Ποιος είναι ο καταλληλότερος χρόνος για να βαρέσει η Ελλάδα «μπιέλα»; Μου ζητήθηκε -ευχαριστώ τη LifΟ- να σκεφτώ για όσα γράφονται, λέγονται και, γενικότερα, μεταδίδονται στο -ατελείωτο πλέον- στερέωμα της επικοινωνίας για το νέο ελληνικό άγος και, προφανώς, για την κρίση με το ελληνικό χρέος. Στην πράξη, πολλοί συζητούν απλώς και μόνον την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Όχι τώρα τελευταία. Από την πρώτη στιγμή! Το ερώτημα, ήδη από το Φεβρουάριο 2010, όταν η Ένωση έβγαζε την πρώτη ανακοίνωση συμπαράστασης προς το χειμαζόμενο κράτος μας, ήταν για την καλύτερη επιλογή: ν' αφήσουμε την Ελλάδα, τώρα, να πέσει; Ή είναι καλύτερο για όλους να την κρατήσουμε στην επιφάνεια μέχρις ότου βελτιωθούν -και για εμάς- τα πράγματα;

Πολλοί, κι εγώ μαζί, πιστεύουν ότι η Ελλάδα στέκει ακόμη στα πόδια της επειδή δεν συμφέρει κανέναν να φάει το κανόνι των υπερ-τριακοσίων όχι του Λεωνίδα αλλά των δισεκατομμυρίων ευρουλίων. Σωστό. Μέχρι ενός σημείου. Γιατί το διεθνές σύστημα έφαγε κανόνια απανωτών δεκάδων και εκατοντάδων εκατομμυρίων και, μέχρι στιγμής, τα άντεξε. Μπορεί τα 110 δισ. να είναι, μετά τον πόλεμο και το Bretton Woods, όπου καθιερώθηκε το σύστημα δολαρίου, η μεγαλύτερη προετοιμασία ελεγχόμενης διάσωσης, δεν είναι όμως και τόσα πολλά όταν σκεφτεί κανείς με πόσα έπαιζε το σύστημα της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής τρέλας.

Το ανησυχητικό είναι πως πολύ γρήγορα άρχισαν οι συζητήσεις για την επόμενη φάση. Δεν είχαν προλάβει οι υπουργοί («να πάτε να ξεκουραστείτε», τους είχε παροτρύνει ο Γιώργος ο πρωθυπουργός, λίγο νωρίτερα) να επιστρέψουν στα άνοστα γραφεία τους. Οι πρώτες νύξεις είχαν ήδη κάνει το πέρα δώθε του Ατλαντικού. Ο Dominique Strauss Cahn είχε καταστήσει σαφές το σοφόν: «Η Ελλάδα αποκλείεται -parbleu!- να γυρίσει τα λεφτά, όπως δογματικά επέμεινε η Καγκελάριος», φέρεται ειπών, πιθανότατα από τηλεφώνου.

Δεν χρειαζόντουσαν καλύτερη παρότρυνση chez les Grecs. Το θαύμα ονομάστηκε και μια από τις πιο καυτές μέρες του Αυγούστου ανέλαβα να εξηγήσω σ' έναν απ' αυτούς τους τηλεδιαλόγους των 9 στο γυαλί του Σκάι, τι (άλλο!) μπορεί να σημαίνει «επιμήκυνση»! Η αντίδραση υπήρξε αυτό που λέμε... προσεκτικά διακριτική. Δηλαδή, απολύτως σιωπηρή. Το άσχημο είναι ότι τα πράγματα στην ευρωζώνη δεν πήγαν καλά. Χειρότερα ακόμη πήγαν τα δικά μας. Με δύο λόγια, ενώ ο Γιώργος Π. λάτρεψε την ιδέα να σερβίρει μια «επιμήκυνση» (να, με το συμπάθιο!) στον απορροφημένο με τις δημαρχο-εκλογές του ελληνικό λαό, το όλον δεν κάθισε.

Αντίθετα! Βγήκε ξανά η Μέρκελ, έβρισε την παρέα με τα ξαδέλφια της Rosa Luxembourg και τους σώγαμπρους του Karl Kautsky, επειδή έβαλαν την Ελλάδα στο ευρώ, δέχτηκε την ευγενική πρόταση του (petit) Nicolas και έβγαλε τη νέα φιλοσοφική αρχή: «Εμείς, η ευρωζώνη, θα σώζουμε μόνον όποιον έχει ήδη σωθεί». Μαζί με τον «Sarko», παρουσία του Ρώσου Προέδρου, η παρέα της Deauville έδειξε ότι η ευρωζώνη θα είναι ένα πολύ σκληρό μέρος για να ζει όποιος δεν τιμά το σκληρό νόμισμα που εμπιστεύεται η γερμανική Γη στους εγκεκριμένους Ευρωπαίους. Δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι στη γαλλική λουτρόπολη γύρισε, το 1959, ο Roger Vadim, τις καλύτερες Liaisons Dangereuses, με τον τρυφερό κομμουνιστή Gérard Philipe και την υπέροχη συνοδοιπόρο Jeanne Moreau.

O «DSK», όπως τρυφερά τον αποκαλούν οι Γάλλοι (εκτός από τους συντρόφους του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, που εκνευρίζονται όταν οι μετρήσεις λένε πως μόνον αυτός μπορεί να «πάρει» τον Σαρκό στις επόμενες προεδρικές...), το αντιμετώπισε γρήγορα. Εδώ είχε ξεπεράσει ολόκληρο σκάνδαλο σεξουαλικού φαβοριτισμού -μόλις που είχε αναλάβει ο άνθρωπος την κεφαλή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο- υπέρ της (μα τι της βρήκε;) Piroska Nagy. Με τη βοήθεια, πάντως, της εξαιρετικής συζύγου του μεγαλοδημοσιογράφου, Anne Sinclair, η οποία διευκρίνισε ακαταμάχητα πως «Ήταν μια ξεπέτα και το όλο θέμα βρίσκεται ήδη πίσω μας». Η περίπτωση της Ελλάδας ήταν ευκολότερη.

Κυρίως, όμως, επειδή την έχουν ήδη περιλάβει οι γύπες των investment houses. Τραπεζικοί και δικηγόροι έχουν ήδη τρέξει κάθε λογής σενάρια για την καλύτερη στιγμή που θα μπορούσε η (τόσο τρυφερή) διεθνής κοινότητα ν' αφήσει το ελληνικό χρέος να μπουμπουνίσει. Καλά, δεν θα το πούμε έτσι σκέτα «Κύριοι, δυστυχώς, η καλή μας Ελλάδα δεν τα κατάφερε»! Θα πάρει λίγη ώρα μέχρι να κατανοήσουμε τι σημαίνει αυτό το «ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ» πριν από την τόσο πλέον οικεία έκφραση: «επτώχευσε».

Όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να νιώσετε τη χρήσιμη οικειότητα γνωριστείτε με τους ρόλους που είχε αναθέσει (προδικτατορικώς) στις φιγούρες του ο Μέντης Μποσταντζόγλου, έχετε πάντοτε τον χρόνο: η Μαμά-Ελλάς, ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα είναι και πάλι στο ραντεβού με την Ιστορία. Τώρα θα μάθουμε όλοι το ακριβές περιεχόμενο της διαθήκης του Ανδρέα-πατέρα στον Γιώργο-σαν.

Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να αναζητήσετε ένα φλεγματικό άρθρο του John Dizard στους «Financial Times» του προηγούμενου «Weekend Edition» με τον περιγραφικό τίτλο: «The Greek debt drama would be better played sooner». O κ. Δίζαρντ γράφει γι' αυτά τα πράγματα 34 χρόνια. Η απορία, σύμφωνα με τον ίδιο, των τεχνοκρατών της αγοράς είναι η ακόλουθη: «Η επιλογή του τρίτου τριμήνου ταιριάζει καλύτερα στις παραδόσεις. Όμως, οι δικαστές στη Γερμανία και οι πολιτικοί στην Ελλάδα φαίνεται να έχουν βαρεθεί με όλες αυτές τις ευρω-μ...ες και να φέρουν το γεγονός νωρίτερα, αφήνοντας τον χρόνο ελεύθερο στο τρίτο τρίμηνο για τις ήδη προγραμματισμένες διακοπές τους»!

Δεν έχει και πολύ άδικο! Κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, νωρίτερα (αφού πέρασε στο μεταξύ κι ο καιρός...) παρά αργότερα, όσοι έχουν στα χέρια τους (ακόμη, βρε παιδιά!) ελληνικά ομόλογα, πρέπει να το πάρουν απόφαση. Να γράψουν τις ζημιές τους και να ζητήσουν από τους Έλληνες ακόμη πιο αποτελεσματικά μέτρα. Τώρα, βεβαίως, μπορεί μια (ακόμη) υπερήφανη κυβέρνηση του (υπερήφανου αλλά μπατιρισμένου) ελληνικού λαού να αρνηθεί. Μια χαρά το πάει η Λούκα Κατσέλη το μαντήλι της Μπουμπουλίνας, όταν μάλιστα έχει και κάπου φυλαγμένο ένα διδακτορικό από το Πρίνστον.

Ως εδώ καλά (!). Ο γύρος, όμως, πέφτει (ήδη) στον Λουκά Παπαδήμο. Οι πληροφορίες τον χρήζουν μεσολαβητή στις συζητήσεις για τη διαμόρφωση του μηχανισμού διάσωσης απόρων ευρωκορασίδων. Ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα πρέπει να πείσει τη σιδηρά Καγκελάριο ότι η Γερμανία δεν μπορεί να αφήσει τα παιδιά του ευρώ να πνιγούν σαν την Οφηλία μέσα στη λίμνη, ότι το ευρώ είναι ένα καλό νόμισμα για να γράφει με γερμανική μεθοδικότητα τα πολύ καλά κέρδη της και ότι, τελικά, χωρίς αυτήν να υπερασπίζεται την Ευρώπη, ο κόσμος θα γίνει πιο επικίνδυνος. Ο πάντοτε γλυκομίλητος καθηγητής θα πρέπει να πείσει και τη Μέρκελ και τους φοιτητές του στην έδρα Μίνωα Ζομπανάκη στο Kennedy School του Χάρβαρντ και, κυρίως, τους ιδιώτες που έχουν ακόμη ελληνικά ομόλογα, ότι θα μπορούν να εμπιστευθούν τα ΝΕΑ ελληνικά ομόλογα περισσότερο από τα παλαιά.

* Αναδημοσίευση από το τεύχος της LIFO 25/11/2010
http://www.skai.gr/