Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης (9 Νοεμβρίου)

1
Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης






Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης
Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης (1846-1920) είναι σύγχρονος άγιος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς και υπήρξε λαοφιλής ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Ο Άγιος Νεκτάριος επίσης θεωρείται και θαυματουργός διότι όπως λέγεται από τις λαϊκές παραδόσεις, πραγματοποίησε θαύματα ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή.

Παιδική ηλικία
Ο Αναστάσιος Κεφαλάς γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1846, στην Συληβρία της Ανατολικής Θράκης. Γιος του Δημοσθένη και της Μαρίας Κεφαλά, ήταν το 5ο από τα 6 παιδιά, φτωχής οικογένειας. Σύντομα όμως ήρθε αντιμέτωπος με την δύσκολη πραγματικότητα της εποχής. Η οικογένειά του αδυνατούσε να συντηρήσει όλα τα μέλη της και η γενέτειρά του δεν είχε σχολείο μέσης εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να πάρει το δρόμο για μια καλύτερη ζωή στην Κωνσταντινούπολη, σε ηλικία 13 ετών.
Στην Αίγινα
Στην Αίγινα ο Άγιος Νεκτάριος εγκαταστάθηκε το 1908, η ιστορία όμως της εγκατάστασης του πηγαίνει αρκετά νωρίτερα στο χρόνο. Ο Νεκτάριος ποτέ στη ζωή του, δεν απέβαλε την έντονη επιθυμία του για το μαναχικό βίο. Αυτή η επιθυμία ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο κατά την επίσκεψη του στο Άγιο Όρος και την σύνδεσή του με το γέροντα Δανιήλ το 1898. Έκτοτε έψαχνε ένα τόπο να στεγάσει ένα μοναστήρι για το τέλος της ζωής του, ένα «Εκκλησιαστικό Παρθενώνα», όπως έλεγε. Πιο έντονη και ίσως επιτακτική έγινε αυτή η ανάγκη, όταν 4 γυναίκες που ήσαν μόνες και συνδέονταν μαζί του, με σχέση πνευματικής καθοδήγησης, θέλησαν να μονάσουν υπό την εποπτεία του. Έτσι τελικά βρήκε ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στην Αίγινα στη θέση Ξάντος στο οποίο και αποφάσισε να στεγάσει τις 4 μοναχές και άλλες 3 που ήδη μόναζαν στο νησί. Το μοναστήρι άρχισε να επαναλειτουργεί το 1904 υπό την καθοδήγησή του, παρότι αυτός ακόμα βρισκόταν στην Ριζάρειο σχολή.
Η εμφάνισή του στην Αίγινα όμως συνδυάστηκε από δύο γεγονότα, με αποτέλεσμα να γίνει άμεσα λαοφιλής. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε ενα δαιμονισμένο κάτι που γρήγορα μαθεύτηκε. Οι χωρικοί τότε τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει και να δεηθεί στον Θεό να βρέξει, διότι είχε 3 χρόνια να βρέξει στο νησί με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική ζημία. Ο ίδιος με σύσσωμη παρουσία των νησιωτών, λειτούργησε και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Αυτά, εκλείφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινίτες, με αποτέλεσμα να θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο, ακόμα και εν ζωή.
Το 1908 παραιτήθηκε από σχολή για λόγους υγείας αλλά και γήρατος και αφοσιώθηκε στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς μεγάλωνε με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να κατευθύνεται στο μοναστήρι και μέσα σε 4 χρόνια επιτεύχθηκε να μεγαλώσει τόσο, ώστε να χωράει 15 μοναχές. Τα χρήματα κατευθύνονταν κυρίως στους φτωχούς του νησιού. Μεγάλο μέρος λαού και πιστών κατευθυνόταν προς το μοναστήρι, από διάφορα μέρη της Ελλάδας, για να δει ή να πάρει την ευχή του ήδη ξακουστού Νεκταρίου, κάτι που βοηθούσε και τους νησιώτες να ανασάνουν οικονομικά.
Το έργο του στην Αίγινα
Παρότι ήταν μεγάλος σε ηλικία όταν αποσύρθηκε στην Αίγινα, δεν έπαψε ποτέ να εργάζεται είτε πνευματικά, υπέρ της εκκλησίας, είτε και χειρωνακτικά για την διεύρυνση του μοναστηριού. Το έργο πλέον είχε χαρακτήρα ποιμαντικό, λειτουργικό, λατρευτικό, εξομολογητικό, παρηγορητικό. Στάθηκε στους ανθρώπους του νησιού σαν αδελφός, βοηθός, συμπαραστάτης, οδηγός και συνοδοιπόρος της ζωής. Κι αυτό ήταν λογικό. Τα χρόνια που θα περνούσε μέχρι το τέλος της ζωής του, έμελλε να είναι πολύ ταραγμένα. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους που έφεραν ηθική ανάταση και κάποια ευφορία οικονομική και πνευματική, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήρθε να σκιάσει την Ελλάδα. Φτώχεια, ανέχεια και όλα τα συνεπακόλουθα ενός βασανισμένου τόπου και λαού μαζί με τα σύνδρομα του φόβου και των στερήσεων εμφανίζονταν απειλητικά σε αυτά τα ταραγμένα πολιτικά χρόνια για την Ελλάδα. Ο ίδιος όμως πάντα βοηθός, παρηγορητής, γνωρίζοντας από μικρός τις δυσκολίες του κόσμου κήρυττε την ελπίδα και το Θεό για ένα καλύτερο μέλλον, που πάντα όπως έλεγε στεκόταν κραταιός δίπλα στον πιστό λαό. Γι'αυτό και ο Άγιος Νεκτάριος για τους Αιγινίτες υπήρξε κάτι παραπάνω από ένας μοναχός που εγκαταστάθηκε στο νησί τους.
Η ποιμαντική αγωγή του ποιμνίου, μακρύτερα απο τα στενά όρια του νησιού, ήταν πάντα μέλημά του, έτσι συνέχισε το συγγραφικό του έργο, που πλέον αναγνωριζόταν τόσο από τον τύπο της εποχής για την επιστημονική εγκυρότητά του, όσο και απο μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της εποχής. Επίσης διέθετε περισσότερο χρόνο για προσευχή κάτι που αγαπούσε, ιδιαίτερα προς την Παναγία, που θεωρούσε μητέρα του, όπως έλεγε. Ποτέ παρά τον κλονισμό της υγείας του δεν έπαψε όμως να προσφέρει ακόμα και χειρονακτικά. Μάλιστα συνεισέφερε στην ανέγερση νέων κοιτώνων της μονής, στη διάνοιξη δρόμων προς το μοναστήρι, ασχολείτο με την κηπουρική και άλλες χειρονακτικές εργασίες που πάντα τις θεωρούσε τιμή. Πάντα ανέφερε πως καμία εργασία δεν είναι ντροπή, αντιθέτως είναι ευλογία Θεού.
Οι δυσκολίες και οι πίκρες ποτέ δεν έλλειψαν. Παρότι είχαν περάσει πάνω απο 10 χρόνια απο την επαναλειτουργεία της μονής, ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος αρνείτο να αναγνωρίσει την μονή, παρά την αρχική συγκατάθεσή του. Το πρόβλημα αυτό μεγάλωνε, διότι η μονή δεν αποκτούσε νομική προσωπικότητα με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατήσει τις κληρονομιές και όποια αλλα οικονομικά ωφελήματα είχε απο πιστούς με αποτέλεσμα να δυσχαιρένει το φιλανθρωπικό έργο. Κάποιοι δηλαδή, άφηναν κληρονομιές υπέρ του μοναστηριού, που το μαναστήρι αδυνατούσε να αποδεχτεί λόγω της νομικής ανυπαρξίας του. Ο Μητροπολίτης δε, είχε δυσαρεστηθεί από την τροπή που έλαβε η εξέλιξη του μοναστηριού, με αποτέλεσμα να είναι ανένδοτος. Ο Νεκτάριος προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τον μεταπείσει, όμως μέχρι τέλους της ζωής του, δεν είδε το αίτημά του να πραγματοποιείται.
Τα τελευταία χρόνια
Ο Νεκτάριος αρχικά αφού τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ο Θεόκλητος αποπέμφθηκε λόγω του αναθέματος στον Βενιζέλο μαζί με τους υπολοίπους επισκόπους, πίστεψε πως τα πράγματα ίσως εξομαλυνθούν. Η αρχική αισιοδοξία όμως διεκόπη όταν 1918 κατηγορήθηκε από μητέρα μοναχής για ανηθικότητα. Γρήγορα όμως εξετάσεις και έρευνες του εισαγγελέα Αθηνών κατέδειξαν το ψεύδος της μητέρας της κόρης, η οποία οικειοθελώς είχε προσχωρήσει στο μοναστήρι. Εξ'αιτίας αυτού του λόγου, αλλά και κληρικών οι οποίοι στο νησί τον φθονούσαν, πιστεύοντας ότι τους παίρνει όλη την «πελατεία» και τον κατηγορούσαν πισώπλατα, ουσιαστικά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, την αναγνώριση του Μοναστηριού. Πάντα όμως πιστός στο Ευαγγέλιο, το παράδειγμα του Χριστού, τα γραφέντα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, πίστευε απόλυτα στη δικαιοσύνη του Θεού. Ήταν πράος, ήρεμος, υπομονετικός σε όλες αυτές τις κατηγορίες και εξευτελισμούς που κατά καιρούς τον υπέβαλαν.
Το τέλος της ζωής του ήταν επίπονο. Μεγάλη ασθένεια του προστάτη, μαζί με τα περασμένα χρόνια της ηλικίας του και κακοπάθειες της ζωής τον ταλαιπωρούσαν. Ακόμα και τότε είχε σχέδια. Ήθελε να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτήριο. Τελικά δεν πρόλαβε. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο νοσοκομείο Αθηνών οπου διεγνώσθη καρκίνος του προστάτη. Στις 8 Νοεμβρίου του ιδίου έτους ο Άγιος Νεκτάριος εκοιμήθη.
Θαύματα μετά θάνατον;
Ο Άγιος Nεκτάριος θεωρείτο από τους κατοίκους του νησιού της Αίγινας εν ζωή Άγιος. Τα γεγονότα όμως που περιγράφουν οι μοναχές, ο Κωστής Σακκόπουλος, φίλοι, ιερείς, νησιώτες είναι πραγματικά αξιοπερίεργα και εξηγούν τη σημερινή λαοφιλία. Όπως λέγεται στο διπλανό κρεβάτι που νοσηλευόταν ο Άγιος νοσηλευόταν και ένας παραπληγικός, ο οποίος αδυνατούσε να περπατήσει. Τότε ακουμπώντας την φανέλα του κεκοιμημένου Άγίου πάνω του, θεραπεύτηκε. Κατά τη μεταφορά του λέγεται ότι δεν είχε βάρος, ενώ το μέτωπό του ανάβλυζε μύρο. Το μεγαλύτερο όμως μυστήριο είναι ότι το λείψανο του Αγίου παρά τις 3 ταφές και εκταφές παρέμεινε αναλλοίωτο για περισσότερο από 30 χρόνια. Η φήμη αυτή μάλιστα έδωσε ελπίδα στο λαό, ειδικά σε μια περίοδο οπού το Ελληνικό όνειρο της Πόλης έγινε συντρίμμια με τη πυρπόληση της Σμύρνης. Το λείψανό του πρώτη φορά εξετάφη 3 έτη μετά την κοίμησή του και αυτό που συνέβη κλόνισε από άκρη σε άκρη την Ελλάδα.
Το συγγραφικό του έργο
Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν πολυγραφότατος και λόγιος της εποχής εξού και παρέδωσε πολυποίκιλο έργο, πραγματεύοντας πάσης φύσεως θέματα. Θρησκευτικά, κοινωνικά, παιδαγωγικά, ηθικά κλπ. Το έργο είχε αναγνωριστεί για τη σπουδαιότητά του, το ύφος του και πνευματικότητά του όσο ακόμα βρισκόταν εν ζωή από τον τύπο της εποχής αλλά και απο την Πανεπιστημιακή κοινότητα.
Υμνολογία - Υμνογραφία
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

3
Εικόνα

phpBB [video]



Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης

Σηλυβρίας τον γόνον και Εώας το καύχημα, της Ορθοδοξίας τον Στύλον και Αιγίνης το έρεισμα. Νεκτάριον υμνήσωμεν πιστοί, ως νέκταρ γαρ ανέβλυσεν ημίν, εκ πηγών του σωτηρίου αρτιφανώς αρδεύον τους κραυγάζοντας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς, λαμπρώς Σε αγιάσαντι.

Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης

Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού· αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα.


Ήχος γ'

Χαίροις έχουσα πιστών χορεία το υπόδειγμα Ορθοδοξίας και της Αιγίνης η πόλις αδάμαντα. Η Εκκλησία τον φάρον τον πάμφωτον τον ανεξικακία και ταπεινοφροσύνη διαλάμψαντα. Πάτερ Άγιε, Ιεράρχα Νεκτάριε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.


Ήχος Δ'. Ταχύ προκατάλαβε

Οσίως εβίωσας ως Ιεράρχης σοφός, δοξάσας τον Κύριον δι' εναρέτου ζωής, Νεκτάριε Όσιε, Όθεν του Παρακλήτου δοξασθείς τη δυνάμει, δαίμονας απελαύνεις και νοσούντας ιάσαι, τους πίστει προσιόντας, τοις θείοις λειψάνοις σου.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

4
Θαύματα Αγ. Νεκταρίου

Ο Άγιος Nεκτάριος θεωρείτο από τους κατοίκους του νησιού της Αίγινας εν ζωή Άγιος. Τα γεγονότα όμως που περιγράφουν οι μοναχές, ο Κωστής Σακκόπουλος, φίλοι, ιερείς, νησιώτες είναι πραγματικά αξιοπερίεργα και εξηγούν τη σημερινή λαοφιλία. Όπως λέγεται στο διπλανό κρεβάτι που νοσηλευόταν ο Άγιος νοσηλευόταν και ένας παραπληγικός, ο οποίος αδυνατούσε να περπατήσει. Τότε ακουμπώντας την φανέλα του κεκοιμημένου Άγίου πάνω του, θεραπεύτηκε. Κατά τη μεταφορά του λέγεται ότι δεν είχε βάρος, ενώ το μέτωπό του ανάβλυζε μύρο. Το μεγαλύτερο όμως μυστήριο είναι ότι το λείψανο του Αγίου παρά τις 3 ταφές και εκταφές παρέμεινε αναλλοίωτο για περισσότερο από 30 χρόνια.

************************************************** ****

Κάποιος νέος διηγόταν:

«Εἶμαι Πειραιώτης. Μόλις ἐπέστρεψα ἀπὸ τὸ ἀλβανικὸ μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ἀκριβῶς, ἔπεσε μία ὀβίδα. Ἄνοιξε ὁλόκληρο πηγάδι. Ἐκείνη τὴ στιγμή, ἔρχεται ἀστραπιαία ἕνας παπᾶς – ποῦ βρέθηκε; - καὶ μοῦ δίνει μία γερὴ σπρωξιά. Μ΄ ἔριξε στὸ χῶμα, ἀντίθετα ἀπὸ τὴν ὀβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικὰ ἀπὸ θαῦμα. Ὅταν γύρισα στὸν Πειραιᾶ, ἄρχισα νὰ ρωτῶ γνωστοὺς παπάδες καὶ νὰ κοιτάζω φωτογραφίες ἱερωμένων, γιὰ νὰ βρῶ τὸν παπᾶ ποὺ μ΄ἔσωσε. Ἐκεῖνος, μόλις μ΄ ἔσπρωξε, ἐξαφανίστηκε. Ταραγμένος ὅπως ἤμουν, οὔτε ποὺ μοῦ ῾κοψε νὰ τὸν ἀναζητήσω ἐκείνη τὴ στιγμή. Ἀνάμεσα στὶς φωτογραφίες ποὺ μοῦ δείξανε, ἦταν καὶ μία του Ἁγίου Νεκταρίου. Αὐτὸς εἶναι! Φώναξα ἀνατριχιασμένος. Γι᾿ αὐτὸ ἔρχομαι στὸ μοναστήρι. Ἤθελα κι ἐγώ, κάτι νὰ προσφέρω στὸ μοναστήρι του. Ῥώτησα κι ἔμαθα ὅτι ἔσπασαν τὰ κεραμίδια τους καὶ δὲν εἶχαν χρήματα οἱ μοναχὲς νὰ τὰ ἐπισκευάσουν. Ἀνέλαβα ἐγώ. Θὰ τὰ κάνω καινούργια ἀπ΄τὴν ἀρχή. Γι᾿ αὐτὸ πηγαίνω. Εἶναι ἡ δεύτερη φορά. Ὅταν πρωτοπῆγα, μὲ ὑποδέχτηκαν οἱ μοναχές, δίχως νὰ μὲ γνωρίζουν. «Ἤρθατε γιὰ τὰ κεραμίδια;» μὲ ρώτησαν! Τά᾿ χασα. Δὲν εἶχα πεῖ τίποτα σὲ κανένα. Βλέποντας τὴν ἀπορία μου, μοῦ εἶπαν: «Ἦρθε χτὲς βράδυ χαρούμενος ὁ Δεσπότης μας (σ.σ. ὁ Ἅγιος) καὶ μᾶς τὸ εἶπε!...».

Αὐτὰ μοῦ διηγήθηκε τὸ παληκάρι. Ἀνεβήκαμε ὅλοι μαζὶ στὸ μοναστήρι. Πῆγα στὸν τάφο, γονάτισα κι ἄρχισα νὰ κλαίω μὲ λυγμούς. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ μία ὑπέροχη μυρωδιὰ γιασεμιοῦ ἁπλώθηκε. Ἄρχισα νὰ ψάχνω μέσα στὴν αὐλὴ τὴν κρεβατίνα μὲ τὸ γιασεμί. Ἡ Γερόντισσα Παρασκευὴ μὲ ρώτησε τί ψάχνω. Ὅταν τῆς ἐξήγησα, μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχουμε γιασεμὶ στὸ μοναστήρι. Οὔτε βασιλικό. Σὲ ὑποδέχτηκε ὁ Ἅγιος, παιδί μου!». Ἀπὸ τότε, πίστεψα πιὸ δυνατὰ στὴ χάρη του.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Ὁ Δεσπότης ἦταν ἅγιος ἀπὸ ζωντανός. Ἕνα πρωί, ᾖρθε μία πλουσιοτάτη οἰκογένεια ἀπὸ τὶς Κυκλάδες. Οἱ γονιοὶ κι ἕνα κορίτσι. Τὴ μικρὴ τὴν εἶχαν πάει στὴν Ἀγγλία. Τὴν ἐξέτασαν οἱ γιατροὶ καὶ εἶπαν ὅτι, ἅμα γίνει δεκατριῶν χρονῶν θὰ πεθάνει. Τὸ λοιπόν, ξαναπῆγαν τὸ παιδὶ στὴν Ἀγγλία, γιὰ δεύτερη φορά. Τίποτα. Ἦρθαν καὶ πάλι ἄπρακτοι στὸ νησί τους. Τότε ἡ μάνα τοῦ παιδιοῦ εἶδε στὸν ὕπνο της τὸ Δεσπότη τὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Τῆς εἶπε:
-Παντοῦ τὸ πήγατε τὸ παιδί, παντοῦ τὸ γυρίσατε. Φέρτε το καὶ στὸ σπίτι μου, στὴν Αἴγινα. Μὲ λένε Νεκτάριο. Μὴν τὸ ταλαιπωρεῖτε. Αὐτὸ εἶναι ὅπως τὸ γέννησες, ὁλόκαλο!...

Γὶ αὐτὸ ᾖρθαν στὴν Αἴγινα. Τοὺς πῆγα στὸ μοναστήρι. Κάνανε λειτουργία καὶ κοινωνήσανε ἀπὸ τὸ Δεσπότη. Ἐκεῖνος τὸ σταύρωσε καὶ τοὺς εἶπε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸ κάνει καλά. Φύγανε οἱ ἄνθρωποι. Ὕστερ΄ἀπὸ λίγο καιρό, νά΄σου κι ᾔρθανε πάλι. Τὸ κορίτσι τους ἦταν πεντάγερο. Μὲ βρήκανε στὴν ἀγορὰ καὶ σαλτάραν πάνω στὴν καρότσα νὰ τοὺς πάω στὸ μοναστήρι. Κάνανε πάλι λειτουργία. Κλαίγανε καὶ γελούσανε μαζί, ἀπ΄τὴ χαρά τους. Ὁ Δεσπότης τὸ θεράπευσε τὸ παιδί.

* * *

...Ἀμέτρητα θαύματα γίνονταν ἀπὸ τότε (ὅταν ζοῦσε). Δαιμονισμένοι λυτρώνονταν, ἄῤῥωστοι θεραπεύονταν, χίλια δυό. Τὰ μαθαίναμε ὅλοι οἱ Αἰγινῆτες καὶ σταυροκοπιόμασταν. Πολλά, πολλά... Μόνο ποὺ τὸν ἔβλεπες, αἰσθανόσουνα πὼς ἦταν θαυματουργός. Γαλήνια ἡ μορφή του. Πράος, γλυκός. Ἄνθρωπος μὲ πνεῦμα Θεοῦ.

* * *

...Τρέχω στὸ κελὶ τοῦ Ἁγίου. Μόλις μπῆκα στὴν τραπεζαρία του, βλέπω τὴν ἐσωτερικὴ πόρτα ἀνοιχτή. Αὐτὸ ποὺ ἀντίκρυσα στὴ συνέχεια – ὅπως θὰ καταλάβετε μὲ ἄφησε ἄναυδη. Μὲ γέμισε θαυμασμό. Ὁ Ἅγιος δὲν πατοῦσε στὸ πάτωμα! Στεκότανε στὸν ἀέρα, δυὸ σπιθαμὲς πάνω ἀπὸ τὸ ἔδαφος! Τὰ χέρια του ἦσαν ὑψωμένα πρὸς τὸ εἰκονοστάσιό του, στὴν Παναγία καὶ προσευχόταν. Τὸ πρόσωπό του εἶχε ὑποστεῖ μίαν ἀλλοίωση. Πρόσωπο Ἁγίου. Ὅταν εἶδα αὐτὸ τὸ θαῦμα, συγκινήθηκα βαθύτατα...

* * *

...Ὅταν γύρισα τὸ 1920 ἀπὸ τὴ Μικρασιατικὴ ὀπισθοχώρηση, ἔμαθα πὼς λίγες ἡμέρες πρίν, μιὰ φτωχιὰ γυναίκα πῆγε ξυπόλητη στὸ μοναστήρι. Μόλις τὴν εἶδε ὁ Αγιος, ἔβγαλε τὶς παντόφλες του καὶ τὶς ἔδωσε. Ὕστερ᾿ ἀπὸ λίγο, πῆγε μιὰ ἄλλη φτωχιὰ ποὺ πείναγε. Λέει τότε ὁ Ἅγιος στὶς Γερόντισσες:
-Δῶστε της νὰ φάει.
-Δὲν ἔχουμε τίποτα, Σεβασμιώτατε, ἐκτὸς ἀπὸ λιγοστὸ ψωμάκι.
-Νὰ τὸ δώσετε ἀμέσως τοὺς εἶπε... κι ἔχει ὁ Θεός!...

Τὸ πρωί, νά΄σου ἕνας πλούσιος μὲ δυὸ γαϊδουράκια, φορτωμένα ρύζι, ζάχαρη, μακαρόνια, ἀλεύρι. Δωρεὰ στὴ μονή. Τὸ ξέρω, γιατί βοήθησα στὸ ξεφόρτωμα. Θυμᾶμαι, γύρισε ὁ Ἅγιος ἐκείνη τὴ στιγμὴ καὶ λέει μὲ σημασία στὴν ἡγουμένη:
-Γερόντισσα, ἔχει ὁ Θεός...
Κι ἔκανε τὸ σταυρό του.

* * *

... Ἄλλη μιὰ φορά, πήγανε χωρικοὶ ἀπὸ τὸν Κοντὸ καὶ τοῦ εἶπαν ὅτι μὲ τὴν ἀνομβρία θὰ πάθουνε πολλὲς ζημιές. Ὁ Αγιος ἔκανε δέηση καὶ ἄρχισε ἀμέσως δυνατὴ βροχή! Τὰ θυμᾶμαι πολὺ καλά.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τί εὐλογία, γιαγιά, νὰ ζήσει στὸ νησί σας ὁ Ἅγιος Νεκτάριος!...
-Ἄκου δῶ. Παντοῦ γίνανε τοῦ κόσμου τὰ ἐγκλήματα. Κάψανε τὰ Καλάβρυτα, κάψαν τὰ χωριὰ ὅλα. Ἐδῶ, δὲν ἐράγισε οὔτε πέτρα. Δὲν ἄνοιξε μύτη. Γιὰ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου. Μιλῶ γιὰ τὴν Κατοχή. Ὁ γερμανὸς διοικητὴς Ἀθηνῶν, ἔλεγε ὅτι ἅμα περνάγανε τ᾿ ἀεροπλάνα τους καὶ πήγαιναν στὴν Κρήτη, δὲν βλέπανε τὴν Αἴγινα. Οὔτε καταχνιὰ ἦταν, οὔτε τίποτα. Κι ὅμως! Αἴγινα πουθενά. Τὴ σκέπαζε ὁ Ἅγιος. Ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἦρθε ὁ Ἅγιος στὸν τόπο μας, πᾶμε ἀπὸ τὸ καλὸ στὸ καλύτερο...

* * *

Στὸ θάλαμο 2 τοῦ δεύτερου ὀρόφου, ἐκεῖ στὸ Ἀρεταίειο, ὅπου ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή, καίει σήμερα διαρκῶς ἕνα καντήλι μπρὸς στὴν πάνσεπτη εἰκόνα του. Καθημερινὰ περνοῦν ἀπὸ κεῖ πλῆθος πιστῶν, κυρίως ἀρρώστων, οἱ ὁποῖοι στέκονται γιὰ λίγο καὶ νοερὰ ἀφήνουν τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς τους, σὰν μία θερμὴ ἱκεσία πρὸς τὸν φιλάνθρωπο ἅγιο. Καὶ κεῖνος φαίνεται νὰ συγκατανεύει. Τοὺς δίνει κουράγιο μὲ τὸ ἱλαρό του βλέμμα καὶ ἐνισχύει τὴν πίστη τους. Τοὺς θυμίζει ὅτι καὶ ὁ ἴδιος πόνεσε ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ἀλλὰ ἐνισχυόταν πάντα ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη ἐπαφή του μὲ τὸ Θεό.

Τὰ Θαύματα τοῦ Ἁγίου μας εἶναι πολλά. Τόμοι ὁλόκληροι ἔχουν γραφτεῖ γιὰ αὐτά. Θὰ ἀναφέρω μία ἱστορία γεμάτη με τὴν «παρουσία» καὶ παρέμβαση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ἀρκετὰ πρόσφατη, ποὺ ἔγινε ἀφορμὴ πολλοὶ συνάνθρωποί μας νὰ δοῦν καὶ νὰ ζήσουν τὴν εὐεργεσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ προσφερομένη διαμέσῳ τῶν θείων δοχείων χάριτος, τῶν Ἁγίων μας.

Ἦταν ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅταν ἡ μικρὴ Βαρβάρα στὴν ἡλικία τῶν 10 ἐτῶν χτυπήθηκε ἀπὸ ἐγκεφαλικὴ αἱμορραγία. Ἡ μεταφορὰ στὸ νοσοκομεῖο Παίδων ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ἔγινε σχετικὰ γρήγορα καὶ σὲ διάστημα 2 ὡρῶν τὸ κοριτσάκι χειρουργήθηκε ἀπὸ τὸν Διευθυντὴ Νευροχειρουργικῆς Προδρόμου. Στὸ μετεγχειρητικὸ διάστημα καὶ μετὰ ἀπὸ 3 ὦρες ἡ μικρὴ παρουσίασε καὶ νέα αἱμορραγία. Χειρουργήθηκε ξανά, ἀλλὰ οἱ γιατροὶ ἦταν ἀπαγορευτικοί σε αἰσιόδοξες προβλέψεις.

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δεύτερης χειρουργικῆς ἐπέμβασης οἱ γονεῖς παρακάλεσαν τὸν ἅγιο Νεκτάριο νὰ τοὺς βοηθήσει. Καὶ πράγματι καὶ οἱ δυὸ ἔνιωθαν τὴν παρουσία του μέσα στοὺς διαδρόμους τοῦ νοσοκομείου καὶ εἶχαν τὴν ἐντύπωση πὼς εἶναι παρὼν στὸ χειρουργικὸ τραπέζι! Οἱ ἐγχειρήσεις ὁλοκληρώθηκαν ἀλλὰ οἱ γιατροὶ δὲν ἄφηναν περιθώρια αἰσιοδοξίας στοὺς γονεῖς.
Ὁ Διευθυντὴς τῆς Νευροχειρουργικῆς Μονάδας κ. Προδρόμου ἦταν κατηγορηματικός: Παιδιὰ μὲ τέτοιο χτύπημα σὲ ποσοστὸ 80% πεθαίνουν κατὰ τὴ μεταφορὰ στὸ νοσοκομεῖο[!!!]... ἂν ἐπιζήσουν τῆς ἐπέμβασης πεθαίνουν σὲ διάστημα 10-20 ἡμερῶν μετὰ ἀπὸ αὐτή... καὶ φυσικὰ οὔτε λόγος γιὰ φυσικὴ ἀποκατάσταση ἂν παρόλα αὐτὰ καταφέρουν νὰ ἐπιζήσουν!!!! Οἱ γονεῖς σὲ καμία περίπτωση δὲν ἔχασαν τὸ κουράγιο τους καὶ τὴν πίστη τους.

... ἔχουν περάσει 3 μῆνες ἀπὸ τότε. Ἡ μικρὴ Βαρβάρα, σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα τῆς ἰατρικῆς ὁμάδας, θὰ ἔμενε τουλάχιστον 3 μῆνες στὸ νοσοκομεῖο καὶ φυσικὰ δὲν μποροῦσε νὰ καθορίσει οὔτε κατὰ προσέγγιση τὸν ἀπαιτούμενο χρόνο φυσικοθεραπείας γιὰ τὴν ΜΕΡΙΚΗ ἀποκατάσταση.

Ἡ Βαρβαρούλα ἤδη ὁλοκλήρωσε τὴν φυσικοθεραπευτικὴ ἀγωγὴ ἐπιτυχῶς καὶ ἀκολουθεῖ μαθήματα E´ δημοτικοῦ μὲ δάσκαλο κατ᾿ οἶκον, γιὰ ψυχολογικοὺς λόγους. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἔκανε ἄλλο ἕνα θαῦμα.

Τελειώνοντας τὴν μικρὴ αὐτὴ εὐχαριστία πρὸς δόξαν Θεοῦ θα ἀναφέρω τὰ λεγόμενα Ἰατροῦ τῆς ἐντατικῆς μονάδας τοῦ ΠΑΙΔΩΝ, σὲ ἐρώτηση ἂν πιστεύει στὸ Θεό.
- Πιστεύω στὸ Θεὸ γιατί τὸν βλέπω ἐδῶ μέσα καθημερινά!!!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

5
Ὁ π. Νεκτάριος Βιτάλης, γνωστότατος στὸ Λαύριο γιὰ τὴν δράση του καὶ γιὰ τὴν συμπαράστασή του στὸν φτωχὸ καὶ ξεγραμμένο κόσμο τῆς ὑποβαθμισμένης αὐτῆς περιοχῆς, διηγεῖται τὸ παρακάτω περιστατικὸ ὅπως τοῦ συνέβη, ὅταν ἑτοιμοθάνατος ἀπὸ καρκίνο, περίμενε ἁπλῶς τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του...

Τὰ ὅσα παρουσιάζονται στὴν συνέχεια ἔχουν προβληθεῖ ἐπανειλημμένως στὰ μέσα ἐνημέρωσης, εἶναι δὲ καταχωρημένα καὶ στὸ βιβλίο «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ» - Ἀθῆνα 1997, τοῦ γνωστοῦ συγγραφέα κ. Μανώλη Μελινοῦ.

Διηγεῖται ὁ π. Νεκτάριος Βιτάλης:

- Εἶχα προσβληθεῖ ἀπὸ σοβαρὴ μορφὴ καρκίνου. Τὸ στῆθος μου ἦταν μιὰ πληγὴ ἀνοικτὴ ποὺ ἔτρεχε ἀδιάκοπα αἷμα καὶ πύον. Ἀπὸ τοὺς πόνους ἔσκιζα τὶς φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατ᾿ εὐθείαν στὸν θάνατο. Νὰ φαντασθεῖτε, εἶχα ἑτοιμάσει ἀκόμη καὶ τὰ σάβανά μου...

Στὶς 26 Μαρτίου 1980 τὸ πρωΐ, συζητώντας στὸ γραφεῖο μου στὸ ὑπόγειο τοῦ Ναοῦ, μαζὶ μὲ τὴν νεωκόρο Σοφία Μπούρδου καὶ τὴν ἁγιογράφο Ἑλένη Κιτράκη ἄνοιξε ξαφνικὰ ἡ πόρτα καὶ μπῆκε ἕνα ἄγνωστό μου γεροντάκι. Εἶχε τὰ γένια του κατάλευκα, κοντὸς καὶ μὲ ἐλαφριὰ φαλάκρα. Ἴδιος ἀκριβῶς ὅπως ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὶς φωτογραφίες ποὺ βλέπουμε. Πῆρε τρία κεριὰ χωρὶς νὰ ρίξει χρήματα κι᾿ ἄναψε μόνο τὰ δυό. Προσκύνησε ὅλες τὶς εἰκόνες τοῦ τέμπλου, προσπερνώντας τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου χωρὶς νὰ τὴν προσκυνήσει. Ἐμένα δὲν μ᾿ ἔβλεπε στὸ σημεῖο ποὺ βρισκόμουνα. Εἶχα φοβεροὺς πόνους ὅταν τράβηξα τὴν κουρτίνα τοῦ γραφείου καὶ προχώρησα πρὸς τὸ μέρος του. Μπροστὰ στὴν Ὡραία Πύλη σταύρωσε τὶς παλάμες του καὶ χωρὶς νὰ κοιτάξει πουθενά, ρώτησε:

- Ὁ γέροντας εἶν᾿ ἐδῶ;

Ἡ νεωκόρος ξέροντας τὴν ἀρρώστια μου θέλησε νὰ μὲ «προστατεύσει»...
- Ὄχι, ὄχι...εἶναι μὲ γρίπη στὸ σπίτι του...
- Δὲν πειράζει. Εὔχεσθε, καὶ καλὴ Ἀνάσταση, εἶπε ἐκεῖνος καὶ ἔφυγε.

Ἦρθε ἡ νεωκόρος τρέχοντας καὶ μοῦ λέει·
- Πάτερ Νεκτάριε, ὁ γέροντας ποὺ μόλις ἔφυγε ἔμοιαζε ἴδιος με τὸν Ἅγιο Νεκτάριο! Τὰ μάτια του πετοῦσαν φλόγες. Μοῦ φαίνεται ὅτι ἦταν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος κι᾿ ἦλθε νὰ σᾶς βοηθήσει...

Τὴν εὐχαρίστησα νομίζοντας ὅτι μοῦ ἔλεγε αὐτὰ γιὰ νὰ μὲ παρηγορήσει. Ὅμως κατὰ βάθος «κάτι» δὲν πήγαινε καλά. Τὴν ἔστειλα μαζὶ μὲ τὴν ἁγιογράφο νὰ βροῦνε γρήγορα τὸν ἄγνωστο καὶ νὰ τὸν φέρουν πίσω. Μπῆκα στὸ Ἱερὸ καὶ προσκυνώντας τὸν Ἐσταυρωμένο κλαίγοντας, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ παρακαλοῦσα τὸν Χριστὸ νὰ μὲ θεραπεύσει. Τὰ βήματά τους μὲ διέκοψαν,
- Πάτερ, ὁ Γέροντας ἦρθε!

Πλησίασα νὰ τοῦ φιλήσω τὸ χέρι, ἀλλὰ μὲ ταπείνωση δὲν μ᾿ ἄφησε. Ἔσκυψε καὶ φίλησε αὐτὸς τὸ δικό μου! Τὸν ρώτησα·
- Πῶς λέγεσθε γέροντα;
- Ἀναστάσιος παιδί μου, εἶπε, λέγοντας τὸ βαπτιστικὸ ὄνομα ποὺ εἶχε πρὶν γίνει μοναχός...

Τοῦ ὑπέδειξα νὰ προσκυνήσει τὰ ἅγια λείψανα. Ἔβγαλε ἕνα ζευγάρι συρμάτινα γυαλάκια, μ᾿ ἕνα μόνο μπρατσάκι. Μόλις τὰ εἴδαμε, ὅλοι ἀνατριχιάσαμε!
Ἦταν τὰ ἴδια γυαλιὰ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ποὺ εἴχαμε στὴν προθήκη μὲ τὰ ἅγια λείψανα. Μοῦ τὰ εἶχε δωρήση ἡ παλιὰ γερόντισσα τοῦ μοναστηριοῦ του, στὴν Αἴγινα, μοναχὴ Νεκταρία.

- Ἡ πίστη εἶναι τὸ πᾶν !..., εἶπε ὁ ἄγνωστος, καθὼς φοροῦσε τὰ γυαλιά του.

Ἄρχισε νὰ ἀσπάζεται μὲ εὐλάβεια ὅλα τὰ ἅγια λείψανα καθὼς τὸν ξεναγοῦσε ἢ νεωκόρος. Στὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἀδιαφόρησε, προσπερνώντας τα...
- Γέροντα, μὲ συγχωρεῖτε τοῦ εἶπα. Κι᾿ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος θαυματουργὸς εἶναι. Γιατί δὲν τὸν ἀσπάζεστε;

Γύρισε καὶ μὲ κοίταξε χαμογελώντας. Τὸν ρώτησα·
- Ποῦ μένετε Γέροντα;

Μοῦ ἔδειξε τὸ ταβάνι, ἐκεῖ ποὺ κτίζαμε τὴν καινούργια ἐκκλησία, λέγοντας,
- Τὸ σπίτι μου δὲν εἶναι ἀκόμη ἕτοιμο καὶ στενοχωροῦμαι. Ἡ θέση μου δὲν μοῦ τὸ ἐπιτρέπει νὰ μένω ἐδῶ κι᾿ ἐκεῖ...
- Γέροντα, τοῦ ἐξομολογήθηκα, σᾶς εἶπαν ψέμματα ὅτι ἔχω γρίπη. Ἔχω καρκίνο! Θέλω ὅμως νὰ γίνω καλά, νὰ φτιάξω τὴν Ἁγία Τράπεζα, νὰ τελειώσω τὴν Ἐκκλησία πρῶτα, καὶ μετὰ ἂς πεθάνω...
- Μὴ στενοχωρεῖσαι, μοῦ εἶπε. Ἐγὼ τώρα ἀναχωρῶ. Πηγαίνω στὴν Πάρο νὰ προσκυνήσω τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο καὶ νὰ ἐπισκεφτῶ καὶ τὸν παπα-Φιλόθεο, πρόσθεσε, ξεκινώντας νὰ φύγει. Προσπέρασε τὴν μεγάλη εἰκόνα του χωρὶς νὰ δώσει σημασία...

Τὸν σταμάτησα καὶ ἀκούμπησα τὰ χέρια μου στὸ πρόσωπό του.
- Γεροντάκο μου, γεροντάκο μου, τοῦ εἶπα, τὸ προσωπάκι σου μοιάζει ἴδιο μὲ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ποὺ τιμάει αὐτὴ ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία μας...

Τότε, κύλησαν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια του... Μὲ σταύρωσε, καὶ μὲ ἀγκάλιασε μὲ τὰ χέρια του... Παίρνοντας θάρρος κι᾿ ἐγὼ ἄνοιξα τὰ χέρια μου νὰ τὸν ἀγκαλιάσω. Μόλις τὰ ἅπλωσα ὅμως, κι᾿ ἐνῶ τὸν ἔβλεπα μπροστά μου, τὰ χέρια μου ἔκλεισαν στὸ κενό!...

Ἀνατρίχιασα καὶ σταυροκοπήθηκα. Τοῦ λέω πάλι·
- Γέροντά μου, σὲ παρακαλῶ, θέλω νὰ ζήσω, νὰ κάνω τὴν πρώτη μου λειτουργία. Βοήθησέ με νὰ ζήσω...

Ἔφυγε ἀπὸ κοντά μου καὶ ἀφοῦ στάθηκε πέρα, στὴν εἰκόνα του μπροστά, μοῦ εἶπε·
- Ὤ, παιδί μου Νεκτάριε, μὴ στενοχωριέσαι. Δοκιμασία περαστικὴ εἶναι, καὶ θὰ γίνεις καλά! Θὰ γίνει τὸ θαῦμα ποὺ ζητᾷς καὶ θ᾿ ἀκουστεῖ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Μὴ φοβᾶσαι...

Ἀμέσως χάθηκε ἀπὸ μπροστά μας μέσα ἀπὸ τήν κλειστὴ πόρτα...
Ἔτρεξαν οἱ γυναῖκες νὰ τὸν προφθάσουν. Τὸν πρόλαβαν στὴν στάση τοῦ λεωφορείου. Μπῆκε μέσα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐξαφανίσθηκε, πρὶν ξεκινήσει τὸ λεωφορεῖο!...

Αὐτὰ ἀναφέρει ὁ π. Νεκτάριος Βιτάλης, ἕνα σεβαστὸ καὶ κατὰ πάντα ἀξιόπιστο πρόσωπο, παρουσίᾳ μαρτύρων, ποὺ τελικὰ ἔγινε καλά, διαψεύδοντας γιατρούς, ἀκτινογραφίες, καὶ προβλέψεις θανάτου. Γιατὶ ἐπάνω ὅλων βρίσκεται ὁ Χριστός, ὁ ζωντανὸς Θεός μας καὶ οἱ μεσίτες Ἅγιοί του, σὺν τὴν Παναγία Μητέρα του!
Γιατὶ «ὅπου Θεὸς βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις...»


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ἕνα πρόσφατο θαῦμα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου στὴν Ἀθήνα

Γράφει (ἀνωνύμως) καθηγητὴς χειρουργικῆς. Δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ Τόλμη, Ἰανουάριος 2007

Τὴν 7.11.2006 εἰσήχθη γιὰ θεραπεία στὸ Εὐγενίδειο Θεραπευτήριο ἡ ἀσθενῆς Μ.Φ., ἐτῶν 68, ἀπὸ τὸν Θεολόγο Σπάρτης. Ἡ ἀσθενὴς παρουσίαζε παροδικὰ κρίσεις μὲ ἀπώλεια τῆς ὁράσεως (ἔχανε τὸ φῶς) τοῦ δεξιοῦ ὀφθαλμοῦ λόγω μεγάλης στένωσης τῆς καρωτίδας ἀρτηρίας, διότι ὁ ὀφθαλμός της δὲν αἱματωνόταν ἀρκετά.

Ἀφοῦ ἔγινε ὅλος ὁ προεγχειρητικός της ἔλεγχος καὶ ἐξετάσθηκε καὶ ἀπὸ νευρολόγο (Γ.Σ.) χωρὶς νὰ διαπιστωθοῦν παθολογικὰ εὐρήματα, μὲ γενικὴ ἀναισθησία χειρουργήθηκε στὶς 8.11.2006, ἡ καρωτίδα ἀνοίχθηκε, καθάρισε καὶ κλείσθηκε πάλι. Ἔγινε, ὅπως ἐπιστημονικὰ λέγεται, ἐνδαρτηριεκτομὴ τῆς καρωτίδας καὶ ἡ ἀσθενὴς ὁδηγήθηκε στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας.

Ἡ ἀσθενῆς ξύπνησε ἀπὸ τὴ νάρκωση, ἦταν ὅμως συγχυτικὴ καὶ διεγερτικὴ καὶ ἡ ἐπικοινωνία μαζί της ἦταν πρακτικὰ ἀδύνατη. Δὲν καταλάβαινε καὶ δὲν συνεργαζόταν μαζί μας, ἀλλὰ μὲ τὸ δεξὶ χέρι καὶ πόδι προσπαθοῦσε νὰ πετάξει τοὺς ὅρους. Τὸ ἀριστερὸ χέρι καὶ πόδι εἶχαν πλήρη παραλυσία.

Ἡ σοβαρὴ πνευματικὴ διαταραχή, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἡμιπληγία ἀριστερά, μᾶς ὑποχρέωσε νὰ κάνουμε ἄμεσο ἔλεγχο τῆς κυκλοφορίας τοῦ ἐγκεφάλου μὲ ἀγγειογραφία, ἡ ὁποία, ὅπως ὁ ἀκτινολόγος (Καθηγητὴς Δ.Κ.) διέγνωσε, δὲν παρουσίαζε καμία ἀπόφραξη τῶν ἀγγείων καὶ ἡ κυκλοφορία ἦταν ἐλεύθερη στὴν περιοχὴ ποὺ εἶχε χειρουργηθεῖ. Ἐρωτηματικὴ μία ἤπια ἄνευ σημασίας στένωση ἢ ἐλαφρὰ γωνίωση τῆς πορείας τοῦ ἀγγείου.

Ὅμως, ἡ σοβαρὴ κατάσταση τῆς ἀσθενοῦς μᾶς εἶχε ἀνησυχήσει, γι᾿ αὐτὸ ὁδηγήθηκε πάλι στὸ χειρουργεῖο, ὅπου ὁ ἔλεγχος τοῦ ἐγχειρητικοῦ πεδίου ἀπέδειξε ὅτι ἦταν ἀνέπαφο καὶ μὲ πολὺ καλὲς σφύξεις ἡ ἀρτηρία. Γιὰ νὰ ἐλεγχθεῖ καὶ τὸ ἐσωτερικό της καρωτίδας, ἔγινε διάνοιξη τοῦ ἀγγείου, τὸ ὁποῖο ὅμως ἦταν καὶ ἐσωτερικὰ ἀνέπαφο. Χρησιμοποιώντας ἕνα μικρὸ συνθετικὸ ἐμβάλωμα συνερράφη ἡ καρωτίδα καὶ τὸ ὑπόλοιπο ἐγχειρητικὸ πεδίο, καὶ ἡ ἀσθενὴς ὁδηγήθηκε περὶ τὴν 3η μεσημβρινὴ πάλι στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας.

Ἡ ἀναισθησιολόγος (Ἐπίκ. Καθηγήτρια Ε.Α.) συνέστησε νὰ μείνει ἡ ἄρρωστη σὲ καταστολὴ (βαθὺ ὕπνο) στὸ ἀναπνευστικὸ μηχάνημα, παρακολουθώντας τὰ ζωτικὰ σημεῖα (πίεση, σφύξεις, ἀναπνοὴ κ.ἄ.) στὶς ὀθόνες ἔλεγχου, προκειμένου νὰ σταθεροποιηθεῖ καὶ νὰ ἐπιχειρήσουμε ἀφύπνιση τὸ βράδυ ἡ τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωί.

Περὶ τὴν 7η βραδινὴ ὥρα, δοκιμαστικὴ μείωση τῶν ἀναισθητικῶν φαρμάκων, προκειμένου νὰ ἐκτιμηθεῖ ἡ κατάστασή της, ὁδήγησε τὴν ἀσθενὴ σὲ διέγερση καὶ ἔντονη ἀνησυχία, ὅπως τὶς πρωινὲς ὧρες μετὰ τὸ πρῶτο χειρουργεῖο, ὥστε οἱ γιατροὶ τῆς Μονάδος νὰ τὴν καταστείλουν (κοιμήσουν) καὶ πάλι μὲ φάρμακα.

Οἱ ὧρες περνοῦσαν καὶ σὲ λίγο θὰ ἑορτάζαμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Δεδομένου ὅτι τὴν ἄλλη ἥμερα τὸ πρωὶ 6:45 εἶχα ἁπλὸ προγραμματισμένο χειρουργεῖο καὶ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἐκκλησιαστῶ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Ἀρεταίειο Νοσοκομεῖο (ἕνα μικρὸ ναό, τὸν ὅποιο ὁ ἴδιος εἶχα φτιάξει στὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ εἶχε ἁγιογραφηθεῖ ἀποκλειστικὰ μὲ θαύματα τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος εἶχε κοιμηθεῖ ἐκεῖ θαυματουργικὰ «θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ» στὸ δωμάτιο 2 τῆς Χειρουργικῆς Κλινικῆς ποὺ εἶχα τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐλογία τὰ τελευταῖα χρόνια νὰ διευθύνω), ἀποφάσισα νὰ ἐκκλησιαστῶ στὸν περικαλλῆ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου μὲ τὴν ἐξαίρετη χορωδία στὸ Νέο Ἡράκλειο, ποὺ εἶχε ὁλονυχτία.

Στὸ εὐγενικὸ τηλεφώνημα τοῦ Πανοσιολογιότατου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Παπαθανασίου, Γραμματέως τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, γιὰ λειτουργία στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Ἀρεταίειο Νοσοκομεῖο, μὲ λύπη μου εἶχα ἀπαντήσει ἀρνητικά, ἔχοντας ἀφυπηρετήσει ἀπὸ τριμήνου ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο καὶ μὴ ἔχοντας ἁρμοδιότητες στὴ Διοίκηση.

Στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Ν. Ἡράκλειο ἔφθασα περὶ τὴν 11:30 νυχτερινή, ψυχικὰ συντετριμμένος καὶ πνευματικὰ προβληματισμένος γιὰ τὴν κατάσταση τῆς ἀσθενοῦς καὶ τὴν ἄγνωστη ἐξέλιξή της. Παρακάλεσα τὸν Ἅγιο νὰ παρέμβει βοηθώντας τὴν ἄρρωστη, ἤξερα ὅμως τὴν ἀναξιότητά μου καὶ δὲν πίστεψα οὔτε λεπτὸ ὅτι ὁ Ἅγιος θὰ ἤσχολειτο μὲ τὸ πρόβλημά μου. Ἀφοῦ κοινώνησα τὴν 2:35 πρωινή, μὲ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ἐγκατέλειψα τὸ ναό, πάντα ἀνήσυχος καὶ προβληματισμένος γιὰ τὴν ἄρρωστη.

Τὸ πρωὶ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου 6:45, εἶχα ὅπως προανέφερα χειρουργεῖο στὸ Εὐγενίδειο Θεραπευτήριο (ἀσθενὴς Μ.Π.), ἔχοντας τὸ κλειδὶ τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἀκριβῶς 6:30 πρωινή, πέρασα ἀπὸ τὸ Ἀρεταίειο, ἄνοιξα τὸ ναό, προσκύνησα τὸν Ἅγιο, ζήτησα καὶ πάλι τὴ βοήθειά του καὶ πῆγα καὶ χειρούργησα, ἔχοντας περίεργη καὶ ἰδιόρρυθμη συμπεριφορά, ὅπως οἱ γιατροὶ ποὺ μὲ βοηθοῦσαν (Θ.Γ. καὶ Β.Σ.) ἔλεγαν ἀργότερα μεταξύ τους καὶ ἐμμέσως κάποιοι ἄλλοι μοῦ μετέφεραν.

Περὶ τὴν 9η πρωινή, ἡ ἀσθενής, ἡ ὁποία καθ᾿ ὅλο τὸ 24ωρο εὑρίσκετο σὲ καταστολὴ στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας τοῦ Θεραπευτηρίου μπῆκε στὴ διαδικασία ἀφύπνισης. Ὢ τοῦ θαύματος! Ἡ ἀσθενὴς ξύπνησε, εἶχε θαυμάσια ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον, κινοῦσε ἐλεύθερα ὅλα τὰ ἄκρα (χέρια καὶ πόδια) πῆρε τὸ πρόγευμά της κανονικὰ σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτε.

Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, περὶ τὴν 7η βραδινὴ ὥρα, ὁ ἐφημερεύων γιατρὸς Θ. Τ. μὲ πῆρε τηλέφωνο καὶ μοῦ λέει: «Κύριε Καθηγητά, ἡ ἀσθενὴς περπατᾶ στὸ διάδρομο, κάνει τὸν περίπατό της καὶ θέλει νὰ σᾶς μιλήσει στὸ τηλέφωνο». Πράγματί μου ἔδωσε τὴν ἀσθενῆ στὸ τηλέφωνο, ἡ ὁποία μου εἶπε; «Γιατρούλη μου, εἶμαι μία χαρὰ καὶ θέλω νὰ σᾶς φιλήσω τὰ χρυσά σας χεράκια».

Συγκινημένος τὴν εὐχαρίστησα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ τηλεφώνου, γεμάτος ἀπὸ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης στὸν Ἅγιό μας...

Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει.

Ὃ Ἅγιος παρενέβη ἄλλη μιὰ φορᾶ πρὸς Δόξαν τοῦ Κυρίου μας. Ποιὸς ἄραγε συγκίνησε τὸν Ἅγιο, ὥστε νὰ προστεθεῖ ἄλλη μιὰ θαυματουργὸς παρουσία του; Ὁ ἱερεὺς τοῦ χωρίου Θεολόγος Σπάρτης, πού, ὅπως ἡ ἀσθενὴς μοῦ εἶπε, προσηύχετο γι᾿ αὐτήν, ἡ ἁγία ψυχὴ τῆς ἀσθενοῦς, ἡ ὁποία φαίνεται νὰ εὐλαβεῖται τοῦ Κυρίου μας -εἶναι ἀδελφὴ δυὸ ἱερέων- ἡ ἡ αὐτόματη ἐπίσκεψη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου δηλώνοντας θαυματουργικὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν παρουσία του τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας μνήμης του, τὸ ἔτος 2006.

Ἂς σημειωθεῖ ὅτι καὶ ἡ ἀξονικὴ τομογραφία τοῦ ἐγκεφάλου τὴν τρίτη μετεγχειρητικὴ ἥμερα δὲν ἔδειξε καμία βλάβη ἐγκεφάλου. Ἡ ἀσθενὴς ἐγκατέλειψε ὑγιὴς τὸ θεραπευτήριο καὶ βρίσκεται πάλι στὸ χωριό της, τὸν Θεολόγο Σπάρτης.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

6
Ο Άγιος Νεκτάριος και το σύγχρονο μάνατζμεντ



Όλα αυτά τα χρόνια που εργάστηκα (και εξακολουθώ να εργάζομαι) σαν στέλεχος εταιριών, το καυτό πρόβλημα είναι το ίδιο: Πώς μπορεί ο κάθε διευθυντής να εμπνεύσει και να οδηγήσει τους ανθρώπους που είναι κάτω από αυτόν...

Εκατομμύρια σελίδες γράφτηκαν πάνω σε αυτά τα θέματα. Επιστήμονες προσέγγισαν τα δύσκολα προβλήματα της διοίκησης με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, από τους πιο έντιμούς, μέχρι τους πιο τιποτένιους...

Αλήθεια, αν ένας άγιος άνθρωπος ήταν manager, πώς θα διοικούσε...




Πολλά χρόνια αναρωτιόμουνα... να όμως που όποιος ψάχνει βρίσκει... Ο άγιος Νεκτάριος ήταν διευθυντής της Ριζαρείου σχολής, στις αρχές του εικοστού αιώνα... υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από ανθρώπους που έζησαν ενώ ζούσαμε και εμείς... Αλήθεια, υπάρχει Χριστιανικό management? Αν μου το έλεγε κάποιος σίγουρα θα γέλαγα... μήπως όμως... τι έκανε ο Νεκτάριος;

Γεννήθηκε το 1846 στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης από το Δημοσθένη και τη Μαρία Κεφαλά. Ονομάστηκε Αναστάσιος. Η οικογένεια του ήταν φτωχή, έτσι αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Σχολαρχείο, δεκατεσσάρων χρονών παιδί, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και δούλεψε, αρχικά μόνο για στέγη και τροφή. Το 1868 πηγαίνει στη Χίο και γίνεται δάσκαλος στο Λιθί, έως το 1873. Μετά, γίνεται μοναχός με το όνομα Λάζαρος. Το 1877 χειροτονείται διάκονος και παίρνει το όνομα Νεκτάριος.

Το 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος και λίγο αργότερα Αρχιμανδρίτης στο Κάιρο. Το 1889 χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η αγιότητα του, τόσο πολύ φανερή στον κόσμο, έστρεψε εναντίον του τα διεφθαρμένα στοιχεία της Εκκλησίας. Κάποιοι φιλόδοξοι κληρικοί διέβαλαν τον Άγιο στον ενενηντάχρονο Πατριάρχη... Τάχα ο Νεκτάριος εποφθαλμιούσε τη θέση του... Ο Νεκτάριος διώκεται άδικα, μέχρι που διώχνεται από την Αίγυπτο... Έρχεται στην Αθήνα χωρίς χρήματα ψάχνοντας για δουλειά για να ζήσει! Μένει στα Εξάρχεια και δεν έχει χρήματα να πληρώσει το νοίκι του... Παίρνει τη θέση του ιεροκήρυκα στην Εύβοια.. μετά στη Φθιώτιδα και Φωκίδα.... Οι εντυπώσεις που αφήνει παντού είναι εξαιρετικές, οι άνθρωποι τον αγαπούν...Το 1894 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Γίνεται manager με τα σημερινά δεδομένα... Χωρίς ΜΒΑ και μέσο στο HR...

Τρία παραδείγματα Χριστιανικού Management - Απρόσμενου, συγκλονιστικού, υπέροχου!

Το περιβάλλον της Ριζαρείου

Στην ιερατική σχολή Ριζάρειο δεν φοιτούσαν μόνο πιστοί και παιδιά που ήθελαν να γίνουν ιερείς... φοιτούσαν και άπιστοι, παιδιά πολλών εύπορων οικογενειών, άτομα που ήρθαν γιατί το επίπεδο των σπουδών ήταν υψηλό κλπ.

Όποιος έχει μπεί έστω και μια φορά για μία ώρα σε τάξη τόσο ανομοιογενή, καταλαβαίνει τη δυσκολια... πόσο μάλλον όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συμβιώνουν καθημερινά...

ΠΡΩΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Κάποιοι μαθητές της ριζαρείου έκαναν σοβαρότατα παραπτώματα. Τους οδήγησαν στο διευθυντή λοιπόν για να τιμωρηθούν. Τι έκανε όμως ο Νεκτάριος;

Ζήτησε να μην του σερβίρεται φαγητό (του ίδιου, όχι των μαθητών...) για τρεις ημέρες. Θεώρησε ο Νεκτάριος τον εαυτό του υπεύθυνο, πίστεψε ότι ο ίδιος έκανε λάθος, δεν έμπνευσε τους μαθητές, δεν τους οδήγησε στη χάρη του Θεού. Την ώρα του κοινού δείπνου, ενώ οι άλλοι έτρωγαν, προσευχόταν στο Θεό για το πρόβλημα... Και δεν είναι δύσκολο για τον κάθε άνθρωπο να ξεχωρίσει τον υποκριτή από τον ειλικρινή...

Το ζήτημα αυτό συγκλόνισε την μικρή κοινότητα της ριζαρείου. Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή τους οι άνθρωποι εκεί είδαν κάποιο διευθυντή να μην ψάχνει για ευθύνες στους άλλους αλλά στον εαυτό του. Η συγκλονιστική ταπείνωση του Νεκταρίου χώρισε το χρόνο στα δύο για την σχολή, το πριν και το μετά. Οι μαθητές άλλαξαν ριζικά. Οι φταίχτες του επεισοδίου δεν ήθελαν να φάνε ούτε αυτοί τις ημέρες που ο Νεκτάριος δεν έτρωγε...έκλαψαν πικρά... μετάνιωσαν... Μετά από αυτό όταν κάποιος έκανε ένα σοβαρό παράπτωμα έπεφταν πάνω του οι ίδιοι οι μαθητές να τον συνεφέρουν...τα λόγια τους ήταν συνήθως

"Θέλεις πάλι να μη τρώει ο Νεκτάριος... δεν τον βλέπεις πως αγωνίζεται εδώ μέσα... θα αρρωστήσει".

ΠΡΩΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Οι άνθρωποι που καθάριζαν τις τουαλέτες της σχολής καβγάδιζαν γιατί ο ένας ήθελε να ρίξει τον άλλο... ο Νεκτάριος ξύπναγε νωρίς και καθάριζε ο ίδιος τις τουαλέτες για να μην υπάρχει καβγάς... δεν κατηγόρησε κανένα... οι άνθρωποι που θα έπρεπε να καθαρίζουν ντράπηκαν και βρήκαν λύση...

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.

ΤΡΙΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Μια άλλη χρονιά ένας από τους εργάτες καθαριότητας αρρώστησε... ο Νεκτάριος άρχισε να καθαρίζει ο ίδιος στη θέση του, φοβούμενος ότι θα απολυθεί ο άρρωστος άνθρωπος. Και αυτό συζητήθηκε πολύ ανάμεσα στους μαθητές,όλοι έτρεμαν πλέον μήπως και τον στεναχωρέσουν, μήπως και του προσθέσουν και άλλο βάρος...

ΤΡΙΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.

Το 1919 ο Νεκτάριος εισάγεται στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών... ένας γέροντας ιερέας με ένα φτωχό τριμμένο ράσο... Μετά από 50 ημέρες νοσηλείας χωρίς μέσο, και πριν ακόμη να εγχειρισθεί, παρέδωσε την Άγια ψυχή του στον Κύριο που τόσο αγάπησε στη ζωή του...
Σχόλιο : Η σορός του αγίου έμεινε έξω από τις ΚΛΕΙΣΤΕΣ πόρτες του καθεδρικού ναού Πειραιά, (της Αγίας Τριάδος) περιμένοντας το καραβάκι για Αίγινα. Ανεπιθύμητος ο άγιος, όπως όλοι οι δίκαιοι, δεν του άνοιξαν τις πόρτες. Δόξα τω Θεώ.

Αν όλα είχαν μείνει εκεί, σήμερα ίσως κανείς δεν θα τον θυμόταν... Ο Κύριος όμως αποφάσισε κάτι άλλο...

Μόλις πέθανε στο νοσοκομείο ξεκίνησε η γνωστή διαδικασία με το σαβάνωμα... Όμως, το νεκρό σώμα, μύριζε πολύ όμορφα... κάτι σαν ιδρώτας ανάβλυζε από το πρόσωπο που μύριζε καλύτερα από το καλύτερο άρωμα... κάτι που φυσικά οι σαβανωτές δεν είχαν δει ποτέ...ούτε οι γιατροί... ούτε κανείς άλλος... Τα νέα διαδόθηκαν στο νοσοκομείο... Οι γιατροί και το προσωπικό άρχισαν να ρωτάνε, ποιός είναι ο φτωχός καλόγερος;... ποιός;... δεσπότης; πρώην γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο;

Και άρχισε η πορεία που έκανε τον Νεκτάριο γνωστό στην κάθε άκρη, στο κάθε μικρό χωριό της Ελλάδας, στην κάθε γωνιά του κόσμου που ζουν Έλληνες... Η νεκροφόρα έφθασε στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά... και κόσμος, πολύς κόσμος που ήθελε να δει τον ιδρώτα που έβγαινε απο το άγιο πρόσωπο και μύριζε τόσο όμορφα... Το καραβάκι "Πτερωτή" τον μετάφερε στην Αίγινα... έφθασε στις τέσσερις το απόγευμα στην Αίγινα... θα έλεγε κανείς ότι όλο το νησί περίμενε στην παραλία...Οι καμπάνες χτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή...

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο κόσμος ερχόταν να δει το άγιο σώμα...που αδιάκοπα ανάβλυζε μύρο και η μυρωδιά δεν ήταν μυρωδιά νεκρού, ούτε μυρωδιά αυτού του κόσμου... Και ήρθαν τα θαύματα... τι να πει κανείς για αυτά σε όποιον δεν έχει δοκιμάσει επάνω του την ευεργεσία του Θεού... Η εκκλησία που τόσο ο Νεκτάριος αγάπησε και υπηρέτησε και τόσο κάποια από τα δειφθαρμένα, φιλόδοξα ή κοσμικά μέλη της τον πρόδωσαν και τον αδίκησαν, αναγνώρισε την αγιότητα του... κάτι που ο απλός κόσμος είχε ήδη κάνει μετά τα τόσα σημάδια που έστειλε ο Κύριος... Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται... και ο ταπεινός ιερέας έγινε το παράδειγμα των ευλαβών ιερέων τα χρόνια που ήρθαν... και τόσο πολλών ανθρώπων...

ΠΗΓΗ


http://kimisihlioupoleos.blogspot.gr/20 ... _6755.html
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

7
Μόλις βρω χρόνο θα σας διηγηθώ το θαύμα που έκανε ο Άγιος εν όσο βρισκόμουν στο Αττικό Νοσοκομείο ως συνοδός της μητέρας μου η οποία πάσχει από οξεία μυελογενή λευχαιμία.
Θα σας πω επίσης και ποιά άλλα θαυμαστά γεγονότα βίωσα και βιώνω ο ίδιος από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα.
Μέχρι τότε εκλιπαρώ την αγάπη σας να προσευχηθεί στο ελάχιστο για τη μητέρα μου που άρχισε σήμερα χημειοθεραπεία. Το όνομά της είναι Ευαγγελία.
Επίσης και σημαντικότερο, να προσεύχεσθε για την πλήρη ανάρρωση της 18χρονης Παναγιώτας, το κορίτσι που σώθηκε από θαύμα στην εντατική του νοσοκομείου, κι ενώ οι γιατροί την είχαν "ξεγράψει", μετά από παρέμβαση του Αγίου Νεκταρίου.
Θα επανέλθω για περαιτέρω. Σας ευχαριστώ!
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων

Re: Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

9
Εν τάχει θα πω τι έγινε.
Την Τετάρτη που μας πέρασε ήμουν συνοδός της μητέρας μου που νοσηλεύεται στο Αττικό νοσοκομείο πάσχουσα από μια πολύ σοβαρή ασθένεια, την λευχαιμία. Είχα από τη Δευτέρα που έμενα μαζί της στο θάλαμο νοσηλείας.
Το μεσημεράκι βγήκα στο προαύλιο για καφέ και αέρα (δύσκολο να είσαι μέσα εκεί συνέχεια μέρα-νύχτα).
Όπως καθόμουν λοιπόν στο παγκάκι προσπαθώντας να γεμίσω λίγο τις μπαταρίες μου και ενώ τα είχα βάλει με την αφηρημάδα μου επειδή είχα ξεχάσει τα ακουστικά του κινητού στο σπίτι (300 km μακρυά) αποκλείοντας έτσι την "απόδραση" από το νοσηρό περιβάλλον με τα φτερά της μουσικής, το ενδιαφέρον μου τράβηξε μια κυρία στο παραδίπλα παγκάκι η οποία μίλαγε στο τηλέφωνο και ήταν αναστατωμένη, σχεδόν εκστασιασμένη.
Φώναζε και έκλαιγε και έλεγε συνέχεια "έγινε θαύμα" " το έσωσε το παιδί ο Άγιος" και άλλα παρόμοια.
Έκανα τα αφτιά μου κεραίες να ακούσω ό,τι μπορώ και οι παλμοί μου σίγουρα εντάθηκαν παρακολουθώντας τη σκηνή.
Αφού έκλεισε το τηλέφωνο, και ξαναμμένη ακόμα γύρισε το βλέμμα της τριγύρω και βλέποντας εμένα, μια κυρία και έναν άλλο κύριο που την κοιτούσαμε αποσβολωμένοι, μας είπε με έξαψη:
" Ακούστε κι εσείς: Χθες βράδυ έγινε θαύμα! Έφεραν το παιδί μου εδώ προχθές μετά από τροχαίο σε πολύ σοβαρή κατάσταση. Οι γιατροί μετά τη διασωλήνωση μου είπαν ότι είναι εξαιρετικά κρίσιμη, και με προετοίμαζαν για το μοιραίο. Εγώ αρνήθηκα να το δεχτώ! Είμαι χήρα από την εποχή που το παιδί αυτό ήταν 1,5 έτους, τώρα είναι 18, το μεγάλωσα μόνη μου, είναι ό,τι έχω! Πήγα αμέσως στο ναό του Αγίου Νεκταρίου εδώ απέναντι και φώναζα με όλη μου τη δύναμη στον Άγιο να μου το σώσει, να ζήσει το παιδί μου. Έστειλα την αδερφή μου στην Αίγινα να πάρει λάδι από τον τάφο του. Πράγματι, πήγε και ήρθε πολύ γρήγορα και μου έφερε το λάδι. Οι προσευχές όλων ήταν αδιάλειπτες. Κάποιο γιατροί έδειχναν να μην πιστεύουν ότι θα σωθεί το παιδί όταν το σταύρωνα με το λάδι, όμως εγώ τους φώναζα να προσεύχονται κι αυτοί, ξέρω ότι κατά βάθος πιστεύουν. Ένα τέταρτο μετά που άλειψα με το λαδάκι το παιδί στα σημεία που είχε τα βαριά τραύματα, στο κεφάλι κλπ ο παλμογράφος έδειξε το θαύμα! Το παιδί, η Παναγιώτα μου, ανάνηψε! Σας λέω έγινε θαύμα, θαύμα! τώρα έχει σταθεροποιηθεί η κατάστασή του, πάει καλά, θα ζήσει! Πρέπει να το πω παντού, να το μάθει ο κόσμος, βιβλίο πρέπει να γράψω! Πιστεύετε, πιστεύετε, είναι ζωντανή η θρησκεία μας, ο Άγιος είναι εκεί μέσα, τον νιώθω, πιστεύετε κι εσείς για τους ανθρώπους σας, προσεύχεσθε..."
Αυτά εν ολίγοις είπε η μητέρα αυτή, μια μοντέρνα κυρία γύρω στα 45.
Το τηλέφωνό της χτύπησε κι άλλες φορές και η κυρία επαναλάμβανε σε όλους με έξαψη τα ίδια περί του θαύματος που βίωσε με το παιδί της, την Παναγιώτα.
Όταν έφυγε για να πάει πάλι κοντά της, όσοι είχαμε ακούσει τι έγινε, αρχίσαμε να μιλάμε.
Τρεις ήμασταν, και οι τρεις πιστεύαμε στο Θεό. Είχαμε συγκλονιστεί.
Με τον έναν, το Γιώργο, μείναμε πολύ ώρα και λέγαμε τις σκέψεις μας και τα πιστεύω μας.
Είχαμε πολύ χαρά επειδή βρήκαμε μέσα στη ζούγκλα της Αθήνας μια όαση πίστης και ελπίδας στο Χριστό. Ειδικά ο Γιώργος ήταν πολύ ενθουσιασμένος, σα να ήταν η πρώτη φορά που μπορούσε να μιλήσει σε κάποιον και να δηλώσει την πίστη του ελεύθερα και χωρίς αναστολές. (Δυστυχώς εκεί έχουμε φτάσει, έτσι κατάλαβα).
Κάποια στιγμή, έπρεπε να φύγουμε. Εγώ είχα τη μάνα μου άρρωστη, αυτός τη γυναίκα του.
Πήγα λοιπόν να μπω στο θάλαμο, αλλά ήταν η ώρα της επίσκεψης των γιατρών, έτσι κάθισα σε ένα μικρό σαλονάκι στο διάδρομο. Φυσικά η σκέψη μου πήγε σε αυτά που μόλις είχα δει κι ακούσει.
Με σκυμμένο το κεφάλι στο πάτωμα, σκεφτόμουν τον άγιο Νεκτάριο, το τι έγινε, το όλο σκηνικό.
Θυμάμαι ότι έβγαλα έναν αναστεναγμό, και σηκώνοντας το κεφάλι το βλέμμα μου πήγε απευθείας στον τοίχο απέναντι όπου με έκπληξη είδα μια μεγάλη, πανέμορφη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου!
Ανατρίχιασα. Πήγα κοντά, την περιεργάστηκα. Ήταν ολόλαμπρη, εκφραστικότατη, ο Άγιος σε κοιτούσε στα μάτια, θαρρείς ζωντανά. Κάτω δεξιά έγραφε "αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Βιτάλης".
Μου έκανε τεράστια εντύπωση πως "έτυχε" την ώρα που σκεφτόμουν τον άγιο να δω την εικόνα του μπροστά μου!
Έψαξα για άλλες εικόνες εντός του νοσοκομείου. Πουθενά! Το Αττικόν είναι ένα σχετικά μοντέρνο κτίριο διακοσμημένο στους αχανείς χώρους του με έργα και ζωγραφιές σύγχρονης τέχνης. Δεν έχει καμία άλλη εικόνα σε όλο αυτό το κτιριακό χάος. Οι μόνες (μικρές) εικόνες βρίσκονται στους θαλάμους νοσηλείας των ασθενών τοποθετημένες προφανώς από ασθενείς.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να νιώθω περίεργα, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς ακριβώς, αλλά κάτι άλλαξε. Έτσι κύλησε η υπόλοιπη μέρα και νύχτα σκεφτόμενος αυτά που βίωσα και προσπαθώντας να τα αποκωδικοποιήσω.
Την άλλη μέρα όταν βγήκα στο προαύλιο (σε άλλο, όχι στο ίδιο με χθες) να σου ο Γιώργος! Σα να με περίμενε. Έλα κάτσε! μου φώναξε χαρούμενος. Πήγα κι εγώ και ήθελα να του πω για την εικόνα, αλλά ο Γιώργος με μεγάλη έξαψη άρχισε να μου λέει για το δικό του θαύμα:
" χθες μετά το περιστατικό με την κυρία αυτή, πήγα στη γυναίκα μου. Πριν προλάβω να της πω τίποτα μου λέει το εξής: Γιώργο, μόλις με πήρε η αδερφή μου και μου είπε ότι πήγε στην Πάρο, βρήκε τον παπα"....." (δε θυμάμαι όνομα) και ο πάτερ αυτός της απευθύνθηκε με το όνομά της ενώ δεν την ήξερε (!), και της είπε να πάει στην Αίγινα στον Άγιο Νεκτάριο! Εκεί να κάνει παράκληση! "
Ήταν φανερά συγκινημένος και μου επαναλάμβανε συνεχώς ότι "αυτά τα πράγματα δεν είναι τυχαία".
Όταν του είπα κι εγώ τα δικά μου με την εικόνα, δάκρυσε.
"Είναι σημάδια αυτά φίλε μου, μου είπε. Να πας κι εσύ στην Αίγινα να κάνεις τάμα και παράκληση για τη μητέρα σου".
Το είχα ήδη σκεφτεί,αλλά τότε το αποφάσισα.
"Θα δω πως θα γίνει να πάω του είπα. Να εξασφαλίσω τη μάνα μου εδώ και θα πάω".
Την άλλη μέρα εντελώς "τυχαία" και πάλι βρέθηκα με το Γιώργο σε άλλο προαύλιο! Όσο καιρό ήμουνα στο νοσοκομείο, ποτέ δεν θυμάμαι να είδα κάποιον δύο φορές. Είναι μεγάλο νοσοκομείο. Το Γιώργο όμως τον πέτυχα τρις!
Ήταν με τη γυναίκα του, είχε βγει να πάρει αέρα. Ένιωθε πολύ καλύτερα! Μάλιστα έλεγαν για μένα την ώρα που με είδαν! Η γυναίκα του έλαμπε από χαρά. Αυτά που άκουσε της έδωσαν πολύ κουράγιο...
Μου έδωσε λίγα χρήματα για να ανάψω κερί όταν θα πήγαινα στην Αίγινα. Το είχε σίγουρο!
Αλλάξαμε τηλέφωνα, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και χωρίσαμε.
ήταν Παρασκευή μεσημέρι. Έλεγα να φύγω αμέσως μόλις θα έφτανε η αδερφή μου το βράδυ για να με αντικαταστήσει.
Όλο χαρά, πήγα στη μάνα μου. Χτυπάει τηλέφωνο. Ήταν από ένα διαγνωστικό κέντρο όπου τη Δευτέρα είχα πάει δείγματα από το μυελό της μάνας μου και περιμέναμε τα αποτελέσματα για να μάθουμε εάν η κατάσταση της μάνας μου επέτρεπε να της γίνει χημειοθεραπεία, ή εάν δε τη "σήκωνε" ο οργανισμός της και απλά θα επέσπευδε το μοιραίο. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Η μάνα μου έχει πολύ ταλαιπωρημένο οργανισμό. Στο παρελθόν έχει ξαναπεράσει χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, μαστεκτομή και πολλά άλλα δύσκολα πράγματα. Η ηλικία της επίσης είναι επίφοβη για τέτοιες δοκιμασίες. Είναι 80 χρονών (αλλά δείχνει για 70).
Με ενημέρωσαν ότι τα αποτελέσματα βγήκαν και είναι καλά. Για περαιτέρω θα μάθαινα από το θεράπων ιατρό. Πράγματι ήρθε ο γιατρός και μας είπε ότι θα αρχίσουμε τη θεραπεία, ελπίζοντας να πάμε καλά. Απ ότι κατάλαβα έδινε 50-50 να αντέξει η μάνα μου, αλλά δε γινόταν κάτι καλύτερο.
Μας είπε επίσης ότι θα έπρεπε να αλλάξει δωμάτιο για να αρχίσει τη θεραπεία.
Πήγα λοιπόν να δω το καινούριο δωμάτιο και να ρωτήσω κάτι. Ήταν σε άλλο όροφο, δεν είχα ξαναπάει εκεί. Όπως πήγαινα, βλέπω τη μητέρα της κοπέλας που σώθηκε την Τετάρτη από τον Άγιο Νεκτάριο.
Χάρηκε που με είδε, εννοείται κι εγώ. Η κατάσταση της κοπέλας παρουσίαζε σταθερή βελτίωση ώρα με την ώρα. "Δε φοβάμαι τίποτα", μου είπε, "είναι μέσα με τον άγιο. Το πρωί ευωδίασε μύρο ο θάλαμος". Τα μάτια της έλαμπαν.
Άρχισα να της λέω τα δικά μου. Με άκουγε με πολύ προσοχή και αναστέναζε.

(Συνέχεια μόλις βρω χρόνο, έχει ακόμα "ψωμί" η υπόθεση.....)
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων
Απάντηση

Επιστροφή στο “Βίοι Αγίων”