Η χειροθεσία του 1971 και ιστορική αλήθεια.

Η εν έτει 1981 δήλησις του Μητροπολίτου Κιτίου Επιφανίου, επί του θέματος δήθεν χειροθεσίας.

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Κύπρου.

᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ 29-8-1981

Προς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος

Σεβασμιώτατοι καί ῞Αγιοι ἀδελφοί,

᾿Επειδή πάντοτε ἐπιθυμοῦσα τήν εἰρήνην καί τήν ἐνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πολύ δέ περισσότερον τήν ἑνότητα τοῦ σώματος τῶν ᾿Επισκόπων Αὐτῆς, ἐπειδή οὔτε ἄχρι τοῦ νῦν ἡ τοιαύτη ἐπιθυμία μου ἠλλοιώθη, καί ἐπειδή τελευταίως παρατηρεῖται κάποια διαφοροποίησις εἰς τάς σχέσεις ὑμῶν ὡς ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ.῾Ελλάδος καί ἐμοῦ ὡς ᾿Επισκόπου τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Κύπρου, ἔναντι αὐτῶν πού παλαιότερον μᾶς συνέδεον καί μᾶς ἥνωνον πνευματικῶς καί αὕτη, ὡς μοῦ ἐδηλώσατε εἰς τήν συνεδρίασιν τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 18 καί 19 καί 20 Αὐγούστου 1981, προεκλήθη ἐκ τῶν δημοσιευμάτων μου κατά τά τελευταῖα ἔτη, καί εἰδικώτερον μετά τό ἔτος 1977.

Διά τοῦτο ἐπιθυμῶ διά τοῦ παρόντος Γράμματός μου νά παράσχω τάς ἀκολούθους διασαφήσεις καί τοῦτο πρός πλήρη ἀποκατάστασιν τῆς εἰρήνης, τῆς ᾿Αγάπης καί τῆς ἑνότητος εἰς τάς ψυχάς μας.

Τά δημοσιεύματα, τά ὁποῖα ἐκυκλοφόρησα καί ἔχουν τήν ὑπογραφήν μου ἀπό τό 1977 καί ἐξῆς εἶναι ὑπαγορευμένα ἐκ τοῦ αὐτοῦ πνεύματος καί τῆς αὐτῆς ἐπιθυμίας, ἡ ὁποία, ὡς ἀνέφερον ἀνωτέρω, μέ ὠθεῖ νά συντάξω καί τό παρόν γράμμα μου.

Μερικαί ἐκφράσεις καί διατυπώσεις τῶν δημοσιευμάτων μου, ὡς μοῦ ἐδηλώσατε προφορικῶς κατά τάς συνεδριάσεις τῆς ῾Ιεραρχίας ὡδήγησαν ὑμᾶς, ὡς καί τινας ἄλλους, εἰς συμπερασματικάς κρίσεις καί θέσεις ἀντιθέτους ἤ διαφόρους ἐκείνων τάς ὁποίας ἐγώ εἶχον εἰς τήν σκέψιν μου, καί διετύπωσα, εἰδικώτερον δέ ὅτι ἐδημιουργήθησαν ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις σχετικῶς μέ τάς θέσεις μου περί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ᾿Εκκλησιολογίαν, τάς ἄλλας παλαιοημερολογιτικάς παρατάξεις, τήν ἑνωσιν μετ᾿ αὐτῶν καί τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971.

Πρός ἄρσιν τῶν ἐσφαλμένων αὐτῶν ἐντυπώσεων καί ἀποκατάστασιν τῆς εἰρήνης πάσης ψυχῆς, ἐπιθυμῶ νά διευκρινίσω τά ἀκόλουθα:

1) Οὐδέποτε ἀμφέβαλον διά τήν συνέχειαν τῆς ᾿Αποστολικῆς διαδοχῆς τῶν ᾿Επισκόπων τῶν ἐλκόντων τάς χειροτονίας ἐκ τῆς ὑφ᾿ ἐνός ᾿Επισκόπου γενομένης χειροτονίας τοῦ ἀειμνήστου ᾿Αρχιεπισκόπου τῶν Γ.Ο.Χ. Ματθαίου κατά τό ἔτος 1948, ὡς καί ἐκ τῆς ἐν τοῖς πράγμασιν ἐπισκοπικῆς συμπεριφορᾶς μου ἀποδεικνύεται.

2) Δέν ἀμφισβήτησα ποτέ ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος μετά τῆς ὁποίας ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς Κύπρου ἔχει πολυετῆ πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, εἶναι ἡ ᾿Ορθόδοξος ἐν ῾Ελλάδι τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία, ὡς καί τοῦτο ἐκ τῶν ᾿Εκκλησιαστικῶν σχέσεών μας ἀποδεικνύεται ἀναμφίβολα.

3) Τούς λοιπούς παλαιοημερολογίτας Αὐξεντιανούς καί ἄλλους, τούς ἐθεωροῦσα καί τούς θεωρῶ, ὡς διδάσκει ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, διά τοῦτο καί δέν ἔχω μετ᾿ αὐτῶν μυστηριακήν ἤ ἄλλην τινά ἐκκλησιαστικήν σχέσιν.

4) Τήν ἔνωσιν τήν ἀντιλαμβάνομαι, ὅπως οἱ ἱεροί Κανόνες καί ἡ διδασκαλία τῶν ῾Αγίων Πατέρων καί ἡ ζωή τῆς ᾿Εκκλησίας, κατά τήν δισχιλιετῆ πορείαν της ἐν τῷ κόσμῳ ὁριοθετεῖ, ἤτοι ὡς συνεχῆ προσπάθειαν καί ἀγωνίαν τῶν ὑπευθύνων προσώπων τῆς ᾿Εκκλησίας νά φέρουν εἰς τήν "Μάνδραν" τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πάντας τούς φέροντας ἐν ἑαυτοῖς τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπους καί τοῦτο διά τῆς ἀποκαλύψεως τῆς ἀληθείας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ὀρθῆς πίστεως, ἐν πνεύματι ἀγάπης, εἰρήνης καί ἑνότητος.

5) Τήν κατά τό ἔτος 1971 γενομένην ὑπό τῶν ᾿Επισκόπων τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς χειροθεσίαν, ὡς εἶπον και κατά τήν συνεδρίασιν τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 19 καί 20 τρέχοντος μηνός, τήν ἐδέχθην, ὡς τήν ἐδέχθητε καί ὑμεῖς μετά ταῦτα. Οὐχί ὡς ἐνεργοποίησιν ἤ ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἐν ἐμοί ᾿Αρχιερατικοῦ ἀξιώματος, ἀλλά ὡς μίαν τυπικήν ἐξωτερικήν πρᾶξιν πρός ἀναγνώρισιν τῆς ἤδη ὑπαρχούσης ᾿Αρχιερωσύνης μου, ἀφοῦ προηγουμένως ἐπίστευσα, ἴδίᾳ μετά τήν ἑλληνιστί γενομένην ὁμιλίαν τοῦ Σεβ/του ᾿Επισκόπου Γερμανίας Φιλοθέου εἰς τήν ῾Ιεράν Μονήν Μεταμορφώσεως Βοστώνης Η.Π.Α., ὅτι οἱ Ρῶσσοι ἐπίστευσαν κατά τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ἐπί τῷ σκοπῷ ὅπως ἐπιτευχθῇ ἡ διεύρυνσις τῆς ἑνότητος τῆς ᾿Εκκλησίας καί γίνῃ δυνατή ἡ ἕνωσις τῶν Αὐξεντιανῶν μετά τοῦ Σώματος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, καθ᾿ ὅσον οὗτοι ἔθετον ὡς πρόφασιν τῆς ἀρνήσεώς των πρός ἕνωσιν τήν ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίαν.

Πιστεύω, ὅτι αἱ ἀνωτέρω διασαφήσεις μου δέν θά ἀφήσουν περιθώρια διά παρερμηνείας καί ἐσφαλμένας ἐντυπώσεις καί οὕτω σκανδαλισμοῦ ἀσθενῶν συνειδήσεων, ἐπευχόμενος, ὅπως ὁ Κύριος φωτίζει, εἰρηνεύῃ, ὁμονοῆ καί ἑνώνῃ ἅπαντας τούς θέλοντας σωτηρίας ἐπιτυχεῖν εἰς τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας Του.

Καί πάλιν, ἐάν κάποια ἔκφρασις ἤ διατύπωσις εὑρισκομένη εἰς τά ὑπ᾿ ἐμοῦ δημοσιευθέντα κείμενα δέν εἶναι σύμφωνος πρός τήν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν καί διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας, κρίνω ταύτην ἀπορριπτέαν ἐκ τῶν κειμένων μου.

Αἱ ἀνωτέρω διασαφήσεις ἐγράφησαν πρός ἀποκατάστασιν τῆς εἰρήνης, τῆς πνευματικῆς ἀγάπης καί ἐνότητος ἐν τῷ σώματι τῆς ᾿Εκκλησίας, τήν ὁποίαν εὔχομαι καί ὑπέρ ἧς ἀγωνίζομαι.

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης

᾿Ελάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις

ἀδελφός καί συλλειτουργός σας

(τίθεται ὑπογραφή)

+ ῾Ο Κιτίου ᾿Επιφάνιος.

Πηγή: xristianorthodoxipisti.blogspot.gr




(Σχόλιο Εγκολπίου: Οι γνωρίζοντες τα εκκλησιαστικά δρώμενα στο χώρο Της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Ελλάδι, θυμούνται ότι οι αυταποκαλούμενοι ''ΓΟΧ'', του τότε Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου Πάστρα, παρουσίαζαν ως εμπόδιο για την ένωση της ομάδος τους με Την Εκκλησία, τη χειροτονία του Μητροπολίτου Σπυρίδωνος υφ' ενός μόνου Επισκόπου, του Αγίου Ματθαίου του Ομολογητού, τον Σεπτέμβριο του 1948. Με καλή διάθεση λοιπόν δύο Γνήσιοι Ορθόδοξοι Επίσκοποι, πήγαν στις Η.Π.Α. με εντολή της Συνόδου να διερευνήσουν και να συζητήσουν, φυσικά μέσω διερμηνέως, με την εκεί Σύνοδο των Ρώσσων της Διασποράς το 1971. Η εν λόγω Σύνοδος ουδεμία σχέση είχε πιά με την κατάσταση του 1960, όπου και συμμετείχε στην αιρετική κίνηση του Οικουμενισμού.

Το έτος 1971 ο Μητροπολίτης Φιλάρετος ήδη είχε χαράξει μία πιο συνεπή γραμμή Ορθοδόξου Ομολογίας και από το 1965 είχαν διακοπεί οι σχέσεις με τις λοιπές αιρετικές οικουμενιστικές εκκλησίες. Άρα λοιπόν οι σημερινοί σχισματοαιρετικοί αυτοαποκαλούμενοι ''ΓΟΧ'', γνωστοί και ως ''Φλωριναίοι'', αδίκως παλεύουν να συγκρίνουν την οικουμενιστική Ρώσσικη Σύνοδο της Διασποράς του 1960, από την οποίαν έλαβαν χειροτονία και από Δεσπότη νεοημερολογίτη, με την ίδια Σύνοδο του έτους 1971, όπου είχε αποκοπεί από όλα τα θεσμικά όργανα της Οικουμενικής αιρετικής κίνησης. Οι προσπάθειες τους να παρουσιάσουν Την Εκκλησία ως παράταξη ή σχίσμα πέφτει στο ιστορικό κενό... Στην επαφή που είχαν οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Επίσκοποι με τους Διασπορίτες Ρώσσους πήραν βεβαίωση Ορθοδόξου Ομολογίας, και συνεφώνησαν να τους διαβαστεί μία ευχή ευλογίας όπως την κατονομάζει ο Μητροπολίτης Φιλάρετος σε επιστολή του, προκειμένου να ξεπεραστεί το εμπόδιο που εμφάνιζαν στο προσκήνιο οι χειροτονημένοι και από νεοημερολογίτη Δεσπότη, ''Φλωριναίοι''. Αλλά οι σχισματικοί αυτοαποκαλούμενοι ''ΓΟΧ'' διέδιδαν και διαδίδουν ως σήμερον ότι οι Ορθόδοξοι του Αγίου Ματθαίου ήταν δήθεν οι σκληροί και αδιάλλακτοι...

Να σημειώσουμε δε μία σημαντικότατη λεπτομέρεια. Η Ιεραρχία της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν εξουσιοδότησε τους δύο Επισκόπους που απέστειλε στις Η.Π.Α. να συμφωνήσουν σε ανάγνωση ευχής επί των Επισκόπων αυτών, αλλά τους απέστειλε μόνο δια μελέτη και διερεύνηση της Ομολογίας των Διασποριτών Ρώσσων. Γι' αυτόν τον λόγον ακριβώς και δεν υπάρχει έγγραφο Συνοδικό που να δίδει τέτοια εντολή γιατί δεν τους δώθηκε εντολή να συζητήσουν το θέμα της Χειροτονίας του Αγίου Ματθαίου του Ομολογητού του 1948. Οι εν Αμερική ενέργειες ήταν αποτέλεσμα των προσπαθειών που κατέβαλλε ο Πρωθιερεύς π. Ευγένιος Τόμπρος να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ σχισματικών παλαιοημερολογιτών και Εκκλησίας. Χειρίστηκε λάθος την αποστολή που του ανέθεσε Η Σύνοδός του και παρέσυρε στα λάθη αυτά και τους ετέρους δύο Αρχιερείς που ως μή γνωρίζοντες Αγγλικά και όντας αγράμματοι τυπικώς, επίστευαν ό,τι τους έλεγε ο διερμηνέας... Να τονίσουμε πως οι Επίσκοποι, διάδοχοι, του Αγίου Ματθαίου ουδέποτε σκέφτηκαν πως τους λείπει κάτι ώστε να θεωρούν εαυτούς μη κανονικούς Επισκόπους. Δέχτηκαν αυτήν την ευχή ευλογίας για λόγους ενότητος μετά των εν Ελλάδι σχισματικών παλαιοημερολογιτών.

Το ότι δεν ήταν χειροθεσία επί σχισματικών, αλλά απλή ευχή ευλογίας το γράφει και σε επιστολή του ο ίδιος ο Πρόεδρος της Συνόδου των Ρώσσων της Διασποράς Μητροπολίτης Φιλάρετος, με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου 1972 προς τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, Της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ανδρέα Ανέστη. Επιπλέον οι Διασπορίτες Ρώσσοι Αρχιερείς στην έγγραφη απόφαση με ημερομηνία 15/28 Σεπτεμβρίου 1971 που συνέταξαν γράφουν πως: ''Οι ηγούμενοι υπό της Ιεραρχίας ήτις προέρχεται εκ των του Ματθαίου χειροτονιών ουδόλως δύνανται να συγκριθούν μετά των σχισματικών Δονατιστών και Νοβατιανών. Δεν ημάρτησαν κατά της Ορθοδοξίας Δογματικώς [...] '' Απόφασις, αριθμός Πρωτοκόλλου 16-ΙΙ, 15/28 Σεπτεμβρίου 1971. Ανεγνώριζαν, με Συνοδική Απόφαση λοιπόν, ως Κανονικούς Επισκόπους τους υπό τον Άγιο Ματθαίο χειροτονηθέντας... Οι φήμες που διαδίδουν κάποιοι, είτε από άγνοια είτε από δόλο, πως δήθεν οι ''ματθαιϊκοί'' έγιναν δεκτοί ως Ιερείς και τους χειροτόνησαν Επισκόπους είναι ανυπόστατες και θλιβερές... Αυτά τα στοιχεία που παραθέτουμε υπάρχουν και σε CD ώστε όποιος σοβαρός μελετητής της εκκλησιαστικής ιστορίας επιθυμεί μπορεί να τα ζητήσει και να τα δει ιδίοις όμμασι.

Είναι λοιπόν σε ισχύ η πράξις της ευχής που διαβάστηκε στους δύο Επισκόπους ή είναι άκυρη; Ας δούμε τί συνέβη στα έτη μετά το 1971. Οι Αρχιερείς Της Εκκλησίας δεν προέβησαν σε ουδεμία έγγραφη αποδοχή των γενομένων εν Αμερική καθ' ότι αναφέραμε και παραπάνω πως απέστειλαν τους δύο Επισκόπους και τον Πρωθιερέα π. Ευγένιο Τόμπρο προς διερεύνηση της Ομολογίας των Διασποριτών και όχι προς αποδοχήν οιασδήποτε χειροθεσίας ή ευχής ή ο,τιδήποτε άλλο. Αφού μελέτησαν τα τεκταινόμενα λοιπόν οι Αρχιερείς, πληροφορηθέντες δε και υπό τρίτων τί εγένετο, έδωσαν προφορική εντολή διακοπής σχέσεων με τους Ρώσσους Διασπορίτες. Απέστειλαν δε το 1974, Εξαρχία υπό δύο Επισκόπων αποτελουμένη, ώστε να λάβουν εγγράφως πιά την Ορθόδοξη Ομολογία υπό των Διασποριτών. Όμως ενώ εκείνοι είχαν δεχτεί την Ομολογία των Ορθοδόξων Ελλήνων Επισκόπων το 1971 και βεβαίωσαν πως θα συγγράψουν και αυτοί μία ώστε να γίνει Ορθοδόξως η ένωσις, το 1974 αρνήθηκαν την Ομολογία του 1971 και εξέφρασαν την θέση πως μόνο μία Οικουμενική Σύνοδος δύναται να κηρύξει τα νεοημερολογίτικα μυστήρια άκυρα. Δηλαδή το αυτό φρόνημα μετά του π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Κατόπιν αυτού οι Έλληνες Επίσκοποι ανακοίνωσαν πως δεν δύνανται να έχουν εκκλησιαστικές σχέσεις με τους Ρώσσους Διασπορίτες και θα απεφάσιζαν Συνοδικώς εν Ελλάδι επιστρέφοντες. Στο Πανελλαδικόν Συνέδριον, προς τα τέλη του 1974, στην Αθήνα, απεφάσισαν εν Συνόδω την διακοπή σχέσεων, αλλά μετά από παράκληση του Μητροπολίτου Κορινθίας Καλλίστου για επιπλέον προσπάθειες ενότητος δεν εστάλη στους εν Αμερική Ρώσσους.

Αφού οι προσπάθειες δεν ετελεσφόρησαν, το Συνοδικό Σώμα συνεκλήθη και απεφάνθη την οριστική διακοπή Εκκλησιαστικών Σχέσεων μετά της Ρωσσικής Συνόδου υπό τον Μητροπολίτην Φιλάρετον. Αριθμός πρωτοκόλλου 1158/20-2-1976. Με βάση αυτό το πρακτικό που εστάλη στος Ρώσσους, την 28η Απριλίου 1976 το Συνοδικό Σώμα των Ρώσσων της Διασποράς απεφάσισε ότι: ''Εάν αυτοί θεωρούν την Σύνοδον των Επισκόπων της Ορθοδόξου Ρωσσικής Εκκλησίας, μή Ορθόδοξον, τότε λογικώς, η πράξις της χειροθεσίας γίνεται άκυρος'' Οι ίδιοι οι Διασπορίτες Ρώσσοι γράφουν πως εφόσον οι Έλληνες Επίσκοποι Της Εκκλησίας Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος θεωρούν τους Ρώσσους Διασπορίτες μή Ορθοδόξους, άρα και η πράξις χειροθεσίας ως ευχή ευλογίας που τους ανέγνωσαν καθίσταται άκυρος! Όσοι διαδίδουν λοιπόν πως πρέπει να ταπεινωθούν οι ''ματθαιϊκοί'' και να μην απολυτοποιούν τα γεγονότα, ας μελετήσουν την ιστορία και ας δουν ότι Η Εκκλησία αναγνωρίζει τα λάθη της και τα διορθώνει. Εκείνοι που αυτοαποκαλούνται ''ΓΟΧ'' εν Ελλάδι, μήπως θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι είναι παραφυάδα των νεοημερολογιτών κατ' ουσίαν και να προβληματιστούν με το γεγονός, πως ενώ ομολογούν τα μυστήρια των νεοημερολογιτών και των οικουμενιστών άκυρα, συγχρόνως διαφημίζουν τις χειροτονίες τους από οικουμενιστές έγκυρες;)





1 σχόλιο:

Εγκόλπιον κατά αιρέσεων23 Οκτωβρίου 2013 - 2:46 μ.μ.

Δεν δημοσιεύουμε υβριστικά ανώνυμα σχόλια. Όποιος επιθυμεί την ανάρτηση των σχολίων του, πρέπει να έχει και το θάρρος της επωνυμίας. Η ιστορική αλήθεια που επικαλείται ο ανώνυμος υβριστής περί της Αποφάσεως Διακοπής των Ρώσσων της Διασποράς με ημερομηνία 28-4ου-1976, ομιλεί περί ακυρώσεως της ευχής ευλογίας που έλαβαν οι δύο Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος των Γνησίων Ορθοδόξων, και όχι περί της αντικανονικότητος ή μη της εν Ελλάδι Συνόδου των αποκαλουμένων ''ματθαιϊκών''. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως με την διακοπή εκκλησιαστικών σχέσεων, αριθμός Πρωτοκόλλου 1158/20-2-1976, εκ μέρους Της Εκκλησίας της Ελλάδος, Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, με τους Ρώσσους Διασπορίτες, αυτομάτως και η ''χειροθεσία'' πού έλαβαν καθίσταται άκυρος όπως οι ίδιοι οι Ρώσσοι της Διασποράς γράφουν στην Απόφαση Διακοπής. Αυτή την απόφαση την έκανε δεκτή και η ''Συντονιστική Επιτροπή'' στην σελίδα 7... Ένα επίσημο 20μελές όργανο των σχισματοαιρετικών ''Φλωριναίων'', το οποίο ιδρύθηκε με απόφαση της Συνόδου του Αρχ/που τους Αυξεντίου με την υπ' αριθμόν 1124/22-2-1973 απόφαση. Να είμαστε λοιπόν αντικειμενικοί και όχι οπαδοί. Η Ιστορία γράφεται από τα επίσημα έγγραφα, εγκυκλίους, επιστολές, δημόσιες ομολογίες. Όχι από ερμηνείες. Η Ιστορική έρευνα θέλει ψυχρή παράθεση των γεγονότων, όχι παρουσίαση μέσω ερμηνείας. Η Ιδεολογικοποίηση της Ιστορίας οδηγεί σε ψεύδη, πλάνες, στρεβλώσεις και λήθη. Η ψυχρή Ιστορική έρευνα διαφυλάσσει από τη λήθη και οδηγεί στην αλήθεια.

Καλή φώτιση και σας παρακαλώ μην βρίζετε δε σας τιμά. Αν θεωρείτε πως όσα αναρτώ δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική αλήθεια αποστείλατέ μου έγγραφα που να αναιρούν τα όσα έχω εντοπίσει από την προσωπική μου έρευνα. Δεν βοηθάτε με την συμπεριφορά σας, αντιθέτως βεβαιώνετε πως έλαβα απολύτως σωστή απόφαση να διακόψω εκκλησιαστικές και πνευματικές σχέσεις μαζί σας, αφού κατόπιν αυτής της λήψης της αποφάσεως μου, μόνο βρίζετε, διαδίδετε συκοφαντίες και συκοφαντείτε το πρόσωπό μου. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά μην αναμένετε να πετύχετε κάτι με αυτής της ποιότητος την συμπεριφορά ,παρά μόνο να με εδραιώσετε στο χώρο που βρίσκομαι. Στην Εκκλησία Του Κυρίου μας! Καλώς να έλθετε και εσείς εύχομαι!




Πηγή: http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/1971.html

Δηλαδή τώρα αυτό είναι σοβαρό στοιχείο; Τη μία ξεμαλλιάζεστε μεταξύ σας και την άλλη βλογάτε ο ένας τα γένια του άλλου;

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Κύπρου.

᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ 29-8-1981

Προς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος

Canela έγραψε:Έχω διαβάσει την εγκύκλιο του 1920 και δεν την αποδέχομαι.
Την θεωρώ οτι δεν είναι ορθόδοξη και οτι είναι απογοητευτική τόσο στην θεωρητική έκφρασή της όσο και στην υλοποίησή της.
Μπορώ να σου πω οτι δεν αποδέχομαι τον οικουμενισμό (ούτε τον εν ελλάδα ούτε τον παγκόσμιο) και οτι αποδέχομαι τα όσα πρεσβέβει ο ομολογιτής της ορθοδοξίας αγιος Ματθαίος, διότι είναι ο μοναδικός που η εκκλησιολογία του είναι ξεκάθαρη και καθόλα ορθόδοξη.

Είναι σημαντικό να δούμε βεβαίως και θέματα που αφορούν την αποστολική διαδοχή.

Αγαπητέ/Αγαπητή Κανέλα έχεις την καλοσύνη να μας πεις δυο λόγια σχετικά με την εγκύκλιο του 1920, που να συμβαδίσει με την θέση του Αγίου Ματθαίου του Απολογητή της "Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας" στον οποίο βλέπω ότι πραγματικά πιστεύεις και χαίρομαι που μιλάς ειλικρινά γενικώς, διότι πολλές οι απόψεις όμως ουδέποτε κάποιος πραγματικός ΓΟΧ υποστήριξε με θάρρος την γνώμη του εδώ σε αυτό το χώρο πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

Το σχετικό νήμα εδώ : http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 13&t=15841

Καλέ μου Spartan και Laptona, σας ευχαριστώ και τους δυο σας για τα καλά σας λόγια.

Ο διάβολος είναι γνωστό οτι μας την έχει όλους φυλαγμένη σε κάθε γωνιά.
Προσπαθώ να αποφεύγω τις αμαρτίες και τα όσα μπορεί να τις προκαλέσουν. Όλοι μας λίγο εως πολύ έχουμε δει που οδηγούν "συζητήσεις" τέτοιου είδους.
Θα μου επιτρέψετε να παραθέτω όμορφα και ωραία κάποια ωραία κατά την γνώμη μου άρθρα, που προσωπικά πιστεύω οτι θα βοηθήσουν κάθε καλόπιστο και καλοπροαίρετο ερευνητή που ψάχνει την αλήθεια, να δει κάποια πράγματα και εν συνεχεία, ας ψαχτεί, ας κρίνει και ας επιλέξει ο καθένας μόνος του, ο,τι νομίζει οτι είναι σωστό.

Πολλές φορές στην ζωή μας μπορεί να διαφωνούμε σε διάφορα με τους άλλους ανθρώπους αλλά το σωστό είναι να προσπαθούμε να σεβόμαστε και εμείς με την σειρά μας το "αυτεξούσιο" του κάθε ανθρώπου, όπως το σέβεται πρώτος και ο ίδιος ο Θεος που μας το χάρισε.

Θα ήθελα επίσης να σας πω και να ξεκαθαρίσω προς αποφυγή παρεξηγήσεων οτι εδώ μέσα μιλάω αυτοβούλως και εκπροσωπόντας μόνο τον εαυτό μου και επειδή και εγώ άνθρωπος είμαι, ελπίζω να μου συγχωρέσετε τα όποια ανθρώπινα λάθη τυχόν κάνω.
Δεν γνωρίζω τα πάντα, ούτε έχω το "αλάθητο".
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα γνωρίζουν πολύ περισσότερα από εμένα.

Canela έγραψε:Καλέ μου Spartan και Laptona, σας ευχαριστώ και τους δυο σας για τα καλά σας λόγια.

Ο διάβολος είναι γνωστό οτι μας την έχει όλους φυλαγμένη σε κάθε γωνιά.
Προσπαθώ να αποφεύγω τις αμαρτίες και τα όσα μπορεί να τις προκαλέσουν. Όλοι μας λίγο εως πολύ έχουμε δει που οδηγούν "συζητήσεις" τέτοιου είδους.

Βεβαίως και ξέρουμε πολύ καλά, καλώς το ξεκαθάρισες γιατί η εμπειρία που είχαμε ως τώρα ήταν η άκρως αντίθετη με τον προηγούμενο φίλο ΓΟΧ που μας μίλησε για αυτά τα ίδια τα θέματα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κι επειδή μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι γιαυτό σου ζήτησα μία παραπάνω γνώμη.

Canela έγραψε: Θα μου επιτρέψετε να παραθέτω όμορφα και ωραία κάποια ωραία κατά την γνώμη μου άρθρα, που προσωπικά πιστεύω οτι θα βοηθήσουν κάθε καλόπιστο και καλοπροαίρετο ερευνητή που ψάχνει την αλήθεια, να δει κάποια πράγματα και εν συνεχεία, ας ψαχτεί, ας κρίνει και ας επιλέξει ο καθένας μόνος του, ο,τι νομίζει οτι είναι σωστό.

Βοήθησε λοιπόν τον καλοπροαίρετο ερευνητή να αποκτήσει μία γνώμη σχετικά με την εγκύκλιο του 1920, διότι τον ενδιαφέρει

Canela έγραψε: Πολλές φορές στην ζωή μας μπορεί να διαφωνούμε σε διάφορα με τους άλλους ανθρώπους αλλά το σωστό είναι να προσπαθούμε να σεβόμαστε και εμείς με την σειρά μας το "αυτεξούσιο" του κάθε ανθρώπου, όπως το σέβεται πρώτος και ο ίδιος ο Θεος που μας το χάρισε.

Δεν ξέρω αν συμφωνώ μαζί σου ακόμα , γιατί δεν έχω ακούσει την άποψη σου σχετικά με αυτό που σε ρωτάω .

Canela έγραψε: Θα ήθελα επίσης να σας πω και να ξεκαθαρίσω προς αποφυγή παρεξηγήσεων οτι εδώ μέσα μιλάω αυτοβούλως και εκπροσωπόντας μόνο τον εαυτό μου και επειδή και εγώ άνθρωπος είμαι, ελπίζω να μου συγχωρέσετε τα όποια ανθρώπινα λάθη τυχόν κάνω.
Δεν γνωρίζω τα πάντα, ούτε έχω το "αλάθητο".
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα γνωρίζουν πολύ περισσότερα από εμένα.

Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Μπορεί να διαφωνήσουμε αλλά όταν υπάρχει αλληλοσεβασμός απόψεων τότε ο αντίλογος γίνεται όργανο εποικοδομητικής επικοινωνίας.

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Πρώτο μέρος.)

Η Εκκλησία πολεμείται υπό των αιρέσεων και των σχισματικών ομάδων από τα αρχαιότατα χρόνια της παρουσίας της. Πατέρας των αιρέσεων και των αιρετικών ιστορικώς είναι ο γνωστός Σίμων, ο οποίος επίστευσε πως με πληρωμή μπορεί να αποκτήσει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ανά τους αιώνες χιλιάδες αιρέσεις πολέμησαν Την Εκκλησία, οι πλείστες εξ αυτών βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα της. Εμείς αναγκαστικώς θα ασχοληθούμε με την σχισματοαίρεση των ''Φλωριναίων'', η οποία ενεφανίσθη στην εκκλησιαστικη ιστορία το 1934 από ένα φυλλάδιο των Αγιορειτών Μοναχών που διατηρούσαν το μνημόσυνο του νεοημερολογίτου Πατριάρχου, το οποίο πρώτο υποστήριξε τελείως αντιπαραδοσιακώς ότι οι σχισματικοί έχουν έγκυρα μυστήρια μέχρι της Συνοδικής καταδίκης τους. Την αιρετική αυτή άποψη την υιοθέτησε ο Μητροπολίτης π. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, εξ ού και το όνομα ''Φλωριναίοι'', όπως π.χ. Άρειος, ''Αρειανιστές'', Μακεδόνιος, ''Μακεδονιανοί'' κ.λ.π. Οι σχισματοαιρετικοί ''Φλωριναίοι'', γνωστοί και ως ''ΓΟΧ''', διάδοχοι των ακύρων χειροτονιών των ετών 1960 και 1962, προσπαθούν, τελούντες εν πλάνη, να δικαιολογήσουν την πορεία των ομάδων τους και να περιγράψουν, με ανακρίβειες και αναπόδεικτες ιστορικές αναφορές, την εκκλησιαστική πορεία της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, την γνωστή και ως ''ματθαιϊκή παράταξη''. Οι ανακρίβειες και γενικότητες που αναφέρονται σε άρθρα τους, τα οποία αντί να απαντήσουν σε ουσιώδη ερωτήματα για την γνησιότητα της Ομολογίας τους και την γέννηση των ομάδων τους, καταφέρονται εναντίον Της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, πιστεύουμε ότι είναι αποτέλεσμα αγνοίας και μη επαρκούς γνώσεως του ιστορικού, των επαφών των αποκαλουμένων ''ματθαιϊκών'', μετά των Διασποριτών Ρώσσων εν Αμερική, και όχι συνειδητού ψεύδους και συκοφαντίας. Αλλά και πάλι οι ενασχολούμενοι με την ιστορική μας πορεία θα πρέπει να είναι γνώστες ώστε να μην εκτίθενται ως μη γνωρίζοντες.

Η έκφραση Ματθαιϊκή παράταξη'' είναι αδόκιμη θεολογικώς αλλά την χρησιμοποιούμε στο παρόν ιστορικό άρθρο μας, για τους μη γνωρίζοντες το βάθος των γεγονότων και να διευκολύνουμε την ξενάγηση του στα ιστορικά δρώμενα. Παρατάξεις βεβαίως υφίστανται μόνο εκτός Εκκλησίας, αλληλοκατηγορούσες η μία την άλλη ότι αποτελούν σχίσμα. Χωρισμένες μεταξύ τους, όχι για λόγους πίστεως όπως γράφει Μοναχός του ''Φλωρινικού'' χώρου, στο βιβλίο του ''ΟΙ ΣΧΙΣΤΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ'' ΈΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1994. Στις σελίδες 66 και 67 του βιβλίου αυτού ο ''Φλωριναίος'' ''ΓΟΧ'' Μοναχός, π. Αντώνιος Γεωργαντάς γράφει: Είμαι υποχρεωμένος να ομολογήσω την αλήθεια, κι επειδή ο Μ. Βασίλειος μας διαβεβαίωσε ότι ''πάς ο δυνάμενος λέγειν την αλήθειαν και μη λέγων αυτήν κατακριθήσεται υπό του Θεού'', έτσι κι εγώ για να μη κατακριθώ υπό του Θεού, σας λέω ότι η παλαιοημερολογίτικη εκκλησία (ή μάλλον οι παλ/κες εκκλησίες) δεν είναι η αληθινή του Χριστού Εκκλησία, διότι η Εκκλησία του Χριστού είναι μία, κι εμείς βλέπουμε 4-5 ''εκκλησίες'', 4-5 ''συνόδους'', 4-5 ''Αρχιεπισκόπους'', τους οποίους δε χωρίζει δογματική ιδεολογία ώστε να δικαιολογηθεί ο χωρισμός μεταξύ τους και να διακρίνωμε εκείνον που πορευέται σωστά και να τον ακολουθήσωμε, αλλ' αυτούς τους χωρίζει η φιλαρχία, η κενοδοξία, η υπερηφάνια, γι' αυτό στις περισσότερες ενέργειές τους κι εκκλησιαστικές τους πράξεις μιμούνται τους Νεοημερολογίτες, και παραβιάζουν ασύστολα κι ανερυθρύαστα τους Ιερούς Κανόνες.

Πορεύονται χωρίς καταστατικό διοικήσεως, χειροτονούν Ιερείς και Διακόνους παρ' ηλικίαν, συνοικούν οι περισσότεροι με καλογριές, παραμελούν το ποίμνιό τους, χειροτονούνται Επίσκοποι με δικά τους κριτήρια στον χρόνο και στον τόπο που αυτοί θα επιλέξουν, αλληλοκαθαιρούνται και όταν συμφιλιωθούν σηκώνουν τις καθαιρέσεις, όχι όμως και τις αιτίες για τις οποίες έφθασαν στο έσχατο αυτό σημείο, προσλαμβάνουν εν γνώσει τους ανήθικους Ιερείς, διπλοχειροτονημένους ακόμη και καθηρημένους από την Κρατούσα Εκκλησία για ηθικούς λόγους, μεταδίδουν τα Μυστήρια στους Νεοημερολογίτες, τους χρησιμοποιούν ως κουμπάρους για Γάμους και βαφτίσια, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες τους στους πλούσιους Νεοημερολογίτες και την κλείνουν ερμητικά στους πένητες, ενώ στους Ιερείς υπάρχει τέτοια ασυδοσία ώστε άλλος λειτουργεί σε Ουνίτικη Εκκλησία κι αθωώνεται χωρίς να εφαρμοσθή ο αντίστοιχος Κανόνας, κι άλλος εγκωμιάζει τον ανάξιο Βαρθολομαίο από την πιο μεγάλη σε κυκλοφορία εφημερίδα του αποδήμου Ελληνισμού και δεν συμβαίνει τίποτε. Άλλος Δεσπότης προσλαμβάνει ψευδο παλαιοημερολογίτη Κληρικό, ο οποίος τη μία μέρα εμφανίζεται ''Δεσπότης'' και την άλλη από... ταπείνωση μεταμορφώνεται σε ''Ιερέα'', άλλος πάλι εξαφανίζει δικόγραφα και έγγραφα υψίστης σημασίας, για να κάνει το κέφι του! Άλλοι μπαινοβγαίνουν απο τα Ιεροσόλυμα στη Κάνιγγος λες κι είμαστε καφενείο κι άλλοι απειλούν με νέες χειροτονίες Δεσποτάδων για να εκβιάσουν την εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Μπορούμε λοιπόν αυτή την Εκκλησία με τόσα χάλια και τους ηγέτες της να πορεύωνται ασύδοτοι, αναίσθητοι, αδιάφοροι και το κυριώτερο αμετανόητοι, μπορούμε να τους ταυτίσουμε με την Εκκλησία του Χριστού;

Αυτά γράφει στο βιβλίον του ο προερχόμενος από τις τάξεις αυτών των ''εκκλησιών'' όπως ο ίδιος τις τοποθέτησε εντός εισαγωγικών. Εμείς οι γνωστοί και ως ''ματθαιϊκοί'', Η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων της Ελλάδος υπό τον προεδρεύοντα της Ιεράς Συνόδου, Μητροπολίτη Θηβών κ. Χρυσόστομο Τζάνη, έχουμε διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία μετά των λοιπών αποκαλουμένων ''ΓΟΧ'', ομάδων και Επισκόπων, για λόγους και μόνο Πίστεως κι ας μας κατηγορούν κάποιοι για ακραίους ή φανατικούς. Το ζήτημα της εγκυρότητος ή μή των μυστηρίων της Νεοημερολογίτικης εκκλησίας ανάγκασε τον Άγιο Ματθαίο τον Ομολογητή μετά από υπομονή δύο ετών, να διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με τους Επισκόπους Δημητριάδος Γερμανό και π. Φλωρίνης Χρυσόστομο, το 1937. Το ζήτημα της νεοεικονομαχικής αιρέσεως που ενεφανίσθη στους κόλπους μας το 1989, πρώτη φορά, οδήγησε στην απόσχισή των νεοεικονομάχων 1995. Το ζήτημα της νεοεκκλησιολογικής αιρέσεως που εξέφρασε Επίσκοπος της Εκκλησίας μας τον οδήγησε εκτός Εκκλησίας λίγα έτη αργότερα. Αυτοί και μόνον οι λόγοι ήταν κατ' εμάς άξιοι για να διακόψουμε κοινωνία με τους αιρετικούς που έβαλλαν κατά της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Οι λόγοι που αναφέρει ο αγαπητός Μοναχός π. Αντώνιος είναι κατά την άποψη μας ανύπαρκτοι στην ιστορική μας πορεία. Σίγουρα θα εντοπίσει κάποιος ανθρώπινα λάθη και πάθη όπως παντού. Αλλά ουδέποτε εκ μέρους των Επισκόπων Της Εκκλησίας στην ιστορική πορεία της, μετά το 1924, εσημειώθη φαινόμενον σχίσματος για λόγους φιλαρχίας και φαρισαϊκού εγωϊσμού όπως κάποιοι αναφέρουν για τον Άγιο Ματθαίο τον Ομολογητή. Ουδέποτε υπήρξε μετάδοση μυστηρίου σε μέλος νεοημερολογίτικης ή παλαιοημερολογίτικης οικουμενιστικής εκκλησίας.

Να σημειώσουμε δε, πως όταν εξεδόθη το εν λόγω βιβλίο, ''ΟΙ ΣΧΙΣΤΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ'', το 1994, οι τότε Σύνοδοι του Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου Πάστρα και του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση απ' όσο γνωρίζουμε δεν απήντησαν εγγράφως τίποτε! Αν έγραψαν κάτι και το κυκλοφόρησαν, ώστε να διαλύσουν τις εντυπώσεις που δημιούργησε το εν λόγω βιβλίο, με τα προαναφερόμενα γραφόμενα του για τις 4-5 ''εκκλησίες'' αλλά δεν το γνωρίζουμε, θα θέλαμε όποιος έχει κάτι γραπτό επ' αυτού να μας το αποστείλει.

Θα ρωτήσει κάποιος τότε, γιατί γράφουμε για εκκλησίες τις οποίες δεν χωρίζει τίποτα δογματικό; Γιατί όταν κάποιος αιρετικός αδελφός μας, εξ αυτών των χώρων, πλανάται και ίσως παρασύρει κι άλλους με αυτά που γράφει εναντίον Της Εκκλησίας, πρέπει να παραθέσουμε την ιστορική και δογματική αλήθεια που ο αιρετικός δεν γνωρίζει ώστε και ο ίδιος να διαβάσει όσα δεν γνωρίζει και αναλόγως της προαιρέσεως του να αποφασίσει αν θέλει να παραμείνει στην πλάνη ή να έλθει στην σωστική κιβωτό, αλλά και οι τυχών αναγνώστες των αιρετικών θέσεων του να έχουν και την Ορθόδοξη θέση και να κρίνουν μετά προσευχής και νηστείας τίς σφάλλει και τίς είναι Ορθόδοξος, υπό την έννοιαν που έλαβε ο όρος μετά το 1924.

Αν κάποιος μελετήσει την εργασία, εδώ (Είναι Ορθόδοξοι ή σχισματοαιρετικοί οι προερχόμενοι εκ των Διασποριτών Ρώσσων; http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_5721.html ), του κυρίου Αντωνίου Μάρκου, αξιόλογου Θεολόγου και Καθηγητού Αγγλικής Φιλολογίας θα δει ότι τα ιστορικά στοιχεία που δεν αναφέρονται πουθενά αλλού, σίγουρα από ελλιπή γνώση του θέματος, ανατρέπουν όλο το μυθολογικό σκεπτικό περί των Ρώσσων της Διασποράς, αφού αυτό στηρίζεται σε στοιχεία ανεπαρκή και επιφανειακά. Όπως το ότι απλώς η Σύνοδος των Ρώσσων της Διασποράς ήταν με το παλαιό ημερολόγιο και αυτό αρκούσε για να λάβουν έγκυρη χειροτονία εις Επίσκοπον οι Ιερομόναχοι των οικουμενιστών ''Φλωριναίων'' ''ΓΟΧ''. Τότε γιατί πήγαν στην άλλη άκρη του κόσμου να λάβουν χειροτονία και δεν πήγαν στο παλαιοημερολογίτικο Πατριαρχείο Σερβίας; Το ίδιο οικουμενιστική ήταν και η μία και η άλλη εκκλησία.

Αναφέρεται λοιπόν ότι εμείς οι λεγόμενοι υπό τινών και ''ματθαιϊκοί'' πρεσβεύουμε την άποψη ότι οι ακολουθούντες το νέο παπικό ημερολόγιο στερούνται αυτομάτως της Θείας Χάριτος. Η θέση αυτή, κάποιοι λέγουν πως είναι άνευ θεολογικής και δογματικής βάσεως...

Οι λέγοντες και γράφοντες αυτές τις απόψεις μάλλον δεν αποδέχονται τις καταδικαστικές αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων των ετών 1583, 1587, 1593. Το έτος 1592 που αναφέρεται από κάποιους ως έτος της τρίτης Πανορθοδόξου Συνόδου είναι ιστορικώς λάθος. Το χειρόγραφο που έχει τις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων, στην βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος με αύξοντα αριθμό βιβλιοθήκης 772 αναγράφει το έτος 1593 και όχι 1592. Το αυτό ισχύει και για το χειρόγραφο με αριθμό 285 που βρίσκεται στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, στο Κελλί ''Ακάθιστος Ύμνος''.)

Άρα όσοι Ορθόδοξοι Έλληνες διέκοψαν εκκλησιαστική κοινωνία με την νεοημερολογίτικη εκκλησία κακώς έπραξαν; Στερείτο η πράξη τους αυτή θεολογικής και δογματικής βάσεως; Αν δεν είχε ήδη εμφανιστεί το θέμα αυτό στην ιστορία και πρώτη φορά εμφανιζόταν το 1924 το επιχείρημα θα ήταν απολύτως σωστό, αλλά αφού Η Εκκλησία είχε ήδη αποφανθεί τί ωθεί τον κάθε αρνητή των Πανορθοδόξων Συνόδων να μην αποδέχεται τις αποφάσεις αυτές και να τις παραβλέπει παρ' όλο που είναι Οικουμενικού κύρους; Δεν γνωρίζουν πως αποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων έχουν αιώνιον κύρος και εφόσον συνάδουν με την Παράδοση Της Εκκλησίας δεν είναι ανακλητές αλλά ισχύουν εις τον αιώνα; Δεν γνωρίζουν πως η απόφαση της Πανορθοδόξου Συνόδου του έτους 1583, Αναθεματίζει όποιον ακολουθεί το νέο μηνολόγιο των αθέων αστρονόμων του Πάπα και τον εκβάλει εκ Της Εκκλησίας; Ανάθεμα εκκλησιαστικό, αφορισμός εκ Της Εκκλησίας και Θεία Χάρις πάνε μαζί; Δεν γνωρίζουν πως η απόφαση αυτή εκυρώθη Συνοδικώς το 1587, το 1593, το 1722, το 1756, το 1836, το 1848, το 1895 και το 1904; Αποτελεί Νομοθέτημα Πνεύματος Αγίου. Συμφώνως με το Ιεροκανονικό Δίκαιο Της Αγίας Του Χριστού Εκκλησίας Αποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων είναι αμετάκλητες, οριστικές, τελεσίδικες και καταδικαστικές δια τους παραβάτας εις τον αιώνα. Δεν νομοθετεί Η Εκκλησία όπως η Πολιτεία. Αλλά επειδή πιστεύει πως το Πνεύμα Το Άγιον εμπνέει την Σύνοδο να αποφανθεί δια το καλό των Πιστών της Ποίμνης νομοθετεί τή εμπνεύσει και καθοδηγήσει Αυτού, και όχι παροδικώς και με ημερομηνία λήξεως...

Δι' αυτόν τον λόγο ακριβώς όσες Σύνοδοι συνεκλήθησαν παρά Κανόνας και απεφάνθησαν αντιπαραδοσιακώς εκλήθησαν ''ληστρικές'' και ''παράνομες''. Όσες απεφάνθησαν συνάδουσες με την άγραφη και έγγραφη Παράδοση Της Εκκλησίας έγιναν δεκτές, και αποτελούν πηγές Κανονικού Δικαίου. Με χαρακτήρα αιώνιο, αμετάθετο και αναλλοίωτο. Στην Πολιτεία μπορεί να έχουμε απόφαση που αναιρεί προηγούμενη, αλλά Στην Εκκλησία όταν έχουμε επικυρωμένες Πανορθόδοξες Αποφάσεις και από μεταγενέστερες Συνόδους και κατόπιν έχουμε παράβαση αυτών των Συνοδικών αποφάσεων εφαρμόζεται η καταδίκη άνευ επαναλήψεως της Δίκης. Θα ήταν σαν να ισχυριζόταν κάποιος, τηρουμένων των αναλογιών, πως αν και έχουμε νόμο που αποφαίνεται περί της τύχης ενός αποδεδειγμένου φονέα θα πρέπει να συντάξει εκ νέου νόμο η Πολιτεία που θα αποφαίνεται για την ποινή των αποδεδειγμένων ενόχων για φόνο... Πράγμα άτοπο και παράλογο. Οι εναντιούμενοι στις αποφάσεις Της Εκκλησίας που περιλαμβάνουν Ανάθεμα, δεν είναι υπόδικοι ώστε να κριθούν μελλοντικώς αλλά είναι ήδη, με βάση το προδεδικασμένο, καταδικασμένοι. Ο παραβάτης των Θεοπνεύστων αποφάσεων Πανορθοδόξων Συνόδων είναι εκκλησιαστικώς και Πνευματικώς νεκρός. Δεν είναι μέλος Της Καθολικής Εκκλησίας, είτε είναι ένας είτε καθ' ολοκληρίαν μία Τοπική Εκκλησία, εκείνος που παρανόμησε, όπως η τοπική εκκλησία της Ελλάδος που εισήγαγε το παπικό ημερολόγιο στην λατρεία.


2 σχόλια:

Εγκόλπιον κατά αιρέσεων17 Ιανουαρίου 2014 - 10:21 π.μ.

Οι Ιεροί Κανόνες που αναφέρει ο αγαπητός σχολιαστής αφορούν την ύπαρξη δύο Ορθοδόξων Επισκόπων και όχι την ύπαρξη ενός Ορθοδόξου και ενός υπό Ανάθεμα Επισκόπου στην ίδια Επισκοπή. Επιμένει να στέλνει υβριστικά σχόλια αν και γράψαμε πως τέτοια δεν δημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο. Η γνώση του Κανονικού δικαίου βοηθάει στο να μην οδηγείται ο καθείς σε λανθασμένα συμπεράσματα και μάλιστα να φανατίζεται τόσο ώστε να υβρίζει. Εμείς δεν υβρίζουμε ουδένα και παρακαλούμε τον κύριο αν επιθυμεί διάλογο να γράφει όπως πρέπει.

Αν ίσχυαν τα επιχειρήματα του αγαπητού σχολιαστή τότε πως θα μας εξηγήσει το γεγονός της ύπαρξης επί 117 χρόνια εικονομαχίας και Ορθοδόξων Επισκόπων; Ζούσαν τότε οι άνθρωποι 160 χρόνια ή μήπως οι Ορθόδοξοι χειροτονούσαν νέους Επισκόπους για να σωθεί Η Εκκλησία; Αυτό βέβαια ο σχολιαστής μας το θεωρεί παράλληλη παράνομη σύνοδο... Δηλαδή αναγνωρίζει τις αιρετικές ως κανονικές συνόδους. Η αναφορά στην διαχρονική εκκλησία είναι προτεσταντικό δόγμα. Ορθόδοξος με προτεσταντικά πιστεύω δεν νοείται.
Απάντηση


Εγκόλπιον κατά αιρέσεων19 Ιανουαρίου 2014 - 7:39 μ.μ.

Μην στέλνετε υβριστικά ανώνυμα σχόλια. Δεν θα δημοσιευτούν. Το επίπεδο του διαλόγου δεν πρόκειται να πέσει σε διαμάχες εγωϊστικού χαρακτήρος. Ή θα μιλάτε επωνύμως και ευπρεπώς ή θα μένετε στην αφάνεια. Άλλωστε δεν απαντάτε στα ερωτήματα που θέσαμε οπότε δεν υφίσταται διάλογος. Καλή φώτιση ευχόμεθα και μην στέλνετε αδίκως τέτοιου επιπέδου σχόλια. Δεν θα δημοσιευτούν.
Απάντηση





Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Δεύτερο μέρος.)

Παρατηρούμε πως κάποιοι προσπαθούν να δικαιώσουν την αιρετική άποψή τους περί εγκυρότητος των μυστηρίων των νεοημερολογιτικών σχισματικών εκκλησιών κάνοντας ανασκόπηση ακροθιγώς της συμμετοχής στο νεοημερολογίτικο σχίσμα των τριών Μητροπολιτών που το 1935 ηγήθηκαν των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Αλλά η μεταστροφή Επισκόπων από την Ορθοδοξία στην αίρεση ή το σχίσμα και πάλι πίσω στην Ορθοδοξία, συνέβη πολλάκις στην εκκλησιαστική ιστορία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η απώλεια της Θείας Χάριτος ακολουθεί τον κάποτε εκπεσόντα ακόμα κι όταν επανέρχεται Στην Εκκλησία...

Άλλωστε δεν τιμούμε τον Άγιο Ιωαννίκιο τον Μέγα κι ας ήταν μέλος της αιρετικής εικονομαχικής εκκλησίας της εποχής του; Επειδή εξέπεσε της Ορθοδόξου Πίστεως, Ο Κύριος του ελέους του στέρησε την δυνατότητα να ξαναγίνει Ορθόδοξος; Όχι βεβαίως, γι' αυτό επέστρεψε, αγωνίστηκε και ηγίασε. Η ιστορία αποδεικνύει όμως ότι το σκεπτικό τους είναι παντελώς άσχετο με τους Κανόνες που προβλέπουν τέτοιες περιπτώσεις και προβληματιζόμαστε που δεν τις γνωρίζουν με αποτέλεσμα να γράφουν και να λένε πράγματα που δεν ισχύουν. Δεύτερο παράδειγμα είναι η επιστροφή του Αποστόλου Παύλου ο οποίος από δεινός διώκτης των Χριστιανών και της Εκκλησίας κατέληξε με τη Θεία Χάρη να αναδειχθεί ο Απόστολος των Εθνών! Αν ίσχυε το σκεπτικό τους, δεν θα ηδύνατο ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, να είναι αυτός που όλοι σήμερον τιμούμε γιατί θα τον καταδίωκε η προτέρα μανία του εναντίον των Χριστιανών. Ο Κύριος δεν απορρίπτει ουδένα που επιστρέφει σ' Αυτόν. Βιβλικώς αυτό θεμελιώνεται και από το εδάφιο που Ο Κύριος μας λέγει: ''τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω'', Ιωάννης, κεφάλαιο 6, στίχος 37. Οι προσερχόμενοι εκ της αιρέσεως ή εκ του σχίσματος, βρίσκουν ανοικτή την θύρα του ελέους Του Κυρίου και Της Εκκλησίας Του. Τρίτο παράδειγμα είναι η περίπτωσις του κατά σάρκαν πατρός του Αγίου Γρηγορίου, επίσης ονόματι Γρηγόριος, ο οποίος τιμάται ως Άγιος από Την Εκκλησία μας! Ως γνωστόν ο εν λόγω Άγιος Γρηγόριος είχε υποπέσει σε αίρεση, αλλά κατόπιν της προσευχής της συζύγου Νόνας και της παρέμβασης του υιού του, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, επέστρεψε στην Ορθοδοξία. (Ἅγιος Γρηγόριος, Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ, πατὴρ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. ... ὁ Ἅγιος οὗτος Γρηγόριος πρότερον μὲν ἠκολούθει τὴν αἵρεσιν τὴν λεγομένην τῶν Ὑψισταρίων, μᾶλλον δὲ ταπεινῶν. Διότι ἡ αἵρεσις αὕτη ἧτο σύμμεικτος ἐκ τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης καὶ τῆς νομικῆς λατρείας, ἐπειδὴ οἱ τῆς αἱρέσεως ταύτης ὀπαδοὶ ἀπεστρέφεντο μὲν τὰ εἴδωλα καὶ τὰς θυσίας, ἐτίμων δὲ τὸ πῦρ καὶ τοὺς λύχνους, ὅπερ ἧτο ἴδιον τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης. Ὁμοίως ἠτίμαζον μὲν αὐτοὶ καὶ ἀπέῤῥιπτον τὴν περιτομὴν, ἐτίμων ὅμως τὸ Σάββατον, ὅπερ ἧτο ἴδιον τῆς νομικῆς λατρείας. Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ἔκδοσις Ματθαίου Λαγγῆ (ἕκτη), Ἀθῆναι, 1995, τόμος Α΄, Ἰανουαρίου α΄, σελ. 51.) Τέταρτο παράδειγμα του αυτοκράτορος Ιουστινιανού. Η γυναίκα του αυτοκράτορος Ιουστινιανού, η Θεοδώρα, κατάφερε να τον παρασύρει στην αιρετική διδασκαλία του Μονοφυσιτισμού. Αλλά αυτό διήρκησε για σύντομο χρονικό διάστημα. Κατόπιν επέστρεψε στη Ορθοδοξία γενόμενος δεκτός από Την Εκκλησία! (Πηγή: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ Δεν φτάνει μόνο η πίστη... ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄» Εκδόσεις «εν πλώ» σελ. 250-251.) Πέμπτο και τελευταίο παράδειγμα είναι αυτό του Αγίου Γερασίμου ο οποίος έπεσε στον μονοφυσιτισμό για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, επίσης επέστρεψε στην Ορθοδοξία... Όλα αυτά για όσους έχουν μελετήσει βίους Αγίων είναι αυτονόητα. Ούτοι οι ανά τους αιώνας αδελφοί μας όχι μόνο έγιναν δεκτοί δια των προβλεπομένων διαδικασιών αλλά κάποιοι και αγίασαν!

Ας δούμε τώρα και από Ιεροκανονικής απόψεως τί προβλέπεται για τους επανερχομένους εκ της αιρέσεως ή του σχίσματος Επισκόπους. Δια τους Επισκόπους που επιστρέφουν από το σχίσμα και την αίρεση, συμφώνως με τους Ιερούς Κανόνες προβλέπεται ο Λίβελλος ως πλήρης αποκατάστασις στην Αρχιερατική διακονία. Οι Ιεροί Κανόνες, 8ος της πρώτης Οικουμενικής, 7ος της δευτέρας Οικουμενικής και 95ος της έκτης Οικουμενικής προβλέπουν για τους Επισκόπους οι οποίοι έχουν λάβει Ορθοδόξως το Βάπτισμα και την Ιερωσύνην να αποκαθίστανται στο αξίωμά τους δια Λιβέλλου. Όντως οι Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομάτης και π. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, έχοντας την χειροτονία τους προ του 1924, απεκατεστάθησαν δια Λιβέλλου. Ο δε Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου ως χειροτονηθείς μετά το 1924, έλαβε χειροθεσία υπό των άλλων δύο σύμφωνα με το τεύχος αριθμός 35, του Κήρυκος Εκκλησίας Ορθοδόξων, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2008. Αν και η εμπειρία της ιστορίας μας έχει αποδείξει ότι κι αν ακόμα δεν γινόταν αυτή η χειροθεσία ως επί σχισματικού, θα μπορούσε να γίνει δεκτός κατ' οικονομίαν με μόνη την δημοσία Ορθόδοξη Ομολογία του. Όχι ως αναγνώριση της προερχομένης εκ των νεοημερολογιτών χειροτονίας του αλλά ως οικονομία για την σωτηρίαν της ψυχής του προσερχομένου. Η ένωση άλλωστε με Την Εκκλησία, όταν κρίνει αναγκαίο Η Εκκλησία, αρκεί για την αποκατάσταση του Ιερέως ή του Αρχιερέως. Τέτοια παραδείγματα έχουμε κατ' εξαίρεση στην εκκλησιαστική ιστορία και λανθασμένως υπό τινών παρουσιάζονται ως παραδείγματα γενικής αποδείξεως. Το μερικόν της Παραδόσεως δεν υποκαθιστά το όλον.

Ο Άγιος Νικόδημος Ο Αγιορείτης στην υποσημείωση του ξη' Κανόνος, Συμφωνία, βλέπε Πηδάλιον, σελ. 91 Εκδόσεις Παπαδημητρίου 2003, γράφει: ''Αλλά σπάνια τα τοιαύτα και κατά περίστασιν, κανονικής ακριβείας λειπόμενα, ού νόμος δε Εκκλησίας το κατά περίστασιν γινόμενον και το σπάνιον, κατά τε τον ιζ' της Α' και Β' και τον Θεολόγον Γρηγόριον, και την β' πράξιν της εν Αγία Σοφία συνόδου, και το νομικόν εκείνο το λέγον, το παρά κανόνας ούχ έλκεται προς υπόδειγμα.'' Πολλοί αιρετικοί αδελφοί μας δυστυχώς χρησιμοποιούν το υπό περιπτώσεις τινές γεγονός ως πρόφαση για να δικαιολογήσουν την θέση τους ότι δήθεν έτσι συνέβαινε πάντα στην Εκκλησία, ή έτσι έκαναν πάντα οι Άγιοι, απομονώνοντας μία ιστορική στιγμή της Εκκλησίας και παρουσιάζοντας την ως ιστορικό καθεστώς αιώνων ακόμα και ως σήμερον... Επανερχόμενοι στο θέμα μας λοιπόν, ουδεμία Σύνοδος υπήρχε προκειμένου να αποκαταστήσει τους εκ του νεοημερολογίτικου σχίσματος Επισκόπους προσερχομένους και πάλι στην Ορθόδοξον Εκκλησία της Ελλάδος, αν υπήρχε εννοείται ότι οι τρείς Επίσκοποι θα απευθύνοντο προς εκείνην, αφόσον δεν υπήρχε οι Ιεροί Κανόνες προβλέπουν τον Λίβελλο για αυτές τις περιπτώσεις, και επανέρχονται στο αξίωμά τους κανονικώς.

Οι σκεπτόμενοι και ομολογούντες τέτοιες ιδέες, όπως ότι δήθεν οι τρεις Επίσκοποι ήταν νεοημερολογίτες όταν χειροτόνησαν τους τέσσερεις Επισκόπους και αναμέσον αυτών και τον Άγιον Ματθαίον τον Ομολογητήν, δεν γνωρίζουν τους συγκεκριμένους Ιερούς Κανόνες; Μάλλον όχι πιστεύουμε. Διότι αν τους γνώριζαν δε θα εσκέπτοντο πως οι τρείς Μητροπολίτες επιστρέφοντας εις Την Εκκλησίαν συνέχιζαν να στερούνται της Θείας Χάριτος και άρα δήθεν οι χειροτονίες τους ήταν άκυρες. Γι' αυτό μη κατανοώντας την εκκλησιαστική σκέψη, καταλήγουν στο αιρετικό συμπέρασμα πως η νεοημερολογίτικη εκκλησία είχε και μετά την καινοτομία του νέου ημ/γίου Θεία Χάρη και γι' αυτό και οι χειροτονίες των τεσσάρων Επισκόπων ήταν έγκυρες. Όμως οι λεπτές διαχωριστικές γραμμές που έχει χαράξει Η Εκκλησία, ουδεμία έχουν σχέση με τέτοιου είδους εκλογικεύσεις και απλουστεύσεις προκειμένου να χωρέσουν στο μυαλό εκάστου.

Η καινοτομία του νέου ημ/γίου στέρησαι την Εκκλησία της Ελλάδος από την Θεία Χάρη, αλλά η επιστροφή των τριών Μητροπολιτών εκ της νεοημερολογίτικης εκκλησίας δεν συνεπάγεται ότι φέρουν μαζί τους ως κληρονομιά την αίρεση ή το σχίσμα... Αυτή η λογική απαγορεύει στον οποιοδήποτε μετανοούντα αιρετικόν να έχει ελπίδες σωτηρίας... Και Η Εκκλησιαστική σκέψη απέχει πολύ από τέτοιες, νομικιστικού χαρακτήρος, απαγορεύσεις. Σημειωτέον δε πως οι τρείς Μητροπολίτες το 1935, ομολογούν ''κατ' ουσίαν σχισματικήν'' την νεοημερολογίτικη εκκλησία και την απεκήρυξαν ως τοιαύτη, διακόπτοντας ''πάσαν σχέσιν και Εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετ' Αυτής''. (Πηγή: ''Το Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον ως Κριτήριον της Ορθοδοξίας'', π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, Αθήναι 1935.) Άρα από αυτήν την Ομολογία των τριών Επισκόπων, στις 13 - 5ου του 1935, καταφαίνεται η διαφορά θέσεων μεταξύ του π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου εν έτει 1935 και κάποιων ακολούθων του εν έτει 2013. Κατόπιν ο π. Φλωρίνης Χρυσόστομος άλλαξε γνώμη, αλλά την Ομολογία του 1935 την δημοσιεύουμε και πάλι ώστε να δει ο σοβαρός μελετητής την διάσταση απόψεων για τα μυστήρια των νεοημερολογιτών που υφίσταται εντός του αποκαλουμένου χώρου των ''Φλωριναίων'' ''ΓΟΧ'' παλαιόθεν. Επομένως εφόσον Ιεροκανονικώς οι Επίσκοποι απεκατεστάθησαν στο Αρχιερατικό τους αξίωμα εχειροτόνησαν Κανονικώς και τον Άγιον Ματθαίον τον Ομολογητή.

Δύο Επίσκοποι εκ των τεσσάρων, το 1935, έγιναν δεκτοί από την νεοημερολογίτικη εκκλησία, δικάστηκαν και αποδέχτηκαν τον υποβιβασμόν τους σε Ιερείς! Πράγμα ανήκουστο και μη προβλεπόμενο υπό των Ιερών Κανόνων. Αντιθέτως οι Ιεροί Κανόνες, 29ος της τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου και 2ος της εν Αγία Σοφία Συνόδου το απαγορεύουν ρητώς και κατηγορηματικώς. Ο δε π. Φλωρίνης Χρυσόστομος με άρθρο του στην εφημερίδα της Κοινότητος ''Κήρυξ Ορθοδόξων'', (έτος Ε' φύλλο 223 της 22ας Ιουλίου 1935 π.η.), κατεδίκασε ως αντικανονική και την απόφαση του δικαστηρίου της νεοημερολογίτικης εκκλησίας αλλά και την αποδοχή της αποφάσεως αυτής από τους δύο Επισκόπους. Συγκεκριμένα γράφει: ''Γινωσκέτωσαν δέ και ούτοι, ότι δεν έχουσι το δικαίωμα να παραιτηθώσι του Επισκοπικού βαθμού και να επανέλθωσιν εις την τάξην των Πρεσβυτέρων, χωρίς να υποστώσι τας συνεπείας της αυτοκαθαιρέσεως και να απωλέσωσι πάν δικαίωμα εν τω μέλλοντι να ανυψωθώσιν εις τον Επισκοπικόν βαθμόν κατά τον Β' Κανόνα της εν Αγία Σοφία Συνόδου, διαγορεύοντα, ''Εί τις Επίσκοπος ή εί τις άλλος του Αρχιερατικού αξιώματος προς τον Μοναχικόν θελήσει κατέλθει βίον... μηκέτι τούτον της Αρχιερατικής αντιποιείσθαι αξίας... Εί δε τις αυτός εαυτόν αποστερήσει του Αρχιερατικού βαθμού ουκέτι δύναται επαναστρέψει προς το πρότερον αξίωμα, όπερ δι' αυτών των έργων ηθέτησε''. Εκ του τόπου της εξορίας τή 10/23-7-1935, Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.'' Επίσης ο ΚΘ' Κανόνας της τετάρτης Οικουμενικής: ''Επίσκοπον εις Πρεσβυτέρου βαθμόν φέρειν, ιεροσυλία εστίν''. Αλλά παρά τα όσα έλεγε κι έγραφε ο π. Φλωρίνης Χρυσόστομος, το 1945 όταν έφυγαν οι δύο ούτοι Επισκοποι από το νέο ημ/γιο και θέλησαν να επιστρέψουν στην ομάδα του π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, εκείνος τους δέχτηκε ως Επισκόπους! Όταν το 1948 ο Άγιος Ματθαίος εχειροτόνησε, μόνος του τέσσερεις Επισκόπους, έπραξε λίαν καλώς διότι ήταν αδύνατον να συμπράξει με αρνητές της Αρχιερωσύνης τους, μόνο και μόνο για να καλύπτει αριθμητικώς το σχολαστικόν και νομικιστικόν πνεύμα κάποιων αγκυλωμένων στο γράμμα του νόμου και όχι στο πνεύμα.







Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Τρίτο μέρος.)

Κατηγορείται από διαφόρους σχισματικούς και αιρετικούς ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής επειδή εχειροτόνησε μόνος του τον Μητροπολίτη Σπυρίδων. Το αν χειροτόνησε Ιεροκανονικώς ή Αντικανονικώς ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει μελετώντας προσεκτικά την ανάλογη μελέτη κάνοντας κλίκ εδώ ( Η Εκκλησία και οι "εκκλησίες"… http://eggolpio.blogspot.gr/2013/09/blog-post_29.html ). Πολλές φορές έχει χρησιμοποιηθεί η λέξη, "αντικανονικώς", εναντίον των χειροτονιών του Αγίου εν έτει 1948. Αλλά ενώ πολλάκις έχει αναιρεθεί αναγκαζόμαστε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια δεκαετίες τώρα γιατί κάποιοι δεν θέλουν να δούν, δεν θέλουν να καταλάβουν. Θα αναφέρουμε μόνο το γεγονός πως ο π. Φλωρίνης Χρυσόστομος είχε αλλάξει θέση για τα νεοημερολογίτικα μυστήρια από το 1935 ως το 1955, όπου κοιμήθηκε, 8 φορές! Είχε δεσμευτεί ενώπιον των εκκλησιαστικών, (Ιεραρχία νέου ημερ/γίου!), και πολιτικών αρχών της εποχής να μην χειροτονήσει Επισκόπους ποτέ, είχε δηλώσει για τον εαυτό του πως κάποιος έπρεπε να υποκριθεί τον παλαιοημερολογίτη και γι' αυτό εισήλθε στον αγώνα των Γ.Ο.Χ., και πολλά τραγικά που θα διαβάσει ο μελετητής αν θέλει στο σύνδεσμο που του δώσαμε παραπάνω.

Κάποιοι αναφέρουν, τελείως αυθαίρετα, πως είχαν γνώση οι Επίσκοποι μας της αντικανονικότητος τους, επειδή εχειροτονήθησαν υφ' ενός και δι' αυτόν τον λόγον ταξίδευσαν στην Αμερική για να αποκατασταθούν δήθεν από την εκεί ευρισκομένη Σύνοδο των Ρώσσων της Διασποράς. Από που γνωρίζουν ότι οι ''ματθαιϊκοί'' είχαν γνώση, δηλαδή πίστευαν ότι είναι αντικανονικοί Επίσκοποι; Υπάρχει κάποιο έγγραφο των ''ματθαιϊκών'' Επισκόπων που να αναφέρει άμεσα ή έμμεσα, ότι οι ματθαιϊκοί δήλωναν εαυτούς αντικανονικούς Επισκόπους; Ουδέποτε υπήρξε τέτοιο θέμα, ζήτημα, προβληματισμός ή ταραχή από την πλευρά Της Εκκλησίας. Όλες οι Εγκύκλιοι των λεγομένων ''ματθαιϊκών'' αποδεικνύουν πως είχαν την ορθή πίστη και ουδέποτε αμφέβαλαν για το ότι ήταν Η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος. Ένα ιστορικό παράδειγμα είναι η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου του 1954 η οποία καλεί όλους τους εκτός Εκκλησίας να προσέλθουν στον κοινό της Πίστεως αγώνα. Ο υποκειμενισμός τους λοιπόν είναι αθεμελίωτος επί ιστορικών βάσεων, είναι αβάσιμος, θα λέγαμε και αδικαιολόγητος, διότι υπάρχουν τόσες μελέτες που αναιρούν τα λεγόμενα και γραφόμενα των καταφερομένων εναντίον των χειροτονιών του 1948, που προβληματιζόμαστε πως ακόμα γράφονται και λέγονται τα ενάντια.

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος και Σύνοδος Ρώσσων της Διασποράς.

Η επαφή που είχαν οι Κορινθίας Κάλλιστος και Κιτίου Επιφάνιος με τους Διασπορίτες Ρώσσους το 1971 ήταν, με βάση την Απόφαση της Ιεράς Συνόδου με Αριθμό Πρωτοκόλλου 536, η διερεύνηση της εκκλησιολογικής τοποθετήσεως των Ρώσσων της Διασποράς έναντι του νεοημερολογιτισμού-οικουμενισμού. Τίποτα παραπάνω ή παρακάτω. Οι πληροφορίες που είχαν οι ''ματθαιϊκοί'', μετά το 1965 όπου η Σύνοδος των Ρώσσων της Διασποράς απομονώθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/λεως κατόπιν πιέσεων του Πατριαρχείου της Μόσχας, ήταν συγκεχυμένες. Άλλες πηγές ανέφεραν πως οι Διασπορίτες Ρώσσοι είναι Ορθοδοξότατοι μη έχοντες επαφές με καμία οικουμενιστική εκκλησία πια, άλλες οτι διατηρουν ακόμα εκκλησιαστική κοινωνία με κάποιες εξ αυτών. Έτσι απέστειλαν τους δύο Επισκόπους και τον Πρωτοσύγκελλο π. Ευγένιο Τόμπρο προς έρευνα και κατάθεση εγγράφου Ομολογίας Πίστεως στην Σύνοδο των Ρώσσων ώστε να διαπιστωθεί η ταύτιση ή η διαφωνία με το πιστεύω των εν Ελλάδι Γνησίων Ορθοδόξων. Κατόπιν της καταθέσεως της εγγράφου Ομολογίας Της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος, οι Ρώσσοι απεδέχθησαν την Ομολογίαν και υπεσχέθησαν πως θα συντάξουν ομοία έκθεση και εκείνοι, την οποία θα αποστείλουν στην Ελλάδα προς γνώση των εν Ελλάδι Επισκόπων. Απόδειξη των γεγονότων αυτών που σας περιγράφουμε είναι η εν Αθήναις νεοημερολογίτικη εφημερίδα ''Εκκλησιαστικός Αγών'', φύλλο Δεκεμβρίου 1971, σελίδα 2η, στην οποίαν η εφημερίδα σχολιάζει δυσμενώς το γεγονός της, εκ μέρους των ''ματθαιϊκών'' προς την Ρώσσικη Σύνοδο, καταθέσεως Ομολογίας Πίστεως. Μάλιστα τονίζει ιδιαιτέρως τα σημεία όπου η Ομολογία Πίστεως των ''ματθαιϊκών'' δηλώνει σχισματική την νεοημερολογίτικη εκκλησία και τα μυστήρια αυτής άκυρα. Παρακάτω γράφει τα εξής η εφημερίδα: ''Το να λέγωνται τοιαύτα βλάσφημα πράγματα δια την εκκλησίαν μας και τα μυστήριά μας από τον κ. Τόμπρον, το αντιλαμβανόμεθα. Υπάρχει πλήρης ασυδοσία εις την γραφίδα του και ούκ εστίν ο ελέγχων αυτόν... Αλλά το να ακούωνται ευπροσδέκτως τα βλάσφημα ταύτα ρήματα υπό του Φιλαρέτου και των μελών της υπ' αυτόν συνόδου, τούτο δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν. Διότι ο Φιλάρετος ούτε την εκκλησία μας θεωρεί σχισματική ούτε τα μυστήριά της άκυρα. Αντιθέτως συλλειτουργεί μετά νεοημερολογιτών επισκόπων.''

Τί αντιλαμβάνεται ο κάθε σκεπτόμενος λοιπόν; Ότι η Σύνοδος των Ρώσσων Διασποριτών δεν είχε διακόψει ποτέ σχέσεις με τους οικουμενιστές αλλά το απέκρυψε, μαζί με τις προθέσεις της, από Την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Ελλάδος και μάλιστα έδειξε να συμφωνεί κιόλας με την Ομολογία Πίστεως μας!!! Οι Επίσκοποι δε, να σημειώσουμε πως δεν γνώριζαν όχι μόνο Ρωσσικά, αλλά ούτε καν Αγγλικά και όλη η επικοινωνία εγένετο μέσω διερμηνέως που τους δώθηκε εν Αμερική... Δεν επέλεξαν οι ''ματθαιϊκοί'' Επίσκοποι τον μεταφραστή αλλά τους έδωσαν κάποιον π. Παντελεήμων. Άλλωστε στην Ελλάδα της εποχής εκείνης ήτο σπάνιο να γνωρίζει κάποιος την αγγλική σε επίπεδο που να μπορεί να μεταφράζει κείμενα με εκκλησιαστικούς και Ιεροκανονικούς όρους, και αν ευρίσκετο κάποιος τέτοιος δεν υπήρχαν τα χρήματα να πληρωθούν τα εισιτήρια του και η διαμονή του στις Η.Π.Α. Για τα λεγόμενά μας υπάρχει απόκομμα της εφημερίδος και μπορεί να το δεί όποιος επιθυμεί. Οι νεοημερολογίτες ενοχλήθησαν από την αποδοχή της βλάσφημης, κατ' αυτούς, ματθαιϊκής ομολογίας εκ μέρους των Διασποριτών Ρώσσων. Αλλά ουδείς γνώριζε τα σχέδια της Συνόδου των Ρώσσων. Εκείνοι απλώς ήθελαν να έχουν τις επαφές τους με το Πατριαρχείο Σερβίας κυρίως, να φέρουν σε συγκόληση την ομάδα του Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου Πάστρα με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων, και να μάχονται όπως εκείνοι νόμιζαν τον οικουμενισμό. Έχοντας εκκλησιαστική σχέση με τον οικουμενισμό μέσω Πατριαρχείων Σερβίας κυρίως και Ιερουσαλήμ δευτερευόντως. Να έχουν εκκλησιαστικές σχέσεις και με τους ενωμένους πια ''ΓΟΧ'' Ελλάδος και να βάλουν κατά του οικουμενισμού σε θεωρητικό επίπεδο αφού σε πρακτικό ουσιαστικά ήταν κομμάτι του. Αλλά οι ''κακοί ματθαιϊκοί'' δεν έλαβαν μερος σε αυτό και θα δούμε πως.

Ουδεμία αποστολή οργανώθηκε από την Ιερά Σύνοδο για να λάβει αναγνώριση από τους Διασπορίτες Ρώσσους όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Ουδεμία αμφιβολία είχαν οι Επίσκοποι για το πλήρες και Ιεροκανονικό της Επισκοπικής ιδιότητος τους όπως επίσης πάλι ισχυρίζονται οι μη γνωρίζοντες. Από πού αντλούν όσα γράφουν και λέγουν; Η ιστορία άλλα καταμαρτυρεί... Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου με Αριθμό Πρωτοκόλλου 536, όπως προείπαμε δεν ανέθεσε την αποστολή στους δύο Επισκόπους να υπάγουν προκειμένου να λάβουν κάποια αναγνώριση από τους εν Αμερική Διασπορίτες, αλλά μόνο δια να ερευνήσουν την Ομολογία τους. Οπότε είναι τουλάχιστον ιστορικό λάθος και ανακρίβεια να λέγονται και από σεβαστά ακόμη πρόσωπα ανακρίβειες και μύθοι πως έλαβαν χειροτονία ή χειροθεσία ως επί σχισματικών ή αναχειροτονία... Άλλωστε δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι τί ακριβώς εγένετο και γι' αυτόν τον λόγον βάζουν στα γραπτά τους δύο ή και τρείς επιλογές... Έλαβαν χειροτονία, λένε κάποιοι, τους χειροθέτησαν γράφουν κάποιοι άλλοι, τους αναχειροτόνησαν γράφει κάποιος τρίτος, απόλυτη σύγχυση ως προς τις γνώσεις τους επάνω στο θέμα, παρά ταύτα συνεχίζουν δεκαετίες τώρα να αναπαράγουν τα ίδια ανιστόρητα προσωπικά τους συμπεράσματα.

Μας κάνει εντύπωση ότι οι γράφοντες δεν γνωρίζουν τί έγινε ακριβώς εκεί και αναφέρουν δύο ή και τρεία διάφορα γεγονότα μεταξύ τους. Χειροτονία έλαβαν οι Επίσκοποι τελικώς ή χειροθεσία επί σχισματικών, ή αναχειροτονία; Δεν μας λένε ακριβώς τί από τα τρεία. Εμείς θα παραθέσουμε ιστορικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι κανένα εκ των τριών δεν συνέβη. Τα υποτιθέμενα γεγονότα που αναφέρονται δεκαετίες τώρα είναι στη σφαίρα του μύθου ή της φαντασίας κάποιων και αστόχως τα δανείζονται άνθρωποι σοβαροί.

Θα σας παραθέσουμε την Απόφαση της Συνόδου των Ρώσσων της Διασποράς, με Αριθμό Πρωτοκόλλου 16-11, 15/28 Σεπτεμβρίου 1971. Η Απόφασις αναφέρει: ''είναι φανερόν ότι οι παλαιοημερολογίτες, οι ηγούμενοι υπό της Ιεραρχίας ήτις προέρχεται εκ των του Ματθαίου χειροτονιών, ουδόλως δύνανται να συγκριθούν μετά των Σχισματικών Δονατιστών και Νοβατιανών. Δεν ημάρτησαν κατά της Ορθοδοξίας Δογματικώς.'', ''Δύναται να υπάρξη εξαίρεσις εάν λόγω διωγμού η συμμετοχή του δευτέρου είναι αδύνατος εις χειροτονίαν Επισκόπου, μία τοιαύτη πράξις επικυρώνεται ως Μυστήριον άνευ επαναλήψεως''. Αυτά λέγουν δια τας χειροτονίας του Αγίου Ματθαίου του Ομολογητού. Φανταστείτε τί θα έλεγαν αν γνώριζαν τις προδοσίες Πίστεως των λοιπών ''ΓΟΧ'' Επισκόπων που ενεφανίζοντο στην Πατρίδα μας τότε, το 1948, οι οποίοι όμως έκαναν αιτήσεις στη νεοημερολογίτικη εκκλησία για επιστροφή. Άλλοι αρνήθηκαν την Αρχιερωσύνη τους όπως είδαμε παραπάνω, άλλοι δήλωναν παλαιοημερολογίτες αλλά ανεγνώριζαν την νεοημ/κη εκκλησία για εκκλησιαστική τους αρχή, όπως ο π. Φλωρίνης Χρυσόστομος, π.χ. εφ/δα Ελευθερία, 1945. Όλα όσα σας λέμε υπάρχουν για όποιον ενδιαφέρεται, σε ψηφιακή μορφή σε CD, με φωτογραφίες από έγγραφα της εποχής, και χειρόγραφα όσων ενεπλάκησαν στα γεγονότα αυτά.

Οπότε ούτε δογματικώς εθεώρουν οι Διασπορίτες ότι έσφαλλαν οι ''ματθαιϊκοί'', ούτε ότι χρειάζεται επανάληψη η χειροτονία του Αγίου Ματθαίου, δηλαδή αναχειροτονία, ούτε καν χειροθεσία, αφού λέγουν καθαρά ότι ''μία τοιαύτη πράξις επικυρώνεται ως Μυστήριον άνευ επαναλήψεως''. Πώς ισχυρίζονται κάποιοι τότε ότι έλαβαν χειροτονία ή χειροθεσία ή ό,τι άλλο; Ας μας έλεγαν κάποιο από όλα! Ούτε αυτό δεν γνωρίζουν οι ενασχολούμενοι με 'μας; Άλλωστε για όσους έχουν σπουδάσει Ιεροκανονικό Δίκαιο, στο πρώτο έτος ήδη γνωρίζουν ότι η χειροτονία και από έναν μόνο Επίσκοπο Ορθόδοξο δεν επαναλαμβάνεται... Δεν υπάρχει Ιερός Κανών που να προβλέπει την χειροτονία δεύτερη φορά ακόμα κι αν αυτή εγένετο από έναν Επίσκοπο. Διότι το Μυστήριο είναι υποστατό και έγκυρο. Καλείται η αρμόδια Σύνοδος να φροντίσει το Κανονικό του ζητήματος. Καθ' ότι η υφ' ενός Ορθοδόξου Επισκόπου χειροτονία είναι αντικανονική, όχι άκυρη ή ανυπόστατη. Και αντικανονική μόνο όταν υπάρχουν Επίσκοποι Ορθόδοξοι που να δύνανται να συμμετέχουν στη χειροτονία. Στην περίπτωση του Αγίου Ματθαίου οι λοιποί Αρχιερείς εκτός των άλλων πτώσεων τους, είχαν δεσμευτεί ενώπιον της νεοημερολογίτικης εκκλησιαστικής τους Αρχής, όπως την ονόμαζαν, ότι δεν θα χειροτονήσουν ποτέ Επισκόπους!!! Κάποιοι, μη γνώστες των ιστορικών δεδομένων της εποχής, επιμένουν να λένε ότι ο Άγιος χειροτόνησε ενώ υπήρχαν κι άλλοι Επίσκοποι που θα μπορούσαν να συμμετέχουν. Λάθος, δεν υπήρχαν. Μάλιστα στην Εγκύκλιο του 1950 οι λοιποί αυτοί Επίσκοποι εμφανιζόμενοι σαν ''ΓΟΧ'', ομολογούν ότι από το 1937 ως το 1950 είχαν δημιουργήσει σκάνδαλα με όσα είπαν και έγραψαν μέσω κηρυγμάτων, διασαφήσεων, δημοσιευμάτων και εγκυκλίων... τα οποία ήταν αντιστρατευόμενα στις αρχές της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας! Οι ίδιοι λοιπόν ομολόγησαν το 1950 πως ως τότε, με όσα έγραφαν και έλεγαν αντιστρατεύοντο τις Αρχές της Ορθοδοξίας μας... Άρα το 1948 με ποιόν να χειροτονούσε ο κατά τα άλλα ''εγωϊστής'' Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος;

Αντιθέτως οι χειροτονίες που έλαβαν οι σχισματοαιρετικοί ''Φλωριναίοι'' ''ΓΟΧ'' είναι υποστατές μεν, αλλά άκυρες και αντικανονικές. Διότι εγνώριζαν επ' ακριβώς ότι λαμβάνουν χειροτονίες από οικουμενιστές και μάλιστα νεοημερολογίτες, όπως ο Γαλλίας Θεόφιλος Ιονέσκου. Ο οποίος συμμετείχε στη χειροτονία του Αρχ/του Ακακίου Παππά εις Επίσκοπον Ταλαντίου. Ο Αρχ/της Ακάκιος εγνώριζε από τον Σικάγου Σεραφείμ ότι ο Γαλλίας Θεόφιλος ήταν νεοημερολογίτης, το αναφέρει σε επιστολή του ο ίδιος ο Σικάγου Σεραφείμ. Εκείνοι οι οποίοι διαδίδουν ότι ήταν παλαιοημερολογίτης αλλά με κάποιες ενορίες νεοημερολογίτικες διαδίδουν, ακούσια ίσως, κάτι αναληθές. Για όλα υπάρχουν αποδείξεις και μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να μας τις ζητήσει και θα του τις αποστείλουμε.

Τί ευχή έλαβαν οι ''ματθαιϊκοί'' στις Η.Π.Α.; Τί έγινε; Ας δούμε τί λέει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Συνόδου των Ρώσσων της Διασποράς, σε Συνοδική επιστολή του προς τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα των αποκαλουμένων ''ματθαιϊκών'', με ημερομηνία 21η Οκτωβρίου:

''Η Σύνοδος της Ρωσσικής Εκκλησίας εκτός Ρωσσίας...

Προς την Αυτού Μακαριότητα τον Αρχιεπίσκοπον Ανδρέαν....

Μακαριώτατε γνωρίζομεν εις άπαντας, ότι, μετά την επίθεσην των χειρών, γενομένην ως ευλογίαν δια την Ιεράν Ιεραρχίαν της Μακαριότητος Υμών...''

Και συνεχίζει με το θέμα της επιστολής το οποίο ήταν σχετικό με την επαφή τους στο μέλλον. Η επιστολή ήταν γραμμένη στην Αγγλική γλώσσα. Πού εντοπίζεται ιστορικώς λοιπόν η χειροτονία, η αναχειροτονία ή η χειροθεσία επί σχισματικών που γράφουν διάφοροι; Πουθενά. Χειροθεσία ως ευλογία ήταν, τυπικώς για να επέλθει η ένωσις, διότι οι ''Φλωριναίοι'' ''ΓΟΧ'', προέβαλαν εμπόδιο την υφ' ενός χειροτονία των ''ματθαιϊκών'', για να έρθουν σε διάλογο μαζί τους.

Οι Επίσκοποί μας δεν γνώριζαν ούτε καν την Αγγλική γλώσσα, πήραν βεβαίωση από τους Ρώσσους Επισκόπους ότι συμφωνούν με την Έκθεση Ομολογίας τους και θα συντάξουν ομοία και εκείνοι την οποία θα αποστείλουν εις το μέλλον. Ανεγνώρισαν τις χειροτονίες που έκανε ο Άγιος Ματθαίος, απεφάσισαν να διαβάσουν μία απλή ευχή ευλογίας, την οποία ερμήνευσαν στους δύο Επισκόπους μας ως μία ευχή ανάλογη της συγχωρητικής ευχής επί εξομολογουμένου. Τέλος οι Επίσκοποι που ενήργησαν κατ' αυτόν τον τρόπον εν Αμερική το έπραξαν άνευ εντολής της Ιεράς Συνόδου τους. Ήταν μία δική τους πρωτοβουλία η οποία εν Ελλάδι δεν έγινε αποδεκτή από τον κλήρο, υπήρξαν αντιδράσεις από Επισκόπους όπως τον Μακαριστό Μητροπολίτη Μεσσηνίας Γρηγόριο Ρούσση, τον Μακαριστό Μητροπολίτη Τρίκκης Βησσαρίων και άλλους. Διετάχθη έρευνα ακριβής των εν Αμερική γενομένων και οι Επίσκοποι που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα κατέθεσαν εγγράφως συγγνώμη και ζήτησαν την επιείκια της Ιεράς Συνόδου για τις πρωτοβουλίες τους τις οποίες είπαν πως θεώρησαν ορθές στο πνεύμα της μελλοντικής ενότητος με τους ''Φλωριναίους'' οι οποίοι προέβαλαν ως εμπόδιο τις υφ' ενός χειροτονίες του Αγίου Ματθαίου το 1948. Η Ιερά Σύνοδος δεν εξέδωσε ουδεμία έγγραφη ή προφορική αναγνώριση των εν Αμερική γενομένων αφού έγιναν ερήμην αυτής. Αντιθέτως έδωσε εντολή για άμεση διακοπή εκκλησιαστικών σχέσεων με την Ρώσσικη Διασπορά.








Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Τέταρτο μέρος.)

Άλλο επιχείρημα των θελόντων να μας παρουσιάσουν ως προερχομένους από την Ρώσσικη Σύνοδο της Διασποράς είναι η δίκη στην οποία οι ''ματθαιϊκοί'' Επίσκοποι με βάση τη γραμμή των Δικηγόρων τους επικαλέστηκαν και την επαφή που είχαν με την Σύνοδο των Διασποριτών. Είναι αστείο ακόμα και να λέμε ότι η απόφαση Δικαστηρίου, που αθώωσε εν τέλει τους Επισκόπους μας, έχει σχέση με το τί εγένετο εν Αμερική. Είναι δύο απολύτως διάφορα μεταξύ τους ζητήματα. Αν εγώ π.χ. προσλάβω Δικηγόρο που είναι άλλου δόγματος ταυτίζομαι με το δόγμα του δικηγόρου μου; Αν οι Επίσκοποι επικαλέστηκαν γεγονότα προς επίτευξη της αθωώσεως τους αυτό συνεπάγεται ότι τα γεγονότα αυτά έχουν την διάσταση ή εγιναν, όπως νομίζει ο κάθε αγαπητός που διαφωνεί μαζί μας; Εδώ δεν γνωρίζουν ούτε καν τί ακριβώς εγένετο εν Αμερική, γνωρίζουν με ποιά βάση το παρουσίασαν οι Επίσκοποι στη δίκη; Το ότι αναφέρθηκε η ευχή ευλογίας υπό των δικαζομένων Επισκόπων μας δεν σημαίνει ότι επικαλέστηκαν ή ομολόγησαν χειροτονία ή αναχειροτονία όπως θέλουν κάποιοι να προβάλουν ότι έγινε... Τα ίδια έλεγαν κάποιοι την εποχή που ο Άγιος Ματθαίος παρουσιάστηκε στο δικαστήριο, το 1935, δικαζόμενος για την Επισκοπική του ιδιότητα, ότι δήθεν αρνήθηκε την Αρχιερωσύνη του και είπε πως το εγκόλπιο το φορά ως διακοσμητικό... Αλλά η κατάθεση του την οποιάν έχουμε σε φωτογραφία, άλλα γράφει από εκείνα που τον κατηγορούσαν οι εχθροί του ότι είπε.

Όσο για τις δημοσιεύσεις του τάδε ή του δείνα Επισκόπου, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι εξ αυτών καταφαίνεται πως δήθεν χειροθετήθησαν οι Επίσκοποί μας ως σχισματικοί το 1971, αυτές δεν αποτελούν και αποδείξεις των λεγομένων εκάστου. Οι ερμηνείες ενός Επισκόπου δεν αποτελούν Εκκλησιαστικό θέσφατο. Ο κάθε Επίσκοπος έχει το δικαίωμα να ερμηνεύει και να παρουσιάζει την άποψη του, αυτή δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι ταυτίζεται με την ιστορική διάσταση των γεγονότων και την συνείδηση που είχαν οι συμμετέχοντες σε αυτά. Άλλωστε όταν οι ίδιοι οι Διασπορίτες ομολογούν την πράξη τους αυτή ως μία ευχή ευλογίας, ποιά μπορεί να είναι η ισχύς των λεγομένων κάποιων που την εποχή εκείνη ήταν μαθητές ακόμα στο Γυμνάσιο, άλλοι ήταν φοιτητές και άλλοι αγέννητοι;

Όσοι δε, επικαλούνται άτινα έλεγε ο κεκοιμημένος Επίσκοπος Καλλιόπιος, ότι δήθεν έγινε αναχειροτονία των Επισκόπων μας, αυτά κρίνονται υπό το πρίσμα όσων ο ίδιος εδημοσίευσε κάποια έτη πριν. Όλες δηλαδή τις φωτογραφίες και τις λεπτομέρειες για τις οικουμενιστικές χειροτονίες που έλαβαν οι σχισματοαιρετικοί ''Φλωριναίοι'', από τον νεοημερολογίτη Αρχ/πο Γαλλίας Θεόφιλο το 1960 στο Ντιτρόιτ, και τον Αρχ/πο Χιλής Λεόντιο το 1962 στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Παιανίας. Τα δημοσίευε στο περιοδικό του ''Ορθόδοξος Παρατηρητής''. Στο φύλλο αριθμός 6, Ιούνιος 1961, πρωτοσέλιδο έγραφε: Έστω προς γνώσιν πάντων των εν Ελλάδι Γ.Ο.Χ. ότι Ο ΡΩΣΣΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Κ.Κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜ. ΑΚΑΚΙΟΝ ΠΑΠΠΑ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ! Πρόκειται λοιπόν περί εκκλησιαστικής απάτης; εάν όχι ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ; Στο φύλλο αριθμός 9, Σεπτέμβριος 1961 πρωτοσέλιδο γράφει: Προς τερματισμόν μιας πρωτοφανούς και άνευ προηγουμένου εκκλησιαστικής απάτης; Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ''ΤΥΠΟΣ'', ΚΑΤΑΓΓΕΛΗ ΟΤΙ, '' ούτε ο Μητροπολίτης Αναστάσιος, ούτε ο Λεόντιος, ούτε άλλος τις εκ των Αμερική ανεγνωρισμένων Ορθοδόξων Ιεραρχών, αλλ' ούτε και εκ των ακύρως εχόντων προέβη ποτέ εις χειροτονίαν του Αθανασίου ή Ακακίου Παππά!! Στο φύλλο αριθμός 20, Σεπτέμβριος Οκτώβριος 1963 πρωτοσέλιδο γράφει: Ενώ η (νεοημερολογίτικη) Εκκλησία της Ελλάδος απέρριψε μετ' αγανακτήσεως την αποστολήν Παρατηρητών εις το Βατικανόν, και σύμπας ο Ελληνικός λαός πανηγυρίζει την Ορθόδοξον αυτήν απόφασην ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑ ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ εις την ''εκκλησιαστική Αρχήν'' των ψευδεπισκόπων του ΣΛΑΥΪΚΟΥ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΥ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΑΝΙΓΓΟΣ 32! Αυτά έγραφε στο περιοδικό του ο ακέφαλος τότε Αρχιμανδρίτης Καλλιόπιος εναντίον των ''Φλωριναίων''. Τους ονόμαζε ''ψευδεπισκόπους'', και ''σλαυϊκό προτεκτοράτο''!!! Κατόπιν ενετάχθη στην Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, αλλά μετά τις χειροτονίες του 1973 στις οποίες δεν χειροτονήθηκε Επίσκοπος, εντός ολίγων ημερών έφυγε και ενετάχθη στο, όπως ο ίδιος ονόμαζε, ''σλαυϊκό προτεκτοράτο'' των ''ψευδεπισκόπων'' της Κάνιγγος... Εμείς διαφωνούμε με τέτοιου είδους εκφράσεις αλλά τις παραθέτουμε για να δεί ο αναγνώστης ποιός ήταν και τί έγραφε ο Αρχ/της Καλλιόπιος. Το τί έλεγε εναντίον των ''ματθαιϊκών'' έχουμε λόγους να καταλαβαίνουμε γιατί τα έλεγε. Οι έγγραφες Αποφάσεις της Ρώσσικης Συνόδου όπως είδαμε πιο πάνω έγραφαν για ευχή ευλογίας. Το αν ο Αρχ/της Καλλιόπιος την ευχή αυτή την ονόμασε αργότερα αναχειροτονία, χειροθεσία ή ό, τι άλλο λίγο μας αφορά.

Ερώτημα: Αν οι ''ματθαιϊκοί'' τον χειροτονούσαν Επίσκοπο το 1973, θα έλεγε ότι έγινε αναχειροτονία ή χειροθεσία επί σχισματικών εν Αμερική;

Για όσους μάλιστα επικαλούνται το βούλευμα 54/76 του Πλημμελειοδικείου Πειραιώς, να πούμε το αυτονόητο. Είναι απόφαση Πολιτικού Δικαστηρίου, δεν αποτελεί εκκλησιαστικό Ιερό Κανόνα, Όρο Συνόδου ή Συνοδική Απόφαση. Άλλωστε ο Συντάκτης του ήταν νεοημερολογίτης καθηγητής Ιεροκανονικού Δικαίου, ο οποίος και έβλεπε τα Κανονικά ζητήματα των παλαιοημερολογιτών με την αναμενόμενη σκοπιά... Το βούλευμα 54/76 ήταν αθωωτικό για τους ''ΓΟΧ'' Επισκόπους που δικάζονταν, και τους ''Φλωριναίους'' και τους ''Ματθαιϊκούς''. Αν κάποιος θεωρεί την αθώωση των Επισκόπων ώς εκ μέρους τους αποδοχή των γραφομένων του βουλεύματος κάνει λάθος. Αν εμένα με αθωώνει μία δικαστική απόφαση, μέσα στην οποία εμπεριέχονται και φράσεις που δεν αντιστοιχούν στην δογματική διάσταση επί εκκλησιαστικών πράξεων, είναι κάτι διάφορο σε σχέση με την αποδοχή της αθωωτικής απόφασης εκ μέρους μου. Δεν αποδέχομαι σαφώς αυτές τις εκφράσεις αλλά δεν μπορώ και να αλλάξω την απόφαση δικαστηρίου. Δεν απεφάνθη το πολιτικό δικαστήριο για το άν οι Επίσκοποι μας ήταν όντως Επίσκοποι και από πότε, αλλά για το αν έκαναν αντιποίηση αρχής οι Επίσκοποι μας ή όχι. Ούτε είναι δυνατόν να αποφασίζει ένα δικαστήριο τί είναι χειροθεσία επί σχισματικών, τί είναι χειροτονία, τί είναι επίθεσις χειρών ως ευλογία. Είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα; Νομίζω πως είναι ατελέσφορο να συνεχίσω γιατί ο κάθε σοβαρώς σκεπτόμενος κατενόησε.

Τα συμπεράσματα κάποιων που θέλουν να έλκουμε διαδοχή από τους οικουμενιστές Διασπορίτες, είναι όπως είδαμε πιο πάνω απολύτως λάθος γιατί, εφόσον δεν γνωρίζουν καν αν έγινε χειροτονία ή χειροθεσία ή αναχειροτονία, όπως γράφουν, δεν μπορουν να βγάζουν συμπεράσματα... Επιπλέον όπως είδαμε η Απόφαση της Συνόδου γράφει ευχή ευλογίας και τίποτα από τα τρεία που γράφουν ή λέγουν πως έγιναν. Όσα ισχυριζόμαστε στη παρούσα μελέτη είναι ντοκουμέντα που έχουμε στα χέρια μας για όποιον ενδιαφέρεται.

Όσοι επιμένουν να μας παρουσιάζουν ώς προερχομένους από την Ρώσσικη Διασπορά ώστε να μην διαφέρουμε από εκείνους δεν πρόκειται να μας κάνουν να παραδεχτούμε κάτι που δεν επιδιώξαμε, δεν θελήσαμε, δεν έγινε. Όσο επιμένουν δε, τόσο μας δίνουν την ευκαιρία να δημοσιεύουμε την αληθινή πλευρά των γεγονότων. Δεν μπορούμε επειδή κάποιοι επιδιώκουν να μας εμφανίσουν ότι βγήκαμε καρπός από το ίδιο δένδρο να το δεχτούμε. Σαν να μην υπήρχαμε από το 1937 όπου ο Άγιος Ματθαίος ομού με τον Μητροπολίτη Κυκλάδων Γερμανό, κράτησαν την Ομολογία ανόθευτη, σαν να μην υπήρχαμε από το 1943 όπου ο Άγιος Ματθαίος απέμεινε μόνος, σαν να μην υπήρχαμε από το 1948 όπου ανασυγκροτήθηκε η Ιερά Σύνοδος... Ας γράφουν όσοι και όποιοι θέλουν ότι δήθεν λάβαμε χειροτονία, χειροθεσία ή αναχειροτονία. Εμείς έχουμε να επιδείξουμε τί λέγουν οι ίδιοι οι Διασπορίτες σε Συνοδική Επιστολή τους, επίσημη με αριθμό πρωτοκόλλου. Από όσους μας καταλογίζουν Αποστολική Διαδοχή από την Ρώσσικη Διασπορά, και στους οποίους έχουμε ήδη απαντήσει μέσω των εγγράφων των Ρώσσων της Διασποράς, ζητήσαμε και ζητάμε, αλλά δεν είδαμε ποτέ ως τώρα το ''Πιστοποιητικό Χειροτονίας'' του πρώτου Επισκόπου τους, του Ταλαντίου Ακακίου Παππά. Η βεβαίωση που παρουσιάζεται ως δήθεν Συνοδική αναγνώριση των χειροτονιών αυτών, δεν έχει Αριθμό Πρωτοκόλλου, ούτε τις υπογραφές όλων των μελών της Συνόδου, ούτε καν την υπογραφή του Αρχ/που Γαλλίας Θεοφίλου Ιονέσκου, τον οποίον κάποιοι τοποθετούν στον τόπο της εις Επίσκοπον χειροτονίας του Αρχ/του Ακακίου Παππά... Άρα δεν ομιλούμε για Συνοδική αναγνώριση αλλά για ένα απλό χαρτί, αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας κάποιων Επισκόπων, και όχι της ολομέλειας της Συνόδου. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κάποιος το ότι δεν έχει σ' αυτό το χαρτί Αριθμό πρωτοκόλλου της Συνόδου; Εμείς απαντούμε λοιπόν, κάποιοι άλλοι όχι...

Επειδή κάποιοι επιμένουν πρέπει να επισημάνουμε για άλλη μία φορά πως ποτέ δεν παρέβλεψαν οι Επίσκοποί μας, εφόσον το έμαθαν μετά βεβαιότητος, το ότι οι Διασπορίτες Ρώσσοι είχαν κοινωνία με το Πατριαρχείο Σερβίας κυρίως. Γι΄αυτό άλλωστε διέκοψαν ουσιαστικά κοινωνία με τους Διασπορίτες αμέσως μετά την επιστροφή των Επισκόπων, όταν πια Έλληνες της ομογένειας καθώς και άλλοι εκκλησιαστικοί φορείς τους ενημέρωσαν τί εστί Ρώσσικη Διασπορά και ποιές οι σχέσεις της με τα Πατριαρχεία. Καλό θα ήταν αυτή η ενημέρωση να γινόταν όσο ευρίσκοντο οι Επίσκοποι μας εν Αμερική, αλλά όπως είπαμε βιάστηκαν και όλα έγιναν εντός τριών ημερών. Όμως η σχεδόν ολοκληρωτική απομόνωσή των Διασποριτών και οι πιέσεις προς τους ''ματθαιϊκούς'' για διάλογο με την Αυξεντιανή ομάδα οδήγησαν τους Επισκόπους μας στην Αμερική. Ποτέ δεν νόθευσαν την Ορθόδοξη Ομολογία τους οι Επίσκοποι μας όσο κι αν προσπαθεί να τα παρουσιάσει έτσι ο εκάστοτε μη γνωρίζων την ιστορία. Εξέθεσαν την Ομολογία Πίστεως τους, έγινε δεκτή, έλαβαν διαβεβαιώσεις από τους Διασπορίτες ότι θα συντάξουν μία και ακείνοι. Αυτά όλα μέσω πάντα μεταφραστού, και έχοντας κατά νού, ότι οι ''ματθαιϊκοί'' δεν γνώριζαν τί, ποιές και με ποιούς είχαν επαφές οι Διασπορίτες. Αυτά όλα συνεζητήθησαν κατά την έρευνα που έκαναν οι Επίσκοποι μας. Η κίνηση της αναγνώσεως ευχής ευλογίας είπαμε και παραπάνω ότι δεν ήταν στα πλαίσια της αποστολής που τους ανατέθη με βάση την Συνοδική εντολή, αριθμός πρωτοκόλλου 536. Η πρωτοβουλία που πήραν οι εκεί ευρισκόμενοι Επίσκοποι ήταν καταδικαστέα από την εν Ελλάδι Σύνοδο. Γι' αυτό ενώ όλα έγιναν εν Αμερική σε μόλις τρεις ημέρες, όταν επέστρεψαν στην Πατρίδα οι Επίσκοποι και ενημερώθηκε η Ιερά Σύνοδος, την οποίαν Ι. Σύνοδο δεν ενημέρωσαν για τις κινήσεις τους οι Επίσκοποι ούτε τηλεφωνικώς, η Ιεραρχία έδωσε εντολή για άμεση διακοπή σχέσεων με την Ρώσσικη Διασπορά. Η εμφάνιση των γενομένων με το ανιστόρητο επιχείρημα ότι ''η Σύνοδος τους έστειλε'', ''ήξεραν τί έκαναν'' και ''συνειδητά προσκύνησαν τους οικουμενιστές Ρώσσους'', είναι αβάσιμη και αθεμελίωτη σε ιστορικά δεδομένα, τα οποία όσο κι αν ψάξουν οι εχθροί Της Εκκλησίας δε θα βρούν, γιατί δεν υπάρχουν καταδικαστικά στοιχεία εις βάρος Της.

Η ''λογική'' των ''ματθαιϊκών που αναφέρουν οι αγαπητοί πολέμιοί μας, σε διάφορα δημοσιεύματα τους αλλά και σε συζητήσεις τους, είναι η παρουσίαση της Ορθόδοξης Ομολογίας όπως την έχουν κατανοήσει τελείως εσφαλμένα εκείνοι. Δεν ταυτίζεται η Ορθόδοξη Ομολογία με όσα γράφουν γιατί απλούστατα δεν έχουν εμβαθύνει και δεν έχουν κατανοήσει τί πρεσβεύει η Ορθόδοξη θέση. Καλό θα ήταν να κάνουμε έναν δημόσιο διάλογο ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν, για να μην γράφουν για κάτι που δεν κατέχουν την γνώση του. Δεν υποστήριξε ουδείς εχέφρων ''ματθαιϊκός'' ότι με μία συμπροσευχή ή συμπροσευχές, κάποιων Επισκόπων απώλετο η Θεία Χάρις παγκοσμίως αυτομάτως. Τέτοια φαινόμενα είχαμε και πολύ προ του 1924, και αυτό το αναφέρουμε και σε άλλη μας μελέτη, μάλλον δεν έγινε αντιληπτό ή κατανοητό. Αλλά, είναι τελείως διαφορετικό να πηγαίνει κάποιος, όπως ο Αρχ/της Ακάκιος Παππάς να χειροτονηθει Επίσκοπος από οικουμενιστές που έχουν πλήρη κοινωνία με την οικουμενική κίνηση, και τελείως διαφορετικό να πηγαίνουν δύο Επίσκοποι να ερευνήσουν σε ποιά κατάσταση βρίσκονται οι μέχρι πρότινος κοινωνούντες με την αίρεση. Ο μεν Αρχ/της Ακάκιος γνώριζε από τον Σικάγου Σεραφείμ, ότι ο Αρχ/πος Γαλλίας Θεόφιλος ήταν νεοημερολογίτης υποκείμενος στα Αναθέματα Της Εκκλησίας, και δέχθηκε να χειροτονηθεί Επίσκοπος Ταλαντίου από εκείνον. Η επιστολή της 26ης Οκτωβρίου 1972, του ετέρου Επισκόπου που συμμετείχε στη χειροτονία, Αρχ/που Σεραφείμ, το αναφέρει καθαρά. Ο Αρχ/της Ακάκιος απήντησε ''υπήρχε επείγουσα ανάγκη Επισκόπου εν Ελλάδι και ότι έπρεπε να επιστρέψη ως Επίσκοπος''. Δηλαδή απέκρυψε το γεγονός της υπάρξεως Γνησίας Ορθοδόξου Συνόδου εν Ελλάδι, της προερχομένης εκ των χειροτονιών του 1948 υπό του Αγίου Ματθαίου του Ομολογητού. Οι δε δύο ''ματθαιϊκοί'' Επίσκοποι, ως Επίσκοποι πήγαν και ως Επίσκοποι γύρισαν, δεν εδέχθησαν ουδεμία ιστορικώς ανύπαρκτη αναχειροτονία ή χειροθεσία... Αυτά λέει η Συνοδική Απόφαση της Συνόδου των Ρώσσων της Διασποράς. Δεν διόρθωσαν την χειροτονία που έλαβαν το 1948. Αλλά ακόμα και αυτό, το ακίνδυνο για Την Εκκλησία της Ελλάδος των Γνησίων Ορθοδόξων, που συνέβη εν Αμερική δεν έγινε δεκτό από Αυτήν, και διέκοψαν κοινωνία άμεσα. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για την ατομική πρωτοβουλία των δύο Επισκόπων. Τυπικά διεκόπη η σχέση το 1976. Ουδέποτε υποστηρίξαμε ούτε υποστηρίζουμε ότι είχαμε ή έχουμε κάποια εξάρτηση και σχέση από και με τους οικουμενιστές Διασπορίτες Ρώσσους. Δεν είμαστε υποστηρικτές των πρωτοβουλιών που εκεί επάρθησαν και στιγματίζουμε όσα συνέβησαν με την βοήθεια και εξωγενών παραγόντων που θέλησαν να μας προσβάλουν την Αποστολική Διαδοχή την οποία ελάβαμε αμόλυντο από τον Άγιο Ματθαίο τον Ομολογητή, (1861-1950).

Όταν κάποιοι νομίζουν και διαδίδουν πως υποστηρίξαμε οτι οι Διασπορίτες ήταν εκτός οικουμενισμού κάποια στιγμή της ιστορικής πορείας τους δεν διάβασαν καλώς και δεν κατενόησαν όσα γράψαμε. Διατυπώσαμε την άποψη πως δεν συγκρίνεται η Ρώσσικη Διασπορά του 1960 με εκείνη του 1971. Επιπλέον οι πληροφορίες των ατόμων που απευθύνθηκαν στους Διασπορίτες το 1960 τους καθιστούν απολύτως υπεύθυνους για την εν γνώσει τους νεοημερολογίτικη χειροτονία που έλαβαν. Και με εντολή της εκκλησιαστικής τους επιτροπής. Υπήρξαν και αναφορές από τη νεοημερολογίτικη εφημερίδα ''Ορθόδοξος Τύπος'', πως η χειροτονία του Αρχ/του Ακακίου Παππά, περιελάμβανε και όρκο με αναφορά στο διάβολο... Θλιβερό αν όντως συνέβη αυτό για έναν αυτοαποκαλούμενο Ορθόδοξο Χριστιανό. Το 1984 σύμφωνα με το περιοδικό ''Κήρυξ Εκκλησίας Ορθοδόξων'' αριθμός τεύχους 35, του 2008, σελ. 195, ο νεοημερολογίτης Αρχ/της Γρηγόριος Παπαβλάχος δημοσίευσε στην εν λόγω εφημερίδα, άρθρο στο οποίο αναφέρει ότι ο Ακάκιος Παππάς έδωσε φρικτό όρκο πως εάν αποκαλύψει το ιστορικό της χειροτονίας του, ήτοι το πώς, πού, ποτέ και υπό ποίων έγινε να πάρει την ψυχή του ο διάβολος και να είναι χωρισμένος από Την Αγία Τριάδα.

Από την άλλη οι ''ματθαιϊκοί'' δεν γνώριζαν τί ακριβώς σχέσεις είχαν και με ποιούς και τί είδους οι Διασπορίτες. Βιάστηκαν, δεν ενημέρωσαν την Σύνοδο τους και όλα συνέβησαν μέσω μεταφραστού που οι δύο Επίσκοποι δεν είχαν επιλέξει. Δεν δικαιολογείται εκ μέρους μας η βιαστική κίνηση των εκεί Επισκόπων να επεκτείνουν την αποστολήν τους πέραν της εντολής που τους δόθηκε από την Ιερά Σύνοδο. Αλλά δεν δύναται να βαρύνεται εν συνόλω η Ιεραρχία για πρωτοβουλία που δύο Επίσκοποί της πήραν χωρίς να την ενημερώσουν. Διαφορετικές περιπτώσεις και διαφορετικά κίνητρα κάθε φορά από τον καθένα. Πρέπει να είμαστε ακριβείς και να μην γενικεύουμε τα γεγονότα κατά το δοκούν.

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Πέμπτο μερος.)

Μας καταλογίζουν πως ακόμα και με μία παρανομία κάποιου ιερέως πιστεύουμε πως χάνεται η Ιερωσύνη. Δεν πρεσβεύουμε κάτι όμοιο με όσα γράφουν γιατί μάλλον δεν έχουν κατανοήσει την Ορθόδοξη θέση. Αν πιστεύαμε ότι χάνεται ως δια μαγείας η Ιερωσύνη δεν θα είχαμε με ουδένα Επίσκοπο κοινωνία αφού σε όλη την εκκλησιαστικη ιστορία και λίγο πριν το 1924 υπήρξαν τέτοια φαινόμενα. Εκ του αποτελέσματος λοιπον αποδεικνύεται πως αυτά που έχουν καταλάβει για εμάς είναι απολύτως λάθος. Και λογικό είναι γιατί απέχουν κατά πολύ από την Ορθόδοξη εκκλησιολογία οι συγκεχυμένες απόψεις των ενασχολουμένων μ' εμάς.

Πολλοί έχουν μελετήσει τους Πατέρες αλλά ο καθείς εκφέρει ιδίαν άποψην. Ποιός εκφέρει την άποψη του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Αγίου που επικαλούνται πολλοί εκ του νέου και εκ του παλαιού που καταφέρονται εναντίον του οικουμενισμού; Ελάχιστοι. Ο Άγιος αναφέρεται σε αιρετικούς που δεν έχουν καταδικαστεί από Συνοδικό δικαστήριο, Τοπική ή Οικουμενική Σύνοδο. Από Την Εκκλησία καθολικώς. Οι ακολουθούντες το νέο ημερολόγιο έχουν καταδικαστεί από πολλές Συνόδους, όχι μία. Οι Αποστολικοί Ιεροί Κανόνες προβλέπουν την καθαίρεση των συμπροσευχομένων μετά αιρετικών. Πρέπει να επαναληφθούν όλα αυτά για να θεωρούνται εκτός Εκκλησίας οι νεοημερολογίτες; Αυτό ακριβώς έλεγε και ο π. Φλωρίνης Χρυσόσοτομος... Δεν γνωρίζουν οι αγαπητοί ότι οι κριθέντες αιρετικοί ή σχισματικοί δεν καταδικάζονται εξ αρχής; Αν εμφανιστεί κάποιος μονοφυσίτης θα πρέπει να επαναληφθεί Σύνοδος για να καταδικάσει τον μονοφυσιτισμό; Αυτό έλεγε ουσιαστικώς μέσα στην σύγχυσή του και ο π. Φλωρίνης Χρυσόστομος δια τους νεοημερολογίτες. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης μάλιστα διέκοπτε σχέσεις εκκλησιαστικές ακόμα και για ζητήματα ηθικής, όχι μόνο Πίστεως. Ήταν πολύ περισσότερο ακριβής από όσο κατανοούν οι, ας πούμε, ερμηνευτές του.

Εμείς αντιλαμβανόμεθα την προσπάθεια κάποιων να δικαιολογήσουν την αιρετική άποψη τους προβάλλοντας την αγιότητα διαφόρων προσωπικοτήτων, ως του Αρχ/που Σαν Φραντζίσκο Ιωάννου Μαξίμοβιτς. Αλλά ουδεμία σχέση έχει η ποιμαντική μέριμνα κάποιου Επισκόπου και τα αποτελέσματα της, αν ακολούθησαν εν τέλει το πάτριο ημ/γιο στην ενορία ή όχι, με την σκοπιμότητα των ''Φλωριναίων'' παλαιοημερολογιτών να πάρουν χειροτονίες από τους Διασπορίτες Ρώσσους. Δύο επιστολές που εστάλησαν στους ''Φλωριναίους'' από τους Ρώσσους Διασπορίτες, πριν δεχτούν τον Αρχ/πο Χιλής Λεόντιο να τους χειροτονήσει Επισκόπους το 1962, είναι άλλη μία τρανή απόδειξη ότι έλαβαν εις γνώση τους χειροτονίες, οι ''Φλωριναίοι'', από Επισκόπους που ανεγνώριζαν τα μυστήρια των νεοημερολογιτών και είχαν εκκλησιαστική κοινωνία με την επίσημη Ορθοδοξία παγκοσμίως. Στον λόγο του στην τρίτη Σύνοδο πάσης Διασποράς της Ρώσσικης Εκκλησίας εκτός Ρωσσίας το 1974, ο Αρχ/πος Γενεύης Αντώνιος μέγας οικουμενιστής και ανεχτός υπό των λοιπών ''αντιοικουμενιστών'' Επισκόπων της Συνόδου του, ομολόγησε ότι, «ἡ Ρωσσική Ἐκκλησία οὐδέποτε διέσπασε ἐπισήμως τούς δεσμούς της με την επίσημη ας πούμε Ορθοδοξία». «Είναι ενδιαφέρουσες» είπε «δύο επιστολές της Συνόδου μας, προς τους Έλληνες Παλαιοημερολογίτες, αντίγραφα των οποίων απεστάλησαν εν καιρώ στην Ελληνική Αρχιεπισκοπή Αμερικής και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η πρώτη το 1961, 27 Σεπτεμβρίου: Η Εκκλησία μας τηρεί το παλαιόν ημερολόγιον και θεωρεί μεγάλο λάθος την εισαγωγή τού νέου ἡμερολογίου. Ούχ ήττον, η τακτική της ήτο πάντοτε να διατηρή πνευματικήν κοινωνίαν μέ τας Όρθοδόξους Εκκλησίας που εδέχθησαν το νέον ημερολόγιον, ενόσῳ εορτάζουν το Πάσχα συμφώνως προς την απόφαση τής Α' Οικουμενικής Συνόδου. Ἡ Εκκλησία μας ουδέποτε ανεκήρυξε σχισματικόν το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ή την Ελληνικήν Αρχιεπισκοπήν Αμερικής και ουδέποτε έπαυσε να έχη πνευματικήν κοινωνίαν μετ’ αυτών.» Η δευτέρα Επιστολή από 3/10/1961 έχει ως εξής: «Η Εκκλησία μας τηρεί το παλαιόν ημερολόγιον και θεωρεί μεγάλο λάθος την εισαγωγή του νέου ημερολογίου. Ούχ ήττον, συμφώνως προς την πολιτικήν τού Πατριάρχου Τύχωνος, ουδέποτε διεκόψαμεν πνευματικήν επικοινωνίαν με τας Κανονικάς Ἐκκλησίας αι οποίαι εισήγαγον το νέον ημερολόγιον». Vladimir Moss, Ὁ Ἱερός ἀγών τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος 1919-1992, σελ. 72 καί 73. Ακριβώς εδώ έχουμε την εκκλησιολογία του π. Φλωρίνης εφηρμοσμένη. Τελικώς αφού οι σχισματοαιρετικοί ''Φλωριναίοι'' ανεγνώριζαν τα μυστήρια του νέου ημερολογίου γιατί στις εγκυκλίους τους ενεφανίζοντο ματθαιϊκότεροι των ''ματθαιϊκών'' τους οποίους όμως κατηγορούσαν για αντιπατερική στάση; (Βλέπε Εγκυκλίους 1950, 1974, 2002) Ποιά θα ήταν η διαφορά αν λάμβαναν χειροτονίες από οποιαδήποτε οικουμενιστική εκκλησία νέου ή παλαιού, αφού και εκεί που κατέφυγαν ήταν οικουμενιστές με θεωρία αντιοικουμενιστική; Μήπως στις άλλες τοπικές εκκλησίες δεν υπήρχαν Επίσκοποι οι οποίοι θεωρητικώς αντιδρούσαν στον οικουμενισμό;

Δεν έχουμε την διάθεση να κατηγορήσουμε κανέναν καταθέτωντας το πιστεύω μας και τις ιστορικές αποδείξεις γεγονότων που πολλοί χωρίς να τα γνωρίζουν επακριβώς τα παρουσιάζουν τελείως διαφορετικά από το πως έγιναν. Εκείνοι οι οποίοι λέγουν και γράφουν ανακρίβειες εναντίον της ιστορικής πορείας Της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Ελλάδος, αν εκλαμβάνουν την αποκατάσταση της αληθείας εκ μέρους μας μέσω δημοσιεύσεως εγγράφων και Εγκυκλίων ως κατηγορία ή προσωπική επίθεση λυπούμεθα, δεν θελήσαμε κατ' ουδένα τρόπο να θίξουμε προσωπικώς ουδένα. Δι' αυτόν τον λόγον άλλωστε δεν δημοσιεύουμε τα ονόματα όσων πρεσβεύουν τις αιρετικές τους απόψεις εναντίον Της Εκκλησίας για να μην λάβει η Ορθόδοξη μαρτυρία μας χαρακτήρα προσωπικό. Δεν μας αφορά ο αιρετικός ως πρόσωπο, ούτος θέλουμε να σωθεί, να μην χαθεί η αθάνατος ψυχή του. Μας αφορά η αίρεση και η ιστορική ανακρίβεια που ίσως σύρει στην πλάνη αδαείς αδελφούς μας. Το να λέμε ότι η ιστορία λέει αυτό και σεις λέτε εκείνο, άρα κάνετε λάθος, σφάλλετε ή είστε αιρετικοί ή σχισματικοί, δεν αποτελεί κατηγορία. Είναι η ψυχρή παράθεση των γεγονότων όπως μαρτυρούνται από επιστολές και φωτογραφίες, εγκυκλίους και συνεντεύξεις. Δεν θέλουμε να αμαρτήσουμε προσβάλλοντας κανέναν ως πρόσωπο. Αποστρεφόμεθα την αίρεση όχι τον αιρετικό. Αποστρεφόμεθα την αίρεση και τον οικουμενισμό των Συνόδων που εμπλέκονται σε αυτόν, όχι τον τάδε Επίσκοπο που ίσως μεταλαμβάνει τους εκτός Εκκλησίας ενορίτες του, ή τον τάδε Ιερέα που ίσως δεν τιμά τον Άγιο Νεκτάριο, ή το δείνα Επίσκοπο που δεν τιμά Άγιες εικόνες που τιμούσαν οι Άγιοι μας αιώνες τώρα. Χαίρομαι που ανοίγονται τέτοιες συζητήσεις ώστε ο κάθε σοβαρός μελετητής της εκκλησιαστικής ιστορίας να διαβάσει πράγματα που ίσως ως τώρα δεν είχε υπ' όψη του. Αλλά κατηγορία όπως την εννοούν κάποιοι ή την νομίζουν κάποιοι δεν υφίσταται εκ μέρους του γράφοντος την παρούσα μελέτη και εκ μέρους των συνεργατών. Αυτό αποτελεί αμαρτία και προσπαθούμε να ομολογούμε την Ορθόδοξη Πίστη χωρίς εφάμαρτη συμπεριφορά. Η πρακτική αυτή η οποία υπό πολλών ετέθη εις εφαρμογή στο παρελθόν μόνο κακό επέφερε. Τίποτ' άλλο. Εμείς εκ μέρους αυτού του ιστοτόπου μόνο να διαλεχθούμε θέλουμε. Ως τώρα είχαμε λάβει πολλά ανώνυμα υβριστικά και ειρωνικα σχόλια, τα οποία βεβαίως με λύπη διαβάσαμε γιατί δεν κατανοούμε σε τί ωφελεί αυτή η αντιχριστιανική συμπεριφορά; Αντιθέτως με αυτό το επίπεδο, ο δεχόμενος το υβριστικό σχόλιο εδραιώνεται περισσότερο εκεί που είναι, αφού εκ του καρπού γινώσκεται το δένδρον.

Μας κατηγορούν ότι παραθέτουμε αυθαίρετες και υποκειμενικές απόψεις, αλλά αυτές πιστεύουμε εκφράζονται όταν ενώ η ιστορική αλήθεια καταγράφει τα γεγονότα ως έχουν, κάποιοι λένε και γράφουν αόριστα πράγματα, αντίθετα από όσα η ιστορική μαρτυρία επιβεβαιώνει. Όσα γράφουμε και λέμε εμείς στηρίζονται σε φωτογραφίες και επιστολές όσων ενεπλάκησαν στις άκυρες αυτές χειροτονίες. Δεν ερμηνεύουμε καμία φωτογραφία. Είναι ο νεοημερολογίτης Θεόφιλος στη φωτογραφία; Ναι. Αυτός συμμετείχε ομού με τον Σικάγου Σεραφείμ στη χειροτονία του Αρχ/του Ακακίου; Ναί. Άρα ψυχρά και λογικά ο Ταλαντίου Ακάκιος ήταν ένας Επίσκοπος παλαιοημερολογίτης ο οποίος είχε χειροτονηθεί και από Επίσκοπο νεοημερολογίτη, υπό το Ανάθεμα Της Εκκλησίας ευρισκόμενο. Δηλαδή άνευ εγκύρων μυστηρίων Επίσκοπο. Εκτός Εκκλησίας Επίσκοπο. Αν όμως ισχύει η έγγραφη άρνηση του Γαλλίας Θεοφίλου ότι συμμετείχε στην χειροτονία του Ταλαντίου Ακακίου, τότε ο Επίσκοπος Ακάκιος χειροτονήθηκε από έναν μόνο Επίσκοπο τον Σικάγου Σεραφείμ. Άλλωστε και μία βεβαίωση του Σικάγου Σεραφείμ με Αριθμό Πρωτοκόλλου 677, φέρει μόνο την υπογραφή του, σαν να χειροτονήθηκε μόνο από αυτόν ο Ταλαντίου Ακάκιος Παππάς, ενώ ο δεύτερος Επίσκοπος δεν κατονομάζεται!!! Ποία η διαφορά του λοιπόν με τις χειροτονίες του Αγίου Ματθαίου το 1948; Όταν δημοσιεύουμε την Συνοδική Επιστολή των Διασποριτών Ρώσσων με τον αριθμό πρωτοκόλλου της, ο οποία γράφει ξεκάθαρα πως η χειροθεσία ήταν μία ευχή ευλογίας, και όχι όσα άλλοι λένε χωρίς αποδείξεις, ποιός είναι υποκειμενικός στην άποψη του; Εμείς που δημοσιεύουμε έγγραφα και γι' αυτό έχουν ενοχληθεί μαζί μας ή εκείνοι που γράφουν αοριστολογίες άνευ αποδείξεων;

Παρά τα στοιχεία που υπάρχουν υφίστανται ακόμη οι ανιστόρητες αναφορές ότι οι ''ματθαιϊκοί'' πήραν διαδοχή δήθεν από τους οικουμενιστές Διασπορίτες. Αυτές έχουν απαντηθεί επαρκώς στα προηγούμενα μέρη της μελέτης-αναδρομής μας στο παρελθόν. Δημοσιεύσαμε την Συνοδική Επιστολή που απέστειλαν οι Ρώσσοι στους εν Ελλάδι ''ματθαιϊκούς'', στην οποία αναφέρει ό Πρόεδρος της Συνόδου και Μητροπολίτης Φιλάρετος την έκφραση: ''μετά την επίθεσην των χειρών γενομένην ως ευλογίαν δια την Ιεράν Ιεραρχίαν της Μακαριότητος Υμών....'', δεν αναφέρει ότι έδωσε εντολή να γίνει καμία αναχειροτονία στην Ελλάδα, όπως αβασίμως και αυθαιρέτως κάποιοι λέγουν, ούτε ότι αναχειροτόνησε η Σύνοδός του τους Επισκόπους μας. Θα έλεγε την λέξη χειροτονία αν είχε γίνει, θα έλεγε την λέξη χειροθεσία αν είχε γίνει ως επί σχισματικών, αλλά λέει απλώς ''ως ευλογίαν''. Όχι σαν, αλλά ως. Δηλαδή όντως μία ευλογία έδωσαν προκειμένου να μην εμφανίζουν ως εμπόδιο της ενώσεως οι Αυξεντιανοί την υφ' ενός χειροτονία. Άλλωστε δεν προβλέπεται ουδεμία πράξις αναχειροτονίας ή χειροθεσίας για τους υφ' ενός χειροτονηθέντας από Ορθόδοξο Επίσκοπο. Από σχισματικό ή αιρετικό ή τελών υπό αργία ναι, προβλέπονται αναλόγως των περιστάσεων και τα αντίστοιχα φάρμακα. Αλλά από Ορθόδοξο Επίσκοπο η υφ' ενός χειροτονία, κατόπιν Συνόδου ή γίνεται αποδεκτή ως έγκυρη ή απορρίπτεται. Δεν προβλέπεται χειροθεσία για εκείνους που δεν σφάλλουν δογματικώς και τελούν χειροτονία, μόνοι τους άνευ συμμετοχής δευτέρου Επισκόπου. Άλλωστε για τους γνωρίζοντες ούτε οι υπό δύο Επισκόπων τελουμένη χειροτονία είναι απολύτως Κανονική πράξη. Οι πλείστες των συνόδων των ''Φλωριναίων'' ''ΓΟΧ'' έχουν προέλθει από χειροτονίες δύο Επισκόπων αρχικώς... Η Συνοδική Επιστολή των Ρώσσων της Διασποράς με ημερομηνία 21ην Οκτωβρίου 1972, λοιπόν γράφει, ''επίθεσιν χειρών ως ευλογίαν'', ούτε χειροτονία ούτε αναχειροτονία. Ούτε χειροθεσία ως επί σχισματικών, διότι η ίδια η Απόφασις Συνόδου των Επισκόπων της Ρωσσικής Υπερορίου Εκκλησίας με αριθμό πρωτοκόλλου, 16-11, 15/28 Σεπτεμβρίου 1971, λέει ότι: ''οι ηγούμενοι υπό της Ιεραρχίας ήτις προέρχεται εκ των του Ματθαίου χειροτονιών ουδόλως δύνανται να συγκριθούν μετά των σχισματικών Δονατιστών και Νοβατιανών. Δεν ημάρτησαν κατά της Ορθοδοξίας Δογματικώς αλλ' εν τω ζήλω των όπως διαφυλάξουν αυτήν παρεβίασαν την ιεραρχικήν τάξιν όταν ο Επίσκοπος Ματθαίος μόνος.'' Η παραβίασις της ιεραρχίας δεν συνιστά δογματική πτώση, οπότε θα ήταν άκυρη και αντικανονική η οποιαδήποτε αναχειροτονία, χειροτονία ή χειροθεσία. Τίποτα δεν θα προσέθετε, τίποτα δεν θα αφαιρούσε. Μη προβλεπόμενη υπό των Ιερών Κανόνων χειροθεσία ή χειροτονία θα ήταν ως μή γενόμενη. Παντελώς ανυπόστατος πράξις. Άλλωστε βεβαίωσαν τους Επισκόπους μας πως η ευχή είναι ευχή ευλογίας, τρόπον τινά σαν την συγχωρητική ευχή. Το αυτό είπε και ο τότε Αρχ/της Καλλιόπιος στους Επισκόπους όταν επέστρεψε η αποστολή στην Ελλάδα.

Αλλά επειδή κάποιοι μάλλον μη γνωρίζοντες την ιστορία επακριβώς, επαναλαμβάνουν τα ίδια δεκαετίες τώρα, να δούμε ακόμα κι αυτή η χειροθεσία ως ευλογία που οι ίδιοι οι Ρώσσοι γράφουν στο επίσημο έγγραφό τους ότι ήταν, αν είναι σε ισχύ και μας κυνηγά με τον μαγικό τρόπο που τις αποδίδουν οι εκτός Εκκλησίας πολέμιοι μας. Οι ίδιοι πάλι οι Διασπορίτες Ρώσσοι καταμαρτυρούν πως όχι, είναι άκυρος!!!

Οι ''ματθαιϊκοί'' διέκοψαν πάσαν επαφή και σχέση μετά των Διασποριτών κατόπιν της επιστροφής των δύο Επισκόπων πίσω στην Πατρίδα. Τυπικώς έστειλαν μία Επίσημη Συνοδική Απόφαση Διακοπής με Αριθμό Πρωτοκόλλου 1158/20-2-1976, στους Διασπορίτες εν Αμερική Ρώσσους. Εκείνοι συνεζήτησαν το θέμα στην Συνεδρίασή τους με ημερομηνία 28 Απριλίου 1976 και απεφάσισαν Συνοδικώς πως: ''Εάν ούτοι θεωρούν την Σύνοδον των Επισκόπων της Ορθοδόξου Ρωσσικής Εκκλησίας, μή Ορθόδοξον, τότε λογικώς, η πράξις της χειροθεσίας γίνεται άκυρος''.

Το αξιοσημείωτο είναι πως οι ίδιοι οι ''Φλωριναίοι'' ''ΓΟΧ'' αποδέχονται την Απόφαση αυτή των Ρώσσων. Σε φυλλάδιό της η ''Συντονιστική Επιτροπή'', ένα επίσημο 20μελές όργανο το οποίον ιδρύθηκε με απόφαση, υπ' αριθμόν 1124/22-2-1973, της Συνόδου τους επί Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου Πάστρα, εδημοσίευσε και σχολίασε την Απόφαση και την έκανε αποδεκτή στη σελίδα 7. Όταν οι ίδιοι οι ''Φλωριναίοι'' έχουν αποδεκτεί ως άκυρη την πράξη των Ρώσσων ποιοί επανέρχονται και επαναλαμβάνουν ως ισχύοντα όσα οι δικοί τους δέχτηκαν ως άκυρα; Θέλει κόπο η μελέτη της ιστορίας αλλά όπου η αλήθεια εκεί και Η Εκκλησία λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.











Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Έκτο μέρος.)

Το θέμα της δίκης το οποίο αναφερεται υπό τινών ως επιχείρημα δήθεν του τί έγινε ακριβώς εν Αμερική είναι τελείως άσχετο με το τί πράγματι έγινε εν Αμερική. Το αναλύσαμε το θέμα και αποδείξαμε ότι ουδεμία σχέση είχε η επίθεσις χειρών που οι ίδιοι οι Διασπορίτες Ρώσσοι αναφέρουν, ότι έγινε ως ευλογία, με το γεγονός των αναφορών στο βούλευμα 54/76, στο οποίο γράφονταν πράγματα που δεν ίσχυαν και βέβαια αυτό το βούλευμα δεν το συνέταξαν οι Επίσκοποι μας, ούτε οι ''Φλωριναίοι'' Επίσκοποι που επίσης δικάζονταν, αλλά ένας νεοημερολογίτης Καθηγητής του Ιεροκανονικού Δικαίου. Δεν ερμηνεύει Πολιτικό δικαστήριο ποιο το νόημα και ποια η ουσία μίας εκκλησιαστικής πράξης. Οι ίδιοι οι Διασπορίτες ομολογούν ότι δεν χειροτόνησαν, δεν χειροθέτησαν σχισματικούς, δεν αναχειροτόνησαν τους Επισκόπους μας. Το γράψαμε και ανωτέρω. Οπότε ας λέει ό,τι θέλει ο οποιοσδήποτε για το βούλευμα και την δίκη. Oι Διασπορίτες ομολογούν τί ευχή ανέγνωσαν, ευχή ευλογίας. Αν αυτό ετέθη και στο απαλλακτικό βούλευμα 54/76 ερμηνευόμενο όμως διαφορετικά από το πώς πράγματι συνέβη, αυτό δεν βαραίνει την Ιερά Σύνοδο Της Εκκλησίας. Ας αφήσει τους μύθους, όποιος θέλει να μελετήσει σοβαρώς την εκκλησιαστική ιστορία, και ας επιδοθεί σε μελέτη με αποδείξεις, με ημερομηνίες, με έγγραφα επίσημα και όχι άνευ αριθμού πρωτοκόλλου και ασφράγιστα... Όποιος θέλει να εξάγει ακριβή και ασφαλή συμπεράσματα μελετά τί λέγουν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και όχι οι αυτόκλητοι ερμηνευτές οι οποίοι τις περισσότερες φορές λόγω αγνοίας οδηγούν τον αναγνώστη σε ανακριβή, επιπόλαια, ανιστόρητα και αυθαίρετα συμπεράσματα. Εμείς γράφουμε και ομιλούμε μόνο με όσα είπαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Όχι άρθρα με γενικές αναφορές που ίσως να εμπεριέχουν και κάποιες φράσεις εντυπωσιασμού για τον αναγνώστη. Εμείς όπως διακρίνει ο κάθε σοβαρός μελετητής παραθέσαμε έγγραφα, ημερομηνίες, αριθμούς πρωτοκόλλου, και ομολογίες όσων συμμετείχαν. Δεν παραθέσαμε τις προσωπικές μας απόψεις χωρίς αναφορές σε λεπτομέρειες, όπως κάνουν οι εναντίον Της Εκκλησίας γράφοντες και λέγοντες. Αν οι φωτογραφίες και τα επίσημα έγγραφα είναι υποκειμενικά τότε υποκειμενική είναι και η μελέτη μας, αν τα επίσημα έγγραφα όμως είναι επισφράγιση της ιστορικης αλήθειας τότε και εμείς είμαστε γνήσιοι υπηρέτες της.

Πρεσβεύουμε την θέση πως με την συμμετοχή σε συμπροσευχή κάποιου δεν επέρχεται άμεσα η απώλεια της Θείας Χάριτος για ολόκληρη την Τοπική Εκκλησία, της οποίας είναι μέλος ο συμπροσευχόμενος με αιρετικούς. Τέτοια φαινόμενα υπήρχαν και πρό του 1924. Όμως στην περίπτωση των Διασποριτών δεν ομιλούμε για μία παρατυπία κάποιου Επισκόπου που είναι μέλος μίας Ορθοδοξοτάτης Συνόδου, αλλά για μία καθαρώς οικουμενιστική Σύνοδο, τουλάχιστον ως το 1965. Άλλη περίπτωση ένας Επίσκοπος να συμπροσευχηθεί με σχισματικούς εν αγνοία της Συνόδου στην οποία υπάγεται και άλλη περίπτωση μία διεθνής Εκκλησία, όπως ακριβώς ήταν η Εκκλησία των Ρώσσων της Διασποράς, με ενορίες σε όλο σχεδόν τον κόσμο να συμμετέχει στην αιρετική οικουμενική κίνηση. Κατόπιν του 1965 ήταν σχεδόν απομονωμένη εκτός από τις ανεπίσημες επαφές που είχε η Σύνοδος της Διασποράς με το Πατριαρχείο Σερβίας, οι οποίες να σημειώσουμε εγένοντο κρυφίως αφού το Πατριαρχείο Κων/λεως και το Πατριαρχείο Μόσχας ήθελαν την Ρώσσικη Σύνοδο απομονωμένη. Οπότε η τυχών προβολή μόνο ενός βολικού μέρους από όσα γράφουμε δεν είναι αντικειμενική παρουσίαση της σκέψεως μας. Οι συμπροσευχές, οι προ του 1924, δεν παγιώνουν μία οικουμενική κίνηση παγκοσμίως ανθίζουσα και καθιστούσα την Ορθοδοξία σε κίνδυνο. Αντιθέτως μετά το 1920 εντάθηκαν τέτοιου είδους φαινόμενα και όπως γνωρίζει ο κάθε μελετητής εκκλησιαστικής ιστορίας, Η Εκκλησία αντιμετωπίζει τα προβλήματά που ενσκύπτουν αναλόγως των περιστάσεων και του μεγέθους τους. Αλλιώς αντιμετωπίζεται η μία συμπροσευχή π.χ. κάποιου Επισκόπου εν κρυπτώ στο Πατριαρχείο Σερβίας το 1970, αλλιώς η ενεργή συμμετοχή σε συμπροσευχές Επισκόπων της Ρώσσικης Διασποράς με παπικούς όπως μας αποδεικνύει η επιστολή του Ροσάλες, ιδιαιτέρου γραμματέως του Καρδιναλίου του Καράκας. Σίγουρα ο οικουμενισμός δεν αντιμετωπίζεται όταν εν γνώσει κάποιος πηγαίνει σε οικουμενιστές ώστε να λάβει την Επισκοπική Μίτρα και να επιστρέψει στην Ελλάδα Επίσκοπος και μάλιστα χωρίς τα απαραίτητα χαρτιά που να αποδεικνύουν ότι είναι Επίσκοπος, όπως έκανε στα τελευταία του δυστυχώς ο Αρχ/της Ακάκιος Παππάς το έτος 1960. Το ότι δε, οι Διασπορίτες ήταν μέτοχοι του οικουμενισμού ακόμη και με συμπροσευχές με αβαπτίστους παπικούς, το αποδεικνύει είπαμε μία επιστολή του ''Ιδιαιτέρου Γραμματέως της Αυτού Πανιερότητος Καρδιναλίου Κουϊντέρος''. Η επιστολή λέει:

Αρχιεπισκοπή του Καράκας

Ανωτάτη Εκκλησιαστική Κυβέρνησις

Καράκας, τη 31η Αυγούστου 1962

Προς τον διευθυντήν του Περιοδικού
''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ'' (Εννοεί τον Αρχ/τη Καλλιόπιον Γιαννακόπουλον)
Νίκαιαν Πειραιώς

''Ευχαρίστως απευθύνομαι προς Υμάς ίνα επ' ευκαιρία ταύτη σας πληροφορήσω ότι η Πανιερότης του, ο Καρδινάλιος Κουϊντέρο έλαβεν και ανέγνωσεν την επιστολή σας της 14ης Αυγούστου δι' ής του ζητείτε πληροφορίας περί μιάς φωτογραφίας δημοσιευθείσης εις εφημερίδα του Καράκας και εν τη οποία εικονίζονται ένιοι Καθολικοί Επίσκοποι παραπλεύρως ενίων Ορθοδόξων Επισκόπων εις μίαν θρησκευτικήν τελετήν. Σας πληροφορώ δια την φωτογραφίαν. Η φωτογραφία αύτη ελήφθη επ' ευκαιρία της εκκλησιαστικής κηδείας του Πανιερωτάτου Καρδιναλίου Ραφαέλ Αρίας Μπλάνκο, Αρχιεπισκόπου του Καράκας, όστις απέθανεν την 29ην Σεπτεμβρίου του έτους 1959. Εις την φωτογραφίαν εικονίζονται εν μέρει ο Αρχιεπίσκοπος και οι Επίσκοποι της Βενεζουέλας οίτινες παρεστάθησαν εις την ταφήν καθώς και δύο Ορθόδοξοι Επίσκοποι εις τον Καθεδρικόν ναόν του Καράκας, όταν ετελείτο το επίσημον Ποντιφικηκόν της κηδείας όπερ προηγείται της ταφής του θανόντος Αρχιεπισκόπου. Οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι προσεκλήθησαν από την Αρχιεπισκοπήν και ευχαρίστως παρέστησαν δεδομένου ότι υφίστανται άρισται σχέσεις μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών και υπήρχεν φιλία καλή μεταξύ του Αρχιεπισκόπου Αρίας και του Ορθοδόξου τοιούτου. (Εννοεί τον Αρχ/πο Χιλής Λεόντιο)

Περί άλλων φωτογραφιών δεν δύναμαι να σας πληροφορήσω διότι δεν έχω τοιαύτας, πλήν όμως δεν αποκλείεται να υπάρχουν, αφού είχον καλές σχέσεις και παρέστησαν εις μερικάς τελετάς. Ως η στέψις του Χουάν του 23ου. Άνευ ετέρου επί του παρόντος διατελώ ειλικρινώς υμέτερος.

Κάρλος Ρ. Ροσάλες

Ιδιαίτερος Γραμματεύς της Α. Πανιερότητος του Καρδιναλίου Κουϊντέρος.''


Σε αυτή την φωτογραφία βλέπετε τον Αρχιεπίσκοπο Χιλής, Λεόντιο Φιλίπποβιτς, να συμπροσεύχεται με παπικούς Καρδιναλίους... Είναι ο σημειούμενος με το βέλος. Κάποιοι διαδίδουν ότι δεν είναι συμπροσευχή αλλά συγκέντρωση σε Δημαρχείο... Οι ιερατικές στολές των παπικών Καρδιναλίων προδίδουν την αλήθεια. Καθώς και το βελούδινο παπικό σκαμνί με στήριγμα για τα χέρια εκείνου που προσεύχεται γονατιστός, το οποίο υπάρχει σε όλους τους παπικούς ναούς και είναι ακριβώς έμπροσθεν του Χιλής Λεοντίου... Η επιστολή αναφέρεται σε αυτήν την φωτογραφία η οποία είχε περιέλθει στα χέρια του Αρχ/του Καλλιοπίου.

Είναι άξιον απορίας πώς με όλα αυτά τα στοιχεία που κατάφερε να έχει στα χέρια του ο Αρχ/της Καλλιόπιος, και ο οποίος πρώτος τα έφερε στην επιφάνεια εν Ελλάδι, κατόπιν πήγε σε εκείνους που ο ίδιος ονόμαζε ''ψευδεπισκόπους'' και δέχτηκε να τον χειροτονήσουν Επίσκοπο... Μετά δεν είχε για τον εαυτό του την άποψη ότι είναι ψευδεπίσκοπος; Εμείς δεν συμφωνούμε επαναλαμβάνω με τέτοιου είδους εκφράσεις αλλά ομιλούμε με βάση τα λεγόμενα του ιδίου Αρχ/του Καλλιοπίου.

Επιστρέφουμε στην ανάλυση και αναίρεση των ιστορικών παρερμηνειών και αβάσιμων ιστορικώς γραφομένων τα οποία κυκλοφορούν δεκαετίες τώρα. Η Σύνοδος των Διασποριτών Ρώσσων λοιπόν δεν ήταν Η Εκκλησία της Ελλάδος που, προ του 1924, είχε κάποια σπάνια φαινόμενα συμπροσευχών στους κόλπους της, αλλά μία Εκκλησία με Επισκόπους σε πολλά μέρη της γης, η οποία ήταν μέλος του οικουμενισμού όχι γιατί μόνο ανεγνώριζε έγκυρα μυστήρια στους υπό το Ανάθεμα Της Εκκλησίας ακολουθούντες νέο ημ/γιο, όχι μόνο γιατί διατηρούσε κοινωνία με εκκλησίες νεοημερολογίτικες, όχι μόνο γιατί είχε στους κόλπους της Επισκόπους νεοημερολογίτες όπως ο Γαλλίας Θεόφιλος ο οποίος χειροτόνησε τον ''αντιοικουμενιστή'' Αρχ/τη Ακάκιο το 1960, αλλά γιατί επιπλέον είχε εκκλησιαστικές σχέσεις ακόμα και με αβαπτίστους παπικούς όπως αποδεικνύει η επιστολή που δημοσιεύουμε. Εμείς όπως βλέπετε δεν κατηγορούμε ουδένα και δεν καταφερόμεθα εναντίον ουδενός ως πρόσωπο. Σεβόμεθα την εικόνα Του Δημιουργού που είναι ο άνθρωπος. Αλλά ως Ορθόδοξοι έχουμε καθήκον να αναλύουμε και να αναιρούμε την όποια ανιστόρητη αναφορά κατά Της Εκκλησίας Της Ελλάδος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Η πολιτεία αναγνωρίζει όποιον φέρει τον τίτλον αυτόν, και σεβόμεθα τους Νόμους της, αλλά σημασία έχει εάν αναγνωρίζει Ο Κύριος ως Εκκλησία Του εκείνους που έχουν το όνομα αλλά δεν έχουν την χάρη, αφού χειροτονήθηκαν από Επισκόπους ευρισκομένους υπό το Ανάθεμα Της όντως Εκκλησίας Του. Οι ακολουθούντες το νέο μηνολόγιον, ημερολόγιον, Επίσκοποι φέρουν το Ανάθεμα της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1583 όπου σαφέστατα γράφει για όποιον ακολουθεί το: ''Νέον Μηνολόγιον των αθέων αστρονόμων του Πάπα [...] ας έχη το Ανάθεμα και έξω της του Χριστού Εκκλησίας και της των πιστών ομηγύρεως ας είναι.'' Επίσκοπος εκτός Εκκλησίας αδυνατεί να μεταδώσει Αποστολική Διαδοχή και Θεία Χάρη. Είναι αποκεκομμένο μέλος Της Εκκλησίας, και οι χειροτονημένοι εξ αυτού δεν είναι Κανονικοί Επίσκοποι, αλλά σχισματικοί. Αν έχουν δε και κοινωνία με την αιρετική οικουμενική κίνηση μέσω της μετάδοσης Μυστηρίων στους νεοημερολογίτας ενορίτες, τότε καθίστανται σχισματοαιρετικοί ως κοινωνούντες με τον οικουμενισμό, διατηρώντας παραλλήλως το παλαιό ημερολόγιο.

Αναφέρεται υπό τινών πάλι πως καθαιρέθηκε ο Γαλλίας Θεόφιλος και πως αυτό δήθεν δείχνει και την αντιοικουμενιστική στάση της Συνόδου των Διασποριτών. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι ο Αρχ/πος Γαλλίας Θεόφιλος καθηρέθη μόνο όταν προσχώρησε στο νεοημερολογίτικο Πατριαρχείο Ρουμανίας το 1972 και αποκήρυξε την Σύνοδο των Διασποριτών στην οποία μέχρι προ ολίγου ήτο μέλος. Δεν καθηρέθη όταν ακολουθούσε το νέο ημ/γιο, πώς να καθαιρεθεί άλλωστε αφού οι ίδιοι οι Διασπορίτες Ρώσσοι τον χειροτόνησαν να λειτουργεί με το νέο ημερολόγιο; Δεν καθηρέθη όταν έγινε γνωστό ότι εμνημόνευσε εν τη Θεία Λειτουργία τα ονόματα των αιρετικών Πατριάρχου Κων/λεως Αθηναγόρα και Πάπα Ρώμης! Έχουμε σε φωτογραφία την επιστολή στην οποία ομολογεί ότι όντως το έπραξε αυτό!!! Επίσης ομολογεί στην ίδια επιστολή ότι δεν γνωρίζει τον Αρχ/τη Ακάκιο Παππά και ουδέποτε συμμετείχε σε χειροτονία παλαιοημερολογίτου Επισκόπου ονόματι Ακακίου Παππά. Αυτή η επιστολή είναι του 1971 γραμμένη στην Γαλλική γλώσσα και εστάλη στον Μητροπολίτη Φιλάρετο της Συνόδου των Ρώσσων εξηγώντας πως είναι ψευδέστατον το ότι συμμετείχε ομού με τον Σικάγου Σεραφείμ στην χειροτονία του Αρχ/του Ακακίου. Μάλιστα τονίζει ότι είναι σαφής, ρητός και κατηγορηματικός πάνω σ' αυτό. Όποιος μελετά σοβαρώς την εκκλησιαστική ιστορία και δεν αρκείται σε γενικολογίες και αοριστολογίες η επιστολή είναι διαθέσιμη. Άρα λοιπόν ουδεμία αντιοικουμενιστική γραμμή είχε η Ρώσσικη Σύνοδος εν Αμερική. Σε θεωρητικό επίπεδο ναι, αλλά σε πρακτικό απολύτως όχι. Ο Αρχ/πος Γαλλίας Θεόφιλος Ιονέσκου, μέλος της εν λόγω Συνόδου, ομολογεί ότι μνημόνευσε δύο αιρεσιάρχας εν τη Θεία Λειτουργία και δε του επεβλήθη καμία ποινή. Πότε καθηρέθη; Όταν αποκήρυξε την Σύνοδο αυτή και προσχώρησε στο Πατριαρχείο Ρουμανίας. Όσο μνημόνευε αιρετικούς εν τη Θεία Λειτουργία δεν γινόταν τίποτα...

Αναφέρεται κάπου μάλιστα ότι ο Αντώνιος Αρχ/πος Γενεύης επιπλήχθηκε αυστηρά , για τα οικουμενιστικά ανοίγματα του, πολλές φορές!!! Άρα οι πτώσεις του ήτο πολλές. Όχι μία και δύο για να γίνει κάποια οικονομία. Οι Ιεροί Κανόνες όμως δεν προβλέπουν επίπληξη σαν να ομιλούμε για παρατυπίες ασήμαντες. Ομιλούμε για οικουμενισμό γυμνή τη κεφαλή. Είναι γνωστό πως ο εν λόγω Επίσκοπος ήταν τόσο φιλελεύθερος που συμπροσευχόταν με παπικούς και για όλη αυτή την πνευματική καταστροφή αρκούσε το ''επιπλήχθηκε πολλές φορές''; Οι Ιεροί Κανόνες ομιλούν καθαρώς για Καθαίρεση. Η επίπληξη συνοδευομένη από μερική Αργία ισχύει για την πρώτη φορά. Μετά απλώς οι Διασπορίτες πλανούσαν τον εαυτό τους και αποκοίμηζαν την συνείδησή τους. Όσο για έτερο μέλος της Ρώσσικης Διασποράς τον Επίσκοπο Ιάκωβο που αν ενθυμούμεθα καλώς ήταν στην Ολλανδία, ούτος ακολουθούσε επίσης το νέο ημ/γιο, και έκανε τόσο συνειδητή εργασία που κατόπιν της κοιμήσεως του όλοι οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι προσχώρησαν στην εκεί νεοημερολογίτικη Μητρόπολη που υπαγόταν στο Πατριαρχείο Κων/λεως. Όχι πως είχε κάποια διαφορά που πριν ήταν σε νεοημερολογίτη Δεσπότη μέλος ερμαφρόδιτης Συνόδου νεοημερολογιτών και παλαιοημερολογιτών...















Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Έβδομο μέρος.)

Γνωρίζουμε ότι οι Διασπορίτες ήταν σε εξάρτηση από το Πατριαρχείο Ιερουσαλήμ και το ότι ομολογείται υπό τινών ευθέως είναι σημαντικό. Μάλιστα είχαν συμμετάσχει σε χειροτονίες Επισκόπων ομού με Επίσκοπο του παλαίφατου Πατριαρχείου. Για την ακρίβεια της ιστορικότητος των χειροτονιών αυτών να αναφέρουμε ότι ο Αναστάσιος δεν ήταν ακόμη Πρόεδρος της Συνόδου του αλλά Αρχεπίσκοπος Κίσιναου Μολδαβίας, και με αυτόν τον τίτλο εχειροτόνησε Επισκόπους δια το Πατριαρχείο Ιερουσαλήμ. Το ότι δικαιολογούν κάποιοι την αιρετική άποψη τους, πως οι υπό Ανάθεμα νεοημερολογίτες έχουν έγκυρα μυστήρια, με το να παρουσιάζουν αδιάφορα το γεγονός συμμετοχής των Διασποριτών σε χειροτονίες στο παλαίφατο Πατριαρχείο, μας κάνει να αναρωτηθούμε το εξής: Αφού κάποιοι πρεσβεύουν αυτή την άποψη γιατί προβάλουν και την εγκύκλιο του 1950 την οποία υπέγραψε ο τότε αυτοαποκαλούμενος ''ΓΟΧ'' π. Φλωρίνης Χρυσόστομος, στην οποία κηρύσσει τα μυστήρια των νεοημερολογιτών άκυρα;

Επικαλούνται οι θιασώτες της Ρωσσικής Συνόδου της Διασποράς την αντιοικουμενιστική τάση που επεκράτησε κατά την Προεδρία του Μητροπολίτου Φιλαρέτου. Θα μπορούσε κάποιος να στηριχτεί σε αυτήν την τάση αν αυτή δεν ήταν συμβαδίζουσα με αδιάφορες επιπλήξεις, αν και εφόσον υπήρχαν αυτές, για οικουμενιστικές συμπροσευχές και μικτούς γάμους. Θα ήταν όντως αντιοικουμενιστική η στάση των Διασποριτών αν φρόντιζε η εν λόγω Σύνοδος να μην συμμετέχει στον οικουμενισμό, όχι να συμμετέχει λίγο τώρα, περισσότερο μετά, λιγότερο αργότερα, αναλόγως του ποιός προεδρεύει και ποιά γραμμή περνά στο υπόλοιπο Σώμα της Ιεραρχίας. Αν φρόντιζε τα μέλη της που είχαν τάσεις φιλελεύθερες να παιδαγωγούνται με τους ανάλογους Ιερούς Κανόνες, και αν δεν μετανοούσαν για τις προδοσίες πίστεως στις οποίες έπεφταν να καθαιρούνται όπως προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες. Επιπλέον είναι γνωστό πως ανεγνώριζε η Σύνοδος των Διασποριτών το παπικό βάπτισμα, ενώ Η Εκκλησία έχει αποφανθεί Συνοδικώς και το απορρίπτει ήδη από το 1750 περίπου... Ο Αρχ/πος Γερμανίας Μάρκος ήταν παπικός ο οποίος χωρίς να βαπτιστεί Ορθόδοξος έγινε δεκτός μόνο δια Μύρου!!! Μάλιστα αργότερα χειροτονήθηκε Επίσκοπος, όντας αβάπτιστος. Αν δεν είχε αποφανθεί Η Εκκλησία θα εδικαιολογείτο η οικονομία εκάστης Εκκλησίας να κρίνει το ζήτημα, της εντός της δικαιοδοσίας της εμφανιζόμενο. Εφόσον υπάρχει Συνοδική Απόφαση οικουμενικού κύρους η αποδοχή αβαπτίστου παπικού συνιστά παράβαση σοβαροτάτη και αναγνώριση του βαπτίσματος των παπικών. Αυτή είναι προσήλωση στις παραδόσεις των Αγίων Πατέρων; Προσήλωση στις ημέρες είχαν οι Ρώσσοι της Διασποράς, αλλά οι ημέρες δεν σώζουν τον άνθρωπο, ο οπαδός του Ιουλιανού ημερολογίου δεν καθίσταται αυτομάτως και απαραιτήτως Ορθόδοξος Χριστιανός. Ο Κύριος λέγει: ''Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο." (Μάρκος 2: 27). Και οι ''Φλωριναίοι'' ''ΓΟΧ'' διατηρούν το παλαιό ημ/γιο αλλά Μοναχός του χώρου τους γράφει σε βιβλίο του, όπως προαναφέραμε, πως νονοί και κουμπάροι νεοημερολογίτες γίνονται δεκτοί, νεοημερολογίτες κοινωνούν στους ναούς τους, και όλα αυτά τα γράφουν και βρίσκουν επιχειρήματα πάνω σε αυτά διάφοροι νεοημερολογίτες συγγραφείς φυλλαδίων που φέρονται κατά του παλαιοημερολογίτικου χώρου γενικώς. Πρέπει, για να είμαστε όπως πάντα όσο γίνεται πιο ακριβείς ιστορικώς, να αναφέρουμε πως ο Πρόεδρος Φιλάρετος έγραψε και απέστειλε στον Πατριάρχη Αθηναγόρα, τις πολύ σημαντικές επιστολές πόνου που μάλιστα οδήγησαν και στην σχεδόν καθολική απομόνωση της Συνόδου του. Αξιέπαινος και γι' αυτό και για το Ανάθεμα του 1983. Αλλά υπάρχει η πληροφορία ότι δεν υπέγραψαν όλοι οι Επίσκοποι το Ανάθεμα αυτό... (Βλέπε Κήρυξ Εκκλησίας Ορθοδόξων, αριθμός τεύχους 35.) Αν ισχύει αυτό, τότε τί Σύνοδος ήταν αυτή; Άλλοι να υπογράφουν το Ανάθεμα και άλλοι όχι; Απεφάνθη ως Εκκλησία δηλαδή ή ως μία ομάδα Επισκόπων που έδρασαν ιδιωτικώς;

Πολλοί βρίσκουν ανάπαυση ψυχολογική στην προβολή τυπικών προσόντων και πτυχίων των προσώπων που θαυμάζουν ή έλκουν την χειροτονία τους. Αυτό μπορεί να εντυπωσιάζει τους αδαείς αλλά για όσους γνωρίζουν τις προφητείες Αγίων μορφών όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός και Κοσμάς ο Φλαμιάτος, είναι γνωστό πως από τα σχολεία θα βγούν πράγματα που δε φαντάζεται ο νους μας, επιπλέον πως το κακό θα έρθει από τα πανεπιστήμια. Δεν επιθυμούμε βεβαίως το κλείσιμο τους, αλλά σχεδόν όλοι οι αιρετικοί προέβαλαν την μόρφωσή τους και κατηγορούσαν τους αντιτιθέμενους στις πλάνες τους αν δεν κατείχαν πτυχία και σπουδές της εποχής... Πτυχίο δεν συνεπάγεται και Ορθοδοξία απαραιτήτως. Έχουμε τραγικό παράδειγμα έναν Ωριγένη, ο οποίος ήταν άφταστος στην Φιλοσοφία και την Θεολογία, αλλά οι θεωρίες του ταλαιπωρούσαν Την Εκκλησία ως και 250 χρόνια μετά τον θάνατό του. Άλλο ιστορικό παράδειγμα ο Άρειος, αυτός ο γίγαντας της θεολογίας της εποχής του, ο οποίος για 200 χρόνια μετά τον θάνατό του η βλασφήμια του κατεδίωκε Την Εκκλησία... Αδιάφορα σχεδόν μας είναι τα πτυχία και οι προβολές τυπικών προσόντων. Μας αφορά κυρίως η Ορθόδοξος Ομολογία την οποίαν οι Διασπορίτες δεν κατείχαν στον βαθμό που απαιτείται, ώστε να τους έχουμε ως ομολογιακό οδοδείκτη.

Οι εντυπωσιακές εκφράσεις που καλόπιστα υιοθετούν οι θαυμαστές της Ρώσσικης Διασποράς δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, την ιστορική αλήθεια. Παρουσιάζουν διάφορους Επισκόπους της Συνόδου αυτής ως άκρως Ορθοδόξους, μεγάλους αγωνιστές, ασκητές κ.λπ. Ακραιφνής θεωρείται εκείνος που διαχωρίζει την θέση του από μία Σύνοδο που είναι κάποιοι Επίσκοποι με το υπό Ανάθεμα νέο και κάποιοι με το παλαιό ημερολόγιο. Δεν εγνώριζαν οι Διασπορίτες Επίσκοποι ότι στην αιρετική εγκύκλιο του 1920 αναφερόταν ως ένα βήμα προς τον οικουμενισμό και η αλλαγή ημερολογίου; Σαφώς και το εγνώριζαν αν λάβουμε υπ' οψην μας ότι ο δεύτερος Μητροπολίτης της Συνόδου των Ρώσσων της Διασποράς Αναστάσιος, ως Αρχιεπίσκοπος Κίσιναου και αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας συμμετείχε στο ''πανορθόδοξο'' Συνέδριο του 1923 υπό τον Πατριάρχη Κων/λεως Μελέτιο, στο οποίο Συνέδριο αποφασίστηκε η εισαγωγή του νέου ημερολογίου στην Ορθόδοξη λατρεία. Να σημειώσουμε πως διαφώνησε με την απόδαση του Συνεδρίου, αλλά δεν διεχώρισε την θέση του από την εκκλησιαστική κοινωνία με την νεοημερολογίτικη εκκλησία του Πατριαρχείου Κων/λεως... Επιπλέον οι Διασπορίτες είχαν δημιουργήσει μία ερμαφρόδιτη Σύνοδο αποτελουμένη από παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες Επισκοπους και Ιερείς... Ακραιφνής Ορθόδοξος και μεγάλος αγωνιστής δεν είναι εκείνος που υπάγεται σε Σύνοδο στην οποία υπάγεται και μνημονευτής του αιρεσιάρχου Πάπα. Αν ήταν ακραιφνής γιατί δεν διεχώρισε την θέση του όταν η Σύνοδος του δεν έκανε τίποτα για τις συμπροσευχές των φιλελεύθερων Επισκόπων, την αποδοχή του αιρετικού παπικού ραντίσματος ως βάπτισμα; Ακραιφνής όταν ανέχεται η Σύνοδος του να αποστέλλει παρατηρητάς στην δευτέρα Βατικάνεια Σύνοδο;

Αν οι ακραιφνείς Διασπορίτες Επίσκοποι αρκέστηκαν σε πόλεμο επιστολών που έλεγαν τα αυτονόητα αλλά χωρίς να πάρουν θέση, όπως οι αντιοικουμενιστές ρασοφόροι του νέου ημ/γίου, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε για τί είδους ομολογιακό αγώνα μιλούν οι θαυμαστές των Διασποριτών. Ακραιφνείς μάλλον όχι, μετριοπαθείς σίγουρα. Εξαρτάται και πως εκλαμβάνει καθείς τον ακραιφνή Ορθόδοξο. Ο νεοημερολογίτης Αρχ/της Χαράλαμπος Βασιλόπουλος π.χ. εδήλωνε αντιοικουμενιστής αλλά υπαγόταν στη νεοημερολογίτικη εκκλησία την ευρισκομένη υπό το Ανάθεμα Της Εκκλησίας και συμμετέχουσα ενεργώς στον οικουμενισμό ως μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών... Το αυτό ισχύει και για όλους τους αντιοικουμενιστές νεοημερολογίτες που δηλώνουν την αντίθεση τους με τον οικουμενισμό, αλλά παραμένουν μέλη της οικουμενιστικής νεοημ/της εκκλησίας, η οποία είναι μέλος του Π.Σ.Ε. Οπότε αναμενόμενο ένας τέτοιος αντιοικουμενιστής να επαινεί τους ομοίους του αντικοικουμενιστές ανά τον κόσμο. Αγωνιστές της Ορθοδοξίας, αλλά μέλη μη Ορθοδόξων Εκκλησιών, με την έννοια που έλαβε ο όρος μετά το 1924; Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους ο διάλογος ειναι αδιέξοδος.

Αυτόματη απώλεια Χάριτος υπάρχει όταν υπάρχει προδεδικασμένο. Όταν δεν έχει αποφανθεί Η Εκκλησία σαφώς και δεν υπάρχει. Αλλά για τους ακολουθούντας το νέο ημερολόγιο υφίσταται Συνοδικώς Εκκλησιαστικό Ανάθεμα. Ακόμα και ο νεοημερολογίτης Αρχ/της Φιλόθεος Ζερβάκος σε επιστολή του προς τον τότε Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη ομολογεί: ''Ευρισκόμεθα υπό το Ανάθεμα των Πατέρων'' Ανάθεμα, δηλαδή εκτός Εκκλησίας, και Θεία Χάρη συνυπάρχουν; Για την αιρετική άποψη κάποιων ναι, για Την Εκκλησία απολύτως όχι. Τα γραφόμενα υπό του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου ομιλούν περί καταστάσεων που ατυχώς τα αναφέρουν κάποιοι κάνοντας ιστορικό αναχρονισμό. Ο εν λόγω Άγιος έχει εξόχως χρησιμοποιηθεί από αρκετούς που προσπαθούν να τεκμηριώσουν την στάση τους και τις θέσεις τους παρερμηνεύοντας τα γραπτά του Αγίου. Η ιδεολογικοποίηση της ιστορίας οδηγεί πάντα σε άτοπα συμπεράσματα. Επαναλαμβάνουμε πως οι αιρετικοί δεν έχουν μάλλον κατανοήσει τον τρόπο που παρουσιάζουμε τα πράγματα και αυτό αποδείκτηκε από τα γραφόμενα τους και την ιστορική πραγματικότητα που σας παρουσιάσαμε, η οποία ήταν τελείως διαφορετική από τα συμπεράσματα τους

Μετά την παρουσίαση της Εκκλησιολογίας των Διασποριτών Ρώσσων από τον αξιότιμο Καθηγητή κ. Αντώνιο Μάρκου, η οποία ήταν ιστορικώς τεκμηριωμένη, και αναίρεσε όλη την φανταστική φιλολογία γύρω από την δήθεν Ομολογιακή στάση της έναντι του οικουμενισμού, καθώς και την επίμονη προβολή μόνο των 13 ημερών σαν να είναι η Ορθοδοξία οι μέρες και τα λεπτά του χρόνου, επανερχόμεθα και αναιρούμε με την μελέτη μας αυτή όλα όσα ελέχθησαν από τους οπαδούς της αιρετικής θέσεως του ''δυνάμει και ουχί ενεργεία'', τα οποία επειδή γνωρίζουμε το επίπεδο μορφώσεως κάποιων εξ αυτών, θεωρούμε ότι τα έγραψαν επειδή δεν είχαν εις γνώση τους όλα όσα δημοσιεύσαμε, από Εγκυκλίους και δημοσιεύματα της εποχής, μέχρι Συνοδικές Αποφάσεις εκείνων που ετέλεσαν την επίθεση χειρών ως απλή ευλογία, καθώς οι ίδιοι οι Ρώσσοι γράφουν. Μας αφορά τί λένε εκείνοι που ήταν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων. Η ιστορία αναιρεί τις όποιες απόψεις συντακτών βουλευμάτων, Επισκόπων που ερμηνεύουν τα βουλεύματα αυτά, Επισκόπων που τα επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τις κινήσεις τους και ο κατάλογος τέλος δεν έχει. Ευχόμεθα να πέσει η ιστορική αλήθεια σε γη αγαθή και να καρποφορήσει, έξω από συναισθηματισμούς και αγκυλώσεις σε πρόσωπα και ιδεοληψίες. Η ιστορική αλήθεια ας μας κάνει όλους να αναθεωρήσουμε τα ''νομίζω'' μας. Σας την παρουσιάσαμε όπως την έχουμε ανά χείρας και την διαθέτουμε σε όποιον ενδιαφέρεται να την μελετήσει επισταμένως. Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει να νουθετούμε τον αιρετικό αδελφό μας μέχρι δύο φορές. Κατόπιν να τον αφήνουμε με την βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει καταδικάζοντας ο ίδιος τον εαυτό του.

Δόξα και Ευχαριστία Τώ εν Τριάδι Παναγίω Θεώ εις τους αιώνας των αιώνων, Αληθώς!

Για μελέτη του παλαιοημερολογίτικου οικουμενισμού διαβάστε:

Οικουμενισμός, ''ΓΟΧ'', και ιστορική αλήθεια.
http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html













Πηγή:

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Πρώτο μέρος.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/1971.html

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Δεύτερο μέρος.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/1971_2.html

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Τρίτο μέρος.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/1971_4019.html

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Τέταρτο μέρος.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/1971_3705.html


Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Πέμπτο μερος.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/1971_9094.html

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Έκτο μέρος.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/1971_1143.html

Ιστορική αναίρεσις ανιστόρητων αναφορών περί του 1971. (Έβδομο μέρος.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/1971_7345.html

Canela δεν ξέρω αν ενστερνίζεσαι όλα αυτά που αναγράφονται στις τεράστιες σε όγκο παραθέσεις σου, και πολύ θα ήθελα να μας το διευκρινίσεις αυτό. Για παράδειγμα συμφωνείς με αυτό εδώ το σημείο;

Οι ακολουθούντες το νέο μηνολόγιον, ημερολόγιον, Επίσκοποι φέρουν το Ανάθεμα της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1583 όπου σαφέστατα γράφει για όποιον ακολουθεί το: ''Νέον Μηνολόγιον των αθέων αστρονόμων του Πάπα [...] ας έχη το Ανάθεμα και έξω της του Χριστού Εκκλησίας και της των πιστών ομηγύρεως ας είναι.'' Επίσκοπος εκτός Εκκλησίας αδυνατεί να μεταδώσει Αποστολική Διαδοχή και Θεία Χάρη. Είναι αποκεκομμένο μέλος Της Εκκλησίας, και οι χειροτονημένοι εξ αυτού δεν είναι Κανονικοί Επίσκοποι, αλλά σχισματικοί. Αν έχουν δε και κοινωνία με την αιρετική οικουμενική κίνηση μέσω της μετάδοσης Μυστηρίων στους νεοημερολογίτας ενορίτες, τότε καθίστανται σχισματοαιρετικοί ως κοινωνούντες με τον οικουμενισμό, διατηρώντας παραλλήλως το παλαιό ημερολόγιο

. - See more at: http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 514#p64514

Δηλαδή θεωρείς όλους όσους χρησιμοποιούν το νέο ημερολόγιο (το 95% των Ελλήνων) αιρετικούς, σχισματικούς, εκτός εκκλησίας, με άκυρα Μυστήρια και στερούμενους της Θείας Χάρης; Κλήρο και λαό;

Επίσης θεωρείς ότι στην ίδια μοίρα βρίσκονται και όλοι όσοι χρησιμοποιούν το παλαιό ημερολόγιο ερχόμενοι όμως σε κοινωνία και με τους "νεοημερολογίτες" ; Δηλαδή όλες τις υπόλοιπες Ορθόδοξες εκκλησίες ; (Ρωσίας, ανατολικής Ευρώπης γενικώς, Ιεροσολύμων κλπ:)

Το ίδιο και για τους υπόλοιπους "ΓΟΧ" εκτός των Ματθαιϊκών;

Με λίγα λόγια πιστεύεις κι εσύ ότι οι ανήκοντες στην παράταξη του Ματθαίου είστε οι μόνοι αληθινοί Ορθόδοξοι επί γης και ότι μόνο εσείς θα σωθείτε κατά την Κρίση;


Πριν απαντήσεις μελέτησε σε παρακαλώ προσεκτικά το παρακάτω, διευκρινίζει τι ακριβώς έγινε στην περίφημη Πανορθόδοξη Σύνοδο του 1583, το πόρισμα της οποίας ερμηνεύεται λάθος από τους ζηλωτές. Εάν διαβαστεί σωστά, ολόκληρο και χωρίς κοπτοραπτικές, θα βγει το αληθινό νόημά του, το οποίο εκθέτει τις απόψεις των ζηλωτών περί αιρετικού ημερολογίου:

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ

1. Η λανθασμένη εκτίμηση των Ζηλωτών περί του Οικουμενισμού

Τον τελευταίο αιώνα άρχισε να λαμβάνη συγκεκριμένη μορφή στους κόλπους της Εκκλησίας μία νεωτεριστική τάση (στοιχεία της οποίας παρετηρούντο και παλαιότερα) και μία έντονη προσπάθεια προσεγγίσεως διαφόρων αιρετικών. Μια από τις πολλές παραφωνίες που εσημειώθησαν ήταν και η διόρθωση του ημερολογίου (1923 - 1924), η οποία απετέλεσε και την αφορμή της αποσχίσεως των Ζηλωτών από την Εκκλησία. Θα ήταν βεβαίως ευχής έργο να είχε μείνει αναλλοίωτο το ημερολόγιο και όλοι οι Ορθόδοξοι να εορτάζαμε ενωμένοι.

Τρεις μεγάλες σύνοδοι κατέκριναν στο τέλος του ιστ΄ αιώνος το γρηγοριανό ημερολόγιο. Ο ιστορικός Φ. Βαφείδης ομιλεί περί «της κατά το έτος εκείνο (1583) συγκροτηθείσης εν Κωνσταντινουπόλει συνόδου, ήτις κυρίως καταδικάζει το γρηγοριανόν ημερολόγιον, διότι κατ' αυτό συμβαίνει να εορτάζωμεν τοις Ιουδαίοις, όπερ εναντίον τη εν Νικαία συνόδω».39 Οι Ζηλωτές, όταν αναφέρουν την ανωτέρω φράση, τοποθετούν την τελεία στην λέξη "ημερολόγιο" και παραλείπουν τα υπόλοιπα!40 Έτσι όμως φαίνεται ότι κύριο έργο της συνόδου ήταν η καταδίκη του γρηγοριανού ημερολογίου.

Ο ιστορικός βεβαίως δεν λέγει αυτό. Λέγει, ότι κύριος λόγος της καταδίκης του γρηγοριανού ημερολογίου ήταν ο συνεορτασμός με τους Ιουδαίους, δηλαδή η τροποποίηση του Πασχαλίου, η οποία όμως ποτέ δεν έγινε και ελπίζουμε ότι ποτέ δεν θα γίνη. Το νόημα της ολοκληρωμένης φράσεως αφαιρεί από τους Ζηλωτές το έρεισμα του σχίσματος, εφόσον η αλλαγή μόνο του εορτολογίου δεν θίγει τον δογματικό όρο της Α΄ Οικουμενικής συνόδου41 και επομένως δεν αποτελεί αίρεση.

Βάσει λοιπόν των αυστηροτάτων κανόνων της Α΄ και Β΄ συνόδου, και ιδίως του ιε΄ που οι Ζηλωτές διαρκώς επικαλούνται, το ημερολογιακό σχίσμα ήταν τελείως αντικανονικό. Οι περισσότεροι μάλιστα Ζηλωτές εκήρυττον ότι όλοι όσοι εδέχθησαν το νέο ημερολόγιο, η επικοινωνούν με τους νεοημερολογίτες, εξήλθον της Εκκλησίας και έχασαν την θεία χάρη! Βεβαίως οι Ζηλωτές δεν ήταν και τόσο αφελείς, όσο τουλάχιστον τους παρουσίαζε η αλλόκοτη εκκλησιολογία τους. Εγνώριζαν ότι δεν είχαν δογματικό έρεισμα και έπρεπε πάση θυσία να ευρεθή.

Σ'; αυτό δυστυχώς τους εβοήθησαν όσοι προώθησαν τον λεγόμενο συγκρητιστικό Οικουμενισμό μέσω των οικουμενιστικών διαλόγων, του υπερβολικού πόθου για ένωση με τους αιρετικούς, των μεταδόσεων μυστηρίων σ'; αυτούς, των μεμονωμένων περιπτώσεων αναγνωρίσεως ως εγκύρων των μυστηρίων τους, της παραδοχής εκκλησιαστικού χαρακτήρος στις ομολογίες τους, των συμπροσευχών και άλλων κανονικών παραβάσεων.

Οι Ζηλωτές, λοιπόν, ωνόμασαν τους υπευθύνους των ανωτέρω ενεργειών αιρετικούς, και έτσι ευρέθη το ποθητό έρεισμα, έστω και καθυστερημένως. Γι'; αυτούς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ότι το σχίσμα έγινε μερικές δεκαετίες ενωρίτερα. Το σημαντικό είναι ότι ευρέθη το έρεισμα! Χαίρονται επίσης που απηλλάχθησαν και μία ώρα ενωρίτερα από τους Οικουμενιστές. Πάντως, οι άγιοι Πατέρες εφήρμοσαν πολλές φορές ακόμη και σε εποχές κηρυττομένης αιρέσεως την επαινετή Οικονομία προς τους αιρετικούς για να τους βοηθήσουν να αλλάξουν φρονήματα· δεν έκαναν όμως ποτέ σχίσματα εκ διορατικής ικανότητος.

Δυστυχώς για τους Ζηλωτές, πρέπει να τονισθή ότι οι ανωτέρω κανονικές παραβάσεις, όπως π.χ. οι συμπροσευχές, όσο και αν είναι θλιβερές και ανησυχητικές, δεν αποτελούν αυτές καθαυτές αίρεση. Συνιστούν «εγκλήματα» κατά τους κανόνες της Α΄ και Β΄ συνόδου και παραβάσεις των ιερών κανόνων, αλλά όχι αίρεση. Αίρεση είναι «το έντινι παρεκκλίναι των κειμένων ημίν δογμάτων, περί της ορθής ημών πίστεως»,42 και η αποξένωση από την πίστη.43

Αλλά και οι σποραδικές, ανεπίσημες και άνευ ουδεμίας συνοδικής αναγνωρίσεως κακόδοξες δηλώσεις, συμφωνίες η θεωρίες μεμονωμένων Οικουμενιστών δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση επίσημη διακήρυξη αιρέσεως. Άλλωστε ακόμη και οι πιο ακραιφνείς Ζηλωτές διδάσκουν ότι οι σποραδικές διακηρύξεις της αιρέσεως του Φιλόκβε (το οποίο εκηρύσσετο επί αιώνες και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό44 από την προτεσταντική θεωρία των κλάδων) δεν απετέλεσαν αφορμή σχίσματος.45 Εφόσον λοιπόν οι ετεροδιδασκαλίες αυτές δεν έχουν αναγνωρισθή η παγιωθή, δεν αποτελούν αιτία σχίσματος. Επιβάλλεται βεβαίως διαρκής και μεγάλος αγών της Εκκλησίας για την εξάλειψη η περιορισμό τους, ώστε τελικώς να παύση και η εξ αυτών προερχομένη Οικουμενιστική πρακτική.

Ακόμη και η άρση των αναθεμάτων του 1054 κατά των παπικών από το πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, (η οποία κατεκρίθη από πολλούς Ορθοδόξους ως μέγιστο "κατόρθωμα" των Οικουμενιστών), ήταν μία τυπική «χειρονομία αγάπης», χωρίς καμία σχέση προς τις θεολογικές θέσεις Ορθοδόξων και Παπικών. Δεν σήμαινε δε την άρση του υφισταμένου Σχίσματος, ούτε καμία μεταβολή στην διδασκαλία, κανονική τάξη, θεία λατρεία και εκκλησιαστικό βίο, ούτε την αποκατάσταση μυστηριακής κοινωνίας.46



2. Παρόμοια φαινόμενα παλαιοτέρων εποχών



Παρόμοιες άλλωστε κανονικές παραβάσεις και άμεσες η έμμεσες παρεκκλίσεις από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία συνέβαιναν και παλαιότερα και ιδίως στις γεωγραφικές περιοχές που επλεόναζαν οι ετερόδοξοι, χωρίς όμως να γίνωνται σχίσματα στην Εκκλησία. Η διασπορά των Ορθοδόξων τον τελευταίο καιρό σε τέτοιες περιοχές επέφερε δυστυχώς την αύξηση των ανησυχητικών και απαράδεκτων αυτών φαινομένων.

Στην συνέχεια αναφέρουμε μερικές περιπτώσεις Οικονομιών, κανονικών παραβάσεων και ανεπισήμων (αμέσων η εμμέσων) εκκλησιολογικών παρεκκλίσεων, ένεκεν των οποίων όμως οι άγιοι Πατέρες δεν διέκοπταν την εκκλησιαστική κοινωνία με όσους είχαν την ευθύνη γι'; αυτές. Οι περιπτώσεις αυτές εννοείται ήταν πολύ ηπιότερες από την επίσημη διακήρυξη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της πίστεως, ή την τεράστια εξάπλωση της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Παρά ταύτα, ως προαναφέραμε, οι Πατέρες εφήρμοσαν και στις περιπτώσεις αυτές μακροχρονίως την ανεγνωρισμένη γραμμή της Οικονομίας.

α. Οι Πατέρες της Γ΄ Οικουμενικής συνόδου κατεδίκασαν τον Νεστόριο. Δεν ανεθεμάτισαν όμως τον «πατέρα»47 και διδάσκαλό του Θεόδωρο Μοψουεστίας, που είχε ήδη αποθάνει, «ίνα μη τινές τη υπολήψει του ανδρός προσεσχηκότες αποβάλωσιν εαυτούς των Εκκλησιών. Η δε εν τούτοις οικονομία άριστόν τι χρήμα και σοφόν» κατά τον άγιο Κύριλλο.48

Αργότερα, όταν εκινήθη ζήτημα αναθεματισμού του αιρετικού Θεοδώρου, ο ιερός Κύριλλος έγραψε προς τον άγιο Πρόκλο Κωνσταντινουπόλεως και του συνιστούσε χάριν «οικονομίας»49 «ώστε μη συγχωρήσαι αναθεματισθήναι αυτόν, ως αίτιον τούτο ταραχής γινόμενον».50 Ως λέγει δε ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης «ο θείος Κύριλλος (ω)κονόμει μη αποσχίζεσθαι των της Εώας (κατ'; οικονομία επικοινωνούσε μετά των) εν διπτύχοις αναφερόντων τον Θεόδωρον τον Μοψουεστίας αιρετικόν όντα». 51

β. Ο 95ος κανών της Πενθέκτης συνόδου ορίζει να γίνωνται δεκτοί κατ'; οικονομία από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι επί αιώνες αναθεματισμένοι Νεστοριανοί και Μονοφυσίτες με απλό λίβελλο.52 Τον ανωτέρω κανόνα εφήρμοζε ο όσιος Θεόδωρος και για τους Εικονομάχους.53 Οι Οικονομίες αυτές έγιναν αποδεκτές από την Ορθοδοξία χωρίς σχίσματα. Οι σημερινοί όμως "υπερστουδίτες" δέχονται τους νεοημερολογίτες με αναμύρωση. Λέγουν μάλιστα, ότι ενεργούν "κατ'; άκραν Οικονομίαν" και ότι κανονικώς θα έπρεπε να τους αναβαπτίζουν (ωσάν να επρόκειτο περί Μανιχαίων!).

γ. Ο άγιος Φώτιος ανήχετο τα παράνομα έθιμα της Ρώμης, εφόσον ασφαλώς δεν τα επέβαλλαν και στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Εγνώριζε ότι «ουκ έστι πίστις το αθετούμενον»54 και συνεπώς δεν υπήρχε λόγος σχίσματος. Τέτοια ήταν η νηστεία των Σαββάτων, η κατάλυση αρτυσίμων κατά την α΄ εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η απαγόρευση του γάμου των ιερέων, η τέλεση του Χρίσματος μόνο από τους επισκόπους,55 η κατάργηση της απαγορεύσεως του πνικτού και του αίματος. Έτσι, κατά την Η΄ Οικουμενική σύνοδο (879), η αποκατάσταση των σχέσεων του αγίου Φωτίου με την Ρώμη έγινε δια της αναγνώσεως του Συμβόλου της πίστεως άνευ της προσθήκης,56 και χωρίς ασφαλώς η Ρώμη να αποβάλη τα ανωτέρω έθιμά της.

δ. Οι άγιοι Πατέρες ανείχοντο την δυτική Εκκλησία του ι΄ αιώνος, η οποία διήρχετο την εποχή της «πορνοκρατίας».57

ε. Την εποχή της Λατινοκρατίας ο ιερός Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως ο νέος και η σύνοδός του επέτρεψαν κατ'; οικονομία στους Κυπρίους επισκόπους να αποδεχθούν τις, δι'; αισχροκέρδεια, απαιτήσεις των Λατίνων. Συγκεκριμένως «να διορίζωνται οι διάδοχοι αυτών υπό του λατίνου αρχιεπισκόπου, έχοντος και το δικαίωμα να επιδικάζη (έκκλητο) και πάσαν εφεσιβαλλομένην αυτώ υπό ενός των διαδίκων επισκοπικήν απόφασιν».58

στ. Μετά το σχίσμα του 1054 υπήρχε πάντοτε ο πόθος για την ένωση. Κατά καιρούς αντελλάγησαν πολλές επιστολές και έγιναν διάλογοι (1098, 1113, 1136, 1154, 1169, 1175, 1206, 1214, 1232, 1234, 1250, 1253, 1254, 1272, 1333, 1339, 1366, 1438). Το 1253 μάλιστα έγιναν και υποχωρήσεις,59 ενώ το 1136, 1234, προετάθησαν συμβιβαστικές λύσεις από τους Ορθοδόξους, όπως η ρήτρα «το πνεύμα εκπορεύεται εκ πατρός δι'; υιού».60 Σχίσματα όμως ένεκεν των διαλόγων δεν έγιναν, εκτός μόνο κατά τις ψευδενώσεις του 1274 και 1439. Άλλωστε τόσο οι σημερινοί αγιορείτες πατέρες όσο και οι ευσεβείς Χριστιανοί διακηρύττουν ότι ποτέ δεν θα αποδεχθούν ένωση με τους Λατίνους, Μονοφυσίτες ή άλλους αιρετικούς, εάν δεν αποκηρύξουν τα αιρετικά τους δόγματα.

Δυστυχώς στα κείμενα των Ζηλωτών παρατηρείται τεράστια σύγχυση. Ταυτίζονται οι Λατινόφρονες, που απεδέχθησαν την ένωση του 1274, με αυτούς που σήμερα κάνουν συμπροσευχές, διαλόγους, υπέρ το δέον φιλενωτικές προσπάθειες η άλλες παρόμοιες ενέργειες. Με όμοιο τρόπο προσαρμόζονται τα λόγια του αγίου Μάρκου του Ευγενικού εναντίον εκείνων που απεδέχθησαν την ψευδένωση της Φλωρεντίας, σ'; αυτούς που σήμερα πράττουν τις ανωτέρω παραφωνίες. Ωσάν να είναι αυτές το ίδιο πράγμα με την ένωση με τους αιρετικούς! Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά η Ορθοδοξία θα είχε χαθή εδώ και αιώνες.

ζ. Ο άγιος Μάρκος διαλεγόμενος επί τη προοπτική της αληθούς ενώσεως με τους Λατίνους τους ωνόμασε όχι αδελφούς αλλά «πατέρες».61 Ο διδάσκαλός του και μέγας πολέμιος των Λατίνων, Ιωσήφ ο Βρυέννιος, είχε διαλεχθή παλαιότερα με Λατίνους για την ένωση Ορθοδόξων και Λατίνων. Έγραψε μάλιστα συμβουλευτικό λόγο για την μελετώμενη ένωση. Σ'; αυτόν κατέκρινε με σφοδρότητα τους "Οικουμενιστές" της εποχής του, όσους δηλαδή ήθελαν -κατά την "θεωρία των κλάδων"- να ενωθούν με τον πάπα, και ενώ το Φιλιόκβε παρέμενε αδιόρθωτο! Συνιστούσε δε, χωρίς να χωρίζεται από τους υπευθύνους, ότι η ένωση πρέπει να γίνη με σωστό τρόπο. Να μη υποταχθή δηλαδή η Εκκλησία μας, για να μη «εκπέσωμεν της προθέσεως»62 (αληθούς εν Χριστώ ενώσεως).

η. Πολλές παρανομίες ή παρεκκλίσεις (άμεσες και έμμεσες) από το Ορθόδοξο φρόνημα -παρόμοιες με τις σημερινές- συνέβαιναν εκείνες τις εποχές και ιδίως στις περιοχές που επλεόναζαν οι Λατίνοι: Πλήθος μαρτυριών στον ιστ΄ και ιζ΄ αιώνα δεικνύουν ως συνηθισμένη τακτική, το να κοινωνούν οι Ορθόδοξοι στους Λατίνους και το αντίστροφο.

Αναφέρουμε επίσης: Μνημόνευση και αναγνώριση λατίνων επισκόπων, μεμονωμένα συλλείτουργα, μικτά μυστήρια, παροχή μυστηρίων σε αιρετικούς, κηδείες αιρετικών, σπουδές σε σχολές αιρετικών,63 χορηγήσεις αδείας εξομολογήσεως και διδασκαλίας στους παπικούς καπουτσίνους. Ακόμη και Μητροπολίτες η μοναχοί εξομολογούντο σε Λατίνους (λόγω των δυσχερών περιστάσεων που επικρατούσαν στις Τουρκοκρατούμενες και Λατινοκρατούμενες περιοχές), πράγμα που κατέκρινε με σφοδρότητα ο ιερός Μακάριος ο Πάτμιος -χωρίς όμως να κάνη σχίσματα.64

Κατά δε τα μέσα του ιζ΄ αιώνος «τα μοναστήρια του Άθω επανειλημμένως εκάλεσαν τους Ιησουίτας, όπως ιδρύσουν εν τω Αγίω Όρει σχολήν δια την πνευματικήν κατάρτισιν των μοναχών»!65 Επίσης την ίδια περίοδο «εις πολλούς τόπους, εις Ιεροσόλυμα, εις Αλεξάνδρειαν και άλλους τόπους, εις μίαν εκκλησίαν ψάλλουσιν εις εν μέρος ανατολικοί και εις άλλο δυτικοί»!66 Κατά τις ίδιες εποχές έγιναν διάλογοι και με τα διάφορα παρακλάδια των Μονοφυσιτών και Προτεσταντών, τους οποίους συμπαθούσε και υπερήσπιζε ισχυρή μερίδα. Παρά ταύτα δεν έγιναν σχίσματα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αν και οι Πατέρες ηγωνίζοντο κατά της ενώσεως με τους Λουθηροκαλβίνους.67

θ. Ο όσιος Νικόδημος κατέκρινε τους «λατινόφρονες» της εποχής του ή «αμίσθους δεφένσορες του Λατινικού ψευδοβαπτίσματος», όπως τους ωνόμαζε.68 Το 1755 οι ανατολικοί πατριάρχες είχαν αποφασίσει συνοδικώς να αναβαπτίζωνται οι εκ των Λατίνων προσερχόμενοι στην Ορθοδοξία, διότι μέχρι τότε οι Λατίνοι εγίνοντο δεκτοί στην Ορθοδοξία κυρίως με αναμύρωση. Παρά ταύτα οι λατινόφρονες επολέμησαν την απόφαση αυτή και συνέχιζαν να δέχωνται τους έχοντες το παπικό ράντισμα Λατίνους με αναμύρωση.

Ο άγιος Νικόδημος εθλίβετο για την μέχρι τότε μεγάλη νοθεία, διαφθορά και παρερμηνεία των ιερών κανόνων και για τον «θανατηφόρον και παραίτιον ψυχικής απωλείας καρπόν» που ετίκτετο εξ αυτών.[69] Απωδύρετο επίσης και για δεινές παραβάσεις ιερών κανόνων (στ΄ της Δ΄, ιδ΄, ιθ΄, κγ΄ της ΣΤ΄) και ιδίως για τους Σιμωνιακούς, οι οποίοι κατά τον άγιο Ταράσιο είναι χειρότεροι των Πνευματομάχων.70 Έλεγε λοιπόν ο Όσιος, ότι η κατά τον άγιο Γεννάδιο θεοστυγής αυτή αίρεση έχει γίνει σήμερα αρετή71 και οι περισσότεροι χειροτονούνται δια χρημάτων.72 Συγχρόνως ήλεγχε με σύνεση και τους θεολόγους της εποχής του, για τα αιρετικά και βλάσφημα φρονήματά τους.73

Ο Όσιος και οι λοιποί Κολλυβάδες της εποχής του ηγωνίσθησαν σθεναρώς υπέρ των ιερών Παραδόσεων, όμως δεν φαίνεται πουθενά να διέκοψαν την επικοινωνία με τους λατινόφρονες ή τους λοιπούς κακοδόξους. Οι συνετοί αυτοί ζηλωτές, σε αντίθεση με τους σημερινούς, είχαν την ικανότητα να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ των λατινοφρόνων της εποχής τους και των λατινοφρόνων που έκαναν τις ενώσεις του 1274 και του 1439.

Ο όσιος Νικόδημος εγνώριζε ότι υπάρχουν «δύο είδη κυβερνήσεως στην Εκκλησία»74: η Ακρίβεια και η Οικονομία. Αν και ήταν λάτρης της Ακριβείας, εφήρμοζε την Οικονομία όταν επρόκειτο περί σχισμάτων και εφόσον δεν υπήρχε επισήμως κηρυττομένη αίρεση. Εδίδασκε ότι όταν οι αρχιερείς ή οι ιερείς παρανομούν, πρέπει να αγωνιζώμεθα να τους πείσουμε να γίνεται το θέλημα του Θεού, χωρίς όμως να κάνουμε σχίσματα αφανιστικά των ψυχών μας.75

ι. Η ιερά σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, με απόφασή της το 1834, επέτρεψε την τέλεση των (πρότερον ανεπισήμως τελουμένων) γάμων με αιρετικούς, πράγματα δηλαδή «παράνομα και ενάντια των ιερών κανόνων».76 Ο Κωνσταντίνος Οικονόμος διηγείται επίσης τις διαλύσεις τετρακοσίων και πλέον μονών, την έγκριση κεκωλυμένων γαμικών συζυγιών, την ίδρυση θεολογικής σχολής κατά τα προτεσταντικά πρότυπα και πολλά άλλα δεινά.

Εννοείται βεβαίως ότι οι ανωτέρω κανονικές παρανομίες είναι κατακριτέες. Εννοείται επίσης ότι όσοι τις εκλαμβάνουν ως υπόδειγμα για τις σχέσεις τους προς τους ετεροδόξους, δεν μιμούνται τους αγίους Πατέρες, οι οποίοι ηγωνίζοντο για την εξάλειψή τους.



3. Ενθαρρυντικές ενέργειες



Από την έρευνα των πηγών, μέρος της οποίας αποτελούν τα ανωτέρω, φαίνεται ότι οι άγιοι Μάρκος, Νικόδημος, Αθανάσιος ο Πάριος, λοιποί αγιορείτες, Μελέτιος Γαλησιώτης, Βρυέννιος, Μακάριος ο Πάτμιος ηγωνίσθησαν μεν κατά των λατινοφρόνων και λοιπών κακοδόξων, αλλά δεν διέκοπταν την μετ'; αυτών εκκλησιαστική κοινωνία. Αυτό το έπραξαν μόνο εξ αιτίας των δύο ενώσεων (1274 και 1439), ή σε περιπτώσεις προφανών αιρετικών (π.χ. Ιωάννου Καλέκα). Τα γεγονότα αυτά δικαιολογούν απολύτως την στάση μας, την στιγμή μάλιστα που δεν κηρύσσεται επισήμως και ανεγνωρισμένως καμία αίρεση.

Στην απάντησή του προς τους Αγιορείτες (3-7-99) ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ετόνισε μεταξύ άλλων: Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κάτοχος της απολύτου εν Χριστώ και εν αγίω Πνεύματι αληθείας, γι'; αυτό ουδέποτε ανεγνωρίσαμε λάθη σ'; Αυτήν. Οι μετέχοντες στους διαλόγους Ορθόδοξοι πιστεύουν ότι Αυτή είναι φορεύς της γνησίας διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Οι θέσεις του αυτές δεν έγιναν αποδεκτές, αλλ'; ετροποποιήθησαν υπέρ της Ορθοδοξίας. Αυτό εστενοχώρησε τους Λατίνους, οι οποίοι έχουν εγκαταμίξει στην διδασκαλία του Θεού νέα δόγματα και καινοτομίες και γι'; αυτό χρήζουν μετανοίας και αναθεωρήσεως.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είπε ακόμη ότι δεν μπορούμε να ενωθούμε με τους Παπικούς, εφόσον εμμένουν στο Φιλιόκβε. Κατέκρινε το παπικό πρωτείο, όσους ηρνήθησαν την Ορθοδοξία και ανεγνώρισαν εκκλησιαστική υπόσταση στους Παπικούς ή τους Ουνίτες και όσους υπέγραψαν την ψευδένωση της Φλωρεντίας. Κατέκρινε επίσης τις συμπροσευχές με αλλοθρήσκους, τονίζων ότι οι διάλογοι μαζί τους στοχεύουν μόνο στην εξομάλυνση των κοινωνικών σχέσεων. Τέλος με την πρωτοβουλία του Οικουμενικού πατριαρχείου και άλλων απηγορεύθησαν οι συμπροσευχές των Ορθοδόξων με τους ετεροδόξους, στην συνέλευση του Π.Σ.Ε. στην Χαράρε.77 Παρά ταύτα το περιοδικό «Άγιος Αγαθάγγελος» έγραφε ότι σε τίποτε δεν απήντησε ο πατριάρχης!

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος απηγόρευσε συνοδικώς τις συμπροσευχές, ετόνισε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη Εκκλησία και ότι ένωση με τους Μονοφυσίτες δεν γίνεται, αν δεν δεχθούν όλες τις Οικουμενικές συνόδους.78 Το πατριαρχείο Γεωργίας με ομολογιακή επιστολή κατέκρινε τις συμπροσευχές, την θεωρία των κλάδων και την ένωση με τους Μονοφυσίτες.79 Απεχώρησε δε και από το Π.Σ.Ε. όπως και το πατριαρχείο της Βουλγαρίας. Επίσης στις Εκκλησίες Ρωσίας, Σερβίας, Ελλάδος και Κύπρου υφίστανται ισχυρές τάσεις προς την ίδια κατεύθυνση.

Τα ανωτέρω είναι πολύ ενθαρρυντικά και δικαιώνουν πλήρως τον αγώνα μας. Υπάρχουν βεβαίως ακόμη ωρισμένες παραφωνίες, αλλά πιστεύουμε ότι με την διαρκώς αυξανόμενη αντίδραση ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός πολύ γρήγορα θα εξαλειφθή. Ήδη έχει περιορισθή κυρίως στις χώρες που πλεονάζουν οι ετερόδοξοι. Την επαναφορά μάλιστα του ιουλιανού ημερολογίου επιθυμούν και πολλοί εκκλησιαστικοί άνδρες, όπως ο Μητροπολίτης Αξώμης κ.κ. Πέτρος.80



4. Ο σύγχρονος Ζηλωτισμός



Πιστεύουμε ότι έγινε σαφής η ασυνέπεια των Ζηλωτών που εξισώνουν την αλλαγή του ημερολογίου ή τις συμπροσευχές με την φοβερή αίρεση του Νεστορίου, η οποία ανέτρεπε το «απ'; αιώνος μυστήριο»81 και διέφθειρε την έννοια της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

Ο σύγχρονος Ζηλωτισμός δεν εναρμονίζεται με την διδασκαλία και πράξη των αγίων Πατέρων. Ομοιάζει μάλλον με τα στουδιτικά σχίσματα (όχι βεβαίως με αυτά που έγιναν επαινετώς και με ακραιφνές ομολογιακό φρόνημα εναντίον της αιρέσεως της Εικονομαχίας). Η ομοιότητα όμως αυτή αποτελεί και την καταδίκη του, εφόσον και αυτά από κανένα δεν ανεγνωρίσθησαν, αλλά μάλλον κατεκρίθησαν. Στην πραγματικότητα ούτε με αυτά ομοιάζει ακριβώς, εφόσον τότε δεν υπήρχαν οι τόσο συχνές αλληλοκαθαιρέσεις και οι πολλές "Εκκλησίες". Οι καθαιρέσεις και οι "αθωώσεις" των επισκόπων και των ιερέων των Ζηλωτών γίνονται σε ανύποπτο και αστραπιαίο χρόνο. Όσο και αν ερευνήση κανείς, είναι αδύνατο να συναντήση όμοια περίπτωση στην Ιστορία.

Οι Ζηλωτές έχουν υποπέσει σε πλήθος αντιφάσεων, από τις οποίες είναι αδύνατο να ελευθερωθούν, εφόσον εμμένουν στις θέσεις τους. Συγκεκριμένως:

α. Όταν θέλουν να δικαιολογήσουν το σχίσμα τους για το ημερολόγιο (1924) η κάποιο από τα εσωτερικά τους σχίσματα (περιπτώσεις δηλαδή κατά τις οποίες δεν υπάρχει αίρεση), επικαλούνται τα στουδιτικά σχίσματα (τα οποία εδικαιολογούσαν σχίσμα και για παραβάσεις κανόνων) ή τον λα΄ αποστολικό κανόνα (ο οποίος επιτρέπει σχίσμα για λόγους «ευσεβείας και δικαιοσύνης»), με το να παρερμηνεύουν την λέξη «δικαιοσύνη».

β. Όταν όμως θέλουν να δικαιολογήσουν το σχίσμα τους για τον Οικουμενισμό ή να αποτρέψουν κάποιο από τα εσωτερικά τους σχίσματα, τότε επικαλούνται τον ιε΄ κανόνα της Α΄ και Β΄ συνόδου (ο οποίος επιτρέπει το σχίσμα μόνο για λόγους αιρέσεως).

Βεβαίως η επίκληση τόσο των στουδιτικών σχισμάτων και του λα΄ Αποστολικού, όσο και του ιε΄ της Α΄ και Β΄ δημιουργεί τεράστια αντίφαση. Και τούτο διότι ο ιε΄ της Α΄ και Β΄ εθεσμοθετήθη (ως προείπαμε) μόνο και μόνο για να αποτρέψη τα στουδιτικά σχίσματα και συγχρόνως να ερμηνεύση τον λα΄ Αποστολικό κανόνα.

Οι ανωτέρω αντιφάσεις προκαλούν τον τεμαχισμό των Ζηλωτών: Συνήθεις δικαιολογίες των Ζηλωτών για τις εννέα Εκκλησίες Γ.Ο.Χ. και τους πολλούς ανεξαρτήτους είναι η κακή διοίκηση και τα ανθρώπινα πάθη. Η άποψη αυτή δεν μας ευρίσκει συμφώνους. Τα σχίσματά τους είναι απόρροια της καθ'; ολοκληρίαν πεπλανημένης και διεστραμμένης εκκλησιολογίας τους. Ο τεμαχισμός θα διαιωνίζεται εφόσον επικαλούνται τα στουδιτικά σχίσματα και τον λα΄ Αποστολικό κανόνα (περί «ευσεβείας και δικαιοσύνης).

Σχίσματα για την πλήρωση μητροπόλεων,82 για χειροτονίες,83 για καταστατικά,84 για την έκδοση εγκυκλίου κατά των νέων ταυτοτήτων!85 για την εικονογραφία86 και άλλες μηδαμινές αιτίες (μέχρι παράταξη "Εξαγωνιτών" υπάρχει!). Τα άνευ λόγου εσωτερικά σχίσματά τους αποδεικνύουν και το αβάσιμο του σχίσματός τους από την Εκκλησία. Η άνεση, με την οποία χαρακτηρίζουν τους λοιπούς Ζηλωτές ως αιρετικούς, φανερώνει ότι έχουν χάσει προ πολλού την αίσθηση των εννοιών της αιρέσεως και του εκκλησιαστικού σχίσματος. Ο απλός λαός έχει περιέλθει σε σύγχυση, διότι διαρκώς ευρίσκεται σε διαφορετική παράταξη χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Η προεδρική καθέδρα των "Ενισταμένων" εδημιουργήθη με τρία σχίσματα, τα οποία επέφεραν και ισάριθμες καθαιρέσεις. Θυμίζουν τα σχίσματα των εγκαταλειμμένων από την θεία Χάρη Μονοφυσιτών, Προτεσταντών και Παλαιοπίστων.

Κάθε ομάδα πιστεύει ότι είναι η μόνη Εκκλησία του Χριστού, με αποτέλεσμα να γίνωνται και μεταξύ τους αναμυρώσεις· κατά πληροφορία δε ετελέσθη ακόμη και αναχειροτονία αρχιεπισκόπου! Οι επίσκοποί τους στην Ελλάδα υπερβαίνουν τους 50 για μόνο 60-70.000 λαό. Η "ανδρεϊκή" ομάδα είχε προ ετών στην Ελλάδα 10 επισκόπους και 18 ιερείς. Οι μισές ομάδες είναι χειροτονημένες από ένα ή από ανυπάρκτους αρχιερείς.

Το 1955 η μία εκ των δύο τότε παρατάξεων έμεινε άνευ επισκόπων. Κατ'; ανάγκη κατέφυγε στους άνευ χάριτος (κατά την δική τους θεωρία, εφόσον εκοινωνούσαν με τους νεοημερολογίτες) Ρώσους της Διασποράς.87 Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Δυστυχώς δεν ημπόρεσαν να καταλάβουν ότι επρόκειτο για εγκατάλειψη Θεού, που απεκάλυπτε το ζηλωτικό αδιέξοδο.

Οι Ζηλωτές, παρά την πολεμική τους κατά του Οικουμενισμού, παρουσιάζονται να τον εφαρμόζουν πλήρως. Και τούτο, διότι οι "αιρετικοί" νεοημερολογίτες γίνονται δεκτοί σε θεία κοινωνία και άλλα μυστήρια. Το μέσο για την παραπλάνηση και την προσέλκυση οπαδών είναι οι παραποιήσεις της Ιστορίας, οι οποίες θα πρέπει εν καιρώ να αποκαλυφθούν σε μία λεπτομερή και συστηματική αναίρεση της ζηλωτικής εκκλησιολογίας.

Δι'; όλα αυτά θεωρούμε, ότι όποιος προσχωρεί στο σχίσμα των Ζηλωτών, για να πολεμήση τον συγκρητιστικό Οικουμενισμό, διαπράττει σοβαρό σφάλμα ενώπιον του Θεού, του εαυτού του και ιδίως των υγιώς αγωνιζομένων κατά του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, που έχουν ανάγκη ενισχύσεως. Τους Ζηλωτές τους αγαπάμε και ευχόμεθα ο Θεός να τους φωτίση να ενταχθούν στην Εκκλησία, η οποία θα τους επιτρέψη να ακολουθούν και το παλαιό ημερολόγιο, όπως έγινε και σε παλαιότερες περιπτώσεις. Είμεθα σίγουροι ότι η Εκκλησία θα εξαντλήση κάθε Οικονομία για την επανένταξή τους και θα μεριμνήση πρωτίστως γι'; αυτούς, εφόσον άλλωστε δεν πρόκειται περί αιρετικών.





Γ. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ



Ο π. Νικόλαος με κατηγορεί για τα όσα είπα περί της στάσεως του αγίου Σωφρονίου κατά την περίοδο του Μονοθελητισμού. Λέγει ότι εξ αυτής έβγαλα το συμπέρασμα, πως οι Πατέρες δεν διέκοπταν το μνημόσυνο των αιρετικών πριν γίνει συνοδική διάγνωση. Ποτέ όμως δεν είπα κάτι τέτοιο. Υπεστήριξα ότι από την στάση του αγίου Σωφρονίου και ιδίως από την προσφώνηση «συλλειτουργώ»88 προς τον αιρετικό Σέργιο Κωνσταντινουπόλεως το 634, αποδεικνύεται εναργώς η ανοχή και η Οικονομία της Εκκλησίας προς τους κηρύσσοντες επισήμως αίρεση. Εννοείται βεβαίως ότι η Οικονομία αυτή ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα, εποχή κατά την οποία δεν κηρύσσεται επισήμως καμία παρόμοια αίρεση. Ο π. Νικόλαος εξιστορεί την τότε εκκλησιαστική κατάσταση και καταλήγει στο ότι το 634 δεν εκηρύσσετο επισήμως αίρεση. Συνεπώς δεν υπήρχε λόγος διακοπής επικοινωνίας ή περίπτωση Οικονομίας.

Συγκεκριμένως υποστηρίζει τα εξής:

1. Τα γεγονότα μέχρι την αιρετική "Έκθεση" του Σεργίου (638) ήταν συζητήσεις και προσπάθειες για την επικράτηση Ορθοδόξων θέσεων, καθώς μάλιστα η διασάφηση των Όρων της Χαλκηδόνος ήταν από τα δυσκολότερα θεολογικά προβλήματα.

2. Ο άγιος Σωφρόνιος κατά το έτος 634 αποκαλεί ευλόγως τον Σέργιο συλλειτουργό, εφόσον η αιρετική δοξασία του Μονοθελητισμού του Σεργίου διακηρύσσεται επισήμως το 638.

Απαντώ στα ανωτέρω ως εξής:

Ομολογουμένως το α΄ συμπέρασμα προκαλεί έκπληξη. Από την έρευνα σε συγγράμματα είκοσι και πλέον ιστορικών κατενόησα, ότι δεν υπήρχε τότε ζήτημα διασαφήσεως του Όρου της Χαλκηδόνος (που είχε γίνει πριν 170 έτη). Αντιθέτως, εζητείτο μέσο ενώσεως με τους Μονοφυσίτες και ως τέτοιο επελέγη η έκφραση: «δύο μεν εν Χριστώ φύσεις, αλλά μία ενέργεια και θέλησις».89 Η ομολογία αυτή αποτελούσε το ελάχιστο όριο του Μονοφυσιτισμού, καθώς όλοι οι Μονοφυσίτες εδέχοντο μία ενέργεια και θέληση.90

Στο α΄ συμπέρασμα αναφέρεται επίσης ότι κατεβάλλοντο προσπάθειες για επικράτηση Ορθοδόξων θέσεων. Αυτό άραγε δεν φανερώνει ότι υπήρχαν και οι κακόδοξες θέσεις (η αίρεση), έναντι των οποίων έπρεπε να υπερισχύσουν οι Ορθόδοξες; Συνεπώς οι Ζηλωτές -κατά το συμφέρον- ονομάζουν τις περιόδους που εκηρύσσετο αίρεση, άλλοτε περιόδους αιρέσεως και άλλοτε περιόδους αγώνος για την επικράτηση Ορθοδόξων θέσεων (για να μη φανή ότι πράγματι εκηρύσσετο αίρεση!). Σε δέκα σημεία του άρθρου άλλωστε ομολογείται ότι ο Σέργιος είχε αιρετικά φρονήματα, ότι διεπραγματεύθη την ένωση, η οποία και επετεύχθη, ότι ο άγιος Σωφρόνιος αντέδρασε στην ένωση και κατεδίκασε τον Μονοενεργητισμό. Τα γεγονότα όμως εξιστορούνται χωρίς τάξη και χρονολογική σειρά. Αποφεύγονται επίσης οι έννοιες "ένωση με αιρετικούς" και "αίρεση", με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση. Πρόκειται, κατά το πλείστον, για μια αντιγραφή της συνοπτικής Ιστορίας του Στεφανίδου.

Η ακριβής εξιστόρηση της τότε εκκλησιαστικής καταστάσεως θα αποδείξη στην συνέχεια το αβάσιμο και του β΄ συμπεράσματος:

Ο Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος έστειλε στον επίσκοπο Φαράν Θεόδωρο ένα νόθο λίβελλο του Κωνσταντινουπόλεως Μηνά (+ 552), και του εζήτησε την γνώμη του για τις μονοενεργητικές και μονοθελητικές θέσεις του λιβέλλου αυτού. Ο Θεόδωρος τον απεδέχθη. Ο Σέργιος στην συνέχεια έστειλε τον λίβελλο αυτό και σε κάποιον αιρετικό Παύλο και του εδήλωνε την συγκατάθεση του Θεοδώρου και την δική του γι'; αυτόν. Τα δύο αυτά γεγονότα, που δεν πρέπει να είναι τα μοναδικά, αναφέρονται από τον άγιο Μάξιμο στον διάλογό του με τον Πύρρο.91 Οι ιστορικοί τα τοποθετούν περί το 615-618, καθώς επιβεβαιώνεται από την συνέχεια του λόγου του αγίου Μαξίμου.

Αναφέρει λοιπόν ο Άγιος, ότι ο Σέργιος έγραψε και στον Σεβηριανό Γεώργιο Αρσα και του εζήτησε να του στείλη πατερικά ρητά για την μία ενέργεια. Του έλεγε μάλιστα ότι βάσει των ρητών αυτών θα πραγματοποιήση την ένωση μαζί τους. Ο Αλεξανδρείας άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων έγινε γνώστης της επιστολής αυτής και ηθέλησε να καθαιρέση τον Σέργιο. Τον εμπόδισε όμως η κατ'; εκείνο το έτος (619) επιδρομή των Περσών.92

Εκείνη την εποχή περίπου ο άγιος Μάξιμος ασπάζεται τον μοναχικό βίο, απογοητευμένος από την τότε κατάσταση της Εκκλησίας λόγω της επεκτάσεως του Μονοθελητισμού.93 Στην συνέχεια, καθώς έβλεπε την αίρεση «εις τέλειον μάλλον εκτεινομένην»,94 αναχωρεί περί το 626 στην Αφρική όπου υπερίσχυε η Ορθοδοξία.

Ο Σέργιος έγραψε το 626 και στον Φασίδος Κύρο, επιβεβαιώνων την αίρεση.95 Το 629 ενώνεται, δια της αποδοχής μιας ενεργείας και θελήσεως, με τον μονοφυσίτη επίσκοπο Αθανάσιο, τον οποίο μάλιστα αναγνωρίζει ως πατριάρχη Αντιοχείας.96 Ο Κύρος ανέρχεται το 630 στον θρόνο της Αλεξανδρείας και αρχίζει αγώνα για την ένωση με τους Μονοφυσίτες.97 Οι άγιοι Σωφρόνιος και Μάξιμος προσπαθούν να τον εμποδίσουν χωρίς όμως αποτέλεσμα.98 Ο Κύρος ηνώθη με τους Μονοφυσίτες (633) βάσει της αιρετικής ομολογίας «μία εν τω Χριστώ θεανδρική ενέργεια».99

Ο Σέργιος, που είχε ήδη προβάλλει «πολυτρόπως την οικείαν νόσον» και διαφθείρει «το πλείστον της Εκκλησίας»,100 απεδέχθη την ένωση αυτή. Ηνώθη μάλιστα το ίδιο έτος και με τους αιρετικούς Αρμενίους βάσει της ιδίας αιρετικής ομολογίας.101 Ο άγιος Σωφρόνιος επήγε τότε στην Κωνσταντινούπολη και «με την πρέπουσαν τω σχήματι αυτού ταπεινοφροσύνην»102 παρεκάλεσε τον Σέργιο να μη ανανεώση την παλαιά αυτή αίρεση. Απογοητευμένος όμως από την αμετανοησία του Σεργίου, πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα και πληροφορεί τους πιστούς ότι οι πατριάρχες και ο πάπας είναι αιρετικοί.103

Ο Σέργιος εθορυβήθη από τις Ορθόδοξες αυτές φωνές. Απεφάσισε να εγκαταλείψη τον Μονοενεργητισμό και να περιορισθή στον ηπιότερο Μονοθελητισμό.104 Στην "Ψήφο" που εξέδωσε στο τέλος του 633, εκήρυττε την αίρεση με ηπιότερη μορφή. Ο άγιος Μάξιμος ήλπισε προς στιγμήν ότι θα απεκηρύσσετο η «καινοτομία»105 που είχε γίνει στην Αλεξάνδρεια. Σε επιστολή του μάλιστα προς τον ηγούμενο Πύρρο παρωμοίασε τον Σέργιο με τον Μωυσή.106

Ταυτοχρόνως ο άγιος Σωφρόνιος ανέρχεται το έτος 634 στον θρόνο των Ιεροσολύμων. Στέλνει την ενθρονιστήρια επιστολή του στον Σέργιο και τους πατριάρχες και κατακεραυνοβολεί την αίρεση της μιας ενεργείας και θελήσεως. Αποκαλεί τον Σέργιο: «Δεσπότη πάντων αγιωτάτω, και μακαριωτάτω αδελφώ και συλλειτουργώ Σεργίω».107 Τον παρακαλεί να δεχθή την δογματική του επιστολή και να του στείλη τα «ποθούμενα γράμματα», τα οποία θα εξέφραζαν καθαρώς την ορθή πίστη.108 Δυστυχώς ο Σέργιος δεν άλλαξε και το 638 εκδίδει την επίσης αιρετική "Έκθεση".

Είδαμε λοιπόν, ότι ο άγιος Σωφρόνιος είχε συλλειτουργό τον Σέργιο έως το 634, αν και αυτός εκήρυττε την αίρεση από το 615 περίπου, είχε προκαλέσει την αγανάκτηση του αγίου Ιωάννου το 619, είχε διαφθείρει το πλείστον της Εκκλησίας και είχε αποδεχθή τις ενώσεις του 629 και 633. Δεν έχουμε καμία ιστορική μαρτυρία, ότι ο ιερός Σωφρόνιος διέκοψε την επικοινωνία μέχρι τον θάνατό του (638).

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει περιτράνως ορθό το επιχείρημα για το οποίο ωμίλησα· την Οικονομία δηλαδή και την ανοχή της Εκκλησίας απέναντι στους επισκόπους που τότε εκήρυττον αίρεση. Ελέγχει επίσης ως εντελώς εσφαλμένη την ερμηνεία των Ζηλωτών, ότι ο ιε΄ κανών της Α΄ και Β΄ συνόδου είναι υποχρεωτικός.109 Στην σύνοδο του Λατερανού (649) εναντίον των Μονοθελητών γίνεται εμφανέστατα λόγος για την Οικονομία αυτή. Ο Σέργιος, επίσκοπος των Κυπρίων, λέγει στον λίβελλό του τα εξής: «Μέχρι γαρ και σήμερον οικονομίαν τινά πραγματευομένοις εσιγήκαμεν, οιόμενοι προς τα κρείττω μετακινήσαι αυτούς τα οικεία διδάγματα».110

Θα συμπληρώσω τον λόγο με την ανασκευή ενός ακόμη επιχειρήματος του άρθρου. Ο π. Νικολάος αναφέρει ότι ο άγιος Μάξιμος δεν απεδέχθη τον συμβιβαστικό "Τύπο" και διέκοψε την επικοινωνία με τους αιρετικούς. «Τέλος (συνεχίζει το άρθρο), επειδή εδιώχθη εκ της Κωνσταντινουπόλεως, κατώρθωσε με την πειστικότητα της διδασκαλίας του να συγκληθούν Τοπικές Σύνοδοι στην Καρχηδόνα (646) και στην Ρώμη το 641 επί πάπα Ιωάννου Δ΄ και το 649 με τον άγιον Μαρτίνον, οι οποίες κατεδίκασαν τον Μονοφυσιτισμόν και τις Μονοφυσιτικές εκφάνσεις του».

Θεωρώ ότι πρόκειται για παραποίηση της Ιστορίας. Χάριν των απλουστέρων αναγνωστών λέγω τα εξής: Η αμετανοησία του Σεργίου έγινε πλέον ολοφάνερη το 638.111 Ο άγιος Μάξιμος άρχισε τότε νέους αγώνες για την σύγκληση συνόδων που κατεδίκασαν τον Μονοθελητισμό (641, 646, 649). Κατά την περίοδο αυτή ο άγιος πρέπει να διέκοψε και την κοινωνία με τους αιρετικούς. Ο "Τύπος", που αναφέρει ο π. Νικόλαος, εξεδόθη το 648.112 Ο άγιος Μάξιμος ωδηγήθη το 653 στην Κωνσταντινούπολη για να δικασθή.113 Εδιώχθη από εκεί το 655 και εστάλη εξορία στην Βιζύη της Θράκης και τέλος στην Λαζική,114 όπου και απέθανε ως ομολογητής. Το άρθρο λοιπόν διαπράττει ιστορικό σφάλμα και λέγει: Ο άγιος Μάξιμος, αφού εδιώχθη το 655, κατώρθωσε την σύγκληση των συνόδων του 641, 646 και 649! Κατά συνέπεια προκύπτει το προσφιλές στους Ζηλωτές συμπέρασμα: Πρώτα διακοπή επικοινωνίας και έπειτα συνοδική κρίση.





ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ



Ανακεφαλαιώνοντας αναφέρουμε ότι τόσο ο Ζηλωτισμός όσο και ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός αποτελούν δύο μεγάλες εκκλησιολογικές παρεκκλίσεις, οι οποίες επέφεραν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Ευχόμεθα ο Θεάνθρωπος Ιησούς να προστατεύση την Εκκλησία Του από τα δύο αυτά άκρα και να σκορπίση δαψιλώς τον φωτισμό Του, «ίνα το αυτό λέγωμεν πάντες, και μη η εν ημίν σχίσματα».115



ΠΗΓΕΣ

39 Ενθ ανωτ. παρ. 216.

40 Φωνή εξ αγίου Όρους, ήτοι: Απάντησις εις "Ημερολογιακών κατηγοριών έλεγχος", Αγ. Όρος 1981, σ. 16.

41 Α΄ κανών της εν Αντιοχεία συνόδου, α.α.137, 1276α-1277α.

42 Αγίου Συμεών νέου Θεολόγου, Κατήχηση λβ΄.

43 Μέγα Βασιλείου, Κανονική επιστολή α΄ (ρπη΄), κεφ. α΄, α.α.32 665α.

44 Β. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1970, παρ. κβ΄, σ. 343-344.

45 Περί εκκλησιαστικής κοινωνίας και μνημοσύνου και του σχετικού αυτοίς ιε΄ ιερού κανόνος της Α΄ και Β΄ αγίας συνόδου, άγιον Όρος 1993, σ. 62.

46 Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου και Καθολικής Εκκλησίας, GRAZ 1968, τομ. β΄, σ. 1024 (1104).

47 Αγίου Κυρίλλου, Επιστολή ο΄, α.α.77, 341α.

48 Επιστολή οβ΄, α.α.77, 345α.

49 Ενθ ανωτ. α.α.77, 345α.

50 Ενθ ανωτ. α.α.77, 344α.

51 Επιστολή μθ΄, βιβλίο α΄, α.α.99, 1085α.

52 Οσίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, Αθήναι 1970, σ. 305.

53 Επιστολή μ΄, βιβλίο α΄, α.α.99, 1052α.

54 Αγίου Φωτίου, Επιστολή β΄, βιβλίο α΄, α.α.102, 605α.

55 Αγίου Φωτίου, Επιστολή ιγ΄, βιβλίο α΄, α.α.102, 724-725.

56 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 112,1.

57 Ενθ ανωτ. παρ. 136,1.

58 Σαθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, Βενετία 1873, τομ. β΄, σ. πε΄.

59 Β. Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. κγ΄, σ. 384, Β. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1994, τομ. β΄, σ. 588.

60 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 146, 4.

61 Ενθ ανωτ. παρ. 149, 2.

62 Τα ευρεθέντα, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 400.

63 Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. 51, 52.

64 Ευαγγελική Σάλπιγξ, εν Αθήναις 1867, σ. 327.

65 Θεοδωρήτου μοναχού, Η ευχαριστιακή συμμετοχή εν αγίω Όρει, 1972, σ. 35-37.

66 Ενθ ανωτ.

67 Οσίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια, εν Χίω 1887, σ. 377.

68 Πηδάλιον, Αθήναι 1970, σημείωση στον μστ΄ Αποστολικόν, σ. 56.

69 Ενθ ανωτ. σ. ιβ΄.

70 Ενθ ανωτ. σ. 719.

71 Ενθ ανωτ. ερμηνεία του κβ΄ της ΣΤ΄, σ. 238.

72 Ενθ ανωτ. σημείωση 6, σ. 696.

73 Ενθ ανωτ. σημείωση στον ρκδ΄ της εν Καρθαγένη, σ. 527.

74 Ενθ ανωτ. σημείωση στον μστ΄ Αποστολικόν, σ. 53.

75 Περί της συνεχούς μεταλήψεως, Βόλος 1961, μέρος Γ΄, ένστασις, ιβ΄, σ. 117.

76 Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, Τα σωζόμενα εκκλησιαστικά συγγράμματα, Αθήναι αωξδ, τομ. β΄, σ. 246.

77 Ορθοδόξος Τυπος, φύλλα 1331-1334.

78 Ορθόδοξη Μαρτυρία, τεύχος 101, σ. 44.

79 Παρακαταθήκη, τεύχος 3, σ. 12-13.

80 Στύλος Ορθοδοξίας, τεύχος 2, σ. 15.

81 Εφ. γ΄, 9.

82 Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, τεύχος 1, σ. 15.

83 Η φωνή της Ορθοδοξίας, φύλλο 880. σ. 10.

84 Εκκλησιαστική παράδοσις, φύλλο 104, σ. 39.

85 Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, τεύχος 1, σ. 24.

86 Κήρυξ γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 214, σ. 264-265.

87 Σ. Καραμήτσου, Αι χειροτονίαι των Γ.Ο.Χ. από κανονικής επόψεως, Αθηναι 1997, σ. 19.

88 Επιστολή συνοδική, α.α.87,3, 3148α.

89 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 74,1.

90 Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. ιδ΄, σ. 242.

91 α.α.91, 332α-333α.

92 Ενθ ανωτ.

93 Όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του άγιος Συμεών ο Μεταφραστής, άγιος Νικόδημος, Αγάπιος, Βίος και άθλησις του οσίου Μαξίμου, α.α.90, 68-110.

94 Βίος και άθλησις του οσίου Μαξίμου, α.α.90, 73α-76α.

95 Διάλογος περί των εκκλησιαστικών δογμάτων, α.α.91, 333α.

96 Θρησκευτική και ηθική εγκυκλοπαιδεία, τομ. 11, σ. 103.

97 Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Θεσσαλονίκη 1992, τομ. ε΄, σ. 260.

98 Ένθ ανωτ. σ. 268.

99 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 74,2.

100 Διάλογος περί των εκκλησιαστικών δογμάτων, α.α.91, 333α.

101 Θρησκευτική και ηθική εγκυκλοπαίδεια, τομ. 11, σ. 103.

102 Διάλογος περί των εκκλησιαστικών δογμάτων, α.α.91, 333α.

103 Δοσιθέου, ένθ ανωτ. βιβ. στ΄, κεφ. στ΄, παρ. δ΄.

104 Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. ιδ΄, σ. 244.

105 Αγίου Μαξίμου, επιστολή ιθ΄, α.α.91, 592.

106 Ενθ ανωτ.

107 Επιστολή συνοδική, α.α.87,3, 3148α.

108 Ενθ. ανωτ. α.α.87,3, 3200α.

109 Θεοδωρήτου μοναχού, Ορθοδοξία και αίρεσις, Αθήναι 1982, σ. 63.

110 Δοσιθέου, ένθ ανωτ. βιβ. στ΄, κεφ. ζ΄, παρ. θ΄.

111 Κυριακού, Εκκλησιαστική Ιστορία, παρ. 101.

112 Ενθ ανωτ.

113 Αγίου Μαξίμου, Εξήγησις της κινήσεως επί σεκρέτου, κεφ. α΄, α.α.90, 110α.

114 Αγίου Μαξίμου, Περί των πραχθέντων διαλεχθέντα, κεφ. λγ΄, α.α.90, 172α.

115 Α΄ Κορ. α΄, 10.

Spartan έγραψε:Canela δεν ξέρω αν ενστερνίζεσαι όλα αυτά που αναγράφονται στις τεράστιες σε όγκο παραθέσεις σου, και πολύ θα ήθελα να μας το διευκρινίσεις αυτό. Για παράδειγμα συμφωνείς με αυτό εδώ το σημείο;

Οι ακολουθούντες το νέο μηνολόγιον, ημερολόγιον, Επίσκοποι φέρουν το Ανάθεμα της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1583 όπου σαφέστατα γράφει για όποιον ακολουθεί το: ''Νέον Μηνολόγιον των αθέων αστρονόμων του Πάπα [...] ας έχη το Ανάθεμα και έξω της του Χριστού Εκκλησίας και της των πιστών ομηγύρεως ας είναι.'' Επίσκοπος εκτός Εκκλησίας αδυνατεί να μεταδώσει Αποστολική Διαδοχή και Θεία Χάρη. Είναι αποκεκομμένο μέλος Της Εκκλησίας, και οι χειροτονημένοι εξ αυτού δεν είναι Κανονικοί Επίσκοποι, αλλά σχισματικοί. Αν έχουν δε και κοινωνία με την αιρετική οικουμενική κίνηση μέσω της μετάδοσης Μυστηρίων στους νεοημερολογίτας ενορίτες, τότε καθίστανται σχισματοαιρετικοί ως κοινωνούντες με τον οικουμενισμό, διατηρώντας παραλλήλως το παλαιό ημερολόγιο

. - See more at: http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 514#p64514

Δηλαδή θεωρείς όλους όσους χρησιμοποιούν το νέο ημερολόγιο (το 95% των Ελλήνων) αιρετικούς, σχισματικούς, εκτός εκκλησίας, με άκυρα Μυστήρια και στερούμενους της Θείας Χάρης; Κλήρο και λαό;

Επίσης θεωρείς ότι στην ίδια μοίρα βρίσκονται και όλοι όσοι χρησιμοποιούν το παλαιό ημερολόγιο ερχόμενοι όμως σε κοινωνία και με τους "νεοημερολογίτες" ; Δηλαδή όλες τις υπόλοιπες Ορθόδοξες εκκλησίες ; (Ρωσίας, ανατολικής Ευρώπης γενικώς, Ιεροσολύμων κλπ:)

Το ίδιο και για τους υπόλοιπους "ΓΟΧ" εκτός των Ματθαιϊκών;

Με λίγα λόγια πιστεύεις κι εσύ ότι οι ανήκοντες στην παράταξη του Ματθαίου είστε οι μόνοι αληθινοί Ορθόδοξοι επί γης και ότι μόνο εσείς θα σωθείτε κατά την Κρίση;


Πριν απαντήσεις μελέτησε σε παρακαλώ προσεκτικά το παρακάτω, διευκρινίζει τι ακριβώς έγινε στην περίφημη Πανορθόδοξη Σύνοδο του 1583, το πόρισμα της οποίας ερμηνεύεται λάθος από τους ζηλωτές. Εάν διαβαστεί σωστά, ολόκληρο και χωρίς κοπτοραπτικές, θα βγει το αληθινό νόημά του, το οποίο εκθέτει τις απόψεις των ζηλωτών περί αιρετικού ημερολογίου:

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ

1. Η λανθασμένη εκτίμηση των Ζηλωτών περί του Οικουμενισμού

Τον τελευταίο αιώνα άρχισε να λαμβάνη συγκεκριμένη μορφή στους κόλπους της Εκκλησίας μία νεωτεριστική τάση (στοιχεία της οποίας παρετηρούντο και παλαιότερα) και μία έντονη προσπάθεια προσεγγίσεως διαφόρων αιρετικών. Μια από τις πολλές παραφωνίες που εσημειώθησαν ήταν και η διόρθωση του ημερολογίου (1923 - 1924), η οποία απετέλεσε και την αφορμή της αποσχίσεως των Ζηλωτών από την Εκκλησία. Θα ήταν βεβαίως ευχής έργο να είχε μείνει αναλλοίωτο το ημερολόγιο και όλοι οι Ορθόδοξοι να εορτάζαμε ενωμένοι.

Τρεις μεγάλες σύνοδοι κατέκριναν στο τέλος του ιστ΄ αιώνος το γρηγοριανό ημερολόγιο. Ο ιστορικός Φ. Βαφείδης ομιλεί περί «της κατά το έτος εκείνο (1583) συγκροτηθείσης εν Κωνσταντινουπόλει συνόδου, ήτις κυρίως καταδικάζει το γρηγοριανόν ημερολόγιον, διότι κατ' αυτό συμβαίνει να εορτάζωμεν τοις Ιουδαίοις, όπερ εναντίον τη εν Νικαία συνόδω».39 Οι Ζηλωτές, όταν αναφέρουν την ανωτέρω φράση, τοποθετούν την τελεία στην λέξη "ημερολόγιο" και παραλείπουν τα υπόλοιπα!40 Έτσι όμως φαίνεται ότι κύριο έργο της συνόδου ήταν η καταδίκη του γρηγοριανού ημερολογίου.

Ο ιστορικός βεβαίως δεν λέγει αυτό. Λέγει, ότι κύριος λόγος της καταδίκης του γρηγοριανού ημερολογίου ήταν ο συνεορτασμός με τους Ιουδαίους, δηλαδή η τροποποίηση του Πασχαλίου, η οποία όμως ποτέ δεν έγινε και ελπίζουμε ότι ποτέ δεν θα γίνη. Το νόημα της ολοκληρωμένης φράσεως αφαιρεί από τους Ζηλωτές το έρεισμα του σχίσματος, εφόσον η αλλαγή μόνο του εορτολογίου δεν θίγει τον δογματικό όρο της Α΄ Οικουμενικής συνόδου41 και επομένως δεν αποτελεί αίρεση.

Βάσει λοιπόν των αυστηροτάτων κανόνων της Α΄ και Β΄ συνόδου, και ιδίως του ιε΄ που οι Ζηλωτές διαρκώς επικαλούνται, το ημερολογιακό σχίσμα ήταν τελείως αντικανονικό. Οι περισσότεροι μάλιστα Ζηλωτές εκήρυττον ότι όλοι όσοι εδέχθησαν το νέο ημερολόγιο, η επικοινωνούν με τους νεοημερολογίτες, εξήλθον της Εκκλησίας και έχασαν την θεία χάρη! Βεβαίως οι Ζηλωτές δεν ήταν και τόσο αφελείς, όσο τουλάχιστον τους παρουσίαζε η αλλόκοτη εκκλησιολογία τους. Εγνώριζαν ότι δεν είχαν δογματικό έρεισμα και έπρεπε πάση θυσία να ευρεθή.

Σ'; αυτό δυστυχώς τους εβοήθησαν όσοι προώθησαν τον λεγόμενο συγκρητιστικό Οικουμενισμό μέσω των οικουμενιστικών διαλόγων, του υπερβολικού πόθου για ένωση με τους αιρετικούς, των μεταδόσεων μυστηρίων σ'; αυτούς, των μεμονωμένων περιπτώσεων αναγνωρίσεως ως εγκύρων των μυστηρίων τους, της παραδοχής εκκλησιαστικού χαρακτήρος στις ομολογίες τους, των συμπροσευχών και άλλων κανονικών παραβάσεων.

Οι Ζηλωτές, λοιπόν, ωνόμασαν τους υπευθύνους των ανωτέρω ενεργειών αιρετικούς, και έτσι ευρέθη το ποθητό έρεισμα, έστω και καθυστερημένως. Γι'; αυτούς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ότι το σχίσμα έγινε μερικές δεκαετίες ενωρίτερα. Το σημαντικό είναι ότι ευρέθη το έρεισμα! Χαίρονται επίσης που απηλλάχθησαν και μία ώρα ενωρίτερα από τους Οικουμενιστές. Πάντως, οι άγιοι Πατέρες εφήρμοσαν πολλές φορές ακόμη και σε εποχές κηρυττομένης αιρέσεως την επαινετή Οικονομία προς τους αιρετικούς για να τους βοηθήσουν να αλλάξουν φρονήματα· δεν έκαναν όμως ποτέ σχίσματα εκ διορατικής ικανότητος.

Δυστυχώς για τους Ζηλωτές, πρέπει να τονισθή ότι οι ανωτέρω κανονικές παραβάσεις, όπως π.χ. οι συμπροσευχές, όσο και αν είναι θλιβερές και ανησυχητικές, δεν αποτελούν αυτές καθαυτές αίρεση. Συνιστούν «εγκλήματα» κατά τους κανόνες της Α΄ και Β΄ συνόδου και παραβάσεις των ιερών κανόνων, αλλά όχι αίρεση. Αίρεση είναι «το έντινι παρεκκλίναι των κειμένων ημίν δογμάτων, περί της ορθής ημών πίστεως»,42 και η αποξένωση από την πίστη.43

Αλλά και οι σποραδικές, ανεπίσημες και άνευ ουδεμίας συνοδικής αναγνωρίσεως κακόδοξες δηλώσεις, συμφωνίες η θεωρίες μεμονωμένων Οικουμενιστών δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση επίσημη διακήρυξη αιρέσεως. Άλλωστε ακόμη και οι πιο ακραιφνείς Ζηλωτές διδάσκουν ότι οι σποραδικές διακηρύξεις της αιρέσεως του Φιλόκβε (το οποίο εκηρύσσετο επί αιώνες και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό44 από την προτεσταντική θεωρία των κλάδων) δεν απετέλεσαν αφορμή σχίσματος.45 Εφόσον λοιπόν οι ετεροδιδασκαλίες αυτές δεν έχουν αναγνωρισθή η παγιωθή, δεν αποτελούν αιτία σχίσματος. Επιβάλλεται βεβαίως διαρκής και μεγάλος αγών της Εκκλησίας για την εξάλειψη η περιορισμό τους, ώστε τελικώς να παύση και η εξ αυτών προερχομένη Οικουμενιστική πρακτική.

Ακόμη και η άρση των αναθεμάτων του 1054 κατά των παπικών από το πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, (η οποία κατεκρίθη από πολλούς Ορθοδόξους ως μέγιστο "κατόρθωμα" των Οικουμενιστών), ήταν μία τυπική «χειρονομία αγάπης», χωρίς καμία σχέση προς τις θεολογικές θέσεις Ορθοδόξων και Παπικών. Δεν σήμαινε δε την άρση του υφισταμένου Σχίσματος, ούτε καμία μεταβολή στην διδασκαλία, κανονική τάξη, θεία λατρεία και εκκλησιαστικό βίο, ούτε την αποκατάσταση μυστηριακής κοινωνίας.46



2. Παρόμοια φαινόμενα παλαιοτέρων εποχών



Παρόμοιες άλλωστε κανονικές παραβάσεις και άμεσες η έμμεσες παρεκκλίσεις από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία συνέβαιναν και παλαιότερα και ιδίως στις γεωγραφικές περιοχές που επλεόναζαν οι ετερόδοξοι, χωρίς όμως να γίνωνται σχίσματα στην Εκκλησία. Η διασπορά των Ορθοδόξων τον τελευταίο καιρό σε τέτοιες περιοχές επέφερε δυστυχώς την αύξηση των ανησυχητικών και απαράδεκτων αυτών φαινομένων.

Στην συνέχεια αναφέρουμε μερικές περιπτώσεις Οικονομιών, κανονικών παραβάσεων και ανεπισήμων (αμέσων η εμμέσων) εκκλησιολογικών παρεκκλίσεων, ένεκεν των οποίων όμως οι άγιοι Πατέρες δεν διέκοπταν την εκκλησιαστική κοινωνία με όσους είχαν την ευθύνη γι'; αυτές. Οι περιπτώσεις αυτές εννοείται ήταν πολύ ηπιότερες από την επίσημη διακήρυξη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της πίστεως, ή την τεράστια εξάπλωση της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Παρά ταύτα, ως προαναφέραμε, οι Πατέρες εφήρμοσαν και στις περιπτώσεις αυτές μακροχρονίως την ανεγνωρισμένη γραμμή της Οικονομίας.

α. Οι Πατέρες της Γ΄ Οικουμενικής συνόδου κατεδίκασαν τον Νεστόριο. Δεν ανεθεμάτισαν όμως τον «πατέρα»47 και διδάσκαλό του Θεόδωρο Μοψουεστίας, που είχε ήδη αποθάνει, «ίνα μη τινές τη υπολήψει του ανδρός προσεσχηκότες αποβάλωσιν εαυτούς των Εκκλησιών. Η δε εν τούτοις οικονομία άριστόν τι χρήμα και σοφόν» κατά τον άγιο Κύριλλο.48

Αργότερα, όταν εκινήθη ζήτημα αναθεματισμού του αιρετικού Θεοδώρου, ο ιερός Κύριλλος έγραψε προς τον άγιο Πρόκλο Κωνσταντινουπόλεως και του συνιστούσε χάριν «οικονομίας»49 «ώστε μη συγχωρήσαι αναθεματισθήναι αυτόν, ως αίτιον τούτο ταραχής γινόμενον».50 Ως λέγει δε ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης «ο θείος Κύριλλος (ω)κονόμει μη αποσχίζεσθαι των της Εώας (κατ'; οικονομία επικοινωνούσε μετά των) εν διπτύχοις αναφερόντων τον Θεόδωρον τον Μοψουεστίας αιρετικόν όντα». 51

β. Ο 95ος κανών της Πενθέκτης συνόδου ορίζει να γίνωνται δεκτοί κατ'; οικονομία από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι επί αιώνες αναθεματισμένοι Νεστοριανοί και Μονοφυσίτες με απλό λίβελλο.52 Τον ανωτέρω κανόνα εφήρμοζε ο όσιος Θεόδωρος και για τους Εικονομάχους.53 Οι Οικονομίες αυτές έγιναν αποδεκτές από την Ορθοδοξία χωρίς σχίσματα. Οι σημερινοί όμως "υπερστουδίτες" δέχονται τους νεοημερολογίτες με αναμύρωση. Λέγουν μάλιστα, ότι ενεργούν "κατ'; άκραν Οικονομίαν" και ότι κανονικώς θα έπρεπε να τους αναβαπτίζουν (ωσάν να επρόκειτο περί Μανιχαίων!).

γ. Ο άγιος Φώτιος ανήχετο τα παράνομα έθιμα της Ρώμης, εφόσον ασφαλώς δεν τα επέβαλλαν και στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Εγνώριζε ότι «ουκ έστι πίστις το αθετούμενον»54 και συνεπώς δεν υπήρχε λόγος σχίσματος. Τέτοια ήταν η νηστεία των Σαββάτων, η κατάλυση αρτυσίμων κατά την α΄ εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η απαγόρευση του γάμου των ιερέων, η τέλεση του Χρίσματος μόνο από τους επισκόπους,55 η κατάργηση της απαγορεύσεως του πνικτού και του αίματος. Έτσι, κατά την Η΄ Οικουμενική σύνοδο (879), η αποκατάσταση των σχέσεων του αγίου Φωτίου με την Ρώμη έγινε δια της αναγνώσεως του Συμβόλου της πίστεως άνευ της προσθήκης,56 και χωρίς ασφαλώς η Ρώμη να αποβάλη τα ανωτέρω έθιμά της.

δ. Οι άγιοι Πατέρες ανείχοντο την δυτική Εκκλησία του ι΄ αιώνος, η οποία διήρχετο την εποχή της «πορνοκρατίας».57

ε. Την εποχή της Λατινοκρατίας ο ιερός Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως ο νέος και η σύνοδός του επέτρεψαν κατ'; οικονομία στους Κυπρίους επισκόπους να αποδεχθούν τις, δι'; αισχροκέρδεια, απαιτήσεις των Λατίνων. Συγκεκριμένως «να διορίζωνται οι διάδοχοι αυτών υπό του λατίνου αρχιεπισκόπου, έχοντος και το δικαίωμα να επιδικάζη (έκκλητο) και πάσαν εφεσιβαλλομένην αυτώ υπό ενός των διαδίκων επισκοπικήν απόφασιν».58

στ. Μετά το σχίσμα του 1054 υπήρχε πάντοτε ο πόθος για την ένωση. Κατά καιρούς αντελλάγησαν πολλές επιστολές και έγιναν διάλογοι (1098, 1113, 1136, 1154, 1169, 1175, 1206, 1214, 1232, 1234, 1250, 1253, 1254, 1272, 1333, 1339, 1366, 1438). Το 1253 μάλιστα έγιναν και υποχωρήσεις,59 ενώ το 1136, 1234, προετάθησαν συμβιβαστικές λύσεις από τους Ορθοδόξους, όπως η ρήτρα «το πνεύμα εκπορεύεται εκ πατρός δι'; υιού».60 Σχίσματα όμως ένεκεν των διαλόγων δεν έγιναν, εκτός μόνο κατά τις ψευδενώσεις του 1274 και 1439. Άλλωστε τόσο οι σημερινοί αγιορείτες πατέρες όσο και οι ευσεβείς Χριστιανοί διακηρύττουν ότι ποτέ δεν θα αποδεχθούν ένωση με τους Λατίνους, Μονοφυσίτες ή άλλους αιρετικούς, εάν δεν αποκηρύξουν τα αιρετικά τους δόγματα.

Δυστυχώς στα κείμενα των Ζηλωτών παρατηρείται τεράστια σύγχυση. Ταυτίζονται οι Λατινόφρονες, που απεδέχθησαν την ένωση του 1274, με αυτούς που σήμερα κάνουν συμπροσευχές, διαλόγους, υπέρ το δέον φιλενωτικές προσπάθειες η άλλες παρόμοιες ενέργειες. Με όμοιο τρόπο προσαρμόζονται τα λόγια του αγίου Μάρκου του Ευγενικού εναντίον εκείνων που απεδέχθησαν την ψευδένωση της Φλωρεντίας, σ'; αυτούς που σήμερα πράττουν τις ανωτέρω παραφωνίες. Ωσάν να είναι αυτές το ίδιο πράγμα με την ένωση με τους αιρετικούς! Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά η Ορθοδοξία θα είχε χαθή εδώ και αιώνες.

ζ. Ο άγιος Μάρκος διαλεγόμενος επί τη προοπτική της αληθούς ενώσεως με τους Λατίνους τους ωνόμασε όχι αδελφούς αλλά «πατέρες».61 Ο διδάσκαλός του και μέγας πολέμιος των Λατίνων, Ιωσήφ ο Βρυέννιος, είχε διαλεχθή παλαιότερα με Λατίνους για την ένωση Ορθοδόξων και Λατίνων. Έγραψε μάλιστα συμβουλευτικό λόγο για την μελετώμενη ένωση. Σ'; αυτόν κατέκρινε με σφοδρότητα τους "Οικουμενιστές" της εποχής του, όσους δηλαδή ήθελαν -κατά την "θεωρία των κλάδων"- να ενωθούν με τον πάπα, και ενώ το Φιλιόκβε παρέμενε αδιόρθωτο! Συνιστούσε δε, χωρίς να χωρίζεται από τους υπευθύνους, ότι η ένωση πρέπει να γίνη με σωστό τρόπο. Να μη υποταχθή δηλαδή η Εκκλησία μας, για να μη «εκπέσωμεν της προθέσεως»62 (αληθούς εν Χριστώ ενώσεως).

η. Πολλές παρανομίες ή παρεκκλίσεις (άμεσες και έμμεσες) από το Ορθόδοξο φρόνημα -παρόμοιες με τις σημερινές- συνέβαιναν εκείνες τις εποχές και ιδίως στις περιοχές που επλεόναζαν οι Λατίνοι: Πλήθος μαρτυριών στον ιστ΄ και ιζ΄ αιώνα δεικνύουν ως συνηθισμένη τακτική, το να κοινωνούν οι Ορθόδοξοι στους Λατίνους και το αντίστροφο.

Αναφέρουμε επίσης: Μνημόνευση και αναγνώριση λατίνων επισκόπων, μεμονωμένα συλλείτουργα, μικτά μυστήρια, παροχή μυστηρίων σε αιρετικούς, κηδείες αιρετικών, σπουδές σε σχολές αιρετικών,63 χορηγήσεις αδείας εξομολογήσεως και διδασκαλίας στους παπικούς καπουτσίνους. Ακόμη και Μητροπολίτες η μοναχοί εξομολογούντο σε Λατίνους (λόγω των δυσχερών περιστάσεων που επικρατούσαν στις Τουρκοκρατούμενες και Λατινοκρατούμενες περιοχές), πράγμα που κατέκρινε με σφοδρότητα ο ιερός Μακάριος ο Πάτμιος -χωρίς όμως να κάνη σχίσματα.64

Κατά δε τα μέσα του ιζ΄ αιώνος «τα μοναστήρια του Άθω επανειλημμένως εκάλεσαν τους Ιησουίτας, όπως ιδρύσουν εν τω Αγίω Όρει σχολήν δια την πνευματικήν κατάρτισιν των μοναχών»!65 Επίσης την ίδια περίοδο «εις πολλούς τόπους, εις Ιεροσόλυμα, εις Αλεξάνδρειαν και άλλους τόπους, εις μίαν εκκλησίαν ψάλλουσιν εις εν μέρος ανατολικοί και εις άλλο δυτικοί»!66 Κατά τις ίδιες εποχές έγιναν διάλογοι και με τα διάφορα παρακλάδια των Μονοφυσιτών και Προτεσταντών, τους οποίους συμπαθούσε και υπερήσπιζε ισχυρή μερίδα. Παρά ταύτα δεν έγιναν σχίσματα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αν και οι Πατέρες ηγωνίζοντο κατά της ενώσεως με τους Λουθηροκαλβίνους.67

θ. Ο όσιος Νικόδημος κατέκρινε τους «λατινόφρονες» της εποχής του ή «αμίσθους δεφένσορες του Λατινικού ψευδοβαπτίσματος», όπως τους ωνόμαζε.68 Το 1755 οι ανατολικοί πατριάρχες είχαν αποφασίσει συνοδικώς να αναβαπτίζωνται οι εκ των Λατίνων προσερχόμενοι στην Ορθοδοξία, διότι μέχρι τότε οι Λατίνοι εγίνοντο δεκτοί στην Ορθοδοξία κυρίως με αναμύρωση. Παρά ταύτα οι λατινόφρονες επολέμησαν την απόφαση αυτή και συνέχιζαν να δέχωνται τους έχοντες το παπικό ράντισμα Λατίνους με αναμύρωση.

Ο άγιος Νικόδημος εθλίβετο για την μέχρι τότε μεγάλη νοθεία, διαφθορά και παρερμηνεία των ιερών κανόνων και για τον «θανατηφόρον και παραίτιον ψυχικής απωλείας καρπόν» που ετίκτετο εξ αυτών.[69] Απωδύρετο επίσης και για δεινές παραβάσεις ιερών κανόνων (στ΄ της Δ΄, ιδ΄, ιθ΄, κγ΄ της ΣΤ΄) και ιδίως για τους Σιμωνιακούς, οι οποίοι κατά τον άγιο Ταράσιο είναι χειρότεροι των Πνευματομάχων.70 Έλεγε λοιπόν ο Όσιος, ότι η κατά τον άγιο Γεννάδιο θεοστυγής αυτή αίρεση έχει γίνει σήμερα αρετή71 και οι περισσότεροι χειροτονούνται δια χρημάτων.72 Συγχρόνως ήλεγχε με σύνεση και τους θεολόγους της εποχής του, για τα αιρετικά και βλάσφημα φρονήματά τους.73

Ο Όσιος και οι λοιποί Κολλυβάδες της εποχής του ηγωνίσθησαν σθεναρώς υπέρ των ιερών Παραδόσεων, όμως δεν φαίνεται πουθενά να διέκοψαν την επικοινωνία με τους λατινόφρονες ή τους λοιπούς κακοδόξους. Οι συνετοί αυτοί ζηλωτές, σε αντίθεση με τους σημερινούς, είχαν την ικανότητα να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ των λατινοφρόνων της εποχής τους και των λατινοφρόνων που έκαναν τις ενώσεις του 1274 και του 1439.

Ο όσιος Νικόδημος εγνώριζε ότι υπάρχουν «δύο είδη κυβερνήσεως στην Εκκλησία»74: η Ακρίβεια και η Οικονομία. Αν και ήταν λάτρης της Ακριβείας, εφήρμοζε την Οικονομία όταν επρόκειτο περί σχισμάτων και εφόσον δεν υπήρχε επισήμως κηρυττομένη αίρεση. Εδίδασκε ότι όταν οι αρχιερείς ή οι ιερείς παρανομούν, πρέπει να αγωνιζώμεθα να τους πείσουμε να γίνεται το θέλημα του Θεού, χωρίς όμως να κάνουμε σχίσματα αφανιστικά των ψυχών μας.75

ι. Η ιερά σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, με απόφασή της το 1834, επέτρεψε την τέλεση των (πρότερον ανεπισήμως τελουμένων) γάμων με αιρετικούς, πράγματα δηλαδή «παράνομα και ενάντια των ιερών κανόνων».76 Ο Κωνσταντίνος Οικονόμος διηγείται επίσης τις διαλύσεις τετρακοσίων και πλέον μονών, την έγκριση κεκωλυμένων γαμικών συζυγιών, την ίδρυση θεολογικής σχολής κατά τα προτεσταντικά πρότυπα και πολλά άλλα δεινά.

Εννοείται βεβαίως ότι οι ανωτέρω κανονικές παρανομίες είναι κατακριτέες. Εννοείται επίσης ότι όσοι τις εκλαμβάνουν ως υπόδειγμα για τις σχέσεις τους προς τους ετεροδόξους, δεν μιμούνται τους αγίους Πατέρες, οι οποίοι ηγωνίζοντο για την εξάλειψή τους.



3. Ενθαρρυντικές ενέργειες



Από την έρευνα των πηγών, μέρος της οποίας αποτελούν τα ανωτέρω, φαίνεται ότι οι άγιοι Μάρκος, Νικόδημος, Αθανάσιος ο Πάριος, λοιποί αγιορείτες, Μελέτιος Γαλησιώτης, Βρυέννιος, Μακάριος ο Πάτμιος ηγωνίσθησαν μεν κατά των λατινοφρόνων και λοιπών κακοδόξων, αλλά δεν διέκοπταν την μετ'; αυτών εκκλησιαστική κοινωνία. Αυτό το έπραξαν μόνο εξ αιτίας των δύο ενώσεων (1274 και 1439), ή σε περιπτώσεις προφανών αιρετικών (π.χ. Ιωάννου Καλέκα). Τα γεγονότα αυτά δικαιολογούν απολύτως την στάση μας, την στιγμή μάλιστα που δεν κηρύσσεται επισήμως και ανεγνωρισμένως καμία αίρεση.

Στην απάντησή του προς τους Αγιορείτες (3-7-99) ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ετόνισε μεταξύ άλλων: Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κάτοχος της απολύτου εν Χριστώ και εν αγίω Πνεύματι αληθείας, γι'; αυτό ουδέποτε ανεγνωρίσαμε λάθη σ'; Αυτήν. Οι μετέχοντες στους διαλόγους Ορθόδοξοι πιστεύουν ότι Αυτή είναι φορεύς της γνησίας διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Οι θέσεις του αυτές δεν έγιναν αποδεκτές, αλλ'; ετροποποιήθησαν υπέρ της Ορθοδοξίας. Αυτό εστενοχώρησε τους Λατίνους, οι οποίοι έχουν εγκαταμίξει στην διδασκαλία του Θεού νέα δόγματα και καινοτομίες και γι'; αυτό χρήζουν μετανοίας και αναθεωρήσεως.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είπε ακόμη ότι δεν μπορούμε να ενωθούμε με τους Παπικούς, εφόσον εμμένουν στο Φιλιόκβε. Κατέκρινε το παπικό πρωτείο, όσους ηρνήθησαν την Ορθοδοξία και ανεγνώρισαν εκκλησιαστική υπόσταση στους Παπικούς ή τους Ουνίτες και όσους υπέγραψαν την ψευδένωση της Φλωρεντίας. Κατέκρινε επίσης τις συμπροσευχές με αλλοθρήσκους, τονίζων ότι οι διάλογοι μαζί τους στοχεύουν μόνο στην εξομάλυνση των κοινωνικών σχέσεων. Τέλος με την πρωτοβουλία του Οικουμενικού πατριαρχείου και άλλων απηγορεύθησαν οι συμπροσευχές των Ορθοδόξων με τους ετεροδόξους, στην συνέλευση του Π.Σ.Ε. στην Χαράρε.77 Παρά ταύτα το περιοδικό «Άγιος Αγαθάγγελος» έγραφε ότι σε τίποτε δεν απήντησε ο πατριάρχης!

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος απηγόρευσε συνοδικώς τις συμπροσευχές, ετόνισε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη Εκκλησία και ότι ένωση με τους Μονοφυσίτες δεν γίνεται, αν δεν δεχθούν όλες τις Οικουμενικές συνόδους.78 Το πατριαρχείο Γεωργίας με ομολογιακή επιστολή κατέκρινε τις συμπροσευχές, την θεωρία των κλάδων και την ένωση με τους Μονοφυσίτες.79 Απεχώρησε δε και από το Π.Σ.Ε. όπως και το πατριαρχείο της Βουλγαρίας. Επίσης στις Εκκλησίες Ρωσίας, Σερβίας, Ελλάδος και Κύπρου υφίστανται ισχυρές τάσεις προς την ίδια κατεύθυνση.

Τα ανωτέρω είναι πολύ ενθαρρυντικά και δικαιώνουν πλήρως τον αγώνα μας. Υπάρχουν βεβαίως ακόμη ωρισμένες παραφωνίες, αλλά πιστεύουμε ότι με την διαρκώς αυξανόμενη αντίδραση ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός πολύ γρήγορα θα εξαλειφθή. Ήδη έχει περιορισθή κυρίως στις χώρες που πλεονάζουν οι ετερόδοξοι. Την επαναφορά μάλιστα του ιουλιανού ημερολογίου επιθυμούν και πολλοί εκκλησιαστικοί άνδρες, όπως ο Μητροπολίτης Αξώμης κ.κ. Πέτρος.80



4. Ο σύγχρονος Ζηλωτισμός



Πιστεύουμε ότι έγινε σαφής η ασυνέπεια των Ζηλωτών που εξισώνουν την αλλαγή του ημερολογίου ή τις συμπροσευχές με την φοβερή αίρεση του Νεστορίου, η οποία ανέτρεπε το «απ'; αιώνος μυστήριο»81 και διέφθειρε την έννοια της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

Ο σύγχρονος Ζηλωτισμός δεν εναρμονίζεται με την διδασκαλία και πράξη των αγίων Πατέρων. Ομοιάζει μάλλον με τα στουδιτικά σχίσματα (όχι βεβαίως με αυτά που έγιναν επαινετώς και με ακραιφνές ομολογιακό φρόνημα εναντίον της αιρέσεως της Εικονομαχίας). Η ομοιότητα όμως αυτή αποτελεί και την καταδίκη του, εφόσον και αυτά από κανένα δεν ανεγνωρίσθησαν, αλλά μάλλον κατεκρίθησαν. Στην πραγματικότητα ούτε με αυτά ομοιάζει ακριβώς, εφόσον τότε δεν υπήρχαν οι τόσο συχνές αλληλοκαθαιρέσεις και οι πολλές "Εκκλησίες". Οι καθαιρέσεις και οι "αθωώσεις" των επισκόπων και των ιερέων των Ζηλωτών γίνονται σε ανύποπτο και αστραπιαίο χρόνο. Όσο και αν ερευνήση κανείς, είναι αδύνατο να συναντήση όμοια περίπτωση στην Ιστορία.

Οι Ζηλωτές έχουν υποπέσει σε πλήθος αντιφάσεων, από τις οποίες είναι αδύνατο να ελευθερωθούν, εφόσον εμμένουν στις θέσεις τους. Συγκεκριμένως:

α. Όταν θέλουν να δικαιολογήσουν το σχίσμα τους για το ημερολόγιο (1924) η κάποιο από τα εσωτερικά τους σχίσματα (περιπτώσεις δηλαδή κατά τις οποίες δεν υπάρχει αίρεση), επικαλούνται τα στουδιτικά σχίσματα (τα οποία εδικαιολογούσαν σχίσμα και για παραβάσεις κανόνων) ή τον λα΄ αποστολικό κανόνα (ο οποίος επιτρέπει σχίσμα για λόγους «ευσεβείας και δικαιοσύνης»), με το να παρερμηνεύουν την λέξη «δικαιοσύνη».

β. Όταν όμως θέλουν να δικαιολογήσουν το σχίσμα τους για τον Οικουμενισμό ή να αποτρέψουν κάποιο από τα εσωτερικά τους σχίσματα, τότε επικαλούνται τον ιε΄ κανόνα της Α΄ και Β΄ συνόδου (ο οποίος επιτρέπει το σχίσμα μόνο για λόγους αιρέσεως).

Βεβαίως η επίκληση τόσο των στουδιτικών σχισμάτων και του λα΄ Αποστολικού, όσο και του ιε΄ της Α΄ και Β΄ δημιουργεί τεράστια αντίφαση. Και τούτο διότι ο ιε΄ της Α΄ και Β΄ εθεσμοθετήθη (ως προείπαμε) μόνο και μόνο για να αποτρέψη τα στουδιτικά σχίσματα και συγχρόνως να ερμηνεύση τον λα΄ Αποστολικό κανόνα.

Οι ανωτέρω αντιφάσεις προκαλούν τον τεμαχισμό των Ζηλωτών: Συνήθεις δικαιολογίες των Ζηλωτών για τις εννέα Εκκλησίες Γ.Ο.Χ. και τους πολλούς ανεξαρτήτους είναι η κακή διοίκηση και τα ανθρώπινα πάθη. Η άποψη αυτή δεν μας ευρίσκει συμφώνους. Τα σχίσματά τους είναι απόρροια της καθ'; ολοκληρίαν πεπλανημένης και διεστραμμένης εκκλησιολογίας τους. Ο τεμαχισμός θα διαιωνίζεται εφόσον επικαλούνται τα στουδιτικά σχίσματα και τον λα΄ Αποστολικό κανόνα (περί «ευσεβείας και δικαιοσύνης).

Σχίσματα για την πλήρωση μητροπόλεων,82 για χειροτονίες,83 για καταστατικά,84 για την έκδοση εγκυκλίου κατά των νέων ταυτοτήτων!85 για την εικονογραφία86 και άλλες μηδαμινές αιτίες (μέχρι παράταξη "Εξαγωνιτών" υπάρχει!). Τα άνευ λόγου εσωτερικά σχίσματά τους αποδεικνύουν και το αβάσιμο του σχίσματός τους από την Εκκλησία. Η άνεση, με την οποία χαρακτηρίζουν τους λοιπούς Ζηλωτές ως αιρετικούς, φανερώνει ότι έχουν χάσει προ πολλού την αίσθηση των εννοιών της αιρέσεως και του εκκλησιαστικού σχίσματος. Ο απλός λαός έχει περιέλθει σε σύγχυση, διότι διαρκώς ευρίσκεται σε διαφορετική παράταξη χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Η προεδρική καθέδρα των "Ενισταμένων" εδημιουργήθη με τρία σχίσματα, τα οποία επέφεραν και ισάριθμες καθαιρέσεις. Θυμίζουν τα σχίσματα των εγκαταλειμμένων από την θεία Χάρη Μονοφυσιτών, Προτεσταντών και Παλαιοπίστων.

Κάθε ομάδα πιστεύει ότι είναι η μόνη Εκκλησία του Χριστού, με αποτέλεσμα να γίνωνται και μεταξύ τους αναμυρώσεις· κατά πληροφορία δε ετελέσθη ακόμη και αναχειροτονία αρχιεπισκόπου! Οι επίσκοποί τους στην Ελλάδα υπερβαίνουν τους 50 για μόνο 60-70.000 λαό. Η "ανδρεϊκή" ομάδα είχε προ ετών στην Ελλάδα 10 επισκόπους και 18 ιερείς. Οι μισές ομάδες είναι χειροτονημένες από ένα ή από ανυπάρκτους αρχιερείς.

Το 1955 η μία εκ των δύο τότε παρατάξεων έμεινε άνευ επισκόπων. Κατ'; ανάγκη κατέφυγε στους άνευ χάριτος (κατά την δική τους θεωρία, εφόσον εκοινωνούσαν με τους νεοημερολογίτες) Ρώσους της Διασποράς.87 Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Δυστυχώς δεν ημπόρεσαν να καταλάβουν ότι επρόκειτο για εγκατάλειψη Θεού, που απεκάλυπτε το ζηλωτικό αδιέξοδο.

Οι Ζηλωτές, παρά την πολεμική τους κατά του Οικουμενισμού, παρουσιάζονται να τον εφαρμόζουν πλήρως. Και τούτο, διότι οι "αιρετικοί" νεοημερολογίτες γίνονται δεκτοί σε θεία κοινωνία και άλλα μυστήρια. Το μέσο για την παραπλάνηση και την προσέλκυση οπαδών είναι οι παραποιήσεις της Ιστορίας, οι οποίες θα πρέπει εν καιρώ να αποκαλυφθούν σε μία λεπτομερή και συστηματική αναίρεση της ζηλωτικής εκκλησιολογίας.

Δι'; όλα αυτά θεωρούμε, ότι όποιος προσχωρεί στο σχίσμα των Ζηλωτών, για να πολεμήση τον συγκρητιστικό Οικουμενισμό, διαπράττει σοβαρό σφάλμα ενώπιον του Θεού, του εαυτού του και ιδίως των υγιώς αγωνιζομένων κατά του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, που έχουν ανάγκη ενισχύσεως. Τους Ζηλωτές τους αγαπάμε και ευχόμεθα ο Θεός να τους φωτίση να ενταχθούν στην Εκκλησία, η οποία θα τους επιτρέψη να ακολουθούν και το παλαιό ημερολόγιο, όπως έγινε και σε παλαιότερες περιπτώσεις. Είμεθα σίγουροι ότι η Εκκλησία θα εξαντλήση κάθε Οικονομία για την επανένταξή τους και θα μεριμνήση πρωτίστως γι'; αυτούς, εφόσον άλλωστε δεν πρόκειται περί αιρετικών.





Γ. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ



Ο π. Νικόλαος με κατηγορεί για τα όσα είπα περί της στάσεως του αγίου Σωφρονίου κατά την περίοδο του Μονοθελητισμού. Λέγει ότι εξ αυτής έβγαλα το συμπέρασμα, πως οι Πατέρες δεν διέκοπταν το μνημόσυνο των αιρετικών πριν γίνει συνοδική διάγνωση. Ποτέ όμως δεν είπα κάτι τέτοιο. Υπεστήριξα ότι από την στάση του αγίου Σωφρονίου και ιδίως από την προσφώνηση «συλλειτουργώ»88 προς τον αιρετικό Σέργιο Κωνσταντινουπόλεως το 634, αποδεικνύεται εναργώς η ανοχή και η Οικονομία της Εκκλησίας προς τους κηρύσσοντες επισήμως αίρεση. Εννοείται βεβαίως ότι η Οικονομία αυτή ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα, εποχή κατά την οποία δεν κηρύσσεται επισήμως καμία παρόμοια αίρεση. Ο π. Νικόλαος εξιστορεί την τότε εκκλησιαστική κατάσταση και καταλήγει στο ότι το 634 δεν εκηρύσσετο επισήμως αίρεση. Συνεπώς δεν υπήρχε λόγος διακοπής επικοινωνίας ή περίπτωση Οικονομίας.

Συγκεκριμένως υποστηρίζει τα εξής:

1. Τα γεγονότα μέχρι την αιρετική "Έκθεση" του Σεργίου (638) ήταν συζητήσεις και προσπάθειες για την επικράτηση Ορθοδόξων θέσεων, καθώς μάλιστα η διασάφηση των Όρων της Χαλκηδόνος ήταν από τα δυσκολότερα θεολογικά προβλήματα.

2. Ο άγιος Σωφρόνιος κατά το έτος 634 αποκαλεί ευλόγως τον Σέργιο συλλειτουργό, εφόσον η αιρετική δοξασία του Μονοθελητισμού του Σεργίου διακηρύσσεται επισήμως το 638.

Απαντώ στα ανωτέρω ως εξής:

Ομολογουμένως το α΄ συμπέρασμα προκαλεί έκπληξη. Από την έρευνα σε συγγράμματα είκοσι και πλέον ιστορικών κατενόησα, ότι δεν υπήρχε τότε ζήτημα διασαφήσεως του Όρου της Χαλκηδόνος (που είχε γίνει πριν 170 έτη). Αντιθέτως, εζητείτο μέσο ενώσεως με τους Μονοφυσίτες και ως τέτοιο επελέγη η έκφραση: «δύο μεν εν Χριστώ φύσεις, αλλά μία ενέργεια και θέλησις».89 Η ομολογία αυτή αποτελούσε το ελάχιστο όριο του Μονοφυσιτισμού, καθώς όλοι οι Μονοφυσίτες εδέχοντο μία ενέργεια και θέληση.90

Στο α΄ συμπέρασμα αναφέρεται επίσης ότι κατεβάλλοντο προσπάθειες για επικράτηση Ορθοδόξων θέσεων. Αυτό άραγε δεν φανερώνει ότι υπήρχαν και οι κακόδοξες θέσεις (η αίρεση), έναντι των οποίων έπρεπε να υπερισχύσουν οι Ορθόδοξες; Συνεπώς οι Ζηλωτές -κατά το συμφέρον- ονομάζουν τις περιόδους που εκηρύσσετο αίρεση, άλλοτε περιόδους αιρέσεως και άλλοτε περιόδους αγώνος για την επικράτηση Ορθοδόξων θέσεων (για να μη φανή ότι πράγματι εκηρύσσετο αίρεση!). Σε δέκα σημεία του άρθρου άλλωστε ομολογείται ότι ο Σέργιος είχε αιρετικά φρονήματα, ότι διεπραγματεύθη την ένωση, η οποία και επετεύχθη, ότι ο άγιος Σωφρόνιος αντέδρασε στην ένωση και κατεδίκασε τον Μονοενεργητισμό. Τα γεγονότα όμως εξιστορούνται χωρίς τάξη και χρονολογική σειρά. Αποφεύγονται επίσης οι έννοιες "ένωση με αιρετικούς" και "αίρεση", με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση. Πρόκειται, κατά το πλείστον, για μια αντιγραφή της συνοπτικής Ιστορίας του Στεφανίδου.

Η ακριβής εξιστόρηση της τότε εκκλησιαστικής καταστάσεως θα αποδείξη στην συνέχεια το αβάσιμο και του β΄ συμπεράσματος:

Ο Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος έστειλε στον επίσκοπο Φαράν Θεόδωρο ένα νόθο λίβελλο του Κωνσταντινουπόλεως Μηνά (+ 552), και του εζήτησε την γνώμη του για τις μονοενεργητικές και μονοθελητικές θέσεις του λιβέλλου αυτού. Ο Θεόδωρος τον απεδέχθη. Ο Σέργιος στην συνέχεια έστειλε τον λίβελλο αυτό και σε κάποιον αιρετικό Παύλο και του εδήλωνε την συγκατάθεση του Θεοδώρου και την δική του γι'; αυτόν. Τα δύο αυτά γεγονότα, που δεν πρέπει να είναι τα μοναδικά, αναφέρονται από τον άγιο Μάξιμο στον διάλογό του με τον Πύρρο.91 Οι ιστορικοί τα τοποθετούν περί το 615-618, καθώς επιβεβαιώνεται από την συνέχεια του λόγου του αγίου Μαξίμου.

Αναφέρει λοιπόν ο Άγιος, ότι ο Σέργιος έγραψε και στον Σεβηριανό Γεώργιο Αρσα και του εζήτησε να του στείλη πατερικά ρητά για την μία ενέργεια. Του έλεγε μάλιστα ότι βάσει των ρητών αυτών θα πραγματοποιήση την ένωση μαζί τους. Ο Αλεξανδρείας άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων έγινε γνώστης της επιστολής αυτής και ηθέλησε να καθαιρέση τον Σέργιο. Τον εμπόδισε όμως η κατ'; εκείνο το έτος (619) επιδρομή των Περσών.92

Εκείνη την εποχή περίπου ο άγιος Μάξιμος ασπάζεται τον μοναχικό βίο, απογοητευμένος από την τότε κατάσταση της Εκκλησίας λόγω της επεκτάσεως του Μονοθελητισμού.93 Στην συνέχεια, καθώς έβλεπε την αίρεση «εις τέλειον μάλλον εκτεινομένην»,94 αναχωρεί περί το 626 στην Αφρική όπου υπερίσχυε η Ορθοδοξία.

Ο Σέργιος έγραψε το 626 και στον Φασίδος Κύρο, επιβεβαιώνων την αίρεση.95 Το 629 ενώνεται, δια της αποδοχής μιας ενεργείας και θελήσεως, με τον μονοφυσίτη επίσκοπο Αθανάσιο, τον οποίο μάλιστα αναγνωρίζει ως πατριάρχη Αντιοχείας.96 Ο Κύρος ανέρχεται το 630 στον θρόνο της Αλεξανδρείας και αρχίζει αγώνα για την ένωση με τους Μονοφυσίτες.97 Οι άγιοι Σωφρόνιος και Μάξιμος προσπαθούν να τον εμποδίσουν χωρίς όμως αποτέλεσμα.98 Ο Κύρος ηνώθη με τους Μονοφυσίτες (633) βάσει της αιρετικής ομολογίας «μία εν τω Χριστώ θεανδρική ενέργεια».99

Ο Σέργιος, που είχε ήδη προβάλλει «πολυτρόπως την οικείαν νόσον» και διαφθείρει «το πλείστον της Εκκλησίας»,100 απεδέχθη την ένωση αυτή. Ηνώθη μάλιστα το ίδιο έτος και με τους αιρετικούς Αρμενίους βάσει της ιδίας αιρετικής ομολογίας.101 Ο άγιος Σωφρόνιος επήγε τότε στην Κωνσταντινούπολη και «με την πρέπουσαν τω σχήματι αυτού ταπεινοφροσύνην»102 παρεκάλεσε τον Σέργιο να μη ανανεώση την παλαιά αυτή αίρεση. Απογοητευμένος όμως από την αμετανοησία του Σεργίου, πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα και πληροφορεί τους πιστούς ότι οι πατριάρχες και ο πάπας είναι αιρετικοί.103

Ο Σέργιος εθορυβήθη από τις Ορθόδοξες αυτές φωνές. Απεφάσισε να εγκαταλείψη τον Μονοενεργητισμό και να περιορισθή στον ηπιότερο Μονοθελητισμό.104 Στην "Ψήφο" που εξέδωσε στο τέλος του 633, εκήρυττε την αίρεση με ηπιότερη μορφή. Ο άγιος Μάξιμος ήλπισε προς στιγμήν ότι θα απεκηρύσσετο η «καινοτομία»105 που είχε γίνει στην Αλεξάνδρεια. Σε επιστολή του μάλιστα προς τον ηγούμενο Πύρρο παρωμοίασε τον Σέργιο με τον Μωυσή.106

Ταυτοχρόνως ο άγιος Σωφρόνιος ανέρχεται το έτος 634 στον θρόνο των Ιεροσολύμων. Στέλνει την ενθρονιστήρια επιστολή του στον Σέργιο και τους πατριάρχες και κατακεραυνοβολεί την αίρεση της μιας ενεργείας και θελήσεως. Αποκαλεί τον Σέργιο: «Δεσπότη πάντων αγιωτάτω, και μακαριωτάτω αδελφώ και συλλειτουργώ Σεργίω».107 Τον παρακαλεί να δεχθή την δογματική του επιστολή και να του στείλη τα «ποθούμενα γράμματα», τα οποία θα εξέφραζαν καθαρώς την ορθή πίστη.108 Δυστυχώς ο Σέργιος δεν άλλαξε και το 638 εκδίδει την επίσης αιρετική "Έκθεση".

Είδαμε λοιπόν, ότι ο άγιος Σωφρόνιος είχε συλλειτουργό τον Σέργιο έως το 634, αν και αυτός εκήρυττε την αίρεση από το 615 περίπου, είχε προκαλέσει την αγανάκτηση του αγίου Ιωάννου το 619, είχε διαφθείρει το πλείστον της Εκκλησίας και είχε αποδεχθή τις ενώσεις του 629 και 633. Δεν έχουμε καμία ιστορική μαρτυρία, ότι ο ιερός Σωφρόνιος διέκοψε την επικοινωνία μέχρι τον θάνατό του (638).

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει περιτράνως ορθό το επιχείρημα για το οποίο ωμίλησα· την Οικονομία δηλαδή και την ανοχή της Εκκλησίας απέναντι στους επισκόπους που τότε εκήρυττον αίρεση. Ελέγχει επίσης ως εντελώς εσφαλμένη την ερμηνεία των Ζηλωτών, ότι ο ιε΄ κανών της Α΄ και Β΄ συνόδου είναι υποχρεωτικός.109 Στην σύνοδο του Λατερανού (649) εναντίον των Μονοθελητών γίνεται εμφανέστατα λόγος για την Οικονομία αυτή. Ο Σέργιος, επίσκοπος των Κυπρίων, λέγει στον λίβελλό του τα εξής: «Μέχρι γαρ και σήμερον οικονομίαν τινά πραγματευομένοις εσιγήκαμεν, οιόμενοι προς τα κρείττω μετακινήσαι αυτούς τα οικεία διδάγματα».110

Θα συμπληρώσω τον λόγο με την ανασκευή ενός ακόμη επιχειρήματος του άρθρου. Ο π. Νικολάος αναφέρει ότι ο άγιος Μάξιμος δεν απεδέχθη τον συμβιβαστικό "Τύπο" και διέκοψε την επικοινωνία με τους αιρετικούς. «Τέλος (συνεχίζει το άρθρο), επειδή εδιώχθη εκ της Κωνσταντινουπόλεως, κατώρθωσε με την πειστικότητα της διδασκαλίας του να συγκληθούν Τοπικές Σύνοδοι στην Καρχηδόνα (646) και στην Ρώμη το 641 επί πάπα Ιωάννου Δ΄ και το 649 με τον άγιον Μαρτίνον, οι οποίες κατεδίκασαν τον Μονοφυσιτισμόν και τις Μονοφυσιτικές εκφάνσεις του».

Θεωρώ ότι πρόκειται για παραποίηση της Ιστορίας. Χάριν των απλουστέρων αναγνωστών λέγω τα εξής: Η αμετανοησία του Σεργίου έγινε πλέον ολοφάνερη το 638.111 Ο άγιος Μάξιμος άρχισε τότε νέους αγώνες για την σύγκληση συνόδων που κατεδίκασαν τον Μονοθελητισμό (641, 646, 649). Κατά την περίοδο αυτή ο άγιος πρέπει να διέκοψε και την κοινωνία με τους αιρετικούς. Ο "Τύπος", που αναφέρει ο π. Νικόλαος, εξεδόθη το 648.112 Ο άγιος Μάξιμος ωδηγήθη το 653 στην Κωνσταντινούπολη για να δικασθή.113 Εδιώχθη από εκεί το 655 και εστάλη εξορία στην Βιζύη της Θράκης και τέλος στην Λαζική,114 όπου και απέθανε ως ομολογητής. Το άρθρο λοιπόν διαπράττει ιστορικό σφάλμα και λέγει: Ο άγιος Μάξιμος, αφού εδιώχθη το 655, κατώρθωσε την σύγκληση των συνόδων του 641, 646 και 649! Κατά συνέπεια προκύπτει το προσφιλές στους Ζηλωτές συμπέρασμα: Πρώτα διακοπή επικοινωνίας και έπειτα συνοδική κρίση.





ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ



Ανακεφαλαιώνοντας αναφέρουμε ότι τόσο ο Ζηλωτισμός όσο και ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός αποτελούν δύο μεγάλες εκκλησιολογικές παρεκκλίσεις, οι οποίες επέφεραν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Ευχόμεθα ο Θεάνθρωπος Ιησούς να προστατεύση την Εκκλησία Του από τα δύο αυτά άκρα και να σκορπίση δαψιλώς τον φωτισμό Του, «ίνα το αυτό λέγωμεν πάντες, και μη η εν ημίν σχίσματα».115



ΠΗΓΕΣ

39 Ενθ ανωτ. παρ. 216.

40 Φωνή εξ αγίου Όρους, ήτοι: Απάντησις εις "Ημερολογιακών κατηγοριών έλεγχος", Αγ. Όρος 1981, σ. 16.

41 Α΄ κανών της εν Αντιοχεία συνόδου, α.α.137, 1276α-1277α.

42 Αγίου Συμεών νέου Θεολόγου, Κατήχηση λβ΄.

43 Μέγα Βασιλείου, Κανονική επιστολή α΄ (ρπη΄), κεφ. α΄, α.α.32 665α.

44 Β. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1970, παρ. κβ΄, σ. 343-344.

45 Περί εκκλησιαστικής κοινωνίας και μνημοσύνου και του σχετικού αυτοίς ιε΄ ιερού κανόνος της Α΄ και Β΄ αγίας συνόδου, άγιον Όρος 1993, σ. 62.

46 Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου και Καθολικής Εκκλησίας, GRAZ 1968, τομ. β΄, σ. 1024 (1104).

47 Αγίου Κυρίλλου, Επιστολή ο΄, α.α.77, 341α.

48 Επιστολή οβ΄, α.α.77, 345α.

49 Ενθ ανωτ. α.α.77, 345α.

50 Ενθ ανωτ. α.α.77, 344α.

51 Επιστολή μθ΄, βιβλίο α΄, α.α.99, 1085α.

52 Οσίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, Αθήναι 1970, σ. 305.

53 Επιστολή μ΄, βιβλίο α΄, α.α.99, 1052α.

54 Αγίου Φωτίου, Επιστολή β΄, βιβλίο α΄, α.α.102, 605α.

55 Αγίου Φωτίου, Επιστολή ιγ΄, βιβλίο α΄, α.α.102, 724-725.

56 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 112,1.

57 Ενθ ανωτ. παρ. 136,1.

58 Σαθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, Βενετία 1873, τομ. β΄, σ. πε΄.

59 Β. Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. κγ΄, σ. 384, Β. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1994, τομ. β΄, σ. 588.

60 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 146, 4.

61 Ενθ ανωτ. παρ. 149, 2.

62 Τα ευρεθέντα, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 400.

63 Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. 51, 52.

64 Ευαγγελική Σάλπιγξ, εν Αθήναις 1867, σ. 327.

65 Θεοδωρήτου μοναχού, Η ευχαριστιακή συμμετοχή εν αγίω Όρει, 1972, σ. 35-37.

66 Ενθ ανωτ.

67 Οσίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια, εν Χίω 1887, σ. 377.

68 Πηδάλιον, Αθήναι 1970, σημείωση στον μστ΄ Αποστολικόν, σ. 56.

69 Ενθ ανωτ. σ. ιβ΄.

70 Ενθ ανωτ. σ. 719.

71 Ενθ ανωτ. ερμηνεία του κβ΄ της ΣΤ΄, σ. 238.

72 Ενθ ανωτ. σημείωση 6, σ. 696.

73 Ενθ ανωτ. σημείωση στον ρκδ΄ της εν Καρθαγένη, σ. 527.

74 Ενθ ανωτ. σημείωση στον μστ΄ Αποστολικόν, σ. 53.

75 Περί της συνεχούς μεταλήψεως, Βόλος 1961, μέρος Γ΄, ένστασις, ιβ΄, σ. 117.

76 Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, Τα σωζόμενα εκκλησιαστικά συγγράμματα, Αθήναι αωξδ, τομ. β΄, σ. 246.

77 Ορθοδόξος Τυπος, φύλλα 1331-1334.

78 Ορθόδοξη Μαρτυρία, τεύχος 101, σ. 44.

79 Παρακαταθήκη, τεύχος 3, σ. 12-13.

80 Στύλος Ορθοδοξίας, τεύχος 2, σ. 15.

81 Εφ. γ΄, 9.

82 Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, τεύχος 1, σ. 15.

83 Η φωνή της Ορθοδοξίας, φύλλο 880. σ. 10.

84 Εκκλησιαστική παράδοσις, φύλλο 104, σ. 39.

85 Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, τεύχος 1, σ. 24.

86 Κήρυξ γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 214, σ. 264-265.

87 Σ. Καραμήτσου, Αι χειροτονίαι των Γ.Ο.Χ. από κανονικής επόψεως, Αθηναι 1997, σ. 19.

88 Επιστολή συνοδική, α.α.87,3, 3148α.

89 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 74,1.

90 Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. ιδ΄, σ. 242.

91 α.α.91, 332α-333α.

92 Ενθ ανωτ.

93 Όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του άγιος Συμεών ο Μεταφραστής, άγιος Νικόδημος, Αγάπιος, Βίος και άθλησις του οσίου Μαξίμου, α.α.90, 68-110.

94 Βίος και άθλησις του οσίου Μαξίμου, α.α.90, 73α-76α.

95 Διάλογος περί των εκκλησιαστικών δογμάτων, α.α.91, 333α.

96 Θρησκευτική και ηθική εγκυκλοπαιδεία, τομ. 11, σ. 103.

97 Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Θεσσαλονίκη 1992, τομ. ε΄, σ. 260.

98 Ένθ ανωτ. σ. 268.

99 Φ. Βαφείδου, ένθ ανωτ. παρ. 74,2.

100 Διάλογος περί των εκκλησιαστικών δογμάτων, α.α.91, 333α.

101 Θρησκευτική και ηθική εγκυκλοπαίδεια, τομ. 11, σ. 103.

102 Διάλογος περί των εκκλησιαστικών δογμάτων, α.α.91, 333α.

103 Δοσιθέου, ένθ ανωτ. βιβ. στ΄, κεφ. στ΄, παρ. δ΄.

104 Στεφανίδου, ένθ ανωτ. παρ. ιδ΄, σ. 244.

105 Αγίου Μαξίμου, επιστολή ιθ΄, α.α.91, 592.

106 Ενθ ανωτ.

107 Επιστολή συνοδική, α.α.87,3, 3148α.

108 Ενθ. ανωτ. α.α.87,3, 3200α.

109 Θεοδωρήτου μοναχού, Ορθοδοξία και αίρεσις, Αθήναι 1982, σ. 63.

110 Δοσιθέου, ένθ ανωτ. βιβ. στ΄, κεφ. ζ΄, παρ. θ΄.

111 Κυριακού, Εκκλησιαστική Ιστορία, παρ. 101.

112 Ενθ ανωτ.

113 Αγίου Μαξίμου, Εξήγησις της κινήσεως επί σεκρέτου, κεφ. α΄, α.α.90, 110α.

114 Αγίου Μαξίμου, Περί των πραχθέντων διαλεχθέντα, κεφ. λγ΄, α.α.90, 172α.

115 Α΄ Κορ. α΄, 10.

Καλέ μου Spartan,

Τα άρθρα που παρέθεσα σε αυτό το νήμα, θεωρώ οτι είναι χρησιμότατα, ξεκάθαρα εκκλησιαστικά και πολύ εύγλωτα διατυπωμένα.
Γιατί ενώ έχω πει οτι θέλω απλώς να παραθέτω κατά την γνώμη μου χρήσιμα άρθρα, δεν το σέβεσαι και προσπαθείς να με εμπλέξεις σε προσωπικές συζητήσεις, που ξέρουμε που οδηγούνε όταν βλέπουμε τα διάφορα φορουμς?

Πως είναι δυνατόν να αποκαλεί κάποιος τον εαυτό του Ορθόδοξο, εάν δεν αποδέχεται όλα όσα πρεσβεύει η ορθοδοξία αλλά μόνο όσα θέλει επιλεκτικά?

Φυσικά και αποδέχομαι όλα όσα πρεσβεύει η ορθοδοξία, χωρίς να προσθέτω ούτε να αφαιρώ ούτε μια κεραία από αυτά που παρέδοσαν οι πατέρες.

Φυσικά και ενστερνίζομαι τις καταδίκες (αναθέματα) κατά του νέου "καλενδαρίου" (ημερολογίου) αλλά και "πασχαλίου" από τους πατέρες της ορθοδοξίας. Εφόσον οι πατέρες της ορθοδοξίας καταδίκασαν το νέο ημερολόγιο με αναθέματα, εγώ γιατί να διδάξω διαφορετικά από όσα παρέλαβα?

Αναθεματίζω όσους αναθεματίζουν οι πατέρες της ορθοδοξίας την Κυριακή της ορθοδοξίας ως οφείλω.

Δεν έχω καμία εκκλησιαστική κοινωνία με ακοινώνητους αλλά ούτε και με αυτούς που έχουν κοινωνία εν γνώση με ακοινώνητους, διότι αυτό είναι το σωστό να πράξω και διότι έχω για παράδειγμά μου τους αγίους της ορθοδοξίας.

Μπορεί να μου καταλογίσει κανείς οτι με βάση την ορθοδοξία, τις οικουμενικές συνόδους τους κανόνες και τους αγίους, κάνω κάτι λάθος? Όχι βέβαια.

Όσα η ορθοδοξία τα αποδέχεται τα αποδέχομαι και εγώ.
Όσα η ορθοδοξία τα απορίπτει, τα απορρίπτω και εγώ.

Να, σου κάνω και Ορθόδοξη ομολογία πίστεως γραπτή αν θέλεις να την έχεις.

"Ει τις πάσαν εκκλησιαστικήν παράδοσιν έγγραφον ή άγγραφον αθετεί, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα.
Ημείς τηρούμεν και κρατούμεν τα δόγματα και τας παραδόσεις της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, τους δε νεωτερίζοντας καινοτόμους, και πάσαν αίρεσιν, αναθεματίζομεν."

Ποιός άραγε θα μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του ορθόδοξο και να μην αποδέχεται το παραπάνω?