Τί είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος πρώτο.)


Αποστολική Διαδοχή.

«Ας μας δείξουν την αρχή των εκκλησιών τους, ας ξεδιπλώσουν μπροστά μας τους καταλόγους των επισκόπων που ακολουθούν διαδοχικά από την αρχή, ώστε ο πρώτος τους επίσκοπος θα έχει ως προστάτη και προκάτοχο του κάποιον από τους Αποστόλους ή τους αποστολικούς άνδρες, οι οποίοι συνδέονται σταθερά με τους Αποστόλους. Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο οι αποστολικές Εκκλησίες μεταβιβάζουν τους επισκοπικούς καταλόγους τους». (Τερτυλλιανός, De praescriptione haereticorum).

Α) Τι είναι η Αποστολική Διαδοχή.

Ο Χριστός έκλεξε και απέστειλε τους αποστόλους. Εκείνοι αργότερα μετέδωσαν την χάρη αναφορικά με την διαχείριση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, όπως για παράδειγμα την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, το βάπτισμα, το κήρυγμα και, σε άλλους πιστούς δια της επιθέσεως των χειρών τους. Αυτά φαίνονται καθαρά στις ποιμαντικές επιστολές του απ Παύλου (Α, Β Τιμοθέου, και προς Τίτον).

Ενδεικτικά χωρία:

«Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου...» (Α' Τιμοθέου, δ 14). «δι΄ ην αιτίαν αναμιμνήσκω σε αναζωπυρείν το χάρισμα του θεού ο εστιν εν σοι διά της επιθέσεως των χειρών μου» (Β Τιμοθέου, α 6). «τούτου χάριν κατέλιπόν σε εν Κρήτη ίνα τα λείποντα επιδιορθώση και καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους ως εγώ σοι διεταξάμην» (Τίτος, α 5). «χειροτονήσαντες αυτοίς πρεσβυτέρους κατ' εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθεντο αυτούς τω Κυρίω, εις όν πεπιστεύκασι» (Πράξεις, ιδ 23).

Οι πρεσβύτεροι τίθενται διαχειριστές των πραγμάτων της Εκκλησίας με χειροτονία που είναι επίθεση χειρών (πράξη τελετουργική) και συνοδεύεται με νηστεία και προσευχή για αφιέρωση!

Εκείνοι μετέδωσαν την ίδια ευλογία σε άλλους και εκείνοι σε άλλους, δημιουργώντας μια αδιάσπαστη αλυσίδα και σειρά αλληλοδιαδόχων. Η Αποστολική Διαδοχή βρίσκεται και τους τρεις βαθμούς της ειδικής ιεροσύνης. Η διαδοχή φανερώνει την ιστορική συνέχεια της εκκλησίας από τους αποστόλους, και αποδεικνύεται με τους σωζόμενους επισκοπικούς καταλόγους.

Δεν είναι διαδοχή του Ααρών στην ειδική ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης, διότι εκείνη η ιεροσύνη καταργήθηκε. Δεν είναι ούτε διαδοχή του Χριστού,

διότι ο Χριστός έχει αμετάθετη την ιεροσύνη η οποία προτυπώνεται από την ιεροσύνη του Μελχισεδέκ (ψαλμός ρι 4). «ὤμοσεν κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται Σὺ εἶ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδεκ». Είναι αντιπροσώπευση. Όπως ένας βασιλιάς έχει πρεσβευτές του και αντιπροσώπους του σε διάφορα μέρη. Το ίδιο συμβαίνει και με το «Διδάσκαλος». Ενώ διδάσκαλος είναι μόνο ο Χριστός, («εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός·» Ματθαίος κγ, ο ίδιος έδωσε αντιπροσώπους διδασκάλους («καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους» Εφεσίους δ 11).

Ο πρώτος που μίλησε για Αποστολική Διαδοχή, είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Εκείνος, σύστησε την Εκκλησία Του, της έδωσε επαγγελίες ότι οι Πύλες του Άδη ποτέ δεν θα την νικούσαν (Ματθαίος, ιστ' 18) και της υποσχέθηκε ότι θα είναι μαζί της δια του Αγίου Πνεύματος όλες τις ημέρες από το 33 μ.Χ μέχρι την συντέλεια (Ματθαίος κη 20), οδηγώντας την ‘’εις πάσαν την αλήθεια» (Ιωάννης ιστ 13), χωρίς αυτή να διασπαστεί ή να αποστατήσει.

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr







Τι είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος δεύτερο.)
Β) Ανάξιοι λειτουργοί στην Αποστολική Διαδοχή.

Ο Επίσκοπος πρέπει να έχει ορθή πίστη, καθώς γράφει ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, «Ω Τιμόθεε την παρακαταθήκην φύλαξον, εκτρεπόμενος τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως, ήν τινες επαγγελλόμενοι περί την πίστιν ηστόχησαν» (Α Τιμοθέου, στ 20-21). Η αποστολική διαδοχή και η ορθή πίστη αλληλοστηρίζονται και αλληλοπροϋποθέτονται. Οι χειροτονίες των αναξίων λειτουργών, σε περίπτωση που δεν έχουν καθαιρεθεί, ισχύουν όπως και τα μυστήρια που τελούν. Απόδειξη, ο αρχιερέας Καιάφας ο οποίος είχε διαδοχή στην Ααρωνική ιεροσύνη και που πρωτοστάτησε στην δίκη κατά του Χριστού. Η Γραφή λέει ότι προφήτευσε μόνο και μόνο επειδή ήταν αρχιερέας, αν και ήταν αντίχριστος, «τοῦτο δὲ ἀφ' ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν» (Ιωάννης, ια 51).



Ο ιερός Χρυσόστομος, παρατηρεί σχετικά με τον Καϊάφα: «Βλέπεις πόση είναι η δύναμις της αρχιερατικής εξουσίας; Διότι, επειδή είχεν αξιωθεί της αρχιεροσύνης εν γένει, αν και ήτο ανάξιος αυτής, προεφήτευσε, χωρίς να γνωρίζει αυτά που έλεγεν, η χάρις εχρησιμοποίησεν μόνο το στόμα, χωρίς να εγγίσει την μιαράν καρδίαν» (Ομιλία 65, Εις το Κατά Ιωάννην). Σε άλλη ομιλία του πάλι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, αναφέρει ο ιερός πατέρας: «Και αυτά τα λέγω όχι επιδοκιμάζων εκείνους που ασκούν ανάξια την ιεροσύνην, αλλά και ευσπλαχνιζόμενος αυτούς πάρα πολύ και δακρύζων δι’ αυτούς, δεν λέγω όμως ότι είναι δίκαιον δι’ αυτό να κρίνωνται από τους αρχομένους και μάλιστα από τους πάρα πολύ αφελείς, διότι και αν ακόμη ο βίος αυτών είναι πάρα πολύ διεφθαρμένος, συ όμως έαν προσέχης τον εαυτόν σου, δεν θα ζημιωθής ως προς τίποτε σχετικά με εκείνα που παρεδόθησαν εις αυτόν από τον Θεόν, διότι, εάν έκαμε την όνον να ομιλήση και εχάρισε μέσω του μάντεως πνευματικάς ευλογίας και ενήργησε χάριν των Ιουδαίων που εξέκλινον με το ανόητον στόμα και την ακάθαρτον γλώσσαν του Βαλαάμ, πολύ περισσότερο δια σας που είσθε ευγνώμονες απέναντί του, και αν ακόμη οι ιερείς είναι πάρα πολύ φαύλοι, θα κάμη όλα εκείνα που θέλει και θα στείλει το Άγιον Πνεύμα διότι ούτε ο καθαρός προσελκύει το Πνεύμα εξ αιτίας της καθαρότητός του, αλλά η χάρις είναι εκείνη που επιτελεί το παν [...] Ο δε ιερεύς δανείζει την γλώσσαν του και δίδει το χέρι του, καθόσον δεν θα ήτο δίκαιον εξ αιτίας της κακίας του άλλου να παραβλάπτωνται εκείνοι που προσέρχονται με πίστιν εις τα σύμβολα της σωτηρίας μας» (Ομιλία 86).

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφέρει στο Πηδάλιο, «πάντες οι παρά Κανόνας και αναξίως χειροτονηθέντες, προ του να καθαιρεθούν υπό Συνόδου, αληθώς ιερείς εισίν. Επειδή καθώς λέγει ο θείος Χρυσόστομος,«Πάντας μεν ο Θεός ου χειροτονεί, δια πάντων δε αυτός ενεργεί, ει και αυτοί είεν ανάξιοι, δια το σωθήναι τον λαόν […] Επειδή και δι’ αναξίων η χάρις ενεργεί ου δι’ αυτούς, αλλά δια τους μέλλοντας ωφελήσθαι» […] Ο δε Συμεών ο Θεσσαλονίκης λέγει, «δια την χειροτονίαν ενεργεί η χάρις εις αυτούς, είτε αρχιερείς είναι, είτε ιερείς, δια την σωτηρίαν των προσερχομένων, και όσα μυστήρια εκτελέσουν, είναι τη αληθεία μυστήρια» (σελ. 135, υποσημ. 3).

Το μυστήριο δεν εξαρτάται από τον βίο του λειτουργού. Μόνο σε περίπτωση συνοδικής καθαίρεσης, τότε δεν ισχύει τίποτα. Και τούτο, διότι ο ίδιος ο Χριστός έδωσε την εξουσία του «δεσμείν και λύειν» στους αποστόλους και στους επισκόπους που τους διαδέχτηκαν δια της χειροτονίας. Η Γραφή αναφέρει: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ματθαίος, ιη 18).

Ο έγκυρος θεολόγος Π. Τρεμπέλας, αναφέρει στο υπόμνημά του το εξής σχόλιο για το χωρίο: «Η εκκλησία έχει την εξουσία του αφορισμού ή του αναθέματος, ο εστί χωρισμός από της κοινωνίας των Μυστηρίων και των πιστών, ένεκα βαρέων αμαρτημάτων ή αιρέσεως» (Υπόμνημα Εις το Κατά Ματθαίον, σελ. 336).

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ανδρούτσος στην Δογματική του, «[…] ο απεργαζόμενος τα μυστήρια δεν είναι ο ιερεύς αλλά ο ιδρυτής αυτών Ιησούς Χριστός, όστις παραμένει εν τω μυστικώ Αυτού σώματι, τη Εκκλησία, ακριβώς καθόσον ενεργεί την απολυτρωτικήν αυτού δύναμιν […]», και συνεχίζει, «[…] εν τη πράξει της Εκκλησίας απεδοκιμάσθη πάντοτε η εξάρτησις της μυστηριακής πράξεως εκ της προσωπικής πίστεως και εκ της αγιότητος του τελούντος ιερέως […]» (σελ. 301).

Η αποστολική διαδοχή έχει, βέβαια, πάντα νόημα εντός της Εκκλησίας, και όχι η προσωπική εγγύηση του επισκόπου ή του πρεσβυτέρου όταν εκείνος δεν συμβαδίζει με το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας. Για παράδειγμα, εάν κάποιος Επίσκοπος έπεφτε σε κακοδοξίες, το θέμα του θα το εξέταζε η Ιερά Σύνοδος, και αν έκρινε ότι όντως έπεσε από το αξίωμά του, θα θέτονταν εκτός Σώματος και δεν θα είχε ισχύ η διαδοχή του.

«Η αδιάκοπη αποστολική διαδοχή των επισκόπων δήλωνε βεβαίως όχι την προσωπική κατά κάποιο τρόπο εγγύηση για την μεταβίβαση ανόθευτης της αποστολικής παραδόσεως, αφού στην περίπτωση αυτή η αποστολική διαδοχή θα εννοείτο ως μια αδιάκοπη διαδοχή χειροτονούντων επισκόπων. Αντιθέτως κατενοείτο ως διασφάλιση από τους επισκόπους της αυθεντικής αποστολικής παραδόσεως στην συνέχεια της λειτουργίας του όλου σώματος της τοπικής Εκκλησίας όχι όμως και χωρίς αυτό. Φορέας της αποστολικής διαδοχής είναι το όλο σώμα της τοπικής Εκκλησίας σε ενότητα με τον Επίσκοπο, όπως και ο Επίσκοπος είναι φορέας της αποστολικής διαδοχής σε άρρηκτη ενότητα με την τοπική του Εκκλησία, για αυτό και έχουμε αδιάκοπη αποστολική διαδοχή επισκόπων στην ίδια Εκκλησία, η οποία βιώνει ως σώμα την αποστολική παράδοση και την διαφυλάσσει σε άρρηκτη πάντοτε ενότητα με την ορατή της κεφαλή, τον Επίσκοπο». (Εκκλ. Ιστορία Βλ. Φειδά, Α τόμος, σελ. 183-184).

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr









Τι είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος τρίτο)
Γ) Η Αποστολική Διαδοχή, κριτήριο διαχωρισμού Εκκλησίας και αιρέσεως.

Ανάμεσα στα μέτρα που πήρε η Εκκλησία για να προστατεύσει το ποίμνιο από τα ποικίλα Γνωστικά κινήματα και τις υπόλοιπες αιρέσεις και ψευτοδιδασκαλίες κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ήταν (και) το κριτήριο της Αποστολικής Διαδοχής.

α) Παραθέτουμε από τον καθηγητή Βλ. Φειδά: «Το γεγονός ότι ο φιλοσοφικόθρησκευτικός συγκρητισμός των συροαιγυπτιακών γνωστικών συστημάτων δεν περιορίστηκε μόνο στο θεωρητικό πεδίο, αλλά αναπτύχθηκε και σε οργανωμένες κοινότητες με ιδιαίτερη ιεραρχία, λατρεία, μυστηριακές πράξεις, τελετές, μουσική, άσμα, ποίηση, σκηνική τέχνη κα, κατέστησε επιτακτική την ανάγκη οργανώσεως της άμυνας της Καθολικής Εκκλησίας εναντίον της επικίνδυνης αυτής απειλής. Πέρα από την ενίσχυση των εκκλησιολογικών δομών ή των θεολογικών κριτηρίων, η αποστολική διαδοχή, τα βαπτιστήρια σύμβολα και ο κανόνας της Αγίας Γραφής αναφέρονται κυρίως στην πληρέστερη οργάνωση της αυθεντικής ενότητας όχι μόνο κάθε τοπικής εκκλησίας, αλλά και της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας». (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά τόμος, σελ. 224-225).

Τα ίδια αναφέρει και σε άλλο σημείο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, γενικότερα για τις αιρέσεις. «Η λειτουργία του συνοδικού συστήματος είτε για τη χειροτονία επισκόπου ή και για την αντιμετώπιση σοβαρών εκκλησιαστικών ζητημάτων ευνόησε και την προβολή της ιδιαίτερης αυθεντίας ορισμένων τοπικών εκκλησιών ως προς τη γνησιότητα της αποστολικής παραδόσεως, η οποία είχε διαφυλαχθεί από αυτές. Αυτό ήταν ευνόητο, αφού οι αιρετικοί νόθευαν την αποστολική παράδοση. Ορισμένες τοπικές εκκλησίες μπορούσαν ευχερώς να αποδείξουν τη νοθεία αυτή τόσο με την αντιπαράθεση των γραπτών μνημείων, τα οποία εφυλάσσοντο από αυτές, όσο και με την απόδειξη της γνησιότητας της βιουμένης σε αυτές παραδόσεως δια της αναγωγής της αποστολικής διαδοχής μέχρι τους αποστολικούς χρόνους. Πράγματι, ήδη κατά τον Β αιώνα αναγνωρίζονταν μια σαφής προτίμηση της μαρτυρίας ορισμένων εκκλησιών ως προς την αυθεντικότητα της αποστολικής παραδόσεως. Η μαρτυρία τους είχε ιδιάζουσα σημασία για την αναίρεση της αιρετικής πλάνης, λόγω και των αποδεδειγμένων με την αδιάκοπη αποστολική διαδοχή αποστολικών καταβολών των εκκλησιών αυτών» (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά τόμος, σελ. 194-195).

β) Ο Ηγήσιππος (περίπου το 180 μ Χ), ως επιχείρημα για την διάκριση των αιρέσεων από την Εκκλησία του Χριστού, έκρινε απαραίτητη την Αποστολική Διαδοχή. Για αυτό το λόγο έγραψε 5 Υπομνήματα, τα οποία δυστυχώς δεν διασώθηκαν. Ότι γνωρίζουμε, είναι από διάφορα παραθέματα του ιστορικού Ευσεβίου (275- 339 μ Χ). Ο καθηγητής πατρολογίας Δ. Μπαλάνος αναφέρει σχετικά, «Περί του Ηγήσιππου έχομεν πληροφορίας τινάς, ιδίως εκ του Ευσεβίου. Κατά τούτον, ο Ηγήσιππος, ζήσας επι της πρώτης των αποστόλων διαδοχής, κατήγετο εξ Ανατολής, πιθανώς εκ Παλαιστίνης, και γνώριζεν την Αραμαικήν. Επί πάπα Ανικήτου (155-166) διελθών εκ Κορίνθου, ένθα παρέμεινεν ημέρας ικανάς, ήλθεν εις Ρώμην, επανελθών δ’ ειςτην πατρίδα του, έγραψε, περί το 180, τα Υπομνήματα, εκ πέντε βιβλίων. Το έργον τούτο, απολογητικού περιεχομένου, εζήτει να καταδείξει επι τη βάση ιστορικού υλικού καιεπισκοπικών καταλόγων, εναντίον των αιρετικών ισχυρισμών, ότι η αληθής παράδοσις ευρίσκεται μόνον εν τη Εκκλησία, διατηρηθείσα δια της συνεχούς και αδιακόπου διαδοχής του επισκοπικού αξιώματος μέχρι των αποστόλων (την απλανή παράδοσιν του αποστολικού κήρύγματος). (ΒΕΠΕΣ, τόμος 5, σελίδα 81).

Από την νεότερη πατρολογία του Στ. Παπαδόπουλου, Α' Τόμος, σελίδα 284- 286: «[…] έργο του έκανε την κατάδειξη και υποστήριξη της ορθοδόξου Παραδόσεως. Συνειδητοποίησε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Εκκλησία από τη σύγχυση, την οποία δημιουργούσαν οι αιρέσεις και προπαντός ο Γνωστικισμός εκείνος που εμφανίζονταν ως ανώτερος χριστιανισμός […] Χωρίς να είναι μεγάλος θεολόγος, διέκρινε ότι ένας τρόπος καταπολεμήσεως του χριστιανίζοντος γνωστικισμού ήταν η ανάδειξη σε κριτήριο της συνεχούς αποστολικής διαδοχής, η οποία υπήρχε στις τοπικές Εκκλησίες κι έλειπε από το γνωστικισμό. Παρουσιάζοντας δηλαδή ιστορικά τη διαδοχή επισκόπων στις Εκκλησίες, δημιούργησε το σημαντικό για την εποχή του επιχείρημα, ότι σε όποια Εκκλησία διαπιστώνεται διαδοχή έχουμε και απλανή, αδιάφθορη, την αποστολική Παράδοση […] Τα Υπομνήματα έχουν χαθεί, αλλά ο Ευσέβιος, που είναι και η κύρια πηγή του Ηγήσιππου, διέσωσε μερικά μόνο αποσπάσματα, που δίνουν μόνο αμυδρή εικόνα του έργου […] Η ιδιαίτερη συμβολή και σημασία του Ηγήσιππου βρίσκεται στην προβολή της ιστορικής παραδόσεως ως επιχειρήματος κατά των αιρετικών και γνωστικών. Στο επιχείρημα τούτο δίνει ο Ειρηναίος θαυμαστό θεολογικό βάθος». (Α Τόμος, σελ. 284-285).

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τον Ηγήσιππο που μας διασώζει ο Ευσέβιος, αφού αναφέρει ορισμένους αιρεσιάρχες της εποχής του που δεν είχαν αποστολική διαδοχή και τους οποίους διαχωρίζει από το σώμα της Εκκλησίας, γράφει, «…έκαστος (από αυτούς) ιδίως και ετέρως ιδίαν δόξαν (πίστη) παρεισήγαγεν. Από τούτων ψευδόχριστοι, ψευδοπροφήται, ψευδαπόστολοι, οίτινες εμέρισαν την ένωσιν της Εκκλησίας φθοριμαίοις λόγοις κατά Θεού και κατά Χριστού αυτού». (Ευσέβιος, Εκκλ. Ιστορία IV 22, 2-6).

γ) Ο άγιος Ειρηναίος, που έγινε γνωστός για τα αντιαιρετικά του έργα, κινείται στα ίδια πλαίσια με τον Ηγήσιππο από τον οποίο αντλεί υλικό. Στο τρίτο βιβλίο του «Εναντίων της Ψευδωνύμου Γνώσεως», αφού αναφέρει πρόσωπα που είχαν διαδοχή αποστολική, γράφει, «Τη αυτή τάξει και τη αυτή διαδοχή ητε από των αποστόλων εν τη Εκκλησία παραδοσι και το της αληθείας κήρυγμα κατήντηκεν εις ημάς». (ΒΕΠΕΣ 5, 143).

Ο καθηγητής θεολογίας Γ. Φλορόφσκι (1893- 1979), στο βιβλίο του «Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις», αναφέρει για τον άγιο Ειρηναίο, «Ο Ειρηναίος αποκηρύσσων την από τους Γνωστικούς κακήν χρήσιν της Γραφής εχρησιμοποιούσε μίαν γραφικώτατην παρομοίωσιν. Ένας επιδέξιος καλλιτέχνης εζωγράφησεν ωραίαν εικόνα βασιλέως αποτελούμενη από πολλούς πολυτίμους λίθους. Κάποιος άλλος διαλύει το μωσαϊκόν τούτο και συνθέτει με τους λίθους σχέδιον διάφορον, που παριστά εικόνα σκύλου ή αλώπεκος. Εν συνεχεία ισχυρίζεται ότι αυτό ήταν η αρχική εικών, του πρώτου καλλιτέχνου, με το πρόσχημα ότι αι ψηφίδες ήσαν αυθεντικαί. Το αρχικόν όμως σχέδιον είχε καταστραφή. Αυτό ακριβώς κάνουν οι αιρετικοί με την Αγίαν Γραφήν. Αγνοούν και διασπούν την σειράν και τον σύνδεσμον της Αγ. Γραφής, λύοντες τα μέλη της αληθείας. Ρήματα, λέξεις, παραβολαί, είναιπράγματι γνήσια, αλλά η υπόθεσις είναι αυθαίρετος και ψευδής (Κατά Αιρέσεων 1.8.1) […] Η αγαπημένη φράσις του Ειρηναίου ήταν ο «κανών της αληθείας». Αυτός βεβαίως ο κανών δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μαρτυρία και το κήρυγμα των Αποστόλων, που ήταν αποτεθειμένη εις την Εκκλησίαν και εμπεπιστευμένην εις αυτήν από τους Αποστόλους. Αυτό εφυλάχθη πιστώς και μετεβιβάσθη με πλήρη ομοφωνίαν απανταχού δια της διαδοχής των διαπιστευμένων ποιμένων «Εκείνοι που με τηνεπισκοπικήν διαδοχήν έχουν δεχθή το βέβαιον χάρισμα της αληθείας»[…]». (σελ. 105-107, μετάφραση Δ. Τσάμη).

Ο καθηγητής Στ. Παπαδόπουλος, αναφέρει, «Η θεολογία της Παραδόσεως είχε αφορμή τη διάθεση (και πράξη) των Γνωστικών και των αιρετικών να υποτιμούν και να αγνοούν την ιστορικότητα του Χριστού και της αποστολικής παραδόσεως, κάτι που τους παρείχε την άνεση να δημιουργούν δικές τους παραδόσεις». (σελ. 299). Αυτήν την θεολογία ανέπτυξε στα αντιαιρετικά του έργα ο άγιος Ειρηναίος για να αντικρούσει τους αιρετικούς της εποχής του. Πρόβαλε την Αποστολική Παράδοση μέσα από την Αποστολική Διαδοχή. Στην σελίδα 300 αναφέρεται, «Υπογραμμίζοντας το τελευταίο τούτο, έχει ο Ειρηναίος τον ιστορικό κρίκο μεταξύ Χριστού και μεταποστολικής εκκλησιαστικής Παραδόσεως. Έχει δηλαδή τη δυνατότητα να υποδείξει τις πηγές της παραδόσεως και τη γνησιότητα της δια της κατονομάσεως των προσώπων, που διαδοχικά παραλάμβαναν και παρέδιδαν τη διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων. Έτσι δημιουργείται το επιχείρημα της ιστορικής παραδόσεως, την οποία μπορεί κανείς να ελέγξει και να αποδείξει ιστορικά». Και προσθέτει ο καθηγητής Παπαδόπουλος, «Ο Ειρηναίος δε θεωρεί τη Γραφή κάτι ξεχωριστό από την Παράδοση, δεν είναι μέγεθος ιδιαίτερο, αλλά όψη, στοιχείο, πλευρά διακεκριμένη (όχι χωρισμένη) στο πλαίσιο της όλης Παραδόσεως, την οποία χαρακτηρίζει στο σύνολό της ‘κανόνα της αλήθειας’, και θεωρεί ''ακλινή'' και ''βεβαία'', όρο, κριτήριο, και πλαίσιο ζωής του πιστού. Οι ζωντανοί φορείς της Παραδόσεως έχουν στον Ειρηναίο μεγαλύτερη σημασία από τα κείμενα της ΚΔ, κάτι που ισχύει απόλυτα και για τον Ιγνάτιο. Οι φορείς αυτοί ονομάζονται «επίσκοποι» ή «πρεσβύτεροι». (σελ. 300).

Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, επίσης γνωστός για τα αντιαιρετικά του έργα, συνδέει την αρχιερατεία με την αποστολική διαδοχή και την μετάδοση της χάρης του Αγίου Πνεύματος. «το εν τη Εκκλησία παραδοθέν Άγιον Πνεύμα, ου τυχόντες πρότεροι οι απόστoλoι μετέδοσαν τοις ορθώς πεπιστευκόσιν ων ημείς διάδοχοι τυγχάνοντες της τε αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας και φρουροί της Εκκλησίας λελογισμένοι ουκ οφθαλμώ νυστάζoμεν ουδέ λόγον ορθόν σιωπώμεν» (Κατά Πασών αιρέσεων Έλεγχος, ΒΕΠΕΣ 5, σ. 199).

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr








Τι είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος τέταρτο.)
Δ) Αποστολική Διαδοχή, Παπικοί και Προτεσταντικές Ομολογίες.

Έχουν ουσιαστική αποστολική διαδοχή οι Παπικοί και οι Προτεσταντικές ομολογίες; Οι διάφορες σημερινές Προτεσταντικές ομολογίες έχουν τις ρίζες τους από την Διαμαρτύρηση τον 16ο αιώνα. Η Διαμαρτύρηση έγινε κατά των κακοδοξιών του Πάπα. Από εκεί αποσχίστηκαν. Οι Παπικοί διαχώρισαν τον εαυτό τους από την Μία Εκκλησία νωρίτερα, το 1054. Ο επίσκοπος Ρώμης είχε αποφασίσει αυθαίρετα, ανεξάρτητα από τους επισκόπους της Ανατολής, ότι θα έπρεπε να έχει υπεροχή έναντι όλων των άλλων επισκόπων. Μονομερώς αποφάσισε, χωρίς την έγκριση Οικουμενικής Συνόδου, ότι αφού ο απόστολος Πέτρος ήταν πρώτος Επίσκοπος Ρώμης (αν και αυτό δεν είναι αποδεδειγμένο), έπρεπε ο ίδιος να έχει εξουσία επί όλων των άλλων επισκόπων. Επίσης, η Εκκλησία στην Δύση αποφάσισε να αλλοιώσει δόγμα πίστεως, το οποίο είναι διατυπωμένο και στο ''Κατά Ιωάννην'' Ευαγγέλιο, αλλά και στο σύμβολο της Πίστεως της Νικαίας, ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός. Οι δυτικοί πρόσθεσαν ''και εκ του Υιού'' (filioque), αυθαίρετα πάλι και χωρίς να έχει προηγηθεί Οικουμενική σύνοδος.

Ο καθηγητής Βλ. Φειδάς αναφέρει, «Η προέλευση της διδασκαλίας περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος όχι μόνο εκ του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού (filioque) συνδεόταν αναμφιβόλως με τις βησιγοτθικές αρειανικές ρίζες της φραγκικής θεολογίας» (Εκκλησιαστική Ιστορία, ΄Β τόμος, σελ. 96).

Έχουμε σαφέστατα νοθεία στον δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού, αφού υποβαθμίζεται το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος και παύει να είναι ισότιμο με τα άλλα δύο.

Άλλαξαν δόγμα πίστεως, επομένως έπεσαν σε αίρεση (και αργότερα σε περισσότερες), αποκόπηκαν από μόνοι τους από την Μια εκκλησία, και έχασαν την διαδοχή και την χάρη. Δεν φύλαξαν την καλή παρακαταθήκη.

Στην επιστολή του Μ. Βασιλείου προς τον Αμφιλόχιο «Περί του Αγίου Πνεύματος», υπάρχει ο πρώτος κανόνας του Μ. Βασιλείου που αναφέρει ανάμεσα στα άλλα, «Οι δε της Εκκλησίας αποστάντες, ουκ έτι έσχον την χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς, επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν. Οι μεν γαρ πρώτοι αναχωρήσαντες, παρά των Πατέρων έσχον τας χειροτονίας, και δια της επιθέσεως των χειρών αυτών, είχον το χάρισμα το πνευματικόν, οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος Αγίου ετέροις παρέχειν» (Πηδάλιο αγίου Νικοδήμου, σελ. 587).

Δηλαδή, όσοι αποσχίζονται από την εκκλησία παύουν να έχουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Επειδή διακόπτεται η ακολουθία (αποστολική διαδοχή), διακόπτεται και η μετάδοση της Χάριτος. Και συνεχίζει αναφέροντας ότι ενόσω ήσαν χειροτονημένοι, είχαν χάρισμα πνευματικό, αλλά αφού αποσχίστηκαν έγιναν λαϊκοί και έχασαν την εξουσία να βαπτίζουν, να χειροτονούν άλλους, και να μεταδίδουν σε άλλους την χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Και όπως σχολιάζει ο άγιος Νικόδημος, «όταν εν μέλος κοπή από το σώμα, νεκρούται παρευθεύς με το να μη μεταδίδεται πλέον εις αυτό ζωτική δύναμις, τουτοιοτρόπως και αυτοί αφού μια φοράν εσχίσθησαν από το σώμα της Εκκλησίας, ενεκρώθησαν παρευθύς, και την πνευματικήν χάριν και ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος έχασαν, μη μεταδιδομένης ταύτης εις αυτούς δια των αφών και συνδέσμων, ήτοι δια της κατά Πνεύμα ενώσεως» (Πηδάλιο, σελ. 589,σημείωση 1η).

Ο Μ. Αθανάσιος αναφέρει στον πρώτο λόγο του «Κατά Αρειανούς» σχετικά: «[…] πως ανήκουν εις την καθολικήν Εκκλησίαν αυτοί που απετίναξαν την αποστολικήν πίστιν και επενόησαν καινούρια κακά [...] ;».

Επομένως, όποιος αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας, χάνει την χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο ίδιος, αλλά και ως προς το να την μεταδίδει δια της χειροτονίας. Ούτε οι Παπικοί έχουν την χάρη της αποστολικής διαδοχής, ούτε οι Προτεστάντες που προέκυψαν από αυτούς.

Επίλογος.

Έχοντας δει την σημασία της Αποστολικής διαδοχής ως μέσο κριτηρίου για το ποιός είναι αιρετικός και ποιός όχι, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον ορισμό που δίνει ο άγιος Ιγνάτιος για το τι είναι Εκκλησία, αρχές του δευτέρου αιώνα.

«Ομοίως πάντες εντρεπέσθωσαν τους διακόνους ως Ιησούν Χριστόν, ως και τον Επίσκοπον, όντα τύπον του πατρός, τους δε πρεσβυτέρους ως συνέδριον Θεού και ως σύνδεσμον αποστόλων. Χωρίς δε τούτων Εκκλησία ου καλείται». (Προς Τραλλιανούς, 3).

Δηλαδή, οποιαδήποτε σύναξη που δεν έχει Επίσκοπο, πρεσβυτέρους, και διακόνους, δεν είναι Εκκλησία Χριστού. Και σαφώς, όπως δείξαμε παραπάνω, με αποστολική διαδοχή. Και φυσικά, ούτε η Θεία Ευχαριστία είναι «βεβαία» (έγκυρη) όταν γίνεται χωριστά από τον Επίσκοπο ή όποιον εκείνος έχει επιτρέψει να την τελεί, κατά τα λόγια του αγίου Ιγνατίου, «Μηδείς χωρίς Επισκόπου τι πρασσέτω των ανηκόντων εις την Εκκλησίαν. Εκείνη βεβαία ευχαριστεία ηγείσθω, η υπό τον Επίσκοπον ούσα, η ω αν αυτός επιτρέψει. Όπου αν φανεί ο Επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Χριστός Ιησούς, εκεί η καθολική Εκκλησία». (Προς Σμυρναίους)

Όποιος κάνει οτιδήποτε κρυφά από τον Επίσκοπο, λατρεύει τον διάβολο, ακόμα και αν ενεργεί στο «όνομα του Χριστού» (υποτίθεται).

«Ο τιμών Επίσκοπον υπό Θεού τετίμηται, ο λάθρα Επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω λατρεύει». (Προς Σμυρναίους 9).

______________________________________________________
Πηγές.

Αγία Γραφή
Άγιος Νικόδημος, Πηδάλιο, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, έκδοση δέκατη τρίτη, 2003

Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλ. συγγραφεών, τόμος 5, Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας, 1955

Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία τόμοι Α-Β, Εκδόσεις Διήγηση, Τρίτη έκδοση 2002

Γ. Φλορόφσκι, Αγία Γραφή- Εκκλησία-Παράδοσις, μετάφραση Δ. Τσάμης

Ι. Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ 14, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 2011

Μ. Αθανασίου έργα, ΕΠΕ 2, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 1974

Π. Παπαευαγγέλου, Αποστολικοί Πατέρες Άπαντα, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 1994 (γνήσιες επιστολές αγίου Ιγνατίου)

Π. Τρεμπέλας, Υπόμνημα εις το «Κατά Ματθαίον», Εκδόσεις αδελφότητας θεολόγων ο «Σωτήρ», έκτη έκδοση 2008

Σ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία τόμος Α, Εκδόσεις Παρουσία, 1997 Τρίτη έκδοση

Χ. Ανδρούτσος, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, 1907

Εργασία: Στέλιος Μπαφίτης

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr






Πηγή: Τί είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος πρώτο.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4889.html
Τι είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος δεύτερο.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/blog-post_6087.html
Τι είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος τρίτο)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/blog-post_3887.html
Τι είναι Αποστολική Διαδοχή; (Μέρος τέταρτο.)
http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/blog-post_9751.html

Canela έγραψε:Έχω διαβάσει την εγκύκλιο του 1920 και δεν την αποδέχομαι.
Την θεωρώ οτι δεν είναι ορθόδοξη και οτι είναι απογοητευτική τόσο στην θεωρητική έκφρασή της όσο και στην υλοποίησή της.
Μπορώ να σου πω οτι δεν αποδέχομαι τον οικουμενισμό (ούτε τον εν ελλάδα ούτε τον παγκόσμιο) και οτι αποδέχομαι τα όσα πρεσβέβει ο ομολογιτής της ορθοδοξίας αγιος Ματθαίος, διότι είναι ο μοναδικός που η εκκλησιολογία του είναι ξεκάθαρη και καθόλα ορθόδοξη.

Είναι σημαντικό να δούμε βεβαίως και θέματα που αφορούν την αποστολική διαδοχή.

Ναι, εντάξει. Οπότε έπεσα μέσα, είσαι "ΓΟΧ" της Ματθαιϊκής παράταξης. Πιστεύεις βεβαίως ότι βρίσκεσαι στη μοναδική αληθινή εκκλησία του Χριστού, αποδέχεσαι τον Ματθαίο ως Άγιο Πατέρα και βάλλεις εναντίον του Χρυσοστόμου και των Φλωρινικών (σίγουρα βάλλεις και κατά άλλων "ΓΟΧ" επίσης)

Ας παραθέσω λοιπόν κι εγώ κάποια στοιχεία τα οποία πιστεύω είναι επίσης σημαντικά:

Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης καί Ματθαίος Καρπαθάκης . Οί δίγλωσσοι αιρεσιάρχες τών « ΓΟΧ ». † Στῶμεν καλῶς † .
Τον πέρασε τον Βαρθολομαίο στα χρυσάφια!

Οί αιρεσιάρχες τών « ΓΟΧ », πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης καί Ματθαίος Καρπαθάκης αποτελούν δύο από τίς πιό υποκριτικές καί δίγλωσσες προσωπικότητες τής Εκκλησιαστικής ιστορίας .
Ο Χρυσόστομος Καβουρίδης , άν καί στίς μελέτες τού μάς ονόμαζε '' υποκείμενους στίς κατάρες καί τά αναθέματα τών Οικουμενικών Συνόδων '' , στήν εφημερίδα '' Βραδυνή '' τής 11-12-1950 είχε , παραδόξως , δηλώσει τα εξής :
« Αλλ΄ ότε είδομεν (το 1935) ότι το σχίσμα εδημιουργήθη υπό των Παλαιοημερολογιτών και άνευ ημών και ότι τούτο ελλείψει ποιμαντορικής εποπτείας και καθοδηγήσεως εξετρέπετο εις ακρότητας επί ζημία του κύρους της Εκκλησιας και του γοήτρου της Ιεραρχίας επεδύθημεν εις τον αγώνα ίνα προλάβωμεν περισσότερα έκτροπα»!
Στίς 3-11-1952 διαμαρτυρόμενος για τις διώξεις έναντι των Ζηλωτών έγραφε τα εξής: « Η Ιεραρχία της Εκκλησιας της Ελλαδος αντί δια μέσων διαφωτιστικών και ειρηνικών να πείση τούς από της Εκκλησιας αποσχισθέντας παλαιοημερολογίτας και εις τούς κόλπους αυτής να προσελκύση »!
Ιδού τά ντοκουμέντα ! Ο ίδιος ο Χρυσόστομος , θεωρούσε πώς , '' το σχίσμα εδημιουργήθη υπό των Παλαιοημερολογιτών '' καί χαρακτήριζε τούς ίδιους τούς « ΓΟΧ » , '' από της Εκκλησιας αποσχισθέντας παλαιοημερολογίτας '' ! Ύστερα διαμαρτύρονται πού τούς αποκαλούμε σχισματικούς καί αιρετικούς ! Επιπλέον , βλέπουμε τόν ίδιο τόν αρχηγό τούς , νά τούς αποκαλεί αποκλειστικά μέ τό όνομα '' Παλαιοημερολογίτες ''! Γιά ποιόν λόγο λοιπόν αντιδρούν καί διαμαρτύρονται όταν τούς επαναλαμβάνουμε τήν ονοματοδοσία τού αιρεσιάρχη τούς ;
Εκτός όλων αυτών , άλλα έλεγε ο Χρυσόστομος τό 1935 , όταν απεσχίσθη έκ τής Εκκλησίας , άλλα τό 1937 , όταν έγινε τό σχίσμα μεταξύ Φλωριναίων – Ματθαιικών καί άλλα έγραψε τό 1950 αμέσως μετά τόν θάνατο τού Ματθαίου Καρπαθάκη !!!
Τό 1935 , έγινε '' αρχιλύκος '' τών Παλαιοημερολογιτών , μέ τήν άποψη , πώς '' η εκκλησία τής Ελλάδος είναι σχισματική ''. Τό 1937 , άρχισε νά « μασάει » τήν θέση τού αυτή , υποστηρίζοντας πώς '' η εκκλησία τής Ελλάδος , κατέστη δυνάμει μόνον σχισματική καί όχι ενεργεία ''. Αυτό είχε , ώς αποτέλεσμα , τό νά δέχεται , παραδόξως τά Μυστήριά τής ώς έγκυρα , ανεξαρτήτως απ΄ τό ότι είχε εξέλθει οικειοθελώς εξ΄ αυτής !
Γιά τήν αλλαγή αυτή τής στάσης τού Χρυσοστόμου Καβουρίδη , ο Ματθαίος Καρπαθάκης πού ανυποχώρητα θεωρούσε τήν Εκκλησία μάς σχισματική καί στερημένη τής Θείας Χάριτος , τόν απεκήρυξε ώς αιρετικό , δημιουργώντας μία δεύτερη παλαιοημερολογίτικη παράταξη . Βέβαια , ώς καλός « ζηλωτής » , είχε φροντίσει πρώτα νά αποσπάσει από τούς , κατά τήν άποψή τού , αιρετικούς , τήν ψευτο χειροτονία τού σέ τιτουλάριο
« Επίσκοπο »... .
Αυτήν τήν υποκριτική τακτική , τήν επανέλαβαν οί Ματθαιικοί τό 1971 , όταν , αφού πήραν « χειροτονίες » από τούς Ρώσσους τής Διασποράς , κατόπιν θυμήθηκαν... ώς καλοί « ζηλωτές », πώς οί Ρώσσοι είχαν πλήρη κοινωνία μέ όλα τά Πατριαρχεία πλήν τής Μόσχας καί φυσικά δέχονταν τά Μυστήριά μάς ώς έγκυρα καί μέ περισσή υποκρισία , τούς αποκήρυξαν καί αυτούς ώς αιρετικούς !
Γεννιέται όμως τό εξής αναπάντητο ερώτημα . Ποιά Σύνοδος Επισκόπων « καθάρισε » τούς Ματθαιικούς « αρχιερείς » πού πήραν « χειροτονίες » από τούς « αιρετικούς »; Φυσικά καμία , εφ΄ όσον όλοι οί υπόλοιποι , είχαν έν τώ μεταξύ χειροθετηθεί , από τούς « μολυσμένους » εκείνους Ματθαιικούς « προδότες » !
Καί τά δύο αυτά γεγονότα , αποδεικνύουν εξίσου δίγλωσσο καί τόν Ματθαίο Καρπαθάκη καί τούς οπαδούς τού . Αλλά , ακόμα καί άν συμφωνούσε μέ τόν Χρυσόστομο , ο Ματθαίος δέν έπρεπε νά δεχθεί , όχι μόνο τήν « χειροτονία », αλλά ούτε κάν τήν κοινωνία μέ τούς τρείς « αρχιερείς » : πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη , πρώην Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομάτη καί πρώην Ζακύνθου Χρυσόστομο Δημητρίου , γιά τόν εξής σοβαρότατο λόγο .
Όταν ένας Επίσκοπος επιστρέφει από μία αιρετική ή σχισματική Εκκλησία , πρέπει απαραιτήτως νά δικαστεί από τήν Ιερά Σύνοδο τής Εκκλησίας στήν οποία ανοίκε πρίν τήν εγκαταλείψει καί άν κριθεί άξιος , τότε γίνεται δεκτός , στό αξίωμα πού θά αποφασίσει η Ιερά Σύνοδος . Οί τρείς « αρχιερείς » πού προσχώρησαν στούς Παλαιοημερολογίτες τό 1935 , κατά τό διάστημα μεταξύ 1924 καί 1935 , βρίσκονταν στήν « σχισματική » Εκκλησία μάς , κατά τήν πλάνη τού Ματθαίου ! Ξαναγεννιέται επομένως τό εξής αναπάντητο ερώτημα . Ποιά Σύνοδος Επισκόπων « καθάρισε » τούς τρείς « αρχιερείς » από τόν υποτιθέμενο μολυσμό ; Πώς καί από ποιόν έγιναν δεκτοί ; Σέ ποιούς Ιερούς κανόνες είδαν οί « ΓΟΧ » , σχισματικούς νά μπαινοβγαίνουν από τήν Εκκλησία , χωρίς νά δικάζονται από Ιερά Σύνοδο Επισκόπων ;
Βλέπουμε πάλι τό μέγεθος τής υποκρισίας τών ψευτουπερασπιστών τών ιερών κανόνων ! Η αλήθεια είναι πικρή , όμως εμείς θά τήν πούμε . Οί ασυνεπείς « ΓΟΧ » , δέν είχαν ούτε έναν Επίσκοπο καί τό τέλος τής ψευτοεκκλησίας τούς ήταν πλέον θέμα χρόνου , προκειμένου νά αποκτήσουν « αρχιερείς », ξέχασαν καί Ιερούς Κανόνες , ξέχασαν καί Ιερές Συνόδους , μέ άλλα λόγια ξέχασαν τήν Ορθοδοξία καί έγιναν οί Προτεστάντες τής Ελλάδος !
Τέλος , τό 1950 , αμέσως μετά τόν θάνατο τού αντιπάλου τού , Ματθαίου Καρπαθάκη , ο Χρυσόστομος υπέγραψε νέα « ομολογία » , στήν οποία έλεγε , ότι καί στήν αρχή . Πώς δηλαδή είμαστε σχισματικοί καί πώς οί έκ τής Εκκλησίας προσερχόμενοι στούς παλαιοημερολογίτες , χρίζουν αναμυρώσεως ! Αυτή η κατάπτιστη « ομολογία » , ήταν καί η τελευταία τού , αφού μετά από λίγο πέθανε χωρίς ποτέ νά τήν ανακαλέσει .
Από τίς πολλές « ομολογίες » τού Χρυσοστόμου , εξηγούνται καί οί τεράστιες εκκλησιολογικές διαφορές μεταξύ τών Χρυσοστομικών αιρέσεων . Κάθε παράταξη , υιοθετεί όποια από τίς ανωτέρω « ομολογίες » τήν βολεύει καί αναλόγως μεταχειρίζεται τούς , έκ τής Εκκλησίας , εκπεσώντες είς τά δίχτυα τής !
Στήν πραγματικότητα , η τελευταία , είναι καί η φαρμακερή θέση τού πλανεμένου ηγέτη τούς . Αυτήν τήν επίσημη θέση τού Χρυσοστόμου , οί Οικουμενιστές : Θεοδώρητος Μαύρος , Κυπριανός Φυλής ( Σύνοδος τών Ενισταμένων ) , Αλέξανδρος Καλόμοιρος κ.λ.π. προτεστάντες , κάνουν πώς δέν τήν βλέπουν... . Όλοι αυτοί οί « σούπερ ζηλωτές », δέχονται 13 Εκκλησίες μέ έγκυρα μυστήρια ( τίς 12 τών ΨΟΧ καί τήν Εκκλησία Τού Χριστού δηλαδή )!!! Κοντεύουν νά ξεπεράσουν καί τούς Οικουμενιστές στήν « αγαπολογία » ! Αυτοί οί σούπερ πλανεμένοι είναι πού βγάζουν τόνους βιβλία καί βίντεο , γιά νά καταπολεμήσουν τόν... Οικουμενισμό ! Τί υποκρισία !
Αυτά είναι ένα μόνο δείγμα τού υποκριτικού χαρακτήρος τών αιρεσιαρχών : Χρυσοστόμου Καβουρίδη καί Ματθαίου Καρπαθάκη .

Γιά περισσότερα , δείτε : Τά Σχίσματα τών Παλαιοημερολογιτών .
http://stwmenkalws.blogspot.gr/2012/06/blog-post_07.htm

Ημερολογιακό σχίσμα στην Ελλάδα:
συγκλονιστικές λεπτομέρειες από έναν άγιο!

Εν Πάρω 16-8-1979

Αγαπητέ μοι εν Κυρίω π. Θεόκλητε

Έλαβον την επιστολήν σας προ δύο μηνών. Οσάκις ελάμβανα την γραφίδα να σάς γράψω, ήρχοντο καθ΄ομάδας φιλόχριστοι ομογενείς ορθόδοξοι εκ των περάτων της γης προς εξομολόγησιν και επειδή εβιάζοντο να επιστρέψουν εις τας εστίας τους, δεν ηδυνήθην να σας γράψω.

Σήμερον εύρον ολίγην ευκαιρίαν και σάς απαντώ.

Ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, του οποίου μοί γράφετε ότι ανατυπώνετε το βιβλίον του «Ημερολογιακών κατηγοριών έλεγχος» (υποστηρίζει εις αυτό) ότι η διόρθωσις του ημερολογίου δεν ήτο έργον ιδικόν του (εφ' όσον δήθεν) εγένετο ομοφώνω γνώμη της ιεραρχίας, αλλά και αποδεικνύει ότι ο παλαιοημερολογιτισμός είναι μια καθαρά πλάνη.

Η καθαρά αλήθεια είναι ότι ο Παπαδόπουλος εις επιτροπήν τινά, ήτις συνήλθε κατά το έτος 1923 δια την διόρθωσιν του παλαιού ημερολογίου και διευθυντής της Rιζαρείου Σχολής τυγχάνων, εξέφρασε την γνώμην του, ότι επ΄ουδενί λόγω επιτρέπεται η διόρθωσις του Παλαιού ημερολογίου και η εισαγωγή του Νέου ημερολογίου εις την Εκκλησίαν, διότι θα κηρυχθή υπό των άλλων ομοδόξων και ορθοδόξων εκκλησιών ως σχισματική.

Την συνετήν, λογικήν και φρονίμην γνώμην του εδέχθησαν πάντα τα μέλη της επιτροπής και ωρίσθη υπό της Ιεράς Συνόδου, όπως η Πολιτεία δια τα μετά των ευρωπαϊκών και λοιπών εθνών συναλλαγάς και το εμπόριον ακολουθή το Νέον Ημερολόγιον, η δε Εκκλησία δια τας εορτάς το παλαιόν και ούτω επι τινα καιρόν επεκράτει ειρήνη και εις την πατρίδα και εις την Εκκλησίαν.

Αλλ' ότε μετά πάροδον ολίγων μηνών, ψήφω ουχί Θεού και λαού, αλλά ψήφω της τότε επαναστατικής Κυβερνήσεως Πλαστήρα-Γονατά, ανέβη (ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος) εις το αρχιερατικόν θρόνον Αθηνών, εισήγαγε το παπικόν ημερολόγιον τη διαταγή της κυβερνήσεως και τη συμβουλή του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, αρχιμασσώνου, καινοτόμου, νεωτεριστού, φέροντος τον ανώτατον 33ον βαθμόν της μασσωνίας και φρόνημα στερεόν έχοντος το «έντεινε, κατευοδού, βασίλευε και διαίρει» .

Κατ' αρχάς της εισαγωγής του αντικανονικώς, παρανόμως και απερισκέπτως (επιβληθέντος) Νέου Ημερολογίου εις την Εκκλησίαν δεν συνεφώνησαν, ως λέγει ο (αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος) Παπαδόπουλος, πάντες οι αρχιερείς, αντέστησαν οκτώ Αρχιερείς, αλλά φοβηθέντες μήπως χάσουν τους θρόνους των υπεχώρησαν, τινές δε υπεχώρησαν δια τας ακρότητας και τον φανατισμόν και τον αδιάκριτον ζήλον τινών παλαιοημερολογιτών αγιορειτών, οι οποίοι εξετράπησαν της ευθείας οδού, υπέπεσαν εις αιρέσεις, αναβαπτισμούς, αναμυρώσεις, κηρύττοντες και φρονούντες ότι τα μυστήρια άνευ του παλαιού ημερολογίου είναι άκυρα και ουχ υπάρχει σωτηρία εκτός του παλαιού ημερολογίου.

Επομένως το να λέγη ο Παπαδόπουλος ότι δεν ήτο έργον ιδικόν του και ότι εγένετο ομοφώνω γνώμη της Ιεραρχίας η εισαγωγή του Νέου Ημερολογίου, εφ΄όσον αυτός ο ίδιος το εισήγαγε, κατόπιν διαταγής της κυβερνήσεως, δεν λέγει την καθαράν αλήθειαν.

Ότε δε η επαναστατική κυβέρνησις παρητήθη και εγένοντο εκλογαί προς ανάδειξιν νέας κυβερνήσεως, ο Π. Τσαλδάρης , αρχηγός του Λαϊκού κόμματος εζήτησε από τους παλαιοημερολογίτας να τον ψηφίσουν και ως ανταπόδωμα της ψήφου των θα επανέφερεν εις την Εκκλησίαν το παλαιόν ημερολόγιον.

Μόλις ανέλαβε την εξουσίαν ο Π. Τσαλδάρης λαβόντες θάρρος τινές των φανατικών παλαιοημερολογιτών και πιστεύσαντες εις τας υποσχέσεις του, ότι θα επανέφερε το παλαιόν ημερολόγιον, έγραψαν απειλητικάς επιστολάς τω Χρυσοστόμω Παπαδοπούλω, ότι θα τον θανατώσουν εάν δεν επαναφέρη αμέσως το παλαιόν ημερολόγιον. Τας επιστολάς ταύτας μοί υπέδειξεν πρωίαν τινα , ότε τον επεσκέφθην.

Και συγκεκινημένος και κατετρομαγμένος μοί είπεν, μόλις με είδε «Να με σώσης! Συ θα με σώσης»

«Τι τρέχει μακαριώτατε;», τω είπον.

«Να» μού δείχνει κρατών μερικάς επιστολάς, «μού γράφουν οι παλαιοημερολογίται ότι θα με φονεύσουν.»

Τότε ενεθυμήθην ότι τω είχον γράψει δύο επιστολάς, μίαν πρίν να εισαγάγη το νέον παπικόν ημερολόγιον εις την ορθοδοξον ελλαδικήν εκκλησίαν, να μη τολμήση και το εισαγάγει και διαιρέσει την εκκλησίαν είς δύο διαμαχόμενα στρατόπεδα, να φροντίση μετά των άλλων αρχιερέων ως καλοί ποιμένες, να ειρηνεύσουν, να ενώσουν την πολιτείαν, η οποία είναι διηρημένη εις δύο κόμματα, Βασιλικούς και Βενιζελικούς, και να επιμένη εις την πρώτην του γνώμην, την οποίαν επήνεσαν και ησπάσθησαν πάντα τα μέλη τςη επιτροπής της περί διρθώσεως του Παλαιού Ημερολογίου το οποίον επί 1600 έτη σχεδόν ηκολούθει η Ορθόδοξος Εκκλησία και ουδεμίαν βλάβην έπαθε.

Την δευτέραν επιστολήν των έγραψα κατόπιν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου και τον παρεκάλουν να επαναφέρη το Παλαιόν Εορτολόγιον το οποίον οι 318 Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες, οι συγκροτήσαντες την πρώτην, Μεγάλην, Αγίαν Οικουμενικήν Σύνοδον εθέσπισαν να μένη αιώνιον και ασάλευτον, πάσαι δε οι Επτά Οικουμενικαι, ως και αι τοπικαί σύνοδοι εκύρωσαν και εφύλαξαν.

«Πρόσεχε» τω έγραφον, «Μακαριώτατε, να το επαναφέρετε, διότι παρανόμως, αντικανονικώς, και απερισκέπτως εισήχθη και διά τούτο ήρχισαν οι καρποί αυτού. Ο γαρ καρπός του Αγίου Πνεύματος, λέγει ο απόστολος Πάυλος, το στόμα του Χριστού, εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.

Ο δε καρπός του παπικού ημερολογίους εστί φθόνος, λύπη, θυμός, ύβρεις, διάιρεσις κλπ.

Σπεύσατε, Μακαριώτατε, να το επαναφέρετε διότι θα έλθει ώρα και θα κτυπήσετε την κεφαλήν σας»

«Ενθυμηθήτε Μακαριώτατε όταν σας έγραφα την επιστολήν εκείνην, σας είπον ότι θα κτυπήσετε μόνος σας την κεφαλήν σας! Και τότε ήρχισε με τας δύο του χείρας να κτυπά την κεφαλήν του και να λέγη: «Να μη το΄σωνα, να μη το 'σωνα !».

Ελυπήθην εκείνην την στιγμήν κατάκαρδα και του λέγω :

«Μη λυπήσθε Μακαριώτατε, θα διορθωθή η κατάστασις. Τι θέλεις από εμέ τον ελάχιστον; Εις τι δύναμαι να σάς βοηθήσω; »

«Πήγαινε», μοι λέγει, «εις τον πρόεδρον των παλαιοημερολογιτών και ειπέ αυτώ, τον παρακαλώ να υπάγη εις τον κ. Πρωθυπουργόν να τού ειπή να με διατάξη και αύριον να εισαγάγω εις την Εκκλησίαν το Παλαιόν Ημερολόγιον.»

«Μακαριώτατε », τω λέγω, «η Εκκλησία πρέπει να δίδη διαταγάς εις τους της Πολιτείας αρχηγούς, όχι να λαμβάνη, διότι πολλοί εξ' αυτών είναι μασσώνοι, άθεοι, άπιστοι»

Μοί απήντησεν: «Επειδή η τότε επαναστατική κυβέρνησις με διέταξε, πάλι η Κυβέρνησις πρέπει να με διατάξη»

«Μένε, Μακαριώτατε, ήσυχος», τω λέγω «και θα σου φέρω απάντησιν»

Ως να είχον πτερά, επέταξα, διότι ενόμισα ότι επέστη η κατάλληλος ώρα να επέλθη η ποθητή ειρήνη εις την Εκκλησίαν.

Έσπευσα, εύρον τον πρόεδρον των παλαιοημερολογιτών κ. Δημητρακόπουλον, με τον αντιπρόεδρον κ. Ευστρατιάδην, διευθυντήν της εφημερίδος «Σκριπ», εις τον πρόεδρον της Βουλής κ. Πετρακάκον και χαιρετίσας αυτούς τους είπον:

«Έρχομαι εκ μέρους του αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, κομίζων χαράς Ευαγγέλια.

Μοί είπεν, Σας παρακαλεί, να παρακαλέσετε τον κ. Πρωθυπουργόν να τον διατάξη να εισαγάγη εις την Εκκλησίαν το Παλαιόν Ημερολόγιον και ευχαρίστως από αύριον θα το εισαγάγη.

Ιδού λοιπόν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός γαλήνης, ειρήνης, ομονοίας και ενώσεως εις την διηρημένην Εκκλησίαν.»

Ο κ. Πετρακάκος πριν να σχηματισθή Κυβέρνησις υπό την προεδρίαν του Π. Τσαλδάρη, ο οποίος είχεν υποσχεθή εις τους Παλαιοημερολογίτας πως εάν τον εψήφιζαν, θα επανέφερε το Παλαιόν Ημερολόγιον, ήτο μέγας υπερασπιστής του Παλαιού Ημερολογίου, έγραφε άρθρα και εδημοσίευεν εις εφημερίδας, ότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και η Εκκλησία της Ελλάδος να κηρυχθούν σχισματικαί, διότι παρεδέχοντο ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εγεννήθη, περιετμήθη, εβαπτίσθη, και μετεμορφώθη με το Νέον Ημερολόγιον, εσταυρώθη δε, ετάφη , ανέστη και ανελήφθη με το Παλαιόν.

Πρέπει, εδημοσίευε, να αρθή εκ της βουλγαρικής εκκλησίας το σχίσμα που είχε καταδικασθή, ότι έκαμε μόνη της Πατριαρχείον χωρίς την άδειαν του Οικουμενικού πατριαρχείου, διότι και άλλαι Ορθόδοξαι Εκκλησίαι Ρωσίας, Ρουμανίας, Σερβίας έκαμαν Πατριάρχας και δεν κατεδικάσθησαν ως σχισματικαί και ότι ουδεμία των ορθοδόξων Εκκλησιών εδέχθη το παπικόν, αιρετικόν Ημερολόγιον ειμή μόνον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και η Εκκλησία της Ελλάδος.

Ταύτα τα καυτά άρθρα του Πετρακάκου, ετάραξαν και επτόησαν την Ιερά Σύνοδο της Ελλάδος και παρεκάλεσαν τον Πετρακάκον να παύση να γράφη, διότι υπάρχει κίνδυνος δια την Εκκλησίαν της Ελλάδος να αφορισθή από τας άλλας ορθοδόξους εκκλησίας και να καταδικασθή ως αιρετική, σχισματική και δια να τον πείσουν να παύση να γράφη, τον διώρισαν Βασιλικόν Επίτροπον, δικηγόρον της Ιεράς Συνόδου, δικηγόρον των Ιερών Μονών Πεντέλης και Πετράκη με παχυλούς μηνιαίους μισθούς, υπερβαίνοντος και τον μηνιαίον μισθόν αυτού του Υπουργού.

Οπότε έπαυσε να γράφη και να είναι πολέμιος του Νέου Ημερολογίου και έγινε δι' αυτά τα αργύρια υπερασπιστής του Παπικού ημερολογίου και πολέμιος του Παλαιού.

Αγνοών ταύτα, τώ είπον, ότι επέστη καιρός να ειρηνεύση, να ενωθή η Εκκλησία και δια τούτον, όταν τω είπον ότι ο Μακαριώτατος Χρυσόστομος μοί είπεν ότι όταν τον διατάξη η Κυβέρνησις να επαναφέρη το Παλαιόν Ημερολόγιον αμέσως την επομένην ημέραν θα επαναφέρη το Παλαιόν Ημερολογιον, εταράχθη και μοί είπεν, ότι η κυβέρνησις δεν έχει σκοπόν να δώσει τοιαύτην διαταγή. Τότε εγερθείς ο αντιπρόεδρος των Παλαιοημερολογιτών Ευστρατιάδης και πλησιάσας αυτόν, τω λέγει μετά θυμού:

«Δεν πταίει ο Μητροπολίτης Παπαδόπουλος. Πταίετε εσείς... Είσθε ψεύσται, άτιμοι, θεομπαίκται, προδόται. Και αυτό που σού λέγω να τα ειπής και εις τον πρόεδρον της κυβερνήσεως Τσαλδάρην ... Διότι ενώ μας υπεσχέθη ότι θα επαναφέρη το πάτριον ημερολόγιον, τώρα αθετείτε τας υποσχέσεις σας, άρα είσθε δόλιοι, ψεύσται, απατεώνες!»

Ιδών ότι ο θυμός και η φιλονικία ηύξαναν και εάν δεν ήτο ο Πρόεδρος των Παλαιοημερολογιτών, ο οποίος τους συνεβούλευε να παύσουν τας φωνάς και τας ύβρεις και με σύνεσιν και πραότητα να συζητήσουν, θα ήρχοντο και εις χείρας, επέστρεψα και είπα εις τον Αρχιεπίσκοπον :

«Μακαριώτατε, η Κυβέρνησις μοι είπεν ο Πρόεδρος της Βουλής, δεν δίδει άδειαν... Αποκρύβηθι μικρόν έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου»

Δεν παρήλθον πολλαί ημέραι και ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως Τσαλδάρης, ο οποίος υπεσχέθη εις τους Παλαιοημερολογίτας, ότι εάν τον ψηφίσουν θα επαναφέρη το Παλαιόν Ημερολόγιον, εξώρισε τους επισκόπους των παλαιοημερολογιτών.

Τότε έλαβε θάρρος ο (αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος) Παπαδόπουλος και γράφει, ότι (δήθεν ) εκείνος δεν εισήγαγε το (νέον) ημερολόγιον αλλ' η ομόφωνος γνώμη της Ιεραρχίας.

Δεν λέγει όμως την αλήθειαν.

Η αλήθεια είναι, ότι εκείνος το εισήγαγε, κατόπιν διαταγής της τότε κυβερνήσεως και της συμβουλής του τότε Οικουμενικού Πατριαρχου (Μελετίου) Μεταξάκη.

Ώφειλεν ως Αρχιεπίσκοπος να τηρήση την πρώτην γνώμην του την ορθήν, την συνετήν, την λογικήν και φρονίμην, ότι δεν δύναται η Εκκλησία της Ελλάδος να δεχθή την διόρθωσιν του Παλαιού Ημερολογίου άνευ της συμφώνου γνώμης όλων των ορθοδόξων Εκκλησιών διότι θα κηρυχθή ως σχισματική και την οποίαν παρεδέχθησαν όλα τα μέλη της Επιτροπής και η τότε Εκκλησία της Ελλάδος και η Κυβέρνησις.

Το να αποδεικνύη, ως γράφετε (π. Θεόκλητε) ότι ο παλαιοημερολογιτισμός είναι μία καθαρά πλάνη, τούτο αποδεικνευει αστάθειαν χαρακτήρος και πλάνην του νοός και της διανοίας.

Εάν έλεγεν, ότι τινές των φανατικών και υπερζηλωτών Παλαιοημερολογιτών, επλανήθησαν παρερμήνευσαν τους αγίους 318 θεοφόρους Πατέρας, οι οποίοι εθέσπισαν και μάς παρέδωκαν το παλαιόν ημερολόγιον δια να εορτάζωμεν συμφώνως την εορτήν του Πάσχα την ιδίαν ημέραν και μη γίνωνται έρεις αναμεταξύ των χριστιανών θα εδικαιολογείτο, οι Άγιοι Πατέρες δεν μάς παρήγγειλαν ότι το Παλαιόν Ημερολόγιον θα μάς σώση και ότι με αυτόν θα τελώμεν τα Μυστήρια.

Αλλά το να λέγη, ότι ο παλαιοημερολογιτισμός είναι καθαρά πλάνη, τότε κατηγορεί και θεωρεί ως πλανεμένους τους 318 Θεοφόρους Πατέρας που το εθέσπισαν, όλας τα Οικουμενικάς και τοπικάς Συνόδους, αι Οποίαι το ηκολουθησαν και το εκύρωσαν και όλας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας που το ηκολούθησαν άχρι του 1924, κατηγορεί δε και τον εαυτόν του, όστις το 1923 το εστήριξεν και το 1924 το εκρήμνισε.

Τούτο το έπαθεν, διότι ηκολούθησε, ως μή ώφειλε, τον νεωτεριστήν, καινοτόμον, μασσώνον (πατριάρχην Μελέτιον) Μεταξάκην, δια τον οποίον -όταν του υπενθύμισα ότι εάν δεν καταργήση το παρανόμως εισαχθέν νέον Παπικόν Ημερολόγιον- θα έλθη ημέρα και θα κτυπήση την κεφάλην του.

Όταν ήλθεν η ημέρα και εκτύπησε την κεφαλήν , έλεγε μετά στεναγμών και δακρύων:

«Να μη το΄σωνα, να μη το΄σωνα. Αυτός ο διεστραμμένος ο Μεταξάκης με πήρε στο λαιμό του!».

Ο (πατριάρχης Μελέτιος) Μεταξάκης τον συμπαρέσυρε και εις άλλα άτοπα, τα οποία παραλείπω, λέγω δε και φρονώ εν καθαρά συνειδήσει, ότι εάν δεν τον ηκολούθει και συνεφώνει μετ' αυτού, θα ανεδεικνύετο ως εις των νεωτέρων διδασκάλων και συγγραφέων του έθνους και της Ορθοδόξου ημων Εκκλησίας, ως τον Ευγένιον Βούλγαρην, Νικηφόρον Θεοτόκην,Μακάριον Νοταράν, Νικόδημον Αγιορείτην, Αθανάσιον τον Πάριον, Νεκτάριον Πενταπόλεως.

Αλλά αντί να ακολουθήση τούτους και μένη σταθερός και στερεός εις τας Αποστολικάς και Πατρικάς Παραδόσεις, ηκολούθησε τον (πατριάρχην Μελέτιον) Μεταξάκην, με τον οποίον ήνοιξαν τας θύρας του λογικού των ποιμνίου, εις τον Αθηναγόρα, τον Χαλκηδόνος Μελίτωνα, Ιάκωβον Αμερικής οι οποίοι εισελθόντες εις την λογικήν Ποίμνην, κατεσπάραξαν τα λογικά πρόβατα και το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.

Δεν ρίχνω το βάρος και την αιτίαν όλην ακεραίαν τοις Πατριάρχαις και Αρχιερεύσι, πταίουν και οι λαϊκοί που τους εγέννησαν και κατά τας καρδίας αυτών, δίδει (ο Θεός) τους άρχοντας. Πταίομεν πάντες και πρώτος εγώ.

Εάν είπομεν, ότι δεν αμαρτάνωμεν ψευδόμεθα .

Μία των κακών η διόρθωσις: η αληθής και ειλικρινής μετάνοια και επιστροφή προς τον Πανάγαθον , αληθή Θεόν και Πατέρα Ουράνιον. Εάν μετανοήσωμεν θα σωθώμε, εάν μη μετανοήσωμεν θα κολασθώμεν.

Ας προτιμήσωμεν την οδόν της μετανοίας.
Μετά αδελφικής και πατρικής αγάπης

Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος.

Πηγή: pentapostagma.gr

(Σχόλιο Εγκολπίου: Αναδημοσιεύουμε ανάρτηση από ιστότοπο που ανήκει στο χώρο του νέου ημερολογίου. Όταν αποκαλύπτει αυτά ένας άγιος κατά τους νεοημερολογίτες τί άλλο να πούμε εμείς; Να διορθώσουμε μόνο τον, κεκοιμημένο πια, Αρχιμανδρίτη π. Φιλόθεο στο ότι οι ''παλ/τες'' δεν έπεσαν σε ακρότητες όταν μύρωναν τα παιδιά των νεοημερολογιτών της εποχής, διότι η Πανορθόδοξος Σύνοδος του 1583 Αναθεματίζει τους ακολουθούντας το νέο ημερολόγιο. Οπότε εφόσον καθίστανται εκτός Εκκλησίας οι νεοημερολογίτες, εισερχόμενοι πρέπει να μυρώνονται. Όσο για τους ''παλ/τες'' που έγραφαν ότι θα τον φονεύσουν, δυστυχώς πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν ψευτορθόδοξοι, που νόμιζαν και νομίζουν, ότι με τέτοιες απειλές υπηρετούν το Θείο Θέλημα.)


Πηγή: http://eggolpio.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων και Κράτος.
Επειδή πολλοί πλανούν τον κόσμο, πως τα μυστήρια των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος είναι μη αναγνωρισμένα από το Ελληνικό Κράτος, δημοσιεύουμε το παραπάνω προς ενημέρωσην.

Πηγή: Άρης Ιωάννης Νέζης
Πηγή: http://eggolpio.blogspot.gr/2013/12/blog-post_17.html

Η Παναίρεση του Οικουμενισμού εν Ελλάδι.

Πολλοί καλόπιστοι Χριστιανοί μας ρωτούν γιατι κυκλοφορούν αντιαιρετικά ιστολόγια που πρεσβεύουν, όλα, ότι παρουσιάζουν την αλήθεια. Και αφού, όλα, παρουσιαζουν την αλήθεια γιατί μεταξύ τους διαφωνούν και πολλές φορές μιλούν απαξιωτικά για τα υπόλοιπα... Η απάντηση δεν είναι απλή δυστυχώς ούτε μονολεκτική. Πολλή δουλειά χρειάζεται η ανεύρεση της Αληθείας στα ζητήματα της Πίστεως, και αυτό γιατί ο διάβολος, αυτός που διαβάλει δηλαδή την αλήθεια, παρουσιάζει πολλά προσωπεία δήθεν αληθινά, αλλά μόνο ψευδή και σκοτεινά είναι, υπηρετούντα τον πατέρα του ψεύδους διάβολο, τον εαυτό του δηλαδή...

Έχουμε πολλές εφημερίδες που ισχυρίζονται πως είναι η φωνή της αλήθειας, πολλές εκκλησίες που ισχυρίζονται πως είναι φορείς της Αλήθειας, πολλές θρησκείες που ισχυρίζονται πως τις έδωσε Ο Θεός στον Άνθρωπο, πολλές ιδεολογίες που ισχυρίζονται πως υπηρετούν την αλήθεια για το καλό της Ανθρωπότητος, πολλά προϊόντα που ισχυρίζονται πως καθαρίζουν μόνο αυτά τόσο πολύ τα ρούχα σας, πολλές εταιρείες που ισχυρίζονται πως αυτές δημιούργησαν το καλύτερο αυτοκίνητο για εσάς και ο κατάλογος δεν έχει τέλος...

Ο διάβολος δεν ενδιαφέρεται βέβαια να σας πλανήσει να αγοράσετε ένα μέτριο προϊόν που δε θα καθαρίσει τα ρούχα σας, αν και θα χαρεί πολύ να σας δει στενοχωρημένη που ο λεκές δεν βγήκε, και να σας προτρέψει μέσω της σκέψης να βλασφημήσετε ή να βρίσετε. Αυτό που δίνει απόλυτη ''χαρά'' στο Σατανά όμως, ''Σατάν'' στην Αραμαϊκή διάλεκτο σημαίνει ''εχθρός'', είναι να σας κάνει να ακολουθήσετε το ψεύδος και την αμαρτία στη ζωή σας, έτσι θα καταφέρει να σας πάρει κοντά του αφού ούτε Τον Θεό θα υπηρετείτε όπως Εκείνος θέλει, ούτε θα ακολουθείτε την φυσική οδό στην βιωτή σας, με αποτέλεσμα να υποδουλωθείτε στο εγώ και την σάρκα σας προς τέρψην του διαβόλου, που αρέσκεται να βλέπει το τελειότερο δημιούργημα Του Θεού να ευτελίζεται σε πράξεις ζωώδεις, άδικες, αμαρτωλές εν γένει...

Τί κάνουμε λοιπόν, μπροστά σε τόσα ιστολόγια που κυκλοφορούν και πλανούν τον κόσμο ότι δήθεν λένε την Αλήθεια;;; Πώς διακρίνουμε τί αληθές και τί ψευδές μας λέει ένα ιστολόγιο που παρουσιάζεται ως φύλακας της Ορθόδοξης Πίστης και πολέμιος των αιρέσεων, που λέγονται αιρέσεις ακριβώς γιατί αίρουν κομμάτια της αλήθειας και ή τα πετούν στα σκουπίδια ή τα ανάγουν σε απόλυτη αλήθεια εις βάρος της γενικής Αλήθειας; Πρέπει να μην περιμένουμε από τους άλλους να μας υποδείξουν το ορθόν και το λάθος, αλλά να μελετήσουμε πολλά και αντίθετα μεταξύ τους έργα κανονολόγων και θεολόγων, να δούμε τί υποστηρίζει ο καθείς. Μετά να συγκρίνουμε τα γραφόμενα ή λεγόμενα των συγγραφέων ή ομιλητών αυτών με την Ορθόδοξη Αληθινή ερμήνεια. Ποία είναι αυτή και πού θα την βρούμε; Στα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων και μόνο εκεί. Ούτε στην οθόνη του υπολογιστή, ούτε στη διαδυκτιακή ψιλή πολυλογία με ανώνυμους ψευτοθεολόγους, ούτε στις ''αυθεντίες'' των συγχρόνων γεροντάδων που περιφερόμενοι στον κόσμο και διαφημιζόμενοι μετά θάνατον, έγιναν η αποκάλυψη της αλήθειας, που μόνο ψεύδος και φτηνή σοφία είναι... Στην μελέτη των συγγραμμάτων των Αγίων θα βρείτε την Ορθόδοξη Αλήθεια.

Παραδείγματος χάριν για να κατανοήσουν οι αναγνώστες τί λέμε... Έχουμε την απόφαση της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου περί εφαρμογής του εορτολογίου της Εκκλησίας με βάση το ιουλιανό ημερολόγιο το λεγόμενο σήμερα ''παλαιό''. Η Εκκλησία αποφάσισε να ισχύει ο όρος της συνόδου περί ημερολογίου εις τον αιώνα, δηλαδή για πάντα... Όποιος αθετήσει τον όρο αυτόν, την απόφαση με πιο απλά λόγια, τίθεται εκτός Εκκλησίας ως αιρετικός, ως μή ακολουθών δηλαδή την αλήθεια που έθεσαν οι Άγιοι που συμμετείχαν στη Σύνοδο. Και τους Αγίους αυτούς τους τιμούμε την ημέρα της κοιμήσεως τους και εορτάζουμε μάλιστα και όσοι φέρουμε τα ονόματά τους, ο Νικόλαος, ο Σπυρίδων, ο Σίλβεστρος, ο Αλέξανδρος, ο Αθανάσιος και τόσοι άλλοι που φέρουν αυτά τα ονόματα τιμούν τους Αγίους, αλλά πρέπει να ακολουθούν και τις αποφάσεις τους αν θέλουν να είναι Ορθόδοξοι κατ' ουσίαν και όχι τυπικά και κατ' όνομα μόνο... Σήμερα έχουμε φύγει τόσο μακρυά από την χριστιανική ζωή και το ανάλογο ήθος, που ακούμε αυτή την αλήθεια σαν παραμύθι, σαν κάτι τόσο ξένο, και αστείο ίσως, που δε του δίνουμε καμμία σημασία... Λέμε, έτσι τα βρήκαμε αυτά ακολουθούμε... Αλλά δεν είναι αυτό σωστό σκεπτικό... Πρέπει να αναζητήσουμε την Αλήθεια με οποιοδήποτε τίμημα... Τί μπορούμε να δώσουμε για να αγοράσουμε τον Παράδεισο;;; Τίποτα! Τίποτα!

Ας αφιερώσουμε λοιπόν τον χρόνο μας όχι στις διασκεδάσεις και τη σαρκική ηδονή που χάνεται μαζί με την στιγμή, αλλά στην πνευματική μας οικοδομή. Με τη μελέτη Του Ευαγγελίου και των Διδαχών των Αγίων Πατέρων. Με την ανεύρεση Της Εκκλησίας Του Συμβόλου της Πίστεως. Ο Κύριος μίλησε για Μία Εκκλησία, οι Άγιοι ανήκαν και πάλεψαν με κόστος πολλές φορές την ίδια τους τη ζωή, για Την Μία αυτή Εκκλησία Του Χριστού μας! Δεν εδειλίασαν ούτε μπροστά στις ύβρεις, ούτε μπροστά στον κοινωνικό αποκλεισμό, ούτε όταν φυλακίστηκαν, ακόμα κι όταν αντιμετώπισαν το μαχαίρι στο λαιμό τους, ή τα λιοντάρια στη αρένα, αντί να δειλιάσουν και να ξεσπάσουν σε ύβρεις κατά των διωκτών τους, παρέδωσαν την ψυχή τους ευχόμενοι για την Σωτηρία των εχθρών Της Εκκλησίας και εχθρών Της Πίστεως τους.

Σήμερα οι εχθροί της αλήθειας, άρα και Της Εκκλησίας, είναι τόσο τετυφλωμένοι που όταν αντικρύσουν την αλήθεια μπροστά στα μάτια τους αντί να προβληματιστούν, να μελετήσουν να τρέξουν για την Σωτηρία της Ψυχής τους, τί κάνουν; Βρίζουν εκείνον πού τους δείχνει την πραγματικότητα... Συκοφαντούν, φωνάζουν για να μην αποδειχτεί πόσο πλανεμένοι είναι. Κλείνουν το τηλέφωνο γιατί δεν έχουν απαντήσεις, λασπολογούν ιδιωτικώς και δημοσίως, χλευάζουν. Οι ανδρείοι δεν έχουν αυτά τα γνωρίσματα. Δεν φοβούνται παρά μόνο την τελική απόφαση Του Κυρίου. Δεν φοβούνται εκείνον που μπορεί να τους κάνει κακό σε αυτόν τον απατεώνα αιώνα, αλλά φοβούνται εκείνον που μπορεί να τους ρίξει στην αιώνια κόλαση. Δεν υπάρχει τίποτα που να δύναται να μας απομακρύνει από Την συκοφαντημένη Εκκλησία που οικοδόμησε Ο Κύριος. Επάνω στη σταθερή Πέτρεια ομολογία βαδίζουμε με γνώση πως η Ιστορική Αλήθεια δικαιώνει την πάλη μας εναντίον όλων των αιρετικών και σχισματικών εκκλησιών που εμφανίζονται με προσωπείο Χριστιανικό, Ομολογιακό, Ορθόδοξο, Αληθές, Ηθικό.

Όλοι οι αιρετικοί και οι σχισματικοί εκκλησιομάχοι αρνήθηκαν την Αλήθεια όχι από άγνοια, αλλά από υπερηφάνεια. Δεν ήθελαν να ταπεινωθούν και να επιστρέψουν Στην Εκκλησία αναγνωρίζοντας τα δογματικά ή εκκλησιολογικά λάθη τους. Προτίμησαν τον αιώνιο πνευματικό θάνατο από το να πουν: ''Έκανα λάθος, ανακαλώ, αναθεωρώ.'' Τί θλιβερό να προτιμούν οι απ' αιώνος αιρετικοί και σχισματικοί, την μάταιη δόξα του αιώνος τούτου, τη Μίτρα, την εμμονή στις αιρετικές θεωρίες τους, την προσωπική προβολή τους, την μαζική διάδωση των αιρέσεων τους, την ποσοτική αύξηση του ποιμνίου τους προς δήθεν επιβεβαίωση των θεωριών τους, την παρουσία τους στο θρόνο εν είδει κοσμήματος, την φιλία των πολιτικών αρχόντων του ματαίου κόσμου τούτου. Παρά να προτιμούν την φιλία Εκείνου. Την Δόξα Εκείνου, την επικράτηση του θελήματος Εκείνου. Ωσάν άλλοι Εωσφόροι δουλεύουν στο εγώ τους και όχι Στον Θεό του παντός. Μην αφήσετε τη σάρκα με τις άλογες επιθυμίες της να νικήσουν την φυσική σας εγκράτεια, μην αφήσετε τον κάθε εμφανιζόμενο σαν ''Ορθόδοξο'', ή ''Χριστιανό'', ή ό,τι άλλο προσωπείο χρησιμοποιήσει να σας παρασύρει μακρυά από Την Εκκλησία Του Κυρίου μας. Ο Ιησούς και Κύριος μας, ομίλησε περί Μίας Εκκλησίας και όχι περί χιλιάδων που αντικρίζουμε σήμερον.

Για ενδελεχή μελέτη του θέματος αν θέλετε διαβάστε:

Ο Οικουμενισμός.
http://eggolpio.blogspot.gr/2011/12/blog-post_09.html

Η εν τη πράξει άρνηση των νεοημερολογιτών οικουμενιστών,της Ορθόδοξης πίστης.
http://eggolpio.blogspot.gr/2011/12/blog-post_2677.html

Άγιον Όρος, Βαρθολομαίος, συμπροσευχές...
http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_18.html

Παραφυάδες οικουμενισμού εν Ελλάδι.
http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_19.html


Πηγή: http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_23.html

Γιατί πολλές ομάδες "ΓΟΧ";

Ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής σε φωτογραφία του 1910, ηλικίας 50 ετών!

Ποιές είναι οι διαφορές μεταξύ των ''ΓΟΧ''; Γιατί δεν αποτελούν ένα συνοδικό σώμα αλλά βλέπουμε να υπάρχουν πολλές σύνοδοι, πολλοί Αρχιεπίσκοποι, πολλές ''Εκκλησίες Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος''; Στα ουσιώδη αυτά ερωτήματα θα απαντήσουμε όσο γίνεται πιο κατανοητά, διότι η πρόσφατη εκκλησιαστική Ιστορία είναι πλήρης γεγονότων, ονομάτων, ημερομηνιών, χρονολογιών και όλων αυτών πολύ γρήρορα εξελισσομένων, με αποτέλεσμα να απαιτείται από τον καλόπιστο μελετητή υπομονή και προσεχτική ανάγνωση. Θα παραθέσουμε γεγονότα που αποδεικνύουν όσα γράψουμε, και επιπλέον υπάρχει αρχειακό υλικό σε ηλεκτρονική μορφή για όποιον αμφιβάλλει για τα ιστορικά δεδομένα που θα παρουσιάσουμε.

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι το νέο ημερολόγιο είναι καταδικασμένο ως εφαρμοζόμενο στο κύκλο εορτών Της Εκκλησίας μας. Απαγορεύεται να ακολουθεί ο Χριστιανός Ορθόδοξος το παπικό νέο ημερολόγιο σε ό,τι αφορά τας εορτάς Της Εκκλησίας. Για πολιτικά ζητήματα μας είναι αδιάφορο το ημερολογιακό θέμα. Η απόφαση της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1583 αναθεματίζει τους ακολουθούντας το νέο ημερολόγιο. Ανάθεμα είναι εκκλησιαστικός όρος και δηλώνει την έξοδο κάποιου εκ Του Σώματος Της Εκκλησίας. Την απόφαση αυτή δεν μπορεί να την αναθεωρήσει ουδεμία μελλοντική Σύνοδος, όποιο όνομα και να φέρει. Είτε είναι Τοπική, είτε Οικουμενική, είτε Πανορθόδοξη. Σύμφωνα με το Ιεροκανονικό Δίκαιο Της Εκκλησίας μας, οι αποφάσεις Οικουμενικών ή Πανορθοδόξων Συνόδων είναι Θεόπνευστες και όποια Σύνοδος ακυρώσει ή αλλοιώσει απόφαση προηγουμένης Συνόδου εξ αυτών θεωρείται ληστρική. Δηλαδή οι αποφάσεις της είναι άκυρες, αντικανονικές, βλασφημούν Το Άγιο Πνεύμα που ενέπνευσε τις αποφάσεις της προτέρας Συνόδου, τις οποίες προδίδει. Στην εκκλησιαστική Ιστορία έχουμε αποφάσεις συνόδων που αναθεωρήθηκαν από άλλες συνόδους αρμόδιες για το θέμα και ευρύτερου κύρους. Μπορεί μία σύνοδος της ολομέλειας της Ιεραρχίας να αναθεωρήσει απόφαση της ενδημούσας, αναλόγως βεβαίως και την ουσία του ζητήματος. Αν είναι εκκλησιολογικού χαρακτήρος ας πούμε δεν δύναται, δεν έχει το κύρος να αναθεωρήσει μία τοπική σύνοδος απόφαση Πανορθοδόξου συνόδου. Ιεραρχικώς και ιστορικώς, μόνο μία μεγαλύτερη σύνοδος έχει το κύρος να αναθεωρήσει απόφαση μικροτέρας συνόδου. Πάντα σε σχέση με το θέμα που εξετάζεται, αν είναι δογματικού, λατρευτικού, εκκλησιολογικού ή διοικητικού χαρακτήρος.
Η θεωρία του Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (βλέπε φωτογραφία), ο οποίος ανέμενε μελλοντική Σύνοδο να καταδικάσει την νεοημερολογίτικη εκκλησία, είναι βλάσφημη και αιρετική εφόσον αίρει την αλήθεια πως οι Θεόπνευστες αποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων είναι ισχύουσες εις τον αιώνα τον άπαντα. Εφόσον Η Ορθόδοξος Εκκλησία είχε ήδη Αναθεματίσει τους ακολουθούντας το νέο ημερολόγιο γιατί να χρειάζεται εκ νέου καταδικαστική απόφαση; Και ιδιαιτέρως όταν δεν υφίσταται Ορθόδοξο πνεύμα και ευαισθησία στις κατά τόπους Εκκλησίες... Είναι δυνατόν η νεοημερολογίτικη εκκλησία να συγκαλέσει Σύνοδο για να καταδικάσει τον εαυτό της ως σχισματική εκκλησία; Αδιανόητα πράγματα τα οποία όμως υποστήριζαν χείλη Ιεράρχου και μάλιστα μορφωμένου... Με αποτέλεσμα μέχρι σήμερον να υπάρχουν πρόσωπα και σύνοδος που πρεσβεύουν τη άποψη αυτή... Οι νεοημερολογίτες που διαδίδουν την θέση πως οι αποφάσεις αυτές είναι άνευ σημασίας, ή πως δεν υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις και τα Σιγγίλια, δηλαδή τα έγγραφα που φέρουν τα Αναθέματα εναντίον του νέου ημερολογίου, είναι πλαστά, ή ψεύδονται συνειδητώς και παρασύρουν με το ψεύδος τους τους αδαείς αναγνώστες, ή ακούοντες, στη πλάνη αυτή, ή δεν γνωρίζουν εκκλησιαστική Ιστορία. Έχουμε στα χέρια μας φωτογραφίες των εγγράφων αυτών.

Το Μάϊο του 1935, τρείς Επίσκοποι της νεοημερολογίτικης εκκλησίας δια Λιβέλλου, όπως προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες, 7ον της Δευτέρας Οικουμενικής, 95ον της Έκτης Οικουμενικής, 8ον της Πρώτης Οικουμενικής, επανήλθαν Στους κόλπους Της Μητέρας Εκκλησίας. Κατόπιν εχειροτόνησαν άλλους τέσσερεις Επισκόπους και συνεκρότησαν την Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Αποτελουμένη από επτά Επισκόπους, βοηθουμένους από μερικές δεκάδες Ιερέων, Ιερομονάχων και περίπου ένα εκατομμύριο λαού!!! Από την 10η Μαρτίου του 1924 όπου έλαβε χώρα η εισαγωγή του νέου ημερολογίου στην Εκκλησία της Ελλάδος δεν υφίστατο Ιεραρχία αμόλυντη στην Πίστη, αφού όλοι οι Επίσκοποι αποδέχτηκαν την εισαγωγή αυτή.

Μετά τις χειροτονίες Επισκόπων η νεοημερολογίτικη Ιεραρχία αντέδρασε εντόνως και δικάσασα τους επτά Επισκόπους καθόρισε τους τόπους εξορίας τους. Τρείς εδειλίασαν και λύγισαν άμεσα. Ο ένας δήλωσε μετάνοια και επέστρεψε στην αίρεση του νέου ημ/γίου, άλλοι δύο αποδέκτηκαν τις καθαιρέσεις τους και εξέπεσαν της Ιερωσύνης δια παντός. Ιδιώτευσαν δε ως νεοημερολογίτες Ιερείς, πράγμα ανήκουστον και τραγικόν αφού δεν υπάρχει δικαστικό προηγούμενο εν τη εκκλησιαστική Ιστορία. Ο Επίσκοπος αποδεχόμενος την καθαίρεσή του από την Αρχιερωσύνη εκπίπτει στη τάξη του Μοναχού. Δεν δύναται ο Ιερεύς που χειροτονείται Επίσκοπος να επανέλθει στην τάξη του Ιερέως, όπως αποφάσισε παρανόμως η νεοημερολογίτικη εκκλησία... Το χειρότερο δε, είναι ότι αποδέχτηκαν οι ίδιοι αυτόν τον τραγέλαφο και όταν θέλησαν το 1945 να επανενωθούν με τον Επίσκοπο που τους χειροτονόνησε, τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, εκείνος αντικανονικώς τους δέχτηκε ως κανονικούς Επισκόπους χωρίς να δηλώσουν ουδεμία μετάνοια για το κατάντημά τους να προδώσουν την Ορθοδοξία αυτομολώντας στη νεοημερολογίτικη αίρεση. Επιπλέον ο π. Φλωρίνης Χρυσόστομος είχε επικαλεστεί ορθώς το 1935, για την περίπτωσή τους τον Β' Ιερό Κανόνα της εν Αγία Σοφία Συνόδου, ο οποίος προβλέπει τον υποβιβασμό στην τάξη του Μοναχού για τον Επίσκοπο που θα δεχτεί να κατέλθει στο βαθμό του Ιερέως... Το '45 όμως ξέχασε τί είχε γράψει το '35...

Έτσι εν έτει 1935 απομένουν τέσσερεις Αρχιερείς. Οι εξής: Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομάτης, Πρόεδρος της Συνόδου, Μητροπολίτης π. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, Μητροπολίτης Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος και ο Άγιος Ομολογητής, Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης. Κατόπιν ολιγομήνου εξορίας οι δύο πρώτοι, αναθεώρησαν την Ορθόδοξη Ομολογία του Μαϊου του 1935 στην οποίαν ομολογούσαν την νεοημερολογίτικη εκκλησία ως σχισματική και στερουμένη εγκύρων μυστηρίων, διατυπώνοντας την θέση πως πρέπει να συνέλθει Σύνοδος η οποία θα την καταδικάσει ως σχισματική. Μέχρι να γίνει αυτό η νεοημερολογίτικη εκκλησία είναι εν δυνάμει σχισματική και όχι εν ενεργεία, άρα έχει εγκυρα μυστήρια... Αυτό βέβαια στρέφεται εναντίον τους διότι έτσι ουσιαστικώς αποδέχονται και τις καθαιρέσεις που τους επέβαλε η νεοημερολογίτικη εκκλησία, άλλο θέμα αν οι ίδιοι δεν αποσύρθηκαν σε Μονή να κλάψουν τις αμαρτίες τους αλλά έως θανάτου λειτουργούσαν σαν Επίσκοποι...
Ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής, (1861-1950). Από την αρχή της εμφανίσεως της αιρέσεως του νέου ημερολογίου ο Άγιος έμεινε σταθερός στην Ορθόδοξη Ομολογία του.

Μετά από υπομονή και επιστολές επί επιστολών δύο ολόκληρων χρόνων επί του θέματος μεταξύ των δύο μερίδων, το 1937 ο Μητροπολίτης Κυκλάδων και ο Άγιος Ματθαίος Επίσκοπος Βρεσθένης διέκοψαν εκκλησιαστική κοινωνία μετά των αιρετικών Μητροπολιτών Δημητριάδος και π. Φλωρίνης. Αφού ανεγνώριζαν την αιρετική εκκλησία των νεοημερολογιτών ως την κανονική εκκλησία της Ελλάδος, εξέπιπταν της Ορθοδόξου Ομολογίας τους και συγκαταλέγοντο μετά των αιρετικών νεοημερολογιτών με την διαφορά πως κρατούσαν το παλαιό ημερολόγιο σαν έθιμο... δήθεν... Γιατί χρησιμοποιούσαν το παλαιό ημ/γιο εντός Ελλάδος, αφού ανεγνώριζαν την νεοημερολογίτικη εκκλησία ως την κανονική εκκλησία της Ελλάδος;
Οι αντιφάσκοντες Επίσκοποι Γερμανός και Χρυσόστομος. Και οι δύο μέχρι την κοίμησή τους άλλαζαν συχνά θέση για το αν έχουν ή όχι, έγκυρα μυστήρια οι εκκλησίες που υιοθέτησαν το νέο ημερολόγιο του Πάπα. Παρ' όλες τις αιτήσεις τους για επανένταξη στη νεοημερολογίτικη εκκλησία διατηρούσαν το παλαιό ημερολόγιο για να λειτουργούν... Γιατί άραγε; Επιπλέον εκοιμήθησαν χωρίς να χειροτονήσουν Επισκόπους για το ποίμνιό τους. Παρά ταύτα κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτοί κράτησαν την Ορθοδοξία... Παράλογο αλλά αληθινά θλιβερό.

Οι δύο παλαιοημερολογίτες Επίσκοποι συνέχισαν την πορεία τους αλλάζοντας αναλόγως των περιστάσεων την Ομολογία τους. Πότε έλεγαν ότι τα νεοημερολογίτικα μυστήρια είναι έγκυρα, πότε άκυρα. Σκανδάλισαν το ποίμνιο των Γνησίων Ορθοδόξων και πολλοί λαϊκοί έφυγαν δυστυχώς από Την Εκκλησία και μεταπήδησαν στην αίρεση του νέου ημ/γίου. Αυτοί οι Επίσκοποι που έδιωχναν με την διδασκαλία τους, Χριστιανούς από Την Εκκλησία, σήμερα από κάποιους υμνούνται ως άγιοι... Ως στυλοβάτες της Ορθοδοξίας... Ιστορικές πηγές όμως αποδεικνύουν τί κληρονομία άφησαν οι εν λόγω αντιφάσκοντες Αρχιερείς. Ασυνέπεια, αναξιοπιστία, διπλωματικές κινήσεις, αλλαγή ομολογίας, αυτοαναίρεση εγγράφων και κύρους. Αφού έκαναν και αιτήσεις οι δύο Μητροπολίτες προς την νεοημερολογίτικη Ιεραρχία ώστε να γίνουν αποδεκτοί, αλλά μη επιτυγχανομένου του σκοπού τους, ο μεν Δημητριάδος Γερμανός απεβίωσε το 1944, και η εξόδιος ακολουθία του ετελέσθη υπό της νεοημερολογίτικης Αρχιεπισκοπής Αθηνών ως κανονικού μέλους της εκκλησίας του νέου ημ/γίου, ο δε π. Φλωρίνης Χρυσόστομος συνέχισε τις εναλλαγές Ομολογίας ως το 1955 όπου εξήλθε εκ του ματαίου τούτου κόσμου με την τελευταία του Εγκύκλιο να παραπέμπει την λύση του ημερολογιακού θέματος σε μέλλουσα να συνέλθει σύνοδο, ακυρώνοντας τις καταδικαστικές αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων που έλυσαν το θέμα μία για πάντα, και ακυρώνοντας την Ορθόδοξη ομολογία που εξέδωσε το 1950... Συνολικώς ο π. Φλωρίνης άλλαξε άποψη για το αν έχουν έγκυρα ή όχι μυστήρια οι νεοημερολογίτικες εκκλησίες, από το 1935 ως το 1955 που κοιμήθηκε, 8 φορές!!!

Κάποιοι οπαδοί του ακόμα και σήμερον τον εμφανίζουν ως αγωνιστή και στυλοβάτη της Ορθοδοξίας, αν και από την Ιστορική αλήθεια συνάγεται το συμπέρασμα πως έχουμε να κάνουμε με έναν Επίσκοπο που δεν είχε συνέπεια αφού άλλαζε Ομολογία κάθε λίγα χρόνια, έχουμε έναν Επίσκοπο που ενώ εμφανιζόταν ως παλαιοημερολογίτης, σαν ''ΓΟΧ'', έκανε αιτήσεις στη νεοημερολογίτικη εκκλησία για να ενταχθεί σε αυτήν ως μέλος της. Μία τραγική προσωπικότητα που διέλυσε τον Ιερό αγώνα των Γνησίων Ορθόδοξων με τις πράξεις της... Έναν Αρχιερέα που ενώ διατηρούσε το παλαιό ημερολόγιο και δεν είχε επισήμως σχέσεις με την νεοημερολογίτικη εκκλησία, παρά ταύτα δεν χειροτόνησε Επισκόπους για τους οπαδούς του!!! Επιπλέον τρία περίπου χρόνια προ της κοιμήσεως του παραιτήθηκε από τα ποιμαντικά του καθήκοντα απέναντι στο λαό του και απαγόρευσε να μνημονεύουν οι Ιερείς το όνομά του στις Θείες Λειτουργίες! Δηλαδή τους είπε ουσιαστικά να κάνουν τις τελετές τους χωρίς αναφορά σε όνομα Επισκόπου. Tους άφησε ακέφαλους, αποίμαντους, ποίμνιο χωρίς ποιμένα. Είναι στυλοβάτης ένας τέτοιος Αρχιερέας; Ή καταστροφέας; Ο Άγιος Ματθαίος αντιθέτως χειροτόνησε τέσσερεις Επισκόπους και συνεκρότησε την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Γι' αυτό δε, συκοφαντήθηκε από όλους. Κυριότερα δε από τους Επισκόπους, εμφανιζομένους σαν ''ΓΟΧ'', ο οποίοι μάλιστα ζήτησαν και την δίκη τους από τους νεοημερολογίτες Επισκόπους.
Ο χειροτονημένος από Οικουμενιστές, Ταλαντίου Ακάκιος Παπάς. Ουδέποτε εμφανίστηκε στην ιστορία της, ας πούμε, χειροτονίας του, το απαραίτητο πιστοποιητικό χαρτί που να αποδείκνυε ότι όντως χειροτονήθηκε Επίσκοπος.

Αφού έμειναν οι Ιερείς του π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου χωρίς Επίσκοπο, αποφάσισαν να τρέξουν στη άλλη άκρη του πλανήτη για να λάβουν χειροτονία από οικουμενιστές Αρχιερείς. Ενώ θα μπορούσαν να λάβουν τέτοια χειροτονία και από έναν Επίσκοπο της νεοημερολογίτικης εκκλησίας. Έτσι στις 9 Δεκεμβρίου του 1960 ο Αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παππάς, δέχτηκε χειροτονία από δύο Οικουμενιστές Επισκόπους, τον παλαιοημερολογίτη Αρχιεπίσκοπο Σικάγου Σεραφείμ Ιβάνωφ, ο οποίος υπαγόταν στην Σύνοδο των Ρώσσων της Διασποράς, η οποία Σύνοδος συμμετείχε σε συμπροσευχές με νεοημερολογίτες, και μάλλον κι από τον νεοημερολογίτη Αρχιεπίσκοπο Γαλλίας Θεόφιλο Ιονέσκου, ο οποίος διατηρούσε και ναό νεοημερολογίτικο στο Ντιτρόιτ του Μίτσιγκαν, στον οποίο και χειροτονήθηκε ο Ακάκιος. Μάλιστα λέγεται ότι στην διάρκεια του Όρθρου, στο Συναξάριον, από τον Ιεροψάλτη μνημονεύθηκαν οι Άγιοι με βάση το νέο παπικό ημερολόγιο αλλά και το Ορθόδοξο παλαιό...
Ο νεοημερολογίτης Αρχιεπίσκοπος Γαλλίας Θεόφιλος Ιονέσκου. Ο εν λόγω δεσπότης αρνείτο μέχρι που απεδήμησε εκ του κόσμου τούτου, την συμμετοχή του στην, εις Επίσκοπον, χειροτονία του Αρχιμανδρίτη Ακακίου Παπά... Όσα χαρτιά κι αν παρουσιάσουν οι σχισματοαιρετικοί που προέρχονται από τις χειροτονίες αυτές, χαρτιά άλλωστε που είναι χωρίς κύρος αφού δεν είναι Συνοδικές αποφάσεις αλλά χαρτιά που υπέγραψαν κάποιοι Επίσκοποι και κάποιοι άλλοι δεν τα υπέγραψαν, όσα λοιπόν τέτοια χαρτιά κι αν παρουσιάσουν οι σημερινοί επίγονοι εκείνων των χειροτονιών, αφού ο Επίσκοπος Θεόφιλος αρνείτο την συμμετοχή του, εγείρεται ζήτημα κανονικότητος και ως προς το θέμα του αν χειροτονήθηκε από έναν ή δύο Οικουμενιστές ο Ακάκιος...
Ο Αρχιεπίσκοπος Σικάγου Σεραφείμ Ιβάνωφ. Γράφει σε επιστολή του ο άνθρωπος πως, ''εφόσον ο Γαλλίας Θεόφιλος αρνείτο την συμμετοχή του στην χειροτονία που κάναμε μαζί στον π. Ακάκιο Παπά, εγείρεται ζήτημα κανονικότητος''. Για εμάς τους Ορθοδόξους βέβαια δεν υφίσταται τέτοιο θέμα, αφού οι Ρώσσοι Διασπορίτες ήταν εκτός Εκκλησίας όταν παρέδωσαν στους ''Φλωριναίους'' την δήθεν Αποστολική διαδοχή...

Αυτή η τραγελαφική χειροτονία σήμερον από κάποιους παρουσιάζεται ως κανονική, έγκυρη και Θεού ευλογία, ενώ είναι παραβίαση κάθε νομιμότητος αφού έγινε από σχισματοαιρετικούς Επισκόπους συμμετέχοντες στην αίρεση του Οικουμενισμού, μέσω συμπροσευχών με νεοημερολογίτες και παπικούς.

Ερχόμενος ο Ταλαντίου Ακάκιος στη Πατρίδα, με εγκόλπιο σαν Επίσκοπος, αλλά χωρίς να έχει το απαραίτητο χαρτί πιστοποίησης της χειροτονίας του, προκάλεσε αντιδράσεις απολύτως λογικές. Πολλοί οπαδοί της ομάδος του δεν τον αποδέχτηκαν σαν Επίσκοπο, και μάλιστα προσωπικώς γνωρίζω περίπτωση αποθανόντα επιτρόπου ο οποίος όταν τον συνάντησε με το εγκόλπιο τον ρώτησε: ''Έχετε Χειροτονητήριο μαζί σας;'' Δεχόμενος αρνητική απάντηση του είπε: ''Λυπάμαι αλλά με σεβασμό σας λέω πως δε μπορώ να σας δεχτώ ως Επίσκοπο.'' Αν κάποιος δεν έχει Χειροτονητήριο χαρτί δεν επιτρέπεται να γίνεται δεκτός, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, ΛΓ' Αποστολικός, ΙΒ' Αποστολικός, ΙΑ' και ΙΓ' της τετάρτης Οικουμενικής, ΣΤ' και ΙΔ' της Αντιόχειας, Ζ' και Η' της Λαοδικείας και ΛΑ' της Καρθαγένης. Και αυτούς τους Ιερούς Κανόνες τους χρησιμοποιεί και ο ''Φλωριναίος'' Αρχιμανδρίτης Καλλιόπιος Γιαννακόπουλος σε φυλλάδα που εξέδιδε τον Ιούνιο του 1961. Διαθέτουμε την φωτογραφία του φυλλαδίου που στο εξώφυλλο γραφει: ''Ο Ρώσσος Μητροπολίτης κ.κ. Αναστάσιος αρνείται οτι επίσκοποί της εκκλησίας του εχειροτόνησαν επίσκοπον τον Αρχιμ. Ακάκιον Παππά εν Αμερική! Πρόκειται περί απάτης; Εάν όχι τότε ποιοί τον χειροτόνησαν;'' Αυτά αναρωτιέται το 1961, αλλά κάποια χρόνια αργότερα, πήγε στην σχισματοαιρετική ομάδα των αυτοαποκαλουμένων ''ΓΟΧ'' και πήρε και την Μίτρα, με τον τίτλο Επίσκοπος Πενταπόλεως.

Από το 1960 που επέστρεψε εν Ελλάδι ο Ταλαντίου Ακάκιος δεν παρουσιάστηκε υπ' ουδενός πιστοποιητικό χειροτονίας του εν λόγω Επισκόπου. Είναι απολύτως φυσιολογικό κάποιος να αναρωτηθεί τελικά έγινε χειροτονία η όχι; Την απορία ίσως λύσει ένα χαρτί, εν είδει βεβαιώσεως, του Σικάγου Σεραφείμ, στο οποίο γράφει πως πιστοποιεί ότι χειροτόνησε τον Αιδεσιμώτατο Αρχ/τη Ακάκιο εις Επίσκοπον Ταλαντίου μαζί με άλλον έναν κανονικό Επίσκοπο της Συνόδου των Ρώσσων της Διασποράς. Ακόμα γράφει πως δύναται να θεωρηθεί κανονική η χειροτονία κι ας έγινε χωρίς να ενημερωθεί η Σύνοδος τους... Κοινώς ομολογεί πως σίγουρα ένας Επίσκοπος έκανε την χειροτονία, για τον δεύτερο δεν είμαστε σίγουροι αφού δεν τον κατονομάζει. Έγινε κρυφά από την Σύνοδό τους. Και τελικώς το συμπέρασμα είναι πως αυτή η χειροτονία είναι αποθήκη παρανομιών και αντικανονικότητος. Κρυφά από την Σύνοδο, ο χειροτονών δεν κατονομάζει τον δεύτερο Επίσκοπο, ο δεύτερος που λέγεται ότι συμμετείχε ήταν νεοημερολογίτης, και το τελικό χαρτί που δεν είναι ''Χειροτονητήριο'', φέρει μόνο μία υπογραφή. Κάποιοι λένε ότι ο Άγιος Ματθαίος παρανόμησε χειροτονώντας μόνος του τον Επίσκοπο Σπυρίδωνα. Μήπως θα έπρεπε να εξετάσουν λογικά το πράγμα και να αναθεωρήσουν την άποψη τους; Ο Άγιος Ματθαίος δεν είχε άλλον Επίσκοπο να συμμετέχει γιατί όλοι οι άλλοι, τέσσερεις στον αριθμό, δεν απαντούσαν στο κάλεσμα του Αγίου για συγκρότηση Ιεράς Συνόδου με νέες χειροτονίες, οι τρεις εξ αυτών είχαν δεσμευτεί εγγράφως, μέσω εφημερίδος, ότι δεν θα προβούν σε χειροτονίες Επισκόπων και βεβαίωναν την νεοημερολογίτικη Σύνοδο γι' αυτό. Και ο τέταρτος ιδιώτευε απομονωμένος. Αυτά για την Ιστορία διότι κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι Ορθόδοξοι, συκοφαντούν τον Άγιο για φίλαρχο και υπερήφανο. Ο υπερήφανος δεν αναμένει 11 χρόνια μετά το σχίσμα του π. Φλωρίνης Χρυσ/μου για να κάνει Επισκόπους, και μάλιστα σε ηλικία 87 ετών!!! Αλλά χειροτονεί αμέσως μετά το σχίσμα που προκαλεί ο ίδιος, όπως μας διδάσκει η Ιστορία. Ο Άγιος δεν άλλαξε Ομολογία 8 φορές όπως ο π. Φλωρίνης Χρυσόστομος, δεν άλλαξε τιποτα σε όσα πίστευε. Όσο για τις συκοφαντίες κάποιων ότι δήθεν το 1925, συμπροσευχόταν στο Άγιο Όρος με μνημονευτές του σχισματικού Πατριάρχη και ότι έκανε ψευτοθαύματα στη Κερατέα για να πλουτίσει, περιμένουμε δεκαετίες τώρα αποδείξεις των κατηγοριών αυτών αλλά τίποτα. Γι' αυτό και θεωρούμε τις φήμες αυτές συκοφαντίες. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Αφού έγινε αποδεκτός τελικώς ο Ταλαντίου Ακάκιος από την πλειοψηφία κλήρου και λαού των οπαδών του π. Φλωρίνης, προχώρησε σε εγκαίνια ναών, χειροτονίες Ιερέων και οργάνωση εν γένει της παρατάξεώς του. Οι Επίσκοποι του Αγίου Ματθαίου δε τους έκαναν και έτσι προτίμησαν την χειροτονία από αιρετικούς Οικουμενιστές μόνο και μόνο επειδή διατηρούσαν το παλαιό ημερολόγιο σε ισχύ... Μα το ζήτημα και η ουσία της Ορθοδοξίας δεν είναι οι 13 ημέρες καθ' εαυτές, αλλά το ότι μέσω της αλλαγής των 13 αυτών ημερών προσπαθούσε πάντα ο Πάπας της Ρώμης να συγχωνεύσει τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες υπό το Πρωτείο και Αλάθητό του... Αυτός ο μοχλός πίεσης μέσω του νέου παπικού ημ/γίου ήταν ο πυρήνας των προβλημάτων για τη Βυζαντινή Ανατολή πάντα. Αλλά οι σχισματοαιρετικοί ''ΓΟΧ'', ''Φλωριναίοι'', μένοντας στο θέμα των 13 ημερών τυπολατρικά, έτρεξαν να λάβουν άκυρη χειροτονία από παλαιοημερολογίτες Οικουμενιστές... Ποιά θα ήτο η διαφορά αν ελάμβαναν χειροτονία από το Πατριαρχείο Σερβίας, ή Ιεροσολύμων που επίσης συμμετείχε στον Οικουμενισμό και διατηρούσε το παλαιό ημ/γιο;;; Καμία. Όσο Οικουμενιστικές ήταν οι εκκλησίες των Πατριαρχείων που συμπροσεύχονταν με αιρετικούς αλλά είχαν εντός των εκκλησιών τους το παλαιό ημ/γιο σε ισχύ, τόσο ακριβώς Οικουμενιστές ήταν και οι Ρώσσοι της Διασποράς, μέχρι το 1965 που τους απέκοψαν της εκκλησιαστικής κοινωνίας τα λοιπά Πατριαρχεία. Οι ακυρώνοντες εαυτούς ''Φλωριναίοι'', πρεσβεύουν από τη μία ότι τα μυστήρια των νεοημερολογιτών είναι άκυρα, καθώς και των κοινωνούντων μετ' αυτών. Όπως και των Οικουμενιστών, είτε διατηρούν το παλαιό είτε το νέο ημ/λόγιο, αλλά από την άλλην, ισχυρίζονται πως οι χειροτονίες που έλαβαν το 1960 και 1962 ήταν νόμιμες έγκυρες και κανονικές... Αντίφαση; Τουλάχιστον θα λέγαμε...

Το δε 1962 έγινε κάτι ακόμα χειρότερο από το 1960. Δέχτηκαν να λάβουν χειροτονία από έναν Αρχιεπίσκοπο Χιλής, ονόματι Λεόντιο, ο οποίος ήταν και αυτός μέλος της Ρώσσικης Συνόδου της Διασποράς. Το χειρότερο ήταν πως ούτος συμμετείχε σε συμπροσευχές μετά Καρδιναλίων του Πάπα! Αναγνωρίζοντας πρακτικώς Ιερωσύνη και Μυστήρια στους αιρετικούς παπικούς. Αυτός με τον Ταλαντίου Ακάκιο το 1962 εχειροτόνησαν άλλους τρείς Επισκόπους, και αφού έφυγε από Ελλάδα ο Χιλής Λεόντιος, η παραφυάδα αυτή του Οικουμενισμού εν Ελλάδι, συνέχισε την πορεία της καμματιαζόμενη σε πολλές συνόδους και ομάδες και Αρχιεπισκόπους και εκκλησίες...
Ο Χιλής Λεόντιος σε παπικό ναό συμπροσευχόμενος με Καρδιναλίους. Αυτήν την ευλογία και χειροτονία φέρουν οι αυτοαποκαλούμενοι ''ΓΟΧ'', ''Φλωριναίοι''. Κάποιοι όταν τους λες την ιστορική αλήθεια, αντιμετωπίζουν ανώριμα και αντιχριστιανικά το θέμα και αντί άλλης απαντήσεως, λέγουν: ''Αυτά τα ξέραμε.'' ή ''Αυτά να τα σκεφτόσουν πιο νωρίς. Τώρα τα λές;'' Οι απαντήσεις αυτού του παιδικού ύφους δείχνουν ανθρώπους που δεν επιθυμούν να αναθεωρήσουν τα πράγματα με βάση τα νέα δεδομένα που τους παραθέτεις. Ο γράφων θέλησε να δεί τί θα κάνει με την αθάνατη ψυχή του όταν οι λεπτομέρειες αυτές ήρθαν στα χέρια του. Άλλο να γνωρίζεις γενικώς ένα θέμα, και άλλο με λεπτομέρειες. Τα επιχειρήματα του είδους που αναφέραμε παραπάνω ίσως προέρχονται από την δυσκολία εκάστου να ξεβολευτεί από την κατάστασή του.

Αυτές οι ιστορικές αποδείξεις υπάρχουν με λεπτομέρειες σε ψηφιακή μορφή, για όποιον επιθυμεί να μελετήσει και να δει μόνος του τί είναι αλήθεια και τί ψεύδος. Αν συνεχίσουμε την παράθεση γεγονότων για ποιούς λόγους οι ''Φλωριναίοι'' κατέληξαν να είναι τόσα κομμάτια θα είναι αδύνατο να διαβάσει κάποιος το άρθρο λόγω μεγέθους. Άλλωστε οι λόγοι που οδήγησαν σε εσωτερικά σχίσματα την αρχική ομάδα του Ακακίου Παπά δεν ήταν λόγοι πίστεως. Αυτό το ομολογεί και Μοναχός που ανήκει στο χώρο αυτό και μάλιστα το έχει γράψει σε βιβλίο του το οποίο έχουμε στα χέρια μας.

Αν θέλετε να διαβάσετε κι άλλα ιστορικά άρθρα για περισσότερη μελέτη επί του θέματος κάνετε κλίκ στον παρακάτω τίτλο:

Οικουμενισμός, ''ΓΟΧ'', και ιστορική αλήθεια.
http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html

Πηγή: http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_232.html

Οι χειροτονίες των Ματθαιικών Γ.Ο.Χ.

Tο 1937 οι Βρεσθένης Ματθαίος και Κυκλάδων Γερμανός αποσχίσθηκαν από τους συνεπισκόπους τους δημιουργώντας έτσι το πρώτο σχίσμα στους κόλπους των Γ.Ο.Χ. Πολύ σύντομα όμως τερματίσθηκε και η συνεργασία του Ματθαίου με τον Γερμανό, καθώς και οι δύο ήταν ένθερμοι υποστηρικταί της ζηλωτικής κακοδοξίας, σύμφωνα με την οποία η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας επιτρέπεται ακόμη και για μη δογματικούς λόγους.

Πράγματι, στις 12 Οκτωβρίου 1943 ο Ματθαίος ανακοίνωσε δια σχετικής Εγκυκλίου την δημιουργία ενός νέου σχίσματος. Ο Ματθαίος και οι ομόφρονές του διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Κυκλάδων Γερμανό, τον οποίο κατηγορούσαν για πολλά, αλλά ασήμαντα παραπτώματα, μερικά από τα οποία ήταν: Ο Γερμανός ήταν διαλλακτικός έναντι των Νεοημερολογιτών, αποκαλούσε νόθα τα συγγράμματα του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, χειροτονούσε αναξίους κληρικούς, ύβριζε τους κληρικούς και τους πιστούς, έλεγε ασύστολα ψεύδη και παρώτρυνε τους πιστούς να ορκίζωνται64.

Οι ανωτέρω αιτιάσεις ήταν αδιαμφισβήτητα ασήμαντες και εντελώς ανεπαρκείς για να αποτελέσουν λόγο σχίσματος. Πολύ περισσότερο ασήμαντη όμως ήταν η πραγματική αιτία της διαστάσεως των δύο επισκόπων, δηλαδή η διαφωνία τους ως προς τα πρόσωπα που ήθελαν να αναβιβάσουν στο αρχιερατικό αξίωμα65.

Τα αμέσως επόμενα έτη η κατάστασις στην παράταξι των Ματθαιικών επιδεινώθηκε. Η παρατεινομένη αφ ενός αδιαλλαξία τους για ένωσι με τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, αλλά και με τον Κυκλάδων Γερμανό -ο οποίος αποκαλούσε τους Ματθαιικούς «ειδωλολάτρας, αιρετικούς, βλασφήμους και αθέους»66- και το προχωρημένο αφ ετέρου της ηλικίας του ηγέτου τους Ματθαίου ανάγκασαν τον τελευταίο να διαπράξη ένα επιπλέον σοβαρό εκκλησιαστικό ατόπημα. Συγκεκριμένα ο Ματθαίος το 1948 χειροτόνησε μόνος του αρχιερείς, οι οποίοι θα τον διαδέχονταν στην ηγεσία της παρατάξεώς του παραβιάζοντας κάθε σχετικό, ιερό κανόνα και την παραδοσιακή τάξι.

Καθώς είναι γνωστό, «υπό δύο μεν ή και τριών Επισκόπων Επίσκοπος χειροτονείται, κατά τον πρώτο κανόνα των Αγ. αποστόλων, υπό τριών δε το ελάχιστον ψηφίζεται, των υπολοίπων της Επαρχίας Επισκόπων συμψήφων γιγνομένων, εφ όσον δια κατεπείγουσαν ανάγκην ή δια μήκος οδού δεν δύνανται να συνέλθωσιν επί το αυτό»67.

Οι Ματθαιικοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την ανορθόδοξο πράξι του ηγέτου τους επικαλούμενοι την υπερφίαλη εκκλησιολογία τους. Σύμφωνα με αυτήν, η ματθαιική παράταξις - Εκκλησία «αποτελεί την αδιάκοπον συνέχειαν της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, η δε νεοημερολογιτική εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και αι παλαιοημερολογιτικαί (Ρωσίας, Ιεροσολύμων, Σινά κλπ.), αι οποίαι συμφύρονται και κοινωνούν με τον Νεοημερολογιτισμόν - Οικουμενισμόν επί ήμισυ αιώνα, εξήλθον της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και είναι σχισματικοί»68.

Εφόσον λοιπόν όλες οι Ορθόδοξες Τοπικές Εκκλησίες ήταν σχισματικές, οι Ματθαιικοί υποστήριξαν την αλαζονική άποψι ότι το 1948 ο Ματθαίος ήταν ο μοναδικός επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας69, στον οποίο «Κύριος ο Θεός εις χείρας αυτού εναπέθεσε την Κιβωτόν της ακλινούς Ορθοδοξίας»70. Υπήρχε δηλαδή σοβαρός κίνδυνος να αποθάνη ο Ματθαίος και να απομείνη η Εκκλησία του Χριστού άνευ ποιμένων. Βλέποντας λοιπόν ο Ματθαίος «την παντελή έλλειψιν της Εκκλησίας από Επισκόπους, προέβη μόνος του εις χειροτονίαν»71 επισκόπων, «επιζητών την διασφάλισιν της Αποστολικής Διαδοχής εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν»72 του Χριστού!
Οι ανωτέρω ματθαιικές απόψεις είναι, πιστεύουμε, εντελώς εσφαλμένες. Άλλωστε, και αν ακόμη δεχθούμε ότι όλοι οι νεοημερολογίται επίσκοποι, καθώς και οι παλαιοημερολογίται επίσκοποι που κοινωνούσαν με τους Νεοημερολογίτας ήταν σχισματικοί, εν τούτοις δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε την ύπαρξι του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου και του Κυκλάδων Γερμανού, με τους οποίους ο Ματθαίος βρισκόταν σε διάστασι για μηδαμινούς λόγους.

Ο.Ο.Δ.Ε.

Σημειώσεις:

64. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 60, σελ. 342-344.

65. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαΐδου, ένθ ανωτ. σελ. 271.

66. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 77, σελ. 198.

67. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαΐδου, ένθ ανωτ. σελ. 335.

68. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 47-48, σελ. 360.

69. Ένθ ανωτ. Τεύχος 110, σελ. 49.

70. Ανδρέου Πατρών, Ματθαίος αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., σελ. 81.

71. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 115, σελ. 218.

72. Ένθ ανωτ. Τεύχος 240-241, σελ. 15.

Τι συνέβαινε ταυτόχρονα με Έλλαδα "στους άλλους Ορθοδόξους"? Ας εστιάσουμε για λίγο στην φίλη μας την Ρωσία.

Ρωσία εποχή γύρω στο 1924.
Μπολσεβίκοι, κομουνισμός, σκοτωμοί ορθοδόξων, σχίσμα.

Σχίσμα στην Ρωσική εκκλησία το 1917-1927 μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας (της «Σοβιετικής Εκκλησίας») και της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας (της Εκκλησίας των Κατακομβών).



ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

Το πλέον αξιόλογο συμβάν στην ρωσική εκκλησιαστική ιστορία του παρόντος αιώνος, είναι το μεγάλο σχίσμα μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας (της «Σοβιετικής Εκκλησίας») και της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας (της Εκκλησίας των Κατακομβών) το έτος 1927. Τα αίτια αυτού του σχίσματος ξεκινούν από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 και την Πανρωσική Σύνοδο (SOBOR) η οποία έγινε το 1917-1918.


Από το Νοέμβριο του 1917 άρχισε η Μπολσεβική καταδίωξη κατά της Εκκλησίας με την εκτέλεση των Ιερέων και λαϊκών, την καταστροφή ναών και μοναστηριών και την καταπάτηση των ιερών πραγμάτων. Τον Ιανουάριο του 1918, οι Μπολσεβίκοι επιχείρησαν να νομιμοποιήσουν αυτή την καταδίωξη με ένα νόμο σχετικό με το διαχωρισμό της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Τον ίδιο μήνα ο Πατριάρχης Τύχων και η Ρωσική Σύνοδος αναθεμάτισαν τους Κομμουνιστές και όλους όσους συνεργάζονταν μαζί τους και ειδικότερα εκείνους οι οποίοι συνεργάσθηκαν στη δημοσίευση του ανωτέρου νόμου. Αυτοί καθόρισαν επίσης την μέρα κατά την οποία θα μνημονευόταν τα ονόματα όλων αυτών που μαρτύρησαν από τους κομμουνιστές, την 25η Ιανουαρίου ημέρα του Μαρτυρίου του Μητροπολίτου Βλαδίμηρου.

Το 1922 έγινε σχίσμα μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας και της «Ζώσης Εκκλησίας», μιας μοντερνιστικής κίνησης που χρησιμοποιούσε το νέο ημερολόγιο, έγγαμους επισκόπους και άλλους νεωτερισμούς. Με την βοήθεια των Κομμουνιστών (τους οποίους οι σχισματικοί επαινούσαν) η κίνηση απέκτησε δύναμη και τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους της Εκκλησίας και συγκρότησε (ληστρική) Σύνοδο η οποία καταδίκασε τον Πατριάρχη Τύχωνα. Ο Τύχων φυλακίστηκε, αλλά μετά από διεθνή πίεση απελευθερώθηκε και την 15ην Ιουλίου 1923 αναθεμάτισε την «Ζώσα Εκκλησία» κηρύσσοντας τα μυστήρια της άκυρα. Οι Κομμουνιστές συνέχισαν να ενισχύουν να ενισχύουν την «Ζώσα» (παρασυναγωγή), αλλά μετά το ανάθεμα του Πατριάρχη Τύχωνα, η δύναμη της παρήκμασε σύντομα. Ο «πατριάρχης» Κωνσταντινουπόλεως ήταν σε κοινωνία με την «Ζώσα Εκκλησία» και όχι με το τότε Ορθόδοξο, Πατριαρχείο Μόσχας από το 1924 έως και το 1929.

Την 25η Μαρτίου του 1925 πέθανε ο Πατριάρχης Τύχων (δηλητηριάστηκε από τους Μπολσεβίκους). Προ του θανάτου του κατάλογο εκ τριών μητροπολιτών, ο πρώτος εκ των οποίων, (ο οποίος ήταν ελεύθερος) θα ασκούσε τα Πατριαρχικά καθήκοντα μέχρις ότου γίνει μια ελεύθερη εκλογή. Οι δύο άλλοι Μητροπολίτες ήταν στην εξορία κατά την στιγμή του θανάτου του Πατριάρχη και έτσι ο άλλος Μητροπολίτης ο Πέτρος του Κρούτισκ έγινε ο ηγέτης της Εκκλησίας.Οι Κομμουνιστές ζήτησαν από τον Πέτρο να υπογράψει μία προκήρυξη προς υπεράσπιση της κομμουνιστικής κυβέρνησης, αλλά αυτός αρνήθηκε και στάλθηκε στην εξορία όπου και απέθανε το έτος 1936.Τότε οι Κομμουνιστές επιχείρησαν να βρουν ένα Μητροπολίτη, ο οποίος θα έπραττε ό,τι ήθελαν, αλλά όλοι οι αντιπρόσωποι του Μητροπολίτη Πέτρου παρέμειναν σταθεροί και εξορίσθηκαν.

Εν τούτοις το 1927 ο Μητροπολίτης του Νιζνί-Νοβγκόροντ Σέργιος, ο οποίος ήταν πριν της «Ζώσης Εκκλησίας» (και κατόπιν μετανόησε), εξήλθε από τη φυλακή και υπέγραψε μία προκήρυξη στην οποία έγραφε ότι: «Οι χαρές της Σοβιετικής Πολιτείας είναι και της Εκκλησίας χαρές και οι λύπες της είναι και δικές της λύπες» και ότι ο λαός «πρέπει να χρωστά χάρη στους Κομμουνιστές δια τα όσα είχαν πράξει δια την Εκκλησία». Αυτός και η «πατριαρχική» του «Σύνοδος» εκ 12 επισκόπων, έστειλαν την προκήρυξη αυτή σε όλες τις ενορίες της Ρωσίας. Εν τούτοις το 90% των ενοριών επέστρεψε την προκήρυξη χωρίς απάντηση και ο Μητροπολίτης Πέτρος και οι περισσότεροι των Επισκόπων καταδίκασαν αυτή και είπαν ότι οι ενέργειες του Μητροπολίτου Σεργίου ήταν άκυρες.

Αμέσως η μυστική αστυνομία και η Σοβιετική Εκκλησία άρχισαν να καταδιώκουν κάθε έναν που αρνιόταν την κοινωνία μετά του Μητροπολίτου Σεργίου, ο οποίος είχε κηρυχθεί ως «Κανονική» Κεφαλή της Εκκλησίας. Έτσι η Αληθής Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρωσίας, με ηγέτη τον Μητροπολίτη Πέτρο, «κατέβηκε» στις κατακόμβες.

Η δογματική θέση της Εκκλησίας των Κατακομβών είναι η ακόλουθη. Η Σοβιετική «εκκλησία» δια της κοινωνίας (και ενώσεως) με την Σοβιετική Πολιτεία, έχει πέσει υπό το ανάθεμα του 1918 εναντίον όλων των συνεργαζομένων με τους Κομμουνιστές. Είναι ως εκ τούτου μία σχισματική εκκλησία χωρίς μυστηριακή χάρη. Οι εχθροί της Εκκλησίας των κατακομβών λένε ότι χωρίσθηκε από την επίσημη Εκκλησία διά πολιτικούς λόγους και ότι ο Μητροπολίτης Σέργιος έσωσε την Εκκλησία με αυτήν τη συγκατάβαση του . Εν τούτοις η Εκκλησία των Κατακομβών απαντά ότι ο Χριστός και όχι ο Μητροπολίτης Σέργιος είναι ο Σωτήρας της Εκκλησίας και ότι σε θέματα ορθόδοξης Πίστης ουδεμία συγκατάβαση επιτρέπεται. Αυτός είναι ένας εκκλησιαστικός και όχι ένας καθαρός πολιτικός λόγος, διότι υπάρχει το εκκλησιαστικό ανάθεμα του 1918 και διότι ο κομμουνισμός έχει ως σκοπό την καταστροφή όλων των νόμιμων αρχών, πολιτικών και θρησκευτικών.

Ο αγώνας ο οποίος άρχισε το 1927 συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ένας από τους πλέον σεβαστούς ομολογητές είναι ο Ιερομόναχος (ίσως επίσκοπος) Μιχαήλ Γιαρσώφ, ο οποίος έχει φυλακισθεί από το 1931 σε πολλές φυλακές της Σοβιετικής Ρωσίας, όχι για άλλο λόγο, αλλά διότι αρνείται να υπογράψει μία γραπτή αναγνώριση, ότι αποδέχεται το Πατριαρχείο Μόσχας ως Κανονικό. Αναφέρεται ότι έχει το δώρο της προφητείας και της θεραπείας των ασθενών και βρίσκεται σήμερα (1980) στην «ειδική ψυχιατρική κλινική» του Καζάν. Μακάρι το παράδειγμα του, της ακλόνητης αγάπης για το Χριστό εν μέσω φοβερής καταδίωξης, να εμπνεύσει όλους μας και είθε ο λόγος του της Εκκλησίας των Κατακομβών: «ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον ειπώ» (δηλ. Δεν θα αποκαλύψω στους εχθρούς σου το Μυστήριο, εδώ της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας.) να καθοδηγεί όλους τους Γ.Ο.Χ.
(Άρθρο του κ. Βλαδίμηρου Moss, "ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ" (1980) 



Πηγή: http://churchgoc.blogspot.gr/2013/02/blog-post_20.html






ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ & ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ 2009!

Η παρακάτω θλιβερή είδηση για τη παράνομη κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταπάτηση της θρησκευτικής ελευθερίας δεν προέρχεται από τη πάλαι ποτέ Κομμουνιστική Ρωσία του σιδηρούν παραπετάσματος αλλά από τη σύγχρονη «φιλελεύθερη και δημοκρατική» Ρωσία του 2009! Στο παρακάτω μεταφρασμένο από την αγγλική γλώσσα «Επείγον Μήνυμα» του «επισκόπου του Pavloskoye κ. Ανδρέα» στην Αμερική της «Ρωσικής Ορθοδόξου Αυτονόμου Εκκλησίας» υπό τον «Μητροπολίτη Σουζντάλ και Βλαντίμιρ κ. Βαλεντίνου» δίνεται μία πρώτη εικόνα.
Το εκεί Σεργιανιστικό και Οικουμενιστικό «Πατριαρχείο» Μόσχας σε συνεργασία με την κρατική εξουσία διώκει με ποικίλους τρόπους και αντίχριστους, ανήθικες μεθόδους (διωγμοί, φυλακίσεις, οικειοποίηση Ιερών Ναών, πλεκτάνες, ακόμα και απόπειρες αφαιρέσεως ζωών!) όσους πιστούς Χριστιανούς των σύγχρονων Ρωσικών Κατακομβών αρνούνται να υποταγούν στο Ρωσικό σχισματικό, Οικουμενιστικό, κρατικό «Πατριαρχείο».
Ο «επίσκοπος Pavloskoye κ. Ανδρέας» σε επικοινωνία που είχαμε τόνισε ότι: «Η κατάσταση μας στη Ρωσία γίνεται όλο και χειρότερη, κάθε μέρα. Η κυβέρνηση αποφάσισε πρόσφατα να μας αφαιρέσει όλες τις εκκλησίες μας και μας είπαν ότι θα ακυρώσουν την αναγνώριση μας. Αυτό σημαίνει ότι ο λαός μας θα πρέπει να πάει πίσω στο κατακόμβες».
Η Ελληνική Κυβέρνηση, κάθε σχετικός, κρατικός και μη, φορέας αλλά και όλοι μας οφείλουμε να καταδικάσουμε την παραβίαση των θρησκευτικών ελευθεριών των αδερφών μας και ασκηθεί πίεση για τον τερματισμό αυτού του νέου άδικου διωγμού των ταλαιπωρημένων αδελφών μας Ρώσων των Κατακομβών. Ακολουθεί το μεταφρασμένο κείμενο της Ανακοίνωσης. Τα συμπεράσματα δικά σας!

ΕΠΕΙΓΟΝ ΜΗΝΥΜΑ

Όπως έχει δημοσιευθεί στις πρόσφατες ειδήσεις, η Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εναχθεί δικαστικώς για την κατοχή 13 εκκλησιών που έλαβε από τις τοπικές αρχές κατά τη διάρκεια των τελευταίων 15-20 ετών, οι οποίες έχουν ληφθεί από εμάς σε συνθήκες παντελής καταστροφής και ανακαινιστήκανε προσεκτικά ώστε επετράπη να χρησιμοποιούνται ως εκκλησίες μας. Οι περιπτώσεις αυτές οδηγούνται σε δίκη στις 5 Φεβρουάριου από το Περιφερειακό Δικαστήριο του Βλαντίμιρ. Το δικαστήριο αποφάνθηκε κατά της Αυτονόμου Ορθοδόξου Εκκλησίας και διέταξε τις τοπικές αρχές να κατάσχουν τις εκκλησίες. Μας δόθηκε προθεσμία 30 ημερών για να εκκενώσουμε τα κτίρια. Οι προσφυγές έχουν αρχίσει, και πρόσφατα το Εφετείο ανέβαλε την ακρόαση αυτών των περιπτώσεων αυτές, μέχρι την 24η Απριλίου. Πιστεύοντας ότι το Εφετείο είναι προκατειλημμένο εναντίον μας, και σε συμμόρφωση με την δικαστική απόφαση, οι άνθρωποι μας προσπαθούν να παραλάβουν σταδιακά αντικείμενα από τις εκκλησίες - άμφια, εικόνες, εκκλησιαστικά σκεύη, βιβλία, κλπ. Δύο από τους διακόνους μας πρόσφατα κρατούνται από την τοπική αστυνομία, η οποία εξήγησε ότι είχε λάβει ένα αίτημα από το Πατριαρχείο της Μόσχας να μην μας επιτρέπει να αφαιρέσουμε αντικείμενα από τις δικές μας εκκλησίες. Προφανώς, νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα ακόμη και στην επίπλωση, που εμείς τοποθετήσαμε σε αυτές τις εκκλησίες.
Σήμερα, για την Ορθοδοξία Μεγάλη Παρασκευή, ο Μητροπολίτης Βαλεντίνος έκανε ένα επείγον τηλεφώνημα στον Επίσκοπο Ανδρέα του Pavlovskoye, που κατοικεί στις ΗΠΑ, και είχε αρκετό χρόνο, για να πει μόνο ότι οι άνθρωποι που ήρθαν για υπηρεσία έχουν συλληφθεί για την είσοδο στην εκκλησία για την εξυπηρέτηση των τελετών της Αγίας Μεγάλης Εβδομάδας και κανένας δεν θα μπορούσε να αφήσει την εκκλησία ή να εισέλθει εντός αυτής, πριν το τηλεφώνημα διακοπεί.
Ζητούμε από όλους τους ανθρώπους μας να προσευχηθούν για την σωτηρία του Πρωθιεράρχη μας και των πιστών μας από την άνομη αστυνομία, και ζητάμε από όλους τους ανθρώπους με καλή θέληση, που υποστηρίζουν την αξία των δικαιωμάτων των ανθρώπων παντού να προσευχηθούνε στην ειρήνη και την ελευθερία της συνείδησης, όπως δήθεν κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα της νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας, να κάνουν γνωστές τις ανησυχίες τους στις αρχές τόσο στη Ρωσία όσο και στις χώρες τους.
Επίσκοπος Ανδρέας

Πηγή: http://churchgoc.blogspot.gr/2009/08/2009.html





ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΤΑΝΕΥΣΗ (ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ-ΔΙΑΣΩΣΗ) ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ "ΡΩΣΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" (ΥΠΟ ΤΟΝ "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΟΥΖΝΤΑΛ κ. ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ") ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΡΠΑΞΕ, ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ- ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΤΙΚΟ "ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ" ΜΟΣΧΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ!
Πηγή: http://churchgoc.blogspot.gr/2009/09/roac.html


σ.σ.: Το "Επίσημο Πατριαρχείο της Ρωσίας" ήταν αυτό που στην εποχή μας "αναγνώρισε τα μυστήρια των αιρετικών μονοφυσιτών" (ήδη καταδικασμένων από την 4η οικουμενική σύνοδο).

Η Εκκλησία της Ρωσίας έναντι του Οικουμενισμού

Η Εκκλησία της Ρωσίας έναντι του Οικουμενισμού
(ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 20-24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2004 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ ΤΟΥ Α.Π.Θ.)

Πρωθιερεύς Βαλεντίνος Άσμους
Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Μόσχας


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η Ρωσική Εκκλησία δεν ήτο ποτέ οικουμενιστική. Ο όσιος Θεοδό­σιος του Κιέβου, εις εκ των δύο προπατόρων του ρωσικού ασκητισμού, έγραψε εν μέσω του 11ου αιώνος «περί της χριστιανικής και της λα­τινικής πίστεως» τα εξής: «Τη λατινική πίστει μη προσελκύεστε, μηδέ τα έθιμα αυτών κρατείτε, την Ευχαριστίαν αυτών φεύγετε και παν δόγμα αυτών φεύγετε, και βδελύσσεσθε τα ήθη αυτών και τηρείτε τας θυγατέρας υμών, μη εκγαμίζετε αυτάς προς αυτούς, μηδέ λαμβά­νετε [γυναίκας] παρ' αυτών, μηδέ αδελφοποιείσθε, μηδέ ασπάζεσθε, μηδέ υποκλίνεσθε, μη εσθίετε, μηδέ πίνετε εκ κοινού σκεύους μετ' αυτών, μηδέ τα φαγητά απ' αυτών λαμβάνετε... Δεν προσήκει, τέκνον, να αινέσεις την αλλότριον πίστιν. Εάν τις αλλότριον πίστιν αινεί, την ιδικήν του βλασφημεί. Εάν δε αινή εναλλάξ και τας δύο, και την ιδικήν του πίστιν και την αλλότριον, διπλόπιστος τοιούτος εγένετο, και πλησίον αιρέσεως εστίν». Έχομεν εδώ εν ολόκληρον οικουμενικόν πρόγραμμα, αλλά μετά του αρνητικού σημείου.
Εις τα πανολέθρια έτη της μογγολικής κατοχής οι Ρώσοι προετίμησαν τον αλλόθρησκον ζυγόν της «φιλίας» και «προστασίας» της λατινικής Δύσεως. Ο άγιος Μέγας Δούκας Αλέξανδρος Νέβσκι, ταπει­νός υποτελής των Μογγόλων, εγένετο περίφημος νικητής των Σουη­δών και των Γερμανών, οι οποίοι ήθελον να κατακτήσουν την Ρωσίαν δια τον πάπαν.
Εις την σύνοδον της Φλωρεντίας η ρωσική συνοδεία του Μητροπολίτου Ισιδώρου δεν κατελάμβανε τίποτε, διότι δεν εγνώριζον οι Ρώσοι και τας δύο γλώσσας, ελληνικήν τε και λατινικήν. Αλλ' όταν επανήλθον οι Ρώσοι εκπρόσωποι εις την Μόσχαν, ο Μέγας Δούκας Βασίλειος ανεκήρυξε τον Μητροπολίτην Ισίδωρον αιρετικόν και τον εφυλάκισεν.
Εις την αρχήν του 17ου αιώνος οι Πολωνοί κατέκτησαν την Ρωσίαν και ήθελον να την υποδουλώσουν εις τον πάπαν, και διώρισαν Πατριάρχην ένα λατινόφιλον αρχιερέα, τον Ιγνάτιον, πρώην Αρχιεπίσκοπον της Κύπρου. Αλλ' η σύνοδος των Ρώσων επισκόπων καθήρεσε αυτόν και έφυγεν ο Ιγνάτιος εις την Πολωνίαν.
Η τραγική περίοδος μετά την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως ήτο περίοδος λυπηράς παρακμής του ορθοδόξου πολιτισμού και αντι­στοίχως δραστηρίας δυτικής επιδράσεως.
Η επίδρασις αυτή είχεν ολοκληρωτικούς σκοπούς, αλλά περιορισμέ­να αποτελέσματα. Ο άγιος Πέτρος ο Μογίλας, Μητροπολίτης του Κιέβου, έγραψε υπό σχετικήν λατινικήν επίδρασιν την «Ορθόδοξον Ομολογίαν» του, η οποία όμως με ευλογίαν του Οικουμενικού Πατρι­αρχείου εγένετο συμβολικόν βιβλίον της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο αυτός Πέτρος ηυλόγησε την έκδοσιν του Συνοδικού της Ορθοδοξίας εις το σλαβονικόν Τριώδιον. Ο τροπαιούχος ορθόδοξος αγωνιστής Μητροπολίτης Πέτρος απέσυρε την ρωσικήν Μητρόπολιν της Πολω­νίας από της Ουνίας.
Ο Αυτοκράτωρ Πέτρος ο Μέγας, τον οποίον ονομάζουν πολλοί δυτικόφρονα, ήτο μέγας υπερασπιστής της Ορθοδόξου Ρωσίας. Επέ­τρεψε τους μικτούς γάμους με τους Αρμενίους, Ρωμαιοκαθολικούς και Διαμαρτυρομένους, αλλ' υπό τον όρον ότι όλα τα παιδιά εν μικτοίς γάμοις θα γίνονται Ορθόδοξοι.
Εις την αρχήν του 20ου αι. απαντών εις τας πρώτας οικουμενιστικάς πρωτοβουλίας της Δύσεως εις εκ των Ρώσων νεομαρτύρων, ο καθηγητής Τροΐτσκι, αργότερον αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων, έγραψε: «Ομολογώ μίαν Εκκλησίαν, και οι Ρωμαιοκαθολικοί δι' εμέ δεν είναι Εκκλησία και επομένως δεν είναι και χριστιανοί, διότι δεν υπάρχει Χριστιανισμός χωρίς Εκκλησίαν».
«Όλαι αι χριστιανικαί ομολογίαι αναγνωρίζουν την ενανθρώπησιν του Υιού του Θεού. Αλλά αυτό μόνον δεν δύναται να συγχύ­ση όλας τας ομολογίας εις μίαν Εκκλησίαν. Και οι δαίμονες, κατά τον απόστολον Ιάκωβον, πιστεύουσιν1 και την πίστιν αυτών ωμολόγησαν ως και ο απόστολος Πέτρος»2.
Η αντιχριστιανική, μασονική επανάστασις εις την Ρωσίαν ήτο μεγάλη χαρά δια την Δύσιν. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δεν ήθελον κα­θόλου να παραχωρήσωσιν εις την Ρωσίαν, την Κωνσταντινούπολιν και τους πορθμούς, κατά τας συνθήκας αυτών με τον Τσάρον. Προ του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ο «άγιος» πάπας Πίος Χ είπε: «Εάν νικήση η Ρωσία, θα νικήσει το σχίσμα». Δια τον Πίον Χ η Ρωσία των Τσάρων ήτο «ο μεγαλύτερος εχθρός της Εκκλησίας», δηλαδή της Ρω­μαιοκαθολικής. Δια το Βατικανόν οι κομμουνισταί ήταν όργανον της προνοίας του Θεού: εξαφανίζοντες την ορθόδοξον ιεραρχίαν, διώκοντες όλους τους πιστούς οι επαναστάται εξεκαθάριζον τόπον δια τον εκλατινισμόν των Ορθοδόξων ή δια την εμφύτευσιν της Ουνίας. Ο άγιος νεομάρτυς, τοποτηρητής του Πατριαρχικού Θρόνου, Μητρο­πολίτης Πέτρος έγραψε αμέσως μετά τον θάνατον του αγίου Πα­τριάρχου Τύχωνος: «Πολλοί είναι οι εχθροί της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι Ρωμαιοκαθολικοί χρησιμοποιούντες τον παρ' ημίν λειτουργικόν ρυθμόν εκκλίνουν τον πιστόν λαόν εις την Ουνίαν». Ο Μη­τροπολίτης, αργότερον Πατριάρχης, Σέργιος έγραψε (1931): «Η Ευχα­ριστία είναι ένωσις μετεχόντων με τον Χριστόν και εν Χριστώ με­ταξύ αυτών. Εάν διαχωριζώμεθα από αυτούς εν τη Ευχαριστία, μία πλευρά εκ των δύο επιτελεί την αναληθή Ευχαριστίαν. Αδύνατον να υπάρχουν δύο αλληλοκοινώνητοι Ευχαριστίαι, ως και δύο Χρι­στοί και δύο Εκκλησίαι».
Εις τον δεύτερον παγκόσμιον πόλεμον η Σοβιετική Ένωσις κατέ­λαβε την Γαλικίαν και την Καρπαθορωσίαν, αι οποίαι δεν ήσαν μέρη της Ρωσίας προ της Επαναστάσεως. Εις τας περιοχάς εκείνας το ρωσικόν έθνος ήτο εις την Ουνίαν. Το 1946-1947 κατηργήθη η εκεί Ουνία και εκατομμύρια πιστοί εγένοντο με τους ιερείς αυτών ορθόδοξοι.
Εις τον μεταπολεμικόν κόσμον εγένοντο νέαι οικουμενιστικαί πρωτοβουλίαι των Προτεσταντών. Η εν Μόσχα συνέλευσις των κε­φαλών και εκπροσώπων των αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών (1948) εψήφισε απόφασιν επί του ζητήματος «Το Οικουμενιστικόν κί­νημα και η Ορθόδοξος Εκκλησία»: «... το σύγχρονον οικουμενιστι­κόν κίνημα δεν εξασφαλίζει την επανένωσιν των εκκλησιών με μέ­τρα και μεθόδους κατά την Χάριν. Η μείωσις των απαραιτήτων προ­ϋποθέσεων της Ενώσεως, μέχρι μόνης της αναγνωρίσεως του Ιησού Χριστού ως Κυρίου ημών, ελαττώνει την Χριστιανικήν διδασκαλίαν μέχρι αυτής της πίστεως, η οποία κατά τον απόστολον είναι δυνα­τή και δια τους δαίμονας... Ανακοινούμεν εις το Παγκόσμιον Συμ­βούλιων των Εκκλησιών... ότι όλαι αι Ορθόδοξοι τοπικαί Εκκλησίαι, συμμέτοχοι της παρούσης συνελεύσεως, υποχρεούμεθα να αρνούμεθα την συμμετοχήν εις το οικουμενιστικόν κίνημα».
Το 1956 οι αρχηγοί του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό κόμμα) ενέκριναν μυστικήν απόφασιν, κα­τά την οποίαν η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία έπρεπε να λάβη μέρος εις το οικουμενιστικόν κίνημα ως κρύφιον όργανον της σοβιετικής πολιτικής. Αλλ' η υποδουλωμένη υπό των κομμουνιστών Εκκλησία δεν το ήθελε. Πέντε έτη ανθίστατο η Εκκλησία προς τας απαιτήσεις αυτάς των κυβερνητών. Το 1961 ο Μητροπολίτης Νικόλαος Κρουτίτσης, πρόεδρος του Τμήματος των εξωτερικών σχέσεων, επαύθη από όλες τις θέσεις αυτού και απέθανε αμέσως εις το νοσοκομείον εξ αγνώστου αιτίας. Τον Νικόλαον αντικατέστησεν ο Μητροπολίτης Νικόδημος, νέος ιεράρχης, ο οποίος είχε περίλαμπρον σταδιοδρομίαν.
Ο Νικόδημος ενόμιζεν ότι εις τας συνθήκας των διωγμών του Χρουστσώβ (1956-1964), ο οποίος ήθελε να εξαφανίση την θρησκείαν, η Εκκλησία δύναται να χρησιμοποιή τας οικουμενιστικάς σχέσεις εις τον αγώνα δια την επιβίωσιν. Η Εκκλησία ηγγυάτο εις την κυβέρνησιν της ΕΣΣΔ εκπλήρωσιν των πολιτικών σκοπών αυτής. Το 1961 η Ρωσική Εκκλησία εγένετο μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλη­σιών. Ως «ανεξάρτητος» εκπρόσωπος της σοβιετικής πολιτικής εγέ­νετο σημαντικός πολιτικός παράγων δια την κυβέρνησιν. Αποκτώντες γνωστούς και φίλους εις την Δύσιν οι ιεράρχαι «οικουμενισταί» ήλπιζον να αποκτήσωσιν υπερασπιστάς της Ρωσικής Εκκλησίας εν διωγμώ ούσης. Αλλά οι Ρώσοι ιεράρχαι δεν είχον ειλικρινή οικουμενιστικόν ενθουσιασμόν. Ο Νικόδημος εδήλωσε ότι το ΠΣΕ πρέπει να είναι «σύλλογος των εκπροσώπων των Εκκλησιών, αλλ' όχι κοινότης αυτών των Εκκλησιών». Τούτ' έστιν το ΠΣΕ δεν πρέπει να έχη εκκλησιολογικήν σημασίαν. Ψυχρότης έμενε και εις τας σχέσεις της Ρωσικής Εκκλησίας με το Βατικανόν. Ο Πατριάρχης Αλέξιος Α' έγραψε τη­λεγραφικώς εις τον Πατριάρχην Αθηναγόραν εξ αφορμής της άρσε­ως των αναθεμάτων του 1054: «... η απόφασίς Σας είναι πράξις της τοπικής Σας αξιοτιμήτου Εκκλησίας... Αυτή δεν έχει θεολογικήν ση­μασίαν δια το πλήρωμα της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας». Και εκ της ιδίας αφορμής προς τον Αθηνών Χρυσόστομον: «... Η διαίρεσις των Εκκλησιών Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου είναι σφόδρα βαθεία και δεν υπάρχουν σήμερον αντίστοιχοι βάσεις δια την υπερνίκησιν αυτής».
Αι οικουμενιστικαί διαπραγματεύσεις απησχόλουν πολύ ολίγους αξιωματούχους του Πατριαρχείου, και ήσαν σχεδόν καθ' ολοκληρίαν άγνωστοι δια τον πιστόν λαόν. Οι αριθμοί αντιτύπων των εκκλησια­στικών περιοδικών ήταν μικρότατοι και προωρίζοντο μόνον δια τον κλήρον. Δεν υπήρχον εκκλησιαστικαί βιβλιοθήκαι δια τον λαόν.
Αλλά δια τον κλήρον και τους μοναχούς ο Οικουμενισμός ήτο μέ­γα σκάνδαλον. Και εις τα έτη της Περεστρόικα (Μεταρρυθμίσεως), της Γκλάσνοστ (διαφάνειας), ηκούσθη η φωνή του πιστού λαού μας, ο οποίος είναι κατά του Οικουμενισμού, κατά του μοντερνισμού, κα­τά του δυτικού πολιτισμού και παντός είδους δυτικής επιδράσεως. Και δια την Ιεραρχίαν τα έτη της «φιλίας» Ρωσίας και Δύσεως προεκάλεσαν μεγάλην απογοήτευσιν. Η Ρώμη ανανέωσε την Ουνίαν εις την δυτικήν Ουκρανίαν. Πολλαί εκατοντάδες των ενοριακών ναών κατε­λήφθησαν υπό των Ουνιτών. Ο πάπας έστειλεν εις όλας τας περιοχάς της Ρωσίας ου μόνον πολλάς δεκάδας πρεσβυτέρων, αλλά και με­ρικούς επισκόπους. Ο Πατριάρχης μας Αλέξιος Β' τονίζει ότι το σημερινόν ποίμνιον της λατινικής Εκκλησίας δεν έχει χρείαν τοσούτου κλήρου. Ο σκοπός του Βατικανού είναι ο προσηλυτισμός των ορθοδό­ξων Ρώσων. Ο πάπας θέλει να επισκεφθή την Ρωσίαν. Η ρωσική κυβέρνησις, η οποία επιδιώκει την αναγνώρισιν της «φιλελευθερίας» αυτής από πλευράς της Δύσεως, θέλει το ίδιον. Αλλ' ο Πατριάρχης Αλέξιος Β' με αναλλοίωτον σταθερότητα απορρίπτει τας τοιαύτας προτάσεις.
Ο προτεσταντικός κόσμος φανεροί πλέον και πλέον εσωτερικήν διάλυσιν. Επικύρωσις της ομοφυλοφιλίας, ιερωσύνη γυναικών κ.λπ. είναι σημεία σατανικής διαστροφής των πρώην χριστιανών. Οι ρώσοι χριστιανοί καταλαμβάνουν: «Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;»3. Υπάρχουν μερικαί προτεσταντικαί ομολογίαι, αι οποίαι δεν θέλουν ή μάλλον δεν δύνανται να πράττουν προσηλυτισμόν εις την Ρωσίαν (λουθηρανοί, αγγλικανοί). Αλλ' αι πλείσται παραφυάδες προσπαθούν να κατακτήσωσι την Ρω­σίαν δια της «ευαγγελικής», «ζωηράς» πίστεως. Έναντι της θρησκευ­τικής επιβουλής των προτεσταντικών αιρέσεων το Πατριαρχείον μας κρατεί σταθεράν αρνητικήν στάσιν.
Προβληματίζει την Εκκλησίαν μας και ο Μονοφυσιτισμός. Εδώ και δύο αιώνας εις τας μεγάλας πόλεις της Ρωσίας υπάρχουν πολλοί Αρμένιοι. Μετά την «ανεξαρτησίαν» του 1991 το ήμισυ του πληθυ­σμού της Αρμενίας μετώκησεν εις την Ρωσίαν. Η προπαρασκευαζομένη «Ουνία» με τους Μονοφυσίτας θα ήτο καλή λύσις δι' εμάς από πλευράς εθνοπολιτικής. Αλλ' ο πιστός λαός, οι κληρικοί, οι ιεράρχαι μας δεν ήθελον την Ουνίαν. Αι δύο Σύνοδοι της Ιεραρχίας της παρ' ημίν Εκκλησίας (1994 και 1997) εδήλωσαν επισήμως ότι «η δευτέρα Δήλωσις της Μικτής Επιτροπής του θεολογικού διαλόγου» μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Αντιχαλκηδονίων, την οποίαν οι οπαδοί της Ουνίας ανεκήρυξαν επιτυχή έκβασιν του δογματικού δια­λόγου, «δεν πρέπει να θεωρήται ως τελικόν έγγραφον, αρκούν δια την αποκατάστασιν της πλήρους κοινωνίας, διότι η Δήλωσις περιέ­χει ασαφείς εκφράσεις ως προς την Χριστολογίαν». Με απλά λόγια η Εκκλησία μας είπε «όχι» εις την ένωσιν με τους Μονοφυσίτας.
Η Εκκλησία μας αναθεωρεί τας σχέσεις αυτής με το ΠΣΕ. Είναι δυνατόν να εγκαταλείψη η Ρωσική Εκκλησία το ΠΣΕ, καθώς το έπρα­ξαν αι Εκκλησίαι Γεωργίας και Βουλγαρίας. Η Εκκλησία μας δεν ενθαρρύνει τους κληρικούς και τους λαϊκούς αυτής δια μετοχήν εις τας οικουμενιστικάς ακολουθίας, κοινάς προσευχάς κ.λπ.
Εις τα προηγούμενα έτη, όταν ο Μητροπολίτης Νικόδημος (†1978) ανέπτυξε την διπλήν οικουμενιστικήν πολιτικήν αυτού, ο λαός ήτο μακράν από την ιεραρχίαν. Σήμερον ου μόνον «τα πρόβατα ακούει της φωνής» των ποιμένων, αλλά και οι ποιμένες προσέχουν εις την φωνήν των προβάτων: λαϊκών, απλών κληρικών, μοναχών. Ο μητροπολίτης Κύριλλος, πρόεδρος του Τμήματος των εξωτερικών σχέσεων, τονίζει ότι διαμαρτύρονται δια τον Οικουμενισμόν όχι οι εξτρεμισταί, οι σχισματικοί, οι φουνταμενταλισταί, αλλά τακτικά μέλη της Εκκλη­σίας και αι διαμαρτυρίαι αυτών έχουν νόμιμον αιτίαν.
Ελάχιστοι είναι οι οπαδοί του Οικουμενισμού εις την Ρωσικήν Εκκλησίαν εις την ιεραρχίαν, τον κλήρον, τους «διανοουμένους». Εις τους μοναχούς και τον «απλούν» λαόν δεν υπάρχουν οικουμενισταί καθόλου. Εις την μεγίστην ορθόδοξον χώραν ο Οικουμενισμός δεν έχει μέλλον.



1. Ιακ. 2,19.
2. Ματθ. 16, 16. Μάρκ. 1,24. Λουκ. 8, 28.
3. Β' Κορ. 6, 14-15.


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
Γένεση - Προσδοκίες - Διαψεύσεις
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ Α.Π.Θ. 20-24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2004
Εκδόσεις ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ

Πηγή:impantokratoros