“Δύο εβδομάδες πριν, ένα πρωινό Δευτέρας, άρχισα να γράφω ένα όπως νόμιζα πολύ έξυπνο κείμενο για την βία εναντίον των γυναικών στην Αιτή. Στην πραγματικότητα πίστευα ότι το θέμα είχε διογκωθεί από τις γυναικείες οργανώσεις, σε αναζήτηση περισσότερων επιδοτήσεών τους. Δεσμευμένη να διατηρήσω την αξιοπρέπεια των Μαύρων ανδρών σε έναν κόσμο που τους παρουσιάζει στερεότυπα σαν βίαιους αγρίους, έβλεπα αυτό το γράψιμο σαν μια ακόμη ευκαιρία να παλαίψω για το χατήρι των αδερφών μου (σ.σ. εννοεί τους μαύρους). Την ίδια νύχτα, πριν να προλάβω να τελειώσω το κείμενο, κρατήθηκα σε μια ταράτσα στην Αϊτή και βιάστηκα επανειλλημένα από έναν απ’ αυτούς που πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου να υπερασπίζομαι.

Πόνεσε. Η εμπειρία ήταν σχεδόν περισσότερο απ’ όσο μπορούσα ν’ αντέξω. Τον ικέτευα να σταματήσει. Φοβόμουν ότι θα με σκότωνε, τον παρακάλεσα να τιμήσει την δέσμευσή μου στην Αϊτή, σ’ αυτόν, ως αδερφό στον κοινό μας αγώνα για ένα τέλος στην κοινή μας καταπίεση… Δεν τον ένοιαζε ακόμη κι αν ήμουν υπότροφος του Malcom X. Μου είπε να το βουλώσω και με χαστούκισε στο πρόσωπο. Εξουδετερωμένη, σταμάτησα να παλεύω στη μέση της νύχτας.

Πήγα στην Αϊτή μετά τον σεισμό για να ενδυναμώσω τους αϊτινούς στην αυτάρκεια. Πήγα να τους θυμήσω το πλήθος των μεγάλων συνεισφορών που έχουν προσφέρει οι αφρικάνοι πρόγονοί τους σ’ αυτόν τον κόσμο και την εκπληκτική τους αντοχή και δύναμη ως λαός. Δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα γινόμουν το δοχείο της οργής ενός Μαύρου άντρα προς τον λευκό κόσμο, αλλά αυτό τελικά έγινα. Ενώ διαφωνώ με την συμπεριφορά του αδερφού μου, είμαι ευγνώμων για την εμπειρία. Με ξύπνησε, με έκανε να καταλάβω σε ένα βαθύτερο πεδίο τον τρόμο που βιώνουν οι αδερφές μου καθημερινά. Απ’ αυτήν την πλευρά νιώθω άνετα να μιλώ εκ μέρους των Αϊτινών γυναικών και του εαυτού μου, όταν λέω ότι δεν θα είμαστε τα πιόνια σας φυλετικά, πολιτικά, οικονομικά, ή με άλλον τρόπο.”