Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας
Δημοσιεύτηκε: 24 Ιούλ 2013, 20:30
Ενώ η Ελλάδα ήταν το "λίκνο του πολιτισμού", και πρώτη η Αθήνα γέννησε τα μεγάλα πνεύματα της φιλοσοφίας, πως γίνεται και όλοι οι σημαντικοί Αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν , φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους από τους ίδιους τους Αθηναίους ;
Ο Πρωταγόρας (κέντρο) με τον Δημόκριτο
Βρισκόμαστε στη περίοδο μεταξύ του 5 αιώνα π.Χ. έως και πριν την την έλευση των Ρωμαίων , όταν η φιλοσοφία για την οποία είναι γνωστή η Αθήνα σε όλο το κόσμο άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού.
Ο Σωκράτης με την περίφημη μαιευτική μέθοδο και την διαλεκτική φτάνει στο συμπέρασμα ότι δεν γνωρίζει τίποτα, δηλαδή κατανοεί την άγνοια του. Ταυτόχρονα οι περισσότεροι σοφοί της εποχής δηλώνουν ότι γνωρίζουν τα πάντα και ο Σωκράτης αναλαμβάνει ως προσωπικό του ταξίδι να ανακαλύψει αν τελικά κάποιος από αυτούς τους σοφούς γνωρίζει πραγματικά ότι γνωρίζει όμως αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Ότι δηλαδή δεν έχουν καν ούτε την γνώση της άγνοιας τους.
Ταυτόχρονα ο μεγάλος σοφιστής Πρωταγόρας , ξακουστός για τη ρητορική και φιλοσοφική του κλίση αλλά και για τα υψηλά δίδακτρα που χρέωνε στους εκλεκτούς μαθητές του, καταφτάνει στην Αθήνα.. Στο αριστουργηματικό έργο "Πρωταγόρας" του Πλάτωνος βλέπουμε αυτά τα δύο μεγάλα μυαλά να συναντιούνται, να συγκρούονται και να ενώνονται. Είναι ξεκάθαρο ότι η φιλοσοφία στην Αθήνα ακμάζει όσο τίποτα άλλο, και αποκτάει όσο και περισσότερους πιστούς. Ο Σωκράτης αποκτάει ένα μεγάλο μαθητή, τον γνωστό σε όλους μας Πλάτωνα ο οποίος αργότερα αναπτύσσει την Πλατωνική φιλοσοφία και δημιουργεί την Ακαδημία Πλάτωνος μέσα από την οποία επιδιώκει να περάσει τη γνώση του. Αντίστοιχα ο Πρωταγόρας αποκτάει τον Πρόδικο τον Κείο, σπουδαίος για τη ρητορική και σοφιστική του ικανότητα.
Δυστυχώς, πάνω σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση συμβαίνουν ξαφνικά μία σειρά από αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική πνευματική κατάσταση των Αθηναίων μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων φιλοσόφων.
Ο Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για Αθεΐα και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο "Περί Θεών" του Πρωταγόρα ως αιρετικό κυνηγώντας σαν εγκληματία τον Πρωταγόρα από τη πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται στην πυρά. Πράγματι η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινιασμένη που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους θεούς. Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για λόγους πολιτικών - όπως φαίνεται αργότερα -συμφερόντων. Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στο θάνατο με το γνωστό κώνειο και η ασκείται μεγάλος πόλεμος στη φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μαθητές της φιλοσοφίας των δασκάλων τους, όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το περιβάλλον της Αθήνας αντιτίθεται στο θείο δώρο της φιλοσοφίας. Ο Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής Πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στη Ρώμη όμως διώχνεται και από εκεί. Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι διαφθείρει τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης.
Ο Πλάτωνας μέσα από την Ακαδημία Πλάτωνος αποκτάει τον μεγάλο μαθητή του Αριστοτέλη. Εκείνος με τη σειρά του διδάσκει στον Μέγα Αλέξανδρο όλα όσα γνωρίζει και ο τελευταίος ξεκινάει την εκστρατεία προς την Ανατολή. Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού κόμματος νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.Ο Αριστοτέλης απεβίωσε μεταξύ πρώτης και εικοστής δευτέρας Οκτωβρίου του έτους 322 π.Χ. στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία.
Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της φιλοσοφίας. Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα. Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, και τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία.
Βλέπουμε λοιπόν ότι στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν μάρτυρες, άνθρωποι που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία και το κράτος , είτε για λόγους πολιτικούς είτε για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε θάνατο μόνο και μόνο για την κάνει μάρτυρα και τελικά να της δώσει την αξία που έχει σήμερα.
Ας σκεφτούμε λοιπόν, τι είναι πραγματικά αυτό που θαυμάζουμε σχετικά με την αρχαία Ελλάδα; Ήταν το κράτος και η επικρατούσα θρησκεία για την οποία ονομάζουμε την Ελλάδα φωτοδότρα ; Ή μήπως θαυμάζουμε αξίες όπως η φιλοσοφία και τους φιλόσοφους που έδωσαν τη ζωή τους στο όνομα της αλήθειας και τη αρετής;
Η σύνθεση του θέματος έγινε εδώ : http://laptonarchives.blogspot.gr/2013/ ... st_24.html
________________________________
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
http://www.oodegr.com/neopaganismos/dio ... sofoi1.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF% ... E%B1%CF%82
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF% ... E%B7%CF%82
Ο Πρωταγόρας (κέντρο) με τον Δημόκριτο
Βρισκόμαστε στη περίοδο μεταξύ του 5 αιώνα π.Χ. έως και πριν την την έλευση των Ρωμαίων , όταν η φιλοσοφία για την οποία είναι γνωστή η Αθήνα σε όλο το κόσμο άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού.
Ο Σωκράτης με την περίφημη μαιευτική μέθοδο και την διαλεκτική φτάνει στο συμπέρασμα ότι δεν γνωρίζει τίποτα, δηλαδή κατανοεί την άγνοια του. Ταυτόχρονα οι περισσότεροι σοφοί της εποχής δηλώνουν ότι γνωρίζουν τα πάντα και ο Σωκράτης αναλαμβάνει ως προσωπικό του ταξίδι να ανακαλύψει αν τελικά κάποιος από αυτούς τους σοφούς γνωρίζει πραγματικά ότι γνωρίζει όμως αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Ότι δηλαδή δεν έχουν καν ούτε την γνώση της άγνοιας τους.
Ταυτόχρονα ο μεγάλος σοφιστής Πρωταγόρας , ξακουστός για τη ρητορική και φιλοσοφική του κλίση αλλά και για τα υψηλά δίδακτρα που χρέωνε στους εκλεκτούς μαθητές του, καταφτάνει στην Αθήνα.. Στο αριστουργηματικό έργο "Πρωταγόρας" του Πλάτωνος βλέπουμε αυτά τα δύο μεγάλα μυαλά να συναντιούνται, να συγκρούονται και να ενώνονται. Είναι ξεκάθαρο ότι η φιλοσοφία στην Αθήνα ακμάζει όσο τίποτα άλλο, και αποκτάει όσο και περισσότερους πιστούς. Ο Σωκράτης αποκτάει ένα μεγάλο μαθητή, τον γνωστό σε όλους μας Πλάτωνα ο οποίος αργότερα αναπτύσσει την Πλατωνική φιλοσοφία και δημιουργεί την Ακαδημία Πλάτωνος μέσα από την οποία επιδιώκει να περάσει τη γνώση του. Αντίστοιχα ο Πρωταγόρας αποκτάει τον Πρόδικο τον Κείο, σπουδαίος για τη ρητορική και σοφιστική του ικανότητα.
Δυστυχώς, πάνω σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση συμβαίνουν ξαφνικά μία σειρά από αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική πνευματική κατάσταση των Αθηναίων μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων φιλοσόφων.
Ο Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για Αθεΐα και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο "Περί Θεών" του Πρωταγόρα ως αιρετικό κυνηγώντας σαν εγκληματία τον Πρωταγόρα από τη πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται στην πυρά. Πράγματι η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινιασμένη που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους θεούς. Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για λόγους πολιτικών - όπως φαίνεται αργότερα -συμφερόντων. Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στο θάνατο με το γνωστό κώνειο και η ασκείται μεγάλος πόλεμος στη φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μαθητές της φιλοσοφίας των δασκάλων τους, όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το περιβάλλον της Αθήνας αντιτίθεται στο θείο δώρο της φιλοσοφίας. Ο Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής Πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στη Ρώμη όμως διώχνεται και από εκεί. Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι διαφθείρει τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης.
Ο Πλάτωνας μέσα από την Ακαδημία Πλάτωνος αποκτάει τον μεγάλο μαθητή του Αριστοτέλη. Εκείνος με τη σειρά του διδάσκει στον Μέγα Αλέξανδρο όλα όσα γνωρίζει και ο τελευταίος ξεκινάει την εκστρατεία προς την Ανατολή. Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού κόμματος νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.Ο Αριστοτέλης απεβίωσε μεταξύ πρώτης και εικοστής δευτέρας Οκτωβρίου του έτους 322 π.Χ. στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία.
Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της φιλοσοφίας. Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα. Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, και τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία.
Βλέπουμε λοιπόν ότι στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν μάρτυρες, άνθρωποι που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία και το κράτος , είτε για λόγους πολιτικούς είτε για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε θάνατο μόνο και μόνο για την κάνει μάρτυρα και τελικά να της δώσει την αξία που έχει σήμερα.
Ας σκεφτούμε λοιπόν, τι είναι πραγματικά αυτό που θαυμάζουμε σχετικά με την αρχαία Ελλάδα; Ήταν το κράτος και η επικρατούσα θρησκεία για την οποία ονομάζουμε την Ελλάδα φωτοδότρα ; Ή μήπως θαυμάζουμε αξίες όπως η φιλοσοφία και τους φιλόσοφους που έδωσαν τη ζωή τους στο όνομα της αλήθειας και τη αρετής;
Η σύνθεση του θέματος έγινε εδώ : http://laptonarchives.blogspot.gr/2013/ ... st_24.html
________________________________
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
http://www.oodegr.com/neopaganismos/dio ... sofoi1.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF% ... E%B1%CF%82
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF% ... E%B7%CF%82