Ουρεί ο Ουρανός?
Δημοσιεύτηκε: 18 Οκτ 2014, 23:09
Ανάμεσα στον αρσενικό ουρανό και την θηλυκή γη (δεν είναι τυχαίο το γένος στις λέξεις), υφίσταται η γονιμοποιητική διαδικασία που ισχύει κια για το ανθρώπινο ζεύγος.
Η αντιστοιχία είναι απλή: όπως το σπέρμα του άνδρα γονιμοποιεί τη μήτρα της γυναίκας, έτσι και ο ουρανός ρίχνει τη βροχή (σπέρμα) στους κόλπους (μήτρα) της γής και ακολουθεί η βλάστηση. Τη διαδικασία αυτή τη περιγράφει ποιητικά ο Νόννος (Διονυσιακά ΙΓ'98-102):
“Ο Ωρίων αναδύθηκε απο τη γή, όταν τρείς θεοί τον έσπειραν, καθώς τα ούρα τους χύθηκαν στη γή (χύσις ούρων) και γονιμοποίησαν το καρποφόρο αυλάκι (αύλακα νυμφύουσα), που τα καματερά είχαν ανοίξει”.
Ο Ουρανός ουρεί όπως και ο άνδρας. Το “ουρώ” δεν σημαίνει μόνο τη γνωστή διαδικασία, αλλά και εκσπερματίζω, “την γονήν ουρείν”. Και έτσι τα ουράνιας δεξαμενής σπέρματα (σύννεφα βροχής)εισχωρούν στη μήτρα της γής και συντελείται γονιμοποίηση.
Ο Αισχύλος το λέει καθαρά: “όμβρος έκυσε γαίαν” (= η βροχή κατέστησε έγκυο τη γή, Δαναϊδες, Αθήναιος ΙΓ' 600b).
“ερά μέν αγνός Ουρανός τρώσαι χθόνα,
έρως δε γαίαν λαμβάνει γάμου τυχείν,
όμβρος δ' απ' ευνάεντος ουρανού πεσών
έκυσε γαίαν, η δε τίκτεσαι βροτοίς
μήλων τε βοσκάς και βίον Δημήτριον,
δενδρώτις ώρα δ' εκ νοτίζοντος γάμου
τέλειός εστι , τωνδ' εγώ παραίτιος”.
δηλαδή,
Θέλει ο αγνός Ουρανός τη Γή να χαϊδέψει,
αλλά κι αυτή την κατακαμβάνει ο Έρωτας
και θέλει να σμίξει μαζί του.
Κι όπως έπεσ' η βροχή απ΄τον υγρό Ουρανό,
την γονιμοποίησε, κι αυτή γεννά στους θνητούς
βοσκές για τα πρόβατα, και της Δήμητρας τα πλούτη,
τα δένδρα ανθίσανε με του γάμου το νότισμα,
και για όλα αυτά εγώ (η Αφροδίτη) είμαι η αιτία.
Ως ερωτική πράξη αντιμετωπίζει την διαδικασία αυτή και ο Ευρυπίδης:
“ερά μέν όμβρου γαί όταν ξηρόν πέδον
άκαρπον αιχμώ νοτίδος ενδεώς έχη,
έρα δ' ο σεμνός ουρανός πληρούμενος
όμβρου πεσείν εις γαίν Αφροδίτης ύπο,
όταν δε συμμιχθήτον ες ταυτόν δύο,
φύουσιν ημίν πάντα και τρέγουσ' άμα,
δι ών βρότειον ζή τε και θάλλει γένος”.
Δηλαδή,
λαχταράει τη βροχή η γή, όταν το έδαφός της μένει άκαρπο απο την ξηρασία και την έλλειψη υγρασίας,
λαχταράει κι ο σεβάσμιος ουρανός, γεμάτος βρόχινο νερό, να πέσει στη γή, σπρωγμένος απο την Αφροδίτη,
κι όταν σμίξουν οι δυό τους, κάνουν να φυτρώσουν και να αναπτυχθούν για χάρη μας όλα εκείνα, με τα οποία το θνητό μας γένος κρατιέται στη ζωή και ακμάζει.
Αυτή την εικόνα αναπαράγει και επίκληση των μυστών κατά την ιερή νύκτα των Ελευσινίων:
“Ύε Ζεύ, κύε Δημήτηρ” = βρέξε Δία (άρχοντα του ουρανού), μείνε έγκυος Δήμητρα (γή).
Ουρ-έω = ρίχνω βροχή – σπέρμα
Ουρ-ανός = ο ρίπτων τα ούρα – εκσπερματίζων
Ουρ-άνη = σκεύος δεχόμενο τα ούρα, ουροδοχείο
Η αντιστοιχία είναι απλή: όπως το σπέρμα του άνδρα γονιμοποιεί τη μήτρα της γυναίκας, έτσι και ο ουρανός ρίχνει τη βροχή (σπέρμα) στους κόλπους (μήτρα) της γής και ακολουθεί η βλάστηση. Τη διαδικασία αυτή τη περιγράφει ποιητικά ο Νόννος (Διονυσιακά ΙΓ'98-102):
“Ο Ωρίων αναδύθηκε απο τη γή, όταν τρείς θεοί τον έσπειραν, καθώς τα ούρα τους χύθηκαν στη γή (χύσις ούρων) και γονιμοποίησαν το καρποφόρο αυλάκι (αύλακα νυμφύουσα), που τα καματερά είχαν ανοίξει”.
Ο Ουρανός ουρεί όπως και ο άνδρας. Το “ουρώ” δεν σημαίνει μόνο τη γνωστή διαδικασία, αλλά και εκσπερματίζω, “την γονήν ουρείν”. Και έτσι τα ουράνιας δεξαμενής σπέρματα (σύννεφα βροχής)εισχωρούν στη μήτρα της γής και συντελείται γονιμοποίηση.
Ο Αισχύλος το λέει καθαρά: “όμβρος έκυσε γαίαν” (= η βροχή κατέστησε έγκυο τη γή, Δαναϊδες, Αθήναιος ΙΓ' 600b).
“ερά μέν αγνός Ουρανός τρώσαι χθόνα,
έρως δε γαίαν λαμβάνει γάμου τυχείν,
όμβρος δ' απ' ευνάεντος ουρανού πεσών
έκυσε γαίαν, η δε τίκτεσαι βροτοίς
μήλων τε βοσκάς και βίον Δημήτριον,
δενδρώτις ώρα δ' εκ νοτίζοντος γάμου
τέλειός εστι , τωνδ' εγώ παραίτιος”.
δηλαδή,
Θέλει ο αγνός Ουρανός τη Γή να χαϊδέψει,
αλλά κι αυτή την κατακαμβάνει ο Έρωτας
και θέλει να σμίξει μαζί του.
Κι όπως έπεσ' η βροχή απ΄τον υγρό Ουρανό,
την γονιμοποίησε, κι αυτή γεννά στους θνητούς
βοσκές για τα πρόβατα, και της Δήμητρας τα πλούτη,
τα δένδρα ανθίσανε με του γάμου το νότισμα,
και για όλα αυτά εγώ (η Αφροδίτη) είμαι η αιτία.
Ως ερωτική πράξη αντιμετωπίζει την διαδικασία αυτή και ο Ευρυπίδης:
“ερά μέν όμβρου γαί όταν ξηρόν πέδον
άκαρπον αιχμώ νοτίδος ενδεώς έχη,
έρα δ' ο σεμνός ουρανός πληρούμενος
όμβρου πεσείν εις γαίν Αφροδίτης ύπο,
όταν δε συμμιχθήτον ες ταυτόν δύο,
φύουσιν ημίν πάντα και τρέγουσ' άμα,
δι ών βρότειον ζή τε και θάλλει γένος”.
Δηλαδή,
λαχταράει τη βροχή η γή, όταν το έδαφός της μένει άκαρπο απο την ξηρασία και την έλλειψη υγρασίας,
λαχταράει κι ο σεβάσμιος ουρανός, γεμάτος βρόχινο νερό, να πέσει στη γή, σπρωγμένος απο την Αφροδίτη,
κι όταν σμίξουν οι δυό τους, κάνουν να φυτρώσουν και να αναπτυχθούν για χάρη μας όλα εκείνα, με τα οποία το θνητό μας γένος κρατιέται στη ζωή και ακμάζει.
Αυτή την εικόνα αναπαράγει και επίκληση των μυστών κατά την ιερή νύκτα των Ελευσινίων:
“Ύε Ζεύ, κύε Δημήτηρ” = βρέξε Δία (άρχοντα του ουρανού), μείνε έγκυος Δήμητρα (γή).
Ουρ-έω = ρίχνω βροχή – σπέρμα
Ουρ-ανός = ο ρίπτων τα ούρα – εκσπερματίζων
Ουρ-άνη = σκεύος δεχόμενο τα ούρα, ουροδοχείο