Διαγράφουν το “ευαγγέλιο της δημοκρατίας” από τα σχολικά βιβλία. Θέλουν δούλους...

Γιατί η δημοκρατία των πολιτών είναι το όπλο κατά της ολιγαρχίας του κοινοβουλευτισμού και των αγορών...

http://lithosfotos.blogspot.gr/2014/04/ ... _1865.html

Στα σχολεία η πατρίδα αργοπεθαίνει...


Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

Ο Αθηναίος αγωνιστής του Εικοσιένα Γεώργιος Ψύλλας στα «Απομνημονεύματα του βίου του» (Αθήνα 1974, σελ. 286-287), καταγράφει ένα χαριτωμένο αξιομνημόνευτο περιστατικό: «Ένας Θεσσαλός προεστός, εντελώς αναλφάβητος, χρησιμοποιεί τον δάσκαλο του χωριού και ως γραμματικό του. Επειδή, όμως, ο δάσκαλος δεν ήταν σε όλα υπάκουος, ο προεστός προτείνει στην γενική συνέλευση των κατοίκων την απόλυσή του. Γιατί, ρωτάει ο δάσκαλος εμβρόντητος. Γιατί δεν ξέρεις γράμματα, απαντά ο δημογέρων. Και ποιός το λέει αυτό; Εγώ! Απαντά ο προεστός. Γράψε την λέξη βόδι να δούμε αν ξέρεις. Ο δάσκαλος έγραψε σ’ ένα χαρτί, βόδι. Τότε ο προεστός ζωγραφίζει σ’ ένα άλλο χαρτί ένα βόδι, το δείχνει στους χωριανούς -το ίδιο αναλφάβητους- και ρωτάει:

-Πέστε με, ποιο χαρτί γράφει βόδι;
-Το δικό σου, απαντούν όλοι. Και έδιωξαν τον ταλαίπωρο τον δάσκαλο».

Την ίδια πονηρή τακτική ακολουθεί, τρόπον τινά, και ο ημέτερος προεστός, το πολύπαθο υπουργείο Παιδείας. Σε όλες τις διαμαρτυρίες που γίνονται για το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων Γλώσσας, η απάντηση είναι... το χαρτί με το βόδι.
Στα ακαταμάχητα και τεκμηριωμένα επιχειρήματα των διαφωνούντων το υπουργείο και δη διά στόματος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Αυτό το βαρβαρόηχο «Ινστιτούτο» θα μπορούσε να αντικατασταθεί με την ελληνική λέξη «ίδρυμα». Να πάρει η ευχή να πάρει! υπουργείο Παιδείας είσαι...), απαντά με το εξής νηπιώδες επιχείρημα: «Τα βιβλία έχουν αξιολογηθεί από ειδικούς επιστήμονες, πανεπιστημιακούς δασκάλους, παιδαγωγούς... είναι έγκυρα και κατάλληλα... υπηρετούν πρωτίστως γλωσσικούς και επικοινωνιακούς στόχους και λοιπά και λοιπά...».

Μια και είμαστε στην αρχή της σχολικής χρονιάς, θα ασχοληθώ με το Ανθολόγιο της Α’ Δημοτικού, της κρισιμότερης τάξης όλων των βαθμίδων. Έχω ενώπιόν μου και το παλιό Ανθολόγιο, προ του 2006.

Το νέο Ανθολόγιο το κρίνουν και το αξιολογούν οι: Αλ. Ακριτόπουλος, λέκτορας Πανεπιστημίου Θράκης και δύο σχολικοί σύμβουλοι. Το παλιό το είχαν αξιολογήσει και εποπτεύσει οι: Μιχαήλ Στασινόπουλος (που διετέλεσε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας) και ο Γιώργος Σαββίδης, καθηγητής, λογοτέχνης και σπουδαίος κριτικός του έργου του Σεφέρη.

Ακόμη στο παλιό συμμετείχαν στην συγγραφή του, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Αλ. Δημαράς και ήταν αφιερωμένο στον Ζαχ. Παπαντωνίου. Το νέο το έγραψαν η Τασ. Τσιλιμένη, λέκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, η Μ. Καπλάνογλου επ. Καθ. Πανεπιστημίου Αιγίου και δύο εκπαιδευτικοί, ενώ δεν υπάρχει καμμία τιμητική αφιέρωση.

Να πω παρενθετικά κάτι συναφές. Το Ανθολόγιο Στ’ Δημοτικού, το παλιό, ήταν αφιερωμένο στην μνήμη της αξεπέραστης Πηνελόπης Δέλτα και περιείχε εκτενές απόσπασμα από τα «μυστικά του Βάλτου». Στο καινό (και κενό) βιβλίο η Πηνελόπη Δέλτα, γιαγιά του νυν πρωθυπουργού, καθότι, κατά τους εθνομηδενιστές, εθνικίστρια, εξοβελήθηκε και δεν τιμάται η μεγαλύτερη Ελληνίδα λογοτέχνης παιδικού διηγήματος, με καμμιά παραπομπή στο έξοχο έργο της.


Μεταξύ δε των μελών της συγγραφικής ομάδας του νέου Ανθολογίου, της Ε’ και Στ’ τάξεων, είναι και η δασκάλα Στέλλα Πρωτονοταρίου. Θυμίζω ότι η εν λόγω κυρία, είχε αντικαταστήσει στο σχολείο της, την πρωινή προσευχή, με το ποίημα του Γ. Ρίτσου «πρωινό άστρο». Δικάστηκε, αλλά αθωώθηκε πανηγυρικώς, επαινέθηκε, γιατί όλο το νεοταξικό σύστημα έσπευσε να την υπερασπιστεί.

Ας δούμε όμως, και το περιεχόμενο των Ανθολογίων. Στο παλιό τα πρώτα κείμενα -υποδοχής θα λέγαμε- που αντίκριζε ο μαθητής ήταν η παραδοσιακή, ωραιότατη και ευμνημόνευτη προσευχούλα «Πέφτω κάνω το σταυρό μου/ κι άγγελο έχω στο πλευρό μου./Δούλος του Θεού λογιούμαι/ και κανένα δεν φοβούμαι».

Στην ίδια σελίδα και το περίφημο «φεγγαράκι μου λαμπρό», το αθάνατο «Κρυφό Σχολειό», δοκός στους οφθαλμούς των Γραικύλων της σήμερον. Μνημεία του λόγου και τα δύο, που στους στίχους τους φωλιάζουν οι αγώνες, οι αγωνίες και η πίστη του λαού μας. Διότι, η γλώσσα, πέραν των επικοινωνιακών στόχων, είναι και φορέας ηθικών αξιών, αυτογνωσίας και πολιτισμού. «Όπου γλώσσα πατρίς», αποφαίνεται ο Ελύτης. «Αν είναι να προκόψουμε σα λαός, δεν θα μπορέσουμε να το κατορθώσουμε μακριά από την πίστη μας και την γλώσσα μας. Μονάχα μέσα από αυτά τα δύο σωθήκαμε ως σήμερα και μονάχα μέσα από αυτά τα δύο θα σωθούμε αύριο», γράφει στην μελέτη του για τον Σολωμό ο Ζήσιμος Λορεντζάτος. Όσο μεγαλύτερο πλούτο διαθέτει μία γλώσσα, τόσο ευνοεί την πνευματική ακμή της κοινωνίας, τόσο εμποδίζει την πνευματική της κατάπτωση. Οφείλει επομένως να εξαντλεί μέχρι κεραίας το ιστορικό της δυναμικό, αξιοποιώντας εις το έπακρο τον λεξιλογικό της θησαυρό, όπως αυτός διασώθηκε από τους μάστορες του ελληνικού λόγου. (Πράγμα στο οποίο ανταποκρίνονταν τα παλιά, καλά Ανθολόγια, που είχαν κείμενα μόνο Ελλήνων συγγραφέων και δικαίως. Πρώτα μαθαίνεις στα «πρωτάκια» ποιος είναι ο Αίσωπος και μετά ...ο Γκούτμαν).


Στο νέο Ανθολόγιο περιέχει ένα αξιοθρήνητο κείμενο με τίτλο: «Η πρώτη μέρα στο σχολείο», κάποιου Κλοντ Γκούτμαν. (Είπαμε, την «εθνοκεντρική» Π. Δέλτα θα προσφέρουμε στα παιδάκια; Εδώ μιλάμε για τον ...Γκούντμαν. Ξενομανία και πνευματική υποτέλεια). Στο χαζοχαρούμενο αυτό κείμενο στον επίλογο διαβάζουμε: «Η δασκάλα μας ήταν η κυρία Μεταξά. Ήθελε να την φωνάζουμε Γεωργία και κυρίως όχι δασκάλα... Με τι θέλετε να αρχίσουμε; Ρώτησε η κυρία μας. Ο Κωστής σήκωσε το χέρι.
-Με την τουαλέτα κυρία». (σελ. 31).


Επειδή τα βιβλία κυρίως Γλώσσας, αποτελούν για τον μικρό μαθητή-μαζί με τον δάσκαλο-ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί, περνούν μηνύματα, διδάσκουν ένα ορισμένο ήθος-εξυψωτικό ή ισοπεδωτικό αναλόγως- το «να τη φωνάζουμε Γεωργία», τι διδάσκει στους άγουρους μαθητές; Την κακώς εννοούμενη ισότητα και την κατάργηση της βασικής και διέπουσας την διδακτική πράξη «αρχή της μαθητείας». Ο δάσκαλος πρέπει να αποτελεί πρότυπο μίμησης για τον μαθητή, να διατηρεί την ευλογημένη απόσταση-η οικειότητα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι μητέρα της καταφρόνησης- έτσι ο μαθητής συνειδητοποιεί την ανεπάρκειά του και αναγνωρίζει τον δρόμο, τις «πικρές ρίζες της Παιδείας», που έχει να διανύσει και να γευτεί, για να κατακτήσει και να απολαύσει τον «γλυκύ καρπό» των γνώσεων και δεξιοτήτων. Και δεύτερον, η εκπαίδευση οφείλει να είναι συντηρητική, με την απλή και πρωταρχική σημασία της λέξης, να συντηρεί δηλαδή τον πολιτισμό που οι πρεσβύτεροι έχουν δημιουργήσει και να τον παραδίδει (αυτό είναι Παράδοση) στους νεότερους. «Κυοφόρησαν οι αιώνες» για να μας παραδοθεί από τον λαό μας η γλυκύφθογγη προσευχούλα «Πέφτω κάνω τον σταυρό μου» ή να φανερώσει τούτος ο τόπος Πηνελόπη Δέλτα. Ποιοι είναι αυτοί και με ποιο δικαίωμα τα αντικαθιστούν με βόθρους και τουαλέτες; Πότε θα αντιληφθούμε ότι η πατρίδα αργοπεθαίνει στα σχολεία;

http://aktines.blogspot.gr/2014/09/blog-post_76.html

Aνθεληνικά,ανιστόρητα,αντιχριστιανικα και νεοταξίτικα.


Σε σχολικό βιβλίο: «ποια σύμβολα του sex θα χρησιμοποιούσατε για διαφήμιση...;»


Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Γιατί να δίνωμε στα παιδιά πράγματα κακορίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία; Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα;...
Τα παιδιά του λαού, τα βασανισμένα, τα λιμώττοντα, που γίνεται τόση προσπάθεια από τόσους, να ξεβαφτιστούν, να ξεμυρωθούν, να ξεχάσουν αυτό που είναι. Να καταστραφούν». («Το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας», κείμενο της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, σελ. 45, Άγιον Όρος 1984).

Το προαναφερόμενο βιβλίο, απόσταγμα της αγιορείτικης σοφίας και της συναντίληψης των Πατέρων γιά την Παιδεία του Γένους, θα έπρεπε, αν το υπουργείο Παιδείας ανταποκρινόταν στην υψηλή αποστολή του, να διδάσκεται στα παιδαγωγικά τμήματα. (Είναι δυσεύρετο. Μου το χάρισε ο μακαριστός Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης-την ευχή του νά ‘χουμε-που με πολύ πόνο έβλεπε την περιρρέουσα κουφόνοια).
Και δεν δίνουμε στα παιδιά σήμερα, 30 χρόνια μετά την αγιορείτικη αγωνιώδη κωδωνοκρουσία, μόνο πράγματα που προκαλούν ναυτία, αλλά την διαστροφή, την νοσηρότητα, την σαπίλα.
«Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας/
του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!»


έγραφε ο Βάρναλης, σε εποχές που μακαρίζονται συγκρινόμενες με την δική μας, «τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ».


Έχω πολλές αναφερθεί στα σχολικά βιβλία, κυρίως Γλώσσας, Δημοτικού και Γυμνασίου, τα οποία είναι «πανέρια με οχιές». Πολλοί, αντιλέγοντας, μου προσάπτουν επιλεκτική χρήση των κειμένων. «Υπάρχουν και ωραία κείμενα, ωφέλιμα αξίων και αναγνωρισμένων λογοτεχνών». Συμφωνώ και πολλοί συνάδελφοι εφαρμόζουν, ανεπιγνώστως, την προτροπή του Μεγάλου Βασιλείου, στην περίφημη πραγματεία του «προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Διαβάζω τα χρυσά του λόγια: «Καθάπερ της ροδωνιάς το άνθος δρεψάμενοι τας ακάνθας εκκλίνομεν, ούτω και επί των τοιούτων λόγων, όσον χρήσιμον καρπωσάμενοι, το βλαβερόν φυλαξώμεθα», δηλαδή, «και όπως κόβουμε το τριαντάφυλλο, αποφεύγουμε τα αγκάθια, ομοίως και από τα συγγράματα αυτά (σ.σ.: των αρχαίων Ελλήνων), θα παραλάβουμε ό,τι είναι ωφέλιμο, αλλά θα προφυλαχτούμε από τα βλαβερά».


Ο άγιος βέβαια δεν αναφερόταν σε σχολικά βιβλία, αλλά σε προσωπικά αναγνώσματα. Την παρότρυνση του αγίου, πρέπει να την ακολουθούν, όσοι είναι υπεύθυνοι για το τι φιλοξενείται στα σχολικά βιβλία: Το νυν Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής-πρώην Παιδαγωγικό Ινστιτούτο-το οποίο, μεταξύ των άλλων αρμοδιοτήτων του, εγκρίνει τα βιβλία για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Υποτίθεται ότι ελέγχονται τα βιβλία ενδελεχώς και με περισσή αυστηρότητα, πριν τυπωθούν και διανεμηθούν στα σχολεία. Παραλείψεις, αβλεψίες, παροράματα, αμέλειες, λάθη συντακτικά ή γραμματικά (σολοικισμοί και βαρβαρισμοί, όπως λέγονται) είναι ασυγχώρητα. «Τα βιβλία να είναι σαν κρίνα», έγραφε ο Παλαμάς, να μοσχοβολούν και να μην πνίγεσαι από αναθυμιάσεις, ωσάν τα τωρινά.
Εγκληματικό θεωρείται να διδάσκονται μαθητές χυδαιότητες και αισχροήθειες, σκουπιδοκείμενα, με «σεξουλιάρικα» υπονοούμενα, τα οποία συμπαρασύρουν στην απαξίωση και τον ευτελισμό-ό,τι απέμεινε-του σχολικού θεσμού.


Συγκεκριμένα. Αγαπητός φίλος, καθηγητής σε ΕΠΑΛ της Κατερίνης μου αποκάλυψε την εξής δυσωδία, που περιέχεται στο βιβλίο «Εισαγωγή στην Διαφήμιση», της Β’ Λυκείου. Στην σελίδα 60 διαβάζουμε την παρακάτω κρανιοκενή άσκηση:
«Υπάρχουν διαφημίσεις που χρησιμοποιούν τα αποκαλούμενα σύμβολα του sex, στις διαφημίσεις τους. Σε ποιές κατηγορίες οικιακών προϊόντων καθαρισμού για το σπίτι, θα χρησιμοποιούσατε αυτά τα πρόσωπα και με ποιό τρόπο;».


Φοβερό, ανήκουστο!! Προσκαλεί το υπουργείο τα παιδιά να ασχοληθούν με σύμβολα του sex. Θα περίμενε κανείς, στην δεύτερη πρόταση της περιόδου, να κληθούν οι μαθητές να σχολιάσουν τα νοσηρή και προσβλητική για άνθρωπο, διαφημιστική τακτική. Τι, ρωτώ, θα κάνει ένας μαθητής για να απαντήσει στην άσκηση; Θα μπει στο διαδίκτυο και θα περιηγηθεί σε ...σεξοσύμβολα. Και οι ανίδεοι γονείς θα νομίζουν ότι το βλαστάρι τους «μελετά για το σχολείο». «Δεν βλέπετε ότι αγρίεψαν τα παιδιά μας και εγίνανε ως τα θηρία», για να παραλλάξουμε κάπως τον αδυσώπητο λόγο του Πατροκοσμά; Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, αφού «μεγαλώνουν ανώμαλα, αποβάλλοντας απλώς την παιδικότητα και την αγνότητά τους, φυλάσσοντας όμως την ανωριμότητα ως κόρην οφθαλμού, “σαν να φοβούνται μήπως χάσουν το κακό”, όπως γράφει πολύ εκφραστικά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης». («Ώσπερ δεδοικότες μη το κακόν απολέσωσιν»). (Η τελευταία παραπομπή από το θαυμάσιο βιβλίο «Η Παιδεία σε κρίση», του Γιάννη Τσέντου, από τις εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ


Η εκπαίδευση, από το Γυμνάσιο κιόλας, αρχίζει αυτή την αποαθωοποίηση, ή καλύτερα, το μαγάρισμα των ψυχών τους, τον άκαιρο εθισμό με την, αγοραίας μορφής, σεξουαλικότητα. (Θυμίζω το κείμενο με τίτλο «οσάκις» σε βιβλίο της Α’ Γυμνασίου, στο οποίο «εξυμνείται» ο δεσμός 13χρονης μαθήτριας με 25χρονο άντρα , τον Σάκη τον ηλεκτρολόγο). Η σχολική τάξη δεν πρέπει να μετατρέπεται σε συνοικιακή καφετέρια, όπου μεταξύ «χαβαλέ» και χυδαίων υπονοουμένων «αναλύονται» θέματα σοβαρότατα για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών και πολύ περισσότερο στο επίπεδο αυτό δεν πρέπει να ξεπέφτει το σχολικό βιβλίο, για να είναι, δήθεν, κοντά στα ενδιαφέροντα των παιδιών.
Ένας απλός ορθόδοξος έλεγε: Δεν προσπαθώ να κρατήσω τα παιδιά με την βία στο σπίτι. Αγωνίζομαι να τους δώσω τέτοια αγωγή, που και αν φύγουν να γυρίσουν μόνα τους. Αυτή είναι και η αποστολή της Παιδείας. Να προσφέρει, αβίαστα και με σεβασμό, μόρφωση αντλημένη από «τα αδαπάνητα κοιτάσματα της πνευματικής ενεργείας που κρύβει το υπέδαφος της Παράδοσής μας».


Και όταν με το καλό αποφοιτήσουν οι μαθητές, «να γυρίζουν» στις πολύτιμες διδαχές του σχολείου τους.

Το «ποιο σύμβολο του sexθα χρησιμοποιούσατε για διαφήμιση οικιακών προϊόντων καθαρισμού», δείχνει την βαθύτατη κρίση της Παιδείας, την οποία εγκαταλείψαμε σε ανθρώπους χωρίς ιερό και όσιο, απάτριδες, διεθνιστές της μιας πεντάρας. (Στο βιβλίο «Έκφραση-Έκθεση» της Α’ Λυκείου, σελ. 132, διαβάζουμε: «Ποια απάντηση σας εκφράζει, στην φράση ερωτεύομαι σημαίνει: Να είμαι αφηρημένη, να σκέφτομαι μόνο αυτόν. Να χτυπάει το κινητό και η καρδιά μου να πάει να σπάσει. Να αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά. Ζω, υπάρχω, αναπνέω, χαίρομαι, λυπάμαι, φοβάμαι, ζηλεύω, ποθώ, πληγώνω και πληγώνομαι. Να έχουν όλες οι σκέψεις μου την μορφή του... Ζω γι’ αυτόν που αγαπώ, πεθαίνω γι’ αυτόν...». Αυτά σε 15χρονα παιδιά. «Να σκλαβωθείτε στα γράμματα» έλεγε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα, αφοσιωθείτε ολοκληρωτικά στον έρωτα συμβουλεύουν οι τωρινοί παιδοκτόνοι).

Έρχονται εκλογές και σίγουρα τίποτε δεν θα ακουστεί για την Παιδεία, διότι οι πλειονότητα των υποψηφίων είναι άσχετοι, αγράμματοι και αδιάφοροι.
Αυτή είναι η τραγωδία της πατρίδας. Αν βγουν οι επαγγελματίες της αριστεράς, τα πράγματα στην Παιδεία θα εκτραχηλιστούν, γιατί έχουν τόση σχέση με την παράδοση του Γένους, όσο ο ΓΑΠ με την πολιτική. Εάν επανεκλεγούν οι προσκυνημένοι στα Μνημόνια, θα συνεχίσουν να αλωνίζουν οι ψευτοπροοδευτικοί το σύντριμμα της Παιδείας.



http://aktines.blogspot.gr/2015/01/sex.html