Σε αυτό το θέμα θα δούμε συνοπτικά τι γράφουν οι διάφορες ιστοσελίδες για τις διάφορες παρατάξεις στις οποίες είναι χωρισμένοι όσοι κράτησαν το παλαιό (Πάτριο ή Ιουλιανό) ημερολόγιο και ειδικότερα όσους έλαβαν το προσωνυμιών ΓΟΧ δηλαδή "Γνήσιοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι".
Ο Θεός να μας φυλάει όλους και να μας έχει αγαπημένους.

Ξεκινάμε ρίχνοντας μία σύντομη ματιά στο γνωστό σε όλους wiki στο λήμμα

Ορθόδοξοι_Παλαιοημερολογίτες:
_________________________________
Παλαιοημερολογίτες ονομάζονται διάφορες ομάδες Χριστιανών (οι περισσότερες από τις οποίες αυτοαποκαλούνται Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ΓΟΧ), οι οποίοι αποσχίσθηκαν από την ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος το 1924, όταν η τελευταία αναθεώρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, ώστε να συμπίπτει με το νέο, Γρηγοριανό ημερολόγιο που είχε υιοθετήσει η πολιτεία. Οι Παλαιοημερολογίτες θεώρησαν την αλλαγή του ημερολογίου ως πρώτο βήμα για την υποταγή των ορθοδόξων στον Πάπα και ότι η επίσημη εκκλησία υπέπεσε στην αίρεση του οικουμενισμού, απομακρύνθηκαν από αυτήν και διατηρούν το Ιουλιανό ημερολόγιο στην παλαιά του μορφή. Το ημερολόγιο που ακολουθούν οι παλαιοημερολογίτες υπολείπεται από το διεθνές ημερολόγιο κατά 13 ημέρες.

Το αναθεωρημένο Ιουλιανό ημερολόγιο καθιερώθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος στις 23 Μαρτίου 1924. Ο λόγος ήταν ότι έναν χρόνο πριν είχε καθιερώσει η πολιτεία το Γρηγοριανό ημερολόγιο, με αποτέλεσμα το κοσμικό και το εκκλησιαστικό ημερολόγιο να αποκλίνουν μεταξύ τους. Η απόκλιση φάνηκε ως πρόβλημα την 25η Μαρτίου 1923, όταν εορτάστηκαν χωριστά η επέτειος της Επανάστασης του 1821 και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου[1]. Έτσι η Εκκλησία αποφάσισε τη διόρθωση του εκκλησιαστικού ημερολογίου, έτσι ώστε να συμπίπτει με το κοσμικό.
Ομάδα κληρικών και λαϊκών αντέδρασαν στην εισαγωγή του νέου ημερολογίου, την οποία θεώρησαν προδοσία της ορθόδοξης παράδοσης, και αρνήθηκαν να το ακολουθήσουν εμμένοντας στο «πάτριο ημερολόγιο». Θεώρησαν ότι η αλλαγή ημερολογίου ήταν αντίθετη με τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προϊόν της αίρεσης του οικουμενισμού. Κατ' αυτούς πραγματικό κίνητρο για την αλλαγή του ημερολογίου ήταν η χρονική σύμπτωση των θρησκευτικών εορτών καθολικών και ορθοδόξων ως πρώτο βήμα για την ένωση των εκκλησιών και την υποταγή όλων στον Πάπα. Για αυτούς η Εκκλησία της Ελλάδος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλες οι άλλες Εκκλησίες που ακολούθησαν το νέο ημερολόγιο υπέπεσαν σε αίρεση. Αιρετικές όμως θεώρησαν και όλες τις άλλες Εκκλησίες που ήταν σε κοινωνία με αυτές, όλες δηλαδή τις επίσημες ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν είχαν μεταρρυθμίσει το ημερολόγιό τους ή όχι. Στην αρχή η ομάδα αυτή είχε μόνο πρεσβυτέρους χωρίς κανέναν επίσκοπο επικεφαλής. Αυτό τους δημιουργούσε πρόβλημα, γιατί σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες δεν υφίσταται εκκλησία χωρίς επίσκοπο αλλά και γιατί μόνο επίσκοπος μπορεί να χειροτονήσει νέους πρεσβύτερους.
Ένα θαυματουργικό γεγονός, σύμφωνα με τους Παλαιοημερολογίτες, συνέβη την παραμονή της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού το 1925. Το συμβάν έλαβε χώρα στον ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στον Υμηττό, σε ένα από τους λίγους ναούς του Παλαιού Ημερολογίου οι οποίοι είχαν παραμείνει ανοικτοί από τις αρχές. Εκεί, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και παρουσία δύναμης της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία είχε σταλθεί για να τηρηθεί η τάξη, σύμφωνα με μαρτυρίες, ένας φωτεινός σταυρός παρουσιάστηκε στον ουρανό επί μισή ώρα, τον οποίο είδαν 2.000 μάρτυρες. Το φαινόμενο αυτό από τους παρευρισκόμενους ερμηνεύθηκε ως θείο σημάδι, ενώ άλλοι το απέδωσαν σε φυσικό φαινόμενο.[2]
Στις 26 Μαρτίου 1935, έντεκα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, τέθηκαν επικεφαλής των Παλαιοημερολογιτών τρεις μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, οι οποίοι με δήλωσή τους προς την Ιερά Σύνοδο, διέκοπταν κοινωνία με αυτήν και τους λοιπούς Μητροπολίτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο μεσοδιάστημα των έντεκα χρόνων οι τρεις μητροπολίτες αυτοί είχαν προσυπογράψει και οι ίδιοι την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αλλαγή του ημερολογίου και ως μέλη επισκοπικών δικαστηρίων είχαν δικάσει και καταδικάσει παλαιοημερολογίτες κληρικούς «επί φατρία και τυρεία και απειθεία προς τας αποφάσεις της Εκκλησίας περί Ημερολογίου»[3][4]. Οι μητροπολίτες καθαιρέθηκαν από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και έκαναν δική τους Σύνοδο του «Πατρίου ημερολογίου» χειροτονώντας άλλους τέσσερις επισκόπους, μεταξύ των οποίων και τον επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης, μετέπειτα ηγετικό στέλεχος μερίδας των Παλαιοημερολογιτών. Η απόσχιση συνοδεύτηκε από πολλές ταραχές με ανάμιξη και της αστυνομίας, από συμπλοκές και θύματα. Έκτοτε έχουν διασπαστεί κατ' επανάληψιν περαιτέρω και σήμερα υπάρχουν διάφορες σύνοδοι «ΓΟΧ» με δικούς τους μητροπολίτες και κληρικούς που δεν αναγνωρίζουν η μια την άλλη.

Σχέση με Εκκλησία της Ελλάδος

Οι εκκλησίες των Παλαιοημερολογιτών δεν βρίσκονται σε κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος ούτε με τις Εκκλησίες οι οποίες βρίσκονται σε κοινωνία με αυτήν (Πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες). Κάποιες από αυτές ήταν σε κοινωνία με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, κι αυτές όμως διέκοψαν την κοινωνία το 2007, όταν η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς ενώθηκε με το Πατριαρχείο Μόσχας. Η έλλειψη αναγνώρισης (κοινωνίας) και η πολυδιάσπαση έχει δημιουργήσει πρόβλημα στη χειροτονία νέων επισκόπων, καθώς σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της ορθόδοξης Εκκλησίας απαιτούνται τρεις κανονικοί επίσκοποι (ή εν ανάγκη τουλάχιστον δύο) για να χειροτονηθεί νέος επίσκοπος.
Η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος έχει προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να αντιμετωπίσει τη διάσπαση, χωρίς ωστόσο επιτυχία ως τώρα. Σε περιόδους διαλλακτικότητας έχει εκφράσει την πρόθεσή της να αναγνωρίσει κάποιες από τις χειροτονίες των επισκόπων και να τους δεχθεί, αν θελήσουν να ενταχθούν σε αυτήν, ακόμα και να τους επιτρέψει να χρησιμοποιούν το παλαιό ημερολόγιο και μετά την ένωση, ενώ σε περιόδους έντασης έχει ζητήσει τη σύλληψη των Παλαιοημερολογιτών κληρικών από την αστυνομία για αντιποίηση αρχής και την απαγόρευση τέλεσης ακολουθιών από αυτούς. Οι επεμβάσεις της αστυνομίας κατά το παρελθόν έχουν οδηγήσει σε εκτεταμένα επεισόδια, ενώ οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν επιθυμούν τη βίαιη λύση του ζητήματος.
Επειδή οι ορθόδοξες Εκκλησίες που αναθεώρησαν το ημερολόγιό τους δεν αναθεώρησαν τον υπολογισμό της ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα (Πασχάλιον), διατηρώντας τις ημερομηνίες του παλαιού ιουλιανού ημερολογίου, ημερολογικά ο εορτασμός του Πάσχα και των υπόλοιπων κινητών εορτών που ορίζονται με βάση αυτό εξακολουθεί να συμπίπτει με τους Παλαιοημερολογίτες.
Οι Παλαιοημερολογίτες δεν θεωρούνται ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι, γιατί στο δόγμα παραμένουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ως εκ τούτου δεν εμπίπτουν στους περιορισμούς του νόμου για την ανέγερση ναών (άδεια από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων μετά από γνωμοδότηση του οικείου Μητροπολίτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ.λ.π.).
Για τον λόγο αυτόν όμως έχουν δημιουργηθεί κατ' επανάληψιν εντάσεις και διαμάχες για τη δικαιοδοσία επί ναών, τους οποίους διεκδικούν τόσο οι Παλαιοημερολογίτες όσο και οι επίσημες εκκλησίες. Χαρακτηριστική είναι η διαμάχη για την Ορθόδοξη Εκκλησία του Μονάχου Salvatorkirche, την οποία είχε παραχωρήσει ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, πατέρας του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου στις 30 Σεπτεμβρίου 1828. Το 1976 την απέσπασαν από τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου (το οποίο έχει από το 1924 δικαιοδοσία επί των Ελλήνων της διασποράς) Παλαιοημερολογίτες, αλλά υποχρεώθηκαν να την αποδώσουν πάλι σε αυτό το 1999, μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη ενώπιον των Γερμανικών Διοικητικών Δικαστηρίων και σχετική απόφαση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου[5]. Το παλαιό ημερολόγιο χρησιμοποιείται ακόμη στο Άγιο Όρος και στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, όμως και οι Αγιορείτες και το Πατριαρχείο αναγνωρίζουν ως κανονική την Εκκλησία της Ελλάδος και όχι τους Παλαιοημερολογίτες.

Διαφορετικές ομάδες Παλαιοημερολογιτών

Το πρώτο μεγάλο σχίσμα εντός των Παλαιοημερολογιτών ξεκίνησε το 1937, όταν ο Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης αποκήρυξε τον μετριοπαθή πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο και σχημάτισε δική του ομάδα, επειδή ο Χρυσόστομος δεν δεχόταν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος μετά την αποδοχή του νέου ημερολογίου ήταν σχισματική, αλλά απλά «υπόδικη» και έπρεπε να κριθεί το ζήτημα από πανορθόδοξη Σύνοδο. Σημείο τριβής ήταν η αναγνώριση των μυστηρίων που τελούσε η κάθε Εκκλησία από την άλλη. Έτσι οι Παλαιοημερολογίτες διασπάστηκαν σε «ματθαιικούς» και «φλωρινικούς». Παράλληλα ο Ματθαίος προχώρησε στη χειροτονία κι άλλων Επισκόπων μόνος του και χωρίς τη σύμπραξη άλλων αρχιερέων, ενώ ίδρυσε και γυναικεία Μονή στην Κερατέα Αττικής, την «Παναγία την Πευκοβουνογιάτρισσα». Στη μονή αυτή ηγουμένη ήταν η Μαριάμ Σουλακιώτου. Η μονή έγινε αντικείμενο δημοσιότητας το 1950, όταν αποκαλύφθηκαν οικονομικά σκάνδαλα αλλά και άλλα εγκλήματα με σωματική τιμωρία παιδιών και μοναχών με τις οδηγίες της ηγουμένης, η οποία τελικά καταδικάστηκε σε κάθειρξη[6][7].
Το 1949 οι «Ματθαιικοί» συγκρότησαν δική τους Ιερά Σύνοδο και ήρθαν σε πλήρη ρήξη με την παράταξη του πρώην Φλωρίνης. Ο Ματθαίος πέθανε το 1950. Την προεδρία της Συνόδου ανέλαβε ο Αθηνών Αγαθάγγελος και μετά τον θάνατό του το 1967 τον διαδέχθηκε ο Πατρών Ανδρέας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η παράταξη των «Ματθαιικών» ήρθε σε επαφή με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (των Υπερορίων), η οποία αναγνώρισε και προσεπικύρωσε τις χειροτονίες των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων που είχε κάνει ο Βρεσθένης Ματθαίος και οι χειροτονημένοι από αυτόν. Ορισμένοι «ματθαιικοί» όμως αμφισβητούν κατά πόσο συνέβη αυτό και θεωρούν ότι οι χειροτονίες ήταν έγκυρες εξ αρχής, επειδή ο Ματθαίος ήταν ο τελευταίος μη αιρετικός ορθόδοξος επίσκοπος στη γη και άρα δικαιούνταν κατά τους ιερούς κανόνες κατ'εξαίρεσιν να προβεί μόνος του σε χειροτονίες νέων επισκόπων, προκειμένου να μην αφανιστεί η εκκλησία.
Στην άλλη μεγάλη παράταξη (τους «Φλωρινικούς»), τον πρώην Φλωρίνης, ο οποίος πέθανε το 1955, διαδέχθηκε ο Ακάκιος Παππάς, που χειροτονήθηκε κι αυτός από επισκόπους της ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς σε Επίσκοπο Ταλαντίου το 1960 στις ΗΠΑ και τέθηκε επικεφαλής της ομάδας. Το 1963 τον διαδέχθηκε με τη σειρά του ο Αρχιεπίσκοπος Αυξέντιος Πάστρας, ενώ στο μεταξύ είχαν χειροτονηθεί και άλλοι επίσκοποι και είχε συγκροτηθεί και δεύτερη (μετά τους «ματθαιικούς») Σύνοδος Παλαιοημερολογιτών.
Έκτοτε οι δύο παρατάξεις έχουν διασπαστεί σε περαιτέρω ομάδες και Συνόδους. (Συνολικά 12)
Θεωρούνται ιδιαίτερα συντηρητικοί και αντιδρούν έντονα σε οποιαδήποτε επαφή της ορθόδοξης εκκλησίας με χριστιανικές εκκλησίες άλλων δογμάτων, θεωρώντας ότι οι επίσημες ορθόδοξες εκκλησίες έχουν υποπέσει στην αίρεση του οικουμενισμού.

πηγή : Wiki/Ορθόδοξοι_Παλαιοημερολογίτες

α΄. Τα αίτια τών σχισμάτων τών Γ.Ο.Χ.

Στην προηγούμενη ενότητα προσπαθήσαμε να αποδείξουμε, ότι το σχίσμα των Γ.Ο.Χ. από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες το 1924 λόγω της αλλαγής του ημερολογίου είναι αδικαιολόγητο και επίσης να αναιρέσουμε κατά δύναμιν τα βασικότερα επιχειρήματά τους.

Την αδυναμία της ανωτέρω επιχειρηματολογίας τους κατενόησαν κατά το β΄ ήμισυ του περασμένου αιώνος [20ού] ακόμη και οι ίδιοι οι Γ.Ο.Χ. Για τον λόγο αυτό προσπάθησαν να μεταθέσουν το κέντρο βάρους της πολεμικής τους και να αποδώσουν το υφιστάμενο από το 1924 σχίσμα τους στην τότε αναπτυσσόμενη συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Οικουμενική Κίνησι. Επειδή δηλαδή είχε καταστή φανερό, ότι η αλλαγή του ημερολογίου δεν ήταν αίρεσις, και συνεπώς δεν αποτελούσε επαρκή λόγο διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας, οι Γ.Ο.Χ., έστω και καθυστερημένα, επιχείρησαν να κατηγορήσουν ως αιρετικές τις Ορθόδοξες Εκκλησίες λόγω της από μέρους τους δήθεν αποδοχής και κηρύξεως της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Πριν εισέλθουμε στην αναίρεσι των σχετικών με το ζήτημα του Οικουμενισμού ζηλωτικών επιχειρημάτων και φανερώσουμε το πλήθος των παραποιήσεων που οι Γ.Ο.Χ. διαπράττουν, τόσο στην πατερική διδασκαλία όσο και στην Εκκλησιαστική Ιστορία, προκειμένου να αποσπάσουν τους πιστούς από το σώμα της Εκκλησίας και να τους προσελκύσουν σε κάποια από τις ζηλωτικές παρατάξεις, θα ασχοληθούμε με ένα εξίσου πολύ σοβαρό ζήτημα.

Συγκεκριμένα θα αναφερθούμε στην πολυδιάσπασι των Γ.Ο.Χ., η οποία αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Γ.Ο.Χ. είναι ξένοι προς το πνεύμα των αγίων Πατέρων και εντελώς αναρμόδιοι να ομιλούν και να προτρέπουν σε διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας.

Πράγματι οι Γ.Ο.Χ., οι οποίοι στην Ελληνική επικράτεια δεν υπερβαίνουν τους 70.000, είναι σήμερα διασπασμένοι σε δέκα περίπου επίσημες και πέντε ανεπίσημες παρατάξεις. Αρκετοί μάλιστα Γ.Ο.Χ. έχουν αποκηρύξει όλες τις ανωτέρω παρατάξεις θεωρώντας τις προφανώς αντικανονικές, και έχουν μείνει τελείως ακέφαλοι. Αξίζει δε να σημειωθή ότι οι αλληλοκαθαιρεμένες και αλληλοαναθεματισμένες αυτές παρατάξεις αριθμούν εξήντα και πλέον επισκόπους.

Οι Γ.Ο.Χ. βέβαια προσπαθούν να δικαιολογηθούν και να αποδείξουν ότι το μεν σχίσμα τους με την Εκκλησία οφείλεται σε ζητήματα πίστεως, οι δε πολλαπλές διασπάσεις και τα σχίσματά τους είναι αθώα, καθώς οφείλονται δήθεν στις ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη1, την κακή διοίκησι ή τον πόλεμο που δέχονται από εξωτερικούς παράγοντας. Οι ανωτέρω απόψεις είναι εντελώς εσφαλμένες. Η πολυδιάσπασις των Γ.Ο.Χ. δεν οφείλεται στους ανωτέρω λόγους, οι οποίοι αποτελούν απλές αφορμές και όχι τα αίτια, αλλά είναι αναγκαστικό επακόλουθο της ολοκληρωτικά εσφαλμένης και εν πολλοίς προτεσταντικής, εκκλησιολογικής τους γραμμής.

Οι Γ.Ο.Χ., όπως προαναφέραμε, προκειμένου να δικαιολογήσουν την απόσχισί τους από την Εκκλησία διαμόρφωσαν μία ανορθόδοξο, εκκλησιολογική θεωρία, σύμφωνα με την οποία η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας επιτρέπεται ακόμη και για μη δογματικούς λόγους. Η διαμόρφωσις της εκκλησιολογίας αυτής ήταν βέβαια αναγκαστική, καθώς ακόμη και οι ίδιοι παραδέχονται, ότι η αλλαγή του ημερολογίου δεν αποτελεί αίρεσι.

Η εκκλησιολογική αυτή θεωρία των Γ.Ο.Χ. αποτελεί μάλιστα το εκ διαμέτρου αντίθετο άκρο της αιρετικής, προτεσταντικής “θεωρίας των κλάδων”. Σύμφωνα με την “θεωρία των κλάδων” μπορούμε να έχουμε διαφορετική πίστι, αλλά να είμαστε ενωμένοι. Σύμφωνα με την “θεωρία των Γ.Ο.Χ.” μπορούμε να έχουμε την ίδια πίστι, αλλά να είμαστε χωρισμένοι!

Φυσικά η ανωτέρω ανορθόδοξος εκκλησιολογία δεν ήταν δυνατόν να μη εκδικηθή τους Γ.Ο.Χ., καθώς θα είχαν την δυνατότητα να την εφαρμόσουν και μέσα στους κόλπους τους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την εφήρμοσαν και εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Έτσι, όπως προαναφέραμε, οι Γ.Ο.Χ. βάσει της ανωτέρω εκκλησιολογίας τους διασπάσθηκαν σταδιακά σε πλήθος αντιμαχομένων παρατάξεων, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι κατ' αναλογία πολύ περισσότερο διασπασμένοι ακόμη και από τους Διαμαρτυρομένους. Λόγω μάλιστα της ιδρύσεως διαρκώς νέων, ανεξαρτήτων παρατάξεων - Εκκλησιών οι Γ.Ο.Χ. χειροτονούν πλήθος μητροπολιτών, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν στην δικαιοδοσία τους ούτε ένα ιερέα! Είναι χαρακτηριστικό ότι προ ετών η παράταξις του Ανδρέου είχε στην Ελλάδα δέκα επισκόπους και δεκαοκτώ ιερείς.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... /2_1_1.htm

β΄. Η πολεμική μεταξύ των παρατάξεων των Γ.Ο.Χ.

Το μίσος και η πολεμική μεταξύ των Εκκλησιών αυτών είναι πραγματικά απερίγραπτο. Κάθε Εκκλησία Γ.Ο.Χ. θεωρεί, ότι οι υπόλοιπες «δεν είναι τίποτε, ότι δεν έχουν αποστολική διαδοχή, δεν έχουν ιερωσύνη, δεν σώζουν»2, δεν έχουν έγκυρα μυστήρια. Για τον λόγο αυτό οι Γ.Ο.Χ. τελούν αναμυρώσεις στους πιστούς ή ακόμη και αναχειροτονίες στους ιερείς και επισκόπους των άλλων παρατάξεων κατά την προσχώρησί τους στην δική τους παράταξι, όπως δηλαδή θα έπρατταν σε περιπτώσεις αιρετικών, που επιστρέφουν στην Ορθόδοξο Εκκλησία.

Πολύ συχνά άλλωστε, οι διάφορες παρατάξεις αλληλοϋβρίζονται ως αιρετικές ψευδεκκλησίες και εξαπολύουν εκατέρωθεν φρικτούς αναθεματισμούς. Είναι χαρακτηριστικά, τα όσα διακηρύττει η Χρυσοστομική παράταξις: «Όσο είναι κακό να ενωθούν όλες οι ψευδεκκλησίες των αιρετικών, παπικών, προτεσταντών κ.λ.π. σε μία “Εκκλησία” που τάχα θα είναι η “Εκκλησία του Χριστού”, άλλο τόσο είναι κακό και το να ενωθούν οι ψευδεκκλησίες (των Γ.Ο.Χ.) με την αληθή Ορθόδοξη (Χρυσοστομική) Εκκλησία»3.

Κάθε μία από τις ζηλωτικές παρατάξεις διεκδικεί αποκλειστικά για τον εαυτό της την Ορθοδοξία και την ταυτότητα με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, απαιτώντας ακόμη και από την πραγματική Εκκλησία του Χριστού (το σύνολο των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών) να τις αναγνωρίσουμε ως τους μοναδικούς εκπροσώπους της Ορθοδοξίας. Εμείς φυσικά δεν θεωρούμε καμμία από τις παρατάξεις αυτές ως την Καθολική Εκκλησία, αλλά ως υπεύθυνες τόσο για το σχίσμα του 1924 από την Εκκλησία όσο και για την μεταξύ τους πολυδιάσπασι. Πώς άλλωστε είναι δυνατόν, την στιγμή που οι παρατάξεις των Γ.Ο.Χ. αλληλοϋβρίζονται ως ψευδεκκλησίες, εμείς να θεωρήσουμε ότι αποτελούν την Καθολική Εκκλησία; Πώς είναι δυνατόν την στιγμή που κάθε παράταξι των Γ.Ο.Χ. θεωρεί τους κληρικούς όλων των υπολοίπων παρατάξεων ως ανιέρους και εστερημένους αποστολικής διαδοχής, εμείς να τους θεωρήσουμε κανονικούς επισκόπους και ιερείς;

Οι μεταπηδήσεις των κληρικών και των λαϊκών από παράταξι σε παράταξι είναι συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς οι λόγοι που τους ωθούν σε τέτοιες πράξεις είναι συνήθως ασήμαντοι (συμφεροντολογικοί, προσωπικοί, διοικητικοί και όχι ιδεολογικοί ή πολύ περισσότερο δογματικοί).

Αρκετοί μάλιστα Γ.Ο.Χ. έχουν ως συνεχές μέλημά τους να ερευνούν, ποια από τις δώδεκα προσωποπαγείς παρατάξεις είναι πιο κοντά στην Αλήθεια και την Παράδοσι -αποτελεί δηλαδή την πραγματική Εκκλησία του Χριστού- και να μεταπηδούν αναλόγως από παράταξι σε παράταξι. Η πράξις τους αυτή είναι βέβαια τελείως άγνωστη για τα Ορθόδοξα δεδομένα.

Πολλές φορές συμβαίνει και το εξής παράδοξο φαινόμενο: Η μεταπήδησις ενός επισκόπου ή ιερέως σε άλλη παράταξι συμπαρασύρει αναγκαστικά και το ποίμνιό του, το οποίο αντιλαμβάνεται ότι έχει βρεθή εντελώς ξαφνικά στα πλαίσια νέας εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας.

Επειδή δε οι διαφορές μεταξύ των ζηλωτικών παρατάξεων είναι πολύ μικρές, η συντριπτική πλειοψηφία των Γ.Ο.Χ. δεν είναι σε θέσι να τις διακρίνη και ως εκ τούτου να αποφασίση υπεύθυνα, ποια παράταξι θα πρέπει να επιλέξη ότι αποτελεί την αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Η απορία τους αυτή εντείνεται βλέποντας ότι μεταξύ των παρατάξεων υφίσταται αδυσώπητος πόλεμος, διαρκείς αλληλοκαθαιρέσεις και η μία παράταξις αντιμετωπίζει την άλλη, όπως θα αντιμετώπιζε μία αιρετική Εκκλησία (π.χ. την μονοφυσιτική4, την παπική ή την προτεσταντική).

Κατωτέρω θα αναφερθούμε αναλυτικά στα σοβαρότερα, ζηλωτικά σχίσματα και θα αποδείξουμε, ότι στο σύνολό τους είναι αδικαιολόγητα και παράνομα, καθώς δεν έχουν ως αίτιο την διακήρυξι κάποιας αιρέσεως, αλλά ασημάντους λόγους. Για τον λόγο αυτό πιστεύουμε ότι ο σύγχρονος Ζηλωτισμός δεν εναρμονίζεται με την διδασκαλία και πράξι των αγίων Πατέρων. Ομοιάζει μόνο με τα αντικανονικά και άνευ λόγων πίστεως στουδιτικά σχίσματα του η΄ και θ΄ αιώνος, τα οποία κατακρίθηκαν από τους αγίους Πατέρας. Στην πραγματικότητα ούτε με αυτά ομοιάζει ακριβώς, εφόσον τότε δεν υπήρχαν οι τόσο συχνές αλληλοκαθαιρέσεις και οι πολλές “Εκκλησίες”. Οι καθαιρέσεις και οι “αθωώσεις” των επισκόπων και των ιερέων των Γ.Ο.Χ. γίνονται σε ανύποπτο και αστραπιαίο χρόνο. Όσο και αν ερευνήση κανείς, είναι αδύνατο να συναντήση όμοια περίπτωσι στην Εκκλησιαστική Ιστορία.

Το πλήθος των ανωτέρω άνευ ουσιωδών λόγων σχισμάτων των Γ.Ο.Χ. θα αποδείξη, πιστεύουμε, και το αβάσιμο του σχίσματός τους από την Εκκλησία. Η δε άνεσις με την οποία χαρακτηρίζουν τους υπολοίπους Γ.Ο.Χ. ως αιρετικούς θα φανερώση, ότι έχουν χάσει προ πολλού την αίσθησι των εννοιών της αιρέσεως και του εκκλησιαστικού σχίσματος.

Ο ζηλωτής θεολόγος π. Θεοδώρητος παίρνοντας αφορμή από μία φράσι του βιβλίου μας «Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας» μας κατηγορεί, ότι συγχέουμε «τις λέξεις παράβασις και αθέτησις»5. Συγκεκριμένα είχαμε γράψει ότι «όσοι αγαπούν τις διαιρέσεις και τα σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας (δηλαδή οι Γ.Ο.Χ.), παρουσιάζουν τις πρόσκαιρες διαστάσεις του (οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου) από τον άγιο Ταράσιο και τον άγιο Νικηφόρο ως εκκλησιαστικό νόμο και κανόνα απαράβατο. Διατείνονται λοιπόν, σε αντίθεσι με τους ιερούς κανόνας6 και την ιερά Παράδοσι, ότι έχουμε υποχρέωσι να διακόπτουμε την εκκλησιαστική κοινωνία με τους επισκόπους μας όχι μόνο για δογματικούς λόγους, αλλά ακόμη και για παραβάσεις ιερών κανόνων»7.

Μελετώντας κανείς προσεκτικά τις αιτίες των ζηλωτικών σχισμάτων, που θα αναφέρουμε κατωτέρω, θα κατανοήση ότι η ανωτέρω φράσις μας είναι απολύτως ορθή. Τα σχίσματα των Γ.Ο.Χ. πραγματοποιούνται συνήθως εξ αιτίας ασημάντων -υπαρκτών ή φανταστικών- κανονικών παραβάσεων και κυρίως για λόγους φιλαρχίας και φιλοδοξίας.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... /2_1_2.htm

γ΄. Το σχίσμα μεταξύ Φλωρινιακών και Ματθαιικών

Το πρώτο σχίσμα που στην κυριολεξία συνετάραξε τις τάξεις των Γ.Ο.Χ. και απέβη καθοριστικό για το μέλλον της ιστορικής τους πορείας είναι το ματθαιικό. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, οι Γ.Ο.Χ. Κατά την περίοδο 1924-1935 ποιμαίνονταν μόνο από ιερείς, καθώς κανείς αρχιερεύς δεν είχε συμφωνήσει με την απόσχισί τους από την Εκκλησία. Το 1935 τρεις μητροπολίται της Ελλαδικής Εκκλησίας, οι Δημητριάδος Γερμανός, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος και Ζακύνθου Χρυσόστομος απεκήρυξαν την εκκλησιαστική τους αρχή και ανέλαβαν την ηγεσία του παλαιοημερολογιτικού λαού8. Οι τρεις μητροπολίται προέβησαν αμέσως σε χειροτονίες τεσσάρων νέων αρχιερέων9, οι δύο όμως από τους οποίους -μαζί με τον Ζακύνθου Χρυσόστομο- έκαναν πολύ σύντομα αίτησι επιστροφής στους κόλπους της Εκκλησίας10.

Την παλαιοημερολογιτική ηγεσία αποτελούσαν λοιπόν κατά τα έτη 1935-1937 εκτός από τους Γερμανό και Χρυσόστομο οι Κυκλάδων Γερμανός και Βρεσθένης Ματθαίος.

Δύο έτη μετά την χειροτονία τους (1937) οι επίσκοποι Κυκλάδων και Βρεσθένης απεκήρυξαν με την σειρά τους τους επισκόπους που τους χειροτόνησαν με το εξής αιτιολογικό: Όταν οι επίσκοποι Δημητριάδος και πρώην Φλωρίνης ανέλαβαν την ηγεσία των Γ.Ο.Χ., διεκήρυξαν προς τον πιστό λαό, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος λόγω της αλλαγής του ημερολογίου κατέστη άμεσα σχισματική11, οι δε «σχισματικοί λειτουργοί» της έχασαν την «χάριν του Παναγίου Πνεύματος»12. Δυστυχώς οι επίσκοποι Δημητριάδος και πρώην Φλωρίνης προοδευτικά αθέτησαν την ανωτέρω ομολογία τους και «ήρχισαν να αποδέχωνται πάντα τα μυστήρια, τα τελούμενα υπό των ν/των κακοδόξων ως έγκυρα και μετέχοντα της θείας χάριτος»13. Είναι χαρακτηριστικοί οι όροι, που οι επίσκοποι Κυκλάδων και Βρεσθένης έθεταν προς επανένωσι με τους Δημητριάδος και πρώην Φλωρίνης κατά το έτος 1942. Οι τελευταίοι ώφειλαν να ομολογήσουν:

«1) Ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δια της παραδοχής του Παπικού Εορτολογίου κατέστη Σχισματική.

2) τα Μυστήριά της είναι άκυρα.

3) το μύρον της δεν έχει την αγιαστικήν χάριν και

4) τα παιδία των κακοδόξων ερχόμενα εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πρέπει να αναμυρώνωνται»14.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... /2_1_3.htm
Φλωρίνης Χρυσόστομος
Ο Βρεσθένης Ματθαίος

ιγ΄. Το σχίσμα των επισκόπων Καλλίστου και Αντωνίου (1979)

Στην δεκαετία του 1970 άρχισαν οι πρώτες διασπάσεις των Φλωρινιακών Γ.Ο.Χ., οι οποίοι έπειτα από τριάντα περίπου έτη αριθμούσαν επτά επίσημες και αρκετές ανεπίσημες παρατάξεις.

Κατά το έτος 1979 λοιπόν οι επίσκοποι Κάλλιστος και Αντώνιος διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τον αρχιεπίσκοπό τους Αυξέντιο και τους συνοδικούς αρχιερείς του με το αιτιολογικό, ότι χειροτονούσαν ηθικά επιλήψιμους κληρικούς και προσελάμβαναν ιερείς, οι οποίοι είχαν καθαιρεθή από την Εκκλησία της Ελλάδος για ηθικά παραπτώματα102.

Καταγγέλοντας τις ανωτέρω σοβαρές «περιπτώσεις ηθικής διαστροφής ιερέων και Αρχιερέων» οι σχισματικοί επίσκοποι έγραφαν: «Από καιρόν όμως εις τας τάξεις του Ιερού ημών Αγώνος έχει επέλθει χαλάρωσις των ηθών· απροσεξία περί τον βίον των κληρικών, αθεοφοβία και προ πάντων προαγωγή εις τους βαθμούς της ιερωσύνης αναξίων και ανικάνων ατόμων. Σοδομισμός εν όλη του τη δυσωδία κατακτά συνεχώς έδαφος εις τον χώρον της Μαρτυρικής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Κληρικοί δε διαβεβλημένοι και απόβλητοι, ως ανήθικοι, από την κρατούσαν Εκκλησίαν, περιμαζεύονται, δίκην κοπρίας, υπό της Ι. Συνόδου του Αυξεντίου»103.

Οι δύο επίσκοποι διεκήρυτταν ότι σκοπός του σχίσματός τους ήταν να επιτευχθή η ηθική κάθαρσις των Γ.Ο.Χ., οι οποίοι λόγω της κακής διοικήσεως της ηγεσίας τους είχαν καταστή «κόπρος του Αυγείου»104. Οι Καλλιστικοί πρόβαλλαν επίσης ως αιτία του ανωτέρω σχίσματος και λόγους πίστεως και συγκεκριμένα το ζήτημα της αρνήσεως της αποδοχής από ορισμένους Γ.Ο.Χ. της αγιότητος του αγίου Νεκταρίου105.

Φυσικά οι ανωτέρω λόγοι ήταν τελείως ανεπαρκείς για να αποτελέσουν αιτία σχίσματος, καθώς ηθικά επιλήψιμοι κληρικοί συναντώνται σε όλες τις περιόδους της Ιστορίας της Εκκλησίας. Αναφέρουμε ενδεικτικά την «εποχή της πορνοκρατίας» στην Δυτική Εκκλησία (ι΄ αιών), κατά την οποία «επί ημίσεια εκατονταετηρίδα ο θρόνος του Πέτρου κατείχετο υπό των αισχρών τούτων γυναίων, μετά των εραστών αυτών, των υιών και των εγγόνων»106. Παρά ταύτα οι άγιοι Πατέρες δεν διανοήθηκαν ποτέ να θεραπεύσουν το πρόβλημα της υπάρξεως αναξίων κληρικών στο σώμα της Εκκλησίας δια σχίσματος και δημιουργίας μιας νέας, προσωποπαγούς Εκκλησίας τού Χριστού.

Κάτι τέτοιο έπραξαν τελείως αυθαίρετα το 1979 οι επίσκοποι Κάλλιστος και Αντώνιος, οι οποίοι χειροτόνησαν μάλιστα οκτώ νέους επισκόπους συγκροτώντας δεκαμελή ιερά Σύνοδο. Οι Αυξεντιακοί ανταπήντησαν άμεσα στους Καλλιστικούς με την καθαίρεσί τους και την χειροτονία εννέα νέων επισκόπων107. Το σχίσμα δηλαδή του 1979 είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την χειροτονία δεκαεπτά νέων επισκόπων και την διαπίστωσι ότι σε πολλές Εκκλησίες των Γ.Ο.Χ. -ιδίως στην Αττική- λειτουργούσαν πλέον επίσκοποι αντί για ιερείς.

Η διαμάχη μεταξύ Αυξεντιακών και Καλλιστικών είχε διάρκεια έξι περίπου ετών. Στο διάστημα αυτό πραγματοποιήθηκαν πολλές μεταπηδήσεις επισκόπων από παράταξι σε παράταξι, αλλά και νέες διασπάσεις με αποτέλεσμα το 1984 οι Φλωρινιακοί να είναι διασπασμένοι σε έξι Παρατάξεις (Αυξεντίου, Καλλίστου, Χρυσοστόμου, Γεροντίου, Αντωνίου και Κυπριανού).

Στις 4 Ιανουαρίου του 1985 πραγματοποιήθηκε επιπόλαιη ένωσις των παρατάξεων Αυξεντίου, Γεροντίου και Αντωνίου, καθώς δεν είχαν αρθή προηγουμένως «τα σοβαρώτατα αίτια, τα προκαλέσαντα»108 το σχίσμα του 1979, δεν είχε δηλαδή επιτευχθή η περιβόητη κάθαρσις. Οι αρχιερείς που αποτέλεσαν την νέα, ενωμένη Σύνοδο και ιδίως οι δημιουργοί του σχίσματος του 1979 λησμόνησαν προκλητικά τις αιτίες της διαστάσεως και ισχυρίσθηκαν, ότι «ανακαλούνται αι αλληλοεκτοξευθείσαι κατηγορίαι εκατέρωθεν»109.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... 2_1_13.htm

ιδ΄. Το σχίσμα του Αυξεντίου (1985)

Η επίπλαστη ενότης που επιτεύχθηκε το 1985, καθώς ήταν φυσικό, δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Τους αμέσως επομένους μήνες ένα νέο, παράδοξο συμβάν απετέλεσε την αφορμή ενός ακόμη σχίσματος· συγκεκριμένα: Κατά το 1984 ο αρχιεπίσκοπος Αυξέντιος είχε δώσει εντολή στους επισκόπους Μάξιμο Κεφαλληνίας και Γεράσιμο Βοιωτίας να χειροτονήσουν τον αρχιμανδρίτη Δωρόθεο Τσάκο σε επίσκοπο Πατρών και πάσης Πελοποννήσου.

Ο Τσάκος ήταν ιερεύς, ο οποίος είχε καθαιρεθή από την Εκκλησία της Ελλάδος το 1968 για σοβαρά, ηθικά παραπτώματα110. Κατά την περίοδο 1968-1984 ο Τσάκος είχε χειροτονηθή δύο φορές επίσκοπος από Γ.Ο.Χ. ψευδεπισκόπους, χωρίς φυσικά να γίνη ποτέ επίσημα δεκτός από τις επίσημες παρατάξεις των Γ.Ο.Χ. Ο Αυξέντιος είχε απαιτήσει να μείνη μυστική η χειροτονία του Τσάκου και για τον λόγο αυτό οι Μάξιμος και Γεράσιμος ανάγκασαν τον Τσάκο να ορκισθή, ότι δεν θα «αποκαλύψη το γεγονός της χειροτονίας του εις ουδένα»111. Σε περίπτωσι δε που η χειροτονία απεκαλύπτετο, είχε επίσης αποφασισθή «να την ηρνούντο οι εκτελεσταί της»112.

Η πρωτοφανής αυτή στα χρονικά της Ιστορίας της Εκκλησίας παρανομία φυσικά δεν άργησε να γίνη γνωστή. Οι Αυξέντιος και Μάξιμος αρνήθηκαν κατηγορηματικά την τέλεσι της χειροτονίας, ενώ ο Γεράσιμος και ο ιεροψάλτης Περικλής Τσακίρης, τον οποίο ο Αυξέντιος είχε στείλει για να ψάλη στην χειροτονία του Τσάκου, ωμολόγησαν την συμμετοχή τους σ' αυτήν113. Το κωμικοτραγικό αυτό γεγονός ωδήγησε την Σύνοδο του Αυξεντίου σε νέα διάσπασι και φυσικά σε αλληλοκαθαιρέσεις και διασυρμό των Γ.Ο.Χ.

Την ηγεσία των επισκόπων που καθαίρεσαν τον Αυξέντιο και τους ομόφρονας επισκόπους του, ανέλαβε τον Ιανουάριο του 1986 ο Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος114. Αξίζει να σημειωθή ότι ο Χρυσόστομος βρισκόταν σε διάστασι επί δέκα περίπου έτη τόσο με τον Αυξέντιο και τους περί αυτόν όσο και με τους επισκόπους που καθαίρεσαν τον Αυξέντιο το 1985. Ο Χρυσόστομος μάλιστα έως το τέλος του 1985 κατηγορούσε και τις δύο ανωτέρω ομάδες ως κοπρώνα και Νικολαΐτας. Ανέλαβε δηλαδή την ηγεσία μιας ομάδος, την οποία επί έτη ύβριζε.

Προσπαθώντας ο Χρυσόστομος να δικαιολογήση την παράδοξη και φυσικά ανέντιμη πράξι του ισχυρίσθηκε τα εξής: «Εισήλθον εις την αποκεκηρυγμένην Σύνοδον, διότι η κατάστασις της Εκκλησίας έβαινε προς διάλυσιν, αφού η αίρεσις των Νικολαϊτών έτεινε να γίνη νόμος πλέον εις τους Γ.Ο.Χ. υπό του Αυξεντίου, ο δε αγών μας κατήντησε περίγελως. Όσον και αν αγωνιζώμεθα εκ των έξω ουδέν επετύχαμεν και το κακόν που επολεμούσαμεν εκορυφούτο αντί να κατασταλή»115.

Καθώς ήταν φυσικό, ούτε ο Χρυσόστομος κατώρθωσε να επιτύχη την ποθητή κάθαρσι. Όταν μάλιστα έπειτα από δέκα περίπου έτη προσπάθησε να εκδικάση συνοδικά τις καταγγελίες για ηθικά παραπτώματα του επισκόπου Ευθυμίου Ορφανού, ο τελευταίος αντέδρασε με την δημιουργία ενός νέου σχίσματος. Με το σχίσμα όμως αυτό θα ασχοληθούμε κατωτέρω.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... 2_1_14.htm

ιε΄. Το σχίσμα τού Κυπριανού (1984)

Ένα από τα πολλά σχίσματα που συνέβησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στους κόλπους των Γ.Ο.Χ. ήταν και το σχίσμα του Κυπριανού. Ο Κυπριανός ήταν αρχικά ιερεύς της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος το 1969 προσχώρησε στους Αυξεντιακούς Γ.Ο.Χ.

Το 1979 ο Κυπριανός ακολούθησε τους Κάλλιστο και Αντώνιο στο σχίσμα τους από τον Αυξέντιο και χειροτονήθηκε από αυτούς μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής. Έπειτα από πέντε έτη (1984) ο Κυπριανός δημιούργησε νέο σχίσμα διακόπτοντας την εκκλησιαστική κοινωνία με όλους τους επισκόπους της παρατάξεώς του.

Κατά τους ισχυρισμούς του Κυπριανού, ο λόγος που τον ωδήγησε στην πράξι αυτή της αποτειχίσεως από την συνοδική του ομάδα, ήταν η από μέρους της αποδοχή και διακήρυξις του αδοκίμου, εκκλησιολογικού «κηρύγματος της απωλείας της Θείας Χάριτος»116 από τα Μυστήρια της Εκκλησίας του νέου ημερολογίου.

Ο Κυπριανός δηλαδή το 1984 δικαιολόγησε την απόσχισί του από το σύνολο των Γ.Ο.Χ. επισκόπων όλων των παρατάξεων σε λόγους πίστεως (εκκλησιολογικό φρόνημα περί ακύρων) και δικαιοσύνης (χειροτονίες και προσλήψεις ηθικά επιλήψιμων κληρικών που προκάλεσαν το σχίσμα του 1979). Ο Κυπριανός, ο οποίος κατηγορούσε όλους τους Γ.Ο.Χ. επισκόπους ως «κακοδόξους»117 και «ναυαγήσαντας περί την Πίστιν και την Δικαιοσύνην»118, βάσισε το σχίσμα του στην διατύπωσι του λα΄ αποστολικού κανόνος, ο οποίος επιτρέπει την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας, όταν ο επίσκοπος σφάλλη εν «ευσεβεία και δικαιοσύνη»119.

Η ανωτέρω πρόφασις του Κυπριανού περί της θεωρίας των ακύρων Μυστηρίων, δια της οποίας πέτυχε την απόλυτη ανεξαρτητοποίησί του το 1984 (εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή των Ματθαιικών του 1937), ήταν αδιαμφισβήτητα απαράδεκτη και υποκριτική για τους εξής σοβαρούς λόγους:

1. Ο Κυπριανός γνώριζε πολύ καλά ότι οι Αυξεντιακοί, στους οποίους προσχώρησε το 1969, διεκήρυτταν με πάθος την θεωρία περί απωλείας της θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών, παρά την ολοφάνερη αντιφατικότητα των πράξεών τους (χειροτονία από τον Νεοημερολογίτη Θεόφιλο, εκκλησιαστική κοινωνία με την Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς που μνημόνευαν και κοινωνούσαν με τους Ορθοδόξους που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνησι). Την θεωρία αυτή ο Κυπριανός δεν δίστασε μάλιστα να στηλιτεύση δημόσια το 1968 χαρακτηρίζοντάς την ως «πλάνη»120.

2. Η Σύνοδος του Αυξεντίου εξέδωσε το 1974 την Εγκύκλιο 1169, δια της οποίας ανανέωνε την αφοσίωσί της στην έως τότε εκκλησιολογική της τοποθέτησι, σύμφωνα με την οποία τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών στερούνται της αγιαστικής Χάριτος. Ο Κυπριανός –σε αντίθεσι με άλλους κληρικούς της αυξεντιακής παρατάξεως – δεν αντέδρασε τότε δημόσια κατά της εν λόγω Εγκυκλίου, παρά το ότι την έκρινε «απαράδεκτον»121, ούτε φυσικά διέκοψε την κοινωνία με τον Αυξέντιο και την Σύνοδό του.

3. Κατά το 1979 ο Κυπριανός δέχθηκε να χειροτονηθή επίσκοπος από τους Κάλλιστο και Αντώνιο, αν και γνώριζε καλά ότι ήταν θερμοί υποστηρικταί της περί ακύρων κακοδοξίας. Άλλωστε, τόσο οι Κάλλιστος και Αντώνιος όσο και οι περισσότεροι επίσκοποι που χειροτονήθηκαν μαζί με τον Κυπριανό είχαν την καταγωγή τους από τους Ματθαιικούς, τους πλέον δηλαδή φανατικούς οπαδούς της ανωτέρω κακοδοξίας.

Βάσει των ανωτέρω γεννώνται τα εξής εύλογα ερωτήματα, στα οποία, πιστεύουμε, ο Κυπριανός είναι αδύνατον να απαντήση ικανοποιητικά:

1. για ποιο λόγο ο Κυπριανός προσχώρησε στους Αυξεντιακούς το 1969, αφού γνώριζε την εμμονή τους στην περί ακύρων κακοδοξία;

2. Εάν πράγματι ο Κυπριανός θεωρούσε, ότι η διακήρυξις της θεωρίας περί ακύρων Μυστηρίων των Νεοημερολογιτών ήταν σοβαρό ζήτημα πίστεως, το οποίο δικαιολογούσε διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας, γιατί δεν αποσχίσθηκε από τους Αυξεντιακούς έως το 1979 και ιδίως το 1974; Μήπως επειδή την εποχή εκείνη δεν είχε γίνει ακόμη επίσκοπος και συνεπώς δεν ήταν δυνατόν να διεκδικήση την ανεξαρτησία του και να ηγηθή νέας δικής του παρατάξεως;

3. Γιατί ο Κυπριανός καταδέχθηκε να γίνη επίσκοπος από αρχιερείς που εκήρυτταν επί έτη κακόδοξα, εκκλησιολογικά φρονήματα;

4. Οι κατηγορίες του Κυπριανού κατά των συνεπισκόπων του ως «ναυαγησάντων περί την πίστιν» λόγω της κηρύξεως της περί ακύρων κακοδοξίας δεν βαρύνουν στην πραγματικότητα και τον ίδιο, καθώς επί δέκα και πλέον έτη τους ακολουθούσε αδιαμαρτύρητα;

Κατά την γνώμη μας, η ξαφνική αντίδρασις του Κυπριανού το 1984 κατά του ανωτέρω εκκλησιολογικού φρονήματος -παρά την πολυετή προκλητική σιωπή του122 για το ζήτημα αυτό- αποδεικνύει ότι ο Κυπριανός επιθύμησε κατά το έτος αυτό να αναλάβη την ηγεσία των Γ.Ο.Χ., δημιουργώντας μόνος του μία, νέα, ιερά Σύνοδο. Ο Κυπριανός λοιπόν ακολούθησε την συνηθισμένη πλέον τακτική των Γ.Ο.Χ., αναζήτησε δηλαδή μία πρόφασι, η οποία δεν είχε καμμία σχέσι με την παραβίασι της Ορθοδόξου, δογματικής διδασκαλίας, και βάσει αυτής «απετειχίσθη -δήθεν- κανονικώς»123 από τους συνεπισκόπους του.

Ο Κυπριανός, στην προσπάθειά του να δικαιολογήση την ανωτέρω πράξι του, υποστήριξε, ότι δεν αποσχίσθηκε από τους κακοδόξους Αυξεντιακούς κατά την περίοδο 1969-1979 «δια λόγους καθαρώς ποιμαντικούς». Ο Κυπριανός θεωρούσε «το περί ακύρων ζήτημα ως μίαν βεβαίως πλάνην, της οποίας όμως αι διαστάσεις και συνέπειαι εσυνειδητοποιούντο συν τη παρόδω του χρόνου, καθ' όσον εμελετάτο το ζήτημα και ηρευνάτο πατερικώς και κανονικώς»124. Νομίζουμε ότι οι ανωτέρω δικαιολογίες στερούνται σοβαρότητος και μόνο ως «προφάσεις εν αμαρτίαις» (Ψαλ. ρμ΄, 4) του εγκλήματος της αποσχίσεως του 1984 είναι δυνατόν να χαρακτηρισθούν.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... 2_1_15.htm

ιστ΄. Η Σύνοδος των Ενισταμένων

Ο Κυπριανός, ο οποίος καθαιρέθηκε δίκαια για δεύτερη φορά από τους Γ.Ο.Χ. για την άνευ ουσιωδών λόγων απόσχισί του125, δεν παρέλειψε να δημιουργήση μία εντελώς νέα, ιερά Σύνοδο, την οποία παρουσίασε ως την σανίδα σωτηρίας των Γ.Ο.Χ. Ο Κυπριανός χειροτόνησε μαζί με τον Σαρδινίας Ιωάννη -ένα παραγκωνισμένο από τους Γ.Ο.Χ. επίσκοπο126- έξι νέους αρχιερείς (1985-1986), οι οποίοι ήταν τελείως άγνωστοι στους κύκλους των Γ.Ο.Χ.

Ο Ιωάννης ήταν αρχικά παπικός, καπουτσίνος μοναχός, ο οποίος στην συνέχεια προσχώρησε στο Ορθόδοξο πατριαρχείο της Μόσχας και χειροτονήθηκε ιερεύς. Μετά από λίγο καιρό ο Ιωάννης εγκατέλειψε την Ορθόδοξο Εκκλησία και ενώθηκε με τους αιρετικούς Νεστοριανούς, από τους οποίους μάλιστα χειροτονήθηκε και επίσκοπος. Τέλος ο Ιωάννης κατέφυγε και πάλι στην Ορθοδοξία για να χειροτονηθή για μία φορά ακόμη επίσκοπος, αυτή την φορά από τους Γ.Ο.Χ. «Με αυτόν λοιπόν τον διπλοχειροτονηθέντα επίσκοπον από αιρετικούς και σχισματικούς»127 συνεργάσθηκε ο Κυπριανός για να δημιουργήση την περίφημη Σύνοδο των Ενισταμένων.

Μέσα σε λίγα έτη ο Κυπριανός αναγκάσθηκε να καθαιρέση όλους τους επισκόπους που συγκροτούσαν την Σύνοδο των Ενισταμένων (Αντώνιο128, Συμεών129, Χρυσόστομο130 και Νήφωνα131) εκτός από τους δύο υποτακτικούς του (επισκόπους Έτνα και Χριστιανουπόλεως).

Στις 3-10-1991 καθαίρεσε τον Αυστριακό επίσκοπο Συμεών, επειδή «ενεκολπώθη τας πλάνας του παναιρετικού Οικουμενισμού... Τέλος δε και αυτοκαθηρέθη [σημ. ΟΟΔΕ: ο Συμεών] εμφανιζόμενος και υπογράφων απλώς ως Συμεών Μινιχόβερ!»132 Τελικά τα αμέσως επόμενα έτη ο Κυπριανός δέχθηκε και πάλι τον Συμεών αρχικά ως μοναχό και στην συνέχεια ως επίσκοπο. Το ανωτέρω γεγονός της διαλύσεως της αρχικής Συνόδου των Ενισταμένων είναι ένα ακόμη πρόσθετο στοιχείο, το οποίο φανερώνει την επιπολαιότητα και την ανορθόδοξο πορεία του Κυπριανού.

Τα αμέσως επόμενα έτη ο Κυπριανός δημιούργησε νέα Σύνοδο Ενισταμένων με αρχιερείς που διαθέτουν ελαχίστους κληρικούς. Όσοι δεν γνωρίζουν καλά την κατάστασι των Γ.Ο.Χ., έχουν την εντύπωσι ότι ο Κυπριανός διαθέτει την μεγαλύτερη, ζηλωτική Σύνοδο. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Ο Κυπριανός τουλάχιστον στην Ελλάδα διαθέτει ελάχιστη δύναμι, καθώς οι Γ.Ο.Χ. γνωρίζουν πολύ καλά την ασυνεπή στάσι του. Οι περισσότεροι κληρικοί που χειροτόνησε ή προσέλαβε ο Κυπριανός, τον εγκατέλειψαν μετά από σύντομο χρονικό διάστημα. Πολλοί από τους αρχιερείς που παρουσιάζει ο Κυπριανός στο επίσημο δημοσιογραφικό του όργανο, ανήκουν στην Σύνοδο των Ρουμάνων Γ.Ο.Χ., με τους οποίους ο Κυπριανός έχει κοινωνία.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... 2_1_16.htm

κβ΄. Το σχίσμα των επισκόπων Καλλινίκου και Ευθυμίου (1995)

Το 1995 ήταν έτος πολλαπλών σχισμάτων για τους Γ.Ο.Χ. Σε διάστημα μόλις τριών μηνών διασπάσθηκαν οι τρεις μεγαλύτερες παρατάξεις τους (Μαξίμου, Χρυσοστόμου και Ανδρέου) με άμεσο φυσικά αποτέλεσμα την χειροτονία πολλών νέων επισκόπων προς απαρτισμό των νέων Συνόδων.

Το πλέον σημαντικό από τα τρία ανωτέρω σχίσματα ήταν αυτό που συνέβη στην μεγαλύτερη παράταξι των Γ.Ο.Χ., τους Χρυσοστομικούς.

Συγκεκριμένα στις 5/18 Ιουλίου 1995 έξι επίσκοποι με αρχηγούς τους Φθιώτιδος Καλλίνικο και Θεσσαλονίκης Ευθύμιο αποκήρυξαν τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και δημιούργησαν νέα δική τους παράταξι.

Βασικός λόγος αυτού του σχίσματος ήταν ο εξής: Ο Θεσσαλονίκης Ευθύμιος είχε κατηγορηθή πριν αρκετά χρόνια για σκάνδαλα ηθικής φύσεως191. Η πλειονότης των Χρυσοστομικών Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης δεν αποδεχόταν τον Ευθύμιο ως επίσκοπό της και ζητούσε επίμονα από τον νέο -από το 1986- αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο να εκδικάση συνοδικά την υπόθεσί του. Ο Χρυσόστομος γνωρίζοντας ότι ούτε ο Ευθύμιος ήταν ποτέ δυνατόν να δεχθή να καθαιρεθή (σε μία τέτοια περίπτωσι απειλούσε με σχίσμα), ούτε οι Γ.Ο.Χ. της Θεσσαλονίκης ήταν ποτέ δυνατόν να τον αποδεχθούν ως επίσκοπό τους, ανέβαλλε διαρκώς την εκδίκασι της υποθέσεως.

Τελικά έπειτα από επτά περίπου έτη η υπόθεσις Ευθυμίου ώδευε επιτέλους προς την εκδίκασί της. Βλέποντας ο Ευθύμιος ότι η καθαίρεσίς του ήταν πολύ πιθανή, δεν δίστασε να διασπάση την χρυσοστομική παράταξι, την οποία αντιμάχεται έως σήμερα αποκαλώντας την «χρυσοστομική σωματειακή ψευδεκκλησία» και «Προτεσταντίζον Εκκλησιοσωματείον»192.

Οι έξι σχισματικοί επίσκοποι, τους οποίους οι Χρυσοστομικοί καθαίρεσαν αστραπιαία193, ισχυρίσθηκαν ότι αποσχίσθηκαν για δύο επιπλέον (δήθεν) πολύ σοβαρούς λόγους. Πρώτον, επειδή ο αρχιεπίσκοπος ανέβαλλε διαρκώς την πλήρωσι της κενής τότε Μητροπόλεως Πειραιώς194 και δεύτερον, επειδή αρνήθηκε μαζί με τους ομόφρονάς του επισκόπους να υπογράψουν κάποια Εγκύκλιο «εξ αφορμής της ηλεκτρονικής ταυτότητος των συνταξιούχων Ι.Κ.Α.»195!

Το ανωτέρω σχίσμα είναι βέβαια ένα από τα πλέον κωμικά σχίσματα των Γ.Ο.Χ., το οποίο αποδεικνύει ότι:

1. Οι διασπάσεις των Γ.Ο.Χ. γίνονται κυρίως για λόγους προσωπικού συμφέροντος.

2. Οι Γ.Ο.Χ. επίσκοποι είναι ξένοι προς την Ορθόδοξο Παράδοσι και το πνεύμα των αγίων Πατέρων, καθώς αυτοί ουδέποτε διέπραξαν σχίσματα για τέτοιους μηδαμινούς λόγους.

3. Οι Γ.Ο.Χ. επίσκοποι είναι τελείως αναρμόδιοι και ανάξιοι να ομιλούν περί διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας και να προτρέπουν τους πιστούς σε απόσχισι λόγω της αλλαγής του ημερολογίου ή συμμετοχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Οικουμενική Κίνησι.

4. Η τακτική των Γ.Ο.Χ. είναι παρόμοια με την προτεσταντική. Κατακερματισμός της Μιας Εκκλησίας άνευ ουσιωδών λόγων πίστεως.

Η σχισματική ομάδα του Ευθυμίου αντιμετώπισε πολύ σύντομα -όπως συμβαίνει συνήθως- πολλά εσωτερικά προβλήματα196 και διασπάσεις. Έτσι, πριν συμπληρωθή ένα έτος από το σχίσμα του 1995, οι παραγκωνισμένοι από τους υπολοίπους σχισματικούς συνεπισκόπους τους Ευθύμιος και Καλλίνικος βρέθηκαν στην ανάγκη να χειροτονήσουν νέους επισκόπους δημιουργώντας μία νέα πληγή στο σώμα των Γ.Ο.Χ., μία νέα, επισκοπική, σχισματική Σύνοδο197.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxism ... 2_1_22.htm