Ἡ χρονολογία αὐτή κοντεύει νά ἀναγνωρίζεται ὡς μεθόριος. Καί τί εἶναι; Ἕνα τίποτα! Βέβαια, γιά κάθε ἐθελόδουλο εἶναι σταθμός, ἐπειδή κατά τό ἔτος ἐκεῖνο γεννήθηκε ἕνας Rothschild. Γιά μᾶς ὅμως τό γεγονός αὐτό εἶναι ἄνευ ἀξίας. Θά σταθοῦμε σούζα, γιά τή γέννηση ἑνός δελφίνου τῆς χούντας τῆς παγκοσμίου δικτατορίας;
Κατανοοῦμε, ἡ διαβολική δυναστεία πού καταδυναστεύει τήν ἀνθρωπότητα, ὡς ρυθμιστής τῆς παγκοσμίου οἰκονομίας, ὡς ὁ πραγματικός πλανητάρχης τοῦ παγκοσμίου ἐλέγχου, εἶναι ἑπόμενο νά ἀπαιτῆ ἀπό τά πλήθη ἀνάλογη παραληρηματική προσήλωση, ἐν γνώσει ἤ ἀνεπίγνωστη. Ὥστε ἡ γέννηση ἑνός ροτσιλδίτη πρίγκιπος θά πρέπει, σέ ὅσους κρέμονται ἀπό τή βουλή τούτης τῆς μαφίας, νά ἀποτελῆ ἀστρικό μετέωρο. Ἄμ δέ...
Θά γνωρίζετε πώς παρ’ ὅλον πού αὐτοί καίγονται νά ἐγκαθιδρύσουν τήν τυραννική βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου ἐκ τῶν ἐνόντων, ὅμως ἡ λεξαριθμική ἀπόδοση τοῦ ὀνόματος «ΡΟΤΣΙΛΔ» εἶναι 714: Ρ (100), Ο (70), Τ (300), Σ (200), Ι (10), Λ (30), Δ (4)• σύνολο 714. Ἄρα δέν πρόκειται ποτέ ἕνας γόνος τῆς θεομάχου δυναστείας νά ἐνθρονιστῆ τυπικῶς (διότι οὐσιαστικῶς θρονιάστηκε ἀπό τό 1750) βασιλεύς παγκόσμιος. Τοῦτο γνωρίζουν καί οἱ ἴδιοι, ἄν καί δέν θέλουν νά τό ἀποδεχτοῦν.
Ἑπομένως, ὅσοι ἐπτοημένοι ἀναμένουν τό Κάθαρμα, καί παρασκευάζονται ἐπαισχύντως, νά τό ὑποδεχθοῦν καί νά τό προσκυνήσουν, ἄς ἀναζητήσουν σέ ἄλλο πόρνης γέννημα τόν Παμμίαρο. Πλήν ὅπου καί νά τόν ἀναζητήσουν, στίς σκοτεινές διαδρομές τῆς ἀντιθεΐας, καί τόν ταυτίσουν μέ τόν τυρρανικό ἐξουσιαστῆ τῆς ἀνεκδιηγήτου ἐσχατικῆς ταπεινώσεως, πού θά φέρη τόν λεξάριθμο «χξς΄», τοῦτο δέν σημαίνει ποσῶς ὅτι τό σκότος θά νικήσει τό φῶς• ὅτι ὁ Ἀντίχριστος θά νικήσει τόν Χριστό μας.
Ἀναμφίβολα, ἐπειδή αἰσθανόμαστε περισσότερο ἀσφαλεῖς ὅταν γνωρίζουμε τίς κινήσεις τοῦ ἐχθροῦ, θά ἐπιχειρήσουμε καί μεῖς μία ἰχνηλάτηση τοῦ συγκεκριμένου ἀτόμου. Τοῦτο, ὡς ἀποτελοῦν ἀρχαιότατο ἀξιωμα τῆς στρατηγικῆς καί τῆς διπλωματίας, προοιωνίζει τόν νικητή, πού θά ἐξέλθη ἀπό τή διαπάλη μεταξύ δύο ἀντιπάλων. Νικητής, κατά τά φυσικά κριτήρια, θά εἶναι ἐκεῖνος πού ἀσκεῖ συστηματικότερη παρακολούθηση τοῦ ἀντιπάλου του. Μᾶς τό δίδαξε ὁ θεῖος Πατήρ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «οὐκ ἡδύς ἡμῖν ὁ περί τοῦ διαβόλου λόγος, ἀλλ’ ἐπειδή ἀσφαλής ὑμῖν ἡ περί τούτου διδασκαλία, ἐχθρός γάρ ἐστί καί πολέμιος• μεγάλη δέ ἀσφάλεια τά τῶν ἐχθρῶν εἰδέναι σαφῶς» (Ὁμιλία πρός τούς ἐγκαλοῦντας, τίνος ἕνεκεν οὐκ ἐκ μέσου γέγονεν ὁ διάβολος... 1, PG 49,25). Στόν πόλεμο κατά τῶν πιστῶν, τό μέτωπο τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων ὑπερισχύει σαφῶς, ἀφοῦ μᾶς ἔχουν ὑπό στενή παρακολούθηση, μέσω τῶν δορυφορικῶν, τηλεφωνικῶν, τηλεοπτικῶν κ.ἄ. συστημάτων. Ἄρα, ὅπως ὅλα δείχνουν, οἱ ἀντίχριστοι θά εἶναι οἱ νικητές. Ἀλλά πῶς αὐτοί θά εἶναι οἱ νικητές, ἀφοῦ ὁ Νικητής εἶναι μαζί μας;
Συνεπῶς ἡ δική μας παρακολούθηση ὑπερτερεῖ τῆς τῶν ἐκείνων, διότι συνάπτεται ἐπί ἐπιπέδου ἀρχηγῶν. Ἐμεῖς ἔχουμε τή δυνατότητα νά παρακολουθοῦμε τόν ἑκάστοτε ἀρχηγό τῶν ἀντιχρίστων συμπλοκῶν, ἐνῶ αὐτοί τόν δικό μας Ἀρχηγό οὔτε νά ἀτενίσουν θά ἀντέξουν.
Ἡ Ἀποστολική, ἡ Προφητική καί ἡ, ἐξ ἴσου ἰσότιμη καί ἰσόκυρη μέ τίς δύο, Ἐκκλησιατική παράδοση, μᾶς παρέδωσαν περιγραφές τῆς εὐγενοῦς καί γαλήνιας μορφῆς τοῦ Ἀρχηγοῦ μας, πού, ἀκόμα καί ἡ ἁπλή θεωρία Αὐτῆς ζωοποιεῖ καί ἀφθαρτίζει.
Παραλλήλως οἱ ἴδιες ἀλάθητες, ὑπερκόσμιες πηγές μᾶς διαζωγραφίζουν τήν ἀποτρόπαια ἐκείνη μεσσιανική καρικατούρα, πού θέλουν νά τοποθετήσουν οἱ ἰουδαῖοι πάντες στόν τράχηλο τῆς ἀνθρωπότητος, ἐξουσιαστή τυραννικό καί ἀνελέητο, πού θά εὐνοῆ τήν ἀγέλη τοῦ «περιουσίου» λαοῦ του. Παρέλκει νά εἰπωθῆ, ὅσοι ἀνατρέχουν στίς θεόπνευστες πηγές τῆς Πίστεώς μας, ἐκεῖνοι ἔχουν καί τή δυνατότητα παρακολουθήσεως τῆς διαδρομῆς τῶν ψευτομεσσιῶν τοῦ ἀθεϊστικοῦ στρατοπέδου καί νά κρίνουν μέ ἄνεση τούς προβεβλημένους μεσσίες.
Ἡ δέ πινακοθήκη τῶν μεσσιῶν-πιθήκων περιλαμβάνει πολλά ὀνόματα. Ἤδη ὁ Κύριός μας εἶπε πώς «Πολλοί ἐλεύσονται ἐπί τῷ ὀνόματί Μου λέγοντες, ἐγώ εἰμί ὁ Χριστός καί πολλούς πλανήσουσι» (Ματ. κδ. 5 βλ. καί 11/Μαρ. ιγ΄6)· «λέγοντες ὅτι ἐγώ εἰμί (ὁ Χριστός)» καί ὅτι «ὁ καιρός ἤγγικε» (Λουκ. κα΄8). Οἱ πρῶτοι ψευτομεσσίες ἀναφέρονται στήν Καινή Διαθήκη• ἐν συνεχείᾳ δέ στά μεταχριστιανικά καί προ-ταλμουδικά ἀπόκρυφα, τοῦ Α΄-Δ΄αἰῶνος μ.Χ. («Ἔσδρας», «Ἐνώχ» κ.τ.τ.), στό «ταλμούδ» (Δ΄-Η΄αἰ), στά κατασκευασμένα χειρόγραφα τοῦ Κουμράν (Κ΄αἰ.). Στή διαχρόνια πορεία τῆς μεσσιανικῆς λυσσομανίας παραπέμπει παράθεμα τῆς ἰουδαϊκῆς ἐγκυκλοπαιδείας “Judaica” (XI 1415, στό λῆμμα Messiah): Ἀπό τόν ΙΓ΄αἰ., ὁ ἰουδαϊκός μεσσιανισμός, εἰδικά μετά τήν ἔκδοση τοῦ “Zohar”, «βρέθηκε στό ἐπίκεντρο τῆς καμπαλιστικῆς φιλολογίας καί μεσουράνησε στό μέγα καμπαλιστικό-μεσσιανικό κίνημα, τόν shabbateanism».
Ἔκτοτε ἀρχίζει ἡ φιλολογία πέριξ τῆς μεσσιανικῆς μαϊμοῦς, προσδιοριζομένης καί τῆς χρονολογικῆς στιγμῆς τῆς ἐλεύσεώς του. Οὕτω ὁ ραμπί Levi ben Gershom τοποθετεῖ τήν ἔλευση τοῦ μεσσία του τό 1358! Ὁ ἰουδαῖος ἀστρολόγος Abraham bar Hiyya μεταθέτει τήν ἔλευση τοῦ Ἀρχιφαρμακοῦ κατά μία γενεά, ὁρίζοντας τό 1383! Μετά καί αὐτή τή διάψευση ὁ καμπάλλας Judah Abrabanel τοποθετεῖ τή μεσσιανική ἐποχή τό 1503!
Οἱ πολλές ἀστοχίες καί διαψεύσεις ἀναγκάζουν τή λυσσομάνα συναγωγή νά προσφέρη στά θρησκόληπτα κουνέλια της μία χρονολογία μέ ἐπίφαση Βιβλικῆς αὐθεντίας. Τί κάνουν οἱ τυφλωμένοι σκίταλοι· ἰδιοποιοῦνται τόν ἀριθμό τῆς «Άποκαλύψεως» ιγ΄18, τόν «χξς΄», τοὐτέστιν «666». Ὅμως ὁ ἀριθμός αὐτός ὑποκρύπτει ὄνομα –αὐτό τοῦ Καθάρματος¬–, ὄχι χρονολογία. Ἀλλ’ οἱ φαρισαῖοι δέν νοιάζονται γιά τέτοιες λεπτομέρειες. Τό ἔτος 666 παρῆλθε πρός πολλῶν αἰώνων, ὅμως πλησιάζει τό 1666· ἄς τοποθετήσουμε τότε τήν ἔλευση τοῦ μεσσία, συσκέπτονται οἱ ἄρχοντες τοῦ ἱσραήλ, καί βλέπουμε. Αὐτό ἄν δέν εἶναι βλακεία· αὐτό ἄν δέν εἶναι δαιμονική τύφλωση....
Ὅσο πλησιάζει ὁ καιρός, τόσο ὁ πυρετός ἐξάπτει τίς ἰουδαϊκές μάζες, τόσο καί πληθαίνουν τά ἐσχατολογικά φυλλάδια, «στά ἀγγλικά, ὁλλανδικά, γερμανικά, ἰταλικά, τά ὁποῖα καί διαβάζονται ἀπό τούς ἑβραίους μέ ἀπλστία» (Jucdaica XIV 1233, Shabbetai Zevi) ὅλοι οἱ χιλιαστικοί κύκλοι (σέ ὅλες τίς χῶρες, ὅριζαν ὅτι) «ἡ ἔλευση τοῦ messiah θά συμβῆ τό 1666»• ποῦ ν’ ἀκουστῆ φωνή σώφρονος: «ἕνα ὀγκῶδες κῦμα μεσσιανικῆς τρομοκρατίας ἀπειλοῦσε νά σαρώσει ὅσους τολμοῦσαν νά ἐκφρασθοῦν εἰρωνικά γιά τόν Shabbetai Zevi, ἤ ἠρνοῦντο νά συμμετάσχουν στή γενική ἔξαψη» (αὐτ.). Ὁ ψευτομεσσίας S. Zevi (1626-1676) προωθεῖται στόν μεσσιανικό θρόνο, ἀφοῦ τοῦ ἐνεφυτεύθη ἡ παράλογη ἰδέα. Τελικά ἕνας τοῦρκος ἀγᾶς ἁρπάζει τόν Zevi, ὑψώνοντας τή σπάθη του νά τοῦ ἀφαιρέση τό σαπρό κρανίο του. Ὁ πλάνος, κατά τήν τελευταία στιγμή, ἀσπάζεται τόν ἰσλαμισμό καί τελειώνει ἄδοξα ἡ ἰουδαϊκή «μεσσιανίτιδα». Τότε κατασκευάστηκε τό κίνημα τῶν ντουμέ.
Στά ἴχνη τοῦ Zevi ἐπορεύθησαν καί ἄλλοι μεσσίες: ὁ Shukr Kuhayl I (d.18650, ὁ Shukr Kuhayl II (d. 1875) καί Yosef Abdallah (d.1893).
Οἱ τρεῖς ἔδρασαν στό ἰσλάμ.
Τό 1991 ἐμφανίζεται στή Ρωσία ὁ ραμπί Menahem Siserson, πού παρηγορεῖ τούς ὁμόθρήσκους του ὅτι αὐτός, ὡς μεσσίας, θά ὑψώση τό ἰουδαιαριό.
Κατά τή δεκαετία τοῦ ΄70 προβάλλετο ὡς μεσσίας ὁ ἰουδαῖος σατανιστής Uri Geller. Μάλλιστα ὁ ἀγύρτης τοῦτος, κατά τά ἴχνη τοῦ πρίν λίγες δεκαετίες δράσαντος Χούντινι, ἦταν ἀπ’ ὅλους πιό κοντά στήν περιγραφή τοῦ Φαύλου, ἀφοῦ παρουσιάζεται ὡς ἐγκρατής καί σώφρων. Ὅμως κι’ αύτός γέρασε καί συνεπέφερε τή διάψευση, σέ ὅλους πού πάσχουν ἀπό τήν ὁμαδική ψύχωση τοῦ “mazzikin”.
Ὁμοίως ἐξέπνευσε καί τό κίνημα “Raelian”, ἀποτελούμενο ἀπό “goim”, τοῦ ὁποίου οἱ ὀπαδοί προσέβλεπαν στόν ἰουδαῖο μαγγανιστή καί σατανολάτρη “Rael”, πού ἐφανίστηκε ὡς μεσσίας. Καί τοῦτο παραλλήλως δράσαν, καί σγχρόνως, πρός τό κίνημα τοῦ Geller.
Πόσους, κατά καιρούς, δέν ταύτισαν μέ τόν Κοψομεριασμένο: «Τειτάν», «Εὐάνθας», «Λατεῖνος», «Λαμέτις», «Ἄντεμος», «Γενσηρικός», «Μοαμέτις», «Ὀτμάνες», «Ὄλ Ὀσμάνες», «λενινισταί». Ἀκόμη καί «Τίτος»!
Καί ὁ λεξάριθμος τοῦ νῦν πάπα Ρώμης, «Βενέδικτος», εἶναι ὁ 666, πλήν πρόκειται γιά κρονόληρο ἀνθρωπάκι –ὅμως «ἀλάθητο»(!)– πού δέν θά προλάβη νά βασιλεύση, παρά τή λαγνομουσουλμανική καί ἰουδαιόλειχο, συνάμα καί ἀρνησίχριστη, συμπεριφορά του.
Μετά τήν ἐνδεικτική παράθεση τῶν παραπάνω μεσσιῶν τοῦ ἰουδαιαριοῦ –ἡ παράθεση τῶν ὀνομάτων ὅλων τούτων τῶν τσαρλατάνων θά γέμιζε ἕνα τηλεφωνικό κατάλογο– δέν θά ἦταν βλακῶδες, γιά κάποιον Χριστιανό, νά περιμένη μέ δέος καί καταπτοημένος τήν ἀναγνώριση τοῦ M. Rothschild ὡς μεσσία; Ὅλοι οἱ πρίν ἀπ’ αὐτόν διεψεύσθησαν· αὐτός ὁ παράσιτος γιατί νά ἀληθεύη;
Ἔγινε, πιστεύω, ἀντιληπτό, οἱ ἰουδαῖοι, οἱ πάσχοντες ἀπό τό λεγόμενο «σύνδρομο τῆς Ἱερουσαλήμ», φλέγονται νά χρίσουν βασιλέα τους ἕνα δίποδο πού θά φέρη ὅλο τόν σατανικό συφετό. Ἄλλωστε αὐτό παραδέχεται καί ὁ συγγραφέας τῆς Διαθήκης «Δάν» (V6), ἑνός κειμένου τοῦ Β΄ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ αἰῶνος, ὅστις ἀπευθυνόμενος στούς ὁμοθρήσκους του, λέγει, ὅτι «Ἀνέγνων ἐν βίβλῳ Ἐνώχ τοῦ δικαίου, ὅτι ὁ ἄρχων ὑμῶν ἐστιν ὁ σατανᾶς». Λοιπόν, ἔχουμε, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὡς «τέκνα φωτός» (Ἐφ. ε΄8) κάποια σχέση μέ τόν καμπαλλίστικο σκοταδισμό;
http://dorotheosmonahos.blogspot.com/2010/09/1983.html
