1. Ο Οικουμενισμός και υπό τις δύο μορφές του, τον Προτεσταντικό και τον Παπικό, διείσδυσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, με την ενεργό συμπαράσταση των υποτιθεμένων φρουρών της, που είναι οι ποιμένες της!

Στην αρχή έδρασε ο Προτεστάντικος Οικουμενισμός. Από τα τέλη της τελευταίας δεκαετίας του 1950 και μετά, έδρασε και ο Παπικός.

Πρέπει να επισημάνουμε τις διάφορες «θεωρίες», που αφορούν τα κανονικά όρια της Εκκλησίας. Τέτοιες «θεωρίες» είναι η «βαπτισματική θεολογία», η «θεολογία της διευρυμένης Εκκλησίας», η «θεολογία των αδελφών Εκκλησιών» κ. ά.

2.. Κατά τη «βαπτισματική θεολογία», το βάπτισμα (ορθόδοξο ή ετερόδοξο) οριοθετεί την Εκκλησία, η οποία έτσι περιλαμβάνει στους κόλπους της Ορθοδόξους και ετερόδοξους. Η «θεολογία» αυτή είναι η βάση του παπικού Οικουμενισμού».

Κατά τους παπικούς, οι αιρετικοί, που βαπτίστηκαν ορθώς κατά τύπον στην κοινότητά τους, έχουν λάβει το βάπτισμα της αληθινής Εκκλησίας, που γι’ αυτούς είναι η Λατινική, σύμφωνα με απόφαση της Συνόδου του Τριδέντου (1545). Η Σύνοδος αυτή όρισε, με τον 13ο κανόνα της, ότι «το βάπτισμα υπό των αιρετικών διδόμενον, μετά σκοπού ποιήσαι ό,τι ποιεί η Εκκλησία, αληθινόν βάπτισμα είναι».

Κύριος εκφραστής της «βαπτισματικής θεολογίας» στο χώρο της Ορθοδοξίας είναι

ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Την δέχονται όμως και πολλοί άλλοι,

όπως Πατριάρχες κλπ.:

α. Ο Πατριάρχης Δημήτριος στο Πασχαλινό μήνυμά του το 1974 γράφει:

«Όθεν και ημείς από της καθ’ ημάς Ανατολής...μετά πάντων των επί της γης εις Χριστόν βαπτισθέντων και Αυτόν ενδυσαμένων...εορτάζομεν το Πάσχα, και ως εν αδιαίρετον σώμα Χριστού βιούμεν Αυτού την Ανάστασιν», καθ’ όσον « εις ο Υιός του Θεού και ο Αναστάς εκ νεκρών, εν το Σώμα Αυτού, η Εκκλησία, και εν το Πάσχα των Χριστιανών».

β. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε κοινό ανακοινωθέν του με τον Πάπα κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη το 1995 διακηρύττει:

« Εξορκίζομεν τους πιστούς μας, Καθολικούς και Ορθοδόξους, να ενισχύουν το πνεύμα της αδελφοσύνης, το οποίον προέρχεται εκ του μοναδικού βαπτίσματος και της συμμετοχής εις την μυστηριακήν ζωήν...».

Ο Πάπας και ο Πατριάρχης «περιέλαβον εις τας προσευχάς των όλους εκείνους οι οποίοι, ως εκ του Βαπτίσματός των, είναι ενσωματωμένοι εις τον Χριστόν...»

γ. Ο Πατριάρχης Αντιόχειας Ιγνάτιος σε ομιλία του στην «Εβδομάδα Προσευχής για την ενότητα των χριστιανών» στη Γενεύη το 1987, είπε:

Είμεθα όλοι ( Ορθόδοξοι και ετερόδοξοι) μέλη Χριστού, ένα και μοναδικό σώμα, μιά και μοναδική “καινή κτίσις”, εφ’ όσον το κοινό μας βάπτισμα μας ελευθέρωσε από τον θάνατο».

3. Πέρα απ’ τη «βαπτισματική θεολογία» διατυπώθηκαν και άλλες κακόδοξες «θεολογίες» για τα κανονικά όρια της Εκκλησίας. Τέτοιες «θεολογίες» είναι της «Διευρυμένης Εκκλησίας», των «Αδελφών Εκκλησιών» κ.ά.

Η «θεολογία» της «Διευρυμένης Εκκλησίας». Αυτή δέχεται «Εκκλησία εν ευρυτάτη εννοία». Δέχεται επίσης την ύπαρξη «Εκκλησίας του Χριστού εν τω συνόλω της» και «όχι πλέον της Ορθοδοξίας μόνης». Ακόμη, δέχεται την ύπαρξη «Εκκλησίας εκτός Εκκλησίας», «εκτός των τειχών», «εκτός των κανονικών ορίων», «εκτός εκκλησιαστικών συνόρων» !

Η «θεολογία» των «Αδελφών Εκκλησιών». Κατά τη νεοφανή αυτή «θεολογία» οι

υπάρχουσες χριστιανικές κοινότητες είναι «αδελφές εκκλησίες», οι οποίες βρίσκονται κάτω από τη σκέπη της «Μίας αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας».

Και η θεωρία αυτή των «αδελφών Εκκλησιών» έχει τους υποστηρικτές της μεταξύ των Ορθοδόξων, όπως τον Βαρθολομαίο, ο οποίος το 1993 έχει δηλώσει ότι Ορθοδοξία και Αγγλικανισμός είναι «αδελφαί εκκλησίαι»!

Επίσης, ο Βαρθολομαίος στο «Κοινό Ανακοινωθέν» με τον Πάπα το 1995 επιβεβαιώνοντας την Συμφωνία του Μπελεμέντ, λέγει:

« Ο Διάλογος αυτός απεδείχθη γόνιμος και κατέστη δυνατόν να προχωρήση κατά τρόπον ουσιαστικόν» και «η Μικτή Επιτροπή ηδυνήθη να διακηρύξη ότι αι Εκκλησίαι μας αναγνωρίζονται αμοιβαίως ως Αδελφαί Εκκλησίαι, υπεύθυνοι από κοινού διά την διατήρησιν της μοναδικής Εκκλησίας του Θεού...»!!

Τις πιό πάνω κακόδοξες «θεωρίες» για τα κανονικά όρια της Εκκλησίας υποστηρίζουν δυστυχώς και μεγάλα ονόματα της Ορθόδοξης ακαδημαϊκής θεολογίας, όπως ο Ιω. Καρμίρης κ.ά.

4. Ο Προτεστάντικος Οικουμενισμός ανατρέπει ολόκληρο το οικοδόμημα της

Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αρνείται την ύπαρξή της, που ομολογούν οι Ορθόδοξοι στο Σύμβολο της Πίστεως. Κατόπιν τούτου διερωτάται κάποιος πως είναι δυνατόν Ορθόδοξοι να είναι οπαδοί και θιασώτες του «Προτεστάντικου Οικουμενισμού»;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει την αυτοσυνειδησία ότι είναι η μόνη «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία»! Είναι η μόνη ασφαλής οδός σωτηρίας του ανθρώπου! Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, που είναι το «στόμα του Χριστού», κατά τον Δαμασκηνό, τη θεωρούν αποκλειστική οδό σωτηρίας. Όσοι αποσχίστηκαν από αυτή είναι αιρετικοί! Η αίρεση και το σχίσμα οδηγούν τον άνθρωπο στην απώλεια ! Ο μόνος τρόπος για την ένωση όλων των χριστιανών είναι η επάνοδός τους στην Εκκλησία!

α. Η διείσδυση του Προτεστάντικου Οικουμενισμού στο χώρο της Ορθοδοξίας άρχισε κυρίως με την Εγκύκλιο του 1902 του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ΄. Σ’ αυτή αναγνωρίζονται για πρώτη φορά οι αιρετικές κοινότητες της Δύσεως, οι «αναδενδράδες» του Χριστιανισμού, ως αληθινές «εκκλησίες» με τις οποίες ζητούσε προσέγγιση και προλείανση του εδάφους για να καταστούν όλοι οι χριστιανοί «μία ποίμνη υπό ένα ποιμένα»! Ο Ιωακείμ ο Γ΄ θεωρείται ένας εκ των πρωτεργατών του Οικουμενισμού

β. Στο Πατριαρχικό Διάγγελμα του 1920 εξισώνεται η Ορθόδοξη Εκκλησία με τις πολλές και πλανεμένες παρασυναγωγές των αιρετικών. Το Πατριαρχείο τις αναγνωρίζει και τις ονομάζει «εκκλησίες του Χριστού», «οικείας εν Χριστώ, συγκληρονόμους και σύσσωμους της επαγγελίας του Θεού εν Χριστώ»!

Είναι αυτό το Διάγγελμα που αποτέλεσε τον «Καταστατικό Χάρτη» της συμμετοχής των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση.

Το 1948 το Οικουμενικό Πατριαρχείο γίνεται ιδρυτικό μέλος του λεγόμενου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών». Εκτός από το Οικουμενικό Πατριαρχείο σταδιακά όλα τα λοιπά Πατριαρχεία και οι λοιπές Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες ζήτησαν κι’ έγιναν μέλη του Π.Σ.Ε.

Ύστερα φθάνουμε στο διαβόητο Αθηναγόρα, που κατέρριψε κάθε φραγμό της Ορθοδοξίας προς την αίρεση.

γ. Ο Αθηναγόρας μέχρι τα τέλη περίπου της δεκαετίας του 1950 ακολούθησε πιστά τον προτεστάντικο Οικουμενισμό.

Έφθασε στο σημείο να αναγνωρίζει τους πάστορες των Προτεσταντών ως πραγματικούς ιερείς, που τελούν τα μυστήρια της Εκκλησίας. Απευθυνόμενος σ’ ένα τέτοιο πάστορα, τον Ρότζερ Σούλτς, ηγούμενο της Προτεστάντικης Μονής του Ταιζέ της Γαλλίας, του είπε: « Είσθε ιερεύς. Θα μπορούσα να λάβω το Σώμα και Αίμα του Χριστού από τας χείρας σας...Θα μπορούσα να εξομολογηθώ σε σας...»!

Εξάλλου, σε Πατριαρχικό μήνυμά του το 1968 τόνισε ότι «όταν ενωθούν όλες οι υπάρχουσες σήμερα εκκλησίες θα επανιδρύσουν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»!

Το περίεργο είναι το πώς δεν ξεσηκώθηκαν τότε οι «Ορθόδοξοι» πιστοί, και πολύ περισσότερο οι «αγρυπνούντες υπέρ της Ορθοδοξίας» «συλλειτουργοί» του Ιεράρχες, που εξακολούθησαν, ψευδόμενοι ενώπιον Θεού, κατά την ώρα της θείας λειτουργίας, να τον θεωρούν «ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας», ευχόμενοι την «μακροημέρευσή» του!

δ. Ακολούθως, ο Δημήτριος, που όταν εξελέγη Πατριάρχης υποσχέθηκε να ακολουθήσει πιστά τη γραμμή του προκατόχου του Αθηναγόρα, στο Πασχαλινό μήνυμά του το 1974 έγραψε:

«Όθεν και ημείς από της καθ’ ημάς Ανατολής...μετά πάντων των επί της γης εις Χριστόν βαπτισθέντων και Αυτόν ενδυσαμένων...εορτάζομεν το Πάσχα, και ως εν αδιαίρετον σώμα Χριστού βιούμεν Αυτού την Ανάστασιν», καθ’ όσον « εις ο Υιός του Θεού και ο Αναστάς εκ νεκρών, εν το Σώμα Αυτού, η Εκκλησία, και εν το Πάσχα των Χριστιανών».

Στο δε Διάγγελμά του για τα 25 χρόνια από την ίδρυση του Π.Σ.Ε (16.8.1973) είπε ότι θεωρεί την ίδρυση και λειτουργία του Π.Σ.Ε. ως

«μίαν των οδών την οποίαν εξέλεξεν ο Κύριος (!) ίνα καταστήση περισσότερον

ακουστήν εις τους ανθρώπους την «καινήν» εντολήν της αγάπης και περισσότερον σεβαστόν εις τας Εκκλησίας Αυτού το παράγγελμα προς καταλλαγήν, ειρήνην και ομόνοιαν…»

Επίσης, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Αγγλία, στις 7.10.1987, δήλωσε:

«... Θα ήτοι αδιανόητον να οπισθοχωρήσουν αι Εκκλησίαι και να διακόψουν τους θεολογικούς ενωτικούς διαλόγους των, ( σημ. λόγω της χειροτονίας γυναικών) τόσον τους διμερείς, όσον και τους πολυμερείς....διότι, αναμφιβόλως, σήμερον οι χριστιανοί δεν δυνάμεθα να ζήσωμεν και να εργασθώμεν, ως άλλοτε, εν απομονώσει αλλήλων, αλλ’ αντιθέτως έχομεν “αμοιβαίαν ευθύνην και αλληλεξάρτησιν εν τω σώματι του Χριστού»!

ε. Ο Βαρθολομαίος δεν υστέρησε σε απόψεις υπέρ του Προτεστάντικου Οικουμενισμού. Ο Γάλλος θεολόγος Ολιβιέ Κλεμάν, πρώην παπικός, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία, αναφέρει σε βιβλίο του, που έγραψε για τον Βαρθολομαίο, ότι ο τελευταίος πιστεύει ότι:

«Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, αλλά απλώς μία από τις μείζονες εκφράσεις του χριστιανισμού, που έχει συνείδηση ότι μέσα της υπάρχει ακόμα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»!

στ. Ο Πατριάρχης Σερβίας Γερμανός το 1971, που τότε ήταν ένας από τους Προέδρους του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, σε μήνυμά του, που υπέγραψε με τους άλλους Προέδρους του Οργανισμού αυτού, έχει διακηρύξει ότι όλες οι χριστιανικές κοινότητες αποτελούν μέρος της μιας μεγάλης χριστιανικής Εκκλησίας.

Δηλαδή και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι απλώς μία κοινότητα, η οποία αποτελεί μέρος της χριστιανικής Εκκλησίας, σύμφωνα με την αιρετική «θεωρία των κλάδων». Ιδού το σχετικό απόσπασμα του μηνύματος:εξής:

«Και η βιαία πνοή της ανανεώσεως θα πνεύσει εις το μέγα πεδίον της Εκκλησίας, καθώς και εις έκάστην των κοινοτήτων αυτής, διότι δεν είναι απλές διοικητικές ενότητες, αλλ’ αποτελούν μέρος μιας μεγάλης χριστιανικής Εκκλησίας»!!

ζ. Ο Πατριάρχης Αντιόχειας Ιγνάτιος το 1987 ισχυρίσθηκε στη Γενεύη:

«Είμεθα όλοι (Ορθόδοξοι και ετερόδοξοι) μέλη Χριστού, ένα και μοναδικό σώμα, μία και μοναδική «κοινή κτίσις, εφ’ όσον το κοινό μας βάπτισμα μας ελευθέρωσε από τον θάνατο»!

5. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεώρησε και θεωρεί τον «Οικουμενισμό», όχι μόνο ως αίρεση, αλλά ως παναίρεση! Θεωρεί ότι καταλύει το περί Εκκλησίας δόγμα, που έχει διατυπωθεί στο Σύμβολο της πίστεως, το οποίο θέσπισε η Α΄ και Β΄ Οικουμενική Σύνοδος.

Ο Οικουμενισμός δεν πλήττει μόνο τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πλήττει ακόμη και το αγιολόγιό της. Έφτασαν στο σημείο Οικουμενιστές Ορθόδοξοι κατ’ όνομα Ιεράρχες ν’ ανακηρύξουν ως «άγιο» τον δεδηλωμένο «οικουμενιστή» και μασόνο Χρυσόστομο Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη!

α. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, , ομολόγησε:

«Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σηματοδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεσις, διότι σημαίνει απάρνηση βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, όπως είναι, φέρ’ ειπείν, η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων...

Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα! Σ’ αυτό, δεν γίνεται συζήτηση. Επομένως, πας όστις πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός»!

β. Ο Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει για το φαινόμενο του Οικουμενισμού, ότι :

«Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, διά τας Ψευδεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμόν.

Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδεκκλησίαι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά

μία αίρεσις παραπλεύρως, εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν Ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις».

Ύστερα απ’ όλα αυτά διερωτάται κανένας, πως είναι δυνατόν Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και άλλοι μεγαλόσχημοι» ιερωμένοι της Ορθοδοξίας, αλλά και λαϊκοί ακόμα, να είναι Οικουμενιστές;

γ. Στο παραπάνω εύλογο ερώτημα απαντά με το δικό του τρόπο ο αγιορείτης λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος λέγει για τους ανθρώπους αυτούς:

«Οι “οικουμενισταί” είναι γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε τον πικρόν γέλωτα εις τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύον πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί....» .


Aπο το Νέα εποχή του κ. ΑΘ. ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΥ

τον Βαρθολομαίο, ο οποίος το 1993 έχει δηλώσει ότι Ορθοδοξία και Αγγλικανισμός είναι «αδελφαί εκκλησίαι»!

Nα τους χαιρόμαστε!

Μήπως τελικά τους εκλέγουν για να προωθούν ακριβώς αυτήν την φιλοοικουμενιστική συμπεριφορά,με το πρόσχημα οτι είμαστε όλοι αδέρφια;

1. Η διείσδυση της Πανθρησκείας στο χώρο της Ορθοδοξίας καταδεικνύεται ακόμα και από τις δηλώσεις μερικών κορυφαίων εκκλησιαστικών ηγετών, που επέχουν τον τόπο των «ψευδοπροφητών» του Ευαγγελίου.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:

α. Ο Αθηναγόρας, ο οποίος απέδειξε τον εαυτό του διαπρύσιο κήρυκα της «Νέας Εποχής» και της «Πανθρησκείας». Παραθέτουμε μερικές από τις δηλώσεις του:

Σε ομιλία του προς τους ιερείς της Αμερικής έχει ομολογήσει:

«Με την ενότητα των Εκκλησιών βαδίζομε και προς μίαν Πανανθρωπότητα»[48]!

Επίσης σε συνέντευξή του στην Τουρκική εφημερίδα «Βατάν» δήλωσε:

« Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζομεν ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον μουσουλμανισμό, δια να φθάσουν εις τον θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπο».
Ο αρχισυντάκτης της «Βατάν» έγραψε:
« Η φωνή αυτή μας έρχεται για πρώτη φορά, από το Φανάριον, αλλά το βέβαιον είναι ότι ο Αθηναγόρας αυτά τα έλεγε πάντοτε εις την Αμερικήν»[49]!!!

Ο Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄ κατήγγειλε ότι ο Αθηναγόρας στο περιοδικό «Ορθοδοξία» του Πατριαρχείου έχει εκθειάσει τον Μωαμεθανισμό και ότι θεάθηκε να προσεύχεται στην μεν Κωνσταντινούπολη στο τέμενος Εγιούπ, στα δε Ιεροσόλυμα στο τέμενος Ομάρ!
Και αναφέρει τα λόγια του, που έλεγε:

«Εμείς εις το χωριό μας, εις το πατρικό μας σπίτι, είχομεν δύο, τον παπά και τον δερβίση, τον δερβίσ’ Κιαμήλ. Εξομολογούμεθα και ελέγομεν τα μυστικά μας εις τον δερβίσ’ Κιαμήλ, διότι εις τον παπά δεν είχομεν εμπιστοσύνη»[50]!

β. Ο Δημήτριος, που τον διαδέχθηκε στον θρόνο Κωνσταντινουπόλεως, συνέχισε την γραμμή του Αθηναγόρα στα θέματα της «Πανθρησκείας»:

Σε μήνυμά του προς τους Μουσουλμάνους με την ευκαιρία του Μπαϊραμίου του 1972 διακήρυξε :

« Ο εις Μέγας Θεός των πάντων, του οποίου τέκνα υπάρχομεν όλοι, όλοι οι πιστεύοντες
και λατρεύοντες αυτόν, θέλει να σωθώμεν και να είμαστε αδελφοί. Θέλει, έστω και αν ανήκωμεν εις διαφόρους θρησκείας που όπως μάθαμε να αναγνωρίζωμεν τον άγιον
Θεόν ως την αρχήν και το τέλος των πάντων, να αγαπώμεν αλλήλους και να σκεπτώμεθα
μόνον το καλόν και αυτόν να πράττωμεν προς αλλήλους. Αυτή είναι η επιταγή της παρούσης
ώρας εις τον κόσμον. Η αγάπη και το καλόν.
Βέβαιοι, ότι όλοι οι πιστοί και καλοί Μουσουλμάνοι, εμφορούνται υπό της
αυτής ιδέας και μετά της αυτής χαράς θα δεχθούν το μήνυμα τούτο, της από Θεού
αδελφωσύνης, που μεταδίδεται επί τη μεγάλη εορτή του Ισλάμ. Τας συγχαρητηρίους
ευχάς, την αγάπην και τα αισθήματα αλληλεγγύης των πιστών χριστιανών»[51].

γ. Ο Βαρθολομαίος

Ο Γάλλος Ορθόδοξος Ολιβιέ Κλεμάν, για τον οποίο μιλήσαμε πιο πάνω, στο ίδιο βιβλίο του για τον Βαρθολομαίο, γράφει ότι ο Βαρθολομαίος πιστεύει τα εξής:

« Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι - η μοναδική –« Μία, Αγία,
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, αλλ’ απλώς μία από τις μείζονες εκφράσεις του Χριστιανισμού, που έχει πλήρη συνείδηση ότι μέσα της υπάρχει ακόμη «Μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»....
Στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ λατρεύεται ο ίδιος με εμάς Θεός, ο
Θεός του Αβραάμ. Υπάρχει θεολογία περί Τριάδος, έστω και αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό σ’ αυτές τις θρησκείες, καθώς και κοινή εσχατολογική προσδοκία του ερχομένου Μεσσία.
Ο Μωάμεθ είναι όχι απλώς προφήτης, αλλά και εξάγγελος της εποικημένης Κρίσεως, πράγμα που πρέπει να διδάξει και τους χριστιανούς. Οι μυστικισμοί των δύο αυτών μονοθεϊστικών θρησκειών έχουν παράλληλη πνευματική ανέλιξη με αυτήν της Ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως και οδηγούν στην ίδια πνευματική καταξίωση.
Οι αναζητήσεις της Νέας Εποχής ταυτίζονται με τις πνευματικές
εμπειρίες της υψηλής θεολογίας της Εκκλησίας, όπως εκείνης του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Γι’ αυτό δεν πρέπει να σπεύσουμε να καταδικάσουμε τον πειρασμό της Νέας Εποχής....
Στον Ινδουισμό και Βουδισμό υπάρχει μια πνευματικότητα, αντίστοιχη
με την Ορθόδοξη, η οποία μπορεί να βοηθήσει και τους χριστιανούς....»[52].


δ. Ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας Παρθένιος έχει δηλώσει κατά καιρούς τα εξής πρωτοφανή και βλάσφημα:

«Για μένα το θέμα της γνώσεως, αν το Ισλάμ είναι ή δεν είναι μία εμπνευσμένη θρησκεία, δεν τίθεται: είναι, βεβαίως, εμπνευσμένη.... Ο Μωάμεθ είναι άνθρωπος του Θεού, ο οποίος έκαμε τους Άραβας της ερήμου να πιστεύουν στον ένα Θεό, ικανούς να προσεύχωνται, να νηστεύουν, να αγαπούν τους γείτονές τους και να εργάζωνται για το καλό. Και αυτό είναι καλό πράγμα.»[53].

« Το Ισλάμ, στο Κοράνιο μιλάει για Χριστό, για Παναγία κι’ εμείς πρέπει να μιλήσουμε για το Μωάμεθ με θάρρος και τόλμη. Να δούμε την ιστορία του και την προσφορά του, το κήρυγμα του ενός Θεού και τη ζωή των μαθητών του, που είναι μαθητές του ενός Θεού....»[54]


ε. Ο Μητροπολίτης Ελβετίας Δαμασκηνός έχει υποστηρίξει τα εξής:

«Υπό την έννοια αυτή της φυσικής αποκαλύψεως του Θεού στον κόσμο νομιμοποιείται η αξιολόγηση των άλλων θρησκειών ως ανηκουσών στο ίδιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου και ως ηθελημένων από τον Θεό οδών για τη δόξα και τη σωτηρία των πιστών τους»[55]
«Κατά βάθος, μια εκκλησία η ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια
πνευματική καταξίωση του ανθρώπου»[56].


στ. Ο Κώστας Μπέης, καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Αθηνών, που πρόσφατα χειροτονήθηκε ιερέας, διακηρύττει:

«Κάθε θρησκεία, κάθε δόγμα, κάθε μειονοτική ή υπό διωγμό αίρεση είναι κλίμακα που μετάγει τους πιστούς της στη λατρεία του ίδιου του Θεού... Kαμιά θρησκεία δεν κατέχει το Θεό. Όλες οι θρησκείες είναι απλώς προσβάσεις στον Θεό, που κανείς δεν κατέχει... κάθε λαός έχει το δικαίωμα να προσεγγίζει μέσα από τη δική του ιστορική και πολιτιστική παράδοση (τον ένα και μοναδικό Θεό): άλλοι δια μέσου του Ιησού, άλλοι δια μέσου των Προφητών, άλλοι δια μέσου του Βούδα ή του Μωάμεθ, άλλοι δια μέσου της ομορφιάς της φύσης. Απ’ όποια αφετηρία κι αν υψωθεί ο θυμιατός και η προσευχή, αινεί τον ένα και μοναδικό Θεό’[57]!


2. Οι «Διαθρησκειακές» συνάξεις, συνέδρια και συμπροσευχές καταδεικνύουν επίσης την διείσδυση της «πανθρησκείας» στο χώρο της Ορθοδοξίας.

α. Για τις Διαθρησκειακές συνάξεις, γράφει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ότι

«δεν είναι επιστημονικά συνέδρια, αλλά συνάξεις ομολογίας ενότητας, με βάση τον ένα Θεό. Οι συνάξεις αυτές λαμβάνουν χώρα περί τον πάπα, οι οποίες τον εμφανίζουν ως κέντρο αυτής της ενότητας και ηγέτη πνευματικό στην πράξη όλου του κόσμου. Γι’ αυτό ονομάστηκε στη Δύση ο πάπας «πλανητάρχης Νο 2» [58]

Και συμπληρώνει:

«Το 1970 στη Γενεύη, όπου το «μαντείο» κάθε αντιχριστιανικής – Αντορθόδοξης διαπλοκής, στη δεύτερη διάσκεψη του Αμερικανικού Ιδρύματος «Ναός της κατανόησης, ΙΝC», δηλ ενός «Συνδέσμου των Ηνωμένων Θρησκειών»,ο Γεν. Γραμματεύς του ΠΣΕ δρ. Ευγένιος Μπλαίηκ κάλεσε τους ηγέτες όλων των θρησκειών (2 Απριλίου) και έλάβε χώρα μία υπερομολογιακή λειτουργία και προσευχή στον καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου, κατά την οποία ο καθένας προσευχήθηκε στη δική του γλώσσα και σύμφωνα με το τυπικό της θρησκείας του.
Η παρότρυνση δε, ήταν να συνυπάρξουν έτσι στη λατρεία του ίδιου Θεού. Πρόκειται όμως για πιστή εφαρμογή της μασονικής μεθόδου της υπερβάσεως κάθε ιδεολογίας και πίστεως, για να επιτευχθή η ενότητα και μάλιστα υπό τον άρχοντα του κόσμου τούτου.
Κατά το υπάρχον διαφημιστικό υλικό των συνάξεων αυτών ήσαν παρόντες και Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι, ο δε Σεβ. Μητροπολίτης Σηλυβρίας Αιμιλιανός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σχολάζων σήμερα εν Αιγίω, είναι μέλος της « Διεθνούς Επιτροπής του Ναού»[59].


β. Ο Μητροπολίτης Νικοπολέως Μελέτιος θεωρεί

« ως δαιμονικής προελεύσεως» «το οικουμενιστικό σύνθημα, ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές» και ότι «σε όλες τις θρησκείες πίσω από τα διαφορετικά ονόματα, λατρεύεται ο ίδιος ο Θεός»[60].
Και συμπληρώνει

«Όποιος λέγει ότι στις διάφορες θρησκείες (Χριστιανισμό, Μωαμεθανισμό, Βουδισμό κλπ) οι άνθρωποι με διαφορετικά ονόματα λατρεύουν τον ίδιο Θεό, το βάπτισμα το έχει αρνηθή έμπρακτα! Το έχει χάσει»[61]


γ. 77 εξέχοντες κληρικοί και μοναχοί της Εκκλησίας της Ελλάδος σε διακήρυξή τους λένε:

«…Λύπη μας προξένησε η πρωτοβουλία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Πρόντι να συνέλθουν οι εκπρόσωποι των τριών θρησκειών, Χριστιανισμού, Ιουδαϊσμού και Μουσουλμανισμού στις Βρυξέλλες στις 19 και 20 Δεκεμβρίου 2001. Το κοινό ανακοινωθέν όζει πανθρησκειακής νοοτροπίας, ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη εν Χριστώ αλήθεια….
Στην επίσκεψή του στο Ιράν ο Οικουμενικός Πατριάρχης ομίλησε απερίφραστα για την ιερότητα και ισότητα των Ιερών Γραφών, δηλ. της Αγίας Γραφής και του Κορανίου....
Οι αυτουργοί της Πανθρησκείας οδηγούνται μόνοι τους στην αποκοπή τους από το σώμα της Αγ. Ορθοδοξίας μας, το οποίο ουδέποτε από της εποχής των Αποστόλων εγνώρισε παρόμοια αποστασία.
Είναι αδύνατον πλέον οι Ορθοδοξούντες Ιεράρχες, πρεσβύτεροι,, διάκονοι και ο λαός του Θεού να πείθονται εις ηγουμένους, που όχι μόνον δεν αγρυπνούν για την σωτηρία, αλλά οδηγούν στην απώλεια»[62].

δ. Τέτοιες Διαθρησκειακές συναντήσεις και συμπροσευχές με αλλόθρησκους έγιναν το 1986 στην Ασίζη, με επικεφαλής στους Ορθοδόξους τον τότε Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων Μεθόδιο Φούγια. Το 1994 επίσης στην Ασίζη, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο Γιαννουλάτο. Το 2002 πάλι στην Ασίζη, με επικεφαλής τον Βαρθολομαίο. Σ’ αυτή την συνάντηση έλαβαν μέρος 250 εκπρόσωποι από 12 θρησκείες!
Το 1991 στην Καμπέρα της Αυστραλίας, που έλαβε χώρα η Ζ΄ Γεν. Συνέλευση του «Π.Σ.Ε.» οι χριστιανοί συμπροσευχήθηκαν ακόμη και με ειδωλολάτρες!

Εκτός όμως από «διαθρησκειακές συναντήσεις» και απλές συμπροσευχές, έχουμε και
«οικουμενικές λειτουργίες», με συμμετοχή όχι μόνο ετερόδοξων , αλλά και αλλόθρησκων. Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κώστας Μπέης αποκαλύπτει την τέλεση Οικουμενικής θείας Λειτουργίας στη Σύρο, που κοινώνησαν όλοι, Λατίνοι, Ορθόδοξοι, Προτεστάντες. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από το αποκαλυπτικό άρθρο του
«... οργανώθηκε την τελευταία ημέρα του συνεδρίου οικουμενική λειτουργία στον καθεδρικό καθολικό ναό της Άνω Σύρου. Προσπάθεια, να προηγηθεί οικουμενική θεία λειτουργία στον ιερό ναό του Αγ. Νικολάου της Ερμούπολης, είχε ναυαγήσει. Ειχε βέβαια προσέλθει ο καθολικός επίσκοπος. Αλλά είχε παραμείνει σιωπηλός προσκυνητής. Δεν του δόθηκε η δυνατότητα να αναπέμψει κάποια ευχή μετά το τέλος της ορθόδοξης λειτουργίας. Ο ίδιος τόνιζε προς κάθε κατεύθυνση, μετά, ότι τον συνδέει στενή και ειλικρινής φιλια με τον ορθοδοξο μητροπολίτη. Είχε όμως κατανόηση για τις δυσκολίες του μητροπολίτη, να ξεπερασει τις προκαταλήψεις κάποιων και να κάνει εκεινο που η δικη του προσωπική παιδεία και καλή διάθεση ασφαλώς του υπαγόρευε. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι φανατικοί είχαν σκανδαλιστίι διαβάζοντας στα συνεδριακά προγράμματα πως θα τελούνταν οικουμενικές θείες λειτουργίες.
Η οικουμενική λειτουργία στην Άνω Σύρο ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Είχε έλθει η περίφημη χορωδία του Αγ. Νικολάου της Ερμούπολης και οι ψαλμωδίες της είχαν ενταχθεί μέσα στην καθολική λειτουργία. Προηγήθηκε η ωραιότατη καθολική χορωδια, που ξεκίνησε με το "Κύριε Ελέησαν...". Ακολούθησε η ορθόδοξη χορωδια με τη Δοξολογία. Ορθόδοξοι, καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, Έλληνες και ξένοι διάβασαν και ξαναδιάβασαν σε περισσότερες γλώσσες δυνατά από την προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου:
"Πάντες γαρ υιοί Θεού εστέ δια της πίστεως εν Χριστώ Ιησού. (...) Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. Πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού"....
Κατά τις δεήσεις, μνημονεύθηκαν από κοινού ο επίσκοπος Ρώμης και Πάπας Ιωάννης και ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Εκ περιτροπής στην κοινή τούτη λειτουργία έψελναν η ορθόδοξη και η καθολική χορωδια. Και ρίγη διαπερνούσαν το πολυποίκιλο εκκλησίασμα.
Όταν ήλθε η στιγμή να απαγγελθεί το "Πιστεύω", ο καθολικός επίσκοπος κάλεσε όλους τους πιστούς, αδιάκριτα από δόγματα, να το απαγγείλουν κατά το αρχικό τυπικό της Συνόδου της Νίκαιας, δίχως το φιλιόκβε. Και όταν ήλθε η ώρα της θειας κοινωνίας, εμβάπτιζε την όστια στο δισκοπότηρο με τον οίνο, έτσι ώστε κατά το λόγο του μεγάλου Αθηναγόρα να μπορούμε όλοι να κοινωνήσουμε από το ίδιο δισκοπότηρο.
Και κοινωνήσαμε. Καθολικοί, ορθόδοξοι και διαμαρτυρόμενοι. Από το κοινό δισκοπότηρο της κοινής πίστης. Δίχως σύνορα και δίχως μισαλλόδοξες προκαταλήψεις.....» [63].
Το άρθρο αυτό του καθηγητή και ιερέα Κώστα Μπέη είναι εύγλωττο και πρέπει να προβληματίσει όλους, για το πού οδηγείται σήμερα ο κόσμος από τα συνθήματα της «Νέας Εποχής».
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΤΑ ΚΡΗΜΝΩΝ


Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση


Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συνεχίζει ἀκάθεκτος τὶς συμπροσευχές του μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν διαφόρων θρησκειῶν τοῦ κόσμου, προκειμένου νὰ ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη καὶ νὰ λυθοῦν τὰ σοβαρὰ κοινωνικὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι – σύμφωνα πάντα μὲ τὸν ἰσχυρισμό του.


Οἱ κινήσεις αὐτὲς εἶναι θεατρικὲς καὶ οἱ «προσευχές» του δὲν γίνονται εὐπρόσδεκτες ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ὑποδεικνύονται ὑπογείως ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς καὶ γιατὶ ἐπιπλέον ἀπευθύνονται σὲ ψεύτικους θεούς. Ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους συνιστᾶ πτώση, γιατὶ ἐθελοντικὰ ἐξισώνονται μὲ τοὺς ἄλλους θρησκευτικοὺς ἡγέτες καὶ προδίδουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη.

Προσωπικά, κάθε φορὰ ποὺ βλέπω τοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες σὲ κοινὴ προσευχή, μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ ἡ ἀρχὴ τῶν συγκοινωνούντων δοχείων. Δυστυχῶς, ἡ ἀληθινὴ πίστη νοθεύεται ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς ψεύτικες θρησκεῖες.
Ἡ στάση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὶς συμπροσευχὲς αὐτὲς εἶναι προκλητικὴ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἔχει τὴν ψευδαίσθηση ὁ Παναγιώτατος ὅτι σύντομα θὰ μᾶς ὁδηγήσει ἐκεῖ ποὺ αὐτὸς ἐπιθυμεῖ. Κάνει λάθος ὅμως. Οὔτε καὶ βοηθᾶνε οἱ συνεχεῖς μεταμορφώσεις του, ποὺ μὲ βαθιὰ λύπη παρατηροῦμε κατὰ καιρούς.


Στὴν Πόλη ἐμφανίζεται ὡς ὁ ἀμετακίνητος Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, στὸ Ἅγιον Ὄρος γίνεται φιλομόναχος καὶ ἀνύστακτος ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν Ἑλλάδα εὐλογεῖ καὶ παρηγορεῖ τοὺς χειμαζόμενους ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, καὶ ὄχι μόνο, ἀδελφούς, ἐνῶ στὸ Βατικανὸ ἀγάλλεται ἀσπαζόμενος τὸν αἱρετικὸ Πάπα καὶ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν γίνεται ἕνα μὲ τὶς ἀμέτρητες παραφυάδες τῶν Προτεσταντῶν. Ἐπίσης ὁ Πατριάρχης ἀποφεύγει νὰ μιλήσει γιὰ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως, γιατὶ ὁ σκοπός του εἶναι νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ αὐτούς, προκειμένου νὰ γίνουν πράξη τὰ σχέδια τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι θέλουν ὅλες οἱ θρησκεῖες νὰ γίνουν μία, γιὰ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς λαοὺς εὐκολότερα.


Καὶ φτάνουμε στὸ κρίσιμο ἐρώτημα. Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη; Ἀπαντῶ ὡς ἑξῆς:
α´. Χρειάζεται ἔντονη καὶ δημόσια διαμαρτυρία. Δὲν ἔχουν ἀξία οἱ κατ᾽ ἰδίαν συζητήσεις καὶ διαφοροποιήσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ εὔκολη καὶ ἀνώδυνη στάση, ἡ ὁποία δὲν φέρει ἀποτέλεσμα. Στὸ θέμα αὐτὸ οἱ Ἁγιορεῖτες σήμερα δὲν μᾶς δίνουν τὸ καλύτερο παράδειγμα. Δὲν τολμοῦν νὰ ποῦν ὄχι στὶς οἰκουμενιστικές δραστηριότητες τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Φοβοῦνται τὴν ὀργή του καὶ ὑπολογίζουν τὶς σκληρὲς ποινές, ποὺ θὰ τοὺς ἐπιβάλλει. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ τραγωδία τους. Τὸ ἴδιο δυστυχῶς ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἰδιαίτερα τῶν λεγόμενων Νέων Χωρῶν.


β´. Στὰ κηρύγματα, τὶς δηλώσεις καὶ τὶς διαψεύσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρέπει νὰ εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί, ἂν ὄχι καὶ δύσπιστοι, ὅσο ἐκεῖνος συμπροσεύχεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους.


γ´. Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Πατριάχου στὴν Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι συχνές. Γιὰ ἀσήμαντες ἀφορμὲς καὶ ἐπετείους τὸν καλοῦν οἱ Μητροπολίτες —κάποτε πλαγίως τὸ ζητάει καὶ ὁ ἴδιος— προκειμένου ἀνταλλαγοῦν λόγοι ἐγκωμιαστικοῦ περιεχομένου καὶ βαρύτιμα δῶρα.
Καὶ ὅλα αὐτὰ τὴν ὥρα, ποὺ ὁ λαὸς περνάει δύσκολες ἡμέρες λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Δυστυχῶς, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες ζοῦν στὸ δικό τους κόσμο, μακριὰ ἀπὸ τὴ δυστυχία τοῦ λαοῦ! Κατὰ τὰ ἄλλα μᾶς διδάσκουν ἀφθόνως, μᾶς εὐλογοῦν προθύμως καὶ μᾶς ἀπομονώνουν ἀσπλάγχως.


Αὐτὰ τὰ πανηγύρια τῶν Μητροπολιτῶν μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχου πρέπει νὰ σταματήσουν. Δὲν καλύπτουν καμιὰ πνευματικὴ ἀνάγκη τοῦ λαοῦ. Θὰ ἔλεγα ὅτι μᾶλλον τὸν σκανδαλίζουν, γιατὶ γίνονται πολλὰ κοσμικὰ καὶ μάταια.

δ´. Ὁ κάθε πιστὸς εἶναι ἐλεύθερος νὰ κρίνει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη γιὰ τὴ συμμετοχή του στὸν οἰκουμενισμό. Νὰ μὴ δέχεται παθητικὰ τὰ ὅσα ἐκεῖνος διαπράττει. Ἡ παρρησία στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἀπαραίτητη. Ὁ φόβος δὲν πρέπει νὰ κλείνει τὸ στόμα του. Ὁ Πατριάρχης εἶναι θερμὸς ὑποστηρικτὴς τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὁ πιστός, γιατὶ νὰ εἶναι ψοφοδεής, ὅταν ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη πίστη του;
Περιμένουμε μὲ ἀγωνία ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος νὰ ἀρνηθεῖ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ γίνει πιὸ εἰλικρινὴς ἀπέναντι στὸν ἑλληνικὸ λαό. Οἱ δηλώσεις του νὰ συνοδεύονται καὶ ἀπὸ πράξεις. Ὄχι τὴ μιὰ ἑβδομάδα κατανυκτικὲς προσευχὲς στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν ἑπόμενη συμπροσευχὲς σὲ διαθρησκειακὲς διασκέψεις στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας!

Θέλουμε νὰ τὸν βλέπουμε ὡς πνευματικὸ πατέρα, ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ ἀγρυπνεῖ γιὰ τὴν ὑπερ άσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὰ γεγονότα ὅμως, παρὰ τὴν ἐπιθυμία μας, μᾶς ἐμποδίζουν νὰ ἔχουμε τὴν ἀπαιτούμενη ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸ πρόσωπό του.


Ορθόδοξος Τύπος,06/01/2012