Re: Πνευματικές.....ιστορίες

19
Iστορίες σου λέει,οχι πραγματικότητα!
Μένεις στο δέντρο και χάνεις το δάσος.
Δηλαδη εσυ τι κατάλαβες απ'άυτην την ιστόρια;Πραγματικά ρωτάω!
Εκτος του οτι η η γιαγιά είχε διανοητικό πρόβλημα.

Και πρόσεξε τι θα πεις!



Αν και το είχε βάλει η Ευαγγελία πιο πριν,να με συγχωρέσετε γιε το διπλό ποστ,αλλα η επανάληψη ειναι μήτηρ πάσης μαθήσεως!
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

20
dominique έγραψε:Και πρόσεξε τι θα πεις!
Εντάξει...
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

21
Είναι στη φύση μου να βοηθάω


Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται.
Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και προσπάθησε να τον αφήσει δίπλα στην όχθη.
Αλλά ο σκορπιός τον τσίμπησε. Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό.

Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.

Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε: «Aδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον βοηθάς, δεν ξέρεις πως είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»

«Είναι όμως στην δική μου φύση να βοηθάω» απάντησε ο μοναχός.

Διαβάστε περισσότερα: http://churchofagianapa.blogspot.com/20 ... z1gRJoLvaq
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

22
Τα τρία δέντρα


Ήταν μια φορά σ΄ένα δάσος τρία δέντρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό...

Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο, όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός.
Το δεύτερο δέντρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι και όμορφο που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα, που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων.

Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δέντρο του δάσους, έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον ουρανό και τον Θεό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς.

Πήγαν υλοτόμοι και έκοψαν το πρώτο δέντρο, και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκανε δοχείο για την τροφή των ζώων, παχνί για τα άχυρα των ζώων.

Το δεύτερο δέντρο που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.

Το τρίτο δέντρο που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους, το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.

Περνούσαν τα χρόνια και τα δέντρα απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμη και τα όνειρά τους.

Όμως κάποια ημέρα ένας άντρας και μια γυναίκα ήλθαν στο στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα, και η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δέντρο.

Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία, η Θεοτόκος, οι οποίοι απόθεσαν σε εκείνο το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια αλλά τον ίδιο το Θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για εμάς.

Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτεί μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.

Στο μικρό ψαροκάικο, που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο, μετά από πολλά χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες μαζί με το δάσκαλο τους, ο οποίος ήταν κουρασμένος και είχε κοιμηθεί. Είχαν ανοιχτεί στην θάλασσα, όταν ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία.

Πάνω στο φόβο τους οι μικροί ψαράδες, ξύπνησαν τον αρχηγό τους, και Εκείνος μόλις είδε την φουρτουνιασμένη θάλασσα, τη διέταξε να ηρεμήσει. Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως.

Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του, στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δέντρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον Βασιλέα των Βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του.

Και το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια ημέρα το πήραν και έκαναν έναν σταυρό, στο οποίο σταύρωσαν τον Χριστό.

Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πιο ψηλό από ότι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον Θεό.

Τελικά τα δέντρα της ιστορίας απέκτησαν όχι μόνο αυτό που ήθελαν και ποθούσαν, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα από αυτά που σχεδίαζαν.


Αυτή λοιπόν η απλοϊκή ιστορία έχει για εμάς ένα βαθύ και μεγάλο δίδαγμα:
Ότι όταν κάνουμε όνειρα πρέπει να μην ξεχνούμε ότι αυτό που μας ετοιμάζει ο Θεός είναι προτιμότερο και ωφελιμότερο για τη ζωή μας.

Ας έχουμε λοιπόν πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό !!!


http://churchofagianapa.blogspot.com
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

23
Αγωνίσου, έχε πίστη κι όλα θα πάνε καλά!
Εικόνα

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου. Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε. «Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!

Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού. Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28).

Και μην πεις στο τέλος ότι ήταν τυχαίο!

Αναδημοσίευση από: Το Ζωντανό Ιστολόγιο
http://churchofagianapa.blogspot.com/20 ... z1mlcGBfyW
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

24
Φιλία με την φύση!


Έχουν περάσει αρκετές μέρες στο ερημητήριό μου. Έχω καιρό να συναντήσω άνθρωπο, να μιλήσω, να ανταλλάξω ένα χαι­ρετισμό. Τι υποβλητική που είναι αυτή η ησυχία! Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων, το σφύριγμα του αέρα, το κελάηδημα των πουλιών, οι σταγόνες της βροχής. Τίποτε άλλο. Εδώ είναι εύκολο να απορρίψεις τον πολιτισμό μας - αυτό το πα­χύ κατασκεύασμα που στην ουσία φανε­ρώνει διαρκώς και ποικιλότροπα την ασχή­μια του ανθρώπινου εγώ. Εδώ, επειδή λί­γα ακούς, πολλά βλέπεις. Επειδή λίγα πλη­ροφορείσαι, πολλά μαθαίνεις. Η φυσική ασυμμετρία σου διδάσκει την αρμονία, το κάλλος, την ισορροπία. Μέριμνα καμία. Πα­ρηγοριά, οι αναμνήσεις και φυσικά οι ανα­ζητήσεις, η δίψα για τον Θεό. Αυτά μέσα σου. Γύρω σου, το χάδι της φύσης· σου γλείφει το κορμί της υποστάσεως. Εγώ όμως, μεγαλωμένος στις πόλεις, με πτυχία τεχνο­λογίας, με δέρμα μεταλλαγμένο, με σώμα ψεύτικο, δεν ξέρω τη γλώσσα της. Αυτή μου μιλάει, αλλά εγώ δεν την καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τους τρόπους της. Αγνοώ τα μυστικά της. Είναι σαν να μου μιλάει κάποιος σε πο­λύ μουσική γλώσσα, που όμως εγώ αγνοώ τις λέξεις της. Απολαμβάνω τό άκουσμα· χάνω όμως το νόημα.

Μέσα στην ησυχία μου, ακούω ένα από­τομο κτύπο στην πόρτα. Μια ξερή αλλά γνώ­ριμη φωνή σαν κάργια μου λύνει την απο­ρία. Ο τόνος της έχει μια ιδιάζουσα γλυ­κύτητα. Είναι ο δάσκαλός μου στο μάθημα της φύσης, ο ευκαιριακός επισκέπτης μου, που η άκομψη εξωτερικά παρουσία του δεν διαταρράσσει καθόλου την άκρα ησυχία. Είναι ο π. Δομέτιος, αυτός που έτρωγε τις φλούδες των κρεμμυδιών σαν να μασούσε ξεροψημένη πέτσα από αρνάκι και κοτό­πουλο -τις έτρωγε μάλιστα με λεμόνι και ρί­γανη...
Κατεβαίνω να του ανοίξω. Ακούω το απότομο σύρσιμο της κάσας. Δεν χάνει λε­πτό. Έχει αρχίσει να κόβει χόρτα. Του ανοί­γω την πόρτα. Με λιώνει αυτό το αθώο, ακα­τέργαστο χαμόγελό του. Αυτόν δεν τον ακού­μπησε ο εικοστός αιώνας. Δεν πρόκειται να τον αλλάξει ούτε ο εικοστός πρώτος. Δεν αλλάζει με τίποτα. Στον δρόμο τον έπιασε μια ξαφνική μπόρα και τον έκανε παπί. Το συμβάν δεν τον ενοχλεί. Τον κοιτάζω καλά: στάζει ολόκληρος. Κι από τα μουστάκια και τα γένεια του τρέχουν νερά.
«Ωραίο πράγμα η βροχή! Τι ωραία που τά 'χει κάνει ο Θεός!» (τίποτα δεν τονίζε­ται στη λήγουσα).
Ούτε η ενόχληση δεν τον ενοχλεί. Απο­λαμβάνει τα πάντα. Αν όμως τον βάλεις μέ­σα σ' ένα σαλόνι θα μπερδέψει τον καναπέ με το τραπεζάκι. Κάθεται πιο βολικά στις πέτρες και τα χώματα παρά στις πολυθρό­νες - εκεί ζορίζεται. Περπατάει πιο άνετα στα κακοτράχαλα μονοπάτια παρά στους δρόμους και τους διαδρόμους των κτηρίων.
Είναι φίλος με τη φύση. Όχι μόνο με τα λουλούδια αλλά και με τα αγκάθια. Όχι μόνο με τα οπωροφόρα δένδρα αλλά και με τα πουρνάρια. Όχι μόνο με τα κατοικίδια ζώα αλλά και με τα άγρια θηρία, τα φίδια και τους σκορπιούς. Όχι μόνο με την ήρε­μη φύση και τις λιακάδες αλλά και με τα ακραία καιρικά φαινόμενα (ισχυρούς ανέ­μους, δυνατές βροχές, έντονες χιονοπτώσεις).
«Αινείτε τον Κύριον εκ της γης δράκο­ντες και πάσαι άβυσσοι. Πυρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεύμα καταιγίδος, τα ποιούντα τον λόγον αυτού. Τα θηρία και πάντα τα κτήνη, ερπετά και πετεινά πτερωτά». Όλα ποιούν τον λόγον Αυτού. Ξέρει ακόμα και τις φωλιές των φιδιών. Τα σκοτώνει μόνο από υπακοή. Έτσι είπε ο επίτροπος. Δεν καταλαβαίνει το γιατί, κατανοεί όμως την υπακοή.
Μπαίνει μέσα στο καλυβάκι μου. Μο­σχοβολά τριμμένο χόρτο και βρεγμένο χώμα. Προσκυνάει στο εκκλησάκι με κατάνυξη και αγία οικειότητα. Αυτοί είναι οι τόποι του. Τον βάζω να καθίσει.
«Τί να σου προσφέρω;».
Είναι και λίγο δύσκολος: τρώει μόνο ό,τι παράγει ο τόπος και η εποχή. Διαφωνεί με την εισαγωγή της μπανάνας στην Ελλάδα. Αυτές τρώγονται μόνο στην Αφρική. Εκεί είναι νόστιμες. Εδώ έχουν παράξενη γεύ­ση. Το πορτοκάλι το καταβροχθίζει με τις φλούδες.
«Λίγο καφέ έχεις; Να είναι όμως ελληνι­κός», μου λέει.
«Ελληνικός στον τρόπο θα είναι. Στην προέλευση όμως;» του απαντώ πειραχτικά.
«Μη μου χαλάς τον λογκίσμο. Αφού έπι­ναν και οι ασκητές και ο γερο-Ιωσήφ, ο παπα-Εφραίμ, είναι σίγουρα ελληνικός».
Του φτιάχνω τον καφέ. Βγάζει από την τσέπη του μια ανοιγμένη κουκουνάρα-από κάπου τη μάζεψε. Στο τραπέζι υπάρχει ένα ξυπνητήρι Casio. Τα βάζει δίπλα-δίπλα και γεμάτος χαρά ριψοκινδυνεύει, με εκπληκτική όμως άνεση, τη σύγκριση:
«Για δες, πάτερ. Ποιό είναι πιο όμορφο η κουκουνάρα του Θεού ή το ξυπνητήρι του εργοστασίου; Τι ωραία που τά 'χει κάνει ο Θεός! Δεν σου λέω για τα λουλουντάκια που θα τα ζήλευε κι ο Σολομών στη δόξα του. Κοίτα αυτή την πεσμένη κουκουνάρα. Αυτή είναι η φύση. Αυτός είναι ο Θέος».
«Πάτερ μου, μοιάζεις με κούτσουρο και ανθισμένη αμυγδαλιά», του λέω, «τέτοια είναι η ομορφιά σου».
Του άρεσε η σύγκριση. Αρχίζει να μι­λάει για τα δένδρα που ανθίζουν. Η βερικοκιά δίπλα στο παρεκκλήσι έχει δεκαεν­νέα λουλούδια. Η άλλη δίπλα στη στέρνα θα δώσει τρεις περίπου τενεκέδες βερίκο­κα. Η μανταρινιά κάτω από τη μάντρα τε­λικά θα αντέξει.
Ανοίγει τους ντορβάδες του. Βγάζει μια εικόνα. Είναι του αγίου… Ωκεανού -όλο τέ­τοιους αγίους βρίσκει.
«Εδώ ταιριάζει αυτός ο Άγιος», μου λέ­ει και αναφέρει λίγα από τη ζωή του.
Σήμερα με έπεισε να βγούμε παραέξω. Είναι ο πρώτος μου περίπατος, μετά από τόσα χρόνια στην περιοχή. Ο άνθρωπος ήταν στον κόσμο του γεμάτος δοξολογία, ευτυχία, καλοσύνη, ευγένεια. Όλα όμως διαφορετικά απ' όπως τα γνωρίζουμε. Τη φύση την αγαπά αλλά όχι ειδωλολατρικά. Με προτρέπει να πάμε να ψάξουμε για ένα σπήλαιο όπου μάλλον έζησαν στο παρελ­θόν ασκητές.
«Εσύ πήγαινε από αυτό το μονοπάτι. Εγώ έρχομαι από τον δρόμο των γουρου­νιών», λέει και χάνεται στα βάτα.
Εγώ χάθηκα στο μονοπάτι υστέρα από λίγα μέτρα. Αποφάσισα να επιστρέψω. Σε μια γωνιά βρίσκω τα άρβυλά του και τις κάλτσες. Ύστερα από λίγη ώρα τον φωνά­ζω. Μέσα από το ρουμάνι ακούγεται μια φωνή:
«Έρχομαι. Με πειράζει ο λογκίσμος».
«Καλά ξυπόλυτος πήγες;».
«Ο γερο-Ιωσήφ και ο γερο-Αρσένιος σαράντα χρόνια ξυπόλυτοι περπατούσαν στο Άγιον Όρος. Αλλά μάλλον θα είχαν ευλογκία. Εγώ όμως έρχομαι να βάλω τα παπούτσια μου. Έχω καιρό να πλύνω τα πόντια μου και φοβάμαι ότι λερώνω τη φύ­ση».
«Καλά, τα παπούτσια σου δεν την λερώ­νουν;».
«Αυτά είναι καθαρά. Τα έχει καθαρίσει η ίδια. Δεν υπάρχει τίποτε βρώμικο εδώ».
Άρχισαν τα κοτσύφια; Ήλθαν τα χελιδώνια; Άνθισαν τα σπαρτά; Αυτά είναι οι φίλοι του που δοξάζουν τον Κύριο, είναι αθώα και φυσικά... δεν αμαρτάνουν. Είναι ταπεινά γιατί σέρνονται στη γη (τα γου­ρούνια), υπομονετικά γιατί τα φορτώνου­με και δεν μιλούν (μουλάρια), εργατικά γιατί ασταμάτητα δουλεύουν (τα μυρμήγκια), γεμάτα χαρά και δοξολογία στον Θεό για­τί διαρκώς τον υμνούν (τα πουλάκια), αν και κάνουν και καμιά παιδική ζημιά - κουτσουλιές, ροκανίσματα, χαλάνε τους κήπους (τα ποντίκια).
Το κοινόβιο της φύσης έχει τους καλύ­τερους μοναχούς. Είναι οι καλύτεροι στην άσκηση, στην υπακοή και στη σιωπή. Η φύση είναι η καλύτερη θεολογική σχολή και προκαλεί «πολλή ντοξολογκία».
Ακόμη κι η παγωνιά είναι μεγάλη ευλο­γία, γιατί φιλάνθρωπα ξεκουράζει τα δέν­δρα από το βάρος των καρπών. Είναι και ένας πειρασμός για να μην υπερηφανεύο­νται από την πλούσια καρποφορία. «Ντεν είναι το ίντιο, πάτερ και με τους καλόγκερους;»
«Όταν σου καταστρέφουν τους κήπους δεν στενοχωριέσαι;».
«Εγκώ χαίρομαι. Περιμένω τη ζημιά τους σαν ευχάριστη επίσκεψη. Πάντα βά­ζω περισσότερες ρίζες για να βρουν κι αυτά το μερίδιό τους. Απλά ντεν ξέρουν από κα­λούς τρόπους. Ευτυχώς ντεν τους χάλασε ο λογκίσμος».
«Καλά δεν τους φτάνει ολόκληρη η φύ­ση, πρέπει να έλθουν και στον κήπο σου;».
«Τα παιντιά στην Αθήνα τρώνε μόνο στο σπίτι τους; Ντεν πηγκαίνουνε στα Goodies; Έτσι και τα παιντιά της φύσης προτιμούν κάπου-κάπου την... καντίνα».
Η τεχνολογία έκανε τη φύση εχθρό μας και αντίπαλο. Πρώτον την αγρίεψε και αντι­δρά πιο έντονα. Δεύτερον, δεν την αγαπάμε σαν μάνα μας, αλλά την προτιμάμε σαν υπη­ρέτη μας. Αντί να μαθαίνουμε από αυτήν προσπαθούμε με το μαστίγιο να την αλλάξουμε. Αυτή όμως είναι πολύ γριά και ξε­ροκέφαλη. Δεν αλλάζει. Αντίθετα θυμώνει και εκδικείται. Γι' αυτό κι εμείς τη βλέπουμε σαν αντίπαλο. Δεν ξέρουμε τη συμπεριφο­ρά της- αγνοούμε τα μυστήριά της. Δεν τη σεβόμαστε· τη φοβόμαστε.
Φίλοι μας τώρα είναι η τεχνολογία, τα λιπάσματα, οι μηχανές, η βιασύνη και η ευκολία. Δεν αφήνουμε ούτε τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Ζορίζουμε τα δένδρα να καρποφορήσουν, τα φαγητά να μαγει­ρευτούν, τα διακονήματά μας για να κά­νουμε δήθεν προσευχή, την προσευχή μας γιατί είμαστε κουρασμένοι. Όλα βιαστικά. Όπου δεν μπαίνει το αλάτι του χρόνου και της υπομονής δεν τρώγεται το φαγητό της ζωής.



(Από το βιβλίο: Νικολάου, Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Φωνή αύρας λεπτής..., εκδ. Εν πλω, Αθήνα 2006, σσ. 109-116.)







(Πηγή: «Παρακαταθήκη», τ. 60)
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

25
Τα εμπόδια της ζωής σκαλιά να βγούμε από το λάκκο.


Μία πολύ διδακτική ιστορία.

Μια µέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι.
Το ζώο φώναζε απελπισµένα για ώρες κι ο
αγρότης προσπαθούσε να καταλάßει τι έπρεπε να κάνει.
Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και
τα έξοδα που απαιτούνταν για να το ßγάλει από το πηγάδι ήσαν πολλά.
Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει
τον γάιδαρο. Το µόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό.
Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον ßοηθήσουν. Πήραν
όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώµατα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο
γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέßαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όµως, προς
έκπληξη όλων, ησύχασε.
Λίγα φορτία χώµα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έµεινε έκπληκτος µε
αυτό που είδε.
Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!!
Με κάθε φτυαριά χώµα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και έκανε ένα
ßήµα προς τα πάνω.
Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώµα πάνω στο ζώο, κι αυτό
κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα ßήµα προς τα πάνω. Πολύ σύντοµα, όλοι ήταν
έκπληκτοι µε το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.

Ηθικό δίδαγµα:

Η ζωή µπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια µέσα στο πηγάδι της
ψυχής σας. Να θυµάστε όµως πως κάθε ένα από τα προßλήµατά σας αυτά είναι ένα
εφαλτήριο. Μπορούµε να ßγούµε από τα ßαθύτερα πηγάδια απλά µε ένα τίναγµα.
Πατάµε πάνω στο πρόßληµα και κάνουµε ένα ßήµα πάνω.

Πηγή
paravouniotissa.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

26
Συνέχισέ το!!!


Πρὶν ἀπὸ χρόνια ἕνας σπουδαῖος γιατρὸς ταξίδευε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴν ἔρημο μὲ ἕνα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετὰ ἀπὸ ἕνα ἀπότομο τράνταγμα, τὸ αὐτοκίνητο στρίβει δεξιὰ στὸ πλάι τοῦ δρόμου. Λάστιχο στὸν μπροστινὸ δεξὶ τροχό. Τὰ δίδυμα ἔχουν τρομάξει, ἡ γυναίκα του προσπαθεῖ νὰ τὰ ἠρεμήσει. «Μὴν ἀνησυχεῖτε», τοὺς λέει, «θὰ βάλω τὴν ρεζέρβα καὶ θὰ συνεχίσουμε». Πράγματι, ἀλλάζει τὸ λάστιχο μὲ μεγάλο κόπο. Εἶχε 40 βαθμοὺς θερμοκρασία. Μπαίνει στὸ αὐτοκίνητο καὶ διαπιστώνει πὼς τὰ δίδυμα συνεχίζουν νὰ κλαῖνε.
Ἡ γυναίκα του ἔχει ἀπελπιστεῖ. Ο γιατρὸς τῆς λέει: «Κάνε ὑπομονή, σὲ 50 χιλιόμετρα ἔχει βενζινάδικο καὶ θὰ σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στὸν δρόμο, δὲν προλαβαίνει ὅμως νὰ κάνει πάνω ἀπὸ 50 μέτρα καὶ ἕνας θόρυβος, ἴδιος μὲ πρίν, τὸν ἀναγκάζει νὰ φρενάρει ἀπότομα. Βγαίνει καὶ τί νὰ δεῖ; Καὶ τὸ ἄλλο λάστιχο σκασμένο. Τὰ δίδυμα ἔχουν τρομάξει πολὺ καὶ κλαῖνε πιὰ μὲ λυγμούς. Ὁ γιατρὸς εἶναι ἀπελπισμένος καὶ ἡ γυναίκα του ἀπὸ τὸν πανικό της βρίσκεται σὲ κατάσταση ὑστερίας.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἀρχίζει νὰ πέφτει τὸ σκοτάδι καὶ οὔτε ἕνα αὐτοκίνητο δὲν φαίνεται στὸν ὁρίζοντα. Ὁ γιατρός, ὅσο περνᾶ ἡ ὥρα, καταλαμβάνεται ἀπὸ ἕναν ἀπίστευτο φόβο, ὄχι τόσο γιὰ τὸν ἴδιο ὅσο γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Ἔχουν περάσει δύο ὧρες, ὅταν στὸ βάθος φαίνονται τὰ φῶτα ἑνὸς αὐτοκινήτου. Ὁ γιατρὸς σὰν τρελὸς μὲ τὰ χέρια ψηλὰ τρέχει στὴν μέση τοῦ δρόμου νὰ σταματήσει τὸν περαστικὸ γιὰ νὰ ζητήσει βοήθεια. Τὸ αὐτοκίνητο πλησιάζει καὶ φρενάρει. Εἶναι ἕνα μεγάλο ἀγροτικὸ τὸ ὁποῖο στὴν καρότσα του ἔχει ἕνα λυκόσκυλο. Φαίνεται καλὸ σκυλί. Ὁ γιατρὸς πάει στὸ τζάμι τοῦ ὁδηγοῦ καὶ ἀντικρίζει ἕνα μεγαλόσωμο ἄνδρα μὲ ἀπεριποίητο μούσι. Στὸ δεξὶ κάθισμα βλέπει ἕνα ζευγάρι δεκανίκια. «Σὲ παρακαλῶ, ἔχω δύο μικρὰ παιδιά, ἔπαθα δύο φορὲς λάστιχο, βοήθησέ μας», λέει στὸν ἄγνωστο ὁδηγό. «Καὶ τί θὲς νὰ κάνω;», τοῦ ἀπαντάει ἐκεῖνος. «Εἶδα στὸν χάρτη ὅτι σὲ 50 χιλιόμετρα ἔχει ἕνα βενζινάδικο. Θὰ μὲ πᾶς νὰ φτιάξω τὸ λάστιχο;», τοῦ λέει ὁ γιατρός. «Θὲς νὰ σοῦ δώσω τὸ αὐτοκίνητο νὰ πᾶς ἐσύ, νὰ μείνω ἐγὼ μὲ τὴν οἰκογένειά σου, νὰ μὴ μείνουν μόνοι τους στὴν ἐρημιά;», ψιθυρίζει ἤρεμα ὁ ἄγνωστος. Ὁ γιατρὸς κοιτάζει ἄφωνος τὸν ξένο γιὰ τὴν διάθεσή του νὰ τοῦ δώσει τὸ αὐτοκίνητο, ἀλλὰ καὶ ἀνήσυχος νὰ τὸν ἀφήσει μόνο μὲ τὴν οἰκογένειά του. Ὁ ξένος καταλαβαίνει τὸν προβληματισμό του καὶ τοῦ λέει: «Μὴν ἀνησυχεῖς, εἶμαι καλὴ παρέα γιὰ τὰ παιδιά. Ἐσὺ νὰ προσέξεις τὸν σκύλο μου ποὺ εἶναι στὴν καρότσα. Εἶναι καλὸ σκυλὶ ἀλλὰ ἄγριο καὶ ἔχει μάθει νὰ μὲ προστατεύει.» Ὁ γιατρὸς ἀπὸ τὸν φόβο του, μήπως ὁ ἄγνωστος ἀλλάξει γνώμη, τοῦ λέει: «Σύμφωνοι». Ἐξηγεῖ τὴν κατάσταση στὴν γυναίκα του, ἐνῶ ὁ ἄγνωστος πηγαίνει στὸ τροχόσπιτο μὲ τὶς πατερίτσες. Ἔχει δύο ξύλινα πόδια. Ο γιατρὸς δὲν περιμένει τὴν ἀντίδραση τῆς γυναίκας του.
Εἶναι φοβισμένος καὶ ἀπελπισμένος. Φεύγει μὲ τὸ ἀγροτικὸ γεμάτος ἀγωνία καὶ ἐνοχές. Πηγαίνει στὸ βενζινάδικο, φτιάχνει τὸ λάστιχο καὶ παίρνει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς μὲ τὸν ἱδρώτα νὰ στάζει ἀπὸ τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν οἰκογένεια του. Μετὰ ἀπὸ μιάμιση ὥρα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔφυγε, φρενάρει ἀπότομα δίπλα στὸ τροχόσπιτο. Πλησιάζει καὶ ἀντὶ γιὰ κλάματα, ἀκούει γέλια. Ἀνοίγει τὴν πόρτα καὶ βρίσκεται μπροστὰ στὸ ἑξῆς θέαμα. Ὁ ἄγνωστος κάνει γκριμάτσες στὰ δίδυμα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ξεκαρδιστεῖ στὰ γέλια καὶ ἡ γυναίκα του φτιάχνει κάτι νὰ φᾶνε, σὰν νὰ μὴν ἔχει συμβεῖ τίποτα. Γυρνάει, τὸν κοιτάζει καὶ τοῦ λέει: «Γειά σου ἀγάπη μου». Ὁ γιατρὸς τοὺς κοιτάζει ἄφωνος. Ὁ ἄλλος δὲν περιμένει τὴν ἀπάντησή του, πιάνει τὶς πατερίτσες του καὶ σηκώνεται μονολογώντας: «Νὰ πηγαίνω κι ἐγώ.» Ὁ γιατρὸς τὸν συνοδεύει ἔξω καὶ φτάνοντας στὸ αὐτοκίνητό του, λέει: «Σὲ εὐχαριστῶ πολύ, μὲ ἔσωσες. Πῶς μπορῶ νὰ σοῦ ξεπληρώσω τὸ καλὸ ποὺ μοῦ ἔκανες;» Ὁ ἄγνωστος μὲ τὰ ξύλινα πόδια τὸν κοιτάζει στὰ μάτια καὶ τοῦ λέει: «Θὰ σοῦ πῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία. Ἤμουν στρατιώτης στὸ Βιετνάμ, ὅταν ἔπεσε δίπλα μου μία χειροβομβίδα. Ἕνας ἄνδρας, μὲ κουβάλησε στὴν πλάτη του 5 χιλιόμετρα . Νιώθω πολὺ εὐτυχισμένος ποὺ μοῦ λείπουν μόνο δύο πόδια. Μόνο μία χάρη θέλω νὰ μοῦ κάνεις. Συνέχισέ το.» «Ποιό;», τὸν ρωτάει ὁ γιατρός. «Τὸ καλὸ ποὺ σοῦ ἔκανα», τοῦ ἁπαντᾶ ἐκεῖνος.
Ὁ γιατρὸς εἶναι σήμερα διάσημος γιὰ δύο λόγους: Ὁ πρῶτος εἶναι οἱ μοναδικὲς ἱκανότητές του ὡς χειρουργοῦ καὶ ὁ δεύτερος ἡ φράση «Συνέχισέ το», ποὺ ἔλεγε κάθε φορὰ ποὺ κάποιος χωρὶς οἰκονομικὴ δυνατότητα τὸν ρωτοῦσε: «Γιατρέ, τί σοῦ χρωστάω;» Νὰ ‘ναι ἄραγε τόσο δύσκολο ἢ βαρὺ γιὰ τὸν καθένα μας νὰ συνεχίσουμε αὐτὸ ποὺ μόλις διαβάσαμε; Ναί, ἔχει σίγουρα κάποιο κόστος, μὰ ἐκεῖ δὲν εἶναι καὶ τὸ δυνατό του σημεῖο; Νὰ μπορεῖ ὁ κάτοχος ἑνὸς τέτοιου φρονήματος νὰ ὑποτάξει τὸ Ἐγώ του….

Πηγή: Ενοριακή Ζωή
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πνευματικές.....ιστορίες

27
Ο αντιπαθητικός παππούλης


Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Όρος, πριν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος.


Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα. Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθίαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. Δεν πήγαινε ποτέ στης Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πριν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει.

Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνοτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους. Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον
επιπλήξει για την συμπεριφορά του αυτή, αλλά κάθε φορά κάτι τον σταματούσε και τον δικαιολογούσε λέγοντας πως είναι ''καμώματα της ηλικίας''.

Κάποια μέρα λοιπόν κάλεσε ο Καλός Θεούλης τον Παππούλη μας και αυτός έφυγε για πάντα για ένα πολύ μακρινό ταξίδι.Οι αδερφοί του δεν στεναχωρήθηκαν καθόλου για την απώλεια του. Ίσα, ίσα χάρηκαν κιόλας, γιατί δεν θα έβλεπαν άλλο το ξινισμένο γέρικο πρόσωπό του. Αναρωτιόντουσαν όμως: '' τι κατάληξη θα έχει η ψυχούλα αυτού του παράξενου γεράκου που δεν τελούσε κανένα από τα θρησκευτικά του καθήκοντα;'' Το ρώτησαν στο Γέροντά τους και αυτός με την σειρά του είπε να κάνουν για 40 μέρες προσευχή και νηστεία και τότε θα τους φανερώσει ο Καλός Θεούλης τι έγινε με την ψυχούλα του γέρου αδελφού τους.

Μετά από 40 μέρες Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στο Γέροντα και του αποκάλυψε ότι ο Γεράκος τους είναι στον Παράδεισο κοντά στον Καλό Θεούλη και προσεύχεται για αυτούς και για την σωτηρία της ψυχής τους. Ο Γέροντας απόρησε. Ρώτησε τον Άγγελο: ''Μα πως; Αφού.'' Πριν προλάβει όμως να τελειώσει αυτό που ήθελε να πει του απάντησε ο Άγγελος: ''Ο αδελφός σας είναι στον Παράδεισο γιατί ποτέ δεν είπε κακό λόγο για αδελφό του και ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν σας! Πάντα το βλέμμα του κοιτούσε στο έδαφος για να μην δει κανέναν σας και τον κακολογήσει, δεν ερχόταν στις ακολουθίες για μην δει κανέναν αδελφό να κοιμάται στο στασίδι του, ή να μην κάνει τις μετάνοιες του και τον κρίνει''.

Ο Γέροντα έμεινε άφωνος. Τα νέα γρήγορα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα όχι μόνο στο μικρό κοινόβιο αλλά και στις γύρω Μονές και Σκήτες. Αντί για χαρά όμως απλώθηκε μια απέραντη λύπη. Μέχρι και τα πουλιά σίγησαν εκείνη την μέρα. Ο αέρας δεν φύσηξε και τα λευκά προβατάκια της θάλασσας σταμάτησαν να γλύφουν τους τοίχους του μοναστηριού. Εκείνο το βράδυ ούτε τα άστρα βγήκαν στον ουρανό. Θρηνούσαν οι άνθρωποι, αλλά θρηνούσε και όλη η γη μαζί τους.

Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να έχουμε έστω λίγη από την ταπείνωση του Άγιου αυτού Παππούλη και ας μας λέγανε παράξενους.


πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr/2011/10/ ... st_19.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διδασκαλιες αγιων και αποστάγματα πατερικης σοφιας”

cron