. Πάντα φροντίζει και στέλνει εντολές σε αγγελούδια του σαν και σένα, καλό μου κορίτσι, για να με φροντίζουν τον αμαρτωλό. Σήμερα λοιπόν φρόντισε να φάω κοχλιούς, είπε χαμογελώντας.
-Έλα, φάε τώρα˙ θα είσαι πεινασμένος, απάντησα.
Για λίγα λεπτά ακουγόταν μόνο ο θόρυβος από τα πιρούνια και το ρούφηγμα των κοχλιών. Κατόπιν ο σαλός με ρώτησε αν θα φθάσει το φαγητό και για τον Κωνσταντίνο, ο οποίος σχολούσε αργά το απόγευμα.
-Μην σε νοιάζει, έχω φροντίσει και γι’ αυτόν, του είπα.


-Ήρθε ο καλός μας ο Χριστός και ευλόγησε προσωπικά τον Κωνσταντίνο και τον απελευθέρωσε από την αιχμαλωσία του. Πώ, πώ, πώ, τι θαύμα έκανε ο Κύριος! Δεν έχω δει σ’ όλη τη ζωή μου κάτι τέτοιο! Φιλεύσπλαχνος ο Κύριός μας, Κατερίνα μου, πολυέλεος, αληθινός Πατέρας. Ο οφθαλμός Του βλέπει και παρακολουθεί τα πάντα. Δε θέλει να χαθεί κανένας άνθρωπος. Καρτερικά περιμένει τη μετάνοια. Δες τον Κωνσταντίνο. Μέχρι χθές ήταν παγιδευμένος στα δίκτυα της ακολασίας και σήμερα διάγει μία αγγελική ζωή, με νηστείες, αγαθοεργίες, προσευχή. Ζει σαν αγγελούδι και βιώνει τη χαρά της μετανοίας του… Για όλα τα υπόλοιπα φροντίζει ο Θεός. Ο Κωνσταντίνος, Κατερίνα μου, θα είναι για σένα το εισιτήριο που θα σε οδηγήσει στη βασιλεία του Θεού. Αυτό να μην το ξεχάσεις, ιδιαίτερα τις στιγμές που ο αντίδικος θα σε πολεμά με στόχο να διασπάσει την ευλογημένη από το Θεό ένωσή σας, το μέγα μυστήριο του γάμου. Δεν έχω δει στη ζωή μου τέτοια ταπείνωση και συντριβή. Ο πνευματικός του, ο παπα –Νικόλας, μου επεσήμανε πως διέκρινε κατά τη διάρκεια της εξομολόγησής του τη σφοδρή επιθυμία να βγάλει όλα τα αγκάθια από την πολυβασανισμένη ψυχούλα του. Η εξομολόγηση έμοιαζε σαν μία εγχείρηση ανοικτής καρδιάς… Έτσι την αποκάλεσε ο παπα –Νίκος. Μεγάλο δώρο του Κυρίου η εξομολόγηση. Εκεί που φαίνεται να χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια σου, με τη μετάνοια μπαίνεις σε αγγελικό όχημα και πετάς στα ουράνια…

Δες τον βασιλιά και προφήτη, τον μεγάλο Άγιο Δαυίδ σε τι ύψη έφθασε με τη μετάνοιά του! Τι φοβερές προσευχές μας έδωσε παρακαταθήκη! Είναι τόσο φοβερές, γιατί κρύβουν μεγάλες αλήθειες και τα κλειδιά τους δίδονται μόνο στους ταπεινούς στην καρδιά. Ακούν, Κατερίνα μου, τα δαιμόνια το Ψαλτήριο και τις προσευχές του μεγάλου αυτού βασιλιά και τρέμουν. Εξαφανίζονται στα όρη και τα ψηλά βουνά. Γι’ αυτό, Κατερίνα μου, όταν θα έχετε προβλήματα, να μην λησμονάτε στην οικογένειά σας να διαβάζετε το Ψαλτήριο. Εκεί κρύβονται τα κλειδιά της ευτυχίας. Αντί να βλέπετε το χαζοκούτι της απελπισίας και της απογοήτευσης, δηλαδή την τηλεόραση, να διαβάζετε βίους αγίων και την Αγία Γραφή. Έτσι θα θωρακίζετε το σπίτι σας και άγγελος φύλακας θα προστατεύει την οικογένειά σας. Μην σκιάζεσαι και μην φοβάσαι, οι γονείς σου θα αγαπήσουν τον Κωνσταντίνο, όταν διαπιστώσουν πόσο καλά περνάει η κόρη τους. Λίγες οι δυσκολίες, πολλές οι χαρές στο γάμο σας. Μεγάλη η ευλογία του Θεού, είπε ο σαλός και έσκυψε και πάλι στο πιάτο του, συνεχίζοντας να τρώγει.
Τότε δεν γνώριζα την αξία των όσων μου έλεγε και σκεφτόμουν πως ζει μέσα σε έναν κόσμο παραμυθένιο ως σαλός, αγνοώντας τη στυγνή πραγματικότητα και τα δεδομένα της ζωής.

orp.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ορθοδοξία”