Σωτηρία αθέου ψυχής και σημείο Αγίου Παρθενίου Λαμψάκου
Διηγείται κάποια την ακόλουθη άκρως συγκινητική μα και αληθινή ιστορία (2008)…
Θα ήταν μια συνηθισμένη μέρα η σημερινή. Και μάλιστα πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες. Η δουλειά πήγε καλά σήμερα, τα σχέδια για τις γιορτές ήταν πολλά. Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο. ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Έτσι απλά το είπε. Είχε κλάψει λίγο πριν, δεν είμαι και σίγουρος. Έχω ΚΑΡΚΙΝΟ Κώστα, είπε. Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ έχει «παράδοση» στην οικογένειά μας. Πριν 3 χρόνια ο πατέρας χτυπήθηκε από αυτή την αγάπη Του Θεού. Έφυγε στις 28 Οκτωβρίου του 2005, από τον «ΑΓΙΟ ΣΑΒΒΑ», ανήμερα της Αγίας Σκέπης. Δοξολογούσαμε το Θεό εκείνη την ημέρα και ευχαριστούσαμε την Παναγία μας που τον πήρε την ημέρα της. Ακούγονται ίσως «τρελά» όλα αυτά… Δοξολογούσατε το Θεό επειδή …πήρε τον πατέρα σας;;; ΝΑΙ! Ο πατέρας ήταν άθρησκος. Πέρασε Κατοχές, Εμφύλιο, Μακρονήσια, Άγιο Ευστράτιο, επιθέσεις ΧΙτών, απορρίφθηκε από την Εμποροπλοιάρχων λόγω φρονημάτων και εργάσθηκε στις οικοδομές για 50 χρόνια. Άθεο τον φώναζαν αλλά απλά ΑΘΡΗΣΚΟΣ ήταν. Άθεος έλεγε πως ήταν και χασκογελούσε, ΕΩΣ ΟΥ…
Μέχρι την ημέρα που ψηλάφισε τις πληγές του Κυρίου. Μέχρι την ώρα που αυτός ο ΑΡΝΗΤΗΣ του Υπερφυσικού είδε την Παρουσία Του Κυρίου. Τον πήγα με το ζόρι στο νοσοκομείο θυμάμαι. Ο γιατρός δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να μου το πει. ΚΑΡΚΙΝΟΣ, είπε απλά. Ο πατέρας γέλασε και τίναξε νευρικά το Ριζοσπάστη – πάντα τον αγόραζε πρωί πρωί λες και φοβόταν μην εξαντληθεί. Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ «κράτησε» 4 χρόνια. Ο πατέρας γνώρισε το Χριστό με ένα θαύμα. Πήγαμε στον άγιο Παρθένιο (θεραπευτής καρκινοπαθών) και προσπάθησε να ανάψει το καντήλι του αγίου. Δεν άναβε. Σκέφτηκε να πάει στο αμάξι και να φέρει άλλον αναπτήρα. Μόλις γύρισε την πλάτη του το καντήλι έβγαλε φλόγα ενός μέτρου. Ο πατέρας δεν μίλησε… το είδαμε όλοι αυτό που έγινε. Εκείνος δεν μίλησε. Ήταν έτοιμος όμως. Ζήτησε ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Χριστό. Τον δέχτηκε στην καρδιά του. Πίστεψε στον Κύριο. Τις τελευταίες μέρες του μας έλεγε Πατερικό Λόγο, χωρίς να έχει ιδέα από Πατέρες. Ο πατέρας συγχωρέθηκε και είναι στον παράδεισο του Χριστού. Το ξέρω αυτό. Δεν μπορώ να σας το αποδείξω. Το ξέρω όμως. Την μέρα που έφυγε για τον Χριστό γιόρταζε η Παναγία μας. Συμβολισμός; Για κάποιους αφελείς όπως εγώ, Ναι. Θυμάμαι στο διπλανό δωμάτιο έφυγε και κάποιος άλλος αδελφός. Η γυναίκα του βλασφημούσε την Παναγία που της πήρε τον άντρα. Εμείς στο άλλο δωμάτιο είχαμε στήσει Δοξολογία. Κάποιος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο και πήγε στην πραγματική πατρίδα του. Δεν είναι αυτός λόγος να δοξολογείς τον Κύριο;….
ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΣΤΗ ΛΑΜΨΑΚΟ
Στην βιογραφία του Αγίου Παρθενίου αναφέρεται πως στον τάφο του (που είναι σε ναό που έκτισε ο άγιος όταν ζουσε προς τιμήν του Χριστού) στη Λάμψακο (και που τώρα είναι τούρκικη πόλη με το όνομα Λαμψέσκι) πάνε οι τούρκοι και ακουμπούν επάνω του τα ρούχα των άρρωστων παιδιών τους και συγγενών τους για να τους πάρει όπως λένε τις ασθένειες.Και ο άγιος τους θεραπεύει όλους. Για αυτό και οι τουρκοι τον αποκαλούν “Σαρί Μπαμπάη”, δηλαδή “Χρυσό Πατέρα” (το “χρυσό” το λένε και για την ωχρή όψη που έχει η απεικόνιση του στις εικόνες του).Τον αγαπούν όπως αγαπούν τον άγιο Γεώργιο και την Παναγία λόγω των ευεργεσιών τους προς αυτούς. Ακόμα μια μουσουλμάνα έχει αναλάβει να ανάβει καθημερινά το καντήλι του αγίου στον Τάφο του. Αν το ξεχάσει ή το αμελήσει, το ίδιο βράδυ της εμφανίζεται στον ύπνο της και την ελέγχει για αυτό που ξέχασε…(αυτό γινόταν παλιά τη δεκαετία 80, τώρα δεν γνωρίζουμε αν ζει η τουρκάλα αυτή και το συνεχίζει ή αν έχει αναλάβει άλλος αυτη την διακονία)
Γ.
Ασχολούμενη με τον Άγιο Παρθένιο, γνώρισα από κοντά και τη συγκινητική περίπτωση της κ. Βασιλικής Μήλα, κατοίκου Κερατσινίου Πειραιά, που τον Ιούνιο τού 1998, μετά από ειδικές εξετάσεις διαπίστωσε ότι προσβλήθηκε από την επάρατο νόσο και μάλιστα οι γιατροί δήλωσαν στο σύζυγο και τα παιδιά της ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και επικίνδυνα, γιατί ο καρκίνος που άρχισε από έναν όγκο στη μασχάλη έκανε μετάσταση γύρω. Θα έκαναν ό,τι μπορούσαν μεν, αλλά τα αποτελέσματα δεν θα ήταν και τόσο ελπιδοφόρα πιθανότατα. Οι πιθανότητες ζωής για την κ. Βασιλική μηδαμινές.
Όλη η οικογένεια βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση. Η κ. Βασιλική μπήκε στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιά, το Μεταξά. Εκεί γίνονταν οι απαραίτητες εξετάσεις και πλησίασαν οι μέρες τού χειρουργείου, το οποίο προγραμματίστηκε για τις 30 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη. Όμως, σ’ αυτό το σημείο, επενέβη ο Άγιος χωρίς κανείς να τον επικαλεστεί. Πάντως η οικογένεια είναι πιστή και σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα κατέφυγε στη βοήθεια τού Θεού.
Και Αυτός άκουσε τις προσευχές τους και έστειλε τον Άγιό του. Και μάλιστα ο Άγιος Παρθένιος ήλθε κοντά στην οικογένεια μ’ ένα τρόπο συγκλονιστικό.Εμφανίστηκε το ίδιο βράδυ, Πέμπτη βράδυ, μία βδομάδα πριν το χειρουργείο, σε δύο από τα μέλη της οικογένειας με τρόπο διαφορετικό. Είδαν τον Άγιο ολοζώντανο ο κ. Γιώργος, σύζυγος της κ. Βασιλικής και η νύμφη της Αγγελική, ένα κορίτσι που με την αγάπη των αδελφών μοναζουσών μεγάλωσε στο Λύρειο Ίδρυμα.
Καταγράφουμε τα ίδια τα λόγια τους απομαγνητοφωνημένα, όπως μας τα διηγήθηκαν και τα μαγνητοφωνήσαμε για την εκπομπή «Θαύματα και θαυμάσια» τού ραδιοσταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, που μεταδόθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1999.
«Στις 23 Ιουλίου, λίγες μέρες πριν χειρουργηθεί η πεθερά μου, είδα στον ύπνο μου ότι ανηφόριζα επάνω στο Λύρειο προς τον Άγιο Παρθένιο και βαστούσα αγκαζέ μία μοναχή από το Λύρειο Ίδρυμα. Ήτανε και τα παιδιά από πίσω και ανεβαίναμε, για να κάνουμε κάποια Λειτουργία. Μπροστά πηγαίνανε κάτι αμάξια και μπροστά από τα αμάξια πήγαινε ένας μοναχός. Γύρισα δίπλα μου και ρώτησα την αδελφή ποιος είναι ο μοναχός και μου είπε ότι είναι ο καινούργιος ιερέας και τον λένε Παρθένιο. Φθάσαμε στην Εκκλησία και ξεκίνησε η Λειτουργία. Φώναξε ο παππούλης την πεθερά μου και την έβαλε μπροστά στο ιερό και μένα δίπλα της. Σήκωσε το χέρι και τη σταύρωσε τρεις φορές και της λέει: «μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά» και γυρίζει μετά σε μένα και μου λέει: «η πεθερά σου θα γίνει εντελώς καλά και θέλω να κάνετε μία Λειτουργία και να κοινωνήσει η πεθερά σου».
Και ο κ. Γιώργος: «Λοιπόν, όπως ανέβαινα επάνω, ανεβαίναμε με τη γυναίκα μου, με τα παιδιά, τη σταυροκοπούσα τη γυναίκα μου με λαδάκι, με βαμβακάκι, και βλέπω τον Άγιο Παρθένιο ακουμπισμένο στην κολώνα απ’ έξω απ’ την Εκκλησία και μου είπε· «ελάτε, σας περιμέναμε».
Είδαν λοιπόν τον Άγιο ζωντανό να τους μιλάει και να τους καλεί κοντά του. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η Αγγελική γνώριζε για τον Άγιο από το Λύρειο, αλλά ο πεθερός της δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτόν, ούτε είδε ποτέ εικόνα του, ώστε να γνωρίζει τη μορφή του. Γιατί όπως είπε, πήγαινε στο Λύρειο, έβλεπε το εκκλησάκι τού Αγίου κάτασπρο και ωραιότατο, σκαρφαλωμένο σ’ ένα ψηλό λόφο, αλλά ποτέ δεν μπήκε μέσα. Παρ’ όλα αυτά, είδε τον Άγιο στον ύπνο του, ακριβώς όπως απεικονίζεται στις εικόνες που υπάρχουν στο εκκλησάκι τού Ιδρύματος….
Δ.
Ο Άγιος σώζει μία εικοσιεξάχρονη κοπέλλα
Το θαύμα αυτό έχει σχέση με μία κοπέλλα, την κ. Στρατούλα από τη Χαλκίδα που στα 26 της χρόνια, το Σεπτέμβριο τού 1996, προσβλήθηκε από καρκίνο. Να πως μας διηγείται η ίδια τον θαυματουργικό τρόπο με τον οποίο απαλλάχτηκε από αυτόν.
Στα 26 μου χρόνια, ένα test έδειξε ότι είχα προσβληθεί από τον ίο, που αλλοιώνει τα κύτταρα έξω από τον τράχηλο. ΟΙ γιατροί μου έκαναν κάποια επέμβαση, κόβοντας ένα κομμάτι από τον τράχηλο. Μετά από τρεις μήνες το test έδειξε ότι είχα γιατρευτεί. Ύστερα από κάποιο διάστημα ο ιός μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Τότε αποφάσισα να θέσω τη ζωή μου στα χέρια τού Αγίου Παρθενίου. Νήστεψα 40 ημέρες, εξομολογήθηκα, κοινώνησα και καθημερινά διάβαζα τον Παρακλητικό Κανόνα τού Αγίου. Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα στον ύπνο μου τρεις φορές να εμφανίζεται και να χάνεται μπροστά μου μια τεράστια εικόνα τού Αγίου Παρθενίου. Ήταν μεγάλη σαν όλο το δωμάτιο και φωτεινή. Τότε ξυπνώντας, κατάλαβα ότι ο Άγιος με είχε ακούσει και ήταν δίπλα μου. Δεν έπαψα να είμαι και εγώ κοντά του. Όταν ξανάκανα το test, η απάντηση ήταν αρνητική για τον ιό και είχε μείνει πια μια απλή φλεγμονή. Με δάκρυα ευχαρίστησα τον Άγιο Παρθένιο και αποφάσισα να συνεχίσω με περισσότερη πίστη τις προσευχές μου. Η επόμενη εξέταση ήταν αρνητική για κάθε κακοήθεια και δεν υπήρχε ούτε φλεγμονή. Όλα αυτά χωρίς φάρμακα, χωρίς γιατρούς, χωρίς τις επώδυνες και βασανιστικές θεραπείες για τον καρκίνο, που εφαρμόζουν οι γιατροί στις μέρες μας.
Τώρα τον έχω πάντα προστάτη μου, πάνω από το κρεβάτι μου και μία φορά την εβδομάδα ανεβαίνω στο Μοναστήρι να προσευχηθώ και να τον ευχαριστήσω. Στην προσπάθειά μου αυτή βοήθησαν οι δυο γερόντισσες μοναχές τού Μοναστηριού που με τις συμβουλές και την κατανόηση τους τόνωσαν την ψυχή μου, για να μπορώ να προσεύχομαι με περισσότερη δύναμη και με όπλισαν με υπομονή και καρτερικότητα. Τις ευχαριστώ.
Πράγματι, μας διαβεβαιώνει η γερόντισσα Μαριάμ της Ι.Μ. Μακρυμάλλης (Σημείωση efthumhs: Τωρα είναι ανδρική η μονή), η κ. Στρατούλα είναι τελείως καλά. Τώρα παντρεύτηκε κιόλας και δεν ξεχνά ποτέ το τάμα της. Μία φορά την εβδομάδα σε ένδειξη σεβασμού, αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τον Άγιο, ανεβαίνει στο Μοναστήρι μας, γονατίζει μπροστά στην αγία κάρα του και τον ευχαριστεί για το μεγάλο δώρο που της έκανε.
Ε
Μια συγκλονιστική μαρτυρία
Σαν πρώτο θαύμα απαλλαγής από τη φοβερή νόσο τού καρκίνου, παραθέτουμε τη γεμάτη περιπέτειες μαρτυρία τού κ. Στέφανου Στεφάνου, συνταξιούχου ναυτικού, που κατοικεί στον Πειραιά και κατάγεται από την Άνδρο. Ο ίδιος μας έγραψε την ιστορία του και εμείς την καταχωρούμε χωρίς καμμία αλλαγή.
Ποιος άνθρωπος στον κόσμο αυτόν δεν πόνεσε ψυχικά και σωματικά; Και ποιος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ρωτήσει γιατί ο πόνος στον κόσμο. Ο ουρανός δεν είναι πάντα ξάστερος και το πέλαγος δεν είναι πάντα γαλήνιο. Τον ουρανό τον σκεπάζουν σύννεφα βαρειά και μαύρα και ξεσπούν τρομερές νεροποντές και καταιγίδες. Τα ολόμαυρα σύννεφα τού πόνου και οι καταιγίδες των δακρύων τον κατακλύζουν.
Τέτοιες καταιγίδες πέρασε και ο ομιλών με τις ασθένειες τού καρκίνου. Παραμονές Χριστουγέννων 1982 διεγνώσθη όγκος στο παχύ έντερο μεγάλος. Τότε επισκέφθηκα τον μακαριστό πατέρα Πορφύριο, ο οποίος με ενίσχυσε και μου είπε: «να πας να εγχειρισθής και θα γίνης καλά».
3.1.1983 έγινε η εγχείρησις στο παχύ έντερο και η ιστολογική εξέτασις έδειξε κακοήθη καρκίνο.
Τον Μάρτιο τού 1984 παρουσιάζεται όγκος στον αριστερό πνεύμονα. Εγχειρίσθηκα 21 Μαρτίου, μου αφαιρέσανε τον μισό αριστερό πνεύμονα και η ιστολογική εξέτασις έδειξε καρκίνο εκ μεταστάσεως εκ τού έντερου.
Τον Οκτώβριο τού ιδίου έτους 1984, παρουσιάζεται στο δεξιό πνεύμονα όγκος, εγχειρίσθηκα και πάλι˙ η ιστολογική έδειξε μετάσταση εκ τού έντερου.
Τον Δεκέμβριο τού 1987 κάνοντας Check up, αξονικές τομογραφίες κ.λπ. βρέθηκα και πάλι κτυπημένος στον δεξιό πνεύμονα.
Χειρουργήθηκα, η ιστολογική έδειξε και πάλι μετάσταση εκ τού έντερου, κακοήθης καρκίνος.
Τότε όμως, προ της τρίτης εγχειρίσεως, όταν μου ανηγγέλθη ότι ο δεξιός πνεύμων πάλι παρουσιάζει όγκον καρκίνου και ότι, εάν δεν εγχειρισθώ συντόμως, εντός τριών μηνών θα επέλθη ο θάνατος.
Ήμουν τότε στο Λονδίνο και τόσο πολύ ελυπήθην από αυτόν τον ψυχικόν πόνον φεύγοντας από το γραφείον του ιατρού και πηγαίνοντας πεζός στο ξενοδοχείον, επότισα δια των δακρύων μου τους δρόμους τού Λονδίνου λέγοντας:
Θεέ μου, δεν χρειάζεται να βρέξης, εγώ επότισα με τα δάκρυα μου το Λονδίνο.
Εφοβήθην όμως την τρίτη εγχείρηση πνεύμονος και ο ιατρός πνευμονολόγος Stephen Spiro University College επέμενε να γίνη και αυτή η εγχείρησις από τον χειρούργον Peter Goldstraw εις Brompton Hospital.
Ο χειρούργος Peter Goldstraw μας είπε ότι η εγχείρησις θα χρειασθή 5 με 6 ώρες. Μετεφέρθην στο χειρουργείον προς εγχείρησιν και σε μία και μισή (1 1/2) ώρα εβγήκε ο χειρούργος και είπε στην σύζυγόν μου Finis.
Εκείνη ετρόμαξε ότι ή με έραψε χωρίς να με εγχειρήση ή πέθανα.
Αλλά ο χειρούργος Peter Goldstraw διεθνούς φήμης χειρούργος πνευμόνων την καθησύχασε λέγοντας:
«Η εγχείρησις έγινε πολύ καλά αλλά εμένα, λέει ο γιατρός, όσο χειρουργούσα τα χέρια μου έφευγαν και δεν κατάλαβα πως τελείωσε τόσο γρήγορα η εγχείρησις».
Ο Μεγάλος Θεός έστειλε τον Αγιόν Του και Αυτός ο Άγιος με χειρούργησε. Ήτο πάλι κακοήθης καρκίνος εκ μεταστάσεως.
Σε ένα χρόνο πάλι, ακριβώς Δεκέμβριος τού 1988, ξανά άλλη επέμβαση πάλι στο δεξιό πνεύμονα. Καρκίνος κακοήθης εκ μεταστάσεως από το έντερο. Στην τετάρτη εγχείρηση θα χρειασθή μου είπαν 15 ημέρες νοσοκομείον αλλά, λόγω των Χριστουγέννων που φεύγει το προσωπικό και λόγω ότι πήγαινα καλά στην εγχείρηση, στις 6 ημέρες με έβγαλαν και πήγα στο ξενοδοχείον και έτσι έγιναν μία εγχείρησις στα έντερα και 4 εγχειρήσεις στους πνεύμονες.
Αν και έχει μείνει ο αριστερός πνεύμονας μισός και ο δεξιός τρεις φορές εγχειρισμένος, ζω από την τελευταία εγχείρησιν με την βοήθεια τού Θεού 10 χρόνια χωρίς να έχω δύσπνοιες. Παρ’ όλο που η δύναμις των πνευμόνων είναι πάρα πολύ πεσμένη.
Φωνάζω όμως και εγώ σαν τον Μπετόβεν: «Πάνσοφε Θεέ, δώσε ό,τι θέλεις, είτε ευχάριστο είτε δυσάρεστο, φτάνει να προέρχεται από το χέρι σου».
Και είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, ως μου υπέδειξε ο μακαριστός πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ, καθώς και Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεό εξεζήτησα και δια τούτο όχι μόνον θα τον εκζητώ αλλά και θα τον ομολογώ.
Τα θαύματα έγιναν το ένα κατόπιν τού άλλου:
Δια των Αγίων Παρθενίου Επισκόπου Λαμψάκου τού Θαυματουργού, τού οποίου η Εκκλησία ευρίσκεται εις Λύρειον Ίδρυμα Μάτι Αττικής. Ο Άγιος Παρθένιος εορτάζει 7 Φεβρουαρίου ο οποίος και είναι ο προστάτης Άγιος δια τον καρκίνον.
Το δεξί χέρι τού Αγίου Παρθενίου ευρίσκεται εις Ιεράν Μονή Αγίου Νικολάου Ανδρου το οποίο πολλές φορές προσκύνησα.
Δια πρεσβειών τού Αγίου Νεκταρίου, Αγίου Παταπίου, Οσίου Δαβίδ Ευβοίας, Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης, τους οποίους όλους παρακάλεσα δια των προσευχών μου. Και δια των προσευχών τού Πνευματικού μου Πατέρα, αειμνήστου Γρηγορίου Μητροπολίτου Καστοριάς. Δια προσευχών τού πατρός Σωφρονίου Essex Αγγλίας, τού πατρός Πορφυρίου, τού πατρός Ιακώβου Τσαλίκη και τού πατρός Παϊσίου Αγίου Όρους.
Αυτή την στιγμή ευρίσκομαι εν τη ζωή, αν και οι γιατροί είχαν αποφανθή ότι δεν θα ζήσω. Διότι τρίτη και τέταρτη εγχείρησις καρκίνου στους πνεύμονες δεν είχε γίνει σε κανένα διεθνώς.
Ο πατήρ Πορφύριος και ο πατήρ Σωφρόνιος κάθε φορά που τους επισκεπτόμουν μου έλεγαν «θα γίνης καλά».
Πέρασαν 10 χρόνια από την τελευταία εγχείρηση και με την βοήθεια τού Θεού η ασθένεια εσταμάτησε.
Εγώ όμως δεν σταμάτησα να επικαλούμαι την βοήθεια τού Θεού, της Παναγίας και των Αγίων και τού Αγίου Παρθενίου που είναι άγιος τού καρκίνου. Προ 4 ετών πηγαίνοντας στο Λονδίνο δια εξετάσεις ο ιατρός εδάκρυσε, όταν με είδε και είπε: «δεν ήλπιζα να σε ξαναδώ».
Πράγματι, όλα αυτά που διαβάσαμε είναι περισσότερο από συγκλονιστικά. Ο κύριος Στέφανος μετά από τόσες περιπέτειες ζει θαυματουργικά, απαλλαγμένος τελείως από τον καρκίνο ήδη από το 1988, παρ’ όλο που οι γιατροί τού Λονδίνου όπου έγιναν όλα τα χειρουργεία δήλωναν στη σύζυγο του, κ. Γαρυφαλλιά· «δεν πρόκειται να ζήσει, σύντομα θα επέλθει ο θάνατος, γιατί δεν είναι δυνατόν μόνο τέσσερα κύτταρα να ξέφυγαν. Να δούμε πόσα άλλα θα ξέφυγαν και που πήγαν και φώλιασαν». Και όμως ζει και μάλιστα χωρίς αναπνευστικά προβλήματα. Γεμάτος δε ευγνωμοσύνη προς τον άγιο έκτισε και το εκκλησάκι του στο Λύρειο Ίδρυμα, στο Μάτι Αττικής, αφού ζήτησε άδεια από τον τότε Μητροπολίτη Αττικής, αείμνηστο Δωρόθεο, ο οποίος, όταν πληροφορήθηκε το θαύμα τού Αγίου Παρθενίου, συγκινήθηκε πολύ και έδωσε την συγκατάθεση του.
ΣΤ
Θεραπεύει την πνευμονία*
Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ Αγιος Παρθένιος δεν εκδιώκει μόνο δαίμονες, αλλά «ο λαμπρός εωσφόρος των θαυματουργημάτων», «θαυμάτων πλήθει εμπρέψας», απλώνει τη θαυματουργική του δράση σε όλες τις ασθένειες και αναδεικνύεται «των πασχόντων προστάτης και θλιβομένων θερμός αντιλήπτωρ».
Η κυρία Κυριακή Βερτοπούλου, κάτοικος Ζωγράφου, μας διηγήθηκε ένα θαύμα που της έκανε ο Αγιος Παρθένιος την εποχή ακόμη που κτιζόταν το εκκλησάκι του στο Λυρειο Ιδρυμα.
Αρρώστησε πολύ τότε η κυρία Κυριακή από βαριά πνευμονία. Η κατάστασή της ήταν πολύ σοβαρή και γινόταν ακόμη πιο σοβαρή, επειδή στα είκοσι τρία χρόνια της είχε προσβληθεί από φυματίωση και έχασε τον ένα της πνεύμονα. Ετσι, παθαίνοντας πνευμονία, κινδύνεψε ακόμα και η ζωη της. Δεν μπορούσε καθόλου να αναπνεύσει,
μελάνιαζε ολόκληρη, έμενε· γι αὐτὸ νοσηλευόταν στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο και
ανέπνεε μόνο με τη βοήθεια οξυγόνου. Ο σύζυγός της, που επισκέφθηκε το Λυρειο Ιδρυμα, γνώρισε κάποιον, από τον οποίο πληροφορήθηκε για τη θαυμαστή θεραπεία
του από τον καρκίνο, καθώς και για το εκκλησάκι του Αγίου Παρθενίου που κτιζόταν εκεί. Οταν πήγε στο Σισμανόγλειο να δει τη γυναίκα του, της διηγήθηκε όλα όσα έμαθε. Εκείνη,
βρισκόμενη σε απελπιστική κατάσταση, συγκινήθηκε από το μεγάλο θαύμα, έκλαψε και θέλησε να παρακαλέσει τον Αγιο να σπλαγχνισθεί και αυτήν και να την απαλλάξει από τη βασανιστική αρρώστια, χαρίζοντάς της τη ζωη.
Τον επικαλέστηκε θερμα· «καλέ μου Αγιε, που κάνεις τόσο μεγάλα θαύματα, κάνε με και μένα καλά και θα φέρω στο εκκλησάκι σου ένα καντήλι»!
Τι ήταν εκείνο; Αμέσως έγινε καλά και βγήκε από το νοσοκομείο. Οι γιατροί που την είχαν ξεγραμμένη θαύμασαν, έμειναν εκστατικοί, απόρησαν πως έγινε αυτό. Η κατάστασή της ήταν τόσο σοβαρή που υπολόγιζαν ότι, εάν κατάφερνε να επιβιώσει, θα χρειαζόταν τουλάχιστον δύο μήνες θεραπεία μέσα στο νοσοκομείο. Και όμως, στις ημέρες βγήκε με την επέμβαση του Αγίου.
Η κ. Κυριακή από τότε είναι τελείως καλά. Αναπνέει χωρίς κανένα πρόβλημα και ανεβαίνει επάνω στον Αγιο με τόση ευκολία, όπως χαρακτηριστικά μας είπε, «σαν μικρό κοριτσάκι». Ετσι ανέβηκε, και όταν την έκανε καλά, κρατώντας το τάμα της στα χέρια.
Ο Αγιος Παρθένιος τώρα είναι πια προστάτης και βοηθός της σε κάθε δύσκολη ώρα. Αυτόν επικαλείται και δεν αργεί να «ακούσει» την απάντησή του, να δει τη βοήθειά του…
(*) Μαρίας Μελετίου-Μακρή, Φιλολόγου, Ο θεραπευτής των ασθενειών του αιώνα μας Αγιος Παρθένιος Λαμψάκου, Αθήνα 2010, σελ. 71-72.
Πηγή:
http://egolpio.wordpress.com