Οι ήρωες του 1821 για την Παναγία

«Ελευθερία ή θάνατος!»


Όταν ήλθε η ώρα της εθνικής παλιγγενεσίας, στη Χάρη και προστασία της Παναγίας κατέφευγαν οι οπλαρχηγοί και οι καπεταναίοι για να συντονίζουν τον Αγώνα και να παίρνουν
δυνάμεις για τη συνέχιση του στις κρίσιμες στιγμές.

Στα απομνημονεύματα των Ηρώων του 1821 βρίσκουμε πολλές αναφορές ως προς την καταφυγή τους στη βοήθεια της Παναγίας, αλλά και στην αδίστακτη βεβαιότητα και πίστη
τους στην προστασία Της.



Όταν π.χ. ο θρυλικός Γέρος του Μοριά (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης) προχωρούσε για την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς και είδε ότι είχαν κλονισθεί και δειλιάσει τα παλληκάρια
του, επειδή τους είχαν εγκαταλείψει οι άλλοι οπλαρχηγοί, μπήκε ευλαβικά στην Εκκλησία της Παναγίας στο Χρυσοβίτσι, έκαμε τον σταυρό του, ασπάσθηκε την Εικόνα της
Μεγαλόχαρης και φώναξε δακρυσμένος:
«Παναγιά μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν».

Και βγαίνοντας από το Ναό Της, γεμάτος πίστη και ιερό ενθουσιασμό βροντοφώναζε στα παλληκάρια του, που τον πλησίασαν λίγο πιο πέρα, την περίφημη εκείνη φράση του:
«Ο Θεός υπέγραψε τη λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή Του».



Ο γενναίος στρατηγός Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματα» του και προ πάντων στα «Οράματα και θάματα» επανειλημμένως κάνει λόγο για τη βοήθεια της Παναγίας στον
αγώνα του Έθνους κατά των Αγαρηνών. Συγκινητικές είναι και οι προσευχές του προς τη Θεοτόκο:
«Δόξα σε, Κύριε Χριστέ, σταυρέ σταυρωμένε, λαμπρέ και αναστημένε, τρισυπόστατε Θεέ, αγία Τριάδα, Θεοτόκο... Κύριε άπλωσε το λαμπρό σου και ευλογημένο σου χέρι και
βγάλε μας από τον σκότον τον βαθύ όπου είμαστε πεσμένοι και χαμένοι και πνιγμένοι τόσες αιώνες... σώσε, Κύριε, όλους, δώσε, Θεοτόκο, την υγείαν, όσοι παθόντες έρχονται
εις την Χάρη σου, Βαγγελίστρα μου, δια να δοξαστεί ο πανάγαθος Θεός και η Βασιλεία Του, να πιστέψουν οι τύραγνοι, οι άπιστοι και οι άδικοι και να ιδούνε τι εστί Θεός
παντουργός και η Βασιλεία Του...» (Οράματα και θάματα, σ.σ. 154-155).



Και ο ατρόμητος πυρπολικής Κωνσταντής Κανάρης, αφού πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα στο λιμάνι της Χίου, γιγαντωμένος από την προσευχή και τη Θεία Κοινωνία στο
Ναό του Αγίου Νικολάου, επέστρεψε μετά το εκπληκτικό κατόρθωμά του στον ίδιο Ναό, για να εκφράσει με δάκρυα την ευγνωμοσύνη του στην Παναγία.

Να, πως περιγράφει τη σκηνή ο ποιητής Γ. Δροσίνης



«Μεσάνυχτα ὁ πυρπολητής ἐγύρισε
καί πήδησε ἀπ’ γρήγορο καΐκι,
πιστός νά φέρη μέ τά πόδια ὁλόγυμνα
στήν ἐκκλησιά τό τάμα γιά τή νίκη.
Τό χέρι πού ἄτρεμο ἔσπειρε τό θάνατο
μέ τό δαυλό -τό φοβερό τό χέρι-
τώρα ταπεινωμένο καί τρεμάμενο
στήν Παναγιά ἀνάβει ἔν’ ἁγιοκέρι».



Αυτά, για να φανεί ότι η ευλάβεια προς την Παναγία των προγόνων μας, που εντυπωσίασε τόσο τον ξένο περιηγητή, ήταν η κινητήρια δύναμη που τους εμψύχωνε διαρκώς
και χάρισε τελικώς την μυριοπόθητη ελευθερία. Και σ’ Έκείνην, την Υπερμάχο Στρατηγό του γένους μας, ανήκουν και πρέπει να ανήκουν και να αντηχούν αιώνια τα νικητήρια!

http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=4366

Το συγκλονιστικό θαύμα της Παναγίας, με τον Κολοκοτρώνη.Αληθινό και επίκαιρο όσο ποτέ.


Παναγία μου βοήθησε… Μα στ’ αλήθεια, γίνονται θαύματα;
Γίνονται θαύματα;
«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…



Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο… άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. – Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. -Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλικάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του».

Ο Κολοκοτρώνης στην Παναγία στο Χρυσοβίτσι. Το συγκλονιστικότερο θαύμα της Παναγίας μετά την προσευχή του , με τα δικά του λόγια. Ούτε τεχνικά εφέ, ούτε περιγραφικές περικοκλάδες.
Ο Άνθρωπος που πίστεψε βαθιά στον ανώτερο, ανιδιοτελή σκοπό, με καθάρια, ασκητική ψυχή, έχοντας κατανικήσει την μοχθηρία του “Εγώ” ακολούθησε τον δρόμο που σμιλεύθηκε σε αυτά τα Άγια Χώματα .
Γιατί αυτός είναι ο δρόμος του Αγίου, του Ήρωα, του Φιλοσόφου. Ο δρόμος ο Ελληνικός, που όταν η Παναγιά τον αφουγκράζεται,ερχεται πάντα παραστάτιδα.
Ας τον περπατήσουμε.
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.

http://ksipnistere.blogspot.gr/2014/07/1821.html

γενικά ο ελληνισμός έχει στηριχθή στα θεία ακόμα και το 1940

...περισσότερο επίκαιρο από ποτέ μιας και διανύουμε το Δεκαπενταύγουστο. . Γιατί κανείς σχεδόν ποτέ δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το Τάμα του Έθνους ; Ας ανοίξω ένα θέμα να πούμε τη γνώμη μας. viewtopic.php?f=35&t=17568