Έλληνες
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Έλλην, ο οποίος ήταν γιος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, θυγατέρας του Επιμηθέως. Ο φιλοπόλεμος βασιλιάς Έλλην απέκτησε από τη Νύμφη Οροηίδα τους γιους: Δώρο, Ξούθο και Αίολο.
Γιοι του Ξούθου: ο Αχαιός και ο Ίων (Ησίοδος).

Η ίδια η λέξη χάνεται στην ελληνική ιστορική παράδοση. (Ηροδότου Ιστορία ι-56, Η-23, Ζ-95):

«της νύν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλούμενης».

Ο Αίολος και ο Δώρος μαζί με τους γιους του Ξάνθου, τον Αχαιό και τον Ίωνα, αποτέλεσαν τους γενάρχες των τριών κυριότερων ελληνικών φυλών που ήταν οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες.

Το όνομα Έλληνες στα ομηρικά χρόνια δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο σ' ένα ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην περιοχή γύρω από τον Σπερχειό ποταμό στη σημερινή Φθιώτιδα, το οποίο είχε ως ηγέτη του τον μυθικό Αχιλλέα.

Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ σημειώνει ὅτι στὸν Ἀχιλλέα καὶ τοὺς συμπολίτες του ἀναγνώριζε ὁ Ὅμηρος τὴν πηγὴ τῆς ἑλληνικῆς συνείδησης, ἀπ' ὅπου ὀνομάστηκαν Ἕλληνες καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἑλληνόφωνα φῦλα.

“Πουθενὰ δὲν τοὺς ὀνόμασε ὅλους Ἕλληνες, οὔτε κάποιους ἄλλους, παρὰ μόνο ὅσους ἦταν μαζὶ μὲ τὸν Ἀχιλλέα ἀπὸ τὴ Φθιώτιδα, οἱ ὁποῖοι ἦταν καὶ οἱ πρῶτοι Ἕλληνες… Καθένας στὶς διάφορες πόλεις ἀναγνωρίζονταν μεταξύ τους ὡς Ἕλληνες καὶ ὅλοι κατόπιν ἔτσι ὀνομάστηκαν, ἀλλὰ πρὶν ἀπὸ τοὺς Τρωϊκοὺς πολέμους δὲν εἶχαν κάνει τίποτα ὅλοι μαζί, ἐπειδὴ ἦταν ἀνίσχυροι καὶ δὲν ἀναμιγνύονταν”.

Παντως το ονομα Ελλας εμαφανιζεται αρχικα στα Ομηρικα Επη.Στην Ιλιαδα(Ι.478κεξ),ο Φοινιξ,παιδαγωγος του Αχιλλεως,αναφερει την Ελλαδα σαν περιοχη νοτιως του ορους Ορθρυς,κοντα στη Λαμια.¨¨Φευγον επειτ'απανευθε δι'Ελλαδος ευρυχοροιο,Φθιην δι'εξικομην εριβωλακα,μητερα μηλων.΄΄

Ο Ομηρος για πρωτη φορα χρησιμοποιει και τον ορο Πανελληνες,με τον οποιο προφανως υπονοει το συνολο των Ελληνων.Αυτον τον ορο,σαν δηλωτικον ορο του Ελληνικου γενους χρησιμοποιει τον 8ον αιωνα πχ. και ο Ησιοδος.


μια αλλη ερμηνεια:

Σελλοί ονομάζονταν οι κάτοικοι της αρχαίας Δωδώνης του Ολύμπου (όπου και το αρχικό Μαντείο πριν από τον κατακλυσμό του Ωγυγου). Ήταν φύλακες του μαντείου του Διός, αναγκασμένοι να διάγουν βίον τραχύ και ασκητικό. Η λέξη Σελλοί συναντάται και ως Έλλοί (δασυνόμενη) δηλ. Έλ-λοι = οι άνθρωποι οι ιεροί που γεννήθηκαν από τους λίθους (λάας), οι Έλληνες ιερείς του Διός. Σελλοί = οι απόγονοι του Έλλοπος-Πελασγού, του πρώτου κατοίκου της θεσσαλίας-Περραιβίας.

Στην Ιλιάδα, (Π' 233-235): «Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων, Δωδώνης μεδέων δνσχειμέρον άμφί δέ Σελλοί σοϊ ναίουσ'ύποφήται άνιπτόποδες χαμαιεϋναι». (= Δία βασιλιά, Δωδωναίε, Πελασγικέ, που κάθεσαι μακριά και προστατεύεις τη Δωδώνη με το βαρύ χειμώνα, γύρω δε οι Σελλοί κατοικούν, οι ερμηνευτές των χρησμών σου, που κοιμούνται κατά γης και έχουν άνιπτα πόδια). Ο Πίνδαρος αναφέρει: Ελλοί = αδελφικός τύπος της ίδιας λέξεως και Σελλοί: συγγενές του Έλληνα.

Ο Κουρτιος υπαινίσσεται πως παράγεται από τη ρίζα του ρ. βάλλομαι.

Ησύχιος σχετίζει τη λέξη με την ίεράν του Διός έδρα εν Δωδώνη:Έλα, καθέδρα τον Δ ιός εν Δωδώνη.

Τους Φοίνικες, τους πρωτο-έλληνες κατοίκους της Παλαιστίνης που κατάγονταν από την Ήπειρο, τους ονόμαζαν και Σελέαρ.

Ίσως η ρίζα της λέξης Σελλοί -> Σελληνήεις: οι υπό της Σελήνης - σεληνόφωτος φωτιζόμενοι = άνθρωποι σεληνόφωτος και Σελλήνιον: υποκορ. του Σελήνη = φως της Σελήνης.

Ο Αριστοφάνης στους "Ιππείς" 1253 αναφέρει: Έλλάνιε Ζεϋ.

Ελλάς = πόλη και περιοχή της Θεσσαλίας, ιδρυθείσα από τον Έλληνα (Ιλιάς, Β' 683)· «οί δ' είχον Φθίην καί Ελλάδα». Ολόκληρη η περιοχή της Θεσσαλίας που την κατοικούσαν οι Έλληνες Μυρμιδόνες -από τα πανάρχαια χρόνια- ονομαζόταν Ελλάς.

Στο Ομηρικό αναφέρονται ως Έλληνες οι κάτοικοι της θεσσαλικής Φθίας: Αλός - Αλόπη, Τρηχίν, Αργός Πελασνικόν.

Ο μελετητής της ιστορίας της ελληνικής φυλής Ι. Ποσσάς στο βιβλίο του Η αληθινή Προϊστορία και στη σελ. 95 αναφέρει: «... χαρακτηριστικών είναι, ότι... το όνομα "Ελλην συνδέεται με πνενματικώς ανεπτυγμένους προγόνους, πού υπονοεί ή συμβολίζει την πνευματικήν ύπεροχήν της φυλής των ' Ελλήνων, όπως εξεδηλώθη άλλως τε αυτή καί εις τους μετέπειτα χρόνους, Προορφικοί, Όρφικοί, Επικοί, Σοφοί, Νομοθέται, Προσωκρατικοί, Σωκρατικοί, Πλάτων, Αριστοτέλης κ.τ,λ.

Η ρίζα Ελλ, στον Πελασγικό κόσμο, εκφράζει την έννοια του υψηλού. Παράγονται δε λέξεις όπως; Έλλοπες, Ελινοί, Αλουονοί (Αλβανοί) κ.ά. Ο Στράβων στα Γεωγραφικά (157) αναφέρει: «Στην Ιβηρία υπάρχουν πολλοί Έλληνες και πολλές πόλεις που έχουν ονόματα Ελέα, Ελαίαι, Ελαιούς και Ελάιον όρος».
Οι Πελασγοί λέγονταν και Προσέλληνοι.

Στην Ιλιάδα, Β'681-5, έχουμε αρκετές αναφορές στη λέξη Έλλην, Έλληνες, όπως: «... που είχαν την Φθίαν και την Ελλάδα με τις όμορφες γυναίκες, που λέγονταν Μυρμιδόνες και Έλληνες και Αχαιοί και είχαν αρχηγό τον Αχιλλέα με 50 πλοία...».

πηγη diodos.gr