Α.Ρέμος για αναπηρία Β.Σόιμπλε: "Έκανα χιούμορ"

1
Εικόνα
«Χιούμορ του μέσου Ελληνα» χαρακτηρίζει ο Αντώνης Ρέμος τα όσα είπε κατά τη διάρκεια συναυλίας του στη Μύκονο για την αναπηρία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ενώ όσον αφορά τις σπατάλες που έγιναν στο μαγαζί όπου τραγουδούσε απαντά ότι αυτός το μόνο που έκανε ήταν η δουλειά του, δηλαδή τραγούδησε και μόνο. «Δεν πίνω σαμπάνιες, δεν ανοίγω σαμπάνιες, δεν χύνω σαμπάνιες και δεν πληρώνω σαμπάνιες. Αυτό το κάνουν άλλοι», είπε χαρακτηριστικά.

Η πρόσφατη συναυλία του Αντώνη Ρέμου στη Μύκονο σημαδεύτηκε από τα σχόλια του τραγουδιστή για την αναπηρία του Γερμανού υπουργό Οικονομικών σε ένα κρεσέντο σαμπανιών αξίας δκάων χιλιάδων ευρώ που άνοιγαν οι θαμώνες (όχι κατ'ανάγκη Έλληνες...) του beach restaurant NAMMO'S στην Μύκονο.

Ο τραγουδιστής εξέδωσε ανακοίνωση, που δημοσιεύει το sfygmosradio.gr και η οποία έχει ως εξής:

«Δεν πίνω σαμπάνιες, δεν ανοίγω σαμπάνιες, δεν χύνω σαμπάνιες και δεν πληρώνω σαμπάνιες. Αυτό το κάνουν άλλοι. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να τραγουδώ και να προσπαθώ να διασκεδάζω τον κόσμο. Και προσπαθώ να το κάνω καλά. Γι' αυτό και μόνο μπορώ να απολογηθώ. Για όλα τα άλλα, το κάνουν οι άλλοι. Ούτε θέλω, ούτε πρέπει, ούτε είναι οι δουλειά μου να απολογηθώ.

Οσον αφορά το χιούμορ με τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας, είναι χιούμορ. Χιούμορ που εκφράζεται πολλές φορές στην υπερβολή, αλλά χιούμορ. Το χιούμορ του μέσου Ελληνα! Σε αυτούς ανήκω και εγώ και με αυτόν τον τρόπο αντιδράμε στη σκληρή, σημερινή πραγματικότητα στην οποία μας έχουν επιβάλλει να ζούμε.

Αντώνης Ρέμος»

Προηγουμένως μέσω του twitter είχε περιγράψει ως "γερμανοπροδότες" όσους του έκαναν κριτική παρομοιάζοντάς τους με τον ... Αρτέμη Μάτσα! Ε, λοιπόν εμείς που έχουμε ξεκαθαρίσει ότι θωρούμε τον Β.Σόιμπλε εχθρό της χώρας, επαναλαμβάνουμε και τονίζουμε ότι τα όσα είπε καταδεικνύουν ελλειψη ελληνικής παιδείας και ήθους.

Οι Έλληνες δεν είναι Γερμανοί. Σέβονται τους αδύναμους...
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Α.Ρέμος για αναπηρία Β.Σόιμπλε: "Έκανα χιούμορ"

2
Ρέμος, Σόιμπλε και…φοροκλέφτες

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΕΝ αρχή εστί» η κακοποίηση της λέξης. «Συναυλία!» σου λένε και γεμίζει το στόμα τους. Κάτι από κουλτούρα με μουσικές γνώσεις(!), λίγο από κοινωνική καταξίωση και να του πολιτισμού το πρόσωπο. Σε πρόσωπα που χοροπηδούν είτε σέρνονται (γιατί άραγε;) σε μια πίστα γηπέδου, είτε ναών της πενιάς.

ΜΙΑ ακόμα «συναυλία» σε μυκονιάτικο στέκι εχόντων και δαπανόντων. Σε περίοδο κρίσης και με την…επιτραπέζιο πορνεία να κουνιέται λυσσασμένα. Κι άντε να πάει στο…χωράφι για δουλειά η κρυπτοπόρνη του τραπεζιού με τριγύρω θαυμαστές και χειροκροτητές!

ΕΚΟΨΑΝ το (πανάκριβο) εισιτήριό τους οι…μεροκαματιάρηδες της καθημερινότητας, αναμίχτηκαν με τους λεφτάδες «πρώτο τραπέζι πίστα», κι όλοι μαζί ένα βρικολακιασμένο σύνολο απ’ την περίοδο που των παχιών αγελάδων εν δράσει. Βάραινε (τους πλούσιους) στη τσέπη τους το χρήμα, αγωνιούσαν και κάποιοι…λέτσοι να «φανούν» σε μια βραδιά ουίσκι, σαμπάνιας και (φαινόμενης) κραιπάλης.

ΚΑΙ δεν είναι λίγο να φτάνει στ’ αυτιά σου η φωνή του κ. Ρέμου με το μπλουτζίν και με τα καλαμπούρια του (για έναν ανάπηρο σε καροτσάκι). Ήταν «εχθρός» και απών ο κ. Σόιμπλε και το στόμα του αοιδού ροδάνι. Χυδαιολόγος ο θρασύς Ρέμος, το «καλό παιδί» που απογειώνεται στην πίστα και, ξημερώματα, μετράει χιλιάρικα. Κι αν ήταν «αμαρτωλό» το παλληκάρι που απ’ την πίστα καθάρισε με τον…φασισμό της Γερμανίας, ήταν και ψεύτης! «Δεν ήπια σαμπάνια» ισχυρίζεται και ο φακός απαθανατίζει την ψευτιά του.

«ΝΑ’ ρθει εδώ να δει τι γίνεται και θα σηκωθεί απ’ το καρότσι του ο π…στης ο κουτσός» ξεστομίζει ανάμεσα στα καλαμπούρια και τις χαριτωμενιές του ο αλλοπαρμένος και τον στολίζει η “BILD”. Μαζί του και «τους έλληνες των γιοτ που χλευάζουν έναν ανάπηρο» και τα βόλια πιάνουν κι εμάς. Τους εκτός…συναυλίας και άνευ σκάφους και φουσκωτού πορτοφολιού.

ΠΟΥ «εκεί», λοιπόν να’ ρθούμε, αξιότιμε κύριε Ρέμο; Ανθ’ ημών ήρθε το ΣΔΟΕ που βαρέθηκε να ρίχνει απλήρωτα πρόστιμα στο εν λόγω στέκι της φοροδιαφυγής. Στο νησί των «διάσημων» φοροκλεφτών αγκαλιά με τους μπατίρηδες της μιας βραδιάς.

ΑΥΤΑ βιώνουμε και ανεχόμαστε ως έλληνες που «ο τράχηλος ζυγόν κλπ.». Με τους ξένους να χειροκροτούν τη μαγκιά μας, σαν σε τσίρκο με ατραξιόν και να μην το ψυλλιαζόμαστε.

ΚΙ αν μας έρθουν τεχνοκράτες για τη φοροδιαφυγή μας; Θα τους καρυδώσουμε, πριν την…καρυδώσουν. Όχι, παίζουμε…






http://aienaristeyein.com/2013/07/26/%C ... %B5%CF%82/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Α.Ρέμος για αναπηρία Β.Σόιμπλε: "Έκανα χιούμορ"

3
Ρέμος ως μέσος άνθρωπος
Εικόνα
«Θαύμα, παιδιά! Σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο πούστης». Είπε και ο Αντώνης μια μαλακία. Χαρά και στο νέο. Αν δεν την έλεγε ο Αντώνης ποιος θα την έλεγε; Μετά διευκρίνισε ότι έκανε χιούμορ. Σιγά μην ξέρει ο Αντώνης τη διαφορά του χιούμορ από την πλάκα. Όλα ίσιωμα τα κάνουν γενικά οι Αντώνηδες. Πλάκα είναι να γελάς όταν πέφτει κάποιος. Χιούμορ είναι να γελάς όταν γκρεμοτσακίζεσαι εσύ. Αλλά μην τα ζητάμε κι όλα από τον Αντώνη. Αλίμονο στον λαό που κρέμεται από τα χείλη του κάθε Αντώνη ως καθοδηγητή. Τι άλλο είπε ο Αντώνης; Τη Μέρκελ κουφάλα. Α, ναι! Ζήτησε να μην τον πυροβολούμε γιατί είναι «μέσος άνθρωπος». Ο μέσος άνθρωπος Αντώνης. Εδώ είναι τα δύσκολα της ιστορίας. Γιατί ο Αντώνης έχει δίκιο.
Έχει τα χαρακτηριστικά, μεγάλης μερίδας, μέσου ανθρώπου. Όχι, βέβαια, όλων. Προς Θεού. Των κυρίαρχων «μέσων ανθρώπων». Γιατί η κοινωνία μας είναι χωρισμένη στον μέσο άνθρωπο που δίνει το στίγμα και «λύνει και δένει» και στον μέσο άνθρωπο που σιωπά απηυδισμένος και κάνει τον προσωπικό του ηρωικό αγώνα οχυρωμένος στο κουκούλι αξιοπρέπειάς του. Χρόνια! Ο Αντώνης ως μέσος άνθρωπος λοιπόν και το ακροατήριο αυτού ως μέσοι πλουσιόφτωχοι (δική μου κατηγορία). Τη μεγαλύτερη φτώχεια τη συνάντησα στον σύγχρονο πλούσιο. Καταραμένη ένδεια σε όλα!
Ας πιάσουμε το νήμα από παλιά. Τι όριζε τον μέσο Έλληνα; Καθοριστικά, το μέτρο. Το μέτρο για όλα. Το «μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα χέρια μου» στον υπέρτατο βαθμό αυτογνωσίας και εντιμότητας. Και δεν αφορούσε μόνο τα χέρια. Προεκτείνονταν σε όλα τα μέλη του σώματός του. Έφτανε μέχρι τη γλώσσα και την άποψη. Όταν ο άνθρωπος πορεύεται αγκαλιά με το «μέχρι πού» του, χωράει και ανθρώπους για το πιο πέρα του. Αποδέχεται άρα και σέβεται άλλους ως γνώστες. Διαθέτει ευρυχωρία στην ψυχή του να υποδέχεται και να φιλοξενεί. Και για οτιδήποτε κτίζει διαθέτει υπομονή και επιμονή, αφού δεν υπεραπλουστεύει διαδρομές. Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν και πιο «έξυπνοι» από ‘κείνον και δεν σκορπίζεται επιπόλαια στον γαλαξία ενός τζούφιου υπερεγώ. Σημαδεύει στόχους ψηλότερους από το μπόι του. Καλλιεργεί ταλέντο να θαυμάζει. Έχει αξίες. Τις οποίες σκίζεται να παραδώσει ως εφόδια στο παιδί του, να το ακολουθούν. Και παντρεύει, ενώνει απόλυτα τη μόρφωση, με την κοινωνική παιδεία και συμπεριφορά. Την τέχνη της συγκατοίκησης. Κατευθύνει σε μόρφωση που οφείλει ανταποδοτικά να μοιραστεί ως δώρο στην κοινωνία. Υπάρχει μια κυκλικότητα. Ένας σκοπός συγκεκριμένος με πρωταρχικό το «Κοίτα να γίνεις χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία».
Ας πιάσουμε και το νήμα του ευκατάστατου του κάποτε. Εργατικός, άνθρωπος που ξεχώριζε για κάποια στοιχεία που διάθετε. Οξυδέρκεια, ένστικτο, διορατικότητα, τόλμη, αποφασιστικότητα, ελιγμό. Ο πλούτος δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά το αποτέλεσμα. Παράλληλα, ένιωθε υπόλογος. Στους συμπολίτες, στους εργαζόμενους, στην οικογένειά του, στην κοινωνία. Είχε την αίσθηση του μέτρου. Βεβαίως απολάμβανε προνομίων, αλλά ήταν έμμετρα προνόμια, με μόνιμη αγωνία μην προκαλέσει. Πήγαινε στα μπουζούκια όχι για να κάψει το σύμπαν, αλλά για να διασκεδάσει. Όχι για να επιδείξει στο διπλανό τραπέζι «ποιος είναι αυτός», αλλά για να γλεντήσει. Κόντρες έκαναν οι επιχειρήσεις μεταξύ τους, όχι οι επιχειρηματίες. Οι δουλειές. Όχι τα αποκτήματα από τις δουλειές. «Το όνομα» ήταν περιουσιακό στοιχείο. Οι άνθρωποι ξεχώριζαν από τον τρόπο που κινούνταν στην κοινωνία. Με κανόνες καθωσπρεπισμού και συμπεριφοράς.
Στήνω το σκηνικό στο Nammos με τη φαντασία μου. Πούρα που καπνίζουν ανθρώπους, εκατοντάποντα που ισορροπούν-ανισορροπούν τσόλια. Σαλιγκάρια που βγήκαν από τις φωλιές τους μετά από βροχή. Χωρίς να επεξεργαστούν τίποτα στο ενδιάμεσο. Χωρίς αίσθηση μέτρου, χρόνου, τόπου. Να χάσκουν για έναν πούστη Σόιμπλε που «μας κατέστρεψε» και μια «κουφάλα Μέρκελ» που φταίει για όλα. Και ένας αοιδός που αναλαμβάνει διασκεδαστής- χιουμορίστας. Σε ένα κρατίδιο απομονωμένο με θάλασσα. Άμετροι, θλιβεροί, πλουσιόφτωχοι, χωρίς ίχνος συστολής, κοινωνικά αμόρφωτοι και αστοιχείωτοι, με δουλειές φλου. Μέσοι άνθρωποι. Που καθοδηγούν τα παιδιά τους «κοίτα να κάνεις γνωριμίες και να προσέχεις τη διατροφή σου».
Το τελευταίο σουξέ του Ρέμου λέει «μπορεί να βγω, μπορεί να μπω, μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ»... Αυτό ακριβώς! Το σίγουρο είναι ότι και πάλι ήρθαν από κει που δεν τους περιμέναμε. Με άνεση. Με ετσιγουσταρισμό. Σιγά μη χτύπαγαν την πόρτα. Ο Αντώνης Ρέμος, ναι! Είναι μέσος άνθρωπος. Κυκλοφορεί σε αντίτυπα. Αυτό δυσκολεύει αφάνταστα τη συγκατοίκησή μας. Και τον επαναπροσδιορισμό μας.
Υ.Γ.: Προτείνω στίχο για επόμενο τραγούδι στον Αντώνη Ρέμο. Θα μπορούσε και να εξελιχθεί σε ύμνος του σύγχρονου μέσου ανθρώπου. «Σαλόνι τραπεζαρία ένα».






http://revealedtheninthwave.blogspot.gr ... .html#more
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ειδησεις απο την Ελλάδα”

cron