Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

10
Αγγελική Φιλιππίδου: μια ηρωική δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα…

Μέ τόν ἐρχομό τοῦ 20οῦ αἰώνα ἀνενόχλητες οἱ βουλγαρικές συμμορίες δροῦν σέ χωριά καί πόλεις τῆς Μακεδονίας. Στυγερά τά καθημερινά τους ἐγκλήματα. Μέ τό σύνθημα «Ἡ Μακεδονία στή Βουλγαρία» καί μέ τό τραγούδι «Μακεδονία, παλαιά Βουλγαρία» σφάζουν ἀνελέητα. Τό αἷμα ἀθώων Ἑλλήνων ρουφᾶ διαρκῶς ἡ πολύπαθη μακεδονική γῆ. Ἕνα πλῆθος Μακεδονομάχων τοῦ ἑλληνικοῦ βορρᾶ καί τοῦ νότου ἀντιστέκεται προσπαθώντας ν᾿ ἀναχαιτίσει τό σλαβικό σμῆνος. Στό στόχαστρο τοῦ ἐχθροῦ ὁ παπάς κι ὁ δάσκαλος. Ἀπό τά δικά τους μετερίζια ὁ καθένας κρατᾶ ψηλά Ὀρθοδοξία καί πατρίδα. Αὐτούς τούς τρελούς Ἕλληνες, τούς Γραικομάνους -ἔτσι τούς ἀποκαλοῦν οἱ βούλγαροι κομιτατζῆδες-, ἐποφθαλμιοῦν νά ἐξοντώσουν.
Ἀσφυκτιᾶ ἡ Καρατζόβα (σημερινή Ἀριδαία). Ὁ βούλγαρος τή θέλει δική του. Ὀνειρεύεται νά ἱδρύσει βουλγαρικό σχολεῖο καί νά δηλητηριάσει τίς παιδικές ψυχές μέ τήν προπαγάνδα του. Τί συνέβη ὅμως καί ξαφνικά ὁ σκιαγμένος Ἕλληνας ἀναθάλλει; Ὁ διορισμός τῆς νέας δασκάλας ἀπό τή Θεσσαλονίκη φτερώνει τίς ἐλπίδες του. Τί κι ἄν εἶναι λεπτεπίλεπτη καί μόλις εἴκοσι χρονῶν ἡ Ἀγγελική Φιλιππίδου; Ἡ εὐγενική αὐτή φυσιογνωμία κρύβει μέσα της μιά ἀτρόμητη καρδιά. Τρίβουν τά μάτια τους οἱ κάτοικοι τῆς Καρατζόβας ἀπό τά ἀνέλπιστα πού θωροῦν νά γίνονται στόν τόπο τους.
Πῶς νά μήν τῆς πλέξουν τό ἐγκώμιο, ὅταν μαζί μέ τά γράμματα, πού ὑπομονετικά μαθαίνει στά βλαστάρια τους, ἁπλώνει τή δραστηριότητά της καί πέρα ἀπό τά ἐκπαιδευτικά της καθήκοντα; Στ᾿ ἀλήθεια, ἡ νεαρή δασκάλα μέ τή χαρούμενη ὄψη ἀκάματα δουλεύει. Συνεργάζεται μ᾿ ἕναν γνωστό της γιατρό κι ἐξασφαλίζει δωρεάν τίς ἰατρικές ἐξετάσεις τῶν μαθητῶν καί τή φαρμακευτική περίθαλψη τῶν χωρικῶν. Καί οἱ μητέρες, πού εἶχαν πλήρη ἄγνοια ἀπό παιδαγωγική, δέν χορταίνουν ν᾿ ἀκοῦν τίς συμβουλές της γιά μιά πετυχημένη ἀνατροφή τῶν παιδιῶν τους. Μ᾿ ἕναν τέτοιο στυλοβάτη πῶς νά μήν ἀλλάξει ἡ ποιότητα ζωῆς τῶν ἀνθρώπων;
Τέτοιες ὅμως ἐπιτυχίες ἀνάβουν τή μοχθηρία τοῦ κομιτατζῆ καί στεριώνουν τήν ἀπόφασή του νά ἐξοντώσει αὐτή πού τοῦ ἀνακόπτει ὅλα του τά προγράμματα.
Εὐτυχῶς τό Ἑλληνικό Προξενεῖο Θεσσαλονίκης προλαβαίνει καί τή μεταθέτει ἐγκαίρως στήν Κλεπούσνα (σημερινή Ἀγριανή) Σερρῶν. Σφίγγεται ἡ καρδιά τῆς ἑλληνίδας δασκάλας, σάν διαπιστώνει πώς τό χωριό κινδυνεύει νά ἐκβουλγαριστεῖ, ἀφοῦ οἱ μισές ἀπό τίς 180 οἰκογένειες ἀναγκάστηκαν νά προσχωρήσουν στή βουλγαρική ἐξαρχία. Ἡ ἀποστολή της βαρειά ἀλλά κι ἡ φλόγα ἄσβηστη στά σωθικά της. Δίδεται ὁλόψυχα στήν προσφορά, στήν περιπέτεια. Κερδίζει τή συμπάθεια μικρῶν καί μεγάλων. Ἀμέριστο συμπαραστάτη στό ριψοκίνδυνο ἔργο της ἔχει τόν σύζυγο καί συνάδελφό της Δημήτριο Φιλιππίδη.
Ὀνομαστή στήν ἱστορία ἡ ὁμαδική σφαγή τῆς Κλεπούσνας στίς 12 Δεκεμβρίου 1906. Τό χωριό βάφεται στό αἷμα. Κάλλιο ν᾿ ἀφανιστεῖ παρά νά γίνει βουλγάρικο. Τό σπίτι τοῦ παπα-Φίλιππου τυλίγεται στίς φλόγες. Ἡ πρεσβυτέρα Φωτεινή ἀπανθρακώνεται. Πιστεύει ὁ Βούλγαρος πώς, ἄν ἐξαφανίσει τήν «ἀφρόκρεμα», κατέκτησε τήν περιοχή. Μετά τό φόνο τῶν προκρίτων ἔχει σειρά τό σπίτι τῆς δασκάλας. Ἀπό παράθυρο σέ παράθυρο οἱ δυό σύζυγοι πολεμοῦν τόν ἐχθρό χωρίς σταματημό. Δέν κάμπτονται οὔτε κι ὅταν μία σφαίρα θρυμματίζει τό γόνατο τῆς Ἀγγελικῆς. Μόνο σάν ἄρχισαν νά τούς ἀπειλοῦν οἱ φωτιές, ὁ ἄνδρας της τή μεταφέρει καψαλισμένη σέ γειτονικό σπίτι. Ρημάχτηκε ἡ Κλεπούσνα, μά ὁ πάνοπλος Βούλγαρος μέ συντριμμένα τά ὄνειρά του ὀπισθοχωρεῖ.
Τήν ἄλλη μέρα τό δοκιμασμένο χωριό παιανίζει τή νίκη του. Νά πῶς καλωσορίζει τόν πρόξενο Σερρῶν Ἀντώνη Σαχτούρη -πού κατέφθασε νά τούς συμπαρασταθεῖ- ἕνας πού τήν περασμένη νύχτα ὀρφάνεψε ἀπό μάνα καί πατέρα: «Δέν ἤλθομεν νά δεχθῶμεν συλλυπητήρια ἀλλά συγχαρητήρια. Μᾶς ἠξίωσεν ὁ Θεός νά προσφέρωμεν τούς οἰκείους μας καί τάς περιουσίας μας εἰς τόν βωμόν τῆς πατρίδος καί νά καταστήσωμεν τό χωρίον μας ἀθάνατον. Οἱ οἰκεῖοι μας δέν ἀπέθανον, ἀφοῦ ὑπέρ τῆς πατρίδος ἐθυσιάσθησαν...».
Μέ τόν πόνο ζωγραφισμένο στό πρόσωπό της πλησιάζει τόν πρόξενο ἡ τραυματισμένη δακάλα. Τί ἄραγε γυρεύει; Ὅλοι τήν ἀκοῦν δακρύβρεχτοι. Τόν παρακαλεῖ νά μήν τή μεταφέρουν ἀμέσως στό νοσοκομεῖο Σερρῶν, ἀλλά νά τή βάλουν ἐπάνω σέ φορεῖο καί νά σταματοῦν γιά λίγο σ᾿ ὅλα τά χωριά πού θά διασχίσουν μέχρι τίς Σέρρες. Ἐκεῖ, στήν πλατεία κάθε χωριοῦ, θέλει νά μιλήσει στούς συναγμένους κατοίκους καί νά τούς ἀφήσει κάποιες ὑποθῆκες. Ὑποκλίνονται οἱ χωρικοί μπροστά στήν ἡρωίδα. Παραμερίζει τό ἐπεῖγον θέμα, τήν ὑγεία της. Πνίγει τό ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησης. Προέχει ἡ ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας.
«Τό αἷμα της στήν τραγική ἐκείνη πορεία σταγόνα σταγόνα ἔβαφε τή μακεδονική γῆ καί γινόταν ἀρραβώνας μέ τή λευτεριά», σημειώνει ἡ ἱστορικός Ἀθηνᾶ Τζινίκου. Τό θέαμα τῆς μαρτυρικῆς ἐκπαιδευτικοῦ ἐντυπωσιάζει, ἐμπνέει. Μέ τίς προτροπές της ξεσηκώνει ὅλους σέ ἐθνικό συναγερμό κατά τῶν κομιτατζήδων. Τούς ἐκφράζει τά αἰσθήματά της. Εἶναι εὐτυχισμένη πού χύνει τό αἷμα της γιά τήν πατρίδα. Κι εἶναι τό τελευταῖο μάθημα τῆς δασκάλας ἀλλιώτικο ἀπό τ᾿ ἄλλα, τό πιό πετυχημένο, τό πιό ζωντανό. Εἶναι μοναδικό, γιατί το διαποτίζει μέ τό αἷμα τῆς θυσίας της. Σίγουρα θά καρποφορήσει. Στίς Σέρρες πλῆθος κόσμου τῆς φιλᾶ τά χέρια, πού σιγά-σιγά κρυώνουν. Ἀργοσβήνει, μά πρόλαβε νά πυροδοτήσει καρδιές. Τή μεταφέρουν στή Θεσσαλονίκη. Παθαίνει ἐμβολή καί παραδίδει τό πνεῦμα της τόν Ἰανουάριο τοῦ 1907. Οἱ Θεσσαλονικεῖς θρηνοῦν τήν ἡρωική συμπατριώτισσά τους. Ντύνουν τό φέρετρό της μέ τήν ἑλληνική σημαία πού ὑπεραγαποῦσε.
Σήμερα, καθώς ἀτενίζουμε τό ὄνομά σου, Ἀγγελική, ἀνάμεσα στ᾿ ἄλλα ὀνόματα τῶν ἡρώων τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, σ᾿ ἐκείνη τή στήλη στό νεκροταφεῖο τῆς Εὐαγγελίστριας στή Θεσσαλονίκη, νιώθουμε ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη σέ σένα καί σ᾿ ὅλη τή χορεία τῶν Μακεδονομάχων, γιατί μέ τήν ἐπίμονη πάλη σας μᾶς χαρίσατε ἀέρα λεύτερο, γῆ ἑλληνική.
Ἑλληνίς












http://www.apolytrosis.gr/web/guest/filippidou
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

11
Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα που έκαψαν ζωντανή οι κομιτατζήδες…
Εικόνα
ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ…
Μιά μόλις μέρα μετά την δολοφονία του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου του 1904… και η ελληνική παράδοση καταγράφει με το παράκάτω δημώδες και γλαφυρό ποιήμα την θυσία της:


Παιδιά μου , γιατί χύνετε δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ’ αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
” Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα “.
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη .
.
Η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου υπήρξε ένα κορίτσι, το οποίο άφησε τον μάταιο ετούτο κόσμο μόλις στα είκοσι της χρόνια μιας και είχε μπεί στο μάτι του βουλγαρικού κομιτάτου, το οποίο την είχε “προγράψει” για την αγάπη που έτρεφε στην Ελλάδα και για το οτι κρατούσε την φλόγα της ελπίδας για λευτεριά ζωντανή στα σκλαβωμένα εδάφη της Μακεδονίας των αρχών του 20ου αιώνα. Πριν όμως καεί ζωντανή, πήρε μαζί τις στον τάφο αρκετές ψυχές Βουλγάρων κομιτατζήδων δια μέσου του πιστολιού της, αν και εγκλωβισμένη στο σπίτι στο οποίο έβαλαν τελικά φωτιά καίγοντας την μαζί με όσους βρίσκονταν μαζί της εκείνο το κρύο βράδυ του 1904.
.
Στις 14 Οκτωβρίου 1904 στην Μακεδονία βασιλεύει ο τρόμος, διότι μια μέρα πριν οι τούρκοι στρατιώτες σε συνεργασία με τους βούλγαρους κομιτατζήδες δολοφόνησαν τον Παύλο Μελά (Μίκη Ζέζα) στο χωριό Στάτιστα (το οποίο σήμερα ονομάζεται Παύλος Μελάς προς τιμήν του ήρωα). Η Μακεδονία θρηνεί έναν από τους μεγάλους υπερασπιστές της. Όλοι είναι λυπημένοι μα και αισιόδοξοι συνάμα, γιατί ξέρουν πως με το αίμα ενός τέτοιου παλληκαριού θα ποτιστεί το δέντρο της ελευθερίας και θα καρπίσει.
.
Κάπου πιο μακριά σ’ ένα χωριό της σκλάβας Μακεδονίας, στην Γρίτσιστα (Ελληνικό) της περιοχής Γευγελής (νότια Σκόπια), ζει μια κοπέλα, η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Είναι η μόλις 21 ετών δασκάλα του χωριού, η οποία, αν και μικρή στην ηλικία είναι μεγάλη στην ψυχή. Η Κατερίνα διδάσκει με ζέση τους μαθητές της σαν να πρόκειται για δικά της παιδιά. Διδάσκει την ιστορία αυτής της χιλιοβασανισμένης, μα πάντα Ελληνικής γης, που τόσοι και τόσοι βάρβαροι προσπάθησαν να αφελληνίσουν αλλά δεν τα κατάφεραν.
.
Όλοι στο χωριό την γνωρίζουν σαν το καλόκαρδο κορίτσι που βοηθάει πάντα τους Μακεδονομάχους αγωνιστές με όποιον τρόπο μπορεί. Οι βούλγαροι κομιτατζήδες την έχουν βάλει στο μάτι γιατί κρατάει άσβεστη την φλόγα της Ελληνικότητας στα μικρά παιδιά και στο χωριό. Την παρενοχλούν συνεχώς, την βρίζουν, την απειλούν, της περιγράφουν τι θα της κάνουν όταν θα πέσει στα χέρια τους. Την Κατερίνα όμως, δεν την νοιάζει η ζωή της παρά μόνο να μην χάσει η Μακεδονία την ελληνικότητά της. Οι βούλγαροι μετά τον θάνατο του Παύλου Μελά έχουν αποθρασυνθεί και θέλουν να τελειώνουν με κάθε εστία Ελληνικής αντίστασης.
.
Όταν οι κομιτατζήδες καταφτάνουν στο χωριό, τα παράθυρα και οι πόρτες των σπιτιών κλείνουν. Οι χωριανοί κρυφοκοιτάζουν ανάμεσα από τις γρίλιες τους κομιτατζήδες να κατευθύνονται στο σπίτι της δασκάλας. Φτάνοντας έξω από την πόρτα του σπιτιού της, της φωνάζουν να βγει έξω. Η Κατερίνα τους ακούει από μέσα και αποκρίνεται πως «δεν παραδίδεται ποτέ της μια Ελληνίδα». Η ατρόμητη ψυχή της δεν τους φοβάται. Μαζί της βρίσκονται ακόμη έξι Μακεδονομάχοι έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους για την πατρίδα. Η περήφανη Ελληνίδα λέει πως δεν παραδίδεται και με το όπλο της ρίχνει μια βολή εναντίον των αιμοβόρων κομιτατζήδων και η μάχη ξεκινάει.
.
Οι σφαίρες των βουλγάρων χτυπάνε τους τοίχους του σπιτιού γεμίζοντάς το τρύπες. Μετά από τρεις ώρες αναποτελεσματικών πυροβολισμών κι ενώ φαίνεται ότι το σπίτι της δασκάλας είναι άπαρτο κάστρο, ένας κομιτατζής δίνει την ιδέα να το κάψουν. Όλοι συμφωνούν, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταβάλουν τους Έλληνες αγωνιστές. Ένας κομιτατζής τρέχει με αναμμένο πυρσό, σπάει το παράθυρο και τον ρίχνει μέσα. Το εσωτερικό του σπιτιού είναι ξύλινο και λαμπαδιάζει αμέσως. Οι αγωνιστές όμως δεν βγαίνουν έξω. Προτιμούν να καούν ζωντανοί παρά να πέσουν στα χέρια των βουλγάρων. Οι φλόγες λαμπαδιάζουν το σπίτι, δημιουργώντας μια κόλαση πυρός. Η Κατερίνα όπως και οι άλλοι αγωνιστές συνεχίζουν να πυροβολούν μέχρι να σωθούν οι σφαίρες τους και να τους καταπιούν οι φλόγες.
.
Οι βούλγαροι πανηγυρίζουν για το φοβερό «κατόρθωμά» τους, καθώς από το σπίτι έχουν πια μείνει μόνο στάχτη και καπνισμένα ντουβάρια. Ένα ακόμη ολοκαύτωμα, πήρε την θέση του δίπλα στο Κούγκι, στο Σούλι, στα Σάλωνα, στο Αρκάδι της Κρήτης και σε όλα τα ολοκαυτώματα του Ελληνισμού για την ελευθερία της πατρίδας από τον βάρβαρο ζυγό.
.

Το 1939 βρέθηκε στο νεκροταφείο της Γευγελής ο τάφος της ηρωικής Ελληνίδας δασκάλας. Ο σταυρός, έγραφε:

«Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904».
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ












http://antexoume.wordpress.com/2013/10/ ... B1-%CF%84/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

12
Λίλη Βλάχου: μια ηρωική δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα
Εικόνα
ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΑΙΔΩΝ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ως ένα ελάχιστο μνημόσυνο τιμής ,συνεχίζουμε την αναφορά μας στις ηρωικές εκείνες δασκάλες με την θυσία της Λιλής Βλάχου( στο τέλος του άρθρου οι σύνδεσμοι για τις άλλες τρεις δασκάλες που βρίσκονται μαζί θαμμένες στο κοιμητήριο τῆς Εὐαγγελίστριας στὴν Θεσσαλονίκη). Για τη Λιλή βρήκαμε ελάχιστες αναφορές στο διαδίκτυο, αν και η προσφορά της στον Αγώνα υπήρξε εξαιρετικά σημαντική. Αντιγράφουμε από άρθρο της Αθηνάς Τζινίκου-Κακούλη, τ. Διευθύντριας του Μουσείου Μακεδονικού αγώνος:

“Η Λίλη Βλάχου, αδελφή του Μακεδονομάχου Ιωάννου Βλάχου ή Τσίσκα ,που σκοτώθηκε το 1906 σε μάχη έξω από το Μοναστήρι, σπούδασε στο Αρσάκειο με δαπάνη του ελληνικού δημοσίουκαι ανέλαβε τη Διεύθυνση του Παρθεναγωγείου Εδέσσης. Και από την πρώτη στιγμή μπήκε στον αγώνα. Έτσι πέρα από τα άλλα της καθήκοντα,εμψύχωνε με ομιλίες τους Εδεσσαίους και οι μαθήτριές της, ακολουθώντας τα δικά της χνάρια, μεταμορφώθηκαν σε θαυμάσιους συνδέσμους των αγωνιστών.

Κι έλαμψε τόσο σύντομα σα δασκάλα και Μακεδονομάχος, ώστε ο πρόξενος Κορομηλάς την κάλεσε στη Θεσσαλονίκη, τάχα να ενισχύσει το προσωπικό του διδασκαλείου,στην πραγμαικότητα όμως να την έχει άμεσο συνεργάτη του.Εκεί η Βλάχου μύησε στον αγώνα όλες τις δασκάλες,ενώ ανελάμβανε με επιτυχία πολλές δύσκολες αποστολές εκτός Θεσσαλονίκης.

Οι Βούλγαροι θορυβημένοι πλήρωσαν αδρά έναν δήμιο τουρκαλβανό και την δολοφόνησαν μέσα στο ίδιο της το σχολείο το 1907.”














http://antexoume.wordpress.com/2013/10/ ... %B1%CE%BA/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

13
Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου: μια 16χρονη δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα
Εικόνα
Για την ηρωική αυτή δασκάλα που 16 χρονών πήγε να διδάξει στους σλαβόφωνους Έλληνες ενός χωριού της άνω κοιλάδας του Στρυμώνα, δεν έχουν γραφτεί πολλά. Την ανακάλυψα μέσα από μια αναζήτηση φωτογραφιών για τις δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα και έμεινα άναυδη για την μεγάλη προσφορά της. Η Φωτεινή δεν έδωσε την ζωή της για την πατρίδα, όπως άλλες δασκάλες που αναφερθήκαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις (δες στο τέλος του άρθρου τους συνδέσμους), είχε όμως μια σημαντικότατη δράση στο χωριό που διορίστηκε. Ας δούμε περισσότερα για αυτή την άξια Ελληνίδα δασκάλα και ας τιμήσουμε την μνήμη της, με αυτή την ελάχιστη αναφορά στο έργο της…

Ξεχωριστή θέση στην ιστορία του Σταρτσόβου(βλέπε παρακάτω για το ηρωικό χωριό) , κατέχει η ηρωίδα δασκάλα Φωτεινή Αλατά Παπαδημητρίου.

Στις 13-11-1901 διορίστηκε μέσω του Μητροπολίτη Μελενίκου, σε ηλικία μόλις 16 ετών η Φωτεινή Αλατά στη θέση της δασκάλας του χωριού. Η ίδια της επέλεξε αυτή τη θέση αν και ήταν παράτολμη αυτή της η κίνηση. Οι κάτοικοι τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό καθώς ένα μικρό κοριτσάκι δέχτηκε να διδάξει τα παιδιά τους και κατ’ επέκταση και τους ίδιους τα Ελληνικά.



Οι κάτοικοι του χωριού αν και είχαν έντονα ριζωμένα μέσα τους Ελληνικά πιστεύω μιλούσαν μια σλαβόφωνη διάλεκτο που είχε ως βάση τη βουλγαρική γλώσσα. Πρώτη κίνηση της μικρής Φωτεινής ήταν να κάνει το χωριό καθαρά ελληνόφωνο.Έτσι το πρωί δίδασκε στα παιδιά και το απόγευμα στους γονείς την Ελληνική γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα. Σ’ αυτό της το έργο τη βοήθησε η μητέρα της, Ευδοκία, καθώς ήταν γνώστης της βουλγάρικης γλώσσας.



Το έργο της δεν το περιόρισε στη γλώσσα, αλλά παράλληλα δίδαξε με πολύ μεράκι τα Ελληνικά δημοτικά τραγούδια, χορούς, βοηθούσε στην κατανόηση του Κυριακάτικου Ευαγγελίου, ενώ φρόντιζε οι γυναίκες να εμπλουτίζουν τα εργόχειρα τους με ελληνικές παραστάσεις.

Έμεινε στο χωριό εννέα ολόκληρα χρόνια σε αντίθεση με κάθε συνάδελφο της που εγκατέλειπε τη θέση του μετά από ένα χρόνο διδασκαλίας. Από το 1901 μέχρι 1911 εργάστηκε σκληρά για τους Σταρτσοβήτες και αυτοί με τη σειρά τους την αγάπησαν και της παρείχαν ότι χρειαζόταν.

Για την πλούσια εθνικοπατριωτική της δράση, η δασκάλα έγινε στόχος, και κυνηγήθηκε πολλές φορές, απ’ τους κομιτατζήδες.

Το 1911 έφυγε από το Στάρτσοβο καθώς παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Παπαδημητρίου και μαζί απέκτησαν έξι παιδιά.

Η Φωτεινή Αλατά τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών (βραβεύει ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων) για την προσφορά της στο Μακεδονικό Αγώνα.

Λίγα λόγια για το ηρωικό χωριό Στράτσοβο
Εικόνα
Το Στάρτσοβο, ήταν ένα απ’ τα ελληνικά κέντρα της άνω κοιλάδας του Στρυμόνα (σημερινή ΝΔ Βουλγαρία) στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και πριν τη χάραξη των σημερινών ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Οι κάτοικοί του, αν και σλαβόφωνοι αρχικά, διατήρησαν ακέραιη την πίστη τους, στην Ελλάδα και την Ορθοδοξία.



Απαρχή των δεινών, για τον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής, αποτελεί το βουλγαρικό σχίσμα (1870). Βούλγαροι κομιτατζήδες, πραγματοποιούσαν τακτικές εφόδους στα ελληνικά χωριά, προκειμένου να τα εκβουλγαρίσουν, συνήθως με βίαιο τρόπο.



Το χωριό Στάρτσοβο, υπήρξε ένα απ΄τα ελάχιστα χωριά του μακεδονικού βορρά, που αντιστάθηκε, με νύχια και με δόντια, για να διατηρήσει ανέπαφο τον ελληνικό του χαρακτήρα. Τη στάση αυτή την πλήρωσε, με δολοφονίες χωρικών, απ’ τα κομιτατζίδικα στίφη. Οι Σταρτσοβίτες όμως δεν λύγισαν και πέρασαν στην αντεπίθεση, με τη δημιουργία ένοπλών ομάδων αυτοάμυνας, τα δύσκολα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα (1870 – 1908).

Ξεχωριστή θέση στη σύγχρονη ιστορία του Σταρτσόβου, κατέχει η ηρωίδα δασκάλα Φωτεινή Αλατά Παπαδημητρίου.( όπως είπαμε παραπάνω )Έμεινε στο Στάρτσοβο για εννέα (9) ολόκληρα χρόνια και πρόσφερε σημαντική εθνική προσφορά, το βασικότερο από τα οποία υπήρξε η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, όχι μόνο στα παιδιά του σχολείου, αλλά και στους ενήλικες του χωριού. Έτσι το Στάρτσοβο, από σλαβόφωνο ελληνικό χωριό, ήταν πλέον και ελληνόφωνο. Για την πλούσια εθνικοπατριωτική της δράση, η δασκάλα έγινε στόχος, και κυνηγήθηκε πολλές φορές, απ’ τους κομιτατζήδες.



Η Φωτεινή Αλατά, έφυγε το Στάρτσοβο το 1911, εξαιτίας της παντρειάς της, με τον Σερραίο έμπορο Παπαδημητρίου. Έτσι δεν κατάφερε να δει την απελευθέρωση του χωριού και την είσοδο του ελληνικού στρατού (Ιούλιος 1913), αλλά και την τραγική συνέχεια. Tην προσφυγιά των κατοικων του. μετά την παραχωρηση της γύρω περιοχής στη Βουλγαρία, μετά την υπογραφή της “Συνθήκης του Βουκουρεστίου” (Αύγουστος 1913).



Οι Σταρτσοβίτες, αφού έκαψαν τα νεκροταφεία, τα σπίτια και όλα τα αρχεία του χωριού, άφησαν μόνο την εκκλησία του Αγίου Μηνά, εγκατέλειψαν με δάκρυα στα μάτια το μικρό χωριό τους και κατηφόρισαν για την Πατρίδα. Περιπλανώμενοι στη βόρεια Ελλάδα, εγκαταστάθηκαν τελικά στο Νέο Πετρίτσι, για να αποτελέσουν στη συνέχεια κύριο συστατικό της τοπικής κοινωνίας.

















http://antexoume.wordpress.com/2013/10/ ... %BF%CE%BD/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

14
Αυτή η γυναίκα βοηθούσε τους Έλληνες στρατιώτες το '40 στην Βόρεια Ήπειρο!!! Μάζευε τους τραυματίες και έθαβε τους νεκρούς Έλληνες στον κήπο του σπιτιού της!!!
Εικόνα
Το Σκουτάρι της Χειμάρας επισκέφθηκε ο Γ. Σούρλας Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μαζί με παιδιά πεσόντων μαχητών κατά το Έπος 1940-’41 στη Βόρεια Ήπειρο για να συναντήσουν και να τιμήσουν την ηρωίδα Ερμιόνη Πρίγκου.

Την Βορειοηπειρώτισσα που σε παιδική ηλικία με την οικογένειά της κατοικούσαν στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου, στήριξαν τους μαχητές μας, βοήθησαν τραυματίες και ενταφίασαν στην αυλή του σπιτιού τους, όσους άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.

«Τους φροντίζουμε 74 ολόκληρα χρόνια σαν δικά μας παιδιά με όσα το ανθρώπινο, θρησκευτικό και πατριωτικό καθήκον υπαγορεύει είπε η κυρά Ερμιόνη μετά από ένα τρισάγιο στους τάφους. Κάναμε αυτό που οι συνθήκες δεν επέτρεψαν να κάνουν οι μανάδες τους».

Ο Γ. Σούρλας με την ιδιότητα του Επιτίμου Προέδρου της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων Μαχητών του Έπους 40-’41 δίνοντας μια πλακέτα με την οποία – βάσει της απόφασης του Δ.Σ.- της απονεμήθηκε ο τίτλος «Η ΜΑΝΑ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ» κατά το έπος του 1940-’41 εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του, λέγοντας ότι:

«Ο τίτλος αυτός αποτελεί ένδειξη ελαχίστης τιμής για την προσφορά της. Για εμάς για όλους τους έλληνες είστε η ηρωίδα «η Κυρά Ερμιόνη» της Βορείου Ηπείρου». Εσείς κάνατε το καθήκον σας στο ακέραιο, σε όλους εμάς απομένει να κάνουμε το δικό μας καθήκον για τους 7976 πεσόντες, που πλην ελαχίστων, παραμένουν άταφοι ή προσωρινά θαμμένοι σε ομαδικούς τάφους».

Ο Απόστολος Κωστόπουλος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης, γιός πεσόντα που δεν γνώρισε τον πατέρα του και αναζητά τα οστά του επιδίδοντας συγκινημένος το πρακτικό της απόφασης, την ευχαρίστησε λέγοντας πως στο πρόσωπο της βρήκε τη μάνα του, τη μάνα όλων των ηρώων που έπεσαν στα πεδία των μαχών για την πατρίδα.

Στην Αθήνα, όπου θα τιμηθεί από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, όπως τη διαβεβαίωσε ο κ. Σούρλας θα έχουν την ευκαιρία οι συγγενείς των πεσόντων να συναντηθούν μαζί της και να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους, για όσα έκανε για τους μαχητές μας και όσους έμειναν για πάντα εκεί."

















http://www.eleysis-ellinwn.gr
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

15
Ναταλία, η σύζυγος του ήρωα Παύλου Μελά (1871-1972), αδελφή του Ίωνα Δραγούμη. Η Παύλαινα. +
της Αθηνάς Τζινίκου-Κακούλη. Φιλολόγου από το βιβλίο: “Η Μακεδόνισσα στο Θρύλο και στην Ιστορία” (1453-1940 μ.Χ.) Θεσσαλονίκη 1992
Εικόνα
Ποιός είν’ άξιος κι άγλήγορος, άξιος και παλληκάρι
να πάει να πει της Παύλαινας, της μικροπαντρεμένης,
να μη αλλάξει τη Λαμπρή, φλουριά να μη φορέσει.
Τόν Παύλο τον σκοτώσανε, τον πρώτο καπετάνιο.
Μαύρα πουλιά τον τρώγανε, τ’ άσπρα τον τραγουδούνε.
(Δημοτικό)
Ή Παύλαινα, όπως την ονοματίζει η λαϊκή Μούσα, η Ναταλία, κόρη του Στεφάνου
Δραγούμη κι άξια σύντροφος του Παύλου Μελά, υπήρξε μια σεμνή και μεγάλη ηρωική μορφή, που σφράγισε με πράξεις φιλοπατρίας και θυσιών την εθνική μας ζωή στο μεγαλύτερο μέρος του αιώνα μας.

Γεννήθηκε την 29ην Νοεμβρίου 1871 κι οι ρίζες της οικογένειας της, που έδωσε θαυμαστούς βλαστούς στο έθνος, βυθίζονται στην ιστορία του Βογατσικού.
’Αδελφή του ’Ίωνα και του Φιλίππου Δραγούμη,
έλαβε λαμπρή μόρφωση και ανατροφή και γαλουχήθηκε με τα υψηλά ιδανικά της φιλοπατρίας, της θρησκείας και της λευτεριάς, που είχαν γίνει ιερή παράδοση στην οΐκογένειά της.
Προσωπικό δάσκαλό της είχε τον Θεσσαλονικέα παιδαγωγό Θεοχάρη Πεντζίκη κι εκτός από τα ελληνικά -αρχαία και νέα έγραφε και μιλούσε γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά, ενώ έπαιζε πιάνο και ζωγράφιζε με δεξιοτεχνία.
Ψηλή, αεράτη και καλλιεργημένη, η αρχοντοπούλα Ναταλία χωρίς να είναι εκρηκτικά ωραία, ήταν συμπαθέστατη και ουδέποτε περνούσε απαρατήρητη.
Γιαυτό κι ό Παύλος Μελάς, απόφοιτος τότε της Σχολής Ευελπίδων, όταν την είδε σε ένα φιλανθρωπικό χορό το καλοκαίρι του 1891, την ξεχώρισε, αγόρασε από το τραπεζάκι της ένα σημειωματάριο και έγραψε:
«Αυτό το κορίτσι θα το πάρω γυναίκα μου!…»
Πραγματικά, τον ’Οκτώβριο του 1892 οι δύο νέοι παντρεύτηκαν.
Τούς ένωναν κοινά ιδανικά και την ψυχή τους φλόγιζαν τα ίδια αγνά όνειρα, όπως η Ναταλία γράφει στο βιβλίο της «Παύλος Μελάς» (σελ. 35):
«Με την γυναίκα του είχε ό Παύλος μεγάλη συμφωνία στις ιδέες, στην ανατροφή».
Εικόνα
Και την ευτυχία τους ήρθαν νωρίς να συμπληρώσουν
δύο χαριτωμένα παιδιά,
ό Μίκης και η Ζέζα.
Όμως ό πόλεμος του 1897 τάραξε την ήρεμη οικογενειακή ζωή τους.
Ό Παύλος έσπευσε τότε να δώσει το «Παρών» στην πρώτη γραμμή κι η Ναταλία ανέλαβε την μάχη των μετόπισθεν οργανώνοντας τις γυναίκες των ’Αθηνών, που με πυρετώδη ρυθμό ετοίμαζαν στολές και εσώρουχα για τούς στρατιώτες.
Και ό Παύλος της έγραφε τέτοια γράμματα:
«3 Μαρτίου. (…)Χαίρω πολύ, ότι έβάλθησαν εις την εργασίαν όλαι αί κυρίαι των ‘Αθηνών.
Για την ώρα είναι πολύ καλά ώργανωμένα όλα.
Αυτή η εργασία χρειάζεται. (…)
Σε συμβουλεύω να παρατηρήσης και να κάμης κατάλογον των κοριών και δεσποινίδων που έχουν περισσότερον ζήλον και που είναι πρακτικώτεραι, που εργάζονται πολύ και άθορύβως.
Θα μάς χρειαστούν αργότερα διά να γίνη κάτι σοβαρώτερον και πρακτικώτερον».
(Ν. Μελά: «Παύλος Μελάς», σελ. 52)
Και σαν η Ναταλία έκρινε πια, ότι τα συνεργεία δούλευαν απρόσκοπτα και δεν ήταν απαραίτητη στην πρωτεύουσα, επιβιβάστηκε στο πλωτό νοσοκομείο «Θεσσαλία» σαν εθελόντρια αδελφή, για να συνοδεύει τα λαβωμένα παλληκάρια από το μέτωπο στα νοσοκομεία των ’Αθηνών.
Σ’ ένα τέτοιο ταξίδι της έλαχε ό κλήρος να νοσηλεύσει και τον πληγωμένο της σύζυγο, που έμεινε άναυδος βλέποντάς την ξαφνικά μπροστά του.
Ό ίδιος έγραψε τότε στο σημειωματάριό του:
«Αλλά τί εκπληξις και χαρά, όταν παρατηρών με προσοχήν άναγνωρίζω την Νάταν, την όποίαν δέν είχα ίδή από της 8ης Μαρτίου!…»
(Ν. Μελά «Παύλος Μελάς» σελ. 109).
Ή άτυχη έκβαση του πολέμου εκείνου τραυμάτισε το φιλότιμο και των δυό τους.
Μα δεν τούς πλημμύρισε ηττοπάθεια.
’Απεναντίας μάλιστα.
Ό Παύλος ξάναψε τις καρδιές πολλών αξιωματικών με γενναίο φρόνημα κι όλοι μαζί ορκίστηκαν να επιχειρήσουν κάτι καινούργιο για τούς σκλάβους αδερφούς.
Εικόνα
Έτσι το 1900 ιδρύθηκε στην ’Αθήνα το Μακεδονικόν Κομιτάτον κι η προετοιμασία άρχισε ενώ το σπίτι τους μεταβλήθηκε σε φωλιά πατριωτική και στρατηγείο εθνικών σχεδίων.
Ή λεπτεπίλεπτη Ναταλία με χαρά φιλοξενούσε τούς τραχείς ορεσίβιους Μακεδόνες αντάρτες, που έφταναν για συνεννοήσεις με το Κομιτάτο.
Ό Λάκης Πύρζας, που από τη Φλώρινα ήρθε στην ’Αθήνα στις 2 Φεβρουάριου του 1903, γράφει στα απομνημονεύματα του:
«Ό Παύλος Μελάς με επήρεν και διευθύνθημεν εις τον σταθμόν του Λαυρίου, διά να άναχωρήσωμεν διά Κηφισιά, όπου εμενεν.
Εις τον σταθμόν συναντήσαμεν την κυρίαν του Ναταλίαν.
Όμού έπήγαμεν εις την Κηφισιάν.
Μου παρεχώρησαν ένα δωμάτιο διά να το έχω διά τον ύπνον».
Και σαν πήγαν στην ’Αθήνα να ζητήσουν βοήθεια ό Παύλος Κύρου από το Ζέλοβο και ό καπετάν Κώττας από τη Ρούλια, που από το 1897 με τοπικές δυνάμεις μόνος αγωνίζονταν στη Δυτική Μακεδονία, ό Μελάς ένιωσε πώς η θέση του ήταν πια εκεί, όπου κονταροχτυπιόταν ό Ελληνισμός με τη βουλγαρική θηριωδία.
Τον ίδιο μήνα λοιπόν, τον Φεβρουάριο του 1904, φεύγει για πρώτη φορά με όλη την αγάπη και τις ευχές της Ναταλίας.
Επιστρέφει κοντά της καθώς μπαίνει το καλοκαίρι, για να φύγει και πάλι στις αρχές ’Ιουλίου με το ψευδώνυμο και την ιδιότητα του ζωέμπορα Πέτρου Δέδε.
Για τρίτη και τελευταία φορά γυρίζει ό Παύλος στη Μακεδονία στις 18 Αυγούστου του 1904 με ψευδώνυμο εμπνευσμένο από τα ονόματα των δυο αγαπημένων του παιδιών:
Σαν Μίκης Ζέζας.
Εικόνα
Ή Ναταλία περήφανη και συγκινημένη, πότε δακρύζοντας και πότε χαμογελώντας, κάθε φορά τον δέχεται και τον ξεπροβοδάει σηκώνοντας με χαρά την ευθύνη του σπιτικού και των παιδιών.
Μα κι ό Παύλος από τη Μακεδονία κάνοντας λυτρωτική ανάπαυλα στις ταλαιπωρίες και τα βάσανά του, της στέλνει αδιάκοπα τη σκέψη και την αγάπη του.
Της γράφει συχνά, με την πρώτη ευκαιρία.
Της ιστορεί με λεπτομέρεια την ψυχολογική κατάσταση των σκιαγμένων χωρικών και τη συγκλονιστική μεταστροφή που συντελείται στις καρδιές τους από την παρουσία του. Της μεταδίδει τον ενθουσιασμό, τις λαχτάρες και τις αγωνίες του.
Κι η γυναίκα του τού απαντά.
Και με την αγάπη και τη φλόγα της τον ενθαρρύνει. τον δυναμώνει. τον προτρέπει ολόψυχα να αφιερωθεί στην πραγμάτωση του υψηλού ονείρου για τη νεκρανάσταση της Μακεδονίας.
Να μη νοιάζεται για τίποτε άλλο. Γιατί για όλα είναι αυτή. Πόση ευγνωμοσύνη, πόση λατρεία κι αγάπη δεν αποπνέουν τα γράμματα του Παύλου προς την υπέροχη συντρόφισσά του!..
Στις 25 Φεβρουάριου της γράφει:
« Ή άνάμνησις τόσων άγαπητών προσώπων, τα όποια με τόσας εΰχάς με παρακολουθούν, άντί να μ’ άδυνατίζει, μ’ ενισχύει και μ’ ενθαρρύνει εις ό,τι έχω να κάμω… Όπως καθ’ όλον τον βίον μου έτσι και τώρα είμαι ευτυχής άκόμη δέ ευτυχέστερος και υπερήφανος, ότι έχω γυναίκα τόσον γενναίαν, τόσον εύγενή και τόσον πατριώτισσαν.
Σ’ ευγνωμονώ και σέ λατρεύω».
Και άλλου διαβάζουμε:
«Τά πολυάριθμα παραδείγματα πατριωτισμού και θάρρους φυσικού, άλλ’ ιδίως ηθικού, τα όποια συνήντησα εις την άγαπητήν, την άγίαν σου οικογένειαν, με έβοήθησαν».
Τά γράμματα της Ναταλίας πλημμυρίζουν αύταξία τον Παύλο.
Άπό το Βελεμίστι την Κυριακή 29 Φεβρουάριου 1904 της γράφει:
(σελ. 190) « Ό Κοντούλης μού έδωσε το γράμμα σου και το γράμμα σου μού έδωσε πτερά.
Σ’ ευλογώ καθημέραν διά την γενναιότητά σου και την φιλοπατρίαν, σ’ ευγνωμονώ, αγάπη μου, διότι με υποστηρίζεις τόσον γενναίως εις την έκτέλεσιν των καθηκόντων μου(…) (…)
Είμαι ευτυχής ότι τα παιδάκια μου θά μείνουν εις τα λεπτά αλλά στιβαρά χεράκια σου.
Ναι, σάς σκέπτομαι με άγάπην όλους σας.
Είμαι ύπερήφανος δι’ όλους εσάς, είμαι ύπερήφανος διά την άποστολήν μου».
Αίσιοδοξει ό Παύλος πώς όλα θα πάνε καλά.
Πότε-πότε όμως κάτι προαισθάνεται και ενθαρρύνει αυτός τη Ναταλία.
’Απ’ το χωριό Κριτσοτάδες, Παρασκευή 5 Μαρτίου, της γράφει: (σελ. 205).
Όλα τα αποσπάσματα των επιστολών είναι παρμένα από το βιβλίο-ντοκουμέντο της Ναταλίας Μελά: «Παύλος Μελάς»-Αλεξάνδρεια 1926 και 6′ έκδοση Αθήναι 1964.
«… Έχω την πεποίθησιν ότι και η μάς και την άγίαν ύπόθεσιν θα ευλογήσει ό Θεός.
Άν όμως τυχόν δεν θελήση να έπιστρέψωμεν, να μη λυπηθής, αλλά να είσαι υπερήφανη και να χρησιμεύσης έτσι ώς παράδειγμα εις όλας τάς Έλληνίδας.
Ή ώραία και άγγελική ψυχή σου είμαι βέβαιος ότι θα αίσθανθή όπως θέλω».
Στις 13 Ιουλίου του 1904 της γράφει:
«…Δεν περνά στιγμή χωρίς να σ’ ευλογώ και να σ’ ευγνωμονώ διά την ύποστήριξίν σου…»
Και πώς να μην αισθάνεται ευγνώμων ό Παύλος, αφού η Ναταλία δεν συμπαρίσταται στο έργο του μόνο με λόγια, αλλά και με έργα;
Στην ’Αθήνα κηρύσσει εθνική εκστρατεία, συγκινεί καρδιές, αφυπνίζει συνειδήσεις και συγκεντρώνει χρήματα, που τα στέλνει στη Μακεδονία για να εξοπλίζονται οι αντάρτες και να συντηρούνται οι οικογένειές τους.
Σε πολλά γράμματα του Παύλου διαβάζουμε τέτοιες φράσεις:
«Έμαζεύσατε τίποτε χρήματα;» η
«Είναι άπαραίτητον να δοθούν τα χρήματα αυτά.
Πρέπει χωρίς άλλο και τάχιστα να ένεργήσετε διά να εύρέβουν»
η «Φρόντισε, αγάπη μου, τα άνωτέρω, όπως δυνηθής καλύτερα και ταχύτερα…».
Κι η Ναταλία όλα τα νοιάζεται, όλα τα προλαβαίνει.
Ώσπου φτάνει το πικρό τέλος…
Στις 13 ’Οκτωβρίου του 1904 στη Στάτιστα το εχθρικό βόλι σημαδεύει θανάσιμα τον Παύλο, για να τον περάσει ήρωα στην αιωνιότητα.
Κι εκεί στο στερνό ψυχορράγημά του, καθώς τα μάτια του βασιλεύουν στον ανονείρευτο ύπνο και πάλι η σκέψη του γυρίζει πίσω στη λατρεμένη του οικογένεια, που τόσο πρόωρα κι από τόσο μακριά για πάντα την αποχαιρετά.
Καλεί κοντά του τον αφοσιωμένο Πύρζα και με πολύ κόπο του εμπιστεύεται το τουφέκι του να το παραδώσει στο γυιό του Μίκη.
Του δίνει και τον σταυρό του να τον δώσει στη Ναταλία.
Ποιός είν’ άξιος κι άγλήγορος, άξιος και παλληκάρι
να πάει να πει της Παύλαινας της μικροπαντρεμένης
να μην αλλάξει τη Λαμπρή, φλουριά να μην φορέσει…
Ό Πύρζας στα απομνημονεύματα του περιγράφει:
«Άκούστηκεν ένας πυροβολισμός μόνον. Ό ‘Αρχηγός γύρισε πίσω λέγοντας:
«Στη μέση με πήρε παιδιά».
Μπήκε μέσα και με φώναξε:
«Νίκο που είσαι;» Ζύγωσα τον Ζέζα και γονάτισα δίπλα του.
’Έβγαλε το σταυρό από τον λαιμό του και μου είπε:
«Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι, όπως σου είπα του Μίκη και να τούς πεις, ότι το καθήκον μου έκαμα. Σε σένα αφήνω το όνομά μου».
”Έβγαλε το πορτοφόλι με τις φωτογραφίες των παιδιών του και ξεζώθηκε, φάνηκαν αίματα, καταγής πέσανε λίρες.
Ή σφαίρα είχε τρυπήσει το κεμέρι του.
Πόναγε ό Παύλος και έλεγε:
«Σκοτώστε με παιδιά, πώς θα μ’ αφήσετε στους Τούρκους;»
Περνούσε η ώρα και πόναγε και βογγούσε περισσότερο, ό Παύλος έλεγε «πονώ».
Ύστερα με δυνατή φωνή είπε:
«Νίκο εσύ πώς θα με άφήσης;»
Τον φίλησα στο στόμα και του είπα:
«Κοντά σου είμαι Καπετάνιε, δεν σε άφήνουμε».
Τα χείλια του Παύλου ήτανε κρύα.
Ό Παύλος έλεγε, πονώ και φώναζε τα παιδιά του και πάλιν έλεγε σκοτώστε με.
Ύστερα δεν κουνιότανε και ούτε φώναζε πλέον τα παιδιά του.
Είπε σιγά «πονώ» και ξεψύχησε»
Ή θυσία του συγκλόνισε το Πανελλήνιο και η λαϊκή Μούσα έκανε τραγούδι τον θάνατό του:
Τί ’ναι ό αχός που ακούγεται στης Φλώρινας τα μέρη
Μην κάνας γάμος γίνεται; Μην κάνα πανηγύρι;
Ουδέ και γάμος γίνεται, ουδέ και πανηγύρι.
Ό Μίκης Ζέζας πολεμάει μ’ ένα ταμπόρι άσκέρι.
Τριγύρω-γύρω παγανιά κι ό Μίκης με τριάντα.
Κράζει τα παλληκάρια του και τα γλυκομιλάει:
— Παιδιά μου, μην τρομάζετε, το χάρο μη φοβάστε.
Τα παλληκάρια τα καλά μόνο Θεό φοβούνται.
Αρπάξτε τα τουφέκια σας και σύρτε τα σπαθιά σας
γιουρούσι για να κάμομε, αντίπερα να βγούμε.
‘Αρπάζουν τα τουφέκια τους και σέρνουν τα σπαθιά τους
γιουρούσι κάνουν και περνούν στην αντίκρυ ραχούλα
Κανένας δεν σκοτώθηκε, κανένας δεν λαβώθη,
μον’ ένα λεβεντόπαιδο, του πήραν το καμάρι.
Μελά, σε κλαίει η ’Ήπειρος και η Μακεδονία,
σε κλαίει η μαύρη μάννα σου, σε κλαίει κι η Ναταλία.
Ή Παύλαινα έμεινε πια μόνη με συντροφιά τις αναμνήσεις να σηκώνει με αξιοπρέπεια και καρτερία τον πόνο σαν πραγματική ηρωίδα.
Και τούτο για εβδομήντα κοντά χρόνια.
Εικόνα
Ήταν τέτοιες οι δραματικές συνθήκες της διπλής, πες καλύτερα της τριπλής ταφής του ήρωα —το κεφάλι του θάπτεται στο ναό της Αγίας Παρασκευής στο Πισοδέρι και το ακέφαλο σώμα πρώτα πρόχειρα στη Στάτιστα κι έπειτα στο ναό Ταξιαρχών στην Καστοριά πού δεν πρόφτασε η Ναταλία να τον θρηνήσει, να τον νεκροστολίσει, να τον κηδέψει.
Σε τούτα τα δακρύβρεχτα καθήκοντα άλλες Μακεδόνισσες την αντικατέστησαν κι έγιναν αφανείς Μυροφόρες του παλληκαριού.
Όμως η ίδια θα ρθει δυό φορές στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία.
Την πρώτη, το 1905, φτάνει με ψευδώνυμο στην Καστοριά, για να προσκυνήσει τον τάφο του αγαπημένου νεκρού.
Την συνοδεύουν οι άνδράδερφοί της Κωνσταντίνος και Λέων Μελάς.
Ό Γερμανός Καραβαγγέλης στα απομνημονεύματά του γράφει σχετικά:
« Ή κυρία Μελά έφερε το ψευδώνυμο Μαρία Ίωάννου και την μετέφερα δήθεν ως δασκάλα στο χωριό Χρούπιστα, μη τυχόν την ανακάλυπταν οι αρχές(…) (…)
Δεν μπόρεσα να ανακαλύψω πώς μαθεύτηκε το πράγμα στην Καστοριά.
Φαίνεται, πώς Καστοριεΐς, που μένουν στην Αθήνα, ειδοποίησαν τους συγγενείς τους, ότι έρχεται η κυρία Μελά.
Κι έτσι όταν φτάσαμε στους Δουπιάκους, παραλίμνιο χωριό είδα πολύν κόσμον που περίμενε να χαιρετήσει την κυρίαν Μελά.
Προσπάθησα να τούς διαψεύσω με κάθε τρόπο, αλλά δεν το πίστεψαν (…)»
Κι άλλου:
«Καταλύσαμε στη Μητρόπολι. Την νύχτα, κατά τα μεσάνυχτα, βγήκαμε από τη Μητρόπολι, η κ. Μελά, οι δυό αδερφές μου κι εγώ και πήγαμε στον τάφο που ήταν στο απέναντι νεκροταφείο. Εκεί φαντάζεται καθένας τι σπαρακτικές σκηνές ξετυλίχτηκαν (…) »
Για δεύτερη φορά η Ναταλία ήρθε στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία τον ’Απρίλιο του 1907, για να κάνει την ανακομιδή των λειψάνων του Παύλου και να ενώσει τη σεπτή κεφαλή του με το λοιπό σώμα.
Έφτασε πρώτα στη Θεσσαλονίκη, όπου φιλοξενήθηκε στη σχολή χειροτεχνημάτων «Ό Άγιος Παύλος», που η ίδια είχε ιδρύσει με τη θεία της Μαρία Δραγούμη στη μνήμη του ήρωα άντρα της.
Διευθύντρια εκεί ήταν η ’Αμαλία Οικονόμου και μαζί της αναχώρησαν για την Καστοριά.
Αν και είχε συμφωνηθεί να ταξειδέψουν μυστικά, η πληροφορία διέρρευσε κι από όπου περνούσαν έβγαιναν οι χωρικοί με δάκρυα στα μάτια να τις προϋπαντήσουν ψάλλοντας το τραγούδι του Παύλου Μελά.
Έσφιγγαν με δέος και συγκίνηση το χέρι της, ακτινοβολούσαν τα μάτια τους σεβασμό, αναπτέρωναν τις ελπίδες τους κι αντλούσαν νέο κουράγιο απ’ το δικό της κουράγιο.
‘Ιερή φρικίαση διαπερνούσε την Ναταλία στη θέα τούτων των εκδηλώσεων λατρείας και τιμής.
Ό Παύλος της ζούσε.
Ήταν ό Παύλος όλων.
Έγινε θρύλος.
Πέρασε στις καρδιές αυτών αιδώ των ανθρώπων, έγινε φώς εθνικής ζωής, που σίγουρα θα διέλυε τα σκοτάδια της σκλαβιάς.
Ή θυσία του δεν πήγε χαμένη…
Στην Καστοριά δέχτηκε τις δυό γυναίκες, τις φιλοξένησε και φρόντισε για τα υπόλοιπα ό Γερμανός Καραβαγγέλης.
Μα καθώς γίνονταν η ανακομιδή, η Ναταλία για πρώτη φορά λύγισε.
Δεν μπόρεσε να άντέξει τον πόνο κι έπεσε λιπόθυμη στην αγκαλιά της ’Αμαλίας Οικονόμου, που με στοργή και αγάπη τη συνέφερε.
Σαν τέλειωσαν όλα και τη ρώτησαν, αν επιθυμεί να πάρει τα οστά του Παύλου στην ’Αθήνα, απάντησε:
—Όχι! Ό άντρας μου θυσιάστηκε για τη Μακεδονία. Εδώ σκοτώθηκε και τούτη η γη ας κρατήσει τα οστά του σαν αρραβώνα μυστικό και άγιο με τη λευτεριά!…
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ναταλία έδωσε βαθύ περιεχόμενο στη ζωή της, αφοσιωμένη πάντα στην πραγμάτωση των υψηλών ιδανικών, κι έγινε σύμβολο προσφοράς στην οικογένεια, την πατρίδα και τον άνθρωπο.
Προσωπικός της άθλος ήταν η δημιουργία στο Μοναστήρι, παρά το πρόσφατο βαρύτατο πένθος της, τον Νοέμβριο του 1904 της σχολής χειροτεχνημάτων ό «”Άγιος Παύλος», καθώς και η ίδρυση της παρόμοιας σχολής με το ίδιο όνομα -πού ήδη αναφέραμε στη Θεσσαλονίκη, τον Σεπτέμβριο του 1905 με διευθύντρια την ’Αμαλία Οικονόμου από το Σιδηρόκαστρο.
Οι δυό αυτές σχολές ήταν παραρτήματα των «Ελληνικών Βασιλικών Σχολών Χειροτεχνημάτων», που είχαν έδρα την ’Αθήνα.
Παρείχαν μόρφωση, προστασία και επαγγελματική αποκατάσταση σε ορφανά κορίτσια Μακεδονομάχων, ενώ συγχρόνως ήταν κέντρα διερχομένων και ανεφοδιασμού του Μακεδονικού Αγώνος.
’Αλλά και ποιός ζήτησε τη συμπαράσταση της Ναταλίας και δεν την έλαβε με απλοχεριά και αγάπη;
Όταν ό ’Επίσκοπος Δράμας Χρυσόστομος, μετέπειτα εθνομάρτυρας Σμύρνης, συνέλαβε την ιδέα να αποκρούσει στη μαρτυρική Δράμα τις ξένες προπαγάνδες ιδρύοντας εκεί μεγαλοπρεπέστατο ελληνικό διδακτήριο, σε οικόπεδο που είχε δωρίσει η Μαριγώ Άριτζίδου, στο πρόσωπο της Ναταλίας βρήκε τον μεγάλο ευεργέτη και υποστηρικτή.
Γιατί σε παρακλητικό έγγραφο, που απεύθυνε και σε άλλους επιφανείς Μακεδόνες των ’Αθηνών, η Παύλαινα απήντησε, ότι με χαρά αναλαμβάνει την δαπάνη του έργου.
Τη μελέτη και τα σχέδια κατήρτισε ό αρχιτέκτονας Γεώργιος Χατζημιχάλης, ό όποιος ήταν και μυστικά διορισμένος υπολοχαγός από το ελληνικό κεντρικό κομιτάτο.
Το κτίριο συμβολικά κατασκευάστηκε σε σχήμα Π από ευγνωμοσύνη προς τη μεγάλη ευεργέτιδα και για να τιμηθεί η μνήμη του ήρωα συζύγου της.
Τα εγκαίνια του σχολείου έγιναν το 1909 κι αποτελεί μέχρι σήμερα ένα πραγματικό μνημείο για τη Δράμα.
Την ίδρυση παρομοίου σχολείου χρηματοδότησε η Παύλαινα και στη Νέα Ζίχνη Σερρών, όπου έμελλε να φοιτήσει και ό Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλής.
Ή Ναταλία χρόνια και χρόνια έπειτα πρωτοστατούσε σεμνά και αθόρυβα σε κάθε καλή προσπάθεια, που γίνονταν στη Μακεδονία.
Τόσο που θα χρειαζόταν αμέτρητες σελίδες για να καταγραφούν όλα τα καλά της έργα.
Καθ’ υπόδειξη της φίλης της Καλλιρόης Κοεμτζοπούλου, προέδρου του συλλόγου «’Αναγέννησις», χρηματοδότησε την ίδρυση στα Σέρβια ύφαντηρίου και παραρτήματος κέντρου ελληνικής λαϊκής τέχνης.
Γιαυτό και οι σερβιώτισσες από ευγνωμοσύνη την ανακήρυξαν επίτιμο πρόεδρο της «Αναγεννήσεως».
Το ότι αυτή τόσο νέα στερήθηκε τον σύντροφό της και περιβλήθηκε τον βαρύτατο -για την εποχή εκείνη τίτλο της χήρας, όχι μόνο δεν σκλήρυνε την καρδιά της απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, αλλά την πλημμύρισε συμπόνια, τρυφερότητα προς τούς δυστυχισμένους και ανθρωπισμό.
Πόσο συγκινητικό δεν ήταν το ενδιαφέρον της να συνδράμει τις οικογένειες των Μακεδονομάχων κι η φροντίδα της να αποδοθεί επί τέλους ό πρέπων σεβασμός κι η έμπρακτη απόδειξη ευγνωμοσύνης της πατρίδας απέναντι στους επιζήσαντες απ’ αυτούς!…
Και σαν ήρθε η μεγάλη στιγμή να δικαιωθούν οι αγώνες και πάλι η Ναταλία βρέθηκε πρώτη στις επάλξεις του καθήκοντος.
Γιατί τον ’Οκτώβριο του 1912 μαζί με άλλες Ελληνίδες ακολούθησε σαν εθελόντρια αδελφή τον στρατό κατά την απελευθερωτική του εξόρμηση στη Μακεδονία κι έγινε θρύλος η στοργή της προς τον τραυματία στρατιώτη, η συμβολή της στην οργάνωση της φιλανθρωπίας, το ενδιαφέρον της για την πνευματική ανύψωση των πληθυσμών και ιδιαίτερα της Μακεδόνισσας.
Μα και στον μικρασιατικό πόλεμο πάλι η Παύλαινα στάθηκε πλάι στον στρατιώτη σαν μάννα.
Τον εμψύχωνε, τον φρόντιζε με στοργή και αγάπη και σαν τραυματίζονταν, τον συνόδευε στη Σμύρνη για περίθαλψη.
Ό εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Χρυσόστομος έβλεπε στο πρόσωπό της την ιδεωδέστερη συνεργάτιδα, την ενσάρκωση της αυταπαρνήσεως, την αδελφή του ελέους.
Λαμπρή υπήρξε και η κοινωνική προσφορά της Ναταλίας μέσα από φιλανθρωπικά, πνευματικά και πολιτιστικά σωματεία.
Μέλος του ΔΣ. του Π.Κ.Π.Α. από το 1914, συμπαραστάθηκε το 1927 και το 1930 την Εύα και τον ’Άγγελο Σικελιανό στην πραγμάτωση της Δελφικής ’Ιδέας, ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου ίδρυσε στην ’Αθήνα «Την Ελληνική Λαϊκή Τέχνη» για την προστασία και διάσωση της πατρογονικής κληρονομιάς. Παράλληλα δημιουργική ήταν και η ενασχόλησή της με τα γράμματα.

Στα χρόνια του Μακεδονικού ’Αγώνος, η πέννα κι η γλωσσομάθειά της έγιναν όπλα εθνικά κι ακαταμάχητα.
Γιατί αρθρογραφώντας με ζέση σε ξένα περιοδικά και εφημερίδες διέλυε τα ψεύδη που διέσπειρε η βουλγαρική προπαγάνδα για να επηρεάσει τη διεθνή κοινή γνώμη.
Κι ακόμα εκτός από τις εμπνευσμένες εισαγωγές, που δημοσίευσε στις εκδόσεις της «Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης», μάς άφησε δυό σπουδαία έργα.
Την «Βατραχομυομαχία», μετάφραση από τα αρχαία στη νεοελληνική, και το ιστορικό ντοκουμέντο «Παύλος Μελάς», όπου πέρασε όλη την αλληλογραφία με τον ήρωα σύζυγό της φωτίζοντας σημαντικά αρκετές πτυχές του Μακεδονικού ’Αγώνος.
Τέλος σαν μητέρα η Ναταλία Μελά υπήρξε ιδανική.
Τρυφερή και φιλόστοργη έδωσε λαμπρή μόρφωση και αγωγή στα παιδιά της, ευτύχησε να χαρεί τον Μιχαήλ αξιωματικό και την Ζωή, σύζυγο Γεωργίου Ίωαννίδου, χημικό και να περιτριγυριστεί από εγγόνια και δισέγγονα.
Ή Παύλαινα, θαλερή παρά τα 101 της χρόνια, ήρεμη γιατί έπετέλεσε προς κάθε κατεύθυνση στο ακέραιο το καθήκον της,
πλημμυρισμένη χριστιανική ταπεινοφροσύνη, πραότητα και γαλήνη αποχαιρέτησε τα εγκόσμια τον ’Ιούλιο του 1972.
Ή κόρη της Ζωή λίγα χρόνια αργότερα, εκπληρώνοντας τη στερνή της επιθυμία, εναπόθεσε τα λείψανά της πλάι στου Παύλου Μελά
στο βυζαντινό εκκλησάκι των Ταξιαρχών στην Καστοριά.
Έτσι τούς δυό συζύγους, που τόσο πρόωρα μα δοξασμένα χώρισε στη ζωή η αγάπη τους για τη Μακεδονία κι η λαχτάρα για τη λευτεριά της, τούς ενώνει τώρα η ελεύθερη Μακεδονική γη στην αιώνια ανάπαυσή τους.















http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/ ... .html#more
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

16
"Αυτές οι Γυναίκες ,οι Ηπειρώτισσες"! Ένα βίντεο για εκείνες που μάτωσαν το 40
Εικόνα
Χωρίς αυτές όλα θα ΄ταν πιο δύσκολα. Οι γυναίκες που στήριξαν τον Ελληνικό Στρατό στον άνισο αλλά τελικά νικηφόρο πολέμο κατα των Ιταλων.

Κουβαλώντας στα χέρια και στους ώμους πολεμοφόδια, τρόφιμα, ρουχισμό, ανοίγοντας δρόμους για να προελάσουν, αυτές οι γυναίκες ,είναι ένα κομμάτι του Έπους εξαιρετικά σημαντικό.

Το τραγούδι από την εκπληκτική Μαρινέλλα τα λέει όλα.

phpBB [video]











http://www.onalert.gr/stories/aytes-oi- ... sses/38094
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

17
Βάσω Βουγιούκα: Η υπερήφανη Ελληνίδα που έφτυσε τα λεφτά των Τούρκων δηλώνει πως θα φύγει από την Ελλάδα αν βγει σε διαθεσιμότητα
Εικόνα


Οι Τούρκοι έστρωσαν χρυσάφι στα πόδια της πρωταθλήτριας ξιφασκίας, Βάσως Βουγιούκα για να αγωνιστεί με τα χρώματα τους και αυτή αρνήθηκε δηλώνοντας υπερήφανη Ελληνίδα. Τώρα, ξεκαθαρίζει πως θα φύγει οριστικά από τη μνημονιακή Ελλάδα αν ο… Μητσοτάκης τη βάλει στο πρόγραμμα διαθεσιμότητας!


Η διεθνούς φήμης αθλήτρια είχε μιλήσει Στο ΧΩΝΙ για την πρόταση που της είχε γίνει από την τουρκική ομοσπονδία ώστε να λάβει την υπηκοότητα της χώρας, ξεκαθαρίζοντας πως η ίδια δεν το σκέφτηκε πολύ πριν πει όχι! Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει άρδην αφού τίποτα δε φαίνεται ότι θα μείνει όρθιο στην Ελλάδα των μνημονίων, των Σαμαράδων και των Μητσοτάκηδων!

Η πρωταθλήτρια της ξιφασκίας, σε συνέντευξη που παραχώρησε γνωστοποίησε την πρόθεσή της να φύγει για το εξωτερικό, αν χάσει τη θέση της στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να συμπεριλάβει στη λίστα με τους 12.500 δημόσιους υπαλλήλους που θα τεθούν ως το τέλος του μήνα σε κινητικότητα και τους Έλληνες αθλητές που εργάζονται στο δημόσιο, λόγω των επιτυχιών τους στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις.

«Είναι πολύ λυπηρό αυτό που πρόκειται να συμβεί, γιατί εμείς οι αθλητές προσπαθούμε για το καλύτερο δυνατό, ανεβάζουμε την Ελλάδα ψηλά και οι πολιτικοί, ως αντάλλαγμα, μας γυρνούν την πλάτη. Και στις πιο φτωχές χώρες οι διακεκριμένοι αθλητές έχουν κάποια προνόμια. Όλοι όμως έχουμε ανάγκη τη δουλειά! Δεν είναι λύση να απολύεται ο κόσμος. Δεν πιστεύω ότι έτσι θα βγούμε από την κρίση», σχολίασε η 5η Ολυμπιονίκης του Λονδίνου.

Και συμπλήρωσε: «Εάν απολυθώ, πραγματικά δεν θα έχω τίποτα για να με κρατήσει εδώ. Όλα αυτά τα χρόνια κάνω τα πάντα για να μη φύγω από την πατρίδα μου, όμως, αν χάσω τη δουλειά μου, αναγκαστικά θα το κάνω. Η ομοσπονδία είναι γνωστό ότι αδυνατεί να με πληρώσει, πριμ για τις επιτυχίες μου δεν έχω πάρει, θα χάσω και τη δουλειά μου, οπότε τι να καθίσω να κάνω; Δεν θα μπορώ να αντεπεξέλθω στα έξοδά μου. Θα μείνω άφραγκη».

Σε ερώτηση για το αν προτίθεται να αγωνιστεί με τα χρώματα άλλης χώρας, με αφορμή την προσέγγιση των Τούρκων πριν από μερικούς μήνες, η Βουγιούκα είπε: «Δεν μετανιώνω που αρνήθηκα την πρόταση των Τούρκων (σ.σ.: μαζί με τα μπόνους έφτανε τα 500.000 ευρώ). Πήρα τη σωστή απόφαση εκείνη τη χρονική περίοδο. Είναι κρίμα να έχει φτάσει η ανεργία στο 60% των νέων και να βγαίνουν και να κάνουν δηλώσεις ότι θα βγούμε από την κρίση. Αυτό είναι κοροϊδία».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΔΗΛΩΝΕ Η ΒΑΣΩ ΒΟΥΓΙΟΥΚΑ Στο ΧΩΝΙ τον ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ…

Βουγιούκα Στο ΧΩΝΙ: «Θέλω να τραγουδώ με υπερηφάνεια τον Εθνικό μας Ύμνο»

Η πρωταθλήτρια της ξιφασκίας, Βάσω Βουγιούκα μιλάει Στο ΧΩΝΙ για τους λόγους που τη οδήγησαν να αρνηθεί τη χρυσή πρόταση των Τούρκων και στέλνει μηνύματα υπερηφάνειας σε όλους. Και κυρίως σε αυτούς που την έχουν αφήσει να παλεύει χωρίς καμία στήριξη…
Εικόνα
Η βαθιά κρίση, η μη αναστρεφόμενη ύφεση, οι πρακτικές εξαθλίωσης των αλλεπάλληλων μνημονίων και η άνευ όρων παράδοση των κυβερνώντων στις επιταγές της Τρόικας για φτωχοποίηση και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, δε θα μπορούσαν παρά να έχουν αντίκρισμα και στον αθλητισμό.

Από τη στιγμή που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης ακόμη και ιστορικές ομάδες στα λαοφιλέστερα των αθλημάτων, μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί την κατάσταση που επικρατεί στα μη προβεβλημένα αθλήματα και τις ομοσπονδίες τους. Παράδειγμα; Η ομοσπονδία της ξιφασκίας…

Η Ελλάδα έχει την τιμή να εκπροσωπείται διεθνώς στη ξιφασκία από την πρωταθλήτρια, Βάσω Βουγιούκα. Μια αθλήτρια παγκοσμίου επιπέδου που οι ειδικοί θεωρούν ότι θα είχε φτάσει σε ολυμπιακό μετάλλιο στο Λονδίνο αν δεν είχε το σοβαρό τραυματισμό στα δόντια.

Και όμως… Η Βουγιούκα δε γνωρίζει ποιο είναι το αθλητικό μέλλον της, αφού όπως εξηγεί Στο ΧΩΝΙ: «Τα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι αρκετά. Τα πιο βασικά είναι ότι η ομοσπονδία μου είναι πολύ αδύναμη οικονομικά για να μπορέσει να κρατήσει τον προπονητή μου και να με στηρίξει ώστε να συμμετέχω σε όλα τα διεθνή τουρνουά».

Ένα από τα φαβορί για το χρυσό στους Ολυμπιακούς της Βραζιλίας, η αθλήτρια που το 2010 κέρδισε την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα σπάθης γυναικών, ομολογεί στην ουσία ότι δε γνωρίζει αν θα μπορέσει να συνεχίσει σε αυτό το επίπεδο αφού η Ομοσπονδία της αδυνατεί να πληρώνει πλέον τον προπονητή της αλλά και τα έξοδα για τα ταξίδια στο εξωτερικό (η συμμετοχή στα διεθνή τουρνουά είναι μονόδρομος για να διατηρηθεί κανείς σε υψηλό επίπεδο).

Και κάπως έτσι, μπήκε στην ιστορία η… Τουρκία. Η τούρκικη ομοσπονδία της ξιφασκίας προσέγγισε την Βάσω και της έταξε χρυσάφι με αντάλλαγμα να πάρει την απόφαση να αγωνίζεται πλέον με την τούρκικη φανέλα. Της πρότειναν 100.000 ευρώ άμεσα, παχυλό μηνιαίο μισθό, τεράστια πριμ σε περίπτωση κατάκτησης μεταλλίων ενώ της παραχώρησαν το δικαίωμα να ζει και να προπονείται στην Αθήνα υπό τις οδηγίες του δικού της προπονητή.

Με λίγα λόγια, της έλυσαν το πρόβλημα της ζωής της και της εξασφάλισαν τη συνέχιση του αθλητικού της ονείρου. Και όμως… Στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα της κατάρρευσης, υπάρχουν ακόμη καρδιές που χτυπάνε δυνατά και ελληνικά. Η Βουγιούκα αρνήθηκε τη «μεταγραφή» διότι όπως εξηγεί Στο ΧΩΝΙ: «δε μετράνε μόνο τα λεφτά. Για μένα, είναι πολύ σημαντικό όταν φτάνω στο βάθρο να υψώνεται η σημαία μας, να τραγουδώ με υπερηφάνεια τον εθνικό ύμνο της χώρας μας και να με στηρίζουν όλοι οι Έλληνες. Οι δικοί μου άνθρωποι με συμβούλευσαν να μείνω στη χώρα και να προσπαθήσω ακόμα και με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε».

Η ελληνίδα πρωταθλήτρια που με την απόφαση που πήρε, αν μη τι άλλο, δικαιούται να ομιλεί, δίνει τις δικές της συμβουλές στους δοκιμαζόμενους Έλληνες: «Το μήνυμα που θέλω να δώσω στους Ελληνες είναι μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους τώρα που η χώρα μας βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Η χώρα μας χρειάζεται την στήριξη μας για ένα καλύτερο αύριο».

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαν να κοιτάξουν στα μάτια την πανύψηλη Βάσω οι μνημονιακοί πολιτικοί που παραδίδουν τη χώρα στους διεθνείς τοκογλύφους;

Η πανύψηλη, Βάσω Βουγιούκα εξομολογείται Στο ΧΩΝΙ ότι: «οι περισσότεροι που με γνωρίζουν ξαφνιάζονται γιατί νομίζουν ότι ασχολούμαι με μπάσκετ ή βόλεϊ λόγω ύψους» ενώ αποκαλύπτει ότι αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ξιφασκία: «όταν ήμουν 12 ετών. Αίτια ήταν ένας προπονητής που ήρθε στο σχολείο και μας έδειξε το άθλημα».

Το νερό είχε μπει στο αυλάκι και έφτασε μέχρι τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου μέσω… Βουδαπέστης: «Η σημαντικότερη στιγμή για μένα ήταν όταν πήρα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Αυτό έγινε όταν βγήκα 1η στο παγκόσμιο κύπελλο ανάμεσα σε 160 αθλήτριες».

Η 26χρονη πρωταθλήτρια τονίζει πως η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς του 2012 ήταν «μοναδική εμπειρία! Όλος ο κόσμος σε ένα μικρό χωριό για τον ίδιο σκοπό! Ήμασταν όλοι ίσοι. Γνώρισα πολύ μεγάλους αθλητές. Ήταν το όνειρο μου να συμμετέχω σε αυτή τη διοργάνωση. Ένιωσα τι σημαίνει να σε στηρίζουν όλοι οι Έλληνες».

Παρά τα προβλήματα, η Βουγιούκα δε σταματά να ονειρεύεται και να βάζει στόχους: «Οι στόχοι μου είναι να καταφέρω να φτάσω στο Ρίο και να πάρω το μετάλλιο που έχασα από την Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Και λέω να καταφέρω λόγω της οικονομικής κρίσης που περνάει η χώρα μας».

Έχει όμως και έναν άλλον μεγάλο στόχο: «να πάρω το πτυχίο μου στην οδοντιατρική». Η Βάσω εκτός από πρωταθλήτρια είναι και φοιτήτρια και εξηγεί πως: «Είναι πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα μαζί. Αλλά όταν υπάρχει θέληση όλα τα μπορείς»!

Για να μην ξεχνιόμαστε ,δείτε το Βίντεο της υπερήφανης Ελληνίδας πρωταθλήτρια Ξιφασκίας Βάσως Βουγιούκα όταν απαρνήθηκε την πρόταση των Τούρκων !!!

phpBB [video]
















http://allaksogolies.gr/vasw-vougiouka- ... esimotita/















Το θέμα έχει αναρτηθεί κι εδώ επίσης:
http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... %B1#p54573
Όμως ήταν επιθυμία μου να κοσμεί και το δικό μου θέμα.
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

18
Η γυναίκα στον Αγώνα της ΕΟΚΑ
Εικόνα
Στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, η γυναίκα της Κύπρου, συνέχισε επάξια την μακρόχρονη Ελληνική μας παράδοση. Οι Σπαρτιάτισσες μάνες δίνοντας την ασπίδα στα παιδιά τους έλεγαν το "Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ".
(Δηλαδή, ή θα φέρεις ζωντανός πίσω την ασπίδα, ή θα σε φέρουν νεκρό πάνω σ’ αυτήν. Να μην υποχωρήσεις , να μην τραπείς σε φυγή.)

Στον αγώνα του 1821 η συμμετοχή της γυναίκας ήταν και πάλι αντάξια της Ιστορίας μας, Μαντώ Μαυρογένους, Λασκαρίνα Πουμπουλίνα.

Το 1940, οι γυναίκες της Πίνδου, υπήρξαν σημαντική δύναμη για την απόκρουση των Ιταλών. Κατά την Γερμανική κατοχή σε όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις, συμμετείχαν χιλιάδες γυναίκες.

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν και οι Ελληνίδες της Κύπρου έδωσαν το παρόν τους στον απελευθερωτικό μας αγώνα, με πολλούς τρόπους.

1. Εντάχθηκαν στην ΕΟΚΑ
2. Εντάχθηκαν στην ΑΝΕ
3. Μετέφεραν οδηγίες και εντολές του Αρχηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή
4. Μετέφεραν βόμβες, πυρομαχικά, όπλα
5. Μοίραζαν φυλλάδια της ΕΟΚΑ
6. Έγραφαν στους τοίχους συνθήματα π.χ. ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΟΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ, ΕΛΛΑΣ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΣ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ

Οι γυναίκες των χωριών, φρόντιζαν για την προμήθεια τροφίμων και άλλων αναγκαίων αγαθών, ή ακόμη τους έκρυβαν στα σπίτια τους, αψηφώντας τους κινδύνους.

Όταν στις πόλεις γίνονταν εκτελέσεις Άγγλων, πολλές φορές οι αγωνιστές έδιναν τα όπλα στις γυναίκες , για να τα μεταφέρουν μακριά από τον τόπο της εκτέλεσης, μιας και οι Άγγλοι δεν υποψιάζονταν τις γυναίκες.

Οι γυναίκες στον απελευθερωτικό αγώνα, μετέφεραν την τιμημένη γαλανόλευκη σημαία μας, φορώντας την σαν ενδυμασία, με τον τρόπο αυτό ξεγελούσαν τους Άγγλους, οι οποίοι είχαν απαγορεύσει τις Ελληνικές σημαίες.

Πολλές από τις γυναίκες αναδείχθηκαν ηρωίδες και άλλες πρόσφεραν την ζωή τους για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Κύπρου και την ΕΝΩΣΗ με την ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ.

Ανάμεσα σε πολλές άλλες, εξαίρετα παραδείγματα αγώνα και θυσίας, είναι και οι πιο κάτω

1. Ελένη Σεραφείμ Λοϊζου
2. Νίτσα Χατζηγεωργίου
3. Ανδρέου Αγάθη
4. Ανθούλα Χαριτίνη (Ρίτα)
5. Αντωνιάδου Μαρία Δημήτρη
6. Αντωνίου Αθανασία
7. Γεωργίου Δάφνη Ανδρέα
8. Αρτεμίου Νίκη Γεωργίου
9. Κουμίδου Αθηνά Νικόλα
10. Κουντουρίδου Μαρία
11. Σωτηρίου Αικατερίνη
12. Κωνσταντίνου Χαραλαμπία (Πίτσα)
13. Κούσπετρη Χλόη και Ανδρούλα Μιχαήλ

Οι γυναίκες αυτές όπως και πολλές άλλες αποτελούν αιώνια πρότυπα αγωνιστικότητας και πατριωτισμού. Η αγωνιστική τους δράση, πρέπει να καθοδηγεί τις σύγχρονες νέες της σημερινής εποχής, μιας εποχής υπερκαταναλωτισμού, εθνικής μειονότητας και φθοράς.

Εμείς, το ΜΕΤΩΠΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ του ΕΘΝΙΚΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (Ε.ΛΑ.Μ.)συνεχίζουμε τον αγώνα για την Ελευθερία της πατρίδας μας και την ΕΝΩΣΗ μας με την ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ, ακλουθώντας τα βήματα των προγόνων μας και με την άσβεστη φλόγα των ηρωομαρτύρων του 1955-59, με πίστην στο Θεό και στα ιδανικά της φυλής μας, δίνομεν όρκο αγώνα, μέχρι αισχάτον για την εκπλήρωση των εθνικών μας στόχων.

Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ














http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view ... a-ths-eoka
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορικά θέματα”

cron