Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

64
ΟΤΑΝ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ
Εικόνα
ΕΤΣΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ!
"ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΚΕΜΑΛ
ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ"

Επιστολή του Βενιζέλου για τον Μουσταφά Κεμάλ εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων "Νόμπελ" το 1932, διά να του απονείμη το "Νόμπελ ειρήνης"

Έάν ακόμη μερικοί αμφιβάλλετε διά τήν έξαπάτησιν των Ελλήνων υπό του Βενιζέλου, θα σας αντιγράψω την έπιστολήν την οποία έστειλε ό ίδιος εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων "Νόμπελ" τό 1932, διά νά απονείμη ή επιτροπή τό "Νόμπελ Ειρήνης" παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ, ό όποιος κατέσφαξε 2,5 εκατομμύρια Έλληνας και Αρμενίους.

Ό Βενιζέλος, υμνεί τον Κεμάλ:

«Κύριε πρόεδρε,

»Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο. Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.

»Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό "Εθνάρχης" μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ' αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.

»Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.

»Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών.

Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή.

Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.»

σ.σ.: Ικανοποιημένη από τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα. Καταλάβατε εσείς όλοι πού καμαρώνετε ότι ό Βενιζέλος έκανε τήν Μεγάλη Ελλάδα μέ τήν απατηλή συνθήκη τών Σεβρών, ότι έξηπάτησε τους πάντες; Εδώ δηλώνει εγγράφως ότι τώρα τό 1932 ή Τουρκία κατέχει ειλικρινά τά Εθνικά καί πολιτικά της σύνορα.

Τώρα όμως κατέχει καί τήν Σμύρνη. Άρα ή Σμύρνη είναι εθνικό έδαφος τής Τουρκίας, κατά τον Βενιζέλο. Δηλαδή; Μας έξηπάτησε ή Όχι μέ τήν Συνθήκην τών Σεβρών; Αυτά τά δύο είναι αντίθετα. Ποιο έπίστευε "ό Εθνάρχης μας";

Ασφαλώς αυτό που σφραγίζει εγγράφως προς τον πρόεδρο της επιτροπής Νόμπελ μέ τήν δήλωσιν του: "απολύτως ικανοποιημένη άπό τα εθνικά, σύνορα της".

Έδώ είμαι πλέον υποχρεωμένος νά χαρακτηρίσω τήν καθαρήν έγγραφον άπάτην καί προδοσίαν κατά των Ελλήνων και οι επικαλούμενοι εις τό μέλλον τήν Συνθήκην των Σεβρών, μέ τήν εννοιαν ότι δι' αυτής έγινε ή Ελλάδα των πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων, κινδυνεύουν νά χαρακτηρισθούν ώς απατεώνες καί προδότες ή ηλίθιοι, αν δέν τους καταλογισθεί ή άγνοια, ή αφέλεια, ή ή τύφλωσις έκ μισαλλοδοξίας.


Ο Ελεύθέριος Βενιζέλος συνεχίζει:

«Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ' όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.

»Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.

Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.
»Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.

Υπογραφή,
Ελευθέριος Βενιζέλος, Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».

http://www.nobelprize.org

Ιδού και το γράμμα του:
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα





http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/201 ... _3028.html
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

65
Η Δίκη του Καραισκάκη

“Πάντες δε οι λοιποί Έλληνες να απομακρυνθούν της συναναστροφής του, και να τον στοχασθούν ως εχθρόν” (από τον πολιτικό αφορισμό του Καραϊσκάκη)
Εικόνα
Σε νοηματική συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία της “Δίκης του Καραϊσκάκη”, προκειμένου να δείξουμε τι σήμαινε το πολιτικό κράτος που επαγγελόταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, αυτό δηλαδή που βαφτίστηκε “νεωτερικό, προοδευτικό, σύγχρονο, μοντέρνο”, το “μη δεσποτικό”, το “κράτος δικαίου”, αυτό που ήθελε να ορίσει πλήρως το ήθος μέσα από την νομική οδό. Φυσικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πρόχειρη και βιαστική εφαρμογή, αφού την “δίκη” καθόριζε η πρώτη δόση του δανείου, ενός δανείου που αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή, ενός δανείου του οποίου η νόμιμη παραλαβή ήταν ρευστή και ασαφής. Η κυβέρνηση Πετρόμπεη αν και το είχε προσυπογράψει, στη συνέχεια το αποκήρυξε και προσπάθησε και να το σταματήσει. Η κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη είχε προκύψει προ τριμήνου μέσα από ανώμαλες συνθήκες και συνυπήρχε με την νόμιμη κυβέρνηση Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Προφανής στόχος της ανωμαλίας ήταν η νομιμοποίηση της παραλαβής του δανείου. Ένας τρίτος, ενωτικός πόλος που είχε εμφανιστεί προ διμήνου, απείλησε να ανατρέψει τα πάντα, αφού οι δυο κύριοι απεσταλμένοι της Επιτροπής του Λονδίνου, Byron και Stanhope, είχαν προσχωρήσει σ’ αυτόν, βλέποντας ότι το δάνειο ερχόταν να νομιμοποιήσει την εξουσία της πλευράς Μαυροκορδάτου-Κουντουριώτη και να δημιουργήσει εμφύλιο πόλεμο. Τι φόβισε ιδιαίτερα την παράταξη Μαυροκορδάτου; το όνομα “Οδυσσέας Ανδρούτσος” το οποίο αν ενωνόταν με τους δυο Άγγλους απεσταλμένους του δανείου και πλαισιωνόταν από άλλα πρόσωπα που βρίσκονταν τυπικά εκτός του κυβερνητικού διδύμου “Πετρόμπεης-Κολοκοτρώνης”, τότε η παραλαβή του δανείου προς επίτευξη του νεωτερικού έθνους-κράτους ήταν απολύτως καταδικασμένη.
Εικόνα
Την κρίσιμη στιγμή λοιπόν επινοήθηκε από τον Μαυροκορδάτο η “δίκη του Καραϊσκάκη”. Η αφορμή δόθηκε από ένα περιστατικό χειροδικίας στο Αιτωλικό μεταξύ ντόπιων και απεσταλμένων του Καραϊσκάκη, στο οποίο απάντησε ο Καραϊσκάκης με εισβολή στο Βασιλάδι και σύλληψη δυο προκρίτων του Μεσολογγίου. Όμως η δίωξη ήταν προσχεδιασμένη. Με ψευδή στοιχεία έπρεπε να φανεί ένοχος ο Καραϊσκάκης στα μάτια του Βύρωνα, προκειμένου να μην προσχωρήσει ο τελευταίος στο Συνέδριο που οργάνωνε ο Ανδρούτσος στα Σάλωνα. Έτσι, o λόρδος Byron θα παραλάβει γράμμα του Μαυροκορδάτου (το διασώζει ο φίλος του Βύρωνα, Pietro Gamba), για να “πληροφορηθεί” ότι ένας φουστανελάς που βρίσκεται δίπλα του, ο Κωνσταντίνος Βουλπιώτης, είναι ύποπτος εσχάτης προδοσίας. Ο Μαυροκορδάτος καλεί τον Byron να συμμετάσχει στην σύλληψη του Βουλπιώτη, που θα αποτελέσει τον βασικό μάρτυρα κατηγορίας, αφού πάνω του θα “βρεθούν” αποδείξεις της “προδοσίας” του Καραϊσκάκη. Με τον τρόπο αυτό, ο “ολίγον άτακτος” ποιητής αφ’ ενός θα θορυβηθεί και θα κατανοήσει ότι κινδυνεύει, αφ’ ετέρου θα καθυστερήσει την αναχώρησή του για τα Σάλωνα, από τρίτου θα εμπεδώσει ότι η Διοίκηση Κουντουριώτη και μόνον αυτή είναι άξια της παραλαβής του δανείου, ενώ οι πλέον άξιοι φουστανελάδες είναι πάντα ύποπτοι εθνικής προδοσίας.
Εικόνα
Δεν θα σταθούμε εδώ στο μεγάλο θέμα της δίωξης και καταδίκης του Καραϊσκάκη. Αφού υπογραμμίσουμε ότι χρειάστηκαν τρεις διαδοχικές καταθέσεις του -με το ζόρι- ψευδομάρτυρα Βουλπιώτη μέχρι να λάβει το δικαστήριο (τυπικώς στρατοδικείο) μια στοιχειώδη απόδειξη ενοχής του Καραϊσκάκη (κεντρικός ήταν ο ρόλος του μητροπολίτη Πορφύριου), θα παρακάμψουμε το πληθωρικό κατηγορητήριο, την νομική διαδικασία, το ζουμερό παρασκήνιο και τα πραγματικά αίτια της δίκης. Θα παρακάμψουμε την διαλυτική και αντεπαναστατική δράση του Μαυροκορδάτου, που συντελούσε τα μέγιστα και στην δημιουργία ενός κράτους διαφθοράς (εκτός των ευνοούμενων του Μαυροκορδάτου στρατιωτικών και ο Βουλπιώτης θα αμειφθεί με αξιώματα, τα οποία μάλιστα θα παρουσιαστούν από τον τύπο ως αυτοτιμωρία). Θα παραθέσουμε μόνον την εξαιρετικά αταίριαστη με το σκεπτικό απόφαση, η οποία μετά λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα που νωρίτερα είχε σχεδόν προαναγγείλει την ενοχή του Καραϊσκάκη, τα “Ελληνικά Χρονικά“. Την εφημερίδα που εξουσίαζε ο Μαυροκορδάτος, αν και την έστησε ο συνταγματάρχης Leicester Stanhope στην βάση της ελευθεροτυπίας και των αρχών της Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, που, αφελώς, πίστευε ότι θα εφαρμόζονταν. Αρκεί και μόνον η ανάγνωση της απόφασης για να φανεί όχι μόνον ο τραγέλαφος του μαυροκορδάτειου νόμου (η αναφορά στον Βαρνακιώτη βγάζει μάτι), αλλά κυρίως, ο πολιτικός της χαρακτήρας, στην περίπτωση αυτή, η δυνατότητα που αναζητούσε το έξωθεν προωθούμενο κράτος να κάνει αυτό για το οποίο κατηγορούσε την άλλη πλευρά: να προβαίνει σε αφορισμούς, ορίζοντας μάλιστα έμμεσα και το χριστιανικό ήθος! Η αντιστροφή των πραγμάτων σε όλο της το μεγαλείο.

Όσοι λοιπόν επιμένουν ότι ο “αφορισμός” του Πατριάρχη Γρηγόριου ήταν τύποις και ουσία “αφορισμός”, όσοι επιμένουν να μην βλέπουν ότι η αποκήρυξη του Γρηγόριου Ε’ έσωσε την ζωή χιλιάδων Ελλήνων και ότι ο απαγχονισμός του οφειλόταν στην επαναστατική του δραστηριότητα, ας διαβάσουν και την “απόφαση της δίκης” -ουσιαστικά δίωξης εναντίον του Καραϊσκάκη- δημοσιευμένης στον τύπο. Όσοι πάλι επιμένουν να ζητούν άρση του θρησκευτικού αφορισμού, ας αναλογιστούν ότι ο πατριαρχικοσυνοδικός “αφορισμός” του 1821 δεν χρειάζεται να αρθεί, αφού ουδέποτε έγινε. Δεν υπάρχει αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας με απόφαση που παίρνεται δια της βίας και χωρίς κλήση σε απολογία. Ο μαυροκορδατικός αφορισμός όμως του 1824 για τον Καραϊσκάκη έγινε (έντεχνα στρεβλώνει ο Τρικούπης τα γενόμενα, αποκρύπτοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μαυροκορδάτου) και ουδέποτε έχει αρθεί (όπως ήρθη η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του Δ. Υψηλάντη το 1827 που είχε προκαλέσει ο Α. Μαυροκορδάτος το 1826).

Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος
Προκήρυξις των εγκλημάτων του Καραϊσκάκη

Προς τους στρατιωτικούς και πολιτικούς αρχηγούς της Δυτικής Ελλάδος, και προς πάντας τους Έλληνας.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, επειδή απαρχής ευρέθη σύντροφος των αρμάτων εις τον ιερόν υπέρ της ελευθερίας αγώνα, η Πατρίς τον ετίμησε με αξιώματα. Πώς εφέρθη έως εις την εκστρατείαν του Σκόνδρα, είναι γνωστόν εις όλους· μ’ όλον τούτο η Πατρίς παρέβλεψε τα σφάλματά του, δια να τον τραβίξη εις μεταμέλειαν· ήλθεν εις τας δύω χώρας επί προφάσει της ασθενείας του, και τον υπεδέχθησαν φιλοφρόνως· αλλ’ αυτός δεν εφέρθη ως Πατριώτης, και ως χριστιανός· αυθαδίασε να πιάση άρματα εναντίον της Πατρίδος· έκαμεν εκστρατείαν εναντίον του Μεσολογγίου· έπιασε το φρούριον του Βασιλαδίου, διώξας εκείθεν την φρουράν· οι στρατιώται του έλαβον δύω εκ των Προκρίτων της πόλεως ως αιχμαλώτους, από τους οφθαλμούς της Διοικήσεως, και έφεραν τούτους προς αυτόν την νύκτα, ευρισκόμενον εις το Ανατολικόν· εξηγήθη δε και εις πολλούς ότι θέλει εμβάσει Τούρκους εις την Πατρίδα.

Δια ταύτα

Υποπτευθείσα η Διοίκησις, έλαβε τα ανήκοντα μέτρα, και διώρισεν επιτροπήν τόπον επέχουσαν στρατιωτικού Δικαστηρίου, συνθεμένην από στρατηγούς και χιλιάρχους, οίτινες εξετάσαντες αυτόν τε, και όλα τα αίτια, τα οποία καθ’ ημέραν ηύξαναν τας υποψίας εναντίον του

Ευρήκαν

Ότι ο Καραϊσκάκης είχε κρυφήν ανταπόκρισιν με τους εχθρούς της πίστεως και της Πατρίδος·

Ότι από τον Ομέρ-πασάν εζήτησε μπουγιουρτί δια να γένη καπιτάνος των Αγράφων·

Ότι υπέσχετο εις τον εχθρόν να πιάση την Τατάραιναν με χιλίους στρατιώτας, και εσυμβούλευσε να εύγη ο αποστάτης Βαρνακιώτης με χιλίους εις το Ξηρόμερον·

Ότι υπέσχετο εις τον εχθρόν να τραβίξη προς εαυτόν στρατηγούς, και χιλιάρχους Έλληνας εναντίον της Πατρίδος·

Ότι εν ω εγίνοντο αυτά εις Μεσολόγγιον, συγχρόνως ευγήκεν ο εχθρικός στόλος από Π. Πάτρας, και άραξεν εις το Βασιλάδι, και έγινε μυστική εκστρατεία Τουρκών από Καστέλια, και Ναύπακτον εναντίον του Μεσολογγίου, η οποία δεν ευδοκίμησε, διότι ολίγοι σταθεροί Έλληνες τους εκτύπησαν εις την Κακήν σκάλαν, και τους εγύρισαν οπίσω·

Η επιτροπή έλαβε τέλος πάντων πολλά διδόμενα δια να γνωρίση αυτόν επίβουλον της Πατρίδος, και προδότην.

Επειδή όμως η Πατρίς αγαπά τα τέκνα της, και μακροθυμεί δια να τα ελευθερώση από την απάτην, και να τα φέρη εις μετάνοιαν, να γνωρίσουν τα χριστιανικά χρέη των, απεφασίσθη παρά της διορισθείσης επιτροπής, τη συναινέσει όλων των παρευθρεθέντων αρχηγών των αρμάτων, και των πολιτικών, και εδόθη προσταγή προς τον αυτόν Καραϊσκάκην να αναχωρήση αμέσως απ’ εδώ, μ’ όλον οπού είναι και ασθενής, όστις και ανεχώρησε σήμερον.

Αν μετανοήση αληθώς, και επιστρέψη εις τα χριστιανικά και Ελληνικά χρέη του, η Πατρίς θέλει λάβη την ευχαρίστησιν ότι τον εκέρδησεν, ει δ’ επιμείνη εις την κακίαν του, ας όψεται.

Σεις δε, αδελφοί, ειδοποιείσθε δια του παρόντος, ότι ο Καραϊσκάκης είναι διωγμένος από την Πατρίδα, και δεν έχει καμμίαν εξουσίαν παρά της Διοικήσεως· μάλιστα εστερήθη όλων των βαθμών, και αξιωμάτων ως αμαρτήσας. Όσοι δε απατηθέντες ηκολούθησαν αυτόν, προσκαλούνται να γυρίσουν εις τα οπίσω, και να ενωθούν με τους αρχηγούς, τους υπερασπιστάς της Πατρίδος· πάντες δε οι λοιποί Έλληνες να απομακρυνθούν της συναναστροφής του, και να τον στοχασθούν ως εχθρόν, εν όσω να μετανοήση και να προσπέση εις το έλεος του έθνους, και ζητήση συγχώρισιν.

Εν Ανατολικώ την 2 Απριλίου 1824

Α. Μαυροκορδάτος

Οι Στρατηγοί

Νότης Μπότσαρης, Νικόλαος Στορνάρης, Γεώργιος Τζιώγκας, Δήμος Σκαλτζάς, Αλέξιος Βλαχόπουλος, Δημήτριος Μακρής, Γιαννάκης Γιολντάσης.

Οι Χιλίαρχοι

Γρηγόριος Λιακατάς, Αναγνώστης Καραγιάννης, Στάθης Κατζαρός

Οι Καπιτάνοι

Κωνσταντίνος Βλαχόπουλος, Γιαννάκης Σουλτάνης

Πώς σχολίασε ο Ν. Κασομούλης (διόλου συμπαθής προς τον Καραϊσκάκη) ένα βασικό στοιχείο, την σχέση Βουλπιώτη-Μαυροκορδάτου: “Ηύρεν [ο Καραϊσκάκης] τον Βουλπιώτη εις το τραπέζι μετά των άλλων, και του είπεν: Φάγε, Βουλπιώτη, και συ, φάγε μαζί με τον Πρίντζιπα [Μαυροκορδάτο] και με τους Στρατηγούς, δια να θανατώσης τον Καραϊσκάκη. Αποτανθείς έπειτα εις τον Διευθυντήν [Μαυροκορδάτο], τον λέγει: Δεν εντρέπεσαι, εσύ καν να έχης εις το τραπέζι σου έναν ψεύστην και προδότην;“










http://karavaki.wordpress.com/2013/05/0 ... araiskaki/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

66
Τουρκοκρατία και Ολοκαύτωμα της Κάσου

Στοιχεία για την ιστορία της Κάσου κατά την μετά την Παλαιοχριστιανική εποχή υπάρχουν ελάχιστα. Πιθανολογείται, πάντως, ότι για αρκετό διάστημα το νησί ερημώθηκε, λόγω πειρατικών επιδρομών και οικονομικής δυσπραγίας. Ακολουθώντας τη μοίρα των υπολοίπων νησιών της Δωδεκανήσου, η Κάσος περιήλθε στον έλεγχο της ενετικής οικογένειας των Κορνάρων το 1306, μαζί με τη γειτονική Κάρπαθο, και έπεσε στους Τούρκους μόλις το 1537. Ήδη, τότε, το νησί είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ραγδαία, με τη δημιουργία μεγάλου εμπορικού στόλου. Αρκετές από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια που σήμερα κοσμούν την Κάσο χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα.

Η εμπορική δραστηριότητα του κασιώτικου στόλου έφερε οικονομική ευμάρεια και φιλελεύθερες ιδέες στο νησί. Καθ' όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, άλλωστε, η Κάσος απολάμβανε ιδιαίτερα προνόμια και αρκετή ελευθερία στην αυτοδιοίκησή της, πληρώνοντας στους Τούρκους μόνον φόρους. Ο μόνος Τούρκος αξιωματούχος στο νησί ήταν ένας διοικητής με βαθμό μουδίρου. Από το 1869 διωριζόταν από τη Ρόδο ένας καϊμακάμης. Την διοίκηση στην Κάσο ασκούσε η Δημογεροντία, που είχε την έδρα της στην Αγία Μαρίνα.

Οι δύο ξένοι περιηγητές που επισκέφθηκαν την Κάσο --ο Γάλλος Claude Savary το ... και ο Ιταλός ... την τελευταία δεκαετία του 18ου αιώνος-- έμειναν εντυπωσιασμένοι με την πρόοδο που συνάντησαν.

Το 1820, λίγο πριν ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση, ο πληθυσμός της Κάσου είχε φθάσει περί τις 12.000 και ο εμπορικός στόλος είχε φθάσει στην ακμή του με περί τα 100 πλοία. Με βάση αυτόν τον στόλο, οι Κασιώτες ναυτικοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, προβάλλοντας εμπόδια στον απρόσκοπτο ανεφοδιασμό των τουρκικών στρατευμάτων που προσπαθούσαν να αναστείλουν την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Σημαντικός υπήρξε και ο ρόλος των πλοίων της Κάσου σε επιχειρήσεις στην Κρήτη, με τους διάσημους πλοιάρχους τους, Θεόδωρο Κανταριτζή, Μάρκο Μαλλιαράκη, Χατζή Νικ. Μαυρή και άλλους. Η Κάσος μετείχε και στη Ναυμαχία της Σάμου, με μοίρα πλοίων της υπό τη διοίκηση του Ν. Ιουλίου ή Μπουρέκα. Τον Σεπτέμβριο του 1822 τέσσερα μόνον κασιώτικα πλοία συνέλαβαν στο λιμάνι της Δαμέττης 19 εχθρικά πλοία που ήταν έτοιμα να εκπλεύσουν προς Κρήτης για εφοδιασμό του Χασάν πασά. Τα πλοία αυτά παραδόθηκαν στην ελληνική Διοίκηση για να χρησιμοποιηθούν ως πυρπολικά.

Η μοναδική λύση για τους Τούρκους ήταν η καταστροφή της Κάσου. Έτσι, με τη τη συνδρομή του πασά της Αιγύπτου, Μεχμέτ Αλή, και κατόπιν προδοσίας, την αποφράδα 7η Ιουνίου 1824 κατεστράφη ολοσχερώς η Κάσος (βλ. πλαίσιο, στο τέλος) με 7.000 Κασιώτες νεκρούς ή αιχμαλώτους για τα σκλαβοπάζαρα της Αλεξανδρείας.

Για αρκετά χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, το νησί παρέμεινε έρημο. Αν και με την πάροδο του χρόνου οι επιζώντες Κασιώτες άρχισαν να επιστρέφουν, η οικονομία ποτέ δεν ανέκαμψε. Στην σταδιακή επιστροφή των Κασίων συνετέλεσε και η ενσωμάτωση της Κάσου και των γειτονικών νησιών στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο της 18ης Μαρτίου 1829. Ο Έλληνας διοικητής διέμενε εναλλάξ στη Θήρα και στην Κάσο. Το επόμενο έτος, όμως, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, η Κάσος επεστράφη στην τουρκική κυριαρχία, ως ανταλλαγή με την Εύβοια. Παρά το γεγονός ότι βρισκόντουσαν υπό τουρκικό ζυγό, οι Κασιώτες εξακολουθούσαν να στέλνουν αντιπροσωπεία τους στις Εθνικές Συνελεύσεις μέχρι και το 1863.

Το 1911 η Κάσος κατελήφθη από τους Ιταλούς.
Εικόνα
Τρεις φρεγάτες και δέκα κορβέττες ειδικά επιλεγμένες για τον σκοπό αυτό απέπλευσαν από την Αλεξάνδρεια στις 28 Απριλίου 1824 υπό τις διαταγές του Ισαμήλ Γιβραλτάρ –ενός έμπειρου και τολμηρού ναυτικού που είχε ανατραφεί μεταξύ των πειρατών της Μπαρμπαριάς. Η ναυτική δύναμη της Κάσου περιοριζόταν σε 15 πάρωνες και 40 μικρότερα πλοία. Ο Αιγυπτιακός στόλος πέρασε από τη Σούδα, όπυο παρέλαβε μερικά ακόμη βρίκια, φάνηκε στην Κάσο στις 26 Μαΐου 1824. Οι Κασιώτες αμέσως έλαβαν όλα τα ενδεδειγμένα αμυντικά μέτρα και ανείλκυσαν τα πλοία τους κατά μήκος της παραλίας. Κάτω από την Αγία Μαρίνα και σε όλο το μήκος της ακτής μέχρι τον Εμπορειό σήκωσαν αναχώματα και τα οχύρωσαν με τα τηλεβόλα των πλοίων τους. Ο εχθρικός στόλος, παρατεταγμένος μπροστά από τη Μακρά, άρχισε να κανονιοβολεί την Κάσο και ταυτόχρονα επεχείρησε αποβίβαση με λέμβους στο νησί. Οι περισσότερες από τις λέμβους αυτές καταστράφηκαν και βυθίστηκαν από τα πυρά των Κασίων από τη στεριά. Επί μέρες η θάλασσα ξέβραζε πτώματα Αιγυπτίων και Αλβανών που αποτελούσαν το πλήρωμα του εχθρικού στόλου.

Με την αλλαγή του καιρού και τους ισχυρούς ανέμους που έπνευσαν, οι εχθροί εγκατέλειψαν την προσπάθεια και αποχώρησαν άπρακτοι στην Κρήτη. Οι Κασιώτες, αναμένοντας επιστροφή με εκδικητική μανία των Τούρκων, αμέσως έγραψαν στην «Σεβαστή Διοίκηση» και ζήτησαν τη συνδρομή της για ενίσχυση των Κασιωτών πυρομαχικά –μπαρούτια και βόλια.

Η ολιγορία της Διοικήσεως και η καθυστέρηση των στόλων της Ύδρας και των Σπετσών να εκπλεύσουν προς την Κάσο, υπήρξαν καταλυτικές για την τύχη του νησιού.

Αφού επιδιόρθωσε τις ζημιές και παρέλαβε και δύο ακόμη τουρκικές φρεγάτες, ο αιγυπτιακός στόλος ξαναφάνηκε ανοικτά της Κάσου στις 7 Ιουνίου 1824. Εκτός από την ενίσχυσή του, όμως, ο αιγυπτιακός στόλος έφερνε μαζί του και ένα κρυφό χαρτί. Τον προδότη Ζαχαριά, από Ρόδιο πατέρα και Κασιώτισα μητέρα, που θα υποδείκνυε στον εχθρό από πού να αποβιβασθεί στο νησί.

Όλη την ημέρα ο αιγυπτιακός στόλος επανέλαβε τους κανονιοβολισμούς εναντίον της Κάσου. Τη νύκτα, όμως, ενώ μερικά πλοία συνέχισαν την επίθεσή τους, αποσπώντας και όλη την προσοχή των Κασίων, 3.000 Αλβανοί σε 24 μεγάλες λέμβους, υπό τον χιλίαρχο Μούσα και με οδηγούμενοι από τον προδότη Ζαχαριά, κινήθηκαν προς τον Αντιπέρατο και αποβιβάσθηκαν εκεί. Από τους πέντε φρουρούς της περιοχής, οι τέσσερις φονεύθηκαν αμέσως και μόνον ένας γλύτωσε για να φέρει το το φρικτό άγγελμα στους συμπολίτες του.

Οι αποβιβασθέντες άρχισαν αμέσως να λεηλατούν, να σφάζουν γυναικόπαιδα, να αιχμαλωτίζουν και να πυρπολούν. Οι άνδρες της Κάσου, εν τω μεταξύ, κινήθηκαν για να αναχαιτήσουν τον εχθρό, αλλά οι περισσότεροι έπεσαν ηρωϊκά μαχόμενοι προ του όγκου της δυνάμεώς του. Όσα γυναικόπαιδα γλύτωσαν κατέφυγαν στα βουνά, αλλά οι Αλβανοί τους κυνήγησαν ανελέητα και συνέχισαν την άγρια σφαγή.

Ύστερα από σφαγές μερικών ημερών, ο Αιγύπτιος ναύαρχος κήρυξε αμνηστία και αποχώρησε με πλουσιότατα λάφυρα, αφού κατέκαψε όσα κασιώτικα πλοία βρήκε στα ναυπηγεία του νησιού. Μαζί του είχε 2.000 συλληφθέντα γυναικόπαιδα, που εν συνεχεία πούλησε στο σκλαβοπάζαρο της Αλεξανδρείας.

Όσοι ελάχιστοι κάτοικοι είχαν γλιτώσει τη σφαγή, αναχώρησαν αμέσως για γειτονικά νησιά. Όταν, με καθυστέρηση μερικών ημερών, έφθασε στο νησί ο Ελληνικός Στόλος υπό τον Σαχτούρη, βρήκε μόνον άταφα πτώματα...




http://www.insitu.gr/kassos/gr/turkishrule.htm
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

67
Το σύμφωνο της Κονίσπολης μεταξύ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και Αλβανών κομμουνιστών - μέρος α'

Είχαμε δει ότι στις 10/08/1943 είχε υπογραφεί ένα σύμφωνο συνεργασίας μεταξύ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, Αλβανών κομμουνιστών και Τσάμηδων. Η πηγή απ'όπου αντλήθηκε η συγκεκριμένη πληροφορία ήταν σκληροπυρηνική κομμουνιστική, αλλά δεν ανέφερε το σύμφωνο αυτό καθεαυτό.
Το συγκεκριμένο σύμφωνο όμως δεν είναι ούτε άγνωστο ούτε απόρρητο.
Μεταξύ άλλων παρατίθεται απ'τον υπασπιστή του Ζέρβα, Μιχάλη Μυριδάκη στις σελ.339-341 του βιβλίου του "Αγώνες της φυλής" και έχει ως εξής:
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Επειδή κάποιοι μπορεί να αμφισβητούν την γνησιότητα του, να τονίσουμε ότι το σύμφωνο αναφέρεται και απ΄τον εαμίτη Μενέλαο Δαλιάνη στο έργο του "Η εθνική αντίσταση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία" σελ.129-131
Ήταν γνωστό και ως σύμφωνο της Κονίσπολης, απ΄την τοποθεσία που υπεγράφη.

Διαβάζοντας τους όρους του παρατηρούμε ότι πρακτικά ταυτίζονταν οι Τσάμηδες με τους Βορειοηπειρώτες.Οι πρώτοι θεωρούνταν ως αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα και οι δεύτεροι ως ελληνική μειονότητα στην Αλβανία.
Από καθαρά γεωγραφικής και εθνολογικής απόψεως αυτό ήταν σωστό, μόνο που από εθνικής και πολιτικής άποψης η ταύτιση Τσάμηδων-Βορειοηπειρωτών ήταν τελείως λάθος.
Οι Τσάμηδες είχαν ευθύς εξαρχής ταυτιστεί με τους Ιταλούς κατακτητές και συνεργάζονταν ανοικτά μαζί τους κατά των Ελλήνων στοχεύοντας στην απόσπαση της Θεσπρωτίας (Τσαμουριά) απ΄την Ελλάδα.
Αντιθέτως δεν υπάρχει καμμία ένδειξη ότι οι Βορειοηπειρώτες είχαν δώσει αντίστοιχα δείγματα γραφής. Το ακριβώς αντίθετο. Πουθενά δεν αναφέρεται οποιασδήποτε μορφής σύμπραξή τους με τις κατοχικές δυνάμεις, ενώ είχαν κάθε έννομο και ηθικό δικαίωμα να διεκδικούν την αυτονομία τους (βλ. συμφωνία της Κέρκυρας, απελευθέρωση της Β.Ηπείρου κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του '40-41) αλλά και να διαμαρτύρονται για τις εις βάρος τους διώξεις από τα αλβανικά καθεστώτα του μεσοπολέμου.
Παρ'ολ'αυτά το ΕΑΜ με το παραπάνω σύμφωνο της Κονίσπολης τους έβαζε στο ίδιο τσουβάλι με τους Τσάμηδες, προφανέστατα κατόπιν σχετικής απαίτησης των Αλβανών κομμουνιστών.
Άλλωστε όπως φαίνεται και στο έγγραφο, ενώ στην αρχή γίνεται λόγος για "Απελευθερωτικό Μέτωπο Τσαμουριάς"στο τέλος δεν υπογράφει κανείς εκπρόσωπος αυτής της άγνωστης οργάνωσης. Αντ΄αυτού υπογράφει ένας εκπρόσωπος του ΕΑΜ Αλβανίας (ονομαζόταν FNCL). Αυτό προκαλεί την υποψία ότι το "Απελευθερωτικό Μέτωπο Τσαμουριάς" ήταν μία πρακτικά ανύπαρκτη οργάνωση-σφραγίδα, έμπνευση των Αλβανών κομμουνιστών που ήλεγχαν φυσικά και το FNCL, οι οποίοι έτσι σκόπευαν να υποβαθμίσουν τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες.


Ανεξάρτητα όμως απ΄τις προθέσεις των Αλβανών κομμουνιστών, ήταν απαράδεκτο για μία ελληνική οργάνωση που αυτοπροσδιοριζόταν ως εθνικοαπελευθερωτική, όπως ήταν το ΕΑΜ, να βάζει στην ίδια μοίρα Τσάμηδες και Βορειοηπειρώτες. Φαίνεται όμως πως για μία ακόμη φορά οι κομμουνιστές που ήλεγχαν το ΕΑΜ έβαζαν το διεθνιστικό τους "καθήκον" πάνω απ΄το εθνικό συμφέρον.

Τελικώς, το σύμφωνο της Κονίσπολης δεν εφαρμόστηκε ποτέ ολοκληρωμένα και λίγο καιρό μετά ακυρώθηκε και τυπικά με την σύμφωνη γνώμη Ελλήνων και Αλβανών κομμουνιστών.
Τους πολύ ενδιαφέροντες λόγους της ακύρωσής του θα τους δούμε στο β' μέρος του άρθρου.







http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/ ... st_27.html
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

68
Το σύμφωνο της Κονίσπολης μεταξύ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και Αλβανών κομμουνιστών - μέρος β'

Είχαμε δει στο α' μέρος του άρθρου το κείμενο του συμφώνου της Κονίσπολης.
Το σύμφωνο αυτό τελικώς ακυρώθηκε.
Οι λόγοι της ακύρωσής του αναφέρονται απ΄τον εαμίτη Μενέλαο Δαλιάνη και είχαν να κάνουν με την προβλεπόμενη απ΄το σύμφωνο της Κονίσπολης συγκρότηση Αρχηγείου της ελληνικής μειονότητας. Αυτό συγκροτήθηκε στις 3 Σεπτέμβριο του ΄43 με πρωτοβουλία του Γιάνναρη (αυτός που υπέγραψε το συμφωνητικό για λογαριασμό του ΕΑΜ).
Σχετικά με αυτό, ο Δαλιάνης λέει στο έργο του "Η εθνική αντίσταση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία" (σελ.138):
"Όμως είναι γεγονός ότι την εκπροσώπηση της Μειονότητας στο Αρχηγείο την έβαλε στα χέρια της η δεξιά παράταξη με τους προσκείμενους στο ΕΔΕΣ-Ζέρβα Αριστοτέλη Χαρμπάτση και Λευτέρη Γκουβέλη που διορίστηκε διοικητής της ομάδας φρουράς του Αρχηγείου".

Παρακάτω λέει (σελ.144):
"Όταν η ηγεσία της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΑ Αργυροκάστρου έμαθε τις λεπτομέρειες της συμφωνίας της Κονίσπολης και διαπίστωσε ότι η συμφωνία αυτή ήταν αντίθετη με την πολιτική γραμμή,που είχε θεσπίσει το ΚΚΑ και το FNCL Αλβανίας απέναντι του προβλήματος της Μειονότητας, πήρε απόφαση και την ακύρωσε. Ο απεσταλμένος της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΑ Χακί Τόσκα μετέβη το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου του ΄43 στον Θεολόγο και στην συγκέντρωση των παρτιζάνων που υπηρετούσαν στο Αρχηγείο μαζί με τον Λευτέρη Τάλιο, αφού ανέλυσε ότι τόσο το Συμφωνητικό της Κονίσπολης όσο και η συγκρότηση του Αρχηγείου της Μειονότητας αντέβαιναν στην γραμμή του FNCL για την Μειονότητα, ανακοίνωσε την απόφαση για απόρριψη του Συμφωνητικού της Κονίσπολης και την διάλυση του Αρχηγείου της Μειονότητας. Αντιτάχθηκαν στην απόφαση οι ιθύνοντες της δεξιάς παράταξης, της προσκείμενης στο ΕΔΕΣ-Ζέρβα".


Μερικές μέρες μετά, οι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ έσπευσαν να πράξουν το διεθνιστικό καθήκον ακολουθώντας κατα πόδας τους Αλβανούς συντρόφους τους, και απέρριψαν επίσης το σύμφωνο της Κονίσπολης. Λέει ο Δαλιάνης (σελ.147):
"Την παρέκκλιση που έγινε, με το Συμφωνητικό της Κονίσπολης και την σύσταση του Αρχηγείου της Μειονότητας, από την καθορισθείσα πολιτική γραμμή που θα εφαρμοζόταν στις μειονότητες, όπως είχε συμφωνηθεί μεταξύ του ΚΚΕ και του ΕΑΜ Ελλάδος και του ΚΚΑ και FNCL Αλβανίας, την κατέκρινε και η Πανηπειρωτική Επιτροπή του ΕΑΜ Ελλάδας και η ηγεσία του 15ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Την θέση τους γι'αυτό το ζήτημα την κάνανε γνωστή στο λαό με την παρακάτω προκήρυξή τους στις 14 Νοεμβρίου 1943".

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα απ΄αυτήν την προκήρυξη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που διατάσσει ουσιαστικά τους βορειοηπειρώτες να ακολουθούν την γραμμή του αλβανικού ΕΑΜ (FNCL) και να ενταχθούν στους αλβανούς παρτιζάνους παραθέτουμε εδώ (σελ.147-8):
Εικόνα
Εικόνα
Το λογικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το συμφωνητικό της Κονίσπολης ακυρώθηκε απ΄τους κομμουνιστές, Αλβανούς και Έλληνες, μόλις έγινε γνωστό ότι οι εκπρόσωποι των βορειοηπειρωτών στο αρχηγείο της ελληνικής μειονότητας ήταν φιλικά προσκείμενοι στον ΕΔΕΣ, και τους οποίους το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατηγορούσε ότι προέβαιναν σε "αντιπατριωτικές πράξεις και δημιουργούσαν δικαιολογημένη προκατάληψη στα αδέλφια τους Αλβανούς"....

Προφανώς απέτυχαν στο σχέδιό τους να ελέγξουν πλήρως τους βορειοηπειρώτες και έτσι αναγκάστηκαν να ακυρώσουν το σύμφωνο, συκοφαντώντας παράλληλα και τους εδεσίτες βορειοηπειρώτες. Αν βέβαια οι εκπρόσωποι των βορειοηπειρωτών στο Αρχηγείο ήταν φιλο-εαμικοί δεν θα είχαν κανέναν λόγο να το διαλύσουν.

Με τον τρόπο αυτό και με την σύμφωνη γνώμη του ΚΚΕ/ΕΑΜ, η ελληνική μειονότητα της Β.Ηπείρου τέθηκε ολοκληρωτικά υπό τον έλεγχο των Αλβανών κομμουνιστών τους οποίους οι ελληνόφωνοι ομοϊδεάτες τους αποκαλούσαν "αδέλφια"...







http://istoriakatoxis.blogspot.gr/searc ... date=false
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

69
Ο Α΄ εμφύλιος πόλεμος κατά την Ελληνική επανάσταση (1823-1824)

Έχω αναφερθεί πάλι στην περίοδο τη συγκεκριμένη,θεωρώ όμως το παρακάτω άρθρο πιο ολοκληρωμένο....:

Η Β' ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΑΣΤΡΟΣ (ΜΑΡΤΙΟΣ 1823) – ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΞΥΝΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΘΩΝ
Εικόνα
Νικήτας Σταματελόπουλος

Μετά την συντριβή του Δράμαλη στα τέλη του 1822, το γόητρο της Κυβέρνησης που είχε σχηματιστεί από την Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και ελεγχόταν από τους Πελοποννήσιους προκρίτους που δεν συμμετείχαν στην Πελοποννησιακά Γερουσία, καταβαραθρώθηκε επειδή κατέφυγε πανικόβλητη στα πλοία όταν φάνηκε ο κίνδυνος του πολυάριθμου προελαύνοντα εχθρού, χωρίς να κάνει τίποτε για να αντιμετωπίσει την κρισιμότητα της κατάστασης. Σε εκείνη την ιστορική συγκυρία οι οπλαρχηγοί (Κολοκοτρωνης, Πλαπούτας, Νικήτας Σταματελόπουλος, Τσόκρης κτλ) μαζί με τον Υψηλάντη και την Πελοποννησιακή Γερουσία[1], επειδή είχαν πρωτοστατήσει στην συντριβή του μεγάλου Τουρκικού Σώματος και στην σωτηρία των Ελλήνων και της Επανάστασης είχαν αποσπάσει την εμπιστοσύνη όλων των χωρικών και του απλού λαού και είχαν εξελιχθεί σε δυναμικό πόλο διεκδίκησης της εξουσίας.


Μέσα σε αυτό το κλίμα, η Κυβέρνηση, καθώς πλησίαζε το τέλος της θητείας της, με έγγραφό της στις 9 Νοεμβρίου 1822 προκήρυξε εκλογές σε όλες τις επαρχίες για την εκλογή πληρεξουσίων. Ταυτόχρονα ο τοπικός οργανισμός της Πελοποννησιακής Γερουσίας, υπό την ηγεσία του προκρίτου Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και σε στενή συνεργασία με τον στρατιωτικά παντοδύναμο πλέον Κολοκοτρώνη, προκήρυξε και αυτός εκλογές με χωριστό έγγραφο που απέστειλε στις επαρχίες. Η πολιτική αντιπαράθεση ήταν τόσο έντονη, ώστε στις αρχές Ιανουαρίου 1823 οι πληρεξούσιοι που επηρεάζονταν από του οπλαρχηγούς και την Πελοποννησιακή Γερουσία βρίσκονταν στο Ναύπλιο και οι υπόλοιποι των προκρίτων και των νησιωτών στο Άστρος, αρνούμενοι να προσέλθουν στο Ναύπλιο που βρισκόταν υπό την στρατιωτική επιρροή του Κολοκοτρώνη. Τελικά η Συνέλευση έγινε στο Άστρος Κυνουρίας στις αρχές Μαρτίου του 1823, με τις δύο παρατάξεις ένοπλες σαν έτοιμες για πόλεμο, να έχουν στρατοπεδεύσει εναντίον αλλήλων στις γύρω τοποθεσίες από το Άστρος και με ένα μικρό ρυάκι (ο Τάνος) να τις χωρίζει.
Εικόνα
Στις εργασίες της Εθνοσυνέλευσης επικράτησε πολιτικά σχετικά εύκολα η παράταξη των «Κυβερνητικών», καθώς είχαν καταφέρει να "εκλέξουν"[2] περισσότερους πληρεξουσίους από τους αντιπάλους τους. Η Εθνοσυνέλευση εξέλεξε το νέο Εκτελεστικό (Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Σωτήρης Χαραλάμπης, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Μεταξάς)[3], διέλυσε όλους τους τοπικούς οργανισμούς (κυρίως για να απαλλαχτεί από την Πελοποννησιακή Γερουσία), κατάργησε τον βαθμό της Αρχιστρατηγίας για να θίξει τον Κολοκοτρώνη και να μειώσει την επιρροή του, ενώ ταυτόχρονα διόρισε άλλους 50 στρατηγούς, κάνοντας και άλλες αθρόες προαγωγές ασήμαντων στρατιωτικών ώστε να αυξήσει τα στρατιωτικά της ερείσματα και να διασπάσει το μέτωπο των οπλαρχηγών. Παράλληλα έγινε προσπάθεια να καταρτιστεί ο πρώτος προϋπολογισμός του νέου Κράτους, ενώ ξεκίνησαν και οι διαδικασίες για να ζητηθεί δάνειο για τις ανάγκες του Αγώνα, από Άγγλους τραπεζίτες.

Όσο συνεδρίαζε η Εθνοσυνέλευση, τα κομματικά πάθη στο Ναύπλιο οξύνονταν επικίνδυνα. Ο νεαρός γιος του Κολοκοτρώνη "Γενναίος", φανατικός αντικυβερνητικός κηρυγμένος κατά του συμβιβασμού με τους «πολιτικούς» σε συνεργασία με τον Πλαπούτα αποφάσισαν να εκκαθαρίσουν την πόλη από τους φιλοκυβερνητικούς Τακτικούς στρατιώτες που βρίσκονταν υπό τις διαταγές του Φιλέλληνα Κουπερνάτι. Με αφορμή έναν από τους συνήθεις διαπληκτισμούς μεταξύ των στρατιωτών του με τους τακτικούς, ο Γενναίος τους επιτέθηκε με σφοδρότητα μέσα στους δρόμους του Ναυπλίου σκοτώνοντας τέσσερις και τραυματίζοντας επτά. Στην διαμάχη επενέβη ο Πλαπούτας ως φρούραρχος της Ακροναυπλίας διατάζοντας τον Κουπερνάτι να αποχωρίσει από το Ναύπλιο εντός 2 ωρών, κάτι που συνέβη.

Οι αποφάσεις της Εθνοσυνέλευσης θεωρήθηκαν ως ανοιχτή πρόκληση από την φατρία των Κολοκοτρωναίων[4] που είχε αγνοηθεί επιδεικτικά και είχε αποδυναμωθεί, αλλά και από τον Φαναριώτη Θεόδωρο Νέγρη, τον Δημήτριο Υψηλάντη, την οικογένεια των Δεληγιάνιδων προκρίτων της Καρύταινας και τον πρόκριτο της Ηλείας Γεωργίου Σισίνη που είχαν αποκλεισθεί από όλα τα αξιώματα και ένιωθαν να χάνουν έδαφος. Τον Απρίλιο του 1823 συναντήθηκαν στο χωριό Σίλημνα κοντά στην Τρίπολη όλοι οι δυσαρεστημένοι (Νικήτας Σταματελόπουλος, Τσόκρης, Πλαπούτας, Γενναίος Κολοκοτρώνης, Σισίνης, Δημήτριος Υψηλάντης, Οδυσσέας Ανδρούτσος) συνοδευόμενοι από ισχυρά ένοπλα τμήματα και έδωσαν όρκους να μην πειθαρχούν στην νέα Κυβέρνηση. Σε εκείνη την πολιτική συγκυρία ο Κολοκοτρώνης συμφιλιώνεται με τους προκρίτους Δεληγιαννηδες παραδοσιακούς του ανταγωνιστές στην Καρύταινα, αρραβωνιάζοντας τον εννιάχρονο γιό του Κωνσταντίνο με την συνομήλικη του, μοναχοκόρη του Κανέλου Δεληγιάννη. Αυτά τα δύο γεγονότα είχαν αποτέλεσμα την σύμπτυξη μιας ετερόκλητης συμμαχίας με σκοπό την αποσταθεροποίησης της Κυβέρνησης που προήλθε από την Εθνοσυνέλευση του Άστρους.
Εικόνα
Αναγνώστης Δεληγιάννης

Το πρώτο αποτέλεσμα των εξελίξεων αυτών ήταν η αποτυχία της εκστρατείας που οργάνωσε η Κυβέρνηση για να επαναληφθεί η πολιορκία στην Πάτρα τον Απρίλιο του 1823. Η Κυβέρνηση όρισε τον ντόπιο Πατρινό προύχοντα και μέλος του Εκτελεστικού Ζαΐμη επικεφαλής του στρατοπέδου, εξοργίζοντας τον Κολοκοτρώνη και τους οπαδούς του που με διάφορες δικαιολογίες δεν ενίσχυσαν την προσπάθεια, καταδικάζοντας την σε οικτρή αποτυχία. Ο Κολοκοτρώνης παράλληλα αρνήθηκε επίμονα να παραδώσει στην Κυβέρνηση τα κάστρα του Ναυπλίου που ήλεγχε, προβάλλοντας την δικαιολογία ότι θα τα παραδώσει μόνο σε Εθνοσυνέλευση καθώς ανήκουν στο Έθνος και όχι σε κάποια «προσωρινή» Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση φοβούμενη τις σημειούμενες αντιδράσεις αποφάσισε να διασπάσει το μέτωπο που είχε συμπτυχθεί εναντίον της, δίνοντας την κενή θέση του Αντιπροέδρου στο Εκτελεστικό της στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ενώ διόρισε Φρούραρχο στο Ναύπλιο τον πρωτότοκο γιο του Πάνο, σαν ένα αντίδωρο στον Κολοκοτρώνη για την υποστήριξη του. Ο συμβιβασμός αυτός έστρεψε κατά του Κολοκοτρώνη τον Πλαπούτα τον Νικήτα Σταματελόπουλο και όλους τους υπόλοιπους σημαντικούς οπλαρχηγούς και προκρίτους που είχαν δώσει τον όρκο στην Σίλημνα και τώρα έβλεπαν να ματαιώνονται τα αντικυβερνητικά τους σχέδια από τον συμβιβασμό αυτό.

Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Τον Ιούνιο του 1823, ο Μαυροκορδάτος διορίζεται απευθείας από το Βουλευτικό πρόεδρος του Σώματος, εξοργίζοντας τον Κολοκοτρώνη που προόριζε το αξίωμα αυτό για τον συμπέθερο και σύμμαχο του πλέον, πρόκριτο της Καρύταινας Αναγνώστη Δεληγιάννη, έτσι ώστε να ισχυροποιήσει την ισχνή επιρροή της φατρίας του στο Σώμα αυτό. Σε προσωπική συνομιλία των δύο ανδρών ο Κολοκοτρώνης επιτέθηκε φραστικά στον Φαναριώτη πολιτικό με ύβρεις και απειλές[5]. Μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες ο Μαυροκορδάτος πανικόβλητος είχε παραιτηθεί εγγράφως (χωρίς η παραίτηση του να γίνει δεκτή από το Βουλευτικό) και είχε ετοιμάσει τις αποσκευές του για να φύγει στην Ύδρα. Το Εκτελεστικό μεταφέρθηκε στο Ναύπλιο και ελεγχόταν πλέον από την φατρία του Κολοκοτρώνη (παρά την κατ΄ όνομα μόνο παραίτηση του τελευταίου), ενώ το Βουλευτικό που βρισκόταν στο Άργος ελεγχόταν από τους "πολιτικούς" και σταδιακά χάρις την δραστηριότητα του Μαυροκορδάτου, προσεταιριζόταν τους Νησιώτες και τους Στερεοελλαδίτες. Τα δύο Σώματα πλέον δεν συνεργάζονταν αλλά αλληλοκατηγορούνταν ανοιχτά για όλα τα θέματα που ανέκυπταν με εμπρηστικά και προσβλητικά έγγραφα που αντάλλασσαν.
Εικόνα
Λάζαρος Κουντουριώτης: ο πολιτικός εγκέφαλος

Το καλοκαίρι του 1823 το Βουλευτικό κατηγόρησε τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για διοικητικά παραπτώματα, ενώ ο υπεύθυνος Οικονομικών Περούκας κατηγορήθηκε (αδίκως) ότι προέβη σε οικονομικές και διοικητικές ατασθαλίες εισπράττοντας καταχρηστικά τις προσόδους επαρχιών. Τα μέλη του Βουλευτικού στο Άργος[6], αφού ήρθαν σε συνεννοήσεις με τους Νησιώτες εφοπλιστές και τους Στερεοελλαδίτες πολιτικούς και οπλαρχηγούς μέσω του Μαυροκορδάτου[7], αποφάσισαν να τραβήξουν το σχοινί καθαιρώντας με μονομερή απόφαση τον υπουργό των Οικονομικών. Επιπροσθέτως τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου καθαίρεσαν και το άλλο μέλος του Εκτελεστικού Ανδρέα Μεταξά ως καταλύσαντα την απαρτία του Εκτελεστικού αποχωρώντας από την Έδρα του χωρίς άδεια και ως δήθεν υποκινητή ταραχών στην επαρχία της Καρύταινας ενώ στην πραγματικότητα είχε επισκεφθεί την εν λόγω Επαρχία προσπαθώντας να διευθετήσει τον αιματηρό τοπικό ανταγωνισμό Δεληγιανναίων – Πλαπούτα που στην συγκεκριμένη συγκυρία έβλαπτε την φατρία του Κολοκοτρώνη.

Η ένταση μεταξύ των 2 σωμάτων αυξήθηκε περαιτέρω, όταν ο Κολοκοτρώνης για να πιέσει και να εξαναγκάσει το Βουλευτικό να ανακαλέσει τις καθαιρέσεις, απέστειλε στις 25 Νοεμβρίου 1823 τον Νικήτα Σταματελόπουλο και τον γιό του Πάνο με στρατό στο Άργος. Οι δύο άνδρες εισήλθαν με τον στρατό τους στον τόπο όπου συνεδρίαζε το Βουλευτικό διέκοψαν την συνεδρίαση του και αφού τους κατηγόρησαν για προδοσία, τους εξύβρισαν με βαρύτατους χαρακτηρισμούς και απείλησαν ότι θα εγκαθιδρύσουν στρατιωτική δικτατορική κυβέρνηση («γκοβέρνο μιλιτάρε») αν δεν ανακαλούσαν την καθαίρεση του Μεταξά, διέλυσαν βίαια την συνέλευση τους κατάσχοντας τα πρακτικά των συνεδριάσεων και την σφραγίδα της Γραμματείας. Όλοι οι Βουλευτές έφυγαν πανικόβλητοι από το Άργος και διασκορπίστηκαν στα γύρω χωριά.

Τον Δεκέμβριο του 1823 τα μέλη του Βουλευτικού μετά από μυστικές συνεννοήσεις μεταξύ τους, αποφάσισαν να συγκεντρωθούν στο δύσβατο αλλά και παραθαλάσσιο Κρανίδι που τους πρόσφερε μεγαλύτερη ασφάλεια από τις επιδρομές των αντιπάλων του ενώ ήταν και εγγύτερα στην Ύδρα, βασικό πυλώνα υποστήριξης τους. Εκεί επανέλαβαν τις συνεδριάσεις τους[8] αφού εκτός της υποστήριξης των Νησιωτών (το κόμμα της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες που συμμαχούσε με τον Κολοκοτρώνη είχε απομονωθεί) και των πολιτικών της Στερεάς Κωλλέτη και Μαυροκορδάτου είχαν ακόμη δύο πολύτιμα όπλα στα χέρια τους: την γνήσια σφραγίδα για τα πρακτικά των συνεδριάσεων και τα νόμιμα έγγραφα για την αίτηση δανείου στους Άγγλους τραπεζίτες, τα οποία είχε αποσπάσει με δόλο από τους επιδρομείς του Άργους ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Ζαχαρόπουλος που είχε έρθει σε μυστική συνεννόηση με τους αντιπάλους του Κολοκοτρώνη.
Εικόνα
Ανδρέας Ζαϊμης

Με απόφαση του Βουλευτικού στο Κρανίδι στις 19 Δεκεμβρίου 1823 καθαιρέθηκε το Εκτελεστικό του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ως παράνομο και δύο μέρες μετά ανακοινώθηκε η σύνθεση του νέου οργάνου, με σύνθεση ευνοϊκή για τους Νησιώτες (Γεώργιος Κουντουριώτης Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, Παναγιώτης Μπότασης, Ιωάννης Κωλλέτης, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος). Συνάμα, με ψήφισμα του αποκήρυττε τους αντιπάλους του ως «εχθρούς της πατρίδας» και «αντάρτες» και καλούσε τον ελληνικό λαό να μην υπακούει στις εντολές τους και να τους καταδιώκει παντού. Το Εκτελεστικό που βρισκόταν στην Τριπολιτσά απάντησε καθαιρώντας με την σειρά του το Βουλευτικό και αντικαθιστώντας αυτό με άλλους Βουλευτές από την φατρία του. Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, εν μέσω επανάστασης και πολέμου επιβίωσης του ‘Έθνους, γίνεται τραγική (η και γελοία αν την θεωρήσουμε αποστασιοποιημένα) με 2 Βουλευτικά και 2 Εκτελεστικά να ανακηρύσσουν τους αντιπάλους τους παράνομους και να οργανώνονται στρατιωτικά σε όλες τις επαρχίες τους πρώτους 2 μήνες του 1824, για να λύσουν τις διαφορές τους ενόπλως. Όσο παράλογο και να ακούγεται, η αδυναμία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να επιτεθεί κατά των Ελλήνων καθ’ όλη την διάρκεια του 1824, υποβοήθησε την ένταση της εσωτερικής τους αντιπαράθεσης.

Όταν η Κυβέρνηση του άβουλου Γεώργιου Κουντουριώτη[9] έλαβε την πρώτη δόση του Αγγλικού δανείου τον Φεβρουάριο του 1824, η πλάστιγγα έγειρε αποφασιστικά υπέρ της. Απέκτησε ένα αδιαμφισβήτητο λαϊκό έρεισμα που το συμπλήρωνε και η συστηματική πολιτική δραστηριότητα της, ενώ είχε και την ανεπίσημη αναγνώριση των Άγγλων. Αμέσως οι κυβερνητικοί ξεκίνησαν ένα όργιο κατασπατάλησης των χρημάτων του δανείου που είχε ζητηθεί από τους Άγγλους τραπεζίτες για να χρηματοδοτηθεί ο απελευθερωτικός πόλεμος, με αθρόους προβιβασμούς ασήμαντων πολιτικών και στρατιωτικών σε όλες τις επαρχίες. Δόθηκαν πάνω από 2.000 διπλώματα στρατηγίας, αντιστρατηγίας, χιλιαρχίας, υποχιλιαρχίας, εικοσιπενταρχίας κυριολεκτικά σε οποιονδήποτε παρουσιάστηκε στην Κυβέρνηση, μαζί με τους μισθούς που δήθεν αντιστοιχούσαν στα σώματα τους που βέβαια υπήρχαν μόνο στα χαρτιά[10]. Πολλοί από τους νέους αξιωματικούς, δεν είχαν πολεμήσει καν ως τότε για την απελευθέρωση, άλλοι ήταν ανήλικοι και εντελώς ανίκανοι στα στρατιωτικά, άλλοι δεν είχαν προσφέρει τίποτε η ήταν απλοί στρατιώτες χωρίς γνώσεις διοικήσεως, μας επιβεβαιώνουν ο Σπηλιάδης, ο Φωτάκος και ο Οικονόμου.

Λόγω αυτών των εξελίξεων, τα σώματα του Πάνου Κολοκοτρώνη του Χελιώτη και του Γενναίου που ήταν πιστά στο Παλαιό Εκτελεστικό και κατείχαν το Ναύπλιο και την Κόρινθο φυλλορροούσαν[11]. Σημαντικοί Πελοποννήσιοι οπλαρχηγοί όπως ο Πονηρόπουλος, οι Πετμεζαίοι, οι Γιατρακαίοι και ο Κεφάλας τάχθηκαν ανοιχτά πλέον με τους Κυβερνητικούς. Άλλο μεγάλο πλήγμα για την παράταξη του Παλαιού Εκτελεστικού ήταν η αιφνιδιαστική προσχώρηση του Γρηγορίου Δίκαιου (Παπαφλέσσα), ορκισμένου εχθρού των «ολιγαρχικών», στο στρατόπεδο της κυβέρνησης του Κρανιδίου μετά από μυστικές διαπραγματεύσεις. Η Κυβέρνηση Κουντουριώτη είχε στην διάθεση της και δύο εφημερίδες που έβγαιναν στην Ύδρα και προπαγάνδιζαν τις απόψεις του νέου Εκτελεστικού.

Σύντομα και για λόγους αποτελεσματικότερης άμυνας, οι περισσότεροι οπαδοί του Παλαιού Εκτελεστικού συγκεντρώθηκαν στην Τριπολιτσά όπου καταπίεζαν κατάφωρα τον τοπικό πληθυσμό επιβάλλοντας βαρύτατη φορολογία, καταλαμβάνοντας τα σπίτια του για καταλύματα των στρατιωτών, προκαλώντας του προβλήματα στην καθημερινότητα του και ζώντας στην κυριολεξία εις βάρος του. Ήταν τέτοιες οι καταχρήσεις των οπαδών του Κολοκοτρώνη εις βάρος των κατοίκων της Τριπολιτσάς που αυτοί σε συνεργασία με τον Παπαφλέσσα που έπαιζε έναν διπλό ρόλο, συνέστησαν μια μυστική εταιρεία, την «Αδελφότητα», που σκοπό είχε να προετοιμάσει μια εξέγερση των απλών πολιτών κατά των καταπιεστών τους. Τα μέλη της οργάνωσης ήταν κυρίως μαγαζάτορες της πόλης. Το συμφωνημένο σύνθημα της εξέγερσης ήταν όταν ο αρχηγός της οργάνωσης θα πήγαινε στα μαγαζιά των μυημένων με ένα Ευαγγέλιο σε κάνιστρο λέγοντας «ο Άγιος Δημήτριος βοήθεια σου» που σήμαινε «κλείσε αμέσως και πάρε τα όπλα σου».

Αποτέλεσμα της εταιρείας αυτής αλλά και του αυταρχισμού του μόλις 20ετούς και ευέξαπτου φρούραρχου της πόλης Γενναίου ήταν το ξέσπασμα μιας εξέγερσης στις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου του 1824, με σκληρές και αιματηρές οδομαχίες για μια ολόκληρη ημέρα που είχε ως αποτέλεσμα έξι νεκρούς και αρκετούς τραυματίες. Ο Θ. Κολοκοτρώνης κατέστειλε εύκολα την εξέγερση αυτή επεμβαίνοντας με τον στρατό του και φέρθηκε με επιείκεια στους κατοίκους που εξεγέρθηκαν εξορίζοντας 120 από τους πρωταίτιους εκτός της πόλης, χωρίς να τιμωρήσει κανέναν άλλον.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Εικόνα
Όταν ο Κολοκοτρώνης αντιλήφθηκε ότι η Κυβέρνηση του Κουντουριώτη είχε αποκτήσει πλέον ισχυρά πολιτικά και στρατιωτικά ερείσματα, προσπάθησε να έρθει σε συμβιβασμό στέλνοντας αρχικά τον μετριοπαθή Υψηλάντη στο Κρανίδι και μετά τον επαμφοτερίζοντα Πλαπούτα με ακόμα διαλλακτικότερες προτάσεις. Η Κυβέρνηση του Κρανιδίου όμως ήθελε την πλήρη συντριβή των «στασιαστών», απέρριψε όλες τις συμβιβαστικές προτάσεις του Κολοκοτρώνη και τον Μάρτιο του 1824 διέταξε τον πρόκριτο της Κορίνθου Νοταρά να πολιορκήσει τον οπλαρχηγό Χελιώτη που κρατούσε το κάστρο του Ακροκόρινθου για λογαριασμό του Κολοκοτρώνη και του παλαιού Εκτελεστικού. Ο Γέρος του Μοριά απέστειλε από την Τρίπολη τον γιο του Γενναίο με 500 άνδρες να διαλύσει την πολιορκία αυτή. Λίγο πριν εμπλακεί το σώμα του Γενναίου, ο Μακρυγιάννης που βρισκόταν στο πλευρό του Γενναίου μαζί με την πλειοψηφία των ανδρών του, αυτομόλησε στους Κυβερνητικούς μετά από μυστικές συνεννοήσεις και μεγάλα χρηματικά ανταλλάγματα, αφήνοντας τον Γενναίο μόλις με 80 άνδρες. Έτσι ο τελευταίος επέστρεψε άπραγος στην Τριπολιτσά, ενώ σύντομα ο Χελιώτης παρέδωσε το Ακροκόρινθο στα χέρια των Κυβερνητικών λόγω ελλείψεως τροφίμων. Παράλληλα οι Κυβερνητικοί υπό τον Σκούρτη, πολιόρκησαν στενά και τον Πάνο Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο που αρνήθηκε να δώσει το Παλαμήδι στους Κυβερνητικούς.

Τον ίδιο μήνα η Κυβέρνηση του Κρανιδίου θα στείλει 3000 στρατιώτες υπό τους Λόντο, Γιατράκο, Κεφάλα και Νοταρά για να πολιορκήσει την Τριπολιτσά. Εντός της πόλη υπήρχε όλο το παλαιό Εκτελεστικό μαζί με τους Θ. Κολοκοτρώνη, Νικήτα Σταματελόπουλο, Τσόκρη, Γενναίο Κολοκοτρώνη, Θοδωρή Γρίβα, Κανέλλο Δεληγιάννη και 1000 στρατιώτες. Ήταν η πρώτη φορά που Έλληνες αντιμετώπιζαν Έλληνες έτοιμοι πλέον να αλληλοσκοτωθούν για τα Υπουργικά αξιώματα και τα στρατιωτικά διπλώματα. Εκείνη την αποφράδα ημέρα, επιτέθηκαν δύο φορές έφιπποι με τις σωματοφυλακές τους από την πόλη, οι πιο παθιασμένοι πολιτικά Νικήτας Σταματελόπουλος και Γενναίος Κολοκοτρώνης κατά των οχυρωμένων Κυβερνητικών. Τα πυρά που ανταλλάσσονταν όμως ήταν όλα άστοχα με επιδεικτικό τρόπο[12]. Κανείς δεν ήθελε να σκοτώσει τον χθεσινό γείτονα του και συμπολεμιστή του σε αυτόν τον παραλογισμό. Οι μέρες εκείνες κύλισαν μόλις με ένα νεκρό και με κάποιους μικροτραυματισμούς.

Η Τριπολιτσά τελικά θα περάσει στα χέρια των Κυβερνητικών μετά από συμβιβασμό των αντίπαλων παρατάξεων που προέβλεπε να ουδετεροποιηθεί η πόλη και να γίνει ανακωχή αλλά και λόγω της θέλησης των κατοίκων της να μην μετατραπεί η πολύπαθος πόλη σε πεδίο μάχης, προς μεγάλη απογοήτευση του Εκτελεστικού στο Κρανίδι που ήθελε την αιματοχυσία. Ο Λόντος και ο Ζαΐμης θα παραβούν την συμφωνία που είχε γίνει και θα εγκαταστήσουν φρουρά στην πόλη από 300 Στερεοελλαδίτες. Η φρουρά αυτή θα καταλύσει κάθε έννοια νόμου στην πόλη, με αυθαιρεσίες και βασανιστήρια εις βάρος των κατοίκων. Όλο το πολύτιμο Αρχείο του παλαιού Εκτελεστικού που έπεσε στα χέρια της φρουράς καταστράφηκε καθώς το έδωσαν στους μπακάληδες για χαρτί περιτυλίγματος. Ο Παπαφλέσσας που ήρθε ως απεσταλμένος της κυβέρνησης στην πόλη για να διευθετήσει την κατάσταση, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα αφού απειλούσε και φυλακιζε όλους τους διαμαρτυρόμενους καθώς τους θεωρούσε ως «αντικυβερνητικούς». Τις πρώτες μέρες του Μαρτίου του 1824 ένα σώμα του Καραϊσκάκη και ο ίδιος ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με την δύναμη του, πέρασαν τα στενά της Κορίνθου και κινήθηκαν προς το Άργος με διάθεση να επιτεθούν στο Κρανίδι και να συλλάβουν την Κυβέρνηση. Όταν όμως έμαθαν τα νέα για την είσοδο των Κυβερνητικών στην Τριπολιτσά επέστρεψαν αμέσως στα μέρη τους και άρχισαν να καιροσκοπούν μέχρι να δουν ποιος θα επικρατήσει.
Εικόνα
Ιωάννης "Γενναίος" Κολοκοτρώνης

Οι αντικυβερνητικοί θα φύγουν προς τις επαρχίες τους, κυρίως στην Καρύταινα και στην Μάνη, για να ξεσηκώσουν τους οπαδούς τους εναντίον της Κυβέρνησης. Τον Μάιο του 1824 ο Κολοκοτρώνης θα ανασυντάξει τις δυνάμεις του στην Καρύταινα και μετά από μυστικές συνεννοήσεις με τους δεινοπαθούντες κατοίκους της Τριπολιτσάς, θα αντεπιτεθεί πολιορκώντας με πάθος την πόλη που είχε ως άμυνα 3000 κυβερνητικούς με τον Ανδρέα Λόντο. Στα μέρη αυτά που οι Έλληνες μεγαλούργησαν λίγα χρόνια πριν, συνήφθησαν σκληρές αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις με πολλούς νεκρούς εκατέρωθεν και με τους «αντάρτες» να σημειώνουν κάποιες μικρές νίκες.

Με διαταγές του Κολοκοτρώνη ο γιος του Γενναίος μαζί με τον Πλαπούτα τον Τσόκρη τον Νικήτα Σταματελόπουλο και 500 άνδρες βάδισαν στο Ναύπλιο για να ανεφοδιάσουν τον Πάνο Κολοκοτρώνη που βρισκόταν υπό στενή πολιορκία από τους Κυβερνητικούς. Αρχικά θα συλλάβουν 120 άνδρες των Κυβερνητικών του Ιωάννη Νοταρά που τους αιφνιδίασαν στην Κανδύλα. Την επόμενη ημέρα θα προχωρήσουν προς το Ναύπλιο όπου θα συναντήσουν την πεισματώδη αντίσταση του Μακρυγιάννη και του Βούλγαρου Χατζηχρήστου[13], εξωμοτών οπλαρχηγών των Κυβερνητικών. Σκληρές μάχες θα γίνουν στην περιοχή των Μύλων μεταξύ τους, με 20 νεκρούς και 8 τραυματίες χωρίς οι επιτιθέμενοι να πετύχουν τον σκοπό τους[14]. Τελικά ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, αν και άρρωστος, θα συγκρουστεί με βιαιότητα στις κοντινές περιοχές του Ναυπλίου, Δαλαμανάρα και Κούτσι με τετραπλάσιες Κυβερνητικές Δυνάμεις υπό τον Ιωάννη Νοταρά και τελικά θα καταφέρει με 150 άνδρες να σπάσει τον κλοιό και να ενωθεί με τον αδερφό του.

Η τελική συντριβή της φατρίας των Κολοκοτροναίων
Εικόνα
Μετά τις πρόσκαιρες αυτές επιτυχίες, οι αντικυβερνητικοί αναθάρρησαν και με επικεφαλής τους Νικήτα Σταματελόπουλο και τον Χατζηστεφανή, αποφάσισαν οι μισοί να κινηθούν προς τους Μύλους για να τους καταλάβουν δια αιφνιδιασμού, και οι υπόλοιποι να κινηθούν προς το Άργος για να συλλάβουν τα μέλη του Βουλευτικού. Και οι δύο προσπάθειες είχαν οικτρό αποτέλεσμα. Οι πολυάριθμοι Κυβερνητικοί στους Μύλους υπό τον Σκούρτη, με την βοήθεια των φίλιων πυρών από τα κανόνια των πλοίων του Μιαούλη, επιτέθηκαν και συνέλαβαν εύκολα τους ολιγάριθμους επίδοξους καταδρομείς, ενώ στο Άργος ο Μακρυγιάννης με τον Ιωάννη Νοταρά έτρεψαν σε άτακτη φυγή τους επιτιθέμενους, αποσπώντας τα όπλα, τα άλογα τους και την αλληλογραφία του ίδιου του Νικήτα[15], ο οποίος σώθηκε από την αιχμαλωσία την τελευταία στιγμή. Ο κυριότερος λόγος της αποτυχίας ήταν ότι τα στρατεύματα των ανταρτών είχαν στρατολογηθεί πρόχειρα ανάμεσα στους χωρικούς και ήταν εντελώς απειροπόλεμα. Στην Μάνη και στην Μεσσηνία την ίδια εποχή, η οικογένεια Μαυρομιχάλη είχε ξεσηκώσει τους οπαδούς της κατά της Κυβέρνησης και πολεμούσε τον Γιατράκο και τον Μούρτζινο που την υποστήριζαν. Στις ασήμαντες αυτές συγκρούσεις οι Μαυρομιχαλαίοι ηττήθηκαν από τους κυβερνητικούς του Γιατράκου οι οποίοι λεηλάτησαν και τον πύργο του Μαυρομιχάλη στο Μαραθωνήσι.

Όλες αυτές οι πληροφορίες της καταστροφής των σωμάτων των «ανταρτών», βρήκαν τον Κολοκοτρώνη έξω από την Τριπολιτσά να την πολιορκεί. Σύντομα μαθεύτηκε ότι ισχυρά Κυβερνητικά στρατεύματα που είχαν αποδεσμευτεί από την καταστροφή των ανταρτών στο Ναύπλιο, βάδιζαν προς την Τριπολιτσά για να ανακουφίσουν τους πολιορκούμενους. Ο Κολοκοτρώνης γνώριζε ότι ο πόλεμος είχε πλέον χαθεί. Ήρθε αμέσως σε διαπραγματεύσεις με τους Ανδρέα Λόντο και Ανδρέα Ζαΐμη και πέτυχε να αμνηστευθούν όλοι οι «αντάρτες», αφού οι δύο Πελοποννήσιοι πρόκριτοι δεν ήθελαν να ενισχυθεί υπέρμετρα η Κυβέρνηση που ελεγχόταν από τους Νησιώτες, τον Μαυροκορδάτο και τους αντιπροσώπους της Στερεάς. Ο Κολοκοτρώνης έγραψε στον γιό του Πάνο να παραδώσει το Ναύπλιο στην Κυβέρνηση, υπό τους σημαντικούς όρους να πληρωθούν οι μισθοί των στρατιωτών της φρουράς του Ναυπλίου ως εκείνη την στιγμή από την Κυβέρνηση και ο έλεγχος των κάστρων να παραμείνει στα «Πελοποννησιακά χέρια» του Ζαΐμη και του Λόντου. Ο όρος αυτός δεν τηρήθηκε από την Κυβέρνηση και αποτέλεσε την πρώτη αφορμή για τον αιματηρό και εθνοκτόνο Β’ εμφύλιο πόλεμο που θα ξεσπούσε λίγους μήνες μετά....

Ι. Β. Δ.



Σημειώσεις

[1]την αποτελούσαν αποκλειστικά πρόκριτοι της Κεντρικής και Νότιας Πελοποννήσου

[2] Η ψηφοφορία στις πόλεις των επαρχιών γινόταν δια βοής με τον κόσμο να μαζεύεται στην πλατεία και να επικυρώνει αυτόν που του παρουσιάζει ο εκάστοτε ισχυρός της περιοχής. Ο «εκλογικός νόμος» δεν προέβλεπε καμία διαδικασία ψηφοφορίας με την έννοια της κάλπης η των ψηφοδελτίων, παρά ότι ο πληρεξούσιος εκλεγόταν με ομοφωνία και οι ψηφοφόροι υπέγραφαν όλοι το σχετικό έγγραφο της εκλογής του. Υπάρχουν πολλές καταγγελίες στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας για νοθεία και άσκηση πολιτικής βίας, αλλά είναι δύσκολο να ανιχνευτεί ποιές καταγγελίες είναι έγκυρες και ποιές υποκινούμενες από την αντίπαλη φατρία. Πάντως ο πρώτος πρέσβης της Αγγλίας Ντώκινς αναφέρει σε έκθεση του το 1831 ότι καμία Ελληνική Εθνοσυνέλευση την εποχή της επανάστασης δεν ήταν αντιπροσωπευτική και προϊόν ελεύθερης λαϊκής εκλογής.

[3] Η πέμπτη θέση του Εκτελεστικού έμεινε κενή για τον αντιπρόσωπο των ναυτικών νησιών

[4] «Με λόγο και με έργον ήτον η γνώμη των να βάλουν από τους δικούς τους και να αδυνατίσω» λέει ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματα του.

[5] «….σου λέγω μην καθίσεις πρόεδρος διότι έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια, με την βελάδα που ήρθες» ήταν τα ακριβή λόγια του Γέρου όπως τα σώζει ο ίδιος στα Απομνημονεύματα του.

[6] Κατά τον Σπηλιάδη, το Βουλευτικό στο Κρανίδι συνεδρίαζε με λίγο περισσότερους από τους μισούς Βουλευτές του , άρα δεν είχε απαρτία αφού δεν πληρούσε τον σχετικό όρο του Συντάγματος περί απαρτίας που προέβλεπε την παρουσία των δύο τρίτων των Βουλευτών τουλάχιστον.

[7] Ο ρόλος του Μαυροκορδάτου ως κύριου ενορχηστρωτή των συνεννοήσεων αυτών, έχει πάρει κυριολεκτικά μυθικές διαστάσεις σε μεγάλο τμήμα της αριστερόστροφης ελληνικής ιστοριογραφίας.

[8] Ο αυτόπτης μάρτυς Βρετανός Φιλέλληνας Humphreys μας περιγράφει στις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του μια χαρακτηριστική συνεδρίαση τους. «Ήταν καθισμένοι κατάχαμα σε μια μικρή κάμαρα. Δεν σηκώνονται για να μιλήσουν ούτε παίρνουν με την σειρά τον λόγο. Έτσι η συνεδρίαση μεταβάλλεται σε χάβρα. Όταν οι αντεγκλήσεις γίνονται βίαιες ο πρόεδρος χτυπά την κουδούνα του και δημιουργείται χειρότερο πανδαιμόνιο»

[9] Ο αγαθός Γεώργιος Κουντουριώτης ανέλαβε την προεδρία παρά την θέληση του στην θέση του ικανού αδερφού του Λάζαρου και βρισκόταν υπό την πολιτική ποδηγέτηση του Μαυροκορδάτου, του Κωλλέτη και του αδερφού του με τον οποίο διατηρούσε σχεδόν καθημερινή αλληλογραφία.

[10] «Όλοι οι έλληνες γελούσαν δια τούτο, πλην και κανένας από όσους πλησίαζαν την Κυβέρνηση δεν αγανακτούσε..» Απομνημονεύματα Κασομούλη

[11] «…η εν Κρανιδίω Κυβέρνησις μούρλανε τον κόσμο από τας υποσχέσεις δίνοντας διπλώματα….» αναφέρει ο Γενναίος Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματα του.

[12] «..Έγιναν και δυο τρεις άλλαι έξοδοι εκτός της πόλεως και ούτε το ένα μέρος επροχωρούσεν ούτε το άλλο…» απομνημονεύματα Γενναίου σελ. 126. Δύο φορές βγήκαν έξω από τα τείχη ο Γενναίος και ο Νικηταράς και αντάλλαξαν πυρά με τους "κυβερνητικούς". Κανείς όμως δεν σκοτώθηκε, γιατί μάλλον οι αντίπαλοι σημάδευαν τον αέρα....(Τρικούπης σελ107)

[13] Κατά τον Κασομούλη ο Βούλγαρος Χατζηχρήστος «Έμαθε να λέγει στα Ελληνικά «Χριστός», «Παναγιά», «Κουντουριώτης» και τίποτε άλλο. Ούτε κατάλογον είχε να ιδή το στράτευμα του, ούτε επιθεώρησιν, μόνο λίραις χρυσαίς»


[14] «..Ἔπιασα τὴν κούλια μαζὶ μὲ τὸν Χατζηχρῆστο, τὴν βαστήξαμε ἕνα μερόνυχτον, πολεμούσαμε νύχτα καὶ ἡμέρα. Ἐκεῖνοι ήταν πολλοί, καὶ σκοτωθήκανε κι᾿ ἀπό τὰ δυὸ μέρη…»


[15] «…καὶ σηκώθηκαν και πήγανε ἀπ᾿ ὄξω ἀπὸ τὰ χωριὰ νὰ μποῦνε εἰς τ᾿ Ἄργος νὰ διαλύσουνε τὴν Βουλή, ὅτ᾿ ἦταν μόνοι τους ἐκεῖ οἱ βουλευταί. Ἀπὸ τὸ ῾να τὸ μέρος αὐτεῖνοι κι᾿ ἀπὸ τὴν μέση ἐγώ, καὶ μπλατζαστήκαμε ῾στὴν Παναγιὰ τοῦ Ἄργους, εἰς τὸ διάσελον – ἕτοιμοι νὰ μποῦνε μέσα. Ἐκεῖ βαρεθήκανε κι᾿ ἀπὸ τὰ δυὸ μέρη, ὅμως τοὺς τζακίσαμε καὶ τοὺς πήραμε ὀμπρός, τοὺς πιάσαμε ὅλα τους τὰ φορτώματα καὶ τοὺς κολλήσαμε εἰς τὸ πέρα βουνὸ ὅλους, ὁποῦ ῾ναι ἀντίκρυα ἀπὸ τὸ κάστρο…» Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

















http://www.istorikathemata.com/2013/10/ ... .html#more
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

70
Η "εισαγόμενη διαφθορά" στους εξοπλισμούς ξεκίνησε ...το 1824! Απίστευτες ιστορίες μίζας

Τα όσα ειπώθηκαν στην ημερίδα για τους εξοπλισμούς και το δημόσιο χρέος που οργάνωσε η Κοινωνία Αξιών ήταν όχι μόνο ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά. Κάποια σημεία των παρουσιάσεων των ομιλητών ήταν θα λέγαμε…ανατριχιαστικά!

Πρώτα απ΄ όλα η ιστορία της διαφθοράς στους εξοπλισμούς. Όχι δεν ξεκίνησε επί Άκη Τσοχατζόπουλου όπως σωστά επεσήμανε ο δικηγόρος πρώην νομικός σύμβουλος στο ΥΠΕΘΑ Δημοσθένης Μπακόπουλος αλλά πολύ πριν. Ας πούμε από το 1824!

Η γρήγορη ιστορική αναδρομή της μίζας που έκανε στην ομιλία του αποδεικνύει ότι κάνουμε διαρκώς τα ίδια λάθη από τα οποία λίγοι πλουτίζουν και όλοι οι υπόλοιποι τα πληρώνουν.



Ιστορία πρώτη - Φρεγάτες “Σωτηρία” και Ελπίς 1824

Ο Χιώτης έμπορος Κοντόσταυλος ανήγειρε μέγαρο, επί της σημερινής οδού Σταδίου, όπου η Παλαιά Βουλή, που θεωρήθηκε προϊόν του δανείου για τη ναυπήγηση. Ο Κοντόσταυλος καταδικάστηκε από το Ελεγκτικό Συνέδριο στις 3 Οκτωβρίου 1835 στην επιστροφή 104.179,28 δίστυλων. Για να αποφύγει την εκτέλεση της αποφάσεως διέφυγε στην Πόλη. Δηλαδή, αυτός που είχε μεσολαβήσει να αγοραστούν εξοπλισμοί για την Ελληνική Επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατέφυγε στον Σουλτάνο για να μην πληρώσει τα λεφτά που καταχράστηκε! Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 επέστρεψε, η δίκη επαναλήφθηκε και απηλλάγη. Οι φρεγάτες κόστισαν τελικά σχεδόν το διπλάσιο από το αρχικά συμφωνημένο ποσόΑπό τις 816.000 λίρες που ήρθαν στην επαναστατημένη Ελλάδα ως «αγγλικά δάνεια» οι 392.000 λίρες αφορούσαν σε πολεμικές παραγγελίες. Για τη διαχείρισή τους εκ μέρους των Ορλάνδου και Λουριώτη διεξήχθη έρευνα γιατί κατηγορήθηκαν από τον Γ.Σπανιολάκη για πολυτελή ζωή, για ιδιοποίηση χρηματικού ποσού από αγοραπωλησίες μετοχών του δανείου, για σπατάλη στην ναυπήγηση πλοίων. Στις 14 Μαρτίου 1832, οι ανωτέρω εμφανίζονται να οφείλουν στο Δημόσιο Ταμείο 31.323,71 λίρες.Τελικά, μετά από μακρύ αγώνα, Ορλάνδος και Λουριώτης υποχρεώθηκαν στις 14 Ιανουαρίου 1835 από το Ελεγκτικό Συνέδριο να καταβάλλουν 809.008, 18 δραχμές, απόφαση που δεν εκτελέστηκε.



Ιστορία δεύτερη - Τα “αγγλικά δάνεια” για εξοπλισμούς

Από τις 816.000 λίρες που ήρθαν στην επαναστατημένη Ελλάδα ως «αγγλικά δάνεια» οι 392.000 λίρες αφορούσαν σε πολεμικές παραγγελίες. Για τη διαχείρισή τους εκ μέρους των Ορλάνδου και Λουριώτη διεξήχθη έρευνα γιατί κατηγορήθηκαν από τον Γ.Σπανιολάκη για πολυτελή ζωή, για ιδιοποίηση χρηματικού ποσού από αγοραπωλησίες μετοχών του δανείου, για σπατάλη στην ναυπήγηση πλοίων. Στις 14 Μαρτίου 1832, οι ανωτέρω εμφανίζονται να οφείλουν στο Δημόσιο Ταμείο 31.323,71 λίρες.Τελικά, μετά από μακρύ αγώνα, Ορλάνδος και Λουριώτης υποχρεώθηκαν στις 14 Ιανουαρίου 1835 από το Ελεγκτικό Συνέδριο να καταβάλλουν 809.008, 18 δραχμές, απόφαση που δεν εκτελέστηκε.



Ιστορία τρίτη - Γαλλικά αεροσκάφη πληρωμένα που δεν παραδόθηκαν ποτέ 1935


«Τα χρήματα, που συνελέγησαν από τον έρανο (υπέρ της Αεροπορίας), κατά την περίοδο 1935- Ιουλίου 1938, χρησιμοποιήθηκαν για την πραγματοποίηση της παραγγελίας 24 αεροσκαφών ΠΟΤΕΖ 63 και 60 κινητήρων ENOLΡON... Η Γαλλική Κυβέρνηση με διάφορες προφάσεις δεν εκτελούσε την παραγγελία, η οποία ήταν κανονικότατα πληρωμένη από την τότε Κυβέρνηση, παρέδωσε δε μόνο 4 αεροσκάφη ΠΟΤΕΖ 63…».



Τι “κερδίσαμε” από τις ειαγωγές εξοπλισμών; Εισαγωγή διαφθοράς


Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν και τα όσα είπε ο κ.Μπακόπουλος για την “εισαγόμενη” από τους ξένους προμηθευτές όπλων διαφθορά.

• Σύμφωνα με τις διεθνείς στατιστικές η Ελλάδα δεν είναι η πιο διεφθαρμένη συναλλασσόμενη του διεθνούς εμπορίου στρατιωτικού εξοπλισμού

• Οι χώρες – προμηθευτές στρατιωτικού εξοπλισμού κατατάσσονται υψηλότερα από την Ελλάδα με κριτήριο την διαφθορά

• Όμως, η Ελλάδα την περίοδο 2003-2007 υπήρξε ο τέταρτος μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων. Την περίοδο 2008-2012 κατατάσσεται στην 15η θέση των εισαγωγέων όπλων. Την περίοδο 1965 - 1974 το 80% των εισαγωγών αφορά οπλισμό κατασκευής ΗΠΑ. Μετά το 1980 οι εισαγωγές όπλων από ΗΠΑ μειώνονται σε ποσοστό 42%, ακολουθούν εισαγωγές από Γερμανία περίπου 25% και έπονται άλλες χώρες με μικρότερα ποσοστά. Μαζί με την εισαγωγή εξοπλισμού ήταν φυσικό να έλθει και η εισαγωγή της τεχνογνωσίας της διαφθοράς.Η έλλειψη προϋπολογιστικού και απολογιστικού ελέγχου στις αμυντικές δαπάνες.









http://www.onalert.gr/stories/i-eisagom ... se-to-1824
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

71
Απογοητευτική η στάση Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου στο Κυπριακό
Εικόνα
Απογοητεύει δυστυχώς, η επίσημη θέση που επιλέγει να τηρήσει ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος στο θέμα του Κυπριακού και δη στην συμφωνία για "διαπραγματεύσεις" του προέδρου Ν. Αναστασιάδη με τον τουρκοκύπριο Ντερβίς Έρογλου.

Και αυτό διότι, αντί να βροντοφωνάξει ένα ηχηρό "όχι" ο κ. Χρυσόστομος, σε όλη αυτή τη διαδικασία, επιλέγει τον άχαρο δρόμο των μεσοβέζικων δηλώσεων και διατυπώσεων...

Ο κ. Χρυσόστομος, ναι μεν, αναγνωρίζει ότι η συμφωνία δεν είναι λύση (το αυτονόητο δηλαδή) αλλά στηρίζει τον πρόεδρο Αναστασιάδη στις "διαπραγματεύσεις" και δείχνει να περιμένει "θετικά αποτελέσματα" από αυτές...

Μάλιστα συστήνει στον περήφανο ελληνοκυπριακό λαό... "νηφαλιότητα" και αποβολή της... "καχυποψίας"...

Είναι δηλαδή "καχύποπτος" ο ελληνικός λαός εναντίον των Τούρκων; Κρίμα, τέτοια αντιμετώπιση δεν περιμέναμε να την δούμε ποτέ σε Ιεράρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας...

Ακολουθεί ολόκληρη η "Ανακοίνωση Μακαριωτάτου σχετικά με την έκδοση του κοινού ανακοινωθέντος":

Η Εκκλησία με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με νηφαλιότητα και αφού συμβουλεύτηκε πλειάδα συνταγματολόγων και διεθνολόγων, και αφού αποκρυστάλλωσε άποψη επί του κοινού ανακοινωθέντος, απευθύνεται σήμερα προς τον κυπριακό λαό για να κοινοποιήσει σ’ αυτόν τις θέσεις της.

1. Το κοινό ανακοινωθέν διαγράφει τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινηθούν οι δύο συνομιλητές και όχι τη λύση τού χρονίζοντος κυπριακού προβλήματος.

2. Η καχυποψία τόσο ημών των Ελληνοκυπρίων όσο και των Τουρκοκυπρίων είναι αυτή που δεν μας επέτρεψε να ξεπεράσουμε τις κάποιες ασάφειες τού κειμένου τού κοινού ανακοινωθέντος. Συμμεριζόμεθα βέβαια τις ανησυχίες μερίδας τού λαού μας. Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος τού κόσμου.

3. Αυτές τις κρίσιμες στιγμές η Εκκλησία επιθυμεί να συμβουλεύσει, όπως όλες οι πολιτικές δυνάμεις και ο κάθε κύπριος πολίτης παραμείνουν ενωμένοι, προκειμένου να συμπαρασταθούν στην κυβέρνηση και στον συνομιλητή και με εθνική εγρήγορση να παρακολουθούν την εξέλιξη των συνομιλιών, ούτως ώστε να μην παρεισφρήσει κανένα αρνητικό στοιχείο στη διαδικασία επίλυσης τού εθνικού μας προβλήματος.

Εδώ πρέπει να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον όλων μας. Διότι, ό,τι συμφωνηθεί θετικό ή αρνητικό θα πάει στο δημοψήφισμα και τότε θα είναι τραγικό να απορριφθεί για δεύτερη φορά από τον λαό μας. Άρα στο δημοψήφισμα επιβάλλεται να πάνε μόνο θετικά.

Αν, παρ’ ελπίδα, δεν επιτύχουμε μία λειτουργική και βιώσιμη λύση, η οποία να διασφαλίζει ένα ελπιδοφόρο και δημιουργικό μέλλον και για τις δύο κοινότητες, τότε είναι καλύτερα οι συνομιλίες να διακοπούν έγκαιρα.

4. Η Εκκλησία είναι έτοιμη να συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση με όλες της τις δυνάμεις, επειδή η λύση τού εθνικού μας προβλήματος δεν είναι έργο μόνο τής εκλελεγμένης κυβέρνησης αλλά είναι υπόθεση όλου τού λαού.

5. Καλούμε την κυβέρνηση να αναλάβει υπεύθυνα την ενημέρωση τού λαού από έγκριτους επιστήμονες, οι οποίοι να αναλύσουν τη δομή τής επιδιωκόμενης ομοσπονδιακής λύσης, ώστε ο λαός μας να γνωρίζει εκ των προτέρων τα δεδομένα μιας ομοσπονδιακής διαβίωσης.

6. Η Εκκλησία, ως πνευματική μητέρα, πάντοτε προσευχόταν και θα συνεχίσει να προσεύχεται και να παρακαλεί τον Δομήτορα τής Εκκλησίας Κύριο να φωτίζει και να ενισχύει όλους, ηγεσία και λαό, όπως ομονοούντες εργασθούν προς το καλώς νοούμενο συμφέρον τής πατρίδας μας.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου
Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου 2014.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

72
Υπόθεση Γκαίρλιτς – Görlitz – Η «φιλική αιχμαλωσία» του Δ Σώματος Στρατού το 1916
Εικόνα
Το Γκαίρλιτς (Gorlitz) είναι μια πόλη στην ανατολική πλευρά του κρατιδίου της Σιλεσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας η οποία στον Α΄ Παγκόσμιο είχε 90.000 κατοίκους. Από το 1945 το ανατολικό τμήμα της πόλης που χωρίζεται από τον ποταμό Νάισε, ανήκει στην Πολωνία και ονομάζεται Ζγκορζέλετς. Η πόλη του Γκαίρλιτς είναι συνδεμένη με την ποιο παράδοξη ιστορία των πολέμων.

Το 1916 μια τραγική ιστορική συγκυρία οδήγησε το Ελληνικό Δ σώμα στρατού να παραδοθεί με την θέληση του στους Γερμανούς μετά την κατάκτηση της Ανατολικής Μακεδονίας από τους Βουλγάρους. Περίπου 7.000 Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί παρέμειναν στο Γκαίρλιτς υπό περιορισμό «φιλοξενούμενοι» του Κάιζερ για δυόμισι χρόνια περίπου. Είναι η μοναδική στην παγκόσμια ιστορία περίπτωση αιχμαλωσίας στρατιωτών από ένα στρατό που δεν βρισκόταν σε άμεση εμπόλεμη κατάσταση με τους αιχμαλώτους.

Η ιστορία αυτή αποτελεί το σύμπτωμα του τρομακτικού πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού διχασμού των Ελλήνων, που είχε ως τελική κατάληξη τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Αυτή η άγνωστη σελίδα της ιστορίας , ήρθε να επαναληφθεί μετά από μια ολόκληρη γενιά και συγκεκριμένα μετά το 1945 στη διάρκεια του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου, όταν 14.000 πολιτικοί πρόσφυγες ήρθαν στην ίδια πόλη (Ζγκορζέλετς) κατά μια παράξενη ιστορική σύμπτωση.

Η «φιλική αιχμαλωσία» του Δ’ Σώματος Στρατού είναι ένα θέμα που, όπως τόσα άλλα που αφορούν την Ελληνική Ιστορία, αποτελεί ταμπού και παραμένει σχεδόν άγνωστο .

Στις 18 Αυγούστου 1916 ο Βουλγαρικός στρατός συνοδευόμενος από Γερμανούς αξιωματικούς εισβάλει αιφνιδιαστικά στην Αν. Μακεδονία. Την ίδια μέρα οι πρέσβεις της Γερμανίας και της Βουλγαρίας στην Αθήνα με επίσημες ανακοινώσεις των κυβερνήσεών τους διαβεβαίωναν ότι η εισβολή είχε αποκλειστικά στρατιωτικά κίνητρα και στρεφόταν εναντίον της Αντάντ, ενώ ταυτόχρονα παρείχαν εγγυήσεις για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και την διατήρηση των τοπικών αρχών στα πόστα τους.

Οι Σύμμαχοι από την άλλη θορυβημένοι από την επίθεση δεξιά του οχυρωμένου στρατοπέδου τους στην Θεσσαλονίκη και θεωρώντας ότι πρόκειται για προσυνεννοημένη συμπαιγνία Αθηνών – Βερολίνου κηρύσσουν τον αποκλεισμό της Καβάλας από τον Βρετανικό στόλο. Η στρατιωτική ηγεσία των Γερμανών ενημερώνει τους Βούλγαρους για επικείμενη αποβατική ενέργεια της Αντάντ στην Καβάλα, γεγονός που τους καθιστά ακόμη πιο σκληρούς στον ντόπιο πληθυσμό. Ο Γερμανός στρατηγός Χίντεμπουργκ με τηλεγράφημά του ζητά από τους Βούλγαρους την περικύκλωση της Καβάλας με πυροβολικό, προκειμένου να παραδοθεί ο ελληνικός στρατός. Σε περίπτωση άρνησης , η διαταγή είναι «άμεσο πυρ κατά της πόλης». Μεταξύ του διλήμματος παράδοσης του στρατού ή καταστροφής της πόλης, ο Έλληνας συνταγματάρχης Χατζόπουλος, ύστερα από επαφή του με την Αθήνα και έκκληση για τη μεταφορά του στρατεύματος σε ασφαλή χώρο της Στερεάς Ελλάδας, που δεν έγινε αποδεκτή, αποφασίζει να παραδώσει τον ασύρματο στον Άγγλο ναύαρχο. Λίγο αργότερα αλλάζει στάση και σε συνομιλίες με τον ίδιο τον Χίντεμπουργκ, διαπραγματεύεται την εκκένωση της εμπόλεμης περιοχής και τη μετακίνηση του Δ’ Σώματος Στρατού στη Γερμανία παίρνοντας εγγυήσεις για την μεταφορά των ελληνικών μονάδων και του οπλισμού τους στην Γερμανία όπου θα παρέμεναν φιλοξενούμενοι μέχρι το τέλος του πολέμου, ώστε να μην πέσουν αιχμάλωτοι στα χέρια των Βουλγάρων. Ο λόγος που ο Χατζόπουλος αρνήθηκε την εναλλακτική πρόταση των Βρετανών για ένωσή του με τις δυνάμεις της Αντάντ στη Θεσσαλονίκη, ήταν ότι δεν ήθελε να ενισχύσει το κίνημα της Εθνικής Αμύνης του Βενιζέλου, λόγω του ότι ήταν πιστός στον βασιλιά Κωνσταντίνο .

Έτσι αρχίζει η μεγάλη πορεία του Δ΄ Σώματος προς την Γερμανία μέσω τρένου από τη Δράμα.

Το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου 1916 ολόκληρη η φρουρά της Καβάλας μαζί με τις οικογένειες των αξιωματικών ξεκίνησε την πορεία προς την Δράμα, τον πρώτο σταθμό του μεγάλου ταξιδιού αφήνοντας την πόλη στο έλεος των εισβολέων με αποθήκες γεμάτες πανάκριβο στρατιωτικό υλικό , καπνά και τρόφιμα. Την επόμενη μέρα τα Βουλγαρικά στρατεύματα έθεταν αμαχητί την πόλη υπό την κατοχή τους. Ωστόσο περίπου 3.000 στρατιώτες και 150 αξιωματικοί με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Χριστοδούλου αυτομολούν προς Θάσο και από κει προς Θεσσαλονίκη για να ενωθούν με την Εθνική Άμυνα. Αυτοί οι στρατιώτες θα αποτελέσουν τον πυρήνα της αξιόμαχης μετέπειτα Μεραρχίας Σερρών.

Οι άνδρες του κατακερματισμένου Δ Σώματος συγκεντρώθηκαν στην Δράμα και ο πρώτος συρμός με προορισμό το Γκαίρλιτς ξεκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου 1916. Απαιτήθηκαν συνολικά 10 αμαξοστοιχίες που αναχωρούσαν ανά μία ημέρα, διασχίζοντας την Βουλγαρία , την Σερβία και την Αυστροουγγαρία πριν φτάσουν στον προορισμό τους μετά από ταξίδι 12 ολόκληρων ημερών. Συνολικά μετακινήθηκαν 6100 στρατιώτες , 430 αξιωματικοί και χωροφύλακες, 93 γυναίκες και 5 παιδιά .

Το στρατόπεδο

Η επιλογή του χώρου φιλοξενίας των Ελλήνων δεν ήταν εύκολη υπόθεση αφού η συστέγαση ή έστω η απλή γειτνίαση με τα συνηθισμένα στρατόπεδα αιχμαλώτων απορριπτόταν λόγω του ιδιότυπου καθεστώτος της κράτησης . Τελικά επιλέχθηκε η μικρή πόλη Γκαίρλιτς στην Πρωσική επαρχία της Σιλεσίας, όπου υπήρχε ένα άδειο στρατόπεδο Ρώσων αιχμαλώτων. Αφού πείστηκαν οι τοπικές αρχές για την εθνική σημασία και την τοπική ωφελιμότητα του πρωτοφανούς αυτού εγχειρήματος , ξεκίνησαν οι εργασίες καλλωπισμού και ανακαίνισης. Σε μήνυμά του στις 22 Σεπτεμβρίου 1916, για την μεταφορά των στρατιωτών από την Καβάλα στο Γκέρλιτς ο Γερμανός επιτελάρχης Λούντερντορφ επισημαίνει: «Η μεταφορά των ελληνικών στρατευμάτων μας παρέχει την μοναδική ευκαιρία να διαδώσουμε στην Ελλάδα κατανόηση και συμπάθεια για την γερμανική υπόθεση, τη γερμανική εργασία και το γερμανικό μεγαλείο. Οφείλουμε να την αξιοποιήσουμε. Οι Έλληνες δεν πρέπει να αισθάνονται ότι είναι αιχμάλωτοι ή ότι τελούν υπό περιορισμό….Τα ελληνικά στρατεύματα θα πρέπει να τυγχάνουν περίθαλψης εφάμιλλης με εκείνη των γερμανικών στρατευμάτων …. Οι συναλλαγές τους με την τοπική κοινωνία καθώς και η επαφή τους με την πατρίδα τους, επιβάλλεται να τελούν υπό παρακολούθηση, χωρίς όμως ακρότητες».

Ο καθορισμός του νομικού καθεστώτος της παραμονής του Σώματος στην Γερμανία ήταν πονοκέφαλος για τους αρμοδίους αφού από πλευράς διεθνούς δικαίου συνιστούσε παγκόσμια πρωτοτυπία. Τελικά το Δεκέμβριο του 1916 υπογράφηκε συμφωνία όπου καθοριζόταν οι σχέσεις του Σώματος με το Γερμανικό κράτος. Τα κύρια σημεία αυτής της συμφωνίας ήταν :

Το Ελληνικό Σώμα υπαγόταν κατευθείαν στο Γερμανικό υπουργείο εξωτερικών

Ο Έλληνας σωματάρχης στο εσωτερικό του στρατοπέδου διατηρούσε τις εξουσίες που είχε και στην πατρίδα του ενώ τα άλλα ζητήματα αντιμετωπίζονταν από κοινού με τον Γερμανό φρούραρχο του Γκαίρλιτς.

Ταξίδια εντός της χώρας γινόταν με ειδική άδεια και για τα υπεραστικά τηλεφωνήματα απαιτούνταν η χρήση της Γερμανικής γλώσσας.

Οι αξιωματικοί θα εξακολουθούσαν να παίρνουν τον μισθό τους σε μάρκα με αναλογία ένα προς ένα.

Οι Έλληνες θα είχαν τις ίδιες επισιτιστικές παροχές με τον άμαχο πληθυσμό της χώρας.

Διατέθηκε στρατιωτικό νοσοκομείο για τους Έλληνες υπό Γερμανική διοίκηση (Griechenlazarett)

Τα επιτελεία θα στεγάζονταν στο χώρο ενός σχολείου ενώ οι Έλληνες αξιωματικοί θα είχαν στην διάθεση τους δύο λέσχες στο κέντρο της πόλης.

Παρά τη χαλαρή επιτήρηση οι Ελληνικές δυνάμεις ποτέ δεν έπαψαν να θεωρούν ότι βρίσκονταν υπό περιορισμό.

Όταν ο φιλογερμανός Έλληνας πρέσβης στο Βερολίνο Θεοτόκης ζήτησε τον επαναπατρισμό τους η απάντηση των Γερμανών ήταν αρνητική, ενώ δεν τελεσφόρησε ούτε η ανεπίσημη παρέμβαση του εκλεκτού των ανακτόρων Ιωάννη Μεταξά ,ούτε οι εκκλήσεις της Γερμανικής πρεσβείας της Αθήνας. Η δυσπιστία των Γερμανών σχετικά με τις αβέβαιες εξελίξεις και την απρόβλεπτη στάση του Ελληνικού στρατού διατηρήθηκαν μέχρι τέλος .

ΧΑΙΡΕΤΕ ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ

Σε όλη την διάρκεια της μεταφοράς του Σώματος στην Γερμανία τα φώτα της δημοσιότητας είχαν στραφεί στους ασυνήθιστους διερχόμενους ξένους . Οι ανταποκριτές του Γερμανικού τύπου βρισκόταν σε όλους στους σταθμούς της διαδρομής και προπαγάνδιζαν την ασυνήθιστη μεταφορά «των φίλων αιχμαλώτων». Το πρωτότυπο αυτό εγχείρημα δεν διέφυγε της προσοχής ούτε του διεθνούς τύπου. Η Μάντσεστερ Γκάρντιαν έγραφε «εξωφρενικό και ασύληπτο» ενώ η Ντέιλι Νιους έκανε λόγο για «απίστευτο πραξικόπημα» . Η Νιου ΓιορκμΤαιμς είχε τακτικές ανταποκρίσεις για την «απαγωγή του στρατού μιας ουδέτερης χώρας» ενώ δεν έλειπαν και τα καυστικά σχόλια για «τους Έλληνες τουρίστες».

Η πόλη του Γκαίρλιτς έπειτα από την τόση προβολή από τον διεθνή τύπο είχε φορέσει τα καλά της για να καλωσορίσει τους «Έλληνες φίλους». Στους δρόμους και στις πλατείες είχαν αναρτηθεί Ελληνικές σημαίες ενώ διπλωμάτες δημοσιογράφοι , ανώτατοι Γερμανοί κρατικοί λειτουργοί και φιλέλληνες καθηγητές ερχόταν από ολόκληρη την Γερμανία. Το στρατόπεδο έλαμπε από καθαριότητα ενώ στην είσοδο είχε αναρτηθεί μια μεγάλη επιγραφή: ΧΑΙΡΕΤΕ

Όταν το τρένο πλησίαζε στον σταθμό της άγνωστης πόλης οι εξουθενωμένοι άντρες δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ολόκληρη η πόλη τους περίμενε με μουσικές και δώρα. Η Γερμανική μπάντα έπαιζε τον Ελληνικό εθνικό ύμνο και τα Ελληνικά στρατεύματα παρέλαυναν στον κεντρικό δρόμο της πόλης καθ οδόν προς το στρατόπεδο «φιλοξενίας».

Ένας στρατιώτης έγραφε στον πατέρα του:

«Είναι αδύνατο να περιγραφεί η υποδοχή ήτις μας εγένετο εκ μέρους στρατιωτικών και πολιτικών….μας μοίραζαν διάφορα γλυκίσματα , τσιγάρα, αβγά και άλλα …» ενώ ένας άλλος αφηγείται μετά από χρόνια:

«Άρχισαν να ηχούν οι σάλπιγγες κι εμείς βάλαμε εφ’ όπλου λόγχη κι αρχίσαμε την παρέλαση. Οι Γερμανοί στα μπαλκόνια και στους δρόμους έριχναν λουλούδια, ρύζια και κουφέτα. Θερμή υποδοχή σ’ έναν τόπο όπου όλα μάς φαίνονταν διαφορετικά. Πρόσωπα ξανθά, μεγάλη καθαριότητα και μεγάλος ενθουσιασμός, σα να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι».

Αυτή η υποδοχή ήταν κατά κάποιον τρόπο η ανταμοιβή του Κάιζερ προς τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α’, για την «εξυπηρέτησή» στο οχυρό Ρούπελ και την προσπάθειά του να κρατήσει την Ελλάδα ουδέτερη.*

Η Ελληνική εφημερίδα «Νέα του Γκαίρλιτς»

Μετά από έναν μήνα από την άφιξη του στρατού στο Γκαίρλιτς εμφανίζεται στις 3 Νοεμβρίου το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Τα Νέα του GORLITZ». Εκδότης ήταν ο Γερμανός που εξέδιδε την τοπική γερμανόφωνη εφημερίδα και αρχισυντάκτης ο Έλληνας αξιωματικός Διονύσιος Αγαπητός. Το τεχνικό προσωπικό όπως και η συντακτική επιτροπή αποτελούνταν από Έλληνες στρατιώτες. Οι θέσεις αυτές ήταν περιζήτητες αφού εξασφάλιζαν αμοιβή και διαμονή εκτός στρατοπέδου. Η εφημερίδα ήταν τετρασέλιδη και εκδιδόταν καθημερινά εκτός Κυριακής. Περιείχε κείμενα από τα πολεμικά μέτωπα, ειδήσεις από την ελληνική πολιτική σκηνή, άρθρα, αναλύσεις, χρονογραφήματα, αγγελίες και διαφημίσεις. Η απήχηση ήταν μεγάλη και εκατοντάδες συνδρομές δεχόταν η εφημερίδα από παντού, ενώ η κυκλοφορία της έφτασε μέχρι και το Βερολίνο. Το 1918 έγινε Γερμανικής εμβέλειας με έδρα το Βερολίνο και αλλαγή του τίτλου της σε «Ελληνικά Φύλλα». Εκτός από τις εφημερίδες κυκλοφόρησαν στην Γερμανία και άλλα έντυπα στην Ελληνική ή την Γερμανική γλώσσα. Εκεί πρωτοεκδόθηκε η ποιητική συλλογή του Βασίλη Ρώτα, υπολοχαγού τότε στο Γκέρλιτς και αργότερα διάσημου συγγραφέα θεατρικών έργων και ιδρυτή του θεάτρου του βουνού στα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Επίσης εκδόθηκαν τα «Γράμματα από την Γερμανία» του αξιωματικού Λέοντα Κουκούλα. Εκδόθηκαν επίσης τρία ημερολόγια φιλολογικών αναζητήσεων, δέκα επτά τεύχη του φιλολογικού παρατήματος των Ελληνικών Φύλλων, βιβλία εκμάθησης της Ελληνικής, το πρώτο έργο του Παπαδιαμάντη ¨Αλιβάνιστος» στην Γερμανική κ.α.

Σπάνιες ηχογραφήσεις

Η παρουσία των Ελλήνων αποτέλεσε θείο δώρο για τους κύκλους των φιλελλήνων . Οι 7000 Έλληνες από όλα τα κοινωνικά στρώματα και από όλες τις γωνιές της Ελλάδας αποτελούσαν ανεκτίμητης αξίας «πρώτη ύλη». Ένα έμψυχο υλικό άφθονο, πρόθυμο και συγκεντρωμένο ανά πάσα στιγμή. Κύκλοι ειδημόνων αντιλήφθηκαν τις ευκαιρίες αξιοποίησης για τις ακμάζουσες τότε νεοελληνικές σπουδές και έτσι οι Έλληνες έγιναν αντικείμενο σοβαρών λαογραφικών μελετών από τους Γερμανούς επιστήμονες με επικεφαλής τον κορυφαίο ελληνιστή και ερευνητή Χάιζενμπεργκ. Ο πρόεδρος της Βαυαρικής Ακαδημίας Κρούζιους στις αρχές του 1917 διαπίστωνε : «… Η ιδέα της Γερμανοελληνικής Εταιρείας να επωφεληθούμε από την παρουσία των Ελλήνων με στόχο την προώθηση των νεοελληνικών ερευνών – ενός κατά παράδοσιν προσφιλούς αντικειμένου της Ακαδημίας μας- εμφανίστηκε από την πρώτη στιγμή που το Σώμα βρήκε καταφύγιο στη φιλόξενη στέγη της Γερμανίας. Συγκεκριμένα προτάθηκε η συστηματική ηχητική καταγραφή όλων των νεοελληνικών διαλέκτων και ιδιωμάτων, τα οποία χάριν ευτυχούς ιστορικής συγκυρίας αντηχούν τώρα στα βουνά της Σιλεσίας..». Με την συνεργασία των δύο κορυφαίων ιδρυμάτων της Γερμανίας, της Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου και της Βαυαρικής Ακαδημίας , η ιδέα της καταγραφής άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Ο Χάιζενμπεργκ ως επικεφαλής υιοθέτησε την ιδέα του μουσικολόγου Σύνεμαν να ηχογραφηθούν εκτός από τα γλωσσικά ιδιώματα και η ελληνική παραδοσιακή μουσική. Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν τον Ιούλιο του 1917 σε ειδικά διαμορφωμένο παράπηγμα του στρατοπέδου. Η Βασιλική Πρωσική Φωνογραφική Εταιρεία με ανάλογη εμπειρία από άλλα στρατόπεδα «εξωτικών» αιχμαλώτων ανέλαβε το δύσκολο αυτό επιχείρημα. Το αποτέλεσμα ήταν 72 δίσκοι γραμμοφώνου με καταγεγραμμένα γλωσσικά δείγματα από όλες τις περιοχές του τότε Ελληνικού βασιλείου. Εκτός από τις ηχογραφήσεις του Χάιζενμπεργκ τις ίδιες μέρες έγινε από τον Σύνεμαν μια δεύτερη σειρά εγγραφών με αποκλειστικά μουσικό περιεχόμενο. Για την μουσική ηχογράφηση χρησιμοποιήθηκε άλλο μηχάνημα «φωνόγραφος τύπου Εντισον» που αποτύπωνε τον ήχο σε παλιού τύπου κέρινους κυλίνδρους.

Τα ντοκουμέντα αυτά με την πολύ καλή ακουστική ποιότητα αποτελούν τους παλαιότερους διατηρημένους δίσκους στην Ελληνική γλώσσα. Φυλάσσονται σήμερα στο ηχητικό αρχείο του Πανεπιστημίου Χούμπολτ του Βερολίνου, ασφαλισμένα σε μεταλλικές ντουλάπες, ενώ μεθοδικά υφίστανται ψηφιακή επεξεργασία και καταγράφονται σε βάση δεδομένων, προκειμένου να σωθούν για πάντα.

Ανάμεσα στα παραμύθια, τα δημοτικά τραγούδια, τους εκκλησιαστικούς ύμνους, τους αμανέδες, τις μαντινάδες και τα μοιρολόγια συγκαταλέγεται και η πρώτη παγκόσμια ηχογράφηση μπουζουκιού και ίσως Κρητικής λύρας .

Η ζωή στο Γκαίρλιτς

Η παρουσία των 7.000 Ελλήνων στο Γκαίρλιτς ήταν ιδιαίτερα αισθητή στην καθημερινότητα της πόλης. Μια παρισινή εφημερίδα σε ρεπορτάζ έγραφε: «Οι αξιωματικοί έχουν λέσχη στην οποία τρώγουν και περπατούν στους δρόμους της πόλης με σταθερό βήμα σαν να είναι στην πατρίδα τους. Κάνουν τις προμήθειές τους ακολουθούμενοι από έναν στρατιώτη ο οποίος κρατάει τα πακέτα. Το ευγενές και αρειμάνιο παράστημά τους κάνει εξαιρετική εντύπωση. Στους δρόμους οι Γερμανοί στρατιώτες τους χαιρετούν. Τα καταστήματα της πόλης έβαλαν στις προθήκες τους και ελληνικές επιγραφές. Το βράδυ ολόκληρη η φρουρά βγαίνει στον δρόμο.»

Πίσω από την βιτρίνα τα πράγματα δεν ήταν κι τόσο ειδυλλιακά. Ο βαρύς χειμώνας 1916-1917 προκάλεσε πολλές δυσαρέσκειες στον τοπικό πληθυσμό που έβλεπε τους αξιωματικούς να παίρνουν τον μισθό τους, να αδειάζουν τα καταστήματά τους και να αυξάνονται οι τιμές. Το φάσμα του υποσιτισμού και της πείνας ήταν ο μόνιμος εφιάλτης των στρατιωτών, αφού η άφιξη τους στο Γκαίρλιτς συνέπεσε με την μεγαλύτερη επισιτιστική κρίση, λόγω μιας ασθένειας που αφάνισε την σοδειά της πατάτας που ήταν το κυριότερο διατροφικό αγαθό των Γερμανών, ενώ η φυματίωση και η Ισπανική γρίπη θέρισαν τους Έλληνες στρατιώτες από τους οποίους αρκετοί άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Αλλά και το σουλατσάρισμα των Ελλήνων δεν δημιουργούσε ιδιαίτερα φιλικά συναισθήματα. Οι αντιζηλίες δεν άργησαν να έρθουν από την αποδοχή των Ελλήνων και τα ερωτικά αισθήματα που προκαλούσαν στις Γερμανίδες. Συχνές ήταν οι αγγελίες στις εφημερίδες τύπου «ενοικιάζεται δωμάτιο από μόνη νεαρά κυρία εις αξιοπρεπήν νεαρόν κύριον» Σύντομα ήρθαν στη ζωή και πολλά εξώγαμα τα οποία αποκαλούσαν περιφρονητικά «μικρές σταφίδες». Όταν όμως σταμάτησε ο πόλεμος, στα τέλη του 1918, και γύρισαν από το μέτωπο οι Γερμανοί στρατιώτες, πολλοί βρέθηκαν προ οδυνηρών εκπλήξεων καθώς οι γυναίκες τους τα είχαν μπλέξει με τους Έλληνες με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλο μίσος ανάμεσα τους. Υπήρξαν όμως και αρραβώνες οι οποίοι οδήγησαν σε γάμο πολλά ζευγάρια μικτά από Έλληνες και Γερμανίδες τα οποία έμειναν για πάντα στο Γκαίρλιτς. Οι σχέσεις της Γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης και των Ελλήνων όσο περνούσε ο καιρός γινόταν και πιο εχθρικές. Οι Γερμανοί υποχρέωσαν τους στρατιώτες να συμμετέχουν σε αγροτικές ασχολίες και με την βία ένα μεγάλο μέρος από αυτούς διασκορπίστηκε από την Κολωνία μέχρι και το Μπρέσλαου σε πολεμικές βιομηχανίες, ορυχεία, εργοστάσια κ.α. Ο Ελληνικός τύπος κατακεραύνωνε «τον εξαναγκασμό των στρατιωτών να μεταβούν εις Έσσεν κατά παρακίνησιν των αξιωματικών και βιασθέντων εις τούτο υπό των γερμανικών αρχών», ενώ αντίθετα ο Χάιζενμπεργκ σε ομιλία του προς του Γερμανούς βιομηχάνους έπλεκε το εγκώμιο του Έλληνα εργάτη ο οποίος «διακρινόταν ήδη παντού με την αξιοσύνη του…όπου ο Έλληνας εργάζεται από κοινού με άλλους όπως συμβαίνει τώρα σε εμάς, εκεί συνήθως προκόβει…»

Είναι χαρακτηριστική μια μαντινάδα που διασώθηκε «Ανάθεμα σας Γερμανοί , δέκα φορές την ώρα γιατί μας ετραβήξατε στην εδική σας χώρα».

Η επανάσταση των Σπαρτακιστών και τα Ελληνικά «Σοβιέτ» του Γκαίρλιτς

Άγνωστη παραμένει μέχρι σήμερα και η αθρόα συμμετοχή των Ελλήνων στρατιωτών στη Γερμανική επανάσταση του Νοεμβρίου του 1918, τη γνωστή ως επανάσταση των Σπαρτακιστών, με επικεφαλής την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Κάρλ Λήμπνεχτ. Επηρεασμένοι από το διάχυτα ανατρεπτικό μεταπολεμικό κλίμα, αλλά και για δικούς τους ειδικούς λόγους, ήρθαν σε ρήξη με τους αξιωματικούς, καθαίρεσαν τη διοίκηση του Σώματος και εξέλεξαν επαναστατικά στρατιωτικά συμβούλια, με κορυφαίο αίτημα την άμεση επιστροφή στην πατρίδα. Το βραχύβιο συμβούλιο με διάρκεια ζωής 33 ημερών που αποτελούνταν κυρίως από υπαξιωματικούς καθαίρεσε την φιλοβασιλική διοίκηση και απαίτησε την απελευθέρωση 53 έγκλειστων βενιζελικώνΕλλήνων αξιωματικών. Η νέα πραγματικότητα ήταν δύσκολο να γίνει αποδεκτή από τις Γερμανικές αρχές αφού έβλεπαν να περνά ο έλεγχος του φιλικού στρατοπέδου στα χέρια των «βενιζελικών εχθρών».

Στις 9 Δεκεμβρίου 1918 οι Γερμανικές αρχές κάλεσαν τους πρωτεργάτες της εξέγερσης σε γενική συνέλευση στο Δημαχείο για την επίλυση «πληθώρας εκκρεμών ζητημάτων» . Με το δόλιο αυτό τέχνασμα προσέλκυσαν εκτός στρατοπέδου τους «ταραχοποιούς» με αποτέλεσμα να συλλάβουν 32 άτομα του συμβουλίου. Ταυτόχρονα δυνάμεις του στρατού περικύκλωσαν το στρατόπεδο ενώ με προκύρηξη καλούσαν του Έλληνες στρατιώτες «να συμμορφώνονται με τις διαταγές των αξιωματικών τους» καθώς με την ακραία στάση τους «έθεταν σε κίνδυνο τα γερμανικά συμφέροντα». Η επαναφορά στη διοίκηση του στρατοπέδου του βασιλικού Καράκαλου, ξεχείλισε το ποτήρι και οι χιλιάδες στρατιώτες πανικόβλητοι με κάθε μέσο ακόμη και με τα πόδια άρχισαν να αναζητούν τρόπο διαφυγής προς τα σύνορα της Βοημίας και από κει προς την Ελλάδα.

«… Το άγνωστο αυτό προλεταριάτο της χώρας μας μεγαλειώδες επαναστατικό κίνημα των φαντάρων του Γκαίρλιτς , πρέπει να αποτελέσει για τούς φαντάρους και ναύτες , καθώς και για όλους τους εργαζομένους της χώρας μας το φωτεινό παράδειγμα…» έγραψε ο Ριζοσπάστης, πολύ αργότερα όταν έγιναν γνωστά τα γεγονότα αυτά.

Η επιστροφή

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη το 1918 στο στρατόπεδο των Ελλήνων οδήγησαν τον κύριο όγκο των στρατιωτών σε άτακτη και περιπετειώδη φυγή. Εκνευρισμένοι οι Γερμανοί από την απειθαρχία των Ελλήνων και επειδή φοβούνταν για επεισόδια άρχισαν να κάνουν αψυχολόγητες ενέργειες ανοίγοντας πυρ για ασήμαντες αφορμές με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πέντε στρατιώτες και να τραυματιστούν αρκετοί. Μετά από αρκετές παλινωδίες οι Γερμανικές αρχές αποφάσισαν να αντιστρέψουν την τακτική τους και να ξεφορτωθούν τους Έλληνες. Άνοιξαν διάπλατα τις πύλες του στρατοπέδου και έδωσαν εντολή στους συνοριακούς φρουρούς να επιτρέπουν ανεμπόδιστα την φυγή . Οι φυλακισμένοι ταραξίες αφέθηκαν ελεύθεροι και οδηγήθηκαν στα σύνορα και απελάθηκαν. Μετά από διαπραγματεύσεις απελάθηκαν και οι τελευταίοι 600 στρατιώτες οι οποίοι ήταν οι μισοί ασθενείς .Με την συνοδεία Αμερικανών αξιωματικών μεταφέρθηκαν τον Φεβρουάριο του 1919 στο Φιούμε της Ριέκα σιδηροδρομικώς και από εκεί με πλοίο στην Ελλάδα. Η υποδοχή τους στην βενιζελική Ελλάδα δεν ήταν και τόσο φιλική. Οι απλοί στρατιώτες και υπαξιωματικοί πήγαν στα σπίτια τους ενώ οι αντιβενιζελικοί αξιωματικοί πέρασαν στρατοδικείο και καταδικάστηκαν, 8 σε θανατικές καταδίκες ανάμεσά τους και ο Καράκαλος οι οποίες όμως δεν εκτελέστηκαν, ενώ άλλοι φυλακίστηκαν στην Κρήτη και σε άλλα νησιά. Όλα άλλαξαν με την ήττα του Βενιζέλου το 1920 και την επαναφορά του Κωνσταντίνου. Οι αξιωματικοί που τιμωρήθηκαν πήραν προαγωγές και πήγαν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας που ήταν σε έξαρση.

Πάνω από 200 Έλληνες έμειναν στο Γκαίρλιτς, ορισμένοι σπούδασαν ενώ άλλοι παντρεύτηκα ή ανέπτυξαν επαγγελματική δραστηριότητα. Σήμερα στο Γκαίρλιτς ζουν πάνω από 40 απόγονοι δεύτερης έως τέταρτης γενιάς Ελλήνων, ενώ Ελληνικά ονόματα ακούγονται ακόμη στην πόλη αυτή.

Ο αριθμός των Ελλήνων που πέθαναν στο Γκαίρλιτς κυμαίνεται μεταξύ 350 με 400. Από αυτούς 133 ήταν θαμμένοι στο ελληνικό νεκροταφείο της πόλης το οποίο ισοπεδώθηκε την δεκαετία του 60. Σήμερα επτά τάφοι αξιωματικών ανάμεσα τους και του διοικητή Χατζόπουλου μαρτυρούν την παρουσία των Ελλήνων στην πόλη πριν από 95 περίπου χρόνια.











http://agonigrammi.wordpress.com/2011/1 ... %89%CF%83/









*Πολύ γνωστή από τους δύο παγκοσμίους πολέμους είναι η οχυρή στενωπός του Ρούπελ, που σχηματίζεται μεταξύ του όρους Αγκίστρου και των ανατολικών προσβάσεων του Μπέλες, (μέσα από τη στενωπό αυτή ρέει ο ποταμός Στρυμόνας και κοντά στη βόρεια έξοδο της βρίσκεται η ελληνοβουλγαρική μεθόριος). Λόγω της στρατηγικής της σημασίας μετά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο κατασκευάσθηκε στη θέση αυτή ανασχετικό σύστημα οχυρών, από το οποία ισχυρότερο ήταν αυτό του Ρούπελ, που βρίσκεται προς τη βόρεια έξοδο της στενωπού.


Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο καταλήφθηκε στις 26 Μαΐου 1916 από τις βουλγαρογερμανικές δυνάμεις, κάτω από τις εξής συνθήκες: Στις 9.45' ώρα ο Διοικητής του οχυρού ταγματάρχης Μαυρουδής ανέκοψε την προέλαση 2 βουλγαρικών συνταγμάτων της 7ης Μεραρχίας, τα οποία αφού πέρασαν το πρωί τη μεθόριο, προήλασαν προς το οχυρό. Ο ταγματάρχης Μαυρουδής εκτελώντας διαταγές άρχισε να βάλλει με το πυροβολικό κατά των συνταγμάτων αυτών, με αποτέλεσμα να ανακόψει την κίνηση τους. Στη συνέχεια όμως μετά από συνεννόηση με τον Υπουργό Στρατιωτικών διατάχθηκε να παραδώσει το φρούριο, εφ' όσον το επιτιθέμενο στράτευμα βρισκόταν υπό τη διοίκηση Γερμανού αξιωματικού. Έτσι το οχυρό παραδόθηκε μαζί με το βαρύ οπλισμό του στο Γερμανό αξιωματικό Τιλ.




http://www.roupel.gr/history.html
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορικά θέματα”