Re: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

10
ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑ Ι´(Tελευταία)

Περὶ τοῦ φρικτοῦ θανάτου τοῦ ἀσεβοῦς καὶ τῆς ἀνταποδόσεως αὐτοῦ.
Εικόνα
Εἰς τὴν τοιαύτην παναθλίαν κατάστασιν εὑρίσκεται ὁ ἀμετανόητος ἁμαρτωλὸς κείμενος εἰς τὸν κράββατον τοῦ θανάτου· τὸ μὲν σῶμα του κακῶς πάσχει, τὸ δὲ πνεῦμά του εἶναι πλῆρες φόβου καὶ τρόμου, διότι ἔφθασεν ὁ καιρὸς τῆς κρίσεως τῶν ἔργων του. Αὐτὸς δὲν ἐλπίζει παντελῶς καμμίαν βοήθειαν καὶ οὔτε παραμικρὰν αἰσθάνεται, διότι δὲν ἐπίστευσεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρά του· ὁ θάνατος παρίσταται ἔμπροσθεν εἰς τὰ ὄμματά του καὶ φοβερίζει αὐτόν, ὅτι θέλει τῷ στερήσει τὰ πάντα, δηλ. ὅλας τὰς εὐφροσύνας, ὅλα τὰ κτήματα, ὅλας τὰς ἀξίας καὶ τὰς σωματικὰς τρυφάς, καὶ ἐν γένει εἰπεῖν ὅλα τὰ ἀγαθά του. Ὁ Σατανᾶς τοῦ δεικνύει τὸ κατάστιχον ὅπου εἶναι καταγεγραμμέναι αἱ ἁμαρτίαι του, εἰς τὰς ὁποίας πρότερον μὲν τὸν κατέσυρε παριστάνων αὐτὰς ἡδονικὰς καὶ γλυκείας· ἤδη δὲ τὸν φοβερίζει δι᾿ αὐτῶν κατατήκει τὴν συνείδησίν του, παριστάνων διὰ τῆς ἁμαρτίας ἀνταπόδοσιν ἥτις τὸν περιμένει· τοὐτέστιν ἡ αἰώνιος κόλασις, καὶ κατάρα, καὶ ἡ ἀτελεύτητος βάσανος εἰς τὸν Ἅδην. Αὐτὸς εὑρισκόμενος εἰς ἀπελπισίαν, βλέπει τριγύρω του, πλὴν δὲν θεωρεῖ ἄλλο εἰμὴ τρομερὰ πνεύματα· ἡ συνείδησίς του ἕως τώρα ἐκοιμᾶτο, ἤδη, δέ, ἀφ᾿ οὗ ἐξύπνησε βασανίζει αὐτὸν καὶ ἐπιπλήττει πολλαχῶς, καὶ μὲ τοῦτο τὸν φέρει εἰς μεγάλην φρίκην· αὐτὸς βλέπει τὸν Ἅδην καὶ τὴν ἄβυσσον, ἡ ὁποία εἶναι ἀνοικτὴ καὶ ἑτοίμη νὰ τὸν καταπίῃ διὰ παντός, ἐπειδὴ αἱ ἁμαρτίαι ἐσκλήρυναν πλέον τὴν καρδίαν του καὶ ἔγεινεν ἀνενέργητος εἰς πᾶσαν ἀρετήν· διὰ τοῦτο αὐτὸς δὲν δύναται νὰ ἀκούσῃ πλέον καμμίαν παρηγορίαν, διότι ἐκωφώθη, καὶ δὲν ἀκούει πλέον τὴν φωνὴν τοῦ Θεοῦ· αὐτὸς ἀποστρέφεται τὸν ἀγαθὸν Ἄγγελον (ἤτοι τὴν χάριν), ὅθεν καὶ αὐτὸς ἀπομακρύνεται καὶ ἀφίνει τὸν ἁμαρτωλὸν εἰς ἀπελπισίαν, εἰς τὴν ὁποίαν αὐτὸς μόνος θεληματικῶς ἔπεσε· καὶ λοιπὸν ἀφ᾿ οὗ ἀφήσῃ ὁ ἁμαρτωλὸς τὸ πνεῦμα, παριστάνεται ἔμπροσθεν εἰς τὸ κριτήριον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀκούει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κριτοῦ αὐτοῦ, τὸν ὁποῖον εἰς τὸν καιρὸν τῆς ζωῆς του δὲν ἠγάπα, εἰς τὰ λόγιά του δὲν προσεῖχε, τὰς ἐντολάς του παρέβαινε, τὸ ἔλεός του κατεφρόνει, τὸ αἷμα του κατεπάτει· ἀκούει, λέγω, τώρα τὴν ἀνίλεων ἀπόφασιν· «ὕπαγε κατηραμένε ὡς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον!».

Τοιαύτας ἀμοιβάς, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, κάμνουσιν εἰς ἡμᾶς αἱ ἁμαρτίαι καὶ ἡ πρόκλησις τοῦ κόσμου! ὁ ἁμαρτωλὸς κατακριμένος ὢν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπεριμμένος, ἐξωρισμένος τοῦ οὐρανοῦ, αἰωνίως ἀπομεμακρυσμένος, ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ, κρημνίζεται εἰς τὴν ἄβυσσον εἰς παντοτεινὴν ἀθλίαν κατάστασιν, εἰς τὸ πῦρ τὸ οὐδέποτε σβύνον, καὶ γίνεται κατάβρωμα τοῦ σκώληκος οὐδέποτε τελευτῶντος.

Ἄχ! πόσοι ἄνθρωποι τρέχουσιν εἰς αὐτὴν τὴν αἰώνιον ἀπώλειαν! ὦ πόσοι ὀνομάζονται Χριστιανοί, δὲν θέλουσιν ὅμως νὰ γίνωσι τοιοῦτοι καὶ κατὰ τὰ ἔργα! αὐτοὶ ἁμαρτάνουσιν, ἐκπληροῦσι τὰς αἰσχρὰς ἐπιθυμίας των καὶ τὰ πάθη, ἐκδίδονται εἰς τὴν φιλαργυρίαν, εἰς τὸν φθόνον, χαίρουσιν ὅταν βλέπωσι τὴν δυστυχίαν τοῦ πλησίον, παραδίδονται εἰς τὴν ἀσωτίαν, ὀκνηρίαν, ὀργήν, ἀκροσίαν καὶ μέθην, καὶ ἐν γένει εἰς πᾶσαν ρυπαρὰν ἐπιθυμίαν σαρκικήν· αὐτοὶ μολονότι ἐξομολογοῦνται τὰς ἁμαρτίας των, πλὴν ὄχι μὲ ἀπόφασιν ὅτι θέλουσι διορθωθῇ, ἀλλὰ μόνον διὰ τὴν συνήθειαν κάμνουσι τοῦτο· ἔπειτα δὲ πάλιν ἁμαρτάνουσι, δηλ. μένουσιν εἰς τὰς κακάς των ἕξεις· πάλιν ἐξομολογοῦνται καὶ πάλιν ἁμαρτάνουσι, καὶ τοῦτο κάμνουσι μέχρι τέλους ζωῆς μὴ φροντίζοντες καθόλου περὶ τῆς ἀληθινῆς μετανοίας τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν, μήτε ἐπιστρέφουσιν ἐνθέρμως καὶ ὁλοψύχως πρὸς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Σωτῆρά των καὶ μήτε ζητοῦσι τὴν θείαν του χάριν· διὰ τοῦτο αὐτοὶ μένουσιν εἰς τὴν προτέραν των ἀθλίαν κατάστασιν ὑποκείμενοι εἰς τὴν ἁμαρτίαν, τέκνα τοῦ κόσμου, δοῦλοι διαβόλου, καὶ κάμνοντες μερικὰς ἀγαθοεργίας κατ᾿ ἐπιφάνειαν μόνον καὶ ἀναγκαστικῶς πείθουσι τὸν ἑαυτόν των, ὅτι αὐτοὶ δὲν ἔχουσι καμμίαν ἰδιαιτέραν ἀνάγκην εἰς τὸ νὰ μεταβάλωσι τὴν καρδίαν των καὶ νὰ ἐπιστεύσωσιν εἰς τὴν ἀλήθειαν· ἔπειτα δὲ ἔρχεται ὁ αἰφνίδιος θάνατος καὶ τοὺς ἁρπάζει καὶ καθὼς αὐτοὶ ἔσπειραν εἰς τὴν σάρκα, τοιουτοτρόπως ἀπ᾿ αὐτὴν θερίζουσι τὴν ἀπώλειαν, ἐπειδὴ ὅ,τι σπείρει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνο καὶ θερίζει· ἔτι μᾶλλον φοβερὸς εἶναι ὁ θάνατος ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον μὲν τὴν χάριν ἀπὸ τὸν Θεόν, δὲν ἐφύλαξαν δὲ αὐτὴν καὶ ἐγνώρισαν μὲν τὸν Χριστὸν πλὴν δὲν ἔμειναν εἰς αὐτόν, ἀλλὰ πάλιν ἐξέπεσαν καὶ ἐξεδόθησαν εἰς τὸν κόσμον καὶ εἰς τὰς ἁμαρτίας, καθὼς γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐν τῇ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῇ (Ἑβρ. ι´ 26· στ´ 4, 7) λέγων· «ἑκουσίως γὰρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν μετὰ τὸ λαβεῖν τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, οὐκ ἔτι περὶ ἁμαρτιῶν ὑπολείπεται θυσία, φοβερὰ δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως, καὶ πυρὸς ζῆλος ἐσθίειν μέλλοντος τοὺς ὑπεναντίους καὶ ἀδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας, γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου καὶ μετόχους γεννηθέντας Πνεύματος Ἁγίου, καὶ καλὸν γευσαμένους Θεοῦ ρῆμα δυνάμεις τε μέλλοντος αἰῶνος, καὶ παραπεσόντας πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντες ἑαυτοῖς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας».

Ὦ ταλαίπωροι καὶ ἁμαρτωλοί! ὅσοι παρεδίδεσθε εἰς τὰ αἰσχρὰ πάθη σας! ἠξεύρετε ἄρα γε τὸ τί ἀγαπᾶτε; ἐσεῖς ἀγαπᾶτε τὸν θάνατον καὶ τὸν ὄλεθρον· ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον τώρα σᾶς ἀπατᾷ θέλει ἔλθει καιρὸς νὰ βασανίσῃ· συλλογισθῆτε τὴν διεστραμμένην ὁδόν σας καὶ μισήσατε τὸ κακόν! ἀποστραφῆτε τὰς ἡδονὰς τῆς ἁμαρτίας, αἱ ὁποῖαι σᾶς φέρνουν εἰς ἀπώλειαν! ἀκούσατε τὴν γλυκεῖαν φωνὴν τοῦ ἀγαθοῦ σας ποιμένος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν καλοῦσαν ὑμᾶς ἔλθετε πρός με λέγουσαν, τὸ αἷμα μου σᾶς ἐκαθάρισεν ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας σας, τὰς ὁποίας ἐγὼ ἐσυγχώρησα, καὶ θέλω σᾶς καταστήσει εὐδαίμονας εἰς ἐσᾶς τὰ πρόβατά μου. Ἐγὼ ἐχάρισα ζωὴν αἰώνιον. «Μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας σας ἀδελφοί, ἐναντίον τῆς γλυκείας φωνῆς τοῦ ἀγαθοῦ τούτου Ποιμένος, ἵνα μὴ ἀκούσητέ ποτε τὴν φοβερὰν ἐκείνην φωνήν του ὡς κριτοῦ λέγοντος· Ἀπέλθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον! φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι´ 31).


ΕΥΧΗ

Δίκαιος εἶ Κύριε, καὶ εὐθεῖς αἱ κρίσεις Σου, παρὰ Σοὶ οὐκ ἔστι προσωποληψία· Σὺ ἀποδώσεις ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὅστις δὲν μεταννοεῖ, καὶ δὲν πιστεύει εἰς τὸν θεῖον λόγον Σου, οὔτε φυλάττει αὐτόν· ἐκεῖνος ἤδη κατακεκριμένος εἶναι, καὶ δὲν θέλει ἴδει ζωήν, αἰωνίως θέλει μένει εἰς τὸν θάνατον. Ὅσον εἶσαι φιλεύσπλαγχνος εἰς τοὺς εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους, τόσον εἶσαι φοβερὸς εἰς τὸν ἀμετανόητον ἁμαρτωλόν, καὶ μὴ ἐπιστρέφοντα πρὸς Σέ! ὦ Κύριε καὶ Σωτήρ μου, Σὺ μὲ ἠλευθέρωσας ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἀπὸ τὸν θάνατον καὶ ἀπὸ τὸν ἅδην, δυνάμωσόν με ὥστε εὐκαίρως ν᾿ ἀποστρέψω πρὸς Σέ, ἐξέγειρόν με, διὰ νὰ μὴ μὲ ἁρπάσῃ ὁ θάνατος, ἀλλὰ νὰ ἀπολαύσω κἀγὼ τῆς αἰωνίου ζωῆς. Σύντριψον τὴν καρδίαν μου διὰ νὰ σοὶ προσφέρω ἀληθινὴν μετάνοιαν, καὶ ν᾿ ἀκολουθῶ τὰς ἐμπνεύσεις τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ νὰ ἀποκατασταθῶ νέος ἄνθρωπος, καὶ ἔπειτα πλέον νὰ ζῶ καὶ ἀποθάνω διὰ Σέ. Πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Παναμώμου Μητρός Σου καὶ πάντων τῶν ἁγίων σου. Ἀμήν.


http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/t ... ka8repths/
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διδασκαλιες αγιων και αποστάγματα πατερικης σοφιας”