Εσένα που σε φίλησε της Λευτεριάς η αύρα
Περήφανη πρώτη φορά πάνω στην Άγια Λαύρα.
Εσέ που χέρι ύψωσε τρισάγιο και βροντήσαν
όχι φωνές, μα ντουφεκιές, όταν σε χαιρετήσαν
Οι ντουφεκιές παληκαριών, που εμπρός σου αντρειωμένα
γονάτισαν κι ορκίστηκαν να πέσουνε για σένα.
Εσένα που σε κοίταξαν μάνες που στο ‘να χέρι
βαστούσαν βυζανιάρικα και στ΄ άλλο το μαχαίρι.
Εσέ που όταν σ΄ αντίκρυσαν οι γέροι ξανανοιώσαν
και άρματα μες τη μέση τους την κουρασμένη εζώσαν.
Εσέ ποια ανθρώπινη φωνή μπορεί να ιστορήσει
την ξακουσμένη δόξα σου και να την τραγουδήσει.
Εσύ δεν είσαι από πανιού λωρίδα καμωμένη
εσύ ΄σαι από αίμα και καπνούς κι από φωτιά βγαλμένη.
Εσύ πετούσες σαν αητός πάνω από ηρώων κεφάλια
κυμάτισες ανίκητη σε πέλαγα ακρογιάλια.
Σ΄ άγριες μάχες άπαρτο το φλάμπουρό σου εστήθη
και πάντα δρόμους σ΄ άνοιγαν μεσ΄ των εχθρών τα πλήθη.
Τα χέρια που σε βάσταγαν, τ΄ αντρειωμένα χέρια
για να σε στήσουν σε κορφές σ΄ απάτητα λημέρια
για να σε δουν πολύ ψηλά από της γης το χώμα
τόσο ψηλά που τ΄ ουρανού επήρες πια το χρώμα.
Αγνώστου ποιητή
Απαγγέλθηκε πρώτη φορά από τις μαθήτριες του κεντρικού
Παρθεναγωγείου Σμύρνης κατά την κατάληψή του από τον Ελληνικό Στρατό.
Σήμερα η Ελληνική σημαία
Τεμαχίζεται…
Καίγεται…
Διασύρεται…
Εξευτελίζεται…
Κι εγώ; Πώς να ημερέψω την οργή;
Πώς να σωπάσω τις φωνές αυτών που αγέρωχοι την
Ύστατη στιγμή την έβαψαν κόκκινη με το αίμα τους;
Πώς ν’ αποστρέψω τη ματιά όταν ανθέλληνες τη ζώνουν;
Πώς να βαστάξω τα δάκρυα να μην κυλούν όταν το
Πρόσταγμα «ΑΕΡΑ» ηχεί ακόμη μεσ΄ τ΄ αυτιά μου;
Σαν να ‘ταν μόλις χθες που αυτός ο τόπος ανεστήθη…
