Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

19
Νίτσα Χατζηγεωργίου, το ιερό σκεύος του αγώνα της ΕΟΚΑ


Η Νίτσα σε ασφυκτικό ψυχολογικό κλοιό.
«Θέλω έναν πιστόλι, να καθαρίσω τους προδότες!..»
Ο στραγγαλισμός της Νίτσας, μέσα στο σπίτι της.
Ανεξιχνίαστο μέχρι σήμερα το έγκλημα.
Τα κόκαλα της Νίτσας πεταγμένα στα χώματα!..
Προτομή της στον Άγιο Δομέτιο, ως αιώνιο σύμβολο ανιδιοτελούς εθνικής προσφοράς και αστείρευτη πηγή διαχρονικών διδαγμάτων.


ΟΣΑ και να γραφούν για το δράμα που ζούσε η Νίτσα Χατζηγεωργίου, ιδίως μετά την εκδικητική απόλυσή της από τα Τμήμα Στατιστικής στο οποίο εργαζόταν, δεν μπορούν να καλύψουν το εύρος του εναντίον της πολύπλευρου «πολέμου». Ενός «πολέμου», που είχε οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία της, επιπλέον των ψυχοσωματικών πληγών που της προκάλεσαν βασανιστήρια των Άγγλων στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα.
Εικόνα
Το εξώφυλλο βιβλίου της Λένιας Καττάμη, για τη Νίτσα.

«Πολέμου», στον οποίο προστέθηκαν και οι ανυπέρβλητες δυσκολίες επιβίωσης της ίδιας και της μητέρας της.

ΔΕΝ ήθελε να δει κανένα η Νίτσα, δεν καθόταν, δεν ησύχαζε. Όπου πήγαινε ζητώντας δουλειά, την έδιωχναν. Την έβλεπαν στο δρόμο και έστριβαν το κεφάλι με αποστροφή. Είχαν τόση δύναμη, λόγω σχέσεων με την εξουσία οι διώκτες της, που δεν άφηναν τίποτε που δεν το έκαναν εναντίον της. Εκνευριζόταν, απογοητευόταν, εξοργιζόταν για τη συμπεριφορά αυτή και δεν ήταν λίγες οι φορές που γινόταν εκτός εαυτού. Είχε φτάσει στο σημείο να της μιλά κάποιος, ακόμα και πρώην συναγωνιστές της, και να αφρίζει από θυμό. Σε συναγωνιστή της, για παράδειγμα, που τη βρήκε μια μέρα σε δρόμο της Λευκωσίας και σταμάτησε προθυμοποιούμενος να τη μεταφέρει σπίτι της στον Άγιο Δομέτιο, φώναξε με οργή: «Εν θέλω τίποτε, εκτός που έναν πιστόλι, να καθαρίσω τους προδότες!..»

Κάποιοι επιβουλεύονταν τη ζωή της

ΜΕΣΑ σ’ αυτό το εκρηκτικό κλίμα ζούσε καθημερινά η αγωνίστρια Νίτσα. Δεν έπαυε όμως στιγμή να καταφέρεται εναντίον των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, γεγονός που εξαγρίωνε περισσότερο όσους και όσες δεν τη χώνευαν. Αναζητούσαν τρόπο να της κλείσουν το στόμα αλλά δεν εύρισκαν, γιατί κανένας, ούτε από το περιβάλλον της, δεν μπορούσε να την επηρεάσει. Έβαζαν ακόμα και γνωστούς της να της υποβάλλουν ότι θα είχε να υποφέρει εξαιτίας της συμπεριφοράς της αυτής. Δεν τους λάμβανε υπόψη, τονίζοντας πάντα ότι ήταν ελεύθερη να λέει τη άποψή της, είτε άρεσε αυτή είτε όχι. Ποτέ δεν μπορούσε, όμως, το μυαλό της να πάει στο κακό. Ότι λίγοι ή πολλοί θα έφταναν στο σημείο να σκέφτονται ακόμα και την εξαφάνισή της από τη ζωή. Ως εκεί εκτεινόταν, δυστυχώς, η «δημοκρατικότητά» τους, ο «σεβασμός» προς τη ζωή συνανθρώπων τους, η «προσήλωσή» τους στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων.

ΚΑΙ δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο τσαμπουκάς αυτός στηριζόταν στο γεγονός ότι είχαν την απόλυτη κάλυψη της εξουσίας. Ότι η εξουσία αποτελούσε τη θωράκισή τους. Αισθάνονταν ισχυροί πέρα για πέρα, γεγονός που τους έκανε υπερφίαλους και προκλητικούς. Ότι δεν είχαν υποχρέωση να δώσουν λογαριασμό σε κανένα. Ότι μπορούσαν να δικάζουν και να καταδικάζουν ανθρώπινες υπάρξεις στο «τσάκ-τσάκα». Ότι κρατούσαν και το κρέας και το μαχαίρι!..

Πέθανε στα χέρια των στραγγαλιστών της!..

ΑΥΤΑ όλα μέχρι τις 10 Μαρτίου 1968 το βράδυ, που ήταν και το τελευταίο για τη Νίτσα. Το μοιραίο εκείνο βράδυ, κατά το οποίο οι μοχθηροί διώκτες της έθεσαν σε ενέργεια το ανόσιο έργο τους και το υλοποίησαν. Δεν προέκριναν άλλο τρόπο θανάτωσής της από τον στραγγαλισμό της, μέσα στο ίδιό της το σπίτι μάλιστα. Τόσο ήταν το θράσος και η έπαρσή τους

Η ΝΙΤΣΑ πέθανε στα χέρια των στραγγαλιστών της…Η ωραία εξαίσια ύπαρξη, η ανεπανάληπτη αγωνίστρια, το σε αφόρητο βαθμό καταφρονεμένο εκείνο πλάσμα του Θεού, άφησε αναπάντεχα τον ψεύτικο αυτό κόσμο σε ηλικία ζωντάνιας και ακμής. Παρέδωσε το πνεύμα με βίαιο και αποτρόπαιο τρόπο, δίδοντας τη χαρά της εκδίκησης στους αιμοδιψείς δημίους της. Οι οποίοι, αφού βεβαιώθηκαν για τη μετάστασή της στην άλλη ζωή, χωρίς καμιά καθυστέρηση την ξάπλωσαν στο κρεβάτι της, έβαλαν τα χέρια της μπροστά και πάνω από αυτά μια Καινή Διαθήκη! Προφανώς, για να δώσουν την εντύπωση ότι πέθανε φυσιολογικά ενώ διάβαζε. Που, βέβαια, αν έτσι ήταν, το ιερό βιβλίο δεν θα βρισκόταν πάνω από τα χέρια της, αλλά μέσα ή κάτω από αυτά.

Οι στραγγαλιστές έσπευσαν τότε να φύγουν στη σιγαλιά της νύχτας και υπό την κάλυψη του σκότους. Αυτό που ήθελαν να κάνουν το πέτυχαν και η ψυχή τους «ησύχασε». Η φωνή της «αντιπάλου» τους Νίτσας Χατζηγεωργίου σίγησε για πάντα και η ευχαρίστηση πλημμύρισε δια μιας τη μαύρη ψυχή τους. Ότι ήταν μέρες του Τριωδίου καθόλου δεν βάραινε τη ψυχή τους. Το στάδιο μετάνοιας, προσευχής, νηστείας, και προπαρασκευής για τον άξιο γιορτασμό των Παθών του Κυρίου και της Ανάστασής του που περνούσε το διάστημα εκείνο ο κάθε Χριστιανός, δεν είχε καμιά αξία γι’ αυτούς. Καθόλου δεν τους συγκινούσαν οι ωδές του Ακάθιστου Ύμνου προς την Παναγία. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας, της Σταυροπροσκύνησης, η πνευματική άνοδος του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, η βαθειά και συνειδητή μετάνοια της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Όλα είχαν σβηστεί και χαθεί από τη ψυχή τους και τα αντικατέστησαν με τις επιταγές του Σατανά…

Ω, ανόσιον έργον απροσμέτρητον! Ω, δαιμόνων μίσος και μοχθηρία απύθμενος!..

ΜΙΛΟΥΜΕ για στραγγαλιστές της Νίτσας, δηλαδή πέραν του ενός προσώπων, γιατί ένα έγκλημα αυτού του τύπου δεν μπορούσε να το εκτελέσει έναν και μόνο άτομο. ΟΙ δράστες πρέπει να ήσαν πέραν του ενός, αλλά και για δυο άλλους σημαντικούς λόγους: Για την αντιμετώπιση πιθανής αντίδρασης του θύματος, αλλά και για την τέλεια επιτυχία του εγκλήματος. Το ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν όπλο ή μαχαίρι, με τα οποία μπορεί να δράσει από μόνος του ένας εγκληματίας, λέει πολλά. Αντίθετα, οι φονείς της προέκριναν την απεχθέστατη μέθοδο του στραγγαλισμού, την τόσο φρικτή και ακραία, μετουσιώνοντας σε πράξη τη γνωστή φράση πολλών στην Κύπρο, «θα τον/την πεθάνω με τα ίδιά μου τα χέρια»!

Ιατροδικαστής: «Ναι, ήταν στραγγαλισμός»

ΤΗ νεκρή Νίτσα βρήκε το πρωί η μητέρα της. Πάνω από τα στρωσίδια. Με γαλήνιο το πρόσωπο, παρά τον συγκλονιστικό και επώδυνό της θάνατο. Η είδηση του θανάτου της παραξένεψε τους πολλούς στην Κύπρο, που τίποτε δεν ήξεραν. Μια νεότατη κοπέλα στα 37 της τι να έπαθε άραγε και πέθανε; Υπήρχαν, όμως κι εκείνοι – όχι λίγοι – που γνώριζαν το μαρτύριο που βίωνε καθημερινά και για πολλά χρόνια. Που με τίποτε δεν πίστευαν σ’ αυτό που διέρρευσε σκόπιμα, ότι αυτοκτόνησε. Όμως, ο ιατροδικαστής, που έκαμε και τη νεκροψία, ήταν απόλυτος: Η Νίτσα στραγγαλίστηκε.

ΠΟΛΛΑ χρόνια μετά, ο ιατροδικαστής Παντελής Κατελάρης είπε στον γράφοντα:

«Η αυτοκτονία δεν έχει τα ευρήματα της περίπτωσης της Νίτσας. Οι εκχυμώσεις στο λαιμό της ήταν χαρακτηριστικές και πειστικές. Δεν ήταν από σχοινί, οι αυλακώσεις από το σφίξιμο των χεριών και οι εκχυμώσεις από τα νύχια, δεν άφηναν καμιά αμφιβολία ότι στραγγαλίστηκε. Δεν αυτοκτονεί κάποιος σφίγγοντας το λαιμό μόνος του.»

ΦΙΛΟΣ της οικογένειας Χατζηγεωργίου, συναγωνιστής της Νίτσας, που πήγαινε για επίσκεψη τη νύχτα του στραγγαλισμού στο σπίτι της, είπε πως πλησιάζοντας είδε μια σκιά να απομακρύνεται βιαστικά, οπότε και δεν προχώρησε. Έκανε μεταβολή και αποχώρησε. Φοβήθηκε. Γνώριζε για το μίσος, την καταφρόνια και την περιφρόνηση που τύγχανε η Νίτσα, κι αυτό μέτρησε πολύ την ώρα εκείνη.

ΤΟ αν έγιναν ανακρίσεις από την Αστυνομία για το θάνατο της Νίτσας και ποιες, ποτέ δεν έγινε γνωστό. Σίγουρα συλλήψεις δεν έγιναν. Παραμένει και το έγκλημα αυτό στον μεγάλο κατάλογο των ανεξιχνίαστων εγκλημάτων, που διαπράχθηκαν στα οκτώ μέχρι τότε χρόνια ζωής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εγκλήματα, που αποτελούν όνειδος και ντροπή για υπεύθυνους και ανεύθυνους, που βρίσκονταν τότε στην εξουσία. Μια κατάμαύρη σελίδα στα πεπραγμένα του κράτους «της ορκής του Θεού», όπως προσφυώς το αποκάλεσε ο γιατρός και πολιτευτής Θεμιστοκλής Δέρβης.

Μπουλντόζες διαλύουν τον τάφο της!

ΚΑΙ νεκρή όμως η Νίτσα, δεν έμελλε να ησυχάσει. Λίγα χρόνια μετά την ταφή της, έπιασαν δουλειά στο κοιμητήριο που αναπαυόταν μπουλντόζες, για να διευρύνουν, όπως είπαν, τον χώρο της διπλανής εκκλησίας. Ο τάφος της Νίτσας και πολλοί άλλοι ανασκάφηκαν και τα κόκαλα ξεπετάγονταν εδώ κι εκεί. Ευτυχώς, κάποιοι συναγωνιστές της αγωνίστριας φρόντισαν και μάζεψαν όσα κόκαλά της μπόρεσαν και τα προφύλαξαν σε οστεοφυλάκιο στο νέο κοιμητήριο Λευκωσίας. Η αγάπη επίσης συναγωνιστών και φίλων της οικογένειας, φρόντισαν μετά από πολλά χρόνια να στήσουν προτομή της Νίτσας στην πρόσοψη του σωματείου ΕΝΑΔ, του εθνικόφρονος σωματείου του Αγίου Δομετίου. Εκεί τιμάται κάθε χρόνο με δέηση και κατάθεση στεφάνων, μετά από το μνημόσυνό της στην παρακείμενη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

ΜΕ βάση τα πιο πάνω, οι εχθροί της Νίτσας μπορεί να προσπάθησαν να την ξεκάμουν σε μια προσπάθεια να σβήσουν τη σπάνια εθνική της δράση, όμως δεν τα κατάφεραν. Το «ιερό σκεύος» και «μαύρο πρόβατο» της ΕΟΚΑ θα υπάρχει ζωντανό πάντα στη μνήμη όσων την γνώρισαν, αλλά και ως άριστη ανάμνηση για όσους θα έρθουν μελλοντικά. Σύμβολο θυσίας για την πατρίδα και παράδειγμα ανιδιοτελούς και χωρίς όρια και φραγμούς προσφοράς από μια ολοκληρωμένη εθνική προσωπικότητα που ξεχώρισε.

ΑΙΩΝΙΑ ας είναι η μνήμη της.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

16.3.2015










https://nikospa.wordpress.com/2015/03/1 ... %84%CE%BF/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

20
Το θρυλικό έπος των δρεπανηφόρων Μανιατισσών, το 1826!

Όταν οι γυναίκες «γεγόνασι άνδρες» και ρεζίλεψαν τον Ιμπραήμ το 1826, στη μάχη της Βέργας, και στη νίκη του Διρού
Εικόνα
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr
Τούτες τις μέρες, έρχεται στη μνήμη των Μανιατών οι αφηγήσεις των παλαιοτέρων που μιλούσαν για το κατόρθωμα πριν από 190 χρόνια, ακριβώς σαν σήμερα 26-6-1826, των θρυλικών ηρωίδων δρεπανηφόρων γιαγιάδων τους, που ταπείνωσαν το ασκέρι του Ιμπραήμ όταν επιτέθηκε να τις καθυποτάξει. Με ψυχή δυναμική κι αλύγιστη, ορμή ασυγκράτητη, οι χαροκαμένες εκείνες γυναίκες που γεννούσαν ήρωες, δεν μπορούσε παρά και οι ίδιες να ήταν ηρωίδες. Άρπαξαν τα δρεπάνια και όρμησαν στο ασκέρι του Ιμπραήμ για να υπερασπίσουν την τιμή τους.

Το πρωί της 22-6-1826, αρχίζει ο τιτάνιος αγώνας των Μανιατών, να σώσουν τα ιερά τους χώματα. Ο Ιμπραήμ Πασάς με 15.000 άνδρες επιτίθεται εναντίον της Μάνης από στεριά και θάλασσα. Βομβαρδίζει με τον στόλο του τις θέσεις των αμυνομένων και εξαπολύει κατά κύματα, γιουρούσια με 8.000 πεζούς και ιππείς εναντίον 2.400 Μανιατών και στέλνει με αναίδεια και έπαρση τελεσίγραφο: Να παραδοθεί αμαχητί, άλλως θα την περάσει όλη από το σπαθί του, χωρίς ν’ αφήσει «ίχνος οσπιτίου». Και ο Γεωργάκης Μαυρομιχάλης απαντά από τη Βέργα στο ιταμό τελεσίγραφο ως άλλος Λεωνίδας: «Σε περιμένουμε με όσας δυνάμεις διαθέτεις…»
Τρείς μέρες κράτησε η μάχη, μα η Βέργα δεν λύγισε, γιατί οι Μανιάτες έστησαν άπαρτο ταμπούρι με τα ατσάλινα στήθη τους σαν αληθινοί απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών :«τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Βλέποντας ο Ιμπραήμ να μην κάμπτονται οι Μανιάτες, σε αντιπερισπασμό ανοίγει άλλο μέτωπο στην καρδιά της Μάνης, στο Διρό, όπου οι γυναίκες έμειναν πίσω με τα παιδιά και τους γέροντες για τον θερισμό. Δεν υπολόγισε όμως καλά ο… μέγας στρατηλάτης Ιμπραήμ. Οι γυναίκες εκείνες μετέτρεψαν τα δρεπάνια του θερισμού σε όπλα και με πέτρες, ξύλα, δόντια και νύχια ξέσχισαν τις σάρκες των Τούρκων και σκόρπισαν τον θάνατο και τον πανικό στο ασκέρι.
Οι Τουρκοαιγύπτιοι σε επιδρομή τους σε Αερόπολη, Πύργο και Χαργιά, έπιασαν μερικούς γέρους και γερόντισσες στα αλώνια, όπου εφύλαγαν τις θημωνιές και τους κατέσφαξαν, αποβίβασαν τη νύχτα δυνάμεις στο Διρό και περιέζωσαν τα γύρω χωριά. Οι πρωτοσύγκελοι Ρηγανάκος στο Διρό και Παπα - Πουλάκος στον Άγιο Νίκωνα Χαργιάς, χτύπησαν τις καμπάνες και ξεσήκωσαν όλα τα χωριά. Ιερείς, άνδρες , γυναίκες, γέροντες και παιδιά, έτρεξαν για να αμυνθούν. Η λαϊκή μούσα μας διαφύλαξε τον ανεπανάληπτο θρύλο των Μανιατισσών, που αντί για νέο Ζάλογγο, έκαναν κάτι το πρωτόγνωρο, αδιανόητο, ηρωϊκό, και μεγαλειώδες :
«Οι γυναίκες εν τω άμα,
κάμανε μεγάλο θάμα.
Ανασκουμπώνουν τις ποδιές
και βάνουν πέτρες στρογγυλές.
Καύκαλα ανοίγουμε πολλά
ή σκορπούνε τα μυαλά
και αρπάζουν τα τρυπάνια
και τους κόβουν τα κεφάλια…»
Η Πανωραία, κόρη του γερο-Βοζίκη, πηγαίνοντας στο χωράφι ψωμί, είδε δύο τουρκοαιγύπτιους να δένουν τον πατέρα της. Απέκοψε τον λάρυγγα του ενός με το δρεπάνι και ξέκαμε με την βοήθεια του πατέρα της τον άλλο !
Η γυναίκα του Γερακαράκου που πήγαινε ψωμί και τυρί στον άνδρα της, που πολεμούσε στη Βέργα, νηστικός τρία μερόνυχτα, μπλέχτηκε στον πόλεμο μαζί με άλλες γυναίκες στα Ξεπαπαδιάνικα. Κι ενώ το παιδί της πολεμούσε με το όπλο, εκείνη πετροβολούσε τους Τούρκους. Κι όταν έπεσε νεκρό, έκλεισε τα ματάκια του, άρπαξε το όπλο του και πήρε τη θέση σου ! Το ίδιο έκανε και η Θερασέρη στο Φλομοκότρωνα της Χαριάς. Πηγαίνοντας ψωμί και νερό στους πολεμιστές, βρήκε το παιδί της σκοτωμένο στο ταμπούρι του. Δεν είπε μιλιά σε κανέναν. Έκανε πέτρα την καρδιά της, πήρε το καριοφίλι του και άρχισε να βάζει κατά του εχθρού, λέγοντας κάθε τόσο στο νεκρό παιδί της: «Κοιμήσου, ξεκουράσου, παιδάκι μου. Είμαι εγώ στη θέση σου!…»
Ντροπιασμένος και ηττημένος καθώς έφευγε ο Ιμπραήμ, οι γενναίοι Μανιάτες και οι ηρωικές Μανιάτισσες κυνηγούσαν το ασκέρι του. Μια Σπαρτιάτισσα, πήδηξε στη θάλασσα άρπαξε έναν Αλβανό που κολυμπούσε να σωθεί και του ζητούσε το λόγο που της έκαψε τις θημωνιές!
Ο άφθαστος ηρωισμός και η απαράμιλλη ανδρεία των Μανιατισσών, πρέπει να γίνει συνείδηση ιερού χρέους, ιστορικής δικαίωσης και απόδοσης οφειλόμενης εθνικής τιμής. Αλλά στη σημερινή εποχή που οι θυσίες για την πατρίδα, η προσφορά και η αγάπη προς αυτήν, λοιδορούνται ως αναχρονιστικές και μάλιστα με την ανοχή, αν όχι την παρότρυνση του επισήμου κράτους, τι μπορεί να περιμένει κανείς;













http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/06/1826.html
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

21
Καλλιόπη Ἀβραάμ, ἡ γιαγιὰ τῆς ΕΛΔΥΚ.

Ἡ Καλλιόπη Ἀβραάμ, 78 ἐτῶν τὸ φοβερὸ καλοκαίρι τῆς εἰσβολῆς, ἀπὸ τὸ κατεχόμενο σήμερα χωριὸ Λάρνακα τῆς Λαπήθου (στὴν ἐπαρχία Κερύνειας), παρέμεινε μέσα στὴν φωτιὰ τοῦ πολέμου καὶ βοηθοῦσε ποικιλοτρόπως τοὺς ἄνδρες τῆς ΕΛ.ΔΥ.Κ, ποὺ μάχονταν ἐναντίον τοῦ «Ἀττίλα».

Ἀρνήθηκε ἐπανειλημμένα ὅταν τῆς ὑπεδείχτη νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν περιοχὴ λέγοντας:

«Ποῦ νά ἀφήσῳ τούτα τά παιδιά; Αὐτοὶ οἱ λεβέντες δὲν φοβοῦνται νὰ πεθάνουν καὶ θὰ φοβηθῶ ἑγώ, ἡ παλιόγρια;»

Καί ποῦ νά πήγαινε;
Παιδιὰ καὶ ἐγγόνια της ἦταν τὰ παλληκάρια τῆς ΕΛ.ΔΥ.Κ., τὰ παλληκάρια ποὺ ἀπὸ ἐπάνω τους πέρασαν οἱ ἐρπύστριες τῶν τουρκικῶν ἁρμάτων, τὰ παλλληκάρια ποὺ ἔκαψαν οἱ βόμβες ναπὰλμ τῆς τουρκικῆς ἀεροπορίας, τὰ παλληκάρια ποὺ κομμάτιασαν οἱ ὅλμοι τῶν βαρβάρων…

Λίγο νερὸ μποροῦσε νὰ κουβαλήσῃ, γιὰ νὰ βρέξουν οἱ λεβέντες της τὸ πικρό τους στόμα καὶ τὸ κουβαλοῦσε…
Λίγο ψωμὶ μποροῦσε νὰ προσφέρῃ, γιὰ νὰ στυλωθοῦν οἱ λεβέντες της στὰ πόδια τους καὶ τὸ προσέφερε…
Ποιά γιαγιά θά ἐγκατέλειπε τά ἐγγόνια της στήν φωτιά, γιά νά σώσῃ τό σαρκίο της;
Εικόνα
Ἡ Καλλιόπη Ἀβραὰμ σκοτώθηκε στὶς 16 Αὐγούστου 1974 ἀπὸ βόμβα τοῦ Τούρκου εἰσβολέα, μαζὺ μὲ 39 ἄνδρες τῆς ΕΛΔΥΚ, στὸ κτίριο τῆς Σχολῆς Γρηγορίου, σὲ μικρὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων.
39 στρατιῶτες καὶ ἡ «γιαγιά» ἦταν οἱ τελευταῖοι ποὺ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν βομβαρδισμένη περιοχὴ τῆς ΕΛΔΥΚ.
Ὅπως ἔρχονταν πρὸς τὰ κάτω προφανῶς μπήκαν ὅλοι γιὰ καλύψη στὴν Σχολὴ Γρηγορίου, μέχρι νὰ προχωρήσουν σιγὰ σιγὰ πρὸς τὰ κάτω, ἀλλὰ μιὰ βόμβα τοὺς σκότωσε ὅλους μαζύ.
Ἀπὸ πληροφορία κάποιου ἀξιωματικοῦ, σὲ ἐκπομπὴ τῆς τηλεοράσεως , ἡ «γιαγιά» ἤταν ἀπὸ ἐπάνω στοὺς στρατιῶτες, σὰν να τοὺς εἶχε ἀγκαλιά.
Ὁ ἀξιωματικὸς ἔκλαιγε ἐνῶ τὸ ἐξιστοροῦσε….

Ἐτάφη τὸν Αὔγουστο τοῦ 1974 ἀγκαλιὰ μὲ τὰ νεκρὰ ἐγγόνια της, στο στρατιωτικὸ κοιμητήριο Λακατάμιας.
Ὅταν ἀναγνωρίστηκαν τὰ ὀστᾶ της, μὲ τὴν μέθοδο τοῦ DNA, ἐτάφησαν -ὅπως ὁρίζουν τὰ πανάρχαια Ἑλληνικὰ θέσμια- σὲ χωριστὸ τάφο στὸ στρατιωτικὸ κοιμητήριο Λακατάμιας.

Αθάνατη
Εικόνα










http://filonoi.gr/2015/08/16/kallioph-a ... ths-eldyk/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

22
Πανωραία Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη - Ψωροκώσταινα - Τίτλος τιμής και όχι ύβρις!

Εικόνα

Γράφει η Μάρω Σιδέρη

Δεν υπάρχει νομίζω χειρότερη καταδίκη από τον άνθρωπο που ζει σε έναν κόσμο, όπου το φαίνεσθαι υπερισχύει του είναι, όπου η αξία ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από τις πράξεις του αλλά από την εικόνα του και μάλιστα στην πιο ασήμαντη μορφή της. Δυστυχώς όμως η μνήμη μας αποθηκεύει καλύτερα έναν ασήμαντο άνθρωπο που φαίνεται σημαντικός από έναν σημαντικό άνθρωπο που φαίνεται ασήμαντος. Θέλεις παράδειγμα;


Η περίπτωση της Πανωραίας Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη, της πάμπλουτης αρχόντισσας από τα παράλια της Μ. Ασίας, η οποία χρησιμοποιείται έως σήμερα με διάθεση ειρωνείας και ευτελισμού, επειδή η ταπεινή της εικόνα κέρδισε την αθανασία σε βάρος της ψυχής και της προσωπικότητάς της. ¨Είναι πιθανόν να ισχυριστείς πως το όνομά της δε θυμίζει τίποτε, ούτε καλό, ούτε κακό! Έτσι είναι ακριβώς: παρά τη συγκλονιστική της παρουσία, το αληθινό όνομά και η ιστορία της χάθηκαν στο χρόνο κι έμεινε το προσωνύμιο της , που μάλιστα είναι στις μέρες μας γνωστό σαν υποτιμητικός χαρακτηρισμός: κι όμως η Πανωραία Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη , παρέμεινε σ’ όλη της τη ζωή ένας υπερήφανος και γενναίος άνθρωπος, μια αληθινή Αρχόντισσα: όταν το 1821 οι Τούρκοι κατέστρεψαν τις Κυδωνιές, μέσα σε μια στιγμή έχασε τον άνδρα της Κώστα Αϊβαλιώτη, και τα παιδιά της, κατέληξε πρόσφυγας στα Ψαρά κι απ’ εκεί στο Ναύπλιο, κι έγινε γνωστή ως η γυναίκα του Κώστα από τα Ψαρά, ή αλλιώς Ψαροκώσταινα: μια αρχόντισσα που έγινε ζητιάνα και πλύστρα, κουβαλώντας τον πόνο για την απώλεια των αγαπημένων της, μα που παρέμεινε αρχόντισσα ακόμα και με τα ρούχα της ζητιάνας.

Μια ζητιάνα που ταπείνωσε τους άρχοντες και έγινε σημαιοφόρος του Πατριωτισμού: όταν το 1826 ζητήθηκε από τους Έλληνες να συνδράμουν για την ενίσχυση των πολιορκημένων του Μεσολογγίου, η Πανωραία Χατζηκώστα- Αιβαλιώτη,που είχε γίνει Ψαροκώσταινα και τελικά Ψωροκώσταινα, πλησίασε πρώτη κι πρόσφερε ότι είχε κερδίσει ζητιανεύοντας και κάνοντας ευκαιριακές δουλειές, σε έναν σπάνιο συνδυασμό παρρησίας και απλότητας. Τα λόγια της, καθώς έδινε τον οβολό της στον Αγώνα, τάραξαν τις συνειδήσεις όσων έγιναν μάρτυρες στη σκηνή: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι». Με τη μεγαλειώδη "τιποτένια" προσφορά, φιλοτιμήθηκαν οι αξιότιμοι άρχοντες και στήριξαν την προσπάθεια, από ντροπή που η ζητιάνα είχε φανεί γενναιόδωρη σε αισθήματα και δώρα.


Μετά τον αγώνα, η ζητιάνα Ψωροκώσταινα, έδωσε κι άλλα στο νεοσύστατο Κράτος: όταν ο Καποδίστριας ίδρυσε στην Αίγινα το ορφανοτροφείο για τα παιδιά του πολέμου, ο Ψωροκώσταινα δε δίστασε να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκεί, πλένοντας τα ρούχα τους, ως το τέλος της ζωής της.


Για όλους εμάς, τους σύγχρονους και δήθεν πολιτισμένους συνεχιστές εκείνων των ανθρώπων, το προσωνύμιο της Αϊβαλιώτη έγινε ειρωνεία: Ψωροκώσταινα δε σημαίνει απλώς την φτωχή Ελλάδα αλλά την Ελλάδα που στερείται πολιτισμού, αξιοπρέπειας και σημασίας. Κι όμως, μακάρι να γίνουμε σαν την Ψωροκώσταινα: μια χώρα από αξιοπρεπείς ανθρώπους που ακόμα και στη δυστυχία μας, στηρίζουμε το διπλανό μας με όλες τις μικρές μας δυνάμεις. Το πρόβλημα δεν είναι ότι είμαστε Ψωροκώσταινα αλλά ότι δεν είμαστε σαν εκείνη τη ζητιάνα αρχόντισσα. Κι όχι μόνο δεν είμαστε αλλά έχουμε και το θράσος να ειρωνευόμαστε χρησιμοποιώντας το όνομά της, και την απαιδευσία να μην αντιλαμβανόμαστε πως το να είσαι Ψωροκώσταινα δεν αποτελεί ύβρη αλλά τίτλο ύψιστης τιμής!
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Γυναίκες Ελληνίδες που περήφανο με κάνουν!

23
Αίτημα Μάνας που Έχασε το Παιδί της στον Πόλεμο του 1940
Εικόνα
Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως κ. Αλ. Κορυζήν

Ο υιός μου Ευάγγελος Ιωάννου Ιωαννίδης απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. Παρήγγειλα εις τους τέσσαρας ήδη υπηρετούντας Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον και Νίκον Ιωάννου Ιωαννίδην να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των.
Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ιωάννου Ιωαννίδην, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.
Παρακαλώ κληθώσιν ονομαστικώς και ούτοι εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της πατρίδας ή τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησιν εχθρού.
Γνωρίσατε βασιλέα μας ότι ύστατον επιφώνημά μου θέλει είναι: Ζήτω η Πατρίς!

Ελένη Ιωάννου Ιωαννίδου, Κυπαρισσία
2 Φεβρουαρίου 1941

ΥΓ
Η Ελένη Ιωαννίδου τιμήθηκε από την Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής και το Δήμο Κυπαρισσίας, σε διήμερο εκδηλώσεων (28-29 Μαρτίου 2009) στην Κυπαρισσία υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, όπου ανακηρύχθηκε «σύμβολο της Ελληνίδας μητέρας του Έπους του 1940» και έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός της.
Εικόνα


http://www.fourtounis.gr/arthra/28-10/28-10.html
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορικά θέματα”