Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

10
Η Αγγλογαλλική κατοχή της Αθήνας


Τέσσερα χρόνια μετά τα Παρκερικά, οι μεγάλες δυνάμεις επεμβαίνουν και πάλι στα εσωτερικά της Ελλάδας. Στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλλίας και της Βρετανίας θέτουν για τρία χρόνια υπό τον έλεγχό τους την Αθήνα και τον Πειραιά (1854-1857), επειδή ο βασιλιάς Όθων υποδαύλιζε την εξέγερση των Ελλήνων στις υπόδουλες περιοχές της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, ενέργεια που αντιστρατευόταν τα συμφέροντα τους. Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), που αναδιαμόρφωσε τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη, στα μέσα του 19ου αιώνα.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο δυναμικός τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Α' ήθελε να τελειώνει με τη θνήσκουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με σκοπό να επωφεληθεί από την κληρονομιά της. Η απόφασή του να κηρύξει τον πόλεμο στον Σουλτάνο στις 4 Οκτωβρίου του 1853 βρήκε αντίθετες τη Γαλλία και τη Βρετανία, που για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα τάχθηκαν υπέρ της ακεραιότητας της αυτοκρατορίας του. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους Έλληνες, που θεώρησαν ότι είχε έλθει η στιγμή για την εκπλήρωση των εθνικών ονείρων και της Μεγάλης Ιδέας. Σχεδόν αμέσως συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, τα οποία έχοντας την ολόθερμη συμπαράσταση του βασιλικού ζεύγους, του Όθωνα και της Αμαλίας, εισέβαλαν στα αλύτρωτα εδάφη της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, για να ενισχύσουν τις τοπικές εξεγέρσεις του ελληνικού στοιχείου.

Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είδαν με καλό μάτι την κίνηση αυτή των Ελλήνων, που αντικειμενικά ευνοούσε τον τσάρο, αφού κρατούσε καθηλωμένες στον υπόδουλο ελληνικό χώρο σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις των συμμάχων τους Οθωμανών. Έτσι, άρχισαν να βομβαρδίζουν με διαβήματα τον Όθωνα για την απόσυρση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εις μάτην όμως, αφού ο Όθων ήταν αποφασισμένος να επιμείνει στην πολιτική του αυτή (και για τη βελτίωση της φθίνουσας δημοτικότητάς του), παρά τις προειδοποιήσεις των διπλωματικών μας αποστολών σε Παρίσι, Λονδίνο και Κωνσταντινούπολη, που του επισήμαναν τους κινδύνους που εγκυμονούσε η πολιτική του για τη χώρα μας.

Πειραιάς, 1852

Επειδή τα διαβήματα των Αγγλογάλλων δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, οι δύο χώρες αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά για να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Οι πρεσβευτές τους στην Αθήνα επέδωσαν τελεσίγραφο στον βασιλιά και μετά τη λήξη του στις 12 Μαΐου του 1854, πρώτα ο γαλλικός στρατός αποβιβάσθηκε στον Πειραιά, για να ακολουθήσει λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός. Υπό την πίεση των όπλων, ο Όθων αναγκάσθηκε να διακηρύξει την ουδετερότητα της Ελλάδας στον Κριμαϊκό Πόλεμο και να αποσύρει σταδιακά τα στρατιωτικά σώματα από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Παράλληλα, απάλλαξε από τα καθήκοντά της την κυβέρνηση του Αντωνίου Κριεζή και όρκισε νέα υπό τον βετεράνο πολιτικό και πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Με απαίτηση των Γάλλων, το υπουργείο Στρατιωτικών (σήμερα Εθνικής Άμυνας) δόθηκε στον μισητό του αντίπαλο Δημήτριο Καλλέργη, που πρωταγωνίστησε στην εναντίον του επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, γνωστή και ως «Υπουργείο Κατοχής», θα παραμείνει στην εξουσία έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1855 και θα αντικατασταθεί από την κυβέρνηση του Δημητρίου Βούλγαρη.

Το μοναδικό, ίσως, επίτευγμα της κυβέρνησης Μαυροκορδάτου υπήρξε η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχαν διακοπεί λόγω της εισβολής των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων στα εδάφη της και η σύναψη εμπορικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών (27 Μαΐου 1855), που υπήρξε ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. Αρχικά, ο Σουλτάνος είχε απαιτήσει αποζημίωση από την Ελλάδα για τις καταστροφές που είχαν προκληθεί στις επαρχίες του, αλλά οι αξιώσεις του απορρίφθηκαν από τους Αγγλογάλλους, με το αιτιολογικό τις βιαιοπραγίες των στρατευμάτων του εναντίον των Ελλήνων κατοίκων των περιοχών αυτών.

Η κατοχή των Αγγλογάλλων αρχικά περιορίσθηκε μόνο στον Πειραιά, αλλά λόγω του ανθυγιεινού κλίματος του επινείου της Αθήνας, επεκτάθηκε το καλοκαίρι του 1854 ως τα Πατήσια και την Πεντέλη. Η παραμονή των ξένων δυνάμεων στην πρωτεύουσα ήταν αρκετά επώδυνη για τους κατοίκους της, παρά την ενασχόλησή τους με πολλά κοινωφελή έργα. Οι ξένοι στρατιωτικοί αναμίχθηκαν στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα, κατέστρεψαν εγκαταστάσεις αντιπολιτευόμενων εφημερίδων («Αιών»), συνέλαβαν μη αρεστούς σ’ αυτούς δημοσιογράφους, όπως ο Ιωάννης Φιλήμων και ο Κωνσταντίνος Λεβίδης και πλήγωσαν την υπερηφάνεια των Αθηναίων, όταν παρήλαυναν προκλητικά μπροστά από το παλάτι του Όθωνα (κτίριο σημερινής Βουλής) στην Πλατεία Συντάγματος. Μα πάνω απ' όλα θα προκαλέσουν το μίσος των Αθηναίων, όταν από το πλήρωμα ενός γαλλικού πλοίου θα προέλθει η χολέρα, που θέρισε την Αθήνα και προκάλεσε τον θάνατο 3.000 ανθρώπων, δηλαδή το ένα δέκατο των κατοίκων της.

Τα αγγλογαλλικά στρατεύματα θα αναχωρήσουν τελικά από την Ελλάδα στις 15 Φεβρουαρίου του 1857, ένα χρόνο μετά την ήττα των Ρώσων και τη Συνθήκη των Παρισίων (30 Μαρτίου 1856), που έθεσε και επισήμως τέρμα στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Η τρίχρονη κατοχή της Αθήνας και του Πειραιά ανέβασε προσωρινά τη δημοτικότητα του Όθωνα. Σε συνδυασμό δε με την έκβαση του Κριμαϊκού Πολέμου και την απογοήτευση από τη μη εκπλήρωση των εθνικών πόθων, προκάλεσε την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με την εξαφάνιση των τριών μεγάλων κομμάτων της εποχής, του «Αγγλικού», του «Γαλλικού» και του «Ρωσικού», και την εμφάνιση νέων πολιτικών ανδρών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/743#ixzz3XJRqgGpy

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

11
Πως οι Γερμανοί «άρπαξαν» μαγαζιά των Ρωμιών σε Πόλη και Μικρασία το 1914
Εικόνα
Το 1914 ξεκίνησε ο πρώτος διωγμός των Ρωμιών στα παράλια της Μικρασίας, με τη σφαγή της Φώκαιας.
Μία σύντομη περιγραφή των γεγονότων.
«Όλη τη μέρα του Σαββάτου 13 Ιουνίου, μέχρι τις επτά περίπου το βράδυ, εκτυλίσσονται ταυτόχρονα οι σκηνές των δυο μεγάλων πράξεων του δράματος: η οικτρή έξοδος και η αναίσχυντη λεηλασία.
Τηλεγράφησα ήδη από το πρωί στη Σμύρνη για να μας στείλουν κι άλλα πλοία. Υπάρχουν επτά χιλιάδες Έλληνες στην Παλαιά Φώκαια (7.077, σύμφωνα με την επίσημη τουρκική στατιστική του 1913).

phpBB [video]


Πρόσφυγες από τα γύρω χωριά ενώθηκαν μαζί τους.
Τα δυο πρώτα πλοία δεν μπορούσαν να τους χωρέσουν.
Δυο ρυμουλκά που έστειλε αμέσως ένας γενναιόδωρος Γάλλος της Σμύρνης, ο κ. Γκυφραί, φτάνουν υπό τη σημαία μας το απόγευμα και ξαναφεύγουν φορτωμένα για τη Μυτιλήνη.»
Εικόνα

Ο φόβος εξαπλώνεται στα παράλια της Ιωνίας. 300.000 εκδιωγμένοι, βρίσκουν καταφύγιο αρχικά στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Στο εσωτερικό οι Χριστιανοί πιέζονται δεινώς, εξισλαμίζονται, κορίτσια μεταφέρονται με τη βία στα χαρέμια και νεαρά αγόρια πωλούνται για λίγα μετζήτια στην αγορά του Ικονίου, εκεί που γίνεται πραγματικό σκλαβοπάζαρο!

Ολοκληρώνεται έτσι το πρώτο στάδιο της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ των παραλίων και ο εμπνευστής του “λευκού θανάτου” Λίμαν Φον Σάντερς θέλησε να πάει να δει με τα μάτια του τα αποτελέσματα.


Μετά το ταξίδι του αρχικά στη Σμύρνη και μετά στις παραλιακές πόλεις της Μικράς Ασίας ο Λίμαν Φον Σάντερς, διαπίστωσε ότι είχαν παραμείνει στις εστίες τους αρκετές χιλιάδες Έλληνες διασκορπισμένοι και αγανακτισμένος λέει “ο πληθυσμός αυτός σε ενδεχόμενη εκστρατεία της Ελλάδος, μπορεί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να οπλιστεί και να χρησιμοποιηθεί σα στρατός μάχης, συνεπώς επιβάλλεται να συμπληρωθεί το έργο του διωγμού”.

Εικόνα
Ο φόβος έχει κυριεύσει τους γηγενείς χριστιανικούς πληθυσμούς και τότε οι Γερμανοί βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο της αρπαγής των περιουσιών τους.

Έτσι τα μικρά και μεγάλα καταστήματα στη Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη, περιέρχονται στην κατοχή τους.
Η “Ντόιτς-Μπαγκ” , ανοίγει τα χρηματοκιβώτιά της και παρέχει όλα τα μέσα στους Γερμανούς που καταφθάνουν με τα πλοία κατά χιλιάδες στα παράλια, με σκοπό τη μόνιμη εγκατάσταση και να αγοράσουν τα εμπορικά καταστήματα των Ρωμιών.
Η ευκαιρία για τους Ρωμιούς φαντάζει μοναδική, αφού ο καθένας σκέπτεται ότι αν πουλήσει το κατάστημά του, θα μπορέσει να διαφύγει από τον κίνδυνο που αυξάνεται μέρα με τη μέρα.

Όσοι δεν είναι διατιθειμένοι να τα πουλήσουν, καταφεύγουν σε Γερμανούς εμπόρους ή σε άνεργους, ακόμα και σε ύποπτες γυναίκες και προτείνουν συνεταιρισμό με μόνο κεφάλαιο από μέρους τους τη χρήση του ονόματός.

Έτσι οι Γερμανοί γίνονται κάτοχοι, εκατοντάδων καταστημάτων.
Στο Πέρα, στον Γαλατά, στον φραγκομαχαλά της Σμύρνης εκεί που ο επισκέπτης έβλεπε στο παρελθόν στις επιγραφές των καταστημάτων τα ονόματα, Ιωαννίδης, Παπαδόπουλος, Αλεξανδρόπουλος κλπ, τώρα διαβάζει Κάρολος Φρανκλάιν, Ερρίκος Φριτς, Γουλιέλμος Χολβενστάιν κλπ.
Οι νεότουρκοι μας έσφαξαν, λήστεψαν τις περιουσίες και τα σπίτια στα χωριά και τις μικροκωμοπόλεις και οι Γερμανοί την ίδια εποχή άρπαξαν τα καταστήματα στις πόλεις με τον πλέον φανερό τρόπο, χρησιμοποιώντας τον ΦΟΒΟ…
Θα αναρωτηθεί κάποιος, μα πως κατάφεραν όλα αυτά οι Γερμανοί; Είναι πολύ απλό «μπούκωσαν» με χρυσό τους τούρκους ηγήτορες, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά.
Μίζες τότε, μίζες έως και σήμερα, αρκεί να γίνει πράξη το «Deutschland uber alles»
Εικόνα
με πληροφορίες από το βιβλίο του Μιχαήλ Ροδά «Πως η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας»


http://hellasforce.com/2015/05/15/1914/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

12
"Το κάψιμο του Ιούδα" και τα "παρκερικά" - ΟΙ ΙΤΑΜΕΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Σε όλη την διάρκεια του 19ου αιώνα στην Ευρωπαϊκή πολιτική και κυρίως στην Αγγλική, υπήρχε το περίφημο "δόγμα της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας", που προσπαθούσε να αποτρέψει την διάλυση της ετοιμόρροπης αυτής πολυεθνικής "βαβέλ", καθώς την θεωρούσαν ως το σπουδαιότερο ανάχωμα στην Ρωσική κάθοδο στην Μεσόγειο που καμία Ευρωπαϊκή Χώρα δεν επιθυμούσε. Ο Ελληνικός αλυτρωτισμός του νεαρού Έλληνα Βασιλιά Όθωνα και η Ελληνική επιθετικότητα για την απελευθέρωση των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία(σ.σ. αυτά πίστευαν οι Άγγλοι) αποτελούσε βασικό εμπόδιο στην επιβολή του "δόγματος της ακεραιότητας" στην Ανατολική Μεσόγειο. Για τους λόγους αυτούς, η Βρετανική εξωτερική πολιτική συνεχώς γινόταν επιθετικότερη έναντι του μικρού Ελληνικού Βασιλείου.

ΟΙ ΙΤΑΜΕΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ

Ήδη από το 1839 ο Άγγλος πρεσβευτής Λαυονς είχε ζητήσει από την Ελλάδα να εκχωρήσει τα μικρά νησιά Σαπιεντζα (έναντι Μεθώνης) και Ελαφονήσι (στον Λακωνικό κόλπο!!) στην Βρετανία με το παράλογο επιχείρημα ότι αυτά ανήκαν στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Επτανήσων που τότε βρισκόταν υπό Αγγλική κατοχή. Επίσης οι Βρετανοί ζητούσαν να αποζημιωθεί με 44000 δραχμές και ο Βρετανός υπήκοος "φιλλέλην" Τζώρτζ Φίνλεϊ επειδή το ελληνικό κράτος απαλλοτρίωσε ένα ασήμαντο αγροτεμάχιο του κοντά στον εθνικό κήπο. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε με ατράνταχτα νομικά επιχειρήματα στις παράλογες αυτές απαιτήσεις.


Η Αγγλική πίεση κατά του Όθωνα αυξανόταν συνεχώς με αιχμή τον βρετανό πρόξενο Λάυονς ο οποίος ήταν σε συνεχή επαφή με Ελληνικές πολιτικές προσωπικότητες της εποχής (Μαυροκορδάτος, Λόντος κτλ) ενώ και με δικές του ενέργειες προετοιμάστηκε η "επανάσταση του 1843". Η συμμετοχή του Λάυονς στις συνομωσίες είναι πασίγνωστη και αποσκοπούσε να πλήξει το κύρος του Όθωνα και να μειώσει την πολιτική του παντοδυναμία. Εκτός αυτών, ο Λάυονς σε Βασιλική χοροεσπερίδα όπου ήταν καλεσμένος, πρόσβαλλε την Ελληνίδα βασίλισσα Αμαλία εσκεμμένα.

Το 1848 όμως επί πρωθυπουργίας του "φιλέλληνος" Πάλμερστον, η Αγγλική πίεση αυξήθηκε διανθισμένη με μια νέα, εντελώς παράλογη αξίωση. Συγκεκριμένα στην Αθήνα τότε, υπήρχε το πασχαλιάτικο έθιμο της καύσης του "Ίούδα", το οποίο όμως η Ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε μετά τα σταθερά διαβήματα της μικρής Εβραϊκής κοινότητας που διέμενε στην Ελληνική πρωτεύουσα, αλλά και του αιτήματος του Γαλλο-εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ που είχε έρθει στην Αθήνα για επίσκεψη. Ο αθηναϊκός λαός θεώρησε τον Πορτογάλο πρόξενο (αλλού αναφέρεται πως είχε παυτεί από το αξίωμα του για καταχρήσεις) Εβραϊκής καταγωγής Δαυίδ Πατσίφικο, ως προσωπικά υπεύθυνο για την αναστολή του εορτασμού και εισέβαλε στην οικία του, χειροδίκησε εις βάρος του καταστρέφοντας τα έπιπλα του σπιτιού του.

Έτσι λοιπόν η Βρετανία με μια επιθετική διακοίνωση σε ύφος και περιεχόμενο, ζητούσε από την ελληνική Βασιλική κυβέρνηση Κανάρη, τελεσιγραφικως να αποζημιώσει τον Πατσιφικο που είχε και βρετανική υπηκοότητα, για την καταστροφή των επίπλων του σπιτιού του με το ιλιγγιώδες για την εποχή πόσο των 800.000 δραχμών, καθώς ο ίδιος ισχυριζόταν ότι οι εισβολείς του έκλεψαν χρήματα, σημαντικά διπλωματικά έγγραφα, οικογενειακά κειμήλια μεγάλης αξίας, ενώ αξίωνε και 12.500 δρχ για ψυχική οδύνη! Με δεύτερη βιαιότερη διακοίνωση λίγες μέρες μετά, η βρετανική κυβέρνηση ζητούσε και μια έκτακτη αποζημίωση πεντακοσίων λιρών από το Ελληνικό Δημόσιο, για την καθυστέρηση ικανοποίησης όλων αυτών των πολύ λογικών αιτημάτων.

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ


Φυσικά η κυβέρνηση Κριεζη απέρριψε το αποικιοκρατικό αυτό τελεσίγραφο θεωρώντας ότι το θέμα ανήκει στη τακτική Δικαιοσύνη και έτσι στις 18 Ιανουαρίου 1850 ο "γενναίος" βρετανικός στόλος υπό την ηγεσία του "μεγάλου" ναυάρχου Πάρκερ απέκλεισε τον Πειραιά την Σύρο και την Πάτρα με 14 πολεμικά πλοία και 7000 ναύτες, συλλαμβάνοντας πάνω από 200 ελληνικά εμπορικά πλοία ως εγγύηση για την ικανοποίηση των "δίκαιων" και "λογικών" βρετανικών αιτημάτων. Ο λόρδος επί των ναυτικών Άμπερτην σε μια κρίση ειλικρίνειας, παραδέχτηκε πως ο στόλος αυτός ήταν μεγαλύτερος από αυτόν που χάρισε την νίκη στον Νέλσον στο Τραφάλγκαρ!

Το αποτέλεσμα της Βρετανικής βαναυσότητας έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκε. Όλοι οι Έλληνες ασχέτως των διαθέσεων τους έναντι στο Στέμμα υπό το βάρος των εθνικών προσβολών, ατιμώσεων και ταπεινώσεων συσπειρώθηκαν γύρω από τον βασιλιά Όθωνα. Πολιτική ομοψυχία επικράτησε με πρωταγωνιστή τον υποτιθέμενο αρχηγό του Αγγλικού κόμματος και πολιτικό αντίπαλο του Όθωνα, Μαυροκορδάτο ταχθέντα χωρίς δισταγμό στο πλευρό του Στέμματος. Η κυβέρνησις διεξήγαγε πολεμικό συμβούλιο για να προετοιμάσει την άμυνα της πρωτευούσης μέχρις εσχάτων, οπλαρχηγοί διενεργούσαν στρατολογία στην ελληνική επαρχία "για να πολεμήσουν τους Άγγλους", ενώ ο Όθων προέβαινε σε διπλωματικά διαβήματα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας και Ρωσίας με Τρικούπη και Ζωγράφο αντίστοιχα, ζητώντας την επέμβαση τους.

Μετά από στενό αποκλεισμό του Βρετανικού στόλου σαράντα ημερών που έκοψε κάθε επαφή της πολυπάθου Ελλάδος με τον έξω κόσμο (*), εξαθλιώνοντας τον αθηναϊκό λαό και την ελληνική οικονομία, ο ναύαρχος Πάρκερ επέτρεψε να προσαράξει Γαλλικό πλοίο στον Πειραιά με απεσταλμένο τον Βαρόνο Γκρυω για να εξευρεθεί συμβιβαστική λύση. Τις μέρες εκείνες, Βρετανοί αξιωματικοί είχαν την ατυχή ιδέα να επισκεφθούν την εξαθλιωμένη πρωτεύουσα για να "ξεμουδιάσουν" και προπηλακίστηκαν άγρια από τον δυστυχισμένο ελ
ληνικό λαό. Αυτό το επεισόδιο στάθηκε αφορμή για να επαναληφθεί σκληρότερος ο αποκλεισμός από τον Πάρκερ, μη δεχόμενο πλέον κανένα συμβιβασμό.

Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Η ελληνική κυβέρνηση πιεζόμενη υπό το φάσμα του λοιμού και της πείνας των Αθηναίων, ήρθε τελικώς σε συμβιβασμό μέσω της Γαλλίας, καταβάλλοντας ως εγγύηση 330.000 δραχμές και έτσι σταμάτησε ο αποκλεισμός. Μερικούς μήνες μετά απεκαλύφθη το παράλογο των βρετανικών απαιτήσεων. Ανεξάρτητη, διορισμένη από την πορτογαλική κυβέρνηση, επιτροπή υπολόγισε το πόσο αποζημίωσης του Πατσιφικο σε 3.750 δρχ. Το κόστος του αποκλεισμού για την ελληνική οικονομία κατά τους ΤΑΙΜΣ του Λονδίνου ανήλθε στο ιλλιγγιώδες ποσό των 30.000.000 δρχ, ενώ το επεισόδιο και η απρόσμενα γενναία στάση του Έλληνα βασιλιά, ανανέωσε (προσωρινά) τα ερείσματα και το γόητρο του Όθωνα στον ελληνικό λαό.

Στην Αγγλία το θέμα συζητήθηκε στην Βουλή των Λόρδων όπου καταδικάστηκε η ενέργεια του πρωθυπουργού, ενώ η Βουλή των Κοινοτήτων αναίρεσε την απόφαση. Ο Πάλμερστον υπερασπίστηκε τις ενέργειές του ενώπιον του Αγγλικού κοινοβουλίου, όχι μόνο για την συγκεκριμένη υπόθεση αλλά για την γενικότερη εξωτερική πολιτική του, που υιοθετούσε την υπεράσπιση οποιουδήποτε Βρετανού πολίτη με όλα τα μέσα, με μια ομιλία πέντε ωρών γνωστή ως Civis Romanus sum (Είμαι Ρωμαίος πολίτης). Η Βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας απέστειλε σχετικό έγγραφο στον Πρωθυπουργό θεωρώντας τον εν λόγω υπουργό ως κύριο υπαίτιο της εις βάρος της Αγγλίας αποδιδόμενη διεθνή δυσφορία αλλά και κοινοποιώντας την απαγόρευση πλέον οποιασδήποτε ενέργειας επί εξωτερικών σχέσεων χωρίς την προηγούμενη έγκρισή της.

Η ενέργεια της Αγγλίας να αποστείλει στην, μικρή τότε, Ελλάδα τον στόλο της για να επιβάλλει τις απόψεις της σε εντελώς ασήμαντα και δευτερεύοντα διμερή θέματα, έμεινε γνωστή στην παγκόσμια διπλωματική γλώσσα με τον όρο "πολιτική της κανονιοφόρου".

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(*) Δεν υπήρχε ακόμη οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα. Η αλληλογραφία και το εμπόριο διεξαγόταν τότε, μόνο μέσω θαλάσσης.


ΠΗΓΕΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Γ. Ασπρεας, Πολιτική ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος

Βολφ Ζαιντλ, Οι Βαυαροί στην Ελλάδα

Στέφανος Παπαγεωργιου, Το Ελληνικό Κράτος (1821-1909)

Γ. Ρούσσος, Ιστορία της Νεότερης Ελλάδος (1827-1974)


http://www.istorikathemata.com/2010/04/ ... st_03.html


Πολύ ενδιαφέρον έχει και η φλογερή άποψη του Αλεξάνδρου Σούτσου πάνω στο θέμα.

Αι αγγλικαί ανοσιουργίαι (Αλέξανδρος Σούτσος, 1850)
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

13
Συνέχεια απο το προηγούμενο.

Τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ο ρόλος του Ροθτσιλντ

Η λεηλασία του σπιτιού του και η κολοσσιαία αποζημίωση που ζήτησε από το ελληνικό κράτος

Τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1847 είχε έρθει στην Αθήνα ο εβραϊκής καταγωγής μεγαλοτραπεζίτης Ρότσιλντ και κατέλυσε στο ξενοδοχείο «Ρόδον» που βρισκόταν στην οδό Αιόλου αντίκρυ από το ναό της Αγίας Ειρήνης (Δ. Βρατσάνου, Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως). Τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο γαλλόφιλος Ι. Κωλέττης, ο οποίος διαπραγματευόταν τη σύναψη ενός δανείου από την τράπεζα του Ρότσιλντ.

«Από τη Μεγάλη Τετάρτη», γράφει ο Βρατσάνος, «ο γενναίος λαός της πρωτευούσης ήρχισε να εκδηλώνει τη φιλοπόλεμη ψυχή του! Μπαμ! Μπουμ! Η κυβέρνηση, χάριν του ξένου, έλαβε άγρια μέτρα για να περιορίσει το βάρβαρο έθιμο (των πυροβολισμών). Ο υπουργός των Εσωτερικών κάλεσε το Διευθυντή της Αστυνομίας και του έδωσε αυστηρότατες διαταγές. Ο υπουργός των Εκκλησιαστικών κάλεσε στο γραφείο του τον Μητροπολίτη και όλους τους παπάδες της Αθήνας και τους έδωσε κι αυτός αυστηρές διαταγές να συστήσουν στους ενορίτες τους να μην πυροβολούν. Φυσικά όλες οι αρχές έλαβαν μέτρα. Η Αστυνομία έβγαλε στους δρόμους ντελάληδες με σάλπιγγες και με ταμπούρλα και οι παπάδες στο τέλος της λειτουργίας συνέστησαν στα ποίμνιά τους να μην πυροβολούν. Ποτέ όμως άλλοτε δεν έπεσαν στην Αθήνα τόσα βαρελότα και τόσοι πυροβολισμοί, όσα τη χρονιά εκείνη!».

Τα μέτρα τα οποία είχε λάβει η κυβέρνηση Κωλέττη με αφορμή την επίσκεψη Ρότσιλντ επικρίθηκαν από τον τύπο. «Παρακαλούμεν τον κ. πρέσβυν της Γαλλίας να μας ειπεί αν τοιαύτα γίνωνται και εν τη Γαλλία», έγραφε ο αντιπολιτευόμενος Κωνσταντίνος Λεβίδης στην εφημερίδα «Ελπίς».

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση μεγάλωνε από το γεγονός ότι ένα από τα πασχαλινά έθιμα που τελούνταν στην Αθήνα ήταν το «κάψιμο του Ιούδα». «Ξημέρωσε η Κυριακή Λαμπρή», γράφει ο Βρατσάνος. « Όλη η γύρω από την Ακρόπολη περιοχή μοσχοβολούσε από την κνίσα των αμνών, που κάθε χρόνο αίρουν τις αμαρτίες των Ρωμιών. Οι Αθηναίοι έκαναν τις τελευταίες ετοιμασίες τους. Τότε θυμήθηκαν τον «Ιούδα». Κάθε χρόνο το Πάσχα, στη δεύτερη Ανάσταση, έκαιγαν ένα ομοίωμα του Ισκαριώτη. Από τον όρθρο είχαν αρχίσει τις ετοιμασίες. Κατά τις δυο το μεσημέρι χτύπησαν και οι καμπάνες. Λεφούσι ξεκίνησαν οι πιστοί για την «Αγάπη». Η εκκλησία των Ταξιαρχών γέμισε. Η πλατεία της ολόγυρα μαύριζε. Ο Κωλέττης ο πρωθυπουργός ανησυχούσε: « Τι γίνεται αν περάσει ο ξένος μας, ο Ισραηλίτης Ρότσιλντ, από καμιά αθηναϊκή γειτονιά και ιδεί τους Αθηναίους να καίγουν τον Ιούδα;». Διαταγή, λοιπόν, προς την Αστυνομία: « Απαγορεύεται εφέτος το κάψιμο του ομοιώματος του Ισκαριώτη».

Μόλις χτύπησαν οι καμπάνες, έφτασαν στους Ταξιάρχες χωροφύλακες. Επειδή κάποιου Εβραίου θα του κακοφαινόταν, είχαν διαταγή να μην επιτρέψουν το κάψιμο.

– «Να δεις που θα ’ναι αυτός εκεί κάτω ο Εβραίος», σκέφτηκε ο λαός.

Λίγο παρακάτω από τους Ταξιάρχες, στη στροφή της οδού Σαρρή (σύμφωνα με άλλες πηγές στην οδό Καραϊσκάκη στην πλατεία Ψυρρή), κατοικούσε με τις δυο κόρες του ο Δαυίδ Μπονιφάτσιο Πατσίφικο. Το 1836 είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα ως πρόξενος της Πορτογαλίας, αλλά μετά από έξι χρόνια παύτηκε από τα καθήκοντά του ως καταχραστής (εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 22ας Απριλίου 1972). Έκτοτε ζούσε με την οικονομική στήριξη της δούκισσας της Πλακεντίας. Παράλληλα λόγω του γεγονότος ότι είχε γεννηθεί στο Γιβραλτάρ είχε πάρει την αγγλική υπηκοότητα. Οι Αθηναίοι δεν τον συμπαθούσαν εξαιτίας του τυχοδιωκτικού του χαρακτήρα. Λέγεται μάλιστα ότι είχε επιδείξει ασέβεια κατά την περιφορά του Επιταφίου ενός παρακείμενου ναού.

Το οργισμένο πλήθος μετά τη διάλυσή του από την αστυνομία κατευθύνθηκε στο σπίτι του Πατσίφικο. Αυτός μπροστά στον κίνδυνο να λιντσαριστεί από τον όχλο μαζί με τις δυο κόρες του κατέφυγε στη σοφίτα του σπιτιού του και κλειδαμπαρώθηκε. Οι επιδρομείς ό,τι έβρισκαν το κατέστρεφαν. Από τα παράθυρα πετούσαν στο δρόμο στρώματα, ρούχα και έπιπλα. Λίγο πριν σπάσουν την πόρτα της σοφίτας, έφθασε πολυάριθμη στρατιωτική δύναμη και έσωσε τον Πατσίφικο και τις θυγατέρες του. Τότε τα πλήθη ξεχύθηκαν στα σοκάκια του Ψυρρή και κυρίως στην οδό Χριστοκοπίδου που ήταν η συνοικία των Εβραίων.

Κατά τον ιστορικό Ε. Ντριώ, την 7η Απριλίου 1847 (τρεις μέρες μετά τα γεγονότα) ο παθών συνέταξε έναν κατάλογο με τις ζημιές που είχε υποστεί από την επίθεση του πλήθους και τον επέδωσε στην αγγλική πρεσβεία των Αθηνών. Ζητούσε ως αποζημίωση από την ελληνική κυβέρνηση περίπου 30.000 χρυσές λίρες Αγγλίας. Από αυτές οι 4.000 αντιπροσώπευαν τις φθορές της κινητής και ακίνητης περιουσίας του και οι υπόλοιπες 26.000 αποδείξεις που δήθεν εκλάπησαν από το σπίτι του και οι οποίες αποδείκνυαν ότι το ποσό αυτό του το χρωστούσε η πορτογαλική κυβέρνηση από εμπορικές συναλλαγές που είχε μαζί του (εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλο της 20ης Απριλίου 1952). Μετατρεπόμενο το ποσό αυτό σε δραχμές ανερχόταν σε 886.736 και σε 67 λεπτά (εφημερίδες ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 27ης Ιουνίου 1926, 18ης Ιουλίου 1929 και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλο της 10ης Απριλίου 1966). Χαρακτηριστικό της «ληστρικής» διάθεσης του Πατσίφικο ήταν το γεγονός ότι το σιδερένιο κρεβάτι του που υποτίθεται ότι το είχε καταστρέψει το πλήθος το διατίμησε 4.250 δραχμές.

«Πριν καλά – καλά νυχτώσει», γράφει ο Δ. Βρατσάνος, «παρουσιάστηκε στην ελληνική κυβέρνηση ο πρέσβης της Αγγλίας Ε. Λάιονς και ζήτησε να αποζημιωθεί ο Βρετανός υπήκοος Πατσίφικο. Η απάντηση των κυβερνητικών εκπροσώπων ήταν ότι «ο ληστευθείς θα έπρεπε να προσφύγει στα ελληνικά δικαστήρια και, εφόσον δικαιωνόταν και η ελληνική κυβέρνηση ηρνείτο να τον ικανοποιήσει, τότε θα ήταν δικαιολογημένη η διπλωματική επέμβαση της Αγγλίας».

Τη 12η Οκτωβρίου 1847, όταν έγιναν γνωστές οι παράλογες απαιτήσεις του Πατσίφικο, πολλοί Αθηναίοι συγκεντρώθηκαν και πάλι έξω από το σπίτι του με εχθρικές διαθέσεις. Αυτός δεν δίστασε να προσθέσει στον κατάλογο των διεκδικήσεών του κι ένα επιπλέον ποσό για ψυχική οδύνη!

Έτσι είχε η «υπόθεση του Δαυίδ Πατσίφικο». Φυσιολογικά θα έπρεπε να τελειώσει με την καταβολή από το ελληνικό κράτος μιας αποζημίωσης. Όμως υπήρξαν ορισμένες συγκυρίες που έδωσαν διαφορετική τροπή στο ζήτημα αυτό:

Το μίσος που έτρεφαν για τον Ιωάννη Κωλέττη οι περισσότεροι Άγγλοι διπλωμάτες και κυρίως ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα σερ Ε. Λάιονς. Αυτό οφειλόταν στη γαλλόφιλη πολιτική που εφάρμοζε ο Έλληνας πρωθυπουργός και
Τα μισελληνικά αισθήματα του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Πάλμερστον. Αυτά οδήγησαν στα δραματικά γεγονότα της περιόδου Ιανουαρίου – Μαΐου 1850


Ο ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας το 1850

Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο post, η αγγλική κυβέρνηση πίεζε την ελληνική να αποζημιώσει το Βρετανό υπήκοο Δαυίδ Πατσίφικο για τις φθορές που είχε υποστεί η κινητή και η ακίνητη περιουσία του από το εξαγριωμένο αθηναϊκό πλήθος το Πάσχα του 1847. Μετά το θάνατο του γαλλόφιλου πρωθυπουργού Ι. Κωλέττη (την 31η Αυγούστου 1847) και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από το μετριοπαθή Κωνσταντίνο Κανάρη, τον πυρπολητή του 1821, οι αγγλικές πιέσεις περιορίστηκαν. Όταν όμως την εξουσία ανέλαβε η κυβέρνηση του Αντωνίου Κριεζή (τη 14η Δεκεμβρίου 1849), ο Άγγλος υπουργός των Εξωτερικών Πάλμερστον αποφάσισε να λύσει τις ελληνοαγγλικές εκκρεμότητες με τη δύναμη των όπλων.


Στα τέλη του 1849 ο Άγγλος ναύαρχος Γουλιέλμος Πάρκερ απέπλευσε από τα Δαρδανέλια με 14 ή 15 πλοία τελευταίου τύπου εξοπλισμένα με 731 πυροβόλα και με 7 με 8 χιλιάδες ναύτες. Ο στόλος αυτός – είπε ο λόρδος Άμπερντην – ήταν ισχυρότερος και από εκείνον με τον οποίο νίκησε ο Νέλσον στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ! (εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλο της 10ης Απριλίου 1966).

Τη 15η Ιανουαρίου 1850 αγκυροβόλησε στον Πειραιά και την επόμενη ημέρα συνοδευόμενος από τον Άγγλο πρεσβευτή Βάις (είχε διαδεχτεί τον Ε. Λάιονς τον Απρίλιο του 1849) επέδωσε στον υπουργό των Εξωτερικών Αναστάσιο Λόντο τελεσίγραφο, με το οποίο ζητούσε την άμεση ικανοποίηση ορισμένων αγγλικών απαιτήσεων. Συγκεκριμένα ζητούσε:

Να αποζημιωθεί ο Πατσίφικο με 31.534 λίρες και ένα σελίνι,
Να αποζημιωθεί ο Άγγλος ιστορικός Φίνλεϋ για ορισμένα οικόπεδα που είχε στην Αθήνα, τα οποία είχε αγοράσει κατά την περίοδο της Επανάστασης του 1821 και τα οποία είτε περιλήφθηκαν στον Εθνικό (τότε Βασιλικό) κήπο είτε χρησιμοποιήθηκαν για να ανοιχτούν οι οδοί Αθηνάς και Πειραιώς,
Να αποζημιωθούν κάποιοι Επτανήσιοι, υπήκοοι της Ιονίου Πολιτείας που τότε ήταν αγγλικό προτεκτοράτο, οι οποίοι είχαν κακοποιηθεί από τις ελληνικές αστυνομικές αρχές στην Πελοπόννησο,
Να καταβληθεί αποζημίωση σ’ έναν Επτανήσιο, το αλιευτικό πλοιάριο του οποίου είχε ληστευτεί προ πολλών ετών στις εκβολές του Αχελώου (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 28ης Μαΐου 1955),
Να ικανοποιηθεί οικονομικά η Αγγλία για την προσβολή της αγγλικής σημαίας που είχε γίνει στον Πύργο από κάποιους μεθυσμένους,
Να ενσωματωθούν στην Ιόνιο Πολιτεία δυο νησίδες στην άκρη της Πελοποννήσου : η Ελαφόνησος (απέναντι από τη Λακωνία) και η Σαπιέντζα (κοντά στη Μεθώνη) (εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλο της 20ης Απριλίου 1952). Ο Γ. Κορδάτος, αναφορικά με την τελευταία αγγλική διεκδίκηση, έγραψε στο βιβλίο «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος»: «Η Αγγλία ήθελε να κάνει τα δυο νησιά βάσεις με απώτερο σκοπό να βάλει μια μέρα πόδι στο Μοριά».

Οι αγγλικές απαιτήσεις απερρίφθησαν από την ελληνική κυβέρνηση και ο υπουργός των Εξωτερικών Αναστάσιος Λόντος τη 19η Ιανουαρίου 1850 με μια επιστολή που έστειλε στον Πάρκερ εξέφραζε τη λύπη του για τη στάση της Αγγλίας. Είναι ενδεικτικό ένα απόσπασμα:

«Ενώπιον μιας δυνάμεως ως εκείνης ήτις υπακούει εις τας οδηγίας σας, η κυβέρνησις της Αυτού Μεγαλειότητος (: του Όθωνα) δεν δύναται να αντιτάξει ειμή τα δίκαιά της και την επίσημον διαμαρτυρίαν της διά τας εχθρικάς πράξεις τας συντελεσθείσας εν πλήρει ειρήνη και αίτινες αποτελούν βιασμόν της αξιοπρεπείας και της ανεξαρτησίας της». Παράλληλα επικαλέστηκε τη συνδρομή των πρεσβευτών της Γαλλίας Τουβενέλ και της Ρωσίας Περσιάνι, δεδομένου ότι οι δυο αυτές χώρες μαζί με την Αγγλία ήταν «προστάτιδες δυνάμεις» της Ελλάδας βάσει των συνθηκών του 1830 και 1832. Ο Γάλλος πρεσβευτής ζήτησε από τον Βάις να ανασταλεί κάθε πολεμική δράση εξαναγκασμού του ελληνικού κράτους, μέχρις ότου οι Δυνάμεις απαντήσουν στην αίτηση διαιτησίας που είχε υποβληθεί προς αυτές από την ελληνική κυβέρνηση. Παρά την αντίδραση όμως των διπλωματικών εκπροσώπων των δυο άλλων εγγυητριών δυνάμεων ο Άγγλος ναύαρχος Πάρκερ συνέχισε τον αποκλεισμό όλων των ελληνικών λιμανιών και απαγόρευσε κάθε ναυσιπλοΐα.

Την 29η Ιανουαρίου 1850 η αγγλική πίεση εντάθηκε. Δεν συλλαμβάνονταν μόνο τα πολεμικά αλλά και τα εμπορικά ελληνικά πλοία, τα οποία οδηγούνταν στο λιμάνι της Σαλαμίνας και κρατούνταν εκεί ως ενέχυρο για τις αιτούμενες αποζημιώσεις. Και ενώ αυξανόταν συνεχώς ο αριθμός των πλοίων που συλλάμβαναν οι Άγγλοι, στους δρόμους των αθηναϊκών συνοικιών οι μαστιζόμενοι από την πείνα Έλληνες συζητούσαν για τον ενδεχόμενο πόλεμο Ελλάδας – Αγγλίας. Αυτό το πολεμικό κλίμα το εξέφραζε και το δίστιχο που τότε συντέθηκε:

Σαν σου βαστάει Εγγλέζο, για έβγα στη στεριά,

ν’ ακούσεις καριοφίλια κι ελληνικά σπαθιά

(εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, φύλλο της 19ης Ιουλίου 1929).

Αναφορά στα δραματικά γεγονότα της περιόδου αυτής έκανε και ο Γ. Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά» του: «…Μας πήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριο και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι ανθρώποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν τα καράβια τους γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα». Και σε άλλο σημείο πρόσθεσε: « Ήρθε ο Πάκερ με όλο το στόλο του, ο ναύαρχος της Αγγλίας, και μας μπλοκάρισαν κάμποσον καιρόν. Ο Βασιλέας και η Κυβέρνηση μου έστειλαν τον Γαρδικιώτη και μου είπαν να βαρέσω ντουφέκι. Τους είπα ντουφέκι δεν βαρώ, ότι όσα κανόνια έχει ο Πάκερ, δεν έχομε ντουφέκια εμείς».

Τη 12η Φεβρουαρίου 1850 ορίστηκε ως μεσολαβητής ο Γάλλος βαρόνος Γκρος , ώστε να τερματιστεί ο ναυτικός αποκλεισμός, που είχε δημιουργήσει μεγάλο επισιτιστικό πρόβλημα στη χώρα μας. Ήρθε στην Αθήνα την 6η Μαρτίου και την επόμενη ημέρα συναντήθηκε με τον Άγγλο πρεσβευτή Βάις. Ο ναυτικός αποκλεισμός ήρθη προσωρινά, αλλά τα κατασχεθέντα ελληνικά πλοία κρατούνταν από τους Άγγλους. Ο υπουργός των Εξωτερικών Πάλμερστον δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει καμιά υποχώρηση από τις αξιώσεις του. Την 26η Μαρτίου ο Γκρος πρότεινε την απόδοση των καταληφθέντων πλοίων με την καταβολή κάποιας αποζημίωσης από μέρους της Ελλάδας, της οποίας δεν καθόρισε το ποσό. Η αγγλική αδιαλλαξία συνεχίστηκε, γεγονός που ανάγκασε το Γάλλο μεσολαβητή να κάνει την τελική του πρόταση. Η Ελλάδα θα πλήρωνε το ποσό των 500.000 δραχμών για τις αποζημιώσεις που απαιτούσαν οι Άγγλοι.

Την 25η Απριλίου ο ναύαρχος Πάρκερ, για να εξαναγκάσει τους Έλληνες να δεχτούν την πρόταση, εφάρμοσε γενικό αποκλεισμό του εμπορικού ναυτικού της Ελλάδας, επιτείνοντας τα πιεστικά μέτρα που είχαν για λίγες μέρες αρθεί. Μπροστά στη νέα κατάσταση ο βασιλιάς Όθωνας και η ελληνική πολιτική ηγεσία αναγκάστηκαν να «συνθηκολογήσουν» την 26η Απριλίου 1850 (εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, φύλλο της 27ης Ιουνίου 1926).Τελικά ύστερα από την καταβολή του καθορισθέντος χρηματικού ποσού στην Αγγλία, τον Ιούνιο του 1850 ο πανίσχυρος στόλος του Πάρκερ απέπλευσε από τον Πειραιά ελευθερώνοντας και τα ελληνικά πλοία, τα οποία είχαν κατάσχει οι Άγγλοι κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού (εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλο της 10ης Απριλίου 1966). Όσο για τον Δαυίδ Πατσίφικο ο τελικός διακανονισμός έγινε τη 18η Ιουλίου του 1850 και του καταβλήθηκε το ποσό των 3.750 δραχμών (εφημερίδες ΣΚΡΙΠ, φύλλο της 27ης Ιουνίου 1926 και ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 12ης Νοεμβρίου 1959).

Συμπερασματικά, η Αγγλία με το ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας εξυπηρέτησε έναν πολιτικό κι έναν οικονομικό στόχο της:

Έδειξε στις δυο άλλες εγγυήτριες δυνάμεις ότι δεν θα επέτρεπε την αύξηση της επιρροής τους στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος και
Έπληξε τον ελληνικό εμπορικό στόλο, τον οποίο τον έβλεπε ως ανταγωνιστή του εμπορικού ναυτικού της, δεδομένου ότι τα ελληνικά πλοία είχαν ήδη κυριαρχήσει στη ναυσιπλοΐα στο Δούναβη. Έτσι, λοιπόν, βρήκε αφορμή από ένα ασήμαντο περιστατικό (την υπόθεση Πατσίφικο), για να εφαρμόσει στα μέσα του 19ου αιώνα την πολιτική του «δικαίου της πυγμής».

https://chronontoulapo.wordpress.com/20 ... %BF%CF%82/
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

14
Οι μεγάλες ενισχύσεις Ιταλών, Γάλλων και Μπολσεβίκων υπέρ του Κεμάλ κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας!!!


Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ της Συνθήκης των Σεβρών στο Παρίσι τον Αύγουστο του 1920 σήµανε το τέλος της οθωµανικής αυτοκρατορίας και τον διαµελισµό της από τους Συµµάχους...

Στη θέση όµως του παλαιού θεοκρατικού καθεστώτος γεννήθηκε µια νέα, ακόµη πιο επικίνδυνη, πραγµατικότητα που αποτέλεσε κατά µία έννοια τη νέα θρησκεία του κράτους: ο παντουρκισµός.

Οι διωγµοί σε βάρος των χριστιανικών πληθυσµών, προτού ακόµη προλάβει να στεγνώσει το µελάνι στις Σέβρες, θα έπαιρναν τον χαρακτήρα γενοκτονίας ακριβώς δύο χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1922, όταν η Σµύρνη παραδινόταν στις φλόγες. Η προδοσία όµως της Ελλάδας από τους τέως συµµάχους της είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα.

Η καταιγιστική πληροφόρηση που ελάµβανε η ελληνική κυβέρνηση από την άνοιξη ήδη του 1921, πλην των προξενικών και διπλωµατικών της αρχών στη γείτονα, από όλες τις πρεσβείες της στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως αυτές περιλαµβάνονται σε τρεις ογκώδεις φακέλους του έτους 1921, γεννά εξακολουθητικά ερωτήµατα για το πού βάδιζε και πόσο αυτοκαταστροφική ήταν η πολιτική της χώρας όταν ο στρατός της διέσχιζε την άνυδρη πεδιάδα του Σαγγαρίου φθάνοντας µόλις λίγα χιλιόµετρα έξω από την Αγκυρα τον καυτό Αύγουστο του 1922.

Η άνευ προσχηµάτων, εξαρχής, πολιτική της γείτονος για αναθεώρηση της Συνθήκης των Σεβρών από την υπογραφή της ήδη στο διάσηµο για τις πορσελάνες του προάστιο των Παρισίων κέρδισε, µε δέλεαρ την εξασφάλιση προνοµιακών όρων διµερούς οικονοµικής συνεργασίας, πολύ έγκαιρα τον γερµανοϊταλικό άξονα, στο άρµα του οποίου για ευνόητους λόγους προσδέθηκε ο γαλλικός παράγων και τελευταίος, πλην καθ’ όλα µη υστερών σε πάθος και πλήθος πρωτοβουλιών για στήριξη του Κεµάλ που ολοένα κέρδιζε έδαφος στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας, αδιαµφισβήτητου πρωταγωνιστή των γεγονότων που έµελλαν να αλλάξουν άρδην τη µοίρα της χώρας, ο µπολσεβικικός. Μάλιστα, όπως αναφερόταν σε κρυπτοτηλεγράφηµα από την Κωνσταντινούπολη που υπέγραφε κατά την αποκρυπτογράφησή του ο στρατηγός Κούτσης από το γραφείο του υπουργού των Στρατιωτικών, «οι κοµιτατικοί κύκλοι Κωνσταντινουπόλεως τρέφουσιν ελπίδας ότι µία Ελληνο-Μπολσεβικική σύρραξις θα επιφέρη την Ελληνικήν καταστροφήν», συµπληρώνοντας πως «σοβαροί τουρκικοί κύκλοι χαρακτηρίζουσιν ανωτέρω διαδόσεις ως µέσον αναπτερώσεως Τουρκικού ηθικού» (ΕΠ 1424, 15 Ιουλίου 1921).



Τα βρετανικά συµφέροντα

Σταθερός ο αγγλοσαξονικός άξων, µε τις Ηνωµένες Πολιτείες να σαρώνονται από συλλαλητήρια υπέρ των χριστιανικών πληθυσµών της Μικράς Ασίας, Ελλήνων και Αρµενίων, και πύρινους λόγους όπως του γερουσιαστή William King, κεντρικού οµιλητή στο συλλαλητήριο της Φιλαδέλφειας, που µιλούσε για τα κατορθώµατα και τις νίκες «του γενναίου ελληνικού στρατού εναντίον του Κεµάλ, µαχόµενος όπως και οι προπάτορές του υπέρ της χριστιανοσύνης», και τον βρετανό πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει τον Τούρκο «τον χειρότερο εγκληµατία ανάµεσα στους εχθρούς της χώρας του», δεν εστερείτο, πλην ειλικρινών υπέρ της Ελλάδος, και ιδιοτελών αισθηµάτων και εκτιµήσεων: Αν η Αγκυρα κέρδιζε στην κρίσιµη εκείνη ώρα το παιχνίδι σε βάρος της Ελλάδας µε τη βοήθεια της Ρωσίας, τότε, για την τελευταία, άνοιγε ο δρόµος καθόδου της στις θερµές θάλασσες της Μεσογείου µέσω των Στενών- πλήρως ασυµβίβαστη µε τα βρετανικά συµφέροντα στον χώρο της Μέσης Ανατολής!

∆εν ήταν γι’ αυτό υπερβολικός για όσα ενηµέρωνε ο διευθύνων το Γενικό Προξενείο Γενεύης: «Η Αγγλική Κυβέρνησις (διά της Intelligence Service) ωργάνωσεν εν Ελβετία δίκτυον κατασκοπείας της τουρκικής και πανισλαµικής οργανώσεως και των ενεργειών των». Προσέθετε δε ότι «ο εκ των κυριοτέρων πρακτόρων αυτής, µεθ’ ου συνδέοµαι, εδέχθη να θέση εις την διάθεσίν µου αντίγραφον των εκθέσεών του». Επρόκειτο για κατασκοπεία «περί της ιταλογερµανο-πανισλαµικής δράσεως περί την γενοµένην εν Γενεύη την 24ην Μαΐου Συνδιάσκεψιν εξεχόντων εν Ελβετία Τούρκων πρακτόρων, η κίνησις των οποίων επροκάλεσε το ενδιαφέρον της Αγγλικής Κυβερνήσεως» (ΑΠ 591, Γενεύη 28/10 Ιουνίου 1921).

Ωστόσο ο εφοδιασµός του κεµαλικού στρατού είχε ήδη ξεκινήσει. Ιδού πώς µεθοδευόταν, άλλοτε µυστικά και άλλοτε χωρίς προκάλυψη, η έξωθεν βοήθεια:

Από τον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας ο υποπρόξενος Φρυδάς ενηµέρωνε: «Τουρκικά ιστιοφόρα µεγάλης χωρητικότητος φορτώνουσιν σχετικώς µεγάλας ποσότητας σίτου και άλλων δηµητριακών, υπάρχει δε πιθανότης ότι υπό τα φορτία ταύτα κρύπτονται τα εκάστοτε αποστελλόµενα εις τον Κεµαλικόν στρατόν όπλα και πυροµαχικά» (ΑΠ 798, 17 Οκτωβρίου 1921).



Φορτία µε πυροµαχικά

Από τη Σόφια ο πρεσβευτής Πανουργιάς ειδοποιούσε την Αθήνα για εκεί άφιξη απεσταλµένου του Κεµάλ, του Αχµέτ Νετζέτ, για να παραλάβει «πυροµαχικά φθάσαντα εξ Αυστρίας». Συµπλήρωνε δε: «Ταύτα, ως και δυναµίτις και χειροβοµβίδες, παρεδόθησαν εις Ποµάκους ελθόντας ενταύθα εκ Ροδόπης υπό πρόσχηµα αγοράς εµπορευµάτων. Αποκρυβέντα δε εντός δεµάτων υφασµάτων µετηνέχθησαν εις Κιρτζαλί και σύνορα. Τούρκος πράκτωρ λέγει ότι δράσις αποβλέπουσα κυρίως ανατινάξεις σηράγγων και γεφυρών άρχεται κατ’ αυτάς» (ΑΠ 7249, 4 Νοεµβρίου 1921). Σε «Εκτακτον ∆ελτίον Πληροφοριών»
Πέντε ηµέρες νωρίτερα από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού η ελληνική κυβέρνηση επληροφορείτο εµπιστευτικώς ότι «εν Ευξείνω Πόντω ταξιδεύουσι δύο υποβρύχια υπό Σοβιετικήν σηµαίαν τα οποία πρόκειται να πωληθώσιν ή ίσως επωλήθησαν ήδη εις τον Κεµάλ» (ΑΠ 430).

Ο στρατηγός Παπούλας στις 6 Οκτωβρίου 1921 ενηµέρωνε από τη Σµύρνη ότι απεσταλµένοι του Κεµάλ « ανεχώρησαν δι’ Αδανα προς παραλαβήν Γαλλικών όπλων και τηλεβόλων» (ΕΠ 21519 / 7678).

Στις 15 Οκτωβρίου 1921 η Υπάτη Αρµοστεία Σµύρνης κοινοποιούσε στην κυβέρνηση την πληροφορία ότι ο ειδικός απεσταλµένος των εθνικιστών στη Μόσχα, ο γιατρός Τεβερήκ Ρουσδή, επέστρεφε στην Άγκυρα µε ενισχύσεις ενός εκατομμυρίου τουρκικών λιρών σε χρυσό, εν είδει δώρου στον Κεµάλ (ΑΠ 145). Το αυτό µαρτυρούσε και ο Παπούλας, σύµφωνα µε µαρτυρία του ταγµατάρχη Μελά από τη Βηρυτό: «Πληροφορούµαι ότι µέγα ποσόν χρυσού αποστέλλεται διά Ιταλικών πλοίων εκ Κωνσταντινουπόλεως µέσω Ατταλείας εις Κεµαλικούς» (ΑΠ 11411, 4 Οκτωβρίου 1921). Οι πρέσβεις Μεταξάς και ∆ιαµαντόπουλος, από Ρώµη και Βελιγράδι, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους πληροφορούσαν για ενισχύσεις που έφθαναν από το Τουρίνο µε ανταλλακτικά της Fiat και σφαίρες, και από τη Βιέννη µέσω Ιταλίας και Βουλγαρίας (η Ρουµανία είχε αρνηθεί τη χρήση του εδάφους της για τη διέλευσή τους) 40.000 όπλων και 30 εκατοµµυρίων φυσιγγίων (ΑΠ 1510 και ΑΠ 1184). Η βοήθεια της Ιταλίας όµως δεν περιοριζόταν σε αποστολή πολεµοφοδίων. Ο µεν Βλαχόπουλος από τη Σµύρνη ανέφερε ότι, πλην «της συνθέσεως, εξοπλισµού, διατροφής και ανεφοδιασµού των Τούρκων παρά των επισήµων Ιταλικών Αρχών, µη τηρούντων πλέον ουδέ τα προσχήµατα έναντι ηµών» (ΑΠ 1899/1016, 8 Σεπτεµβρίου 1921), τούρκοι πράκτορες µε ιταλικό ιµατισµό και ιταλικές ταυτότητες περιφέρονταν στη Σµύρνη συλλέγοντας πληροφορίες για τις θέσεις και τις δυνάµεις του ελληνικού στρατού. Επιπλέον, γνήσιοι Ρώσοι και Τάταροι από το Καζάν, καθώς και τεχνίτες, διετέθησαν υπό των Μπολσεβίκων στις υπηρεσίες του Κεµάλ (ΑΠ 102, Βότσης από Υπάτη Αρµοστεία Σµύρνης, 16 Σεπτεµβρίου 1921), ενώ 20 ρώσοι αξιωµατικοί και 600 ρώσοι µουσουλµάνοι ιππείς κατετάγησαν εθελοντικά στον κεµαλικό στρατό.



Ο Πάπας στο πλευρό των Τούρκων

Εράνους υπέρ του Κεμάλ διεξήγαγε η Αιγυπτιακή Βιβλιοθήκη (ΑΠ 264, Βότσης, 17 Νοεμβρίου 1921), ενώ αλγεινή εντύπωση προκαλούσε η είδηση ότι αλάτι για τον στρατό του Κεμάλ έστελνε η κυπριακή κυβέρνηση(!) (1.000 τόνοι από την περιοχή της Λάρνακας, ΑΠ 315, πρόξενος Χατζηβασιλείου, 12 Οκτωβρίου 1921).

Ακόμη και ο Πάπας, «δήθεν εξ ενδιαφέροντος υπέρ της ζωής των εν Μικρασία χριστιανών», ετάχθη υπέρ του Κεμάλ. (πρεσβευτής Σ. Πεζάς από Ρίο Ιανέιρο, ΑΠ 779, 22 Απριλίου 1921). «Δεν γνωρίζω ποίαι θα είναι περαιτέρω αι εξωτερικαί συνέπειαι... καλόν όμως είναι να ίδωμεν ποίοι είναι οι φίλοι και ποίοι οι εχθροί του έθνους μετά το οριστικώς καταπίπτον προσωπείον της μισελληνικής πολιτικής των Γάλλων, των Ιταλών και της Καθολικής Εκκλησίας» (όπ. π)


http://www.eleysis-ellinwn.gr/el/articl ... a-tin.html
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

15
ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ ΑΠΕΤΡΕΨΑΝ ΤΟ 1918 ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΞΑΝΑ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Την σημαντική αποκάλυψη ότι μετά την κατάληψη στις 13 Νοεμβρίου του 1918 της Κωνσταντινούπολης από τα συμμαχικά στρατεύματα της Αντάντ οι Βρετανοί σκόπευαν να επιστρέψουν την αγία Σοφία στους χριστιανούς της Πόλης αλλά την τελευταία στιγμή έκαναν πίσω, κάνει η τουρκική εφημερίδα Zaman στις 30/6. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο και αν ο σταυρός θα δέσποζε ξανά μεγαλοπρεπής


στον τρούλο της αγίας Σοφίας, αυτό θα ήταν ένα γεγονός μεγάλης ιστορικής συμβολικής αλλά και ψυχολογικής σημασίας και θα επηρέαζε αποφασιστικά στην οριστική επαναφορά της Πόλης στα ελληνικά χέρια. Η εμφάνιση ξανά του σταυρού στον τρούλο της αγίας Σοφίας θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά χτυπήματα για τους Τούρκους και θα έδινε το έναυσμα για την εκκένωση της Πόλης από το ισλαμικό στοιχείο, όπως υπολόγιζαν τότε και τα συμμαχικά στρατεύματα, σύμφωνα πάντα με την τουρκική εφημερίδα.

Και ενώ όλα ήταν έτοιμα και είχαν ήδη καταστρωθεί τα σχέδια για την εκ νέου μετατροπή της αγίας Σοφίας σε χριστιανική εκκλησία, σημειώθηκε αντίδραση από τα μουσουλμανικά στρατεύματα της βρετανικής αυτοκρατορίας και διατυπωθήκαν κάποιες απειλές ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ξεσηκώνονταν στις Ινδίες οι μουσουλμάνοι εναντίων των Βρετανών καθώς και σε άλλες περιοχές όπου η βρετανική αυτοκρατορία εξουσίαζε μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

Όπως αποκαλύπτει η Zaman, οι πρώτες σκέψεις του τότε βρετανού πρωθυπουργού, Lloyd George, μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τα στρατεύματα της Αντάντ τον Νοέμβριο του 1918, ήταν η άμεση παράδοση της αγίας Σοφίας στους χριστιανούς. Με την κίνηση αυτή, όπως υπολόγιζε ο Βρετανός πρωθυπουργός, θα σημειώνονταν μια μεγάλη τάση φυγής των μουσουλμάνων προς την Μικρά Ασία καθώς θα φαίνονταν πως η Πόλη οριστικά περνούσε ξανά στα χέρια των χριστιανών και θα επανέρχονταν στο πρωταρχικό της όνομα, δηλαδή από İstanbul στην Κωνσταντινούπολη. Όσον αφορά το μουσουλμανικό χαλιφάτο που είχε μέχρι τότε την έδρα του στην Κωνσταντινούπολη, θα μεταφέρονταν στην Προύσα ή στο Ικόνιο και έτσι μεγάλο μέρος και του μουσουλμανικού ιερατείου θα έφευγε από την Πόλη. Εξ άλλου, όπως ανέφεραν τότε οι βρετανικές πηγές, στην Κωνσταντινούπολη ήδη υπήρχαν εκατοντάδες τζαμιά και έτσι η αλλαγή του καθεστώτος της αγίας Σοφίας και η εκ νέου μετατροπή της σε χριστιανικό ναό δεν θα επηρέαζε τα θρησκευτικά καθήκοντα των μουσουλμάνων που θα παρέμεναν στην Πόλη. Διαφωνία υπήρξε στο θέμα σε ποιους θα παραδίδονταν η αγία Σοφία. Φυσικά την πρώτη προτεραιότητα την είχαν οι Έλληνες της Πόλης, όπως ανέφεραν οι βρετανικές πηγές, καθώς η αγία Σοφία αποτέλεσε επί χίλια χρόνια το σύμβολο της ελληνικής ορθοδοξίας και τώρα την διεκδικούσε με σοβαρές αξιώσεις το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο. Υπήρξαν όμως και διεκδικήσεις από ρωσικής πλευράς ήδη από το 1915 από τον Ρώσο Trubetskoy και σχετικές αναφορές από τον γνωστό Ρώσο συγγραφέα, Dostoyevski.

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έγινε εξ’ αιτίας των δεύτερων σκέψεων του Λονδίνου, δηλαδή της κέντρου της τότε μεγάλης βρετανικής αυτοκρατορίας που την εποχή εκείνη διοικούσε το μεγαλύτερο μέρος του ισλαμικού κόσμου και μάλιστα είχε υπό την κατοχή της τις μεγάλες ιερές πόλεις των μουσουλμάνων, δηλαδή την Μέκκα και την Μεδίνα. Το θέμα έμεινε χωρίς καμία εξέλιξη για να φτάσουμε στην μικρασιατική καταστροφή και την κατάληψη της Πόλης από τα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, στις 6 Οκτωβρίου του 1924. Έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για τον χριστιανισμό αλλά και για τον ελληνισμό που θα επέστρεφε μετά από τεσσεράμισι αιώνες στον ιστορικό αυτό ναό. Παρ’ όλα αυτά η αγία Σοφία δεν έμεινε σαν τζαμί καθώς ο Κεμάλ, όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα, αποδέχτηκε κάποια νέα βρετανικά σχέδια για την μετατροπή της σε μουσείο. Το σκεπτικό ήταν ο ιστορικός αυτός ναός να γίνει, όπως και έγινε, παγκόσμιο αξιοθέατο που κάθε χρόνο δίνει στην τουρκική οικονομία εκατομμύρια σε συνάλλαγμα από τους επισκέπτες που έρχονται από παντού για να θαυμάσουν αυτό το αριστούργημα της ελληνικής ορθοδοξίας.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄

ΠΗΓΗ
http://kotsarikos.com
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

16
Οι δανειστές του Λονδίνου εκβιαστικά απαιτούν την εκτέλεση του Κολοκοτρώνη και των λοιπών “προδοτών”

“Είκοσι μουρτάτες, [προδότες] βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε;” Την σχετική επιστολή στέλνει από το Λονδίνο ο Ιωάννης Ορλάνδος στις 30/6/1825. Παραλήπτης είναι ο Γ. Κουντουριώτης τον οποίο η βρετανική πολιτική ανέδειξε Πρόεδρο της προσωρινής Κυβέρνησης στην θέση του νόμιμα εκλεγμένου Π. Μαυρομιχάλη.

Ανάλυση: Στέργιος Ζυγούρας


Ιστορικό πλαίσιο της επιστολής
Εικόνα
Ιωάννης Ορλάνδος, θύμα της Επιτροπής του Λονδίνου και θύτης της Επανάστασης

Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την δολοφονία του Οδυσσέα. Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από την σύναψη του β΄ δανείου στο Λονδίνο και την αποβίβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Τον προηγούμενο χρόνο το Λονδίνο “διόρθωσε” τα λάθη του με δραστικές ουσίες, ανακλήσεις ή σφαίρες (Byron, Stanhope, Trelawny) και κατόρθωσε, εξαγοράζοντας τις χαλαρότερες επαναστατικές συνειδήσεις (α΄ εμφύλιος), να κλείσει στην φυλακή ή να θέσει στο περιθώριο τους υπερασπιστές της υπερεθνικής Επανάστασης. Ένα νέο διεθνές και εγχώριο επιτελείο προωθήθηκε από το Λονδίνο προς τον δικό του άνθρωπο, τον πρόεδρο Γ. Κουντουριώτη.

Ο Καραϊσκάκης διέφυγε της παγίδας θανάτου που μετά την περί προδοσίας “δίκη” του έστησαν οι φίλα προσκείμενοι στον Μαυροκορδάτο χριστιανοί οπλαρχηγοί από κοινού με τους Τούρκους της περιοχής. Την “προδοσία” του Καραϊσκάκη σέρβιρε στον Byron ο Μαυροκορδάτος, ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου των “προδοτών-αντιπατριωτών” που περιελάμβανε δήθεν και την φυσική εξόντωση αμφοτέρων. Η δίκη στήθηκε ως αντιπερισπασμός της μετάβασης του Βύρωνα στην Αν. Στερεά, όπου θα επιβεβαιωνόταν μια νέα Κυβέρνηση που άμεσα θα διεκδικούσε την διαχείριση του α΄ δανείου. Ο λόρδος όντως κοντοστάθηκε και αμέσως μετά δηλητηριάστηκε. Τη νέα Κυβέρνηση θα αποτελούσαν πρόσωπα που φαινομενικά ήταν ουδέτερα μεταξύ των δυο συγκρουόμενων παρατάξεων. Δ. Υψηλάντης, Ανδρούτσος, Πλαπούτας, Νέγρης και κάποιοι ακόμη θα σχημάτιζαν ενωτική κυβέρνηση και θα έπαυαν την σύγκρουση Μαυροκορδάτου-Κολοκοτρώνη. Όμως, παρά την παρουσία του Νέγρη (ο οποίος βρισκόταν πια σε διάσταση με τον Μαυροκορδάτο) η “ουδετερότητα” αυτή ήταν ολοφάνερο ότι αποτελούσε ένα παρακλάδι της υπερεθνικής πλευράς του Κολοκοτρώνη που ουσιαστικά αποτελούσε τον άτυπο αρχηγό της Επανάστασης μετά την μη εμφάνιση του Αλ. Υψηλάντη στην Πελοπόννησο.


Εικόνα
John Bowring, ο γραμματέας της Γραικικής Επιτροπής του Λονδίνου

Το α΄ δάνειο είχε υπογραφεί τον Φεβρουάριο του 1824. Σταδιακά, μετά τα μέσα του 1824 ο ανήμπορος διαπραγματευτής της προσωρινής κυβέρνησης Κουντουριώτη στο Λονδίνο, ο Ιωάννης Ορλάνδος έχει συνθλιβεί από την πίεση που υφίσταται. Συντελούσης της οργής του Ορλάνδου έναντι του στυγνού εκβιαστή-κερδοσκόπου Bowring, το δεύτερο δάνειο υπογράφεται στις αρχές του 1825 απευθείας με τους τραπεζίτες Ρικάρντο, χωρίς δηλαδή την μεσολάβηση της Γραικικής Επιτροπής του Λονδίνου, γραμματέας της οποίας ήταν ο Bowring, επιστήθιος φίλος του Bentham. Αυτό, αντί να ελαφρύνει τον φιλοχρήματο Ορλάνδο, του προσθέτει επιπλέον πίεση. Τώρα, εκβιαζόμενος, φέρει αποκλειστικά στους δικούς του ώμους το βάρος της “πτώσης” των τιμών του δανείου στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου και της έμμεσης απειλής ότι ο αδελφός του πεθερού του, ο Γ. Κουντουριώτης, θα πάψει να είναι “Πρόεδρος” και ο ίδιος προνομιούχος “σωτήρας” του έθνους. Κατά συνέπεια, υπό τις νέες συνθήκες των γαλλο-βρετανικών σχέσεων που θα δούμε σε λίγο, ο Ορλάνδος στην επιστολή αυτή απηχεί το πνεύμα των απώτερων επιδιώξεων της δυτικής πολιτικής που βρίσκεται πίσω από τα δάνεια.

Από τα μέσα του 24 βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαβουλεύσεις της Γαλλικής παρέμβασης με τον Μαυροκορδάτο. Ο έτερος απεσταλμένος της κυβέρνησης Κουντουριώτη, ο Ανδρέας Λουριώτης, λίγο πριν υπογραφεί το β΄ δάνειο του Λονδίνου θα μεταβεί στο Παρίσι για λογαριασμό του πάτρονά του Μαυροκορδάτου. Θα συναντήσει τον πρωθυπουργό Villèle και θα συζητήσει για το γαλλικό πακέτο βοήθειας (αντίστοιχο με το βρετανικό) το οποίο υποστηρίζει ο Δ. Υψηλάντης.

Ο Ιμπραήμ αφού αποβιβαστεί ανενόχλητος, έχει τις πρώτες του επιτυχίες στην Πελοπόννησο. Λίγο πριν ο Παπαφλέσσας βγει για το Μανιάκι, ο Κουντουριώτης νιώθει την Μωραήτικη λαϊκή απειλή έτοιμη να ξεσπάσει στο κεφάλι του, αφού από τις αρχές του 1825 οι πρώτοι του Μωρηά βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ύδρα ή υπό διωγμό.

Ο υπερφίαλος Ορλάνδος αποδεικνύει ότι δεν έχει την παραμικρή επίγνωση των διεθνών δυνάμεων που δρουν και του διακυβεύματος που τίθεται από την αρχή της Επανάστασης. Ο φόβος λύνει την γλώσσα του και σε μια επιστολή που είναι τραγικά προσωπική και υπηρεσιακή ταυτόχρονα, καταφέρεται κατά πάντων, μιμούμενος σε εκβιασμούς και την Επιτροπή του Λονδίνου. Η ακραία ιδιοτελής και παιδιάστικη στάση στα πιο κρίσιμα γεγονότα της Επανάστασης είναι το κεντρικό συμπέρασμα, ωστόσο τα επιμέρους θέματα είναι πολλά και άκρως σημαντικά.

Εικόνα
Jeremy Bentham, ο ιδεολογικός αρχηγός της Γραικικής Επιτροπής του Λονδίνου

Ο Ορλάνδος πιστεύει ότι οι νησιώτες και οι Ρουμελιώτες είναι οι αγαθοί πατριώτες, ενώ οι Μωραήτες είναι οι κακούργοι αντιπατριώτες. Η αλήθεια είναι ότι στην τόσο χαλαρή του συνείδηση η δικαιολογία που του προσέφεραν οι δανειστές ήταν βολική για να την υιοθετήσει και να την διαδίδει προς κάθε κατεύθυνση. Ο Ορλάνδος πιστεύει ότι η τιμή της Επανάστασης πέφτει στο Χρηματιστήριο επειδή στον ελλαδικό χώρο επικρατεί διχόνοια. Η αλήθεια είναι ότι η διχόνοια ήταν επιδίωξη του α΄ δανείου, το οποίο και εξέλεγξε τον Κουντουριώτη προσωρινό Πρόεδρο στην θέση του Π. Μαυρομιχάλη. Οι τιμές των ομολογιών χειραγωγούνται πανεύκολα, για ποσά τόσο μικρά όσο τα ελληνικά δάνεια, δημιουργώντας πανικό στους πρωτάρηδες περί τα χρηματιστηριακά παιχνίδια. Τα μέλη της Επιτροπής αγόραζαν ομολογίες προσδοκώντας κέρδη από την άνοδο των τιμών.

Όταν αυτές έπεφταν, τότε πίεζαν και εκβίαζαν τους Έλληνες απεσταλμένους. Όσο για τον Ιμπραήμ, αυτός τελεί υπό την προστασία, αν όχι υπό την καθοδήγηση της Γαλλίας και της Βρετανίας, οπότε ο Ορλάνδος πάσχει πλέον από ψυχική νόσο αντιστροφής της πραγματικότητας. Κατηγορεί ψευδώς αυτούς κατά των οποίων έχει ήδη ταχθεί για προσωπικό όφελος, χωρίς να βλέπει ούτε καν την υπόδειξη του Μπένθαμ να καταργηθεί η ανεξαρτησία και η δικαιοδοσία της δικαιοσύνης, να καταπατηθεί το Σύνταγμα του Άστρους (σε άλλη επιστολή ζητά να παραμείνει ο Κουντουριώτης Πρόεδρος και μετά την λήξη της θητείας που προέβλεπε το Άστρος). Κατηγορεί τον Κολοκοτρώνη και τους περί αυτόν ως προδότες. Κάπως έτσι στήθηκαν όλες οι κατηγορίες της εθνικής νεωτερικότητας εναντίον των υποστηρικτών του οικουμενικού χριστιανισμού.

Την ίδια στιγμή και με τον ίδιο τρόπο, η αντιχριστιανική Δύση δολοφονεί ή επιχειρεί να δολοφονήσει τον Καραϊσκάκη, τον Θ. Κολοκοτρώνη, τον Π. Κολοκοτρώνη, τον Ανδρούτσο, τον Βαρνακιώτη, τον Βισβίζη κ.α., εντάσσοντας τα κακουργήματα αυτά στο θεσμικό πλαίσιο του δυτικού κράτους δικαίου. Έτσι ο κάθε Ορλάνδος γίνεται γρανάζι της μηχανής που μετατοπίζει τα πραγματικά αίτια της σύγκρουσης και διαδίδει τα ψεύδη και τις συκοφαντίες. Όμως δεν μπορεί εύκολα να κατηγορήσει κάποιος τον Ορλάνδο ότι δεν αντιλήφθηκε πως το παιχνίδι Αγγλίας-Γαλλίας ήταν στημένο σε ψηλότερο (τεκτονικό) επίπεδο, προκειμένου να μην μπορέσει η ρωσική παράταξη της Επανάστασης να σηκώσει κεφάλι. Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το όποιο αίτιο που δημιούργησε την γαλλική παρέμβαση.


Στο άλλο άκρο: τη στιγμή που ο Ορλάνδος γράφει από το Λονδίνο, ο ήδη αποφυλακισμένος Κολοκοτρώνης υπογράφει την αίτηση προστασίας προς την Αγγλία και ξεχωριστή διαβεβαίωση (τεκτονική;) προς τον Canning που την ζητά. Ίσως η μέγιστη προσφορά του Κολοκοτρώνη στην Επανάσταση είναι ότι κατάφερε να παραμείνει ζωντανός, εντός του πολιτικού παιχνιδιού και να εξασφαλίσει από την Συνέλευση της Τροιζήνας την υπογραφή της υπέρ του Καποδίστρια. Το Λονδίνο που γνώριζε τις πεποιθήσεις και τις ικανότητες του γέρου, ώθησε τον Ορλάνδο να ζητήσει -ως Σαλώμη- το κεφάλι του από τον “Ηρώδη” Κουντουριώτη. Ευτυχώς, ο τελευταίος δεν ενέδωσε. Στο πλαίσιο της ομόνοιας έναντι του Ιμπραήμ εκδόθηκε πράξη πολιτικής αμνηστίας με ειδική -φωτογραφική- εξαίρεση για τον Οδ. Ανδρούτσο.

Είπαμε πως η επιστολή γράφεται 4 μήνες μετά το β΄ δάνειο και την εμφάνιση του Ιμπραήμ. Να προσθέσουμε ότι τότε (αρχές του 25) ο Ορλάνδος έγραφε στους αδελφούς Κουντουριώτη: “Όλοι εχάρησαν εδώ ακούσαντες τον θάνατον του υιού Κολοκοτρώνη, και είπαν, η Ελλάς έχει τώρα Διοίκησιν”. Όχι τυχαία, ο Κολοκοτρώνης χαρακτηρίζεται ως σήμερα από πολλούς “στρατιωτικός”· και αυτοί θεωρούν ότι ο α΄ εμφύλιος έγινε μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών. Όσο για τον β΄ εμφύλιο που συχνά αναφέρεται ότι έγινε από εγγενή αντιπαλότητα Ρουμελιωτών-Μωραητών, είναι ένα ακόμα θέμα που το προκάλεσε το Λονδίνο. Κρίμα στις αναλύσεις τόσων επιστημόνων που, ακολουθώντας τον Φίνλεϋ και τους άλλους νεωτερικούς της εποχής, “αποδεικνύουν” ως σήμερα τον “άγριο τοπικισμό” των γραικοχριστιανών και την ανάγκη για ένα έθνος “ευρύτερο” από το χωριό του κάθε αγωνιστή. Είναι το πολιτικό “έθνος” που προωθούσαν οι “Φίλοι του Νόμου”, υποκρινόμενοι πως δεν έβλεπαν το χριστιανικό (υπερεθνικό) έθνος των “Φίλων του Χριστού” που δημιούργησε την Επανάσταση.


Επιστολή προς τον Γ. Κουντουριώτη
Λονδίνο, 18/30 Ιουνίου 1825

Το αδελφικόν μου τούτο χρησιμεύει να σε φανερώσω, το οποίον πολλάκις σε είπα, το να γράφη δηλ. η Διοίκησις τακτικά προς την εδώ αποστολήν· ότι από την έλλειψιν τούτου θα καταντήσωμεν να μην έχωμεν τα μέσα. Μην γυρεύης τι εδοκίμασα τούταις ταις ημέραις με τον Ρικάρδον δανειστήν μας, όστις δια τας φημιζομένας κακάς ειδήσεις και τον εκ τούτων ξεπεσμόν του δανείου εις τα 13%, εζητούσε να υποχρεώση την αποστολήν να αγοράση το τέταρτον του δανείου. Τι θέλεις; Σχεδόν επιάσθηκα. Έχουν και τα δίκαιά των· άπειρα χάνουν με αυτόν τον κατεβασμόν των φόντων, [κεφαλαίων] καθώς και πέρυσι με το άλλο· από τον Φεβρουάριον οπού υπεγράφη το συμφωνητικόν έως σήμερον, τριακόσιες χιλιάδες λίρες χάνουν οι κρατούντες τα σκρίτα, [ομόλογα] και πόσα πέρυσι, και εκ τούτου μικροψυχούσι, και δεν έχει υπόληψιν το δάνειόν μας, επειδή μη να έχη τινάς γράμματά σας να τους ησυχάζη τας υποψίας των, από το άλλο μέρος ακούοντες ότι εσυγχωρήθησαν οι αποστάται, ενεκρώθησαν διόλου, λέγοντες, ότι εις την Ελλάδα δεν είναι Διοίκησις. Αδελφέ! Τέτοια σκυλιά τα φυλάττετε ακόμη; Κρίσιν θέλουν αυτοί; Και τι κακόν άφησαν να μην το κάμουν; Αν τα πράγματα της Ελλάδος έμειναν οπίσω, είναι αυτοί, οι μυριάκις χειρότεροι των Τούρκων, η αιτία· είκοσι μουρτάτες, [αποστάτες] βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε, οπού εσήκωσαν τα άρματα κατά της Διοικήσεως, οπού έφαγαν τέσσαρας χρόνους τον Μωρέαν τον Ελληνικόν και έκαμαν παντός είδους κακόν; Ιδού τα αίτια της καταδίκης των· τι εννεαμελής επιτροπή; Τι κρίσις; Ιδού τι τους καταδικάζει εις μύριους θανάτους· αλλ’ όταν Πανούτζος, Τρικούπης, Λόντος και τόσοι άλλοι είναι πάλιν βουλευταί, είναι βέβαιον ότι ούτως ήθελε γένει το πράγμα ούτε με τόσα μέσα χρηματικά, ούτε με τόσας νίκας θαλασσίους δυνάμεθα να στερεώσωμεν Διοίκησιν· αλλοίμονον εις ημάς οπού εχάθημεν! Έμαθες πως από την Δυτικήν Ελλάδα έστειλαν τον Ρούπενταλ εδώ με γράμματα πληρεξουσιότητος να πραγματευθώσι δύο μιλλιουνίων ταλλήρων δάνειον, και είδαμεν και πάθαμεν να το ρίψωμεν κάτω, κοντεύσαντες να χάσωμεν το εθνικόν; Αλλοίμονον! Έτζι θα πάμε εμπρός; Μας δανείζουν πλέον; Μας εμπιστεύονται; Αχ καϋμένοι ’μεις νησιώται! Από ολίγους κοτζαμπασήδες Μωραΐτες και Φαναριώταις χανόμεθα! Είδες τι έγραφεν ο βρωμο-Υψηλάντης εις τα Παρίσια· τι τον φυλάττετε, αδελφέ; Δεν καθαρίζετε την Ελλάδα από τέτοιαις βρώμαις; Τώρα οπού έχουν ανάγκην οι στεριανοί από το ναυτικόν μας, αν δεν κυτάξωμεν να ωφεληθώμεν, να λάβωμεν την δύναμιν και εξουσίαν εις χείρας, αύριον μια ησυχία, addio περίστασις, πετά και φεύγει· πρόσεχε μην αφεθής από τα πράγματα, πρόσεχε καλά, άνοιξε τα μάτια σου. Γιατί να συγχωρήσης να γένη επιτροπή δανείου; Εγώ τα στέλνω σε σένα τα χρήματα· τα κονοσιμέντα, οι μάρκες, γίνονται εις το όνομά σου· γιατί να τα παραιτήσης; Και δεν γνωρίζεις ότι εις τα χρήματα είναι η δύναμις; Πρόσεχε από κάθε λογής ξένον· αρχοντιαίς και μακρυά, και μάλιστα από Φαναριώταις και Φραντζέζους. Τώρα, τώρα είναι ο καιρός να ωφεληθώμεν από την δύναμιν του ναυτικού μας και μην αφήσης να πετάξη το πουλί. Δια να λάβης δύναμιν, σου χρειάζεται τακτικόν στρατιωτικόν, οπού υπακούει· κράξε τον κολονέλ Νάπιερ από την Κεφαλληνίαν· αυτός είναι τίμιος, άξιος και παλλικάρι· εις τρεις μήνας κατά το σύστημά του δύναται να οργανίση δέκα χιλιάδες στράτευμα. Αυτά οπού σε γράφω μην τα υπολαμβάνης παιχνίδια· είναι λόγια παστρικά· άκουσέ με· θυσίασε ό,τι θυσιάσης, και κράξε τον το ογληγορώτερον· είναι ο μόνος, αν θέλετε να κάμετε τακτικόν· έχει πολλήν υπόληψιν εδώ· είναι από λαμπράν φαμίλιαν και ένας των περιφήμων στρατιωτών της Ευρώπης· αυτό άκουσέ με και κάμε το, και μην προσμένης από την Αμερικήν και από τον άξιον Καλλέργην, όχι πως θα κοστίση ο καθένας έναν θησαυρόν, αλλά δεν το πιστεύω να συγχωρηθή η έξοδός των· έπειτα είναι ξένοι, και μην ακούης τα κουράφαλα του Λουριώτη· τούτος ό,τι τον έρθη από τον κώλον, αυτό γράφει· δεν βλάπτει, εξοδεύει κάμποσα, και εγλεντά ο άξιος φίλος του Καλλέργης.

Εγώ είμαι, αδελφέ, βασγεστισμένος [απογοητευμένος] από τον Λουριώτην· τούτος είναι ένας δόλιος άνθρωπος· ψεύστης, καλπουζάνος, κενόδοξος εις το άκρον· η ανάγκη της Ελλάδος μ’ έκαμε να υποφέρω από τούτον πολλά· δεν ηξεύρω τι μέλλει γενέσθαι με τούτον τον Πρωτέα· μ’ υποσχέθη προ 4 μήνες ότι ήθελ’ αλλάξει σύστημα, το οποίον και σας έγραψα, πλην του κακού, έγινε χειρότερος· μην νομίζετε πως αξίζει και τίποτε· εις την δουλειάν γνωρίζεται ο άνθρωπος· αν με γνωρίζετε ικανόν, αν μ’ εμπιστεύεται το έθνος, ας μ’ αφήση μοναχόν· ειδέ στείλε μου την ανάκλησίν μου, ότι ευθύς οπού τελειώση το δάνειον τούτο, θέλει επιστρέψω και τότε θέλει γνωρίσετε τι άξιζεν ο Ορλάνδος· ας μην ήμουν εγώ, και ήθελ’ ιδήτε. Προσμένω από πρώτον σου γράμμα να μη ησυχάσης, ότι δεν εμπορώ να υποφέρω πλέον τούτον τον απατεώνα, τον Ιταλόν, τον αδιάντροπον, τον κόλακα εν ανάγκη, τον πάντα ποιούντα έως να κατορθώση την δουλειά του· ας μην είχε τύχει τούτη η αποστολή, και ήθελ’ ίδω τι κοιλιαίς ήθελε να παστρεύη εις το Λιβούρνον· αβαντουριέρηδες [τυχοδιώκτες] είναι, αγαπητέ, και ημείς τίμιοι, και απατώμεθα με την ψευτομετάνοιά τους· έπειτα είναι από την Άρταν, και οι Αρτινοί φημίζονται οι πρωτοσερέτηδες [πιο δύστροποι] του κόσμου· όλους φίλους τους έχει, και κανένα δεν αγαπά· όλων ψεύματα λέγει, αλήθειαν δεν ηξεύρει, ούτ’ εσυνήθισε να λέγη· δια τα τέλη του τα άθλια όλους τους πεσκεσάρει, αν πέση τούτος νάχη τον άλλον, καθώς και το είδες εμπράκτως, και ούτως το φρονούσε· είναι κατά το λεγόμενον εις την νήσον μας «αγ τζι πλάσουι»· [Σατανάς] τώρα άρχισε να πληρώνη τα χρέη του οπού εχρεώνετο και έτρωγε εις την Ελλάδα των Μπουτουρέων και τόσων άλλων· οι λεγόμενοι θείοι του εις Λιβόρνον, θείοι από έκτην και εβδόμην γενεάν, ούτ’ εν σολδί δεν τον έδιδαν, και μάλιστα ο Γιαλιάς· ας μην είσθε σεις και εγώ, ήθελε ιδώ αν εκατώρθωνε ή το πρώτον ή τούτο το δεύτερον, να έλθη εδώ· αλλ’ όλα καθώς πάτησε το καΐκι τα λησμόνησε· ας τελειώση η πληρωμή του δανείου τούτου να φύγω, και τότε βλέπετε τι άξιζα εγώ, και πόσην υπόληψιν και βάρος έδιδα εις την αποστολήν, και πώς εφρόντιζα και εφύλαττα τα πάντα. Αν θελήσω να σε τα γράψω όλα, και ’σένα θέλει βαρύνω, κ’ εμένα ο καιρός θέλει με λείψει· αλλά σε λέγω ως αδελφός, ότι αν δεν γίνεται να μείνω μόνος, φρόντισον έναν άνθρωπόν σας, ότι είναι ανάγκη, και ανάγκη μεγάλη, να έχη το σπήτι σας άνθρωπον χωρίς άλλο εδώ, ότι εγώ αναχωρώ εξάπαντος· με τούτον τον πλάνον δεν καταδέχομαι να μένω· εντρέπομαι πώς σας έγραψα υπέρ αυτού, πλην το ομολογώ πως μ’ υπεσχέθη και με γέλασε.

Ηκούσθη σήμερον εδώ από Τεργέστης η πτώσις του Νεοκάστρου, και ότι είναι πάλιν διχόνοιαι· παραταύτα τα φόντα μας [κεφάλαια] εξέπεσαν, και άρχισαν να βλασφημούν τας καθημερουσίας διχονοίας μας. Μ’ αυτάς τας ολημερινάς διχονοίας και τούτο το δάνειον θα χάσωμεν, και άλλο, αν λάβωμεν ανάγκην, δεν θα δυνηθώμεν να κάμωμεν και ο Θεός να γένη ίλεως.

Η μαρτυρία των αποστατών είναι τα άρματα οπού φέρουν εις χείρας κατά της πατρίδος, και αύτη μόνη τους καταδικάζει· έπειτα εις τας επαναστάσεις δεν χρειάζεται άργητα, επειδή αι περιστάσεις αλλάσσουν από την μίαν ώραν εις την άλλην.

Ο σεβαστός γέρων κύριος Κοραής από το Παρίσι σ’ ασπάζεται, και με έγραψε να σε είπω, ότι από τα φράγκα 1500 οπού σ’ έστειλε να μοιράσης των πυρπολιστών ναυτών των τολμηροτέρων εις την προσκόλλησιν των εμπρηστηρίων, να μην λησμονήσης και τον άξιον Κανάριον.

Την έσωθεν, αφ’ ου την αναγνώσης, την στέλνεις τον ακριβόν μας κύριον Λάζαρον εις Ύδραν.

Δυο φρεγάται της πρώτης τάξεως εις την Νέαν Υόρκ της Αμερικής ετοιμάζονται υπό την επιστασίαν του αξίου στρατηγού Λαλεμάνδ· δυο άλλαι εδώ, εξ ων η μια είναι έτοιμη, μια εις την Γαλλίαν, και άλλη εις την Σουηδίαν, και το ατμοκίνητον· δι άλλας δεν δυνάμεθα, ότι δεν μένουν χρήματα δια τας ανάγκας της Διοικήσεως, και ούτως εν διχονοίαις τρέχοντες δεν ηξεύρω αν μας δανείζωσιν άλλα, και προς είδησίν σου.

Χθες έλαβον γράμμα από τον καλόν μας και ενάρετον αδελφόν κύριον Λάζαρον, ο οποίος προς τοις άλλοις με ομιλεί και περί της στενοχωρίας την οποίαν δοκιμάζει η φαμιλία μου δια την απουσίαν μου, προσθέτων ακόμη, αν ήτον δυνατόν, όταν διευθετηθώσι τα του δανείου, να επιστρέψω να με ιδή η φαμιλία μου, και πάλιν, αν η ανάγκη το καλέση, να ξαναγυρίσω· το επιθυμούσα κ’ εγώ πολλά, μα πώς γίνεται; ευθύς όπου ακουσθή εδώ, όλα ανατρέπονται· τόσαις μεγάλαις και πολλαίς δουλειαίς, αι πληρωμαί του δανείου ακόμη όλαι δεν έγιναν· αυταί τελειώνουν τον 8βριον, αν δεν τύχη τι απευκταίον· είναι αι φρεγάται, τόσαι άλλαι δελικάται υποθέσεις χρήζουσαι της παρουσίας μου, και εις τίνα να εμπιστευθώ (αν ημπορούσε να γένη;) εις τον Λουριώτην; αλλοίμονον! Τι να σε ειπώ; εις μίαν εβδομάδα τα σκορπούσε όλα κατά το χέρι και τον πόνον δια την Ελλάδα οπού έχει. Και τι έχει να χάση τούτος εις την Γραικίαν; τούτος είναι Ιταλός· ό,τι τύχη (ο μη γένοιτο) της Ελλάδος, δίπορτο τώχει· πάγει εις τους λεγομένους θείους του εις το Λιβόρνον· αν δεν ήτον να έλθη εδώ, εις την Ελλάδα ήθελε μείνει; και τι να κάμη; τι να φάγη πρώτον; πάλιν αλλοίμονον!

Λοιπόν συ κύταξε να ησυχάσης την φαμιλίαν μου, αδελφέ, με τον τρόπον οπού κρίνεις φρόνιμον· εις την αγάπην σου και την φρονιμάδα σου αφιερώνομαι, και καθώς εγώ θυσιάζομαι δια το σπήτι σας, ούτω και σεις πρέπει να στοχάζεσθε την εδικήν μου φαμιλίαν, καθώς διόλου δεν αμφιβάλλω.

Πρόσεχε από τους Γάλλους· σέβου τους Άγγλους οπού μας βοήθησαν και θέλει μας βοηθήσουν· μην απατάσαι με το όνομα των κομιτάτων· είναι όλο λόγια· να γνώριζες τι πράγμα είναι αυτά τα κομιτάτα! Και όταν συσταίνονται έτζι αργά, και ποία είναι τα αίτια της συστάσεώς των! Όσα προσπαθούν οι Γάλλοι, τα ηξεύρουν εδώ οι Άγγλοι όλα, και πρόσεχε καλά. Μη δος ετέρω την δόξαν σου· να χυθούν, αδελφέ, τόσα αίματα, να εξοδευθούν τόσα πλούτη, τόσοι ίδρωτες δια έναν ………… [αποσιωπητικά] και να ιδούμεν τι λέγουν αι άλλαι Δυνάμεις, δεν κάμνουν τίποτε, σκάπτουν μόνον τον λάκκον μας.

Περί των όσων σ’ έγραψα μην βαρυνθής, παρακαλώ, να μ’ αποκριθής όσον ταχύτερα δια να κυβερνηθώ. Χαιρέτα μου την αγαπητήν φαμιλίαν σου. Πρόσφερε εις τους φίλους όλους τα πρέποντά μου.

Μεγάλην ζημίαν θα λάβουν από το κάμβιον [συναλλαγματική διαφορά] εκείνοι οπού εστάλησαν εις την Μάλταν, και τα είδη θα τ’ αγοράσουν ακριβά.

Υγίαινε και αγάπα τον σεβόμενον και αγαπώντα σε

αδελφόν σου

Ιω. Ορλάνδον

https://karavaki.wordpress.com
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

17
Η κρυφή συμφωνία Τουρκίας – Αλβανίας το 1922 και το σχέδιο κατά της Ελλάδας


Ένα ντοκουμέντο που περιέχεται στον βιβλίο του πολιτικού Αλέξανδρου Κ. Παπαδόπουλου, «Άπειρος» Χώρα – Ο Αλβανικός Εθνικισμός και ο Οικουμενικός Ελληνισμός», και που κυκλοφόρησε το 1992 (παραμένοντας στην ανασκόπηση και τα συμπεράσματα απολείτως επίκαιρο) βοηθάει ιδιαίτερα στην ερμηνεία της….. εξάρτησης που εμφανίζει η Αλβανία και την επιρροή απ’ την Τουρκία.


Πρόκειται για επιρροή που πολλές φορές δίνει την αίσθηση της δορυφορικής συμπεριφοράς. Η σχέση αυτή έχει βάθος και η Συμφωνία που υπεγράφη τότε μυστικώς είναι σε ισχύ όλα τα χρόνια. Μπορεί να ανεστάλει προσωρινώς σε ορισμένα σκέλη της την περίοδο του κομουνιστικού απομονωτισμού, αλλά σε πολύ πιο ισχυρές βάσεις, ενδεχομένως με κάποιες αλλαγές στη διατύπωση, επανήλθε μετά το 1991 και διαιωνίζεται.

«Στα αρχεία του Πολεμικού Ναυτικού βρίσκεται το παρακάτω κείμενο που αποτελεί απόδειξη των προσπαθειών που κατέβαλε η κεμαλική τότε Τουρκία για να αποκτήσει συμμάχους στον αγώνα εναντίον της Ελλάδος.

Πρόκειται για μια μυστική συμφωνία που υπέγραψαν εκπροσώποι της Αλβανίας και της κυβέρνησης της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας και της οποίας το κείμενο – μεταφρασμένο στην ελληνική – έστειλε τον Νοέμβριο του 1922 από την Κωνσταντινούπολη στον ΓΕΝ ο αντιπλοίαρχος Δ. Μελετόπουλος.


Η μυστική αυτή συμφωνία έχει ως ακολούθως:


«1. … Η κυβέρνησις της Μ. Εθνοσυνελεύσεως της Τουρκίας θα φροντίσει ηθικώς και υλικώς όπως η Αλβανία αποκτήση του εθνικούς σκοπούς της.
2. Η κυβέρνησις της Μ. Εθνοσυνελεύσεως της Τουρκίας δέχεται όπως υπηρετήσουν εν τη αλβανική Κυβέρνηση οι Αλβανοί την καταγωγήν και εν τω Τουρκικώ Κράτει υπηρετούντες Αλβανοί στρατιωτικοί και δημόσιοι πολιτικοί υπήλληλοι.
3. Η αλβανική κυβέρνησις αναλαμβάνει όπως ετοιμάση εντός έτους ή ολιγώτερον σώμα στρατών εκ τριών Μεραρχιών.
4. Η επιτροπή της Εθν. Αμύνης (της) Κυβερνήσεως της Άγκυρας αναλαμβάνει όπως αποστείλη στρατιωτική αποστολήν δια την εκπαίδευσιν του άνω σώματος.
5. Η Κυβέρνησις της Αλβανίας αναλαμβάνει όπως εκ των Μεραρχιών η μία διατεθή δια τα σερβικά, η ετέρα δια τα ελληνικά σύνορα, η δε Τρίτη δια την εσωτερικήν τάξιν και ασφάλειαν.
6. Η αλβανική Κυβέρνησις υποχραιούται όπως διοργανώση συμμορίας και αποστείλη αυτάς εις το ελληνικός έδαφος.
7. Η αλβανική Κυβέρνησις υποχρεούται όπως επειδή τα 2/3 της Αλβανίας αποτελούνται εκ μουσουλμάνων, η Βουλή να αποτελείται 90% εκ μουσουλμάνων, ουδέποτε δε θα χρησιμοποιήση εις τα υπουργεία Εξωτερικών και Εσωτερικών χριστιανούς υπουργούς, (θα) φροντίση δε συνάμα όπως βαθμηδόν εποικίση μουσουλμάνους εις τα μέρη εις α πλεονάζουν οι Έλληνες.

8. Εις την μέλλουσαν Εθνοσυνέλευσιν (θα) καθορισθή το ζήτημα του πολιτεύματος, θα ληφθή δε μέριμνα όπως εξασφαλισθή η λαϊκή κυριαρχία.
9. Εν περιπτώσιε καθ’ ην δεν ήθελε εξασφαλισθή η λαϊκή κυριαρχία να προβούν εις δημοψήφισμα (να εκλεγεί εις μουσουλμάνος Πρίγκηψ) προς τούτο δεν θέλουσι καταβληθεί αι δέουσια προσπάθειαι εκ μέρους των μουσουλμάνων βουλευτών και του μουσουλμανικού πληθυσμού.
10. Η αλβανική Κυβέρνησις θέλει φροντίσει όπως το εμπόριον περιέλθη εις χείρας μουσουλμάνων επί τούτω δεν θέλουσι ψηφισθή ειδικοί νόμοι υπό το όνομα τούτο.
11.Κατόπιν της συνάψεως της ειρήνης κοινή συμφωνία των δύο κρατών θα διορισθή επιτροπή ήτις θέλει συνάψει προξενικάς και εμπορικάς συμβάσεις.
12. Εκτός του άρθρου 6, τα ετέρα θα εφαρμοσθούν κατόπιν της συνάψεως της ειρήνης.
Εν ονόματι της Αλβανίας
Βουλευτής Δελβίνου
Πρώην Πρωθυπουργός
Σουλεϊμάν Φεχμή
Πρώην Υπουργός Στρατιωτικών
Σ/χης Σελαχεδίν
Εκ μέρους της Κυβ. Αγκύρας
Επίτροπος των Εξωτ.
Γιουσούφ Κεμάλ
Σ/χης Επιτελείου «Σαμάου»
Η αλβανοτουρκική αυτή σύμπραξη θα στρεφόταν, κατά κύριο λόγο, εναντίον της Ελλάδος. Αυτό γίνεται φανερό από το άρθρο 12 με το οποίο ο σχηματισμός συμμοριών και η διείσδησή τους στην Ελλάδα ήταν η μόνη υποχρέωση που η αλβανική πλευρά όφειλε να εκπληρώσει αμέσως».
Του Βασιλείου Ζιώζια
Συνταγματάρχου Ε.Α.
Προέδρου ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.
himara.gr
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο ανθελληνισμός των "συμμάχων" μας διαμέσου της ιστορίας

18
17 Φεβρουαρίου 1914 - ανακήρυξη Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα (της Βορείου Ηπείρου) υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος….. Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο... η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος»
[Γεώργιος Παπανδρέου (Ο "Γέρος της Δημοκρατίας"). Από ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων στις 12/6/1960]

Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημέρα Ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί κορυφαίο ορόσημο στην πολυκύμαντη ιστορική πορεία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Η μαχητικότητα των Βορειοηπειρωτών και η αταλάντευτη προσήλωση στην ελληνική τους συνείδηση αλλά και ο πόθος τους για ελευθερία είχαν ως αποτέλεσμα την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), κειμένου νομικά ισχυρού μέχρι σήμερα, με το οποίο παρείχετο πλήρης Αυτονομία στην Βόρειο Ήπειρο.

ΙΣΤΟΡΙΑ:

Τον Μάιο του 1913 υπογράφηκε η συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία τερματίστηκε ο A΄ Βαλκανικός Πόλεμος. Με τα άρθρα 2 και 3 της συνθήκης αυτής η Τουρκία παραχωρούσε στους ηγεμόνες της Βαλκανικής Χερσονήσου σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκτός από την Αλβανία, την φροντίδα της οποίας ανελάμβαναν συλλογικά οι έξι Μεγάλες Δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία, Aυστροουαγγαρία και Ιταλία). Με το άρθρο 5 της ίδιας συνθήκης την ευθύνη για τον καθορισμό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου είχαν οι έξι Δυνάμεις. Το τραγικό δίλημμα είχε πια τεθεί.

Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο, οι Μεγάλες Δυνάμεις έθεταν «υπό την εγγύησή τους» την Αλβανία, η οποία γινόταν ηγεμονία κληρονομική, κυρίαρχη και ουδέτερη, ενώ το Δεκέμβριο του 1913, με το επαίσχυντο «Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας» η Βόρειος Ήπειρος επιδικαζόταν στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος.

Ποια γεγονότα μεσολάβησαν και τα πράγματα από τον Μάρτιο πήραν τέτοια δραματική στροφή; H εξέλιξη αυτή πρέπει να αναζητηθεί στη διαμόρφωση των βορείων και ανατολικών συνόρων του υπό εκκόλαψη κράτους. Είναι φανερό ότι η Βόρειος 'Ήπειρος θυσιάστηκε για να αποζημιωθεί η γειτονική χώρα και να γίνει βιώσιμο κράτος.

Οι Βορειοηπειρώτες αντέδρασαν στην αφύσικη αυτή τροπή. Ήδη, μετά τη δυσμενή διαμόρφωση της κατάστασης, σχηματίστηκαν σε πόλεις και χωριά «Επιτροπές Εθνικής Αμύνης» και συγκρότησαν «Ιερούς Λόχους» και «Επιμελητείες».

Στις 31 Ιανουαρίου 1914 επιδόθηκε στην ελληνική κυβέρνηση διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων, με την οποία διατυπωνόταν η αξίωση, μέσα σε τακτή προθεσμία, να αποχωρήσει ο στρατός μας από τη Βόρειο Ήπειρο. Σε αντίθετη περίπτωση τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν θα δινόταν στην Ελλάδα.

H Αθήνα συμμορφώθηκε και με διακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους πρεσβευτές των μεγάλων Δυνάμεων ο στρατός αποχωρούσε από τη Βόρειο Ήπειρο. Τότε άρχισε η εξέγερση των Βορειοηπειρωτών.

Πρώτη ξεσηκώθηκε η Xειμάρα (9 Φεβρουαρίου) με τον Σπύρο Mήλιο, ο οποίος κήρυξε την αυτονομία της Ηπείρου. Ταυτόχρονα συνήλθε στην Αθήνα Πανηπειρωτικό Συνέδριο. Αποφασίστηκε η αντίσταση και ορίστηκε επικεφαλής του Αγώνα ο Γεώργιος Ζωγράφος, γιος του Μεγάλου Ευεργέτη Xρηστάκη Ζωγράφου, από το Kεστοράτι Αργυρόκαστρου.

O Γεώργιος Ζωγράφος είχε σπουδάσει στο Παρίσι και στο Μόναχο. Το 1905 εκλέχτηκε βουλευτής Καρδίτσας. Το 1909 ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών. Μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου ο Βενιζέλος τον τοποθέτησε Γενικό Διοικητή της.

Όταν του ανατέθηκε η αρχηγία του αυτονομιακού αγώνα, παραιτήθηκε από τη θέση του και στις 12 Φεβρουαρίου 1914 ανέβηκε στο Αργυρόκαστρο. Αμέσως σχημάτισε την Προσωρινή Κυβέρνηση της Αυτονόμου Ηπείρου.

Πρόεδρος ανέλαβε ο ίδιος, υπουργός Εξωτερικών ο Aλέξ. Kαραπάνος, Οικονομικών ο Iωάν. Παρμενίδης, Στρατιωτικών ο Δημήτριος Δούλης, Παιδείας και Θρησκείας ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος και μέλη της Κυβέρνησης ο Μητροπολίτης Κορυτσάς κ Γερμανός και ο Μητροπολίτης Bελλάς και Kονίτσης κ. Σπυρίδων.

Μετά τον σχηματισμό της Προσωρινής Κυβέρνησης τα γεγονότα εξελίχτηκαν ραγδαία. Στις 16 Φεβρουαρίου κηρύχτηκε η αυτονομία στους Αγίους Σαράντα και το Δέλβινο και όλα έδειχναν ότι η εξέγερση θα γενικευόταν σε ολόκληρη τη Βόρειο Ήπειρο.

Το μεγάλο ερώτημα που ανέκυψε ήταν η στάση του ελληνικού στρατού. O Βενιζέλος κατηγορηματικά διαβεβαίωνε τις Μεγάλες Δυνάμεις ότι τα ελληνικά στρατεύματα θα αποχωρούσαν από την Βόρειο Ήπειρο και «δεν θα προέβαλαν αντίσταση, ούτε θα υποστήριζαν, ούτε θα ενεθάρρυναν, άμεσα ή έμμεσα, καμιά αντίσταση κατά της "στάσης πραγμάτων" που είχαν διαμορφώσει οι Mεγάλες Δυνάμεις».

Το πρόβλημα είχε επικεντρωθεί στις δύο μεγάλες πόλεις, το Αργυρόκαστρο και την Κορυτσά.

Διοικητής της Κορυτσάς ήταν ο συνταγματάρχης Aλέξ. Κοντούλης, άτομο ιδιόρρυθμο, με δικές του απόψεις όσον αφορά την προσέγγιση Ελλήνων και Tουρκαλβανών. O Κοντούλης παρέδωσε την πόλη στους Αλβανούς. Μετά την εκκένωση της Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό, με ενέργειες πάλι του Κοντούλη, παραδόθηκαν στους Αλβανούς οι περιοχές Mοσχόπολης και Κολωνίας.

Στο Αργυρόκαστρο τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά. Εκεί Διοικητής ήταν ο υποστράτηγος Aναστ. Παπούλας, ο οποίος, όταν διέγνωσε ότι οι κάτοικοι δεν επρόκειτο να παραδώσουν την πόλη στους Αλβανούς, δεν επέμεινε.

Πανηγυρικά στις 17 Φεβρουαρίου 1914 ανακηρύχτηκε στο Αργυρόκαστρο η Αυτονομία και υψώθηκε η σημαία με τον σταυρό και τον δικέφαλο αετό. Στο μεταξύ στις 20 Φεβρουαρίου η αυτονομία κηρύχτηκε στο Λεσκοβίκι και στις 23 του ίδιου μήνα στην Πρεμετή. Στην περιοχή της Πρεμετής έγιναν οι πρώτες σοβαρές μάχες με τους Αλβανούς. H νίκη των αυτονομιακών στην Πρεμετή προκάλεσε έκπληξη στη διεθνή κοινή γνώμη και κατέδειξε ότι η επαναστατική κίνηση δεν ήταν τυχαία.

Τελική έκβαση του αγώνα κρίθηκε στο Αργυρόκαστρο και την Κορυτσά. Στην Κορυτσά από τις 19 Μαρτίου του '14 άρχισε ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων κατοίκων κατά των Αλβανών και των Ολλανδών αξιωματικών τους. H εξέγερση αυτή τελικά απέτυχε από έλλειψη εφοδίων. Σ' αυτή την εξέγερση σκοτώθηκαν 114 'Έλληνες, ανάμεσά τους και 7 γυναίκες και ο διάκονος της Μητρόπολης Βασίλειος Γκιώνης.

Λίγο αργότερα έφτασε στην Κορυτσά ο γνωστός Μακεδονομάχος Γεώργιος Tσόντος-Bάρδας, ταγματάρχης του πυροβολικού. Με την άφιξή του αναθερμάνθηκε ο αγώνας και ύστερα από επιτυχείς μάχες με τους Αλβανούς, κατά το τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου, πολιόρκησε στενά την Κορυτσά.

Στον τομέα Αργυρόκαστρου η ισχυρή αλβανική πίεση είχε ως αποτέλεσμα τη μετακίνηση της Προσωρινής Κυβέρνησης στους Γεωργουτσάτες. Στη σκληρή μάχη που έγινε από τις 20 έως τις 23 Απριλίου στη Μονή Tσέπου, υπερίσχυσαν οι αυτονομιακοί, με συνέπεια τα αλβανικά στρατεύματα να υποχωρήσουν προς Βορρά. Από τις εξελίξεις αυτές φάνηκε καθαρά ότι οι Aλβανοί δεν ήταν σε θέση να ελέγξουν ούτε την περιοχή της Κορυτσάς και ούτε να καταλάβουν το Αργυρόκαστρο. H αλβανική κυβέρνηση, κάτω από τον κίνδυνο οριστικής συντριβής τους, ζήτησε την παρέμβαση της Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου για σύναψη ανακωχής.

H Προσωρινή Κυβέρνηση ανταποκρίθηκε θετικά στο αίτημα. Τα μέλη της Διεθνούς Επιτροπής, εκπρόσωπος της αλβανικής κυβέρνησης και οι: Γ. Ζωγράφος και Aλέξ. Kαραπάνος, εκπρόσωποι της Αυτονόμου Ηπείρου, συναντήθηκαν στους Αγίους Σαράντα. Από κει πέρασαν στην Κέρκυρα, όπου στις 17 Μαΐου (νέο ημερολόγιο) υπέγραψαν Πρωτόκολλο, με το οποίο δικαιωνόταν ο αγώνας των Bορειοηπειρωτών.

Mε το «Πρωτόκολλο της Κέρκυρας», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, εξασφαλιζόταν ειδική ελευθερία και η συγκρότηση ειδικού σώματος Χωροφυλακής. Κατοχυρωνόταν η χρήση και διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και απαγορευόταν η είσοδος και η στάθμευση στις δύο επαρχίες «στρατιωτικών μονάδων μη αυτοχθόνων». H Βόρειος Ήπειρος με τις διατάξεις αυτού του Πρωτοκόλλου αποκτούσε ευρεία αυτονομία μέσα στα όρια της αλβανικής επικράτειας. Το Πρωτόκολλο συνυπογράφηκε από όλες τις πλευρές. Από την πλευρά των Βορειοηπειρωτών η κύρωση επιτεύχθηκε στο Πανηπειρωτικό Συνέδριο που συνήλθε στο Δέλβινο. Στο Συνέδριο αυτό συμμετείχαν αντιπρόσωποι από τις περιοχές Xειμάρας, Αγίων Σαράντα, Aργυροκάστρου, Πρεμετής, Πωγωνίου, Λεσκοβικίου, Eρσέκας και Κορυτσάς.

Οι αντιπρόσωποι της Xειμάρας αρνήθηκαν να προσυπογράψουν τις συμφωνίες. Έφυγαν από τη Συνέλευση ζητωκραυγάζοντας το σύνθημα που είχε συνυφανθεί με τους αγώνες και την καθημερινή τους ζωή: Ένωσις ή Θάνατος.

Μετά τον θριαμβευτικό αγώνα των Βορειοηπειρωτών και την επιτευχθείσα αυτονομία οι Δυνάμεις της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Bρετανία, Γαλλία και Pωσία) συγκατατέθηκαν στην κατάληψη των Επαρχιών Αργυρόκαστρου και Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό. Στις 24 Oκτωβρίου 1914 παραδόθηκε όλη η περιοχή στα ελληνικά στρατεύματα.

Τον Ιανουάριο του 1916 αντιπρόσωποι της Βορείου Ηπείρου έλαβαν μέρος στις εργασίες της A΄ Συνόδου της KA΄ Περιόδου της Βουλής των Ελλήνων. Nα μνημονεύσουμε το από 3 Mαρτίου 1916 σημαντικό Βασιλικό Διάταγμα «Περί επεκτάσεως ισχύος του 258 νόμου εις την Bόρειον 'Hπειρον» (εφημερίς της Kυβερνήσεως του Bασιλείου της Eλλάδος, A΄ , 17 Mαρτίου 1916, αρ. 54).

Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα του 1916 δεν ήταν η Ελλάδα του 1914. Είχε διαβρωθεί και καταστραφεί από τον διχασμό. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1916, η Iταλία, έχοντας τη συγκατάθεση των Δυνάμεων της Συνεννόησης, κατέλαβε το Aργυρόκαστρο. Το ίδιο έκαναν ένα μήνα αργότερα και οι Γάλλοι στην Kορυτσά. Tο 1917 οι Ιταλοί επέβαλαν κατοχικό καθεστώς και στα Iωάννινα, από όπου τελικά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. H Bόρειος Ήπειρος είχε χαθεί.

Μια προσπάθεια να δοθεί τέλος στην τραγωδία των Bορειοηπειρωτών έγινε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1919. Τότε ήρθε σε συμφωνία με τον υπουργό των Εξωτερικών της Ιταλίας Tommaso Tittoni οι επαρχίες Αργυρόκαστρου και Κορυτσάς να ενωθούν με την Ελλάδα, αλλά η Ρώμη αθέτησε τις συμφωνίες.

Τον Δεκέμβριο του 1920 η Αλβανία έγινε μέλος της Κοινωνίας των Εθνών και τον Νοέμβριο του 1921 η Βόρειος 'Ήπειρος επιδικάστηκε και πάλι στην Αλβανία. Βέβαια η σημαία του σταυρού υψώθηκε για άλλη μια φορά στην Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο κατά τον Eλληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, αλλά, δυστυχώς, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις και πάλι αντέδρασαν και απέτρεψαν την ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα.

Το Βορειοηπειρωτικό παραμένει εκκρεμές στο συμβούλιο των υπουργών των Εξωτερικών των τεσσάρων νικητριών Δυνάμεων (Ηνωμένων Πολιτειών, Σοβιετικής 'Ένωσης, Βρετανίας και Γαλλίας). 'Όπως είναι γνωστό στο Παρίσι το 1946 πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη των τεσσάρων νικητριών Δυνάμεων. Στο συμβούλιο των υπουργών των Εξωτερικών και πάλι δεν ικανοποιήθηκε το αίτημα της Ελλάδος και η Βόρειος Ήπειρος (αντέδρασε ο υπουργός των Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Mολότωφ) παρέμεινε στην αλβανική επικράτεια.

Δεν υπάρχει καμιά άλλη μεταπολεμική διεθνής πράξη που να κατοχυρώνει νομικά το γεγονός ότι η Βόρειος Ήπειρος παραμένει τμήμα της Αλβανίας. H μεθοριακή γραμμή μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας υφίσταται μόνο de facto και όχι de jure. Tο Βορειοηπειρωτικό ζήτημα εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό ηθικά και νομικά. Ήδη μετά την κατάρρευση του Xοτζικού καθεστώτος οι 'Έλληνες της Βορείου Ηπείρου εγκαταλείπουν ομαδικά τις πατρογονικές τους εστίες για να ζήσουν καλύτερα οι ίδιοι και τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να «αδειάζει» στην κυριολεξία ο τόπος, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Είναι ανάγκη, για να μην μεμφόμεθα αργότερα άλλους, να γίνει κατανοητό ότι η δική μας αδιαφορία κρύβει οδυνηρές εκπλήξεις για τον μαρτυρικό Βορειοηπειρωτικό ελληνισμό.

http://www.voriosipiros.gr/
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορικά θέματα”