Κάθε Κυριακή, Ο μικρός Αργύρης πήγαινε για να εκκλησιαστεί στο Μοναστήρι των Αγίων Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννου. Εκεί γνώρισε τον Άγιο Νεκτάριο ιεροδιάκονο τότε,ο οποίος μετά από μια συζήτηση που είχε με τον 8χρονο Αργύρη, είπε στο Γέροντα της Μονής, Παχώμιο: "Βλέπετε Γέροντα, αυτό το παιδί; Μια μέρα θα γίνει Άγιος". Η προφητεία του Αγίου Νεκταρίου, φυσικά εκπληρώθηκε!
Ο νεαρός Αργύρης, σε ηλικία 17 ετών, αποφάσισε να γίνει μοναχός. Έτσι, αναχώρησε για το Μοναστήρι των Αγ. Πατέρων, του Γέροντος και πνευματικού του πατέρα Παχωμίου, στο Προβάτειο Όρος. Εκεί, με πολύ ζήλο, άρχισε να αγωνίζεται σκληρά με όπλα του, τη νηστεία, την προσευχή και την υπακοή στο Γέροντα του. Αργότερα, ζήτησε από το Γέροντα του Παχώμιο, την ευλογία να χτίσει δυο μικρά κελλάκια σε κάποιο ερημικό πατρικό του χωραφάκι, για να συνεχίσει εκεί τους ασκητικούς του αγώνες. Εκεί, αντιμετώπισε πολλές επιθέσεις του μισόκαλου εχθρού, ο οποίος με διαφορετικές πανουργίες θέλησε να γκρεμίσει το νεαρό ασκητή από το πνευματικό του ύψος. Άλλοτε, του εμφανιζόταν σαν κατσίκα, ανεβαίνοντας στη στέγη του κελιού του, άλλοτε έσειε ολόκληρο το κελί του, φώναζε και γλεντούσε. Προσπαθούσε να του προκαλέσει φόβο για να τον αποκάμει. Αλλά ο Άγιος, δεν λύγισε. Είχε κοντά του πάντοτε μια εικόνα, πού του είχε δώσει η μητέρα του και ήταν της γιαγιάς του. Ο ίδιος την είχε ονομάσει: "Παναγία η Βοήθεια". Ή Παναγία μας, πάντοτε τον έσωζε και τον βοηθούσε στις φανερές επιθέσεις του διαβόλου.Το 1910, κατόπιν προτροπής του αναδόχου του πήγε στο Αδραμύτιον, όπου υποκύπτοντας στο θέλημα του θεού, χειροτονήθηκε διάκονος και την επομένη, στις 8 Νοεμβρίου ιερέας στον Ι.Ν. Αγ. Άννης στο Κορδελιό Σμύρνης.
....
Οι ασθενείς, έγιναν μάρτυρες των θαυμαστών σημείων, που η πίστη του Αγίου διενεργούσε. Οι προσευχές του, χάριζαν την θεραπεία σε πολλούς, έδιωχναν δαιμόνια μια φορά, κάποιος παραπονέθηκε στον "Αγιο ότι ένας ποντικός τρώει τα φυτίλια από το καντήλι της Παναγίας. Ο Άγιος του είπε: "μη στενοχωριέσαι, η Παναγία θα πιάσει τον κλέφτη'' Την επόμενη ημέρα, την ώρα που λειτουργούσε ένας ποντικός βγαίνει στο καντήλι κι αρχίζει να τρώει το φιτίλι. τότε ένα αόρατο χέρι, τον βουτάει και τον κρατάει στον αέρα. Όταν ο Άγιος τελείωσε την προσκομιδή, πήγε από κάτω και είπε στον ποντικό. "Έλα, φτάνει, κατέβα κάτω".Εκείνος υπακούοντας, ανέβηκε στον ώμο του αφού ο Άγιος τον επετίμησε με καλοσύνη λέγοντας του να μη βρίσκει την τροφή του στην Εκκλησία, έφυγε τρεχάτος και ουδέποτε εμφανίστηκε πάλι.
Αργότερα, το 1912, με προτροπή πολλών μοναζουσών που σώθηκαν από το διωγμό που υπέστησαν οι Χριστιανοί της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, ξεκίνησε να χτίζει ένα μικρό μοναστηράκι για να στεγάσει αυτές τις ψυχές που τον είχαν πνευματικό τους πατέρα και καθοδηγητή. Το 1928, έκανε μόνος του το σχέδιο της μονής και έβαλε θεμέλια. Με πολύ κόπο και μόχθο, ξεκίνησαν οι αδελφές με τον άγιο να ανεγείρουν το Μοναστήρι. Όλη την νύχτα, ετοίμαζαν τα υλικά για να τα βρουν έτοιμα οι εργάτες και να συνεχίσουν εργασία τους. Ό Άγιος, δούλεψε πολύ σκληρά για τη Μονή, φυτεύοντας δένδρα καρποφόρα για να τρέφονται οι μοναχές.Μέσα σε δύο χρόνια, χτίσθηκε η Μονή στη Χίο και ονομάστηκε, "Παναγία η Βοήθεια". Σιγά-σιγά, οι μοναχές έγιναν 70, όλες υπό την πνευματική προστασία και καθοδήγηση του Αγίου. Όλες οι μοναχές που τον έζησαν, έχουν πάμπολλες μαρτυρίες χαραγμένες στην καρδιά τους από τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος, όσο ήταν ακόμα εν ζωή! Πόσες φορές συνομίλησε με αγγέλους, ακόμη και με την ίδια τη Θεοτόκο, που τόσο πολύ αγαπούσε... Οι διδαχές και οι πολύτιμες συμβουλές του, καταγράφηκαν σε βιβλία και διαφωτίζουν μέχρι και σήμερα, τις διψασμένες ψυχές.
Κάποτε, ενώ βρισκόταν στην τραπεζαρία της Μονής, ο Άγιος σηκώθηκε και βιαστικός και τρομαγμένος πετάχθηκε έξω, φωνάζοντας δυνατά στους εργάτες που έσκαβαν με δυναμίτη μέσα στο βουνό.
-Παντελήηηη φύγετε γρήγορα από κει που είστε.." Εκείνοι,το έκαναν γρήγορα και απορημένοι και σε λίγο το βουνό που βρισκόταν λίγα λεπτά πριν,έσκασε κι έπεσε.Τρομαγμένοι έπεσαν στα πόδια ευχαριστώντας τον που τους έσωσε.
Μία από τις μοναχές διηγείται ότι, κάποια μέρα και ενώ ο Άγιος καθόταν στο κρεβατάκι του και είχε αποκοιμηθεί, είδε έναν Άγγελο μπροστά από τον Άγιο που του είπε: "Άνθιμε, ακολούθα με!". Ο Άγιος άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε τον Άγγελο και κάτι σαν μια λευκή σκιά βγήκε από μέσα του και τον ακολούθησε. Μετά από λίγο οι μοναχές τον σκούνταγαν για να τον ειδοποιήσουν για την τράπεζα, αλλά εκείνος δεν συνερχόταν, ήταν σαν να απουσίαζε! Μετά από μία ώρα συνήλθε και ψιθύρισε: "Δόξα σοι ο θεός! Τους έσωσες Παναγία μου!". Οι μοναχές τον ρώτησαν τι συνέβη αλλά εκείνος απέφυγε να πει κάτι παραπάνω.
Μετά από ένα μήνα, ένας νέος που ήταν καπετάνιος έτρεξε συγκλονισμένος και έπεσε κλαίγοντας μπροστά στα γόνατά του Αγίου λέγοντας: "Σ ευχαριστούμε Άγιε μας Γέροντα που μας έσωσες!". Ο Άγιος απάντησε ότι δεν ήταν εκείνος, αλλά η Παναγία.Κατόπιν προτροπής της ηγουμένης ο καπετάνιος διηγήθηκε στις Μοναχές ότι, καθώς ταξίδευαν στον ωκεανό έπεσαν σ' ένα φοβερό κυκλώνα από όπου ήταν αδύνατο να ξεφύγουν. Πάλευαν με τα κύματα και το σφοδρότατο άνεμο χωρίς ελπίδα. Εκείνος τότε απελπισμένος έβγαλε μια εικόνα του Άγιου Γέροντα που είχε πάντα επάνω του φωνάζοντας του: "Σώσε μας Άγιε Άνθιμε!". Αμέσως τότε είδε τον Άγιο Άνθιμο πάνω από το πλοίο και του φώναξε: "Μη φοβάσαι παιδί μου!". Και πήρε το πλοίο πετώντας το ένα μίλι μακριά από τον κυκλώνα!". Έτσι σώθηκαν. Πόσα τέτοια θαυμαστά είχαν να διηγηθούν οι μοναχές που τον έζησαν!
Το 1960, ο Άγιος αρρώστησε βαριά και ο ίδιος παρηγορούσε τις μοναχές και τα πνευματικά του παιδιά, λέγοντας τους ότι ήρθε η ώρα που ο Κύριος τον καλούσε να αναχωρήσει από τούτη την ζωή.Στις 15 Φεβρουαρίου 1960, 10 λεπτά πριν παραδώσει την αφιερωμένη στο Θεό ψυχή του ακούστηκε μια γλυκιά φωνή: ""Άνθιμε έλα παιδί μου στο Χριστό σου, που τόσο με δίψασες". Εκείνος, προσήλωσε τα μάτια του εκεί από όπου ακούστηκε η φωνή και,αφού φωτίστηκε το πρόσωπό του, ανεχώρησε για να συναντήσει τον Αγαπημένο του Ιησού Χριστό που τόσο πολύ αγάπησε και να συγκατοικήσει αιώνια μαζί του.
Μακάρι οι ευχές του και οι πρεσβείες του να μας συνοδεύουν πάντα για να μιμηθούμε την αγάπη του. Λίγο πιο έξω από την πόλη της Χίου συναντά κανείς τη Μονή "Παναγίας της Βοήθειας που έχτισε ο Άγιος Άνθιμος και που σήμερα εγκαταβιώνουν αρκετές μοναχές,υπό την σκέπη του Αγίου Ιδρυτού της μονής. Εκεί βρίσκεται η κάρα του Άγίου, ο τάφος του αλλά και η ζωντανή παρουσία διαμέσου των πολλών θαυμάτων που καθημερινά επιτελεί σε όσους προστρέχουν στη χάρη του.Τον άγιο ιδιαιτέρως επικαλούνται οι άτεκνες γυναίκες και εκείνος τους χαρίζει το ποθούμενον.
( Αποσπάσματα από το Περ. ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ )
Πηγή http://agioritis.pblogs.gr/2010/02/thay ... himoy.html
-----
Μερικὰ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου
1. Σηκωτὴ πῆραν τὴν Παρασκευὴ Αἰκατερίνη στὸ Λωβοκομεῖο μὲ πρήξιμο στὴν κοιλιά,
καὶ κίνδυνο νὰ φτάσει τὸ νερὸ στὴν καρδιά. Ἄταφη νεκρὴ πῆγα κοντά του· εἶπε ἡ ἴδια.
Οἱ γιατροὶ τῆς Χίου καὶ ὁ περίφημος γιατρὸς Κουντουρᾶς δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους,
ὅταν διαπίστωσαν τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας της.
2. Ὁ βουλευτὴς Χίου Ῥοδοκανάκης, στὸν Γέροντα Ἄνθιμο κατέφυγε, ὅταν ὁ γαμπρός
του, ὁ ξακουστὸς γιατρὸς Κουντουρᾶς, στάθηκε ἀνήμπορος νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ ἀπὸ
τότε ὁ Κουντουρᾶς πολὺ σεβόταν τὸν Πατέρα Ἄνθιμο καὶ τοῦ φάνηκε μάλιστα καὶ
χρήσιμος. Τὸν ἀθώωσε ὅταν οἱ δημιοί του θέλησαν νὰ τὸν φυλακίσουν γιὰ τὶς γιατρειὲς
ποὺ ἔκανε.
3. Ἀπὸ πολυαρθρίτιδα θεραπεύει τὸν νεαρὸ Ἐμμανουὴλ Βακέντη ἀπὸ τὴν Σάμο τὸ
1930, ἐνῶ τὸν φιλοξενοῦσε στὸ κελλί του.
4. Ἀργότερα, τὸ 1966,ἡ Παναγία ἡ Βοήθεια χάρισε ξανὰ τὴν ὑγεία τῆς γυναίκας του,
ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ ὄγκο στὸ στῆθος.
5. Στὸ Λωβοκομεῖο ἦταν ἀκόμη, ὅταν πῆγε νὰ ἐξομολογηθεῖ ἡ Κυριακὴ Ἀμπατζῆ, γιατὶ
ἤθελε νὰ χαλάσει τὸ τέταρτο παιδὶ ποὺ περίμενε. Εἶχε ἦδη τρία κορίτσια καὶ φοβόταν
μήπως ἀποκτοῦσε πάλι κορίτσι. Ὁ Γέροντας τὴν ἀπέτρεψε, τὴν στήριξε καὶ τὴν
διαβεβαίωσε ὅτι ἦταν ἀγόρι καὶ θὰ τὸ βαπτίσει ὁ ἴδιος.
6. Ἀπὸ βέβαιο πνιγμὸ ἔσωσε τὸν καπετὰν Γιώργη τὸν Λιγνὸ καὶ τὸ πλήρωμά του ἀπὸ τὶς
Αἰγνοῦσες, ὁ ὁποῖος ἀσπαζόμενος τον Γέροντα, τοῦ εἶπε εἰς ἐπήκοον ὅλων:
-Ἐκεῖ ποὺ ταξιδεύαμε Γέροντά μου, μᾶς ἔπιασε κυκλώνας…κλάματα, φωνές, ἀπελπισία
στὸ πλήρωμα. Παναγία μου Βοήθεια καὶ Ἅγιε Ἄνθιμε, σῶσέ μας ἀπὸ τοῦτο τὸ κακό,
φωνάζω. Δὲν θὰ τὸ πιστέψεις Γέροντά μου! Μιὰ ἀόρατος δύναμις ἅρπαξε τὸ
ὑπερωκεάνειο ἐκεῖνο σὰν νὰ ἦταν καρυδόφυλλο, τὸ πέταξε στὴν ξηρά, πάνω σὲ ἕνα
βουνό, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πάλι τὸ παίρνει καὶ τὸ φέρνει μέσα στὴν θάλασσα σὲ ἄλλο μέρος
μακριὰ ἀπὸ τὸν κυκλώνα.
Θαύματα μετὰ τὴν κοίμησή του ἐν Κυρίῳ
Ὅμως τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου συνεχίζονται καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του.
1. Ἀπὸ βέβαιο θάνατο σώζει τὸ κοριτσάκι τοῦ Αἰμίλιου καὶ τῆς Εἰρήνης Πολίτση ἀπὸ τὸν
Κορυδαλλό. Οἱ γιατροὶ τοῦ ἀφαίρεσαν μέρος ἀπὸ τὸ συκώτι μὲ τὴν γνωμάτευση ὅτι δὲν
ὑπάρχει ἐλπίδα ζωῆς. Τώρα, κάθε καλοκαίρι φέρνουν τὴν μικρὴ Μαρία στὴν Χίο, γιὰ νὰ
εὐχαριστήσουν τὴν Παναγία καὶ τὸν Ἅγιο Γέροντα.
2. Τρεῖς φορὲς ἄνοιξαν τὴν Μαρία Βαμβούρη στὴν κλινικὴ τοῦ Ἀντωνάκου στὸν
Πειραιᾶ, γιὰ νὰ τὴν χειρουργήσουν, μὰ ἀπελπισμένοι οἱ γιατροὶ τὴν ἄφησαν. Στὸν ὕπνο
της ὅμως ὁ Γέροντας τὴν ἐνθάῤῥυνε νὰ μὴν φοβᾶται. Δὲν θὰ πεθάνεις. Δύο ποτήρια
χαμομήλι ἀπὸ θερμός, ποὺ ἔχεις δίπλα σου καὶ μιὰ ἀσπιρίνη θὰ σὲ βοηθήσουν νὰ
ξεπρησθεῖς. Εἶχε γίνει σὰν ἀστακός. Οἱ γιατροὶ δὲν μποροῦσαν νὰ πιστέψουν στὸ
θαῦμα!
3. Μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Γέροντα καὶ τὴν θαυματουργὴ δάφνη, ἡ Παναγία χαρίζει
ὑγιέστατα καὶ πανέξυπνα παιδιὰ σὲ πολυάριθμα ἄτεκνα ζευγάρια. Γιὰ πρώτη φοράς,
ἔχουμε λύση τῆς στείρωσης στὴν Μαρκέλλα Τσίμηλα. Τὴν νύκτα τῆς κηδείας του, ὁ
Γέροντας παρουσιάσθηκε στὸν ὕπνο της καὶ τῆς εἶπε νὰ βράσει φύλλα ἀπὸ τὴν δάφνη
ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ φέρετρό του καὶ νὰ πιεῖ τὸ ζουμί της.
4. Σὲ πολλὰ παιδιὰ ποὺ γεννιοῦνται μὲ τὴν θαυματουργὴ δύναμη τοῦ Γέροντα,
πίνοντας τὸ ἀφέψημα τῆς δάφνης, ποὺ ὁ ἴδιος φύτεψε στὸ Μοναστήρι, οἱ γονεῖς δίνουν
τὸ ὄνομα Ἄνθιμος, Ἀνθίμη.
Κατατάσσεται στὸ Ἁγιολόγιο
Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου ἔγινε στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1965,
ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρα Ἀνθίμου Ἐπισκόπου Νικομηδείας, ἀλλὰ καὶ ἑορτὴ
ἀνακομιδῆς τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Πλῆθος πιστῶν ἦλθαν νὰ
ἀσπαστοῦν τὰ Ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου, τὰ ὁποῖα τοποθετήθηκαν καὶ φυλάσσονται
μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα τῆς Μονῆς, δεξιὰ τῆς Ἁγίας Τράπεζας.
Τὸ κελλί του βρίσκεται ἀκριβῶς μπροστὰ στὴν εἴσοδο δεξιὰ μετὰ ἀπὸ τὴν σιδερένια
θύρα τῆς Μονῆς. Ἐκεῖ οἱ εὐσεβεῖς προσκυνητὲς μποροῦν νὰ βρεθοῦν στὸν Ἱερὸ Χῶρο,
ποὺ ἔζησε ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, καὶ νὰ προσκυνήσουν τὴν πτωχική του κλίνη, μὲ ὅλα τὰ
προσωπικά του ἀντικείμενα, μικρὰ καὶ μεγάλα.
Μὲ τὴν ὑπ᾿ ἀριθμ. 1148 ἀπὸ 14-8-1992 ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου, ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος κατετάγη εἰς τὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1993 ἐγκαινιάσθηκε ὁ πρῶτος Ναὸς τοῦ Ὁσίου Ἀνθίμου τοῦ Χίου,
ποὺ κτίσθηκε στὴν τοποθεσία ὅπου γεννήθηκε ὁ Ὅσιος, στὰ Λειβάδια τῆς Βροντάδου.
Εἶθε μὲ τὶς πρεσβεῖές του νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς Οὐρανίου Βασιλείας. Αμήν.
Βιβλιογραφία
1. +Βρυαίνης Μοναχῆς Καθηγουμένης τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Βοήθειας: Ἀκολουθία τοῦ
Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἀνθίμου τοῦ θαυματουργοῦ· ποιηθεῖσα τῷ 1960.
2. Θαύματα & Οράματα του Αγίου Ανθίμου, Παναγίας Βοήθειας, Χίος, 1987.
Απόσπασμα από
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/a ... s_xios.htm
------
ΑΠΟ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΘΙΜΟΥ ΤΗΣ ΧΙΟΥ
- Μαρτυρία Ελένης Γ. Ρoδινού -
Το 1957 η κορούλα μου Νίκη τελείωνε το Γυμνάσιο. Ήταν στην 7η τάξη. Στους
διαγωνισμούς από το πολύ διάβασμα κουράσθηκε, ως φαίνεται, το παιδί, και κάποιο
πρωί ξύπνησε με ένα σπυρί στο στόμα, στο άνω χείλος. Το πρόσωπό του ήταν
κατακόκκινο και πρησμένο. Πυρετός και πόνοι σε όλο το σώμα.
Κατατρομαγμένη εγώ το σκέπασα με ένα κάλυμμα και με δάκρυα στα μάτια τo έτρεξα
στην Παναγία τη Βοήθεια, να βρώ παρηγοριά από τον Γέροντα. Τον ξέραμε όλη μας η
οικογένεια, γιατί καθόμαστε στον Κοφινά, κοντά στο Λωβoκoμείo.
Καθόταν σε μια πολυθρόνα στη δροσιά έξω από την εκκλησία με το κομποσχοινάκι στο
χέρι. Μόλις μας είδε, “ Τι συμβαίνει;” μας λέγει. – “Γέροντα μου – του λέγω εγώ με τα
κλάματα σαν τρελλή από την αγωνία, - “για δείτε το παιδί μου” – Εκείνος χαμογέλασε
και μου λέγει: - “Μην κλαις. Δεν είναι τίποτα, αύριο θα είναι καλά”. Το σταύρωσε, με
ένα σταυρουδάκι που είχε πάνω του, και μου λέγει: -“Πηγαίνετε μέσα στην εκκλησία
παρακαλέσετε την Παναγία, βάλε λίγο λαδάκι από το καντηλάκι και όταν πάτε στο σπίτι
βάλετε λίγο ριζάκι κατάπλασμα να πάρη τη φλόγα και θα πέραση. Αύριο θα είναι καλά,
θα πάει σχολειό και θα έχει και μια καλή αποκατάσταση”.
Ώ του θαύματος! Το πρωί ήταν όλα περασμένα. Η κόρη μου τελείωσε το Γυμνάσιο με
το άριστα, αμέσως βρήκε μια πολύ καλή εργασία και στη συνέχεια βρήκε μια πολύ καλή
τύχη και έχει δημιουργήσει μια χαριτωμένη οικογένεια.
Το θαύμα του Γέροντα και το προορατικό του μας μένουν αλησμόνητα.
Ας είναι η ευχή του μαζί μας.
Ελένη Γ. Ρoδινού
Άγιος Ματθαίος, Κοφινάς
16-6-1983
[Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου ο Θαυματουργός (βίος – θαύματα - διδαχές 1869-1960),
Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, I.M. Παναγίας Βοήθειας Χίου, 1987, σελίδα 256]
-----
Συνέντευξη του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ανδρέα Δάφνου στο περιοδικό ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Αριθμός Φύλλου 55 • Χειμώνας 2003-’04
ΕΡ.: Γέροντα για πιο πράγμα θεωρείτε ευλογημένο τον εαυτό σας;
ΑΠ.: Aξιώθηκα να γνωρίσω και να πάρω την ευχή, ακόμη όταν ζούσαν, δύο ιερών
προσώπων που αγίασαν.
Ο ένας ήταν ο Άγιος Άνθιμος της Χίου. Όταν ήμουν μικρός, χτύπησα στο μάτι.
Φοβήθηκα πως, αν το έλεγα στον πατέρα μου, θα έτρωγα ξύλο. Eίχε γίνει και μια
μελανιά, θυμάμαι. Tι να κάνω; Σκέφτηκα και πήγα σ’ αυτόν τον άγιο άνθρωπο πάνω
στο Mοναστήρι, την Παναγιά Bοήθεια. Tου είπα το πρόβλημά μου. Mου διάβασε μια
ευχή, μου το σταύρωσε και με γιάτρεψε! Πήρα την ευχή του και έφυγα.
Tο άλλο ιερό πρόσωπο, που είχα την ευλογία να γνωρίσω, ήταν ένας άλλος Άγιος της
Xίου, ο Άγιος Συμεών ο Ηγούνενος Ι.Μ. Ψαρρών (+ 24/12/1944) . Aπό οκτώ χρονών
πήγε στο Μοναστήρι κι εκεί έμαθε γράμματα από το Ψαλτήρι του Δαβίδ! Ήταν,
θυμάμαι, πολύ γεροδεμένος άνθρωπος και καλλιεργούσε με πολύ αγάπη τα κτήματα
της Mονής.Το βράδυ τον άκουγαν που πήγαινε σε μια ρεματιά δίπλα στο Mοναστήρι και
έσπαγε πέτρες, για να δαμάσει με την εργασία, όπως έλεγε, τον εαυτό του και να μην
τον πολεμά ο διάβολος. Tο πρωί ήταν τακτικός στις ακολουθίες του. Ευτύχησα, όταν
ήμουν πέντε χρονών, να βρεθώ κοντά του. Mε πήρε μέσα στα ράσα του και μου έδωσε
την ευχή του.
Πηγή: http://www.arxontariki.net/viewtopic.ph ... w=previous
------
Αλλά και κάθε Ψαριανός ή επισκέπτης των Ψαρρών που γνώρισε τον Άγιο γέροντα έχει
να πει μια ιστορία για αυτόν. Για μια ασθένεια σωματική η ψυχική που θεραπεύτηκε με
μια ευχή του. Για μια συμβουλή που έδωσε ο γέροντας σ αυτόν ή κάποιο οικείο του και
τον βοήθησε πραγματικά. Ο Θεός τίμησε τον γέροντα με τον προορατικό χάρισμα
άπειρες οι ιστορίες για πράγματα που προφήτεψε ο γέροντας. Ακόμα πλούσια ήταν η
δράση του γέροντα κατά την κατοχή όπου στο μοναστήρι φιλοξενούσε Έλληνες
Άγγλους και Αυστραλούς που τους φυγάδευε στην μέση Ανατολή. Παρά τα ενενήντα
και χρόνια του ήταν τόση η δράση του που η γκεστάπο παρακολουθούσε την Μονή .
έστειλε τρεις φορές προδότες δήθεν να τους φιλοξενήσει ο γέροντας πράγμα το οποίο
έκανε αν και γνώριζε τι ήταν οι φιλοξενούμενοι του όμως με την βοήθεια του θεού
κανείς τους δεν κατάλαβε ότι το ίδιο διάστημα στην Μονή ήταν κρυμμένη δεκάδες
έλληνες και άγγλοι. Ο Άγιος κοιμήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1944 και ενταφιάστηκε στον
αυλόγυρο της Ι.Μ. Ψαρρών. Μερικά χρόνια αργότερα πλήθος πιστών ανέβηκε στην
Μονή για να γίνει η εκταφή και βρέθηκαν μπροστά στο θαύμα που όμως στης καρδιές
όλων ήταν αναμενόμενο. Ο γέροντας ήταν άφθαρτος!!! Και μόλις άνοιξε ο τάφος μια
ευωδιά πλημμύρισε τον αυλόγυρο του μοναστηριού!!!
Πηγή: http://www.aegean.gr/agios-therapontas/ ... dreas.html
-----
Βιογραφικό σημείωμα του Γιώργου Ι. Κεφάλα
Γεννήθηκε στα Κουρούνια της Χίου το 1910. 'Ηταν γιος του ιερέα Ιωάννη (παπά-
Γιάννη) και της Καλλιόπης Κεφάλα.
Απεβίωσε, λόγω ασθένειας, το 1942 στην Ιερά Μονή Μυρσινιδίου, όπου έγινε
καλόγερος ένα μήνα περίπου πριν από το θάνατό του.
Δυστυχώς ο πρόωρος θάνατός του δεν του επέτρεψε να αφήσει πλούσιο έργο στην
αγιογραφία και να αναδείξει το ταλέντο του. Παρ' όλα αυτά άφησε αρκετά έργα τα
οποία δηλώνουν το μεγάλο του ταλέντο.
Τα περισσότερα έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ αγιογραφίες του
βρίσκονται στην Ιερά Μονή Μυρσινιδίου, στον Άγιο Προκόπιο Κουρουνίων και
αντίγραφο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη χωριοεκκλησιά των Κουρουνίων.
Εκτός από αγιογραφίες έχει ζωγραφίσει και προσωπογραφίες καθώς επίσης και τοπία.
Υπήρξε μαθητής του Γ. Παναγιωτάκη, με τον οποίο είχε άριστες σχέσεις. 'Ετσι εξηγείται
και η αγιογράφηση του Ναού των Κουρουνίων, από τον Γ. Παναγιωτάκη.
Χαρακτηριστικό δείγμα της σχέσης αυτής, είναι οι προσωπογραφίες που υπάρχουν σε
ιδιωτική συλλογή των δύο αγιογράφων, τις οποίες φιλοτέχνησαν ο ένας για τον άλλο. Ο
Γ. Κεφάλας, ήταν ο άνθρωπος που σύστησε στον Άγιο Άνθιμο, ιδρυτή της I. Μ.
Παναγίας Βοήθειας, τον Γ . Παναγιωτάκη, για την αγιογράφηση της Μονής και έτσι
είχαμε την τύχη να τον έχομε μόνιμα στο νησί της Χίου. Ο ίδιος ο Γ. Παναγιωτάκης στα
απομνημονεύματα του και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο "Η γνωριμία μου με τον
Γέροντα" αναφέρει:
"Γράφων τας κάτωθι γραμμάς αισθάνομαι μαζί με το συναίσθημα της ευλάβείας και μια
απέραντη ευγνωμοσύνη προς την μακαριστήν μορφήν του Γέροντα γιατί Εκείνος από
Κρητικόν με έκαμε κάτοικον της Μυροβόλου Χίου. Εργαζόμουν το 1934 την
αγιογραφίαν και διακόσμησιν του Μητροπολιτικού Ναού Αμαρουσίου Αττικής. 'Ενας από
τους μαθητάς συνεργάτας μου, Χιώτης, ο Γεώργιος Κεφάλας, αρρώστησε από ζαφράνα
( οίκτερο ) και ήλθε στο μοναδικό για την ζαφράνα, γιατρό, τον Γέροντα, να τον
θεραπεύση. 'Εν τη συνομιλία των, ο Αείμνηστος Γέροντας, του είπεν ότι έχει θερμήν
επιθυμίαν όπως αγιογραφηθή ο Ναός της Μονής. Τον παρεκάλεσε δε να γράψη σε μένα
όπως έλθω και συνεννοηθώμεν. Μου το έγραψε ο μαθητής μου και ήλθα.
Πηγή: http://www.kourounianet.gr/src/gkefalas.htm
