tro-ma-ktiko
Στις 10 καλύτερες στρατιωτικές σχολές του κόσμου η Σχολή Ευελπίδων!
1
tro-ma-ktiko
.\n.\n.\n\n
1
tro-ma-ktiko
Re: Στις 10 καλύτερες στρατιωτικές σχολές του κόσμου η Σχολή Ευελπίδων!
2
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»
Re: Στις 10 καλύτερες στρατιωτικές σχολές του κόσμου η Σχολή Ευελπίδων!
3Μπράβο σας παληκάρια της Ελλάδος!!!!!
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: Σύνθετη απεικόνιση του τίτλου της Σχολής, δύο τυφεκίων, δύο ξιφών, σωλήνα πυροβόλου και οβίδας, που συμβολίζουν τα ιστορικά όπλα πεζικό, Ιππικό και Πυροβολικό. Ακόμη πλαισιώνεται από το έτος ιδρύσεως της Σχολής, από δύο κλάδους δάφνης και επιστέφεται από το εθνόσημο (έμβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας).
ΡΗΤΟ: "ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΜΑΘΩΝ ΑΡΧΕΙΝ ΕΠΙΣΤΗΣΕΙ" (Αν μάθεις να διοικείσαι θα γνωρίζεις να διοικείς).
Σόλων (σοφός και κυβερνήτης της αρχαίας Αθήνας, 638-559 π.Χ.
Περνάει ο Στρατός
Περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός,
του κάθε μας εχθρού ο σκληρός τιμωρός
στο πέρασμά του τρέμει η Γη που πατεί
και προς τη Δόξα περπατεί.
Περνάει ο στρατός κι οι τρομπέτες ηχούν
και Δόξες μας παλιές στη ψυχή αντηχούν,
στο διάβα του η Νίκη πετά χαρωπά
και δαφνοστέφανα σκορπά.
Καμαρωτά περνούν τα φανταράκια μας
γεμάτο λεβεντιά το Ναυτικό,
το πυροβολικό και τα "γεράκια" μας
που στον εχθρό σκορπούν θανατικό.
Περνούν λεβέντες της Μακεδονίας μας,
της Θράκης, των Νησιών και του Μοριά,
της Ρούμελης κι Ηπειρο-Θεσσαλίας μας,
παντού σκορπώντας Λευτεριά.
Με τέτοιο λαμπρό Στρατό
νικούμε κάθε μας εχθρό.
Και σαν ξαναχρειασθεί
η Ελλάδα μας να δοξασθεί
τότε όλοι μαζί
θα τρέξωμε στη Γραμμή
και στη γενναία μας ορμή
τα όπλα μας θα στέψει
η Νίκη κι η Τιμή.
Ο Ναύτης του Αιγαίου
Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου
κρεβάτι έχω τα βαθιά νερά
και για την ένδοξη Πατρίδα
είμαι όλος φλόγα και καρδιά
Εγώ της Θάλασσας δελφίνι
Τις τρικυμίες όλες αψηφώ
Και περιμένω να ΄ρθει η ώρα
Να πολεμήσω τον εχθρό
Να του κολλήσω μια τορπίλα
Το έταξα στην Παναγιά
Και τα καράβια του όλα να βουλιάξω
Κάτω εις τα βαθιά νερά
Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου
Άλλος εγώ Θεμιστοκλής
Απόγονος της Μπουμπουλίνας
Και του Μιαούλη συγγενής.
Με την ανδρεία του Κανάρη
Και με του Βότση την ψυχή
Τον δύστυχο εχθρό τρομάζω
Και δε τολμά να κινηθεί
Άγιε Νικόλα μας βοήθα
Ο Στόλος πάντα να νικά
Να προστατεύει την Ελλάδα
Την Κύπρο μας και τα νησιά.
ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ”ΓΙΟΙ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ”
Μακεδονία ξακουστή
Μακεδονία ξακουστή
του Αλεξάνδρου η χώρα,
που έδιωξες τους βάρβαρους
κι ελεύθερη είσαι τώρα.
Είσαι και θα'σαι ελληνική,
Ελλήνων το καμάρι,
και μεις τα Ελληνόπουλα
σου πλέκουμε στεφάνι.
Οι Μακεδόνες δεν μπορούν
να ζούνε σκλαβωμένοι,
Όλα και αν τα χάσουνε,
η λευτεριά τους μένει.
Το διαμαντένιο στέμμα σου
για βάλε στο κεφάλι
κι εμείς θα σ' αντικρίζουμε
περήφανα και πάλι.
ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΓΡΑΜΜΟΥ
Αντηχεί ο Γράμμος τα τραγούδια.
Ξημερώνει η Λευτεριά.
Ξανανθίζουν πάλι τα λουλούδια
και φυτρώνουν δάφνινα κλαδιά.
Της Πατρίδος το σεμνό κεφάλι
Δάφνης στέφανο φορεί.
Και στης μάχης την ανεμοζάλη
ο Στρατός μας πάντα προχωρεί.
Ορμήστε Γραμμομάχοι, ορθώστε το κορμί.
Η Δόξα παραστέκει στη Θεία σας ορμή.
Του Γράμμου το τραγούδι ας γίνει Προσευχή,
βαθειά για ν ακουστεί σε κάθε ελεύθερη ψυχή.
Προχωρείτε, προχωρείτε
κι' ένας Νους Φωτεινός κυβερνά,
για άλλους Γράμμους εμπρός χυθείτε.
Να ο Στρατός μας με δόξα περνά.
Τα κανόνια δεν σας σκιάζουν
τα μπαζούκας κι ας βροντούν.
Οι 300 του Λεωνίδα σας θωρούν
κι όλοι σας χειροκροτούν.
Πίνδος
Πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές
που θαρρείς τ΄ αστέρια φιλούνε,
κάθε νύχτα λίγες αχνές μορφές
τα πηχτά σκοτάδια ερευνούν.
Της πατρίδας πάντα πιστοί φρουροί
τον εχθρό να ΄ρθεί καρτερούνε,
τον εχθρό που πίστευε πως μπορεί
στην Ελλάδα νικητής να μπεί.
Η νύχτα φεύγει, σβήνουν τ΄ αστέρια,
τ΄ αγρίμια πάνε να κρυφτούν,
μα του Δαβάκη μας τα ξεφτέρια
δεν θεν΄ να παν΄ ν΄ αναπαυθούν.
Εχθροί μιλούνια, -ντροπή αιώνια-
τ΄ άγια ΄μας σύνορα περνούν
και με ντουφέκια και με κανόνια
σίδερο και φωτιά σκορπούν.
Οι γενναίοι μας με τη λόγχη ορμούν,
τον εχθρό με λύσσα κτυπούνε,
είναι λίγοι μα τους πολλούς νικούν
κι από τη γη μας πέρα τους πετούν.
Εις την Πίνδο τραγουδούνε
του Δαβάκη τ΄ άξια παληκάρια
κι όλο δόξες αντηχούνε
τ΄ άλλα τα βουνά.
Την Ελλάδα μας υμνούνε
και τ΄ αντρειωμένα της βλαστάρια
που τον κάθε εχθρό νικούνε
σαν παντοτεινά.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν,
σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά,
με κανόνια τις πόλεις χαλάσαν,
μάς ανάψαν φωτιές στα χωριά,
μα οι εχθροί μας πια τώρα σκορπίσαν
και ξανάρθε για μας λευτεριά,
για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν,
ας κοιτάξουμε μόνο μπροστά
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει,
δεν την σκιάζει φοβέρα καμμιά,
μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει,
και ξανά προς την δόξα τραβά (δις)
Νέα δύναμη το έθνος θα πάρει,
σαν και πριν να βαδίσουμε εμπρός
κι ο καινούργιος Στρατός με καμάρι,
να σταθεί των συνόρων φρουρός
Όλη αυτή με τον ήλιο προβάλλει
και ψηλά το κεφάλι κρατεί,
μια πατρίδα πολύ πιο μεγάλη,
μια πατρίδα πολύ πιο τρανή.
Όλος ο Θούριος - Ρήγας Φεραίος
Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, ειν' να ιδής.
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά αφορμή.
Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.
Οι νόμοι να 'ν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός.
Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, ειν' πιο σκληρή φωτιά.
Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.
Εδώ σηκώνονται οι πατριώτες όρθιοι,
και υψώνοντας τα χέρια προς τον ουρανόν,
κάνουν τον όρκον.
Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να 'μαι, υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός.
Τέλος του όρκου
Σ' ανατολή και δύση, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Όσα απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενητιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πιά.
Και όσοι του πολεμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.
Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.
Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς;
έλα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθή
ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πιά εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.
Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε σταις σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;
Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά.
Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τα άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή,
Το αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλοι ομώστε, τυρράννου τον χαμόν.
Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή.
Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.
Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθήτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός ειν' της πατριδος, ν' ακούστε την λαλιά.
Κι οσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γεννήτε ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή.
Τι σκέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.
Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς.
Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.
Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυρραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γκιουρντζή πιά μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν.
Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής.
Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανή,
για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί.
Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθή.
Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά.
Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπατε τον εχθρόν.
Ποτέ μη στοχασθήτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.
Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδή,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί.
Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί.
Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξουμε για μια
τα άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.
Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώση, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.
Γυρνούμε από τη Μάχη
Γυρνούμε από τη μάχη δοξασμένοι,
γυρνούμε νικηταί απ' τη φωτιά
με τη σημαία περήφανα απλωμένη,
γεμάτη όλη φως και λεβεντιά!
Στο Σαραντάπορο άστραψε η ορμή μας,
στα Γιαννιτσά βαρύ θανατικό,
στις Σιδερένιες Πόρτες το κορμί μας,
εδείχθη σαν χυμένο από χαλκό.
Μας πήγε στ' οργισμένο το Μπιζάνι,
η Νίκη στα μεγάλα της φτερά,
εις το Κιλκίς επλέξαμε στεφάνι,
στεφάνι από λουλούδια αιματηρά!
Με τη σημαία περήφαν' απλωμένη,
γυρνούμε νικηταί απ' τη φωτιά.
Σε σένανε, πατρίδ' αγαπημένη,
σε σένα πάντα η δάφνη κ' η μυρτιά!
Το Πυροβολικό
Το πυροβολικό, το Πυροβολικό,
το Πυροβολικό πολύ το αγαπώ
θα πεθά- θα πεθάνω, θα πεθάνω
στο κανό - στο κανόνι μου επάνω
Πυ-ρο-βο-λι-κό Ισχύς δια της γνώσεως
Και συ βρε σκοπευτή, και συ βρε σκοπευτή
και συ βρε σκοπευτή βάλε παρεκτροπή
τύμπανο τύμπανο 21
κι έβαλε κι έβαλε 41
Πυ-ρο- βο -λι - κό Ισχύς δια της γνώσεως
και συ βρε γεμιστή και συ βρε γεμιστή
και συ βρε γεμιστή, βάλε παρεκτροπή
βάλε τώ- βάλε τώρα ανά 2,
βρήκα το - βρήκα το Πυροβολείο
Πυ-ρο-βο-λι-κό Ισχύς δια της γνώσεως
και πυρομαχικά, και πυρομαχικά
και πυρομαχικά φέρτε μου βρε παιδιά
να τα βά- να τα βάλω στο κανόνι
να τα κά- να τα κάνω όλα σκόνη
Πυ-ρο-βο-λι-κό Ισχύς δια της γνώσεως
Τρεμπεσίνα
Μούσα ιερά, άλλη μια φορά
ψάλλε τους καινούριος μας θριάμβους στοργικά
Κάνε άσματα κι άλλα θαύματα
της Φυλής που πάντοτε και καθ' εχθρό νικά
Μα κάτι πικρό πες για τον εχθρό
που μι' αυγή τ' άγια μας Σύνορα περνά
και βωμούς πατεί και λεηλατεί
φτωχικά χωριά.
Στα τραχειά βουνά, στα άγρια στενά,
στις κορφές της Πίνδου, στις πλαγιές του Καλπακιού,
η λόγχη του Τσολιά άστραψε ξανά
κι εκδικήτρ' ακούστηκε η λαλιά του τουφεκιού.
Οι Ευζώνοι μας κι οι Φαντάροι μας
ρίχνουν τους φασίστες σ' ασταμάτητη φυγή
κι ειν' τα λάφυρα, τα κορμιά άπειρα
που 'στρωσαν τη γη.
Της λεβέντρας Κρήτης τ' ατρόμητα παιδιά
τ’ άρματά τους ζώνουν και τρέχουν γοργά,
θάλασσες ξεσκίζουν, στεριές φτεροπερνάν
και στης Αλβανίας πατούν τα βουνά.
Ξύπνα Μίνωα, θείε Ήρωα
Για να δεις τους Κρήτες σου ξανά πως πολεμούν
πως με σώμα ορθό, πάνω στον εχθρό
σαν αϊτοί, σαν αίλουροι, σα λέοντες
ορμούν.
Τρέχουνε, πετούν, παίρνουν, κατακτούν
και της Τρεμπεσίνας τη θεόρατη κορφή
κι έχει νικητής - κάθε μαχητής -
Μίνωα μορφή.
Ηρωικά της Ελλάδος παιδιά
με μιά ψυχή και με μία καρδιά
σαν πολεμάμε, πάντα νικάμε
οποιον και να'ναι της Πατρίδος μας εχθρό.
Κι όποια στιγμή μας δοθεί αφορμή,
όλοι μαζί με την ίδια ορμή,
Καλπάκια, Πίνδους και Τρεμπεσίνες
θα ξαναγράψωμε για Δόξα και Τιμή.
Η Σημαία Μας
Σκέπασε, Μάνα σκέπασε, γαλανομάτα κόρη
Καθώς εσκέπασες κι εμάς, και τ΄ άλλα τα παιδιά σου,
Ροβόλα χώρες και χωριά, και θάλασσες και όρη
Και βάλε τα μεσ' την πλατειά, και γαλανή σκιά σου
Και με τον ίσιο σκέπασε και κείνα του Σταυρού σου.
Τόσοι χειμώνες σκοτεινοί επέρασαν και χρόνια
Τόσων καιρών ελιώσανε καταραμένα χρόνια (δις).
Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά
Μαύρ’ είν’ η νύκτα στα βουνά,
στους βράχους πέφτει χιόνι.
Μες στ’ άγρια, στα σκοτεινά,
στες τράχιες πέτρες, στα στενά,
ο κλέφτης ξεσπαθώνει.
Στο δεξί χέρι το γυμνό
βαστά αστροπελέκι.
Παλάτι έχει το βουνό
και σκέπασμα τον ουρανό,
κ’ ελπίδα το τουφέκι.
Φεύγουν οι τύραννοι χλωμοί
το μαύρο του μαχαίρι·
μ’ ιδρώτα βρέχει το ψωμί,
ξέρει να ζήσει με τιμή,
και να πεθάνει ξέρει.
Τον κόσμ’ ο δόλος διοικεί
κι η άδικ’ ειμαρμένη.
Τα πλούτη έχουν οι κακοί,
κι εδώ στους βράχους κατοικεί
η αρετή κρυμμένη.
ΡΗΤΟ: "ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΜΑΘΩΝ ΑΡΧΕΙΝ ΕΠΙΣΤΗΣΕΙ" (Αν μάθεις να διοικείσαι θα γνωρίζεις να διοικείς).
Σόλων (σοφός και κυβερνήτης της αρχαίας Αθήνας, 638-559 π.Χ.
Περνάει ο Στρατός
Περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός,
του κάθε μας εχθρού ο σκληρός τιμωρός
στο πέρασμά του τρέμει η Γη που πατεί
και προς τη Δόξα περπατεί.
Περνάει ο στρατός κι οι τρομπέτες ηχούν
και Δόξες μας παλιές στη ψυχή αντηχούν,
στο διάβα του η Νίκη πετά χαρωπά
και δαφνοστέφανα σκορπά.
Καμαρωτά περνούν τα φανταράκια μας
γεμάτο λεβεντιά το Ναυτικό,
το πυροβολικό και τα "γεράκια" μας
που στον εχθρό σκορπούν θανατικό.
Περνούν λεβέντες της Μακεδονίας μας,
της Θράκης, των Νησιών και του Μοριά,
της Ρούμελης κι Ηπειρο-Θεσσαλίας μας,
παντού σκορπώντας Λευτεριά.
Με τέτοιο λαμπρό Στρατό
νικούμε κάθε μας εχθρό.
Και σαν ξαναχρειασθεί
η Ελλάδα μας να δοξασθεί
τότε όλοι μαζί
θα τρέξωμε στη Γραμμή
και στη γενναία μας ορμή
τα όπλα μας θα στέψει
η Νίκη κι η Τιμή.
Ο Ναύτης του Αιγαίου
Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου
κρεβάτι έχω τα βαθιά νερά
και για την ένδοξη Πατρίδα
είμαι όλος φλόγα και καρδιά
Εγώ της Θάλασσας δελφίνι
Τις τρικυμίες όλες αψηφώ
Και περιμένω να ΄ρθει η ώρα
Να πολεμήσω τον εχθρό
Να του κολλήσω μια τορπίλα
Το έταξα στην Παναγιά
Και τα καράβια του όλα να βουλιάξω
Κάτω εις τα βαθιά νερά
Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου
Άλλος εγώ Θεμιστοκλής
Απόγονος της Μπουμπουλίνας
Και του Μιαούλη συγγενής.
Με την ανδρεία του Κανάρη
Και με του Βότση την ψυχή
Τον δύστυχο εχθρό τρομάζω
Και δε τολμά να κινηθεί
Άγιε Νικόλα μας βοήθα
Ο Στόλος πάντα να νικά
Να προστατεύει την Ελλάδα
Την Κύπρο μας και τα νησιά.
ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ”ΓΙΟΙ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ”
Μακεδονία ξακουστή
Μακεδονία ξακουστή
του Αλεξάνδρου η χώρα,
που έδιωξες τους βάρβαρους
κι ελεύθερη είσαι τώρα.
Είσαι και θα'σαι ελληνική,
Ελλήνων το καμάρι,
και μεις τα Ελληνόπουλα
σου πλέκουμε στεφάνι.
Οι Μακεδόνες δεν μπορούν
να ζούνε σκλαβωμένοι,
Όλα και αν τα χάσουνε,
η λευτεριά τους μένει.
Το διαμαντένιο στέμμα σου
για βάλε στο κεφάλι
κι εμείς θα σ' αντικρίζουμε
περήφανα και πάλι.
Αντηχεί ο Γράμμος τα τραγούδια.
Ξημερώνει η Λευτεριά.
Ξανανθίζουν πάλι τα λουλούδια
και φυτρώνουν δάφνινα κλαδιά.
Της Πατρίδος το σεμνό κεφάλι
Δάφνης στέφανο φορεί.
Και στης μάχης την ανεμοζάλη
ο Στρατός μας πάντα προχωρεί.
Ορμήστε Γραμμομάχοι, ορθώστε το κορμί.
Η Δόξα παραστέκει στη Θεία σας ορμή.
Του Γράμμου το τραγούδι ας γίνει Προσευχή,
βαθειά για ν ακουστεί σε κάθε ελεύθερη ψυχή.
Προχωρείτε, προχωρείτε
κι' ένας Νους Φωτεινός κυβερνά,
για άλλους Γράμμους εμπρός χυθείτε.
Να ο Στρατός μας με δόξα περνά.
Τα κανόνια δεν σας σκιάζουν
τα μπαζούκας κι ας βροντούν.
Οι 300 του Λεωνίδα σας θωρούν
κι όλοι σας χειροκροτούν.
Πίνδος
Πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές
που θαρρείς τ΄ αστέρια φιλούνε,
κάθε νύχτα λίγες αχνές μορφές
τα πηχτά σκοτάδια ερευνούν.
Της πατρίδας πάντα πιστοί φρουροί
τον εχθρό να ΄ρθεί καρτερούνε,
τον εχθρό που πίστευε πως μπορεί
στην Ελλάδα νικητής να μπεί.
Η νύχτα φεύγει, σβήνουν τ΄ αστέρια,
τ΄ αγρίμια πάνε να κρυφτούν,
μα του Δαβάκη μας τα ξεφτέρια
δεν θεν΄ να παν΄ ν΄ αναπαυθούν.
Εχθροί μιλούνια, -ντροπή αιώνια-
τ΄ άγια ΄μας σύνορα περνούν
και με ντουφέκια και με κανόνια
σίδερο και φωτιά σκορπούν.
Οι γενναίοι μας με τη λόγχη ορμούν,
τον εχθρό με λύσσα κτυπούνε,
είναι λίγοι μα τους πολλούς νικούν
κι από τη γη μας πέρα τους πετούν.
Εις την Πίνδο τραγουδούνε
του Δαβάκη τ΄ άξια παληκάρια
κι όλο δόξες αντηχούνε
τ΄ άλλα τα βουνά.
Την Ελλάδα μας υμνούνε
και τ΄ αντρειωμένα της βλαστάρια
που τον κάθε εχθρό νικούνε
σαν παντοτεινά.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν,
σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά,
με κανόνια τις πόλεις χαλάσαν,
μάς ανάψαν φωτιές στα χωριά,
μα οι εχθροί μας πια τώρα σκορπίσαν
και ξανάρθε για μας λευτεριά,
για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν,
ας κοιτάξουμε μόνο μπροστά
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει,
δεν την σκιάζει φοβέρα καμμιά,
μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει,
και ξανά προς την δόξα τραβά (δις)
Νέα δύναμη το έθνος θα πάρει,
σαν και πριν να βαδίσουμε εμπρός
κι ο καινούργιος Στρατός με καμάρι,
να σταθεί των συνόρων φρουρός
Όλη αυτή με τον ήλιο προβάλλει
και ψηλά το κεφάλι κρατεί,
μια πατρίδα πολύ πιο μεγάλη,
μια πατρίδα πολύ πιο τρανή.
Όλος ο Θούριος - Ρήγας Φεραίος
Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, ειν' να ιδής.
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά αφορμή.
Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.
Οι νόμοι να 'ν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός.
Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, ειν' πιο σκληρή φωτιά.
Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.
Εδώ σηκώνονται οι πατριώτες όρθιοι,
και υψώνοντας τα χέρια προς τον ουρανόν,
κάνουν τον όρκον.
Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να 'μαι, υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός.
Τέλος του όρκου
Σ' ανατολή και δύση, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Όσα απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενητιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πιά.
Και όσοι του πολεμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.
Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.
Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς;
έλα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθή
ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πιά εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.
Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε σταις σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;
Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά.
Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τα άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή,
Το αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλοι ομώστε, τυρράννου τον χαμόν.
Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή.
Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.
Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθήτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός ειν' της πατριδος, ν' ακούστε την λαλιά.
Κι οσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γεννήτε ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή.
Τι σκέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.
Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς.
Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.
Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυρραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γκιουρντζή πιά μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν.
Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής.
Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανή,
για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί.
Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθή.
Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά.
Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπατε τον εχθρόν.
Ποτέ μη στοχασθήτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.
Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδή,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί.
Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί.
Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξουμε για μια
τα άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.
Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώση, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.
Γυρνούμε από τη Μάχη
Γυρνούμε από τη μάχη δοξασμένοι,
γυρνούμε νικηταί απ' τη φωτιά
με τη σημαία περήφανα απλωμένη,
γεμάτη όλη φως και λεβεντιά!
Στο Σαραντάπορο άστραψε η ορμή μας,
στα Γιαννιτσά βαρύ θανατικό,
στις Σιδερένιες Πόρτες το κορμί μας,
εδείχθη σαν χυμένο από χαλκό.
Μας πήγε στ' οργισμένο το Μπιζάνι,
η Νίκη στα μεγάλα της φτερά,
εις το Κιλκίς επλέξαμε στεφάνι,
στεφάνι από λουλούδια αιματηρά!
Με τη σημαία περήφαν' απλωμένη,
γυρνούμε νικηταί απ' τη φωτιά.
Σε σένανε, πατρίδ' αγαπημένη,
σε σένα πάντα η δάφνη κ' η μυρτιά!
Το Πυροβολικό
Το πυροβολικό, το Πυροβολικό,
το Πυροβολικό πολύ το αγαπώ
θα πεθά- θα πεθάνω, θα πεθάνω
στο κανό - στο κανόνι μου επάνω
Πυ-ρο-βο-λι-κό Ισχύς δια της γνώσεως
Και συ βρε σκοπευτή, και συ βρε σκοπευτή
και συ βρε σκοπευτή βάλε παρεκτροπή
τύμπανο τύμπανο 21
κι έβαλε κι έβαλε 41
Πυ-ρο- βο -λι - κό Ισχύς δια της γνώσεως
και συ βρε γεμιστή και συ βρε γεμιστή
και συ βρε γεμιστή, βάλε παρεκτροπή
βάλε τώ- βάλε τώρα ανά 2,
βρήκα το - βρήκα το Πυροβολείο
Πυ-ρο-βο-λι-κό Ισχύς δια της γνώσεως
και πυρομαχικά, και πυρομαχικά
και πυρομαχικά φέρτε μου βρε παιδιά
να τα βά- να τα βάλω στο κανόνι
να τα κά- να τα κάνω όλα σκόνη
Πυ-ρο-βο-λι-κό Ισχύς δια της γνώσεως
Τρεμπεσίνα
Μούσα ιερά, άλλη μια φορά
ψάλλε τους καινούριος μας θριάμβους στοργικά
Κάνε άσματα κι άλλα θαύματα
της Φυλής που πάντοτε και καθ' εχθρό νικά
Μα κάτι πικρό πες για τον εχθρό
που μι' αυγή τ' άγια μας Σύνορα περνά
και βωμούς πατεί και λεηλατεί
φτωχικά χωριά.
Στα τραχειά βουνά, στα άγρια στενά,
στις κορφές της Πίνδου, στις πλαγιές του Καλπακιού,
η λόγχη του Τσολιά άστραψε ξανά
κι εκδικήτρ' ακούστηκε η λαλιά του τουφεκιού.
Οι Ευζώνοι μας κι οι Φαντάροι μας
ρίχνουν τους φασίστες σ' ασταμάτητη φυγή
κι ειν' τα λάφυρα, τα κορμιά άπειρα
που 'στρωσαν τη γη.
Της λεβέντρας Κρήτης τ' ατρόμητα παιδιά
τ’ άρματά τους ζώνουν και τρέχουν γοργά,
θάλασσες ξεσκίζουν, στεριές φτεροπερνάν
και στης Αλβανίας πατούν τα βουνά.
Ξύπνα Μίνωα, θείε Ήρωα
Για να δεις τους Κρήτες σου ξανά πως πολεμούν
πως με σώμα ορθό, πάνω στον εχθρό
σαν αϊτοί, σαν αίλουροι, σα λέοντες
ορμούν.
Τρέχουνε, πετούν, παίρνουν, κατακτούν
και της Τρεμπεσίνας τη θεόρατη κορφή
κι έχει νικητής - κάθε μαχητής -
Μίνωα μορφή.
Ηρωικά της Ελλάδος παιδιά
με μιά ψυχή και με μία καρδιά
σαν πολεμάμε, πάντα νικάμε
οποιον και να'ναι της Πατρίδος μας εχθρό.
Κι όποια στιγμή μας δοθεί αφορμή,
όλοι μαζί με την ίδια ορμή,
Καλπάκια, Πίνδους και Τρεμπεσίνες
θα ξαναγράψωμε για Δόξα και Τιμή.
Η Σημαία Μας
Σκέπασε, Μάνα σκέπασε, γαλανομάτα κόρη
Καθώς εσκέπασες κι εμάς, και τ΄ άλλα τα παιδιά σου,
Ροβόλα χώρες και χωριά, και θάλασσες και όρη
Και βάλε τα μεσ' την πλατειά, και γαλανή σκιά σου
Και με τον ίσιο σκέπασε και κείνα του Σταυρού σου.
Τόσοι χειμώνες σκοτεινοί επέρασαν και χρόνια
Τόσων καιρών ελιώσανε καταραμένα χρόνια (δις).
Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά
Μαύρ’ είν’ η νύκτα στα βουνά,
στους βράχους πέφτει χιόνι.
Μες στ’ άγρια, στα σκοτεινά,
στες τράχιες πέτρες, στα στενά,
ο κλέφτης ξεσπαθώνει.
Στο δεξί χέρι το γυμνό
βαστά αστροπελέκι.
Παλάτι έχει το βουνό
και σκέπασμα τον ουρανό,
κ’ ελπίδα το τουφέκι.
Φεύγουν οι τύραννοι χλωμοί
το μαύρο του μαχαίρι·
μ’ ιδρώτα βρέχει το ψωμί,
ξέρει να ζήσει με τιμή,
και να πεθάνει ξέρει.
Τον κόσμ’ ο δόλος διοικεί
κι η άδικ’ ειμαρμένη.
Τα πλούτη έχουν οι κακοί,
κι εδώ στους βράχους κατοικεί
η αρετή κρυμμένη.
.\n.\n.\n\n
