Τότε και τώρα.....



Λοιπόν:
Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Ρίξτε μια ματιά στην.. κατανομή αυτού του δανείου:


- Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, για να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες(!!! ). Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000.


Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:
- Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες
- Μεσιτικά 68.000 λίρες
- Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες
- Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες
- Έξοδα Ελλήνων (! ) μεσαζόντων 15.487 λίρες.



Από τα εναπομείναντα, στέλνονται στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για την κατασκευή δύο φρεγατών. Τελικά κατασκευάστηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το τέλος της επανάστασης και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο. (Δεν το ξέρατε ούτε αυτό, έτσι; ).


Επίσης, 123.000 λίρες μένουν στην Αγγλία για την αγορά έξι πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο το «Καρτερία» μετά την επανάσταση. Συνεχίζουμε:

- Για μισθοδοσία φιλέλληνα( Κόχραν 37.000 λίρες )
- Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες
- Διάφοροι λογαριασμοί (;;!! ) 47.000 λίρες

Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες. Αντί αυτά τα ελάχιστα που απόμειναν να πάνε στον αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μωραϊτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Άλλο πλιάτσικο κι εκεί, πέραν του γεγονότος ότι Έλληνες σκότωναν Έλληνες. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι του.



Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή (να και η πρώτη απογραφή στην ιστορία μας. ) της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο και εξαιρετικά σύντομο. Περιείχε μία μόλις πρόταση:

«Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους ευρέθη έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».

Η ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ


ΑΠΟ ΤΟ έντυπον «Χριστιανική βιβλιογραφία» αρ. φ. 46 πληροφορούμεθα:

«Ο Καρδινάλιος Μiloslav Vik, που έχει υπηρετήσει ως Αρχιεπίσκοπος της Πράγας από το 1991, προειδοποίησε σε συνέντευξή του ότι,
« εάν η Ευρώπη δεν αλλάξει τη σχέση της με τις δικές της ρίζες, θα ισλαμοποιηθεί. Η Ευρώπη έχει αρνηθεί τις χριστιανικές ρίζες της,
από τις οποίες αναπτύχθηκε και οι οποίες θα μπορούσαν να της δώσουν τη δύναμη να προστατευθεί από τον κίνδυνο να κατακτηθεί
τελικά από τους μουσουλμάνους —κάτι το οποίο στην ουσία συμβαίνει σταδιακά”, είπε.
Οι Μουσουλμάνοι εύκολα γεμίζουν τον κενό χώρο, που δημιουργείται καθώς οι ευρωπαίοι συστηματικά αδειάζουν από τη ζωή
τους κάθε τι χριστιανικό... Σήμερα, που η μάχη διεξάγεται με πνευματικά όπλα, η Ευρώπη δείχνει να υστερεί την ίδια ώρα,
που οι Μουσουλμάνοι είναι πάνοπλοι, έτσι η πτώση της Ευρώπης έχει αρχίσει να διαγράφεται. Ούτε η ελεύθερη αγορά ούτε η
ελευθερία χωρίς ευθύνη δεν είναι αρκετά ισχυρές, για να αποτελέσουν τη βάση της κοινωνίας. Ακόμη και η δημοκρατία μόνη
της δεν ἀποτελεί πανάκεια, αν δεν είναι ενσωματωμένη στο Θεό».
Και όλα τα προβλεπόμενα δεινά είναι αποτελέσματα της αποστασίας της Ευρώπης από τον Θεόν και τον Σωτήρα Χριστόν.
Όπως τότε, μήπως και τώρα ἠχήση η φωνή του Κυρίου «Ιδού, αφίεταιοὁ οίκος υμών έρημος»

«Ο Φιντέλ με έχει διαγράψει για πάντα από τη μνήμη του»

Η αδελφή του Κάστρο σπάει τη σιωπή της έπειτα από σαράντα χρόνια

Η μόνη οικογενειακή φωτογραφία που λείπει από το σαλόνι της Χουανίτα Κάστρο, στο σπίτι της στο Μαϊάμι, είναι του Φιντέλ. Η αδελφή του ηγέτη της κουβανέζικης επανάστασης σπάει για πρώτη φορά τη σιωπή της έπειτα από 40 χρόνια, μιλώντας στο γαλλικό περιοδικό «L΄ Εxpress» για τα παιδικά της χρόνια με τον Φιντέλ, την αυταρχικότητα του Τσε Γκεβάρα, τις απειλές που δέχθηκε από τον αδελφό της Ραούλ για την «αντεπαναστατική δράση της», τη φυγή της στο Μεξικό και την εξορία της στις ΗΠΑ, τις συστάσεις της CΙΑ να σταματήσει τις δημόσιες καταγγελίες της κατά του καθεστώτος. «Με τον Φιντέλ», λέει, «δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα από το 1963. Με έχει διαγράψει για πάντα από τη μνήμη του».

«Δεν συμπάθησα τον Τσε Γκεβάρα»


Ο ΦΙΝΤΕΛ
«Οποιος διαφωνεί με τις ιδέες του ή τα σχέδιά του γίνεται ορκισμένος εχθρός του. Αντίθετα από τον Ραούλ, ως παιδί ο Φιντέλ ήταν μοναχικός, επικεντρωμένος στον εαυτό του, εσωστρεφής. Δεν είχε την παραμικρή αίσθηση του χιούμορ σε σημείο που δυσκολεύομαι να τον θυμηθώ να γελάει. Ηταν επίσης πολύ εγωιστής. Μια μέρα, όταν ήταν φοιτητής, ο πατέρας μας του αγόρασε ένα αυτοκίνητο. Αντί να μοιραστεί τη χαρά του μαζί μας, μας απαγόρευσε να πλησιάσουμε το αυτοκίνητο. Κανένας δεν έπρεπε να το αγγίξει. Κανένας. Ούτε καν ο αδελφός μας Ραμόν που τον είχε μάθει να οδηγεί».

ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
«Μια μέρα ο Φιντέλ ανακοίνωσε στην πρώτη γυναίκα του, την οποία είχε παντρευτεί το 1948, ότι θα μετακόμιζαν στο Παρίσι. Ο σκοπός του; Ηθελε να σπουδάσει στη Σορβόννη. Η Μίρτα τρελάθηκε από τη χαρά της. Αλλά ο Φιντέλ άλλαξε γνώμη: «Η μοίρα μου είναι να κάνω πολιτική στην Κούβα». Η Μίρτα άρχισε να κλαίει. Τότε, εκείνος βγήκε εκτός εαυτού. Αρπαξε δύο φωτιστικά και τα πέταξε με όλη τη δύναμή του στο πάτωμα κάνοντάς τα χίλια κομμάτια».

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
«Οταν ο Φιντέλ έμπαινε θριαμβευτικά στην Αβάνα, στις 8 Ιανουαρίου 1959, ήταν κάτι παραπάνω από αδελφός μου: ήταν ο ήρωάς μου. Υποστήριζα την επανάσταση. Κατάλαβα όμως γρήγορα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι περιουσίες των μικροϊδιοκτητών άρχισαν να δημεύονται χωρίς λόγο. Τα θύματα ήταν στην πλειονότητά τους έντιμοι άνθρωποι που είχαν υποστηρίξει την επανάσταση. Μέρα με τη μέρα, οι αυθαίρετες συλλήψεις και οι συνοπτικές εκτελέσεις πολλαπλασιάζονταν. Δεν μπορούσα να το πιστέψω».

Ο ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
«Τον συνάντησα για πρώτη φορά όταν ήταν διευθυντής των φυλακών της Καμπάνα στην Αβάνα, ελπίζοντας ότι θα μεσολαβούσε για κάποιους κρατουμένους. Ημουν περίεργη να γνωρίσω τον ένδοξο αργεντινό επαναστάτη. Είχε έρθει στην Αβάνα σαν ρωμαίος αυτοκράτορας. Με υποδέχθηκε με φοβερή αλαζονεία. Πριν ακόμη ανοίξω το στόμα μου και χωρίς καν να με χαιρετήσει, μου είπε γεμάτος υπεροψία: «Ελπίζω ότι δεν ήρθατε εδώ για να υπερασπιστείτε αυτά τα σκουλήκια!». Ηταν ένας από τους πιο αντιπαθητικούς και επηρμένους ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου. Οσοι τον είχαν γνωρίσει ξέρουν για τι μιλάω».

Η ΦΥΓΗ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ ΤΟ 1964
«Μια μέρα ο Ραούλ, υπουργός Αμυνας τότε, ήρθε στο σπίτι μου με έναν τεράστιο φάκελο. Περιείχε έγγραφα για την αντεπαναστατική δράση μου που είχε συγκεντρώσει η G-2, η υπηρεσία πληροφοριών. «Προτιμώ να μην ανοίξω τον φάκελο. Αλλά εάν όλα αυτά είναι αλήθεια, τότε η στάση μας θα αλλάξει», μου είπε ο Ραούλ. Του πρότεινα να πάω για λίγο στο Μεξικό, στην αδελφή μας Ενμα, για να ξεκουραστώ».

Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ CΙΑ
«Στο Μεξικό έριξα τη βόμβα: κατήγγειλα το αληθινό πρόσωπο της επανάστασης. Συνέχισα την εκστρατεία σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ωσπου μια μέρα, το 1969, ήρθαν στο σπίτι μου στο Μαϊάμι πράκτορες της CΙΑ και μου ζήτησαν να σταματήσω. Υποθέτω ότι αυτό έγινε επειδή ο Νίξον ήθελε να ευχαριστήσει τον Μπρέζνιεφ».

Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
«Η επανάσταση είναι μια καταστροφή.
Ο Φιντέλ και ο Ραούλ δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα.
Η κατάσταση σήμερα είναι χειρότερη σε σχέση με το 1959.
Η επανάσταση πρόδωσε τα δημοκρατικά ιδεώδη της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης για τα οποία είχαν παλέψει οι Κουβανοί.
Εκανα αυτό που πίστευα χωρίς να πουλήσω την ψυχή μου για μια χούφτα δολάρια».

Εδώ αι αξίαι περιφρονούνται και χλευάζονται

Ο σύγχρονος ψευδοπροοδευτισμός με τα καταλυτικά συνθήματά του κάνει το παν για να κλονίση
τα θεμέλια του ιερού θεσμού του γάμου και της οικογενείας. Δεν θέλουν να αντιληφθούν μερικοὶ πως
η κρίση του θεσμού της οικογενείας, που επιδιώκουν, έχει ως αποτέλεσμα πλήθος κοινωνικά δεινά,
από την άνοδο της εγκληματικότητος μέχρι την αύξηση των ψυχικών νοσημάτων και των αυτοκτονιών.
Γιʼ αυτό —και είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό— οι πολιτικοί, όταν στη Μ. Βρετανία προτάθηκε ο
εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας περί διαζυγίου, άρχισαν να προβάλουν τη διάλυση της οικογενείας
ως μείζονα κοινωνική απειλή. Και αυτά στη Μ. Βρετανία. Εδώ μόλις προτάθηκε το αίτημα για τη
δημιουργία υπουργείου Οικογενείας, αντιμετωπίστηκε από δημοσιογράφο της “Καθημερινής” με τρόπο
ειρωνικό. Αγνοούσε προφανώς πως το υπουργείο Οικογενείας δεν είναι εφεύρημα ενός πολιτικού.
Υπάρχει και λειτουργεί σε πολλές χώρες, που θεωρούν την οικογένεια ως θεσμό απαραίτητο για την
Ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας. Στον Καναδά, όπως και στη Γερμανία, το υπουργείο αυτό φροντίζει
για την ανάπτυξη των παιδιών και πολλά άλλα αξιόλογα προγράμματα..
Εις την χώραν μας αι μεγάλαι αξίαι της ζωής περιφρονούνται και χλευάζονται. Οι μισοί γάμοι
διαλύονται, οι προοδευτικοί δεν έχουν συζύγους, αλλά φίλους ή συντρόφους, ο πατριωτισμός
θεωρείται οπισθοδρόμησις, η δε θρησκεία όπιον του λαού, κατά τον μέγα Μάρξ!
Εδώ επιπλέουν οι κουλτουριάρηδες.!

Πηγή: Ο.Τ.

Αυτό το είδος των υπανθρώπων, που για να θριαμβεύσει η δική τους αλάθητη εκδοχή ποιο το «σωστό» και ποιο το «δίκιο» απανθρακώνουν σήμερα ζωντανούς ανθρώπους και κατακαίνε βιβλία, το γέννησε στην Ελλάδα η τριαντάχρονη (μεταπολιτευτική) καπηλεία της Αριστεράς. Εσπειραν διαστροφή, τυφλή ιδιοτέλεια, καιροσκοπισμό. Και θερίζουμε σήμερα έγκλημα, φρίκη, τρόμο, ανομία.

Αριστερά σημαίνει: κοινωνιοκεντρική πολιτική, επομένως ανιδιοτέλεια, αντίσταση στα συντεχνιακά συμφέροντα, πάλη για την προτεραιότητα της ανθρωπιάς και των σχέσεων. Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η «Αριστερά» αναδείχθηκε σε εκτροφείο συνδικαλισμένων τυράννων του κοινωνικού σώματος, ψυχανώμαλων βανδάλων, μονοδιάστατης υστερίας συμφεροντολόγων.

Τριάντα χρόνια τώρα προβάλλουν αυτή την κιβδηλεία και τον συνακόλουθο καριερισμό σαν τη μόνη «προοδευτική» πρόταση για την πολιτική και την κοινωνία. Με καλοστημένη ιδεολογική τρομοκρατία, σε απόλυτο κενό αντιπροτάσεων, πέτυχαν να τους παραδοθεί από όλες τις κυβερνήσεις (κάθε κομματικής ταμπέλας), μετά τη δικτατορία, η διαχείριση των μέτρων και κριτηρίων ποιότητας της ζωής του τόπου, δηλαδή η εξουσία στην εκπαίδευση: στο σχολειό και στο πανεπιστήμιο. Οι σημερινοί κουκουλοφόροι με τις πρακτικές των Ναζί, ποιο δημοτικό σχολειό τέλειωσαν, ποιο γυμνάσιο, ποιο ανύπαρκτο λύκειο; Δημοτικό, όπου δάσκαλοι οδηγούσαν συντεταγμένους τους πιτσιρικάδες έξω από το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς να τσιρίξουν συντονισμένα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», πετώντας πέτρες και νεράντζια. Πιτσιρικάδες με τα βιβλία τους λογοκριμένα από την «προοδευτική Αριστερά» μη τυχόν και ξεμυτίσει πουθενά η λέξη «πατρίδα», η λέξη «ιερό», η λέξη «χρέος». Η ίδια Αριστερά, στο γυμνάσιο και στο λύκειο, στρεβλώνει την Ιστορία σε οικονομικίστικο ντετερμινισμό, διαστρέφει το άθλημα της ελευθερίας σε «δικαίωμα» που εκβιάζεται γκανγκστερικά, στραγγαλίζει με τα κλισέ του εθνομηδενισμού την ευαισθησία του ανήκειν, τη φιλοπατρία. Τρεις δεκαετίες τώρα, η μονοπώληση της εκπαίδευσης από τους καπήλους της Αριστεράς παράγει μαζικά βάνδαλους καταληψίες του ιερού χώρου της μάθησης, ευνουχισμένους διαδηλωτές να αναμηρυκάζουν τον κρετινισμό της κομματικής ντουντούκας.

Η δημοκρατία (η νεωτερική) είναι εξ ορισμού πολυφωνική, και η πολιτική - ιδεολογική πολυφωνία προϋποθέτει (όχι απλώς ανέχεται) και κόμματα που απορρίπτουν τη δημοκρατία, προτείνουν διαφορετικές αρχές οργάνωσης και στόχων της συλλογικότητας. Αλλά οι αρχές αυτές (του μαρξισμού - λενινισμού ή του ναζισμού ή του φασισμού ή του μαοϊσμού ή των Ερυθρών Χμερ) προϋποτίθενται στη δημοκρατική πολυφωνία ως προτάσεις, για να επιλεγούν ή να απορριφθούν από τους ψηφοφόρους – όχι ως πρόγραμμα μεθοδικής βίας, όχι ως πρακτική εκβιασμών, όχι ως ελλοχεύουσες απόπειρες στανικής επιβολής τους μέσω εγκλημάτων κατάλυσης του έννομου κράτους. Οταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει επιλέξει καταστατικά (με Σύνταγμα και νόμους) το πολίτευμα της δημοκρατίας, είναι εξωφρενικό και παράλογο να μετέχουν στο κορυφαίο όργανο της δημοκρατίας, στο κοινοβούλιο, κόμματα που μεθοδικά και με χρήση βίας καταλύουν τους όρους λειτουργίας της δημοκρατίας.

Κάθε πολίτης ή ομάδα πολιτών στο δημοκρατικό πολίτευμα δικαιούται να πιστεύει και να προπαγανδίζει όποια πρόταση, πολιτική, ιδεολογική, κοσμοθεωρητική, προτιμάει. Το μόνο που δεν δικαιούται, είναι να ακυρώνει αυτή την ελευθερία των επιλογών, να καταλύει τους θεσμισμένους όρους της δημοκρατίας. Παύει να υπάρχει πολίτευμα δημοκρατίας, όταν μειοψηφίες θέλουν να επιβάλουν στην πλειοψηφία των πολιτών, με βία, τραμπουκισμό και παρανομία, τις απόψεις τους, το «δίκιο» τους. Αυτό το όριο αυτοάμυνας είναι η αλφαβήτα της δημοκρατίας, η στοιχειώδης και αυτονόητη λογική που θεμελιώνει θεσμικά την ελευθερία. Γι’ αυτό και όταν αρχηγοί κομμάτων ή στελέχη ή εκπρόσωποι διακηρύχνουν επίσημα και επιβεβαιώνουν έμπρακτα ότι τους νόμους που ψηφίζει το κοινοβούλιο αυτοί τους ακυρώνουν με βία και τρομοκρατία στους δρόμους, τότε, όπου λειτουργεί δημοκρατία, επεμβαίνει Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο και παύει να αναγνωρίζει ως πολιτικό κόμμα τη φασιστοειδή συντεχνία.

Τουλάχιστον κάποιες φωνές να διασώζουν τη συνείδηση των ορίων: να μην ακκίζεται σαν «δημοκρατία» ο ολοκληρωτισμός, σαν «πρόοδος» η βουλιμική ασυδοσία και ο τραμπουκισμός. Δεν είναι δημοκρατία η καιροσκοπική ανοχή κομμάτων με διακηρυγμένη και μεθοδική την άρνηση των θεσμών και αρχών της δημοκρατίας. Εκτός ορίων της δημοκρατίας είναι όχι μόνο όσοι καριερίστικα εμπορεύονται το αφιόνι απατηλών ολοκληρωτισμών, αλλά και όσοι τους ανέχονται και τους νομιμοποιούν με την ανοχή τους...........
(Tου Χρηστου Γιανναρα ).

Ξεχάσαμε την απελευθέρωση της Αλεξανδρούπολης - Κομοτηνής;‏



Φωνάζουμε για την "τουρκοποίηση" της Θράκης, αλλά οι ίδιοι δεν τιμούμε την απελευθέρωση των πόλεών της.

14η Μαΐου απελευθέρωση της Αλεξανδρουπόλεως - Κομοτηνής



Με αποδέκτη αυτών που θα γράψω παρακάτω πρώτα τον υποφαινόμενο, αναρωτιέμαι αν φταίει μόνο η ανθελληνική, "κεμαλική" στάση της Δραγώνα, της Διαμαντοπούλου, του κάθε Τρεμόπουλου, Καφετζόπουλου και κάθε άλλου νεοταξικού ερπετού που "απαιτεί" την " κεμαλοποίηση", πέραν των τούρκων πρακτόρων που ευλόγως προσπαθούν να αφελληνίσουν την Θράκη;


Μήπως έχουμε αφήσει μόνους τους να αγωνίζονται μια χούφτα ανθρώπων-ηρώων σαν την Χαρά Νικοπούλου;
Μήπως δηλαδή με το να ξεχνάμε όσα ελεύθερα ιστολόγια και ιστοσελίδες έχουμε παραμείνει, τις ημέρες απελευθερώσεως των πόλεων της Θράκης ούτε εμείς βοηθάμε όσο θα μπορούσαμε σαν ανάχωμα στην ξέφρενη ενδοτικότητα; (όσο ακόμα υπάρχουμε σαν ιστολόγια)



14η Μαΐου ημέρα απελευθερώσεως Αλεξανδρουπόλεως - Κομοτηνής

Χρονικό της απελευθέρωσης της Κομοτηνής




Του Γιώργου Δ. Κεμαλάκη

Βρισκόμαστε στα 1920. Είναι άνοιξη. Ο ήλιος ρίχνει τις ζωογόνες αχτίνες του και δίνει ζωή στα πάντα. Οι Θρακιώτες δεν αισθάνονται την χαρά της άνοιξης, γιατί η ιδιόρρυθμη διασυμμαχική κατοχή που τους εξασφαλίζει την με όρους λευτεριά τους, η λύπη και η αγωνία νεκρώνουν όλες τις άλλες αισθήσεις. Αυτήν την αγωνιώδη ερημιά αναταράζει, που και που, ένας ανάλαφρος άνεμος ελπίδας από το 1919 μέσα από το περιλάλητο διασυμμαχικό καθεστώς. Ο Ελληνικός στρατός έστησε περήφανα τη γαλανόλευκη και στρατοπέδευσε στους Τοξότες ύστερα από την ανακωχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί συγκεντρώθηκαν και οι περισσότεροι κάτοικοι των θρακικών περιοχών, που είχαν ξερριζωθεί από τα πατρικά τους σπίτια με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου.
Όλοι οι Έλληνες αφού τελείωσε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος με τη νίκη των συμμάχων έστρεψαν τα μάτια τους στην τράπεζα των συνδιασκέψεων και περίμεναν να δικαιωθούν. Τι θλιβερό, όμως, και
αποκαρδιωτικό μήνυμα διαδόθηκε ύστερα από την περίφημη συνδιάσκεψη του Νεϊγύ. Εδάφη ανέκαθεν Ελληνικά αντί να παραχωρηθούν στη μητέρα Ελλάδα επιβάλλεται σ' αυτά το περίεργο καθεστώς της διασυμμαχικής κυβέρνησης (ΤΗRACE ΙΝΤΕRALLIΕ).


ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ -> ΕΔΩ
.

.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΝΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ.
Κι εμείς συμπράττουμε σ' αυτό, άλλοι για το καλό και άλλοι για το κακό.
Η ελευθερία μας είναι το κριτήριο της ευθύνης μας. Μακάριοι οι έχοντες προοπτική αιωνιότητας στη ζωή τους.
Αλλοιώς είναι σάρκες, έκδοτοι σε πάθη ατιμίας, πρόθυμοι για κάθε τι που ευτελίζει την ύπαρξή μας.
Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν κάθε άνθρωπος θυμόταν την θεία καταγωγή του και ευθυγράμμιζε τη ζωή του με τις αρχές που απορρέουν από αυτή.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει..

.

Έτσι όπως τα λές είναι silver!!!