Από την αρχαιότητα ακόμα χρησιμοποιούνταν βιολογικά και χημικά όπλα, ενώ ακόμα και η ελληνική μυθολογία βρίθει ανάλογων παραδειγμάτων, με τη Λερναία Ύδρα να σκοτώνει με την αναπνοή της ανθρώπους και ζώα, ενώ ο Ηρακλής, χρησιμοποιώντας το δηλητήριό της, κατασκεύασε δηλητηριώδη βέλη, τεχνική που ακολουθούσε και η θεά Αρτεμις.

Η διερεύνηση και παρουσίαση της χρήσης βιολογικών και χημικών ουσιών για πολεμικούς σκοπούς από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή, αποτελεί το θέμα της μελέτης των Ε. Μαγιορκίνη, Α. Διαμαντή, Α. Μησιακούλη και Γ. Ανδρούτσου, από το Γραφείο μελέτης ιστορίας ελληνικής ναυτικής ιατρικής, το Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών και το Εργαστήριο Ιστορίας της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η μελέτη θα παρουσιασθεί στο 22ο Ιατρικό Συνέδριο Ενόπλων Δυνάμεων που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη.

Οι πρώτες αναφορές για χρήση βιολογικών και χημικών ουσιών σε περίοδο πολέμου αφορούν στη χρήση βιολογικών οργανισμών (μυκήτων του γένους Claviceps) από τους Ασσυρίους κατά τον 16ο αιώνα π.Χ. για δολιοφθορά των εφοδίων πόσιμου νερού του εχθρού.

Η χρήση δηλητηρίου ζώων σε βέλη αποτελεί μια πρώιμη μορφή βιολογικού πολέμου, η οποία ενδεχομένως να χρησιμοποιήθηκε και στον Τρωικό πόλεμο, καθώς και από τους Σκύθες τοξότες και τους Ινδούς πολεμιστές κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ανατολή. Ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αννίβας χρησιμοποιούσε δοχεία με δηλητηριώδη φίδια τα οποία εκτόξευε προς τα αντίπαλα πλοία κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας εναντίον του Ευρυμέδονα της Περγάμου. Στο Μεσαίωνα, υπάρχουν αναφορές που υποστηρίζουν ότι η επιδημία του Μαύρου Θανάτου (βουβωνική πανώλη) ξεκίνησε από τον πολιορκία της Κριμαϊκής πόλης Kapha από τους Τατάρους το 1346 μ.Χ. κατά την οποία εκσφενδόνιζαν πτώματα από νεκρούς της πανώλης προς την πόλη με τη βοήθεια καταπελτών.



www.kathimerini.grμε πληροφορίες από ΑΠΕ- ΜΠΕ