ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ?







Έχετε ποτέ γυρίσει σε εκείνες τις παλιές εικόνες που έχουν κρυφτεί στις σκονισμένες άκρες του μυαλού σας και ανήκουν σε εκείνη την περίοδο, που όλα ήταν ξένοιαστα και το αύριο ήταν πάντα παιχνίδι; Ναι, σας μιλάω για εκείνη την ανυποψίαστη εποχή που ήσασταν παιδιά. Πόσες εικόνες άραγε, έχουν καταφέρει να μείνουν ολοζώντανες στην σκέψη σας; Το ξέρω, κάνω παράξενες ίσως και για μερικούς που έχουν κατορθώσει να σκοτώσουν το παιδί μέσα τους και θλιβερές ερωτήσεις! Αλλά εκείνοι που περπατούν χέρι χέρι με το μέρος του εαυτού τους που αποκαλείται παιδί, τρίβουν τα χέρια γιατί ίσως ξέρουν που το πάω. Βλέπετε, την βόλτα αυτή την έχουν πράξει πολύ πριν από μένα, κάποιο βραδάκι κρυφά από τα θλιβερά μάτια των μεγάλων. Έτσι και εγώ αποφάσισα να πιαστώ από το σχοινί των παιδικών αναμνήσεων, ώστε να κάνω μια βόλτα στους κόσμους που είχα αφήσει πριν χρόνια πίσω μου και που μόνο τα παιδιά ξέρουν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι η χώρα του ‘ποτέ ποτέ ’ήταν πάντα κλειδωμένη για τους ξερόλες που αποκαλούνταν ‘μεγάλοι’. Έτσι, βρέθηκα σε έναν τόπο που γνώριζα ως παιδί, αλλά μπορούσα να τον δω μέσα από την γνώση εκείνων των θλιβερών μεγάλων. Ο τόπος ήταν απλώς μια παιδική χαρά, που ξαφνικά στάθηκε πλάι μου ξανά εκείνο το παιδί. Και τότε, εκεί στην παρέα του παιδιού και του μεγάλου, εμφανίστηκε εκείνη η σκανταλιάρικη πλευρά μου τρίβοντας τα χέρια. Ουπς! Τι έχουμε εδώ; Ο ‘μεγάλος’, στάθηκε με απορία μπρος στην σχοινένια πυραμίδα και ανασήκωσε τους ώμους λέγοντας: τι έχουμε εδώ; Είναι η αράχνη που σκαρφάλωνα όταν ήμουν παιδί. Ακριβώς ‘μεγάλε’, είναι μία πυραμίδα που μοιάζει με ιστό και εσύ πάλευες από παιδί να ανέβεις. Τι ειρωνεία! Ακόμα και τώρα που μεγάλωσες, προσπαθείς να αναρριχηθείς στον ιστό της ζωής σου. Βλέπεις, στην κορυφή της πυραμίδας κάποιοι φτάνουν, κάποιοι μένουν στα χαμηλά της, μόνο που στο παιδικό αυτό παιχνίδι η αράχνη που παραφυλάει να σας κατασπαράξει, δεν υπάρχει όπως στην πυραμίδα της ζωής. Αλλά αυτό δεν θα μπορούσαν να σας το πουν από παιδιά. Ή ίσως περίμεναν μεγαλώνοντας, να καταφέρετε να την αντιληφθείτε. Το παιδί, ακούγοντας τα λόγια του σκανταλιάρη, έτρεξε να κρυφτεί προς τον λαβύρινθο. Τότε ο σκανταλιάρης χτύπησε φιλικά την πλάτη του ‘μεγάλου’ και του είπε: ‘μην μου πεις πως και εδώ δεν έχουμε κάτι’. Από παιδιά τρέχετε στον λαβύρινθο, με αποτέλεσμα κάποιοι να χαθούν στους διαδρόμους του, αλλά και ορισμένοι που θα φτάσουν στο κέντρο του, θα πρέπει να βγουν νικητές από την μάχη με τον μινώταυρο’. Το παιδί ακόμη πιο τρομαγμένο από τα λόγια του σκανταλιάρη, έτρεξε να κρυφτεί προς το κάστρο. Τότε ο σκανταλιάρης έβαλε τα γέλια. ‘ Ω ‘μεγάλε’, εδώ ξεκινάς εσύ την ζωή σου. Εδώ παύει το παιδί και εσύ φτιάχνεις το κάστρο σου. Και κάπως έτσι, κτίζοντας τον κάθε τοίχο, αφήνεις και μία από τις αλήθειες του κόσμου απέξω. Ο σκανταλιάρης, χοροπήδησε ανάμεσα στα παιδικά παιχνίδια και χάθηκε. Ο ‘μεγάλος’, στάθηκε για λίγο πριν γίνει ένα με το παιδί μέσα στο κάστρο και αναρωτιόταν τα λόγια του σκανταλιάρη, αλλά και τους συμβολισμούς αυτής της παράξενης παιδικής χαράς. Σαν αυτός που τις σχεδίασε να ήξερε κάτι, αλλά και αν όχι, αυτός ο παιδικός τόπος, φάνταζε τόσο συμβολικά παράξενος. Ναι ξέρω. Αναρωτιέστε αν ο γραφθέντας, πάσχει από το σύνδρομο της πολλαπλής προσωπικότητας. Αλλά εμένα αυτό που με απασχολεί, είναι ότι ο σκανταλιάρης χάθηκε χωρίς να μου πει τίποτα για εκείνη την κούνια του διαβόλου και το τι μπορεί να συμβόλιζε…Αλλά και η σκέψη, ότι ίσως κάποιοι σε ένα ευρύτερο συλλογικό παιχνίδι, προσπαθούν από παιδιά να μας καλλιεργήσουν τον τρόπο που θα λειτουργήσουμε!


http://enterstarcrypticcity.blogspot.co ... -post.html