Νεαρός θεραπευτής στον Καναδά...!






Ο 16χρονος Adam από το Βανκούβερ του Καναδά είναι ένα καθόλα φυσιολογικό παιδί και τίποτα δεν μαρτυρά ότι δια­θέτει κάποιες ασυνήθιστες ι­κανότητες. Μπορεί να θερα­πεύει και ακόμη παραπέρα να βλέπει μέσα στο σώμα των α­σθενών. Ο ίδιος δηλώνει για το χάρισμα του: «Η φίλη μου, οι γονείς μου, η αδελφή μου, όλοι γνωρίζουν και εγώ προ­σπαθώ να έχω μια φυσιολο­γική ζωή».

Σύμφωνα με τα όσα ισχυ­ρίζεται ο Adam, μπορεί να «μπει» μέσα σε κάποιον α­κόμη και όταν βρίσκεται μα­κριά του, να εντοπίσει τα ση­μεία όπου υπάρχουν ενεργει­ακά μπλοκαρίσματα και να τα διαλύσει με τη δύναμη του νου του, θεραπεύοντας ασθε­νείς που υποφέρουν από αρ­θρίτιδα, τραυματισμούς του νωτιαίου μυελού, ημικρα­νίες, άσθμα, ακόμη και καρ­κίνο.

Ο ίδιος αναφέρει: «όταν μπαίνω μέσα σε κάποιον, βλέπω μια τρισδιάστατη ει­κόνα και χειρίζομαι αυτή την εικόνα. Βλέπω τα μπλοκαρί­σματα ως πράσινες κηλίδες. Στη συνέχεια αρπάζω αυτές τις μπλοκαρισμένες ενέργειες και τις βγάζω έξω από δέρμα και τότε γρήγορα αυτές παύ­ουν να ζουν χωρίς τον οργα­νισμό που τις φιλοξενεί». Ο πατέρας του, που είναι μηχανικός ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται για θαύμα αλλά για επιστήμη που προς το παρόν δεν την κατανοούμε και μάλιστα πιστεύει ότι σχετίζε­ται με την Κβαντική Ολόγραφη Θεωρία .

Αξιοσημείωτο είναι το γε­γονός ότι ο Adam θεράπευσε έναν καρκινοπαθή ονόματι Ronnie Hawkins, ο οποίος είχε καρκίνο στο πάγκρεας και βρισκόταν στα τελευταία στάδια της νόσου. Η διά­γνωση της ασθένειας έγινε πέρυσι το καλοκαίρι. Ωστόσο οι τελευταίες εξετάσεις που έ­γιναν πριν από λίγους μήνες, μετά τη θεραπεία με τον Adam, έδειξαν ότι είχε επέλ­θει πλήρης ίαση.

Ο Hawkins δήλωσε για το γεγονός: «Πιστεύω ότι οι άν­θρωποι θα καταλάβουν πως υπάρχουν στον κόσμο μας πολύ περισσότερα πράγματα από όσα μπορούσε να δούμε και να κατανοήσουμε αυτή τη στιγμή».



RcCafe

Κυκλοφοριακο χαος και ουρες χιλιομετρων προβλεπω στο μελλον για τον Καναδα.

διαβασε τα κοκκινα

ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΡΙΞΕΤΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ


Ερχόμενος αντιμέτωπος με αυτό που είδε ως κίνδυνο για την κοινωνία στην υπεροχή της φυσικής επιστήμης και ύφεση στη θρησκεία και στα ήθη, ο Γάλλος κοινωνιολόγος Emile Durkheim αναζήτησε τις καταβολές της θρησκείας και της επιστήμης στη λειτουργία τους στις πρωτόγονες κοινωνίες ως εγγυητές κοινωνικής αλληλεγγύης (2). Σε αντίθεση με τους Frazer, Tylor και άλλους προηγούμενους ανθρωπολόγους έψαξε για την εσωτερική κατανόηση του μύθου και της τελετουργίας σε κοινωνικούς όρους αντί να τους θεωρήσει ως αποτυχημένες προσπάθειες να δηλωθούν αντικειμενικές αλήθειες για τον φυσικό κόσμο, τέτοιου είδους όπως αυτές στις οποίες κατέληξε τελικά η φυσική επιστήμη. Δεν χρειάζεται να αποδεχτούμε την αθεϊστική άποψη του Durkheim σχετικά με την ταύτιση του Θεού με την κοινωνία, ούτε τις πολιτικά απολυταρχικές συνέπειες που επακολούθησαν ορισμένες φορές από αυτήν την ταύτιση για να δούμε ότι ο Durkheim έχει θέσει μια σειρά ζητημάτων ζωτικής σημασίας για μια συζήτηση της επιστήμης και των μύθων και των δογμάτων της θρησκείας. Γιατί αυτό που έχει κάνει είναι να εισάγει ξανά ένα τρίτο παράγοντα στην αιώνια διχοτομία ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία, κυρίως την κοινωνία και τις επιστήμες του ανθρώπου. Θέλω σε αυτό το κεφάλαιο να εξερευνήσω ορισμένες συνέπειες αυτής της προσέγγισης.

Θα ξεκινήσω ξαναγυρίζοντας σε κάποια γνώριμα εδάφη : πως οριστικοποιήθηκε η διχοτομία ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία κατά τη διάρκεια της επιστημονικής επανάστασης του δεκάτου εβδόμου αιώνα, πως έγινε να βλέπουμε τις φυσικές επιστήμες ως την επιτομή της αντικειμενικής γνώσης και επομένως απέκτησαν ένα μονοπώλιο της κατανόησης της αληθείας ουδετέρων αξιών, και πως αυτό οδήγησε σε δύο ακραίες απόψεις που βρίσκουμε στη σύγχρονη φιλοσοφική θεολογία.

Η μια είναι ότι η θεολογία είναι μεταφυσική και χωρίς νόημα, η άλλη ότι το νόημα και η αλήθεια της ορίζονται εσωτερικά σε ένα συγκεκριμένο είδος γλωσσικού παιχνιδιού το οποίο είναι ένα ανάμεσα σε πολλά τέτοια πιθανά παιχνίδια τα γνωστικά κριτήρια των οποίων είναι αμοιβαίως ανεξάρτητα. Μετά θα εξετάσω ορισμένες σύγχρονες κριτικές της επιστημονικής έννοιας της “αλήθειας” που προϋποθέτεται στις δύο αυτές απόψεις και θα δούμε πως επηρεάζεται από την αυξανόμενη επιστημολογική σημασία των ανθρωπίνων επιστημών. Ερμηνεύοντας ορισμένες όψεις αυτών των επιστημών ως ιδεολογία με αξίες, θα εξετάσω έως ποιο σημείο η χριστιανική θεολογία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως τέτοια ιδεολογία και μέσο παραδειγμάτων θα αντιπαραθέσω την ερμηνεία της σχετικά με τη φύση και το πεπρωμένο του ανθρώπου με αυτή δύο άλλων σημαντικών μοντέρνων συστημάτων που βρίσκονται στα έργα των Jaques Monod και Louis Althusser.

I

Ο “νέος τρόπος του φιλοσοφείν” που προέκυψε από την επιστημονική επανάσταση του δεκάτου εβδόμου αιώνα κληρονόμησε δύο παραδόσεις που παρέμειναν σε αυξανόμενη, αν και εν μέρει μεταμφιεσμένη ένταση από τότε. Αυτές οι παραδόσεις ήταν από τη μια η παράδοση της λογικής κοσμολογίας που κληρονομήθηκε από τις Ελληνικές επιστήμες εκ των οποίων προήλθε το θεωρητικό πλαίσιο των νέων επιστημών, και από την άλλη οι πρακτικές παραδόσεις των εργατών, των πλοηγών, των μεταλλουργών και των αλχημιστών εκ των οποίων προήλθε η έννοια της πειραματικής δοκιμής και η ελπίδα για τεχνικό έλεγχο της φύσης. Όπως το εξέφρασε ο Francis Bacon στην αρχή αυτής της επιστημονικής κίνησης:

“... το ζήτημα δεν είναι απλή ευστοχία εικασίας, αλλά η αληθινή εργασία και οι τύχες της ανθρώπινης φυλής και όλη η δύναμη της λειτουργίας ..”. Και έτσι αυτά τα δίδυμα αντικείμενα, η ανθρώπινη Γνώση και η ανθρώπινη δύναμη συναντώνται σε ένα, και λόγω της άγνοιας των αιτιών αποτυγχάνει η λειτουργία. (3)

Από την αρχή αυτή η δυϊκή κληρονομιά εξέθεσε την επιστήμη σε αντικρουόμενα κριτήρια. Η κοσμολογία, στην Αριστοτελική μορφή της, ήταν μέχρι την Κοπερνική επανάσταση μια έκφραση μιας παγκόσμιας άποψης. Στη μορφή που χριστιανοποιήθηκε από τον Ακίνα εξέφραζε την άποψη του ανθρώπου ως κορωνίδας της δημιουργίας, παίζοντας το δράμα της ιστορίας και της λύτρωσης στη σταθερή σκηνή ενός σύμπαντος με κέντρο τη γη, γύρω από το οποίο περιστρέφονται άλλες σφαίρες που παρέχουν τη γη και τα ανθρώπινα οφέλη του φωτός, της ζέστης και ίσως της αστρικής επιρροής. Η παραδοσιακή εναλλακτική κοσμολογία ήταν το σύμπαν της διαμόρφωσης πιθανοτήτων ατόμων που κινούνται αυθαίρετα στο χώρο και αυτό απορρίφθηκε γενικά ως χαοτικό, αθεϊστικό και ηθικά εκφυλιστικό. Η αποδεχόμενη κοσμολογία ήταν επομένως, σαν την έννοια του Durkheim, μέρος ενός ενοποιημένου συστήματος μέσω του οποίου ο άνθρωπος κατανοούσε τον εαυτό του, την κοινωνία του και την ιστορία του.

Η έμφαση στην εμπειρική δοκιμή θα ερχόταν σε αντιπαράθεση με αυτήν την λειτουργία της κοσμολογίας. Ο εμπειρισμός εισήγαγε μια έννοια της αλήθειας και της γνώσης μέσω της οποίας η επιστήμη φαινόταν να έχει τον σκοπό του να “αντανακλά” έναν εξωτερικό κόσμο που ήταν “απομακρυσμένος” από τον άνθρωπο και σύμφωνα με αυτήν την αρχή ολοκληρωτικά ανεξάρτητος από αυτόν. Ο σκοπός της επιστήμης ήταν να αποκαλύψει “τα γεγονότα” άσχετα με τις επιπτώσεις τους στο σύστημα αξιών του ανθρώπου και την άποψη του για τον εαυτό του και την κοινωνία. Τα θεολογικά και ηθικά επιχειρήματα υπέρ και κατά ορισμένων όψεων της επιστημονικής θεωρίας άρχισαν να θεωρούνται ως άσχετα, αν και αυτά τα επιχειρήματα έπαιζαν ακόμα έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην επιστήμη του δεκάτου εβδόμου αιώνα, για παράδειγμα στην απόρριψη της αστρολογίας που θεωρούνταν να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την ελευθερία του ανθρώπου όπως την εγγυώνταν η χριστιανική αποκάλυψη και η απόρριψη των τελολογικών εξηγήσεων στην επιστήμη που διαχωρίστηκαν από τον Bacon ως αρμοδιότητα της θεολογίας, όχι της επιστήμης :

“οι τελικές αιτίες, είπε, είναι σαν παρθένες αφιερωμένες στον Θεό και είναι επομένως άγονες από εμπειρικό καρπό για το καλό του ανθρώπου”. (4)

Αυτό που έχουν αποκαλέσει πολλές φορές η “απογοήτευση” του κόσμου (Max Weber) και ο “διαχωρισμός της λογικής” (T. S. Eliot) έγινε η προϋπόθεση της επιστήμης. Και όχι μόνο της επιστήμης, εφόσον η νέα έννοια της αντικειμενικής χωρίς αξίες επιστημονικής αλήθειας άρχισε να μεταφέρεται επίσης σε αυτές τις όψεις της θεολογίας που σφετερίζονταν το θέμα της επιστήμης : την κοσμολογία, την ιστορία της γης και των βιολογικών ειδών, τη φύση της ζωής, τον νου και την ψυχή και την υποτιθέμενη θεόσταλτη δραστηριότητα του θείου στις ανθρώπινες υποθέσεις. Δεν προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι εφόσον αυτή η έννοια προήλθε και ταίριαζε στην επιστημονική γνώση, προκάλεσε δυσκολίες όταν εφαρμόστηκε ως μέτρο στις θεολογικές διεκδικήσεις. Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε λεπτομέρειες από διάφορες πληκτικές και γελοίες διαμάχες ανάμεσα στη θρησκεία και την επιστήμη. Η έκβαση στη μοντέρνα φιλοσοφία της επιστήμης και της θρησκείας υπήρξε διπλή : κατά πρώτον η θετικιστική αντίδραση που απορρίπτει κάθε ισχυρισμό που δεν υπόκειται σε επιστημονική δοκιμή ως “άνευ νοήματος” ή τουλάχιστον όχι γνωστικά έγκυρο, μη σχετιζόμενο με γνώση και αλήθεια, κατά δεύτερον η αντίδραση των μετέπειτα οπαδών του Wittgenstein που προβάλλουν μια πολυπλοκότητα “αληθειών”, έγκυρες σε διαφορετικά και ανεξάρτητα γλωσσικά παιχνίδια, κάθε μια αναπόσπαστη σε διαφορετικές μορφές ζωής που να μην αντιπαρατίθενται η μια με την άλλη και ανάμεσα στις οποίες δεν γίνονται κρίσεις για σχετική εγκυρότητα. Η πρώτη από αυτές τις αντιδράσεις είναι ίσως πιο τονωτική για τη θεολογία, καθώς περιλαμβάνει μια ανοιχτή πρόκληση στο δικαίωμα της θεολογίας να υπάρχει ως γνωστική πειθαρχία. Η δεύτερη έχει ενθαρρύνει ένα εξέχων πειρασμό προς μια γκέτο νοημοσύνη των θρήσκων που έχουν σύμφωνα με αυτή το δικαίωμα να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια φτάνει η δική τους μορφή ζωής να μην τέμνει αυτή του επιστημονικού κόσμου.

Για εξήγησε τώρα και τον λόγο που το έβαλες..