Σελίδα 4 από 4

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 17 Δεκ 2012, 20:52
από dominique
-Tι κάνεις;
-Εντύπωση!



Αυτήν την απάντηση πήρα τις προάλλες απο μια γνωστή μου,όταν την ρώτησα τι κάνει!
Έκτοτε έχει κολήσει στο μυαλό μου η λέξη αυτή και τι σημαίνει και γιατί την χρησιμοποιούμε!
Εντύπωση,εντυπωσιακός,έντυπο,εντυπώνω....ίδια ρίζα,ίδια συνθετικά,αλλά διαφορετικές έννοιες θα έλεγε κάποιος.

Ή μήπως οχι!

Εντυπώνω= εν +τυπόω = εγχαράσσω,εγγλύφω,αποτυπώνω,σχηματιζω.

τυπόω=αναπαράγω μια εικόνα, ένα κείμενο κ.λπ. με τυπογραφικό τρόπο.

Δηλαδή το έντυπο είναι η τύπωση μιας εικόνας,ενός σχεδίου πάνω σε ενα χαρτί ή καμβά ή οπουδήποτε αλλού.

Η εντύπωση όπως θα μου πείτε τι σχέση έχει;

Εδώ είναι το θέμα!
Που τυπώνεται και τι;
Βλέπουμε κάποιον και λέμε ,μου έκανε καλή εντύπωση!
Άρα μας εν-τυπώθηκε,δια μέσου των 5 αισθήσεων η εικόνα του,το σχήμα του,η παράσταση του μέσα στο μυαλό και εκτούτου στην φαντασία.

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 07 Φεβ 2013, 20:41
από dominique
'Οταν ο νους κρύβεται στην μετάνοια.

Μια λέξη που συνήθως χρησιμοποιείται συνήθως αυτούσια και ορθογραφικά και εννοιολογικά απο την εκκλησία γιατι στην καθημερινότητα μας,ως συνήθως τις λέξεις τις μεταλλάσουμε και τις αλλοιώνουμε(οχι εμείς βέβαια,οτι μας πούν οι άλλοι) και το μετανοώ ,το κάναμε μετανιώνω.

Μετανοώ και μετανιώνω,το ίδιο πράγμα θα μου πείτε.Δεν είναι Γιάννης,είναι Γιαννάκης που λέει και η παροιμία.
Τι σημαίνει όμως η λέξη;
Κάποιος θα πει,λυπάμαι για κάποιο λάθος που έκανα, το συνειδητοποιώ ,το αναγνωρίζω και εύχομαι να μην το είχα κάνει ή θα το άλλαζα(Αν το ξανακάνω ή οχι,αυτό είναι άλλο θέμα)

Σωστά,αλλά εν μέρει όμως.
Βλέπετε η ετυμολογία κάνει το νου να σκέφτεται και να βρίσκει την ορθή σημασία μιας λέξεως.Αν όμως η λέξη έχει μεταλλαχθεί,δύσκολο να βρείς και την σημασία της,την αντιλαμβάνεσαι εμπειρικά και απο ότι σε έχουν διδάξει στο σχολείο,τροφή για μάσημα δηλαδή.

Ετσι και με την λέξη μετανιώνω ή μετανοίωνω,προσωπικά δεν μου δημιουργεί καμιά αντίδραση,δεν μου δίνει καμιά τροφή για σκέψη,ίσως κάποιος καθηγητής εκπαιδευμένος σε αυτό το αντικείμενο να τα ξέρει καλύτερα.(Αν και το μετανοιώνω κάπου οδηγεί ,διαφαίνεται μέσα του το νοι-> πληθυντικος του νους,σε σχέση με το μετανιώνω.Τι σου κάνει ένα ομικρον,ε;;;)

Και ερχόμαστε στο μετανοώ.

Μετά+νους=> νοεω(αντιλαμβάνομαι)και μεταβάλλω την γνώμη μου.
Δηλαδή μεταβάλλω τον νου μου,σκέφτομαι κάτι λάθος(γιατί πριν την πράξη,όλα παιρνανε απο το μυαλό(νου) πρώτα),αντιλαμβάνομαι το λάθος και αλλάζω τον τρόπο που σκέφτομαι.

Δηλαδή το μετανοώ ως λέξη σε οδηγεί κατευθείαν στην πηγή του λάθους,που είναι ο νους και σε προτρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι,σε σχέση με την λέξη μετανιώνω που σε οδηγεί μόνο στο λάθος αποκρύπτωντας την πηγή ή υπονοώντας την.


Είναι χαρακτηριστικό πως για την εκκλησία η λέξη μετάνοια σημαίνει "αλλαγή του νου", δηλαδή αλλαγή του προσανατολισμού της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης και της συμπεριφοράς του ανθρώπου.

Tώρα γιατι μάθαμε να χρησιμοποιούμε μόνο την λέξη μετανιώνω και οχι το μετανοώ,αυτό το αφήνω στην κρίση του καθενός.

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 12 Οκτ 2013, 22:42
από LAPTONAS
Βλέπουμε λοιπόν ότι από την ετυμολογία της Ελληνικής γλώσσας βγαίνει άριστα η εξήγηση της σημασίας της νοητικής αυτής διαδικασίας. Αυτό νομίζω μας βοηθάει πολύ στο να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει μετάνοια και στην Ορθοδοξία (=Ορθή Δόξα (Γνώμη).

Μετάνοια επίσης σημαίνει και αυτό ->
Εικόνα
.

Ετυμολογία της Λέξεως "ΠΡΟΣΕΥΧΗ"

Δημοσιεύτηκε: 24 Φεβ 2014, 12:50
από LAPTONAS
Τι είναι η προσευχή ; Είναι ίδια η σημασία της προσευχής σε σχέση με την σημασία που είχε στην αρχαιότητα ; Σε αυτό το θέμα θα αναλύσουμε ετυμολογικά την λέξη ΠΡΟΣΕΥΧΉ για να δούμε πως την κατανοούσαν στο παρελθόν.

Ας δούμε εν συντομία την σημασία της λέξεως ΠΡΟΣΕΥΧΗ σύμφωνα με την νέα Ελληνική γλώσσα.

Προσευχή: http://el.wiktionary.org/wiki/%CF%80%CF ... F%87%CE%AE
θρησκευτική πράξη κατά την οποία απευθύνεται κάποιος προς τον Θεό

Η προσευχή αποτελεί ενεργή προσπάθεια να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με μια θεότητα ή πνεύμα, περιλαμβανομένου του μονοθεϊστικού Θεού, με τους Αγίους, με θεούς που είναι μέρος ενός πανθέου ή με άλλους. Περιλαμβάνει την προσφορά αίνου, την υποβολή αιτημάτων (δεήσεων), την εξομολόγηση αμαρτιών ή απλά την έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων. Οι λέξεις μιας προσευχής μπορεί να αποτελούνται από συγκεκριμένους ύμνους ή ξόρκια, ή να αποτελούν αυθόρμητη λεκτική διατύπωση του ατόμου.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF% ... F%87%CE%AE

Ποια όμως ήταν η αρχική σημασία της λέξης ; Τι προκύπτει ετυμολογικά ;

Η λέξη προσευχή σύμφωνα με την Ελληνική Γλώσσα προκύπτει από το πρόθεμα Προς- και το ουσιαστικό θηλυκού γένους -ευχή.

Το προς - δηλώνει κατεύθυνση
το - ευχή δηλώνει την ευλογία, τη προφορική έκφραση της επιθυμίας και της ελπίδας για κάτι που θέλουμε να συμβεί στο μέλλον http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE

Η λέξη ευλογία και η λέξη ευχή έχουν πρόθεμα ευ- που σημαίνει καλό. Ο λέξη Ευ-λογία ως εκ τούτου δηλώνει "καλά λόγια". Γιαυτό και οι ευλογίες ενός ιερέα ή ενός γονέα είναι σημαντικές, διότι ο λόγος τους έχει βαρύτητα και είναι καλό να έχει κανείς ευλογίες από ανθρώπους με βαρύτητα.

η ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΛΟΙΠΌΝ σημαίνει :

Προς (κατευθύνω δλδ) ευχή (με προφορική έκφραση κάτι που είναι επιθυμητό να συμβεί στο μέλλον)

Η ίδια η λέξη "προσευχή" δηλαδή , δηλώνει α. προφορική έκφραση β. με κατεύθυνση γ. σε κάτι επιθυμητό δ. να συμβεί μελλοντικά

Ας θυμηθούμε εδώ την πολύ γνωστή σε όλους προσευχή :"Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με" Αυτή την προσευχή λοιπόν πρέπει όλοι να την λέμε, αδιαλείπτως, σε καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε κάποια δυσκολία και γενικότερα, αλλά επίσης και να την λέμε και σε άλλους. Να λέμε, «δόξα σοι ο Θεός» στους φίλους μας όταν κάνουν κάτι καλό (να σε δοξάσει ο Θεός).

Γενικώς από την παραπάνω ανάλυση προκύπτει ότι πρέπει εκφράζουμε προφορικά τις ευχές μας , τις επιθυμίες μας για καλό, είτε όταν προσευχόμαστε προς τους ανθρώπους είτε προς το θεό.

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 06 Οκτ 2014, 23:31
από giannisanastasia
<< Πράσινα άλογα>>

Την καλησπέρα μου σε όλους,
οι πράσιμοι ίπποι των αρχαίων ελληνικών έγιναν αρχικά πράσιμα άλογα στα νεά ελληνικά και απο άγνοια και σχετική συνήχησι κατέληξαν σε πράσινα άλογα
Οι πράσιμοι ίπποι στα αρχαία ελληνικά είναι οι ίπποι που προορίζονται για πούλημα, διότι το επίθετο πράσιμος, -ον = αυτός που προορίζεται για πούλημα.

Πράσις = πώληση
δημοπρασία = δημόσια πώληση
πρατήριον = τόπος που γίνονται πράσεις
πρίαμαι = αγοράζω απο το εξωτερικό. Απο εδώ παράγεται και ο Πρίαμος ο οποίος κατά την παράδοση εξαγόρασε την αδελφή του.

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 07 Οκτ 2014, 18:00
από giannisanastasia
Να συμπληρώσω στο μετανοώ --> ο νούς αποδεχόμενος το λάθος, δεν διαπράτει το ίδιο λάθος αλλάζει και γίνεται περισσότερο λογικός.
Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να έχουμε συνείδηση.
Και τι εστί συν-είδηση? Η ζεύξη του θυμικού (αισθητού, 5 αισθήσεις) με το νοητικό (νόηση) μέρος του εγκεφάλου.
Τα παθήματα που μας βασανίζουν και μας κάνουν νευρωτικούς αποθηκεύονται στην αμυγδαλή (του εγκεφάλου) και στον ιππόκαμπο και απο εκεί μέσω νευρώνων μεταφέρονται ως πόνος στα σπλάχνα. Τα παθήματα αυτά χρήζουν καθάρσεως. Μέσω της τραγωδίας και των αρχαίων θεάτρων έφταναν οι Έλληνες στην κάθαρση και στην αυτογνωσία - μετανόηση και έτσι δημιούργησαν τον πολιτισμό για τον οποίο είμαστε περίφανοι.

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 07 Οκτ 2014, 20:51
από giannisanastasia
Οι Έλληνες το επίθετο «Αποτρόπαιος» επικαλούντο όλους τους θεούς τους γιατί μπορούσαν να αποτρέψουν το κακό των θητών (των φτωχών της αρχαίας Αθήνας)

πάππας, παππίας: Ο πατήρ, υποκοριστικώς.
"φίλε πάππα" προσφωνεί η Ναυσικά τον πατέρα της Αλκίνοον.
Και ο Αριστοφάνης: " . . . προσελθών πάππαν με καλεϊ".
Δυστυχώς, μεταγενεστέρως, η προφορά εκτραχύνθηκε: "μπαμπάς".
Παραμένει όμως στα Επτάνησα ("παππά", "παππάκη"), αλλά παραμένει και ως χαρακτηρισμός των ιερωμένων: " παππάς " .
παύσε και μη φωνάζεις = "παύσε και μη πατέριζε". (Αριστοφάνης).

Οι αλλοδαποί εθεωρούντο βάρβαροι. Απόδειξις και το ότι η λέξις "αλλοδαπός"
(ετυμ. Άλλος + δα =γη + πούς) εγέννησε εκ παραφθοράς το "ποταπός" (ποδαπός) που
σημαίνει ευτελής, τιποτένιος .

Η ύβρις παράγεται απο την πρόθεσιν υπέρ, διότι υπερβαίνει το μέτρον

Συκοφαντία: το ψευδώς κατηγορείν επι σύκων εκφορά.
(απηγορεύετο η εξαγωγή σύκων εκ της Αττικής).

Πλούσιος: ο εκ του πλού, πλοός, έχων την ουσίαν (=περι-ουσίαν).
Πέρσις σημαίνει άλωσις. Περσεύς είναι ο πορθητής.

Πυρρίχιος: ο κυριότερος πολεμικος χορός, εν πλήρει πανοπλία.
"Εκμανθάνουσι πάντες εν Σπάρτrι, απο πέντε ετών "πυρριχίζειν".
Το Λεξικον Liddell-Scott αναφέρει οτι σύμφωνα με ενα απόσπασμα του Αριστοφάνους,
ο πυρρίχιος οφείλει το όνομά του στον χορό των πολεμιστών γύρω απο την νεκρική πυρά του Πατρόκλου . Άλλοι τον αποδίδουν εις τον Πύρρον, υίον του Αχιλλέως, και άλλοι εις την θεά Αθηνά η οποία τον εχόρευσε εν πλήρει πανοπλία μετά την νίκη της εναντίον των Γιγάντων.

Τέχνη: εκ του ρήματος τεύχω = κατασκευάζω, όπως και το τέκνον (εκ του τεύχω).
Άρα τέχνη ("τέκνη") είναι το πνευματικόν τέκνον του καλλιτέχνου δημιουργού .

Λύκειον:
Τόπος διδασκαλίας ανατολικώς των Αθηνών, εκ του ναού του Λυκείου (=Φωτεινού )
Απόλλωνος, όπου η ομώνυμος σχολή του Αριστοτέλους.

Ακαδημία:
"Σχολή εν τοις προαστείοις των Αθηνών, απο του βωμού του ήρωος Ακαδήμου, ένθα
Πλάτων εδίδασκεν."

Γυμνάσιον:
"Γυμναστικόν σχολείον, γυμναστικη δέ, ότι ηθλούντο γυμνοί " .

Ώδείον:
"Τόπος εν ω οι Κιθαρωδοί ηγωνίζοντο", εκ τού άδω = ψάλλω.

Διδάσκω: εκ του δάω = μανθάνω, σχετικόν με το δαίω = καίω, φωτίζω, απ' όπου και η δάς.
δαίω -> δάω -> δάσκω, και δι' αναδιπλασιασμού δι-δάσκω και δι-δάσκαλος.
Γράφει το Ετυμολ. Το Μέγα:
"Διατί ο αναδιπλασιασμός; Διότι ο διδάσκαλος, διπλούς εθέλει είναι".
Άνευ μαθητού , πως θα παρα-δώση ο διδάσκαλος τα μαθήματα;

Μαθηματικά: "Λέγεται δε μαθηματικόν, επειδή αυτό διδάσκει ημάς πως δεί (=πώς πρέπει)
μανθάνειν τα πράγματα . . .(Δηλαδή τα μαθηματικά μας διδάσκουν να λογιζώμεθα "με μαθηματικήν ακρίβειαν", να δια-νοούμεθα.) επειδή εν τη διανoία έχει την ύπαρξιν, μόνη γαρ η διάνοια μανθάνει ...(Δηλ. το ανώτερον, το Γ' μέρος του εγκεφάλου μας, ο εγκεφαλικός φλοιός.)

Είδη μαθηματικού: αριθμητική, μουσική, γεωμετρία, αστρονομία.
Η γεωμετρία ετυμολογείται εκ του γέα-γή+μετρώ, διότι προέκυψε εκ της ανάγκης διανομής της γης, και της δομήσεως κτισμάτων.
Εκ των κυρίων γεωμετρικών σχημάτων: τετράγωνον (4 γωνίαι), τρίγωνον (3 γωνίαι), πολύγωνον, παραλληλόγραμμον (γραμμαι παρα αλλήλαις), κώνος (εκ του γωνία), κύκλος (εκ του κλείω, περικαλύπτω), πρίσμα (εκ του πρίω =πριονίζω) , επιφάνεια (ό,τι φαίνεται επι).


'Έγραφαν και επάνω σε δέρματα ζώων, όπως λ.χ. εις διφθέρας.
"Διφθέρας καλούσι απο του παλαιού καιρού τας βίβλους οι 'Ίωνες".
Η διφθέρα είναι δέρμα κατειργασμένον και ετυμολογειται εκ του δέφω = χειρομαλάττω, τρίβω κάτι.
(Εκ των Ελλήνων της Ιωνίας οι Τούρκοι παρέλαβαν την λέξι διφθέρα την πρόφεραν τεφτέρ και ξαναγύρισε ως αντιδάνειον "τεφτέρι" ) .

Αντιδάνειον είναι και ο κώδιξ, εκ του Λατινικού codex (=βιβλίον, κατάλογος νόμων) , όπερ εκ του Ελληνικού κώας = δέρμα προβάτου.
(Χρύσειον κώας απεκαλειτο το χρυσόμαλλον δέρας, δηλ. Το δέρμα τού κριού , επάνω εις τον οποίον -κριόν- είχαν δραπετεύσει ο Φροίξος και η 'Έλλη.).

Περγαμηνή είναι μια μεμβράνη απο μαλακό δέρμα ζώων η οποία κατειργάσθη και εχρησιμοποιήθη πρώτον εις την Πέργαμον, δια τας ανάγκας των αντιγραφέων, όταν ο Πτολεμαίος απηγόρευσε την εξαγωγή υλικού γραφής απο την Αίγυπτο.
('Ήτο η εποχη του ανταγωνισμού των δυο μεγάλων Βιβλιοθηκών του Ελληνισμού, της
Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας και της Βιβλιοθήκης της Περγάμου).

Το σχημα των παλαιών πινακίδων ήτο δελτοειδές (Δ), γι' αυτο αργότερα αί επιγραφαί της
αγοράς απεκλήθησαν Δέλτοι ("Δέλτοι αγοράς").
Εξ αυτού του συνειρμού και εκ της "λησμονημένης" εμπειρίας, αναφερόμεθα εις τας
"χρυσάς δέλτους της Ιστορίας" μας, εις τα " ταχυδρομικά δελτάρια " , μέχρι τα "δελτία τροφίμων", το "Δελτιον Ειδήσεων" και το "Δελτίον καιρού" . . .

Ένδειξις μεγάλου πένθους και συμφοράς ήτο το ρυπαίνειν την κεφαλήν και το
"κείρεσθαι χαίτην", δηλ. να κόψης, να κουρέψης τα μαλλιά σου.
Εξ αυτής της συνηθείας, η σημερινή έκφρασις (στην ουσία κατάρα) άντε να κουρεύεσαι .

Το πρώτον ένδυμα: σπάργανον· εκ του σπείρω = συστρέφω
Το τελευταίον ενδυμα: σάβανον· εκ του "σέβανον" , όπερ εκ του σέβας, σέβομαι.

Αδάμας: α-δαμάεται. δεν δαμάζεται, δέν κόπτεται, δέν θρυματτίζεται.

Ο Ασλκηπιός και η κόρη του Υγιεία.

Υγίεια: εκ θέματος ΥΓ.- "υγιηρός" , σχετικόν με το ομόρριζον "υγρός" υγρός, υδρός.
Ο εν υγρά καταστάσει, ο "υγριής", είναι υγιής.
Πάντοτε η υγεία χαρακτηρίζεται ως υγρά, χυμώδης, ενώ η ασθένεια και ο θάνατος έχουν ως κοινόν χαρακτηριστικον την ξηρότητα, αυχμηρότητα, ακαμψία.

Η Ελληνική γλώσσα, μόνη εξ άλλων γλωσσών, ποιείται διάκρισιν μεταξυ ΖΩΗΣ και ΒΙΟΥ.
Ζωή είναι η ιδιότης του ζωντανού οργανισμού, εκ του ρ. Ζέω = είμαι ζεστός, θερμός, βράζω. Η θερμότης χαρακτηρίζει τον ζώντα
Βίος ειναι η διάρκεια της ζωής του ανθρώπου.
Ετυμολογείται εκ του Fίς = δύναμις, βία, --> βίος: "παρα το μετα βίας και ανάγκης ζην " . Χρειάζεται πολλή δύναμις για "να τα βγάλης πέρα"
Μόνον οι θεοί διάγουν ευκόλως, μακαρίως: "θεοί ρεία (=εύκολα) ζώοντες, ουχ ουτως οι άνθρωποι " .
Άρα βίος ειναι ο τρόπος, η κατάστασις, η ποιότης του ζην. "ουχί η απλή των ζώων ύπαρξις "
Γι' αυτό ο Όμηρος διαχωρίζει: "ζώεις αγαθόν βίον" (ο,491).

Πάντοτε η υγεία συσχετίζετο με τους χυμούς, ο δε θάνατος με την ξηρότητα.
Ό "νεκρός" λέγεται και "αλίβας", δηλ. ξηρός, άνευ λιβάδος.
"Αλίβας ο νεκρός, ότι λιβάδα και υγρότητα ουκ έχει".(Ωρίων)
"λιβάς: ειναι η υγρασία, τα ύδατα, εκ του "λείβω" που σημαίνει στάζω, ρέω (εξ ου λίμνη, λιβάδι, λειμών, και το αντιδάνειο "λεμόνι" ως πλήρες χυμών).
Απο το "λιβάς" προέρχεται και το αγγλ. live= ζώ, ζωντανός, lίfe ειναι η ζωή, liver το ήπαρ. (πρβλ. και το σημερινό "ξεράθηκε" ή έμεινε ξερός" ).

Δεν υπάρχει σχεδόν φάρμακο που η ονομασία του να μην περιέχη, ανάλογα με τις ιδιότητεές του και τις ιαματικές του ικανότητες, την κατάλληλη Ελληνικη λέξι ή Ελληνική ρίζα· π.χ. Algon (παυσίπονον, εκ του άλγους) - Hygroton (διουρητικόν, εκ του υγρόν+τόνος, τείνω) - Viagra (εκ του βία + άγρα, εις άγραν δυνάμεως) . .

Ως προς την ψυχήν, ετυμολογείται εκ του ψύχω, ως διαπνέουσα το σώμα.
Αέρα την ψυχήν .. καθορίζει ο Αριστοτέλης εις το Περι Ψυχης (92).

Εις αρχ. Ελλην. επιγραφήν η ψυχή αναγράφεται ως ΦΣΥΧΗ, εμπεριέχουσα το Φ του φυσώ.

Δια την αναπνοήν και την κατάψυξιν, καλείσθαι ψυχήν . (Αριστοτ. Περi. Ψυχής Α.2.404)

ήπαρ: 'Ένα απο τα σπουδαιότερα όργανα του σώματος. Θεωρείται, ως έπος ειπείν, το "χημικον εργοστάσιον" του οργανισμού. Είναι αδήν με πολλαπλές λειτουργίες:
επεμβαίνει, ρυθμίζει, "επιδιορθώνει" , εξ ου και η ονομασία του: ηπάομαι =επιδιορθώνω, ηπητής σημαίνει επιδιορθωτής, επισκευαστής "ηπητής ενδυμάτων") .

Τα σχόλια εις Προμηθέα Δεσμ. του Αισχύλου αναφέρουν: "όργανα αναπνευστικά εισί πνεύμων και καρδία, θεραπευτικά δε σπλήν και ήπαρ " (Medici 881).
Η λαίκη ονομασία "συκώτι" προέρχεται απο μια συνταγή μαγειρικής "ήπαρ συκωτόν", δηλαδή ήπαρ παραγεμισμένο με σύκα).
Το ηπαρ εργάζεται συνεχώς, αδιάκοπα, γι' αυτό έχει την κατάληξιν "ρ", της αενάου κινήσεως και ροής.

Αρήν, αρνός: κοινώς αρνί. Εκ του αρά = ευχή, καθ' ότι εθυσιάζετο κατά τας αράς και τελετάς: "το επιτήδειον εις ευχήν πρόβατον". (Ε.Μ)

Μήλον: το πρόβατον παρά το μέλω = φροντίζω.
''Εσπερίδες .. μήλα .. χρύσεα .. μέλουσι". (Θεογ. 215)
Από τα "μήλα", τα πρόβατα, παράγονται οι λέξεις μηλωτή (=τραχύ ένδυμα),
μάλα (=πολύ -όπως το μαλλί-), μαλλός (= μαλλί), μάλλινος, μαλακός κ.α ....

Φαέθων: φάος+θέω. Ο τρέχων δια του φωτός.

Ο Διονυσος λεγόταν Μαινόλης ή Μενώλιος (εκ του μαίνομαι), εξ ου το "Έμμανουήλ" έγινε Μανόλης Ελληνιστί. Μετεσκευάσθη........
Σητάνιος (=εκκαθαρισθείς, εκ του σήθω =κοσκινίζω).
Σητάνιος, δωρικά Σατάνιος, εξ ου ο μεταγενέστερος όρος "σατανάς".

Κάβειρος: εκ του κώ(F)ος = σπήλαιον. Ελατρεύετο εντός σπηλαίων.

Θύμβρις = ο Τίβερις. Σημειωτέον οτι η νύμφη Θύμβρις υπήρξε η μήτηρ του Πανός. (Θύμβρις --> Θύβρις --> Τίβερις)

Η λέξις plage = παραλία, "πλαζ"- (εννοιολ.:ελαφρά κλίσις του εδάφους προς την θάλασσα) προήλθε απο την Ελληνική πλάγιος, πλαγιά. Οι Ιταλοί την προφέρουν πιάτζια (piaggia) ενώ οι Ισπανοί "πλάγια" -playa-, τουτέστιν πλαγιά.
(vamos a la playa: βώμεν εις την πλαγιάν) !

Navigation: navis και ago, -ναύς , ναFς αρχικώς, και άγω .
Οι Λατίνοι, αντιγράφοντάς το άγω --> ago εχάρισαν στις Λατινικες γλωσσες όχι μόνον έναν μεγάλο άριθμό λέξεων και όρων, αλλά και μία από τις συχνότερα απαντώμενες καταλήξεις του Ευρωπαικού λόγου, κάτι που εκτός των άλλων αποδεικνύει και την αρίστη προσαρμοστικότητα των Ελληνικών αρχετύπων.
Διασαφηνίζω: το ago και η εξ αυτού actus (= κίνησις, δράσις - πρβλ. ακτέον, ακτός , άξω) εδώρισε στην δύσι την "πράξιν" (Γαλλ. action, Ιταλ. azione, Ισπ . accίόn, Αγγλο action....
Η λέξις "action" όμως, δεν παρέμεινε μόνον "πράξις". Ετέθη ως χαρακτηριστική και λίαν εκφραστική κατάληξις σε όλες τις δυτικές γλώσσες, κάτι που δεν το αναφέρουν τά ξένα δυτικά ετυμολογικά λεξικά.
Η πράξις του naviguer (=πλέω, θαλασσοπορώ) είναι: navig-ation, navig-azione, naνeg-acίόn.

Το βιβλίον Αγγλικά λέγεται book και γερμανικά Buch. Απο το Λατινικό fagus, που είναι η Ελληνική φαγός ή φηγός, η ιερά δρύς του Διός.
Απο τον φλοιό της φηγός κατεσκεύαζαν πινακίδες γραφής .
Γράφει ο Πλούταρχος εις τον βίον του Πύρρου: επήρε "φλοιόν δρυός και ενέγραψε, πόρπη , γράμματα. "

Αργότερα καθωρίσθηκε ως "βύβλιον" το άγραφον και ως "βιβλίον" το γεγραμμένον.
Όταν ο ο Αντίγονος Γονατάς έστειλε στον φιλόσοφο Ζήνωνα δούλους ειδικευμένους
"εις βιβλιογραφίαν" (Διογ, Λαερτ, 7,36), δηλ, αντιγραφείς, σιγά-σιγά και με αλλοίωσι
της σημασίας η λέξη, βιβλιογραφία κατέληξε να σημαίνη κατάλογο βιβλίων.

Το "χρήμα", η Ελληνική γλώσσα το καθώρισε ως κάτι που χρησιμοποιείται.
Οι δυτικοί το είδαν argentum, argent, άργυρον προς φύλαξιν .
άργυρος: εκ του αργός = λαμπρός, αστραφτερός - άργυρος ->Λατ. argentum -> Γαλλ. argent (το χρήμα), Ιταλ. και Ισπ. argento, Αγγλ, argent. (Εξ αυτών και η Αργεντινή -> Argentina) .

Το ρήμα "έχω" (=κρατώ, κατέχω, φέρω) , οι Λατίνοι το είπαν habeo εκ του άπτω, κάπτω, ''χάπτω'', δηλ. αρπάζω.
Άρα, για την δυτική σκέψι, προυπόθεσις του "έχειν" είναι το "αρπάζειν".
Γι' αυτό και η αρχική σημασία του habeo (= έχω) είναι "καταλαμβάνω",
(Ιταλ. avere , Γαλλ. avoir, Ισπ. haber, Αγγλ. haνe , Γερμ. Haben ) .

Αμήν: (Λατιν. ΑΜΕΝ), εκ του Ομηρικού βεβαιωτικού "Ήμήν" ή "Ήμέν" ή και μονοσύλλαβον "·Ημέν", πάντοτε επι βεβαιώσεως, δηλαδή "αληθώς".
Τόσο το "η" όσον και το "μήν" είναι ισχυρό βεβαιωτικά:
"Ημήν πόνος εστίν " = στ' αλήθεια υπάρχει πόνος (ϊλ. Β 291).
"Ημέν εμαρνάσθην" = αληθώς ηγωνίσθησαν (Η 301 ).

Μεσσίας: Είναι ο μέσος, ο ενδιάμεσος, ο σωτήρ, ως μεσολαβών μεταξυ θεού και ανθρώπων.
"Απαντάται για πρώτη φορά στήν Κ. Διαθήκη. ·0 "μέσος" γράφεται και "μέσσος", κυρίως ποιητικώς.
Το ότι πολλές σημιτικές λέξεις ομοιάζουν πρός τις Ελληνικές, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελληνικη τις εδανείσθη εκ των σημιτικών γλωσσών, αλλά το ατίθετο. λ.χ. κοέν = ιερεύς,
εκ του Ελληνικού κόης = ιερεύς, γόης, ο εκβάλλων γοερός κραυγός κατα την ιεροτελεστίαν.
(Βλ. και "Joseph Yahuda ''Hebrew is Greek", Becket Oχford Public. 1982, όπου ο συγγραφεύς καταλήγει εις το συμπέρασμα ότι "τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά με προσωπείον"

Ιαπετός: ετυμ. εκ του άπτω =ρίπτω +πέμπω ή πέτομαι. Δηλαδή, ο πεμφθείς είς τον κόσμον. Υπήρχε η έκφρασις "Ίαπετού αρχαιότερος", ενώ απλώς "Ίαπετός" εσήμαινε γέρων, πανάρχαιος.
Τον "παρέλαβαν" οι Σημίται και τον έκαναν "Ίάφεθ".......

Οίνος, με το αρχαιότατο Ελληνικο γράμμα F -δίγαμμα- στην αρχή (Fοίνος) του οποίου η προφορά έμοιαζε με ελαφρύ βήτα και με αυτήν ακριβώς την προφορά έχει διατηρηθή, μέσω της Λατινικης (vinum) στις δυτικές γλώσσες: vino λέγεται ο οίνος Ιταλικά και Ισπανικά, vin στα Γαλλικά, Wein στα Γερμανικά και wine στα Αγγλικά.

« . . Νέριο ή Νεριένες είναι λέξις των Σαβίνων και σημαίνει αξία και δύναμι.
Γι' αυτό στην οικογένεια των Κλαυδίων, η οποία ήτο Σαβινικής καταγωγής, το πλέον εξέχον
και τολμηρό πρόσωπον ονομάσθη Νέρων. Φαίνεται ότι το όνομα είναι Ελληνικής καταγωγής, όπου οι σύνδεσμοι που συγκρατούν το σώμα αποκαλούνται νεύρα, έξ ου το λατινικον "nervi " » .

Οδύσσεια πόλις: Πρόκειται περι της Λισσαβώνος: Οδύσσεια πόλις ---> Odissipo --->
Olissipo ---> Lispon ---> Lisbon ---> Λισσαβών.

Εκτός όμως απο τις πόλεις, και διάφορες άλλες γεωγραφικές ονομασίες είναι Ελληνικές.
Λ.χ. Η Ερυθρά θάλασσα πηρε το όνομά της από τον 'Έρυθρο τον Κρήτα.
Ο Απόλλων εγέννησε από την Βαβυλωνία τον Άραβον.
Από την Σινώπην τον Σύρον και από την Λυκίαν τον Πάταρον.
Εις τον Περσικόν κόλπον υπάρχει νήσος Ικαρία η οποία κατοικείται από του 3000 π.χ. και όπου ο Αλέξανδρος ανήγειρε ιερόν του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος. Στην Β. Γαλλία ευρίσκεται το ακρωτήριον Χάγκ το οποίον κατά την αρχαιότητα ελέγετο Ωγυγία.
Και αι Βαλεαρίδες νήσοι ονομάζονται "από του βάλλειν, σφενδόναις, λίθους μεγάλους . . πρότερον ονομάζοντο Γυμνήσιαι, δια το τους ενοικούντας, γυμνούς της έσθητος βιούν . . " -Διόδ. Σικ. Ν, 17

Ο Πάπας, οφείλει το όνομά του στην Ομηρική λέξι πάππας = πατήρ
Το λειτουργικόν του Μ . Σαββάτου εις το Βατικανόν εξακολουθεί να ονομάζεται μέχρι σήμερα LITURGIA.
Ο εκάστοτε ηγέτης της Καθολικής Εκκλησίας πρέπει να έχη λάβει εκτός της Λατινικής, και Ελληνική παιδεία. Ακόμη και το νόμισμα του κράτους του Βατικανού ονομάζεται "λεπτόν".

Δίον – ιερά πόλις των Μακεδόνων. Κατά το λεξικό του Ησύχιου, οι Μακεδόνες χρησημοποιούσαν Δ αντί Θ, οπότε Δίον = Θείον

Αφροδίτη = αυτή που δίεται απο τον αφρό, με αναγραμματισμό γίνεται διατροφή.......

Η Γαλλία ετυμολογειται από την Ελληνική λέξη "γάλα" επειδη οι Γαλάται είχαν χρώμα πολύ λευκό . . .
Isidori Etymologica, XIV 25

Παρίσιοι: όπως αναφέρουν και τα Λεξικά, "η ετυμολογία της λέξεως υπήρξε πάντοτε αντικείμενον ερεύνης". Ο Ιούλ. Καίσαρ αναφέρει συνοικισμόν εκ καλυβών αλιέων επι της νησίδος του Σηκουάνα, την αποκαλεί Λουτητίαν : Lutetia Parisorum .
Πρβλ. πάρισοι = οιονεί ίσοι. Παρισόομαι = ποιώ εμαυτόν ίσον
Ως προς την Λουκοτοκίαν = Παρίσι, εκ του λυκ +τίκτω, "η πόλις του φωτός".
"Περί δε τον Σηκοάναν ποταμόν εισί και οι Παρίσιοι, νήσον έχοντες έν τω ποταμώ
(Πρόκειται δια την νησίδα Ile de la cite) και πόλιν Λουκοτοκίαν . . . " (Στράβων Δ' C , 1 94)

Στην Βαβυλώνα 4.000 χρόνια πίσω συνηθιζόταν για τον μήνα μετά τον γάμο, ο πατέρας της νύφης να προσφέρει στον γαμπρό ένα <υδρόμελι> για να πίνει. Το υδρόμελι ήταν μπύρα με μέλι και επειδή το ημερολόγιο τότε βασιζόταν στην σελήνη (moon), ο μήνας αυτός ονομάστηκε honeymoon.

Στην αρχαία Αγγλία κάποιος δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί εκτός και αν είχε την συγκατάθεση του Βασιλιά (εξαιρούνταν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας).
Όποιοι ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, έπαιρναν την συγκατάθεση του Βασιλιά και έτσι τους δινόταν μια μεταλλική πλάκα που κρεμούσαν στην πόρτα τους όταν έκαναν σεξ.
Η πλάκα έγραφε ότι διέπρατταν F.U.C.K., δηλαδή 'Fornication Under Consent of the King' (συνουσία υπό την συγκατάθεση του Βασιλιά).

Δήλος = αυτή που δηλώθη (εφάνη) πρώτη μετά τον κατακλυσμό
Απο έρευνες, επάνω απο την Δήλο είναι το πιο φωτεινό σημείο του πλανήτη, γι' αυτό κατά τα Καβείρια Μυστήρια, όταν ερχόταν η ιερά ναύς απο την Δήλο, έσβηναν τα φώτα σε όλο το νησί και ο ιεροφάντης όταν έδινε το φώς έλεγε......... δεύτε λάβετε φως, δεύτε λάβετε πύρ

Κνωσσός = Γνώσις --> Know

Αίγυπτος --> η χώρα υπτίως του Αιγαίου

Μύθος Ηρακλή και λιονταριού της Νεμεάς, οι πολείς που αναφέρονται στον μύθο ότι πέρασε ο Ηρακλής, σε απόλυτη ευθεία στον ουρανό μας κάνουν τον αστερισμό του Λέοντα.

Γράφει ο Πλούταρχος (Περί Ποταμών 16): "Διόνυσος, Νικήσας και Ιβηρίαν, Πάνα κατέλιπεν επιμελητήν. Ος την χώραν απ' αυτού Πανίαν μετονόμασε:
Ην οι μεταγενέστεροι, παραγώγως, Σπανία προσηγόρευσαν, ως ιστορεί Σωσθένης εν ΙΓ' Ιβηρικών.
Κατά την παράδοσιν ο Ηρακλής εξεστράτευσε στην Ιβηρία δύο φορές.
Την Λισαβώνα την έκτισε ο Οδυσσεύς, χαρίζοντάς της το όνομά του:" ... εν τη Ιβηρία, Οδύσσεια πόλις δείκνυται και Αθηνάς ιερόν και άλλα μυρία ίχνη της τε εκείνου πλάνης (=περιπλανήσεως) και άλλων εκ του Τρωικού πολέμου . . . η του Αινείου και Αντήνορος και η των Ενετών, ωσαύτως και η Διομήδους και Μενελάου και άλλων πλειόνων . . . " (Στράβων Γ C 150)
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Ε' 37) περιγράφοντας τα ορυχεία της Ιβηρίας ομιλεί διά τους "κατά την Σπανίαν μεταλλουργούς. " (σπανία = σπάνις) .
Τα Πυρηναία τα ονοματοθέτησε ο Ηρακλής όταν έθαψε εις το μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας όρη την άγαπημένη του Πυρήνην.
(Υπήρχε και εις την Λοκρίδα πόλις Πυρηναία - Στ. Βυζάντιος)
Η χαρακτηριστική κραυγή - επευφημία των Ισπανών "όλε" προέρχεται απο τον ολοφυρμόν "ω ολέ δαίμον". (Αλκμάν απόσπ. 109. 1)

Οι Πρωτοέλληνες - Πελασγοί επήγαν παντού και ονόμασαν και τα εκεί
Ούρεα μακρά --> Ούρ-άλια. (άλις = συγκέντρωσις) .

Γιάλτα ο Αιγιαλός, Κριμαία η Κιμμερία, εκ του χειμερία.

Η Κίνα διαθέτει επαρχία Γιουνάν (Ιωνία) η Ελλάς Κινεζιστί ονομάζεται hsi – La (ΣΙ - λά). Και α ς μην αγνοούμε ότι και στην Ιαπωνία υπάρχει ακόμη μέχρι σήμερα η "μυστηριώδης" λευκή μειονότης των Αϊνού . . .

χάρα - κίρι (χαράττω +κείρω)

"φάλσαφα" = η φιλοφοφία στα Αραβικά

Ο Αλλάχ (Allah) έχει την ρίζα του εις τον θείον Άλιον, ήλιον.

Κισμέτ = μοίρα, πεπρωμένον εκ του είσκειμαι =είμαι τεθειμένος εντός, έγκειμαι·
είσκειται: επί πραγμάτων αφιερωμένων εις τον Θεόν.

Κοράνι εκ του κουράν = ανάγνωσις, κορέω = διατρέχω φροντίζων. (όπως το διαβάζω
εκ του διαβαίνω, με την έννοιαν "δια των οφθαλμων περιέρχομαι") .

Μέκκα εκ του μέγας (και στην Πολυνησία meka = μεγαλοπρέπεια)

Μωάμεθ ή Μωχάμετ ή Μουχούμετ ή Μεχμέτ, εκ του Μαχάτμα = μεγάθυμος εκ του
μέγας + ατμός, αϋτμή = ψυχή.

Βαλκάνια εκ του Fάλκαρ = αμυντήριον

Ζεϊμπέκης, ζεϊμπέκικο εκ του "Ζευ Βάκχε" ( ...... άναφωνησις Διονυσιακή)

Ιμάμης = θρησκευτ. λειτουργός εκ του ιμαίον μέλος = είδος άσματος, ιμαοιδός

Το όνομα "Τούρκοι", ετυμολογείται εκ του tulga = ενείλημα (τυλιχτάρι) κεφαλής, "τουρμπάνι", χαρακτηριστικό κεφαλοκάλυμμα των Τούρκων ηγεμόνων.
Το tulga προέρχεται εκ του τύλη = 1 ) εξόγκωμα 2) στρογγύλον προσκεφάλαιον . . . "τυλυφάντης" είναι ο υφαίνων σκεπάσματα. ·
Όθεν: τύλη, τύλα -> tulga->turga ->turgi-> Τούρκοι.
Πρβλ. και turkey (=γαλοπούλα) εκ του λειρίου, λοφίου της .

Νόμισμα = νομίζω την αξία του

Πηγάδι = πηγή του άδη

ΙΣ – ΡΑ - ΗΛ = δύναμις, Ρά Ηλ = του θεού Ηλίου.

ύβρις -> hubris (άγγλ.) υβρίζοντες -> hebrew

Αμήν = αληθώς, εκ του (Ομηρ.) ημέν = αληθώς

ραββι =δάσκαλος, εκ του ράβδος, ραβδίον ποιμενικόν

Άννα, Άννας, εκ του Άνα (άνω) - προσωνύμιον του Διός (Ζεϋ, Άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ) πρβλ. και αναίη ή αννίς = τροφός, μήτηρ. Ανύτη: ποιήτρια, Ανάνιος: λυρικός ποιητής

Αυνάν, εκ του ευνάν = σύνευνος = σύζυγος

Βαβέλ (πόλις ανατολής), εκ του Βαβέλιος = ήλιος (Κρητ.)

Γαλιλαία, εκ του γα = γή + λιλαία = επιθυμητή

Εδέμ (adan = ευχαρίστως) εκ του ηδύς, αδύς. ανδάνω, έαδον = ευχαριστώ, τέρπω

Εύα, εκ του ευ-σ-α = ούσα (Εύα, αρχαιοτάτη πόλις της Αρκαδίας)

Εφραίμ (= γόνιμος), εκ του εύφορος

Ηλίας (= ο θεός μου), εκ του Ήλιος (θεός)

Ιησούς (= σωτήρ), εκ του Ιασούς (Ιασώ = θυγατήρ Ασκληπιού - ίασις)

Ιορδάνης, εκ του Ιάρδανος (ποταμός Ήλιδος και Κρήτης)

Ιωάννης, εκ του Ιάνης, Ιανός όπερ εκ του Ίων

Κάιν (ο δολοφόνος), εκ του καίνω = φονεύω, μετοχή καίν-ων

Άβελ, εκ του άβελος = ταπεινός (άνθρωπος τις ούκ αβέλτερος θύσας ιερείον πρώτος ώπτυσεν κρέας.......- Αθηνίων, κωμ. αποσπ. Σαμοθράκες)

Μυριάμ, Μαρία, (η κυρά της θάλασσας) εκ του μύρα = θάλασσα, ετυμ. εκ του μαρμαίρω.
Εξ ου Μαίρα ή Μαίρη = Νηρηίς, αδελφη της Θέτιδος.

Νώε, εκ του παρα το νέο – νώ = κολυμβώ (Ε.Μ.)
Νώε, λέγεται και Νούχης, εκ του νήχω = κολυμβώ

Σαμάρεια, εκ του Ασκαλάφoυ, ένας εκ των Αργοναυτών, υιού του Άρεως και της Αστυόχης. Εφονεύθη από τον Διήφοβον και ετάφη εις Παλαιστίνην. Ο τάφος του ονομάσθη
"σάμα Άρεως" (σήμα = τάφος) προς εξευμενισμόν του οργισθέντος Άρεως.
σάμα Άρεως ...... Σαμάρεια

Σημίται (sem = όνομα), εκ του σημαίνω, σήμα. Κατ' άλλη εκδοχή εκ του σημαδεμένος
λόγω περιτομής)

Φιλισταίοι, εκ του Πελεσέτ, Πελασγοί, άποκοι Κρητών

Χετταίοι, εκ του F-ετεοί (Παλαιοί)

Γιαχβέ, εκ του Βάκχος
Οι δε ιερείς, “ους αυτοί Λευίτας προσονομάζουσιν, είτε παρά τον -Βάκχον- Λύσιον είτε μάλλον παρά τον Εύιον."
Δηλαδή: Λύσιος + Εύιος --> "Λευίτης"

ΣΙΩΝ, εκ του σιός, δωρικά = θεός
" . . . εία κούφα πάλον, ως Σπάρταν υμνίωμεν, τα σιών χοροί (και χόρευε σιών) και ποδών κτύποις . . . " (Λυσιστράτη 1305)
[Για όλα αυτά, και όχι μόνον, ο Joseph Jahuda ομολογεί στο ομώνυμο βιβλίο του:
''Hebrew iS Greek"]

Διόνυσος Σαβάζιος --> "Σάββατον"
'Όίμαι (= νομίζω) δε την των σαββάτων εορτήν, μη παντάπασιν απροσδιόνυσον είναι"
(= καθόλου δέν είναι ξένη προς τον Διόνυσον).
"Σάβους και νυν τους Βάκχους καλούσι και ταύτην την φωνήν αφιάσι (= εκβάλλουν)
όταν οργιάζωσι τω θεώ -Διονύσω . . . σόβησις (=ταραχή) κατέχει τους βακχεύοντας . . . "

Σαβάζιος: επίθετον του Βάκχου κυρίως εν Θράκη και Φρυγία, εκ των κραυγών
"ευοί σαυοί" των εορταζόντων.
" . . . εξέλαμψε των γυναικων η τρυφή και ο τυμπανισμός και οι Σαβάζιοι"
(Αριστοφ . Λυσιστρ. 387)
"Σαβάζιος ο αυτός εστί τω Διονύσω. 'Έτυχε δε της προσηγορίας ταύτης παρα τον γινόμενον θειασμόν." (ετυμολογικώς σέβομαι + άζομαι)
"Όθεν και των Ελλήνων τους ακολουθούντας τον ευασμόν, σεβασμόν λέγουσιν ένθεν Σαβάζιος ο Διόνυσος. Σάβους έλεγον και τους αφιερωμένους αυτώ τόπους, και τους Βάκχους αυτού. "

Το όνομα Πλούτωνας δόθηκε στο Θεό γιατί παρείχε πλούτο αφού από τα έγκατα της Γης ανέρχονται όλα τα αγαθά.


Σχετικά μας λέει και ο Πίνδαρος,
“.......Αι δε Ηράκλειαι Στήλαι, και Βριάρεως λέγονται......”
Γιβραλτάρ, είναι παράγωγο των λέξεων Αιγών Βριάρεως και Τουρ που σημαίνει βράχος

Μια λέξις από τα αρχαία Ελληνικά δείχνει πόσο αλλάζουν οι έννοιες.
Οι ευκατάστατοι στην Ελλάδα είχαν μιά ανετη ζωή, δηλαδή άφθονο καιρό για σχόλη.
Αυτό το διάστημα το ονόμαζαν σχολή. Επειδή μελετούσαν κατά τον χρόνο της σχολης τους ονομάσθηκαν και σχολαστικοί (SCHOLARS) και ο χώρος όπου σύχναζαν ονομάσθηκε
Σχολή (SCHOOL) . . . η ευχαρίστησις που εύρισκαν σ' αυτόν τον χρόνο, ήταν η ευχαρίστησις της μελέτης.

Ο Ιπποκράτης ξεχώρισε τέσσερις κράσεις που κάθε μια τους είχε σχέσι με την επικράτησι
ενός απο τους τέσσερις χυμούς του ανθρωπίνου σώματος . . .
Η Ελληνικη λέξις χυμός επέρασε στο Λατινικο λεξιλόγιο ως humor, για να γίνει αργότερα στους Γάλλους humeur, δηλαδη ιδιοσυγκρασία και ψυχικη διάθεσις, και στους Άγγλους το διεθνώς καθιερωμένο "χιούμορ".

Οι λέξεις jaloux (ζηλιάρης), jalousie (ζήλεια), jalouser (ζηλεύω), προέρχονται αππ το λαϊκό Λατινικό zelosus, προσαρμογή του Deus zelotes, θεός ζηλωτής.

Vulgata: η αποτυχημένη Λατινική μετάφρασις (εκ της Ελληνικής) της Αγίας Γραφής, κατάλληλη μόνον διά τον όχλον (volgus) και όχι διά τους Ελληνομαθείς.
(Fόχλος --> volgus vulgata) .

"Οίμαι δε και την των σαββάτων εορτήν, μη παντάπασιν απροσδιόνυσον είναι'
Σάβους γαρ και νυν έτι τους Βάκχους καλούσιν, και ταύτην αφιάσι την φωνήν όταν οργιάζωσι τω θεώ . . πρός τινα σόβησιν, ή κατέχει τούς βακχεύοντας . »
Πλουτάρχου Συμποσιακά, Πρόβλημα 6ον, "Τις ο παρ' Ιουδαίοις θεός " 671,2 ,

Η Ελληνικη λέξις θέατρο βγαίνει απο το ρήμα θεώμαι.
Το θέατρο είναι μαζί ο χώρος όπου σε βλέπουν και όπου εσυ βλέπες . .

Θεωρία (theorie), σημαίνει "ορώ τον Θεό", φανερώνει ποιός ήταν ο σκοπός τους . . .

Ιουδαικά “Εντεν” = Ελληνικά “Εδέμ” = απόλαυση (έδεσμα).....

Στον Όρθυ της Θεσσαλίας λέγεται ότι άραξε η κιβωτός του Δευκαλίωνος.
Πηγές για το έπος του Δευκαλίωνος:
Οβίδιος Ι 317, Σέρβιος στις εκλογές του Βιργίλου VI 41,
Πλούταρχος: πότερα των ζώων φρονημότερα

Αμφυκτίων = αμφί + κτίζω = ο πέριξ ή εγγύς κτίζων
Γιός του Δευκαλίωνος, αδελφός του Έλληνα, 1ος βασιλειάς της Αττικής που τοίχησε την Αττική μετά τον κατακλυσμό

Χετταίοι = Εταίοι --> Αιγαίοι


Ο Αβραάμ Εβραϊστί λέγεται Άμπραμ ή Άμπρα-χαμ, το οποίο αμέσως μας μεταφέρει στο πασίγνωστο Άμπρα κατ' άμπρα..........

Ααρών = ο άνθρωπος του όρους

Παν-καίον --> Παγγαίο

Οι Σάτρες κατοικούσαν στις ψηλές κορυφές του Παγγαίου, λάτρευαν το Δία και είχαν μαντείο του Διόνυσου, όπου η προφητεία γινόταν ακριβώς με το ίδιο τυπικό των Δελφών. Σαν κύριοι εκμεταλλευτές των χρυσωρυχείων του Παγγαίου έκοβαν νομίσματα χρυσά, αργυρά αλλά και από Ήλεκτρον. Νομίσματα με παραστάσεις Γρυπών (μυθικά όντα με φτερά και κεφάλι αετού και σώμα λιονταριού) που φύλαγαν με τη παρουσία τους το
χρυσάφι του Παγγαίου από τους ξένους επιδρομείς.
Ο Γρύπας είναι συνδεδεμένος με το παράξενο και το "δυσνόητο" των Σατρών που αναφέρει ο Ηρόδοτος. Άλλωστε η λέξη Γρύφος που σημαίνει κάποιο άλυτο πρόβλημα προέρχεται από τη λέξη Γρύπας (Γρύψ - Γρυπ(φ)ός). Οι Γρύπες, οι Σβάστικες, οι Σφίγγες, ο Πήγασος αποτελούσαν τα κυρίαρχα σύμβολα των Σατρών.

Αχ-αιοί (λαός της θαλάσσης) εκ του αχ, πανάρχαια Ελληνική λέξη - ρίζα που συνδέεται με την έννοια του νερού, από όπου και οι λέξεις Αχελώος, Αχέρων, Αχαΐα (τόπος βροχών).

Λυκαβητός = εκεί όπου βαίνει και άττει (=ορμά) το φώς (Λυκ), άμα την ανατολή του ηλίου
Λυκαβατός --> Λυκαβητός

Ινδιάνικη φυλή Navahos = Ναυαγοί

Κένταυρος = κεντώ (ανοίγω τρύπες) + ούρεα (όρη) -> Κεντεούρεοι -> Κένταυροι

Η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν μέρα αφιερωμένη στον Κρόνο. Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους απο το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών. Για παράδειγμα, αν η πρώτη ώρα μιας μέρας ήταν η ώρα του Ήλιου, η πρώτη ώρα της δεύτερης μέρας σύμφωνα με τον χωρισμό σε δώδεκα ώρες ήταν η ώρα της Σελήνης. Κυριακή είναι η Sun-day, Δευτέρα η Mo(o)n-day και το Σάββατο Satur-day (Saturnos = Κρόνος).
Το Σατ στην Λατινική ονομασία του Κρόνου, είναι πολύ κοντά με το Σετ, την Αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος.
Στις σύγχρονες Σατ-ανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται μέσω της Σολομωνικής, η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.

Πορθμός Αρσινόης = σημερινή διώριγα Σουέζ.

Η φυλετικὴ καταγωγὴ τῶν Σίχ, ποὺ ζοῦν στὴν βορειοδυτικὴ Ἰνδία καὶ συγκεκριμένα στὴν περιοχὴ τῆς Πενταποταμίας ἢ Πεντζάμπ, ὅπως λέγεται σήμερα.

Ἰμπραὴμ ἀπὸ τὸ Ἀβραάμ

Γιουσοὺφ ἀπὸ τὸ Ἰωσήφ

Σουλεϊμὰν ἀπὸ τὸ Σολομῶν

Η λέξη «Ἰσλάμ» σημαίνει ἐτυμολογικὰ «εὐσεβὴς ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ» καὶ παράγεται ἀπὸ τὸ ἀραβικὸ ρῆμα «σέλαμα», ποὺ σημαίνει «σῴζομαι-εἰρηνεύω» (salom = εἰρήνη στὰ Ἑβραϊκά, ἐξ οὗ Σολομὼν ἢ ἐξελληνισμένα Εἰρηναῖος).

Το πιο αρχαίο όνομα των Βρετανικών νησιών που αναφέρουν οι συμβατικοί ιστορικοί είναι το “Αλβιών”, λέξη Κελτικής προέλευσις.
Σύμφωνα με άλλη άποψη, η λέξη Αλβιών προέρχεται απο την λέξη αλφός - αλβός που σημαίνει λευκός. Ήδη στα προϊστορικά χρόνια στην Κρήτη υπήρχε πόλη με το όνομα Άλβη (λευκή) και το όνομα αυτό το συναντούμε, ως συνθετικό λέξεως ή ως ρίζα ενός ονόματος, σε διάφορα μέρη του κόσμου αργότερα π.χ. Αλβανία, Άλβια (παλαιό όνομα των Άλπεων), Άλβις (ο ποταμός Έλβας).
Ενδεικτικά άλλα ονόματα είναι: Alba – Highlands στην βόρεια Σκοτία.
Η πόλη Αyr = Αήρ, αύρα

Wales = Ουαλία, εκ του Βάλις, επίθετο του Διονύσου

Η λέξις «ζάντες» τῶν αὐτοκινήτων. Ἀνοίγοντας τό Larousse Etymologique βλέπεις ὅτι τὸ ἐτυμολογεῖ ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ὁμηρικὸ «ἄντυξ-ἄντυγος». Τί εἶναι ἄντυγες; Αἱ περίδρομοι ἄντυγες τῆς Ἰλιάδος (Ε 728) ποὺ ἐμεῖς ξεχάσαμε. Καὶ γράφει ὁ Ὅμηρος: «ἀνεκυμβαλίαζον τὰ ἅρματα» –γύριζαν τούμπα τὰ ἅρματα, καὶ αἱ ἄντυγες ἐγύριζαν στὸν ἀέρα. Ἄντυξ εἶναι ἡ περιφέρεια παντὸς κυκλοτεροῦς.
Δὲν ὀνομάζουμε τὸ κρεββάτι «λέκτρον ἢ λέχος», λέμε ὅμως ἡ «λεχώ», ἡ λεχώνα. Οἱ Ἱσπανοὶ τὸ κρεββάτι τὸ γράφουν lecho, τό προφέρουν «λέτσο», καὶ cama ἐκ τοῦ κεῖμαι.
Ἡ «λώπη» ἢ «λώπα», δηλαδὴ τὸ ἱμάτιον, ποὺ ἐπιζῆ στὴν λέξι λωποδύτης, ἱσπανικὰ ἔγινε διὰ συνήθους μετατροπῆς τοῦ «Λ» σὲ «Ρ» (ἀδελφός, ἀδερφός), ἔγινε ropa. Οἱ Ἰταλοὶ τὸ εἶπαν roba καὶ ξαναγύρισε ἐδῶ ὡς ρόμπα.
Τὸ Μοναστήριον ἔγινε Μοντρέ.
Τὸ Ἀλήτιον, Λέτσε.
Ο Ἡρακλῆς ὁ Μόνοικος, δηλαδὴ ὁ μόνος στὸν οἶκο του, στὸν βωμό του, χωρὶς ἄλλον θεὸ δίπλα, ἔχει γίνει Μονακό.
Ὅσο γιὰ τὴν Νεάπολι, ἔγινε Νάπολι στὴν Ἰταλία, Ναποὺλ στὴν Γαλλία, Ναμπὲλ στὴν Τυνησία καὶ Ναμπλοὺς πιὸ κάτω.
Ἂς σταθοῦμε λίγο στὴν ἔννοια τοῦ περαίνω, πέρας, τελειώνω, φθάνω ἀπέναντι. Ἀντικειμενικὸς σκοπὸς νὰ πάω ἀπέναντι, ἄντα. Ὁ αὐτὸς συνειρμὸς ὑπάρχει στὴν ἀγγλικὴ λέξι end-τέλος καὶ στὴν γερμανικὴ enden-τελειώνω. Ἐκ τοῦ «ἄντην ἔρχεσθαι».
Ο ἱστορικὸς Τάκιτος γράφει: «Ὅταν ἦλθε ὁ Ἀρκὰς ὁ Εὔανδρος δὲν μᾶς ἔφερε μόνον γλῶσσα, μᾶς ἔφερε καὶ τὰ πρωτοελληνικὰ στοιχεῖα γραφῆς» [Arcade ab Evandro… littera in Italiam]… Καὶ ἀπὸ τὴν μητέρα του, ἡ ὁποία ὠνομάζετο Καρμέντις καὶ τῆς ἄρεσε νὰ ἐκφράζεται ποιητικά, ὠνομάσθηκαν τὰ ποιήματα carmina.
Ἐνδεικτικὰ εἶναι τὰ ὀνόματα τῶν πόλεων τῆς Εὐβοίας: Κύμη, Κύμα δωρικά, κούμα λατιν., τὸ κῦμα.
Ἡ Ἐρέτρεια, ὅλο κωπηλάτες. «ἐρέττω=κωπηλατῶ.
Ἡ δὲ Ἱστιαία, διαιωνίζει τοὺς ἱστοὺς καὶ τὰ ἱστία τῶν πλοίων.
Τὸ ὄνομα Ἠλίας εἶναι ἐξελληνισμὸς τοῦ ἑβραϊκοῦ Ἐλί-Γιά, ποὺ σημαίνει «ὁ Γιαχβὲ εἶναι ὁ Θεός μου» .
Ἡ Ἀραβία ὠνομάστηκε ἔτσι ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λέξη ἐρημία
Ἡ λέξη Φαραὼ ἔγινε μὲ ἑλληνικὰ σημασιολογικὰ ὑλικά: ἐπὶ +ὁράω (μὲ δασεῖα) = ἐφοράω = ἔφορος = τονίστηκε ὡς φέορος (τὸ πρῶτο εὡς ἄφωνο ἀποβλήθηκε) καθὼς καὶ ἡ κατάληξης = φάροο – φαραὼ
Μύρα (πλημμύρα, ἁλμύρα > Λατ. mare κ.λπ.). Ἑκατὸ θάλασσες/μύρες μᾶς δίνουν τὸ ἑκατομμύριο. Τὸ μύριο πέρασε καὶ στὶς ἄλλες γλῶσσες, καὶ μὲ ἐναλλαγὴ τοῦ ρ μὲ τὸ λ (ὅπως λέμε ἦρθα-ἦλθα) ἀπέκτησαν οἱ Νορβηγοὶ (καὶ οἱ Ἄγγλοι) τὴ λέξη million. Ἐπίσης τὴ λέξη mil (Ἀγγλικὰ mile), δηλαδὴ τὸ μίλι.
Ἀπὸ τὸ στραγγίζω (=πιέζω, συνθλίβω καὶ ἀφαιρῶ τὸ ὑγρό) προέρχεται ἡ λέξη στρὰγξ = σταγόνα, ποὺ ἔχει τὴν ἔννοια τοῦ στραγγίσματος, τῆς πίεσης). Ἀπὸ τὴ στρὰγξ ἔχουμε τὴν νορβηγικὴ ἀλλὰ καὶ τὴ διεθνῆ λέξη stress, ποὺ σημαίνει πίεση χρόνου, οἰκονομικὴ πίεση κ.λπ. Ἐπίσης, ὅταν κάτι στραγγισθῇ, γίνεται σκληρό, ἄκαμπτο. Ο σκληρός/ἄκαμπτος/αὐστηρὸς ἄνθρωπος στὰ Νορβηγικὰ εἶναι streng, ἐπίσης ἀπὸ τὸ στραγγίζω. Ὁ ἄκαμπτος ὅμως εἶναι καὶ ἰσχυρὸς καὶ βίαιος, ἐξ οὗ καὶ τὸ ἀγγλικὸ strong =δυνατός.
Χαρακτηριστικὸ τοῦ πολέμου, τῆς ἐπίθεσης, εἶναι οἱ κραυγές. Μὲ τὴ λέξη κραυγὴ ὠνόμασαν καὶ οἱ Νορβηγοὶ καὶ οἱ Ἄγγλοι τὸν πόλεμο. Ἀπὸ τὸ κρίζω (=κραυγάζω) ἔχουμε τὴν κριγὴ (=δυνατὴ φωνή). Ὁ πόλεμος στὰ Νορβηγικὰ εἶναι krig ἀπὸ τὸ γαρύω (γκαρίζω, φωνάζω δυνατά), λατινικὰ garrio, ἀπὸ ἐκεῖ ἀπέκτησαν οἱ Ἄγγλοι τὴ λέξη war = πόλεμος.

Μόρος σημαίνει θάνατος. Μὲ τὸ στερητικὸ α ἔχουμε τὴ λέξη ἄμορος, ποὺ σημαίνει ἀθάνατος. Ἀθάνατος στὴν Ἑλληνικὴ Σκέψη ἦταν ὁ Ἔρως. Ἀθάνατο ἀποκάλεσαν καὶ οἱ Ρωμαῖοι τὸν θεὸ τοῦ Ἔρωτα, τὸν Amor, ἐξ οὗ καὶ τὸ σημερινὸ amore!

Τὰ φιὸρδ εἶναι θαλάσσια περάσματα μέσα στὴ στεριά, δηλαδὴ θαλάσσια ποτάμια.
Ἀπὸ τὸν πόρο --> port --> ἔχουμε τὸ γερμανικὸ furt, τὸ ἀγγλικὸ ford (= πέρασμα, πόρος σὲ
ποτάμι) καὶ τὸ νορβηγικὸ fjord = φιόρδ. Ἄρα φιὸρδ = θαλάσσιο πέρασμα.

CD = Compact Disk = συμπακτωμένος δίσκος.

Ἡ λέξη «νόμος» προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «νέμω», ἦταν δηλαδὴ ὁ νόμος μία νομὴ δικαιωμάτων καὶ καθηκόντων, ἡ ὁποία ἀποφασιζόταν κοινῇ συναινέσει ἀπὸ ὅλους τοὺς πολίτες, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε κυβέρνηση, καὶ ἡ ἐξουσία ἀσκεῖτο ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τὸν Δῆμο.
Κάθε κίνηση τοῦ ποντικιοῦ (Η/Υ) ἀντιστοιχεῖ μὲ τὴν κίνηση τοῦ δρομέα (λατινογενὲς cursor/κούρσα) στὴν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ μας.
Ὡς Dias θὰ φθάσῃ στοὺς Λατίνους, ἐνῷ ἀκόμη στὶς ἡμέρες μας οἱ Βρεταννοὶ ὀνομάζουν day (ἡμέρα) τὴν χρονικὴ διάρκεια τῆς παρουσίας του.
Σὰν οὐσιαστικὸ άσβεστος, ὑποδηλώνει τὴν «μὴ σβεσθεῖσα εἰς τὸ νερὸ τίτανος». Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ, ὅτι ἀπὸ τὴν ρίζα σβε- τοῦ ὁμηρικοῦ αὐτοῦ ρήματος προέρχεται καὶ τὸ λατινικὸ ὄνομα Vesevus ἢ Vesuvius, ποὺ εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ (ἄσβηστου) ἡφαιστείου Βεζούβιος.
Ἀγαμέμνων, ὁ ὑπερβολικὰ ἐμμένων, ὁ ἀκατανίκητος, δηλ. ὁ ἡγέτης,

Δημοσθένης = τὸ σθένος τοῦ δήμου,

Ἐπαμεινώνδας = Ὁ ἐπ’ ἀμείνω τὴν δᾷδα, ἐκεῖνος ποὺ φωτίζει γιὰ τὰ καλύτερα,

Λεωνίδας = ὁ υἱὸς τοῦ λεονταριοῦ,

Θεμιστοκλῆς = τὸ κλέος τῶν θεμίστων, δηλαδὴ τῆς δικαιοσύνης,
Ἀλέξανδρος = ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀλέξω =ἀπομακρύνω (ἀλεξικέραυνον), δηλ. ὁ ἀπομακρύνων τοὺς ἄνδρας, τοὺς ἐχθρούς
Τὸ ὄνομα Μακαμπὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ ἀρχικὰ γράμματα τῶν λέξεων τοῦ συνθήματος τῶν πολεμιστῶν «Μὶ Καμόχα Μπά-ελὶμ Ἀντονάϊ» (=ποιός σὰν καὶ σένα Κύριε)
AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ = μετά. Ο Όμηρος λέει: «θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ».

DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!

I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.

SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.

SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.

SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).

TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.

YES = από το γέ = βεβαίως.

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 08 Οκτ 2014, 23:08
από giannisanastasia
Στη φωτογραφία που δημοσίευσε ο Laptonas, πως γνωρίζουμε αν η εικονιζόμενη είναι χριστιανή ορθόδοξη, μουσουλμάνα ή εβραία?

Re: Ετυμολογία Ελληνικών λέξεων

Δημοσιεύτηκε: 01 Νοέμ 2014, 18:47
από LAPTONAS
giannisanastasia έγραψε:Στη φωτογραφία που δημοσίευσε ο Laptonas, πως γνωρίζουμε αν η εικονιζόμενη είναι χριστιανή ορθόδοξη, μουσουλμάνα ή εβραία?
Δεν έχει σημασία , ο λόγος που την τοποθέτησα είναι για να δείξω ότι άλλο είναι η μετάνοια όπως προκύπτει από την ετυμολογία και άλλο είναι το "κάνουμε μετάνοιες" όπως συμβαίνει, δηλαδή να σκύβουν στο πάτωμα , που πολλές φορές γίνεται και φαρισαικά δηλαδή καθαρά για επίδειξη