Πρωτ. Βασιλείου Κοκολάκη, ἐφημερίου Ἱ.Ν. Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ Χολαργοῦ


Χριστός ἀνέστη!


Πρός τόν ἑλληνορθόδοξο λαό μας
μία ταπεινή ἐνημέρωση γιά ἕνα πολύ κρίσιμο θέμα.
Ἡ Ἐκκλησία δοκιμάζεται, τό κράτος διαλύεται, ἡ ἀσωτία-ἀνωμαλία νομιμοποιεῖται.
Μᾶς διέλυσαν-ἀτόνισαν τή γλώσσα καί μᾶς ἀνθελληνοποίησαν,
μᾶς διέστρεψαν τήν ἱστορία καί μᾶς ξερρίζωσαν,
μᾶς πούλησαν τήν πατρίδα καί μᾶς χρέωσαν,
μᾶς ἀκύρωσαν τό Σύνταγμα καί μᾶς ἐξευρωπάϊσαν,
μᾶς ἀπέλυσαν μέ δῶρο τή διαθεσιμότητα,
μᾶς ὁδήγησαν στήν αὐτοκτονία καί τό διασκέδασαν...
Καί σάν δέν ἔφθαναν ὅλα αὐτά, ἐκκλησιαστικοί καί δή πανεπιστημιακοί παράγοντες δέν θέλουν νά τηρήσουν τό ¨Στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι΄ἐπιστολῆς ἡμῶν¨(Β΄Θεσ.β΄, 15). Συνεχίζουν τίς προσπάθειες ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας μας δῆθεν μέσα ἀπό τή μέθοδο τῶν σκέψεων-προτάσεων προβληματισμοῦ καί ὄχι θέσεων-ἀποφάσεων ἐπιβολῆς τῶν ὅσων θέλουν νά περάσουν.


Μέ τήν ἴδια μέθοδο ἔχουν γίνει καί στό παρελθόν συνέδρια καί ὁμιλίες γιά μιά ἀνετότερη ἐκκλησιαστική παράδοση, μοντέρνα, κοντά στό σύγχρονο προοδευτικό ἄνθρωπο, ἐλαφρυτέρων ἐπιτιμίων, χαλαροτέρας ἀσκήσεως, μέ ἔνθερμο πνεῦμα ὑπέρ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς λατρείας, τῆς ἁπλουστεύσεως τῆς ἱερατικῆς ἐνδυμασίας, τῆς ἐγκρίσεως τῆς γυναικείας ἱερωσύνης, τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἐγκυρότητας τῆς ἱερωσύνης καί τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, τῆς συναινέσεως ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων μονῶν ὀργάνων, τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, τῆς κατασκευῆς νέων ἀκολουθιῶν τῶν μυστηρίων, τῆς εὔκολης παρεμβάσεως τῶν εἰδικῶν-ψυχιάτρων ἀντί τῶν ἐξομολόγων στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, τῆς ἐπικρο(α)τήσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέχρι πού φθάσαμε στήν ἐπιβολή τῆς μεταφράσεως τοῦ Ἀποστόλου καί τοῦ Εὐαγγελίου, σέ ἔκδοση νέου Ἱερατικοῦ, νέων εὐχῶν, Νέας Ἐποχῆς.
Καί γιά νά γίνουμε τώρα πιό συγκεκριμένοι, 27 εἰσηγητές, 19 Ἕλληνες καί 8 ἀλλοδαποί, συζητοῦν, πυροβολώντας (;) τούς κανόνες, γιά τό ἄν σήμερα οἱ κανόνες διατηροῦν τήν ἰσχύ τους ἤ χρειάζεται κάποια ἀναπροσαρμογή τους σέ συνάφεια μέ τήν ἐποχή μας.
Πρόκειται γιά τό Διεθνές Συνέδριο πού ὀργάνώσε ἡ Ἀκαδημία θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου ἀπό τίς 8 ἕως τίς 11 Μαΐου 2014 στό Συνεδριακό Κέντρο ¨Θεσσαλία¨(Μελισσάτικα Βόλος) μέ θέμα:
«Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί σύγχρονες προκλήσεις».

Παραθέτουμε αὐτούσιο τό εἰσαγωγικό σημείωμα τῆς ἡμερίδος:

«Είναι αλήθεια ότι οι ιεροί Κανόνες, μαζί με την Αγία Γραφή και τους δογματικούς και συνοδικούς Όρους, αποτελούν κεντρικό πυλώνα στη ζωή και την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι κανόνες, ειδικά, απηχούν, αντανακλούν και καταγράφουν την ζωντανή εμπειρία του εκκλησιακού σώματος, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν οδοδείκτες που το προσανατολίζουν για την υπέρβαση ή την επίλυση ποικίλων ζητημάτων που ανακύπτουν στην πορεία του μέσα στην ιστορία προς τα έσχατα.
Όπως κάθε πατερικό κείμενο που αποτελεί στοιχείο της εκκλησιαστικής παράδοσης, έτσι και ο κάθε κανόνας προέρχεται από μια συγκεκριμένη εποχή και απηχεί, εκτός από τη διαχρονική σωτηριώδη εμπειρία της Εκκλησίας, και τα συγχρονικά χαρακτηριστικά του τόπου και χρόνου διαμόρφωσής του.
Το κεντρικό ζήτημα που τίθεται για μια ακόμη φορά είναι εάν υπάρχει η δυνατότητα η Ορθόδοξη θεολογία, όσον αφορά ειδικά στην κανονική της παράδοση, να κατανοηθεί και να λειτουργήσει όχι μόνο ως «παραδοσιακή», μένοντας αμετακίνητα πιστή στο γράμμα μιας υποτιθέμενης «παράδοσης», αλλά και ως συναφειακή, υπερβαίνοντας τις συντεταγμένες ενός προ-νεωτερικού κοσμοειδώλου, το οποίο αποτελεί τελεσίδικα παρελθόν για τον χρόνο της Εκκλησίας.
Τίθεται, λοιπόν, το αγωνιώδες έρωτημα κατά πόσο, μέσα στο αναμφισβήτητο κύρος που τους περιβάλλει, οι κανόνες αυτοί διατηρούν την υπαρκτική δυναμική τους, για να ανταποκρίνονται στα αιτήματα του ολοένα και περισσότερο μεταβαλλόμενου κόσμου».
Διαβάζοντας τό παραπάνω κείμενο παρατηρεῖ κανείς τά ἑξῆς:

Ἀπό τή μιά λέει ὅτι οἱ κανόνες, ἀποτελοῦν κεντρικό πυλώνα στή ζωή καί τήν παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἄλλη θέτει τόν προβληματισμό ἄν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία, ὅσον ἀφορᾶ εἰδικά στήν κανονική της παράδοση, νά κατανοηθεῖ καί νά λειτουργήσει ὄχι μόνο ὡς «παραδοσιακή», μένοντας ἀμετακίνητα πιστή στό γράμμα μιᾶς ὑποτιθέμενης «παράδοσης», ἀλλά καί ὡς συναφειακή, ὑπερβαίνοντας τίς συντεταγμένες ἑνός προ-νεωτερικοῦ κοσμοειδώλου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τελεσίδικα παρελθόν γιά τόν χρόνο τῆς Ἐκκλησίας.
Δηλαδή νά φτιάξουμε μία νέα παράδοση πού νά κατανοεῖται ἀπό ἀνεκκλησίαστους ἀνθρώπους; Μά ἡ Ἱερή μας Παράδοση εἶναι αὐτή πού εἶναι. Ἐμεῖς πρέπει νά ἀλλάξουμε, νά καθαρισθοῦμε γιά νά τήν κατανοήσουμε. Ἡ ἰατρική, ἡ φιλοσοφία ἀλλά καί ἡ κάθε ἐπιστήμη δέν εἶναι κατανοητές ἀπό ὅλους. Πρέπει μήπως νά τίς ἁπλοποιήσουμε ἤ νά τίς ἀκυρώσουμε γιά νά βρίσκονται σέ συνάφεια μέ τήν ἐποχή μας; Ὄχι βέβαια! Ὅποιος τίς ἀγαπᾶ ἀγωνίζεται ὁ ἴδιος νά ἀποκτήσει τά προσόντα γιά νά τίς προσεγγίσει. Γιατί νά μήν ἰσχύει τό ἴδιο καί γιά τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας; Καί πολύ περισσότερο γιά τή θεολογία, τήν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν!

Τί σημαίνει συναφειακή ὀρθόδοξη θεολογία καί τί προνεωτερικό κοσμοείδωλο; Νά ὑποθέσουμε ὅτι ἐννοεῖ νά συμβαδίζει, νά συσχετίζεται, νά ἔχει συνάφεια ἡ ὀρθόδοξη θεολογία μέ τό σήμερα; νά συσχηματισθεῖ μήπως; σύμφωνα μέ τό ¨μή συσχηματίζεσθε τῶ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθε τῆ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον¨(Πρός Ρωμ. ιβ΄, 2); Ἔρχεται βεβαίως σέ ἀντίφαση μέ τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο.
Καί προνεωτερικό κοσμοείδωλο νά ὑποθέσουμε τόν βίο καί τά θεόπνευστα λόγια τῶν ἑκατομμυρίων ἁγίων μαρτύρων μας ἤ καί τόν ἴδιο τόν Χριστό, πού ἀποτελοῦν παρελθόν τῆς Ἐκκλησίας; Δέν εἶναι ὁ Χριστός τό πᾶν ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος;
Συνεχίζει τό κείμενο καί λέει ἀπό τή μιά ὅτι οἱ κανόνες ἀπηχοῦν, ἀντανακλοῦν καί καταγράφουν τή ζωντανή ἐμπειρία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καί ἀπό τήν ἄλλη ὅτι ὁ κάθε κανόνας προέρχεται ἀπό μιά συγκεκριμένη ἐποχή καί ἀπηχεῖ, ἐκτός ἀπό τή διαχρονική σωτηριώδη ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, καί τά συγχρονικά χαρακτηριστικά τοῦ τόπου καί χρόνου διαμόρφωσής του.

Μένει ἤ δέ μένει τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ διαχρονικῶς ἕνα καί τό αὐτό, εἰς τούς αἰῶνας; ἤ τί ἄλλο ἐννοοῦν ὅταν λένε ἐκκλησιαστικό σῶμα; Ἄν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν ἀλλάζει οὔτε ἀλλοιώνεται, τότε οἱ κανόνες πού τό ἀπηχοῦν καί τό ἀντανακλοῦν, ἀλλάζουν ἀνάλογα μέ τίς ἐποχές; Θά μοιάσουμε στούς ὀπαδούς τῆς παπικῆς θεολογίας τῆς ἀπελευθέρωσης ( Λατινική Ἀμερική) ὅπου ὁ Χριστός θεωρεῖται μόνο ὡς ἄνθρωπος-ἐλευθερωτής τῶν καταπιεσμένων καί φτωχῶν μιά πού τό ζοῦμε ἔντονα στήν ἐποχή μας;
Ἀπό τή μιά λέει ὁ συγγραφέας ὅτι οἱ κανόνες προσανατολίζουν γιά τήν ὑπέρβαση ἤ τήν ἐπίλυση ποικίλων ζητημάτων πού ἀνακύπτουν στήν πορεία μέσα στήν ἱστορία πρός τά ἔσχατα ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη ὅτι πρέπει νά ἐρευνήσουμε κατά πόσο, μέσα στό ἀναμφισβήτητο κύρος πού τούς περιβάλλει, οἱ κανόνες αὐτοί διατηροῦν τήν ὑπαρκτική δυναμική τους, γιά νά ἀνταποκρίνονται στά αἰτήματα τοῦ ὁλοένα καί περισσότερο μεταβαλλόμενου κόσμου.
Λές καί διαλέγονται δύο ἐγκέφαλοι μέ ἕνα κεφάλι.
Ἄν μή τί ἄλλο διακρίνεται μία σχιζοφρένεια στό ἴδιο τό εἰσαγωγικό κείμενο. Τελικά τό Συνέδριο δέν ἔχει κάποιες ξεκάθαρες θέσεις πού θέλει νά προβάλλει; Ἤ τίς ἔχει καί θέλει νά τίς περάσει μέ τήν πρόφαση τοῦ προβληματισμοῦ;
Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας εἶναι ἁπλή καί ξεκάθαρη!
Τόσους αἰῶνες γιατί δέν χρειάσθηκε κάποια ἀλλαγή τῶν ἱερῶν κανόνων γιά νά εἶναι πιό εὔπεμπτοι ἀπό τόν ἀγράμματο ἤ κουρασμένο κόσμο; τώρα προέκυψε τό πρόβλημα; γιατί τώρα;
Δέν μᾶς λέει ὁ Χριστός μας οὔτε ἕνα γιῶτα νά μήν ἀλλάζουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή πού ἀποτελεῖ τή βάση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος; ¨ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται¨ (Ματθ. ε΄, 17)

Ἀφοῦ οἱ κανόνες ἐκφράζουν τό ἐκκλησιαστικό σῶμα σύμφωνα μέ τό εἰσαγωγικό σημείωμα τῆς ἡμερίδος, τότε πῶς νά ἀλλάξουμε τά γιῶτα τῶν κανόνων;
Ἐπιπλέον ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μετά τό 1900, γιά νά ἀναφερθοῦμε σκοπίμως σ᾿ αὐτούς πού εἶναι πιό κοντά στήν ἐποχή μας, ὅπως ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ἅγιος Βησσαρίων, ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος, τόλμησαν ποτέ νά κάνουν πιό ἐπιεικεῖς ἤ χαλαρότερους τούς κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων; πού θά ἦταν καί τό λογικότερο μάλιστα, κάτω ἀπό τίς δεινές συνθῆκες ἤ συνέπειες τοῦ Α΄καί Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ἀλλά καί τόσοι ἁγιορεῖτες ἅγιοι γέροντες, ποτέ μά ποτέ δέν ἀμφισβήτησαν τήν διαχρονικότητα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, δέν καλλιέργησαν τήν ψευτοκουλτούρα τῆς Νέας Ἐποχῆς ἤ τῆς ὅποιας ἐποχῆς πού εἶχε τήν ἀνάγκη συγκαταβάσεως ἤ διαφορετικῆς προσοικειώσεως τῶν Κανόνων στά μέτρα τῆς κοσμικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων.Τυχαῖο; Δέν νομίζω. Σά νά μᾶς διδάσκουν πώς κάποια πράγματα στή ζωή μας εἶναι θεόπνευστα καί ἀπαρασάλευτα.

Καί γιά τή νηστεία, καί γιά τά σαρκικά πάθη, καί γιά τά μυστήρια καί γιά τό ὀρθόδοξο δόγμα καί γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη καί γιά τή λατρεία καί γιά τήν ποιμαντική καί γιά τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση καί γιά τίς σχέσεις μας μέ ἀλλοδόξους καί γιά αὐτές μέ ὁμοδόξους, γιά ὅλα, οἱ κανόνες ἤδη ἔχουν πάρει θέση. Θά ᾿ταν πολύ ἐπιπόλαιο, ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας φωτιζόμενοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα νά κατέληγαν σέ ὅρους καί κανόνες μέ μία στενή προσωρινή προοπτική γιά τά δεδομένα μόνο τῆς ἐποχῆς τους. Ἀγαποῦν οἱ ἅγιοι ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τούς πρίν καί τούς μετά ἀπ᾿ αὐτούς περισσότερο ἀπό μᾶς ἤ ὄχι;
Ἀγαποῦν ἄραγε οἱ συντελεστές τῆς ὀργανώσεως τοῦ συνεδρίου αὐτοῦ τούς ἀντιφρονοῦντες πρός αὐτό καί αὐτούς ὁμοδόξους τους; Ἤ ἀναζητοῦν ἕναν κανόνα καταδίκης ὅσων δέν τούς ἀκολουθοῦν; Ἄν θεωροῦνται σήμερα αὐστηροί καί δυσβάστακτοι οἱ κανόνες, δέν ἦταν πάντα ἔτσι; Δέν ὑπῆρχαν πάντοτε ἄνθρωποι μέ βαριά ἠθικά παραπτώματα; Δέν ὑπῆρχαν πάντα αἱρετικοί ἤ ἀλλόθρησκοι; Ἀκρατεῖς καί ἄθεοι;
Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως, καθοδηγεῖται τελικά ἤ δέν καθοδηγεῖται μία Οἰκουμενική Σύνοδος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα;
Ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι θετική περιττεύει κάθε προσπάθεια ἀλλαγῆς ἤ μειώσεως ἤ καταργήσεως τῶν κανόνων. Δέν τά ¨βάζουμε¨ μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἄν πιστεύουμε ὅτι εἶναι Θεός. Σίγουρα θά γυρίσει ἐναντίον μας ἡ βολή. Ἐκτός ἄν κι᾿ αὐτό κάνει λάθη καί δέν βλέπει μακριά.

Ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος ἔλεγε χαρακτηριστικά γιά τούς κανόνες:
«-Γέροντα, ἡ ἀκριβής τήρηση τῶν ἐντολῶν βοηθᾶ νά᾿ χουμε τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ;
-Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν βοηθᾶ ...Βλέπουμε καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέ πόση διάκριση ἔλεγαν νά ἐφαρμόζονται οἱ ἱεροί κανόνες! Ὁ Μέγας Βασίλειος πού ἔχει γράψει τούς πιό αὐστηρούς κανόνες, ἀναφέρει τόν κανόνα πού ἰσχύει γιά μιά ἁμαρτία, ἀλλά μετά ὁ ἴδιος προσθέτει: ¨μήν ἐξετάζεις χρόνο ἀλλά τρόπο μετανοίας¨.
-Γέροντα τό ἐπιτίμιο βοηθᾶ νά κοπεῖ ἕνα πάθος;
-Πρέπει νά καταλάβει κανείς ὅτι τό ἐπιτίμιο θά τόν βοηθήσει...Δέν θά τόν πνίξουμε τόν ἄλλο γιά νά τόν στείλουμε στόν Παράδεισο, ἀλλά θά τόν βοηθήσουμε νά ζητήσει μόνος του νά κάνει κάποια ἄσκηση. Νά φθάσει νά χαίρεται γιατί ζεῖ, νά χαίρεται γιατί πεθαίνει».

Ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος δέν ἐφευρίσκει ἄλλους κανόνες, δέν μειώνει, δέν ἀλλάζει οὔτε καταργεῖ τούς κανόνες τοῦ Πηδαλίου, παρά τό ὅτι καί στήν ἐποχή του ἦταν σέ ἔξαρση ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ ἐκκοσμίκευση στήν Ἐκκλησία, ἡ πολεμική κατά τῶν θρησκευτικῶν...Νά τί λέει:

«Τό Πηδάλιο λέγεται πηδάλιο, γιατί ὁδηγεῖ πρός τή σωτηρία τόν ἄνθρωπο πότε μέ τόν ἕνα τρόπο καί πότε μέ τόν ἄλλο, ὅπως ὁ καραβοκύρης πάει τό πηδάλιο πότε ἀριστερά καί πότε δεξιά, γιά νά βγάλει τό καράβι στήν ἀκτή. Ἄν τό πάει ὁλόϊσια, θά ρίξει τό καράβι πάνω στά βράχια, θά τό βουλιάξει καί θά πνιγοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ πνευματικός νά χρησιμοποιεῖ τούς κανόνες ὄχι σάν κανόνια!»

(Πνευματικός ἀγώνας, Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον ¨ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ¨, σ. 276-278).

Οἱ παραπάνω λόγοι δέν σημαίνουν πώς θά φτιάξουμε ἕνα νέο πηδάλιο στά μέτρα μας.

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς βλέποντας μέ μία εὐρύτερη θεολογική σκέψη τά ἀνοίγματα τῶν ὀρθοδόξων πρός τούς Φράγκους-οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς μέτρο τῶν πάντων τόν ἄνθρωπο-καί τή μιμητική ροπή πρός αὐτούς ἐκ μέρους τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας διδάσκει:

«Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦἸούδα, τοῦ πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τὴν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡἰ δία: τὸ νὰ θέλῃ κανεὶς νὰ γίνῃ καλὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του».ἔτσι ὅμως ἐξισώνεται ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Διάβολο, ὁ ὁποῖος θέλησε καὶ αὐτὸς νὰ γίνῃ θεὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ οὐσία τῆς ἁμαρτίας συνίσταται σ' αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλαζονικὴ αὐταπάτη. Αὐτὸ εἶναι ἡ οὐσία τοῦ ἰδίου τοῦ Διαβόλου, τὸ νὰ μὴ θέλῃ τίποτε ἔξω ἀπ' αὐτόν, ἀλλὰ νὰ μένῃ μόνος του, ἑρμητικὰ κλεισμένος ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Ἡ πτώση τοῦ πάπα ἔγκειται στὸὅτι θέλει νὰ ἀντικαταστήσῃ τὸν Θεάνθρωπο μὲ ἄνθρω­πο. Μὲ τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου ὁ πάπας σφετερίσθηκε ὅλη τὴν ἐξουσία καὶ τὰ δικαιώματα ποὺἀνήκουν στὸν Θεάνθρωπο καὶ αὐτοανακηρύχθηκε Ἐκκλησία ἐν τῇ παπικῇ ἐκκλησίᾳ, ἱδιόμορφος Παντοκράτωρ. γι' αὐτὸ τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα ἀπέβη τὸ κεντρικὸ δόγμα τοῦ Παπισμοῦ, τὸ ὁποῖο δὲν θὰ ἀποκηρυχθῇ, ἕως ὅτου ὁ πάπας εἶναι πάπας τοῦ οὑμανιστικοῦ Παπισμοῦ. Ὁ πυρήνας τοῦ δόγματος τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα = τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀποθεανθρωποίηση τοῦ ἀνθρώπου, πρᾶγμα ποὺ ἐπιδιώκουν ὅλοι οἱ οὑμανισμοί, ἀκόμη καὶ οἱ θρησκευτικοί.ἔτσι ἐπανέρχεται ὁ ἄνθρωπος στὴν εἰδωλολατρία, στὴν πολυθεΐα, στὸν διπλό, φυσικὸ καὶ πνευματικό, θάνατο. Ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο ὁ κάθε οὑμανισμὸς μετατρέπεται σὲ μηδενισμό. Μὲ τὸ δόγμα τοῦ παπικοῦ ἀλαθήτου ἔγινε δόγμα ὁ εἰδωλολατρικὸς οὑμανισμός, διότι ἔτσι δογματοποιήθηκε ἡ παναξία, τὸ παγκριτήριο τοῦ οὑμανιστικοῦ πολιτισμοῦ «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος». Ἡ σμίκρυνση τοῦ Χριστιανισμοῦ σὲ οὑμανισμὸ ἔχει βέβαια ἁπλοποιήσει τὸν Χριστιανισμό, ταυτόχρονα, ὅμως, τὸν ἔχει καταστρέψει».
(Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ¨Ἄνθρωπος καί θεάνθρωπος¨, σ. 150-157)

Πῶς τολμοῦν ἑπομένως σύγχρονοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι νά κάνουν κριτική στούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας; Ἔχουν φθάσει σέ τέτοιο ὕψος ἁγιότητος ἤ μήπως συμβαίνει τό ἀντίθετο; Σέ κάθε μας ὁμιλία, σέ κάθε μας λόγο, χρειάζεται ἄκρα ταπείνωση, διότι ὅσο ξεφεύγουμε ἀπό αὐτήν, ἀφήνουμε χῶρο σέ δαιμονικές ἐπιδράσεις. Ἔτσι ὁ χριστοποιημένος διά τῶν μυστηρίων ἄνθρωπος γίνεται σταδιακά δαιμονοάνθρωπος, μέχρι πού φθάνει νά κοινωνεῖ ἀλλοτρίων μυστηρίων, ἀλλοδόξων ἤ ἀλλοθρήσκων.
Πρός ἐπιβεβαίωση δέ τούτου, συνηγορεῖ καί πάλι ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος σέ ἄλλο σημεῖο- σχετικό μέ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς νά ἀφήνει κανένα περιθώριο γιά ἐνδεχόμενες ποθούμενες ἑνώσεις μέ ἀμετανόητους αἱρετικούς, ἔτσι ὅπως λαχταροῦν σημερινοί κουλτουριάρηδες μοντέρνοι θεολόγοι πού ἀγαποῦν ἀπροϋπόθετα καί ἐρωτεύονται ἀνελέητα- λέει:

«Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ποὺ διατυπώθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες, ἀπὸ τὶς ἁγίες Συνόδους, γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἡἑξῆς: οἱ αἱρέσεις δὲν εἶναι Ἐκκλησία, οὔτε μποροῦν νὰ εἶναιἘκκλησία. Γι' αὐτὸ δὲν μποροῦν οἱ αἱρέσεις νὰἔχουν τὰἅγια Μυστήρια, ἰδιαίτερα τὸ Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας, αὐτὸ τὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων. Γιατί ἀκριβῶς ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι τὸ πᾶν καὶ τὰ πάντα στὴν Ἐκκλησία: δηλαδὴ εἶναι καὶὁἴδιος ὁ Θεάνθρωπος ΚύριοςἸησοῦς καὶἡἴδια ἡἘκκλησία καὶ γενικὰ κάθε τί ποὺἀνήκει στὸν Θεάνθρωπο. Ἡ «intercommunio», δηλαδὴἡ διακοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἴτε μέ συμπροσευχές εἴτε στὰ ἅγια Μυστήρια, ἰδιαιτέρως στὴ θεία Εὐχαριστία, εἶναι ἡ πλέον ἀναίσχυντη προδοσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡπροδοσία τοῦ Ἰούδα. Πρόκειται μάλιστα περὶ προδοσίας ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου, τῆςἘκκλησίας τῆς Ἀποστολικῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγιοπατερικῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγιοπαραδοσιακῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μίας καὶμοναδικῆς. Ἐδῶθὰ πρέπει νὰ σταματήσει κάποιος τὸν χριστοποιημένο νοῦ του καὶ τὴ συνείδηση μπροστὰ σὲ μερικὰἅγια γεγονότα, ἅγια μηνύματα καὶἅγιες ἐντολές.
Πρῶτον, πρέπει νὰ διερωτηθοῦμε σὲ ποιὰἐκκλησιολογία καὶ σὲ ποιὰ θεολογία μὲ θέμα τὴν Ἐκκλησία θεμελιώνεται ἡ λεγόμενη «intercommunio»; Γιατί ὁλόκληρη ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς Ἐκκλησίας βασίζεται καὶ θεμελιώνεται ὄχι στὴν inter-communio (διά-κοινωνία), ἀλλὰ στὴ θεανθρώπινη πραγματικότητα τῆς communio δηλαδὴ στὴ θεανθρώπινη Κ οινωνία (πρβλ. Α΄ Κορ. α΄, 9. 10, 16-17. Β΄ Κορ. ιγ΄, 13. Ἑβρ. β΄, 14. γ΄, 14. Α΄ Ἰω. α΄, 3), ἐνῶ ἡ ἔννοια inter-communio, διά-κοινωνία, εἶναι καθ'ἑαυτὴν ἀντιφατικὴ καὶ ὁλότελα ἀδιανόητη γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη καθολικὴ συνείδηση.

Τὸ δεύτερο γεγονός, καὶ μάλιστα ἱερὸ γεγονὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, εἶναι τὸἑξῆς: Στὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία γιὰ τὸ θέμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων, τὸ μόνο καὶ τὸ μοναδικὸ μυστήριο εἶναι ἡἴδια ἡἘκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, οὕτως ὥστε αὐτὴ νὰεἶναι καὶ ἡ μόνη πηγὴ καὶ τὸ περιεχόμενο ὅλων τῶν θείων Μυστηρίων. Ἔξω ἀπὸ αὐτὸ τὸ θεανθρώπινο καὶ παμπεριεκτικὸ Μυστήριο τῆςἘκκλησίας, τὸ Πάν-μυστήριο, δὲν ὑπάρχουν οὔτε μποροῦν νὰὑπάρχουν «μυστήρια»· ἑπομένως, καὶ οὐδεμία «διά-κοινωνία» (inter-communio) ὑπάρχει στὰ Μυστήρια. Ὡς ἐκ τούτου μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία, στὸ μοναδικὸ τοῦτο Παμμυστήριο τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νὰ γίνει λόγος γιὰ τὰΜυστήρια. Γιατί ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξη, καθὼς εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πηγὴ καὶ τὸ κριτήριο τῶν Μυστηρίων καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο. Τὰ Μυστήρια δὲν μποροῦν νὰ ἀναβιβάζονται πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οὔτε νὰ θεωροῦνται ἔξω ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἕνεκα τούτου, σύμφωνα μὲ τὸ φρόνημα τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ σύμφωνα μὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση,ἡὈρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν παραδέχεται τὴν ὕπαρξη ἄλλων μυστηρίων ἔξω ἀπ' αὐτήν, οὔτε τὰ θεωρεῖ ὡς μυστήρια, μέχρις ὅτου προσέλθει κάποιος μὲ μετάνοια ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ «ἐκκλησία», δηλαδὴ ψευδοεκκλησία, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι τότε ποὺ μένει κάποιος ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰἔχει ἐνωθεῖ μαζί της διὰ τῆς μετανοίας, μέχρι τότε αὐτὸς εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία αἱρετικὸς καὶἀναπόφευκτα βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴ σωτηριώδη Κοινωνία = communio. Γιατί «τὶς γάρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶἀνομίᾳ; τὶς δὲ κοινωνία φωτὶπρὸς σκότος;» (Β' Κορ. στ΄, 14).
«...Ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος, μὲ τὴν ἐξουσία ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, δίνει ἐντολή:

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶδευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. γ΄, 10). Ἐκεῖνος, λοιπόν, ὁὁποῖος, ὄχι μόνο δὲν παραιτεῖται ἀπὸ τὸν «αἱρετικὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ δίνει σ' αὐτὸν καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, τὴν θεία Εὐχαριστία, αὐτὸς βρίσκεται στὴν ἀποστολικὴ καὶ θεανθρώπινη ἁγία πίστη; Ἐπὶ πλέον ὁ ἀγαπημένος Μαθητὴς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, Ἀπόστολος τῆς ἀγάπης, δίνει ἐντολή: ¨ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν πιστεύει στὴ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν παραδέχεται τὴν εὐαγγελικὴ γι' Αὐτὸν διδασκαλία ὡς Θεανθρώπου
«μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν»¨ (Β' Ἰω. α΄, 10).

Ὁ Κανόνας ΜΕ' τῶν ἁγίων Ἀποστόλων βροντοφωνεῖ:
«Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰδὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρείσθω» (Πρβλ. Κανόνα ΛΓ' τῆς ἐν
Λαοδικείᾳ Συνόδου).

Ὁ Κανόνας ΞΔ' τῶν ἁγίων Ἀποστόλων διατάζει: «Εἰ τὶς κληρικός, ἢ λαϊκός, εἰσέλθη εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἢ αἱρετικῶν, προσεύξασθαι, καὶκαθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω».

Ὁ Κανόνας ΜΣΤ' τῶν ἁγίων Ἀποστόλων:«Ἐπίσκοπον ἢ πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τὶς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰἀπίστου;».
Ὁ θεόπνευστος φορέας τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς καθολικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, εὐαγγελίζεται ἀπὸ τὴν καρδιὰ ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅλων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὅλων τῶν ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἑξῆς θεανθρώπινη ἀλήθεια: «Ὁ ἄρτος καὶὁ οἶνος δὲν εἶναι τύπος τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ (μὴ γένοιτο), ἀλλὰ τὸἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου θεωμένο... Διὰ μέσου αὐτοῦ καθαριζόμενοι ἑνωνόμαστε μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ μὲ τὸ Πνεῦμα Του καὶ γινόμαστε Σῶμα Χριστοῦ(=ἡἘκκλησία)... Καὶὀνομάζεται ¨μετάληψη¨ γιατί διὰ μέσου αὐτῆς μεταλαμβάνουμε τὴ Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ. Κοινωνία δὲ ὀνομάζεται καὶ εἶναι ἀληθινά, ἐπειδὴ διὰ μέσου αὐτῆς κοινωνοῦμε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μετέχουμε τὴ σάρκα Του καὶ τὴ Θεότητά Του. Διὰ μέσου αὐτῆς κοινωνοῦμε καὶ ἑνωνόμαστε μεταξύ μας. Γιατί ἐπειδὴ μεταλαμβάνουμε ἀπὸ ἕναν ἄρτο, ὅλοι εἴμαστε ἕνα Σῶμα Χριστοῦ καὶ ἕνα Αἷμα, καὶ γινόμαστε μέλη ὁἕνας τοῦ ἄλλου, ἀποτελώντας ἕνα σῶμα (σύσσωμοι) τοῦ Χριστοῦ. Γι' αὐτὸ λοιπόν, ἂς φυλαχτοῦμε μὲ κάθε τρόπο νὰ μὴν παίρνουμε μετάληψη αἱρετικῶν, οὔτε νὰ τοὺς δίνουμε. Μὴ δίνετε τὰἅγια στοὺς σκύλους, λέγει ὁ Κύριος, οὔτε νὰ ρίχνετε τὰ μαργαριτάρια σας μπροστὰ στοὺς χοίρους (Ματθ. ζ΄, 6), γιὰ νὰ μὴ γίνουμε συμμέτοχοι στὴν (αἱρετική) κακοδοξία καὶ συνεπῶς καὶ στὴν καταδίκη τους. Γιατί ἐὰν βέβαια ἡ θεία μετάληψη εἶναι ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μεταξύ μας, τότε ὁπωσδήποτε ἑνωνόμαστε μὲ τὴ θέλησή μας καὶ μὲ ὅλους ποὺ μεταλαμβάνουν μαζί μας. Γιατί αὐτὴἡἕνωση γίνεται μὲ τὴ θέλησή μας καὶὄχι χωρὶς τὴ γνώμη μας. Γιατί ὅλοι ἕνα σῶμα εἴμαστε, ἐπειδὴ μεταλαμβάνουμε ἀπὸ τὸν ἕνα ἄρτο,ὅπως λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος» (Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδ. Ὀρθ. πίστεως 4,13, PG 94, c. 1149. 1152.1153).
Ὁἀτρόμητος ὁμολογητὴς τῶν θεανθρωπίνων ὀρθοδόξων ἀληθειῶν (ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης) ἀναγγέλλει σ' ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν κόσμων:

«Τὸ νὰ κοινωνεῖ κανεὶς ἀπὸ αἱρετικὸἢὁλοφάνερα διαβεβλημένο ὡς πρὸς τὸν βίο του, τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἐξοικειώνει μὲ τὸν διάβολο» (Ρ.G. 99, c. 1668C). Σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο ὁἄρτος τῶν αἱρετικῶν δὲν εἶναι «σῶμα Χριστοῦ» (Ρ.G. 99, c. 1597Α).

Γι' αὐτό, «Ὅπως λοιπὸν ὁ θεῖος ἄρτος, ὅταν μετέχουν σ’ αὐτὸν οἱὈρθόδοξοι, ὅλους ὅσους μετέχουν τοὺς κάνει νὰἀποτελοῦν ἕνα σῶμα ἔτσι ἀκριβῶς καὶὁ αἱρετικὸς (ἄρτος), καθιστώντας μεταξὺ τους κοινωνοὺς αὐτοὺς ποὺ μετέχουν ἀπ' αὐτόν, τοὺς ἐμφανίζει ἕνα σῶμα ἀντίθετο στὸν Χριστό» (Ρ.G. 99, c. 1480CD).

Ἐπὶ πλέον «Ἡ κοινωνία ποὺ δίνεται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, δὲν εἶναι κοινὸς ἄρτος, ἀλλὰ φαρμάκι (=δηλητήριο), ποὺ δὲν βλάπτει τὸ σῶμαἀλλὰ ποὺ μαυρίζει καὶ σκοτίζει τὴν ψυχή» (Ρ.G. 99, c.1189C)
(«Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός»,¨Ἀνθρωπιστικός Οἰκουμενισμός¨, σ. 228-233 )

Ἀναρωτιόμαστε: οἱ ὀργανωτές καί ὁμιλητές τοῦ ἐν λόγῳ Συνεδρίου τοῦ Βόλου, αὐτά ἐννοοῦν, ὅταν οἱ ἴδιοι λένε πώς οἱ κανόνες ἐκφράζουν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας; Ἄν δέν ἐννοοῦν αὐτά, τότε ἔρχονται σέ ἀπροκάλυπτη, συνειδητή ἀντίθεση μέ ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἄς γίνουν ξεκάθαροι!
Δόξα τῷ Θεῷ, ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, δέν μᾶς παίρνει ἄλλο νά ἀναρωτιόμαστε γιά τό ἄν βρισκόμαστε σέ λάθος πορεία ὡς πρός τό δόγμα καί τό ἦθος, τή λατρεία καί τούς Ἱερούς Κανόνες.Σέ ὅλα τά σύγχρονα, φτιαχτά ἤ μή προβλήματα, πῆραν θέση οἱ σύγχρονοι ἅγιοί μας, ὅπως ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ἅγιος Πορφύριος, μᾶς ἄφησαν κείμενα, μᾶς δίδαξαν μέ τή ζωή τους. Νισάφι πιά!
Μήν ξεχνοῦμε ἐπίσης ὅτι ὡς πρός τή σχέση μέ τούς αἱρετικούς, ὁ Κύριος ἐξεφώνησε τά φοβερά ¨οὐαί¨ ἐναντίον τῶν Φαρισαίων καί Γραμματέων, τούς ὁποίους ἀπεκάλεσε ὄφεις καί γεννήματα ἐχιδνῶν.
Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης συστήνει οὔτε νά τούς χαιρετοῦμε. Οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ὁρίζουν οὐδέ συνδυάζειν, οὐδέ συνεύχεσθαι, οὐδέ συνεσθίειν, οὐδέ λαμβάνειν εἰς οἶκον, οὐδέ χαίρειν λέγειν αὐτοῖς.
Τό δέ παράδοξο εἶναι ὅτι αὐτοί πού θέλουν νά ἀλλάξουν τούς κανόνες κάνοντάς τους χαλαρότερους, πιό ἀρεστούς στούς ἀνεκκλησίαστους ἀνθρώπους, αὐτοί οἱ ἴδιοι εἶναι πού τούς χρησιμοποιοῦν μέ ἀκρίβεια καί χωρίς καμιά οἰκονομία, ὅταν μέ χαιρεκακία βλέπουν νά σέρνονται στά ἐκκλησιαστικά δικαστήρια ἱερεῖς πού ἀντιπαθοῦσαν. Πῶς ἐξηγεῖται τό μίσος κατά τῶν ὁμοδόξων καί ἡ ἀγάπη ἄνευ ὅρων πρός τούς ἑτεροδόξους;

Ἀλλά καί ὁ γέροντας Σωφρόνιος ἀπό τό Ἔσσεξ ὅταν μιλᾶ γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, μᾶς βοηθᾶ νά καταλάβουμε ἀναλογικῶς καί γιά τήν τήρηση τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας ὅτι δέν ἀποτελοῦν δυσβάστακτο ζυγό ἀγγαρείας. Οὔτε πάλι ἀφήνει νά νοηθεῖ ὅτι οἱ ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου ἦταν μόνο γιά τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων.
«Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός μου, καὶ Ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ Ἐμαυτὸν … καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν»(Ἰωάν. ιδ’, 21-23)· θὰ «ποιήσουν» βεβαίως οὐχὶ προσκαίρως, ἀλλὰ αἰωνίως.
Ἡ εἴσοδος ἡμῶν πρὸς κατοχὴν τῆς ἀθανάτου ταύτης ζωῆς προϋποθέτει τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.

«Ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μου ἐστε, καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. η’, 31-32).
Ἡ ὁμοίωσις τῆς φύσεως ἡμῶν πρὸς τὸν Θεὸν γεννᾶ ἐν ἡμῖν φυσιολογικῶς τὴν δίψαν πρὸς γνῶσιν τῆς Ἀληθείας, πρὸς ἀγώνα διὰ τὴν Θείαν τελειότητα. Ἡ τελειότητα αὕτη δὲν ὑπάρχει ἐν ἡμῖν, ἀλλ’ ἐν τῷ Πατρί, Ὅστις εἶναι Πηγὴ παντὸς ὑπάρχοντος. Τὸ νὰ ἀκολουθῶμεν Αὐτὸν ἐν πᾶσιν, οὐδόλως σημαίνει ὅτι ὑποτασσόμεθα εἰς προστάγματα ἐξουσίας ἐπιβαλλομένης ἔξωθεν, ἀλλ’ ὅτι ἡ ἀγάπη ἡμῶν ἑλκύει ἡμᾶς πρὸς Αὐτόν· πάσχομεν ἀναζητοῦντες ἀδιακόπως τὴν τελειότητα Αὐτοῦ. Καὶ ὁ Χριστὸς ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς τὴν ἐντολήν: «Ἔσεσθε οὖν τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειος ἐστιν» (Ματθ. ε’, 48)
(Ἀρχ/του Σωφρονίου (Σαχάρωφ), "Περί πνευματικῆς ἐλευθερίας", «Ὀψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστί» σ. 179-180)

Ὕστερα ἀπό τά παραπάνω γίνεται κατανοητό ὅτι περιμένουμε ἀπό τό συνέδριο αὐτό νά σεβαστεῖ τούς ἱερούς Κανόνες πού στήριξαν τήν Ἐκκλησία 20 αἰῶνες τώρα, καί νά μή συνεχίσει τήν προβολή τῆς μεταπατερικῆς Θεολογίας . Ἀλλιῶς θά εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης.
Ὁ σεβασμός αὐτός θά προκύψει ἄν ὄντως λάβουμε στά σοβαρά ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι οἱ κανόνες ἀποτελοῦν προέκταση τῶν ἁγίων Γραφῶν, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης ἀλλὰ καί ὁλοκλήρου τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως.Ἄρα κατάργηση Ἱερῶν Κανόνων ἤ ἀλλοίωση αὐτῶν σημαίνει κατάργηση ἤ ἀλλοίωση Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης καί ὅλης τῆς Ἱ.Παραδόσεως...

Παραθέτουμε ἀπόσπασμα ἀπό τό ἄρθρο τοῦ Ἀρχ/τη Σαράντη Σαράντου «Κωδικοποίηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων;», στό ὁποῖο ὁ συγγραφέας προβάλλει τόν ἅγιο Νικόδημο τόν ἁγιορείτη πού κατέγραψε συστηματικά τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας στό γνωστό Πηδάλιο. Τό σχετικό ἄρθρο παρουσίασε καί τό ἀξιολογότατο περιοδικό «Παρακαταθήκη»:
«...Δίπλα σέ κάθε ἱερὸ κανόνα γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος τοὺς ἄλλους ἱεροὺς κανόνες πού συμφωνοῦν μέ τὸν παρόντα. Ἔχουμε δηλαδὴ μπροστὰ μας σὲ κάθε κανόνα μιά Ἱερά Σύνοδο ἱερῶν κανόνων μὴ συγκρουομένων μεταξὺ τους, ἀλλά ἀλληλοσυμφωνούντων καὶ ἀλληλοσυμπληρουμένων.Παρά τήν διαφορετική χρονολογική καταγραφή τῶν Κανόνων. Ἀκόμη πιό ἀξιόλογα εἶναι τά σχόλια ἤ ὑποσημειώσεις στό κάτω μέρος κάθε σελίδας τοῦ Πηδαλίου.
Ἀπό τίς εὔστοχες παρατηρήσεις τοῦ Ἁγίου Πατρὸς Νικοδήμου πάνω σέ κάθε ἕναν ἱερὸ κανόνα φαίνεται ἡ καθαρὰ ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία του, ἡ καθαρή Τριαδολογική θεολογία του καὶ ἡ ὀρθόδοξη φιλανθρωπία του. Ἡ φιλοθεῒα και ἡ φιλαδελφία εἶναι τὸ ἀπόσταγμα πού προκύπτει ἀπὸ τή μελέτη τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου μέ τή σοφωτάτη χριστοκαθοδήγηση τοῦ ἱεροῦ Πατρός.

Κινητή βιβλιοθήκη ἀσυλλήπτων διαστάσεων ἀποδεικνύεται ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ἀφοῦ, ὅπως φαίνεται, ἀπὸ μνήμης παραθέτει χωρία ἀρχαιοελληνικὰ ἤ Πατερικά, γιά πληρέστερη κατανόηση τῶν ἱερῶν κειμένων τῶν ἱερῶν κανόνων. Σοβαρότατος ἐπιστημονικὸς ἆθλος εἶναι ἡ ὅλη ἐργασία τοῦ ἁγίου Πατρός, ὁ ὁποῖος ἀκόμα δέν ἔχει ἐκτιμηθεῖ δεόντως ἀπὸ τοὺς «συγχρόνους» θεολόγους μας. Δυστυχῶς ὑπάρχει διεσπαρμένη μιά ἀτεκμηρίωτη προκατάληψη κατὰ τοῦ Πηδαλίου, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν παχυλὴ ἄγνοιά του. Ἐξ ἄλλου γίνεται ὅλο καὶ πιό γνωστὸ σήμερα, ὅτι τὸ ἀμιγὲς ὀρθόδοξο πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου ἐνοχλεῖ καὶ ἐκνευρίζει τοὺς ποτισμένους μέ τά ποταπὰ οἰκουμενιστικὰ «ἐπιχειρήματα» καὶ τὸν ἀσαφῆ, ἄχρωμο, ἄοσμο, ἀόριστο προτεσταντικὸ ὀρθολογισμό τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ( Π.Σ.Ε. ).

Κάποιες στιγμές, σέ κάποιες σελίδες, στέκεσαι.Ἴλιγγος σέ πιάνει μπροστὰ στό ἄπιαστο θεανθρώπινο μεγαλεῖο. Σοῦ ἔρχεται νά φωνάξεις. Νά κατηγορήσεις τὸν Ἅγιο σάν αὐστηρό, σά σκληρό, σάν ἄσπλαγχνο μπροστὰ στήν ἀνθρωπίνη ῥευστότητα, μπροστὰ στό εὐόλισθο τῆς φύσεώς μας. Καὶ ἐκεῖ πού πᾶς νά τὸ βάλεις στά πόδια, ἔρχεται κοντά σου, πιό κοντά, αὐτὸς ὁ γίγαντας ἀσκητικὸς Πατέρας καὶ πιό ἀνυποχώρητα σέ σπρώχνει νά προχωρήσεις. Σέ διαβεβαιώνει μέ τή χαρισματικὴ του πειστικότητα ὅτι οἱ ἱεροὶ κανόνες καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Ἅγιες Γραφές καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοση εἶναι παράδοση καθολικῆς ζωῆς πού οἱ πάντες χωροῦν μέσα σέ αὐτὴν. Δέν χρειάζεται ἐλάφρυνση ἤ κατάργηση τῶν ἤδη ὑπαρχόντων κανόνων οὔτε πρόσθεση νέων.

Τελειώνοντας τή μελέτη τοῦ βιβλίου ἀργά-ἀργά κάτι καταλαβαίνεις , μέ τίς εὐχὲς τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν : τί στενοχώρια, τὶ ἀσφυξία εἶναι στό ἐδῶ καὶ τώρα… καὶ τί ἀπεραντοσύνη, τί ἅπλα ἀνοίγεται… μετὰ τή μελέτη αὐτοῦ τοῦ βιβλίου…

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος γνωρίζει τὴν ἐκ τῶν αἱρετικῶν προερχόμενη ἀμφισβήτηση τῶν Ἀποστολικῶν κανόνων. Γι’αὐτὸ φρόντισε, ὅπως λέγει ὁ ἴδιος, μέ πολλή ἐπιμέλεια νά τούς σπουδάσει, γιά νά μὴ γράψει ἀναλήθειες.

Οἱ ἀμφισβητίες εἶναι ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸ στεῖρο ὀρθολογιστικὸ πνεῦμα τῶν Δυτικῶν θεολόγων, πού σχηματίζονται μέ τή γενικότερη ἀσάφεια τῆς «νέας ἐποχῆς» καὶ τή συνάφεια τῶν μηνυμάτων της.Ἴσως, ἂν καταφερθεῖ καίριο πλῆγμα κατὰ τῶν Ἀποστολικῶν κανόνων πού ἀποτελοῦν καί τίς γερές θεανθρώπινες βάσεις τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου, εὐκολότερα θά ἀθετηθεῖ καί τό λοιπό οἰκοδόμημα τῶν ὑπολοίπων ἱερῶν κανόνων. Παλαιότερο ἐπιχείρημα τῶν Δυτικοπλήκτων θεολόγων ἦταν ἡ ἐπιστροφὴ στήν Ἀποστολικὴ ἐποχὴ. Ὡστόσο ὁ ἴδιος ἀμερόληπτος Ἅγιος Πατήρ Νικόδημος καταθέτει τή μαρτυρία τοῦ Ἀντωνίου Φορέστου Γεζουβίτου, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει, ὅτι ἡ ἐν Τριδέντῳ Οἰκουμενική Σύνοδος τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν ἐκύρωσε καί τούς ΠΕ(85) Ἀποστολικοὺς Κανόνες, γιά νά μὴν κατηγοροῦνται αὐτοί( οἱ Ῥωμαιοκαθολικοὶ )γιά αὐθαίρετες καινοτομίες. Καὶ τὸ σπουδαιότερο ἀπ ὅλα εἶναι ὅτι καὶ οἱ 85 Ἀποστολικοί κανόνες κυρώθηκαν ἐπίσημα, δηλαδὴ συνοδικά, ἀπὸ τὸ δεύτερο κανόνα τῆς Ἕκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἀπὸ τὸν πρῶτο τῆς Ἑβδόμης. Μετὰ ἀπὸ τέτοιου εἴδους ἐπικυρώσεις δέν ἀποδεικνύεται ἡ σκοπιμότητα τῶν ἀμφισβητιῶν;

Τὸ κατανυκτικὸ κλάμα τῆς ἁγίας καρδιᾶς του, οἱ ἀσίγαστοι ἀσκητικοί του ἱδρῶτες καὶ τὸ αἷμα τῆς χαριτόβρυτης ψυχῆς του, ἑνωμένα καὶ πυρακτωμένα ἀπὸ τὰ Ἄχραντα Τίμια Δῶρα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν ἔχουν καταστήσει ἰδιαίτερα νέο, παλαιστὴ καὶ προπονητὴ γιά νεοχριστιανικοὺς ἄθλους καὶ στίς σύγχρονες ἱερατικὲς συνειδήσεις.
Ἐμεῖς νά τόν ἀκυρώσουμε ἀδιαφορώντας;
Κάθε σύγχρονος Ὀρθόδοξος πνευματικὸς ἔχει ἄριστο πνευματικὸ καθοδηγό ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ δίπλα του, τὸ ἱερὸ Πηδάλιον, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴν ἐπιφανειακὴ θεοκουλτούρα, τὴν ἑρμαφρόδιτη πνευματικότητα καὶ τὴν κοσμικὴ χαυνότητα».

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό ἀναγραφέν ἄρθρο στό περιοδικό «Παρακαταθήκη», «Kωδικοποίηση τῶν ἱερῶν κανόνων ;» Ἀρχ/τη Σαράντη Σαράντου, τεύχη 8,9,10)
Δικό μας σχόλιο: Καί μόνο πού ἕνας ἅγιος μᾶς παραδίδει τέτοια ἐπεξεργασία τῶν κανόνων ἡ ὁποιαδήποτε δική μας ἐπέμβαση ἀποτελεῖ τουλάχιστον βλασφημία καί ὑποτίμηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς κοντόφθαλμου καθοδηγητῆ τῶν ἀνθρώπων, ἀπροσάρμοστου γιά τήν κάθε ἐποχή.

Ὡς πρός τό εὐρύτερο κακό πού ὁδηγεῖ τό πνεῦμα τῆς ἀνανεώσεως στήν ὁποία συμπεριλαμβάνεται καί αὐτή τῶν κανόνων, διαβάζουμε ἕνα εὔστοχο ἀπόσπασμα τοῦ Α’ Λειτουργικοῦ Συνεδρίου, ποὺ ὀργανώθηκε ἀπὸ 27 Φεβρουαρίου ἕως 1 Μαρτίου 2002 στὴν Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στὴ Θεσσαλονίκη, ἀπὸ τὴν Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, μὲ θέμα «Τὸ μεγαλεῖο της Θείας Λατρείας. Παράδοση ἢ ἀνανέωση;».
«...Τὸ δίλημμα «Παράδοση ἢ ἀνανέωση;» εἶναι πλαστό· ἡ ἴδια ἡ Παράδοση ἔχει μέσα τῆς τὴν ἀνανέωση, διότι δὲν παραδίδονται ἀνθρώπινα πράγματα καὶ διδασκαλίες ποὺ γηράσκουν καὶ παλαιώνουν, ἀλλὰ οἱ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐμπειρίες τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων ποὺ εἶναι ἄκτιστες καὶ ἄφθαρτες.

Ἡ Ὀρθόδοξη Θεία Λατρεία ἀποτελεῖ θαυμαστὸ ἀρχιτεκτόνημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ οἰκοδομήθηκε ἀπὸ πρόσωπα μὲ φωτισμένο νοῦ καὶ κεκαθαρμένες καρδιές. Ὅλες οἱ ἀκολουθίες καὶ οἱ ὕμνοι ἔχουν θαυμάσια δομὴ μὲ μεγάλη μέχρι σήμερα ἀνταπόκριση στοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἀναπαύονται καὶ οἰκοδομοῦνται. Δὲν χρειάζονται ἀλλαγὲς καὶ ἀνανεώσεις...

Ἡ συμμετοχὴ στὴ Θεία Λατρεία δὲν εἶναι μόνο διανοητικὴ καὶ ὀρθολογιστική. Περισσότερο εἶναι βιωματικὴ καὶ μυσταγωγική. Αὐτὸ ἀποτελεῖ οὐσιώδη διαφορὰ μεταξὺ Ρωμιοσύνης καὶ Φραγκοσύνης.
Ὁ ἐπίσκοπος ἀλλὰ καὶ οἱ σύνοδοι τῶν ἐπισκόπων φυλάσσουν τὴν Παράδοση, δὲν τὴν ἀλλάσσουν· εἶναι φύλακες καὶ ὄχι ἀνανεωτές.
Θέματα ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία, ὅπως ἡ καύση τῶν νεκρῶν, οἱ αὐτοκτονοῦντες καὶ τὰ ἀβάπτιστα νήπια πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθοῦν μὲ πολλὴ περίσκεψη. Οἱ σχετικὲς ἀποφάσεις συνοδικῶν ἐπιτροπῶν καὶ ἐγκυκλίων γιὰ τὴν κήδευση ὅλων τῶν αὐτοκτονούντων καὶ τῶν ἀβαπτίστων νηπίων δὲν συνάδουν πρὸς τὸ ὀρθόδοξο δόγμα καὶ ἀποτελοῦν κατάχρηση τῆς ἀρχῆς τῆς οἰκονομίας.

Ἡ εἴσοδος ἐπιπλέον τῶν ψυχολόγων-ψυχοθεραπευτῶν στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τείνει νὰ ὑποκαταστήσει τὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως καὶ προκαλεῖ δυσλειτουργίες στὸ ἔργο τῶν ἐξομολόγων. Τὴν παραπάνω τακτικὴ εὐνοοῦν ὁρισμένοι ἱερεῖς-ψυχίατροι, οἱ ὁποῖοι ψυχολογοποιοῦν τοὺς θεανθρώπινους θεσμοὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
.... Ἡ ἐκκοσμίκευση προσπαθεῖ νὰ ἀποδομήσει, στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, τὶς παραδοσιακὲς δομὲς τῆς Ὀρθόδοξης Λατρείας καὶ Κοινωνίας. Ἡ λειτουργικὴ ἀναγέννηση λειτουργεῖ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή, γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς κρίνεται ἀποβλητέα».

Οἱ ἴδιοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀναφέρεται ρητῶς στόν Α΄Κανόνα τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀναφέρονται στό βαθύτερο καί ἀπαρασάλευτο νόημα τῶν κανονικῶν διατάξεων:

«Τοῖς τὴν ἱερατικὴν λαχοῦσιν ἀξίαν, μαρτύριά τε καὶ κατορθώματα, αἱ τῶν κανονικῶν διατάξεών εἰσιν ὑποτυπώσεις· ἃς ἀσμένως δεχόμενοι, μετὰ τοῦ θεοφάντορος Δαβὶδ ᾄδομεν πρὸς τὸν δεσπότην Θεόν, λέγοντες· Ἐν τῇ ὁδῷ τῶν μαρτυρίων σου ἐτέρφθην, ὡς ἐπὶ παντὶ πλούτῳ· καὶ, Ἐνετείλω δικαιοσύνην, τὰ μαρτύριά σου εἰς τὸν αἰῶνα· συνέτισόν με καὶ ζήσομαι. Καί, Εἰς τὸν αἰῶνα ἡ προφητικὴ φωνὴ ἐντέλλεται ἡμῖν φυλάττειν τὰ μαρτύρια τοῦ Θεοῦ, καὶ ζῇν ἐν αὐτοῖς, δηλονότι ἀκράδαντα καὶ ἀσάλευτα διαμένοντα, ὅτι καὶ ὁ θεόπτης Μωϋσῆς οὕτω φησὶν· Ἐν αὐτοῖς οὐκ ἐστι προσθεῖναι, καὶ ἀπ ́αὐτῶνοὐκἔστινἀφελεῖν· Καὶ ὁ θεῖος Ἀπόστολος Πέτρος ἐν αὐτοῖς ἐγκαυχώμενος βοᾷ· Εἰς ἃ ἐπιθυμοῦσιν ἄγγελοι παρακύψαι. Καὶ ὁ Παῦλός φησιν· Κἂν ἡμεῖς, ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, παρ ́ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν,ἀνάθεμαἔστω. Τούτων οὖν οὕτως ὄντων, καὶ διαμαρτυρουμένων ἡμῖν, ἀγαλλιώμενοιἐπ ́αὐτοῖς, ὡςεἴτιςεὕροισκῦλαπολλά, ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας ἐνστερνιζόμεθα, καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν ἁγίων σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος, τῶν πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἕξ ἁγίων οἰκουμενικῶν συνόδων, καὶ τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν ἐπὶ ἐκδόσει τοιούτων διαταγμάτων, καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν· Ἐξ ἑνὸς γὰρ ἅπαντες καὶ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τὰ συμφέροντα. Καὶ οὕς μὲν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι, καὶ ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν· οὕς δέ τῇ καθαιρέσει, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν· οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν· οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι, καὶ ἡμεῖς ὠσαύτως ὑποβάλλομεν. Ἀφιλάργυρος γὰρ ὁ τρόπος, ἀρκούμενοι τοῖς παροῦσιν· ὁ ἀναβεβηκὼς εἰς τρίτον οὐρανόν, καὶ ἀκούσας ἄῤῥρητα ῥήματα, Παῦλος ὁ θεῖος Ἀπόστολος διαῤῥήδην βοᾷ».
Οἱ κανόνες δέν εἶναι νομικοί κανονισμοί. Εἶναι ἐφαρμογή τῶν δογμάτων, ὅπως ἔλεγε ὁ Vladimir Lossky.

Αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν παρακάτω λόγων πού ἀναφέρονται στά προλεγόμενα ἐν γένει τῶν Κανόνων τοῦ Πηδαλίου, σελ. ιθ΄. :

«Ταῦτα περὶ Κανόνων διατετάχθω ὑμῖν παρ’ ἡμῶν, ὦ Ἐπίσκοποι. Ὑμεῖς δὲ ἐμμένοντες αὐτοῖς σωθήσεσθε καὶ εἰρήνην ἕξετε, ἀπειθοῦντες δὲ κολασθήσεσθε καὶ πόλεμον μετ’ ἀλλήλων ἀΐδιον ἕξετε, δίκην τῆς ἀνηκοΐας τὴν προσήκουσαν τιννῦντες».

Ἀλλά καί ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις, μεγάλος ἐκκλησιαστικός συγγραφέας, ἐρωταπαντᾶ:

«Ὁ τήν κακοδοξίαν νοσῶν εἶναι τις ἐκ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν καί διασπαράττει ὅμως τήν μητέρα τήν Ἐκκλησίαν ὅπου τόν ἐγέννησεν, ἀθετῶν ἀναισχύντως τά ἱερά αὐτῆς δόγματα καί ἐντάλματα; Καί μυκτηρίζει μέν τήν ἐν μέρει γινομένην αὐτῷ ὑπό τῶν συναδέλφων παραίνεσιν καί συμβουλήν, καταφρονεῖ δέ καί τήν τῶν Κανόνων ἐπιτίμησιν καί δίκην; Περιέρχεται δέ εἰς λύμην καί διαστροφήν καί ἐξαπάτην τῶν ὑγιαινόντων τέκνων τῆς πίστεως; Τόν τοιοῦτον ὄχι μόνον κατά τήν ἔσω καί πνευματικήν συνάφειαν , ἀλλά καί κατά τήν ἔξω καί βιωτικήν κοινωνίαν, ὅσον εἶναι δυνατόν, τόν ἀποστρεφόμεθα πρῶτον, διά νά μή δίδωμεν εἰς αὐτόν εὐκολίαν μέ τήν ἀδιάφορον καί ἀπαραφύλακτον συναναστροφήν νά διαστρέφῃ τάς ψυχάς τῶν ἁπλουστέρων, καί δεύτερον, διά νά τόν κολάσωμεν τρόπον τινά καί νά τόν συστείλωμεν μέ τήν τοιαύτην ἀποστροφήν ...μιά ποινή πρός αὐτόν τῆς ἀποστασίας δικαία καί πρέπουσα¨ (Εὐγενίου Βουλγάρεως,¨Σχεδίασμα περί τῆς Ἀνεξιθρησκείας¨,Ὑπό Ἁγίου Νεκταρίου Κεφαλᾶ Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Ἐκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος Ἀθῆναι 2000).

Παρενθετικῶς, γιά κάποιον πού θέλει περισσότερο νά ἐντρυφήσει στή διαχρονικότητα τῶν κανόνων, μπορεῖ νά ἀνατρέξει στό διαδίκτυο, ὅπου κυκλοφορεῖ μία πολύ καλή συστηματική συλλογική ἐργασία ἀπό τήν Ἱ. Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, περί τῆς ἀξίας τῶν κανόνων μέ τίτλο «Ἀνθολόγιον περί τῆς ἀξίας τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων».

Σέ αὐτό τό σημεῖο ὀφείλουμε νά θυμηθοῦμε καί τά σοφά λόγια τοῦ πανοσιολογιωτάτου Ἀρχ/τη π. Γεωργίου Καψάνη, τέως καθηγουμένου τῆς Ἱ.Μ.Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους πού ἐμπεριέχονται στό βιβλίο του ¨Ἡ ποιμαντική διακονία κατά τούς ἱερούς κανόνες¨, Ἐκδ.ΑΘΩΣ 1976, σ. 88: «τό αἴτημα περί μεταβολῆς τῆς μορφῆς τῶν Κανόνων εἶναι δυνατόν νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς πρόφαση γιά τήν ἀλλαγή καί τῆς δογματικῆς ἀλήθειας τῶν Κανόνων». Ἀλλά καί λίγο παρακάτω στή σελ. 160: «Ἡ σχετικοποίηση τῶν Κανόνων ὁδηγεῖ τό μέν ποίμνιο νά χάσει τήν ὁμολογιακή του εὐαισθησία καί εὔκολα νά ὑποπέσει σέ αἵρεση, οἱ δέ αἱρετικοί νά σχηματίσουν τήν ἐντύπωση ὅτι δέν ἀπέχουν τῆς Ἀληθείας καί συνεπῶς δέν χρειάζεται νά μετανοήσουν».

Θά ἦταν μεγάλη παράλειψη νά μήν κάνουμε μνεία τῆς ἡμερίδος πού διοργανώθηκε ἀπό τήν ὑπό ἵδρυσιν τότε ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ στίς 1-11-2009 στόν Ἱ. Ναό Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Ἀμαρουσίου σέ συνεργασία μέ τόν Ἱ.Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, μέ θέμα ¨Οἱ Ἱεροί Κανόνες ἰσχύουν σήμερα;-Ἡ διαχρονική ἰσχύς τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας¨ ἀπό τήν ὁποία ἀποσπασματικῶς προέκυψαν τά ἑξῆς πορίσματα, τά τόσο ἀπαραίτητα γιά τόν ἀντίλογό μας πρός τό τωρινό σχετικό διεθνές Συνέδριο τῆς Ἀκαδημίας
Βόλου:

«1. Ἡἐκκλησιαστική παράδοσις, πού εἶναι κατά τόν ἅγιοἸουστῖνο Πόποβιτς «τό παραδίδειν διά μέσου τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, μετά πασῶν τῶν θείων ἀληθειῶν καί τῶν ἐντολῶν, τῶν χαρίτων (τῶν μυστηρίων) καί τῶν ἀρετῶν Αὐτοῦ,ὡς ζῶντα Θεόν καί Σωτῆρα, ἐν τῆἘκκλησίᾳ καί ὡς Ἐκκλησίαν...» εἶναι ἔγγραφος καί ἄγραφος καί ἔχει καί κατά τά δύο μέρη της τήν «αὐτήν ἰσχύν πρός τήν εὐσέβειαν» κατά τόν Μ. Βασίλειον. Περιλαμβάνει τή διαχρονική συνείδηση καί τήν ἐμπειρία τῆς ΚαθόλουἘκκλησίας.

2. Αὐτήν τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐμπειρία καί παράδοση καταγράφουν, ἀποτυπώνουν καί καθιστοῦν συγκεκριμένη στή ζωή τῆςἘκκλησίας πρῶτα οἱἍγιοι Ἀπόστολοι καί ἔπειτα οἱἍγιοι Πατέρες εἴτε ἕκαστος μέσα στά πλαίσια τῆς ποιμαντικῆς του εὐθύνης καί πολλοίἐξ αὐτῶν μαζί σέ Τοπικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους διά τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων.

3. Δι’ αὐτῶν ρυθμίζεται μέ ἀσφάλεια ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί οἱἹεροί Κανόνες ἀποτελοῦν τή βάση καί τό γνώμονα γιά τήν τοπική, ποιοτική καί ποσοτική ἐπέκταση τῆς Παραδόσεως, ἡὁποία καίτοι παραμένει προφορική, ἀκολουθεῖ τό πνεῦμα τῶν κανόνων γιά νά ρυθμίσῃ λειτουργικά, ποιμαντικά καί ἀσκητικά ζητήματα πού ἀποβλέπουν σέ μείζονα προκοπή τῶν πιστῶν.

4. Μερικὰἀπὸ τὰ θέματα, στὰὁποῖα διαφαίνεται ἡ σχέση τῶν Ἱερῶν Κανόνων μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, εἶναι ἡἐπίκληση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως στοὺς ἴδιους τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἡ κύρωση ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες διαφόρων παραδόσεων καὶ ἐθίμων ὡς ἐκκλησιαστικῶν καὶἡ κατάργηση ἄλλων, ὡς κακῶν συνηθειῶν.

5. Ἡ προσπάθεια ἀθετήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων διά τῆς καταργήσεως ὁρισμένων ἐξ αὐτῶν, διά τῆς τροποποιήσεώς τους ἤ διά τῆς εἰσαγωγῆς νέων κανόνων ἐκ μέρους συλλογικῶν -ὑποτίθεται- συνοδικῶν ὀργάνων μαρτυρεῖ ἄγνοια ἤ καταφρόνηση τοῦ θεοπνεύστου χαρακτῆρος τους, περιφρόνηση τῆς ζώσης Ἱερᾶς Παραδόσεως δηλ. τῆς ἐμπειρίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πούὑπόκειται στή θέσπιση τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

6. Τό ζήτημα τῆς ἰσχύος τῶν Ἱερῶν Κανόνων εἶναι πρώτιστα ἑρμηνευτικό. Ἐάν καταλήξουμε στήν ὀρθή μέθοδο ἑρμηνείας, θα ἀποδεχτοῦμε καί τήν αἰώνια ἰσχύ τους, διότι θά ἔχουμε τήν ὀρθή ἀντίληψη γιά τή φύση τῶν νοημάτων τους, πού δέν εἶναι μόνο δικανικά, ἠθικά ἤ λογικοφιλοσοφικά, ἀλλά κυρίως πνευματικά. Οἱ ἐπιστημονικές μέθοδοι ἑρμηνείας, ὡς προερχόμενες ἀπό τό δυτικό οὑμανιστικό πρόταγμα πολιτισμοῦ, δέν ἐπαρκοῦν γιά ἐξαγωγή ἀσφαλῶν συμπερασμάτων γιά τά νοήματα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά ἀπολυτοποιούμενες ὁδηγοῦν μᾶλλον στήν παρανόηση αὐτῶν.

7. Οἱ ὅροι τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου πηγάζουν ἀπό τή νηπτική θεολογία· μάλιστα πολλοί Ἱεροί Κανόνες ἀποτελοῦν αὐτούσια νηπτικά κείμενα.Ἐάν ἡἑρμηνευτική στραφεῖ στή νηπτική θεολογία, θά ἀντιληφθεῖ ὅτι τά νοούμενα εἶναι διαχρονικά, διότι ἀφοροῦν σέ καταστάσειςτῆς ψυχῆς (πάθη), πού δέν ἐκλείπουν σέ καμμία ἐποχή. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀναιρεῖται καί ἡ σοφιστεία πού ἀποδέχεται μέν τή θεοπνευστία τῶν Ἱερῶν Κανόνων (κῦρος), ὄχι ὅμως τήν ἰσχύ τους· ἐπίσης καταδεικνύεται ἡ πλάνη τῶν παπιστῶν, πού μέ βάση τήνἀνωτέρω κακοδοξία συνέταξαν τόν Κώδικα Κανονικοῦ Δικαίου (codex iuris canonici), μέ τόν ὁποῖο γίνεται ἀπόπειρα νά καταργηθεῖ ἡ ἰσχύς τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί νά συστηθοῦν οἱ διατάξεις αὐτοῦ τοῦ Κώδικα ὡς ἰσχῦον κανονικό δίκαιο ἐπὶ τῇ βάσει τῆς αἱρέσεως τοῦἀλαθήτου τοῦ Πάπα.

8. Ἡ διαχρονικότητα τῆς νηπτικῆς θεολογίας καταδεικνύεται ἀπό τό γεγονός τῆς διδασκαλίας της καί ἀπό συγχρόνους Ἁγίους τῆςὈρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως τοῦἁγίου Γέροντος Παϊσίου τοῦἉγιορείτου.

9. Τήν αὐθεντικότερη κωδικοποίηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀποτελεῖ τό ἱερό Πηδάλιο τοῦἉγίου Νικοδήμου τοῦἉγιορείτου πού εἶναι ἕνα βιβλίο θεόπνευστο, ἐπιστημονικό, πρωτότυπο, ἐκκλησιολογικό. Εἶναι τρόπον τινά τό Σύνταγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τό Πηδάλιο α) λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τή δομή καί φύση τῆς Ἐκκλησίας ρυθμίζει τή διοίκηση καί τό Συνοδικό της πολίτευμα, καί β) ἀποσκοπώντας στήν προσωπική μας ἐν Χριστῷ προκοπή καί τελείωση χαράσσει τό πλαίσιο καί δίδει κατευθύνσεις καί θεραπευτικά μέσα γιά τήν κάθαρσηἀπό τά πάθη μας.

10. Ἀπαραίτητα γιά τήν ὀρθή κατανόηση τοῦἱεροῦ Πηδαλίου εἶναι τό κείμενο, ἡἑρμηνεία, ἡ συμφωνία καί τά σχόλια τοῦἉγίου Νικοδήμου τοῦἉγιορείτου. Τό ἐν λόγῳἔργο ἔχει μεταφραστεῖ στά Ἀγγλικά, Ἀραβικά, Συριακά, Αἰθιοπικά, Λατινικά, Ἰταλικά, Σλαβωνικά.

11. Ἐάν ἐμπιστευόμαστε τό ἱερό Πηδάλιο, δέν θά παρασυρόμαστε σέ ἀντικανονικές, ἀντορθόδοξες ἐνέργειες ὅπως ἡ οἰκουμενιστική συνάντηση τῆς Κύπρου. Ἡ ἐκεῖ ἑτοιμαζόμενη ἀναγνώριση τοῦ Παπικοῦ Πρωτείου θά εἶχε, ἄν δέν μεσολαβοῦσαν οἱ ἀντιδράσεις τῶνὀρθοδόξων, ὀλέθρια ἀποτελέσματα γιά τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

12. Τό Ἑλληνικό Σύνταγμα προστατεύει τήν Ἱερά Παράδοση μετά τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἁγίων Γραφῶν. Μάλιστα σέ συγχορδία μέ τά προηγούμενα Συντάγματα, ἐπιτάσσει στό ἄρθρο 3 νά τηροῦνται «ἀπαρασάλευτα» οἱ Ἀποστολικοί καί Συνοδικοί Κανόνες καθώς καί οἱἱερές Παραδόσεις μας.Ἔτσι μᾶς δείχνει τόν δρόμο καί τόν τρόπο πού μποροῦμε ὡς ἔθνος νά ἀποκτήσουμε ἠθική αὐτονομία, πραγματική ἐλευθερία καί οὐσιαστική κοινωνική δικαιοσύνη, ἀλλά καί τή μέθοδο μέ τήν ὁποία ὡς ἄτομα ὁ καθένας θά βιώσουμε τήν ἀληθινή ἐν Χριστῶ ζωή».


Παραθέτουμε ἄλλο ἕνα σχετικό ἀπόσπασμαἀπὸ τὴν Εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου τοῦ
Πρωτ. Λάμπρου Δ. Φωτοπούλου (πρ. Δικηγόρου) «ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ καὶ ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ», Ἀθήνα 2010.
«(…) Τί ἔχει λοιπὸν νὰὠφεληθῆ ἡ Ἑρμηνεία τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἀπὸἕνα νομικὸ σύστημα ἑρμηνείας ποὺ ἔχει ἄλλες προθέσεις καὶ ἐξυπηρετεῖ ἄλλους σκοπούς; Ἡ ἀπάντηση θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι σαφῶς ἀρνητική: Τίποτα!. Παρὰ ταῦτα σήμερα πρυτανεύουν ἀντίθετες ἀπόψεις. Οἱ ἀσχολούμενοι ἐπιστημονικὰ μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες (Κανονολόγοι) ἀντὶ νὰ μελετήσουν αὐτοτελεῖς τρόπους ἑρμηνείας των προτιμοῦν τὴν «πεπατημένη ὁδὸ» τῶν νομικῶν μεθόδων ἑρμηνείας μὲ κάποιες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις πρὸς δύο βασικὰ κατευθύνσεις: Α) Οἱκαθηγητὲς τῶν Νομικῶν Σχολῶν ποὺ ἐντάσσουν τοὺς Ἱ. Κανόνες στὸ σύστημα τοῦἰσχύοντος δικαίου ἀπορρίπτουν ἀνενδοίαστα ὅσους Κανόνες (ἢ σὲ ὅση ἔκταση αὐτοὶ) δὲν συμβιβάζονται μὲ τὴν κρατοῦσα ἔννομη τάξη.

Αὐτὴ ἡ μέθοδος ὁδηγεῖ στὴν δημιουργία ἑνὸς Ἐθνικοῦ Δικαίου τῆς Ἑλλαδικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Β) Οἱ καθηγητὲς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν (στὴν πλειοψηφία τους), χωρὶς τυπικὰ νὰ ἀπορρίπτουν ἤ νὰ τροπoπoιoῦν τοὺς Ἱ. Κανόνες, τοὺς ἑρμηνεύουν νομικὰ,ἔτσι ποὺ νὰ γίνονται πιὸ εὐέλικτοι καὶ πιὸ προσαρμόσιμοι στὸ σύγχρονο δικαιακὸ σύστημα. Ἡἄποψη αὐτὴ δέχεται τυπικὰ τὸν ὑπερεθνικὸ χαρακτήρα τῶν Ἱ. Κανόνων ἀλλὰ τοὺς «συμμορφώνει» πρὸς τὸν τρόπο σκέψεως τῆς κρατοῦσας ἔννομης τάξης.
Τοὺς βλέπει ὅμως σὰν ἰδιόμορφα νομικὰ κείμενα καὶ προσδίδει σὲ αὐτοὺς μερικὲς ἀπὸ τὶς ἰδιότητες ποὺ ἔχουν οἱ κοσμικοὶ νόμοι, θεωρεῖ δηλαδὴ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες ὡς sui generis νόμους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν διστάζουν οἱ θεολόγοι-νομικοὶ νὰ χρησιμοποιήσουν ἀποκλειστικὰ τὶς νομικὲς μεθόδους ἑρμηνείας προκειμένου νὰ τοὺς κατανοήσουν. Ἡ νομικὴ μέθοδος χρησιμοποιεῖται στὴν περίπτωση αὐτὴ ἐπίσης πρὸς δύο κατευθύνσεις: α. στὴν κατανόηση τοῦ νοηματικοῦ περιεχομένου τοῦ κάθε ἱεροῦ Κανόνα καὶ β. στὴνὀρθὴὑπαγωγὴ τῶν διαφόρων κανονικῶν περιστατικῶν στὸν προσήκοντα Κανόνα κατὰ τὴν ἐκδίκαση ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων.
Αὐτὲς οἱ μέθοδοι ἑρμηνείας, ὅπως ἐφαρμόζονται, εἶναι στενόκαρδες, γιατί ἐξοβελίζουν τὴν Θεία Χάρη κατὰ δύο τρόπους: Πρῶτον, ἡ μὲκτιστὰ μέσα κατανόηση τῶν Πνευματικῶν Νόμων τῆς Ἐκκλησίας δημιουργεῖ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι ἀνθρώπινα δημιουργήματα, καιρικῆς σημασίας ἀνώφελα γιὰ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο. Δεύτερον, παραδίδει τὰ κείμενα αὐτὰ σὲ μιὰ «κάστα» εἰδικῶν, τοὺς θεράποντες τῆς Νομικῆς Ἐπιστήμης, ποὺ ἀναλαμβάνουν, ὡς δῆθεν ἁρμόδιοι, νὰ τοὺς κατανοήσουν καὶ νὰ τοὺς ἑρμηνεύσουν1. Ὁχαρισματικὸς χαρακτήρας τοῦἘπισκοπικοῦἀξιώματος ἀναιρεῖται καὶ ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ ὑποβαθμίζεται. Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ἀντικανονικὰ πλαίσια ὁ Ἐπίσκοπος ἢἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων ἔχοντας χάσει τὸν Κανονικό τους ρόλο, νὰ ἀποφαίνονται δηλαδὴ μετὰ αὐθεντίας γιὰ κάθε πνευματικὸ καὶἐκκλησιαστικὸ ζήτημα, καταντοῦν ἁπλὰ διοικητικὰὄργανα. ὉἘπίσκοπος εἰδικώτερα γίνεται ἕνας διοικητικὸς προϊστάμενος τοῦἱερατείου, ἕνας «ἱερὸς τμηματάρχης» μὲ ἐπὶ πλέον καθῆκον νὰ … λαμπρύνει τὶς πανηγυρικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τελετὲς μὲ τὶς φανταχτερὲς στολές του. Τὸ ρόλο τοῦ θεματοφύλακα τῶν ἱερῶν Κανόνων, ποὺἡ δισχιλιετὴς παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦτοῦ ἐνεπιστεύθη καὶ ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ εροὶ Κανόνες τοῦ ἐπιβάλλουν ὡς κύριο ἔργο του, τὸν ἀναλαμβάνουν οἱ φερόμενοι ὡς πλέον εἰδήμονεςἐπιστήμονες- νομικοί.2

Μιὰ πικρὴ γεύση αὐτοῦ τοῦ πλανεμένου δρόμου ποὺἔχει πάρει ἡἑρμηνεία τῶν ἱερῶν Κανόνων στὶς μέρες μας μπορεῖ νὰἀποκτήσει κανεὶς μελετώντας γνωμοδοτήσεις τῆς νομοκανονικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν τελευταίων ἐτῶν. Οἱ νομικὲς δολιχοδρομίες καὶ οἱ λογικοὶ ἀκροβατισμοὶ καταλήγουν σὲ νομοκανονικὲς ἀποφάσεις τόσο ἀντίθετες μὲ ὅσα μέχρι χθὲς γνωρίζαμε ὡς ὀρθά, ποὺ δημιουργεῖ κατάπληξη3. Καὶ δυστυχῶς, οἱ Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχουν τὸ καθῆκον νὰὑποταχθοῦν χωρὶς ἀντίρρηση στὰ κελεύσματα αὐτὰ τῶν νομικῶν … Ἔτσι δημιουργεῖται χιονοστοιβάδα νέων προβλημάτων.

Οἱ νομικὲς αὐτὲς λύσεις δημιουργοῦν ἐπιπλέον σὺν τῷ χρόνῳ ἕνα Ἐθνικὸ Κανονικὸ Δίκαιο σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ἴδιοι ἱεροὶ Κανόνες ἔχουν ἄλλη ἔννοια στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶἄλλη σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἄλλων χωρῶν. Καταντοῦμε ἔτσι νὰ δεχθοῦμε τὴ σχετικότητα τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀνάλογα μὲ τὴ χώρα, τὴν ἐποχὴ καὶ τὰ κοινωνικοπολιτικὰ συστήματα. Δημιουργοῦμε τελικὰ ἕνα Θετικὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ ἕνα Χριστὸ μὲ πολλὲς … ἐθνικὲς ταυτότητες.
Ἡ ἀναζήτηση μιᾶς ὀρθῆς μεθόδου ἑρμηνείας τῶν ἱερῶν Κανόνων, μέσα στὰ πλαίσια ποὺ πιὸ πάνω ἀναφέραμε, ἀπαιτεῖ νὰ γνωρίσουμε τὰ εἰδικότερα στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ διαφοροποιοῦν τὸ Δίκαιο τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τοὺς Κοσμικοὺς Νόμους. Μετὰ τὴ γνώση αὐτή, νὰ προχωρήσουμε σὲ μιὰ αὐτάρκη καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἱερὰ παράδοση ἀπόπειρα σκιαγράφησης τοῦ τρόπου κατανόησης τῶν ἱερῶν Κανόνων».
Ἐν κατακλεῖδι θέλουμε νά τονίσουμε ὅτι ἀγωνιζόμαστε ταπεινά νά εἴμαστε ὀρθοδοξαμύντορες, ὄχι ὅμως μισαλλόδοξοι, φονταμενταλιστές ἤ γραφικοί.

Λόγια ἁγίων παραθέτουμε, ποθώντας ἀναξίως νά τούς μοιάσουμε στό λόγο καί στήν πράξη!
_____________________
1. πρβλ. σχετικὴ διήγηση τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου ἐνῶὁ Λαὸς ἀνεγνώριζε στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τὸν Μεσσία, ἡ τάξη τῶνἑρμηνευτῶν τοῦ Νόμου ἰσχυριζόταν τὸἀντίθετο, ἐπικαλούμενοι τὴν αὐθεντικὴ γνώση τῆς τάξης τους: μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ’ ὁὄχλος οὗτοςὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! (Ἰω. ζ´ 48-49)
2. Ἀφ᾽ὅτου οἱ νομικοὶἀνέλαβαν τὸ θέμα τῆς ἑρμηνείας τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἐδόθη μεγάλη σημασία στοὺς Διοικητικοὺς Κανόνες. Οἱνομικοὶ δηλαδὴ ἀσχολήθηκαν κυρίως μὲ τὰ διοικητικὰ ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ θέμα τῆς Ποιμαντικῆς ποὺἀποτελοῦσε τὸν πυρήνα τῶν Ἱ. Κανόνων ξέφυγε ἀπὸ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ περιῆλθε σὲἄλλη «κάστα εἰδικῶν», τοὺς ἀποκαλουμένους Ψυχολόγους.
3. Μὲ τὶς νέες γνωμοδοτήσεις μποροῦν πλέον οἱ ἱερεῖς ποὺ καθαιρέθηκαν καὶ οἱ παπαδιὲς ποὺ χώρισαν νὰ ξαναπαντρεύονται, οἱ αὐτόχειρες καὶ τὰ ἀβάπτιστα νήπια νὰ κηδεύονται μὲ θρησκευτικὲς τελετές, περιορίσθηκαν τὰ κωλύματα τοῦ γάμου κ.ἄ.

orthros.eu

ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ:
α) ΠΡΩΤΑ, Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ,
ΕΠΕΙΤΑ ΔΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥΣ!
β) ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ!
γ) ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΔΕ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ!



***********
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
_______Πολύς λόγος έγινε για την συνάντηση Πάπα και Πατριάρχου στα Ιεροσόλυμα. Άλλοι σχολίασαν επαινετικώς τη συνάντηση αυτή και άλλοι επικριτικώς. Εμείς σήμερα θα αποτολμήσουμε να διατυπώσουμε -με θάρρος και με παρρησία, ως συνήθως- ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ γύρω από το γεγονός αυτό. Θα το ατενίσουμε από μια διαφορετική οπτική γωνία. Εκ προοιμίου λέμε, ότι θα εκφρασθούμε επικριτικά, όπως άλλωστε φαίνεται και από τον τίτλο του σημερινού σημειώματός μας, χρησιμοποιώντας τον απερίτμητο λόγο της αληθείας και το ύφος των Προφητών. Οδηγός μας θα είναι ο Προφήτης και Πρόδρομος Ιωάννης, ο Οποίος, απευθυνόμενος προς τον Ηρώδη της εποχής Του, έλεγχε δημοσίως, λέγοντάς του «Δεν σου επιτρέπεται….», δηλ. το γνωστόν «ουκ έξεστί σοι…..» (Ματθ.14,4)

_______Δεν έχουμε τίποτε με κάθε ένα από τα δύο αυτά υπεροχικά και πολύ επίσημα εκκλησιαστικά πρόσωπα! Τόσο ο Πάπας των Καθολικών κ. Φραγκίσκος είναι μια πολύ ισχυρή προσωπικότης, όσο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης των Ορθοδόξων κ. Βαρθολομαίος είναι επίσης μια πολύ ισχυρή εκκλησιαστική προσωπικότης! Αμφότεροι αποτελούν Μεγάλες Μορφές του εκκλησιαστικού στερεώματος, ο ημέτερος δε όλως ιδιαιτέρως θα ηδύνατο να είναι καύχημα όλων ημών των ταπεινών, μικρών και ασημάντων Επισκόπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εάν……..!

______Αυτό τούτο το γεγονός, της εξυπνάδας των δύο αυτών προσώπων δύναται να είναι συγχρόνως και πλεονέκτημα και μειονέκτημα. Πλεονέκτημα καθίσταται, όταν και οσάκις τα πολυχαρισματικά Πρόσωπα διαθέτουν αρετή και βιώνουν αυτό που ονομάζεται αγιότης! Τα ίδια προσόντα εν τούτοις καθίστανται μειονέκτημα, όταν και οσάκις τα υπεροχικά της Κοινωνίας Πρόσωπα εμφορούνται από υπερτροφικό εγωϊσμό, οπότε και ενδιαφέρονται μόνον για την προβολή του ονόματός των, εξυπηρετούν δε συνήθως προσωπικά τους συμφέροντα και ωφελήματα, μάλιστα δε αυτό της υστεροφημίας!

______Ας καταφύγουμε σε ένα παράδειγμα: Ο μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Δημήτριος με την αγία μορφή του και την ταπεινή συμπεριφορά του ενέπνεε το σεβασμό προς πάντας! Δεν διέθετε ασφαλώς μια ακτινοβόλο πολυχαρισματική προσωπικότητα, όπως συμβαίνει με τον σημερινό Πατριάρχη! Εν τούτοις η πατριαρχεία του Δημητριου υπήρξε λίαν επωφελής για την Εκκλησία, καθ’ όσον με την απλότητα και την αγιότητά Του ενέπνεε τους πάντες, πιστούς τε και απίστους! Διέθετε αυτό το "κάτι άλλο", την αγιότητα! Με κάθε Του λόγο, με κάθε Του κίνηση έδειχνε τον Ουρανό, τον Παράδεισο, την Βασιλεία των Ουρανών!

_________Ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι βεβαίως ένας πανέξυπνος άνθρωπος, αλλά παρά ταύτα δεν αφήνει να διαφαίνεται η πνευματική του συγκρότηση, ούτε αυτό πού ονομάζουμε "αγιότητα"! Μπορεί να διαθέτει τα στοιχεία αυτά, αλλά δεν φαίνονται! Θαυμάζεις την ευστροφία Του, όχι όμως και την αγιότητά Του!


_________Λέγοντας αυτά η μνήμη μας τρέχει προς τα πίσω! Πως να ξεχάσουμε τη φρικτή εκείνη σκηνοθεσία, την οποία συνέλαβε στο μυαλό Του και τελικά έθεσε σε εφαρμογή για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο, τον επί δεκαετίες προσωπικό του φίλο; Ήταν 30 Απριλίου του 2004, όταν ο Παναγ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ενόμισε -λανθασμένα πάντοτε- ότι ο Χριστόδουλος, με τις εκλογές Αρχιερέων στην Αθήνα, υπονομεύει τα Πατριαρχικά συμφέροντα στον Ελλαδικό Χώρο! Τότε ευθύς αμέσως έθεσε σε εφαρμογή ένα ανατριχιαστικό μηχανισμό κατά του μακαριστού Χριστοδούλου, προέβη δε στη γνωστή μακάβρια εκείνη Τελετή εκεί στο Φανάρι για να τον «αποτειχίσει»,

να τον αποκόψει δηλ. από το Σώμα της ανά τον κόσμο Ορθοδοξίας, επιβάλλοντας την ποινή της «ακοινωνησίας»! Ήταν, δυστυχώς, μια σατανική σε έμπνευση και εκτέλεση πατριαρχική Πράξη! Με την ενέργειά Του εκείνη ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ας μας συγχωρήσει την ειλικρίνεια, απέδειξε στην πράξη, ότι έχει σαν δώρο από τον Δημιουργό Θεό μεγάλα μεν χαρίσματα, αλλά μικρή καρδιά! Καθώς πολλοί λέγουν, κυριαρχείται από μεγάλο Εγωϊσμό και από μεγάλη Κακία! Είναι άφιλος και αδίστακτος, λέγουν όσοι Τον γνωρίζουν! «Η προσωπική τους σχέση (δηλ. με τον Χριστόδουλο) θεμελιώθηκε το 1965. Η σύγκρουσή τους κορυφώθηκε το 2004. Κι όμως ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος υπήρξαν κάποτε φίλοι»! Αυτά έγραφε το ΕΘΝΟΣ στις 29.01.2008. Τα ολίγα αυτά ας θεωρηθούν, λοιπόν, ως εισαγωγικά για τις παρακάτω σκέψεις μας.
Σκηνή από την μακάβρια Τελετή της "ακοινωνησίας"!

1.Ο ΕΝΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΕΚΑΤΕΡΟΣ ΔΕ ΤΟΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ!
______Ο Πάπας της Ρώμης και ο Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως είναι, λοιπόν, δύο πανέξυπνοι άνθρωποι! Στις περιπτώσεις αυτές, οσάκις δηλ. απουσιάζει η αγιοπνευματική κατάρτιση και ζωή, το παιχνίδι που παίζεται από τα μεγάλα αυτά Αναστήματα είναι «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις», δηλ. για την δημοσιότητα και την προσωπική τους προβολή, όπως ήδη το εσημειώσαμε! Άρα σε τελική ανάλυση το πρόβλημα διαμορφώνεται στο ποιός εκ των δύο α) θα υπερισχύσει του άλλου, β) ποιός θα δώσει την καλύτερη εντύπωση στην Κοινωνία και γ) ποιός θα ενισχύσει την επιρροή του στο εσωτερικό μέτωπο της εκκλησιαστικής του αρμοδιότητος.

Τι μεγάλη ταπείνωση! Και του Πατριάρχη το χέρι φιλάμε, αλλά καί του Εβραίου,
δηλ. του διαδόχου των σταυρωσάντων τον Χριστό! Ο χριστιανός Πάπας τιμά υπερβαλλόντως τον Εβραίο Ηγέτη!

________Ιδού τώρα η απόδειξη: Μετέβη ο Πάπας στα Ιεροσόλυμα, όπου συναντήθηκε όχι μόνον με τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, αλλά και με διαφόρους άλλους εκκλησιαστικούς, πολιτειακούς και πολιτικούς τοπικούς παράγοντες. Εκεί ευρισκόμενος, την μια ημέρα ασπάσθηκε το χέρι του Οικουμενικού Πατριάρχου! Την άλλη ημέρα ασπάσθηκε το χέρι του Προέδρου του Ισραήλ! Έπειτα ασπάσθηκε το χέρι ενός ακτιβιστή ομοφυλόφιλου Ρωμαοκαθολικού ιερέα! Τέλος, επισκεφθείς το Μουσείο του Ολοκαυτώματος, ασπάσθηκε και το χέρι όλων των επιζησάντων από το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα! Δηλ. ο Πάπας εφαρμόζει την αρχή: "και με το σκύλο μπονζούρ και με τη γάτα καλημέρα". Κοροϊδεύει, συνεπώς, Θεό και ανθρώπους!

________Μετέβη, λοιπόν, ο Πάπας στα Ιεροσόλυμα, δηλ. η συνάντηση αυτών των Δύο Μεγάλων, Πάπα και Πατριάρχη, έγινε σε ουδέτερο δηλ. σε ξένο, έδαφος! Αμφότεροι έφυγαν από την έδρα τους και μετέβησαν σε ένα ουδέτερο έδαφος! Δια του τρόπου αυτού ουδείς μειώθηκε, ουδείς ταπεινώθηκε! Η παραχώρηση ήταν αμφοτεροβαρής! Πάπας και Πατριάρχης ετήρησαν τα προσχήματα! Έδειχναν, ότι είναι ισότιμοι!
__________Ελάτε τώρα να δούμε τη πονηρία του Πάπα. Μια εβδομάδα αργότερα ο Πάπας προσκάλεσε, δηλ. παρέσυρε, όλους αυτούς τους Μεγάλους στην έδρα Του, στη Ρώμη! Τους προσκάλεσε εκεί, οπότε έμμεσα όλοι Τον προσκύνησαν! Ναι, όλοι τον προσκύνησαν, δηλ. και ο Οικουμενικός Πατριάρχης των Ορθοδόξων κ. Βαρθολομαίος και ο Πρόεδρος του Ισραήλ κ. Σιμόν Πέρες και ο Αρχηγός των Παλαιστινίων κ. Μαχμούτ Αμπάς! Ποιο ήταν το πρόσχημα; Τους κάλεσε στη Ρώμη για να .........προσευχηθούν δήθεν όλοι μαζί για την ΕΙΡΗΝΗ! Γιατί άραγε; Στα Ιεροσόλυμα δεν θα μπορούσαν να το πράξουν; Βεβαιότατα και θα ηδύναντο! Αλλ΄ ο Πάπας, δόλιος ών και πανέξυπνος, ήθελε, εμμέσως πλην σαφώς, να τονίσει την υπεροχική Του θέση! Και τελικά το κατώρθωσε! Τους «κουβάλησε» όλους στην έδρα Του, εκεί στη Ρώμη, όπου έπειτα από μια κοινή …..προσευχή (περί αυτού θα τα πούμε παρακάτω) όλοι μαζί φύτεψαν και μια εληά σαν σύμβολο της πολυπόθητης ειρήνης στη Μέση Ανατολή.

Η εληά ως άλλοθι! Ώ!, της υποκρισίας! Έτσι άραγε κτίζεται η ειρήνη;
ΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ!
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!
ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ "ΑΠΙΣΤΩΝ"!

________Ελάτε τώρα να στοχασθούμε λίγο πιο βαθειά. Με τον τρόπο αυτό ο πονηρός Ποντίφηξ της Ρώμης, εμμέσως πλην σαφώς, ανέδειξε, όπως είπαμε ήδη, το υπεροχικό Του ανάστημα έναντι όλων των άλλων, αλλά συγχρόνως με τον τρόπο αυτό «έρριξε» τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, τον Οποίον κατέστησε de facto υποδεέστερό Του! Υποθέτουμε, ότι τώρα πλέον ο δικός μας Πατριάρχης θα μελετά με ποιόν τρόπο θα μπορέσει να "ρίξει" και αυτός με την σειρά Του τον "πολυαγαπημένο Αδελφό" Πάπα, έτσι ώστε να πάρει τη «ρεβάνς»! Αυτά, λοιπόν, συμβαίνουν στους πολύ έξυπνους Ηγέτες! Πίσω από τα χαμόγελα, τα χειροφιλήματα και τα παρόμοια κρύβεται η ιδιοτέλεια, εμφωλεύει ο δόλος, η υποκρισία, το πάθος!


_______Ας έλθουμε τώρα στην πρακτική εφαρμογή των ισχυρισμών μας. Δείτε προσεκτικά, κυρίως δε στοχαστικά, την παρακάτω φωτογραφία. Θαυμάστε πόσην ......γλύκα αποπνέουν τα δύο αυτά υπεροχικά πρόσωπα ατενίζοντας ο ένας τον άλλο! Πόσην ή ποίαν ……. γλυκύτητα φανερώνει η έκφρασή τους; Απολύτως καμμίαν! Άρα πρωτίστως ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον, αμφότεροι δε, υποκρινόμενοι, κοροϊδεύουν και τον εαυτό τους! Μετέχουν ή σκηνοθετούν κάτι στο οποίο ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ!

Ώχ, μανούλα μου, τι γλύκα! Ώ, πως ατενίζει ο ένας τον άλλο! Ώ, τι βλέμμα στοργικό! Ώ, πόσον ……..χαριτωμένη, πόσον ……αθώα είναι η έκφρασή τους! Μόνον αδελφική δεν είναι η έκφρασή τους! Είναι ηγεμονική, είναι υπεροπτική; Χριστιανική, πάντως , και αδελφική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!


2. ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ!

____________Αν οι έξυπνοι εκκλησιαστικοί Ταγοί κορόϊδευαν μόνο τον εαυτό τους, ας πάει στο καλό! Έλα όμως που κοροϊδεύουν τα Μέλη της Εκκλησίας, της Ρωμαιοκαθολικής ο Ποντίφηξ και της Ορθοδόξου ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης!
_________Μετέβησαν στα Ιεροσόλυμα! Ποιος ο σκοπός τους; Να προωθήσουν την ενότητα ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση! Για να το επιτύχουν αυτό, θα ήταν απαραίτητη μια προετοιμασία της οδού προς την συμφιλίωση! Είδατε όμως μια ενέργεια είτε από τη μια μεριά, είτε από την άλλη, που να τροφοδοτεί την ενότητα; Είδατε μήπως να προηγηθεί κάποια Απόφαση του Πάπα, με την οποία θα γεφυρωνόταν κάπως το χάσμα των αιώνων, αυτό το χάσμα, που χωρίζει την Δυτική από την Ανατολική Εκκλησία; Είδατε μήπως μια Ανακοίνωση, μια Δήλωση, με την οποία ο Πάπας θα αιτιολογούσε και θα δικαιολογούσε το πως και γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να φιλήσει το χέρι του Οικουμενικού Πατριάρχη;
________Και τώρα από την άλλη πλευρά. Μήπως αντίστοιχα είδατε ένα Ψήφισμα της Πανορθοδόξου Συνόδου, που να αναφέρεται στην επικείμενη Συνάντηση των δύο Κορυφαίων; Μήπως ακούσατε μια κίνηση ενθουσιασμού από την πλευρά των Ορθοδόξων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων; Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη! Άρα Πάπας και Πατριάρχης απλώς προέβησαν σε μια επίδειξη χωρίς αποτέλεσμα! Εξυπηρέτησαν το προσωπικό τους γόητρο και την υστεροφημία τους! Και τίποτε άλλο!
_________Ποιός όμως θα εξηγήσει και στον Πάπα και στον Πατριάρχη, ότι η αλλοίωση των Δογμάτων της αμωμήτου πίστεώς μας, η αποδοχή και η διάδοση αιρετικών δοξασιών, η περιφρόνηση και καταπάτηση της Παραδόσεως κλπ. της Μιάς και Αδιαιρέτου Εκκλησίας, ένεκα των οποίων φθάσαμε στο Σχίσμα, ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ή ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ; Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που ο Πατριάρχης Αθηναγόρας συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Πάπα της Ρώμης Παύλο τον Στ΄ στα Ιεροσόλυμα και όμως τίποτε δεν άλλαξε! Το χάσμα υπάρχει! Το Σχίσμα υπάρχει! Ο Θεολογικός Διάλογος έχει οδηγηθεί σε ναυάγιο! Η Ορθόδοξος Εκκλησία, έπειτα μάλιστα από την Συμφωνία του Balamant, έχει εξέλθει άκρως ταπεινωμένη και πληγωμένη! Άρα ΔΕΝ χρειαζόμεθα ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, χειροφιλήματα και εναγκαλισμούς. Μετάνοια χρειάζεται και συντριβή καρδίας! Αλλά ποιος τα έχασε όλα αυτά, «για να τα βρει» ο Πάπας;
___________Εδώ ακριβώς έγκειται η κοροϊδία! Αφήνουν στο Λαό να δημιουργηθεί η εντύπωση, ότι με κοινωνικές σχέσεις και συναντήσεις το χάσμα γεφυρώνεται! Ενώ στην πραγματικότητα το χάσμα μεγενθύνεται!

Κάποιος Ορθόδοξος Επίσκοπος, επισκεπτόμενος τον Πάπα, έσκυψε και του φίλησε το χέρι! Οπότε ο Σεβ. Γόρτυνος κ. Ιερεμίας, πλημμυρισμένος από οργήν, είπε: «Πόσο ντράπηκα, χριστιανοί μου, και πόσο συχάθηκα, όταν είδα σε φωτογραφία έναν ορθόδοξο Επίσκοπο, φημιζόμενο μάλιστα για την θεολογία του (;), να κύπτει την κεφαλή του και να φιλεί το χέρι του αιρετικού Πάπα! Ντροπή!…»

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πεγάμου - Ακαδημαϊκός και Πρωτοπαλλήκαρο του Πατριάρχου μας- ασπάζεται το χέρι του Πάπα! Η δουλοπρέπεια σ΄ όλο το μεγαλείο της!






Μια μεγάλη μερίδα Ορθοδόξων αντιτίθεται σ’ αυτές τις επικοινωνιακές σχέσεις, αντιδρά, διαμαρτύρεται! «Τι θα γίνει; Θα κολαστούμε με αυτά πού βλέπουμε και ακούμε! Πως εξηγούνται τα αγκαλιάσματα καί οι συμπροσευχές του Πατριάρχη μας με τόν Πάπα; Που θέλουν να μας πάνε αυτά;» , ερώτησε μια πιστή χριστιανή τον Σεβ. Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμία».

_________Αυτή, λοιπόν, είναι η συντελουμένη εξαπάτηση της Κοινωνίας των Πιστών σε Ανατολή και Δύση! Απόδειξη στους συλλογισμούς μας αυτούς προσάγουμε το χειροφίλημα του Πάπα! Ο Πάπας Φραγκίσκος κάποια στιγμή έσκυψε και φίλησε το χέρι του Βαρθολομαίου! Τι υπέροχη αδελφική κίνηση, είπαμε όλοι μας στην αρχή! Αλλά τα πράγματα άλλαξαν άρδην, όταν μια άλλη ημέρα είδαμε τον Πάπα Φραγκίσκο να σκύβει και να φιλάει και το χέρι του Προέδρου του Ισραήλ, δηλ του κορυφαίου των Εβραίων πολιτών!!!!!! Τότε αντιληφθήκαμε, ότι ο πονηρός Ποντίφηξ ισοπέδωσε και άρα ταπείνωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη των Ορθοδόξων με τον Πρώτο Πολίτη των Ιουδαίων, δηλ. των σταυρωσάντων τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν! Ώ, της υποκρισίας, Θεέ μου! Ο εκπρόσωπος του Χριστού στη γη έσκυψε και κατασπάσθηκε το χέρι του Αρχηγού εκείνων, που σταύρωσαν τον Σωτήρα Χριστό!
_________Άρα είχε δίκαιο ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όταν έλεγε και εφώναζε: «Τον Πάπα να καταράστε, γιατί αυτός θα είναι η αιτία (του κακού)».
_______Η επόμενη παρόμοια κίνηση του Ρωμαίου Ποντίφηκα ήταν, όταν ο Πάπας έσκυψε και ασπάσθηκε το χέρι του ακτιβιστή-Ομοφυλόφιλου Ρωμαιοκαθολικού ιερέα Don Michele de Paolis. Τέτοιος ευτελισμός των προσώπων ούτε στούς κοσμικούς κύκλους απαντάται!
_______Θέλετε, λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι, μεγαλύτερη απόδειξη της υποκρισίας των Προκαθημένων και από τήν άλλη πλευρά; Ο ημέτερος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, επήγε στο Εβραϊκό Μουσείο του Ολοκαυτώματος, όπου είπε και έγραψε άρρητα ρήματα! «…. Εν ονόματι της πολιτισμένης ανθρωπότητας ζητούμε συγγνώμη για την τραγική απώλεια της ζωής των θυμάτων αυτών και επαναλαμβάνουμε: Ποτέ πλέον!» έγραψε ο κ. Βαρθολομαίος στο βιβλίο επισκεπτών. Ελησμόνησε, φαίνεται, ο Παναγιώτατος, ότι εμείς οι Έλληνες και μάλιστα οι του ιερατείου, προστατεύσαμε τους Εβραίους, τους κρύψαμε στα σπίτια μας, τους δώσαμε ψεύτικα πιστοποιητικά (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών), για να σωθούν από τη Γερμανική λαίλαπα! Αυτά θα περιμέναμε να διαβάσουμε και όχι την «συγγνώμη»! Λάθος, Παναγιώτατε! Αποσιωπήσατε την αληθινά χριστιανική συμπεριφορά των Ελλήνων!Και πάλιν θα αναφωνήσω: Ώ, της υποκρισίας, Θεέ μου! Μας κοροΐδεύουν! Πάρτε το είδηση!

3. ΕΝ ΤΕΛΕΙ, ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ!

______________Ευρέθησανστη Ρώμηγια να προσευχηθούν για την ειρήνη του κόσμου και ειδικά στη Μέση Ανατολή, όπως είπαν! ««Ερχομαι στην Ρώμη για να πάρω μέροςστη σημαντική αυτή στιγμή προσευχής. Με την στήριξη του Θεού πρέπει να βοηθήσουμε την πολιτική και την διπλωματία ώστε να κυριαρχήσει η ειρήνη σε μια περιοχή που τόσο δοκιμάζεται»είπε σε δηλώσεις του στην ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα» ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος(βλ. Romfea.gr). Έτσι όμως ο Παναγιώτατος κατέστησε φανερή την πρόθεσή Του να συμπροσευηθή με αλλοδόξους και αλλοθρήσκους! Και προσέθεσε: «Θα ζητήσουμε από τον Κύριο να εισακούσει την προσευχή μας και θα προσπαθήσουμε να στείλουμε το μήνυμα ότι τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ασία, με την βοήθεια του Θεού μπορούν να επιτευχθούν συγκεκριμένα αποτελέσματα»,Τελικώς:«Την Κυριακή το απόγευμα της 1ης Ιουνίου, ο Πάπας Φραγκίσκος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες και ο Πρόεδρος της παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς, προσευχήθησαν στο Βατικανό υπέρ της ειρήνης στην Μέση Ανατολή».

________Γεννάται, λοιπόν, το ερώτημα: Σε ποιό Θεό προσευχήθηκαν; Στον Σωτήρα Χριστό ημών των Χριστιανών, στον Γιαχβέ των αντίχριστων Εβραίων ή στον Αλλάχ των Μουσουλμάνων; Είναι άραγε επιτρεπτή αυτή η ισοπέδωση των πάντων; Ο Χριστός και ο Αλλάχ είναι ισότιμοι Θεοί; Ο Μωάμεθ και ο Χριστός είναι ένα και το αυτό; Τελικά, Παναγιώτατε, υπάρχουν πολλοί Θεοί; Αυτό άραγε είναι το μήνυμα, που θα θέλατε να εκπέμψετε; Άρα, χωρίς αμφιβολία, είσθε διαφημιστές της παγκοσμιοποιήσεως!


_________Και τώρα κάτι περισσότερο. Ο Μουσουλμάνος Μαχμούντ Αμπάς, προσευχόμενος στον Αλλάχ, συμπεριέλαβε στην προσευχή του τα τελευταία λόγια ενός κεφαλαίου από το Κοράνιο (της 2ης sourate) και είπε: «Εσύ είσαι ο Κύριός μας, δώσε μας νίκη κατά των απίστων»(περισσότερα στο www.Olympia.gr, 15.06.2014). Βέβαια από τη στιγμή που ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ευρισκόμενος στην Ατλάντα των ΗΠΑ (2013), αποκάλεσε το Κοράνιο «το άγιο Κοράνιο», όλα αυτά δεν μας παραξενεύουν! Απλώς μας σκανδαλίζουν! Μας εξοργίζουν, θα έλεγα! Ιδιαιτέρως μας ενοχλεί το γεγονός, ότι ουδείς τωνΑρχιερέων του Θρόνου προέβη σε επανόρθωση του δογματικού αυτού ολισθήματος του Οικουμενικού Πατριάρχου! Φαίνεται, πως η παληά αρχή "σφάξε με Αγά, ν΄αγιάσω" έχει ακόμη ισχύ! Είναι άραγε όλοι τους "Yesman" εκεί στη Βασιλεύουσα; Οι πιστοί εν τούτοις δεν διστάζουν να αντιδράσουν.Κάποιος πιστός έγραψε το εξής σχόλιο στη Romfea.gr:
«Αυτέςοι συνεχείς προσευχές, επικλήσεις κλπ καλό είναι να τελειώνουν…. Ορθόδοξοι, Παπικοί, Εβραίοι και Άραβες δεν έχουν τίποτα κοινό! Δυστυχώς ο Πατριάρχης μας έχει πάρει έναν ολισθηρό δρόμο και κάποιοι πρέπει να τον σταματήσουν…»

_____________Συμπερασματικά: Εκεί κάτω στα Ιεροσόλυμα και εκεί πέρα στη Ρώμη οι πρωταγωνιστές Πάπας και Πατριάρχης πρωτίστως κορόϊδεψαν τον ίδιο τον Θεό! Μάλλον «εξύβρισαν έργω» τον μόνον αληθινό Θεό, τον εν Τριάδι προσκυνούμενο και δοξαζόμενο Θεό! Ο Θεός να τους συγχωρήσει!


ΕΠΙΛΟΓΟΣ
________Έπειτα από όλα αυτά, φυσικά, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με όσα είπαν Πατριάρχης και Ευάγγελος Βενιζέλος σήμερα το απόγευμα, όταν ο Παναγιώτατος κ. Βαρθολομαίος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Υπουργείο των Εξωτερικών.
_________Καλωσορίζοντας τον Πατριάρχη, ο κ. Βενιζέλος στο Υπουργείο των Εξωτερικών αναφέρθηκε στο εντυπωσιακό, όπως το χαρακτήρισε, οδοιπορικό του κ. Βαρθολομαίου στα Ιεροσόλυμα και στη Ρώμη, καθώς και στη συνάντησή του με τον Πάπα, υπογραμμίζοντας το οικουμενικό μήνυμα ειρήνης που εστάλη και την αναβάθμιση της διεθνούς θέσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
«Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την Ορθοδοξία και για το Γένος. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ γι' αυτή την ιστορική προσφορά σας» σημείωσε ο κ. Βενιζέλος, ….
_________Από την πλευρά του, ο κ. Βαρθολομαίος, ………μεταξύ άλλων είπε και τα εξής: «Φέρνω από την μητέρα Εκκλησία εις τον ελληνικό λαό ευλογία, στοργή, αγάπη και το ενδιαφέρον μας». Αναφερόμενος δε στις πρόσφατες επισκέψεις του στους Αγίους Τόπους με τον Πάπα και στο Βατικανό, ο κ. Βαρθολομαίος τόνισε ότι «ήταν γεγονότα σπουδαία στη ζωή της Εκκλησίας και του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου» και πρόσθεσε: «θεωρώ ως ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, που με αξίωσε να συμμετάσχω σε αυτά τα γεγονότα -και αν μου επιτρέπεται η έκφρασις- να πρωταγωνιστήσω από Ορθοδόξου πλευράς». Καταλήγοντας, ευχήθηκε: «αυτές οι προσπάθειες όλων μας, εκκλησιαστικών και πολιτικών παραγόντων, να φέρουν την πολυπόθητη ειρήνη σε όλον τον κόσμο αλλά ιδιαιτέρως στη σπαρασσομένη Μέση Ανατολή» (Από τη Romfea.gr 17.06.2014).

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΕΜΜΑ:Σε σχέση, τέλος, με την πρόσφατη συνάντησή του με τον Πάπα Φραγκίσκο στους Αγίους Τόπους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπογράμμισε ότι «η έκβασή της ήταν σαφώς θετική» και πως «η συνάντηση αυτή ήταν πηγή μεγάλης πνευματικήςαγαλλίασης».

________Ναι, Παναγιώτατε, η συνάντηση στα Ιεροσόλυμα και στη Ρώμη, «ήταν πηγή μεγάλης πνευματικής αγαλλίασης», αλλά ΜΟΝΟΝ για Σας τους Πρωτεργάτες και Πρωταγωνιστές της, ενώ, αντιθέτως, ήταν πηγή μεγάλης απογοητεύσεως για εμάς τους ευτελείς και ανώνυμους, οι οποίοι όμως πονάμε για την ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ! Η Ορθοδοξία μας τόσο στα Ιεροσόλυμα, όσο και στη Ρώμη ευτελίσθηκε και προδόθηκε! Εκεί μόνον το Ισλάμ εξήλθε ΝΙΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΙΟΥΧΟΣ! Η εξίσωση Χριστού, Γιαχβέ και Αλλάχ, καθώς επίσης και το χειροφίλημα της χειρός του Εβραίου Προέδρου από τον Πάπα της Ρώμης, ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΑ θα μείνουν στην ιστορία ως μια μελανή σελίδα της Πατριαρχείας Σας!

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΔΟΘΕΙ !
_____________Τόσο στα Ιεροσόλυμα, όσο και στη Ρώμη από τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη προδόθηκε η Ορθοδοξία μας! Αν τώρα προσθέσουμε και μερικά άλλα προγενέστερα περιστατικά ή γεγονότα, που βαρύνουν επίσης τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, τότε θα έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Η προδοσία συνετελέσθη με την εξίσωση μεγεθών, που δεν έχουν απολύτως καμμιά σχέση μεταξύ τους! Με την έκπτωση στον τομέα της πίστεως!
Ας προσεγγίσουμε το ζήτημα!
1. Χριστός και Αλλάχ, Ορθοδοξία και Ισλάμ, είναι η πρώτη εξίσωση!
2. Αγία Γραφή και Άγιο Κοράνιο, είναι η δεύτερη εξίσωση!
3.Συμπροσευχή μεταξύ ενός Ορθοδόξου Πατριάρχου, ενός Πάπα, ενός Εβραίου και ενός και Μουσουλμάνου εκκλησιαστικού Ηγέτη είναι η Τρίτη εξίσωση!
4. Το υποκριτικό χειροφίλημα του Πάπα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως, τον κ. Σιμόν Πέρες, Πρόεδρο της Ιερουσαλήμ κλπ, είναι η Τετάρτη εξίσωση!
5. Η επί το αυτό συμπόρευση και συνύπαρξη και συνεργασία Ορθοδόξου, Ρωμαιοκαθολικού, Εβραίου και Μουσουλμάνου Ηγετών, αποτέλεσαν τον «αχταρμά», περί του οποίου ομιλούσε ο μακαριστός Χριστόδουλος! Η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, είναι η πέμπτη εξίσωση, δηλ. η προώθησις της παγκοσμιοποιήσεως σε Ιεροσόλυμα και Ρώμη!
6. Τέλος,αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε και την ύβρη, την οποίαν εξεστόμισεν παλαιότερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης περί των Αγωνιστών του 1821, και την οποίαν ουδέποτε μέχρι σημερα ανακάλεσε, τότε η κατάσταση γίνεται αυτόχρημα τραγική τόσον εξ επόψεως ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ, όσον και εξ επόψεως ΕΘΝΙΚΗΣ! Ο Πατριάρχης είπε κάποτε τα εξής βαρυσήμαντα, πλην όμως απαράδεκτα λόγια:
Λίγους μήνες μετά το συνέδριο της Καμπέρα, τον Οκτώβριο του 1991, ο τότε επίσκοπος Χαλκηδόνος Βαρθολομαίος τόλμησε να σπιλώσει την μνήμη των ηρώων της επανάστασης του 1821, με την εξής δήλωση: «Δυστυχώς οι δυο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές». (Η φιλοτουρκική δήλωση του Πατριάρχη, έγινε μια μόλις βδομάδα πριν την ενθρόνισή του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στις 2 Νοεμβρίου του 1991 και δημοσιεύτηκε από τις εφημερίδες Αυριανή και Ελεύθερη ώρα – 30 Οκτωβρίου 1991)._

(βλέπε http://neolaia-esfigmenou.blogspot.gr/2 ... st_02.html

_______Μήπως, λοιπόν, οι τεταγμένοι Φρουροί της Ορθοδοξίας έπαθαν κάτι; Μήπως οι τεταγμένοι για να υπερασπίζωνται τα ιερά και τα όσια της Φυλής μας έχασαν τον προσανατολισμό τους; Μήπως το άλας "εμωράνθη"; «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου»!

ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΣΗΜΕΙΑ;

1. Όταν ο Πάπας Φραγκίσκος από τον ειδικό εξώστη στο Βατκανό, όπου κάθε Κυριακή εκφωνεί τους λόγους του, εξαπέλυσε δύο περιστέρια, ως σύμβολο της ειρήνης, τότε ξαφνικά ένας γλάρος καί ένας κόραξ κατεσπάραξαν τα δύο εκείνα περιστέρια μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών και συγχρόνως ακροατών του Πάπα στην γνωστή πλατεία του Αγίου Πέτρου.


2. Λίγο πρίν την συνάντηση Πάπα και Πατριάρχου στα Ιεροσόλυμα έγινε μεγάλος -όχι όμως και καταστρεπτικός- σεισμός με επίκεντρο την περιοχή της Ίμβρου, εκ της οποίας κατάγεται ο Πατριάρχης, γενικώτερα δε τη περιοχή της Σαμοθράκης.
3. Ο σεισμός ακούσθηκε και στο Άγιον Όρος! Μήπως για να θυμίσει ο Θεός και στους Αγιορείτες Μοναχούς, ότι έχασαν πια τη λαλιά τους; Τώρα πια δεν βλέπουν άραγε τα καμώματα του Πατριάρχου;
4. Μετά τό προσκύνημα του Πάπα στο ιερό Σπήλαιο της Βηθλεέμ εξερράγη πυρκαϊά, η οποία και προκάλεσε σοβαρές καταστροφές στον ιερό αυτό χώρο.
Κάποιοι, στοχαστικά σκεπτόμενοι, διατύπωσαν την άποψη, ότι με όλα αυτά ο Πανάγαθος Θεός αποδοκίμασε ενέργειες, πράξεις και κινήσεις των δύο αυτών εκκλησιατικών Προσώπων, του Πάπα και του Πατριάρχου. Μπορεί και να μη έχουν άδικο! Πως π.χ. ευρέθησαν ένας γλάρος (από την θάλασσα) και ένας κόραξ (από το βουνό) μαζί τήν ίδια ώρα και προέβησαν στην ίδια φονική πράξη; Η Ρώμη δεν έχει θάλασσα! Γιατί ο σεισμός να έχει επίκεντρο το Άγιον Όρος; Μήπως επειδή έχασε τη λαλιά του ως πρός τα καμώματα του Πατριάρχου; Γιατί άραγε να πιάσει φωτιά το ιερό Σπήλαιο της Βηθλεέμ; Όλα αυτά μπορούν να θεωρηθούν ως μία ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ στα επί γης δρώμενα υπό εκκλησιαστικών Ταγών!
Αίγιον, 26 Ιουνίου 2014

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ANOIKTH EΠIΣTOΛH

Πρὸς τὸν Παναγιώτατο Oἰκουμενικὸ Πατριάρχη

κ. Bαρθολομαῖο

Παναγιώτατε,

Eἴμεθα ἄσημα καὶ ταπεινὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου KαθολικῆςἘκκλησίας καὶ εἶσθε ὁ Oἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Eἶσθε ὁ πνευματικός μας πατέρας καὶ εἴμεθα τὰ πνευματικά σας τέκνα. Ὅπως δὲ τὰ φυσικὰ τέκνα ἑνὸς πατέρα δὲν εἶναι δυνατὸν ν' ἀδιαφοροῦν, βλέποντας τὸν πατέρα τους νὰ συνάπτῃ παράνομες ἐξωσυζυγικὲς σχέσεις μὲ ξένες γυναῖκες, νὰ ἀπατᾷ τὴν μητέρα τους καὶ νὰ ἐπιστρέφῃ κάθε βράδυ στὸ σπίτι μεθυσμένος, ἔτσι καὶ ἐμεῖς εἶναι ἀδύνατον ν' ἀδιαφορήσωμε, βλέποντας τὴν ὑμετέρα Παναγιότητα νὰ πρωτοστατῇ στὴ σύναψι παρανόμων καὶ ἀπαγορευμένων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σχέσεων μὲ παντὸς εἴδους αἱρετικὲς παρασυναγωγές, νὰ συμπροσεύχεται μὲ ἀμετανοήτους ἐκπροσώπους τους, –ἀκόμη καὶ μὲ ἱέρειες καὶ ἐπισκοπῖνες ἀκραίων προτεσταντικῶν παραφυάδων, ποὺ εὐλογοῦν γάμους ὁμοφυλοφίλων καὶ ὑποστηρίζουν δημοσίως τὸ παγκόσμιο ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα–, νὰ περιφρονῇ θείους καὶ ἱεροὺς Kανόνες Ἀποστολικῶν καὶ Oἰκουμενικῶν Συνόδων, νὰ προαναγγέλλῃ τὴν πανορθόδοξη κατάργησι ὅσων Kανόνων θεωρεῖ ἐμπόδιο στὴ διατήρησι τῶν παρανόμων αὐτῶν σχέσεων, καὶ γενικῶς νὰ συμπεριφέρεται ὡς μεθυσμένη ἀπὸ τὸ γλυκὺ καὶ μεθυστικὸ κρασὶ τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματος καὶ τῆς ἀρχιερατικῆς ἐξουσίας, ἀνατρέποντας ἱεροὺς θεσμοὺς καὶ παραδόσεις, μετακινώντας καὶ τροποποιώντας «ὅρια αἰώνια ἃ ἔθεντο» οἱ θεόπνευστοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ θεοφόροι Πατέρες, κατασκανδαλίζοντας τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ προκαλώντας ἀνυπολόγιστη φθορὰ στὸ θεανθρώπινο σῶμα της.

Ἐλπίζουμε τὸ ἐλεγκτικὸ ὕφος τῆς παρούσης νὰ μὴ παρεξηγηθῇ. Ὁ ἔλεγχος εἶναι ἀπαραίτητος μέσα στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία καὶ ἰδιαιτέρως μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὄχι ἁπλῶς ἐπιτρέπει τὸν ἔλεγχο, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐπιβάλλει (Λευ. 19:17, Παρ. 9:8, 10:10, Ἐφ. 5:11, A΄ Tιμ. 5:20, B΄ Tιμ. 4:2 κ.ἄ.), ἀρκεῖ αὐτὸς νὰ γίνεται μὲ ἀγάπη, ἀπὸ ἁγνὰ καὶ εἰλικρινῆ ἐλατήρια, δίχως κακίες καὶ ἐμπάθειες, μὲ γνώμονα πάντοτε τὴν διόρθωσι τῶν κακῶς κειμένων καὶ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν. Ὁ Θεός, ὅπως γνωρίζετε, ἔδωσε ἀνθρώπινη φωνὴ σὲ μία ὄνο γιὰ νὰ ἐλέγξῃ τὸν προφήτη Bαλαὰμ γιὰ τὴν ἀντίθετη πρὸς τὸ θεῖο θέλημα συμπεριφορά του, ὁ δὲ Kύριός μας Ἰησοῦς Xριστὸς εἶπε στοὺς Φαρισαίους ὅτι, ἐὰν οἱ ἄνθρωποι σιωπήσουν καὶ ἀποκρύψουν τὴν ἀλήθεια, «οἱ λίθοι κεκράξονται». Ἐμεῖς, Παναγιώτατε, ὡς πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἔχομε τὴν συνείδησι, ὅτι εἴμεθα ἀνώτεροι καὶ ἀπὸ τὴν ὄνο τοῦ Bαλαὰμ καὶ ἀπὸ τὰ ἄψυχα λιθάρια καὶ δικαιούμεθα νὰ ἀρθρώσωμε λόγον ἐλεγκτικό, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸς ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Oἰκουμενικὸ Πατριάρχη.

Δὲν θ' ἀναφερθοῦμε στὶς συμπροσευχές σας μετὰ τῶν ἑτεροδόξων σὲ Ὀλλανδία καὶ Γερμανία, οἱ ὁποῖες ἀπετέλεσαν, ὡς φαίνεται, «πρόβα τζενεράλε» ἐν ὄψει τῆς «μητέρας τῶν συμπροσευχῶν», ποὺ ἀκολούθησε μὲ τὸν Πάπα στὰ Ἱεροσόλυμα. Oὔτε θὰ σᾶς καλέσωμε νὰ παύσετε νὰ συμπροσεύχεσθε μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Ἄλλωστε, ὅπως ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα, οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς σᾶς ἔχουν γίνει πάθος ἀθεράπευτο καὶ μόνο μία ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ ἠμπορεῖ νὰ σᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπ' αὐτό. Tὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» τοῦ Ἀποστόλου σεῖς ἔχετε μετατρέψει σὲ «ἀδιαλείπτως συμπροσεύχεσθε μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων», καὶ αὐτὸ πράττετε συνεχῶς καὶ ἀκαταπαύστως. Δὲν δυνάμεθα ὅμως νὰ παραβλέψωμε τὴν συμπροσευχή σας μὲ τὸν Πάπα στὰ Ἱεροσόλυμα, διότι αὐτὴ ὑπερέβη σὲ τόλμη καὶ προκλητικότητα κάθε ἄλλη συμπροσευχή, προκάλεσε δὲ μεγάλο σεισμὸ στὶς συνειδήσεις τῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἀπείρως ἰσχυρότερο τοῦ (προειδοποιητικοῦ;) σεισμοῦ, ποὺ ἔσεισε τὴν γενέτειρά σας μίαν ἡμέρα πρὶν τὴ συνάντησί σας μὲ τὸν Πάπα!

Γιὰ νὰ σᾶς δείξωμε δὲ τὸ μέγεθος τοῦ ἀτοπήματος, στὸ ὁποῖο ὑποπέσατε, θὰ σᾶς καλέσωμε νὰ συγκρίνετε τὴν ἐνέργειά σας μὲ τὴν ἐνέργεια ἑνὸς ἁγίου προκατόχου σας, ὁ ὁποῖος ἐλάμπρυνε μὲ τὴν παρουσία του τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Kωνσταντινουπόλεως πρὸ 1679 ἐτῶν. Πρόκειται γιὰ τὸν ἅγιο Ἀλέξανδρο, ὁ ὁποῖος μᾶς ἄφησε αἰώνιο παράδειγμα ἀποφυγῆς ἐκκλησιαστικῶν σχέσεων μὲ ἀμετανοήτους αἱρετικούς, τὸ ὁποῖο, δυστυχῶς, περιφρονεῖται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς καὶ παγκοσμιοποιημένους σήμερα ἀρχιερεῖς μας. Ἀλλ' ἂς ἐνθυμηθοῦμε τί συνέβη τὸ 335 στὴν Kωνσταντινούπολι.

Ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος, ἔχοντας ἐξαπατήσει τὸν αὐτοκράτορα, ψευδῶς ὁρκιζόμενος, ὅτι πιστεύει στὴν ἴδια Πίστι, στὴν ὁποία ἐπίστευε καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἦταν ἕτοιμος, μὲ δολιότητα καὶ θρασύτητα, νὰ εἰσέλθῃ στὸν ὀρθόδοξο ναὸ καὶ νὰ συλλειτουργήσῃ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Oἱ πιέσεις καὶ ἀπειλές, ποὺ ἐδέχετο ὁ Ἀλέξανδρος γιὰ νὰ δεχθῇ τὸν αἱρεσιάρχη σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἦταν ἀσφυκτικὲς καὶ ἀφόρητες. Aὐτὸς ὅμως δὲν ὑποχωροῦσε.

Tὸ Σάββατο τὸ βράδυ, παραμονὴ τῆς ἡμέρας, ποὺ θὰ εἰσήρχετο ὁ Ἄρειος στὸν ὀρθόδοξο ναό, ὁ πατριάρχης Ἀλέξανδρος γονάτισε περίλυπος ἔμπροσθεν τῆς Ἁγίας Tραπέζης καὶ παρεκάλεσε μὲ δάκρυα τὸν Θεό: «Eἰ Ἄρειος αὔριον συνάγεται, ἀπόλυσον ἐμὲ τὸν δοῦλόν σου καὶ μὴ συναπολέσῃς εὐσεβῆ μετὰ ἀσεβοῦς· εἰ δὲ φείδῃ τῆς ἐκκλησίας σου (οἶδα δὲ ὅτι φείδῃ) ἔπιδε ἐπὶ τὰ ῥήματα τῶν περὶ Eὐσέβιον καὶ μὴ δῷς εἰς ἀφανισμὸν καὶ ὄνειδος τὴν κληρονομίαν σου καὶ ἆρον Ἄρειον, ἵνα μὴ εἰσελθόντος αὐτοῦ εἰς τὴν ἐκκλησίαν δόξῃ καὶ ἡ αἵρεσις συνεισέρχεσθαι αὐτῷ καὶ λοιπὸν ἡ ἀσέβεια νομισθῇ ὡς εὐσέβεια» (Θεοδωρήτου Kύρου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, σελ. 21-22).

Tὸ ἀποτέλεσμα εἶναι γνωστό. Ἡ θερμὴ καὶ ἐναγώνια προσευχὴ τοῦ Πατριάρχου εἰσακούσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Ἄρειος τὴν ἑπομένη ἡμέρα, ἐνῷ ἦταν σὲ κατάστασι εὐφορίας, κατελήφθη ἀπὸ ἐπείγουσα σωματικὴ ἀνάγκη, πρὸς ἐκπλήρωσι τῆς ὁποίας κατέφυγε σὲ ἀποχωρητήριο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο, ἐξ αἰτίας ἀκατάσχετης αἱμορραγίας τῶν ἐντέρων, δὲν ἐξῆλθε ζωντανός. Ἔτσι στερήθηκε καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν ἰδία του ζωή!

Στὴν πόλι σας ἔγιναν τὰ θαυμαστὰ καὶ παράδοξα αὐτὰ γεγονότα, Παναγιώτατε, σὲ κάποιο μέρος πλησίον τοῦ Πατριαρχείου σας, καὶ ἐνῷ, ὡς γνώστης τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, τὰ γνωρίζετε, ἐν τούτοις δὲν διδάσκεσθε ἀπ' αὐτά. Aὐτὸ ἀποδεικνύει μία σύγκρισι τοῦ τότε μὲ τὸ σήμερα. Tότε, ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος· σήμερα, ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας τῆς Pώμης. Ἢ μήπως δὲν εἶναι ὁ Πάπας αἱρεσιάρχης; Mήπως ἔπαυσε ἡ Pώμη νὰ εἶναι αἱρετική, ἐπειδὴ ἐσεῖς καὶ οἱ ὁμόφρονές σας τὴν ὠνομάσατε «ἀδελφὴ ἐκκλησία»; Mήπως ἀπέκτησαν μαγικῷ τῷ τρόπῳ ἐγκυρότητα τὰ «Mυστήριά» της, ἐπειδὴ ἡ προτεσταντικὴ Bαπτισματικὴ Θεολογία, ποὺ ἀποδέχεσθε, ἀναγνωρίζει ὡς ἔγκυρο τὸ «βάπτισμά» της; Δύνασθε μήπως νὰ μᾶς ὑποδείξετε μίαν ἔστω ἀπὸ τὶς εἴκοσι καὶ πλέον πλάνες καὶ αἱρέσεις του, ποὺ νὰ ἀπεκήρυξε ὁ Παπισμός, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν διαλόγων μας μαζί του; Δὲν δύνασθε, διότι ἡ Δύσι ἐμμένει σατανικῶς στὶς κακοδοξίες της, δὲν τὶς ἀποκηρύσσει καὶ δὲν μετανοεῖ. Συνεχίζουμε τὴν σύγκρισι. Tότε, ὁ αὐτοκράτορας καὶ οἱ Ἀρειανοὶ ἐπίεζαν τὸν Πατριάρχη νὰ δεχθῇ σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία τὸν Ἄρειο· σήμερα, σεῖς οἰκειοθελῶς(!) παρίστασθε στὴν ἐνθρόνισι τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα, τὸν τιμᾶτε καὶ τὸν προσκαλεῖτε σὲ ἱστορικὴ συνάντησι μαζί σας στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τῶν προκατόχων σας Ἀθηναγόρα καὶ Παύλου ΣT΄, κάτι, ποὺ ἔγινε μὲ μεγάλη ἐπισημότητα καὶ τυμπανοκρουσίες.

Tότε, ὁ Πατριάρχης γονυπετὴς παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν πάρῃ, παρὰ νὰ ἔλθῃ σὲ κοινωνία μὲ τὸν Ἄρειο· σήμερα, ὁ διάδοχός του συμπροσεύχεται πανευτυχὴς μὲ τὸν αἱρεσιάρχη μέσα στὸ Nαὸ τῆς Ἀναστάσεως, λέγων τὸ πικρὸ γλυκύ, τὸ σκότος φῶς καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράβασι καὶ παρανομία «πηγὴ πνευματικῆς χαρᾶς», «θεία εὐλογία» καὶ ἀγλαὸ «καρπὸ μιᾶς πλήρους χάριτος πορείας»!

Tότε, ὁ ἅγιος Πατριάρχης παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα τὸν Θεὸ νὰ μὴ ἐπιτρέψῃ στὸν Ἄρειο νὰ εἰσέλθῃ στὸν ὀρθόδοξο ναό, διότι μαζὶ μὲ τὸν αἱρεσιάρχη θὰ εἰσήρχετο καὶ ἡ αἵρεσι· στὶς 25 Mαΐου 2014, κατόπιν δικῆς σας προσκλήσεως, ὁ Πάπας εἰσῆλθε ὄχι σὲ ὁποιοδήποτε ὀρθόδοξο ναό, ὄχι στὸν ναὸ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου τοῦ Φαναρίου, ἀλλὰ στὸν πάνσεπτο Nαὸ τῆς Ἀναστάσεως, στὸν Πανάγιο Tάφο, καὶ μαζί του εἰσῆλθε, μὲ πομπώδεις τιμὲς καὶ ὑποδοχὲς ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ παναίρεσι (κατὰ τὸν ἅγ. Ἰουστῖνο Πόποβιτς) τοῦ Παπισμοῦ, συνοδευομένη ἀπὸ τὶς ἀπαίσιες ἀδελφὲς καὶ θυγατέρες της, τὸ φιλιόκβε, τὸ πρωτεῖο, τὸ ἀλάθητο, τὴν ἄσπιλο σύλληψι τῆς Θεοτόκου, τὰ ἄζυμα, τὴν ἀξιομισθία τῶν ἁγίων, τὸ καθαρτήριο πῦρ καὶ ἄλλες πλάνες καὶ αἱρέσεις. Kαὶ μόνον αὐτό; Ἡ «ἐκλεκτὴ» ὑμῶν ὁμήγυρις συμπεριελάμβανε ἐκπροσώπους καὶ ἄλλων αἱρέσεων, ὅπως τοῦ Mονοφυσιτισμοῦ καὶ ἄλλων δογμάτων!

Ἡ κουστωδία, ποὺ ἀπέστειλε ὁ Πιλᾶτος, ἐφύλαττε τὸ ἐνταφιασμένο σῶμα τοῦ Xριστοῦ ἔξω ἀπὸ τὸν τάφο. Ἡ δική σας παναιρετικὴ κουστωδία, ἡ ὁποία μὲ τὶς φοβερὲς αἱρέσεις ἔχει κατασχίσει τὸ θεανθρώπινο σῶμα, εἰσῆλθε, κατόπιν δικῆς σας προσκλήσεως, ἐντὸς τοῦ Παναγίου Tάφου, παρόντων δυστυχῶς καὶ Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀσφαλῶς θὰ ἐσκέπτοντο γιὰ πόσο ἀκόμη καιρό, μετὰ ἀπ' αὐτὸ τὸ ὀλίσθημα, θὰ ἐπιτρέπῃ ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ νὰ φυλάττουν μὲ παρρησία τὰ Πανάγια προσκυνήματα.

Kατόπιν τούτων, δανειζόμεθα, Παναγιώτατε, τὸν λόγο τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ καὶ σᾶς ἐρωτῶμε: Δὲν φοβεῖσθε τὸν Θεό; Δὲν διδάσκεσθε ἀπὸ τὴν Ἱστορία; Δὲν σᾶς προβληματίζει ὁ αἰφνίδιος καὶ κακὸς θάνατος τοῦ Πατριάρχου Ἰωσὴφ τὸ 1439 καὶ ἡ ταφή του μακριὰ ἀπὸ τὸ ποίμνιό του, στὴν ξένη καὶ ἀφιλόξενη γῆ τῆς Φλωρεντίας, στὸν ναὸ τῶν αἱρετικῶν Δομινικανῶν; Δὲν σᾶς προβληματίζει ὁ ἐξ ἴσου αἰφνίδιος καὶ κακὸς θάνατος τοῦ 49χρονου παπόφιλου Mητροπολίτου Λένινγκραντ Nικοδήμου, ποὺ ξεψύχησε μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ νεοεκλεγέντος Πάπα Ἰωάννου-Παύλου A΄, τοῦ γνωστοῦ καὶ ὡς «Πάπα τῶν 33 ἡμερῶν», στὶς 5 Σεπτεμβρίου 1978; Δὲν σᾶς προβληματίζει ὁ αἰφνίδιος ἐπίσης θάνατος τοῦ Mητροπολίτου Kερκύρας Tιμοθέου στὶς 15 Mαρτίου 2002, ὀλίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὸ Bατικανό; Δὲν σᾶς προβληματίζει, τέλος, ὁ τραγικὸς θάνατος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Xριστοδούλου, ὁ ὁποῖος, μετὰ τὴν (πρώτη στὴν ἱστορία) ἐπίσκεψι τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα, τὴν διοργάνωσι (γιὰ πρώτη φορὰ) συνεδρίου τοῦ Π.Σ.E. ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους καὶ τὴν (πρώτη γιὰ ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν) μετάβασί του στὸ Bατικανό, δίχως τὴν ἔγκρισι τῆς Ἱ. Συνόδου, ἐκλήθη νὰ ἐγκαταλείψῃ πρόωρα καὶ αὐτὸς τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο καὶ νὰ στερηθῇ ἔτσι ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία τὸν χαρισματικό, κατὰ τὰ ἄλλα, ἡγέτη της; Ἀναρωτηθήκατε ποτέ, μήπως οἱ πρόωροι αὐτοὶ θάνατοι ἦσαν θεοσημεῖες, διὰ τῶν ὁποίων ὁ Θεὸς ἀπεδοκίμασε τὶς προαναφερθεῖσες ἀντίθετες πρὸς τὸ θέλημά Tου ἀρχιερατικὲς παρεκτροπές, «ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς»; Δὲν φοβεῖσθε, μήπως ὁ Θεὸς ἀπευθύνει καὶ πρὸς τὴν Παναγιότητά σας ἐρώτημα, παρόμοιο μ' ἐκεῖνο, ποὺ ἀπηύθυνε στοὺς Φαρισαίους: «τὴν μὲν καταστροφὴν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος γινώσκεις διακρίνειν, τὴν δὲ καταστροφὴν τοῦ πνευματικοῦ περιβάλλοντος ὑπὸ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, ὃν ὑπηρετεῖς καὶ προωθεῖς, οὐ δύνασαι γνῶναι»; Pεκὸρ ἐπισκεψιμότητος καταρρίπτει βίντεο, ἀναρτηθὲν πρὸ ἡμερῶν στὸ διαδίκτυο, ποὺ παρουσιάζει πολιὸ καὶ ὑπέργηρο Λευΐτη τῶν Ἀθηνῶν, λευκανθέντα στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, νὰ κλαίῃ σὰν μικρὸ παιδί, ἀναλογιζόμενο τὰ δεινὰ ποὺ θὰ μᾶς ἐπισκεφθοῦν, ἐξ αἰτίας τῶν προδοσιῶν τῆς Πίστεως καὶ τῆς ἀποστασίας κλήρου καὶ λαοῦ.

Σφραγίζομε, Παναγιώτατε, τὴν παροῦσα μὲ μία υἱϊκὴ καὶ ταπεινὴ παράκλησι. Ἐγκαταλείψατε τὴν πλανεμένη ὁδὸ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ καὶ ἐπιστρέψατε στὴν ἀπλανῆ ὁδὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἄγγελος, ὅμοιος μ' ἐκεῖνον, ποὺ ἔφρασε τὸν δρόμο τοῦ Bαλαάμ, ἔχων «τὴν ρομφαίαν ἐσπασμένην ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ», φράσσει καὶ τὸν δικό σας δρόμο. Δὲν τὸν βλέπετε; Tί περιμένετε γιὰ νὰ ἀλλάξετε πορεία; Nὰ σᾶς ὁμιλήσουν τὰ μάρμαρα τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς μὲ ἀνθρώπινη φωνὴ καὶ νὰ σᾶς ἐλέγξουν; «Oὐ δύνασθε δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· οὐ δύνασθε Ὀρθοδοξίᾳ ὑπηρετεῖν καὶ Oἰκουμενισμῷ». Ἡ πρώτη ὑπηρετεῖ τὸν Xριστό· ὁ δεύτερος τὸν Ἀντίχριστο καὶ τὸν Διάβολο. Παύσατε νὰ προκαλῆτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ σκανδαλίζετε τὸν λαό Tου. Kαὶ μὴ διανοηθῆτε νὰ τροποποιήσετε ἢ καταργήσετε ἱ. Kανόνες τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων καὶ τῶν Oἰκουμενικῶν Συνόδων, διότι τέτοιες κραυγαλέες αὐθαιρεσίες, καὶ ἂν ἀκόμη ἔχουν «συνοδικὴ» καὶ «Πανορθόδοξη» κάλυψι, δὲν πρόκειται νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς καὶ σεβαστὲς ἀπὸ τὴν συνείδησι τοῦ Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Kαὶ αὐτὴ ἡ συνείδησι, ποὺ ἐγκρίνει ἢ ἀπορρίπτει ἀποφάσεις καὶ οἰκουμενικῶν ἀκόμη Συνόδων, ὅσο καὶ ἂν ἐσεῖς τὴν ὑποτιμᾶτε, καὶ ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ὑπνώττουσα καὶ ἐξασθενημένη, νὰ γνωρίζετε, ὅτι ἀγρυπνεῖ καὶ εἶναι πάντοτε ἕτοιμη νὰ ἀντιδράσῃ σὲ ὁποιαδήποτε «τετελεσμένα» ἀποφασίσει ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθῃ τὸ 2016 Σύνοδος, ἐὰν αὐτὰ εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν Ἱερὰ Παράδοσι καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐλπίζουμε νὰ μὴ περιφρονήσετε τὴν ἀγωνιώδη αὐτὴ φωνή, ποὺ ὑψώνουμε ἀπὸ τὸν μακρινὸ Kαναδᾶ.

Mὲ σεβασμό,

Ἑλληνορθόδοξος Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «M. Ἀθανάσιος», Tορόντο.

Ἑλληνοκαναδικὴ Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Ἀπόστολος Παῦλος», Tορόντο.

Ἑλληνοκαναδικὴ Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Ὀρθόδοξος Φωνή», Mόντρεαλ.

http://aktines.blogspot.gr/2014/06/blog-post_7480.html

Πηγή

Ιστορική απόφαση της Εκκλησίας της Αγγλίας
Ιουλ 15, 2014
Μετά από χρόνια διχασμού, η Εκκλησία της Αγγλίας ψήφισε τη Δευτέρα υπέρ της ανάληψης από γυναίκες του αξιώματος του επισκόπου.

Με την απόφαση αυτή ανατρέπεται μια παράδοση αιώνων που απαγόρευε στις γυναίκες να γίνονται επίσκοποι.

Η απόφαση ελήφθη ύστερα από πέντε ώρες συζήτηση.

Ο αρχιεπίσκοπος του Γιόρκ ζήτησε να υπάρξει «αυτοσυγκράτηση και ευαισθησία» για την ανακοίνωση της απόφασης, αλλά αυτή έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και επιφωνήματα.

Η Γενική Σύνοδος που συγκλήθηκε στο Γιορκ, στη βόρεια Αγγλία, τάχθηκε υπέρ μιας μεταρρύθμισης που δίχαζε εδώ και δεκαετίες την Αγγλικανική Εκκλησία.

Την πρόταση αυτή προωθούσε ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι Τζάστιν Ουέλμπι, ο πνευματικός ηγέτης των 80 εκατομμυρίων Αγγλικανών σε όλο τον κόσμο.

Για την έγκριση της πρότασης απαιτείτο πλειοψηφία των δύο τρίτων και στα τρία σώματα – Επισκόπους, Κληρικούς και Λαϊκούς- της Γενικής Συνόδου που αριθμεί συνολικά 467 μέλη.

Τον Νοέμβριο του 2012 η ίδια πρόταση είχε απορριφθεί μόλις για 6 ψήφους από το σώμα των Λαϊκών.

Τη Δευτέρα 152 μέλη του Σώματος ψήφισαν υπέρ, 45 την καταψήφισαν και 5 απείχαν, γεγονός που σημαίνει ότι οι πρώτες γυναίκες επίσκοποι μπορεί να χειροτονηθούν εντός του 2015.

Η Εκκλησία της Αγγλίας επέτρεπε τη χειροτονία γυναικών ιερέων, όχι όμως και επισκόπων, από το 1992.
Μετά από χρόνια διχασμού, η Εκκλησία της Αγγλίας ψήφισε τη Δευτέρα υπέρ της ανάληψης από γυναίκες του αξιώματος του επισκόπου.

Η μεταρρύθμιση αυτή θα πρέπει να εγκριθεί επίσης από το βρετανικό Κοινοβούλιο ενώ απαιτείται και η συναίνεση της βασίλισσας Ελισάβετ η οποία είναι η επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας.

Στη συνέχεια, η πρόταση θα ξανασυζητηθεί στη Γενική Σύνοδο του Νοεμβρίου για να επικυρωθεί οριστικά.

Στην Ιρλανδία, την Ουαλία και τη Σκωτία επιτρέπεται ήδη να χειροτονούνται γυναίκες επίσκοποι. Μάλιστα πέρυσι η Πατ Στόρεϊ έγινε η πρώτη γυναίκα επίσκοπος, όταν η Αγγλικανική Εκκλησία της Ιρλανδίας την διόρισε επίσκοπο του Μιθ και Κιλντέιρ.

Η Εκκλησία της Ιρλανδίας περιλαμβάνει τόσο την Ιρλανδία όσο και τη Βόρεια Ιρλανδία, η οποία ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στην Ουαλία και τη Σκωτία δεν υπάρχουν ακόμη γυναίκες επίσκοποι.Με την απόφαση αυτή ανατρέπεται μια παράδοση αιώνων που απαγόρευε στις γυναίκες να γίνονται επίσκοποι. Η απόφαση ελήφθη ύστερα από πέντε ώρες συζήτηση.

Ο αρχιεπίσκοπος του Γιόρκ ζήτησε να υπάρξει «αυτοσυγκράτηση και ευαισθησία» για την ανακοίνωση της απόφασης, αλλά αυτή έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και επιφωνήματα.

Η Γενική Σύνοδος που συγκλήθηκε στο Γιορκ, στη βόρεια Αγγλία, τάχθηκε υπέρ μιας μεταρρύθμισης που δίχαζε εδώ και δεκαετίες την Αγγλικανική Εκκλησία.

Την πρόταση αυτή προωθούσε ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι Τζάστιν Ουέλμπι, ο πνευματικός ηγέτης των 80 εκατομμυρίων Αγγλικανών σε όλο τον κόσμο.

Για την έγκριση της πρότασης απαιτείτο πλειοψηφία των δύο τρίτων και στα τρία σώματα – Επισκόπους, Κληρικούς και Λαϊκούς- της Γενικής Συνόδου που αριθμεί συνολικά 467 μέλη.

Τον Νοέμβριο του 2012 η ίδια πρόταση είχε απορριφθεί μόλις για 6 ψήφους από το σώμα των Λαϊκών.

Τη Δευτέρα 152 μέλη του Σώματος ψήφισαν υπέρ, 45 την καταψήφισαν και 5 απείχαν, γεγονός που σημαίνει ότι οι πρώτες γυναίκες επίσκοποι μπορεί να χειροτονηθούν εντός του 2015.

Η Εκκλησία της Αγγλίας επέτρεπε τη χειροτονία γυναικών ιερέων, όχι όμως και επισκόπων, από το 1992.

Η μεταρρύθμιση αυτή θα πρέπει να εγκριθεί επίσης από το βρετανικό Κοινοβούλιο ενώ απαιτείται και η συναίνεση της βασίλισσας Ελισάβετ η οποία είναι η επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας.

Στη συνέχεια, η πρόταση θα ξανασυζητηθεί στη Γενική Σύνοδο του Νοεμβρίου για να επικυρωθεί οριστικά.

Στην Ιρλανδία, την Ουαλία και τη Σκωτία επιτρέπεται ήδη να χειροτονούνται γυναίκες επίσκοποι. Μάλιστα πέρυσι η Πατ Στόρεϊ έγινε η πρώτη γυναίκα επίσκοπος, όταν η Αγγλικανική Εκκλησία της Ιρλανδίας την διόρισε επίσκοπο του Μιθ και Κιλντέιρ.

Η Εκκλησία της Ιρλανδίας περιλαμβάνει τόσο την Ιρλανδία όσο και τη Βόρεια Ιρλανδία, η οποία ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στην Ουαλία και τη Σκωτία δεν υπάρχουν ακόμη γυναίκες επίσκοποι.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

Τον Νοέμβριο η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στο Φανάρι

Τρίτη συντάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο για το 2014
O Πάπας Φραγκίσκος φέρεται να εξέφρασε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο τη επιθυμία του να επισκεφτεί το Φανάρι τον περασμένο Ιούνιο, κατά τη διάρκεια της θρονικής εορτής της Εκκλησίας της Ρώμης. ( Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ)

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη αναμένεται να επισκεφθεί τον Νοέμβριο ο Πάπας Φραγκίσκος.

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Πάπας Φραγκίσκος φέρεται να εξέφρασε τη σχετική επιθυμία στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον περασμένο Ιούνιο, κατά τη διάρκεια της θρονικής εορτής της Εκκλησίας της Ρώμης.

Ο Πάπας Φραγκίσκος αναμένεται να ανταποδώσει την επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Ρώμη, επισκεπτόμενος το Φανάρι κατά τη διάρκεια της εορτής τού ιδρυτή της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, Αποστόλου Ανδρέα. Συνεχίζει έτσι την παράδοση που δημιουργήθηκε μετά την επίσημη επανέναρξη της επικοινωνίας των Εκκλησιών της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, το 1964.

Ανάλογη επίσκεψη είχε πραγματοποιήσει το 2006 ο Πάπας Βενέδικτος, ενώ και οι προκάτοχοί του Πάπες Ιωάννης Παύλος Β΄ και Παύλος Στ΄, είχαν επισκεφθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου, συνδυάζεται όπως και στις ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν και με επίσημη επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Τουρκικής Δημοκρατίας την Άγκυρα, όπου ο Πάπας θα έχει επαφές και με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, με την ιδιότητα του αρχηγού του κράτους του Βατικανού.

Η επίσημη επιβεβαίωση της επίσκεψης αναμένεται μόλις εγκατασταθούν πλήρως οι υπηρεσίες του νέου Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Έτσι ο Πάπας θα είναι ο πρώτος ηγέτης που θα επισκεφθεί τον νέο τούρκο Πρόεδρο.

Επισημαίνεται ότι θα είναι η τρίτη φορά μέσα στο 2014 που ο Πάπας Φραγκίσκος θα συναντηθεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, έπειτα από τις συναντήσεις τους στα Ιεροσόλυμα, τον περασμένο Μάιο και στη Ρώμη, τον περασμένο Ιούνιο.

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=629343

Patriarhia ecumenica a cazut in apostazie pomenindu l pe papa ca primul intre episcopi


MNHΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.

(με άλλα λόγια η έμπρακτος εφαρμογή του καταστατικού χάρτη του Νεοημερολογιτισμού - Οικουμενισμού, ο πραγματικός λόγος δηλαδή για τον οποίο έκαναν ανυπακοή σε πανορθόδοξες και οικουμενικές συνόδους του παρελθόντος και ΕΣΧΙΣΑΝ την ΕΚΚΛΗΣΙΑ οι Νεοημερολογίτες, καταπατώντας ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ.
Συγκεκριμένα η αιρετική εγκύκλιος του 1920 έλεγε με λίγα λόγια οτι θεωρούν "εκκλησίες" (του Χριστού) και "Συγκληρονόμους της Βασιλείας του Θεού" τα άλλα δόγματα και για αυτό θα αλλάξουν το ημερολόγιο για να μπορούν να ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΟΥΝ με τους αιρετικούς, και στην συνέχεια θα ακολουθούσαν και άλλα βήματα όπως η Ίδρυση των ΠΣΕ (Παγκόσμια Συμβούλεια Εκκλησιών), κλπ.

Από το ΣΧΙΣΜΑ του 1924 και μετά Όσους ορθοδόξους αντιστεκόντουσαν στο "Φράγκεμα", τους έκαναν ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΟ ΔΙΩΓΜΟ, τους άσκησαν ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ και ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ (βασικά έφτασαν ακόμη και στον ΦΟΝΟ) τους χλέυασαν και τους αποκάλεσαν υβριστικά "Παλαιοημερολογίτες" και ενώ οι Νεοημερολογίτες ΕΣΧΙΣΑΝ την Εκκλησία με την ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ τους, ταυτόχρονα κατηγορούσαν τους "παλαιοημερολογίτες" οτι δήθεν εκείνοι που κρατούσαν τις παραδόσεις και δεν θέλανε να "Φραγκέψουν" (οι παλαιοημερολογίτες δηλαδή)… οτι εκείνοι έκαναν το σχίσμα και έφτιαξαν "νέα εκκλησία" (λες και οι παλαιοημερολογίτες ήταν δήθεν οι "Καινοτόμοι" και όχι οι νεοημερολογίτες) (ενώ από το 1924 εως το 1937 - καμιά δεκαριά χρόνια μετά το σχίσμα των νεοημερολογιτών, απλώς ανασυγκροτήθηκαν οι Υγιείς Δυνάμεις της Ορθοδοξίας και εφόσον είδαν οτι ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΣΑΝ με τίποτα παρά τον αγώνα για επιστροφή στην μετάνεια των ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ Νεοημερολογιτών, συνέχισαν ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ (χωρίς τους σχισματο-αιρετικούς καινοτόμους νεοημερολογίτες)… κρατώντας ΚΑΘΑΡΗ την ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥΣ και τις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ως ώφειλαν (βλέπε "Στήκετε και Κρατείτε τις Παραδόσεις" των αποστόλων)…!!!!

Οι αιρετίζοντες σχισματο-αιρετικοί Νεοημερολογίτες που "Ανέτρεψαν τις Παραδόσεις", βλασφήμησαν με την ανυπακοή τους στις Οικουμενικές και Πανορθόδοξες Συνόδους κατά του Αγίου Πνεύματος και Αναθεματίστηκαν (βγήκαν ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας) από τους Πατέρες με τις παραβάσεις τους.

Οι αιρετίζοντες σχισματο-αιρετικοί Νεοημερολογίτες, εγωιστικά και τυφλωμένοι από την καινοτομία τους και με την γήινη ισχύ της κοσμικής τους Θέσης και δύναμης… Θεώρησαν οτι "ο,τι και να κάνουν" όσες Πανορθόδοξες ή Οικουμενικές Συνόδους και να καταπατήσουν, όσες ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ και να ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ… οτι "ΑΥΤΟΙ (δήθεν) ΕΙΝΑΙ η Εκκλησία" (προσέξτε ΕΠΑΡΣΗ και ΕΓΩΙΣΜΟΣ που τους ΔΙΕΠΕΙ…!!! ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ "ΕΙΝΑΙ" (δήθεν) η Εκκλησία…όχι οτι ΑΝΗΚΟΥΝ στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Χριστού ΕΦΟΣΟΝ είναι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ) (και άρα μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν ο,τι θέλουν… χωρίς να υπάρχει (δήθεν) κανένα πρόβλημα, και οτι ως εκ τούτου όσοι ΔΕΝ τους παραδέχονται και δεν ανήκουν στην δικιά τους (κοσμική) εκκλησία, είναι δήθεν "Εκτός Εκκλησίας", "Σχισματικοί", κλπ...….!!!!

Θεωρούν δηλαδή λανθασμένα οτι μετά το ΣΧΙΣΜΑ που διέπραξαν 1924 με την καινοτομία τους, ο ΣΧΙΣΜΑΤΟ-ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ και ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ (δηλαδή οι νεοημερολογίτες), επειδή κατέχει ΚΟΣΜΙΚΗ θέση ισχύος (πολιτικά και κοινωνικά κλπ) οτι δήθεν ΑΥΤΟΣ είναι η "Εκκλησία" του Χριστού....!!!!

ΠΛΗΡΗΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ της Αλήθειας και βλασφημία...!!!!


===

Παράδειγμα-->

Σε μια ομάδα ανδρών 100% όταν κάποιοι γίνουν GAY, οι αληθινοί "ΓΝΗΣΙΟΙ" ΑΝΤΡΕΣ είναι αυτοί που ΔΕΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΗΣΑΝ (το λέω ευγενικά) και ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ GAY...ΟΣΟ ΛΙΓΟΙ και να απέμειναν.

Ένας GAY, όσο και να "Αυτο-Αποκαλείται" δήθεν "άντρας" δεν είναι ΓΝΗΣΙΟΣ άντρας....!!!
Έτσι βλέπουμε προκύπτει η ανάγκη (εφόσον και οι GAY αυτο-αποκαλούνται δήθεν "άντρες") του προθέματος "ΓΝΗΣΙΟΣ" άντρας...(Βλέπε "Ορθόδοξος Χριστιανός" και "Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός")

**Τέλος Παραδείγματος <<--
===

Δεν αντιλήφθηκαν οι ανόητοι νεοημερολογίτες οτι οι Πατέρες της Ορθοδοξίας είχαν αναθέματα ΠΡΟ-ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΑ για εκείνους που θα ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ να ΚΑΙΝΟΤΟΜΗΣΟΥΝ (βλέπε Πανορθόδοξη Σύνοδος 1848, Ζ' Οικουμενική κλπ) και για όσους ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ να αλλάξουν το ημερολόγιο (βλέπε Τρείς Πανορθόδοξες Συνόδους του 16ου αιώνα κλπ)…

Νομίζουν οι άμοιροι οτι μετά από όσα έκαναν και το ΣΧΙΣΜΑ που διέπραξαν με την ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ τους,….οτι δήθεν βρίσκονται μέσα στην ΜΙΑ Εκκλησία του Χριστού - ή μάλλον ακόμη χειρότερα οτι ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ "ΕΙΝΑΙ" η Εκκλησία του Χριστού και οτι μπορούν να κάνουν ο,τι θέλουν και οτι όσοι δεν τους ακολουθούν στην ΚΟΛΑΣΗ που οδεύουν βρίσκονται (δήθεν) ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας (μάλλον εκτός της κοσμικής τους Εκκλησίας θα έπρεπε να πούν)….

Έχουν το ΘΡΑΣΟΣ να αυτό-αποκαλούνται δήθεν "Ορθόδοξοι" (κάποιοι νεοημερολογίτες και καλά "αντιοικουμενιστές" που νομίζουν οτι ο Οικουμενισμός είναι δήθεν κάτι διαφορετικό από τον Νεοημερολογιτισμό (δεν αντιλαμβάνονται οτι είναι Νεοημερολογιτισμός- Οικουμενισμός, ΜΙΑ ΕΝΟΙΑ συνυφασμένη) έχουν βγάλει και άλλη ένοια - άλλον χαρακτηρισμό…λένε (άκουσον-άκουσον) "'Ορθόδοξοι' Οικουμενιστές" (δεν ξέρω αν είναι για ΓΕΛΙΑ ή για ΚΛΑΜΑΤΑ αυτός ο Προσδιορισμός, διότι αυτός ο χαρακτηρισμός πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ή είναι κάποιος Ορθόδοξος ή ΔΕΝ είναι Ορθόδοξος…!!!! Έλεος…)) και όχι οτι η (νεοημερολογίτικη) εκκλησία της Ελλάδος είναι από το 1924 και μετά, απλώς μια κοσμική εκκλησία χωρίς ιεροσύνη πλέον (είπαμε Αναθεματισμός - Βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος - σχίσμα - αίρεση… και Θεία Χάρη ΔΕΝ πάνε μαζί) ενός κράτους που έχει το ΘΡΑΣΟΣ να αυτο-αποκαλείται και "Ορθόδοξη" μάλιστα.

Εντός Εκκλησίας…παρέμειναν όσοι ΚΡΑΤΗΣΑΝ τις παραδόσεις και ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας (Του Χριστού) βγήκαν οι ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ (Από τους Πατέρες) και αμετανόητοι εως σήμερα (που σήμερα ΟΣΟΙ ΠΗΡΑΝ ΧΑΜΠΑΡΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ….το φυσάνε και δεν κρυώνει, αλλά και πάλι θεωρούν οτι ΑΥΤΟΙ είναι η Εκκλησία….ω της βλασφημίας)…. Νεοημερολογίτες…!!!


Η Αιρετική Εγκύκλιος του 1920 έγινε ΠΡΑΞΗ ΒΗΜΑ - ΒΗΜΑ, ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ και ΜΕΘΟΔΙΚΑ, Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ - το ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ για να φέρουν τον Οικουμενισμό… έγινε το 1924…!!!

Μετά την Αλλαγή του Ημερολογίου, τον Συνεορτασμό κλπ, το 1948 ΙΔΡΥΣΑΝ τα ΠΣΕ (Παγκόσμια Συμβούλεια Εκκλησιών - ΠΛΗΡΗΣ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ), το 1964 έκαναν τις Άρσεις Αναθεμάτων, αργότερα έκαναν "Αναγνωρίσεις Μυστηρίων" των αιρετικών (βλέπε π.χ. ΠΡΟ-ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥΣ με αναθέματα "Μονοφυσίτες" κλπ) … και ο ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ αποκαλήφθηκε ΠΛΗΡΩΣ πλέον…
Χριστόδουλοι, κλπ. ΟΛΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΛΠΟ…και στον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ (Βλέπε βίντεο με τα ΠΣΕ, "Αυτοί θα μας παραδόσουν στον Αντίχριστο, κλπ) και κάνανε ένα σωρό άλλα πράγματα….

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΛΛΗΣΙΩΝ !!! (Σωτηρόπουλος)


'ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ !!! (τα λεγόμενα Παγκόσμια Συμβούλεια Εκκλησιών, για όσους δεν γνωρίζουν)


Θυμηθείτε οτι τα ΠΣΕ ιδρύθηκαν το 1948 (από τους ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ και τους ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ) και οτι η Συμμετοχή εκεί είναι ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Αρνητές της Ορθοδοξίας δεν είναι μόνο όσοι συμμετέχουν στα ΠΣΕ αλλά και όσοι έχουν Κοινωνία με όσους συμμετέχουν...

Στα χαλεπά χρόνια του αντιχρίστου που ζούμε, ΔΕΝ θα περιμέναμε κάτι καλύτερο να έχει συμβεί…

Η Ορθοδοξία όμως ΔΕΝ πέθανε...Η Εκκλησία (του Χριστού, όχι η "κοσμική" εκκλησία) ΔΕΝ πέθανε, όσο λίγοι και να έμειναν ΕΝΤΟΣ της....!!!

Ο Χριστός έλεγε --> "Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;" (Λουκ. 18, 8)
(μετάφραση: άραγε όταν θα ξαναέρθω θα βρω την πίστη στην γη?)