To άρθρο που ακολουθεί έχει αναρτηθεί απο κομμουνιστικό ιστολόγιο,το αναρτώ για να σας παραθέσω τα ιστορικά στοιχεία σχετικά με τις Αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα και τον ρόλο των εγχώριων πολιτικών.





«Διά του παρόντος η Ελληνική Κυβέρνησις, υπό τας προϋποθέσεις και τους όρους τους καθοριζόμενους εν τη παρούση Συμφωνία, ως και επί τη βάσει των τεχνικών συνεννοήσεων μεταξύ των αρμοδίων αρχών των δύο κυβερνήσεων, εξουσιοδοτεί την κυβέρνησιν των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να χρησιμοποιή οδούς, σιδηροδρομικάς γραμμάς και χώρους και να κατασκευάζη, αναπτύσση, χρησιμοποιή και θέτη εν λειτουργία στρατιωτικά και βοηθητικά έργα εν Ελλάδι, οία αι αρμόδιαι αρχαί των δύο κυβερνήσεων ήθελον θεωρήση κατά καιρούς ως αναγκαία διά την εφαρμογήν ή την προαγωγήν εγκεκριμένων σχεδίων του NATO. Η κατασκευή, ανάπτυξις, χρησιμοποίησις και θέσις εν λειτουργία τοιούτων έργων θα είναι σύμφωνος προς συστάσεις, τύπους και οδηγίας της Οργανώσεως της Βορειοατλαντικής Συνθήκης (NATO), όπου αύται είναι εφαρμόσιμοι.

Χάριν του σκοπού της παρούσης Συμφωνίας και συμφώνως προς τας μεταξύ των αρμοδίων αρχών των δύο κυβερνήσεων διεξαχθησομένας τεχνικάς συνεννοήσεις η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δύναται να φέρη, εγκαθιστά και στεγάζη εν Ελλάδι προσωπικόν των Ηνωμένων Πολιτειών. Αι ένοπλαι δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και το υπό τον έλεγχόν των υλικόν δύνανται να εισέρχωνται, εξέρχωνται, κυκλοφορούν, υπερίπτανται ελευθέρως εν Ελλάδι και εις τα χωρικά της ύδατα, υπό την επιφύλαξιν οιασδήποτε τεχνικής συνεννοήσεως εις ην ήθελον προέλθη αι αρμόδιαι Αρχαί των δύο κυβερνήσεων. Αι ενέργειαι αύται απαλλάσσονται οιωνδήποτε τελών, δικαιωμάτων και φόρων».

Αυτά αναφέρονται στο πρώτο άρθρο της συμφωνίας για την εγκατάσταση των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση του Α. Παπάγου στις 12 του Οκτώβρη του 1953. Είχαν προηγηθεί το Δόγμα Τρούμαν (12 Μαρτίου 1947) και το Σχέδιο Μάρσαλ (5 Ιουνίου 1947). Οπως επίσης η ίδρυση του ΝΑΤΟ (4 Απριλίου 1949) και η ένταξη της Ελλάδας σ' αυτήν την ιμπεριαλιστική δυτική στρατιωτικο-πολιτική συμμαχία (18 Φεβρουαρίου 1952).

Τα δύο μισά του «καρυδιού» και η είσοδος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ


Στις 24 Φεβρουαρίου του 1947, η Αγγλία κάνει σαφές μέσω του πρεσβευτή της στην Ουάσιγκτον πως δεν μπορεί πια να στηρίζει την ελληνική κυβέρνηση και το θρόνο. Ετσι, οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν την «προστασία» της Ελλάδας. Το «Δόγμα Τρούμαν» (ένα μήνα σχεδόν μετά) επισημοποιεί την αμερικανική εμπλοκή σε Ελλάδα και Τουρκία. Ο πρόεδρος Τρούμαν εξηγεί στο Κογκρέσο πως παρά το γεγονός πως δεν επρόκειτο για τέλειες δημοκρατίες (sic!) (σ.σ.: αυτές της Ελλάδας και της Τουρκίας) είχαν τεράστια στρατηγική σημασία μια και αποτελούσαν τις πύλες για τη Μαύρη Θάλασσα και την ΕΣΣΔ. Γενικότερα το «Δόγμα Τρούμαν» αποτελεί την έκφραση της στρατηγικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην πρώην «σύμμαχο» ΕΣΣΔ και τις νεαρές Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και συνολικότερα ενάντια στα αναπτυσσόμενα λαϊκά-εργατικά κινήματα.

Στις 5 του Ιούνη του 1947, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ, σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Χάρβαντ, ανακοινώνει ένα οικονομικό σχέδιο σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ θα ενισχύσουν οικονομικά της χώρες της Ευρώπης για την ανοικοδόμησή τους από τον πόλεμο. Το «Σχέδιο Μάρσαλ», όπως έγινε ευρέως γνωστό, αποσκοπούσε τόσο στην ενδυνάμωση-επικυριαρχία των ΗΠΑ και των αμερικανικών μονοπωλίων στη δυτική Ευρώπη όσο και στην αποτροπή του «κομμουνιστικού κινδύνου». Αυτό το τελευταίο είχε δύο πλευρές. Η μία αφορούσε την εδραίωση της αστικής κυριαρχίας στο εσωτερικό των χωρών της Δυτικής Ευρώπης, μιας και στο εσωτερικό πολλών από αυτές δρούσαν ισχυρά αριστερά και κομμουνιστικά κινήματα με σημαντική εμβέλεια -μέσα από την αντιναζιστική τους πάλη- στους λαούς. Η άλλη αφορούσε τις χώρες της Ανατολική Ευρώπης τις οποίες κυβερνούσαν συνασπισμοί με σημαντική έως καθοριστική την παρουσία κομμουνιστικών κομμάτων. Οι όροι για το πάρσιμο της «βοήθειας» ήταν τέτοιοι που εκβίαζαν τις χώρες αυτές και τους λαούς τους προς την κατεύθυνση της αποκομμουνιστικοποίησης και της «επαναφοράς» τους στον «ελεύθερο κόσμο». Δελέαζαν ενδιάμεσες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις να προχωρήσουν -όπως και έγινε- σε αντιπαράθεση και σε σύγκρουση με τους κομμουνιστές εταίρους τους στους συνασπισμούς-μέτωπα που κυβερνούσαν τις χώρες αυτές. Ηταν και αυτό μια πρώτη εκδήλωση της πολυπλόκαμης αντικομμουνιστικής επιχείρησης που εξαπέλυσαν παγκόσμια ο δυτικός κόσμος με επικεφαλής τις ΗΠΑ ενάντια στο σοσιαλισμό και το κομμουνιστικό κίνημα. Οπως έλεγε ο ίδιος ο Τρούμαν, αναφερόμενος στη σχέση μεταξύ του δόγματός του και του σχεδίου του υπουργού του των Εξωτερικών, «το εν και το άλλο αποτελούν τα δύο ημίσεα του ιδίου καρυδιού».

Δύο χρόνια μετά ιδρύεται το ΝΑΤΟ. Στις 4 του Απρίλη του 1949, οι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, του Καναδά, της Δανίας, της Ισλανδίας, του Λουξεμβούργου, της Νορβηγίας, της Ολλανδίας και της Πορτογαλίας στην Ουάσιγκτον υπογράφουν το Σύμφωνο του Βορείου Ατλαντικού και ιδρύουν τον Οργανισμό του Βορειοαντλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization), το ΝΑΤΟ. Ο Χάρι Τρούμαν, αναφερόμενος στην επιρροή του συμφώνου, λέει ότι «δεν θα γίνει αισθητή μόνο εις την περιοχή την οποία καλύπτει αλλ' εις ολόκληρο τον κόσμο».

Το Φεβρουάριο του 1952 η κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου προχωρεί στην ένταξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ. Η ελληνική Βουλή κυρώνει το νόμο που βάζει τη χώρα στο ΝΑΤΟ. Η ΕΔΑ τον καταψηφίζει, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ από την πολιτική προσφυγιά καταγγέλλει την προσχώρηση της χώρας στον επιθετικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και τα πολεμοκάπηλα σχέδια των ΗΠΑ και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών. Ταυτόχρονα εντάσσεται και η Τουρκία στο ΝΑΤΟ. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ατσεσον αναφέρει σχετικά: «Αρκεί να ρίξωμεν ένα βλέμμα στο χάρτην, διά να ειδώμεν ποια είναι η στρατηγική σημασία των δύο χωρών δια την δυτικήν άμυνα: φρουρούν τας ανατολικάς προσβάσεις προς την Μεσόγειον, περιλαμβανομένων και των στενών της Ιταλίας, από την Μαύρη Θάλασσαν προς την Κεντρικήν Μεσόγειον. Επιπλέον, η Τουρκία πλευροκοπεί τας χερσαίας οδούς, οι οποίες άγουν προς την Ρωσίαν προς τας πλούσιας πηγάς της Μέσης Ανατολής. Είναι δε γνωστή η απόφασις της Ελλάδος και της Τουρκίας να διατηρήσουν την ελευθερίαν και την ανεξαρτησίαν των και να αναπτύξουν περαιτέρω την δύναμίν των εις αποφασιστικόν φράγμα εναντίον του επιθετικού κομμουνισμού, ιδιαιτέρως εις την Μέσην Ανατολήν».

Η εγκατάσταση των βάσεων στην Ελλάδα

Η κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου, το 1952, αποδέχεται την παραχώρηση στις ΗΠΑ αεροπορικών βάσεων για να τις χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα. Το σχέδιο συμφωνίας που ήταν έτοιμη να υπογράψει έλεγε ότι ««η βασιλική ελληνική κυβέρνηση παραχωρεί στην κυβέρνηση των ΗΠΑ το δικαίωμα να εγκαταστήσει στρατιωτικές αεροπορικές υπηρεσίες και επικοινωνίες σ' ολόκληρη την Ελλάδα, για μεταβατική περίοδο τριών χρόνων». Το σχέδιο λόγω εκλογών δεν υπογράφεται και τελικά η νέα κυβέρνηση του «Ελληνικού Συναγερμού» υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο σχεδόν ένα χρόνο μετά την ορκωμοσία της υπογράφει, στις 12 Οκτωβρίου του 1953, την πρώτη ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις. Οπως έκαναν γνωστό με ταυτόχρονη ανακοίνωσή τους οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι Ελλάδας και ΗΠΑ:

«Εις εκπλήρωσιν των εκ του άρθρου 3 της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού απορρεουσών υποχρεώσεών των, η κυβέρνησις του Βασιλείου της Ελλάδος με την έγκρισιν της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως και η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής υπέγραψαν σήμερον μίαν Διμερήν Συμφωνίαν, παρέχουσα εις τας Ηνωμένας Πολιτείας το δικαίωμα όπως βελτιώσωσιν και χρησιμοποιήσωσιν από κοινού μετά της ελληνικής κυβερνήσεως ορισμένα αεροδρόμια και ναυτικάς εγκαταστάσεις εν Ελλάδι. Η συμφωνία έχει ως προορισμόν, διευκολυνομένης της ολοκληρώσεως της αμύνης της Ελλάδος, της αναπτυχθείσης κατά τα τελευταία πέντε έτη με την αμερικανικήν βοήθειαν, εντός του αμυντικού συστήματος του ΝΑΤΟ, να ενισχύση την ασφάλειαν της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού και να διαφυλάξη την διεθνήν ειρήνην και ασφάλειαν. Η κοινή προσπάθεια των δύο χωρών όπως βελτιωθή και ενισχυθή η συλλογική ικανότης προς αντίστασιν εναντίον ενόπλου επιθέσεως αντικατοπτρίζει το επικρατούν πνεύμα συνεργασίας και τους δεσμούς φιλίας ήτις υφίσταται μεταξύ Ελλάδος και Ηνωμένων Πολιτειών».

Αυτή η πρώτη συμφωνία συμπληρώνεται το 1956, παραχωρώντας στις ΗΠΑ πλήρη ελευθερία στην εγκατάσταση όποιων βάσεων και στη διακίνηση όποιων στρατευμάτων ήθελαν. Επίσης νομοθετείται το καθεστώς της ετεροδικίας.

Στα χρόνια 1959-1961 έχουμε και την εγκατάσταση πυρηνικών στις βάσεις. Εν τω μεταξύ, παρά τη ρεβιζιονιστική πραξικοπηματική επικράτηση στο ΚΚΕ και την πολιτική ουράς που ακολουθεί η ΕΔΑ έναντι της Ενωσης Κέντρου, ο ελληνικός λαός και η αγωνιζόμενη νεολαία, οι κομμουνιστές έχουν στο διαρκές στόχαστρό τους την ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΗΠΑ και από ΕΟΚ (που αρχίζει να δυναμώνει) και με έναν ιδιαίτερο τρόπο την πάλη για το διώξιμο των βάσεων.

Με την επιβολή της αμερικανοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας, τον Απρίλη του 1967, η αμερικανοκρατία φτάνει στο απόγειό της. Η χώρα μας γίνεται βάση-ορμητήριο των ΗΠΑ για όλη την περιοχή. Σημαντικός είναι ο ρόλος που έπαιξαν οι στρατιωτικές βάσεις στην ενίσχυση του σιωνιστικού Ισραήλ στον πόλεμο των έξι ημερών, στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973. Αντίστοιχα καθοριστικές για το κίνημα της μεταπολίτευσης είναι οι γνωστές αντιιμπεριαλιστικές επιταγές της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 που τότε συκοφαντούνταν ως αριστερισμός και τυχοδιωκτισμός από τα δύο αναθεωρητικά ΚΚΕ.

Από την πτώση της χούντας στην «αλλαγή»

Η χρησιμοποίηση από τις ΗΠΑ των χουντικών μωροφιλοδοξιών για την προώθηση των δικών τους σχεδίων οδηγεί στην κυπριακή τραγωδία και στην ήττα της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας από την αντίστοιχη της Τουρκίας. Η χούντα καταρρέει κάτω από το βάρος των προβλημάτων που δημιούργησε για το πολιτικοκοινωνικό καθεστώς της χώρας μας και γίνεται μεγάλη προσπάθεια ώστε η μετάβαση να είναι «ομαλή» και πλήρως ελεγχόμενη. Ταυτόχρονα έχει αναδειχτεί το αδιέξοδο μιας προσπάθειας από μεριάς των ΗΠΑ να ανακόψουν την ολοένα και κλιμακούμενη παρέμβαση και ρόλο που αποκτούσαν οι Δυτικοευρωπαίοι στη χώρα μας.

Το «συμβόλαιο του '74», ο επαναπροσδιορισμός των στηριγμάτων της μεγαλοαστικής τάξης, η προώθηση δηλαδή της διπλής εξάρτησης από ΗΠΑ-Δυτικοευρωπαίους, η δυσαρέσκεια της μεγαλοαστικής τάξης έναντι των ΗΠΑ για τη σχετική της υποβάθμιση έναντι της Τουρκίας και η ήττα της στην Κύπρο οδηγούν την κυβέρνηση Καραμανλή στην έξοδο της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (στο οποίο την ξαναβάζει λίγα χρόνια μετά).

Είναι φανερό πως οι παράγοντες της άρχουσας τάξης της χώρας επιδιώκουν και στο ζήτημα των βάσεων ένα είδος «εκσυγχρονισμού», προσαρμογής τους δηλαδή στα νέα δεδομένα και απαιτήσεις. Αλλά και η ηγεσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για τους δικούς της λόγους επιζητεί έναν επαναπροσδιορισμό της χρησιμότητας των βάσεων στην περίοδο που έχει ανοιχτεί. Εχοντας αρχίσει να συνέρχεται από την ήττα στο Βιετνάμ, ξεκινά να διερευνά την επαναπροώθηση της επιθετικής της πολιτικής στην ευρύτερη περιοχή και με στόχο την αποδυνάμωση του αντίπαλου -ιμπεριαλιστικού πια εδώ και καιρό- στρατοπέδου.

Το 1976 μονογραφείται ένα σχέδιο συμφωνίας το οποίο μένει ανενεργό για τρία χρόνια. Το 1980 γίνεται επανέναρξη των συνομιλιών για το καθεστώς των βάσεων στην Ελλάδα. Μετά από μια σειρά εμπλοκές οι ΗΠΑ καθιστούν σαφές πως θα διαπραγματευτούν το ζήτημα με τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.


Η πορεία ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση συνοδεύτηκε από εκτεταμένες αυταπάτες για το είδος και τα χαρακτηριστικά της «αλλαγής» που ευαγγελιζόν το ίδιο με προμετωπίδα το «σοσιαλισμός στις 18». Σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης στον αφοπλισμό των λαϊκών και νεολαιίστικων μαζών έναντι της δημαγωγίας του ΠΑΣΟΚ έχουν οι δύο πόλοι της αναθεωρητικής-μεταρρυθμιστικής «Αριστεράς» στη χώρα μας, το ΚΚΕ και το ΚΚΕεσ. Η βάφτιση του ΠΑΣΟΚ σε αντιιμπεριαλιστική δύναμη, εκείνο το αμίμητο «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ», που απηχούσαν τις προσδοκίες της φλωρακικής ηγεσίας να επαναληφθεί το προηγούμενο της σύμπραξης του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Μιτεράν με το ΚΚ Γαλλίας, οι μικρότερες -λόγω δυνατοτήτων και όχι λόγω διαφορετικών προσανατολισμών- προσδοκίες του «ανανεωτικού» ρεφορμισμού έστρωσαν το δρόμο για τη λεηλασία του αριστερού κόσμου από τη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ.

Στο ζήτημα των στρατιωτικών βάσεων, η διπλοπροσωπία, που την ανέδειξε σε επιστήμη το ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε εκείνο το «φεύγουν οι βάσεις που μένουν» ή και αντίστροφα. Τον Οκτώβρη του 1982 αρχίζουν νέες διαπραγματεύσεις οι οποίες μετά από πολλές διακοπές οδηγούν στην υπογραφή της συμφωνίας για τις βάσεις στις 15 Ιουλίου του 1983, συμφωνία που το ΠΑΣΟΚ προπαγάνδιζε σαν συμφωνία απομάκρυνσης των βάσεων. Με τη συμφωνία παρατεινόταν η αμερικανική στρατιωτική παρουσία μέσω των βάσεων για άλλα πέντε χρόνια και έπειτα, με το πέρας του χρόνου αυτού, η μη ανανέωσή της θα σήμαινε απομάκρυνσή τους. Ουσιαστικά ο Παπανδρέου επαναδιαπραγματευόταν το καθεστώς των βάσεων για τον προσπορισμό ωφελειών για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης. Εστελνε το μήνυμα στις ΗΠΑ ότι συνεχίζεται η καραμανλική «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» (των πολλών «ισόρροπων» εξαρτήσεων ). Κέρδιζε πίστωση χρόνου για το ΠΑΣΟΚ και την άρχουσα τάξη της χώρας ώστε να μπορέσουν να διαχειριστούν και να μανουβράρουν τα αντιαμερικανικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα και διαθέσεις του ελληνικού λαού που, παρά τα χτυπήματα από τα έξω και από τα μέσα, επέμεινε να θέλει να φύγουν οι βάσεις.

Το 1986, δύο χρόνια πριν από την εκπνοή της συμφωνίας, ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζόρτζ Σουλτς ανακοινώνει πως πέτυχε μια συμφωνία για τις βάσεις με τον έλληνα πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου. Το Γενάρη του 1987 ο Παπανδρέου ανακοινώνει επίσημα -και υποκριτικά, διότι οι συνομιλίες είχαν ήδη αρχίσει- στη Βουλή την επανέναρξη των συνομιλιών για τις βάσεις «από μηδενική βάση». Λέει ακόμα πως το νέο κείμενο θα τεθεί σε δημοψήφισμα, προσπαθώντας να ελιχθεί απέναντι στο λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αλλά και για να δυναμώσει τη διαπραγματευτική θέση της αστικής τάξης έναντι του υπερατλαντικού αφεντικού.

Από την κρίση του 1989-1991 στην «Τεχνική Συμφωνία» του 2001

Η ασθένεια του Α. Παπανδρέου, το γενικότερο λαχάνιασμα των φιλοδοξιών του ΠΑΣΟΚ αλλά και της άρχουσας τάξης, η ανάγκη της αστικής τάξης να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς την αντιλαϊκή επίθεση μέσω του έτερου μεγαλοαστικού κόμματος, της ΝΔ, οδηγούν σε μια δίχρονη κρίση του πολιτικού συστήματος, με τη διενέργεια τριών εκλογικών αναμετρήσεων. Τότε η συνασπισμένη Αριστερά του ΚΚΕ και της ΕΑΡ (μετεξέλιξη του ΚΚΕεσ.) είναι που κάνει συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και στη συνέχεια συμμετέχει στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα, στρώνοντας έτσι το δρόμο στην καθαρόαιμη κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κ. Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι που θα βάλει τις υπογραφές κάτω από το σχέδιο που συντάχθηκε επί ΠΑΣΟΚ και το οποίο το μόνο νέο που προβλέπει είναι η ετήσια ανανέωση της παρουσίας των αμερικανικών βάσεων ση χώρα μας, κάτι που συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

Τον Ιούνη του 2001 υπογράφεται από τους ΥΠΕΞ Ελλάδας και ΗΠΑ, Γ. Παπανδρέου και Κ. Πάουελ, συμπληρωματική συμφωνία με τον τίτλο «Συνολική Τεχνική Συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και ΗΠΑ». Αυτή φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή ο Γ. Παπανδρέου το Νοέμβρη του 2002 (δες και «Προλεταριακή Σημαία», ν. 467, σελ. 2). Με αυτήν επεκτείνεται το καθεστώς της ετεροδικίας-ατιμωρησίας σε όλους τους Αμερικανούς, στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό, που βρίσκονται για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης στη χώρα μας. Το καθεστώς της ετεροδικίας, της παραίτησης δηλαδή των ελληνικών αρχών από το δικαίωμά τους να ασκούν ποινική δίωξη κατά των Αμερικανών που διαπράττουν εγκλήματα στη χώρα μας, γενικεύτηκε για να δώσει πλήρη ελευθερία κινήσεων στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να χρησιμοποιεί τη χώρα μας σαν ορμητήριο για τη διεξαγωγή επιθετικών πολέμων και στρατιωτικών επεμβάσεων στην περιοχή.

Εξήντα κοντά χρόνια οι «βάσεις του θανάτου», όπως σωστά τις αποκαλεί ο λαός μας, εξακολουθούν να αναδεικνύουν με τον πιο καθαρό τρόπο την εξάρτηση της χώρας μας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και να θέτουν στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία το καθήκον της πάλης για το διώξιμό τους από την Ελλάδα.


Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία 619, 9 Μάη 2009

Στο επόμενο φύλλο το Δ' ΜΕΡΟΣ:

1. Οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα-Σύγχρονος ρόλος

2. Αντί επιλόγου: πρόλογος για μια συζήτηση και δράση που πρέπει να ξεδιπλωθεί

Κείμενα - επιμέλεια: Τάσος Σαπουνάς

Ο σύγχρονος ρόλος των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα

Εκτός από τις αμερικανικές βάσεις σε Σούδα και Ακτιο, στη χώρα μας βρίσκονται και μια σειρά άλλα ΝΑΤΟϊκά στρατιωτικά επιχειρησιακά κέντρα και στρατηγεία όπως το Πολυεθνικό Στρατηγείο Εκστρατείας (NDC-GR) του ΝΑΤΟ, το Πολυεθνικό Συντονιστικό Κέντρο Θαλάσσιων Μεταφορών στη Θεσσαλονίκη, το ΝΑΤΟϊκό κέντρο στη Λάρισα. Ενα στρατιωτικό, δηλαδή ΝΑΤΟϊκό, δίκτυο που δένει τη χώρα και το λαό μας στους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των Αμερικανών.


Η ναυτική και αεροπορική υπερ-βάση της Σούδας


«Μπορεί ν' αποχωρήσουμε από πολλά σημεία του κόσμου,

όμως από την Κρήτη δεν πρόκειται να φύγουμε ούτε με πόλεμο»

Χένρι Κίσινγκερ





Στη ναυτική και αεροπορική υπερβάση των ΗΠΑ στη Σούδα έχουν μεταφερθεί όλες οι δραστηριότητες των άλλων βάσεων που έκλεισαν (Νέα Μάκρη, Ελληνικό κ.λπ.) τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Επίσημα είναι η μόνη βάση που διέπεται από τη συμφωνία για την εγκατάσταση των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας και έχει χαρακτήρα αμερικανικού εδάφους. Διαθέτει μονάδες στο Ακρωτήρι, στο Μαράθι, τις Γούρνες, στο Ηράκλειο, στο Χάνι και τα Μάλια. Στη Σούδα έχει εγκατασταθεί επίσης και το Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικών Επιχειρήσεων Αποτροπής (NMIOTC) και αποτελεί τμήμα των νέων δομών που αποφάσισε να δημιουργήσει το ΝΑΤΟ στη βάση των «νέων απειλών».

Σε αφιέρωμα του «ΙΟΥ» («Ελευθεροτυπία» 12/4/2003) με τίτλο «Η αμερικανική αποικία στη Σούδα» αναφέρεται σχετικά: «Ενας ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας μας διηγείται -με απόλυτη φυσικότητα- το πώς ανεβοκατεβαίνουν χιλιάδες φορές κάθε μήνα τα πάσης φύσεως μαχητικά και μεταγωγικά των ΗΠΑ με τη διαδικασία του "Emergency", χωρίς δηλαδή να δίνουν λογαριασμό σε καμιά ελληνική αρχή. Πολλοί Χανιώτες μαρτυρούν για το πλήθος των βαρέων πυρομαχικών που φορτώνονται και ξεφορτώνονται σχεδόν καθημερινά στις αεροπορικές και ναυτικές βάσεις, σαν να επρόκειτο για εμπόριο εσπεριδοειδών, μακριά από τα... αδιάκριτα βλέμματα των ελληνικών αρχών. Αλλοι μας δείχνουν σε ποια ξενοδοχεία των Χανίων αναπαύονται εκατοντάδες πιλότοι των B-52, των Stelth και των Α-10, λίγο πριν και λίγο μετά τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ. Αν ρωτήσει κανείς στις ρεσεψιόν, στα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων και αλλού, θα διαπιστώσει ότι οι χιλιάδες εξοδούχοι, αδειούχοι ή διερχόμενοι αμερικανονατοϊκοί στρατιωτικοί κυκλοφορούν χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, δίχως άδειες των ελληνικών συνοριακών αρχών...

...Ανθρωποι της νομαρχίας Χανίων, αλλά και του ΓΕΝ, γνωρίζουν ότι γίνεται διακίνηση και ενδεχομένως εναπόθεση τοξικών αποβλήτων... Ο ίδιος ο νομάρχης Γ. Κατσανεβάκης προσπαθεί κατά καιρούς, μάταια όμως, να στείλει επιστημονικό συνεργείο να ελέγξει τις αμερικάνικες και τις νατοϊκές εγκαταστάσεις, ενώ οι καρκίνοι και οι παθήσεις του θυρεοειδούς, ιδίως στις περιοχές κοντά στο πεδίο βολής, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Να συμπληρώσουμε εμείς πως η βάση αποτελεί εκτός των άλλων «βάση εξόρμησης» των νταήδων του αμερικανικού στρατού, οι οποίοι έχουν επανειλημμένα βιαιοπραγήσει εναντίον πολιτών στα Χανιά, εκμεταλλευόμενοι το καθεστώς πλήρους ασυδοσίας (ετεροδικία) που τους έχουν προσφέρει οι ελληνικές κυβερνήσεις.


Η ιστορία της βάσης της Σούδας


Η βάση της Σούδας έπαιζε σπουδαίο ρόλο ακόμα και όταν λειτουργούσαν οι υπόλοιπες αμερικανικές βάσεις κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970. Ετσι, χρησιμοποιήθηκε για τον ανεφοδιασμό αμερικανικών πολεμικών πλοίων κατά τους αραβοϊσραηλινούς πολέμους (τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967 και τον πόλεμο του «Γιομ Κιπούρ» του 1973).

Σε όλη τη διάρκεια της αμερικανικής και ΝΑΤΟϊκής παρέμβασης που οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η Σούδα λειτουργούσε υποστηρικτικά της προετοιμασίας αλλά και της διεξαγωγής των πολεμικών επιχειρήσεων. Αλλά σημαντικό ρόλο έπαιξε τόσο στον πρώτο όσο και στον δεύτερο ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ. Ο δημοσιογράφος Kώστας Mαρδάς στο βιβλίο του «Bάσεις, αίμα και πετρέλαιο» (εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη) παραθέτει την αποκαλυπτική δήλωση του αμερικανού προέδρου Tζορτζ Mπους (του πρεσβύτερου), ο οποίος μπροστά στον τότε πρωθυπουργό Mητσοτάκη είπε σε εκδήλωση υποδοχής στο ναύσταθμο της Σούδας, στις 19 Iουλίου του 1991: «Aπό τις 2 Aυγούστου του 1990 η Σούδα συντήρησε 97 πλοία, φόρτωσε και ξεφόρτωσε 13.000 τόνους, εξυπηρέτησε 31.000 πτήσεις και τροφοδότησε αεροσκάφη με 4.500 λίβρες υγρών καυσίμων. Λειτούργησε 24 ώρες το 24ωρο με εξουθενωτικούς ρυθμούς 300% - 400% πιο γρήγορα από τους κανονικούς. Kάθε μέρα η βάση καλούνταν να διατηρεί τον ανεφοδιασμό των γραμμών και κάθε μέρα έπραττε το καθήκον της κατά τρόπο ανάλογο!».

Κατά τον δεύτερο πόλεμο, όσον αφορά τις αεροπορικές επιχειρήσεις, δεν είναι τυχαίο ότι για το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης του 2003 (Μάρτιος-Απρίλιος) 5.270 αεροσκάφη, αμερικανικά και συμμαχικά, προσγειώθηκαν ή πέρασαν από τη Σούδα. Στην πλειοψηφία τους ήταν μεταφορικά αεροσκάφη, ενώ η βάση αποτέλεσε ορμητήριο για καθημερινή απογείωση 22-28 κατασκοπευτικών και ηλεκτρονικού πολέμου αεροσκαφών, ιπτάμενων τάνκερ και ραντάρ. Στο ναυτικό επίπεδο, περίπου 200 πλοία (αεροπλανοφόρα, φρεγάτες, υποβρύχια) έδεσαν στη Σούδα. Σημειώνεται ότι στο πλαίσιο της προετοιμασίας των ΗΠΑ για την επιχείρηση «Σοκ και Δέος» εγκαινιάστηκε η προβλήτα Κ14 με τη φιλοξενία 16 υποβρυχίων. Για πρώτη φορά λειτούργησε επιχειρησιακό σκέλος για τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια των ΗΠΑ στη Σούδα, όπως επίσης και ένα δίκτυο κεραιών επικοινωνιών.

Αντίστοιχα στον πόλεμο και την εισβολή στο Αφγανιστάν η Σούδα χρησιμοποιείται για δεκάδες ανεφοδιασμούς πλοίων, ανεφοδιασμό και πτήσεις εκατοντάδων αεροσκαφών. Στη διάρκεια της πρόσφατης εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο η Σούδα λειτούργησε σαν ομπρέλα προστασίας του Ισραήλ, ενώ από αυτήν έφευγαν πλοία του ΝΑΤΟ για τη Μαύρη Θάλασσα κατά τη διάρκεια του πολέμου Ρωσίας-Γεωργίας στον Καύκασο.


Το κρητικό αεροπλανοφόρο


Η αεροναυτική βάση της Σούδας αποτελεί το βασικότερο στήριγμα του 6ου στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο, γι' αυτό και η Κρήτη έχει χαρακτηριστεί «αεροπλανοφόρο». Η βάση συνδέεται επιχειρησιακά με την αμερικανική βάση Βισμπάντεν στη Γερμανία, που αποστέλλει σε ζωντανό χρόνο (on line) πληροφορίες στο αμερικανικό Πεντάγωνο, και με την αεροπορική αμερικανική βάση στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας. Σε συνδυασμό με τα εγκατεστημένα ραντάρ στη Ζηρό της Κρήτης, όλα τα προηγούμενα αποτελούν έναν ενιαίο ιστό ναυτικής, αεροπορικής και τηλεπικοινωνιακής υποστήριξης των αμερικανοΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών σε ολόκληρη την περιοχή.

Από τον Ιούνιο του 2003 στις Βρυξέλλες κατά τη σύνοδο των υπουργών του ΝΑΤΟ είχε ληφθεί απόφαση για την ίδρυση Κέντρου Εκπαίδευσης και Επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής με την ονομασία (Maritime Interdiction Operations Training Center - M.I.O.T.C.) στη Σούδα καθώς και τη λειτουργία Κέντρου Συνδυασμένων Αεροπορικών Επιχειρήσεων - (C.A.O.C.) που προβλεπόταν να λειτουργήσει στη Λάρισα από το 2008.

Η εγκατάσταση του εν λόγω κέντρου στη Σούδα συνδυάζεται ακόμα και με τα παρακάτω πλεονεκτήματα για τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ:

-Εγγύτητα στην ενδεχόμενη περιοχή επιχειρησιακού ενδιαφέροντος του ναυτικού σκέλους της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ (Μέση Ανατολή, Β. Αφρική, Υποσαχάρια Αφρική, Μαύρη Θάλασσα).

-Δυνατότητα εκμετάλλευσης των ευκολιών του Πεδίου Βολής Κρήτης και της υποδομής διοικητικής μέριμνας του Ναυστάθμου Κρήτης.

-Αυξημένες δυνατότητες διαθεσιμότητας αεροπορικών μέσων λόγω γειτνίασης του αεροδρομίου της Πολεμικής Αεροπορίας.

-Γειτνίαση με τις εγκαθιδρυμένες περιοχές περιπολίας της επιχείρησης Active Endeavour μέσω της οποίας οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ ελέγχουν την κίνηση πλοίων σε όλη τη Μεσόγειο.

Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι το κέντρο από πλευράς διοίκησης δεν υπάγεται στη «σύνθετη διοίκηση» του ΝΑΤΟ στη Νάπολη ούτε στο Ευρωπαϊκό Στρατηγείο αλλά ούτε και σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή δομή του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με γραπτές ανακοινώσεις του ίδιου του ΝΑΤΟ, θα υπάγεται εξ ολοκλήρου η διοίκησή του στη Συμμαχική Διοίκηση Μετατροπής (A.C.T.) στο στρατηγείο στο Norfolk στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ! Αυτό μπορεί να αποτελεί τυπικά ΝΑΤΟϊκό στρατηγείο Ατλαντικού, στην ουσία όμως αυτονομείται από το ΝΑΤΟ, αφού ανώτατος διοικητής του είναι ο Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Αμυνας των ΗΠΑ.


Η βάση στο Ακτιο - ένα σημαντικό «μάτι» των ΗΠΑ στην περιοχή


Η αμερικανική βάση στο Ακτιο είναι προκεχωρημένη βάση εξόρμησης των ιπτάμενων ραντάρ ΑΒΑΚΣ. Αυτά χρησιμοποιήθηκαν σε όλη τη διάρκεια της επεμβατικής πολιτικής των Αμερικανονατοϊκών στην περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Διοχέτευαν συνεχείς πληροφορίες για την κατάσταση όλων των εμπλεκομένων στους απανωτούς πολέμους που οδήγησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Επαιξαν κατασκοπευτικό ρόλο και στην «τελευταία» (μέχρι στιγμής) φάση διάλυσής της, κατά τη διάρκεια δηλαδή των «ανθρωπιστικών βομβαρδισμών» κατά του σέρβικου λαού με πρόσχημα την «αυτοδιάθεση» των Κοσοβάρων Αλβανών και την αποτροπή της «εθνοκάθαρσής» τους από τη Σερβία.


Πηγές του αφιερώματος

Έντυπος ελληνικός τύπος, εφημερίδες «Ελευθεροτυπία», «Βήμα», «Ριζοσπάστης».

Οι ιστοσελίδες: http://el.wikipedia.org/, http://www.defensenet.org/, http://www.setimes.com/,
http://www.globalsecurity.org/, καθώς και οι επίσημες ιστοσελίδες της αμερικανικής κυβέρνησης, του ΝΑΤΟ και του αμερικανικού στρατού.

Αρκετές από τις πληροφορίες και τα ντοκουμέντα του Γ' Μέρους αντλήθηκαν από το άρθρο του Στέφανου Κρητικού στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 19 Οκτώβρη του 2003 «Αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα: ένα μαύρο καθεστώς πενήντα χρόνων».


Πηγή: http://antigeitonies2.pblogs.gr/tags/im ... os-gr.html


praxisred

Αι ένοπλαι δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και το υπό τον έλεγχόν των υλικόν δύνανται να εισέρχωνται, εξέρχωνται, κυκλοφορούν, υπερίπτανται ελευθέρως εν Ελλάδι και εις τα χωρικά της ύδατα, υπό την επιφύλαξιν οιασδήποτε τεχνικής συνεννοήσεως εις ην ήθελον προέλθη αι αρμόδιαι Αρχαί των δύο κυβερνήσεων. Αι ενέργειαι αύται απαλλάσσονται οιωνδήποτε τελών, δικαιωμάτων και φόρων»

Εύγε στους υπογράψαντες!