Μέρος Α

Αυτή η σειρά άρθρων εξ όσων γνωρίζω είναι μοναδική στον κόσμο. Και αυτό γιατί όπως θα δείτε, για να πάρει κάποιος αυτές τις πληροφορίες πρέπει να έχει πρόσβαση σε μέρη και πρόσωπα τα οποία είναι για τους περισσότερους άβατα. Και όπως επίσης θα δείτε, αν και υπάρχει κι άλλο ψωμί στην υπόθεση, αν προσπαθήσει να προχωρήσει κάποιος περισσότερο, είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί το κεφάλι του σε κάποιο χαντάκι. Λόγω ατυχήματος βέβαια, όχι τίποτε άλλο, ε;

Λοιπόν, σε αυτήν την σειρά άρθρων θα σας αποκαλύψω ακριβώς τι πιστεύουν οι άνθρωποι πίσω από την κουρτίνα. Και θα σας δώσω και μαρτυρίες και αποδείξεις για τα λεγόμενά μου. Αλλά δεν θα με πιστέψετε. Δεν υπάρχει περίπτωση. Βλέπετε, ενώ αυτοί έχουν οδηγήσει τον περισσότερο κόσμο στον πλανήτη στην εκκοσμίκευση και σε αυτό που αποκαλούν «ορθολογισμό», οι ίδιοι είναι φανατικά θρησκευόμενοι. Και όταν λέω φανατικά θρησκευόμενοι δεν κάνω πλάκα. Μιλάμε για ανθρώπους με απίστευτες δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις. Ας σας δώσω ένα παράδειγμα που δεν θα το πιστεύετε. Ο Μαξ Ρότσιλντ ήταν ένας από τους 11 ανθρώπους που εγκαταστάθηκαν στην Βαυαρία προκειμένου να την ελέγξουν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν μέλος της Μασονικής στοάς νούμερο 11 στο Μόναχο, ενώ η συνθήκη ανακωχής του πρώτου παγκοσμίου πολέμου της οποίας το προσχέδιο είχε γίνει από ανθρώπους του περιβάλλοντος των Ρότσιλντ, έλαβε χώρα στις 11/11, στις 11:00. Σύμπτωση; Ναι βέβαια, σύμπτωση. Άντε τώρα αλλάξτε πλευρό γιατί αν κοιμάστε μόνο από την μια μεριά θα πιαστεί το κεφάλι σας.

Έχουν αποστειρώσει τον κόσμο τόσο πολύ από τις θρησκείες ώστε ο ίδιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα πράγματα που γίνονται μπροστά στα μάτια του. Με το χέρι στην καρδιά, πόσοι άνθρωποι νομίζετε πως αυτήν την στιγμή θεωρούν πιθανότερο ο χαιρετισμός του Σαμαρά στον Επισκέπτη Από Τον Πλανήτη Βούλκαν να είναι από λάθος -ο οποίος χαιρετισμός γίνεται μόνο επίτηδες- ή να χαιρέτησε επειδή ήταν οπαδός του Σταρ Τρεκ, θεωρώντας ως «ακραίο», «απίθανο» και «θεωρίες συνωμοσίας» το γεγονός κάποιος να κάνει μία χειρονομία που θεωρείται στον πολιτισμό του ότι φέρνει καλοτυχία; Καταλαβαίνετε το μέγεθος της πλύσης εγκεφάλου; Το μεγαλύτερο κόλπο που έκανε ποτέ ο διάβολος ήταν το να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπήρχε.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον Ερμητισμό. Κανονικά δεν θα ασχολούμουν με αυτόν· χρησιμοποιείται ως βάση της ιδεολογίας στον Ελευθεροτεκτονισμό και τον Ροδοσταυρισμό μεν, αλλά δεν είναι αναγκαίος για να κατανοήσει κάποιος την ιδεολογία των ξεπλυμάτων. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος εάν αξίζει τον κόπο το να προσπαθήσω να περιγράψω το τι είναι ο Ερμητισμός, καθότι είναι εξαιρετικά δύσκολη η κατανόησή του. Το κάνω όμως γιατί έχω παρατηρήσει πως υπάρχει μία προσπάθεια προπαγάνδας, μία προσπάθεια έγχυσης της φιλοσοφίας του Ερμητισμού στην σύγχρονη κοινωνία, ώστε η σκέψη του μέσου ανθρώπου να έρθει πιο κοντά στην μασονική κοσμοθεώρηση. Σίγουρα θα έχετε ακούσει πως δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό, ε; Και σίγουρα θα σας έχει επηρεάσει λίγο ως πολύ στην κοσμοθεώρηση. Ε, λοιπόν, αυτό είναι βασική έννοια του Ερμητισμού.



Θυμάστε όταν υπήρξε μία μόδα ανάδειξης του Ερμή του Τρισμέγιστου από διάφορα «ελληνοπρεπή» και «ελληνόθρησκα» περιοδικά και βιβλία; Η κοσμοθεώρηση αυτή είναι ο λεγόμενος Ερμητισμός (από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο). Και βέβαια, όπως οτιδήποτε μασονικό, δεν έχει ουδεμία σχέση με την Ελλάδα (ή μάλλον έχει μία μικρή, αφού μερικά στοιχεία του ελληνοποιήθηκαν) αλλά με την Αίγυπτο και τον θεό Θωθ. Ο Θωθ ανεφωνείτο, εκτός άλλων, ως ο μέγας, μέγας, μέγας (πα αα, πα αα, πα αα) από τους Αιγυπτίους. Έτσι στα Ελληνικά μεταφράστηκε ως τρισμέγιστος, το οποίο όνομα όταν αναπτύχθηκε εν τέλει ο Ερμητισμός ήταν και σε αρμονία με αυτήν την κοσμοθεώρηση, αφού υποτίθεται πως αυτός γνώριζε και τα τρία μέρη που αποτελούν την σοφία του σύμπαντος, δηλαδή την αλχημεία, την αστρολογία και την θεουργία.

Αν μπορούσα να περιγράψω την κοσμοθεωρία του Ερμητισμού σε μία φράση αυτή θα ήταν: «Όλα είναι Ένα, το Ένα είναι το Όλον, και το Όλον είναι Όλα». Αυτός είναι ο Θεός του Ερμητισμού, ή αλλιώς ο Νους. Ο Νους που ό,τι σκέφτεται Είναι. Το Ένα. Το Όλον. Το Όλον δεν είναι μόνο το σύμπαν το οποίο βλέπουμε και αισθανόμαστε. Είναι τα πάντα. Είναι ο πνευματικός κόσμος, ο υλικός κόσμος, τα όνειρα, οι σκέψεις, η φαντασία, οι ψυχές, οι άνθρωποι, ακόμα και οι θεότητες όπως ο Δίας είναι μέρος του Όλου. Όλα αυτά λοιπόν που απαρτίζουν το σύμπαν, είτε μπορούμε να τα δούμε, είτε όχι, είτε μπορούμε να τα αισθανθούμε είτε όχι, είναι μέρος του Όλου. Για να δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αν δεν έχει ξεδιαλύνει ακόμα η έννοια του «Όλου»· ο άνθρωπος ως μέρος του Όλου θεωρείται συνδημιουργός του σύμπαντος. Άλλο ένα παράδειγμα είναι πως αν ρίξεις τα ζάρια δεν υπάρχουν πιθανότητες ώστε αυτά να δείξουν κάποιον συνδυασμό ή κάποιον άλλον· αυτό που θα δείξουν τα ζάρια είναι ήδη προαποφασισμένο, όπως οτιδήποτε άλλο άλλωστε, και θα είναι αυτό που έχει ήδη σκεφτεί ο Νους. Ελπίζω μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό περίεργων πληροφοριών να έγινα τουλάχιστον ημικατανοητός.

Το πρόβλημα με τον (πραγματικό) Ερμητισμό, είναι πως αντικειμενικά γνωρίζουμε πολύ λίγα για αυτόν. Όπως είδαμε στο Σύμπαν Του Φίλιπ Κ. Ντικ, η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ήταν εξαιρετικά επηρεασμένη από τον Ερμητισμό, ειδικά οι προσωκρατικοί· το οποίο σημαίνει πως ως κοσμοθεώρηση/φιλοσοφία/θρησκεία ήταν πανάρχαια. Οι ίδιοι οι μασώνοι θεωρούν πως ο Θωθ ήταν είτε σύγχρονος είτε αρχαιότερος του Μωϋσή. Όμως τα χειρόγραφα που έχουμε για τον Ερμητισμό είναι ψευδεπίγραφα και έτσι σίγουρα υπό αμφισβήτηση. Τα αρχαιότερα σωζόμενα χειρόγραφα είναι του 2ου-3ου αιώνα μ.Χ., από κάποιον ο οποίος τα υπέγραψε ο ίδιος ως «Ερμής ο Τρισμέγιστος», τουλάχιστον μία χιλιετία αργότερα δηλαδή από τότε που ο πραγματικός Ερμής ο Τρισμέγιστος έζησε!

Ακόμα χειρότερα, εκείνην την εποχή υπήρξε έντονο το στοιχείο του φιλοσοφικού συγκριτισμού, ένα από τα τυπικά γνωρίσματα του οποίου ήταν η τάση της αποδόσεως νέων κειμένων και θεωριών στην αυθεντία αρχαιοτάτων στοχαστών ή θεοτήτων οι οποίοι εθεωρούνταν μεγάλοι δάσκαλοι και θεσμοφύλακες της γνώσης. Γνωρίζοντας αυτό και συνδυάζοντάς το με το γεγονός πως τα παλαιότερα έγγραφα που έχουμε είναι ψευδεπίγραφα, είναι αμφίβολο αν τα Ερμητικά κείμενα αποδίδουν πράγματι κάποια πανάρχαια κοσμοθεωρία, αλλά μάλλον επρόκειτο για ένα καινούργιο φιλοσοφικό ρεύμα εκείνης της εποχής, το οποίο πράγματι είχε και γνωρίσματα από τους αρχαίους.
Το εσωτερικό των μασονικών στοών διακατέχεται από έντονο συμβολισμό της πολικότητας/ δυϊσμού.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός βασίζεται, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φιλοσοφία, σε αυτό που ονομάζεται Δυϊκότητα ή Δυϊσμός. Ένα είδος Δυϊκότητας μπορούμε να μελετήσουμε σε αυτό που στο σύγχρονο Ερμητικό βιβλίο «Κυβάλιον» ονομάζεται ως Πολικότητα. Βέβαια εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως στο συγκεκριμένο παράδειγμα η πολικότητα εμφανίζεται και ως σχετική, ενώ στον Ελευθεροτεκτονισμό όχι μόνο είναι απόλυτη, αλλά ο συνδυασμός των αντιθέτων πόλων επιφέρει και την ισορροπία. Δηλαδή για κάθε τι υπάρχει και το ακριβώς αντίθετό του, τα οποία συνδυαζόμενα φέρουν την ισορροπία στο σύστημα του Όλου. Αν και δεν μου αρέσει η φιλοσοφία του γλυκού νερού, θα σας δώσω ένα παράδειγμα όπως αποπειράθηκε να προπαγανδιστεί από την μεγάλη οθόνη, προσφορά του Χόλλυγουντ και των ξεπλυμάτων που το διοικούν. Θυμάστε την τριλογία της ταινίας «Μάτριξ»; Λοιπόν, στην τελευταία ταινία της τριλογίας, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, ο Νέο, αφήνει τον αντίπαλό του να τον σκοτώσει, αφού συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό, και έτσι αφού αυτός πεθαίνει, χάνεται και ο αντίπαλός του, φέροντας έτσι ισορροπία στο σύστημα. Τώρα θα μου πείτε, αφού ήδη υπήρχε καλό και κακό, ήδη το σύστημα ήταν εξισορροπημένο, αλλά τέλος πάντων. Είπαμε, φιλοσοφία του γλυκού νερού. Προπαγάνδα να γίνεται.
Σκηνή από το «Μάτριξ». Όλως περιέργως, στην ταινία όχι μόνο οι βασικοί χαρακτήρες ντύνονται με μονόχρωμα ρούχα, αλλά και πολλές από τις σκηνές έχουν έντονο το μοτίβο της αντίθεσης.

Η πολικότητα είναι έκδηλη παντού και σε κάθε μασονική στοά. Μέλη της πολλές φορές στολίζουν ανάλογα τα μαγαζιά τους ώστε να αναγνωρίζονται εύκολα από την «εκλεκτή» πελατεία, αλλά και επειδή οι ίδιοι είναι επηρεασμένοι από τον Ερμητισμό. Παρατηρήστε μία από τις σημαντικές κάρτες σε μία σχετικά μοντέρνα έκδοση του Καββαλιστικού Ταρώ που χρησιμοποιείται στον αποκρυφισμό (άνθρωποι όπως ο Ζαν-Μπατίστ Αλιέτ και ο Άλιστερ Κράουλυ μάλιστα θεωρούσαν την κάρτα του Ταρώ συνδεόμενη με τον Θωθ):
Αυτή είναι η δεύτερη κάρτα από τις 22 σημαντικές κάρτες του Ταρώ. Η λεγόμενη «Πάπισσα». Το γιν και γιανγκ στο βιβλίο, το ασπρόμαυρο πάτωμα, το ότι ο Πάπας είναι μόνο άνδρας, αλλά σε αυτήν την περίπτωση είναι γυναίκα, τα διαφορετικά χρώματα στην κουρτίνα και η αντίθεση μεταξύ της κάπας και του φορέματός της, ακόμα και ο αριθμός στον οποίον εμφανίζεται η Πάπισσα, είναι όλα συμβολικά για την δυϊκότητα (ή πολικότητα όπως περιγράφεται στο Κυβάλιον). Στην κλασσική έκδοση των Ράϊντερ-Γουέϊτ-Σμιθ η Πάπισσα απεικονίζεται έτσι:
Βλέπουμε πάλι την πολικότητα σε όλο της το μεγαλείο, αλλά σε μικρότερο βαθμό από πριν. Για να μην βγάζετε τα μάτια σας για να καταλάβετε τι είναι αυτό που διαβάζει η Πάπισσα, είναι η Εβραϊκή Τορά. Οι πυλώνες ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται, είναι οι λεγόμενοι Βαάς και Ιαχούμ (ανάλογα με την προφορά και την μετάφραση τα ονόματα μπορεί να μην είναι τα ίδια ακριβώς, αλλά παρόμοια), οι οποίοι επίσης βρίσκονται στις μασονικές στοές και δεν συμβολίζουν μόνο την δυϊκότητα/ πολικότητα, αλλά και τους πυλώνες που βρισκόντουσαν στην είσοδο του ναού του Σολομώντα, χτισμένος από τον μέγα κτίστη Χιράμ Αμπίφ, τον οποίον και αναφέρουν με σεβασμό συχνά-πυκνά διάφορα μασονικά κείμενα.

Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Β, Κεφάλαιον Γ’, Στίχος 17:

καὶ ἔστησε τοὺς στύλους κατὰ πρόσωπον τοῦ ναοῦ, ἕνα ἐκ δεξιῶν καὶ τὸν ἕνα ἐξ εὐωνύμων, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ ἐκ δεξιῶν Κατόρθωσις καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἐξ ἀριστερῶν ᾿Ισχύς.

Το Κατόρθωσις είναι στα Ελληνικά η μετάφραση του Ιαχούμ και το Ισχύς του Βαάς. Άλλωστε, στην Παλαιά Διαθήκη πάλι, στο Βασιλειών Γ, Κεφάλαιον Ζ’, Στίχος 7 βλέπουμε τα ονόματα των πυλώνων αμετάφραστα:

καὶ ἔστησε τοὺς στύλους τοῦ αἰλὰμ τοῦ ναοῦ· καὶ ἔστησε τὸν στῦλον τὸν ἕνα καὶ ἐπεκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιαχούμ· καὶ ἔστησε τὸν στῦλον τὸν δεύτερον καὶ ἐπεκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Βαάς.

Λέει το ξέπλυμα Ελιφάς Λεβί στο βιβλίο του «Dogme et Rituel de la Haute Magie», σελίδες 124-125:

Βόας και Ιαχίν είναι τα ονόματα των δύο συμβολικών πυλώνων που ήταν μπροστά στην κύρια πόρτα του καβαλλιστικού ναού του Σολομώντα.

Αυτές οι δύο κολώνες εξηγούν στην καμπάλα όλα τα μυστήρια του ανταγωνισμού, είτε φυσικά, είτε πολιτικά, είτε θρησκευτικά, και εξηγούν την γενερατρική πάλη μεταξύ του άντρα και της γυναίκας: διότι, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, η γυναίκα πρέπει να αντισταθεί στον άντρα, και αυτός, πρέπει να την γοητεύσει ή να την υποβάλλει. Η ενεργητική αρχή αναζητά την παθητική αρχή, το πλήρες είναι ερωτευμένο με το κενό, το σαγόνι του φιδιού προσελκύει την ουρά του, και, γυρνώντας γύρω από τον εαυτό του, και ξεφεύγει και καταδιώκεται.

Το σημαντικό που πρέπει να υποσημάνουμε είναι πως ο νοητικός συνδυασμός των δύο πυλώνων δημιουργεί έναν τρίτο πυλώνα, τον τέλειο, κατέχοντα χαρακτηριστικά και των δύο όπως περιγράφεται στην Ερμητιστική Καμπάλα:

Το δέντρο της ζωής κατά την Ερμητιστική Καμπάλα. Από την Βικιπαίδεια. Το σχήμα θα ήταν ακριβέστερο εάν αντί για το θετικό και αρνητικό πρόσημο στους πυλώνες, να υπήρχε ένα τρίγωνο προς τα επάνω και ένα προς τα κάτω, ώστε συνδυαζόμενα να σχημάτιζαν την σφραγίδα του Σολομώντα.

Σας θυμίζει μήπως το «Θέση-Αντίθεση-Σύνθεση»; Νομίζετε πως είναι σύμπτωση;

Εννοείται πως η παρουσία των πυλώνων Βαάς και Ιαχούμ είναι εκ των ουκ άνευ στις μασονικές στοές:

Νομίζω πως αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε το νόημα της Μασονίας. Μάλιστα, αν παραθέσουμε και μερικά αποφθέγματα, μπορούμε να διακρίνουμε πως ουσιαστικά μικρή σχέση έχει η μασονία με την κοσμοθεωρία του Ερμητισμού, όπως όχι μόνο ήταν αντιληπτή από τους προσωκρατικούς, αλλά και από τους ιδρυτές της τον 2ο μ.Χ. αιώνα.

Διαβάζουμε στο «Τhe Symbolism Of Freemasonry: Illustrating and Explaining Its Science and Philosophy, Its Legends, Myths, and Symbols», του Άλμπερτ Γ. Μάκεϋ, κεφάλαιο 3 «The Primitive Freemasonry of Antiquity», σελίδα 28:

Αυτή η Θεία αλήθεια, τότε, της ύπαρξης του ενός Υπέρτατου Θεού, του Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, συμβολιζόμενος στον Ελευθεροτεκτονισμό ως ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ, χάθηκε από τους Σαβιανούς και τους πολυθεϊστές που εμφανίστηκαν μετά την διασπορά στην Βαβέλ, και με αυτό επίσης εξαφανίστηκε το δόγμα της μελλοντικής ζωής· και ως εκ τούτου, σε ένα τμήμα της Ελευθεροτεκτονικής τελετουργίας, ως νύξη σε αυτό το ιστορικό γεγονός, μιλάμε για τον «υψηλό Πύργο της Βαβέλ, όπου η γλώσσα συγχύθηκε και ο Τεκτονισμός χάθηκε.»

Μα τι μας λέει εδώ; Θέλουν να αναβιώσουν την θρησκεία όπως αυτή υπήρχε στον Πύργο της Βαβέλ; Τι σχέση θα μπορούσε να έχει ο Ερμητισμός με αυτήν την περίοδο;

Την απάντηση μας την δίνει το απόλυτο ξέπλυμα Άλμπερτ Πάϊκ, του οποίου οι διδασκαλίες και τα βιβλία θεωρούνταν ουσιώδη για κάθε μασονική στοά, μιλώντας σε αδερφούς του του 33ου βαθμού. Διαβάζουμε λοιπόν στο «La Femme et l’ Enfant dans la Franc-Maconnerie Universelle», σελίδες 588-589 να λέει:

« Αυτό που πρέπει να πούμε στο πόπολο, είναι: – Εμείς λατρεύουμε έναν Θεό, αλλά είναι ο Θεός που τον λατρεύεις χωρίς δεισιδαιμονίες.
« Σε εσάς, Ύπατοι Μεγάλοι Γενικοί Επιθεωρητές, σας λέμε, ώστε να το επαναλάβετε στους αδελφούς του 32ου, 31ου και 30ου βαθμού: – Η μασονική θρησκεία θα έπρεπε, από όλους εμάς, μυημένους στους υψηλούς βαθμούς, να διατηρείται στην καθαρότητα του ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ.»
« Εάν ο Εωσφόρος δεν ήταν Θεός, ο Αδωνάϊ, (1) του οποίου οι πράξεις επιμαρτυρούν την σκληρότητα, την υπουλότητα, το μίσος για τον άνθρωπο, την βαρβαρότητα, την αποστροφή για την επιστήμη, εάν ο Εωσφόρος δεν ήταν Θεός, ο Αδωνάϊ και οι παπάδες του θα τον συκοφαντούσαν;
« Ναι, ο Εωσφόρος είναι Θεός, και δυστυχώς επίσης είναι και ο Αδωνάϊ. Διότι ο αιώνιος νόμος είναι ότι δεν υπάρχει φως χωρίς σκιά, ομορφιά χωρίς ασχήμια, λευκό χωρίς μαύρο· διότι το απόλυτο μπορεί να υφίσταται μόνο ως δύο· διότι το σκοτάδι είναι αναγκαίο για το φως για να χρησιμεύσει ως ο απωθητής του, όπως το βάθρο είναι απαραίτητο για το άγαλμα, όπως το φρένο στην ατμομηχανή.
« Σε αναλογικές και καθολικές δυναμικές, μπορεί κάποιος να ακουμπήσει πάνω σε κάτι που του αντιστέκεται. Επίσης το σύμπαν είναι ισορροπημένο από δύο δυνάμεις που το διατηρούν σε ισοσταθμία: την δύναμη που προσελκύει και αυτήν που απωθεί. Αυτές οι δύο δυνάμεις υπάρχουν στη φυσική, την φιλοσοφία και την θρησκεία. Και η επιστημονική πραγματικότητα του Θείου δυϊσμού αποδεικνύεται από τα φαινόμενα της πολικότητας και από τον παγκόσμιο νόμο των συμπαθειών και των αντιπαθειών. Γι΄αυτό οι ευφυείς μαθητές του Ζωροαστρισμού, καθώς και μετά από αυτούς οι Γνωστικοί, οι Μανιχαϊστές, οι Ναΐτες έχουν παραδεχθεί, ως την μόνη λογική μεταφυσική σύλληψη, το σύστημα των δύο θεϊκών αρχών να παλεύουν στην αιωνιότητα, και δεν μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι η μία είναι υποδεέστερη από την άλλη σε δύναμη.
Ως εκ τούτου, το δόγμα του Σατανισμού είναι μια αίρεση· και η αληθινή και καθαρά φιλοσοφική θρησκεία, είναι η πίστη στον Εωσφόρο, ίσο του Αδωνάϊ, αλλά Εωσφόρος ο Θεός του φωτός και ο Θεός του καλού, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα εναντίον του Αδωνάϊ Θεού του σκότους και Θεού του κακού… »
(1) Ο Θεός των Χριστιανών.

Όπως συνειδητοποιείτε, με αυτήν την παραδοχή, ο Ερμητισμός ουσιαστικά πάει περίπατο και απλά μένει ως ένα ωραίο αμπαλάζ για να δικαιολογεί την κοσμοθεωρία που θέλει να πλασάρει η Μασονία. Εδώ βέβαια οφείλουμε να σημειώσουμε πως η Μασονία είναι μία μεγάλη μπάμπουσκα. Δεν είναι το ίδιο ένας μασόνος πρώτης (μέχρι τον 3ο βαθμό) ή δεύτερης (μέχρι τον 14ο) τάξεως με τον Ύπατο Μέγα Γενικό Επιθεωρητή. Ουσιαστικά οι αλήθειες και τα μυστικά αρχίζουν να φανερώνονται στην έκτη τάξη (από τον 30ό βαθμό) και μέχρι τότε το αντικείμενο έχει υποστεί ένα είδος πλύσεως εγκεφάλου, έχοντας υποσυνείδητα δεχτεί συμβολισμούς, διδαχές και μηνύματα και υποστηρίζοντας και καταδέχοντας πράγματα και ιδέες που δεν ξέρει το τι πραγματικά είναι.

Άρα μέχρι τώρα, πώς μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε; Σατανιστές; Μάλλον δεν προσέχατε τι έχω γράψει μέχρι τώρα. Δεν καταλάβατε καν τι είπε ο Άλμπερτ Πάϊκ. Εβραίους; Ξαναδιαβάστε το κείμενο με περισσότερη προσοχή. Εβραιομαθείς; Καμπαλιστές; Ίσως να μπορούσε κάποιος να τους αποκαλέσει κι έτσι υποθέτω, αλλά δεν είναι αρκετά ακριβής η περιγραφή. Όπως έχω ήδη πει είναι δεισιδαίμονες και φανατικοί.

Τώρα θα προσθέσω και κάτι που φαινομενικά ακούγεται ως αντίφαση: Αθεϊστικός Εβραϊσμός. Σχεδόν μπορώ να σας ακούσω να βρίζετε μπροστά στην οθόνη σας. «Τι χαζομάρες και τι φύκια για μεταξωτές κορδέλες μας πουλάει; Φανατικοί άθεοι Εβραίοι που λατρεύουν τον Σατανά;» Ε λοιπόν, και πάλι όχι. Δεν διαβάζετε με προσοχή το τι γράφω. Ο σκοπός μου δεν είναι να δαιμονοποιήσω τους Εβραίους. Άλλωστε, ούτε οι Ροκφέλλερ, ούτε ο Μπιλ Γκέιτς, ούτε ο Γουώρεν Μπάφετ είναι Εβραίοι και ανήκουν στην ελίτ που διοικεί τον κόσμο. Και το κλειδί δεν είναι η Μασονία. Όπως προείπα μάλιστα, κανονικά δεν θα ασχολούμουν με τον Ερμητισμό.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

colaphus.wordpress.com

Μερος Β'

Για αρχή στο δεύτερο μέρος αυτής της σειράς άρθρων θα ήθελα να σας κάνω μια εισαγωγή στον Γνωστικισμό, όπως είχα κάνει προηγουμένως με τον Ερμητισμό.

Ως γνωστικισμό περιγράφουμε ένα σύνολο θεωριών, ρευμάτων και αιρέσεων που άνθισαν κυρίως τον 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ., περίπου δηλαδή την ίδια εποχή με τον Ερμητισμό. Αυτές από πολλούς θεωρούνται πως βασίζονται, όπως διαβάσαμε και στο Σύμπαν του Φίλιπ Κ. Ντικ, σε μία υπόθεση που είχε κάνει ο Πλάτωνας όπως την περιγράφει στον Τίμαιο και συνοψίζονται στο εξής: η οντότητα που έφτιαξε τον υλικό κόσμο και το ανώτατο ον ήταν διαφορετικές οντότητες. Πλέον όμως, θεωρείται πιθανότερο το αυτή η θεωρία να αναπτύχθηκε στην Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο, ως επέκταση διαφόρων μυστικών και αποκρυφιστικών Εβραϊκών δογμάτων. Υπήρξαν διάφορες σχολές γνωστικισμού, αλλά τα κοινά τους ήταν τα εξής:

α) Το Δόγμα της Γνώσεως: Η γνωστική ικανότητα έχει δοθεί στους εκλεκτούς και τους μυημένους μέσω Θείας αποκαλύψεως. Η Γνώση είναι αυτή που είναι απαραίτητη για την σωτηρία και όχι η πίστη ή τα έργα.
β) Ο Δυϊσμός: Η ύλη είναι η αρχή του κακού, άρα δεν δύναται να έχει δημιουργηθεί από τον Θεό. Άλλο το Ανώτατο Ον, δηλαδή ο Θεός, και άλλο ο Δημιουργός του υλικού κόσμου.
γ) Οι Αιώνες: Το χάσμα μεταξύ του Θεού και του Δημιουργού είναι τεράστιο, και περιγράφεται ως «οι Αιώνες», το οποίο όνομα δεν πρέπει να θεωρηθεί πως έχει κυριολεκτική σημασία, δηλαδή χρονική, αλλά οι «Αιώνες» είναι ουσιαστικά εκπορεύσεις του Θεού, περίπου 30 τον αριθμό. Ο τελευταίος Αιώνας ονομάζεται Σοφία, την οποία βρίσκουμε άλλοτε να βοηθά τους εκλεκτούς στην Θεία αποκάλυψη και άλλοτε να έχει μερίδιο στην δημιουργία υλικού κόσμου και/ή του Δημιουργού.
δ) Υπεράνω των νόμων: Ο Γνωστικός, ως εκλεκτός και διαφωτισμένος, βρίσκεται πάνω από τους ηθικούς νόμους που θεσπίστηκαν από τον κατώτερο δημιουργό.

Έτσι, έχοντας εξετάσει και τον Ερμητισμό και τον Γνωστικισμό, ώρα να μπούμε στα βαθιά. Θέλετε να μάθετε λοιπόν τι πιστεύουν τα ξεπλύματα; Θα σας το πω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ και θα σας το περιγράψω όσο πιο λεπτομερώς γίνεται γιατί και τα ξεπλύματα, δεν έχουν μία ακριβώς θρησκεία, αλλά ένα Πιστεύω. Σαν να λέμε πως κάποιος είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, άλλος Χριστιανός Καθολικός και άλλος Παλαιοημερολογίτης. Η βάση είναι η ίδια αλλά υπάρχουν διαφορές από οικογένεια σε οικογένεια, οι οποίες για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχουν και πολύ σημασία για εμάς.

Ξέρετε σε τι πιστεύουν οι Ροκφέλλερ; «Εβραίοι είναι!» Πετάγεται κάποιος. Μπούρδες. «Βαπτιστές!», λέει κάποιος άλλος που το παίζει έξυπνος αφού έχει κάνει ένα ψάξιμο στο Γκουγκλ. Και αυτή είναι η μισή αλήθεια. Το φαίνεσθαι. Ο Θεός δίχως δεισιδαιμονία, όπως έλεγε ο Άλμπερτ Πάϊκ. Λοιπόν, οι Ροκφέλλερ, κατάγονται από οικογένεια Γάλλων Προτεστάντων. Αν δεν μπορείτε να κάνετε την σύνδεση ακόμη, οι πρώτοι Προτεστάντες ήταν περήφανοι για την ιδεολογία τους, και θεωρούσαν πως ήταν ιδεολογικά απόγονοι του Γνωστικιστού ρεύματος των Καθαρών. Και να πετάξω και στο τραπέζι μία «σύμπτωση»; Λοιπόν, η Καμπάλα, γεννήθηκε τον 13ο αιώνα στην Προβιγγία, δηλαδή κατά την χρονική περίοδο και στον τόπο στον οποίον οι Καθαροί άνθιζαν. Και εάν νομίζετε πως η καταγωγή δεν έχει καμία σημασία, πως τα πιστεύω τους έχουν αλλάξει και πλέον είναι εξέχοντα μέλη της Αμερικανικής κοινότητας των Βαπτιστών, σας πληροφορώ πως σε κάθε βιογραφία και σε κάθε αγαθοεργία που κάνει κάποιο μέλος της οικογένειας, ποτέ δεν ξεχνά να αναφέρει την Προτεσταντική του καταγωγή, ηθική και κοσμοθεώρηση, ενώ μέλη της έχουν ιδρύσει και Προτεσταντικές εκκλησίες (αλήθεια είναι πως υπάρχουν μικρές διαφορές ματαξύ ναών Βαπτιστών και Προτεσταντών).

Οι Ροκφέλλερ ποτέ δεν έχασαν επαφή με τον Γνωστικισμό (μέσω του Προτεσταντισμού), το ομολογούν και οι ίδιοι. Από το http://www.philanthropyroundtable.org/t ... _on_canvas.

Ξέρετε ποιος άλλος κατάγεται από οικογένεια Γάλλων Προτεσταντών; Ο Τζίμυ Μπάφετ. Αν δεν τον έχετε ακούσει, αυτό είναι επειδή προσπαθεί να διατηρήσει χαμηλό προφίλ -τουλάχιστον όσο του επιτρέπει το στάτους του, αφού είναι από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και βέβαια ανήκει στην ελίτ των ξεπλυμάτων. Να σας αναφέρω και κάποιον άλλον που κατάγεται από οικογένεια Προτεσταντών; Μπιλ Γκαίητς. Νομίζω πως η εικόνα που σχηματίζεται από τα κομμάτια είναι πλέον ευδιάκριτη. Και αυτή βέβαια δεν είναι πως οι Προτεστάντες κυβερνούν τον κόσμο. Αλλά απλούστατα, για να μπεις στο κλαμπ των ξεπλυμάτων πρέπει να είσαι Γνωστικός.

Όσο και εάν ψάξετε, όσες πληροφορίες και εάν διασταυρώσετε αυτή είναι η αλήθεια. Όλα τα μέλη του κλαμπ των ξεπλυμάτων είναι Γνωστικοί, έχοντας έρθει σε επαφή και αποδέχοντας τον Γνωστικισμό ως κοσμοθεωρία είτε από την Καμπάλλα, είτε από την Μασονία, είτε επειδή αυτήν την ιδεολογία τους εμφύσησαν οι γονείς τους· γιατί ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το ότι κάποιος σήμερα είναι Προτεστάντης δεν σημαίνει αυτόματα πως πιστεύει στον Δημιουργό και τον Θεό, αλλά αυτό πρέπει να έρθει με την πολιτισμική και ιδεολογική κληρονομιά που δίνεται σε αυτόν.

Αυτό ήταν λοιπόν το μυστικό; Το ότι πιστεύουν πως ο υλικός κόσμος έχει φτιαχτεί από έναν κατώτερο Θεό; Και αυτό και μόνο τους δίνει πρόσβαση στα σαλόνια όπου διαφεντεύουν την τύχη μας; Δυστυχώς όχι μόνο. Υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια. Η οποία τα εξηγεί όλα.

Τα ξεπλύματα βλέπετε, δεν είναι απλά Γνωστικοί. Όπως είπα, υπάρχουν πολλές σχολές σκέψης στον Γνωστικισμό, και απλά παρέθεσα τα κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Το θέμα με τα ξεπλύματα είναι πως λατρεύουν τον κατώτερο Θεό. Τον Θεό της Ύλης δηλαδή. Και γι΄αυτό και είναι τόσο προσκολλημένοι σε αυτήν. Γι’ αυτό κιόλας αν και πολλά από αυτά κάνουν «αγαθοεργίες» (της πλάκας βέβαια σε σχέση με αυτά που μπορούν να διαθέσουν), δεν μπορούν να σταματήσουν να θέλουν κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Γι’ αυτό είναι τόσο λαίμαργοι. Γι’αυτό είναι ασταμάτητες μηχανές που καταβροχθίζουν τον πλούτο. Αλλά και γι’ αυτό πολλοί από τους «εκλεκτούς» τους που επιλέγονται για να κάνουν διαχείριση της πλέμπας είναι Εβραίοι. Γιατί, όσο στερεοτυπικό και εάν ακούγεται, οι Εβραίοι την προσκόληση στο χρήμα και τα υλικά αγαθά την έχουν, και βέβαια είναι οι τέλειοι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Διωγμοί, εκτελέσεις και από πάνω τα ξεπλύματα να γελάνε γιατί πάλι άλλοι την πλήρωσαν την νύφη.



Ανάλογα λοιπόν με το πώς έφτασαν στον Γνωστικισμό και το τι πραγματικά πιστεύουν, άλλοι τον ονομάζουν Γιαλταμπαώθ, άλλοι Σαμαήλ, άλλοι Σάκλα, άλλοι Σετ, ενώ άλλοι που θέλουν να φανούν σπουδαγμένοι τον ονομάζουν Προμηθέα, το οποίο ταιριάζει γάντι καθώς ως Τιτάνας, ήταν αντίπαλος με τους Έλληνες Θεούς (αν και ο Αισχύλος περιέγραψε πως έλαβε το μέρος των Θεών, αυτό είναι μία άλλη συζήτηση). Βέβαια, οι διάφορες χρηματοδοτήσεις τους φανερώνουν το εάν είναι πράγματι φιλέλληνες ή το αν ο Προμηθέας συμβολίζει κάτι άλλο. Υπάρχουν και άλλες ονομασίες που του προσδίδονται, αλλά νομίζω πως δεν έχει σημασία να συνεχίζω εφόσον θα μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης και αυτό που εννοούσα στο προηγούμενο άρθρο όταν έλεγα πως δεν θα με πιστεύατε αν και θα σας παρέθετα μαρτυρίες και αποδείξεις. Λοιπόν, η θεότητα αυτήν στην οποίαν πιστεύουν υπάρχει στην Χριστιανική κοσμοθεώρηση. Νομίζω έχετε ήδη καταλάβει για τι μιλάω. Για τον Σατανά.

Λοιπόν, ναι, αν και ακούγεται περίεργο ακριβώς αυτό πιστεύουν. Πως ο Σατανάς έφτιαξε τον υλικό κόσμο· ίσως εν αγνοία, ίσως εν γνώση του Θεού, δεν έχει σημασία, καθώς αφού ο Θεός είναι απομακρυσμένος, για αυτούς δεν υπάρχει. Και έτσι ο κατώτερος είναι ο μόνος Θεός που θα έπρεπε να χαίρει λατρείας. Όπως ο Προμηθέας έδωσε την γνώση (και βέβαια το φως, και άρα εωσφόρος κατ’ αυτούς) στους ανθρώπους, έτσι και ο Σατανάς έκανε ανάλογα δημιουργώντας τον υλικό κόσμο, απελευθερώνοντάς τους. Το ότι ο μη υλικός κόσμος είναι ανώτερος, δεν έχει σημασία. Είμαστε εδώ, είμαστε ύλη, ο ανώτατος Θεός είναι απών και ο μόνος που πρακτικά υπάρχει και θα έπρεπε να έχει τον σεβασμό μας είναι ο Σατανάς. Τι νομίζατε όταν σας έλεγα πως είναι φανατικοί; Πως πάνε κάθε Κυριακή στην εκκλησία και ανάβουν μία λαμπάδα ίσα με το μπόϊ τους; Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που χρηματοδοτούν πολέμους και τους βαφτίζουν «δημοκρατία» και κινήματα για την νομιμοποίηση της παιδοφιλίας στο όνομα της «αγάπης».



Ξέρω τι σκέφτεστε. Θεωρίες συνωμοσίας, μου βάζετε ταμπέλες για να κοιμάστε καλύτερα τα βράδυα και δε συμμαζεύεται. Ναι, ε; Τι θα λέγατε αν σας έλεγα πως υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που λένε πως η οικογένεια Ρότσιλντ πάντα αφήνει μία άδεια θέση στο τραπέζι για τον Σατανά; Υπερβολές; Ψέματα; Ναι, ε; Εντάξει λοιπόν. Το πραγματικό όνομα της οικογένειας ήταν Μπάουερ (δεν ξέρω αν θυμάστε κάποιον ήρωα τηλεοπτικής σειράς που η δουλειά του ήταν να σώζει την Αμερική από τους κακούς με το ίδιο επώνυμο) και το άλλαξαν αφού τους δόθηκε από τους Αψβούργους το οικόσημό τους, το οποίο περιείχε την χαρακτηριστική κόκκινη ασπίδα που χρησιμοποιούσε παραδοσιακά η οικογένεια ως διακριτικό της, τοποθετώντας την ακόμα και στην είσοδο του σπιτιού της. Rothschild σημαίνει κόκκινη ασπίδα. Η κόκκινη αυτή ασπίδα, ήταν η σφραγίδα του Σολομώντα σε κόκκινο χρώμα. Και εάν αρχίσετε τις αφέλειες τύπου «Καλά, Εβραίοι ήταν οι άνθρωποι δεν τρέχει και τίποτε», εδώ πρέπει να σας πληροφορήσω πως ξαναατυχήσατε με την προπαγάνδα που έχετε φάει στα μούτρα.

Η σφραγίδα του Σολομώντα δεν εθεωρείτο αποκλειστικά Εβραϊκό σύμβολο μέχρι τα τέλη του 19ο αιώνα. Χρησιμοποιείτο από πολλούς μη Εβραίους, και κυρίως από αποκρυφιστές μέχρι το 1897 όταν και έλαβε χώρα το πρώτο Σιωνιστικό συνέδριο υπό τον Θεόδωρο Χερτζλ, αν και ομολογουμένως άρχισε να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από Εβραίους τον 17ο αιώνα με τους Σαββαταϊστές στην Θεσσαλονίκη και τους Εβραίους στην Πράγα. Το συγκεκριμένο σύμβολο δεν είχε μάλιστα τις καταβολές του από τους Εβραίους, αλλά από την Αίγυπτο, και μάλιστα από την λατρεία του Ραιφάν/ Κρόνου (είπαμε κάτι για φιλελληνισμό και Προμηθέα;). Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, Άμως, Κεφάλαιο Ε’, στίχος 26:

καὶ ἀνελάβετε τὴν σκηνὴν τοῦ Μολὸχ καὶ τὸ ἄστρον τοῦ θεοῦ ὑμῶν Ραιφάν, τοὺς τύπους αὐτῶν, οὓς ἐποιήσατε ἑαυτοῖς.

Και τι μ’ αυτό; Μάλλον παραβλέψατε το ότι ανέφερα πως χρησιμοποιείτο κυρίως από αποκρυφιστές. Ήταν μάλιστα σύμβολο των Εβραίων Καμπαλλιστών από την εμφάνισή τους τον 13ο αιώνα.

Λοιπόν, ο Σολομώντας (και όχι ο Δαυίδ, δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως το σύμβολο αυτό είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ από τον Βασιλιά Δαυίδ) άρχισε να το χρησιμοποιεί όταν άρχισε να λατρεύει την θεά Αστάρτη. Η Αστάρτη είναι μία θεότητα που πίστευαν οι Εβραίοι αντί του αληθινού Θεού (αν και αργότερα ο όρος γενικοποιήθηκε και μπορούσε να σημαίνει και κάποιον παγανιστή, χρησιμοποιώντας το όνομα Ασταρώθ). Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ’, Κεφάλαιο ΙΑ’, στίχος 33 τον ίδιο τον Θεό να λέει πως τον εγκατέλειψαν για την Αστάρτη:

καὶ ἀνθ᾿ ὧν ἐγκατέλιπέ με καὶ ἐποίησε τῇ ᾿Αστάρτῃ βδελύγματι Σιδωνίων καὶ τῷ Χαμὼς καὶ τοῖς εἰδώλοις Μωὰβ καὶ τῷ βασιλεῖ αὐτῶν προσοχθίσματι υἱῶν ᾿Αμμὼν καὶ οὐκ ἐπορεύθη ἐν ταῖς ὁδοῖς μου τοῦ ποιῆσαι τὸ εὐθὲς ἐνώπιον ἐμοῦ, ὡς Δαυὶδ ὁ πατὴρ αὐτοῦ.

Όχι, ε; Δεν πειστήκατε ακόμα. Οι πολλές Αμερικάνικες ταινίες κάνουν κακό παιδιά! Δεν έχει καμία σημασία το τι πιστεύετε εσείς, το τι πιστεύω εγώ, το τι είναι αληθινό ή τι νομίζουμε εμείς ότι είναι αληθινό, δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Η δική τους ιδεολογία είναι, σημασία είναι το τι πιστεύουν αυτοί, όχι εμείς. Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ ο ίδιος πολλές φορές προσπαθώ να ξεχάσω αυτό το πράγμα. Είναι άβολο. Κι εγώ αν τα διάβαζα αυτά τα πράγματα για πρώτη φορά δεν θα τα πίστευα. Δείτε όμως λίγο αυτό τοάρθροστην Βικιπαίδεια να δούμε αν σας μένουν αμφιβολίες. Και να σας πω και άλλη μία «συμπτωσάρα»; Η Εβραϊκή Αστάρτη εισάχθηκε στην Ελλάδα ως η Θεά Αφροδίτη, η Θεά του πρωϊνού φωτός, δηλαδή αυτό που περιγράφεται ότι φέρει ο Εωσφόρος στην Χριστιανική θεώρηση. Ακριβώς πόσα στοιχεία θέλετε για να πειστείτε; Εδώ σας παρέθεσα στο προηγούμενο άρθρο τον Άλμπερτ Πάϊκ να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Σαν πολλές συμπτώσεις δεν μαζεύονται;

Και αυτή είναι η αλήθεια είτε την πιστεύετε είτε όχι. Υποθέτω πως ακόμα και μετά από από μαρτυρίες, παραδοχές και παραθέσεις θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τα θεωρούν αυτά υπερβολικά γιατί είναι ευκολότερο να πιστεύεις πως ο κόσμος είναι αυτό που βλέπεις στις οθόνες τηλεοράσεων και στο σινεμά και δεν υπάρχει τίποτε άλλο κι ας το βλέπεις μπροστά σου την πραγματική ζωή. Είναι πράγματι βολικό.

Ας αλλάξουμε θέμα όμως, γιατί εάν με ό,τι σας έχω παραθέσει ακόμα δεν πιστεύετε το τι γίνεται, ακόμα και εάν όλη η οικογένεια Ρότσιλντ μαζευόταν και σας έλεγε με μια φωνή πως είναι Καμπαλλιστές και πιστεύουν στον Σαμαήλ θα νομίζατε πως σας έκαναν πλάκα.

Έτσι, ας δούμε και τι όπλα χρησιμοποιούν αυτοί εναντίον μας και αυτά είναι κάπως διαφορετικά από ό,τι θα περίμενε κάποιος και σίγουρα χρησιμοποιούνται με συγκεκριμένο τρόπο. Άλλωστε, ακόμα και έτσι, δεν έχουμε μπει στο ψητό της υπόθεσης. Δεν έχουμε αρχίσει καν να εξετάζουμε αυτό που ονομάσαμε στο προηγούμενο άρθρο ως «Αθεϊστικό Εβραϊσμό».

Και όταν το κάνουμε, ο κόσμος σας θα αλλάξει.


colaphus.wordpress.com

ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.....

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥΣ IΙΙ – ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥΣ

Στο άρθρο «Το Σύμβολον Της Πίστης Τους Ι» προσέθεσα μία φράση στο όλο -ήδη μπερδεμένο- σκηνικό: Αθεϊστικός Εβραϊσμός. Ας ξεκινήσουμε να εξετάζουμε το τι εννοούσα λοιπόν.

Στο βιβλίο του εβραίου Ντάγκλας Ρούσκοφ «Nothing Sacred: The Truth About Judaism», Εκδόσεις Three Rivers Press, Νέα Υόρκη, Μάρτιος 2004, σελίδες 31-32, διαβάζουμε:

Ας σπρώξουμε τα όρια μόνο λίγο ακόμη, μαζί με τους υπαρξιστές φιλοσόφους του 20ου αιώνα: Εάν ο Θεός δεν είναι δυνατό να συλληφθεί διανοητικά με οποιονδήποτε τρόπο, εάν η ύπαρξή του είναι εντελώς εκτός επαφής από τα ανθρώπινα συστήματα της πίστης και της διάνοιας, τότε πρακτικά δεν υπάρχει. Η εξέλιξη του Θεού -από τον πολεμοκάπηλο του Αβραάμ που πνέει φωτιές και τον δίκαιο σωτήρα του Μωυσή και τον παρηγορητικό πατέρα του Ησαΐα μέχρι τον αλληγορικό χαρακτήρα του Φίλωνα στο ανθρώπινο δράμα- είναι από το πραγματικό, στο αιθέριο, στο αδιανόητο. Γι ‘ αυτό και η πνευματική κρίση του εικοστού αιώνα, επισπευσμένη από την επιτυχία του επιστημονικού μοντέλου και ορθολογισμού που τη συνόδευσε, δεν χρειάζεται να απειλεί τις πνευματικές βάσεις μας. Όσο η πίστη βρίσκει τη βάση σε κάτι άλλο από την αρχή του Θεού ή την διαθήκη εκείνων που ισχυρίζονται ότι τον έχουν συναντήσει, η λογική και η πνευματικότητα δεν αντιφάσκουν. Ο Θεός απλά δεν είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί τους Εβραίους.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο αφηρημένος μονοθεϊσμός δεν είναι η διαδικασία με την οποία ένας λαός βρίσκει τον ένα αληθινό Θεό, αλλά το μονοπάτι μέσω του οποίου ξεπερνά την ανάγκη για αυτόν. Εάν αυτός υφίσταται ή όχι, είναι πέραν της αντιληπτικής έκτασης ή της εννοιολογικής κατανόησης του ανθρώπου. Είναι όλο και λιγότερο προσβάσιμος και καθιστάμενος ουσιαστικά απών. Αυτή δεν είναι αιτία για θλίψη. Η συνεχής μας εξέλιξη πέρα από την ανάγκη για έναν χαρακτήρα που ονομάζεται ο Θεός δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε άθεοι· Εξίσου πιθανό είναι να γίνουμε πανθεϊστές, μαθαίνοντας να βλέπουμε τον Θεό σε όλα και όλους. Διότι σε κάθε βήμα στην πορεία, η εστίαση των Εβραίων σε έναν εξωτερικό αφέντη του οποίου την πείνα χρειάζονται να καταβάλουν ή του οποίου τα διατάγματα χρειάζονται να υπακούσουν αντικαθίσταται από μία έμφαση στο ανθρώπινο καθήκον απέναντι στον άλλον.

Σας θυμίζει κάτι αυτό το σκεπτικό; Μήπως η ίδια προοπτική προμοτάρεται ενηλεώς εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, αλλά όχι αναφερόμενη σε Εβραίους, αλλά Έλληνες; Και σίγουρα έχετε ακούσει κάποιον αρχαιολάτρη να περιγράφει την θρησκεία στην αρχαία Ελλάδα ως κάτι το μη δεισιδαιμονικό, αλλά με κάποιον τρόπο επιστημονικό, μαθηματικό ίσως; Ε, μπούρδες. Να σας πω μία μικρή ιστορία σε όσους έχετε την υπομονή.

Πριν πολλά φεγγάρια είχα μπλέξει και εγώ με το αρχαιόθρησκο κίνημα. Και εγώ ήμουν ένας από αυτούς που διψούσε να μάθει περισσότερα για την ιστορία του, τους προγόνους του, τα ήθη και τα έθιμα. Με μία μικρή διαφορά από τον μέσο άνθρωπο που πάει και γράφεται σε κάποιον σύνδεσμο. Εγώ ήδη γνώριζα δύο δράμια ιστορίας πριν πάω. Έτσι, όταν άκουγα κάτι περίεργες οπτικές σε ιστορικά γεγονότα, όπως για παράδειγμα τα γεγονότα στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης παραξενευόμουν. Ομολογουμένως ο Θεοδόσιος ο Μέγας έκανε διώξεις εναντίον των Εθνικών και κατέστρεψε ναούς, αλλά το να αποδώσεις την σφαγή χιλιάδων ανθρώπων σε θρησκευτικό ξεκαθάρισμα μου είχε φανεί περίεργο. Όμως συνέχιζα τις επαφές μου, εώς ότου συνειδητοποίησα κάτι ακόμη πιο περίεργο: Συχνά-πυκνά και ύπουλα μας παρουσιάζονταν θέσεις του Μαρξ κεκαλυμμένες ως το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα. Τι διάολο. Δεν ήμουν άσχετος. Γνώριζα από Μαρξ, όπως γνώριζα και το ότι αν και ο ίδιος υποστήριζε πως είχε επηρεαστεί από τον Αριστοτέλη, δεν είχε ουδεμία σχέση με την Ελληνική σκέψη. Έτσι μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά μου. Ίσως η στρέβλωση της ιστορίας και το λανσάρισμα του Μαρξισμού να ήταν ιδέα μου. Ίσως αυτοί να ήξεραν περισσότερα από εμένα ρε παιδάκι μου. Ίσως να ήταν σύμπωση. Ίσως όμως να υπήρχε κάτι από πίσω τους.

Και έτσι άρχισα να ψάχνω. Και δυστυχώς όσο έσκαβα έβρισκα. Δεν μπορώ να το πω αλλιώς αυτό το πράγμα. Όλοι οι επικεφαλής, και όχι μόνο ο δικός μου, συνδέσμων, λεσχών, συμβουλίων, πείτε τα όπως θέλετε, ήταν είτε Μασόνοι, είτε μη Έλληνες που το έπαιζαν Έλληνες, είτε και τα δύο. Είχα τύχει πάνω σε ένα παιδί που είχε την ίδια πορεία με εμένα. Με πληροφόρησε πως ο δικός του ήταν μάλιστα Βουλγαροεβραίος. Τους έφτυσε κι έφυγε. Ωραία πράγματα. Με λίγα λόγια, έχουμε οργανώσεις, με επικεφαλείς μη Έλληνες που υψώνουν ένα τείχος μίσους ανάμεσα σε Έλληνες και παράλληλα περνάνε τις δικές τους ιδεολογίες. Αν δεν έχετε καταλάβει ακόμη την σύνδεση μεταξύ του Ρούσκοφ και των λεγομένων αρχαιόθρησκων, ας σας πω άλλη μία ιστορία.

Και επειδή μου αρέσει να σκοτώνω ιερές αγελάδες, από την προσωπική εμπειρία θα σας πάω σε ένα γνωστό πρόσωπο. Τον Ρίτσαρντ Ντώκινς. Ο ίδιος λανσάρει τον Αθεϊσμό. Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω εάν ο ίδιος είναι πράγματι άθεος ή ξέπλυμα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι άθεος (αν και σε κωλοτούμπες του έχει δηλώσει αγνωστικιστής), αλλά κάτι βρομάει στην υπόθεση. Ας την δούμε από την αρχή. Ο Ρίτσαρντ Ντώκινς έχει γράψει μία σειρά βιβλίων αβαντάροντας τον αθεϊσμό, έχοντας πάντα ως βάση του την θεωρία του Εγωϊστικού Γονιδίου, της οποίας ισχυρίζεται πως είναι ο πατέρας, το οποίο είναι και ψέματα καθώς οι πατέρες της συγκεκριμένης θεωρίας ήταν ο Γ. Ν. Χάμιλτον και ο Τζωρτζ Ρ. Πράϊς.

Ο τελευταίος μάλιστα, είχε σοκαριστεί τόσο πολύ από την ίδια του την θεωρία ώστε από ακραίος ορθολογιστής, πίστεψε πως ο ίδιος ο Θεός τον επιφώτησε με αυτήν. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής έχοντας προσυλητιστεί στον Χριστιανισμό, βοηθώντας φτωχούς και άστεγους, πολλές φορές φιλοξενώντας τους στο ίδιο του το σπίτι, το οποίο υπήρξε και η αιτία έξωσής του από αυτό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμπεριφοράς του ήταν πως μια φορά όταν είχε δει κάποιον στον δρόμο που δεν είχε παπούτσια, του έδωσε τα δικά του. Στο τέλος, επειδή για διάφορους λόγους δεν μπορούσε πλέον να βοηθήσει τους απόρους, αυτοκτόνησε κόβωντας την καρωτίδα του, αφήνοντας ένα σημείωμα στο οποίο μιλούσε για τον Κυνηγό του Ουρανού (δηλαδή τον Θεό, ο οποίος μας καταδιώκει ενώ εμείς προσπαθούμε μάταια να του ξεφύγουμε). Μιλάμε λοιπόν για ακριβώς την αντίθετη λογική και πρακτική από αυτήν που περιγράφει ο Ρίτσαρντ Ντώκινς. Τέτοια επιρροή είχε αυτή η θεωρία πάνω στον πραγματικό της πατέρα. Οι αντιγραφείς όμως, μπορούν να στέκονται από μία ασφαλή απόσταση και να κρίνουν.

Κάπως έτσι, ο Ντώκινς, στην πορεία της θεωρίας του έχει ουκ ολίγες φορές αναγκαστεί να κάνει κωλοτούμπες. Για παράδειγμα, όταν ανακαλύφθηκε η επιγενετική αν μη τι άλλο, αυτή επιδείκνυε πως το γονίδιο συμπεριφέρεται διαφορετικά από όπως θα έκανε στον ιδανικό κόσμο του Ντώκινς. Μετά, σε μία συνέντευξη από τον Εβραίο Μπεν Στάϊν ξεφτυλίστηκε. Το επόμενο χαστούκι το δέχτηκε από μία έρευνα του πανεπιστημίου του Μπρίστολ, το οποίο δείκνυε την διαθεσιμότητα του ζωτικού χώρο ως την κύρια προϋπόθεση για την εξέλιξη ενός οργανισμού και όχι τον ανταγωνισμό. Το αποτέλεσμα; Μερικοί από την «κοινότητα» των αθεϊστών άρχισαν να λένε πως αφού ο Ντώκινς ξεφτιλίστηκε τόσο πολύ, τότε καλό θα ήταν να αρχίσουν να αλλαξοπιστήσουν στην θεωρία της Γαίας· και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ρίτσαρντ Ντώκινς είχε γράψει κατακριτικά για την θεωρία της Γαίας στο «The Extended Phenotype». Τι ωραία! Ωραίοι αθεϊστές! Δεν μας συμφέρει το ένα πιστεύω, πάμε στο άλλο. Μήπως δεν ήσασταν και τόσο αθεϊστές από την αρχή ρε παιδιά και τώρα κάνετε προπαγάνδα; Και εάν σας ακούγεται πως η θεωρία της Γαίας είναι εισαγωγή στον Ερμητισμό, αυτό είναι επειδή για ακριβώς αυτό πρόκειται. Απλά δεν πρόκειται για το Όλον/ Σύμπαν, αλλά για το Όλον/ Γαία. Είναι μία εισαγωγή στις έννοιες του Ερμητισμού, αλλά όσα είναι απαραίτητα για την πλέμπα. Τώρα ελπίζω να έχετε σταματήσει να αναρωτιέστε γιατί τα διάφορα οικολογικά κινήματα είναι τόσο πολύ της μοδός.
Ένα τυπικό κομματόσκυλο που δεν του έφταναν τα λεφτά των διάφορων κρατικών επιχορηγήσεων, θεώρησε πως έπρεπε να κάνει εκπομπή και στην κρατική τηλεόραση ώστε να τα παίρνει και από αυτήν την μεριά, λανσάροντας ταυτόχρονα και τις θέσεις του «οικολογικού» του κόμματος. Συχνά-πυκνά στην εκπομπή του μιλούσε με σεβασμό για το περιβάλλον, περνώντας θέσεις από την θεωρία της Γαίας. Τώρα, το γεγονός πως από την μία λες πως πρέπει να προστατεύουμε το περιβάλλον και από την άλλην να λες πως η φύση είναι ένα σοφό και αυτορρυθμιζόμενο σύστημα και βέβαια δεν είναι αντίφαση· το χρήμα να ρέει και η πλέμπα να πάει να πνιγεί.
Αν ακόμη δεν έχετε καταφέρει να συνδέσετε τα γεγονότα μεταξύ τους, θα σας πω άλλη μία, τελευταία ιστορία. Όταν πια είχε συμβεί η Γαλλική Επανάσταση και τα ιδανικά του Διαφωτισμού δίεπαν την χώρα, οι χριστιανικές εκκλησίες σταμάτησαν να λειτουργούν χάριν του ορθολογισμού. Όμως, όπως όλα τα καλά σχέδια των ξεπλυμάτων, είχε τον γνωστό αχίλλειο τένοντά του: την ανθρώπινη απληστία. Έτσι, είχαν-δεν είχαν συμπληρωθεί δύο χρόνια από την εξουδετέρωση των παπάδων και την μετατροπή των εκκλησιών σε ναούς όπου δοξαζόταν η λογική, ο Ροβεσπιέρος βιάστηκε να κάνει την κίνησή του· διεκύρυξε πως πλέον θα δοξαζόταν το Ανώτατο Ον. Και όπως το ξέπλυμα ο Λουδοβίκος ο 16ος (ω ναι, και αυτός στο κόλπο ήταν, θα δούμε και ξέπλυμα σε ερχόμενο άρθρο να το ομολογεί) βρέθηκε στην γκιλλοτίνα, έτσι βρέθηκαν και οι αρχηγοί της θρησκείας της λογικής, αφήνοντας χώρο στον Ροβεσπιέρο να κάνει κουμάντο, ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε, γιατί κι αυτός με τα καμώματά του τελικά το έχασε το κεφάλι του.

Βλέπετε, η λατρεία του Ανώτατου Όντος ήταν ουσιαστικά ένα μαζικό τελετουργικό στο οποίο ο γαλλικός λαός θα καλείτο να προσκυνεί κάθε δέκα μέρες ένα πλάσμα ντυμένο αρχαιοπρεπώς πάνω σε έναν λόφο, το οποίο απεικόνιζε γνωστικιστικές έννοιες. Μάλιστα, είχε ανεγερθεί άγαλμα στο Παρίσι εξυμνώντας την Σοφία των γνωστικών. Πάνε περίπατο λοιπόν ο ορθολογισμός, η λογική και όλα αυτά τα ωραία. Προδόθηκαν πως ήταν ένα απλό περιτύλιγμα ώστε απλά να αλλάξει ο λαός θρησκεία, κοντινότερη σε αυτό που πιστεύουν τα ξεπλύματα και να δοξάζουν το ίδιο πράγμα. Ποιος λοιπόν ήταν ο πατέρας του διαφωτισμού; Ποιος ήταν αυτός που ουσιαστικά τα άρχισε όλα, δίνοντας αιτία, κοσμοθεώρηση και φιλοσοφικό υπόβαθρο για αυτήν; Ο Εβραίος Μπαρούχ Σπινόζα. Να το πάρει το ποτάμι το τι ήταν η φιλοσοφία του; Ε, ώρα ήταν να το πούμε. Αθεϊστικός Εβραϊσμός λοιπόν. Αυτό είναι το κλειδί και μέσω αυτού θέλουν τα ξεπλύματα απλά να αλλάξουμε θρησκεία και όχι να γίνουμε καλύτεροι, ή εξυπνότεροι ή πράγματι πιο ορθολογικοί. Αυτό λοιπόν είναι που εννοούσε ο Άλμπερτ Πάϊκ για το πόπολο και τον Θεό χωρίς δεισιδαιμονίες. Ενώ αυτοί λατρεύουν την δική τους θρησκεία, την ίδια ώρα επιδεικνύουν πως οι ίδιοι είναι κοσμικοί, για να οδηγήσουν την πλέμπα στον Αθεϊστικό Εβραϊσμό, ο οποίος οφείλουμε να ομολογήσουμε, όπως είδαμε και από τα γεγονότα της Γαλλικής επανάστασης, δεν είναι ο αυτοσκοπός, αλλά η ενδιάμεση κατάσταση. Και δυστυχώς, δεν είναι μόνο ο Αθεϊστικός Εβραϊσμός το πρόβλημα, αλλά και οι άνθρωποι που οι ίδιοι πλασάρονται ως εκκοσμικευμένοι (οι μαθητές του Αθεϊστικού Εβραϊσμού δηλαδή) και θέλουν να δείξουν στους συνανθρώπους τους μία καινούργια, καλύτερη κατάσταση μέσω της οποίας θα είναι επιτέλους ελεύθεροι.

Ο Καρλ Μαρξ, που όποτε τον συνέφερε το έπαιζε και Χριστιανός και εκκοσμικευμένος, όχι μόνο ήταν γαμπρός των Ρότσιλντ σε μία περίοδο που αυτοί προτιμούσαν τους γάμους μεταξύ συγγενών τους, αλλά η φιλοσοφία του ήταν βασισμένη πάνω σε αυτήν του ξεπλύματος Μωϋσή Ες (για να μην πούμε πως ουσιαστικά ήταν η θεωρία του για την πλέμπα των μη Εβραίων). Ο Μίλτον Φρήντμαν, μέσω της θεωρίας των οικονομικών, ο οποίος έλεγε πως ήταν εκκοσμικευμένος Εβραίος, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να δείξει τον σίγουρο τρόπο με τον οποίο μπορείς να δώσεις τον έλεγχο της οικονομίας των εθνικών κρατών με συνοπτικές διαδικασίες στα χέρια των ξεπλυμάτων και πήρε Νόμπελ γι’αυτό. Και αυτό δεν είναι μόνο θεωρία, αλλά έχουμε θίξει και την ψευδαίσθηση της ελεύθερης αγοράς σε προηγούμενο άρθρο με στοιχεία. Ο Κεμάλ Ατατούρκ που έλεγε πως ο στόχος του ήταν ένα εκκοσμικευμένο κράτος, ο ίδιος ήταν ξέπλυμα· δεν ήταν μόνο κρυπτοεβραίος, αλλά ήταν και μέλος της μασονικής στοάς αριθμός 80 στην Θεσσαλονίκη, της λεγομένης «Macedonia Risorta». Και το αν ο σκοπός του ήταν πράγματι ο εκκοσμίκευση ή κάτι άλλο, νομίζω πως οι πράξεις του είναι γνωστές στους Έλληνες, εκτός από μερικά στελέχη πολύ συγκεκριμένων κομμάτων, με θέσεις ταυτισμένες με αυτές των ξεπλυμάτων, που προσπαθούν να κόψουν και να ράψουν την ιστορία κατά το δοκούν.

Μιλάμε λοιπόν για μία κοσμοθεωρία η οποία έχει στο επίκεντρό της ξεπλύματα, είτε μικρού, είτε μεσαίου βεληνεκούς με αποκλειστικό σκοπό το όφελος αυτών στην κορυφή (ή κοντά στην κορυφή τουλάχιστον), με χαμένους της υπόθεσης πάντοτε την άπλυτη μάζα, την πλέμπα, το πόπολο, εμένα κι εσένα (και άντε μία στο τόσο μερικά ανυποψίαστα ξεπλύματα, θύματα είτε απληστίας «συναδέρφων» τους, είτε της μη ελεγχόμενης μάζας).

Το οποίο μας φέρνει σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα, αν βάλουμε όλην την γνώση που έχουμε αποκομίσει εώς τώρα σε χρήση: Στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, υπάρχουν δύο και μόνο δύο στρατόπεδα. Δυστυχώς. Και είναι μία αλήθεια την οποία όταν την κοίταξα στα μάτια, μου κόπηκαν τα γόνατα. Όχι μόνο γιατί ανακαλύπτεις ξαφνικά το μέγεθος της απάτης, αλλά και βλέπεις πως ό,τι κι αν κάνεις δεν μπορείς να μην διαλέξεις στρατόπεδο. Ακόμα χειρότερα, δεν υπάρχουν «εκκοσμικευμένοι», «άθεοι» και μαχητές της διαφθοράς του παπαδαριού και της ελευθερίας. Και τρισχειρότερα, το παπαδαριό είναι πράγματι διεφθαρμένο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και οι περισσότεροι από δαύτους είναι και Μασόνοι, άρα υπάλληλοι των ξεπλυμάτων. Κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το ιστολόγιο αυτό δεν το προορίζω να είναι απολογητής του Χριστιανισμού, αλλά όπως και να το περιγράψεις, αυτή είναι η κατάσταση. Ή πας με την λατρεία που προμοτάρουν τα ξεπλύματα και μάλιστα πλέον χρηματοδοτούν ανοιχτά αυτό που έχω ήδη περιγράψει ως Αθεϊστικό Εβραϊσμό, ή πας με τους Χριστιανοταλιμπάν όπως τους έχουν περιγράψει τα όργανά τους (στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, υποθέτω πως πάντα μπορείς να πας στην Ιαπωνία και να μην ξανασχοληθείς με δαύτους).

Και νομίζετε τελειώσαμε εδώ; Λοιπόν, αν νομίζατε πως τελειώσαμε με την απάτη, πλανάστε. Το μέγεθος της απάτης είναι πολύ μεγαλύτερο. Λοιπόν, παραθέτω από το «Οι έννοιες της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας και η σχέση τους με τη γνώση: Μια κοινωνιολογική προσέγγιση», των Άννη Ασημάκη, Γεράσιμου Κουστουράκη και Ιωάννη Καμαριανού, από το «Βήμα Των Κοινωνικών Επιστημών», Τόμος ΙΕ, Τεύχος 60, Καλοκαίρι 2011, σελίδα 101:https://colaphus.wordpress.com/

Η νεωτερικότητα ως προς τα τυπικά χαρακτηριστικά της είναι συνυφασμένη με τις προοπτικές και το «παράδειγμα» του Διαφωτισμού, που στρέφεται προς και ταυτίζεται με τη γραμμική πρόοδο, την απόλυτη-αντικειμενική αλήθεια και τον ορθολογικό σχεδιασμό (Harvey, 2007, 29). Η αναγωγή της νεωτερικότητας στο Διαφωτισμό συνεπάγεται, δηλαδή, την απεριόριστη πίστη στον ορθό λόγο και την ανθρώπινη λογική ως του μόνου οργάνου ανεύρεσης της αντικειμενικής πραγματικότητας και αλήθειας, αλλά και της διαρκούς πρόοδου (Hall & Gieben, 2003, σελ. 41-53).

Με λίγα λόγια, ο Μοντερνισμός, αυτό που ονομάζουμε πρόοδο, το μοντέρνο, είναι βγαλμένο από τα σπάργανα του Διαφωτισμού και είναι ο Αθεϊστικός Εβραϊσμός στην πράξη. Το παρατραβάω νομίζετε; Παραθέτω από τον βιβλίο του Έρικ Βόγκελιν «The New Science of Politics», The University of Chicago Press, Chicago, 1987, σελίδες 133-134:

Εάν, όμως, η νεωτερικότητα ορίζεται ως η ανάπτυξη του γνωστικισμού, αρχίζοντας ίσως όσο νωρίς όσο ο ένατος αιώνας, αυτή γίνεται μία διαδικασία μέσα στην Δυτική κοινωνία, εκτεινόμενη βαθειά στην μεσαιωνική της περίοδο. Ως εκ τούτου, η αντίληψη μιας ακολουθίας φάσεων θα πρέπει να αντικατασταθεί από αυτήν μιας συνεχούς εξέλιξης στην οποία ο σύγχρονος γνωστικισμός αναδύεται νικηφόρα στην επικυριαρχία του πάνω σε μία πολιτισμική παράδοση απορρεόμενη από τις Μεσογειακές ανακαλύψεις της ανθρωπολογικής και σωτηριολογικής αλήθειας. Αυτή η νέα αντίληψη από μόνη της δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αντανακλά την τωρινή κατάσταση της εμπειρικής ιστοριογραφίας και, επομένως, δεν χρειάζεται περαιτέρω αιτιολόγηση. Παρ’ όλα αυτά, το ζήτημα του εάν η συμβατική περιοδοποίηση έχει επίδραση στο όλο ζήτημα του γνωστικισμού μένει ανοικτό· διότι θα ήταν πράγματι εκπληκτικό, πράγματι, έαν ένα σύμβολο που κέρδισε τόσο μεγάλη αποδοχή στην αυτοερμηνεία της Δυτικής κοινωνίας δεν ήταν με κάποιον τρόπο συνδεδεμένο με το βασικό πρόβλημα της αντιπροσώπευσης της αλήθειας.
Όντως, τέτοια σύνδεση υπάρχει. Η αντίληψη μιας μοντέρνας εποχής που ακολούθησε αυτήν του Μεσαίωνα είναι από μόνη της ένα από τα σύμβολα που δημιουργήθηκαν από το Γνωστικό κίνημα. Αυτή ανήκει στην κατηγορία των συμβόλων της Τρίτης Σφαίρας Δράσης. Από τότε, τον δέκατο πέμπτο αιώνα, ο Μπλόντους χειρίστηκε τη χιλιετία από την πτώση της Ρώμης το 410 μέχρι το έτος 1410 σαν μία κλειστή εποχή του παρελθώντος, το σύμβολο μιας νέας, μοντέρνας εποχής χρησιμοποιήθηκε απ’ τα επόμενα κύματα των ανθρωπιστών, Προτεσταντών και διαφωτισμένων διανοουμένων για να εκφράσουν την συνείδησή τους πως είναι οι αντιπρόσωποι μιας νέας αλήθειας. Ακριβώς, ωστόσο, γιατί ο κόσμος, κάτω από την ηγεσία των Γνωστικών, ανανεώνεται σε συχνά διαστήματα, είναι αδύνατον να φθάσουμε σε μία κριτικά δικαιολογημένη περιοδοποίηση ενώ ακούμε τις αξιώσεις τους.

Τι μας λέει ο Βόγκελιν; Όχι μόνο πως ο Μοντερνισμός είναι μία Γνωστική θεώρηση, αλλά και το ότι ο διαχωρισμός μεταξύ των ιστορικών φάσεων του Μεσαίωνα και των μεταγενέστερων ετών, των μοντέρνων, είναι εφεύρημα των Γνωστικών. Οι συνθήκες ζωής, η διαβίωση και η κουλτούρα στον Μεσαίωνα έχουν διογκωθεί πλασματικά προς το χειρότερο ώστε να θεωρείται πως η ζωή υπό την καθοδήγηση των Γνωστικών είναι καλύτερη. Στην σελίδα 164 του ίδιου βιβλίου μάλιστα συνδέει τον Γνωστικισμό με τον Μαρξισμό, τον προοδευτικισμό, τον θετικισμό και τον επιστημονισμό. Όλα τα ωραία πράγματα δηλαδή που έχουν πλασαριστεί ως βάση για την μοντέρνα εποχή. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αν έχετε καταλάβει το τι σημαίνει Αθεϊστικός Εβραϊσμός, μάλλον θα το περιμένατε κάτι τέτοιο, απλά ίσως να μην είχατε συνειδητοποιήσει την έκταση και τις επιπτώσεις του πράγματος.

Αυτοί οι συλλογισμοί ανοίγουν μία προοπτική στις μελλοντικές δυναμικές του πολιτισμού. Ο μοντέρνος γνωστικισμός δεν έχει χάσει από την ώθησή του. Απεναντίας, στη μαρξιστική του παραλλαγή επεκτείνει την περιοχή επιρροής του θαυμασίως στην Ασία, ενώ άλλες μορφές γνωστικισμού, όπως ο προοδευτισμός, ο θετικισμός και ο επιστημονισμός εισχωρούν σε άλλες περιοχές υπό τον τίτλο «Εκδυτικοποίηση» και ανάπτυξη στις καθυστερημένες χώρες.


Ο ορισμός του Μεταμοντερνισμού στην Βικιπαίδεια (16 Σεπ 2012).
Και έτσι, ας πάμε στο επόμενο ρεύμα, τον Μεταμοντερνισμό ή Μετανεωτερισμό, αν δεν είχατε καταλάβει πως πλέον ο Μοντερνισμός θεωρείται ξεπερασμένος. Ουσιαστικά, ο Μεταμοντερνισμός κυρήττει πως όλα είναι σχετικά και άρα τα πάντα μπορούν να αποδομηθούν. Εδώ είναι η μετάφραση του ορισμού που βρήκα στην Βικιπαίδεια (16 Σεπ 2012):

Ο Μεταμοντερνισμός είναι ένας γενικός και ευρέος φάσματος όρος ο οποίος εφαρμόζεται σε πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβάνοντας την φιλολογία, την τέχνη, την οικονομία, την φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική, την μυθιστοριογραφία, και τον λογοτεχνική κριτική. Ο Μεταμοντερνισμός είναι σε μεγάλο βαθμό μια αντίδραση στις επιστημονικές ή αντικειμενικές προσπάθειες να εξηγήσουν την πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των μελετητών για τον ακριβή ορισμό της. Στην ουσία, ο μεταμοντερνισμός βασίζεται στη θέση ότι η πραγματικότητα δεν αντικατοπτρίζεται στην ανθρώπινη κατανόηση, αλλά μάλλον κατασκευάζεται όπως το μυαλό προσπαθεί να καταλάβει την δική του προσωπική του πραγματικότητα. Ο Μεταμοντερνισμός είναι ως εκ τούτου επιφυλακτικός από εξηγήσεις που ισχυρίζονται ότι ισχύουν για όλες τις ομάδες, τους πολιτισμούς, τις παραδόσεις, ή τις φυλές, και αντ’ αυτού επικεντρώνεται στις σχετικές αλήθειες του κάθε ατόμου. Στην μεταμοντέρνα αντίληψη, η ερμηνεία είναι τα πάντα· η πραγματικότητα τίθεται σε εφαρμογή μέσω των ερμηνειών μας για το τι σημαίνει ο κόσμος για μας ατομικά. Ο Μεταμοντερνισμός βασίζεται σε συγκεκριμένη εμπειρία πάνω σε αφηρημένες αρχές, υποστηρίζοντας ότι το αποτέλεσμα της εμπειρίας κάποιου ατόμου θα είναι κατ’ ανάγκη υποκείμενο σε λάθος και σχετικό, παρά βέβαιο ή καθολικό.
Ο Μεταμοντερνισμός έχει ως αξίωμα πως πολλές, αν όχι όλες οι, εμφανείς πραγματικότητες είναι μόνο κοινωνικές δομές (σ.σ: κατασκευάσματα δηλαδή) και ως εκ τούτου υπόκεινται σε αλλαγές. Ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια και ότι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο είναι υποκειμενικός και τονίζει τον ρόλο της γλώσσας, των σχέσεων εξουσίας, και τα κίνητρα στην διαμόρφωση των ιδεών και των πεποιθήσεων. Ειδικότερα επιτίθεται στη χρήση αιχμηρών διπολικών ταξινομήσεων, όπως αρσενικό και θυληκό, στρέϊτ και γκέϊ, λευκός και μαύρος, και αυτοκρατορικό και αποικιακό· υποστηρίζει πως οι πραγματικότητες είναι πληθυντικές και σχετικές, και πως εξαρτώνται από το ποια είναι τα ενδιαφερόμενα μέρη και η φύση αυτών των ενδιαφερόντων. Οι Μεταμοντερνιστικές προσεγγίσεις ως εκ τούτου συχνά θεωρούν τους τρόπους με τους οποίους κοινωνικές δυναμικές, όπως η ισχύς και η ιεραρχία, επηρεάζουν τις ανθρώπινες εννοιολογήσεις του κόσμου έχοντας σημαντικές επιπτώσεις στον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται η γνώση. Η Μεταμοντερνιστική σκέψη τονίζει συχνά τον κονστρουκτιβισμό, τον ιδεαλισμό, του πλουραλισμού, τον σχετικισμό, και τον σκεπτικισμό στις προσεγγίσεις της γνώσης και της κατανόησης.
Ο Μεταμοντερνισμός γενικά θεωρείται να έχει συλληφθεί κατά τη διάρκεια των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο Μεταμοντερνισμός κέρδισε σημαντική δημοτικότητα στην δεκαετία του 1950 και κυριάρχησε στην λογοτεχνία και την τέχνη από τη δεκαετία του 1960. Ο Μεταμοντερνισμός έχει επηρεάσει πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας, της λογοτεχνικής κριτική, της κοινωνιολογίας, την δεοντολογία και την ηθική, την γλωσσολογία, την αρχιτεκτονική, την ιστορία, την πολιτική, τις διεθνείς σχέσεις, την ανθρωπολογία, τις εικαστικές τέχνες και την μουσική.

Μάλιστα. Το αποπαίδι του Γνωστικιστικού ρεύματος του Μοντερνισμού προσπαθεί να κάνει τι; Να σκοτώσει τον πατέρα του; Και βέβαια όχι. Θυμάστε όταν είχα αναφέρει την Πολικότητα όπως περιγραφόταν στο Ερμητικό βιβλίο «Κυβάλιον» ως εισαγωγή στην δυϊκότητα; Ας παραθέσω μόνο την εισαγωγή του συγκεκριμένου κεφαλαίου:

Τα πάντα είναι δυϊκά· τα πάντα έχουν πόλους· τα πάντα έχουν το ζευγάρι των αντιθέτων τους· όμοια και ανόμοια είναι το ίδιο· τα αντίθετα είναι όμοια στην φύση, αλλά διαφορετικά σε βαθμό· τα άκρα συναντώνται· όλες οι αλήθειες δεν είναι παρά μισές αλήθειες· όλα τα παράδοξα μπορούν να συμφιλιωθούν.

Θέλετε σχετικοποίηση; Ορίστε λοιπόν από πού προέρχεται η φιλοσοφία του Μεταμοντερισμού. Μόνο το Όλον είναι η Απόλυτη Αλήθεια κατά το «Κυβάλιον». «Σύμπτωση», ακούω το πόπολο να φωνάζει. Ναι, βέβαια. Μην αγχώνεστε, ξεχάστε πως στην εισαγωγή κιόλας του συγκεκριμένου κεφαλαίου διαβάσατε για την σχετικοποίηση της αλήθειας. Το αποπαίδι του γνωστικισμού θα είναι εχθρός του. Κούνια που σας κούναγε. Η φυσική εξέλιξη του Μοντερνισμού είναι, όπως την διαμόρφωσαν τα ξεπλύματα. Πού επιτίθεται ο Μεταμοντερνισμός; Επιτίθεται σε όλα τα στοιχεία του Μοντερνισμού, ή μόνο σε συγκεκριμένα; Ο Μαρξισμός ως «μεγάλη αφήγηση» και «ολοκληρωτικός-οικουμενικός λόγος» θα έπρεπε να απορρίπτεται. Βλέπουμε όμως έννοιες βγαλμένες από τα σπάργανα του Μαρξισμού όπως η πολιτική ορθότητα, η οποία γεννήθηκε στο Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα από Μαρξιστές οι οποίοι προόριζαν αρχικά το όνομα του ιδρύματός τους να είναι «Ινστιτούτο για τον Μαρξισμό», να είναι αναπόσπαστα κομμάτια του Μεταμοντερνισμού. Και ω τι σύμπτωση να τυγχάνει σημαντικές φιγούρες που έθεσαν τα θεμέλια του Μεταμοντερνισμoύ, όπως ο Αντόρνο και ο Χορκχάιμερ, να έχουν άρρηκτους δεσμούς με το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, βλέπουμε από τον ορισμό του, πως ο Μεταμοντερνισμός αρνείται οικουμενικές αλήθειες και ότι οι γνώμες και οι απόψεις είναι ουσιαστικά ατομικές. Με λίγα λόγια, όχι μόνο προωθεί, αλλά και ευνοείται από τον ατομικισμό. Cui bono, όπως θα έλεγε κάποιος στα Λατινικά, δηλαδή ποιος ωφελείται;

Διαβάζουμε πάλι στο «Οι έννοιες της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας και η σχέση τους με τη γνώση: Μια κοινωνιολογική προσέγγιση», των Άννη Ασημάκη, Γεράσιμου Κουστουράκη και Ιωάννη Καμαριανού, από το «Βήμα Των Κοινωνικών Επιστημών», Τόμος ΙΕ, Τεύχος 60, Καλοκαίρι 2011, σελίδα 104:

Έπειτα, η μετανεωτερικότητα συνδέεται με τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, με την παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας και τους ευέλικτους τρόπους συσσώρευσης κεφαλαίου. Ως προς τα τυπικά χαρακτηριστικά της, βρίσκεται σε απόλυτη σχέση με την εκρηκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας και ιδιαίτερα με τις δυνατότητες παραγωγής και διάδοσης της πληροφορίας (κοινωνία της πληροφορίας), πέρα από κάθε περιορισμό εθνικών συνόρων και χρονικών διαμεσολαβήσεων (Κουστουράκης & Ασημάκη 2009). Το γεγονός αυτό έχει ως συνέπεια και την εμφάνιση νέων τρόπων με τους οποίους βιώνουμε τον χώρο και το χρόνο (Harvey, 2007, σελ. 17). Ακόμη, η τεχνολογική επανάσταση ως ένα κυρίαρχο και θεμελιώδες στοιχείο της μετανωτερικότητας (sic) μετατρέπει την «φύση της γνώσης», η οποία δεν θα είναι δυνατόν να επιζήσει αν δεν μετασχηματισθεί. Ο Λυοτάρ (1979) συνδέει αυτό το μετασχηματισμό με τη μεταμόρφωση των επιστημονικών πρακτικών. Ακολουθώντας αυτή την οπτική ο Baudrillard (1994) και επιχειρώντας μια γενικότερη ερμηνεία της μετανεωτερικότητας και των πολυπρισματικών μετασχηματισμών που επέφερε και επιφέρει στο σύγχρονο κόσμο, σχολιάζει ότι η υπερκατανάλωση της πληροφορίας παράγει μια κατάσταση «υπερπραγματική-υπερβατική» (hyperreality). Πρόκειται για έναν κόσμο «υπερβατικών σημείων», όπου η πραγματικότητα αντικαθίσταται και, συγχρόνως, η αντικειμενικότητα, η ιεραρχία και η ύπαρχξη θεμελιωδών αρχών και αξιών παύουν να υπάρχουν (Newman & Jonson, 1991, σελ. [img]81).http://colaphus.files.wordpress.com/201 ... .jpg?w=470[/img]Απόσπασμα από σημειώσεις του Φρεντ Ρ. Χάρρις, από την συνάντηση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ στο Βισμπάντεν της Γερμανίας το 1966. Παρατηρήστε την έμφαση στο ότι «ο εθνικισμός είναι επικίνδυνος». Βέβαια, αν και υπάρχουν πολλά είδη εθνικισμού, πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την δαιμονοποίησή του, αυτός σήμαινε κατά βάσιν «εθνική ανεξαρτησία». Τι είδους δεξαμενή σκέψης φτάνει στο συμπέρασμα πως η ανεξαρτησία ενός έθνους είναι επικίνδυνη και για ποιους;https://colaphus.wordpress.com

ρα λοιπόν, κατανοούμε πλήρως πως το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της διάλυσης των εθνικών κρατών οφείλεται στον Μεταμοντερνισμό, η οποία παγκοσμιοποίηση όλως περιέργως τίθεται ως ζητούμενο στα συνέδρια της λέσχης Μπίλντερμπερκ. Και όχι μόνο αυτό βεβαίως, καθώς γνωρίζουμε πως τα ξεπλύματα βρίσκονται πίσω χρηματοδοτήσεις τέτοιου είδους ιδρυμάτων και οργανώσεων. Από το βιβλίο του Ντέϊβιντ Ροκφέλλερ, «Memoirs»
Και τώρα, τι; Τι κάνουμε; Γυρίζουμε στον Μεσαίωνα; Όχι βέβαια. Η δική μου συμβουλή είναι να χρησιμοποιήσετε την γνώση που σας προσέφερα ώστε να αμυνθείτε, να προστατευθείτε από αυτό που έρχεται. Το επόμενο βήμα μετά τον Μεταμοντερνισμό θα είναι το κόψιμο και το ράψιμο των ιδεολογιών που τους συμφέρει. Δηλαδή οι ήδη αποδομημένες έννοιες που τους εξυπηρετούν θα διατηρηθούν ως έχουν, άλλες έννοιες θα προσπαθηθούν να ξαναλλαχθούν, ενώ δεν αποκλείεται σε άλλες έννοιες και ιδεολογίες να υπάρξει μία επιστροφή στις ρίζες. Βέβαια, το καινούργιο αυτό ρεύμα δεν θα είναι τίποτε άλλο από ένα παραπαίδι της Καμπάλλα υπό ένα πολύ ωραίο περιτύλιγμα χάριν της προόδου και της εξελίξεως, όπως όλες οι ανάλογες επικρατούσες αντιλήψεις από τον Μεσαίωνα μέχρι τις μέρες μας.

Η αλήθεια είναι πως πλέον δεν μπορούν να υπάρξουν προβλέψεις. Μόνο την τηλεόραση να κλείσεις και να ανοίξεις τα μάτια αρκεί. Αν τα έγραφα αυτά πριν δέκα, ή ακόμα και πέντε χρόνια, θα χωρούσαν προβλέψεις. Αλλά όχι πλέον. Όλα μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσονται. Πλέον ή βλέπεις αυτό που έρχεται, ή επιλέγεις να κρατάς ένα μαντήλι στα μάτια σου γιατί σε τρομάζει αυτό που θα αντικρίσεις. Τι να πω; Πως έρχεται ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος; Σιγά. Αυτό όλοι το ξέρουν και θα ήμουν μετά Χριστόν προφήτης, αφού ετοιμάζεται. Άλλωστε ο Άλμπερτ Πάϊκ φέρεται να έχει «προβλέψει» τρεις παγκοσμίους πολέμους, αν και γνώμη μου είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση το συγκεκριμένο έγγραφο να είναι τίποτε άλλο παρά πλαστό.

Όπως μετάλλαξαν την έννοια του έθνους και την συνύφαναν με την φυλή, πράγμα έωλο σε πληθυσμούς τόσο μεγάλης τάξης, ώστε να καταστρέψουν τις αυτοκρατορίες με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, έτσι τώρα είναι ώρα να επιστρέψουμε στις αυτοκρατορίες, που θα ελέγχουν πλήρως αυτοί πλέον, μεταλλαγμένοι και απόλυτα δούλοι τους.

Share this:https://colaphus.wordpress.com

Για τον Ροβεσπιέρο που αναφέρει το άρθρο:

Ο Ροβεσπιέρος ανεκήρυξε την λατρεία, adoration, της θεάς Λογικής. Είναι η Raison, ο Λόγος, η Λογική, η απολυτοποίηση της λογικής του ανθρώπου. Και μάλιστα, επειδή ήταν μασόνος είχε κάποια θρησκευτικά.(ακούτε ο άλλος «ο Θεός και ο Θεός». Μα για «θεό και θεό» μιλούν και οι μασόνοι. Εμείς δεν έχουμε «θεό». Έχουμε τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αυτός είναι ο Θεός μας. Δεν είναι ο Θεός αόριστος.) Οπότε τί κάνανε; Στην Παναγία των Παρισίων, τον παπικό ναό -δε φταίει βέβαια ο ναός- κάμανε μια γιορτή του Υπερτάτου Όντος. Είναι αυτό που λέγεται «μια ανωτέρα Δύναμη» κ.τ.λ. (αυτά είναι μασονικά. Αν ακούτε κάποιον να λέει -εκτός κι αν είναι ανίδεος ο άνθρωπος και το λέει επειδή δεν ξέρει- «πιστεύω σε μια ανωτέρα Δύναμη, σε ένα ανώτερο Όν, κ.τ.λ.», αυτό είναι Μασονισμός, είναι η ορολογία του Μασονισμού). Στην εορτή του Υπερτάτου Όντος πήρανε μια πόρνη, κοινή γνωστή πόρνη στη Γαλλία της υψηλής αριστοκρατίας. Οι Γάλλοι είχανε πολλούς «οίκους». Οι οίκοι αυτοί ήταν οίκοι ανοχής αριστοκρατικοί. Πηγαίνανε εκεί για να παίξουν μπιλιάρδο και διάφορα άλλα και είχανε και προμήθεια γυναικών και αγοριών. Αυτά τα έχει γράψει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, δεν είναι εφευρήματα δικά μου. Και όποιος διαβάζει ιστορία ξέρει τα πράγματα, Την γύμνωσαν [την πόρνη] και την έβαλαν γυμνή πάνω στην αγία τράπεζα της Παναγίας των Παρισίων. Και μετά τρέχαν όλοι και την προσκυνούσαν, την φιλούσαν, κ.ά., ως θεά Raison, θεά Λογική (1). Έτσι λατρεύτηκε η θεά Λογική από την Γαλλική Επανάσταση. Ήταν η κορύφωση του Διαφωτισμού. (Πηγή: Πηγή: Απόσπασμα ομιλίας του κοσμήτορα της Θεολ. Σχολής του πανεπ. Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, η οποία δόθηκε στην εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί αττικής, στις 03-11-2005, Απομαγνητοφώνηση: Θ.Α., Επιμέλεια: Θ.Φ.Δ.)

ieroeyaggelio.blogspot.gr/2012/08/blog-post_1603.html#.UIGUxMU4fAE

Ευχαριστώ Ευαγγελία που έκανες τον κόπο να ανεβάσεις το τρίτο μέρος.