Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ...
Ό Ιούδας, γεννήθηκε στήν Ισκαρία εξ΄ ού καί Ισκαριώτης, καί ό πατέρας του λεγόταν Ρόβελ. Ένα βράδυ, αναφέρει ή Παράδοση ( Βιβλίο Τριωδίου τού Μεγάλου Συναξαριστή ), ή γυναίκα τού Ρόβελ, είδε ένα φοβερό όνειρο. Ξύπνησε τρομαγμένη από τόν φόβο της. Καί ενώ προσπαθούσε νά τήν καθησυχάσει ό άνδρας της, αυτή τού είπε:

" Είδα στό όνειρό μου ότι θά μείνω έγκυος καί τό αγόρι πού θά γεννήσω θά γίνει αιτία τής καταστροφής τού γένους τών Εβραίων... "

Ό άνδρας της τήν περιγέλασε σάν ανόητη πού πιστεύει σέ όνειρα, ενώ αυτή προτίμησε νά σωπάσει. Τήν ίδια νύκτα όμως έμεινε έγκυος. Γέννησε πράγματι αγόρι, αλλά φοβούμενη μήπως τό όνειρο βγεί πραγματικότητα, θέλησε νά τό σκοτώσει. Κρυφά από τόν Ρόβελ έφτιαξε ένα καλάθι, τό άλειψε μέ πίσσα καί τό έριξε στήν θάλασσα τής Γαλιλαίας, λέγοντας ψέματα στόν άνδρα της γιά τήν τύχη τού παιδιού. Τό κιβώτιο αυτό παρασυρμένο από τούς ανέμους έφθασε σέ ένα μικρό νησάκι απέναντι τής Ισκαρίας, πού κατοικούσαν βοσκοί. Τό βρήκαν οί βοσκοί καί αρχικά τό έτρεφαν από τό γάλα τών ζώων, μετά όμως τό έδωσαν σέ μιά συγχωριανή τους νά τό θηλάζει, καί τό ονόμασαν Ιούδα, γιατί κατάλαβαν ότι προερχόταν από τό γένος τών Εβραίων.

Όταν άρχισε νά περπατάει, πήραν τό παιδί από τό νησάκι καί τό έφεραν στήν Ισκαρία. Κατά μία περίεργη σύμπτωση καί ενώ έψαχναν ρωτώντας σέ ποιούς μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί, πέσανε επάνω στόν Ρόβελ, στόν πραγματικό του δηλαδή πατέρα, ό οποίος καί τό ανέλαβε μή γνωρίζοντας ότι ήταν τό δικό του, χαμένο παιδί...

Ό Ιούδας, ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί, καί ή μητέρα του τό αγαπούσε υπερβολικά, σκεπτόμενη πάντα καί τό δικό της τό παιδί πού είχε παλαιότερα ρίξει στήν θάλασσα. Στό μεταξύ γέννησε καί δεύτερο παιδί ανατρέφοντας καί τά δύο μαζί αλλά ό Ιούδας πονηρός έκ φύσεως καί υπολογίζοντας στήν διανομή τής πατρικής περιουσίας έδερνε σέ κάθε ευκαιρία τό άλλο παιδί, προσπαθώντας νά τό ξεκάνει.

Ή μητέρα τους συμβούλευε τόν Ιούδα λέγοντάς του ότι από κοινού θά είναι μοιρασμένη ή περιουσία τών γονέων τους καί νά πάψη επί τέλους νά κτυπάει άσπλαχνα τόν αδελφό του. Μιά μέρα όμως ό Ιούδας σάν μεγαλύτερος καί δυνατότερος πού ήταν, αφού σκότωσε τόν αδελφό του κτυπώντας τον μέ μία πέτρα στά μηνίγγια, έφυγε γιά τήν Ιερουσαλήμ φοβούμενος τήν τιμωρία...

Κλαίγοντας οί γονείς απαρηγόρητα πού έχασαν έτσι καί τά δύο παιδιά τους έπεσαν σέ μεγάλη θλίψη. Έν τώ μεταξύ ό Ιούδας, φιλάργυρος καί πονηρός όπως ήταν, γνωρίστηκε στήν Ιερουσαλήμ μέ τόν βασιλιά Ηρώδη, ό οποίος εκτιμώντας τήν δύναμη καί τήν ομορφιά του, όπως τότε οί βασιλείς συνήθιζαν γιά νά διαλέγουν τούς σωματοφύλακές τους, τόν έβαλε φροντιστή καί οικονόμο στό παλάτι του.

Μετά από λίγο καιρό λόγω ταραχών στήν Ισκαρία, ό Ρόβελ παίρνοντας τήν γυναίκα του καί τά υπάρχοντά του ήλθε καί κατοίκησε στά Ιεροσόλυμα, όπου καί αγόρασε ένα πλούσιο σπίτι κοντά στό παλάτι τού Ηρώδη, χωρίς νά γνωρίσουν τόν Ιούδα αλλά ούτε καί ό Ιούδας αυτούς.

Μιά μέρα πρόσεξε ό Ιούδας ότι ό βασιλιάς Ηρώδης κοιτούσε τακτικά από τό παράθυρο τών ανακτόρων τούς ωραίους κήπους τού Ρόβελ. Μέ αυτή τήν αφορμή καί θέλοντας νά φανεί εξυπηρετικός στόν Ηρώδη μπήκε στούς κήπους αυτούς καί αφού έκοψε τά ωραιότερα άνθη καί τούς καλύτερους καρπούς θέλησε νά φύγει. Τόν είδε ό Ρόβελ καί τού είπε: " Γιατί τό έκανες αυτό; Άν ήθελες κάτι γιά τόν βασιλέα μπορούσες νά μού τό ζητήσεις..." Αντί άλλης απαντήσεως ό Ιούδας, κακότροπος όπως ήταν, καί αφού βεβαιώθηκε ότι ήσαν μόνοι τους, άρπαξε μιά πέτρα καί σκότωσε τόν πατέρα του όπως είχε σκοτώσει καί τόν αδελφό του, ενημερώνοντας καί τόν Ηρώδη γιά τό συμβάν ό οποίος καί τόν κάλυψε, γιά νά μή μαθευτεί στόν κόσμο καί εκτεθεί τό παλάτι...

Θέλοντας ό Ηρώδης, άπληστος όπως ήταν, νά αρπάξει τά ωραία κτήματα τού Ρόβελ πού συνόρευαν μέ τά δικά του, πίεσε τόν Ιούδα νά παντρευτεί τήν χήρα τού φονευθέντος, δηλαδή τήν μητέρα του, πράγμα πού έγινε. Ό Ιούδας, έζησε αρκετά χρόνια σάν σύζυγος τής χήρας Ρόβελ, κάνοντας καί παιδιά μαζί της!!!

Κάποια μέρα, βρίσκοντας τήν χήρα νά κλαίει ενθυμούμενη τά όσα κακά τήν είχαν μέχρι τότε συναντήσει, καί ρωτώντας την τί τής συμβαίνει, αυτή άρχισε νά τού εξιστορεί λεπτομερώς τήν ζωή της.

Ό Ιούδας, έχοντας μάθει από τούς βοσκούς, τό πώς τόν είχαν μαζέψει από τήν θάλασσα, μέσα στό καλαθάκι μέ τήν πίσσα, κατάλαβε ότι ή χήρα ήταν ή μητέρα του, καί τής είπε:

" Εγώ είμαι ό γυιός σου, πού τόν είχες ρίξει παλαιότερα στήν θάλασσα, καί εγώ σκότωσα τόν αδελφό μου καί τόν πατέρα μου..." Ακούγοντας όλα αυτά ή μητέρα του καί μάλιστα ότι είχε πέσει καί σέ αιμομιξία καί τεκνογονία μέ τό παιδί της, κτυπιόταν μέ θρήνους γιά τό κατάντημά της λέγοντας στόν Ιούδα νά φύγει από εμπρός της καί νά μή τόν ξαναδούν τά μάτια της...

Από τό γεγονός αυτό καί μετά, συναισθανόμενος ό Ιούδας τό βάθος τών εγκληματικών του πράξεων, καί ακούγοντας ότι κάποιος σπουδαίος διδάσκαλος, ό Χριστός, έχει εμφανιστεί στά μέρη τής Γαλιλαίας καλώντας τούς αμαρτωλούς σέ μετάνοια, πήγε σέ Αυτόν θέλοντας νά σώσει τήν ψυχή του.

Ό Χριστός, σάν εύσπλαχνος πρός όλους τούς αμαρτωλούς, τόν δέχθηκε μαθητή του, δίνοντάς του μάλιστα καί τήν διαχείριση τών χρημάτων τού ταμείου τής ελεημοσύνης πού ήταν απαραίτητα γιά τήν συντήρηση όλων τών μαθητών καί τού λαού πού ακολουθούσε...

Ό Ιούδας όμως, παρ΄ όλο πού έβλεπε αλλά καί έκανε κι΄ αυτός θαύματα επικαλούμενος τό όνομα τού Χριστού όπως καί οί άλλοι Απόστολοι, έν τούτοις συνέχιζε τίς παλαιές κακίες του κλέβοντας τό ταμείο...

Αποκορύφωμα αυτής τής κακίας του ήταν νά κλείσει συμφωνία μέ τούς αρχιερείς καί νά πουλήσει τόν ίδιο τόν διδάσκαλό του στήν εξευτελιστική τιμή τών 30 αργυρίων, πού ήταν τότε μία συνηθισμένη τιμή στά σκλαβοπάζαρα ανθρώπων, παρ΄ όλο πού ό Χριστός έφθασε στό σημείο νά τού πλύνει καί τά πόδια, θέλοντας νά τόν φέρει σέ συναίσθηση τής βαρύτατης πράξης τής προδοσίας.

Γιατί ό Χριστός, σάν Θεάνθρωπος πού είναι, προγνώριζε ( αλλά δέν προόριζε...) από τήν πρώτη στιγμή πού είδε τόν Ιούδα ότι αυτός ήταν ό άνθρωπος πού θά τόν πρόδιδε όπως από αρχαιοτάτων χρόνων μιλούσαν οί προφητείες. Καί οί προφητείες μιλούσαν όχι μόνο γιά τήν παρουσία τού Ιούδα, αλλά καί γιά όσα όλα πρόσωπα θά έπαιζαν ρόλο στό Θείο Δράμα.

Τά γνώριζε σάν Θεός, αλλά δέν τά κατεύθυνε.

Γιατί άν τά κατεύθυνε, παραβιάζοντας τήν ελευθερία βουλήσεώς τους, τότε τά πρόσωπα αυτά ( καί ό Ιούδας βεβαίως ), δέν θά είχαν καί καμία ευθύνη.

Γνώριζε ακόμη, σάν Θεός Πανταχού Παρών, καί όλες τίς μυστικές συμφωνίες καί συζητήσεις πού έκανε ό Ιούδας μέ τούς τότε Αρχιερείς, πίσω από τήν πλάτη Το

Ό Ιούδας προφανώς υπολόγιζε, ότι τελικώς ό Χριστός θά διαφύγει από τούς εχθρούς του παρ΄ όλη τήν δική του προδοσία, όπως καί άλλες φορές είχε καί στό παρελθόν γίνει. Όταν όμως είδε ότι καταδικάσθηκε σέ θάνατο, μεταμελήθηκε μέν γιά ότι έκανε αλλά δέν μετανόησε ειλικρινά, φθάνοντας καί στήν συγγνώμη. Πέταξε βέβαια τά αργύρια στούς αρχιερείς αλλά "...απελθών απήγξατο" ( κρεμάστηκε...), σημειώνεται στά Ευαγγέλια.

Υπάρχει ακόμη ή αντίληψη, στήν αρχαία Χριστιανική γραμματεία, ότι ή αυτοκτονία τού Ιούδα έγινε καί από πονηριά, ώστε νά προλάβει ό Ιούδας νά μπεί στόν Παράδεισο πρίν τόν θάνατο τού Χριστού.

Γιατί όπως είχε ακούσει, στά χρόνια τής τριετούς διδασκαλίας τού Χριστού, θά κατέβαινε ό Χριστός στόν Άδη γιά νά κηρύξει καί εκεί στίς ψυχές τών νεκρών, καί νά σωθούν όσες από αυτές πίστευαν. Έπρεπε λοιπόν νά προλάβει, νά βρίσκεται μεταξύ αυτών, τών πρός σωτηρία ψυχών, πρίν πεθάνει ό Χριστός καί όσο διαρκούσε ακόμη ή εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης...

Όμως ή πονηρία του αυτή πήγε χαμένη γιατί έσπασε τό σχοινί, καί " πρηνής γενόμενος ελάκησε μέσος, καί εξεχύθη πάντα τά σπλάχνα αυτού..." όπως σημειώνεται από τόν Ευαγγελιστή Λουκά ( Πράξεις τών Αποστόλων - α΄18). Τού χύθηκαν δηλαδή έξω τά έντερα καί ψυχορραγώντας μερικές ώρες άργησε νά καταλήξει, πεθαίνοντας έτσι μετά τόν Χριστό, καί πηγαίνοντας στήν αιώνια Κόλαση τής Καινής Διαθήκης καί όχι στόν Άδη τής Παλαιάς, όπως πονηρά υπολόγιζε... Αυτή είναι έν συντομία ή ιστορία τού προδότη Ιούδα γιά τόν οποίον ό Χριστός, προδικάζοντας τό αιώνιο μέλλον του, είπε εκείνα τά βαρυσήμαντα λόγια, ότι: " ουαί ( καί αλλοίμονο) δε τώ ανθρώπω εκείνω, δι΄ ού ό υιός τού ανθρώπου παραδίδοται. Καλόν ήν αυτώ, εί ούκ εγεννήθη ( νά μή είχε γεννηθεί ) ό άνθρωπος εκείνος..." (κατά Μάρκο ιδ΄ 21)
Ή προσπάθεια πού γίνεται τελευταία νά βγάλουν τά αναθέματα τής προδοσίας τού Ιούδα, ξεκινάει όχι γιατί τούς έπιασε ή αγάπη τώρα γιά τόν Ιούδα, αλλά από μία κακή "εκκλησιαστική διπλωματία" τής Δυτικής εκκλησίας, γιά τήν δημιουργία "προγεφυρώματος συνεργασίας" μέ τόν Ιουδαϊσμό, καί αφού στήν αρχή διέγραψαν από τούς ύμνους, τά "περί ανόμων Ιουδαίων καί Εβραίων" επιλεγόμενα.

Να «καθαρίσει» το όνομα του Ιούδα Ισκαριώτη, ο οποίος πρόδωσε τον Ιησού με ένα φιλί, είναι απόφαση του Βατικανό. Η αποκατάσταση του ανθρώπου που έλαβε 30 αργύρια, για να υποδείξει στους Ρωμαίους τον Χριστό στον Κήπο της Γεθσημανής, στηρίζεται στον συλλογισμό ότι ο Ιούδας δεν ήταν εσκεμμένα κακός, αλλά απλώς «εκπλήρωνε την αποστολή του στο σχέδιο του Θεού». Όπως αναφέρουν “Τα Νέα”, ο Βάλτερ Μπραντμούλερ, επικεφαλής της Επιτροπής του Ποντίφικα για την Ιστορική Επιστήμη, έχει αρχίσει εκστρατεία με στόχο να κάνει τους πιστούς να δουν με συμπάθεια τον άνθρωπο-προδότη. O "θεοφιλέστατος" Μπραντμούλερ ανακοίνωσε στους συναδέλφους του ότι έχει έρθει η ώρα για «μια άλλη ανάγνωση» της ιστορίας του Ιούδα. O Μπραντμούλερ δήλωσε ότι η αποκατάσταση του Ιούδα «θα έλυνε το πρόβλημα μιας προφανούς έλλειψης οίκτου του Ιησού απέναντι σε έναν από τους πιο στενούς του συνεργάτες». Όπως είπε στη La Stampa, υπάρχει μια χριστιανική παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς συγχώρεσε τον Ιούδα και τον διέταξε να εξαγνιστεί με «πνευματικές ασκήσεις» στην έρημο. Στους κύκλους των διανοουμένων δεν ήταν πάντα αποδεκτή η δαιμονοποίηση του Ιούδα. Ειδικοί της Βίβλου υποστηρίζουν ότι ο Ιούδας «έπεσε θύμα θεολογικής δυσφήμησης, που συνέβαλε στη δημιουργία αντισημιτισμού» κατασκευάζοντας την εικόνα του «μοχθηρού κακού» που είναι έτοιμος να προδώσει για το χρήμα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που η κίνηση αυτή να «καθαριστεί» το όνομα του Ιούδα συμπίπτει με τα σχέδια για την έκδοση του φερομένου ως “Ευαγγελίου του Ιούδα” ενός κοπτικού χειρογράφου του 3ου ή 4ου μ.Χ. αιώνα που βρέθηκε πριν από εξήντα και πλέον χρόνια και τώρα βλέπει το φως της δημοσιότητας. Το "Ευαγγέλιο του Ιούδα" γράφηκε πρωτοτύπως στα ελληνικά, στο β΄ μισό του Β΄ αιώνα. Πρώτος το αναφέρει ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λιόν της Γαλλίας) στα τέλη του Β΄ αιώνα και αργότερα ο Τερτυλιανός, ο Επιφάνιος Σαλαμίνος της Κύπρου και ο Θεοδώρητος Κύρου. Οι εκκλησιαστικοί αυτοί συγγραφείς μας πληροφορούν ότι είναι ένα κείμενο που χρησιμοποιούν οι αιρετικοί Καϊνίτες ή Καϊανοί, στους οποίους αποδίδεται η συγγραφή του. Οι Καϊνίτες δέχονται ως ηγέτη τους τον αδελφοκτόνο Κάϊν ως ισχυρότερον του φονευθέντος Άβελ και τιμούν τον Ιούδα ως κάτοχο υψηλότερης γνώσης. Ανήκουν στο μεγάλο κίνημα του Γνωστικισμού.

Το Ευαγγέλιο του Ιούδα είναι ένα αιρετικό γνωστικό κείμενο που ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την πίστη της Εκκλησίας. Από επιστημονικής πλευράς είναι ενδιαφέρον ότι ένα ακόμη κείμενο προστίθεται στη Γνωστική βιβλιοθήκη που ήδη περιέχει αρκετά κείμενα. Το 1946 στο Nag Hammadi της Άνω Αιγύπτου βρέθηκε μια συλλογή 52 Κοπτικών Γνωστικών κειμένων που πλούτισαν τις γνώσεις μας για τον Γνωστικισμό. Η συλλογή έχει εκδοθεί σε ελληνική μετάφραση από το Ίδρυα "Άρτος της Ζωής" και φέρει τον τίτλο "Χριστιανικός Γνωστικισμός. Τα κοπτικά κείμενα του Nag Hammadi στην Αίγυπτο", πρώτη έκδοση 1989. Βασικές διδασκαλίες του Γνωστικισμού, αυτού του μεγάλου ενδοχριστιανικού και παράλληλα συγκρητιστικού ρεύματος (για ορισμένους ερευνητές ήδη προ-χριστιανικού), είναι η διαρχία του ανθρώπου. Ένας θείος σπινθήρας, η ψυχή, έχει εγκλειστεί μέσα στο σώμα και αυτός ο σπινθήρας πρέπει να απεγκλωβιστεί και να λυτρωθεί από το σώμα. Αυτή η διαδικασία επιτυγχάνεται με τη γνώση, χωρίς να χρειάζεται άλλος σωτήρας. Ο Γνωστικισμός αγνοεί την ιστορία ή την μεταβάλλει χρησιμοποιώντας μύθους για να την εναρμονίσει με τις δικές του φιλοσοφικές ανθρωπολογικές αντιλήψεις. Συνεπώς δεν πρέπει να αναζητήσει κανείς ιστορικά στοιχεία στα γνωστικά κείμενα.

Στο συγκεκριμένο γνωστικό «ευαγγέλιο» του Ιούδα διατυπώνεται μια τελείως διαφορετική άποψη από αυτήν που γνωρίζουμε από τα εκκλησιαστικά κείμενα για τον Ιούδα, τον προδότη. Βέβαια, συμφωνεί το κείμενο αυτό με τα γνωστά μας Ευαγγέλια για το γεγονός της προδοσίας του Ιησού από τον Ιούδα, δέχεται όμως ότι είναι διαφορετικά τα κίνητρα για την προδοσία: Ο Ιούδας θεωρείται ο εξέχων μαθητής του Ιησού που καταλαβαίνει καλύτερα από τους άλλους μαθητές τον διδάσκαλο. Γι΄ αυτό και απευθύνεται σ΄αυτόν ο Ιησούς και του ζητά να τον απαλλάξει δια της προδοσίας και του θανάτου που θα ακολουθήσει από το υλικό στοιχείο, το σώμα του, ώστε να ελευθερωθεί το πνεύμα του και να επιστρέψει στον Θεό. "Αλλά εσύ, του λέγει, θα τους υπερβείς όλους αυτούς (ενν. τους μαθητές). Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει".

Το πρόβλημα συνεπώς για το Γνωστικό αυτό κείμενο δεν είναι η σωτηρία της ανθρωπότητας αλλά η σωτηρία του Ιησού από το σώμα του (!) - μια σαφώς Γνωστική τοποθέτηση.

ultimate έγραψε:Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ...
Ό Ιούδας, γεννήθηκε στήν Ισκαρία εξ΄ ού καί Ισκαριώτης, καί ό πατέρας του λεγόταν Ρόβελ. Ένα βράδυ, αναφέρει ή Παράδοση ( Βιβλίο Τριωδίου τού Μεγάλου Συναξαριστή ), ή γυναίκα τού Ρόβελ, είδε ένα φοβερό όνειρο. Ξύπνησε τρομαγμένη από τόν φόβο της. Καί ενώ προσπαθούσε νά τήν καθησυχάσει ό άνδρας της, αυτή τού είπε:

" Είδα στό όνειρό μου ότι θά μείνω έγκυος καί τό αγόρι πού θά γεννήσω θά γίνει αιτία τής καταστροφής τού γένους τών Εβραίων... "

Ό άνδρας της τήν περιγέλασε σάν ανόητη πού πιστεύει σέ όνειρα, ενώ αυτή προτίμησε νά σωπάσει. Τήν ίδια νύκτα όμως έμεινε έγκυος. Γέννησε πράγματι αγόρι, αλλά φοβούμενη μήπως τό όνειρο βγεί πραγματικότητα, θέλησε νά τό σκοτώσει. Κρυφά από τόν Ρόβελ έφτιαξε ένα καλάθι, τό άλειψε μέ πίσσα καί τό έριξε στήν θάλασσα τής Γαλιλαίας, λέγοντας ψέματα στόν άνδρα της γιά τήν τύχη τού παιδιού. Τό κιβώτιο αυτό παρασυρμένο από τούς ανέμους έφθασε σέ ένα μικρό νησάκι απέναντι τής Ισκαρίας, πού κατοικούσαν βοσκοί. Τό βρήκαν οί βοσκοί καί αρχικά τό έτρεφαν από τό γάλα τών ζώων, μετά όμως τό έδωσαν σέ μιά συγχωριανή τους νά τό θηλάζει, καί τό ονόμασαν Ιούδα, γιατί κατάλαβαν ότι προερχόταν από τό γένος τών Εβραίων.

Όταν άρχισε νά περπατάει, πήραν τό παιδί από τό νησάκι καί τό έφεραν στήν Ισκαρία. Κατά μία περίεργη σύμπτωση καί ενώ έψαχναν ρωτώντας σέ ποιούς μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί, πέσανε επάνω στόν Ρόβελ, στόν πραγματικό του δηλαδή πατέρα, ό οποίος καί τό ανέλαβε μή γνωρίζοντας ότι ήταν τό δικό του, χαμένο παιδί...

Ό Ιούδας, ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί, καί ή μητέρα του τό αγαπούσε υπερβολικά, σκεπτόμενη πάντα καί τό δικό της τό παιδί πού είχε παλαιότερα ρίξει στήν θάλασσα. Στό μεταξύ γέννησε καί δεύτερο παιδί ανατρέφοντας καί τά δύο μαζί αλλά ό Ιούδας πονηρός έκ φύσεως καί υπολογίζοντας στήν διανομή τής πατρικής περιουσίας έδερνε σέ κάθε ευκαιρία τό άλλο παιδί, προσπαθώντας νά τό ξεκάνει.

Ή μητέρα τους συμβούλευε τόν Ιούδα λέγοντάς του ότι από κοινού θά είναι μοιρασμένη ή περιουσία τών γονέων τους καί νά πάψη επί τέλους νά κτυπάει άσπλαχνα τόν αδελφό του. Μιά μέρα όμως ό Ιούδας σάν μεγαλύτερος καί δυνατότερος πού ήταν, αφού σκότωσε τόν αδελφό του κτυπώντας τον μέ μία πέτρα στά μηνίγγια, έφυγε γιά τήν Ιερουσαλήμ φοβούμενος τήν τιμωρία...

Κλαίγοντας οί γονείς απαρηγόρητα πού έχασαν έτσι καί τά δύο παιδιά τους έπεσαν σέ μεγάλη θλίψη. Έν τώ μεταξύ ό Ιούδας, φιλάργυρος καί πονηρός όπως ήταν, γνωρίστηκε στήν Ιερουσαλήμ μέ τόν βασιλιά Ηρώδη, ό οποίος εκτιμώντας τήν δύναμη καί τήν ομορφιά του, όπως τότε οί βασιλείς συνήθιζαν γιά νά διαλέγουν τούς σωματοφύλακές τους, τόν έβαλε φροντιστή καί οικονόμο στό παλάτι του.

Μετά από λίγο καιρό λόγω ταραχών στήν Ισκαρία, ό Ρόβελ παίρνοντας τήν γυναίκα του καί τά υπάρχοντά του ήλθε καί κατοίκησε στά Ιεροσόλυμα, όπου καί αγόρασε ένα πλούσιο σπίτι κοντά στό παλάτι τού Ηρώδη, χωρίς νά γνωρίσουν τόν Ιούδα αλλά ούτε καί ό Ιούδας αυτούς.

Μιά μέρα πρόσεξε ό Ιούδας ότι ό βασιλιάς Ηρώδης κοιτούσε τακτικά από τό παράθυρο τών ανακτόρων τούς ωραίους κήπους τού Ρόβελ. Μέ αυτή τήν αφορμή καί θέλοντας νά φανεί εξυπηρετικός στόν Ηρώδη μπήκε στούς κήπους αυτούς καί αφού έκοψε τά ωραιότερα άνθη καί τούς καλύτερους καρπούς θέλησε νά φύγει. Τόν είδε ό Ρόβελ καί τού είπε: " Γιατί τό έκανες αυτό; Άν ήθελες κάτι γιά τόν βασιλέα μπορούσες νά μού τό ζητήσεις..." Αντί άλλης απαντήσεως ό Ιούδας, κακότροπος όπως ήταν, καί αφού βεβαιώθηκε ότι ήσαν μόνοι τους, άρπαξε μιά πέτρα καί σκότωσε τόν πατέρα του όπως είχε σκοτώσει καί τόν αδελφό του, ενημερώνοντας καί τόν Ηρώδη γιά τό συμβάν ό οποίος καί τόν κάλυψε, γιά νά μή μαθευτεί στόν κόσμο καί εκτεθεί τό παλάτι...

Θέλοντας ό Ηρώδης, άπληστος όπως ήταν, νά αρπάξει τά ωραία κτήματα τού Ρόβελ πού συνόρευαν μέ τά δικά του, πίεσε τόν Ιούδα νά παντρευτεί τήν χήρα τού φονευθέντος, δηλαδή τήν μητέρα του, πράγμα πού έγινε. Ό Ιούδας, έζησε αρκετά χρόνια σάν σύζυγος τής χήρας Ρόβελ, κάνοντας καί παιδιά μαζί της!!!

Κάποια μέρα, βρίσκοντας τήν χήρα νά κλαίει ενθυμούμενη τά όσα κακά τήν είχαν μέχρι τότε συναντήσει, καί ρωτώντας την τί τής συμβαίνει, αυτή άρχισε νά τού εξιστορεί λεπτομερώς τήν ζωή της.

Ό Ιούδας, έχοντας μάθει από τούς βοσκούς, τό πώς τόν είχαν μαζέψει από τήν θάλασσα, μέσα στό καλαθάκι μέ τήν πίσσα, κατάλαβε ότι ή χήρα ήταν ή μητέρα του, καί τής είπε:

" Εγώ είμαι ό γυιός σου, πού τόν είχες ρίξει παλαιότερα στήν θάλασσα, καί εγώ σκότωσα τόν αδελφό μου καί τόν πατέρα μου..." Ακούγοντας όλα αυτά ή μητέρα του καί μάλιστα ότι είχε πέσει καί σέ αιμομιξία καί τεκνογονία μέ τό παιδί της, κτυπιόταν μέ θρήνους γιά τό κατάντημά της λέγοντας στόν Ιούδα νά φύγει από εμπρός της καί νά μή τόν ξαναδούν τά μάτια της...

Από τό γεγονός αυτό καί μετά, συναισθανόμενος ό Ιούδας τό βάθος τών εγκληματικών του πράξεων, καί ακούγοντας ότι κάποιος σπουδαίος διδάσκαλος, ό Χριστός, έχει εμφανιστεί στά μέρη τής Γαλιλαίας καλώντας τούς αμαρτωλούς σέ μετάνοια, πήγε σέ Αυτόν θέλοντας νά σώσει τήν ψυχή του.

Ό Χριστός, σάν εύσπλαχνος πρός όλους τούς αμαρτωλούς, τόν δέχθηκε μαθητή του, δίνοντάς του μάλιστα καί τήν διαχείριση τών χρημάτων τού ταμείου τής ελεημοσύνης πού ήταν απαραίτητα γιά τήν συντήρηση όλων τών μαθητών καί τού λαού πού ακολουθούσε...

Ό Ιούδας όμως, παρ΄ όλο πού έβλεπε αλλά καί έκανε κι΄ αυτός θαύματα επικαλούμενος τό όνομα τού Χριστού όπως καί οί άλλοι Απόστολοι, έν τούτοις συνέχιζε τίς παλαιές κακίες του κλέβοντας τό ταμείο...

Αποκορύφωμα αυτής τής κακίας του ήταν νά κλείσει συμφωνία μέ τούς αρχιερείς καί νά πουλήσει τόν ίδιο τόν διδάσκαλό του στήν εξευτελιστική τιμή τών 30 αργυρίων, πού ήταν τότε μία συνηθισμένη τιμή στά σκλαβοπάζαρα ανθρώπων, παρ΄ όλο πού ό Χριστός έφθασε στό σημείο νά τού πλύνει καί τά πόδια, θέλοντας νά τόν φέρει σέ συναίσθηση τής βαρύτατης πράξης τής προδοσίας.

Γιατί ό Χριστός, σάν Θεάνθρωπος πού είναι, προγνώριζε ( αλλά δέν προόριζε...) από τήν πρώτη στιγμή πού είδε τόν Ιούδα ότι αυτός ήταν ό άνθρωπος πού θά τόν πρόδιδε όπως από αρχαιοτάτων χρόνων μιλούσαν οί προφητείες. Καί οί προφητείες μιλούσαν όχι μόνο γιά τήν παρουσία τού Ιούδα, αλλά καί γιά όσα όλα πρόσωπα θά έπαιζαν ρόλο στό Θείο Δράμα.

Τά γνώριζε σάν Θεός, αλλά δέν τά κατεύθυνε.

Γιατί άν τά κατεύθυνε, παραβιάζοντας τήν ελευθερία βουλήσεώς τους, τότε τά πρόσωπα αυτά ( καί ό Ιούδας βεβαίως ), δέν θά είχαν καί καμία ευθύνη.

Γνώριζε ακόμη, σάν Θεός Πανταχού Παρών, καί όλες τίς μυστικές συμφωνίες καί συζητήσεις πού έκανε ό Ιούδας μέ τούς τότε Αρχιερείς, πίσω από τήν πλάτη Το

Ό Ιούδας προφανώς υπολόγιζε, ότι τελικώς ό Χριστός θά διαφύγει από τούς εχθρούς του παρ΄ όλη τήν δική του προδοσία, όπως καί άλλες φορές είχε καί στό παρελθόν γίνει. Όταν όμως είδε ότι καταδικάσθηκε σέ θάνατο, μεταμελήθηκε μέν γιά ότι έκανε αλλά δέν μετανόησε ειλικρινά, φθάνοντας καί στήν συγγνώμη. Πέταξε βέβαια τά αργύρια στούς αρχιερείς αλλά "...απελθών απήγξατο" ( κρεμάστηκε...), σημειώνεται στά Ευαγγέλια.

Υπάρχει ακόμη ή αντίληψη, στήν αρχαία Χριστιανική γραμματεία, ότι ή αυτοκτονία τού Ιούδα έγινε καί από πονηριά, ώστε νά προλάβει ό Ιούδας νά μπεί στόν Παράδεισο πρίν τόν θάνατο τού Χριστού.

Γιατί όπως είχε ακούσει, στά χρόνια τής τριετούς διδασκαλίας τού Χριστού, θά κατέβαινε ό Χριστός στόν Άδη γιά νά κηρύξει καί εκεί στίς ψυχές τών νεκρών, καί νά σωθούν όσες από αυτές πίστευαν. Έπρεπε λοιπόν νά προλάβει, νά βρίσκεται μεταξύ αυτών, τών πρός σωτηρία ψυχών, πρίν πεθάνει ό Χριστός καί όσο διαρκούσε ακόμη ή εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης...

Όμως ή πονηρία του αυτή πήγε χαμένη γιατί έσπασε τό σχοινί, καί " πρηνής γενόμενος ελάκησε μέσος, καί εξεχύθη πάντα τά σπλάχνα αυτού..." όπως σημειώνεται από τόν Ευαγγελιστή Λουκά ( Πράξεις τών Αποστόλων - α΄18). Τού χύθηκαν δηλαδή έξω τά έντερα καί ψυχορραγώντας μερικές ώρες άργησε νά καταλήξει, πεθαίνοντας έτσι μετά τόν Χριστό, καί πηγαίνοντας στήν αιώνια Κόλαση τής Καινής Διαθήκης καί όχι στόν Άδη τής Παλαιάς, όπως πονηρά υπολόγιζε... Αυτή είναι έν συντομία ή ιστορία τού προδότη Ιούδα γιά τόν οποίον ό Χριστός, προδικάζοντας τό αιώνιο μέλλον του, είπε εκείνα τά βαρυσήμαντα λόγια, ότι: " ουαί ( καί αλλοίμονο) δε τώ ανθρώπω εκείνω, δι΄ ού ό υιός τού ανθρώπου παραδίδοται. Καλόν ήν αυτώ, εί ούκ εγεννήθη ( νά μή είχε γεννηθεί ) ό άνθρωπος εκείνος..." (κατά Μάρκο ιδ΄ 21)
Ή προσπάθεια πού γίνεται τελευταία νά βγάλουν τά αναθέματα τής προδοσίας τού Ιούδα, ξεκινάει όχι γιατί τούς έπιασε ή αγάπη τώρα γιά τόν Ιούδα, αλλά από μία κακή "εκκλησιαστική διπλωματία" τής Δυτικής εκκλησίας, γιά τήν δημιουργία "προγεφυρώματος συνεργασίας" μέ τόν Ιουδαϊσμό, καί αφού στήν αρχή διέγραψαν από τούς ύμνους, τά "περί ανόμων Ιουδαίων καί Εβραίων" επιλεγόμενα.

Να «καθαρίσει» το όνομα του Ιούδα Ισκαριώτη, ο οποίος πρόδωσε τον Ιησού με ένα φιλί, είναι απόφαση του Βατικανό. Η αποκατάσταση του ανθρώπου που έλαβε 30 αργύρια, για να υποδείξει στους Ρωμαίους τον Χριστό στον Κήπο της Γεθσημανής, στηρίζεται στον συλλογισμό ότι ο Ιούδας δεν ήταν εσκεμμένα κακός, αλλά απλώς «εκπλήρωνε την αποστολή του στο σχέδιο του Θεού». Όπως αναφέρουν “Τα Νέα”, ο Βάλτερ Μπραντμούλερ, επικεφαλής της Επιτροπής του Ποντίφικα για την Ιστορική Επιστήμη, έχει αρχίσει εκστρατεία με στόχο να κάνει τους πιστούς να δουν με συμπάθεια τον άνθρωπο-προδότη. O "θεοφιλέστατος" Μπραντμούλερ ανακοίνωσε στους συναδέλφους του ότι έχει έρθει η ώρα για «μια άλλη ανάγνωση» της ιστορίας του Ιούδα. O Μπραντμούλερ δήλωσε ότι η αποκατάσταση του Ιούδα «θα έλυνε το πρόβλημα μιας προφανούς έλλειψης οίκτου του Ιησού απέναντι σε έναν από τους πιο στενούς του συνεργάτες». Όπως είπε στη La Stampa, υπάρχει μια χριστιανική παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς συγχώρεσε τον Ιούδα και τον διέταξε να εξαγνιστεί με «πνευματικές ασκήσεις» στην έρημο. Στους κύκλους των διανοουμένων δεν ήταν πάντα αποδεκτή η δαιμονοποίηση του Ιούδα. Ειδικοί της Βίβλου υποστηρίζουν ότι ο Ιούδας «έπεσε θύμα θεολογικής δυσφήμησης, που συνέβαλε στη δημιουργία αντισημιτισμού» κατασκευάζοντας την εικόνα του «μοχθηρού κακού» που είναι έτοιμος να προδώσει για το χρήμα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που η κίνηση αυτή να «καθαριστεί» το όνομα του Ιούδα συμπίπτει με τα σχέδια για την έκδοση του φερομένου ως “Ευαγγελίου του Ιούδα” ενός κοπτικού χειρογράφου του 3ου ή 4ου μ.Χ. αιώνα που βρέθηκε πριν από εξήντα και πλέον χρόνια και τώρα βλέπει το φως της δημοσιότητας. Το "Ευαγγέλιο του Ιούδα" γράφηκε πρωτοτύπως στα ελληνικά, στο β΄ μισό του Β΄ αιώνα. Πρώτος το αναφέρει ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λιόν της Γαλλίας) στα τέλη του Β΄ αιώνα και αργότερα ο Τερτυλιανός, ο Επιφάνιος Σαλαμίνος της Κύπρου και ο Θεοδώρητος Κύρου. Οι εκκλησιαστικοί αυτοί συγγραφείς μας πληροφορούν ότι είναι ένα κείμενο που χρησιμοποιούν οι αιρετικοί Καϊνίτες ή Καϊανοί, στους οποίους αποδίδεται η συγγραφή του. Οι Καϊνίτες δέχονται ως ηγέτη τους τον αδελφοκτόνο Κάϊν ως ισχυρότερον του φονευθέντος Άβελ και τιμούν τον Ιούδα ως κάτοχο υψηλότερης γνώσης. Ανήκουν στο μεγάλο κίνημα του Γνωστικισμού.

Το Ευαγγέλιο του Ιούδα είναι ένα αιρετικό γνωστικό κείμενο που ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την πίστη της Εκκλησίας. Από επιστημονικής πλευράς είναι ενδιαφέρον ότι ένα ακόμη κείμενο προστίθεται στη Γνωστική βιβλιοθήκη που ήδη περιέχει αρκετά κείμενα. Το 1946 στο Nag Hammadi της Άνω Αιγύπτου βρέθηκε μια συλλογή 52 Κοπτικών Γνωστικών κειμένων που πλούτισαν τις γνώσεις μας για τον Γνωστικισμό. Η συλλογή έχει εκδοθεί σε ελληνική μετάφραση από το Ίδρυα "Άρτος της Ζωής" και φέρει τον τίτλο "Χριστιανικός Γνωστικισμός. Τα κοπτικά κείμενα του Nag Hammadi στην Αίγυπτο", πρώτη έκδοση 1989. Βασικές διδασκαλίες του Γνωστικισμού, αυτού του μεγάλου ενδοχριστιανικού και παράλληλα συγκρητιστικού ρεύματος (για ορισμένους ερευνητές ήδη προ-χριστιανικού), είναι η διαρχία του ανθρώπου. Ένας θείος σπινθήρας, η ψυχή, έχει εγκλειστεί μέσα στο σώμα και αυτός ο σπινθήρας πρέπει να απεγκλωβιστεί και να λυτρωθεί από το σώμα. Αυτή η διαδικασία επιτυγχάνεται με τη γνώση, χωρίς να χρειάζεται άλλος σωτήρας. Ο Γνωστικισμός αγνοεί την ιστορία ή την μεταβάλλει χρησιμοποιώντας μύθους για να την εναρμονίσει με τις δικές του φιλοσοφικές ανθρωπολογικές αντιλήψεις. Συνεπώς δεν πρέπει να αναζητήσει κανείς ιστορικά στοιχεία στα γνωστικά κείμενα.

Στο συγκεκριμένο γνωστικό «ευαγγέλιο» του Ιούδα διατυπώνεται μια τελείως διαφορετική άποψη από αυτήν που γνωρίζουμε από τα εκκλησιαστικά κείμενα για τον Ιούδα, τον προδότη. Βέβαια, συμφωνεί το κείμενο αυτό με τα γνωστά μας Ευαγγέλια για το γεγονός της προδοσίας του Ιησού από τον Ιούδα, δέχεται όμως ότι είναι διαφορετικά τα κίνητρα για την προδοσία: Ο Ιούδας θεωρείται ο εξέχων μαθητής του Ιησού που καταλαβαίνει καλύτερα από τους άλλους μαθητές τον διδάσκαλο. Γι΄ αυτό και απευθύνεται σ΄αυτόν ο Ιησούς και του ζητά να τον απαλλάξει δια της προδοσίας και του θανάτου που θα ακολουθήσει από το υλικό στοιχείο, το σώμα του, ώστε να ελευθερωθεί το πνεύμα του και να επιστρέψει στον Θεό. "Αλλά εσύ, του λέγει, θα τους υπερβείς όλους αυτούς (ενν. τους μαθητές). Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει".

Το πρόβλημα συνεπώς για το Γνωστικό αυτό κείμενο δεν είναι η σωτηρία της ανθρωπότητας αλλά η σωτηρία του Ιησού από το σώμα του (!) - μια σαφώς Γνωστική τοποθέτηση.

Ερ'ωτηση εμένα του 'ασχετου πιο νισή είναι η ισκαρία γιατί υποπτέυομέ πως πάλι τους έλληνες πάνε να ρίξουν στον κεάδα και πως ο ιούδας ήταν αυλικώς όταν υπάρχουν αναφορές ότι ήταν ζηλώτης