Ἡ μαρτυρία, τοῦ ἁγίου Γενναδίου Σχολαρίου, τοῦ πρώτου μετά τήν ἅλωση Πατριάρ χου, εἶναι οὐσιώδης. Ὁ ἅγιος Γεννάδιος,μπροστά στίς ἰταμές παπικές ἀπαιτήσεις,
καί γιά νά προλάβει νέα ἀποστασία στήν
πίστη, ἀναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα. Ἀπευθύνεται μέ ἐπιστολές στό βασιλέα, στό μέγα δούκα Λουκᾶ Νοταρᾶ
καί πρός τό λαό, γιά νάτούς ἐξηγήσει ὅτι ἡ Πόλη μπορεῖ νά σωθεῖ, χωρίς τήν προδοσία τῆς πίστεως, ὁπότε θά πρόκειται γιά διπλή σωτηρία, ἀπό τούς Τούρκους καί ἀπό τούς Λατίνους. Ἀπαιτεῖται τόνωση τοῦ φρονήματος τοῦ λαοῦ
καί ὄχι μοιρολατρική ἐγκαρτέρηση καί ἡττοπάθεια· ἐάν χρειασθεῖ,πρέπ ει νά εἶναι ἕτοιμοι καί τή ζωή τους ἀκόμη νά θυσιάσουν.


Ὅσες φορές ἡ Πόλη ἐναπέθετε τίς ἐλπίδες στό Θεό καί ὄχι σέ δυσσεβεῖς συμμαχίες ἀνθρώπων ἐσώζετο. Ὁ Θεός θά βοηθήσει, ἐάν καί οἱ πολίτες συνεργήσουν στήν ἄμυνα τῆς Πόλεως, ἄν προσφέρουν χρήματα, ἄν ἀδειάσουν τά βαλάντιά τους, ἄν προσφέρουν προσωπική ἐργασία στήν ἐνίσχυση τῶν τειχῶν.

Προδότης δέν εἶναι ἐκεῖνος, πού ἀποκρούει τήν ἀμφίβολη καί μέ ἐπαχθῆ ἀνταλλάγματα βοήθεια τῶν ξένων, ἀλλά αὐτός πού δέν πράττει ὅ,τι μπορεῖ,γιά νά σώσει τήν πατρίδα. Κανένα ἔθνος δέ θέλησε ποτέ νά προδώσει τήν θρησκεία του,γιά νά εὐημερεῖ· ἀντίθετα πολλά ἔθνη ἐγκατέλειψαν τίς παλαιές θρησκευτικές δοξασίες, μέσα σέ διωγμούς καί βασανιστήρια, γιά νά ἀσπασθοῦν τήν ἀληθινή θρησκεία.

Ὄχι μόνον δέν ἀποθαρρύνει τό λαό καί δέν συνιστᾶ μοιρολατρική ἀντιμετώπιση τοῦ κινδύνου, ἀλλά
γράφει πρός τόν Λουκᾶ Νοταρᾶ, ὅτι οἱ ἡγέτες πρέπει νά ξυπνήσουν τήν Πόλη, πού φαίνεται ὅτι κοιμᾶται, ὅτι δέν καταλαβαίνει τόν κίνδυνο, τόν ὁποῖο μποροῦν νά ἀποφύγουν μέ θυσίες ὑλικές, ἀκόμη καί τῆς ζωῆς τους· οἱ περισσότεροι ὅμως νομίζουν ὅτι θά σωθοῦν
χωρίς θυσίες, γιατί πιστεύουν στή σκιά καί στό παραμύθι τῆς
παπικῆς βοηθείας, ἀφοῦ προηγηθεῖ ἡ προδοσία τῆς πίστεως.


Ἡ μοναδική αὐτή προφητική φωνή δυστυχῶς δέν εἰσακούσθηκε·στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, στό
ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας ἐπικυρώθηκε ἡ ἕνωση μέ τό συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, στό ὁποῖο
μνημονεύθηκαν ὁ πάπας Νικόλαος Ε ́ (ἐκπρόσωπος τοῦ πάπα ἦταν ὁ ἀποστάτης καί ἕτερος Βησσαρίων καρδινάλιος Ἰσίδωρος, πρώην Μητροπολίτης Κιέβου) καί ὁ ἐξόριστος στή Ρώμη λατινόφρων πατριάρχης Γρηγόριος Μάμας. Ἔτσι,
δεκατρία ἔτη μετά τήν ὑπογραφή τοῦ ἑνωτικοῦ ὅρου τῆς Φλωρεντίας ἐφαρμοζόταν στήν πράξη ἡ ἕνωση σέ λατρευτική ἐκδήλωση τῶν Ὀρθοδόξων.

Πικραμένος ἀπό τήν ἐξέλιξη αὐτή γράφει ὁ ἅγιος Γεννάδιος ἐπιστολή στόν Δημήτριο Παλαιολόγο στίς 25 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ὅπου ἐκθέτει τά γενόμενα, καί τόν Ἰανουάριο τοῦ 1453 θρηνεῖ σέ σωζόμενο ἔργο του

«ἐπί τῆ δι' ἐγκατάλειψιν τοῦ Θεοῦ ματαίᾳ καί ἀλόγῳ καί ἀσυνειδήτῳ καινοτομίᾳ τῆς πίστεως»46.


46
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἡ ἅλωση τῆς Πόλης κατά τόν Γεννάδιο Σχολάριο»,Θεοδρομία Η2(ἈπρίλιοςἸούνιος 2006) 219-239.



Πηγή

Επιστολή του Μητροπολίτου Σεραφείμ στον Οικουμενικό Πατριάρχη το 2013

Την 12η Δεκεμβρίου 1452 μ.Χ., ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα, στην Κωνσταντινούπολη, μέσα στον Ι.Ν. της του Θεού Σοφίας, έγινε κάτι φοβερό! Έγινε το ενωτικό Συλλείτουργο, κοινή Λειτουργία Παπικών και Ενωτικών, μνημονεύτηκε ο Πάπας και ανεγνώσθησαν οι όροι της Ψευδοένωσης, την οποία όμως ποτέ δεν αποδέχθηκε ούτε ο κλήρος ούτε ο λαός μας! Απόδειξη ήταν η εξέγερση κυριολεκτικά του κόσμου, που έξω από την Αγια-Σοφιά διαμαρτύρονταν στον Παλαιολόγο για την πράξη του εκείνη, που την έκανε βέβαια με βαριά καρδιά, ελπίζοντας σε βοήθεια του ...Πάπα, μπροστά στον φοβερό τουρκικό κίνδυνο που έζωνε την Πόλη...


Ο τρεις σοβαρότερες αντιδράσεις ήταν του Γεώργιου Σχολάριου και μετέπειτα Πατριάρχη Γεννάδιου, του Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά, και του τότε Πρωτοσύγκελου του Πατριαρχείου, που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Άγιο Ραφαήλ! Ήταν προσωπικός φίλος του Παλαιολόγου, αλλά πάνω από όλα φίλος του Θεού και της Ορθοδοξίας και γι΄ αυτό αρνήθηκε να παραστεί στο απεχθές Συλλείτουργο, εξοργίζοντας τον Αυτοκράτορα, που διέταξε αμέσως την εξορία του μαζί με τον πιστό διάκονό του Νικόλαο! Έτσι φεύγουν από την Βασιλεύουσα οι δύο Άγιοι για να μαρτυρήσουν αργότερα στη Μυτιλήνη...


Από εκείνη την θλιβερή ημέρα, δεν ξαναλειτούργησε η Αγια-Σοφιά, παρά το τελευταίο βράδυ πριν την Άλωση, τότε που όλοι κατάλαβαν πως ο Πάπας όχι μόνο βοήθεια δεν έστειλε, μα και πως το τέλος ήταν πια αναπόφευκτο, αφού είχε "Αλωθεί" πρώτα ό,τι πολυτιμότερο και ουράνιο είχε η Ρωμιοσύνη, η ίδια Ορθόδοξη Πίστη!

http://kinimaelladas.blogspot.gr/2012/12/12-1452.html

Σχετική αναφορά απο τον βίο του αγίου Ραφήλ.


Το Δεκέμβριο του 1452 και ενώ ο Πρωτοσύγκελος πατήρ Ραφαήλ, αλλά και ο Διάκονός του Νικόλαος βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος οργάνωσε επίσημο συλλείτουργο στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας με αντιπρόσωπο του πάπα τον καρδινάλιο Ισίδωρο, στα πλαίσια της ενωτικής πολιτικής που εφάρμοζε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα σωθεί η Βασιλεύουσα με τη βοήθεια του πάπα, από τον ασφυκτικό τουρκικό κλοιό. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνος, έλαβε χώρα το συλλείτουργο αυτό. Όμως, ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δεν θέλησε να παραστεί και ούτε και τον Διάκονό του άφησε να πάει. Γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό θα ήταν προδοσία της Πίστεως. «Όχι, και μέχρις εκεί. Σχέση ναι, βοήθεια ναι, συλλείτουργο με τους παπικούς ποτέ!...» είπε ο Άγιος. Ο Αυτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ και τους τιμώρησε με προσωρινή εξορία στην Αίνο. Γι’ αυτό και ο Άγιος Ραφαήλ ονομάζεται και ομολογητής, διότι παράτησε τις τιμές και δόξες του αξιώματός του και δεν υπολόγισε το κόστος της εναντίωσής του στον αυτοκράτορα, προκειμένου να υπερασπιστεί την αλήθεια της Ορθοδοξίας έναντι της αιρέσεως του παπισμού. (Σημειώτεον ότι τις τελευταίες ημέρες πριν τον ηρωικό θάνατό του ο αυτοκράτορας, βλέποντας την απουσία παπικής βοήθειας, μετάνιωσε πικρά, εξομολογήθηκε και κοινώνησε ως ορθόδοξος)

http://www.agiosrafael.gr/index.php/el/ ... 2-05-10-38