Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

1
Ο βίος και το μαρτύριο των Αγίων

Οι νεοφανέντες Αγίοι της Λέσβου κατάγονταν από διάφορα μέρη. Εμαρτύρησαν όμως όλοι μαζύ στο Μοναστήρι των Καρυών της Μυτιλήνης το 1462 δέκα σχεδόν χρόνια μετά το πάροιμο της Πόλης από τους βαρβάρους και κακούργους Τούρκους.

Ο Αγίος Ραφαήλ , γεννήθηκε γύρω στο 1410 στην Ιθάκη και συγκεκριμένα στην μεγάλη συνοικία Μύλος. Ο πατέρας του λεγόταν Διονύσιος Λασκαρίδης και καταγόταν από λευϊτικό γένος και ήταν καλός χριστιανός. Ευσεβέστατη χριστιανή ήταν και η μητέρα του. Γι΄αυτό άλλωστε έβγαλαν και τέτοιο καλό παιδί.
Στο βάπτισμα του έδωσαν το όνομα Γεώργιος. Οι γονείς του ήταν ευκατάστατοι. Τον έμαθαν πολλά γράμματα και ιδίως του θεού τα γράμματα.

O Γεώργιος ήταν έξυπνος , πολύ ευσεβής και μέ φόβον Θεού. Ο Γεώργιος , ο μετέπειτα Ραφαήλ , είχε καταταγεί στο στρατό του Βυζαντίου και σε ηλικίαν
35 ετών ήταν αξιωματικός , θέλησε όμως να γίνει αξιωματικός του Χριστού. Γι' αυτό έφυγε από το στρατό κι' έγινε κληρικός.


Ζούσε στην Μακεδονία και ήταν Πρωτοσύγγελος. Ηταν πολύ γνωστός στο Οικουμενικό Πατριαρχείο , για την αρετή , τη μόρφωση και την Ορθοδοξία του. Την εποχή εκείνη γινόταν μεγάλη προπαγάνδα α­πό τους Παπικούς και από τους εδώ Ελληνες φιλοπαπικούς. Γίνονταν συζητήσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Πα­πικών.
Ηθελαν πάση θυσία να κάνουν την ένωση με τον Πάπα. Αλλά και μετά την ψευδοσύνοδο της Φερ-ράρας προσπαθούσαν να επιβάλουν οπωσδήποτε την έ­νωση με τους αιρετικούς Παπικούς. Ο Ραφαήλ διακρινόταν για την μόρφωση του. Οι γραμματικές του γνώσεις ήταν πολύ μεγάλες , καθώς και η θεολογική του κατάρτηση. Ηταν σταθερός στην Ορθοδοξία. Εγνώριζε καλά τα δόγματα και τους Ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας.
Γι΄αυτό τo Πατριαρχείο τoν έστελνε σe συνέδρια να κάνει θεολογικές συζητήσεις στο εξωτε­ρικό με τους Παπικούς. Κατ΄επανάληψη τον έστειλαν στο Μορλαί της Γαλλίας. Επήγε και στο Παρίσι. Το Πατριαρχείον τον διώρισε οικουμενικό ιερο­κήρυκα , του έδωσε δηλαδή την άδεια να περιέρχεται παν­τού , να κηρύττει τον Λόγον του Θεού και να στηρίζει τους ανθρώπους στην Ορθοδοξία. Πολλές φορές πήγε και στην Αθήνα. Εκήρυξε μάλιστα τον Λόγον του Θεού στο μνημείο του Φιλοπάππου , «πέρα από την πάρ­ια με τις κόκκινες κολόνες», την πύλη δηλαδή του Αδρι­ανού. Εκήρυξε στον Αγίο Δημήτρη τον Λομβαρδιάρη.

Γι΄αυτό , σήμερα στην εκκλησία αυτή έχουν την εικόνα του και τον γιορτάζουν.


Στο Μορλαί της Γαλλίας γνώρισε και τον Αγίο Νικόλαο. Η οικογένεια του
Νικολάου ζούσε στη Θεσ­σαλονίκη. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος και την μητέρα του την λέγανε Μαρία. Δυστυχώς , ο Νικόλαος , εκεί στη Γαλλία ζούσε κοσμική ζωή. Οταν όμως ήταν 27 ετών , γνώρισε στο Μορλαί της Γαλλίας τον Αγίο Ραφαήλ. Η Αγία ζωή του Ραφαήλ , τα λόγια του τα θεϊκά και οι συμβου­λές του έκαναν τον Νικόλαο ν΄άλλάξει τελείως. Αφη­σε την κοσμική ζωή και αφοσιώθηκε κι αυτός στο Θεό.


Ακολούθησε τον Αγίο Ραφαήλ και έγινε συνεργάτης του. Τον έστειλε μάλιστα πολλές φορές να κηρύττει τον Λόγον του Θεού σε πολλά μέρη. Ο Αγίος Ρα­φαήλ τον χειροτόνησε και διάκονον. Κατόπιν χωρίσθηκαν. Δεν ξέρουμε για ποιαν αιτία. Ο Αγίος Ραφαήλ ήταν σπουδαίος άνθρωπος και είχε πολλές περιπέτειες.

Η κατάσταση τότε ήταν ακα­τάστατη. Λόγω των πολέμων ταραχή και σύγχυση επι­κρατούσε παντού. Ο Θεός όμως τα έφερε να συναντη­θούν και πάλι , έπειτα από πολύ καιρό , μέσα στην ταραχή του πολέμου. Μετά την άλωση δυστυχώς της Κωνσταντινοπόλεως οι Τούρκοι μπήκαν στην Θράκη και έσφαζαν τους Χρι­στιανούς και έκαναν βιαιότητες. Ο κόσμος , για να σωθεί από το μαχαίρι του άγριου κατακτητού έτρεχε παντού σαν τα κυνηγημένα πουλιά. Τότε ένα καράβι θα έφευγε από την Αλεξανδρούπολη για την Μυτιλήνη. Ηταν γεμάτο από σαστισμένο κόσμο.
Μ' αυτό το καράβι ταξείδεψαν ο Αγίο Ραφαήλ και ο διά­κονος Νικόλαος.

Πήγαιναν στην Λέσβο πρόσφυγες. Ενόμιζαν , ότι θα ήταν ασφαλέστεροι εκεί. Βγήκανε θαλασσοδαρμένοι στο χωριό Θερμή της Μυτιλήνης , άγνωστοι και ξένοι πρόσφυγες. Ηταν η 14. Μαρτίου του 1454. Ο προεστός του χωρίου Βασίλειος και ο διδάσκαλος Θεόδωρος χάρηκαν πολύ. Τους πήραν τους πρόσ­φυγας Μοναχούς και τους εγκατέστησαν στο Μονα­στήρι των Καρυών. Ο Αγίος Ραφαήλ έγινε Ηγούμενος. Το Μοναστήρι αυτό , προηγουμένως ήταν μεγάλο.

Το είχε κτίσει κάποια αυτοκράτειρα τον 8ον αιώνα , που ήταν εξόριστη εκεί. Δυστυχώς όμως το 1235 πήγαν Τούρκοι κουρσάροι (πειράτες) από την Κρήτη , το κα­τέστρεψαν και το έκαψαν. Ηγουμένη τότε ήταν η Ολυμπία. Είχε μεγάλη αρετή και αγιότητα. Η μητέρα της καταγόταν από την Κωνσταντηνούπολη και ήταν κόρη ιερέως. Ηταν 4 αδελφές. Είχαν και έναν αδελφό Αρχιμανδρίτη. Η μια αδελφή της η Δωροθέα , από συμβουλή του πατέρα της , έγινε μοναχή και κατόπιν Ηγουμένη στο Μοναστήρι των Καρυών της Μυτιλήνης. Η μητέρα όμως της Ολυ­μπίας , καθώς και δυό αδελφές της παντρεύτηκαν. Ο πατέρας της Ολυμπίας έγινε ιερεύς και έζησε στην Πελοπόννησο. Εκεί γεννήθηκε η Ολυμπία. Μετά τον θάνατο του πατέρα της πέθανε και η μητέρα της από τη λύπη της και έτσι έμεινε η Ολυμπία ορφανή και ολομόναχη σε ηλικία 10 ετών.

Την έστειλαν τότε στη Θερμή της Μυτιλήνης , που ήταν η θεία της Δωροθέα Ηγουμένη. Η Ολυμπία προόδευε πολύ στην αρετή. Και στα 19 της χρόνια έγινε μοναχή. Οταν όμως κοιμήθηκε , η θεία της Δω­ροθέα , όλες εξέλεξαν για ηγουμένη την Ολυμπία. Ηταν τότε η ηλικία της 25 ετών. Το Μοναστήρι αυτό είχε 30 Μοναχές.


Ξαφνικά όμως στις 11 Μαΐου το 1235 πήγαν άγρι­οι πειράτες στο Μοναστήρι , θέλησαν ν' ατιμάσουν τις Μοναχές. Μερικές κατώρθωσαν και τους ξέφυγαν α­πό τα χέρια τους και πήγαν στα βουνά. Εκεί δυστυ­χώς πολλές τρελλάθηκαν. Τις άλλες , που αντιστάθη­καν , τις έσφαξαν οι Τούρκοι. Μια γερόντισσα όμως μοναχή , την Ευφροσύνη , που δεν μπορούσε να περπατήσει και να φύγει , την βασάνισαν πολύ. Την κρέμασαν σ' ένα δένδρο και την έκαψαν ζωντανή.
Την έκαναν στάχτη. Φρικτό ήταν και το μαρτύριο της Αγίας Ηγουμέ­νης , της Ολυμπίας. Αυτή , σαν Ηγουμένη , δεν θέλησε να εγκατάλειψει το Μοναστήρι. Οι κακούργοι Τούρκοι με αναμμένες λαμπάδες έκαιγαν τις σάρκες της. Ε­πειτα πύρωσαν μια σιδερέγια βέργα και την έβαλαν από το ένα αυτί της και βγήκε στο άλλο. Κατόπιν , την ξάπλωσαν γυμνή επάνω σε μια σιδερένια πόρτα (θυρόφυλλο) και όπως ήταν την κάρφωσαν επάνω στο σανίδι. Της έμπηξαν στο σώμα είκοσι μεγάλα καρφιά. Αλλα τρία ακόμη μεγαλύτερα τα έμπηξαν στο κεφάλι της. Τα δυό μέσα στ' αυτιά της και το τρίτο μέσα στο κρανίο. Κατόπιν , έβαλαν φωτιά και έκαψαν το Μοναστή­ρι ολόκληρο και την ωραία εκκλησία του. Το κτίριο έμεινε ρημαγμένο για 150 ολόκληρα χρόνια , ως την ημέρα που μια ευλαβική γυναίκα βο­ήθησε να ξανακτισθεί και επειδή δεν τολμούσαν να μείνουν εκεί μοναχές , έγινε ανδρικό.


Ντόπιοι και ξένοι μοναχοί το κράτησαν γερά μέ­σα στις θύελλες των καιρών εκείνων. Η ευλαβής γυναίκα , που διέθεσε για την επι­σκευή του την περιουσία της , ήταν κάποια Μελπομέ­νη. Και η αίτία ήταν η έξης : H Μελπομένη ήταν πολύ πλούσια , δυστυχώς ό­μως ζούσε κοσμική ζωή. O Θεός για να την συνεφέρει , επέτρεψε ν' αρρωστήσει σοβαρά το παιδί της , που το έλεγαν Ακίνδυνο. Τον πόνεσε ξαφνικά το πόδι του , για τις αμαρτίες της μητέρας του. Εξόδεψε εκεί­νη πολλά στους γιατρούς. Αλλά δεν έβλεπε καμμιά θεραπεία. Στο τέλος , της είπαν οι γιατροί , ότι δεν πρόκυται να γίνει καλά. Απελπισμένη τότε , πήγε στο Μοναστή­ρι των Καρυών. Τον έπλυνε στο Άγιασμα και τον έ­ταξε στην Παναγία. Αμέσως , την ίδια μέρα έγινε το θαύμα.


Ο Ακίνδυνος έγινε τελείως καλά. Η Μελπομένη κράτησε το τάμα της και τον άφη­σε στο Μοναστήρι. Δεν έγινε βεβαίως καλόγερος , αλ­λά ζούσε στο Μοναστήρι κι εξυπηρετούσε τους καλογήρους. Ηταν επιστάτης της Μονής. Η Μελπομένη διέθεσε πολλά ρή­ματα και επεσκεύασε το Μοναστήρι. Γι΄αυτό έγραψαν το όνομά της στο Μοναστήρι και το μνημόνευαν. Αυτή κατόπιν είχε χαρίσει στον Αγίο Ραφαήλ και μία ωραία πολυθρόνα , πίσω από την οποία ήταν γραμμένη η λέξη ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ. Αυτή είχε κτίσει εκεί στο Μοναστήρι ένα σπιτάκι , στο οποίο έμεινε μέχρι του θανάτου της.
Ο Αγίος Ραφαήλ , εγκαταστάθηκε ε­κεί με τον Νικόλαον , από τον πρόεδρον και τον διδάσκαλον το 1454. Εργάσθηκαν μέχρι το 1462. Δίδασκαν και προστάτευαν τους Χριστιανούς , ασκήτευαν και πρόκοβαν σε αρετή και σοφία Κυρίου.
Οι Τούρκοι πάτησαν την όμορφη Λέσβο κι άρχι­σαν να σφάζουν , να δέρνουν , να ατιμάζουν και να τρομοκρατούν τον πληθυσμό με κάθε τρόπο. Πάνω απ' όλα , όμως προσπαθούσαν να αλλοξοπιστήσουν με την βία τους οπαδούς του Χριστού και να τους φορέ­σουν το Μωαμεθανικό φέσι. Οι δύστυχοι Μυτιληνοί υπέμειναν τα πάντα , όχι όμως και ν'αρνηθούν την πίστη τους , που άξιζε πιο πολύ και από όλον τον κόσμο.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

2
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’.

Τὴ τῶν Μαρτύρων θαυμαστὴ προστασία, τῶν ἐν Θερμῇ ἠμὶν ἀρτίως φανέντων, ἀπὸ ψυχῆς προσπέσωμεν κραυγάζοντες, Ραφαὴλ μακάριε, καὶ Νικόλαε θεῖε, καὶ Εἰρήνη πάνσεμνε, πάσης ρύσασθε βλάβης, καὶ ἀναγκῶν καὶ πάσης ἀπειλῇς, τοὺς τὴ πρεσβεία ὑμῶν καταφεύγοντας.


θαυματα

Θεραπεία καρκίνου μέ μεταστάσεις


Ολα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2001, διηγείται ο Λάμπρος Θεοδωράκος, ετών 31, κάτοικος Βάθης N. Κιλκίς. Αναγκάστηκα νά πώ στούς δικούς μου ότι είχε διογκωθεί ο ένας όρχις και υπέφερα. Μέχρι τότε δέν υπολόγιζα τον κίνδυνο, ντρεπόμουν και νά το πώ. Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς γιά μένα.


'Ηταν 7 Μαρτίου, όταν μου έκαναν εισαγωγή στήν Ουρολογική Κλινική του Νοσοκομείου Κιλκίς, στό οποίο υπηρετεί και η αδελφή μου Βασιλική ως νοσηλεύτρια. Εξετάσεις αίματος, αξονικές, υπέρηχος έδειξαν κατά 90% ότι ήταν από τις πιό άσχημες μορφές καρκίνου του όρχεος. Οι γιατροί πρώτη φορά έβλεπαν τόσο διογκωμένο αδένα. Η χοριακή γοναδοτροπίνη, μέ φυσιολογικό ανώτατο όριο το 5, σε μένα ήταν 1502! Γιά νά αποφευχθεί περαιτέρω επιδείνωση και μέ άλλες μεταστάσεις, έγινε αμέσως εγχείρηση στις 9 Μαρτίου, πρώτο­πρώτο χειρουργείο, μέ ολική ορχιδεκτομή του ενός όρχεος. Χειρουργός ο κ. Χασάκιολης.


Οι γονείς μου Δημήτριος και Ελευθερία, απλοί και πιστοί άνθρωποι, δέν απελπίστηκαν, σε αντίθεση μέ την αδελφή μου, που λόγω της ιδιότητός της και των συζητήσεων μέ τους γιατρούς καταλάβαινε τη σοβαρότητα της καταστάσεως.


Αμέσως μετά την εγχείρηση, η αδελφή μου μετέφερε το παρασκεύασμα στή Θεσσαλονίκη, στή γνωστή μας παθολογοανατόμο κ. Νικολαΐδου στό Νοσοκομείο “Παπανικολάου” γιά ιστολογική εξέταση. Στό σύντομο ταξίδι έκλαιγε και παρακαλούσε. Βλέπει ξαφνικά σάν όραμα μπροστά της μέσα σε μιά λάμψη την εικόνα της μορφής του αγίου Ραφαήλ, αλλά αμέσως χάθηκε.


Το Σαββατοκύριακο 10­11 Μαρτίου ήταν εφιαλτικό γιά κείνην, περιμένοντας τα αποτελέσματα. Εγώ υπέφερα φρικτά. Σταματούσαν οι πόνοι μόνο όταν καθόταν δίπλα μου η Βασιλική, μ' έπιανε από το ένα χέρι, και από το άλλο κρατούσαμε σφικτά κι οι δυό από μιά εικόνα των τριών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, και παρακαλούσαμε· και μετά από λίγο πάλι μέ έπιαναν οι πόνοι! Κι αυτό, γιατί είχα την αρώστια πολύ καιρό. Κι όπως μου εξήγησαν αργότερα, έκανε μετάσταση και είχα μυοσκελετικούς πόνους. Μεταστατικά παρουσίασα “μπλόκ λεμφαδένων” κοντά στό δεξιό νεφρό, άλλον έναν όγκο ψηλαφητό!


Τη Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, ήταν σεμίνωμα, καρκίνος χημειο­ευαίσθητος (αντιμετωπίσιμος μέ χημειοθεραπεία) και απ' αυτήν την άποψη όχι η χειρότερη μορφή καρκίνου.


Η κ. Νικολαΐδου συνεννοήθηκε μέ την Διευθύντρια Γ΄ Χημειοθεραπείας του “Θεαγενείου” Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης γιά νά αρχίσω χημειοθεραπείες, τέλη Μαρτίου. Οι γιατροί πάντως έλεγαν, επειδή είχε περάσει πολύς καιρός, ότι ίσως νά μην ενεργούσε η χημειοθεραπεία και νά χρειαζόταν νέα επέμβαση, γιά νά αφαιρεθεί και ο μεταστατικός όγκος.


'Εκανα συνολικά πέντε "σχήματα" χημειοθεραπείας. Μετά από κάθε θεραπεία, πηγαίναμε εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου στό Μοναστ΄γρι του Αγίου Ραφαήλ στήν Γρίβα της Γουμένισσας, και μάς διάβαζαν Ευχή υπέρ θεραπείας. Είχαν κρατήσει και το όνομά μου και μέ μνημόνευαν στις Λειτουργίες. 'Οταν πάλι πηγαίναμε οι τρεις γιά τη θεραπεία, ο πατέρας μου έβρισκε κάποιον συγχωριανό μας μέ αυτοκίνητο και πάντοτε ερχόταν στό Μοναστήρι εκείνος και διάβαζε Παράκληση γιά μένα. Συνέχεια προσευχόμασταν και κάθε μέρα που πήγαινε η αδελφή μου γιά το Νοσοκομείο περνούσε από το προσκυνητάρι έξω απ' τη Μητρόπολη, άναβε κερί και παρακαλούσε.


Από τις χημειοθεραπείες έπεσαν τα μαλιά μου, φορούσα καπέλο. Το Πάσχα ντράπηκα νά πάω στήν Εκκλησία, στά χάλια που ήμουν, έμεινα μέ τον πατέρα μου συντροφιά στό σπίτι. Στήν Εκκλησία πήγαν η μητέρα και η αδελφή μου. Τήν ώρα που ψέλνει ο Ιερεύς το “Χριστός Ανέστη”, βλέπει η Βασιλική σε όραμα εμένα και τον πατέρα μου στό δωμάτιο νά μάς φωτίζει από πάνω ένα φως και ψηλά μέσα στό φως τον άγιο Ραφαήλ. Πήρε πολύ κουράγιο απ' αυτό που είδε, διότι ήταν συνέχεια λυπημένη γιά την κατάστασή μου.


Τήν άλλη μέρα, καθόταν δίπλα μου, νά μου δίνει θάρρος. 'Οπως αποκοιμήθηκα και προσευχόταν, βλέπει ολοζώντανα μπροστά της τον άγιο Ραφαήλ μέ τον άγιο Νικόλαο νά μέ πιάνουν από το κεφάλι και τα πόδια, νά μέ μεταφέρουν σε χειρουργικό τραπέζι, νά μέ χειρουργεί ο άγιος Ραφαήλ εκεί που είχα τον μεταστατικό καρκίνο μέ κανονική τομή, από την οποία έβγαλε ένα μαύρο ογκίδιο και το έδωσε στήν αγία Ειρήνη νά το πετάξει μακριά, ενώ ο άγιος Νικόλαος μου έβαζε λάδι στήν τομή. Ξύπνησα κι ένιωθα πότε τσιμπήματα πότε πόνους σ' εκείνο το σημείο!


Ηρθε ο καιρός γιά τη νέα αξονική τομογραφία, μετά την ολοκλήρωση των πέντε “σχημάτων”. Η κ. Νικολαϊδου μάς έλεγε εντωμεταξύ ότι όλο και μίκραινε ο όγκος, όπως τον ψηλαφούσε η ίδια. Αποβραδίς η αδελφή μου δέν κοιμήθηκε καθόλου. Προσευχόταν, έκλαιγε, την έτρωγε η αγωνία. Τήν ώρα που πηγαίναμε γιά τη Θεσσαλονίκη, βλέπει πάλι σε όραμα τον άγιο Ραφαήλ μπροστά μας νά κρατάει μιά μαυρισμένη αξονική, νά την βυθίζει σε ένα δοχείο νερού, νά την πλένει και νά μάς την δείχνει ολοκάθαρη στό πάσχον μέρος, εκεί που ήταν προηγουμένως μαυρισμένη.


Εκείνο τον καιρό είχε δει σε όνειρο και τη μακαρίτισσα γιαγιά μας Βασιλική και της είπε: "Προσεύχομαι κι εγώ γιά το Λάμπρο. Μη νομίζεις ότι οι πεθαμένοι δέν προσεύχονται. Είμαι σε πολύ καλό μέρος. Ο Λάμπρος θά γίνει καλά" Κι ο πατέρας μου είδε τον άγιο Ραφαήλ μέσα στό σπίτι σε όνειρο και του είπε: “Μη στενοχωρείσαι, όλα θά είναι καλά”! Βγαίνω από τον τομογράφο, πηγαίνει η αδελφή μου στό γιατρό νά πάρει την αξονική και της λέει ο γιατρός: “'Αν δέν είχα την προηγούμενη, θά έλεγα ότι έχω αξονική απόλυτα υγιούς ανθρώπου”!


Στό “Θεαγένειο” δέν πίστευαν ότι θά προέκυπταν τέτοια αποτελέσματα. Και στήν Ουρολογική του Κιλκίς οι θεράποντες γιατροί είπαν: “'Ηταν σάν νά έπεσες από ψηλά, από τον τελευταίο όροφο πολυκατοικίας, και το μόνο που έπαθες ήταν νά σπάσεις το χέρι σου”, δηλαδή ασήμαντο το κακό. Είμαι απόλυτα υγιής.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

3
Ονομάζομαι Στέλιος Νάκος, κάτοικος Επανομής Ν. Χαλκιδικής, ιχθυοπώλης. Πέρασα πολλά μεγάλα βάσανα στή ζωή. Στίς 14.8.1990, έπαθα την πρώτη γαστρορραγία μέ τρομερή αιμορραγία από το στόμα. Μέ πήγαν στόν “'Αγιο Παύλο”στό Φοίνικα Θεσσαλονίκης, έμεινα δέκα μέρες. Στίς 24.3.1991 παθαίνω νέα γαστρορραγία, νοσηλεύθηκα στό “Ιπποκράτειο” και μέσα στό Νοσοκομείο είχα ακατάσχετη αιμορραγία από το στόμα, μέ έβαλαν στήν Εντατική. Παρακαλούσα την Παναγία, νά μέ κρατήσει στή ζωή, νά μεγαλώσω το ένα μου παιδί τότε, το Σταύρο. Η αιμορραγία συνεχιζόταν, ο αιματοκρίτης έφθασε στό 16, μέ άνοιξαν νά βρούν την αρτηρία που αιμορραγούσε. Μέ εγχείρησε ο κ. Μαυρουδής με επιτυχία. Στό νοσοκομείο έμαθα γιά τον άγιο Ραφαήλ.


Ο διπλανός ασθενής στό “Ιπποκράτειο” είχε ένα βιβλίο του αγίου Ραφαήλ, το ζήτησα και το διάβασα. 'Οταν συνήλθα, η πρώτη εκδρομή που θα κάναμε οικογενειακά ήταν στή Μυτιλήνη. Τέλη Ιουλίου 1993. Μόνο γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ θα πηγαίναμε.


Κόψαμε εισιτήριο την Πέμπτη. Τήν Παρασκευή πιάνει τον Σταυράκη πόνος χαμηλά. 'Ηταν 6-7 χρονών. Φώναζε το παιδί. Το πήγαμε στή Θεσσαλονίκη σε παιδοχειρούργο, διότι ο δικός μας ο κ. Παρίσης παραθέριζε. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθεί και μετά όπου θέλετε πηγαίνετε. 'Αν στρίψει ο όρχις, σε μιά ώρα πεθαίνει. 'Ηταν πρησμένο, κάθε λίγο το ζουλούσε και φώναζε από τον πόνο. ­Μά κόψαμε εισιτήρια. ­Μήν το διακινδυνεύσετε. Ο κ. Παρίσης μάς λέει στό τηλέφωνο: το πρωΐ φέρτε τον νά τον δώ, εδώ στή Χαλκιδική.


Η γυναίκα μου όλη τη νύχτα σηκωνόταν και τον πρόσεχε. Το πρωΐ της λέει το παιδί: Είδα μιά νεκροκεφαλή και μου είπε, "είσαι καλά, πήγαινε εκεί στή γωνία, κύτταξε μόνος σου και νά δείς, που δέν έχεις πρήξιμο". Είχε σταματήσει ο πόνος. Το ακούω εγώ και λέω: Φεύγουμε γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ. Στήν ανάγκη θά καλέσουμε ελικόπτερο, αν το πιάσει πόνος! Ταξιδέψαμε καταγής, στό κατάστρωμα, δέν είχε θέσεις.


Πήγαμε στόν 'Αγιο Ραφαήλ στήν κάτω Εκκλησία πρώτα· από τη μιά ο τάφος του αγίου Νικολάου, από την άλλη της αγίας Ειρήνης. Η γυναίκα μου βλέπει από τα πλάγια στό μνημείο την κάρα του αγίου Νικολάου και λέει στο παιδί: Σταύρο, νά το κεφάλι που είδες! -'Οχι, μαμά, εκείνο δέν είχε σαγόνι!


Δέν γνωρίζαμε ακόμη γιά τον 'Αγιο ότι τον πριόνισαν στο στόμα και της φάνηκε περίεργο. Στό πλοίο διαβάσαμε το μαρτύριό του και καταλάβαμε ότι είχε δει τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ.


'Οταν επιστρέψαμε, πήγαμε στό γιατρό, και διαπίστωσε ότι δέν είχε απολύτως τίποτε. Από τότε τά φάρμακά μας στό σπίτι είναι το λαδάκι και το αγίασμα του Αγίου.


Οι ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ συνεχίζονται


'Εζησα κι άλλα θαύματα από τον άγιο Ραφαήλ. Το 1993 όλο το χειμώνα είχα πόνο από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, πόνος μέσα στό κόκκαλο, νά μη μέ αφήνει καθόλου. Σκεφτόμουν ότι κάτι κακό είναι, γιά νά μέ πονάει συνέχεια. 'Ενα βραδάκι μου λέει η γυναίκα μου: Πάμε στή μητέρα μου; 'Ηρθε από τον άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε. Καθόμαστε στό τραπέζι και μου δίνει ένα μπουκαλάκι με αγίασμα. Εκεί που μιλούσαν οι γυναίκες, παίρνω το αγίασμα, σηκώνω το παντελόνι και βάζω στό πόδι μου. Εκείνη την ώρα που το έβαζα, τριών μηνών πόνος που δέν σταμάτησε καμία μέρα, σταμάτησε μαχαίρι!


Το 1995 μου πρήστηκε το γόνατο. Πρήξιμο και πόνος φοβερός. 'Ερχεται ο γιατρός ο κ. Σατραζάνης, φίλος και συμμαθητής στό Δημοτικό, μέ εξετάζε και μου δίνει ενέσεις. Σέ μιά βδομάδα είχε ξεπρηστεί. Σέ δεκαπέντε μέρες μέ ξαναπιάνει νύχτα στήν ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης. Σέ μία ώρα πρήσθηκε σάν νά ήταν τριπλό το γόνατο. Μέ ανεβάζουν αγκαλιά στό αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Πόνος αφόρητος, νά κλαίω σάν μικρό παιδί. Από τις 2-3 η ώρα που μέ ανέβασαν, ξημέρωμα έφθασα στήν Επανομή! Κατεβαίνει η γυναίκα μου, μέ έσερνε νά μέ ανεβάσει στο σπίτι. Δέν μπορούσα μόνος! Τηλεφωνάει το γιατρό, έρχεται, μέ ξαναβλέπει. Πάρε αυτές τις ενέσεις. Μόλις ξεπρηστεί, θά σε χειρουργήσω μέ λέϊζερ, γιά νά σηκωθείς σε δέκα μέρες. Θά άνοιγε δύο οπές νά φύγει το υγρό. 'Εφθασε μεσημέρι. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος φωνάζω τη γυναίκα μου: Φέρε λάδι από τον άγιο Ραφαήλ. Το απόγευμα βρισκόμουν στό μαγαζί! Είχε φύγει το πρήξιμο και ο πόνος. Δέν μέ ξαναπόνεσε πια.


Το 1997, το καλοκαίρι, είχα βγάλει κονδυλώματα, κομμάτια κρέατα, πάρα πολλά, φαγούρα και αίμα. Πήγα στό χειρούργο το Σατραζάνη. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθούν όλα, νά τα καυτηριάσουμε, νά κάνουμε βιοψία και νά δούμε… 'Εβαλα λάδι από τον άγιο Ραφαήλ, ξαναέβαλα λάδι, την τρίτη μέρα πάλι. Τίποτε. Πηγαίνω στήν εικόνα μέ μεγάλη πίστη και του λέω: Εγώ θά βάζω λαδάκι κι εσύ μη μέ γιατρέψεις. Σέ μιά-δύο βραδιές τρίφτηκαν σάν ζάχαρη και έφυγαν όλα. Ο γιατρός έμεινε έκπληκτος.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

4
Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου


Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στά κόπρανα. Πήγαμε στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί: Πρέπει νά πας αμέσως στό “Θεαγένειο“ νά χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δέν μάς αρέσει καθόλου. Δέν μου είχαν πεί τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερα μόνο η γυναίκα μου· είχαν βρεί αδενοκαρκίνωμα στό στομάχι. Σύμφωνα μέ τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής έξι μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα.


Τελικά πήγαμε στήν Κλινική “'Αγιος Λουκάς”. Δέν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια γιά 2-3 μέρες, και θά εισαγόμουν πάλι γιά εγχείρηση. Προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο νά βρούμε εισιτήρια νά πάμε στον 'Αγιο Ραφαήλ. Δέν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε νά κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στά χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.


Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στήν κοιλιά, είδα στόν ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και μέ χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σάν μιά ταινία μέ συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στήν άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στούς ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα.


Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δέν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια. Βλέπει κι εκείνη στόν ύπνο της ότι αναρωτιόταν που αλλού νά μέ πήγαινε· σε άλλο νοσοκομείο; στό εξωτερικό; 'Ερχεται ένας 'Αγιος και της λέει: Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου.


Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που μέ χειρούργησε. Και οι γιατροί από τον “'Αγιο Δημήτριο”, ο κ. Βουσνακίδης μέ άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δέν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται γιά θαύμα!


'Εζησα μέ 10 αιματοκρίτη


Τήν 1.10.1999 αιμορραγούσα υπερβολικά πάλι από το στομάχι, είχα αιμοπτύσεις. Νοσηλεύθηκα στόν “'Αγιο Λουκά”. Ο κ. Κωνσταντάρας μου έκανε γαστροσκοπήσεις και αξονική τομογραφία. Μου είπε ότι έκλεισαν οι πληγές, βρέθηκαν όλα εντάξει, γύρισα σπίτι μέ 28 αιματοκρίτη. Τήν πρώτη μέρα μπόρεσα και σηκώθηκα, τη δεύτερη μέρα χειρότερα, την παρ’ άλλη χειρότερα. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος, δέν είχα τη δύναμη νά γυρίσω από το άλλο πλευρό. 'Ομως δέν είχα άλλα σημάδια, νά καταλάβω ότι ήταν πάλι γαστρορραγία. Η πίεση βρέθηκε καλή.


Το βράδυ βογγούσα και παρακαλούσα: 'Αγιε Ραφαήλ, θέλω νά ρθείς νά μέ γιατρέψεις, νά ζήσω νά μεγαλώσω το παιδί μου. Δέν υπάρχει κανείς νά μέ γιατρέψει πιά. 'Ακουγα την καρδιά μου νά χτυπάει δυνατά. Μέ πήρε λίγο ο ύπνος και είδα, ήρθε ο άγιος Ραφαήλ, ψηλός, ξερακιανός, κρατώντας στά χέρια του μιά λυωμένη κουβέρτα, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος, την έρριξε προς τα πάνω μου. Τήν άρπαξα και τυλίχτηκα αμέσως. Ξύπνησα κι άρχισα νά κλαίω.


Το πρωί καλέσαμε ασθενοφόρο. Από την Επανομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσαν νά μου βρούν φλέβα γιά μετάγγιση· ήταν αδύνατο. Στόν “'Αγιο Λουκά” μου άνοιξαν τρύπα στό λαιμό γιά τη μετάγγιση. Πώς ζούσα; 'Ηρθε ο κ. Κωνσταντάρας και μέ έδειχνε στούς εκπαιδευόμενους: Ο κ. Νάκος έζησε μέ 10 αιματοκρίτη! Σώθηκα μέ το που ήρθε ο 'Αγιος και σταμάτησε η αιμορραγία. Αλλιώς θά πέθαινα.


* * *


Στίς 28.1.2000, μέρα Παρασκευή, πονούσαν τρία δόντια, τα είχα σφραγίσει πριν ένα μήνα. Η οδοντίατρος γέννησε, δέν ήταν στό ιατρείο. Από το τηλέφωνο μου έδωσε αντιβίωση και παυσίπονα. Είχα αφόρητους πόνους. Τη νύχτα σηκώνομαι και μ' ένα ψαλίδι βγάζω το ένα σφράγισμα, βγάζω το άλλο, οι πόνοι συνέχιζαν. Πηγαίνω στήν εικόνα του Αγίου, ρίχνω λαδάκι στις οπές και σταμάτησε ο πόνος κατευθείαν. Θεραπεία νέου αδενοκαρκινώματος


Τόν Ιούλιο του 2001 παρουσίασα νέα επιπλοκή γαστρορραγίας. Πήγα πάλι στην Κλινική “'Αγιος Λουκάς” από τις 22 ώς τις 26 του μήνα. Μου έκαναν εξετάσεις, αξονική τομογραφία, γαστροσκόπηση και βιοψία, οι οποίες έδειξαν υποτροπή της παλιάς αρρώστιας.


Η έκθεση ιστολογικής εξετάσεως του Εργαστηρίου “Ιστοδιερευνητικής” (Τσιμισκή 93, Θεσσαλονίκη) γράφει: «Ειδος παρασκευασματος: Τεμαχια απο την αναστομωση (ανωτερη γαστρεκτομη προ 4ετιας). Ιστορικό: Στον ιδιο ασθενη στις 31.12.1997 και σε ιστολογικη εξεταση παρασκευασματος ανωτερης γαστρεκτομης ειχε τεθει η διαγνωση του “αδενοκαρκινωματος του στομαχου με χαμηλη διαφοροποιηση, μικτου τυπου κατα Lauren με διηθηση σε βαθος ολοκληρου του τοιχωματος, χωρις προσβολη των λεμφαδενων” Μακροσκοπικη περιγραφη: Πεντε μικρα, λευκωπα, μαλακα τεμαχιδια, διαμετρου 3-4χιλ.… Συμπερασμα: Αδενοκαρκινωμα του στομαχου, με χαμηλη διαφοροποιηση, το οποιο δεν μπορει να ταξινομηθει κατα Lauren στο αποστελομενο υλικο». Πήγα πάλι στήν Κλινική στις 29 Ιουλίου και στις 30 μέ χειρούργησε ο ίδιος καθηγητής, ο κ. Κωνσταντάρας.


Αυτές τις ημέρες η γυναίκα μου επικοινώνησε μέ αγωνία μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας, που γνωριζόμαστε και είχαμε βαπτίσει το δεύτερο παιδί μας το Ραφαήλ. Παρακάλεσε να κάνουν προσευχές και παρακλήσεις γιά μένα. Παρακάλεσαν και την κ. Μαρία Τσολάκη, από τα βασικά πρόσωπα που υπηρέτησαν την εύρεση των λειψάνων των Αγίων στη Λέσβο. Η κ. Μαρία είχε δει ξημερώματα στις 23 Ιουλίου τον άγιο Ραφαήλ και μου έδινε σε κύπελο νά πιώ ένα παχύρρευστο υγρό σάν γαλάκτωμα. “Νά κάνεις ό,τι σου πούν οι γιατροί, ο Κύριος τους έχει ορίσει νά βοηθούν τον κόσμο. Μήν αρνείσαι. Και στούς γιατρούς θά πας και εγχείρηση θά κάνεις”. Εγώ δέν ήθελα νά μπώ σε νέα ταλαιπωρία, έλεγα ότι ο 'Αγιος θα με σώσει, όπως τόσες φορές.


Στίς 30 Ιουλίου ξημερώματα είδε την Παναγία μέ τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη χωρίς να της μιλούν, και τον άγιο Απόστολο Ανδρέα που της είπε νά ανάψει τρία κεριά να παρακαλέσει τους τρεις Αγίους που τόσο αγαπάμε όλη η οικογένεια, γιά νά παραβρεθούν στήν εγχείρηση, κι ένα κερί στό όνομά του, ώστε νά προσευχηθεί ο ίδιος στον Κύριο. Κι όταν θά συνέλθω, νά πάω νά προσκυνήσω και νά τον ευχαριστήσω στό Εκκλησάκι του. Τηλεφώνησαν στή γυναίκα μου, την ώρα που μέ εγχείριζαν, και πήρε πολύ κουράγιο.


Βγαίνοντας ο γιατρός από την εγχείρηση είπε τρεις φορές μέ απορία στην γυναίκα μου: «Τόν άνοιξα τελείως! Δέν βρήκα τίποτε!» Δέν βρέθηκε ο καρκίνος. Είχε εξαφανιστεί!
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

5
Τη δεύτερη μέρα μετά την εγχείρηση, το βράδυ, ενώ είχε λήξει από πολλή ώρα το επισκεπτήριο, είχε φύγει η γυναίκα μου και βρισκόμουν μόνος μου, βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα μετρίου αναστήματος μέ γένι, να με κυτάζει κατάματα. Με φώναξε μέ το όνομά μου, μέ πλησίασε και μου είπε: “Εσύ δέν μέ ξέρεις, εγώ σε ξέρω! Περνούσα από εδώ και ήρθα νά σε δώ. Μέ έστειλε ο Σεβασμιώτατος. 'Ολα τα είδα, όλα τα άκουσα. Μεγάλο θαύμα!”. Μέ χαιρέτισε κι έφυγε αθόρυβα. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε το Δεσπότη, ρωτήσαμε στο Μοναστήρι, δέν είχαν στείλει κανέναν. Συζητώντας το περιστατικό μέ τους δικούς μου, κατάλαβα ότι πρέπει νά ήταν κάποιος 'Αγιος, μάλλον ο Διάκονος Άγιος Νικόλαος.


Πρίν το εξιτήριο στις 8 Αυγούστου, μου λέει ο Καθηγητής: “Μη φοβάσαι, πήγαινε νά μεγαλώσεις τα παιδάκια σου, δέν έχεις τίποτε!”



--------------------------------------------------------------------------------

Θεραπεία θρομβωτικής μικροαγγειοπάθειας


Ονομάζομαι Ιωάννης Μινοβγίδης, κατάγομαι από τό Πολύκαστρο Ν. Κιλκίς, αλλά μένω στή Θεσσαλονίκη (Καμηλίας 19). Είμαι πατέρας τριών αγοριών. Τό 1994 μού παρουσιάσθηκε μιά σπάνια αρρώστια του αίματος, θρομβωτική μικροαγγειοπάθεια λέγεται. Μέ πήγαν στό Νοσοκομείο Λοιμωδών, μήπως ήταν ηπατίτιδα, αλλά μέ έστειλαν τό απόγευμα στό ΑΧΕΠΑ, επειδή δέν διαπιστώθηκε λοιμώδης νόσος. Η κ. Αγγελούδη διαπίστωσε τήν αρρώστια μετά από εξετάσεις καί ιατρικό συμβούλιο. Τήν άλλη μέρα τό μεσημέρι οι γιατροί έψαχναν τή συζυγό μου, επειδή είχε φύγει τό βράδυ, γιατί δέν φανταζόταν τήν σοβαρότητα τής καταστάσεώς μου. Τής είπαν ξεκάθαρα ότι τελείωνα, μόνο μέ θαύμα θά σωζόμουν. 'Επρεπε νά βρίσκεται συνεχώς κοντά μου γιά τό μοιραίο. Είχα μελανιάσει, ο αιματοκρίτης είχε κατέβει στό 8. Πήγαινα γιά πνευμονικό οίδημα.


Η κουνιάδα μου μέ τή σύζυγό μου παρακαλούσαν μέ θέρμη τόν άγιο Ραφαήλ καί μού έβαλαν στό προσκέφαλό μου τήν εικόνα καί τό βιβλίο τού Αγίου. Παρακαλούσαν νά λυπηθεί τά παιδιά μας καί υποσχέθηκαν ότι θά μέ πήγαιναν στή Χάρη του. Τό βράδυ, εκεί πού παρακαλούσε, από τήν κούραση έγειρε η γυναίκα μου λίγο τό κεφάλι της καί βλέπει σάν όραμα νά πέφτει από ψηλά ένα χαρτί στό κρεβάτι μου απ' τά δεξιά, καί σ' αυτό διέκρινε τίς μορφές τών τριών Αγίων. Τήν άλλη μέρα έκανα πλασμοκάθαρση μέ μεγάλη ποσότητα πλάσματος, λόγω τής μόλυνσης. Μετά τήν πλασμοκάθαρση, μέ πήγαν στήν Εντατική, καί πονούσα πολύ στά γόνατα καί στά πόδια. Δέν μπορούσα νά ανακουφισθώ. Οι γιατροί είπαν νά μού βάλουν πάγο, αλλά καμιά ανακούφιση.


Η σύζυγός μου μέ σταύρωσε μέ πίστη από το λαδάκι τών Αγίων, πού τό έφερε η κουνιάδα μου από τό Μοναστήρι των Αγίων στή Γρίβα, καί μού έδωσε νά πιώ. Σέ μία ώρα σταμάτησαν οι πόνοι καί κοιμήθηκα ήσυχα, ενώ είχα μέρες νά κοιμηθώ. Οι γιατροί απόρησαν καί ανακουφίστηκαν κι εκείνοι, όταν τό έμαθαν, καί -νά είναι καλά- μού συμπαραστάθηκαν πολύ. Από τήν άλλη μέρα άρχισε η βελτίωση. Οι γιατροί είπαν ότι, άν δέν παρουσιασθεί τίποτε στά πέντε χρόνια, ο κίνδυνος θά εξαλειφθεί τελείως. Δόξα τώ Θεώ, από τότε δέν μέ ενόχλησε τίποτε, ούτε ξαναπόνεσα. Ευχαριστώ τούς αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, πού μέ έσωσαν. 'Ημουν πιστός, αλλά, τώρα πού ήρθαν οι 'Αγιοι, πιστεύω ολόθερμα.


Μιά “νεκρανάσταση”


Στίς 21-6-1995 η 46χρονη Κατερίνα Νικηφ. Τσοτοπούλου-Τριανταφύλλου, κάτοικος Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, μετά από φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μεταφέρθηκε στό Νοσοκομείο “Παπανικολάου” μέ βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση: τό μετωπιαίο οστούν είχε θρυμματισθεί, μήνιγγες, αίματα, χώματα ήταν αναμειγμένα στό μέτωπο. Μετά από πέντε ώρες χειρουργείο, τήν οδήγησαν στήν Εντατική Μονάδα. Εξ αντικειμένου, οι ιατροί δέν έδιναν καμιά ελπίδα νά ζήσει, ούτε μία στό εκατομμύριο, καί έλεγαν ότι, άν ζούσε, θά ήταν “φυτό”. Οι δικοί της, μέ αγωνία γιά τήν κατάστασή της, αλλά καί βαθειά πίστη, όλο τό βράδυ παρακαλούσαν τόν άγιο Ραφαήλ.


Τήν επομένη πληροφορήθηκαν ότι θά γινόταν αγρυπνία στό Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου μετέβησαν καί συμμετείχαν καί έδωσαν τό όνομά της γιά νά μνημονευθεί στήν Προσκομιδή. 'Εφυγαν μέ ανάλαφρη τήν ψυχή, γεμάτη ελπίδα στό Θεό, έστω κι άν ιατρικώς η κατάσταση τής ασθενούς ήταν απελπιστική.


Τήν άλλη μέρα απόγευμα, οι ιατρικές πληροφορίες πάλι αποκαρδιωτικές. Κάποιος ιατρός τούς είπε ότι ήταν τόσο σοβαρή η κρανιοεγκεφαλική κάκωση, πού δέν άφηνε καμιά ελπίδα, παρά μόνο άν θά ήταν δυνατόν νά γίνει “μεταμόσχευση” κεφαλής! Η μητέρα της, όταν τής επέτρεψαν μετά από μέρες νά εισέλθει γιά λίγο στήν Εντατική, δέν κατόρθωνε νά αναγνωρίσει ποιά ήταν η κόρη της, παρά μόνο όταν τής τήν έδειξε μία νοσοκόμος!


Τήν Κυριακή 25 Ιουνίου ανέβηκαν πρωί στό Μοναστήρι τού Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας. Λειτουργούσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος, καί τούς είπα νά μήν απελπίζονται, αλλά νά παρακαλούν τόν 'Αγιο, κι εκείνος θά κάνει τό θαύμα του, όπως τόσα ανέλπιστα θαύματα μέχρι τότε. Γονατιστοί μέ δάκρυα προσευχήθηκαν στήν Παράκληση πού ζήτησαν να τελεσθεί, μετά τή θ. Λειτουργία. Πήραν λαδάκι καί αγιασμό. Κατέβηκαν έπειτα στήν Ιερά Μονή της Παναγίας στή Γουμένισσα καί δεήθηκαν μέ πόνο ψυχής ενώπιον τής θαυματουργού εικόνος της νά γίνει τό θαύμα στόν άνθρωπό τους.


Καθημερινά τελούσαν Παράκληση τού Αγίου Ραφαήλ καί άλλων Αγίων οι ίδιοι στή Θεσσαλονίκη. Στίς καθ' ημέραν θείες Λειτουργίες καί τίς ιερές Παρακλήσεις στό Μοναστήρι γινόταν συνεχής μνημόνευση τού ονόματος τής ασθενούς.


Στίς 2 καί 9 Ιουλίου, Κυριακές επίσης, από τά χαράματα, ανέβηκαν οι συγγενείς πάλι στήν Ιερά Μονή, λειτουργήθηκαν, έδωσαν πρόσφορο μέ τό όνομα τής ασθενούς, προσευχήθηκαν μέ επίμονη βαθειά πίστη καί ελπίδα, γονατιστοί καί μέ δάκρυα, στήν Παράκληση μετά τή θεία Λειτουργία.


Στίς 9 Ιουλίου συνέπεσε νά είναι κι ένα λεωφορείο προσκυνητών από Κοζάνη, πού κι εκείνοι παρακλήθηκαν νά προσευχηθούν εκτενώς, συμψάλλοντες στήν Παράκληση τό “Κύριε ελέησον”.


Τήν επομένη, μετά από 18 μέρες στήν Εντατική, η ασθενής ανένηψε! Τό θαύμα είχε γίνει. Τά εξ αντικειμένου αρνητικά επιστημονικά προγνωστικά ανετράπησαν! Μάλιστα, μολονότι τίς τελευταίες μέρες ήταν πιθανόν νά προσβληθεί από μηνιγγίτιδα καί νά υποστεί εγκεφαλικό, τελικά η Χάρη τού Θεού απέτρεψε κι αυτόν τόν κίνδυνο. Τή μετέφεραν στή Νευροχειρουργική Κλινική, από όπου πήρε εξιτήριο. 'Οταν ανέλαβε κάπως, ανέβηκαν οικογενειακώς στό Μοναστήρι καί έκαναν θ. Λειτουργία.


Επανεισήχθη στό Νοσοκομείο, γιά πλαστική εγχείρηση προσθετική τού μετωπιαίου οστού στίς 20 Σεπτεμβρίου, καί άλλη μιά φορά στίς 10 Οκτωβρίου γιά νέα επέμβαση στόν οφθαλμό καί τή σιαγόνα. 'Ολες οι εγχειρήσεις στέφθηκαν από επιτυχία. Μετά από πρόσφατη εξέταση, ο Καθηγητής κ. Φυλακτάκης βεβαίωσε ότι δέν υπάρχει κανένα πρόβλημα, παρ' όλη εκείνη τήν επιθανάτια περιπέτεια.


Μέσα στόν Αύγουστο, η ιαθείσα είχε δει ένα βράδυ στόν ύπνο της ότι κάποιος κτύπησε τή θύρα τής εισόδου καί ανοίγοντας είδε τόν άγιο Ραφαήλ. Τόν προσκάλεσε νά εισέλθει στό σπίτι της νά τήν βοηθήσει, αλλ' ο 'Αγιος τής είπε: Δέν έχεις πιά ανάγκη, δέν κινδυνεύεις. Ξύπνησε περιχαρής γιά τήν προστασία τού Αγίου.


Καί ο σύζυγός της είχε αξιωθεί νά δεί τόν 'Αγιο μία φορά σέ ενύπνιο μέσα στό σπίτι τους ολοζώντανα, τόν πρώτο ακόμη καιρό. Στήν αρχή δέν κατάλαβε ποιός ήταν καί φοβήθηκε μέ τόν απρόσμενο επισκέπτη. Ο 'Αγιος τόν ευλόγησε λέγοντάς του νά μή φοβάται, γιατί ήρθε γιά καλό τους.


'Ολη η οικογένεια ομολογεί τό μεγάλο θαύμα πού έκανε στήν Κατερίνα ο άγιος Ραφαήλ. Εκκλησιάζονται συχνά στό Μοναστήρι για να εκφράσουν τή βαθειά ευγνωμοσύνη τους στό θαυματουργό 'Αγιο τού Θεού.


Μερικές φορές συνέπεσε νά παρευρίσκεται προσκυνητής καί ο τροχονόμος κ. Δημήτριος Τσακίρης τού Τμήματος Τροχαίων Ατυχημάτων Θεσσαλονίκης μέ τήν οικογένειά του. 'Ηταν ο τροχονόμος πού πρώτος είχε σπεύσει μέ περιπολικό καί τήν είχε αντικρίσει αιμόφυρτη. Βλέποντας τότε τήν κατάστασή της, δέν πίστευε πώς θά μπορούσε νά σωθεί, καί όμως μέ βαθειά πίστη τή σταύρωσε μέ λαδάκι τού αγίου Ραφαήλ πού φρόντιζε καί είχε πάντοτε μαζί του στό αυτοκίνητο καί επικαλέστηκε τήν υπέρ αυτής πρεσβεία τού Αγίου.


Είναι αληθές ότι καί στήν παρούσα περίσταση συνέβη μιά “νεκρανάσταση”. Τό είπε ξεκάθαρα σέ γνωστό μας χειρούργο συνάδελφός του καί φίλος από τήν Εντατική εκείνου τού Νοσοκομείου: Θυμάσαι εκείνα τά τρία "πτώματα"; Τό ένα αναστήθηκε!

από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου Γουμενίσσης,Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ. Δημητρίου "Θαύματα Αγίων - Σημεία Θεού".
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

6
phpBB [video]



Για περισσότερα σχετικά με τους αγίους εδω

http://ag-rafail-nikolaos-eirini.blogspot.com/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

7
Δύο Κύπριοι από την Πάφο, αναφέρουν σε επιστολή τους τα θαύματα που έκαναν σε αυτούς οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη

1. Αγία Ηγουμένη Ευγενία

Επιθυμώ να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για το θαύμα πού μου έκαναν οι θαυματουργοί Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη.

Τον Μάιο του 1985 κατόπιν βιοψίας διαπιστώθηκε ότι είχα καρκίνο στον προστάτη. Πήγα αμέσως μετά της συζύγου μου εις Δυτική Γερμανία και κατόπιν πολλών προσπαθειών με εισήγαγαν σε Κρατικό Νοσοκομείο. Από νέα βιοψία διαπιστώθηκε ότι ήταν κακοήθης όγκος. Ακολούθησε εγχείρηση και αφαίρεση μέρους του προστάτη όπου ήτο ο όγκος. Μετά από μία εβδομάδα άρχισε ακτινοθεραπεία, η οποία διήρκησε έξι εβδομάδες και ήτο έξι χιλιάδες «κοβάλτιουμ» 200 μονάδες την ημέρα.

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ περισσότερο διά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες πού είχα σε μια ξένη χώρα, άγνωστος μέσα σε αγνώστους, ούτε φίλο ούτε ένα αγαπημένο πρόσωπο, διότι η σύζυγος μου επιβάλλετο να επιστρέψει στην Κύπρο. Η όλη θεραπεία διήρκησε τρεις μήνες και στις 22 Αυγούστου επέστρεψα στην Κύπρο.

Τον Απρίλιο του 1986 πήγα και πάλι εις την Δυτική Γερμανία, στο ίδιο Κρατικό Νοσοκομείο, διότι είχα ορισμένες ανωμαλίες. Η όλη θεραπεία ήτο ένα μήνα. Αγωνιζόμουν εγώ να ζήσω, αγωνιζόταν και ο εισαγωγέας να βγάλει περισσότερο κέρδος. Για αρκετό χρονικό διάστημα ένοιωθα ότι ήμουν αρκετά καλά και πίστευα ότι οι πόνοι και οι ταλαιπωρίες μου τελείωσαν. Αλλά οι ελπίδες μου διαψεύσθησαν όταν μου παρουσιάστηκε αιματουρία. Με μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και κατέβαλαν προσπάθειες υπεράνθρωπες οι γιατροί. Μου έκαναν μετάγγιση αίματος χωρίς καμμιά βελτίωση κι΄ αποφάσισαν να μου αφαιρέσουν και τον υπόλοιπο προστάτη. Κι΄ έτσι επέστρεψα στο σπίτι μου αφού τελείωσε κι΄ αυτή η θεραπεία.

Αρχές Αυγούστου 1988 με μία απότομη κίνηση μου δημιουργήθηκε σπονδυλολίσθηση. Από ακτινογραφίες και αναλύσεις απεδείχθη ότι ήτο μετάστασις εις την σπονδυλική στήλη πού με έρριξε εις το κρεββάτι τελείως παράλυτο. Με επισκεπτόταν ο γιατρός και μου έκανε παυσίπονη ένεση για να απαλύνει τους πόνους, ως και χάπια παυσίπονα, η υγεία μου χειροτέρευε. Με μετέφεραν και πάλι στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου έγιναν όλες οι αναλύσεις και εξετάσεις πού απέδειξαν ότι ήτο μετάστασις εις την σπονδυλική στήλη. Σε 15 ήμερες έκανε μετάσταση εις τα οστά της δεξιάς πλευράς και μετά στην αριστερά. Η θεραπεία διήρκησε οκτώ μήνες. Ούτε οι ενέσεις ούτε τα χάπια μορφίνης δεν μπορούσαν να απαλύνουν τους αβάστακτους πόνους μου. Η άπόφασις των ιατρών ήταν ότι η θεραπεία έγινε και δεν μπορεί να γίνει άλλη θεραπεία, να επιστρέψω εις την οικία μου στην Πάφο και να περιμένω την ώρα να γλυτώσουν αυτοί και να ησυχάσω κι΄ εγώ από τα βάσανα και τους αβάστακτους πόνους.

Με μετέφεραν από Λευκωσία εις Πάφο με δυνατή δόση μορφίνης. Το πώς ταξίδεψα και έφθασα στην οίκία μου μόνο ο Θεός ξέρει. Παρέμεινα στο κρεββάτι παράλυτος, δεν μπορούσα να στρέψω ούτε δεξιά ούτε αριστερά, μόνον ανάσκελα. Αλλά πόσες ήμερες, μήνες, χρόνια ανάσκελα. Η τροφή, το νερό και οποιαδήποτε άλλη βοήθεια μού προσφέρετο στο κρεββάτι. Τα χάπια πού έπαιρνα ήταν κορτιζόνη και οριμέντετ ως θεραπευτικά δια την ασθένεια μου και χάπια μορφίνης παυσίπονα διά να απαλύνουν τους πόνους μου, αλλά και αυτά μου δημιουργούσαν άλλα προβλήματα με το στομάχι μου. Η παραμονή μου στο κρεββάτι μου δημιούργησε οστεοπόρωση. Οδυνηροί και αφόρητοι πόνοι σε όλο μου το σώμα και αυτή η μορφίνη δεν μπορούσε να απαλύνει τους πόνους. Όρισμένες ώρες παρακαλούσα τον Θεό να με πάρει σύντομα για να γλυτώσω, εφ΄ όσον δεν υπήρχε θεραπεία για μένα. Ορισμένες πάλι μέρες έλεγα ότι ο Θεός δεν θα με αφήσει απροστάτευτο, πίστευα ότι θα θεραπευτώ. Ένοιωθα δύναμη και θάρρος και οι ελπίδες μου ήταν πάντοτε στο Θεό και ευχόμουν κανένας άνθρωπος να μην έχει αυτή την ασθένεια με τέτοιους πόνους, ασθένεια πού μπορεί να χτυπήσει οποιονδήποτε και σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είναι. Η ανθρώπινη επιστήμη πού με τη φώτιση του Θεού τόσο έχει προχωρήσει σήμερα, δεν ήταν αίσιόδοξη για την έκβαση της αρρώστειάς μου. Βλέπετε και η ανθρώπινη επιστήμη όσο και να έχει προοδεύσει, η δύναμη της φθάνει μέχρι ένα σημείο. Πέρα από αυτό σηκώνει τα χέρια και αδυνατεί να κάνει οτιδήποτε.

Αρχές Νοεμβρίου 1989 άρχισαν και σ΄έμενα οι πολλαπλές εμφανίσεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Είδα όραμα, ότι πήγα στο Εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου εις το χωριό Χλώρακας διά να προσευχηθώ. Στην είσοδο της Εκκλησίας στεκόταν ο Άγιος Νικόλαος, δίπλα Του κάποιος Κληρικός επιβλητικός και γεροδεμένος, ήταν ντυμένοι με μαύρα ράσα. Τους χαιρέτησα με σεβασμό και στάθηκα απέναντί Τους. Ο Άγιος Νικόλαος με σύστησε στον άλλο Κληρικό, πού για μένα ήταν τελείως άγνωστος, ως και το όνομά Του (Άγιος Ραφαήλ). Συζητούσαν για το πρόβλημά μου και ο άγνωστος Κληρικός άρχισε να μού μιλα και να μού δίνει θάρρος ότι όλα θα περάσουν, να έχω υπομονή και θα με κάνει καλά. Εγώ εκείνη την ώρα σκεπτόμουν ότι πήγα στη Δυτική Γερμανία πού υπάρχουν άριστοι γιατροί και δεν έγινα καλά και τώρα θα μού πει Αυτός ο Παπάς, Αυτός ο Κληρικός, ότι θα με κάνει καλά; Αμέσως κατάλαβε τί σκεπτόμουν και μου λέει: «Ναι, εγώ θα σε κάνω τελείως καλά». Μετά πήγα λίγο πιο κάτω για να μη Τους ενοχλεί η παρουσία μου, και ενώ στεκόμουν εις το ισόπεδο έδαφος όπως είναι, ένοιωσα ότι βρισκόμουν επάνω σ΄ ένα μικρό λόφο και έβλεπα την καταπράσινη πεδιάδα και την γαλάζια θάλασσα πού βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού. Κι΄ όταν αποφάσισα να επιστρέψω σπίτι μου θέλησα να Τους χαιρετήσω, αλλά δεν υπήρχαν οι δύο Κληρικοί.

Τρεις μέρες αργότερα, μία φίλη μου έστειλε δύο βιβλία δικά σας Αγία Μητέρα «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ» και λαδάκι από τη Χάρη Του. Όταν τα πήρα στα χέρια μου και είδα την Εικόνα Τους, τότε Τους γνώρισα ότι ήταν Εκείνοι οι δύο Κληρικοί πού είδα στο όνειρό μου. Επίσης θυμήθηκα το όνομα Άγιος Ραφαήλ πού μου σύστησε ο Άγιος Νικόλαος, πού ήταν τελείως άγνωστος σ΄ εμένα. Με πίστη άρχισα να βάζω λαδάκι σε όλα τα μέρη του σώματός μου πού είχα φρικτούς πόνους.

Όσο διάβαζα τα βιβλία σας Αγία Μητέρα και έβλεπα τα μεγάλα θαύματα, τόσο μεγάλωνε η πίστη και οι ελπίδες μου, ότι κι΄ εγώ θα θεραπευθώ με τη βοήθεια των Αγίων. Σε λίγες μέρες είδε η σύζυγός μου ένα όραμα, πώς βρισκόταν σε μια άγνωστη Εκκλησία και προσευχόταν γονατιστή και παρακαλούσε να θεραπευθώ. Μία φωνή από το Ιερό της λέει: «Γιατί είσαι τόσο στενοχωρημένη και λυπημένη;». Αυτή Του λέει: Ο σύζυγός μου είναι δύο χρόνια άρρωστος, παράλυτος στο κρεββάτι, πώς να μην είμαι λυπημένη; Και της απαντά η φωνή: «Να μή λυπάσαι, γιατί ο σύζυγός σου θα θεραπευθή και θα γίνει τελείως καλά». Εσύ ποιος είσαι πού μού λες αυτά τα λόγια; τον ρωτά. «Είμαι ο Άγιος Ραφαήλ», της λέει.

Πρωΐ-πρωΐ μου διηγήθηκε το όραμά της κι΄ εγώ συγκινημένος και με δάκρυα της λέω πώς θα γίνω τελείως καλά και δεν θα σας εγκαταλείψω τόσο νωρίς. Μετά τρεις μέρες πάλι η καλή μας φίλη έστειλε το βιβλίο σας Αγία Μητέρα «Ιστορικό της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ», την Εικόνα των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης και λαδάκι.

Λίγες μέρες αργότερα τηλεφώνησα σ΄ εσάς Αγία Ηγουμένη Ευγενία και σας παρακάλεσα να προσευχηθήτε να με θεραπεύσει ο Άγιος Ραφαήλ και σας υποσχέθηκα πώς μόλις μπορέσω θα επισκεφθώ την Ιερά Μονή των Αγίων με την σύζυγό μου. Την επόμενη μέρα σηκώθηκα χωρίς καμμιά βοήθεια από το κρεββάτι του πόνου, πού για δύο ολόκληρα χρόνια ήμουν παράλυτος, και πήγα στην κουζίνα πού βρισκόταν η σύζυγός μου. Απερίγραπτη συγκίνηση, δάκρυα χαράς κι΄ ευγνωμοσύνης εις τον Άγιο ήταν τα αισθήματά μας για αρκετή ώρα. Από την ημέρα εκείνη σταμάτησα να παίρνω όλα τα χάπια, τόσο τα θεραπευτικά όσο και τα παυσίπονα. Μετά αρκετές ήμερες είδα δράμα τους τρεις Αγίους ολοζώντανους ντυμένους με την επίσημη ενδυμασία Τους να στέκονται δίπλα από το κρεββάτι μου. Με ρωτούσαν, πώς είμαι, εάν είμαι καλά και πώς νοιώθω. Είμαι πολύ καλά, απάντησα, Σας ευχαριστώ πού κάνατε το θαύμα Σας και θεραπεύτηκα. Θέλω όμως να Σας ρωτήσω κάτι. Και οι τρεις με μια φωνή μου λέγουν: «Πές μας, τί θέλεις;». Τους είπα: Δεν ξέρω αν κάνω καλά και διηγούμαι το θαύμα πού μου κάνατε σε όλους πού με επισκέπτονται ή μου τηλεφωνούν. Και οι τρεις μου απάντησαν με μια φωνή: «Από σένα εξαρτάται πώς νοιώθεις, εμάς δεν μας πειράζει, εσύ πώς νοιώθεις». Μου το είπαν κι΄έφυγαν.

Την Μεγάλη Τετάρτη πήγαμε στην Εκκλησία και κοινωνήσαμε, διότι εγώ είχα αρκετά χρόνια να κοινωνήσω. Η κατάσταση της υγείας μου Αγία Μητέρα είναι πολύ καλή. Κάνω περιπάτους δύο με τρία χιλιόμετρα την ημέρα, είμαι ευδιάθετος, χωρίς πόνους, χάπια δεν παίρνω καθόλου, πηγαίνω στο γραφείο περπατώντας πού ήταν κλειστό από τις 30/11/1987 για δυόμισυ χρόνια.

Την 1/6/1990 έκανα ακτινογραφίες για να βεβαιωθώ σε ποιά κατάσταση είναι η υγεία μου. Ήταν τελείως καθαρές, ούτε ίχνος ότι πέρασα τέτοια ασθένεια, ο δε ακτινολόγος Ιατρός πού του έκανε μεγάλη εντύπωση, μού λέει: «Έγινε θαύμα σ΄ εσένα». Κατόπιν έκανα αξονική τομογραφία στη σπονδυλική στήλη. Οι γιατροί έμειναν κατάπληκτοι από τα αποτελέσματα, ούτε για σημάδι ότι πέρασα τέτοια ασθένεια. Επίσης έκανα γενικές αναλύσεις αίματος, τα αποτελέσματα ήταν φυσιολογικώτατα κι΄ αυτοί οι γιατροί δεν ξέρουν τί να πουν γι΄ αυτά τα παράξενα πού μου συμβαίνουν. Εγώ δεν το κρύβω και τους διηγούμαι τα θαύματα τα οποία έκαναν οι Άγιοι σ΄ εμένα.

Πολλές φορές Αγία Ηγουμένη περπατώντας στο δρόμο κλαίω με δάκρυα ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο, όταν συγκρίνω την κατάσταση στην οποία με έφερε η ασθένειά μου με τη σημερινή κατάσταση υγείας πού μου χάρισε ο Θεός.

Άπειρες ευχαριστίες εκφράζουμε τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου Χλόη και όλοι οι δικοί μου, προς τους μεγάλους και θαυματουργούς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και προς εσάς Αγία Ηγουμένη για την απέραντη αγάπη πού μας περιβάλλετε.

Με σεβασμό ασπάζομαι την δεξιά σας

Γεώργιος Παπαλλάς

Αρχιτέκτων

Πάφος – Κύπρος

Η συγκίνηση μου είναι αφάνταστα μεγάλη, γιατί σήμερα 29/10/90 οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Κύπρου μιλούν γι΄ αυτό το μεγάλο θαύμα και ο Τύπος το δημοσιεύει, το ανακοινώνει χαρμόσυνα προς δόξα των Αγίων και παρηγοριά του πονεμένου λαού της Κύπρου. Έφθασαν στα χέρια μου εφημερίδες και περιοδικά.

Ηγουμένη Ευγενια

2. Αγία Ηγουμένη, ήλθαμε από την Κύπρο να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας για τα τόσα θαύματα πού μας έκαναν, στην Κύπρο οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη. Είμαστε ένα γκρουπ από εικοσιτέσσερα άτομα και πρόκειται να έλθουν και τριάντα Ιερείς από την Κύπρο, γιατί έχουμε βάλει το χέρι μας στον τύπο των ήλων.

Είναι δύο χρόνια αν θυμάστε το παράλυτο παιδί πού σηκώθηκε μπροστά σας και περπάτησε και έτρεξε στην αγκαλιά σας. Περπατά από τότε μια χαρά ο Γιαννάκης, είναι επτά ετών και ήταν από έντεκα μηνών παράλυτο. Όταν το βλέπουμε να περπατά κλαίμε από συγκίνηση κι΄ ευχαριστούμε τους θαυματουργούς Αγίους πού το θεράπευσαν.

Ας είναι δοξασμένο το όνομά Τους. Το παιδί είναι συγγενής μου από την Πάφο.

Σας ευχαριστούμε Αγία Ηγουμένη όλοι στην Κύπρο πού παίρνουμε τα βιβλία σας και σας ευγνωμονούμε.

Νίκη Παπαλουκά

Πάφος – Κύπρος

Πηγή: Ευγενίας Κλειδαρά, Ηγουμένης Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ Θέρμης Μυτιλήνης, Νέα Θαύματα τυοα Αγίου Ραφαήλ, τόμος 15ος, Θεσσαλονίκη 1991



ΑΠΟ http://vatopaidi.wordpress.com/2010/04/ ... b5-%ce%b5/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

8
phpBB [video]


phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι Αγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη

9
ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΡΑΦΑΗΛ ΕΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ




Σήμερα η εκκλησία μας εορτάζει την εύρεση του τάφου και των λειψάνων του Αγίου Ιερομάρτυρας Ραφαήλ εν Μυτιλήνη που έγινε το 1959 μ.Χ.

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τον βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα.

Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959 μ.Χ. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ.

Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.

Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Μαζί δε με τις άλλες αποκαλύψεις, ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Εσπερία, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε.

Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμη απεκάλυψε ότι κήρυξε τον λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου.

Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί.

Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικεύς στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας της Μικράς Ασίας. Ωστόσο μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη.

Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Έπειτα από μερικά χρόνια, το έτος 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι σε μια επιδρομή τους στο μοναστήρι, συνέλαβαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου έτους. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε διά σφαγής με πολύ σκληρό τρόπο.

Τον έσυραν βιαίως τραβώντας τον από τα μαλλιά και την γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν πριονίζοντάς τον από το στόμα.

Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, δορυφορούμενους τρόπον τινά, οι οποίοι διάνυσαν πριν από αυτόν τον ασκητικό βίο στη μονή των Καρυών, όπως είπε σε εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μονή αυτή, η οποία είναι γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ.

Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίσθηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235 μ.Χ., εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.

Ο Άγιος Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δένδρο.

Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρονών νεάνιδα Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θέρμης, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαυσαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για τον φρικτό θάνατο του παιδιού τους.

Με τους Αγίους συνεμαρτύρησαν ο μνημονευθείς πατέρας της Αγίας Ειρήνης, Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463 μ.Χ.

Έπειτα από θαυματουργικές υποδείξεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, έγινε γνωστή η ύπαρξη των λειψάνων τους και υποδείχθηκαν τα σημεία όπου βρίσκονταν οι τάφοι τους.





Πηγή

http://www.agioritikovima.gr/diafora/th ... is-tou-taf
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Βίοι Αγίων”