Η ΔΗΜΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ


Σύμφωνα με πρόσφατες σφυγμομετρήσεις, περίπου 23% του πληθυσμού των ΗΠΑ πιστεύει στην δυνατότητα της μετενσάρκωσης. Οι υποστηρικτές της υπερήφανα περιλαμβάνουν τους εαυτούς τους σε μια ελιτίστικη ομάδα των “αληθινών πιστών” τέτοιων όπως Πλάτωνα, Σωκράτη, Σαίξπηρ, Έμερσον, Φορντ και ακόμη δήθεν του ίδιου του Ιησού.

Πολύ απ’ τη δημοτικότητα της μετενσάρκωσης στην σημερινή κατά τα άλλα υλιστικά και επιστημονικά προσανατολισμένη κοινωνία, μπορεί να αποδοθεί στην σχεδόν πανταχού παρούσα επιρροή του Χόλλυγουντ στην κοινή γνώμη. Ο κατάλογος των διασημοτήτων και προσωπικοτήτων του κινηματογράφου που έχουν αγκαλιάσει την μετενσάρκωση και εκθέτουν μια τέτοια πίστη σε συνεντεύξεις και δημόσιες εμφανίσεις, είναι προφανώς ατέλειωτη και ακόμα μεγαλώνει.

Μεταξύ εκείνων στο κέντρο του γενικού ενδιαφέροντος που πιστεύουν στην μετενσάρκωση, είναι ο Πήτερ Σέλλερς, ο Συλβέστερ Σταλλόνε και ο Τζων Τραβόλτα, για να ονομάσουμε μόνο λίγους.

Αν και η λίστα των διασημοτήτων οπαδών της μετενσάρκωσης συνεχώς αυξάνει, κανείς δεν έχει κάνει περισσότερα για την υπόθεση αυτή, από την ηθοποιό Σίρλεϋ Μακλέην. Με έξι αυτοβιογραφικά βιβλία σε κυκλοφορία και ένα υπό έκδοση, έκανε για την τηλεόραση μίνι σειρές που εξιστορούσαν την ‘μεταστροφή’ της στην Ανατολική φιλοσοφία, η Μακλέην έχει γίνει ένα οικείο όνομα σε πολλούς μεταφυσικούς ενθουσιαστές. Η καλοκάγαθή της γοητεία, όσο και οι συχνές εμφανίσεις της σε απογευματινά σόου και σε γυναικεία περιοδικά, έχουν ελκύσει εκατομμύρια νοικοκυρών γυναικών στο παράξενο θεολογικό της σύνολο των προηγούμενων ζωών, Ουφολογίας, Ανατολικού διαλογισμού και παραψυχολογικών εμπειριών.




Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ “ΘΕΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ”


Αν και η πίστη στην Ανατολική αντίληψη της μετενσάρκωσης έχει φτάσει ενθουσιώδη ποσοστά, λίγοι έχουν μια ακριβή κατανόηση του τι πραγματικά συνεπάγεται. Η ίδια η λέξη “μετενσάρκωση” είναι σύνθετη από δύο άλλες λέξεις- “μετά” και “σάρκα”. Βασιζόμενοι σε ποια έκδοση (Ανατολική ή Δυτική) της μετενσάρκωσης συζητάμε, αυτή δηλώνει τον συνεχή κύκλο ταξιδιών των ψυχών είτε σε ανθρώπινα σώματα ή σε άλλες κατώτερες μορφές ζωής.

Ο μελετητής της θεωρίας θα αναγνωρίσει αμέσως την διάκριση μεταξύ Ανατολικής μετενσάρκωσης καθώς βρίσκεται στον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, και στην νερωμένη , και κάπως διαστρεβλωμένη μορφή της στο Δυτικό ημισφαίριο.

Σύμφωνα με την “καθαρή” μορφή της θεωρίας, η αρχική κατάσταση της ψυχής ήταν η Θεϊκή συνειδητότητα, ή μια πλήρως αποατομικευμένη ύπαρξη μέσα στο “Βράχμαν”. Η “πτώση” και η επακόλουθη φανέρωση του φυσικού βασιλείου συνέβει όταν η ψυχή ανεξήγητα “ξέχασε” την αληθινή φύση της της θείας ένωσης με το Απόλυτο, και λανθασμένα αναζήτησε να θεμελιώσει την δική της ταυτότητα ξεχωριστά από το Βράχμαν.

Γι’ αυτό, τώρα η αποξενωμένη ψυχή, ή “άτμαν”, πρέπει να μπει στην “σαμσάρα”, τον κυκλικό τροχό των επαναλαμβανόμενων μετενσαρκώσεων, έως ότου φθάσει στο σημείο της αναγνώρισης ότι όλα τα πράγματα, περιλαμβάνοντας τον εαυτό της, είναι απλά “μάγια” ή απατηλές προεκτάσεις της μιας αληθινής Πραγματικότητας- του Βράχμαν. Με άλλα λόγια, η ψυχή αληθινά δεν υπάρχει, είναι σε μια πεσμένη κατάσταση επειδή αυτή νομίζει ότι υπάρχει, και πρέπει να υποστεί επαναλβανόμενες ξαναγεννήσεις μέχρι αυτή μια φορά πάλι να απορροφηθεί πίσω σε μια μακάρια μη-ύπαρξη (“νιρβάνα” στην Βουδιστική σκέψη). Παράξενη καθώς φαίνεται, αυτή είναι η Ινδουιστική σωτηρία και αυτός είναι ο υπέρτατος στόχος όλων των Ανατολικών πρακτικών όπως ο διαλογισμός, η γιόγκα και η χορτοφαγία, για να ονομάσουμε μόνο λίγες.

Όταν η μετενσάρκωση εισήχθηκε στον “Εκχριστιανισμένο” πληθυσμό στις ΗΠΑ, αρχίζοντας από το τέλος του 19ου αιώνα, αυτή υπέστη αξιοσημείωτη μεταμόρφωση. Επειδή η ιδέα της ξαναγέννησης σε σώματα ζώων αποδείχτηκε αρκετά απαράδεκτη στα Αμερικανικά αισθητήρια, η θεωρία έτσι κοινωνικά προσαρμόστηκε ώστε η μετενσάρκωση να συμβαίνει μόνο σε ανθρώπινες υπάρξεις.



Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΗΚΕ ΑΠΌ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ;


Ακολουθώντας τα ίχνη των “Χριστιανών” οπαδών της μετενσάρκωσης σαν τον Έντγκαρ Κέησυ και την Τζην Ντίξον, οι τυπικοί υποστηρικτές της θεωρίας σήμερα, δεν θεωρούν το σύστημα πίστης τους σαν μια αντίθεση στις διδασκαλίες του αληθινού Χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα, πιστεύουν ότι έχουν βρει την γνήσια πίστη των Ιουδαίων και της σέχτας των Εσσαίων, όπως επίσης και εκείνη των Αποστόλων και των πατέρων της αρχαίας Εκκλησίας.

Το δόγμα της μετενσάρκωσης, ισχυρίζονται ότι είχε γίνει προεξέχουσα ιδέα στην Αγία Γραφή πριν συνωμοτήσουν εναντίον της και διαγραφεί απ’ τον κανόνα της Γραφής από μία Εκκλησιαστική σύνοδο, που την θεώρησε σαν απειλή στην εξουσία τους πάνω στον μέσο λαϊκό.

Φαίνεται διασκεδαστικό, ότι οι οπαδοί της μετενσάρκωσης ποτέ δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποια σύνοδος ήταν πραγματικά υπεύθυνη για αυτή την υποτιθέμενη λογοκρισία. Μερικοί κατηγορούν τον Κωνσταντίνο και την Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ., ενώ άλλοι δείχνουν την 5η Οικουμενική Σύνοδο, ή την Κωνσταντινούπολη το 553 μ.Χ. υπο τον Ιουστινιανό. Θα πρέπει να σημειωθεί ωστόσο, ότι μια προσεκτική μελέτη της Εκκλησιαστικής ιστορίας καθαρά δείχνει ότι η μετενσάρκωση ποτέ δεν ήταν καν θέμα συζήτησης σε καμμιά Σύνοδο, πολύ λιγότερο να αφαιρεθεί απ’ την Βίβλο από υπερζηλωτές φονταμενταλιστές.

Ακόμα περισσότερο, δεν υπάρχει καμμιά ένδειξη ότι τα περιεχόμενα της σημερινής μας Αγίας Γραφής, είναι ελλειπή με οποιοδήποτε τρόπο, απ’ ό,τι περιλαμβανόνταν στο πρωτότυπό της κείμενο. Με πάνω από 24.000 αποσπασματικά ή πλήρη χειρόγραφα σε ύπαρξη, η Καινή Διαθήκη είναι το καλύτερα τεκμηριωμένο φιλολογικό ντοκουμέντο της αρχαίας ιστορίας που κατέχουμε σήμερα (με δεύτερο από απόσταση να έρχεται η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου με 643 αντιφατικά χειρόγραφα).

Ακόμη κι αν όλα τα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης κάπως καταστρέφονταν, θα ήταν δυνατό να ξαναδομηθεί ολόκληρη από τα γραπτά των πατέρων της αρχαίας Εκκλησίας που γράφτηκαν πριν τον 3ο αιώνα.

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


Η αρχαιότερη καταγραμμένη Χριστιανική αναφορά στην μετενσάρκωση είναι μία παρατήρηση που έγινε απ’ τον Ιουστίνο τον Μάρτυρα περίπου το 150 μ.Χ. στον ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΥΦΩΝΑ 4:7. Αυτός φέρεται από πολλούς οπαδούς της μετενσάρκωσης να έχει δηλώσει εδώ την πίστη του ότι οι ανθρώπινες ψυχές επαναληπτικά ξαναγεννιούνται μέσα σε άλλα σώματα, αλλά μια ματιά στην αμφιλεγόμενη περικοπή αποκαλύπτει άλλα πράγματα:

“ Ούτε βλέπουν λοιπόν τον Θεό οι ψυχές, ούτε μεταβαίνουν σε άλλα σώματα, διότι τότε θα γνώριζαν ότι τιμωρούνται και θα φοβούνταν μη τυχόν αμαρτήσουν και έπειτα ”.

Λίγες δεκαετίες αργότερα, στην αναλυτική του επίθεση στους Γνωστικούς, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ, ο Ειρηναίος επίσης κριτίκαρε την πίστη στην μετενσάρκωση , επισημαίνοντας την έλλειψη ανάμνησης των προηγούμενων ζωών απ’ το γενικό κοινό. Η μετενσάρκωση παρόμοια συζητήθηκε δυσμενώς τον 2ο αιώνα απ’ τον Τερτυλλιανό (ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ, κεφάλαιο 23-24,29-35) και τον Αρνόβιο (ΚΑΤΆ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ ΙΙ, κεφάλαιο 16). Άλλοι αντιτιθέμενοι ήταν ο Λακτάντιος τον 3ο αιώνα (ΟΙ ΘΕΙΟΙ ΘΕΣΜΟΙ, βιβλίο 3ο, κεφάλαιο 18-19), ο Γρηγόριος ο Νύσσης τον 4ο αιώνα (ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, κεφάλαιο 29) και ο Αυγουστίνος τον 5ο αιώνα (Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, βιβλίο Χ, κεφάλαιο 30).

Ο Πατέρας της Εκκλησίας που πιο συχνά παρατίθεται από τους οπαδούς της μετενσάρκωσης είναι ο Ωριγένης, που όχι μόνο ήταν γνωστός τον 3ο αιώνα για την λαμπρή του μόρφωση, αλλά επίσης και για τις θεολογικές του σκέψεις. Ωστόσο, αν και κρατούσε την διδασκαλία της προύπαρξης των ανθρώπινων ψυχών πριν τις φυσικές τους γεννήσεις, αυτό δεν μπορεί με κανένα τρόπο να παρερμηνευτεί στο να δείχνει ότι αυτός πίστευε σε διαδοχικές ενσαρκώσεις που ακολουθούν την αρχική. Αυτό ο ίδιος το διακήρυξε στο ογκώδη του έργο ΚΑΤΆ ΚΕΛΣΟΥ, στο οποίο έγραψε αυτός:

“Αλλά πάνω σ’ αυτά τα θέματα πολλά και μυστήρια, μπορεί να ειπωθούν× σε συμφωνία με αυτό που ακολουθεί: ‘Είναι καλό να κρατάς κλειστό το μυστικό ενός βασιλιά’ – με σκοπό η διδασκαλία της εισόδου των ψυχών σε σώματα (όχι όμως, εκείνη της μεταφοράς απ’ το ένα σώμα σε ένα άλλο), να μπορεί να απορριφθεί μπροστά στην κοινή κατανόηση”. Η παρένθεση είναι αυθεντική.

Προς το τέλος της ζωής του, ο Ωριγένης επίσης παρήγαγε ένα σχολιαστήριο πάνω στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, στο οποίο συζήτησε σε μάκρος κατά πόσο ή όχι, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν η μετενσάρκωση του Ηλία. Το συμπέρασμά του πάνω στο ζήτημα είναι αναντίρρητα φανερό:

“Σ’ αυτό το μέρος (Ματθαίος 17:10-13) δεν φαίνεται σε μένα ότι η ψυχή για την οποία μιλάμε είναι του Ηλία, μη τυχόν πέσουμε στη διδασκαλία της μετεμψύχωσης, η οποία είναι ξένη προς την Εκκλησία του Θεού, και δεν μας παραδόθηκε από τους Αποστόλους, ούτε πουθενά διατυπώνεται στις Γραφές”.

Είναι εντελώς φανερό, από την παραπάνω δήλωση ότι ο Ωριγένης κατά κανένα τρόπο δεν υποστήριξε την μετενσάρκωση, ούτε ακόμη πρότεινε την πιθανότητά της. Ατυχώς, ο Ωριγένης μετά θάνατον ανακηρύχθηκε αιρετικός επειδή δίδαξε ενάντια στην αιώνια κόλαση.





ΔΙΔΑΞΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΝ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ;


Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης που ομολογούν μια Χριστιανική πίστη, αναγκάζονται φυσικά, να πιστεύουν ότι ο Ιησούς ο ίδιος αποδέχονταν και προωθούσε την μετεμψύχωση των ψυχών, το οποίο αυτός δήθεν διδάχτηκε στην Ινδία κατά τη διάρκεια των 18 “σιωπηλών ετών” από έφηβος μέχρι την αρχική ενηλικίωσή του. Πιο συχνά παρατίθεται σε υποστήριξη αυτού του ισχυρισμού, η συνομιλία μεταξύ του Χριστού και του Νικόδημου που βρίσκεται στο 3ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη:

“(Ο Νικόδημος) ήρθε στον Ιησού νύχτα και του είπε: “Διδάσκαλε, ξέρουμε πως ο Θεός σε έστειλε να διδάξεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτά τα θαύματα που κάνεις εσύ, αν ο Θεός δεν είναι μαζί του”.

Κι ο Ιησούς του είπε: “Σε βεβαιώνω, πως αν δε γεννηθεί κανείς ξανά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού” (Ιωάννης 3:2-3).

Λανθασμένα καταφεύγοντας σε ένα κατά γράμμα τρόπο ερμηνείας του παραπάνω, οι οπαδοί της μετενσάρκωσης επιμένουν ότι όταν ο Ιησούς μιλούσε για “αναγέννηση”, Αυτός πραγματικά υπονοούσε την κυκλική ξαναγέννηση. Ωστόσο, εάν αυτός ήταν ο υπαινιγμός του, δυστυχώς δεν έγινε καθόλου αντιληπτός απ’ τον Νικόδημο:

“Πώς είναι δυνατό ένας άνθρωπος ηλικιωμένος να γεννηθεί ξανά; Μήπως μπορεί να μπει στην κοιλιά της μάνας του και να γεννηθεί άλλη μια φορά;” (εδάφιο 4).

Αντί να επιπλήξει τον Ιουδαίο θρησκευτικό ηγέτη για την έλλειψη κατανόησης του κατά τα φαινόμενα πλατιά αποδεκτού δόγματος της μετενσάρκωσης, ο Ιησούς τότε προχώρησε να εξηγήσει την αληθινή σημασία των λόγων Του:

“Σε βεβαιώνω πως αν κανείς δε γεννηθεί από το νερό και το Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού. Ό,τι γεννιέται από τον άνθρωπο είναι ανθρώπινο, ενώ ό,τι γεννιέται από το Πνεύμα είναι πνευματικό. Μην απορείς που σου είπα, πρέπει να γεννηθείτε ξανά (εδάφια 5-7).

Στην παραπάνω περικοπή, ο Ιησούς έκανε ξεκάθαρο ότι αυτός δεν μιλούσε για μια φυσική γέννηση, ή για μια σειρά από αυτές σ’ ότι αφορά το θέμα, αλλά για μια γέννηση πνευματικής φύσης. Πραγματικά, η ακριβής απόδοση αυτού του κειμένου από το αρχαίο Ελληνικό κείμενο θα έπρεπε να λέει: “γεννημένοι από ψηλά” (πρωτότυπο: γεννηθήναι άνωθεν). Οι θνητές ανθρώπινες υπάρξεις γεννούν απογόνους θνητούς που υπόκεινται στον θάνατο καθώς οι ίδιες (“το γεγεννημένον εκ της σαρκός σάρξ εστίν”-εδάφιο 6). Ωστόσο, η “γέννηση” για την οποία μίλησε ο Ιησούς, δεν επιτυγχάνεται μέσω της φυσικής αναπαραγωγής, αλλά σαν ένα συμβάν που ξεκινά από τον Θεό μόνο (Ιωάννης 1:13). Όταν ένα πρόσωπο “αναγεννιέται” ως παιδί του Θεού διαμέσου της πίστης στο λυτρωτικό έργο του Χριστού πάνω στο σταυρό, το Άγιο Πνεύμα μεταδίδει σ’ αυτόν μια νέα φύση που δεν είναι φυσική και γι’ αυτό άφθαρτη (Α’ Πέτρου 1:23). Η συνεχής ξαναγέννηση δεν είναι αναγκαία, διότι το άτομο έχει ήδη εισέλθει στην αιώνια ζωή της Βασιλείας του Θεού (Ιωάννης 5:24).

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΗΤΑΝ Ο ΗΛΙΑΣ;


Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης περαιτέρω προσπαθούν να ζητήσουν την οικειοποίηση του Χριστού για το δόγμα τους, ισχυριζόμενοι ότι ο Ιησούς υπαινίχτηκε την πίστη Του στη μετενσάρκωση πολλές φορές στις ιδιωτικές συζητήσεις με τους δώδεκα μαθητές Του. Ένα από αυτά τα περιστατικά λένε ότι βρίσκεται στον Ματθαίο, στο οποίο υποτίθεται δίδαξε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν πραγματικά η μετενσάρκωση του προφήτη Ηλία της Παλαιάς Διαθήκης:

“Οι μαθητές τον ρώτησαν [τον Ιησού]: Γιατί οι γραμματείς λένε πως πρέπει να έρθει πρώτα ο Ηλίας; Κι αυτός απάντησε: ‘Πρώτα θα έρθει ο Ηλίας και θα τα αποκαταστήσει όλα. Σας βεβαιώνω όμως πως ο Ηλίας ήρθε κιόλας, μα δεν τον αναγνώρισαν, και του έκαναν ό,τι ήθελαν…’ Τότε κατάλαβαν οι μαθητές πως τους μιλούσε για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή” (Ματθαίος 10:10-13).

Είναι πλήρως κατανοητό πως αυτή η περικοπή μπορεί να παρανοηθεί για να υποστηρίξει την μετενσάρκωση . Συχνά η φράση “αυτό είναι” πραγματικά σκοπεύονταν να κατανοηθεί ως “αυτό αντιπροσωπεύει”, και η φράση “αυτό είναι σαν” ως “αυτό είναι η εκπλήρωση του.” Τέτοια παραδείγματα έκφρασης μπορεί να δούμε σε περικοπές όπως Ματθαίος 26:26, Εβραίους 12:29, Α’ Κορινθίους 10:4, κλπ. Δεν θα είναι παράλογο, γι’ αυτό, να θεωρήσουμε ότι ο Ιωάννης ήρθε απλά σαν την εκπλήρωση της διακονίας του Ηλία, όχι κατά γράμμα, αλλά ως λειτουργίας, ενεργώντας “με το πνεύμα και τη δύναμη του προφήτη Ηλία” (Λουκάς 1:17), καθώς έκανε ο Ελισσαίος (Β’ Βασιλέων 2:15).

Η ανοησία των οπαδών της μετενσάρκωσης να ενώνουν τον Ιωάννη με τον Ηλία μπορεί να ιδωθεί πιο καθαρά όταν ένα άλλο σημαντικό γεγονός αναγνωριστεί. Στο Β’ Βασιλέων 2: 11, πληροφορούμαστε ότι ο προφήτης ποτέ δεν βίωσε τον φυσικό θάνατο, έτσι η ψυχή του δεν ήταν διαθέσιμη για μελλοντική ξαναγέννηση στο σώμα του Βαπτιστή της Ιουδαίας. Ακόμη περισσότερο αυτός έδειξε τον εαυτό του να είναι ακόμη ζωντανός και με το αρχικό του σώμα πάνω στο Όρος της Μεταμόρφωσης (Λουκάς 9:30-33). Και τελικά, για να διαλύσει και την παραμικρή αμφιβολία, όταν ρωτήθηκε “Μήπως είσαι ο Ηλίας;” , ο Ιωάννης καθαρά απάντησε: “Όχι” (Ιωάννης 1:21).





ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ


Αν και οι κύριοι υποστηρικτές της, μας θέλουν να πιστεύουμε διαφορετικά, η μετενσάρκωση δεν κάνει, ούτε μπορεί βεβαίως να λύσει το πρόβλημα του κακού. Στην πραγματικότητα, το διαιωνίζει. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Νόμο του Κάρμα “της αιτίας και του αποτελέσματος”, προς τον οποίο το βιβλικό κείμενο “ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό θα θερίσει” (Γαλάτες 6:7), συχνά εφαρμόζεται κακώς, η ψυχή ενός ανθρώπου που συνηθίζει να χτυπάει την γυναίκα του θα συσσωρεύσει αρνητικό κάρμα σχετικό με το έγκλημά του. Για να ελαφρώσει αυτό το χρέος, αυτός πρέπει έπειτα να ξαναγεννηθεί στην επόμενη ζωή του σαν μια σύζυγος που την δέρνει ο άντρας της, ο οποίος έπειτα πρέπει για ανταπόδοση παρόμοια να ξαναγεννηθεί σαν την χτυπημένη γυναίκα, και έτσι θα συνεχίζει στο άπειρο. Πού είναι η δίκαιη απόφαση για την αμαρτία του να δέρνεται συνεχώς μια γυναίκα, σ’ αυτό τον ατέλειωτο κύκλο; Η απάντηση είναι ένα ολοφάνερο “πουθενά”.

Αν και το παραπάνω είναι ομολογουμένως ένα απλό υποθετικό παράδειγμα, η ίδια συμφυής αντίληψη μπορεί παρόμοια να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε περιοχή της ανθρώπινης σφαλερότητας. Ακόμη περισσότερο, όταν ο νόμος του κάρμα ακολουθηθεί μέχρι το λογικό του συμπέρασμα, αυτός αναπόφευκτα παράγει απάθεια, κι όχι συμπάθεια προς έναν συνάνθρωπό μας όπως η Βίβλος τόσο σαφώς απαιτεί. Επειδή η φτώχεια, η ασθένεια ή η δυστυχία γίνονται αποδεκτά σαν την τιμωρία του ατόμου για τις προηγούμενες αμαρτίες του σε άλλες ζωές, η προσπάθεια κάποιου να ανακουφίσει τέτοια παθήματα, όπως έκανε ο ‘Καλός Σαμαρείτης’ στο Λουκά 10:30-37, αποθαρρύνεται ωστόσο, και ακόμη θεωρείται η ίδια η προσπάθεια σαν αμαρτία. Το τελικό αποτέλεσμα του αληθινού Ινδουισμού ίσως καλύτερα φαίνεται στις δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης που βρίσκονται κυρίως στην Ινδία, στην οποία η φροντίδα και η διατροφή των απόρων πέφτει εντελώς πάνω στους ώμους των Χριστιανών Ιεραποστόλων και εκείνων που έχουν άμεσα επηρεαστεί (δες Ματθαίος 25:31-46).

Σε τελική ανάλυση, ο Νόμος του Κάρμα, είναι απελπιστικά κατώτερος του Χριστιανικού δόγματος της εξιλέωσης, διότι ενώ οι πιστοί στο αντικαταστατικό έργο του Χριστού πάνω στο σταυρό είναι υποψήφιοι για την συγχώρηση του Θεού, οι οπαδοί της μετενσάρκωσης δεν είναι. Το Α’ Ιωάννου 1:9 προσφέρει την ελπίδα και την παρηγοριά πως καμιά αμαρτία δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να μην συγχωρηθεί ο ένοχος, ενώ ο Νόμος του Κάρμα απαιτεί μια ασυμβίβαστα άκαμπτη πληρωμή για κάθε κακή σκέψη ή πράξη.

Σε όλη την ιστορία, ο άνθρωπος έχει αναζητήσει να ξεφύγει την υπευθυνότητά του μπροστά στον Δημιουργό του και να βάλει τον εαυτό του σαν δικό του λυτρωτή και θεό (δες Ησαΐας 44:24). Ωστόσο, η Γραφή μας λέει πως ανεξάρτητα πόσες διαδοχικές προσπάθειες κάνουν, οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φθάσουν ένα σημείο της δικής τους δικαιοσύνης, γιατί είμαστε απ’ τη φύση μας, ακάθαρτοι αμαρτωλοί ξεχωρισμένοι από έναν απείρως άγιο Θεό (Ησαΐας 59:2). Αυτός ήταν ο λόγος που ήταν αναγκαίο για τον Θεό να ενσαρκωθεί ο ίδιος σε ανθρώπινη σάρκα (Ιωάννης 1:18-κριτικό κείμενο, Κολοσσαείς 2: 9), και να κουβαλήσει την καταδίκη που οι δικές μας αμαρτίες έχουν προκαλέσει (Ησαΐας 53:4). Η αποδοχή της καθαριστικής δύναμης του Αίματος του Χριστού στις ζωές μας είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να λάβουμε το εντελώς δωρεάν δώρο της σωτηρίας (Ιωάννης 1:12). Απ’ την άλλη μεριά, η συνέπεια της απόρριψης αυτής της απλής αλήθειας είναι ο πνευματικός θάνατος (Ρωμαίους 6:23), όχι μελλοντικές ευκαιρίες μέσω της κυκλικής ξαναγέννησης.

Η Αγία Γραφή λέει στην Εβραίους 9:27, “Οι άνθρωποι μια φορά πεθαίνουν κι ύστερα κρίνονται από τον Θεό”. Αντίθετα προς τις ψευδείς υποσχέσεις της μετενσάρκωσης, αυτή η παρούσα ζωή είναι όλο ότι μας παραχωρείται για να χρησιμοποιήσουμε. Πέρα από το πέπλο του θανάτου, η απεραντοσύνη της αιωνιότητας μας περιμένει όλους εμάς. Οι αποφάσεις που παίρνουμε τώρα, θα προσδιορίσουν τελικά την θέση μας στην αιωνιότητα.

Εκ του βιβλίου Οι γκουρού ο νέος και γέρων Παΐσιος

Τη θεωρία της μετεμψύχωσης την πίστευαν πολλοί αρχαίοι λαοί. Με την επικράτηση της Χριστιανικής Αλήθειας αυτή η πλάνη μαζί με το υπόλοιπο οικοδόμημα της ειδωλολατρείας έπαυσε να ταλαιπωρεί τις ζωές των ανθρώπων. Κάποιοι προσπαθούν να την «περάσουν» και στους σημερινούς ανθρώπους της Δύσης.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ο κόσμος είναι ένα σχολείο από το οποίο μια ψυχή θα περάσει χιλιάδες φορές. Μετά από το θάνατό της, θα ξαναγεννηθεί σε άλλο σώμα, είτε ανδρικό είτε γυναικείο, είτε ακόμα σε κάποιο σώμα ζώου η ακόμα και φυτού.
Οι συνθήκες της καινούργιας γένεσης εξαρτώνται από τις πράξεις της προηγούμενης ζωής. Έτσι αν κάποιος έζησε με άσχημο τρόπο, όταν θα ξαναγεννηθεί θα είναι φτωχός η και ζώο ακόμα.
Αποκρύπτουν όμως από τους οπαδούς τους ότι, σύμφωνα με το αρχαίο βιβλίο τους «Οι νόμοι του Μανού» που μετατρέπει τη διδασκαλία των Βεδών σε κοινωνικούς νόμους, είναι πιθανότερο να μετενσαρκωθεί κανείς σε ζώο η δαιμονικό ον παρά σε άνθρωπο. Σ' αυτό το βιβλίο αναφέρεται η εξής παραβολική ιστορία: Μία χελώνα ζει στα βάθη της θάλασσας και βγάζει το κεφάλι της έξω στην επιφάνεια κάθε εκατό χρόνια. Ένα δαχτυλίδι πλέει στην επιφάνεια των νερών. Όσο πιθανό είναι να περάσει το κεφάλι της χελώνας μέσα από το δαχτυλίδι, άλλο τόσο είναι πιθανό και να ενσαρκωθεί ένα ον μετά τον θάνατό του σε ανθρώπινο σώμα.
Πρόκειται λοιπόν για μια άποψη για «γεγονότα» μετά και πέρα από το φυσικό κόσμο, έξω από τα όρια που μπορεί να ελέγξει με το λογικό του ο άνθρωπος. Είναι λοιπόν μία μεταφυσική πίστη.
Κι' όμως, σ' αυτή την πίστη, αναφέρονται όλα τα επί μέρους κινήματα της «Νέας Εποχής» (New Age) που θέλουν ταυτόχρονα να παρουσιάζονται και ως επιστήμες. Η «επιστήμη» της Γιόγκα, σου λένε!...Και όχι μόνο αυτό, αλλά αν τους βολέψει θα πουν ότι «...και οι χριστιανοί σαν και μας πιστεύουν...η ξέρεις ο Χριστός ήταν ένας μεγάλος γιόγκι...η δεν έχουμε διαφορές ... η απλά οι Χριστιανοί βρίσκονται σε ένα χαμηλότερο επίπεδο...» και άλλα τέτοια ευτράπελα. Σπέρνουν τη σύγχυση, ψαρεύουν σε θολά νερά, μιλούν γενικά, αφηρημένα, πλην ...γοητευτικά, εξωτικά. Σερβίρουν όμορφα παραμύθια... Ποιος μπορεί να τους ελέγξει; Πόσοι γνωρίζουν το Ευαγγέλιο, για να καταλάβουν τα ψέματά τους; Σίγουρα οι περισσότεροι θα το «φάνε» το παραμύθι.
Όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές! Αυτοί πιστεύουν στη μετεμψύχωση, οι Χριστιανοί στην Ανάσταση: Αξίζει να σημειώσουμε ότι δεν υπήρχε πάντοτε στους Ινδούς αυτή η θεωρία. «Η ιδέα της μετενσαρκώσεως (samsara) ήταν άγνωστη στους Αρείους. Μπήκε και αυτή στην Ινδική θρησκεία και φιλοσοφία, για να μπορέσει η ηθική να αποκτήσει ένα υποκείμενο που να φέρει το βάρος της ευθύνης των πράξεών του (Karma) πέραν του θανάτου. Οι όροι «αναγένεση» η «μετενσάρκωση» που δηλούν ένα και το αυτό, είναι κάπως απατηλοί. Όπως θα δούμε στην ανάλυση των έξι φιλοσοφικών συστημάτων (Darshanas), εκείνο που μετενσαρκώνεται δεν είναι η εμπειρική ψυχή, αλλά κάποια ακαθόριστη, ασαφής, λεπτεπίλεπτη ουσία που βρίσκεται μεταξύ του atman, της εμπειρικής ψυχής, και του σώματος. Πραγματικά, η εμπειρική ψυχή δεν μετενσαρκώνεται, αφού είναι άθροισμα των συνειδητών καταστάσεων. Το atman... η ουσία του εγώ, δεν είναι δυνατόν να μετενσαρκωθεί, αφού ως απόλυτο, δεν υπόκειται στην επίδραση του Κάρμα, της «ηθικής» ευθύνης. Μπροστά στη δυσκολία αυτή, η συστηματική ινδική φιλοσοφία διανοήθηκε τη «λεπτεπίλεπτη ουσία» (matiere subtile), το «αιθέριο σώμα» (corps subtil), ως τον από μηχανής Θεό που σώζει τη σκέψη από ένα άτοπο, χωρίς φυσικά να την κάμει εκ του λόγου αυτού και περισσότερο πειστική» («Ιστορία της Ινδικής φιλοσοφίας»,Δ.Κ. Βελισσαρόπουλος Γ' έκδοση).

Όταν λοιπόν οι απόψεις τους φθάνουν σε λογικά άτοπα, τότε επινοούν κάποια καινούργια θεωρία, για να βολέψουν τα πράγματα. Μετά βέβαια θα ισχυρίζονται και θα επιμένουν ότι το «αιθέριο σώμα» όντως...υπάρχει στην πραγματικότητα. Ότι δεν είναι φαντασία η ιδεολογικό κατασκεύασμα.
Υπάρχουν βέβαια και άλλα λογικά άτοπα σ' αυτή τη θρησκευτική δοξασία. Όπως α) Εάν, όπως λένε, σ' αυτή τη ζωή βρισκόμαστε «για να πάρουμε το μάθημά μας» και να προχωρήσουμε, τότε πως γίνεται να μη θυμόμαστε τις πράξεις για τις οποίες πληρώνουμε; Πως θα διδαχθούμε απ' αυτές, αφού δεν τις θυμόμαστε;... Ισχυρίζονται ότι μερικοί «θυμούνται» τις προηγούμενες ζωές... αλλά μόνο αυτοί «θα πάρουν το μάθημα»;...Τι γίνεται με τα δισεκατομμύρια των άλλων ανθρώπων... Αδυνατούν να δικαιολογήσουν αυτή την απουσία μνήμης.
β) Αφού λένε ότι οι ψυχές μετενσαρκώνονται, και μάλιστα μέσα σε 49 μέρες, και γίνονται ζώα, φυτά η δαιμονικά όντα, αφού είναι τρομερά απίθανο να γίνουν ξανά άνθρωποι (ιστορία με τη χελώνα), τότε με ποιες ψυχές πεθαμένων επικοινωνούν τα μέντιουμ; Με ποιους συζύγους, αδελφούς, μανάδες, παιδιά λένε ότι επικοινωνούν τα μέντιουμ;
Άρα η θεωρία της μετενσάρκωσης έρχεται σε αντίθεση με τον πνευματισμό. Ή η μία είναι ψέμα ή η άλλη. Εμείς βέβαια γνωρίζουμε ότι και τα δύο είναι ψέματα. Υπάρχουν ωστόσο νεοεποχίτες που μέσα στη σύγχυσή τους πιστεύουν και στα δύο.
Η άποψη της ορθόδοξης ανατολικής Εκκλησίας είναι τελείως διαφορετική. Ο άνθρωπος έχει αρχή, αλλά όχι τέλος. Γεννιέται κάποια στιγμή του χρόνου για να ζήσει αιώνια. Μια φορά θα ζήσουμε σ' αυτή τη ζωή. Μετά το θάνατο κάθε ψυχή κρίνεται από το Θεό και ανάλογα με τα έργα της θα κερδίσει τον Παράδεισο η όχι. Στη διάρκεια αυτής της ζωής ο Θεός δίνει πάμπολλες ευκαιρίες στον άνθρωπο να κερδίσει το γλυκύ Παράδεισο.
Οι κακοπροαίρετοι άνθρωποι, που αρέσκονται στο κακό και αποστρέφονται το Θεό και τα έργα του Θεού, μόνοι τους διαλέγουν και τις εδώ παρέες τους αλλά και τη μετά θάνατον «κατοικία» τους.
Κάποτε ο Γέροντας π. Παΐσιος, απευθυνόμενος σε μια ομάδα νέων τους είπε: «Βρε, το καταλάβατε ότι ήρθαμε εδώ, για να δώσουμε εξετάσεις; Να κοιτάξουμε να πιάσουμε την πνευματική βάση, ένα πενταράκι, για να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Τώρα, γιατί εδώ δεν έχει μετεξεταστέους για Σεπτέμβρη».

Κάποια άλλη φορά που συζητούσαμε οι δυό μας και τον ρώτησα για τη μετεμψύχωση, μου είπε, «Κοίταξε να δεις. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα του Διαβόλου. Ε!, σου λέει ο άνθρωπος, αν δεν τα καταφέρω σ' αυτή τη ζωή δεν πειράζει, θα τα καταφέρω στην άλλη. Έτσι χαλαρώνει πνευματικά. Ο Διάβολος όμως ξέρει ότι δε θα υπάρξει άλλη φορά. Κάτσε να σε τσακώσω εγώ μια φορά, σκέφτεται ο πονηρός, και μετά βλέπουμε». Με κοίταξε και μου είπε, «Να το γράψεις αυτό. Να το γράψεις!!...».
Το ίδιο πράγμα διακηρύσσουν και οι Γραφές. Ο Απόστολος Παύλος λέει «καθ' όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9,27). Μια φορά θα πεθάνουμε, γιατί μια φορά θα ζήσουμε.
Ο Ίδιος ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός θα είναι ο Κριτής όλων των ανθρώπων. Μας το λέει ο ίδιος στο Ευαγγέλιό Του.
«Όταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού, δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβέλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες, κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, η διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, η γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε δε σε είδομεν ασθενή η εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς, αμήν λέγω ημίν, εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ ευωνύμων, πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. 25, 31 - 41).

Η διδασκαλία του Ευαγγελίου δε συμβιβάζεται με τη θεωρία της μετενσάρκωσης. Είναι αντίθετες διδασκαλίες. Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει και να γεμίζει τη ζωή του με τις καλές η τις κακές συνέπειες της πίστης του. Μέχρι εδώ καμία αντίρρηση. Εκείνο που με ενοχλεί αφάνταστα είναι η πονηριά μερικών που σπέρνουν τη σύγχυση. Λένε, όλοι είμαστε περίπου ίδιοι, και οι Χριστιανοί σαν και μας τους Ινδουιστές πιστεύουν περίπου, μόνο που είναι λίγο πιο...χαμηλά.

«Η γιόγκα, λέει, θα σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος Χριστιανός»! Κοροϊδεύουν, εξαπατούν τον κόσμο.
Όχι, δεν είμαστε το ίδιο πράγμα. Έχουμε τεράστιες διαφορές. Διαφέρουμε όσο διαφέρει το φως από το σκοτάδι.
Μια ακόμα τεράστια διαφορά φαίνεται και στους επιδιωκόμενους πνευματικούς σκοπούς από τις παραδόσεις. Οι μεν Ινδουιστές πιστεύουν ότι, όταν κανείς φθάσει στην τελειότητα, χάνεται το πρόσωπο, δεν υπάρχει πρόσωπο, αλλά ταυτιζόμενο με τον απόλυτο Θεό, με το Βράχμαν εξαφανίζεται. Σαν μια σταγόνα που πέφτει στον ωκεανό. Αυτό είναι το τέλος. Ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα ξαναγεννηθεί. Παύει να υπάρχει ως πρόσωπο, γίνεται ένα με το απρόσωπο θείο.
Οι χριστιανοί πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Το ανθρώπινο πρόσωπο δεν πεθαίνει ποτέ. Υπάρχει αιώνια.
Σ' αυτή τη ζωή το ανθρώπινο πρόσωπο εγκαινιάζει συνειδητά μια προσωπική σχέση μ' έναν προσωπικό Θεό, μια σχέση που θα διατηρηθεί στην αιωνιότητα.
Βλέπουμε λοιπόν με πόσο μεγάλη αξία και τιμή περιβάλλεται το ανθρώπινο πρόσωπο στη διδασκαλία του Ιησού Χριστού.
Δεν είναι τεράστια η διαφορά; Πως λοιπόν αυτοί διακηρύσσουν την πνευματική ομοιότητα με μας; Προφανώς προσπαθούν να ξεγελάσουν ανθρώπους που δεν έχουν σαφή γνώση της διδασκαλίας του Ιησού. Ανθρώπους που ... κάτι έχουν ακούσει για το Χριστό.
Αυτή την τακτική τους τη θεωρώ ανέντιμη. Γιατί οι γκουρού ξέρουν πολύ καλά τις διαφορές που έχουν με το Χριστό. Άλλους προσπαθούν να ξεγελάσουν.
«πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει, ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα και τον υιόν έχει» (Β' Ιω. 9).
«Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον» (Ιω. α' 4,1).