Αρχαίων Ελλήνων Γνωμικά : Περί Ψυχής, Σώματος, Φτώχειας
Δημοσιεύτηκε: 22 Ιούλ 2013, 23:26
Στις μέρες υπάρχει πολύ φτώχεια , είτε λόγω της "παγκόσμιας οικονομικής κρίσης", είτε λόγω της ανεργίας , είτε λόγω της άμβλυνσης της διαφοράς μεταξύ κατώτερης και ανώτερης τάξης κτλ. Άραγε τι έχουν πει για την φτώχεια οι Αρχαίοι Έλληνες ;
Πρώτος από όλους για την φτώχεια μας μιλάει ο Ησίοδος (7ος αιώνας π.Χ.) λέγοντας μας ότι "Πτωχός πτωχώ φθονεί" (Ο φτωχός ζηλεύει και τον φτωχό ακόμα). Τέτοια αξιοθρήνητη είναι η μοίρα του δηλαδή που ακόμα και κάποιον που δεν έχει και είναι στην ίδια μοίρα με αυτόν πάλι τον ζηλεύει...
Ο αρχαίος τραγικός Ευριπίδης (480 - 406 π.Χ.) είπε το γνωστό "Πενία δε σοφίαν έλαχε" (της φτώχειας της έλειψε η σοφία) αποδίδοντας την αιτία της φτώχειας μάλλον στη σοφία. Άραγε ένας σοφότερος άνθρωπος τι είδους περισσότερες επιλογές θα είχε σε ένα κόσμο με ολοένα αυξανόμενη ανεργία; Ενώ συμπληρώνει ότι τον "πένητα φεύγει πας τις εκποδών φίλος (ο καθένα αποφεύγει τον φτωχό φίλο) μάλλον θέλοντας να πει ότι η φτώχεια μας οδηγεί και στην απομόνωση και εσωστρέφεια αλλά πάνω από όλα στην εγκατάλειψη ακόμα και των φίλων. Βέβαια αυτό ισχύει όταν όλοι είναι πλούσιοι αρκετά και κάποιος από αυτούς είναι φτωχός....όταν όλοι είναι φτωχοί τότε τι γίνεται ;
"Το γήρας και η πενία δύο τραύματα δυσθεράπευτα" λέει ο Δημόκριτος (470-370 π.Χ.) θέλοντας πιθανόν να πει πως αν κάποιος γίνει φτωχός δύσκολα θα θεραπευτεί ... ενώ το παρομοιάζει με τα γερατειά ... άραγε τι κάνει κανείς για να "ξανανιώσει" νέος που μπορεί να το κάνει ένας φτωχός για να "ξανανιώσει" πλούσιος ;
Ο Διογένης (410-323 π.Χ.), ως κυνικός φιλόσοφος που ήταν , όταν ρωτήθηκε πότε πρέπει να γευματίζει κανείς απάντησε " Εί μεν πλούσιος όταν θέλει, ει δε πένης όταν έχει" ( ο πλούσιος όταν θέλει και ο φτωχός όταν έχει) ενώ λέει επίσης "πενία αυτοδίδακτος αρετή" θέλοντας μάλλον να πει ότι η φτώχεια είναι μία συνήθεια την οποία αποκτάει κανείς χωρίς να πάρει παράδειγμα ή να διδαχθεί από κάποιον άλλο. Εν τέλει συμπληρώνει ότι "Ευτελές δείπνον ου ποιεί παράνοια" (το φτωχικό δείπνο δεν κάνει τους ανθρώπους να παραφέρονται) θέλοντας να πει πως τουλάχιστον μέσα στο πλαίσιο της φτώχειας μπορεί κάποιος να αποκτήσει την αρετή της λιτότητας , και να μην οδηγεί τον εαυτό του σε παράλογα μεθύσια και υπερβολικές λαιμαργίες.
Ο Θεόκριτος τον 3ος αιώνα π.Χ. μας λέει το περίφημο "Πενία τέχνας κατεργάζεται" ( η φτώχεια ωθεί στην δημιουργία τεχνών)... όμως βλέπουμε πως οι τέχνες με τις οποίες εργαζόντουσαν παλιά οι άνθρωποι έχουν πλέον αντικατασταθεί από μηχανές και βιομηχανοποιημένη παραγωγή. Άραγε τι είδους τέχνες θα δώσουν λύσει στο πρόβλημα τις εποχής μας ;
Ο Λουκιανός (120-180 μ.Χ) μας είπε το περίφημο "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" (να μην παίρνεις από αυτόν που δεν έχει!). κι όμως ... βλέπουμε ότι η φτώχεια και η φορολογία αγγίζει ακόμα και αυτούς που δεν έχουν...
Σπουδαίες και ενδιαφέρουσες κουβέντες από ανθρώπους που έζησαν δυόμισι χιλιετηρίδες περίπου πριν από εμάς και οι περισσότεροι πλούσιοι από αυτούς είχαν πολύ λιγότερα από όσα έχουν οι διάφοροι "πτωχοί" στις μέρες μας. Την μεγαλύτερη όμως κουβέντα φαίνεται να την έχει πει ο Ηρόδοτος (485 - 421 π.Χ.).
''Παντοτινή σύντροφος της Ελλάδας είναι η φτώχεια της, την αγωνιστικότητά της όμως την έχει αποκτήσει από αλλού. Είναι δημιούργημα της σοφίας και ενός απαραβίαστου ηθικού κανόνα ζωής. Και είναι αυτή η αγωνιστικότητα το όπλο της Ελλάδας απέναντι στην φτώχεια και την σκλαβιά’’.
Αγωνιστείτε!
Πρώτος από όλους για την φτώχεια μας μιλάει ο Ησίοδος (7ος αιώνας π.Χ.) λέγοντας μας ότι "Πτωχός πτωχώ φθονεί" (Ο φτωχός ζηλεύει και τον φτωχό ακόμα). Τέτοια αξιοθρήνητη είναι η μοίρα του δηλαδή που ακόμα και κάποιον που δεν έχει και είναι στην ίδια μοίρα με αυτόν πάλι τον ζηλεύει...
Ο αρχαίος τραγικός Ευριπίδης (480 - 406 π.Χ.) είπε το γνωστό "Πενία δε σοφίαν έλαχε" (της φτώχειας της έλειψε η σοφία) αποδίδοντας την αιτία της φτώχειας μάλλον στη σοφία. Άραγε ένας σοφότερος άνθρωπος τι είδους περισσότερες επιλογές θα είχε σε ένα κόσμο με ολοένα αυξανόμενη ανεργία; Ενώ συμπληρώνει ότι τον "πένητα φεύγει πας τις εκποδών φίλος (ο καθένα αποφεύγει τον φτωχό φίλο) μάλλον θέλοντας να πει ότι η φτώχεια μας οδηγεί και στην απομόνωση και εσωστρέφεια αλλά πάνω από όλα στην εγκατάλειψη ακόμα και των φίλων. Βέβαια αυτό ισχύει όταν όλοι είναι πλούσιοι αρκετά και κάποιος από αυτούς είναι φτωχός....όταν όλοι είναι φτωχοί τότε τι γίνεται ;
"Το γήρας και η πενία δύο τραύματα δυσθεράπευτα" λέει ο Δημόκριτος (470-370 π.Χ.) θέλοντας πιθανόν να πει πως αν κάποιος γίνει φτωχός δύσκολα θα θεραπευτεί ... ενώ το παρομοιάζει με τα γερατειά ... άραγε τι κάνει κανείς για να "ξανανιώσει" νέος που μπορεί να το κάνει ένας φτωχός για να "ξανανιώσει" πλούσιος ;
Ο Διογένης (410-323 π.Χ.), ως κυνικός φιλόσοφος που ήταν , όταν ρωτήθηκε πότε πρέπει να γευματίζει κανείς απάντησε " Εί μεν πλούσιος όταν θέλει, ει δε πένης όταν έχει" ( ο πλούσιος όταν θέλει και ο φτωχός όταν έχει) ενώ λέει επίσης "πενία αυτοδίδακτος αρετή" θέλοντας μάλλον να πει ότι η φτώχεια είναι μία συνήθεια την οποία αποκτάει κανείς χωρίς να πάρει παράδειγμα ή να διδαχθεί από κάποιον άλλο. Εν τέλει συμπληρώνει ότι "Ευτελές δείπνον ου ποιεί παράνοια" (το φτωχικό δείπνο δεν κάνει τους ανθρώπους να παραφέρονται) θέλοντας να πει πως τουλάχιστον μέσα στο πλαίσιο της φτώχειας μπορεί κάποιος να αποκτήσει την αρετή της λιτότητας , και να μην οδηγεί τον εαυτό του σε παράλογα μεθύσια και υπερβολικές λαιμαργίες.
Ο Θεόκριτος τον 3ος αιώνα π.Χ. μας λέει το περίφημο "Πενία τέχνας κατεργάζεται" ( η φτώχεια ωθεί στην δημιουργία τεχνών)... όμως βλέπουμε πως οι τέχνες με τις οποίες εργαζόντουσαν παλιά οι άνθρωποι έχουν πλέον αντικατασταθεί από μηχανές και βιομηχανοποιημένη παραγωγή. Άραγε τι είδους τέχνες θα δώσουν λύσει στο πρόβλημα τις εποχής μας ;
Ο Λουκιανός (120-180 μ.Χ) μας είπε το περίφημο "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" (να μην παίρνεις από αυτόν που δεν έχει!). κι όμως ... βλέπουμε ότι η φτώχεια και η φορολογία αγγίζει ακόμα και αυτούς που δεν έχουν...
Σπουδαίες και ενδιαφέρουσες κουβέντες από ανθρώπους που έζησαν δυόμισι χιλιετηρίδες περίπου πριν από εμάς και οι περισσότεροι πλούσιοι από αυτούς είχαν πολύ λιγότερα από όσα έχουν οι διάφοροι "πτωχοί" στις μέρες μας. Την μεγαλύτερη όμως κουβέντα φαίνεται να την έχει πει ο Ηρόδοτος (485 - 421 π.Χ.).
''Παντοτινή σύντροφος της Ελλάδας είναι η φτώχεια της, την αγωνιστικότητά της όμως την έχει αποκτήσει από αλλού. Είναι δημιούργημα της σοφίας και ενός απαραβίαστου ηθικού κανόνα ζωής. Και είναι αυτή η αγωνιστικότητα το όπλο της Ελλάδας απέναντι στην φτώχεια και την σκλαβιά’’.
Αγωνιστείτε!