Κένταυροι

Διονυσιακών υπαινιγμών είναι και η παρουσία των μορφών των Κενταύρων, συχνά σε δάπεδα αιθουσών συμποσίου, από τις παλαιότερες και πιο οικείες στην ελληνική τέχνη.

i. Οι έντεκα μετόπες του δωρικού γείσου στον τάφο της κρίσεως στη Μίεζα διακοσμούνται με σκηνές από τη μυθική σύγκρουση Κενταύρων και του θεσσαλικού λαού των Λαπιθών, με την τελική νίκη των τελευταίων και την εκδίωξη των Κενταύρων από τη Θεσσαλία. [Τάφος της Κρίσεως, 1β] Το θέμα αυτό υπήρξε οικείο στην τέχνη της Νοτίου Ελλάδος, με πιο γνωστή την παράσταση στον ναό του Ολυμπίου Διός. Η αιτία της σύγκρουσης ήταν η παραβίαση των νόμων της φιλοξενίας από τους Κενταύρους, οι οποίοι είχαν χάσει τον έλεγχο του εαυτού τους λόγω της μεγάλης ποσότητας κρασιού που είχαν καταναλώσει. Εκεί, στην Ολυμπία, η νίκη των Λαπιθών με την παρέμβαση του Απόλλωνα υποδήλωνε την πρόκριση του λόγου, και των θεών του, στη λειτουργία των οργανωμένων κοινωνικών συνόλων. Η απεικόνιση του επεισοδίου όμως στη Μακεδονία πιθανόν έχει και μιαν άλλη, περισσότερο πολιτική σημασία. Να αποτελεί δηλαδή υπόμνηση της ιστορίας των


Περσών, όταν πρόσβαλαν την τιμή των γυναικών στην αυλή του Αμύντα (Ηρ. 5,18-20).


Δεν αποκλείεται όμως και να εντάσσεται στο πλαίσιο της θεματικής της αρπαγής γυναικών, όπως της Περσεφόνης ή της Ελένης.

ii. Στην Πέλλα βρέθηκε αποσπασματικό ψηφιδωτό με ζεύγος Κενταύρων, ενός αρσενικού και ενός θηλυκού. Ο αρσενικός Κένταυρος δεξιά κρατά φιάλη, η Κενταυρίνα αριστερά πιθανόν οινοχόη. Διακοσμούσε το κατώφλι ανδρώνα με το ψηφιδωτό του κυνηγιού του λιονταριού (325-300 π.Χ.).

iii. Πάλι σε κατώφλι ανδρώνα στην ίδια πόλη (αρχές 3ου αι. π.Χ.) ψηφιδωτό δείχνει Κενταυρίνα μπροστά σε άνοιγμα σπηλιάς. [Εικόνα 9] Με το αριστερό χέρι κρατά ραβδωτή φιάλη και με το δεξί ρυτό που καταλήγει σε κεφάλι πιθανόν σκύλου. Πίσω δηλώνεται σχηματικά ένα δέντρο.

iv. Για το ψηφιδωτό στο Δίον με παράσταση ιχθυοκενταύρων βλ. Διόνυσος, Τέχνη, viii, β).

Το ενδιαφέρον με τις παραστάσεις των Κενταύρων στην Πέλλα στα δύο κατώφλια ανδρώνα είναι η σπανιότατη απεικόνιση θηλυκού Κενταύρου, η οποία αποδόθηκε στην τάση της εποχής για απεικόνιση θεμάτων με ρεαλιστικό χαρακτήρα και με ρεαλιστικά θέματα. Επομένως, το ψηφιδωτό του Καναλιού, όπου η Κενταυρίνα ετοιμάζεται να προσφέρει σπονδή μπροστά στη σπηλιά των Νυμφών και του Διονύσου, είναι πιθανό να αναπαριστά τελετή που θα γινόταν συχνά στον χώρο που διακοσμούσε το ψηφιδωτό. Στην περίπτωση αυτή, του ρεαλισμού, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε τη μεταμφίεση πιστών ή ιερέων σε χορό Κενταύρων.
http://www.komvos.edu.gr/mythology/ent2 ... auroi.html

Οι περίφημοι Κένταυροι διατελούν σε σύγχυση, μπλεγμένοι ανάμεσα στους θρύλους, και στην ιστορία.
Η μυθολογία λέει ότι ήταν πλάσματα με το κάτω μισό να ανήκει σε άλογο, ενώ στη θέση του λαιμού του αλόγου υπήρχε ο κορμός ενός άνδρα από τη μέση και πάνω. Κενταυρίνες δεν αναφέρονται ούτε απεικονίζονται πουθενά.

Τι ήτανε όμως στΆ αλήθεια οι κένταυροι;

Η ετοιμολογία της λέξης είναι σύνθετη αποτελούμενη από το ρήμα «κεντώ» που σημαίνει κεντρίζω (προκαλώ πόνο) και απότη λέξη «ταύρος» το αρσενικό βόδι.
Ο γνωστότερος από την ιστορία κένταυρος ήταν ο Χείρον όπου τον οποίο ο Όμηρος

αποκαλεί «δικαιώτατον Κενταύρων». Στην Ιλιάδα αναφέρει πως τα περί φαρμάκων και χειρουργικών επεμβάσεων για την εξαγωγή των θανατηφόρων βελών ο Αχιλλέας διδάχθηκε από τον Χείρωνα. Το όνομα ου προέρχεται από τη λέξη «χειρ» λόγο της επιδεξιότητας του στη χειρουργική, επίσης ο Χείρωνας ήταν γνώστης και της
αστρονομίας.

Ο Όμηρος ακόμα αναφέρει στα βιβλία του πως ο Αχιλλέας και ο Ασκληπιός μαθητές του Χείρωνα είχαν διδαχθεί από τον ίδιο τα «ήπια φάρμακα» που ήταν αποτελεσματικά στην ανακούφιση των πόνων και στο σταμάτημα της αιμορραγίας.

Για την γέννηση των παράδοξων αυτών πλασμάτων υπάρχουν πολλοί μύθοι.

Ο επικρατέστερος και γνωστότερος αναφέρει πως ο Ιξίωνας, βασιλιάς των Λαπήθων, αφού δολοφόνησε τον πατέρα της μνηστής του και κυνηγημένος από τους θεούς, βρήκε ως καταφύγιο
το παλάτι του Δία, σαν αχάριστος όμως επιχείρησε να βιάσει τη σύζυγο του, την Ήρα. Οργισμένος τότε ο Δίας, έδωσε τη μορφή της μεγαλόπρεπης Ήρας σε μια Νεφέλη και ο τυφλωμένος από το ερωτικό πάθος Ιξίωνας ζευγάρωσε μ' αυτήν. Έπειτα ο Δίας τον τιμώρησε δένοντας τον σε πυρωμένο τροχό όπου και γύριζε ασταμάτητα στον αέρα.
Από την ένωση του Ιξίωνα με τη Νεφέλη γεννήθηκε ο Κένταυρος, Φρικιαστικό τέρας,
που και οι Χάριτες αρνήθηκαν να παραβρεθούν στη γέννησή του.

Οι Έλληνες πίστευαν πως οι κένταυροι είχαν τεράστια δύναμη και ότι με τη δύναμη τους αυτή μπορούσαν να ξεριζώσουν κορμούς δένδρων και να τους εκσφενδονίσουν στους εχθρούς τους. Επίσης θεωρούνταν μοχθηροί και ζηλόφθονες

Σήμερα πολύ λίγα στοιχεία διασώζονται για το αν υπήρχαν στΆ αλήθεια οι κένταυροι ή είναι απλά και μόνο άλλο ένα κομμάτι της πλούσιας μυθολογίας και κληρονομιάς που μας άφησαν οι Έλληνες πρόγονοί μας.

Πολύ αρχαιολόγοι υποστηρίζουν πως οι κένταυροι ήταν αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν σήμερα «cow boys» , ενώ εμείς βουκόλους.
Η οδήγηση ενός κοπαδιού βοδιών στη βοσκή και η επιστροφή του στους στάβλους δεν μπορούσε να γίνει με άλλο τρόπο παρά μόνο από ιππείς. Αυτοί οι έφιπποι βουκόλοι ονομάσθηκαν κένταυροι. Οι απόγονοί τους διατήρησαν το όνομα του επαγγέλματός τους ως χαρακτηριστικό του γένους τους.

Ο Κένταυρος για τους περισσότερους είναι ένα φανταστικό κατασκεύασμα και ίσως έτσι να παραμείνει, μια μορφή που ενώνει την μαγεία του ανθρώπινου νου και της λογικής με τη ζωώδη ορμή και δύναμη.
Η ανάγκη του ανθρώπου που μέσα από τη τέχνη εξωτερικεύει τις φοβίες του για το άγνωστο.
Η τέχνη που δεν είχε καμία σχέση με τι σημερινή αντιθέτως πήγαζε από τις καρδιές των Ελλήνων και κάθε δημιούργημά τους είχε ξεχωριστή αξία και σημασία στην ψυχή του αρχαίου Έλληνα. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δε μπορούμε να κατανοήσουμε σήμερα την ύπαρξη αυτών των μυθολογικών «τεράτων» και να διαχωρίσουμε τα «φανταστικά» μυθολογικά στοιχεία από την αληθινή ιστορία.


Κένταυροι χτυπούν τον ήρωα Καινέα με κορμούς δένδρων, χάλκινη πλάκα 630 π.Χ.


Ο Καινέας ήταν γιος του Έλατου και της Ιππίας, από την οικογένεια των Λαπήθων της Θεσσαλίας.

Katatonic,
www.paraportal.gr

Το δάσος της Φολόης (Κάπελη) βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της Ηλείας, στη Δυτική Πελοπόννησο.

Το δάσος στην περιοχή της Φολόης, είναι μεταξύ των αρχαιότερων δρυοδασών. Η ύπαρξή του ήδη κατά τους προϊστορικούς χρόνους γίνεται γνωστή σ΄ εμάς από την ελληνική μυθολογία, κατά την αρχαιότητα, από την κλασσική ιστορία και, κατά τον 19ο και 20ο αιώνα, από τις αναφορές γεωγράφων και γεωβοτανικών επιστημόνων.

Το δάσος της Φολόης κατοικούνταν από Κενταύρους, ώσπου τους εξόντωσε ο Ηρακλής.

Επίσης, εκεί ο Ηρακλής αιχμαλώτισε τον Ερυμάνθιο κάπρο.

H παρατήρηση των μεταβολών στο φυτικό κόσμο, μέσα στον κύκλο των εποχών, και η συμμόρφωσή του σε αυτές, αποτέλεσε για τον πρωτόγονο άνθρωπο θεμελιώδη προϋπόθεση για την επιβίωσή του. Tην αέναη αυτή δύναμη ο άνθρωπος τη λάτρεψε και με τους μύθους του.

Οι Κένταυροι υπήρξαν πλάσματα της φαντασίας των αρχαίων Ελλήνων. Τέρατα, «μισοί άνθρωποι, μισοί άλογα, φυλή βάρβαρη, που καυχιότανε για τη δύναμή της».

Ο Ομηρος στην Ιλιάδα τους περιγράφει σαν τριχωτούς ανθρώπους, αποκρουστικούς στην όψη, ενώ στην Οδύσσεια τους παρομοιάζει με τους Σάτυρους. Κενταυρίνες δεν αναφέρονται ούτε απεικονίζονται πουθενά.

Ο πιο γνωστός Κένταυρος ήταν ο Χείρων, ο δάσκαλος των μεγαλύτερων ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Κατοικούσε στο Πήλιο και ήταν περίφημος για τις γνώσεις και τη σοφία του.

Κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα μεγάλωσε, θρεμμένος με αίμα λιονταριού και μεδούλι αρκούδας, ο Αχιλλέας και κοντά του έμαθαν την πολεμική τέχνη, τη μουσική και το κυνήγι οι μεγαλύτεροι ήρωες.

Ο μύθος των Κενταύρων ήταν διαδομένος σε πολλά μέρη της Ελλάδας, από τη Θράκη μέχρι την Πελοπόννησο, τη Ρόδο και την Κύπρο.

Οι Ελληνες πίστευαν ότι οι Κένταυροι ήταν άγριοι, μοχθηροί, επιθετικοί, ζηλόφθονοι, πολεμοχαρείς. Η δύναμή τους ήταν τεράστια. Μετακινούσαν ογκόλιθους, βράχια και πελώριους κορμούς δέντρων, τα οποία εκσφενδόνιζαν στους εχθρούς τους. Αγαπούσαν όμως και τα γλέντια, το κρασί και τις διασκεδάσεις.

Πανέμορφες θνητές και αγνές νύμφες των ποταμών και των δασών έπεφταν θύματα του ερωτικού πόθου των Κενταύρων!

Υπήρχε όμως και μια δεύτερη φυλή Κενταύρων, οι οποίοι κατάγονταν κατευθείαν από τους Ολύμπιους θεούς. Οι Κένταυροι αυτοί ήταν πρόσχαροι, δίκαιοι, γεμάτοι γνώσεις, σοφία και αρετή. Φίλοι, σύμμαχοι, προστάτες, σύμβουλοι και δάσκαλοι των ανθρώπων. Κύριοι εκπρόσωποί τους εκτός από τον Χείρωνα, που ήταν γιος του Κρόνου και της νύμφης Φιλύρας, ήταν και ο Φόλος, γιος του Σιληνού και της νύμφης Μελίας.

Περίφημη, κατά τη Μυθολογία, είναι η Kενταυρομαχία, δηλαδή η μάχη μεταξύ των Κενταύρων και των Λαπιθών.

Οι Κένταυροι, οι Λαπίθες και η Κενταυρομαχία, υπήρξαν από τα πιο αγαπητά θέματα των καλλιτεχνών της αρχαιότητας. Η αλλόκοτη όψη των μυθολογικών αυτών τεράτων, η αρπαγή των γυναικών, η φοβερή πολεμική σύγκρουση, ενέπνευσαν τους καλλιτέχνες, οι οποίοι δημιούργησαν έργα απαράμιλλου αισθητικού κάλλους.

Στις μετόπες του Παρθενώνα και του Θησείου στην Αθήνα, στη ζωφόρο του ναού του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες στην Πελοπόννησο και στο δυτικό αέτωμα του ναού του Δία στην Ολυμπία, απεικονιζόταν θαυμάσια η Κενταυρομαχία.

Οι Κένταυροι ηττήθηκαν από τους Λάπιθες και κατέβηκαν στην Ηλεία και κατέλαβαν την περιοχή που σήμερα ονομάζεται Φολόη. Εκεί λήστευαν και φόνευαν τους περαστικούς.

Μπορεί οι Κένταυροι να ήσαν απλά και μόνο άριστοι ιππείς… Οσοι για πρώτη φορά έβλεπαν από μακριά ανθρώπους να ιππεύουν άλογα και να χάνονται στα δάση και στα ρέματα, τρομαγμένοι τους φαντάζονταν σαν τέρατα με ένα σώμα!

Οι Κένταυροι της Φολόης: Σώμα αλόγου μέχρι τον τράχηλο, χέρια και κεφάλι ανθρώπου.

Οι Κένταυροι είναι τα πνεύματα της καταιγίδας, που συσσωρεύονται γύρω από τις κορυφές των βουνών.

Ο Κένταυρος Φόλος ήταν φίλος του Ηρακλή.

Ο Φόλος είχε ορισθεί από τον προπάππου του να είναι φύλακας του μεγάλου πιθαριού με το κρασί των Κενταύρων.

Το κρασί είχε προσφέρει ο θεός Διόνυσος, με εντολή να το φυλάξουν και να το ανοίξουν μόνο όταν εμφανιστεί ο Ηρακλής.

Ο Ηρακλής είχε πάρει από τον Ευρυσθέα την εντολή να κάνει τον τέταρτο άθλο του, δηλαδή να συλλάβει ζωντανό τον Ερυμάνθιο κάπρο, που ζούσε στο όρος της Λαμπείας, στον Ερύμανθο.

Ο κάπρος κατάστρεφε τις περιοχές της Ψωφίδος (Αρκάδων) και των Λασιωνίων (Ηλείων). Ο Ηρακλής πέρασε πρώτα από τη σπηλιά του Κένταυρου Φόλου, προκειμένου να πάρει πληροφορίες σχετικά με το ζώο.

Ο Φόλος έτρωγε κρέατα ωμά, όπως όλοι οι Κένταυροι, αλλά για να ευχαριστήσει τον Ηρακλή του προσέφερε ψητά. Ο Ηρακλής ζήτησε κρασί αλλά όταν ο Φόλος θυμήθηκε την επιθυμία του Διόνυσου, δίστασε να ανοίξει το πιθάρι, φοβούμενος τους άλλους Κενταύρους.

Κατόπιν προτροπής του Ηρακλή, άνοιξε το πιθάρι με το χιλιόχρονο κρασί και του έδωσε να πιει σε ασημένιο τάσι.

Η ευωδιά του παλιού δυνατού κρασιού απλώθηκε γρήγορα στις ρεματιές και στο δάσος. Ο φόβος του Φόλου δεν άργησε να επαληθευτεί: Δέντρα έτριζαν, καθώς οι Κένταυροι έφταναν στη σπηλιά για να αρπάξουν το κρασί…

Η μάχη ήταν δύσκολη: Οι Κένταυροι είχαν ταχύτητα αλόγου, υπερβολική δύναμη δισώματων θηρίων, με ανθρώπινη λογική και εμπειρία!

Ο Ηρακλής, με τα φαρμακερά βέλη, που είχε βάψει στο αίμα της Λερναίας Υδρας, εξόντωσε πολλούς Κενταύρους.

Ο Ηρακλής, χωρίς να το θέλει, πλήγωσε τον Χείρωνα, τον φίλο του…

Ο Χείρων δεν μπορούσε να θεραπευτεί μόνος του από την αγωνία του δηλητηρίου της Λερναίας Υδρας και την ίδια στιγμή ήταν ανίκανος να πεθάνει με φυσικό τρόπο, αφού ήταν αθάνατος. Ζήτησε, λοιπόν, από τον Δία να τον απαλλάξει από την αθανασία του και τελικά πέθανε με φρικτούς πόνους…

Ενας μύθος αναφέρει ότι η κακοσμία από το υδρόθειο στις σπηλιές της λίμνης Καϊάφα οφείλεται στο ότι ο Κένταυρος Χείρωνας (ή, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο Κένταυρος Νέσσος) έπλυνε σ΄ αυτά τα ιαματικά νερά την πληγή που του είχαν προκαλέσει τα βέλη του Ηρακλή...

Κατόπιν, ο Ηρακλής επανήλθε στη Φολόη, όπου βρήκε το φίλο του Φόλο να πεθαίνει, μιας και στην προσπάθεια του να θάψει τους συγγενείς του Κενταύρους, επιχείρησε να περιεργαστεί ένα βέλος. Αυτό του ξέφυγε και τον τραυμάτισε και έτσι, από το δηλητήριο, πέθανε.

Τότε, ο Ηρακλής έθαψε τον Κένταυρο Φόλο μεγαλοπρεπώς, κοντά στο σημερινό χωριό Αντρώνι.

Για να τον τιμήσει έδωσε στο δάσος και στην περιοχή το όνομα Φολόη.

Κατόπιν, ο Ηρακλής πήγε να κυνηγήσει τον Ερυμάνθιο κάπρο, ένα μεγάλο και άγριο αρσενικό αγριογούρουνο. Ο μύθος αυτός είναι μια αλληγορία για την προσπάθεια του ανθρώπου να περιορίσει τις καταστροφές των χειμάρρων και των ποταμών.

Η θεά Αρτεμη είχε χαρίσει στον Ερύμανθο έναν τεράστιο αγριόχοιρο. Από εκεί, ο αγριόχοιρος εξορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή της Ψωφίδος και του Λασιώνα στην Πελοπόννησο, όπου τρομοκρατούσε και κατέστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του.

Αυτό το αγρίμι ενοχλούσε ακόμη και τους Κενταύρους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν όταν κατέβαινε για τροφή στο δάσος της Φολόης και για νερό στο φαράγγι.

Ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να συλλάβει τον κάπρο και να τον φέρει ζωντανό στο Αργος, βέβαιος ότι ο Ηρακλής δεν θα μπορούσε να τον πιάσει.

Ο ήρωας όμως, προτού βγει για κυνήγι, πέρασε από τον φίλο του Κένταυρο Φόλο για να πάρει πληροφορίες για το άγριο ζώο.

Ο Ηρακλής, παρά τις προσδοκίες του Ευρυσθέα, πέτυχε με τέχνασμα να οδηγήσει το ζώο από τις απόκρημνες πλαγιές του Ερυμάνθου στο φαράγγι της Φολόης, μεταξύ Αντρωνίου και Γιάρμενας, κοντά στο γεφύρι του Μπερή, που είχε φράξει με δίχτυ.

Ετσι το έπιασε!

Ο Ηρακλής πήρε στους ώμους του το άγριο γουρούνι ζωντανό και το μετέφερε στις Μυκήνες.

Οταν αντίκρισε ο Ευρυσθέας τον Ηρακλή φορτωμένο με τον κάπρο, κρύφτηκε σε ένα μεγάλο πιθάρι!

Ο Ερυμάνθιος κάπρος βρισκόταν στις μετόπες του ναού του Διός στην Ολυμπία, στις παραστάσεις των Δώδεκα Αθλων του Ηρακλή.

Ο μύθος αυτός συμβολίζει και την οργή της θεάς των δασών, της Αρτεμης, για όσους τα καταστρέφουν!

Ο Ερυμάνθιος κάπρος είναι ο ορμητικός ποταμός Ερύμανθος που, όταν κατεβάζει νερά και ξεχειλίζει, προκαλεί μεγάλες πλημμύρες και καταστροφές.

Ο Ηρακλής συμβολίζει τον Ηλιο, που βγαίνει μετά την κακοκαιρία και καθιστά τον ποταμό Ερύμανθο χρήσιμο και αρδεύσιμο.

Στην περιοχή της Φολόης, λόγω του δάσους και της βελανιδιάς, από τους αρχαίους χρόνους ήταν ανεπτυγμένη η χοιροτροφία.

Τα γουρούνια, μέχρι και τη δεκαετία του 1960, ήταν η κυριότερη τροφή των κατοίκων της Φολόης. Τα έσφαζαν την Τσικνοπέμπτη και τα έτρωγαν όλο το χρόνο, με τη δημιουργία του νόστιμου παστού (τσιγαρίδες).

Οταν φυσάει η θύελλα το χειμώνα στην περιοχή της Φολόης, ακόμη και σήμερα, λέγεται ότι «μουγκρίζει ο κάπρος»!http://www.visitilia.gr/el/action-mun/l ... aurus.html

Σύμφωνα με τη Μυθολογία, στο Πήλιο ζούσαν τα πανάρχαια χρόνια οι Κένταυροι. Πρόκειται για παράξενα όντα, που ήταν από τη μέση και πάνω άνθρωποι και από τη μέση και κάτω άλογα. Προήλθαν από το ερωτικό σμίξιμο του ακόλαστου βασιλιά των Θεσσαλών Ιξίωνα και της Νεφέλης.
Σύμφωνα με το μύθο, κάποτε στο Πήλιο γινόντουσαν οι γάμοι του βασιλιά των Λαπιθών Πειρίθου με την ωραία Ιπποδάμεια. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και ο κακός Κένταυρος Ευρυτίωνας. Πάνω στο γλέντι ο Ευρυτίωνας, μεθυσμένος, επιχείρησε να απαγάγει τη νύφη. Εξαγριωμένοι τότε οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι τιμώρησαν αυστηρά τον Κένταυρο, κόβοντάς του τα αυτιά και τη μύτη. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την εκδικητική μανία των άλλων Κενταύρων που άρχισαν να αρπάζουν τις γυναίκες των Λαπιθών. Ετσι έγινε η περίφημη Κενταυρομαχία, από την οποία τελικοί νικητές βγήκαν, με τη βοήθεια του Θησέα, οι Λαπίθες.
Μεγάλη μορφή των Κενταύρων ήταν ο μυθικός Χείρων Κένταυρος, δάσκαλος του Αχιλλέα, του Θησέα, του Ιάσονα και των άλλων ηρώων της Ελληνικής Μυθολογίας. http://www.hotelsline.gr/root/newhotel/ ... istory.asp

ttp://images.google.gr/imgres?imgurl=http://www.esoterica.gr/news/april_02/c ... url=http:/

Ex,to τελευταιο link δεν δουλευει....