Ανακοινωθέν Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς




Πειραιεύς, 30 Σεπτεμβρίου 2009

Με αφορμή την από 24/9/2009 ανακοίνωση της «Ιεράς Συνόδου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος» προς τους Έλληνες πολίτες Ρωμαιοκαθολικής πίστεως για την άσκηση του συνταγματικού των δικαιώματος κατά τις προσεχείς εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα Αυτής: www.cen.gr, εκφράζω την έντονη διαμαρτυρία μου και την βαθυτάτη μου θλίψη για την συνεχιζομένη παθογένεια της Ρωμαιοκαθολικής Κοινότητος, η οποία δια των εκπροσώπων Αυτής παρά τα κατά καιρούς mea culpa αυτών, αποκρύπτει την αλήθεια και στρεβλώνει την πραγματικότητα.
Με την ανακοίνωση αυτή η Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία της Ελλάδος ουσιαστικά συκοφαντεί την έννομη τάξη της Ελληνικής πολιτείας και κατ' επέκταση την Αγιωτάτη ημών Αδιαίρετον Ορθόδοξον Καθολική Εκκλησίαν, η οποία δήθεν δέχεται αδιαμαρτυρήτως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της έναντι του Νόμου θρησκευτικής ισοπολιτείας εν Ελλάδι.
Στην 6η παράγραφο των οδηγιών προς τους εκλογείς Ρ/Καθολικής πίστεως διαλαμβάνεται στην ανακοίνωση ότι οι από αυτούς ψηφιζόμενοι θα πρέπει:

«...- Να εξασφαλίσουν στην Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος το αυτονόητο: την ισοπολιτεία και την αναγνώριση της νομικής προσωπικότητας των κατά το Κανονικό Δίκαιο θεσμών της, όπως εξασφαλίζεται σε όλα τα Κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να δοθεί δηλαδή και στους Έλληνες Καθολικούς πολίτες αυτό, που πολύ σωστά κατά τη γνώμη μας, ζητά η Πατρίδα μας για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Τουρκίας.
Ζητείστε από τους υποψηφίους, αν είναι διατεθειμένοι να προωθήσουν θετικά την επίλυση ειδικά αυτού του σοβαρού προβλήματος, που απασχολεί τόσα χρόνια την Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος.
Αν ναι, τότε επιλέξτε εκείνους που, κατά τη συνείδησή σας, είναι έτοιμοι από τις 5 Οκτωβρίου 2009, βασισμένοι στις ευαγγελικές αρχές και στο δημοκρατικό πνεύμα, να μην κάνουν διαχωρισμό δογμάτων, χρωμάτων και κομμάτων, αλλά να εξασφαλίσουν σε όλους τους Έλληνες ίσα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα...»

Τυγχάνουν αυταπόδεικτοι οι ημέτεροι ισχυρισμοί δια την απαράδεκτη συκοφαντική δυσφήμιση της Πατρίδος μας που προκύπτει από την παράθεση του ανωτέρου κειμένου της ανακοινώσεως της Ρωμαιοκαθολικής Κοινότητος και τούτο διότι αποκρύπτεται εντέχνως ότι στην Ελληνική Επικράτεια είναι απολύτως σεβαστές οι δημοκρατικές αρχές του Κράτους δικαίου και ουδείς διαχωρισμός των πολιτών γίνεται εξ επόψεως της θρησκευτικής των παραδοχής η της φυλετικής των καταγωγής, αντιθέτως μάλιστα οι αρχές της ανεξιθρησκείας και του σεβασμού της θρησκευτικής ετερότητος υπερισχύουν και αυτού του δημοσίου συμφέροντος και πολλάκις εις βάρος της συνταγματικώς θεωρουμένης ως επικρατούσης εν Ελλάδι θρησκείας.
Απαραδέκτως προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις εξισώνοντες και αντιστοιχούντες το δήθεν δίκαιον αίτημά των με το αίτημα της Ελληνικής Πολιτείας για την υπέρβαση της τραγικής καταστάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εντός του στρατοκρατικού Κεμαλικού Τουρκικού Κράτους και της εγκληματικής διαγωγής αυτού εις βάρος της καταδιωχθείσης, αποδεκατισθείσης και νόμω διωκομένης Ελληνικής ομογενείας.
Εντέχνως λησμονείται ότι κατά την θεολογία και την κανονική πρόβλεψη της πρώτης κοινής χιλιετίας χριστιανικού βίου τα αυτά πρεσβεία τιμής αποδίδονταν στους Θρόνους τόσο της παλαιάς όσο και της νέας Ρώμης και επομένως δεν μπορεί να ταυτίζεται η θρησκευτική κοινωνία των εν Ελλάδι Ρ/Καθολικών με τον θρόνον του Οικουμενικού Πατριαρχείου Νέας Ρώμης-Κων/πόλεως.
Τι πραγματικά ζητείται από την Ιεραρχία της Ρωμαιοκαθολικής Κοινότητος εν Ελλάδι; Να δημιουργηθεί ένα νομικό μόρφωμα που δεν προβλέπεται από την έννομον τάξιν της Ελλάδος και από το σε Αυτήν ισχύον δικαιϊκό σύστημα. Στην Ελληνική νομική πραγματικότητα υφίστανται οι θεσμοί του φυσικού προσώπου και των Νομικών προσώπων Ιδιωτικού και Δημοσίου Δικαίου και όλοι οι πολίτες και φορείς του Κράτους υπόκεινται σε αυτή την έννομη τάξη. Κατά ταύτα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου τυγχάνουν όσον αφορά τις νομικές των σχέσεις η Αδιαίρετος Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος, οι Μουσουλμανικής πίστεως μουφτείες και η Ιουδαϊκής πίστεως Ισραηλιτική κοινότης. Η Ρ/Καθολική κοινότης δεν επιθυμεί να ενταχθεί στην ισχύουσα εν Ελλάδι έννομον τάξιν για την πρόσκτηση νομικής προσωπικότητος ιδιωτικού η δημοσίου δικαίου αλλά επιδιώκει να προσλάβη νομική προσωπικότητα ιδίου δικαίου (sui generis) γεγονός που επιμελώς αποκρύπτεται στην ανακοίνωσή της δια των φράσεων «...Να εξασφαλίσουν στην Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος το αυτονόητο: την ισοπολιτεία και την αναγνώριση της νομικής προσωπικότητας των κατά το Κανονικό Δίκαιο θεσμών της...» και που συνιστά βάναυσον προσβολήν τόσον της Ελληνικής Πολιτείας εμφανίζουσα αυτή ως δήθεν καταστρατηγούσα τα έννομα δικαιώματά της, όσο και της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας εμφανιζομένης καίτοι δεν αναφέρεται άμεσα ως δήθεν συναινούσης σε μία τέτοια καταστρατήγηση. Όταν στην επικρατούσα εν Ελλάδι Εκκλησία και σε οιονδήποτε έτερον δεν αναγνωρίζεται η προνομία της μη νομικώς προβλεπομένης «Νομικής προσωπικότητος ιδίου δικαίου» για ποιούς λόγους να αναγνωρισθεί μόνο κατ' εξαίρεσιν και επιλογή στην Ρωμαιοκαθολική κοινότητα της Ελλάδος που αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ότι δεν επιθυμεί να προσκτήσει Νομική Προσωπικότητα Δημοσίου Δικαίου διότι έτσι θα υποχρεούτο να δημοσιοποιήση τον Καταστατικό της Χάρτη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, να υποταγή στους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Ελληνικής Πολιτείας και να υπόκειται εις το ισχύον περί Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, δίκαιον.



Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

=====================================================
Σαν σήμερα 20/01/2006 εκοιμήθη, εις ηλικία 93 ετών.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ
+Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου
1913-2006
ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ τόμος Β΄

Κρισιμωτάτη από πάσης απόψεως η εποχή μας. Τα πράγματα του κόσμου εξελίσσονται ραγδαίως. Πόλεμοι και ακοαί πολέμων προκαλούν ανησυχίας. Οι άνθρωποι πτήσσουν εκ του φόβου προ των διαγραφομένων κινδύνων. Ο βίος κατέστη αγχώδης.
Εντεύθεν σύγχυσις και αδιαφορία δια τας ηθικάς και πνευματικάς αξίας, ενώ νέα ήθη εισάγονται εις τον χώρον της Ελλάδος. Τολμηραί και πρωτοφανείς φιλοσοφίαι κυκλοφορούν μεταξύ του λαού μας, εκτραπέντος εις μεγάλην κλίμακα εις «οίστρον ακολασίας». Ο άνθρωπος κατέστη το κέντρον της ζωής, αφ’ ότου εμέθυσεν από τας τεχνολογικάς επιτυχίας του. Η δε συνειδητοποίησις των επιστημονικών δυνατοτήτων του εγέννησεν εις την ψυχήν του μίαν εωσφορικήν υπερηφάνειαν. Και ακολούθως ηρνήθη και Θεόν και πάσαν παράδοσιν θρησκευτικήν. Λήθη παντός ουρανίου και θείου παρατηρείται και βοσκηματώδης έφεσις προς παν αισθητόν. Ο Θεός εξετοπίσθη τόσον από τας καρδίας των πολλών, ώστε αυτομάτως να μνημονεύωμεν του λόγου του Κυρίου Ιησού: «Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;»
Αυτά περίπου τα στοιχεία συνθέτουν τον σύγχρονον ελληνικόν βίον εις τρομακτικήν έκτασιν, ένθα κυριαρχεί πραγματικός δαιμονισμός….
Εις αυτήν την αντιπνευματικήν πραγματικότητα στρατεύεται η Εκκλησία, της οποίας η πορεία φαίνεται άτονος και ο ρόλος εξησθενημένος. Βεβαίως, ως προς τον μικρόν αριθμόν των εκλεκτών, έναντι των πολλών, που αντιπροσωπεύει ο «κείμενος εν τω πονηρώ κόσμος», θα είχε να παρατηρήση κανείς, ότι ίσως ευρίσκεται εις τα φυσιολογικά του επίπεδα. Πάντοτε ήσαν «πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί». Τώρα όμως υπάρχουν και ελάχιστοι και χλιαροί. Εκείνο όμως που είναι ανησυχητικόν δια την Εκκλησίαν, είναι αι συνθήκαι εντός των οποίων ζη και στρατεύεται. Και αι συνθήκαι είναι καταλυτικαί κάθε αγίας προσπαθείας προς συντήρησιν και αύξησιν του χριστιανικού βιώματος. Και ενώ πάντοτε η Εκκλησία είχε την πρωτοπορίαν, ήτο οδηγός των ανθρώπων, η φωνή της ηκούετο, τώρα μέσα εις την τρομεράν σύγχυσιν, όπου ο Θεός αγνοείται, ο ρόλος της Εκκλησίας κατήντησε βοηθητικός και κινδυνεύει να καταστή ουραγός του κόσμου. Οι άνθρωποι προσέχουν τους πολιτικούς, τους οικονομολόγους, τους επιστήμονας, τους δορυφόρους, τα διαστημόπλοια. Και μέσα εις αυτήν την αδιαφορίαν δια τον Θεόν, την ψυχήν, την αιωνιότητα, και υπό την επίδρασιν των γεγονότων της συγχρόνου ζωής δεν παρασύρεται μόνον ο λαός μας από τα εγκόσμια ρεύματα, αλλά παρασύρεται και ο κλήρος και οι εκκλησιαστικοί ηγέται. Εντεύθεν έχομεν κάθε τόσον την εμφάνισιν νέων ιδεών, εισηγήσεις καινοτομιών, τάσεις προσαρμογής, αντιπαραδοσιακάς πρωτοβουλίας και αντορθοδόξους ενεργείας προερχομένας από εκείνους, που ετάχθησαν να είναι ποιμένες και διδάσκαλοι του λαού και φρουροί της πίστεως.

Αντιλαμβάνεται κανείς την έκτασιν της τραγωδίας και μόνον από το ότι ποιμένες τινές της Εκκλησίας δεν συνέλαβον το νόημα της αποστασίας της εποχής μας. Αντί δε τούτου, τρέφουν ψευδαισθήσεις αισιοδόξους, ότι ο κόσμος άγεται εις ενότητα, ότι διανοίγονται προοπτικαί ευτυχίας και οι άνθρωποι δημιουργούν επιγείους παραδείσους. Αλλ’ αυτά, ούτε, απλώς, σοβαρά είναι ούτε στοιχειωδώς αντικειμενικά. Θα έπρεπε να έχη χάσει κανείς την αίσθησιν της χριστιανικής ζωής, όπως την εγνώρισαν οι αιώνες εντός της Εκκλησίας, δια να μη δύναται να αισθανθή συγκλονισμόν από την έκτασιν και το βάθος του επικρατούντος αντιπνευματικού βίου και της πρωτοφανούς συγχύσεως. Σήμερον χρειάζεται ένας τουλάχιστον άγιος, ένας προφήτης, δια να βροντοφωνήση το κήρυγμα μετανοίας: «Μετανοείτε…». Και το κήρυγμα να ακουσθή εις όλας τας τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας, εις πιστούς και μη πιστεύοντας, εις λαόν και τον κλήρον. Και όταν αφυπνισθώμεν από την μακαρίαν νάρκην, τότε θα ίδωμεν εις ποίαν άβυσσον συγχύσεως ευρισκόμεθα. Και τότε, αντί να απεκδεχώμεθα την διόρθωσιν των «κακώς κειμένων» από τας αδοκίμους επινοήσεις μας, θα στραφώμεν εις την διόρθωσιν της διαφθαρείσης καρδίας μας, απ’ όπου αναχωρούν όλαι αι πλάναι και φαντασιώσεις μας.

Δεν ισχυριζόμεθα, βεβαίως, ότι υπό ωρισμένας προϋποθέσεις η Εκκλησία δεν οφείλει να λαμβάνη υπόψη τας ανάγκας της εποχής, εις την οποίαν ποιμαίνει τα τέκνα της. Αλλ’ από του σημείου αυτού, μέχρι της παρατηρουμένης—θα είπωμεν την λέξιν—φρενίτιδος αλλαγής και καινοτομιών, εκ των οποίων, ως δια θαύματος, θα μετεβάλλοντο επί το λυσιτελέστερον τα πράγματα, υπάρχει πολλή διαφορά. Το αίτημα σήμερον είναι το αιώνιον αίτημα: Περισσότερον χριστιανοί, περισσότερον ορθόδοξοι. Η απώλεια των κριτηρίων μας οφείλεται εις την μη συνεπή ορθόδοξον ζωήν. Και επομένως, είναι ανάγκη απορρίψεως όλων των ξένων προς την Ορθοδοξίαν μεθόδων «γνώσεως» και οικειώσεως του Πατερικού πνεύματος, δια να επανεύρωμεν την ορθόδοξον αίσθησιν και προσεγγίσωμεν τον Θεόν. Οφείλωμεν να εγκαταλείψωμεν το δαιμονικόν στοιχείον του Ορθολογισμού, που μας αφήρεσε την διάκρισιν της Ορθοδοξίας από τους αιρετικούς της Δύσεως και να ακολουθήσωμεν την οδόν της ορθοδόξου πνευματικής παραδόσεως. Οφείλομεν να αποβάλωμεν τον νοσηρόν δυτικόν συναισθηματισμόν, τας υποκειμενικάς ενοράσεις μας και να βιώσωμεν με τους παραδεδομένους υπό των Αγίων Πατέρων κανόνας πνευματικής ζωής, δια να απαλλαγώμεν από τα στοιχεία του κόσμου, που μας επηρεάζουν ολεθρίως την σκέψιν…
Ανανήψωμεν. Άλλως, δεν θα δυνηθώμεν να διαφύγωμεν τον κίνδυνον εκκλησιαστικών περιπετειών, αι οποίαι δυνατόν να φθάσουν και μέχρι σχίσματος, εντός των κόλπων της Ελλαδικής Εκκλησίας. Ήδη παρατηρούνται δυσοίωνά τινα σημεία.
Πρέπει να αναλάβωμεν, εν αξιοπρεπεία, πρωτοβουλίας προς επάνοδον εις την Πατερικήν εν Αγίω Πνεύματι παράδοσιν, έξω της οποίας δεν υπάρχει, ει μη έρεβος.
Άλλωστε, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν πως είναι δυνατόν να αλλοτριωθώμεν ενός συνεχιζομένου βίου δύο χιλιάδων ετών εντός της Εκκλησίας, χάριν της κακώς εννοουμένης αγάπης, ως εάν η ορθόδοξος ζωή είναι εστερημένη αγάπης επί τόσους αιώνας. Πρέπει να επιστήσωμεν την προσοχήν των ταλαιπωρούντων τας συνειδήσεις του ορθοδόξου πιστού λαού μας, επί του γεγονότος ότι παρά τας πολλάκις γενομένας αποπείρας προς ένωσιν με τον Παπισμόν ουδέν εγένετο. Πως τώρα θα καταστή δυνατόν τούτο; Αφού το μυστικόν αισθητήριον της Ορθοδοξίας, χάρις τω Κυρίω, δεν απέλιπε τους βιούντας ορθοδόξως; Πως είναι δυνατόν να παρίδωμεν την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, καθ’ ην οι Λατίνοι—πολλώ μάλλον οι Προτεστάνται—είναι εστερημένοι Μυστηρίων και να έλθωμεν εις Εκκλησιαστικήν Ένωσιν; Ποιος έχασε τον νούν του να κάμη τοιαύτην υποχώρισιν;…

Αλλ’ εάν προς στιγμήν δεχθώμεν ότι οι καιροί σήμερον είναι διάφοροι του παρελθόντος και χριστιανικόν είναι να καλέσωμεν τους αιρετικούς εις θεολογικόν διάλογον, διατί λησμονώμεν ότι τον διάλογον δεν τον θέλουν;
Τριάκοντα περίπου έτη δεν διαλεγόμεθα εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω των Εκκλησιών,-- δια να μη αναφέρωμεν τον διάλογον, όστις ήρχισεν από του Λουκάρεως--, ποίον Προτεστάντην επείσαμεν, ότι είναι βυθισμένος εις το σκότος της πλάνης;
Διατί αμνημονούμεν των κατ’ επανάληψιν γενομένων δηλώσεων εκ μέρους των Παπικών, ότι ούτε αφίστανται των όσων πρεσβεύουν, και ότι την ένωσιν την εννοούν ως υποταγήν υπό τον Πάπαν, πράγμα το οποίον ανεγνώρισεν ως θεμιτόν ο αγγλικανός αρχιεπίσκοπος, κατά το τελευταίον συνέδριον του Λάμπεθ;
Διατί λοιπόν να φθειρώμεθα ενώπιον των αιρετικών και εκ παραλλήλου να διασπώμεν την αγάπην και την ενότητα μεταξύ των ορθοδόξων, με κίνδυνον δημιουργίας σχισμάτων, εάν οι ποιμένες της Εκκλησίας δεν παύουν το από πάσης απόψεως απορριπτέον κήρυγμα της ενώσεως; Διατί;

=====================================================

=====================================================
Ουνιτικαί κινήσεις
Βουλγάρου επισκόπου

ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΙΝ καταγράφει η
«Παρακαταθήκη», τ. 68.

Πόλη του Βατικανού.

Ο Ορθόδοξος Βούλγαρος επίσκοπος Τύχων επικεφαλής της επισκοπής
για την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη του Πατριαρχείου της Βουλγαρίας,
δήλωσε στον Πάπα, ότι “ο θεολογικός διάλογος, που έγινε στην
Κύπρο, είναι σίγουρα σημαντικός” και ότι “πρέπει να βρούμε
την ενότητα, το συντομότερο δυνατό. Η Καθολική Εκκλησία δεν
θα γίνει Ορθόδοξη, ούτε το αντίθετο, αλλά πρέπει το συντομότερο
να προσεγγίσουμε στο Θυσιαστήριο από κοινού”». Αυτά από την επίσημη
εφημερίδα του Βατικανού Lʼ Osservatore Romano.
Και αφού σημειώσει το καλό έντυπο, ότι στην ιστοσελίδα ακολουθεί βίντεο, που
δείχνει τον Ορθόδοξον επίσκοπον να γονατίζη, να κάνη μετάνοια και να φιλά
το χέρι του Πάπα, εκφράζει την απορία «μήπως όλοι τούτοι φοιτούν σε
κανένα ταχύρρυθμο σεμινάριο, όπου διδάσκονται την νεοεποχίτικη
θεωρία της “ενότητας στη διαφορετικότητα”»;

Τοιαύτα ποικίλα οικουμενιστικά και συγκρητιστικά συνθήματα
της «Νέας Εποχής» κυκλοφορούν εις τας ημέρας μας.
Δεν λείπουν, δυστυχώς, και οι εντός της Εκκλησίας Βησσαρίωνες!
Οι «προσκυνημένοι».

=====================================================

=====================================================

Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς,
που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.
Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους.
Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα;
Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν.
Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε,
Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες,
κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης ).

=====================================================