Άλλη μία χρονολόγιση Ομηρικών επών

1
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σπουδαῖα ἐδάφια τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἀσπίδα τοῦ Ἀχιλλέως, τὴν ὁποία κατασκευάζει ὁ Ἥφαιστος στὸ ἐργαστήριό του καὶ τὴ διακοσμεῖ μὲ οὐράνια σώματα. Στὸ Σ τῆς Ἰλιάδος ἀναφέρεται, ὅτι μέσα σὲ αὐτὴ τὴν ἀσπίδα ὁ Ἥφαιστος «κατασκεύασε τὸν οὐρανό, τὴν θάλασσα, τὸν ἀκάματο Ἥλιο, τὴν Σελήνη πλήθουσαν» (δηλαδὴ τὴν Σελήνη σὲ φάση πανσελήνου), καὶ ὅλα τὰ ζῷα (τήρεα πάντα), μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι στεφανωμένος ὁ οὐρανός».
Ἰδιαίτερα ἀναφέρει τὶς Πλειάδες καὶ τὶς Ὑάδες, οἱ ὁποῖες εἶναι δύο σμήνη ἀστέρων στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Ταύρου. Ἀναφέρεται στὴ Μεγάλην Ἄρκτον μὲ τοὺς χαρακτηριστικοὺς στίχους, «ἡ ὁποία περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτόν της ... καὶ μόνη αὐτὴ εἶναι ἄμοιρος τῶν λουτρῶν τοῦ Ὠκεανοῦ», δηλαδὴ δὲν μετέχει στὰ λουτρὰ τοῦ Ὠκεανοῦ. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὴν ἐποχὴ ὅπου ἀναφέρεται ὁ Ὅμηρος ἡ Μεγάλη Ἄρκτος ἦταν ἀειφανὴς ἀστερισμός, δηλαδὴ οὐδέποτε ἔδυε στὸν Ὠκεανό, ὁ ὁποῖος θεωροῦσαν ὅτι περιβάλλει τὴν Γῆ. Δηλαδὴ κανένα ἀστέρι τῆς Μεγάλης Ἄρκτου δὲν ἐξαφανιζόταν κάτω ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα, ποὺ τὸν ἔδειχνε ἡ ἀνοιχτὴ θάλασσα. Ὅμως στὴ σημερινὴ ἐποχὴ δύει τὸ τελευταῖο ἀστέρι τῆς οὐρᾶς τῆς Ἄρκτου, καὶ τοῦτο ὀφείλεται στὸ φαινόμενο τῆς μεταπτώσεως. Εἶναι τὸ φαινόμενο τῆς μεταπτωτικῆς κινήσεως τῆς Γῆς, ποὺ ἔχει περίοδο περίπου 25.800 χρόνια. Αὐτὸ λοιπὸν μᾶς ὁδηγεῖ πραγματικὰ σὲ ἐποχὲς πρὶν ἀπὸ τὸ 1000 π.Χ., ὅταν κανένα ἀστέρι τῆς Μεγάλης Ἄρκτου δὲν ἔδυε.

Ὁ Ὅμηρος ἀναφέρεται ὀνομαστικῶς στὶς Πλειάδες, τὶς Ὑάδες καὶ τὸν ἀστερισμὸ τοῦ Ὠρίωνος, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει, ὅτι ἡ ὀνοματοδοσία τῶν ἀστερισμῶν
χρονολογεῖται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἀρχαιότητας. Μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουμε ἄλλα γραπτὰ
κείμενα, ποὺ νὰ μᾶς ἀναφέρουν ἀκριβῶς αὐτοὺς τοὺς ἀστερισμούς, ὅμως ἡ ἀναφορὰ
σύμφωνα καὶ μὲ τὴν ὅλη χρονολόγηση τῶν ἐπῶν ἀποδεικνύει, ὅτι ἀπὸ πολὺ νωρὶς οἱ ἀστερισμοὶ εἶχαν λάβει τὸ ὄνομά τους.
Ἐπίσης σὲ ἕνα ἄλλο ἐδάφιο ἀναφέρεται ὁ λαμπρὸς ἀστερισμὸς τοῦ Βοώτου, τὸ λαμπρότερο ἀστέρι τοῦ ὁποίου, τὸ α Βοώτου ἢ Ἀρκτοῦρος ἀναγνωρίζεται, ἂν προεκτείνουμε κάπως καμπυλογράμμως τὴν οὐρὰ τῆς Μεγάλης Ἄρκτου, ἀπὸ ὅπου ἔλαβε καὶ τὸ ὄνομά του.

Στὸ ε' τῆς Ὀδύσσειας ἀναφέρονται ὁ Εὖρος, ὁ Νότος, ὁ Ζέφυρος, ὁ Βορρᾶς καὶ μάλιστα μὲ ἐπίθετα ποὺ δείχνουν τὴν σημασία τῆς δράσεώς τους στὴ ζωή μας. Π.χ. ὁ Βορέας εἶναι «αἰθριγενέτης» (δηλαδὴ γεννᾷ τὸν αἴθριο καιρό), ἀλλὰ κάνει τὰ κύματα μεγάλα, χαρακτηριστικὸ τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου.

Οἱ περιγραφὲς τῶν οὐρανίων καταστάσεων στὰ Ὁμηρικὰ ἔπη, σύμφωνα μὲ τοὺς ἐπιστήμονες, ἀντιστοιχοῦν στὸν οὐρανὸ τῆς 4ης χιλιετίας π.Χ. καὶ ὄχι στὸν η΄ αἰ. π.Χ., ποὺ διδάσκεται ὅτι δῆθεν γράφτηκαν τὰ ἔπη.

Re: Άλλη μία χρονολόγιση Ομηρικών επών

2
Οι υποστηρικτές των «Καδμηίων γραμμάτων» ("Φοινικικού αλφαβήτου")αποσιωπούν την προ-ομηρική ποίηση.
Ο 'Όμηρος δεν υπήρξε εφευρέτης ούτε της τέλειας γλώσσας που χρησιμοποιεί, αλλά ούτε και του έπους.
Ακολούθησε την παράδοση των διδασκάλων του, του Ευμόλπου, του Μουσαίου, του Θάμυρι, του Λίνου, του Πάμφου, του Ωλήνος, του Εύκλου, του Κινύρα και ποιος ξέρει πόσων άλλων που δεν γνωρίζουμε ούτε τα ονόματά τους.
Είναι άγνωστη η χιλιετία της παρουσίας του Ησιόδου και του Ομήρου και αυτό γιατί η χρονολόγησή τους γίνεται με βάση την χρονολογία παραλαβής απο τους 'Έλληνες του «Φοινικικού αλφαβήτου».
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αρχαία Ελληνική Γραμματεία”