Θα γίνει αναφορά εν ολίγοις στους όρους «Ελλάς» - «Έλληνας» ώστε να γίνει κατανοητή η «αλλαγή» του όρου υπό το βλέμμα της ιστορίας, η μη ελληνικότητα όλων ανεξαρτήτων των φυλών της μεσογειακής λεκάνης καθώς και ο σφετερισμός του Βυζαντινού όρου εις στα σημερινά δεδομένα από την επιχειρηματολογία των Εθνικών. Επίσης θα αναφερθεί η εθνική ταύτιση των όρων « Έλληνας» και «Ρωμιός» στο Βυζαντινό κράτος. Σημαντικό είναι να δοθεί προσοχή στον διαχωρισμό Πελασγών - Ελλήνων που κάνουν κάποιοι αρχαίοι συγγραφείς και που προσπαθούν να αναιρέσουν οι σημερινοί Εθνικοί, διότι η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός ο λόγος για τον οποίο οι τελευταίοι προσπαθούν να ταυτίσουν όλες τις φυλές του Ελλαδικού πρωτογενή χώρου εις μία και μόνη ως προελληνική. Μήπως για να αποδείξουν το μεγαλείο των γονιδίων των Ελλήνων; ή με πλάγιο τρόπο να φέρουν υπό τα όμματά των Ελλήνων πολιτών την άποψη ότι οι αρχαίοι θεοί δεν είναι κληρονομιά από άλλους λαούς και ξένους προς τον Ελληνικό, αλλά αποτελούν αυτούσιο αποτέλεσμα του πολιτισμού των τελευταίων;
Ο ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ & Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ ΕΜΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ
Δεξιά: Αργυρός στατήρ Κνωσσού, περ. μετά το 425 - 2ο τέταρτο 4ου αιώνα π.Χ., εμπροσθότυπος: Μινώταυρος, οπισθότυπος: Λαβύρινθος, το έμβλημα της πόλης.
«Η Ιστορία των νεότερων εθνικιστικών κινήσεων συνδέεται προς την γένεση του νεότερου εθνικού πνεύματος στην Ευρώπη. Το ότι το νεότερο εθνικό πνεύμα διαφέρει εκείνου όπερ πληρούσε την συνείδηση των λαών της αρχαιότητας και των μέσων αιώνων, τούτο οφείλεται σε ποικίλους λόγους.» (Περισσότερα)
Αυτή η «λεπτομέρεια» περί της εθνικής αστικής ιδεολογίας είναι το σημείο «κλειδί» πάνω εις το οποίο στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της πολεμικής των νεοπαγανιστών, τόσο κατά του Βυζαντίου όσο κατά της Ορθοδοξίας, γύρω από το ζήτημα «Ελληνικό Έθνος». Διότι η νεοπαγανιστική προπαγάνδα εκμεταλλεύεται την άγνοια των ανθρώπων γύρω από τις μεταβολές των λεκτικών όρων στο πέρασμα του χρόνου. Άγνοια που δεν αφορά μόνο τους αναγνώστες της, αλλά πολλές φορές και τους ίδιους τους παραγωγούς της, που άλλοτε υποστηρίζουν ότι η «αγάπη» υπήρχε και στην αρχαία Ελλάδα. Δεν διευκρινίζουν όμως ότι υπήρχε ως όρος λεκτικός και όχι ως όρος νοηματικός ταυτόσημος με εκείνη την Χριστιανική. Η κακή ή πονηρή ταύτιση ενός λεκτικού όρου με ένα νοηματικό είναι ότι χειρότερο. Άλλο «συκοφάντης» στην αρχαία Ελλάδα και άλλο στην νεότερη.
Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ι΄ «38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. 39 ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.40 Ὁ δεχόμενος ὑμᾶς ἐμὲ δέχεται, καὶ ὁ ἐμὲ δεχόμενος δέχεται τὸν ἀποστείλαντά με.»
Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «26 τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; »
Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κβ ΄ «36 Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; 37 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. 39 δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.»
http://www.apologitis.com/gr/arxaiatot.htm
