ΣΗΜΑΙΑ
Πάντα κι όπου σ' αντικρίζω,
με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω
ταπεινά σε χαιρετώ.

Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της Πατρίδας η ψυχή.

Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει
τ' αγεράκι τ' αλαφρό,
μοιάζεις κύμα, που σαλεύει
με χιονόλευκο αφρό.

Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή
είν' ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή.

Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σαν μητέρα σ' αγαπώ.

Κι απ' τα στήθη μου ανεβαίνει
μια χαρούμενη φωνή
νά 'σαι πάντα δοξασμένη,
ω! Σημαία γαλανή.

Αναμνήσεις του 40 (της Αθανασίας Κοκκινάκη)
Θλιβερά χτυπά η καμπάνα
την Ελλάδα μας καλεί
Τον εχθρό ν' αποτινάξει,
απ' τον χάρτη μην χαθεί.

Μέσα στων μαχών τη δίνη
υπερήφανα ορμάν
παλληκάρια της Ελλάδος
Μιά Ηρωϊκή Γενιά.

Ήρθε πόλεμος και πείνα
Μα η Ελλάδα τ' αψηφά:
Να'ρθετε στεφανωμένοι
Με της δόξας τα κλαδιά.

Βλέμα Θεϊκό προστάζει
Απλώνει η Νίκη τα φτερά
Γενναιότητα, ανδρεία
Λιονταριού παληκαριά

Με αυταπάρνηση και ζήλο
Μες την μάχη παν μπροστά
την πατρίδα να φυλάξουν
γιά τη νέα μας γενιά.

Του ‘40, Ηρώων Έπος,
θα θυμούνται τα παιδιά ;
Θα χουν σεβασμό και δέος,
υπερήφανη καρδιά ;

Εύχομαι να μην ξεχάσουν
Την παλιά αυτή γενιά
Και πιστά να διαφυλάξουν
Των Ελλήνων τα Ιερά.

Αθάνατοι νεκροί
Της Αλβανίας τα βουνά ,

Οι λαγκαδιές κι οι κάμποι ,

Μεγάλοι στέκουν μάρτυρες

Της Λευτεριάς που λάμπει .

Το μαρτυράνε τα βουνά

Οι πέτρινοι σταυροί σας ,

το χώμα που αγκάλιασε

το ηρωικό κορμί σας .

Για μας παιχνίδι ο πόλεμος
Για μας παιχνίδι ο πόλεμος και το ντουφέκι γλέντι .

Τα βόλια που σφυρίζουνε δε σκιάζουν το λεβέντη .

Κι είναι χαρά , πατρίδα μου , για σε να πολεμήσω

Και τη ζωή που μου 'δωσες να σου τη δώσω πίσω .

Ενας στρατός με μια καρδιά , σε μια φωνή θ' ακούμε :

« Ελεύθεροι πεθαίνουμε και δούλοι εμείς δε ζούμε !»

Η πιο μεγάλη δόξα
Μόνο οι Μαραθωνομάχοι
δεν σ' εδόξασαν πατρίδα.
Δεν σ' εδόξασαν μονάχοι
οι τρακόσιοι του Λεωνίδα.

Εβαστάξαν τα παιδιά σου,
παλικάρια διαλεγμένα,
πάντα σαν το δρυ του δάσους,
σαν τους βράχους ένα κι ένα.

Όμοια ακλόνητα κι αγνάντια
στων εχθρών την άγρια φόρα
κι όμοια στέρεα στη γιγάντια
και κακή της τύχης μπόρα.

Αλλ' ακόμη πιο μεγάλη
των παιδιών σου η δόξα εφάνη
εις σε μιαν άλλην άγια πάλη,
για ένα πιο όμορφο στεφάνι.

Εις την πάλην όπου το πνεύμα
τ' ουρανού νικά τον ʼδη,
της αλήθειας με το ψέμα,
του φωτός με το σκοτάδι.

Γλυκιά μου Ελλάδα
Aρματ' αν σου λείπουν και κανόνια
σου περσεύει η πίστη κι η καρδιά.
Τρεις χιλιάδες ένδοξα όλα χρόνια
τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.

Κι είναι κάθε χρόνος, κάθ' αιώνας,
ένα στέφος άυλο, ένας στρατός.
Aνισος στα σίδερα ο αγώνας
άνισος και στα όπλα του φωτός.

Με τ' αστραφτερό σου οπλίσου δίκιο,
χτύπησε τη βία θαρρετή.
Κάλλιο να' χεις θάνατο αντρίκειο,
παρά να ζεις δίχως αρετή.

Μα, γλυκιά μου Ελλάδα, δεν πεθαίνεις,
όπως δεν επέθανες ποτέ.
Ζεις αιώνια κι όλους ανασταίνεις,
όταν ξαναλές "Μολών λαβέ".
http://www.asxetos.gr/