Κόμπλεξ ανωτερότητας τύπου Αλκιβιάδη

1
Ο Αλκιβιάδης ήταν ένας νέος με πολλά προσόντα ο οποίος διέφερε κατά πολύ από τους άλλους νέους της εποχής του σε ομορφιά και χάρη. Έζησε κατά τον Χρυσό αιώνα του Περικλή όπου η Αθήνα ήταν μία μεγάλη δύναμη. Θα μπορούσε να είχε γίνει ένας μεγάλος ηγέτης αλλά δυστυχώς είχε ένα μεγάλο ψεγάδι. Η υπερηφάνεια του ανάγκασε τον Σωκράτη να τον νουθετήσει ώστε να μην έχει τη "μύτη ψηλά".

Εικόνα

hosting image
(Από το βιβλίο του Πλάτωνος : Αλκιβιάδης Α)

Το κόμπλεξ ανωτερότητας τύπου Αλκιβιάδη είναι μία έκφραση που περιγράφει την κατάσταση αυτή κατά την οποία ένας Έλληνας νομίζει πως είναι φοβερός επειδή έχει πρόγονους τους Αρχαίους Έλληνες. Σκοπός του θέματος είναι να καταλάβει ο μέσος Έλληνας ότι οι αρχαίοι μας , ακόμα και όταν βρέθηκαν στην ακμή τους ως πολιτισμός, δεν ήταν μία υπερδύναμη υπερμεγέθους αλλά ένας πολιτισμός με πολύ συγκεκριμένες αξίες οι οποίες δεν ήταν ούτε τα πλούτη ούτε η πολυτέλεια.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Κόμπλεξ ανωτερότητας τύπου Αλκιβιάδη

2
Ας δούμε τώρα και ένα χωρίο από το βιβλίο "Μενέξενος" του Πλάτωνος που μιλάει για τις πραγματικές αξίες των Αρχαίων Ελλήνων. Εδώ ο Σωκράτης αναφέρεται στους άνδρες που αγωνίστηκαν στον Μαραθώνα ενάντια στην υπερδύναμη των Περσών, και τους νίκησαν παρά το γεγονός ότι ήταν λίγοι και πτωχότεροι σε υλικά αγαθά.
Απ' αυτά δε που λέγω είναι πρώτα τα εξής: Τους Πέρσας που ήσαν άρχοντες της Ασίας και ήθελαν
να υποδουλώσουν την Ευρώπην τους εσταμάτησαν αυτής εδώ της χώρας οι γόνοι οι δικοί μας
πατέρες, που και δίκαιον είναι και πρέπει πρώτα- πρώτα αναφέροντάς τους να επαινέσω την ανδρείαν των. Όμως, διά να την εννοήση κανείς, προκειμένου να την επαινέση καλά, πρέπει να
ανατρέξη με την σκέψιν του εις εκείνον τον καιρό, που ολάκαιρη μεν η Ασία ήτον δούλη του τρίτου
ήδη βασιλέως· από αυτούς [τους τρεις] ο πρώτος, ο Κύρος, ελευθερώσας τους πατριώτας τους
Πέρσας με την πολεμικήν του φρόνησιν σύγκαιρα υποδούλωσε και τους εξουσιαστάς των τους
Μήδους κ' έγινε κύριος όλης της άλλης Ασίας έως εις την Αίγυπτον, ο δε υιός του έγινε κύριος και
της Αιγύπτου και της Λιβύης, όσον του ήτο δυνατόν να προχωρήση με στρατόν· τρίτος δε
[βασιλεύς] ο Δαρείος έως εις τους Σκύθας μεν κατά ξηράν εξάπλωσε την ηγεμονίαν του, την
θάλασσαν δε και τας νήσους είχεν εις την εξουσίαν του με τα πλοία, ώστε μηδέ καν να λογιάζη πως
ήτο δυνατόν να υπάρξη κανείς αντίπαλος αυτού. Τόσον πολλούς και μεγάλους και πολεμικούς
λαούς είχεν υποδουλώσει το κράτος των Περσών.
Κατηγορώντας δε ο Δαρείος ημάς και τους Ερετριείς με την πρόφασιν ότι είχομεν τάχα
επιβουλευθή τας Σάρδεις και στέλλοντας πεντακόσιες μεν χιλιάδες στρατό με πλοία φορτηγά και
πολεμικά, τριακόσια δε πολεμικά πλοία και επί κεφαλής τον Δάτιν, είπε του πως πρέπει να γυρίση
φέροντας μαζί του (δούλους) τους Αθηναίους και τους Ερετριείς, αν ήθελε να μη χάση την κεφαλή
του· εκείνος δε φθάσας με τα πλοία εις την Ερέτριαν εναντίον ανδρών, που μεταξύ των τότε
Ελλήνων ελογίζοντο από τους πιο ικανούς στον πόλεμο και που δεν ήσαν και λίγοι, τους ενίκησε
μεν αυτούς εις τρεις ημέρας, διά να μη ξεφύγη δε κανένας τους ερεύνησε καλά όλην την χώραν των
με τον ακόλουθον τρόπον: Εις τα σύνορα της χώρας των Ερετριέων ελθόντες οι στρατιώται του
απλώθηκαν από τη μια θάλασσα ως την άλλη και ενώνοντας τα χέρια των ο ένας με τον άλλον
επέρασαν έτσι όλην την χώραν, ώστε να μπορούν να ειπούν στον βασιλέα πως ουδ' ένας δεν τους
είχε ξεφύγει (
2
).
Και κατά νουν έχοντες τα αυτά να κάμουν εκατέβησαν από της Ερετρίας εις τον Μαραθώνα, ωσάν
να τους ήτον όμοια πρόχειρον να ζέψουν και τους Αθηναίους με το αυτόν τρόπον αναγκαστικώς
μαζί με τους Ερετριείς και να τους φέρουν [εις την Ασίαν]. Ενώ δε αυτά άλλα μεν είχαν
πραγματοποιηθή, άλλα δε επιχειρούντο, ούτε τους Ερετριείς εβοήθησε κανένας εκ των Ελλήνων
ούτε τους Αθηναίους, εκτός μόνον οι Λακεδαιμόνιοι· και αυτοί δε έφθασαν την επομένην της μάχης
ημέραν· όλοι δε οι άλλοι έχοντες πάθει κατάπληξιν έμεναν ήσυχοι, θέλοντας να σωθούν κατά το
παρόν τουλάχιστον. Εις αυτά λοιπόν τα συμβάντα φθάνοντας δύναται καθένας να εννοήση τι
μεγάλην ανδρείαν είχαν εκείνοι που επήγαν εις τον Μαραθώνα διά ν' αντικρούσουν την δύναμιν
των βαρβάρων και που ετιμώρησαν την αλαζονείαν όλης της Ασίας και που πρώτοι στήσαντες
τρόπαια [από νίκην κατά] των βαρβάρων έγιναν αρχηγοί και διδάσκαλοι εις τους άλλους ως προς
το ότι δεν ήτον απολέμητη η δύναμις των Περσών, αλλ' ότι κάθε πλήθος και κάθε πλούτος
υποτάσσεται εις την ενάρετον ανδρείαν
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αρχαία Ελλάδα”

cron