-Πού πας, στρατιώτη;

-Πάω να πολεμήσω.

-Πας να παλαίψης με λιοπύρια και χιόνια;

-Πάω να προστατέψω το δίκιο και τη λευτεριά.

-Πας να διψάσεις και να πεινάσεις;

-Πάω να φυλάξω το ψωμί των παιδιών.

-Πας να χάσεις χέρι, πόδι, μάτι;

-Πάω να δώσω χαρά και φως

Σε χιλιάδες τίμιους και ειρηνικούς ανθρώπους.

-Πας να σκοτώσεις και να σκοτωθείς;

-Πάω να δώσω ζωή και ειρήνη, δίκιο και λευτεριά.

-Για ποιον στρατιώτη;

-Για την πατρίδα!

Από το Αναγνωστικόν ,Γ Δημοτικού, 1949

αντιγραφή από το περιοδικό Ρωμνιός, τεύχος 9





Σχόλιο:Η φωνή της λογικής και η φωνή του χρέους…

Με τέτοια αναγνώσματα μεγάλωναν τότε τα ελληνόπουλα.

Τώρα, πού να μιλήσουμε για αγάπη στην πατρίδα, θα μας θεωρήσουν ρατσιστές…

Πώς μιλήσουμε για πολέμους στα παιδιά, είμαστε φιλειρηνιστές …

Και φτάνουμε-άκουσον, άκουσον!-την Σημαία μας στις παρελάσεις να την παραδίδουμε σε αλλοδαπούς μαθητές, γιατί, λέει, το αξίζουν λόγω της βαθμολογίας τους…

Θεέ μου, φώτισον το σκότος μας!Alexia

http://antexoume.wordpress.com/2013/10/ ... %80%CE%B1/