Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον!!!!

1
Ήταν δυο φίλοι που αγαπιόντουσαν πολύ. Ήταν και εν ΧΩ αδερφοί γιατί ήταν πιστοί και αγωνιστές χριστιανοί.

Ο ένας έφυγε γρήγορα, πολύ ξαφνικά και έτσι ο πόνος ήταν μεγάλος στον φίλο του που έμεινε.


Μέσα του δημιουργήθηκε καθώς περνούσαν οι μέρες, ένα ερώτημα ….άραγε πως έφυγε ο φίλος μου, πως είναι να αποχωρήσετε η ψυχή από το σώμα….τι έγινε αυτό το βράδυ που εντελώς απροσδόκητα έκλεισε τα μάτια του και αναχώρησε κοντά στο Θεό που τόσο αγαπούσε?


Ο καλός Θεός, που τα αιτήματα των απλών άδολων ανθρώπων δεν τα αφήνει αναπάντητα, έδωσε την άδεια στον κεκοιμημένο να εμφανιστεί στον ύπνο του αγαπημένου του φίλου και να του λύση την απορία του.
Πρώτα του είπε τι ένιωσε βιολογικά ……Αδερφέ μου, νιώθεις τη καρδιά σου να φτερουγίζει, να αλλάζουν οι χτύποι και καταλαβαίνεις ότι κάτι αλλιώτικο συμβαίνει…. νιώθεις ότι το σώμα σου μουδιάζει και το αίμα σου δεν κινείται όπως πριν ……Νιώθεις μια παγωμάρα να σου σκεπάζει στο σώμα.!!!!

Αλλά, αυτό αδερφέ που δεν περιγράφεται είναι το μαρτύριο του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα…!!! Μεγάλο μαρτύριο, πόνος πολύς….εγώ έβλεπα το δικό σας πόνο που με χάνατε, έτσι ξαφνικά και δεν μπορούσα να σας βοηθήσω, αλλά ούτε και εσείς εμένα…..αυτός όμως ο πόνος δεν είναι τίποτα μπροστά στο μαρτύριο του αποχωρισμού της ψυχής απο το σώμα….ένα ξερίζωμα που συνοδεύεται με πόνο …πολύ πόνο !!!

Μετά όλα παίρνουν το δρόμο τους…….τώρα δόξα τω Θεό είμαι καλά!!!

Έρχονται στο μυαλό μας τα τροπάρια της εξόδιου ακολουθίας………

.....Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος! Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν! Πρὸς τοὺς Ἀγγέλους τὰ ὄμματα ῥέπουσα, ἄπρακτα καθικετεύει· πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τὰς χεῖρας ἐκτείνουσα, οὐκ ἔχει τὸν βοηθοῦντα. Διό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐννοήσαντες ἡμῶν τὸ βραχὺ τῆς ζωῆς, τῷ μεταστάντι τὴν ἀνάπαυσιν, παρά Χριστοῦ αἰτησώμεθα, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος......

.....Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον! πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται, ἐκ τῆς ἁρμονίας, καὶ τῆς συμφυΐας, ὁ φυσικώτατος δεσμός, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται; Διό σε ἱκετεύομεν, τοὺς μεταστάντας ἀνάπαυσον, ἐν σκηναῖς τῶν Ἁγίων σου, Ζωοδότα φιλάνθρωπε. …

Αυτό είναι ένα απόλυτα αληθινό γεγονός που βίωσε ο φίλος μας πριν λίγο καιρό….!!!!

http://ahdoni.blogspot.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον!!!!

2
Το μυστήριο της εξόδου της ψυχής από το σώμα



Ο θάνατος ονομάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας μυστήριο. Και πραγματικά είναι μυστήριο όχι με την έννοια των μυστήριων, δια των οποίων μετέχουμε της ακτίστου Χάριτος του Θεού, αλλά από την άποψη ότι κατά την ώρα του θανάτου και μετά από αυτόν γίνονται μυστήρια πράγματα, τα οποία δεν μπορεί να συλλάβη η λογική του ανθρώπου από τώρα. Πέρα από αυτό, το μυστήριο του….θανάτου έγκειται στο ότι
διασπάται η ενότητα ψυχής και σώματος…

Γνωρίζουμε καλά από την διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι υπάρχει στενή σχέση και μεγάλη ενότητα μεταξύ ψυχής και σώματος. Η ένωση αυτή έγινε με την δημιουργία του ανθρώπου, αμέσως με την σύλληψή του στην κοιλία της μητέρας του και συνεχίζεται μέχρι την ώρα του θανάτου. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό ον, πού σημαίνει ότι η ψυχή δεν αποτελεί τον όλον άνθρωπο, αλλά ούτε και το σώμα συνιστά τον όλον άνθρωπο. Έτσι, λοιπόν, την στιγμή κατά την οποία, λόγω του θανάτου, χωρίζεται η ψυχή από το σώμα γίνονται μυστηριώδη πράγματα. Η ψυχή δεν ζούσε πριν την δημιουργία του σώματος, γι'; αυτό και δεν θέλει να ζήση χωρίς αυτό. Η έξοδος της ψυχής από το σώμα γίνεται βιαίως, και αυτό είναι το μυστήριο του θανάτου. Εμείς, βέβαια, θεωρούμε ότι το μυστήριο του θανάτου είναι φοβερό, γιατί διασπά την ενότητα μεταξύ των αγαπημένων, γιατί χάνουμε ένα αγαπητό μας πρόσωπο. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, πού την ζουν εκείνοι πού έχασαν τα αγαπητά τους πρόσωπα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το φοβερό του θανάτου είναι ότι επέρχεται αυτός ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα.

Την αλήθεια αυτήν την βλέπουμε καθαρά σε ένα τροπάριο, πού ψάλλεται κατά την εξόδιο ακολουθία και είναι γραμμένο από τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Λέγεται:«Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον, πώς ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας, και της συμφυΐας ο φυσικότατος δεσμός, θείω βουλήματι αποτέμενεται».Εδώ παρουσιάζονται μερικές μεγάλες αλήθειες.

Η μία, ότι υπάρχει στενός και φυσικότατος δεσμός μεταξύ ψυχής και σώματος και μεγάλη αρμονία. Η δεύτερη αλήθεια, ότι αυτή η σχέση διασπάται βιαίως. Και αυτό το βίαιο συνιστά το φοβερό μυστήριο του θανάτου. Γι'; αυτό, όπως θα δούμε πιο κάτω, η ψυχή τρέμει και δειλιά. Η τρίτη αλήθεια, ότι αυτή η διάσπαση γίνεται με την βούληση του Θεού. Βέβαια, δεν είναι ο Θεός αίτιος του θανάτου, αλλά ο Θεός επέτρεψε να έλθη στην ζωή του ανθρώπου, αφού τίποτε δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς το θέλημά Του.

Όπως και ο ίδιος ο Χριστός, έτσι και η Παναγία ΔΕΝ απέφυγε το θάνατο. Όμως γι” αυτούς, αλλά και για κάθε χριστιανό, ο θάνατος δεν έχει πια καμιά δύναμη. Αφηνόμαστε στα χέρια του Χριστού & ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ. Ο φόβος οφείλεται στο ότι συνεχώς κάνουμε αμαρτίες. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον ΑΜΑΡΤΩΛΟ» λοιπόν…

Έτσι, λοιπόν, η ώρα του θανάτου είναι φοβερή για κάθε άνθρωπο. Το φοβερό του θανάτου δεν έγκειται ακόμη στο ότι εγκαταλείπουμε αυτόν τον κόσμο, με τον οποίο είχαμε δεθεί, αλλά στο ότι αρχίζουν να ενεργούν διάφορα μυστήρια, τα οποία προηγουμένως με την παχύτητα των αισθητηρίων οργάνων του σώματος δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε. Τον κρίσιμο εκείνο καιρό ο άνθρωπος, χωρίς να το έχει προγραμματίσει, καταλαβαίνει πολύ καλά τον εαυτό του. Παρουσιάζεται μπροστά του ολόκληρη η ζωή, πού έχει ζήσει, σαν κινηματογραφική ταινία. Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης θα πή ότι οι υπερήφανοι, πού νόμιζαν ότι ήταν απαθείς, «την οικείαν πενίαν εν εξόδω εωράκασιν». Δηλαδή, οι υπερήφανοι βλέπουν τότε την εσωτερική πνευματική τους πτώχεια. Πόσο μάλλον όσοι έχουν εμπλακή σε πολλές άλλες πράξεις, πού διαπράττονται με τις δυνάμεις της ψυχής και του σώματος. Ένας σύγχρονος Γέροντας λέγει ότι κατά την ώρα του θανάτου θα δη κανείς και την παραμικρή πράξη πού έκανε στην ζωή του, όπως βλέπει σε κλάσματα δευτερολέπτου κάποια μικρή ακαθαρσία μέσα σε ένα ποτήρι νερό.

Ο φόβος όμως προ του μυστηρίου του θανάτου έγκειται στο ότι αρχίζει μια καινούρια ζωή για τον άνθρωπο. Και, φυσικά, αυτό συνδέεται και με την αιώνια κατάσταση της ψυχής και του σώματος του. Κατά τον όσιο Θεόγνωστο η ώρα του θανάτου είναι μια νέα γέννηση, αφού, ο άνθρωπος, ιδίως ο δίκαιος, εξέρχεται, σαν από κάποια άλλη δεύτερη μήτρα σκοτεινή και πορεύεται προς τα άυλα και φωτεινά. Γι'; αυτό συνιστά ότι ο άνθρωπος πρέπει να χαίρεται, επειδή διαπορθμεύεται δια του θανάτου προς τα ελπιζόμενα αγαθά. Παράλληλα όμως συνιστά να είναι προσεκτικός «δια τους κύκλω περιπατούντας ασεβείς δαίμονας», οι οποίοι επιδιώκουν μέχρι την τελευταία στιγμή να τον βλάψουν. Έτσι, ο άνθρωπος πρέπει να χαίρεται, γιατί οδηγείται στην απόλαυση των αιωνίων αγαθών, αλλά και να νήφη, να είναι προσεκτικός για το άδηλο του μέλλοντος, λόγω της τρεπτότητός του.

Μυστηριώδεις εμπειρίες πριν το θάνατο

Είναι πολύ χαρακτηριστικό να λεχθεί ότι όχι μόνο μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα, αλλά και όταν πλησιάζει ο καιρός να εξέλθει η ψυχή, κατά την μαρτυρία αγίων ανθρώπων, ο άνθρωπος βιώνει διάφορες εμπειρίες. Επειδή ζει σε οριακό σημείο, γι'; αυτό δικαιολογούνται όλες αυτές οι καταστάσεις. Δηλαδή, μπορεί να δη οπτασίες αγίων ανθρώπων, φως θεϊκό κ.λ.π. αλλά και οπτασίες δαιμόνων, οι οποίοι προσπαθούν να τον φοβίσουν περισσότερο και να τον κατάσχουν. Μέσα στην φιλανθρωπία του Θεού εντάσσεται και το γεγονός ότι οι δίκαιοι βλέπουν οπτασίες αγίων ανθρώπων, ώστε, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, να μη δειλιάσουν με την έλευση του θανάτου βλέποντας με ποιους πρόκειται να είναι συμμέτοχοι, και έτσι «εκ του δεσμού της σαρκός άνευ πόνου και φόβου απολυθώσι». Και εδώ φαίνεται αυτό πού λέγαμε προηγουμένως, ότι δημιουργείται πόνος από τον χωρισμό και δι'; αυτού του τρόπου διασκεδάζονται και οι φόβοι και η δειλία.Αναφέρεται από τον άγιο Γρηγόριο Διάλογο η περίπτωση μιας Ταρσίλας, η οποία, κατά τον καιρό της εξόδου της και ενώ βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι πλησίον της, είδε τον Ιησού ερχόμενον. Τότε με μεγάλη προθυμία και κραυγή έλεγε σε όλους τους παρευρισκομένους: «απόστητε, απόστητε, ο Ιησούς έρχεται». Και βλέποντας αυτήν την θεωρία εξήλθε η ψυχή της από το σώμα.

Αναφέρεται επίσης από τον ίδιο άγιο ότι κάποια γυναίκα, ονομαζόμενη Μούσα, πριν εξέλθη η ψυχή της, είδε την Θεοτόκο πού ερχόταν προς αυτήν. Τότε με βλέμμα κατακόκκινο από ντροπή και σεβασμό, και φωνή πραότατη αποκρίθηκε: «Ιδού Κυρία έρχομαι· ιδού Κυρία έρχομαι». Και με αυτόν τον τρόπο παρέδωκε το πνεύμα της.

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος θα πη: «Όταν εξέλθει εκ του σώματος ψυχή ανθρώπου μυστήριον τι μέγα επιτελείται». Αυτά τα μυστήρια αρχίζουν να ενεργούνται όταν η ψυχή ετοιμάζεται για την έξοδο.

Δεν συμβαίνουν μυστήρια πράγματα μόνον πριν την έξοδο, αλλά και κατά την διάρκεια πού η ψυχή εξέρχεται από το σώμα. Υπάρχουν κείμενα Πατέρων πού μας φανερώνουν ότι η ψυχή, όταν εξέρχεται από το σώμα μερικές φορές κάνει έκδηλη την αναχώρησή της, αλλά και την παρουσία της στον οίκο πού βρίσκεται ο κεκοιμημένος. Κυρίως αυτό γίνεται στους αγίους ανθρώπους. Ο άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος, περιγράφοντας την μακαριά τελευτή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, λέγει ότι κατά την ώρα της εξόδου της ψυχής του από το σώμα. παράδοξο φως περιέλαμψε το δωμάτιο στο όποιο βρισκόταν το σώμα του αγίου Γρηγορίου, καθώς επίσης κατέλαμψε το πρόσωπο του. Μάλιστα λέγει ότι δύο λογάδες της Θεσσαλονίκης, εκ των οποίων ο ένας ήταν ιερωμένος και ο άλλος μοναχός, με πολλές αρετές και οι δυο τους, είδαν την λαμπρότητα εκείνη «της ψυχής του σώματος απιούοης». Με άλλα λόγια, η ψυχή εξερχομένη του σώματος άφησε μια λαμπρότητα. Όλος όμως ο λαός ήταν μάρτυρας της υπερφυούς αίγλης του προσώπου του. Και ο άγιος Φιλόθεος, θεολογικότατα ερμηνεύοντας αυτό το γεγονός, λέγει ότι οφειλόταν στην Χάρη του Αγίου Πνεύματος πού βρισκόταν και στην ψυχή και στο σώμα. Φυσικά, η έλλαμψη του φωτός εκείνου ήταν συνέπεια του ότι ο άγιος Γρηγόριος ήταν μέτοχος, αλλά και κήρυξ του Φωτός σε όλη του την ζωή.

Επομένως, όσοι έχουν την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος και είναι πραγματικοί Χριστιανοί δεν δειλιούν, αλλά χαίρουν, γιατί έχουν τον οίκο τον αχειροποίητο, πού είναι η δύναμη του Πνεύματος πού κατοικεί μέσα τους. Η διδασκαλία αυτή, όμως δεν προέρχεται μόνον από τους Πατέρες, αλλά επιμαρτυρείτε από το αδιάψευστο στόμα του Χριστού. Στην παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου λέγεται ότι ο Λάζαρος οδηγήθηκε από τους αγγέλους στους κόλπους του Αβραάμ. «Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ»(Λουκ. ιστ';. 22). Στην παραβολή όμως του άφρονος Πλουσίου μας διδάσκει ο Χριστός ότι την ψυχή των αμετανόητων αμαρτωλών την παραλαμβάνουν οι δαίμονες. Αυτός είναι ο λόγος πού είπε στον άφρονα πλούσιο: «Αφρόν, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου», δηλαδή οι δαίμονες (Λουκ. ιβ';. 20).

Διδασκαλίες από τα τροπάρια
της κηδείας (& όχι μόνο…)


Η παράδοση αυτή πέρασε και στην λατρεία της Εκκλησίας μας. Είναι χαρακτηριστικό ένα τροπάριο κατά την εξόδιο ακολουθία, στο οποίο φαίνεται ο αγώνας της ψυχής κατά την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Η ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου στρέφεται και προς τους αγγέλους και προς τους ανθρώπους και κανείς δεν μπορεί να την βοηθήσει. Λέγεται στο τροπάριο αυτό: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή, χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε και ούχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους Αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει· προς τους ανθρώπους τάς χείρας έκτείνουσα ουκ έχει τον βοηθούντα».

Αυτήν την πραγματικότητα γνωρίζει ο Χριστιανός, γι'; αυτό κατά την ακολουθία του Αποδείπνου, πού διαβάζει κάθε βράδυ πριν κοιμηθή, παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήση κατά την ώρα του θανάτου, να αποφυγή τις πονηρές όψεις των δαιμόνων:Και κατά τον καιρόν της εξόδου μου την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα και τάς σκοτεινός όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα».

Πραγματικά, μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα γίνονται μυστηριώδη πράγματα, τα οποία δεν μπορούμε τώρα να φαντασθούμε και τα οποία μας απεκάλυψαν οι άγιοι Πατέρες, όχι για να μας τρομάξουν, αλλά για να μας ενθαρρύνουν, ώστε να προετοιμασθούμε για την φρικτή αυτήν ώρα. Όλος ο χριστιανικός βίος είναι ετοιμασία για τον θάνατο. Φυσικά αυτή η ετοιμασία δεν γίνεται με άγχος, αλλά με χαρά και αισιοδοξία, αφού εμπνέεται από την Χάρη του Θεού και κάνει ανθρωπινότερη την ζωή. Γιατί, όποιος ετοιμάζεται για την έξοδο του, γνωρίζει να αντιμετωπίζει κατά τον καλύτερο τρόπο όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή και είναι ο πλέον κοινωνικός άνθρωπος.

AΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΤΟΥ
π. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΒΛΑΧΟΥ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ &
ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥΙΕΡΑ
ΜΟΝΗ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Re: Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον!!!!

3
ΟΜΙΛΙΑ ΚΒ΄

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Πατέρες μου,

Μετά θάνατον αἰωνιότης ἀκολουθεῖ. Κάθε ἄνθρωπος σέ κάποια στιγμή τοῦ χρόνου θά ἐγκαταλείψη τόν κόσμο σωματικά, καί ψυχικά θά ἀπέλθη στήν αἰωνιότητα, σ᾿ ἐκείνη τήν ζωή πού δέν ἔχει τέλος. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου θά παραμένη χωρίς τό σῶμα μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε θά ἀναστηθοῦν τά σώματα καί τῶν δικαίων καί τῶν ἀδίκων, γιά νά κριθοῦν. Τό γεγονός εἶναι ὅτι ἡ ψυχή μέ τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου ἀποδεσμεύεται ἀπό τό σῶμα καί ζῆ μιά ἰδιόμορφη κατάστασι.

Ὅπως εἴδαμε καί ὅπως ζήσαμε, ὁ Θεός μᾶς ἐπισκέφθηκε μέ μερικούς θανάτους προσφιλῶν ἀδελφῶν, πού τούς δέχτηκε στήν Βασιλεία Του. Κυρίως μᾶς ἀφήρεσε τόν πολύ ἀγαπητό ἀδελφό μας, τόν πατέρα Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος ἔζησε μεθ᾿ ἡμῶν στήν ἀδελφότητα.

Εἶναι τό πρῶτο πνευματικό μου παιδί, τό ὁποῖον, ὅπως γνωρίζετε κι ἐσεῖς πολύ καλά, ἔζησε ἐν μέσῳ ἡμῶν μέ μιά τέλεια ὑπακοή καί ἐνάρετη ζωή. Ἐσεῖς γνωρίζετε καί ἡ ψυχή σας, τό πόσο τόν ἐκτιμούσατε, διότι διά τῆς προσεκτικῆς κι ἐναρέτου ζωῆς εἶχε κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη σας. Βοήθησε πάρα πολύ τήν ἀδελφότητα. Ὁ Θεός τόν ἐκάλεσε ἐντελῶς ἀπροσδόκητα καί μέ ἕνα μαρτυρικό τέλος.

Τά κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος. Τίς μπορεῖ νά ἐξιχνιάση τόν νοῦν τοῦ Κυρίου ἤ τάς βουλάς Αὐτοῦ; Αὐτός γνωρίζει νά κανονίζη τά πάντα «καλοβαλμένα». Ἐμεῖς μέ τά μάτια τῆς διακρίσεώς μας μυωπάζουμε, ἀνάλογα μέ τήν πνευματική κατάστασι, πού ἔχει ἕκαστος. Καί βάσει αὐτοῦ τοῦ γεγονότος κρίνουμε τήν κάθε ὑπόθεσι. Ὁ δέ Θεός, ὡς Πατέρας φιλόστοργος καί φιλάνθρωπος, βλέπει πολύ διαφορετικά τά πράγματα. Πολλές φορές παίρνει ἀνθρώπους σέ νεαρά ἡλικία, ἀνθρώπους χρήσιμους πνευματικῶς. Τούς παίρνει ἐνωρίτερα ἀπό κάποιο χρονο πού θά μποροῦσε νά καθορίση ἡ δική μας κρίσις. Ὁ Κύριος γνωρίζει πότε εἶναι ἕτοιμος ὁ ἄνθρωπος κι ἔτσι ἀνάλογα πράττει.

Ὁ Μέγας τοῦ Θεοῦ Βασίλειος, ὁ Ἱεράρχης τῆς Καισαρείας, αὐτός ὁ φωστήρας τοῦ κόσμου, πού μέ τήν ζωή του, ἄν ἦταν περισσότερη, θά ὠφελοῦσε ἀναρίθμητες ψυχές καί γενικά τόν χριστιανικό κόσμο, σέ νεαρά ἡλικία, σαρανταεννέα ἐτῶν, ἐκλήθη στά ἐπουράνια. Γιατί ὅλο αὐτό τό θέμα; Αὐτός γνωρίζει. Δέν κοίταξε ὁ Κύριος ποιά θά ἦταν ἡ ὠφέλεια, ἐάν θά ζοῦσε περισσότερο στόν κόσμο, ἀλλά φρόντισε νά τόν πάρη κοντά Του, νά τόν ἀσφαλίση, νά ἀσφαλίση αὐτήν τήν ψυχή, τήν τόσο πολύτιμη στήν θεία ἀποθήκη τῆς Βασιλείας Του. Ὅσον ἀφορᾶ τήν ὠφέλεια τῶν χριστιανῶν, Αὐτός σάν Πατέρας καί σάν Θεός ἐφρόντισε μέ τόν δικό Του τρόπο.

Βλέπουμε τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ ἁγίου Ὄρους νά φεύγη ἀπό τήν ζωή πέφτοντας ἀπό τή σκαλωσιά, μέσα στό Ἱερό τοῦ Καθολικοῦ καί νά σκοτώνεται. Κι αὐτό εἶναι κάτι περόμοιο μέ τόν θάνατο τοῦ πατρός Ἐφραίμ.

Διαβάζουμε στό Γεροντικό, ὅτι ἕνας ἐρημίτης, ἕνας σπηλαιώτης ἀσκητής εἶχε ἕναν ὑποτακτικό καί κάποια μέρα τοῦ ἔδωσε τό ἐργόχειρο καί τοῦ εἶπε:

Παιδί μου, νά πᾶς κάτω στήν πόλη νά τό πουλήσης, νά ἀγοράσης τά χρειαζούμενα καί νά ἐπιστρέψης.

Ὁ μοναχός, ὡς καλός ὑποτακτικός, κατέβηκε καί ἔκανε μερικές ἡμέρες μέχρι νά διαθέση τό ἐργόχειρο. Κατά τίς ἡμέρες ἐκεῖνες εἶδε μία κηδεία πολύ λαμπρή, μέ τά πλέον ἐξεζητημένα μέσα πολυτελείας ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Ἅμαξες καί ζῶα καί λαμπρότητες. Εἶδε τήν κηδεία νά πορεύεται μέ κόσμο πολύ, μέ ἕναν καιρό ἡλιόλουστο, μιά πάρα πολύ χαρούμενη ἡμέρα κ.λ.π. Ἀπορώντας σκεφτόταν: «Ποιός μεγάλος ἄνθρωπος νά πέθανε καί τόσο λαμπρή κηδεία τοῦ γίνεται!» ρώτησε κάποιον περαστικό, καί τοῦ εἶπε ὅτι ἡ πρώτη πόρνη γυναίκα τῆς πόλεως πέθανε. Ἀντιπαρῆλθε τό γεγονός αὐτό, τελείωσε τίς ἡμέρες, πού χρειάσθηκε νά πωλήση τό ἐργόχειρο, κι ἐπέστρεφε στόν Γέροντά του.

Ὅταν ἔφτασε πρό τῆς σπηλιᾶς, ἄκουσε μέσα βογγητά καί μουγκρητά ζώου· κι αὐτό ἦταν ἕνα λιοντάρι, πού κατασπάραζε τόν Γέροντα ἀσκητή, τόν ἐξαϋλωμένο ἄνθρωπο. Ἀμέσως σαλεύτηκε ὁ νοῦς του, θόλωσε ἡ διάκρισι καί εἶπε: «Μά ἡ πόρνη μέ τόση λαμπρότητα καί τιμές νά κηδευτῆ, καί ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος νά ὑποστῆ ἕναν τόσο σκληρό θάνατο, νά τόν τρώη τό θηρίο; Ποιά εἶναι ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ;». Ἔβλεπε μέ τόν νοῦ του ἀδικία καί ἀδιακρισία Θεοῦ καί σκέφθηκε νά ἐπιστρέψη στόν κόσμο, διότι τά πράγματα δέν εἶναι ὅπως τά εἶχε διδαχθῆ. Κι ὅταν γύρισε τά βήματά του πρός τόν κόσμο, ὁ Θεός ἐπέβλεψε δι᾿ εὐχῶν τοῦ Γέροντά του καί τοῦ παρουσιάστηκε ἄγγελος Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:

Γιατί σκέφθηκες τόσο ἄδικα ἀπέναντι στήν κρίσι τοῦ Θεοῦ;

Μά, πῶς νά μή σκεφθῶ, ἄγγελέ μου, τήν στιγμή πού εἶδα τόση διαφορά στόν τρόπο τοῦ θανάτου, ἀνάμεσα στόν Γέροντα μου, πού ἦταν ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος καί σ᾿ ἐκείνη τήν πόρνη γυναῖκα;

Ναί, ἔτσι προφανῶς φαίνονται τά πράγματα, ἀλλά ἡ κρίσι τοῦ Θεοῦ εἶναι διαφορετική. Ἡ πόρνη γυναίκα, σάν ἄνθρωπος κι αὐτή, εἶχε κάνει ὁρισμένες πράξεις καλές. Κι ὁ Γέροντας πρίν ἔρθη νά ἀσκητέψη, σάν ἄνθρωπος λαϊκός, εἶχε κι αὐτός ὁρισμένες ἁμαρτίες. Στήν πόρνη, γιά τίς καλές πράξεις, ὁ Θεός τῆς ἀπέδωσε τό δίκαιον ὄφλημα κι ἔτσι δέν τῆς χρωστᾶ τίποτε. Ἐπειδή ἦταν βεβαρημένο τό παρελθόν της, ἔπρεπε νά τῆς ἀποδώση τίς ὀλίγες πράξεις της μέ μιά δίκαια ἀνταπόδοσι, ἐξ οὗ καί οἱ τιμές καί ἡ ἡλιόλουστη ἡμέρα καί τά μέσα μεγαλοπρέπειας· ἔτσι δέν τῆς χρωστᾶ τίποτε. Ὁ δέ Γέροντάς σου ἐξόφλησε τό χρέος τῶν ἁμαρτιῶν του, πού εἶχε κατά κόσμον, καί ἀπῆλθε μέ τήν δικαία κρίσι τοῦ Θεοῦ, ὁλόλαμπρος, ἐντελῶς καθαρός, μή ἔχοντας κηλίδα στό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς του.

Μόλις ὁ ταπεινός ὑποτακτικός ἄκουσε ἀπό τόν ἄγγελο τήν κρίσι τοῦ Θεοῦ, ὁπωσδήποτε ζήτησε συγγνώμη, ἐμέμφθη τόν ἑαυτό του καί γύρισε στήν ἀσκητική ζωή, στή σπηλιά τοῦ Γέροντός του.

Γι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά τρέχουμε ἀσυλλόγιστα καί νά κρίνουμε οἱονδήποτε θάνατο καί πρᾶξι ἀνθρώπου. Ὁ Θεός δέν οἰκονομεῖ μόνον τήν σωτηρία τοῦ ἀπελθόντος, ἀλλά φροντίζει νά βοηθήση κι ἐμᾶς τούς ζῶντας, γιά νά διορθώσουμε ὁ καθένας τόν ἑαυτό του. Ὁ καθένας νά τά βάλη κάτω καί νά ἰδῆ ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι ματαιότης κι ὅτι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πραγματικά ἕνα ὄνειρο. Σάν ὄνειρο πού εἶναι ἡ ζωή, νά φροντίσουμε νά μήν τῆς δώσουμε μεγάλη σημασία, ἀλλά ὁ καθένας ἄς προσέξη νά διορθώση τήν συνείδησί του, νά τήν καθησυχάση ἀπό τούς ἐλέγχους, νά τῆς κάνη ὑπακοή, κι ἔτσι, ὅταν ἔρθη ὁ φυσικός θάνατος, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτός, νά βρεθῆ ἑτοιμος.

Ὁ θάνατος εἶναι κληρονομιά κάθε ἀνθρώπου πού ζῆ ἐπάνω σέ τοῦτον τόν πλανήτη. Πόσο μᾶς περιπαίζει ὁ κόσμος! Ὅπως ἡ γάτα παίζει μέ ὅλους. Μᾶς κοροϊδεύει, μᾶς φαντάζει ψεύτικα πράγματα, μᾶς ἀποπλανᾶ, καί τήν ὥρα τοῦ θανάτου μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἀλήθεια. Τότε κάθε ψυχή βλέπει ὅτι ἐμπαίχθηκε ἀπό τόν διάβολο, ἀπό τόν κόσμο κι ἀπό τή σάρκα. Αὐτός ὁ κόσμος τόσα καί τόσα μᾶς φαντάζει καί μᾶς προσφέρει σάν δόλωμα, γιά νά μᾶς πιάση στήν ἁμαρτία.

Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου εἶναι φοβερή, ὅπως μᾶς τό λέγει κι ὁ ψαλμωδός: «Οἷον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή χωριζόμενη τοῦ σώματος! Ποῖος θρῆνος καί κοπετός! Πρός τούς ἀγγέλους τά ὄμματα ρέπουσα ἄπρακτα καθικετεύει· πρός τούς ἀνθρώπους τάς χεῖρας ἐκτείνουσα οὐκ ἔχει τόν βοηθοῦντα» (Τροπάριον Ἐξοδίου Ἀκολουθίας). Μόνη της ἡ ψυχή Ἑτοιμάζεται νά ἀπέλθη πρός τόν Δίκαιο Κριτή, γιά νά ἀποδώση λόγο τῶν πράξεών της. Φόβος καί τρόμος τήν καταλαμβάνει ἐκείνη τήν στιγμή. Ἐμεῖς τό λέμε τώρα, τό ἀκοῦμε, ἀλλά δέν τό ἔχουμε ζήσει. Αὐτοί πού ἔχουν ἀπέλθει καί ἔχουν ζήσει αὐτήν τήν φοβερή ὥρα, δέν εἶναι ἐδῶ παρόντες γιά νά μᾶς τήν ὁμολογήσουν καί νά μᾶς τήν περιγράψουν, ἄν καί δέν ἐκφράζεται μέ λόγια ἀνθρώπινα!

Ὅλοι μας θά περάσουμε ἀπό αὐτό τό μαρτύριο τοῦ θανάτου. Αὐτό πού εἶναι στά χέρια μας, στήν ἐξουσία μας, μέ τήν βοήθεια καί τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, εἶναι νά προετομάσουμε τόν ἑαυτό μας νά δεχθοῦμε τήν ὥρα αὐτή ὅσο γίνεται ψυχικά ἑτοιμασμένοι, διότι τοῦτο θά ἁπαλύνη τόν φόβο καί τόν τρόμο τοῦ θανάτου.

Ὅπως ἀναφέρουν τά ἱερά τροπάρια τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας καί οἱ συμβουλές τῶν Ἁγίων Πατέρων, κατά τήν ὥρα ἐκείνη τήν φοβερά ἔρχονται οἱ δαίμονες καί τρομοκρατοῦν καί φοβερίζουν καί ἀπειλοῦν καί ἀπελπίζουν. Προσπαθοῦν νά ἀπελπίσουν τήν ψυχή, νά μήν ἐλπίζη σωτηρία, διότι τόν Θεό μᾶς τόν παρουσιάζουν πολύ φοβερό κι ἀμείλικτο. Τά ὅσα λέγουν, αὐτοί τά γνωρίζουν καί ὅλοι ὅσοι ἔχουν ἀπέλθει ἀπό τούτη τήν ζωή. Ἡ ψυχή μόνο πού τούς βλέπει, γίνεται ἐκτός ἑαυτῆς, διότι τί ἔχει νά πῆ; Τί νά προφέρη; Ποιός θά τήν βοηθήση; Σκέπτεται μόνη της, διότι χάνει τήν αἴσθησι τοῦ περιβάλλοντος. Ὅσοι τήν παραστέκονται, σέ τί νά τήν βοηθήσουν;

Παρηγορεῖται, μόνον, ὅταν πλησιάσουν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔρθουν τά μεγάλα ἀδέλφια μας νά βοηθήσουν τήν ψυχή αὐτή. Ἐκεῖ στρέφει τά μάτια, ἐκεῖ στρέφει τό βλέμμα μέ ὅλη τήν δύναμί της, γιά νά πάρη βοήθεια, νά ἱκετεύση· «Σώστέ με, φωνάζει· γλυτῶστε με ἀπό τούς δαίμονες». Οἱ ἄγγελοι μέ τήν παρουσία τους βέβαια δίνουν κουράγιο, ἀλλά τό μεγάλο κουράγιο καί ἡ ἐλπίδα τῆς λυτρώσεως ξεκινᾶ πρῶτον ἀπό τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί ἔπειτα ἀπό τό ἥσυχο συνειδός.

Ἡ συνείδησι· αὐτή εἶναι πού θά παίξη τόν σπουδαιότερο ρόλο. Ἐάν ἡ συνείδησι δέν κατακρίνη αὐτήν τήν ψυχή, τό θάρρος καί ἡ ἐλπίδα μεγαλώνουν γιά τό ὅτι ὁ Θεός καί οἱ ἄγγελοι θά τήν προστατέψουν. Ὅταν ὅμως ἡ συνείδησί μας ἐκείνη τήν στιγμή μᾶς κατακρίνη, ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα ἀρχίζει ἡ γεῦσις τῆς φοβερᾶς αἰωνίου κολάσεως. Ἵλεως νά γίνη ὁ Θεός σέ κάθε ψυχή ἀνθρώπου ἐκείνη τήν φοβερή ὥρα! Ἀναχωροῦσα ἡ ψυχή δέν θά μπορέση νά ξεφύγη ἀπό τό ἄρπαγμα τῶν δαιμόνων, ὅταν οἱ πράξεις της θά εἶναι θανάσιμες καί μεγάλες. Θά εἶναι ζήτημα νά ξεμπλέξη ἀπ᾿ αὐτούς καί νά κάνη τήν ἄνοδο πρός τά ἐπάνω.

Σέ μιά σωσμένη κατάστασι ἤ σέ μιά μέτρια ἐπίσης, οἱ ἄγγελοι παραλαμβάνουν τήν ψυχή καί τήν ὁδηγοῦν πρός τόν Δίκαιο Κριτή. Ἀναβαίνουσα περνάει ἀπό τά ἐναέρια τελώνια, πού αντιπροσωπεύουν ἑκάστη θανάσιμη ἁμαρτία. Θά περάση ἀπό ἐξέτασι κάθε πάθους καί ἀδυναμίας, κι ἄν πιαστῆ ὑπεύθυνη, σ᾿ ὁποιοδήποτε τελώνιο κι ἄν σκαλώση, ἐκεῖ θά σταματήση.

Ἐάν ὅμως τά ξεπεράση ὅλα, τότε θά προσκυνήση τόν Δεσπότη Χριστό καί μετά, κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας, θά περιέλθη μέ τόν ἄγγελο φύλακα ὅπως ἀκούσαμε καί στήν ἀνάγνωσι, τίς ἅγιες μονές τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, θά περιέλθη τόν Ἅδη, μετά ὅλα τά μέρη πού ἔζησε ὅλα τά χρόνια τῶς ζωῆς, καί τήν τεσσαρακοστή ἡμέρα θά τελειώση ὅλη αὐτήν τήν πορεία καί θά ἐπιστρέψη ἐμπρός εἰς τόν Χριστό μας, γιά νά ἀκούση τήν ἀπόφασι. Σκεφθῆτε τόν φόβο καί τόν τρόμο τῆς ψυχῆς, πού βλέπουσα ἀπό τή μία πλευρά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ χαίρεται, κι ἀπό τήν ἄλλη πλευρά σκέπτεται: «Θά τήν πετύχω; Θά ἔλθω ἐδῶ νά κατοικήσω; Δέν τό ξέρω». Ὅταν ὁδηγῆται καί βλέπη τίς κολάσεις σκέπτεται: «Μήπως ἔλθω ἐδῶ; Οὐαί καί ἀλλοίμονό μου. Μήπως θά εἶναι γιά χρόνια αὐτή ἡ κόλασι; Ὄχι, θά εἶναι αἰωνία…». Καί μετά περιτριγυρίζουσα τούς τόπους τῆς ζωῆς της, ἐκεῖ θά δῆ πολλά. Ὅπου ἔκανε ἁμαρτία, θά ντρέπεται νά κοιτάξη ἡ ψυχή, ὅπου ἔκανε ἀρετές, θά χαίρεται. Ἀλλά σέ ὅλο τό διάστημα αὐτό ἡ ψυχή θά γνωρίση μέσα της, θά καταλάβη κατά πόσον ἡ ἀπόφασι τοῦ Θεοῦ θά εἶναι θετική ἤ ἀρνητική. Ὅλα αὐτά εἶναι ἡ μεγάλη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Ἔχουμε δῆ θανάτους. Πράγματι εἴδαμε τό μυστήριον τοῦ θανάτου εἰς ἀνθρώπους πού ἀπῆλθαν, καί μᾶς ἔδειξαν μέ τόν τρόπο τους, μέ τό ὕφος τους, μέ τά μάτια τους, μέ τήν ταραχή τους, μέ τήν εὐλογία τους τό τί συνέβαινε ἀοράτως εἰς τό μυστήριον αὐτό τοῦ θανάτου. Πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ὅ,τι διαλαμβάνουν οἱ Ἅγιες Γραφές, ἡ ἱερή μας Παράδοσι καί ἡ ἀσκητική παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀλήθεια καί δέν γίνεται διαφορετικά.

Γι᾿ αὐτό ἄς λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας, καί πρῶτος ἐγώ πού τά λέω ὅλα αὐτά, τήν πραγματικότητα καί ἄς ρυθμίσουμε τήν ζωή μας. Ἄς τήν τακτοποιήσουμε τοιουτοτρόπως, ὥστε νά ἀποφύγουμε τήν αἰώνια κόλασι καί νά ἐπιτύχουμε, διά τῆς εὐσπλαχνίας καί φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πρέπει τά πράγματα νά τά βάλουμε ἐπί τῆς τραπέζης, νά τά βάλουμε κάτω καί νά ποῦμε ὅτι ἡ σωτηρία μας δέν εἶναι παιχνίδι, δέν εἶναι κάτι πού μποροῦμε νά τό ἀντιπαρέλθουμε· δέν εἶναι ἀστεῖο.

Ἰδού τό βλέπουμε εἰς τούς ἀνθρώπους μας πού φεύγουν, πού εἶναι οἱ πατέρες μας πού πρό ὀλίγου εἴμεθα μαζί. Ποῦ εἶναι αὐτοί οἱ ἀδελφοί μας, πού συζούσαμε, ὁμιλούσαμε, πού τόσα λέγαμε καί τώρα ὅμως δέν ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας; Αὐτό μπορεῖ νά γίνη καί σέ μᾶς· δέν τό γνωρίζουμε ποτέ. Γι᾿ αὐτό νά σκεπτώμεθα: «Ποῦ ἆρα γε νά εἶναι; Ἐσώθησαν ἤ ὄχι; Πόσα καί πόσα περνοῦν τίς ἡμέρες αὐτές, ἐγκαταλείποντες τόν κόσμο καί τήν ἀδελφότητά μας; Αὔριο οἱ ζῶντες αὐτά θά φρονοῦν καί θά λέγουν καί γιά μᾶς».

Ἄς κοιτάξουμε κατάματα τήν σωτηρία μας, ὅσο καί νά μᾶς τρομάζη, ὅσο καί νά ντρεπώμεθα. Ἄς διορθώσουμε τήν ζωή μας. Νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό ἀπό τήν καρδιά μας κι ἄς Τοῦ προσφέρουμε αἶνον καί δοξολογίαν, γιατί εἴμαστε στήν ζωή καί μποροῦμε νά βάλουμε τά πράγματα τῆς ψυχῆς μας στήν θέσι τους καί νά προετοιμαστοῦμε. Δέν γνωρίζουμε, ὅπως βλέπουμε στήν πρᾶξι, οὔτε τήν ἡμέρα, μήτε τήν ὥρα, μήτε τήν στιγμή πού θά ἀφήσουμε τόν κόσμο. Ἄς κάνουμε τόν κανόνα μας, τίς προσευχές μας· νά μήν ἀμελοῦμε τήν ἀγρυπνία μας, νά μή ραθυμοῦμε, νά κατεβαίνουμε στήν ἐκκλησία μας, στή λειτουργία μας. Νά ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας, διότι ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός· καί «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῳ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»1. Ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό; Ἐκεῖνος πού τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Πρώτη καί μεγάλη ἐντολή εἶναι νά ἀγαποῦμε τόν Θεό καί δεύτερη τόν πλησίον μας, τόν ἀδελφό μας. Ὅταν ὅμως δέν πράττουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, φαίνεται ὁλοφάνερα πώς δέν Τόν ἀγαποῦμε. Ἔχουμε τήν πρώτη παράβασι.

Ἐάν δέν ἀγαποῦμε τούς ἀδελφούς, ἐάν τούς κατακρίνουμε, ἐάν τούς συκοφαντοῦμε, ἐάν τούς κατηγοροῦμε, ἐάν εἴμαστε ψυχραμένοι μαζί τους, ἰδού αὐτή εἶναι ἡ παράβασι τῆς δεύτερης μεγάλης ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. «Ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, ἀνθρωποκτόνος ἐστί2, ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστί καί ἐν τῆ σκοτίᾳ περιπατεῖ καί οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει»3, δηλαδή εἰς τό σκότος βαδίζει καί δέν γνωρίζει ποῦ πηγαίνει.

Συνεχίζεται…

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.



Ἀπό τό βιβλίο: “ Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας”

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Ἔκδοσεις Ἱεράς Μονῆς Φιλοθέου Ἅγιον Ὄρος

Τόμος α΄

Κεντρική διάθεση:

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Φιλοθέου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

11 Ἰω. Δ΄ : 16.

21 Ἰω. Γ΄ : 15.

31 Ἰω. Β΄ : 11.


http://www.hristospanagia.gr/?p=47577
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον!!!!

4
Μπροστὰ σ’ ἕναν αἰφνίδιο θάνατο

Μυστήριον φοβερώτατον» ὁ θάνατος. Μᾶς προξενεῖ φόβο, μᾶς γεμίζει λύπη. Δὲν θέλουμε οὔτε νὰ τὸν σκεφτόμαστε. Ἀποκρουστικὸ μᾶς ἀκούγεται καὶ καθετὶ ποὺ σχετίζεται μ’ αὐτόν. Καταλαβαίνουμε ὅτι εἶναι ξένο μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας ποὺ πλάσθηκε γιὰ τὴ ζωή, γιὰ τὴν ἀθανασία. Κι ὅταν περνοῦν τὰ χρόνια καὶ ἀνθρωπίνως πλησιάζουμε πιὸ κοντὰ σ’ αὐτόν, κάνουμε ὅ,τι περνᾶ ἀπὸ τὸ χέρι μας γιὰ νὰ τὸν ἀποφύγουμε.

Αὐτὸς ὁ θάνατος, ποὺ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεώς μας, ἡ κατάληξη τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεό, γίνεται ἀκόμα πιὸ ὀδυνηρὸς καὶ ἀφόρητος, ὅταν εἶναι αἰφνίδιος. Ἀλλιῶς τὸν δεχόμαστε καὶ προετοιμαζόμαστε, ὅταν τὸν βλέπουμε νὰ μᾶς πλησιάζει μέσα ἀπὸ μιὰ ἀθεράπευτη ἀσθένεια ἢ ἀπὸ τὰ γεράματα τῆς ἡλικίας, καὶ διαφορετικά, ὅταν μᾶς ἐπισκέπτεται ξαφνικὰ καὶ ἀπροσδόκητα. Πολλὰ καθημερινὰ περιστατικὰ τὸ βεβαιώνουν: ἀτυχήματα, φόνοι, πνιγμοί, πτώσεις, δυστυχήματα ποὺ ἐπιφέρουν ξαφνικὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀπορία στὰ χείλη μας: «Πῶς συνέβη αὐτό; Γιατί; Ἀφοῦ ἦταν καλά… Ἀπίστευτο!».

Πῶς ὅμως στεκόμαστε μπροστὰ σ’ ἕναν αἰφνίδιο θάνατο;

Στὸ ἄκουσμα ἑνὸς αἰφνιδίου θανάτου, αὐθόρμητα τὰ χείλη μας ἐκφράζουν λόγια προσευχῆς. Τόσο γι’ αὐτοὺς ποὺ κάλεσε ὁ Θεὸς κοντά Του, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς συγγενεῖς τους καὶ φίλους. Ν’ ἀναπαύει τὴν ψυχὴ τοῦ κεκοιμημένου, νὰ παρηγορεῖ τοὺς οἰκείους καὶ νὰ τοὺς στηρίζει ὁ Θεὸς στὶς δύσκολες αὐτὲς ὧρες. Ν’ ἀντέξουν καὶ μὲ ὑπομονὴ καὶ πίστη νὰ σηκώσουν τὸν σταυρὸ τοῦ πένθους. Ἀλλὰ ἡ προσ­ευχὴ γίνεται καὶ γιὰ μᾶς. Παρακαλοῦμε τὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου νὰ μᾶς διαφυλάττει καὶ νὰ μᾶς ἀπαλλάττει ἀπὸ τὸν ξαφνικὸ θάνατο. Μέσα στὶς δεήσεις τῆς θείας Λατρείας ἡ Ἐκκλησία μας παρακαλεῖ «ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι… ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ… καὶ αἰφνιδίου θανάτου».




Ἔπειτα νὰ σκεφθοῦμε ἤρεμα πὼς ἐμεῖς τὸν βλέπουμε ἔτσι αἰφνίδιο τὸν θάνατο. Ἀπρόσμενος καὶ ξαφνικὸς γιὰ τὴ δική μας λογική. Ὁ ἅγιος Θεὸς ὅμως, ποὺ προγνωρίζει καὶ ρυθμίζει τὰ πάν­τα στὴ ζωή μας, ἀκόμη καὶ τὶς λεπτομέρειες, τὸν ἐπιτρέπει γιὰ λόγους ποὺ Ἐκεῖνος γνωρίζει. Κατὰ τὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὥρα τοῦ θανάτου τὸν κάθε ἄνθρωπο τὸν βρίσκει στὴν καλύτερη στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, μὲ τὶς λιγότερες ἀδυναμίες, γλυτώνοντάς τον ἀπὸ βαρύτερες ἁμαρτίες καὶ πάθη. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ ἐμπιστοσύνη στὴ βουλὴ τοῦ Θεοῦ νὰ παραδίδουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ν’ ἀποδεχόμαστε τὸ τραγικὸ συμβάν. Διότι, ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὸ ἐξηγήσουμε μὲ τὸ ἀνθρώπινο μυαλό μας, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ.

Μπροστὰ σ’ ἕναν αἰφνίδιο θάνατο προσφιλοῦς μας προσώπου, γνωστῶν ἢ ἀγνώστων συνανθρώπων μας, στεκόμαστε μὲ σιωπὴ καὶ ἀναλογιζόμαστε πόσο ἐφήμερη καὶ μάταιη εἶναι τελικὰ αὐτὴ ἡ ζωή. Πόσο γρήγορα τελειώνει, χωρὶς νὰ προλάβει κάποιος νὰ τὴ γευθεῖ.

Ἕνας ξαφνικὸς θάνατος μᾶς ὑπενθυμίζει ἀκόμη τὴν ἄγνωστη ὥρα τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο. Κανείς μας δὲν γνωρίζει πότε θὰ πεθάνει. Σὰν τὸν κλέφτη ποὺ δὲν προειδοποιεῖ γιὰ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἔλθει, ἔτσι ἔρχεται καὶ ὁ θάνατος. Μὴν ἐπαναπαυόμαστε, ἀλλὰ νὰ ἀγρυπνοῦμε μὲ ἐγρήγορση πνευματική.

Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ γράφει: «Συμβαίνουν θάνατοι συχνοὶ καὶ πρόωροι, ἐμεῖς ὅμως σκεπτόμαστε σὰν ἀθάνατοι καὶ σὰν νὰ μὴν πρόκειται νὰ πεθάνουμε ποτέ. Ἔτσι ἁρπάζουμε, ἔτσι γινόμαστε πλεονέκτες, σὰν νὰ μὴν πρόκειται νὰ δώσουμε ποτὲ λόγο. Ἔτσι οἰκοδομοῦμε, σὰν νὰ πρόκειται νὰ μένουμε πάντοτε ἐδῶ, κι οὔτε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ καθημερινὰ ἠχεῖ στ’ αὐτιά μας, οὔτε τὰ ἴδια τὰ πράγματα μᾶς διδάσκουν» (12η Ὁμιλία πρὸς Ἑβραίους, ΕΠΕ 24, 507-509).

Πολλὲς φορὲς ὁ Κύριός μας στὴ θεία διδασκαλία Του μᾶς παρακινεῖ· «γίνεσθε ἕτοιμοι» (Ματθ. κδ΄ [24] 44). Πάν­τοτε ἕτοιμοι, ἄγρυπνοι ἀγωνιστές. Νὰ μὴ σταματοῦμε τὸν ἀγώνα γιὰ κανένα λόγο, ἀλλὰ μὲ φιλότιμο, μὲ γενναιότητα, μὲ ἐλπίδα νὰ τὸν συνεχίζουμε μέχρι τέλους. Θὰ μᾶς βοηθήσει πολὺ σ’ αὐτὸ τὸ νὰ σκεπτόμαστε τὴν τελευταία μέρα τῆς ζωῆς μας. Ἀλήθεια, πόσο διαφορετικὰ θὰ ἦταν ὅλα! Πόσο στοργικὰ καὶ μὲ ἀγάπη θὰ φερόμασταν στοὺς ἄλλους! Μὲ πόση κατανόηση καὶ συμπάθεια θὰ τοὺς ἀκούγαμε! Δὲν θὰ μᾶς ἐνοχλοῦσε ἡ συμ­περιφορά τους, οἱ ἀδυναμίες τοῦ χαρακτήρα τους. Μὲ τί διάθεση θὰ ἐργαζόμασταν! Πόσο θερμὰ θὰ προσευχόμασταν! Οἱ σκέψεις μας θὰ ἦταν πάντα καθαρές, τὰ λόγια μας μετρημένα, χαριτωμένα.

Νὰ τὸ καταλάβουμε, νὰ τὸ ξεκαθαρίσουμε μέσα μας καὶ νὰ τὸ πιστέψουμε ὅτι ἐδῶ εἴμαστε προσωρινοί, «πάροικοι καὶ παρεπίδημοι». Ζοῦμε ἐδῶ στὴ γῆ γιὰ κάποια χρόνια ποὺ θὰ περάσουν, θὰ τελειώσουν. Νὰ μάθουμε λοιπὸν νὰ ζοῦμε μὲ τὸν πόθο καὶ τὴ νοσταλγία τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν ἀληθινὴ πατρίδα μας. Ἐκεῖ ποὺ θὰ συναντήσουμε δικά μας πρόσωπα: τὸν λατρευτὸ Κύριό μας, τὴν Παναγία Μητέρα μας, τοὺς φίλους καὶ ἀδελφούς μας Ἁγίους, τοὺς δικαίους γνωστούς μας ἀνθρώπους, γιὰ νὰ ζήσουμε αἰώνια μαζί τους.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2015/12/%ce ... z3uEac0LZN
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον!!!!

5
phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον!!!!

6
Οι πρώτες ημέρες μετά τον θάνατο (Α' - Μέρος)

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο:

«Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελό της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»

Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς. Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.

Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.

Τα τελώνια
Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας. Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.

Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»

Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)

«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.

Συνεχίζεται...

Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς

Πηγή: Agapienxristou.Blogspot.Gr , agiotokos-kappadokia.gr

Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.com ... z4HtuIL5p2
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διδασκαλιες αγιων και αποστάγματα πατερικης σοφιας”