Η επανάσταση του 1897 για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα
Ο κρητικός λαός κατά το διάστημα 1890 έως 1895 βρίσκεται σε δεινή κατάσταση καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει τη βαριά φορολογία, την καταπίεση, τις βιαιοπραγίες και τις δολοφονίες από μέρος των Τούρκων. Το νησί βρίσκεται και πάλι σε επαναστατικό αναβρασμό.

Στις 23 και 24 Ιανουαρίου του 1897 οι Τούρκοι βάζουν φωτιά στα Χανιά και σφάζουν τους χριστιανούς. Τότε εκατό περίπου επαναστάτες συγκεντρώθηκαν στο Ακρωτήρι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν με κάθε μέσο την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.

Το ψήφισμα των επαναστατών στις 25 Ιανουαρίου στο Ακρωτήρι κήρυσσε την κατάλυση της τουρκικής κατοχής και καλούσε τον Έλληνα βασιλιά να καταλάβει το νησί. Τις επόμενες μέρες έφτασαν στο Ακρωτήρι και άλλοι ένοπλοι, υψώνουν την ελληνική σημαία και οργανώνουν επαναστατικό στρατόπεδο. Οι λόγοι της επιλογής του Ακρωτηρίου ήταν ότι βρισκόταν κοντά στα Χανιά και ότι οι κατέχοντες τη θέση αυτή μπορούσαν να παρακολουθούν κάθε κίνηση από την πόλη και προς αυτήν.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις ((Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία και Ρωσία) δεν αποδέχονται το αίτημα των επαναστατών και αποφασίζουν τη διεθνή κατοχή των πόλεων Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου. Η νέα αυτή εξέλιξη οδήγησε το βασιλιά Γεώργιο Α΄ και την κυβέρνηση Δεληγιάννη της Ελλάδας να επέμβουν άμεσα στέλνοντας στρατό στην Κρήτη.

Εκστρατευτικό σώμα 1500 ανδρών μ’ επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο, αποβιβάστηκε την 3η Φεβρουαρίου 1897 στο Κολυμπάρι. Στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο στάλθηκαν εθελοντές και πολεμοφόδια. Ο Βάσσος ανακοινώνει την εντολή που έχει να καταλάβει το νησί στο όνομα του βασιλιά των Ελλήνων, ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις τον ειδοποιούν να μην πλησιάσει τα Χανιά σε ακτίνα μικρότερη των έξι χιλιομέτρων.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1897 ο Ιταλός Κανεβάρο, επικεφαλής των ναυάρχων, άρχισε το βομβαρδισμό του επαναστατικού στρατοπέδου. Οι οβίδες δεν έχουν στόχο μόνο τους επαναστάτες Κρητικούς, αλλά και την Ελληνική σημαία που κυματίζει στο Ακρωτήρι. Δύο φορές η σημαία πέφτει κάτω χτυπημένη από τις οβίδες των Μεγάλων Δυνάμεων, και ο επαναστάτης Σπύρος Καγιαλεδάκης ή Καγιαλές, την σηκώνει όρθια με κίνδυνο της ζωής του.

Όταν μια τρίτη οβίδα κάνει κομμάτια τον ιστό της σημαίας, τότε ο Καγιαλές κάνει το κορμί του κοντάρι και την σηκώνει ψηλά. Όταν οι ναύαρχοι με τα κιάλια είδαν την ελληνική σημαία να κυματίζει περήφανα με έναν άνθρωπο να την στηρίζει, άναυδοι με την παλικαριά του Κρητικού διέταξαν να σταματήσει ο βομβαρδισμός.

Το στρατόπεδο των επαναστατημένων Κρητικών δονείται από ζητωκραυγές και πανηγυρισμούς. Στο ελληνικό θωρηκτό "'Υδρα" ψέλνεται ο εθνικός ύμνος. Ζητωκραυγές και χειροκροτήματα ακούγονται πλέον όχι μόνο από τα ελληνικά, αλλά και από τα ιταλικά και γαλλικά πλοία!!!

Ο Ιταλός επικεφαλής του στόλου των Μεγάλων Δυνάμεων, υποναύαρχος Κανεβάρο, γράφει στα απομνημονεύματά του: «Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου που δεν θα λησμονήσω ποτέ».

Όπως διηγήθηκε αργότερα ο ίδιος ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, που πρωτοστατούσε στα γεγονότα της εποχής, ο ναύαρχος Κανεβάρο του είχε πει, πως έμεινε άναυδος από θαυμασμό για την ωραία αυτή και κατ' εξοχήν ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ - Καγιαλεδάκη, που εκείνη ακριβώς την ημέρα νίκησε -στην κυριολεξία- την ευρωπαϊκή διπλωματία. Όχι μόνο γιατί προκάλεσε την άμεση παύση του βομβαρδισμού του Ακρωτηρίου, αλλά και την υποβολή, από τους ναυάρχους, ευνοϊκών εισηγήσεων προς τις κυβερνήσεις τους. Το αποτέλεσμα ήταν μετά από λίγους μήνες να κερδίσει η Κρήτη την αυτονομία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (1898), που προηγήθηκε της Ένωσής της με την Ελλάδα (1 Δεκεμβρίου 1913).

Ο δήμος Ακρωτηρίου γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο του βομβαρδισμού της 9ης Φεβρουαρίου 1897 και μαζί τιμά με καταθέσεις στεφάνων στον ανδριάντα του (δίπλα στους Τάφους των Βενιζέλων), τον ήρωα Σπύρο Καγιαλέ – Καγιαλεδάκη, που έγινε σύμβολο στον αγώνα των Κρητικών για την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.


http://www.explorecrete.com/greek/crete ... 97-GR.html

(Η υπογράμμιση δική μου)

Εδω φαίνεται ταιριάζει απόλυτα το «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε» απο εντος,εκτός και επι τα αυτά.

Τα Ευαγγελιακά

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1901
Δυόμισι χρόνια μετά την άνοδο του Θεοτόκη στην εξουσία απροσδόκητο γεγονός, άσχετο με το κυβερνητικό του έργο, προκάλεσε την πτώση του.
Στις αρχές Νοεμβρίου του 1901 η Αθήνα συγκλονίστηκε από πολυήμερες ταραχές με αιματηρά αποτελέσματα. Τα γεγονότα εκείνα πέρασαν στην ιστορία ως «Ευαγγελιακά», και αφορμή τους υπήρξε ή μετάφραση των Ευαγγελίων.

Ο αναβρασμός, που κατέληξε σε εξέγερση, ξεκίνησε δυο μήνες πιο πριν, όταν η εφημερίδα «Ακρόπολις» άρχισε να δημοσιεύει περικοπές του Ευαγγελίου μεταφρασμένες από τον Άλ. Πάλλη σε ακραία δημοτική. Άλλα το όλο ζήτημα είχε δημιουργηθεί πολύ νωρίτερα. Από το 1898 η βασίλισσα Όλγα είχε σκεφτεί ότι τα Ευαγγέλια έπρεπε να μεταφραστούν στην ομιλούμενη γλώσσα, γιατί η κατανόησή τους θα τόνωνε το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού την επιθυμία της ανέλαβε να πραγματοποιήσει η γραμματεύς της Ιουλία Σωμάκη, ανιψιά του καθηγητή Πανταζίδη, και με την επίβλεψή του άρχισε τη μετάφραση.

Ο μητροπολίτης Αθηνών Προκόπιος, που άνηκε στο φιλικό περιβάλλον της βασίλισσας, δεν έφερε καμία αντίρρηση. Ίσως δεν υπολόγισε τις συνέπειες η δεν είχε το ηθικό θάρρος να πει τη γνώμη του.

Όταν τελείωσε η μετάφραση, η βασίλισσα ζήτησε από το υπουργείο Παιδείας την έκδοση εγκυκλίου που να συνιστά τη διάδοσή της. Το υπουργείο, προκειμένου να εκδώσει τέτοια εγκύκλιο, απάντησε ότι χρειάζεται προηγουμένως έγκριση της μεταφράσεως από την Ιερά Σύνοδο. Ύστερα από αυτό η Όλγα απευθύνθηκε με επιστολή της, το Δεκέμβριο του 1898, στη Σύνοδο.

Στο μεταξύ το ζήτημα άρχισε να γίνεται γνωστό στην κοινή γνώμη, που το μεγαλύτερο μέρος της ήταν αντίθετο στο δημοτικισμό. Προκλήθηκαν συζητήσεις και αντιδράσεις, που έφτασαν μέχρι τις στήλες των εφημερίδων. Οι αντιτιθέμενοι στη μετάφραση διέδιδαν ότι πρόκειται για καταχθόνιο σχέδιο του σλαβισμού, που αποσκοπούσε να προκαλέσει διχόνοιες στον ελληνισμό, θρησκευτικές έριδες, που θα βοηθούσαν τον προσεταιρισμό των Ελλήνων της Μακεδονίας από τη βουλγαρική Εξαρχία. Δεν ήταν δύσκολο να βρουν απήχηση οι ψίθυροι, γιατί η Όλγα γενικά δεν είχε συμπάθειες, λόγω της ρωσικής καταγωγής της, σε μια στιγμή που ο σλαβισμός ήταν αντιμέτωπος του ελληνισμού. Σχετικά με τα ελατήρια της Όλγας πάντως δεν αμφισβητείται ότι ξεκίνησε από αγαθή πρόθεση και δε φαίνεται πιθανό ότι την ιδέα της μεταφράσεως των Ευαγγελίων την υπέβαλαν επιτήδεια πράκτορες του σλαβισμού, όσο και αν στην εξέλιξη της υποθέσεως επιχειρήθηκε σχετική εκμετάλλευση.

Το Μάρτιο του 1899 η Σύνοδος απάντησε αρνητικά στην αίτηση της βασίλισσας, αλλά εκείνη δεν παραιτήθηκε. Με νέα επιστολή στη Σύνοδο ζητούσε τη διαιτησία του οικουμενικού πατριαρχείου. Άλλα ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, καθώς και οι πατριάρχες Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας, με εμπιστευτικά τους έγγραφα προς τη Σύνοδο είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους στη μετάφραση. Και εδώ πρέπει να σημειωθεί ή ευθύνη του μητροπολίτη Προκόπιου, που ενώ γνώριζε την κατάσταση και μάλιστα σαν πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου συμμετείχε στην απόρριψη των αιτήσεων της βασίλισσας, δεν είχε το σθένος να την συμβουλεύσει απερίφραστα να μην επιμείνει στις ενέργειές της.

Η απάντηση της Συνόδου στη δεύτερη επιστολή ήταν ότι «εμμένει της δεδογμένης...».

Η υπόθεση είχε εξελιχθεί σε πεισματική αντιδικία ανάμεσα στον κύκλο της Όλγας και στην Ιερά Σύνοδο.
Παρόλα αυτά εκτυπώθηκε ένας μικρός αριθμός ανατύπων της μεταφράσεως που διατέθηκαν σε περιορισμένο κύκλο. Πέρασαν μήνες και το θέμα ήταν ακόμα εκκρεμές, αλλά οι αντιγνωμίες, χωρίς να εξαλειφθούν, είχαν περάσει σε ύφεση. Τότε άρχισε η δημοσίευση της μεταφράσεως του Πάλλη και με την ευκαιρία ήρθε πάλι στην επιφάνεια η αντίδραση κατά της Όλγας. Για τις προθέσεις βέβαια του Πάλλη ούτε ίχνος αμφισβητήσεως μπορεί να υπάρξει, αφού είναι γνωστή η κεντρική ιδέα της προσπάθειας των δημοτικιστών να απλοποιηθεί η γλώσσα, για να μπορέσει ευκολότερα να μορφωθεί ο λαός και «να ορθοποδήσει το έθνος».

Είναι γεγονός ότι πολλές εκφράσεις του Πάλλη ήταν άστοχες και δεν είναι περίεργο ότι προκάλεσε αθρόες διαμαρτυρίες. Οι φοιτητές σε ψήφισμά τους χαρακτήρισαν τη μετάφραση «γελοιοποίησιν των τιμαλφεστέρων του έθνους κειμηλίων» και καθηγητές της θεολογίας δημοσίευσαν υπόμνημα για τη διακοπή του δημοσιεύματος στην «Ακρόπολη». Επίσης ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ' με έγγραφό του αποδοκίμαζε τη μετάφραση και η απάντηση του Πάλλη επέτεινε την έξαψη.

Και όμως, η αντίθεση κατά του δημοτικισμού και η αγανάκτηση για τη «βεβήλωση» δε θα αρκούσαν ίσως για να προκληθεί λαϊκή εξέγερση, αν το θέμα δεν είχε πολιτικοποιηθεί από την ανάμιξη παραγόντων που περίμεναν να αποκομίσουν οφέλη από την κατάσταση. Οι παράγοντες αυτοί - η αντιπολίτευση και πιθανότατα ξένοι - ενθάρρυναν και εξώθησαν στην αναταραχή με τον Τύπο και άλλους αφανείς τρόπους.

Από τις αρχές Οκτωβρίου οι εφημερίδες «Σκρίπ», «Καιροί» και «Εμπρός» άρχισαν πολεμική κατά των δημοτικιστών. τους αποκαλούσαν άθεους, προδότες, όργανα των Σλάβων. Η φήμη για δωροδοκίες με «ρωσικά ρούβλια» κυκλοφορούσε ευρύτατα και με την έξαψη που επικρατούσε δεν ήταν δύσκολο να βρίσκει απήχηση. Στις 5 και 6 Νοεμβρίου έγιναν διαδηλώσεις φοιτητών. Έσπασαν υαλοπίνακες και επιγραφές της «Ακροπόλεως», και λιθοβόλησαν τους αστυνομικούς που επενέβησαν. Ύστερα κατέλαβαν το Πανεπιστήμιο και από εκεί απηύθυναν προκηρύξεις προς το λαό που εξήγειραν το θρησκευτικό φανατισμό. «Η εξέγερσις των φοιτητών ουδόλως ενείχε σκοπούς ανατρεπτικούς και οχλαγωγικούς» γράφει στην ιστορία του ο Ασπρέας, σύγχρονος των γεγονότων. «... Αλλά η μη έγκαιρος επέμβασις της κυβερνήσεως, η εξακολούθησις της δημοσιεύσεως της παραφράσεως. .. επηύξησαν την εξέγερσιν, ηνάγκασαν τους φοιτητας να ζητήσουν την βοήθειαν συλλόγων λαϊκών και προειλίαναν το έδαφος της καθόδου εις την πάλην των αντιπολιτευομένων την κυβέρνησιν κομμάτων».

Πραγματικά η κυβέρνηση είχε δείξει αδράνεια και ως εκείνη τη στιγμή δε φαινόταν να έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Μόνο μετά τα επεισόδια που αναφέρθηκαν αντέδρασε. Ζήτησε από την Ιερά Σύνοδο να εκδώσει εγκύκλιο που καταδίκαζε κάθε μετάφραση των Ευαγγελίων. Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου μετά από αυτό με απόφασή της θεωρούσε το ζήτημα τελειωμένο. Αλλά ήταν πια αργά. Οι υποκινητές των ταραχών επιδίωκαν αδιέξοδο για να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Τώρα οι εξεγερμένοι φοιτητές ζητούσαν τον αφορισμό των μεταφραστών και καλούσαν το λαό σε συλλαλητήριο για τις 8 Νοεμβρίου στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Το παράλογο αυτό αίτημα, που τη βασίλισσα κυρίως επιζητούσε να πλήξει, ήταν αδύνατο φυσικά να ικανοποιηθεί και η κυβέρνηση κινητοποίησε στρατιωτικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τις διαδηλώσεις.

Το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου, μπροστά στο Πανεπιστήμιο, έγιναν συγκρούσεις ανάμεσα στους διαδηλωτές και στην αστυνομία, που είχε ενισχυθεί από ναυτικό άγημα. Στις ταραχές πήρε μέρος, εκτός από τους φοιτητές, ένα ετερόκλητο πλήθος, όπου είχαν παρεισφρήσει και ύποπτα στοιχεία. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις φοιτητές και οκτώ πολίτες νεκροί και περίπου ογδόντα τραυματίες. Οι φοιτητές οπισθοχώρησαν και οχυρώθηκαν ξανά στο Πανεπιστήμιο, ενώ το πλήθος εξημμένο διασκορπίστηκε προς τις συνοικίες. Κατά τη διάρκεια της νύχτας εκείνης ο βασιλιάς ζήτησε την παραίτηση του Προκοπίου για να καταπραϋνθούν τα πνεύματα και συγχρόνως ή κυβέρνηση διέταξε να αποσυρθούν τα ναυτικά αγήματα, που ή παρουσία τους είχε εξερεθίσει ιδιαίτερα.

Στην αποκατάσταση της ηρεμίας συνέπραξαν και οι αντιπολιτευόμενοι ηγέτες, που όταν ευνοούσαν τη δημιουργία των ταραχών δεν πρόβλεπαν ούτε την έκταση που θα έπαιρναν ούτε τα τραγικά τους αποτελέσματα. Εξάλλου θεωρούσαν πια εξασφαλισμένη την πτώση της κυβερνήσεως. Είχαν κατορθώσει να δώσουν έμφαση στην ευθύνη της για τα επεισόδια και να μετατοπίσουν το επίκεντρο της γενικής αποδοκιμασίας από τους μεταφραστές στην «κυβέρνησιν δολοφόνων».

Η κηδεία των θυμάτων έγινε την επόμενη χωρίς έκτροπα και στις 10 Νοεμβρίου συγκλήθηκε η βουλή. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης, που είχε πυροβοληθεί και κινδυνέψει προσωπικά κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, αντιμετώπισε με ψυχραιμία τις οξύτατες κατηγορίες της αντιπολιτεύσεως. Η θυελλώδης εκείνη συνεδρίαση τελείωσε με ψηφοφορία, στην οποία ο Θεοτόκης πέτυχε την εμπιστοσύνη της βουλής με 109 ψήφους σε σύνολο 203. Παρόλα αυτά την επόμενη μέρα υπέβαλε την παραίτησή του.

Στις 12 Νοεμβρίου διαλύθηκαν και οι κλεισμένοι στο Πανεπιστήμιο φοιτητές. Μετά από ένα μήνα, στις 12 Δεκεμβρίου, σε συλλαλητήριο που οργανώθηκε κάηκε συμβολικά ένα αντίτυπο της μεταφράσεως και εγκρίθηκε ψήφισμα, με το οποίο οι φοιτητές ζητούσαν να ληφθούν μέτρα για να μην κυκλοφορήσει ή μετάφραση και στο μέλλον να τιμωρείται αυστηρά κάθε μεταφραστής. Έτσι τελείωσαν τα «Ευαγγελιακά», που είχαν σαν αποτέλεσμα το τέλος της πρώτης πρωθυπουργίας του Θεοτόκη.

Δεν υπάρχουν αποδείξεις, αλλά ορισμένοι συλλογισμοί και ενδείξεις κάνουν πειστική την άποψη ότι η Γερμανία προσπάθησε να επωφεληθεί από το θρησκευτικό φανατισμό και τον υπέρμετρο εθνικισμό του λαού και να εντείνει το μίσος κατά της Ρωσίας. Είναι γνωστό ότι τα γερμανικά συμφέροντα συγκρούονταν με το ρωσικό ενδιαφέρον για το βαλκανικό χώρο. Στην περίπτωση της Ελλάδος η Γερμανία είχε με το μέρος της το διάδοχο που ήταν θαυμαστής της και τη γυναίκα του που έμενε προσκολλημένη στη φυσική της πατρίδα. Αντίθετα ο βασιλιάς Γεώργιος ήταν αφοσιωμένος στην Αγγλία και η Όλγα, αν και διέθετε επιρροή, συμπαθούσε βέβαια τη Ρωσία. Δεν είναι λοιπόν απίθανη η υπόθεση ότι οι Γερμανοί θεώρησαν τα επεισόδια ευκαιρία για να στρέψουν το μόνιμα υποβόσκοντα αντιδυναστισμό ειδικά στο πρόσωπο της βασίλισσας, για να κλονίσουν το κύρος της και να δημιουργήσουν δυσκολίες στον Γεώργιο. Και δεν πρέπει να αγνοείται ότι σε κάθε κρίσιμη περίσταση μετά το 1897 κυκλοφορούσαν οι ψίθυροι πώς ο Γεώργιος θα παραιτηθεί υπέρ του διαδόχου.

Σχετικά με τον τρόπο που έδρασαν οι πράκτορες της Γερμανίας στα «Ευαγγελιακά», ο Κορδάτος υποστηρίζει ότι πρωταγωνίστησε η ίδια η Σοφία, ότι οι εφημερίδες που παρόξυναν και φανάτιζαν το λαό δωροδοκήθηκαν. Σαν απόδειξη αναφέρει ότι είδε ανέκδοτες σημειώσεις του Τοπάλη, υπουργού στην κυβέρνηση Ζαΐμη που σχηματίσθηκε μετά την παραίτηση του Θεοτόκη, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «τον ρόλον της Α.Υ. εις τα ευαγγελικά κανείς δεν πρέπει να τον μάθει. Διότι αύριον θα γίνει η σεπτή Βασίλισσα...» και ακόμη ότι «ξένη πρεσβεία συνδεόμενη με την μέλλουσαν βασίλισσαν επεδαψίλευεν εις αυτούς (τους εκδότες των εφημερίδων) υλικός και ηθικός παροχάς». Δεν ξέρουμε τι στοιχεία είχε ο Τοπάλης γι' αυτά που έγραφε, γεγονός όμως είναι ότι στις διαδηλώσεις εκτός από τις κραυγές «Κάτω η Σλάβα», ρίχτηκε και το σύνθημα «Ζήτω ο Διάδοχος».


http://www.egolpion.com/evaggeliaka.el.aspx


(Οι υπογραμμίσεις δικές μου)

Θεμιστοκλής Σοφούλης
Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης (Βαθύ Σάμου, 1860 – Αθήνα, 24 Ιουνίου 1949) ήταν έλληνας αρχαιολόγος και διαπρεπής κεντρώος (φιλελεύθερος) πολιτικός, ο οποίος χρημάτισε πρωθυπουργός της χώρας για ένα σύντομο διάστημα κατά την δεκαετία του 1920 καθώς και κατά την πολύ κρίσιμη περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου.
Ο Σοφούλης σπούδασε αρχικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στον τομέα της Αρχαιολογίας στη Γερμανία. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, αναγορεύθηκε υφηγητής της Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ως αρχαιολόγος, συμμετείχε σε πολλές ανασκαφές. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνος και για τις ανασκαφές στην αρχαία Μεσσήνη το 1895. Όμως, η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία του είχε άδοξο τέλος, επειδή το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν τον εξέλεξε τελικά τακτικό καθηγητή της Αρχαιολογίας. Έτσι, το 1899, ο Σοφούλης επέστρεψε στην γενέτειρά του, την Σάμο.

Ο Σοφούλης αναμείχθηκε με την πολιτική για πρώτη φορά το 1900, όταν ως αρχηγός του Κόμματος των Προοδευτικών, μιας παράταξης με νέες εθνικές και προοδευτικές ιδέες, εκλέχθηκε «πληρεξούσιος» (δηλ. βουλευτής) της πρωτεύουσας της Σάμου στην Εθνοσυνέλευση των Σαμίων. Η Σάμος, εκείνη την εποχή ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά τελούσε υπό ημιαυτόνομο καθεστώς με ηγεμόνα ορθόδοξο, τον οποίο διόριζε η Υψηλή Πύλη. Το άλλο σαμιώτικο κόμμα, οι «Χατζηγιαννικοί» (ονομάζονταν έτσι, επειδή είχαν για ηγέτη τους τον Ιωάννη Χατζηγιάννη, πολιτευτή από το Καρλόβασι), ήταν αντίθετο στην ένωση της Σάμου με την Ελλάδα. Έτσι, όταν ο Σοφούλης εκλέχθηκε πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης (δηλ. πρωθυπουργός) των Σαμίων το 1902, οι Χατζηγιαννικοί κατηγόρησαν τους Προοδευτικούς του Σοφούλη ότι «από του έτους 1902 εκπροσωπούσιν εν Σάμω την ενωτικήν ιδέαν και προς τελεσφόρησιν του σκοπού τούτου εργάζονται πάντες εν κοινή μετά της Κυβερνήσεως της Ελλάδος συνεννοήσει».

Η σύγκρουση Χατζηγιαννικών–Προοδευτικών πήρε μεγάλες διαστάσεις τον Μάιο του 1908, όταν ο ηγεμόνας Ανδρέας Κοπάσης έφερε οθωμανικό στρατό στην Σάμο, παραβιάζοντας τα προνόμια του νησιού. Ακολούθησαν συμπλοκές με νεκρούς στην περιοχή της πρωτεύουσας, για τις οποίες ο Σοφούλης και οι στενοί συνεργάτες κρίθηκαν ένοχοι του καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο από το Κακουργοδικείο της Σάμου. Για να αποφύγει την σύλληψη, ο Σοφούλης κατέφυγε στην Αθήνα, όπου άρχισε να οργανώνει επαναστατικό σώμα για την εκδίωξη των Τούρκων από το νησί του.

Ο Κοπάσης δολοφονήθηκε τον Μάρτιο του 1912 από τον Σταύρο Μπαρέτη, και στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, ο Σοφούλης, με οπλαρχηγούς και οπαδούς του, αποβιβάσθηκε στην Σάμο για να κηρύξει την επανάσταση κατά του ηγεμονικού καθεστώτος. Ο τουρκικός στρατός που βρισκόταν στο νησί συνθηκολόγησε και αποχώρησε, ενώ η τοπική εξουσία πέρασε στην Εθνοσυνέλευση των Σαμίων. Στις 11 Νοεμβρίου 1912, η Σάμος κήρυξε επισήμως την ένωσή της με την Ελλάδα και την διακυβέρνηση του νησιού ανέλαβε προσωρινή κυβέρνηση υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη.


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE% ... E%B7%CF%82

Η δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη
Του Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη


Η δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη από ένα μπράβο χαρτοπαικτικής λέσχης, στα σκαλοπάτια της Βουλής, υπήρξε ένα από δραματικότερα γεγονότα της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Συνέβη 64 χρόνια μετά την τραγική δολοφονία του Ιωάννη Καποδιστρία στο Ναύπλιο.

Ήταν 5 το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905. Ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης επιβαίνοντας στην άμαξά του, με μαύρη ρεντιγκότα και γκρίζο ημίψηλο καπέλο, προσέρχεται στο Μέγαρο της Βουλής, που τότε ήταν στον οδό Σταδίου, για να πάρει μέρος στη συνεδρίαση. Τον συνόδευε μόνο ο πιστός ακόλουθός του Γιάννης Πάνου.
Η άμαξα στάθμευσε λίγο πιο πίσω από εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, μέσα στον περιφραγμένο χώρο. Στο προαύλιο της Βουλής κάτω από τα δύο δέντρα ήταν μαζεμένα στη σκιά λίγα άτομα, μαζί με τους στρατιώτες της φρουράς. Μόλις επιχείρησε ο πρωθυπουργός να ανεβεί τα σκαλιά, συνέβη το μοιραίο.
Ένα άγνωστο ψηλό άτομο, μαυριδερό και κακοντυμένο, πλησίασε τον Δηλιγιάννη, ο οποίος είχε μια καταπληκτική επαφή με το λαό και έδειξε πως θέλει να του παραδώσει κάτι. Έτσι ο πρωθυπουργός αμέριμνος, στράφηκε προς το μέρος του αγνώστου. Εκείνος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε το δίκοπο μαχαίρι του και το κάρφωσε στον πρωθυπουργό.
Ένας πολίτης ο Γεώργιος Ρεγγούσης, μαζί με στρατιώτες της φρουράς συνέλαβαν αμέσως το δράστη, ενώ ο σοβαρά τραυματισμένος και αιμορραγών πρωθυπουργός μεταφέρθηκε στο Ιατρείο της Βουλής για τις πρώτες βοήθειες. Ήταν όμως αργά. Εξέπνευσε μέσα εκεί. Ο πρόεδρος Αλέξανδρος Ρώμας ανήγγειλε το θάνατο και έλυσε τη συνεδρίαση. Η σορός του Δηλιγιάννη μέχρι την ταφή του είχε εκτεθεί σε αίθουσα της Βουλής.
Αιτία της φοβερής δολοφονίας ήταν τα αυστηρά μέτρα που είχε πάρει ο ίδιος ο Δηλιγιάννης κατά των χαρτοπαικτικών λεσχών, με αποτέλεσμα να κλείσουν σχεδόν όλες την άνοιξη του 1905. Δράστης ο Αντώνης Κωσταγερακάρης, μπράβος και θυρωρός στη Λέσχη του Μητσέα, που είχε χάσει τη δουλειά του όταν έκλεισε η χαρτοπαικτική λέσχη με τα μέτρα της κυβέρνησης.
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης παλαιός πολιτικός αν και είχε επικριθεί για δημοκοπία, είχε κερδίσει τις εκλογές του 1885, του 1895, του 1902 και του 1905. Στις τελευταίες αυτές εκλογές που διεξήχθησαν στις 20 Φεβρουαρίου, ο Δηλιγιάννης είχε εξασφαλίσει 142 έδρες, ο Γεώργιος Θεοτόκης 60, ο Αλέξανδρος Ζαΐμης 13. Εκλέχτηκαν επίσης 20 ανεξάρτητοι.
Ο Γεώργιος Σουρής πένθησε το Δεληγιάννη με πρωτοσέλιδο ποίημα στο «Ρωμηό», όπου έγραφε:
Λαός που τον καμάρωνε γονατιστός μπροστά του
Κι αθάνατα τα νόμιζε τ’ άσπρα γεράματά του
Σαν όνειρο του φαίνεται το γέρο του πως χάνει
Πως μνήμα ανοίγει σήμερα του γέρου Ντεληγιάννη
Κι ακούς να λεν χίλιες φορές, ανάθεμα στο χέρι
Που πήγε για το γέρο του κι ακόνισε μαχαίρι.
Αντίθετα ο «Νουμάς» στο κύριο άρθρο του της 5 Ιουνίου 1905 κράτησε διαφορετική στάση γράφοντας:
«Θάτανε χάρισμα θεϊκό για τον πολυτυραγνισμένο τούτο τόπο αν με το θάνατο του Ντεληγιάννη πέθαινε μια και καλή και η καταραμένη Πολιτική Δημοκοπία, που τόσα κακά μας φόρτωσε στη ράχη μας».
Ήταν μια άδικη δολοφονία για ένα μέτρο κοινωνικά ορθό.
Το θέμα πρωτοπαρουσιάστηκε στον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής των Ελλήνων.



http://edrana.blogspot.gr/2006/10/blog-post_12.html

18 Νοεμβρίου 1916: Εισβολή των αγγλογάλλων "συμμάχων" στην Αθήνα...

Πριν από 94 χρόνια, το Νοέμβριο του 1916 η Ελλάδα βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στο κράτος των Αθηνών με επικεφαλής το βασιλιά Κωνσταντίνο και το κράτος της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη με επικεφαλής τον Ελ. Βενιζέλο. Αφορμή αποτέλεσε η στάση ουδετερότητας της χώρας κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία οδήγησε σε στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και Αγγλογαλλικών δυνάμεων.

Στις 18 Νοεμβρίου, λαμβάνει χώρα η απόβαση των συμμαχικών αγημάτων στο Φάληρο και ακολουθούν συγκρούσεις με τον ελληνικό στρατό. Ο Βενιζέλος ακολουθούσε πολιτική συμπαράταξης με τους συμμάχους εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος πολιτική ουδετερότητας που ευνοούσε τη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία.

Οι δυνάμεις της Αντάντ, που ήταν στο πλευρό του Βενιζέλο, στις 3 Νοεμβρίου αξιώνουν την παράδοση τεράστιων ποσοτήτων πολεμικού υλικού από την κυβέρνηση των Αθηνών. Παρά την αρχική συμφωνία, μετά από τέσσερις μέρες το αίτημά τους απορρίπτεται, όταν στρατιωτικοί παράγοντες με την υποστήριξη 20.000 επίστρατων πείθουν τον Κωνσταντίνο να την παραβιάσει με το επιχείρημα, ότι η κοινή γνώμη έβλεπε αυτή την απαίτηση ως επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει.

Ο συμμαχικός στόλος με επικεφαλής τον ναύαρχο Φουρνιέ αποβιβάζεται στις 18 Νοεμβρίου στο Φάληρο. Περίπου 3.000 Γάλλοι και Βρετανοί κατευθύνονται στην Αθήνα όπου βρίσκεται μεγάλος αριθμός επίστρατων ενόπλων. Ακολουθούν συγκρούσεις σύμμαχων με τον ελληνικό στρατό ενώ η πόλη δέχεται τα μαζικά πυρά του συμμαχικού στόλου. Το ίδιο βράδυ, ο Κωνσταντίνος έρχεται σε συμφωνία με τους πρεσβευτές της Αντάντ και ο βομβαρδισμός σταματά.

Ο απολογισμός εκείνης της βραδιάς ήταν δεκάδες νεκροί και τραυματίες που προέρχονταν και από τις δύο πλευρές. Τις επόμενες μέρες οι συμμαχικές δυνάμεις αποσύρονται ενώ οι «βενιζελικοί» δέχονται επιθέσεις από τους υποστηρικτές του βασιλιά. Ακολουθούν λεηλασίες σε καταστήματα, σπίτια και καταστροφές σε εγκαταστάσεις εφημερίδων. Χαρακτηριστική η δήλωση του πρωθυπουργού Σπυρίδωνα Λάμπρου «τακτοποιούμε τα του οίκου μας».

Στις 25 Νοεμβρίου, η προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης («Τριανδρία») κηρύσσει με ειδικό διάγγελμα έκπτωτο το βασιλιά Κωνσταντίνο. Παράλληλα, ως απάντηση στα γεγονότα τις 18ης Νοεμβρίου οι δυνάμεις της Αντάντ επιβάλλουν γενικό αποκλεισμό που παραλύει την αγορά.




http://thesecretrealtruth.blogspot.com/ ... -1916.html

ΤΑ «ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΑ» ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Στις 18 Νοεμβρίου 1916, πριν 96 χρόνια, ξεσπούσαν στην Αθήνα αιματηρά γεγονότα που στην ιστορία θα καταγραφούν ως «Νοεμβριανά».
Τα αιματηρά γεγονότα που θα συνταράξουν την Αθήνα και ολόκληρο το έθνος για δύο συνεχόμενες ημέρες, 18 -19 Νοεμβρίου 1916, ήταν η συνέπεια της σύγκρουσης μεταξύ του Ελληνικού στρατού και επιστράτων από τη μια μεριά και αγημάτων του ευρισκόμενου στον Πειραιά στόλου της Αντάντ από την άλλη.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Γάλλος ναύαρχος Φουρνιέ στην προσπάθειά του να ασκήσει πίεση προς την ελληνική κυβέρνηση και τον Κωνσταντίνο να εφαρμόσουν τη συμφωνία Κωνσταντίνου –Μπεναζέ, η οποία προέβλεπε την παράδοση μεγάλης ποσότητας στρατιωτικού υλικού στις δυνάμεις της Αντάντ, αποφάσισε να αποβιβάσει στο Φάληρο άγημα 3.000 ναυτών με την βεβαιότητα ότι οι Έλληνες δεν θα αντιστέκονταν και θα υπέκυπταν σε μια επίδειξη δύναμης.
Τα συμμαχικά αγήματα προχώρησαν προς ορισμένες στρατηγικές θέσεις που είχαν διαταγή να καταλάβουν και για ένα διάστημα και οι δυο πλευρές απέφυγαν τη σύγκρουση, αλλά προς το μεσημέρι κοντά στο Θησείο ξέσπασε η μάχη.
Ταυτόχρονα η συμμαχική ναυτική μοίρα άρχισε να βομβαρδίζει από το Φάληρο τμήματα της Αθήνας, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο και κοντά στο Παλάτι. Τελικά, αργά το απόγευμα, επήλθε συμβιβασμός, και ο Κωνσταντίνος συμφώνησε να παραδώσει μέρος του πολεμικού υλικού που του είχε ζητηθεί.
Ο απολογισμός της μάχης ήταν 194 νεκροί και τραυματίες σύμμαχοι και 82 Έλληνες χωρίς να υπολογίζονται τα θύματα από τον άμαχο πληθυσμό.
Μετά την απομάκρυνση των συμμαχικών δυνάμεων, αργά το βράδυ της 18ης Νοεμβρίου, ξέσπασε κύμα τρομοκρατίας στην πόλη με στόχο τους Βενιζελικούς, με ιδιαίτερη έξαρση της βίας τις πρώτες δύο μέρες των τραγικών γεγονότων.
Για δύο ολόκληρες ημέρες το «Θούριο» των Κωνσταντινικών και των επιστράτων δονούσε την ατμόσφαιρα της Αθήνας:
«Ο βασιλιάς θα μας ζώσει
το σπαθί,
θα σφάξει τους Αγγλογάλλους
και τους Βενιζελικούς μαζί».


Ένα καθεστώς τρόμου, ένα καθεστώς «ζούγκλας» είχε επιβληθεί στην Αθήνα.
Επώνυμοι υποστηρικτές και προσωπικοί φίλοι του Ελευθερίου Βενιζέλου σύρθηκαν στους δρόμους από τα «στίφη» των αντιπάλων τους, κακοποιήθηκαν, τρομοκρατήθηκαν και βασανίστηκαν.
Μόλις την τελευταία στιγμή ο Δήμαρχος Αθηναίων Εμμανουήλ Μπενάκης απέφυγε την εκτέλεση.
Ο τότε Πρωθυπουργός Σπυρίδων Λάμπρου δήλωνε κατά τρόπο κυνικό: «Τακτοποιούμε τα του οίκου μας», ενώ άλλοι Κωνσταντινικοί παράγοντες διατείνονταν: «ο φονεύων βενιζελικόν δεν φονεύει άνθρωπον».
Ο δε Υπουργός Στρατιωτικών Χατζόπουλος απευθυνόμενος προς τους στρατιώτες έλεγε: «… συγχαρητήρια δια την παραδειγματικήν υμών συμπεριφοράν, κατά τας αλησμονήτους ημέρας της 18ης και 19ης Νοεμβρίου».
Μια επιτροπή που ανέλαβε αργότερα να ερευνήσει τις μηνύσεις και τις καταγγελίες των θυμάτων της βίας επιβεβαίωσε 35 φόνους, 922 φυλακίσεις, 503 περιπτώσεις λεηλασίας, 359 περιπτώσεις μποϋκοτάζ, 66 περιπτώσεις καταστροφής περιουσίας, 31 αναστολές κυκλοφορίας εφημερίδων που συχνά συνοδεύονταν από την καταστροφή και των τυπογραφείων τους και 980 απελάσεις ή βίαιες αναχωρήσεις που προκλήθηκαν από την απειλή των επιστράτων.
Τα «Νοεμβριανά» του 1916 καταγράφηκαν στην ιστορία ως η κορύφωση του εξοντωτικού πολέμου ανάμεσα στους «ανταντόφιλους» και τους «γερμανόφιλους» κύκλους στη χώρα μας, ο οποίος βρισκόταν σε εξέλιξη από τη στιγμή της έκρηξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1914 και εξαιτίας της στάσης που όφειλε να τηρήσει η χώρα μας.
Ο Κωνσταντίνος, μετά από πιέσεις του Κάιζερ και των συμβούλων του, καθώς και της Βασίλισσας Σοφίας, αρνιόταν να υιοθετήσει παρά τις επίμονες προσπάθειες του Ελευθερίου Βενιζέλου, τις προτάσεις για έξοδο στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και μαζί με το Επιτελείο και πολιτικό-διπλωματικούς κύκλους επέμεινε στη διατήρηση της πολιτικής της ουδετερότητας, η οποία ουσιαστικά είχε εξελιχθεί σε ευμενή ουδετερότητα υπέρ των Γερμανών.
Η κρίση που συντάραξε το έθνος ολόκληρο επί δύο συνεχόμενα έτη, δύο χρόνια αλλεπάλληλων κυβερνητικών αλλαγών και εκλογικών αναμετρήσεων και πολιτικής αστάθειας είχε αρχίσει ουσιαστικά με την παραίτηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στις 21 Φεβρουαρίου 1915 όταν από του βήματος της Βουλής ανακοίνωνε ότι το Στέμμα δεν ενέκρινε την «περαιτέρω άσκησιν της εξωτερικής πολιτικής της κυβερνήσεώς του», την οποία οι ιστορικοί τη χαρακτήρισαν ως τη «ληξιαρχική πράξη της γέννησης του εθνικού διχασμού».
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα πήρε τη μορφή ανοιχτής σύγκρουσης και ρήξης όταν τον Αύγουστο του 1916 εκδηλώθηκε το κίνημα των αξιωματικών στη Θεσσαλονίκη.
Οι κινηματίες της Θεσσαλονίκης συγκρότησαν την Επιτροπή Εθνικής Αμύνης, η οποία καλούσε το στρατό και το λαό να ενωθούν μαζί τους για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη καταστροφή.
Επικεφαλής της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης και της κυβέρνησης που θα δημιουργηθεί θα τεθεί η τριανδρία, την οποία αποτελούσαν οι Κουντουριώτης, Δαγκλής και Βενιζέλος.
Για ένα μακρύ διάστημα το έθνος θα βρεθεί διχασμένο, χωρισμένο σε δύο κράτη (στις περιοχές που ελέγχονταν από τις δυνάμεις της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης και το «Κράτος των Αθηνών και ’δω να υπογραμμίσουμε ότι ο όρος «Κράτος Αθηνών» αναφέρεται για πρώτη φορά σ’ αυτήν ακριβώς την περίοδο και υποδηλώνει τις περιοχές που ελέγχονταν από το βασιλιά Κωνσταντίνο και τις πιστές σ’ αυτόν δυνάμεις) και εκφραζόμενο από δύο ξεχωριστές κυβερνήσεις, οι οποίες πρέσβευαν διαφορετικές επιλογές ως προς την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής.
Τυπικά η κρίση θα τερματιστεί τον Μάιο του 1917 με την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου και την άνοδο στο θρόνο του διαδόχου Αλεξάνδρου και τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Βενιζέλο τον Ιούνιο του 1917.
Ο ουσιαστικό όμως τερματισμός αυτής της κρίσης, η κορύφωση του εθνικού διχασμού, θα γραφεί πάνω στα ερείπια και τις σχέσεις της Σμύρνης το 1922, με τις κατακόμβες εκατοντάδων χιλιάδων Μικρασιατών, Ανατολικο-Θρακιωτών και Ποντίων, με την προσφυγιά και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων Ελλήνων της Ανατολής από τις πατρογονικές εστίες των μετά από μια τρισχιλιετή παρουσία στη γη της Ιωνίας, της Θράκης και του Πόντου.


Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ

Στις 5 Νοεμβρίου 1916, μετά την καταβύθιση των πλοίων «Αγγελική» και «Κ. Ησαΐα» που μετέφεραν εθελοντές, πυρομαχικά και εφόδια στο στρατό της προσωρινής κυβέρνησης της Θεσσαλονίκης, η χώρα … «ολοκλήρωνε» μετά από συμφορές την πορεία της προς τον Εθνικό διχασμό.
Στην Αθήνα «βενιζελικοί» διαδηλωτές συγκρούονταν με «Κωνσταντινικούς», ενώ στον Πειραιά, κατά την κηδεία των θυμάτων των ναυαγίων, το πλήθος κραύγαζε με απελπισία κατά των Γερμανών, των Γερμανόφιλων και των «κωνσταντινικών».
Ο ναύαρχος Φουρνιέ ως κατακτητής ύψωνε τη γαλλική σημαία στα ελληνικά πλοία και εγκαταστάσεις. Ταυτόχρονα, στο ναύσταθμο η γαλλική σημαία κυμάτιζε και τα γαλλικά αγήματα «αλώνιζαν».
Ήδη από τις 3 Νοεμβρίου ο Φουρνιέ ζητούσε από τον πρωθυπουργό Σπυρίδωνα Λάμπρου να του παραδοθούν τεράστιες ποσότητες ελληνικού πολεμικού υλικού.



http://voreasmagazin.blogspot.gr/2012/0 ... st_13.html

Η συνδιάσκεψη Κορυφής του Σαν Ρέμο και οι Συμμαχικές διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην συνθήκη των Σεβρών (18 Απριλίου 1920)
Στις 18 Απριλίου 1920 στο Σαν Ρέμο της Ιταλικής Ριβιέρας συναντήθηκαν οι αρχηγοί των τριών χωρών της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) για να διαπραγματευθούν σε κορυφαίο επίπεδο για τα θέματα της Μέσης Ανατολής και της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θέματα που τότε πλέον αφορούσαν άμεσα την Ελλάδα που ήδη είχε αποβιβάσει στρατεύματα στην Σμύρνη και είχε διευρύνει την ζώνη κατοχής της στα όρια που της είχαν επιτραπεί από τους Συμμάχους. Εκτός των τριών χωρών συμμετείχαν στην συνδιάσκεψη η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες (σε ρόλο μάλλον συμβουλευτικό πάντως σίγουρα όχι αποφασιστικό) ενώ χαρακτηριστικό είναι πως η Ελλάδα δεν συμμετείχε στην Συνδιάσκεψη που θα αποφάσιζε το μέλλον της, ούτε καν ως επίσημος παρατηρητής. Από την πρώτη στιγμή που συγκλήθηκε η διάσκεψη, φάνηκε πως οι τρεις πρωθυπουργοί είχαν προσέλθει στην διάσκεψη με διαφορετικούς στόχους και προτεραιότητες.
Millerand

Η Γαλλική αντιπροσωπεία και ο Γάλλος πρωθυπουργός Millerand προσπαθούσε να ματαιώσει πάσι θυσία τις Αγγλικές προθέσεις για ηπιότερη μεταχείριση της Γερμανίας ως προς τις δυσβάστακτες πολεμικές αποζημιώσεις που της είχαν επιδικαστεί να πληρώσει. Όσον αφορά την Μέση Ανατολή η Γαλλία επιθυμούσε την εφαρμογή της συμφωνίας Saiks-Picaut εξασφάλιση της περιοχής Συρίας, αλλά έβλεπε με αυξανόμενη καχυποψία την Ελληνική παρουσία στην Σμύρνη ως εξυπηρέτηση των αγγλικών συμφερόντων στην περιοχή.

Η Ιταλία με τον Nitti είχε εγκαταλείψει πλήρως την ιμπεριαλιστική της εξωτερική πολιτική, που είχε ως αιχμές την αποβίβαση στρατευμάτων στην Αττάλεια και την πρόθεση κατάληψης της μισής Αλβανίας. Αυτό της είχε επιβληθεί από την απροθυμία των Ιταλικής κοινής γνώμης για υπερπόντιους πολέμους που εκφράστηκε με την μαζική άρνηση Ιταλών στρατιωτών να επιβιβαστούν σε πλοία που θα τους μετέφεραν στην Αλβανία για να πολεμήσουν, ενώ ταυτόχρονα οι Ιταλοί ιθύνοντες παρατηρούσαν την έξαρση του Τουρκικού εθνικισμού και τις μεγάλες Ελληνικές θυσίες για την διατήρηση της ζώνης της Σμύρνης.Έτσι λοιπόν η νέα Ιταλική πολιτική είχε ως βασική επιδίωξη την στρατιωτική απαγκίστρωση από την Μικρά Ασία με οικονομικά ανταλλάγματα και την έναρξη εμπορικών σχέσεων με την κομμουνιστική ρωσία του Λένιν.

Τέλος ο Άγγλος Lloyd George ήθελε να επιβάλλει την προσωπική του πολιτική στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, που προέβλεπε την Αγγλική παρουσία στην Παλαιστίνη και στις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης, όπως και την ισχυρή Ελληνική παρουσία στα παράλια της Μικράς Ασίας. Εκτός από τον φιλελληνισμό του και τις δεσμεύσεις του στον Βενιζέλο, ο Lloyd George χρειαζόταν μεσοπρόθεσμα
Τα όρια επιρροήςπου προβλέπονταν από την συμφωνία Sykes-Picot

την στρατιωτική παρουσία των Ελλήνων στην Σμύρνη ως προστασία της Αγγλικής στρατιωτικής παρουσίας αλλά και των βρετανικών οικονομικών συμφερόντων στα Στενά και στην Κωνσταντινούπολη, καθώς η Βρετανία έβγαινε τραυματισμένη από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και δεν είχε οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους διαθέσιμους για την Ανατολή.

Η συνδιάσκεψη διήρκεσε μόλις μια εβδομάδα και έλαβε σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα αποφάσεις κοσμογονικής σημασίας για την Εγγύς και Μέση Ανατολή. Στην συνδιάσκεψη έλαβε χώρα ένα από αυτά τα θλιβερά αλισβερίσια που έχουμε κατά καιρούς παρακολουθήσει, όπου σε ένα διπλωματικό παιχνίδι ανταλλάσσονται με κυνισμό, σχεδόν σαν σε χαρτοπαίγνιο, ολόκληρες πόλεις και περιοχές και καθορίζονται οι ζωές και το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.Και οι τρεις συμμετέχοντες έλαβαν αυτό που ήθελαν και είχαν ως αρχικό στόχο. Η συνδιάσκεψη ικανοποίησε την Γαλλία καθώς όχι μόνο δεν μετρίασε τους αυστηρούς όρους εις βάρος της ηττημένης Γερμανίας, αλλά επισήμως οι τρεις δυνάμεις κάλεσαν με απειλητικό μήνυμα την ηγεσία της να συμμορφωθεί με όσα είχαν ήδη αποφασιστεί. Ταυτόχρονα επικυρώθηκε ανοιχτά πλέον το μυστικό Αγγλογαλλικό σύμφωνο Sykes-Picot που προέβλεπε το αποικιοκρατικό μοίρασμα της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με το οποίο οι Βρετανοί λάμβαναν την Παλαιστίνη και οι Γάλλοι την Συρία. Η απόφαση αυτή θεωρήθηκε πολιτικός θρίαμβος του Millerand και του Fauch στους οποίους επιφυλάχθηκε υποδοχή ηρώων κατά την επιστροφή τους στο Παρίσι.

Το ίδιο συνέβη στην Ιταλία όπου ο Nitti παρουσίασε ως προσωπικό θρίαμβο την άδεια που του παρασχέθηκε να αποκαταστήσει εμπορικές σχέσεις με την κομμουνιστική Ρωσία. Οι ηγεσίες των 2 χωρών απόλυτα ικανοποιημένες ως προς τα θέματα που ήταν επείγοντα για αυτές υπέγραψαν μια συμφωνία που περιείχε τους όρους της συνθήκης που θα υπογραφόταν αργότερα στις Σέβρες και που ήταν αυξημένου Ελληνικού ενδιαφέροντος. Το υπέγραψαν όμως διατυπώνοντας πολλές επιφυλάξεις για το κατά πόσο η μελλοντική συνθήκη θα σταθεροποιούσε την κατάσταση στην Μικρά Ασία. Οι αντιπροσωπείες των δύο χωρών προεξοφλούσαν την αποτυχία της πολιτικής αυτής, αλλά και
Nitti

την μελλοντική αδυναμία της Ελλάδας να κρατηθεί στην Μικρά Ασία χωρίς συμμαχική βοήθεια. Από την στιγμή που η Ιταλία είχε αποφασίσει να απαγκιστρωθεί από την νοτιοδυτική Μικρά Ασία, οι Έλληνες θα έμεναν ολομόναχοι απέναντι στις Τουρκικές αντιδράσεις που γίνονταν συνεχώς εντονότερες ενώ είχε ήδη αναφανεί ο Κεμάλ ως αναδυόμενος ηγέτης και εκφραστής του Τουρκικού εθνικισμού.

Είναι χαρακτηριστικό του κλίματος στην διάσκεψη ότι ο προεδρεύων Ιταλός Nitti μετά την λήξη των εργασιών της δήλωσε τις επιφυλάξεις του για την εφαρμογή των διατάξεων που αφορούσαν την Ελληνική παρουσία στην Σμύρνη και ζητούσε την άμεση αναθεώρηση τους. Ένα άλλο πολύ περίεργο γεγονός είναι ότι οι όροι της συνθήκης διέρρευσαν στην Τουρκική πλευρά πριν της κοινοποιηθούν επισήμως ξεσηκώνοντας σάλο και κατακραυγή στον Τουρκικό τύπο και στην Τουρκική κοινή γνώμη, ενώ στάλθηκαν ψηφίσματα διαμαρτυρίας στις πρεσβείες των Συμμάχων στην Κωνσταντινούπολη. Όλοι οι Αρμοστές των τριών Μεγάλων Δυνάμεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τηλεγράφησαν από κοινού στις κυβερνήσεις τους ότι για να επιβληθούν οι σκληροί όροι της συνθήκης θα χρειαζόταν να στείλουν νέα στρατεύματα για έναν νέο πόλεμο με την Τουρκία.

Ο θόρυβος που προκλήθηκε έδωσε την ευκαιρία στον Γάλλο πρωθυπουργό Millerand να ζητήσει την αλλαγή των όρων της συνθήκης που είχαν συμφωνηθεί επ΄ ωφελεία των Τούρκων. Το Συμμαχικό μέτωπο στην Ανατολή είχε διαρραγεί πλέον για τα καλά…





http://filologos10.wordpress.com/2011/0 ... %B1%CE%B9/

Η αντιμετώπιση των προσφύγων στην Ελλάδα
Μικρασιάτες πρόσφυγες στην Κέρκυρα

Οι πρόσφυγες που θα φτάσουν στην Ελλάδα θα συναντήσουν ένα εχθρικό περιβάλλον. Το ...
περιβάλλον αυτό το είχαν βιώσει από την πρώτη προσφυγιά (1914-1918), όταν είχαν καταφύγει στην Ελλάδα για να σωθούν από τη Γενοκτονία των Νεότουρκων. Σε ψήφισμα (άρθρο 7) της 21 Αυγούστου 1914 του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, που απευθύνεται σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, ζητιέται «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζωνται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…». Στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών ανήκαν τότε περισσότερα από είκοσι εργατικά σωματεία. Ειδικά όμως στις φιλομοναρχικές ομάδες του πληθυσμού, από την εποχή του Διχασμού είχαν διαμορφωθεί ισχυρά αντιπροσφυγικά στερεότυπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πογκρόμ κατά των προσφύγων -ως βενιζελικών- που εξαπολύθηκε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1916 από τις πρωτοφασιστικές παρακρατικές ομάδες των «Επιστράτων», που είχαν ιδρύσει οι Δημήτριος Γούναρης και Ιωάννης Μεταξάς. Τον Νοέμβριο του ’16, στη φιλογερμανική Αθήνα θα γίνουν σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των Γάλλων, που αποβιβάστηκαν με βάση συμφωνία που υπογράφτηκε, και των παρακρατικών αντιβενιζελικών ομάδων των «Επιστράτων». Στο στόχαστρο των ένοπλων παρακρατικών θα βρεθούν επίσης οι Κρητικοί της Αθήνας και οι πρόσφυγες από την οθωμανική Ανατολή. Κατά τα «Νοεμβριανά» υπήρξε αληθινό πογκρόμ με προγραφή σπιτιών και καταταστημάτων που είχαν σημαδευτεί με κόκκινη μπογιά. Οι «τίμιοι» βασιλικοί ανέλαβαν να «μολύνουν» με το αίμα των «προδοτών» βενιζελικών τα όπλα τους. Το σύνθημα των παρακρατικών ήταν: «Ο βασιλιάς μας θα ζώσει το σπαθί, θα σφάξει Αγγλογάλλους και βενιζελικούς μαζί». Ο Γεώργιος Βεντήρης γράφει: «Από της 19 μέχρι 23 Νοεμβρίου, ωδηγούντο πλησίον του φθισιατρείου “Σωτηρία” Μικρασιάται κυρίως πρόσφυγες και εθανατώνοντο ως κατάσκοποι των Αγγλογάλλων». Ο Φοίβος Γρηγοριάδης υπολογίζει ότι ο αριθμός των δολοφονημένων ήταν περί τους 20. Γράφει: «απλοί άνθρωποι του λαού θα δολοφονηθούν στους δρόμους και στα μικρά Φρουραρχεία (σ.σ. συνοικιακά κέντρα των επιστράτων)». Ο Π. Πετρίδης αναφέρει «…οι πρόσφυγες σκοτώθηκαν επειδή ήταν πρόσφυγες: Οι δολοφονίες αποτελούσαν εν ψυχρώ και απρόσωπα εγκλήματα μίσους, το οποίο είχε καλλιεργηθεί συστηματικά από τα μέσα ενημέρωσης. (…) είχε απαλλάξει [η κυβέρνηση] την πρωτεύουσα από αρκετές χιλιάδες άλλους πρόσφυγες, στέλνοντάς τους να αποδεκατιστούν από την πείνα και τις επιδημίες σ’ ένα αυτοσχέδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σούδα…» Οι έντρομοι πρόσφυγες από τις οθωμανικές περιοχές θα καταφύγουν στο λιμάνι του Πειραιά όπου: «…η παρουσία του συμμαχικού στόλου και η άμυνα οπλισμένων ομάδων Κρητικών απέτρεψαν τις επελάσεις που σχεδίαζαν οι Επίστρατοι. Ωστόσο πλήθη βενιζελικών και προσφύγων -προοιωνιζόμενοι τις σκηνές που θα ζούσε λίγα χρόνια αργότερα η Σμύρνη- συγκεντρώθηκαν στις αποβάθρες του λιμανιού, φορτωμένοι με ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν και ελπίζοντας να βρουν πλοία φυγής….». Ακριβώς αυτό το μίσος κατά των Ελλήνων της Ανατολής θα διατρέχει όλο το μηχανισμό του Λαϊκού Κόμματος και της φιλομοναρχικής παράταξης για δεκαετίες μετά τη μεγάλη Καταστροφή. Παράδειγμα της αντιπροσφυγικής υστερίας που διακατείχε τους φιλομοναρχικούς πολίτες ήταν τα συνθήματα που ακούστηκαν στις 9 Νοεμβρίου 1923 στο συλλαλητήριο των μοναρχικών στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, όπου το χαρακτηριστικότερο ήταν: «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες». Η στάση αυτή δεν περιορίζεται μόνο στον αμαθή «αυτόχθονα» λαό, που φανατίζεται από τους επιτήδειους μοναρχικούς πολιτικούς, αλλά χαρακτηρίζει και τη διανόηση του ελλαδικού βασιλείου. Χαρακτηριστικές είναι οι εξάρσεις του Γεωργίου Βλάχου στην εφημερίδα «Καθημερινή», ο οποίος ακόμη και το 1928 αποκαλεί τους πρόσφυγες ως «προσφυγική αγέλη». Ο Νίκος Κρανιωτάκης, φιλομοναρχικός εκδότης του «Πρωινού Τύπου», στην εφημερίδα του θα απαιτήσει το 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι Ελληνες. Ενώ ο βουλευτής Σπετσών Περικλής Μπουρμπούλης θα πει το 1934 στους πρόσφυγες βουλευτές ότι οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης «είναι πιο Ρωμιοί από σας». Οι γηγενείς της υπαίθρου θα ανταγωνιστούν τους πρόσφυγες προσπαθώντας να καταπατήσουν τα ανταλλάξιμα κτήματα. Συνήθως οι πρόσφυγες δέχονται οργανωμένες επιθέσεις από ομάδες γηγενών, που προσπαθούσαν να τους εκδιώξουν από τα μέρη τους. Οι μεγαλύτερης έκτασης συγκρούσεις για τη νομή της ανταλλάξιμης περιουσίας έγιναν στο Κιούπκιοϊ (νυν Πρώτη) Σερρών. Τα γεγονότα συνέβησαν το φθινόπωρο του 1924, όταν οπλισμένες ομάδες γηγενών επιτέθηκαν στον οικισμό των προσφύγων. Ο Τύπος της εποχής αναφέρει ότι: «ετραυμάτισαν 17 πρόσφυγας, το πλείστον γυναίκας, πυρπολήσαντες τας σκηνάς, τους σταύλους, τους αχυρώνας, λεηλατήσαντες τας αποσκευάς…». Αιτία ήταν η προσπάθεια των γηγενών να εκδιώξουν τους πρόσφυγες από ανταλλάξιμα κτήματα, ώστε να τα καρπωθούν οι ίδιοι. Κομβικό σημείο για τη σχέση των προσφύγων με το ελλαδικό πολιτικό σύστημα θα είναι η υπογραφή της «Ελληνοτουρκικής συνθήκης φιλίας, ουδετερότητος και διαιτησίας» από τους Βενιζέλο και Κεμάλ. Ο μεσολαβητής γι’ αυτή την εξέλιξη ήταν ο Ιταλός δικτάτορας Μουσολίνι. Ο Ελ. Βενιζέλος θα υπογράψει το 1930 τη «Συνθήκη» παρά την έντονη αντίδραση των προσφύγων, τους οποίους απείλησε με διώξεις, με το γνωστό Ιδιώνυμο. Με την ελληνοτουρκική Συνθήκη της Αγκυρας του 1930 αντιμετωπίζονταν όλες οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο χωρών και παραχωρούνταν οριστικά οι περιουσίες των προσφύγων στο νέο τουρκικό κράτος, αφού πρώτα εξισώνονταν με τις μουσουλμανικές περιουσίες που εγκατέλειψαν οι μουσουλμάνοι ανταλλάξιμοι στην Ελλάδα. Ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα των βενιζελικών του 1935, οι επιθέσεις κατά των προσφύγων οξύνονται και περιλαμβάνουν ακόμα και πυρπολήσεις προσφυγικών οικισμών, όπως για παράδειγμα η πυρπόληση στον Βόλο του προσφυγικού οικισμού.



http://ksipnistere.blogspot.gr/2012/09/ ... _8439.html