ΟΣΙΟΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ

(12 Ιουνίου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο όσιος Ονούφριος είναι ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Καταγόταν από την Περσία και έζησε ασκητικά σε μια από τις αιγυπτιακές ερήμους. Σε νεαρή ηλικία εγκαταβίωσε σε Κοινόβιο Μοναστήρι, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια στην άσκηση και την υπακοή. Αργότερα με την ευλογία του Γέροντός του αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί συνάντησε τον ερημίτη Ερμία, ο οποίος, μετά από θεία αποκάλυψη, τον περίμενε και τον οδήγησε σε μια καλύβη κάτω από έναν πελώριο φοίνικα κοντά στον οποίο υπήρχε πηγή καθαρού νερού. Εκεί στην ησυχία επεδόθη σε μεγαλύτερα πνευματικά γυμνάσματα και προσευχόταν αδιαλείπτως για όλη την οικουμένη. Με την εν χάριτι άσκηση καθάρισε την ψυχή του από τα πάθη και έφθασε στον φωτισμό και την θέωση. Η άκτιστη Χάρη του Θεού πλημμύρισε όλη του την ύπαρξη, την ψυχή και το σώμα του, και γι’ αυτό το σκήνωμά του μετά την οσιακή του κοίμηση ευωδίαζε. «Όποιος έχει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και στην ψυχή και στο σώμα, έχει την τέλεια αγάπη. Και αν κανείς διαφυλάξει αυτήν την χάρη, θα αγιάσουν τα λείψανά του, όπως των αγίων μαρτύρων, των προφητών η των άλλων μεγάλων αγίων» (άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης).

Κάποτε, επισκέφθηκε τον όσιο Ονούφριο ο Αββάς Παφνούτιος. Οι δύο ασκητές χάρηκαν ο ένας την παρουσία του άλλου, αντήλλαξαν τις εμπειρίες τους και ενισχύθηκαν πνευματικά. Ο Θεός όμως οικονόμησε έτσι τα πράγματα ούτως ώστε η συνάντηση αυτή να συμπέση με την ώρα της «εξόδου» του οσίου Ονουφρίου και έτσι το σώμα του ενταφιάσθηκε από τον αββά Παφνούτιο κάτω από τον μεγάλο φοίνικα, η δε ψυχή του «συναγάλλεται εν ουρανοίς μετά πάντων των αγίων».

Ο βίος και η πολιτεία του οσίου Ονουφρίου μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα.

Πρώτον. Συνήθως, όταν ακούη κανείς για άσκηση και ασκητές πάει ο νους του στους μοναχούς και κυρίως στους ερημίτες και γι’ αυτό θα πρέπη να τονισθή ότι ο ασκητικός τρόπος ζωής που διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι, κατ’ αναλογίαν, ο ίδιος για όλους τους πιστούς. Άσκηση είναι ο αγώνας του ανθρώπου να ζήση σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, είναι η προσπάθεια να μεταμορφώση τα πάθη του και να αποκτήση υπαρξιακή κοινωνία με τον Θεό. Ονομάζεται δε και πρακτική ζωή η πράξη και αποτελεί «επίβασιν της θεωρίας». Αυτό σημαίνει ότι για να φθάση κανείς στην θεωρία, ήτοι στην υπαρξιακή κοινωνία με τον Θεό, πρέπει να καθαρθή από τα πάθη. Όταν γίνεται αυτό τότε κατασκηνώνει μέσα στον άνθρωπο η Χάρη του Αγίου Πνεύματος και δια της Χάριτος γνωρίζει τον Θεό, αποκτά την τέλεια αγάπη και δεν φοβάται τον θάνατο, επειδή τον νικά και τον υπερβαίνει στα όρια της προσωπικής του ζωής. Και θεωρεί όλα τα γήϊνα και πρόσκαιρα πράγματα, ήτοι χρήματα, κτήματα, ηδονή, δόξα κλ.π., «ως σκύβαλα». Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο οποίος γεύθηκε την γλυκύτητα του «ουρανού», δηλαδή γνώρισε υπαρξιακά τον Θεό «εν Πνεύματι Αγίω», έλεγε ότι «η ψυχή μου πλήττει στη γη».

Δεύτερον. Οι Άγιοι είναι μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες ο,τι ακριβώς και οι οάσεις μέσα στην έρημο. Όσοι έχουν βρεθεί στην έρημο έστω και για λίγο αυτοί μπορούν να καταλάβουν καλύτερα. Ο δυνατός ήλιος της ερήμου προκαλεί κόπωση, ιδρώτα, δίψα και παράλυση των ψυχοσωματικών δυνάμεων. Και τότε σε αυτή την κατάσταση και μόνον η θέα της όασης, δηλαδή της σκιας των δένδρων και του δροσερού νερού, προκαλούν ανάπαυση και αγαλλίαση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους Αγίους, οι οποίοι αποτελούν τις πνευματικές οάσεις μέσα στον καύσωνα των πειρασμών, των αμφιβολιών, της ανασφάλειας και του άγχους, μέσα στην έρημο των απρόσωπων ανθρωπίνων κοινωνιών, όπου αναζητά κανείς αληθινούς ανθρώπους με τον φανό του Διογένους. Αισθάνεται κανείς ενδυνάμωμα, ανακούφιση, παρηγοριά, πνευματική ανακαίνιση και ξεδίψασμα από το γάργαρο νερό των λόγων των Αγίων, που δεν είναι ευσεβείς σκέψεις και στοχασμοί ενός δυνατού μυαλού, αλλά απόσταγμα πνευματικής εμπειρίας μιας καρδιάς πλημμυρισμένης από την άκτιστη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και από την ανιδιοτελή αγάπη.

Έρημος όμως γίνεται και η καρδιά του ανθρώπου όταν απωλέση την θεία Χάρη. Εκείνοι οι οποίοι γεύθηκαν την γλυκύτητα της θείας Χάριστος, έστω και λίγο, και στην συνέχεια συνέβη να την χάσουν, αυτοί την αναζητούν όπως η μητέρα το μικρό παιδί της που το έχει χάσει μέσα σε κάποιο συνωστισμό και φωνάζει και τρέχει και το αναζητεί με δάκρυα και πόνο. Και όταν το βρη τότε χαίρει και αγάλλεται και το σφίγγει στην αγκαλιά της προσέχοντας να μη το ξαναχάση. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με εκείνον που γεύθηκε την θεία Χάρη και για κάποιο λόγο την απώλεσε. Αισθάνεται την καρδιά του έρημη και αδειανή, και κράζει, και φωνάζει, και προσεύχεται αδιαλείπτως. Και όταν μετά από μεγάλο αγώνα, αγωνία, αναζήτηση, πόνο και κλάμα την ξαναβρή, τότε χαίρει και αγάλλεται και φωνάζει μαζί με τον Προφήτη Ησαΐα, «ευφράνθητι έρημος διψώσα...».

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθνωνίτης όταν αναφέρεται στον θρήνο του Αδάμ, μετά την παρακοή και την απώλεια του Παραδείσου, ουσιαστικά περιγράφει τον δικό του θρήνο όταν απώλεσε την Χάρη του Θεού και για αρκετά χρόνια την αναζητούσε με πόνο και δάκρυα. Και διδάσκει, από την εμπειρία του, ότι ο ασφαλέστερος δρόμος για την εύρεση και διαφύλαξη της θείας Χάριτος είναι εκείνος της ταπεινώσεως.

Ο ασκητικός αγώνας είναι ουσιαστικά το πέρασμα από την «στενήν και τεθλιμμένην οδόν», που όμως γλυκαίνει και νοηματοδοτεί την ύπαρξη. Αλλά και τροφοδοτεί τον πνευματικό οργανισμό με ισχυρά αντισώματα, για να είναι σε θέση να αντέχη στα δύσκολα, να αποδιώχνη την πίκρα των λυπηρών και να βιώνη την γλυκειά χαρμολύπη.–

http://www.parembasis.gr/2006/06_06_06.htm

Ολόκληρος ο βίος του εδω http://analogion.net/Agiologia/0612-Agios-Onoufrios.htm

Ο Άγιος Ονούφριος που συνομιλούσε με το βρέφος Ιησού

Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου.

Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ’ ένα κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο. Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του επικαλύπτετε από την μακρυά γενειάδα του, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.

Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανακάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίο διηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.

Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής: Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες. Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα.Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.

- Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει σκέφτηκε.

Αυτό συνεχίστηκε για καμιά εβδομάδα.

- Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά που του δίνω.

Πράγματι,τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα. Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ’ αυτά που είδε, γούρλωσαν τα μάτια του. Ο μικρός κουβέντιαζε με το βρέφος Ιησού, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

-Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταΐζει κανείς…ούτε και η μαμά Σου…

Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί. Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί και όπως μάζεψε το χεράκι του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίστηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα.

Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος,έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:

- Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.

Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη:

- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δέν ξέρω!

Και ω του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ’ όλο το μοναστήρι και στον γύρω τόπο. Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού-πολλού κόπου. Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος. Είναι αυτό, που έχει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη Θεία Λατρεία: ” Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος”.

Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνετο και η αγιότης του. Θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος όπως και έγινε. Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.

Αναδημοσίευση από το βιβλίο: Εμπειρίες κατα την Θεία Λειτουργία.

Πηγή : Ωφελήματα ψυχής


Παρακλητικός κανόνας αγίου Ονουφρίου

Διαβάστε αυτό παρακαλώ : -> http://analogion.gr/Agiologia/0612-Agios-Onoufrios.htm